Relaties
alle pijlers
Vruchtbaarheidsproblemen
zondag 20 mei 2018 13:56
Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
maandag 21 mei 2018 13:45
Jeetje wat lastig.
Ik kan me best ergens voorstellen dat je heel erg gefrustreerd bent.
Je man is ‘al’ een jaar klaar met zn behandeling en er lijkt weinig schot in de zaak te zitten voor jou gevoel.
Als je man niet in therapie wil is het misschien voor jezelf wel prettig om alleen therapie te volgen. Jullie hebben beiden nogal wat op je bord gekregen.
Misschien kan je zo wat meer in contact komen met de grond onder je voeten ipv de tijdbom waar je op lijkt te staan.
De boosheid en frustratie druipen van de berichten af. En dat maakt jou zelf ook geen leuker mens.
Als een kind het enige in je leven is dat nog belangrijk is en je man het maken hiervan niet meer op kan brengen zijn er tal van andere opties.
Maar wat nu als kinderen ook voor jou geen optie meer zijn? Dat he krijgen van een kindje niet meer lukt. Want kinderen neem
je immers niet. Hoe ziet jou leven er dan uit? Je zegt dat het incompleet is. Voorkom dat je in een diepe depressie terecht komt en maak jezelf weerbaarder. Leer omgaan met je gevoelens.
Heel veel sterkte. Ook voor je man.
Ik kan me best ergens voorstellen dat je heel erg gefrustreerd bent.
Je man is ‘al’ een jaar klaar met zn behandeling en er lijkt weinig schot in de zaak te zitten voor jou gevoel.
Als je man niet in therapie wil is het misschien voor jezelf wel prettig om alleen therapie te volgen. Jullie hebben beiden nogal wat op je bord gekregen.
Misschien kan je zo wat meer in contact komen met de grond onder je voeten ipv de tijdbom waar je op lijkt te staan.
De boosheid en frustratie druipen van de berichten af. En dat maakt jou zelf ook geen leuker mens.
Als een kind het enige in je leven is dat nog belangrijk is en je man het maken hiervan niet meer op kan brengen zijn er tal van andere opties.
Maar wat nu als kinderen ook voor jou geen optie meer zijn? Dat he krijgen van een kindje niet meer lukt. Want kinderen neem
je immers niet. Hoe ziet jou leven er dan uit? Je zegt dat het incompleet is. Voorkom dat je in een diepe depressie terecht komt en maak jezelf weerbaarder. Leer omgaan met je gevoelens.
Heel veel sterkte. Ook voor je man.
maandag 21 mei 2018 15:20
Ja, haar situatie is serieus. En de kans dat zij geen kinderen krijgt, en hij later bij een andere vrouw wel, is aanwezig.Lobeliaroze schreef: ↑21-05-2018 13:35Nou nou, ik denk dat jij vooral in een theoretische wereld leeft.
Ze wil een baby en ze heeft niet zo veel tijd meer. Straks geeft ze de wens op voor die relatie, gaat die alsnog over tien jaar uit, krijgt hij wel een baby bij een andere vrouw. Want hij kan dan welllicht nog steeds kinderen krijgen. Voor haar is de kans NU. Daar staat hij blijkbaar helemaal niet bij stil. Het is heel serieus hoor, haar situatie.
En ik denk dat je niet goed gelezen hebt: ze heeft het hier vooral over haar situatie, het afgelopen jaar is het juist alleen maar over zíjn kant gegaan. Dat is nou juist de frustratie. Hoe lang moet het nog over zíjn kant gaan? Nog een jaar? Vijf jaar? De tijd tikt door hoor.
Wie ben jij overigens om te oordelen over of iemand geschikt is als moeder?? Echt hoe dúrf je het op te schrijven. Lekker hoor vanaf de zijlijn, terwijl je zelf niet in die wanhopige situatie zit.
Maar een kind krijgen is geen recht. Hoe verdrietig ook, voor sommigen is het niet weggelegd.
Het is heel oneerlijk en verdrietig voor TO en haar man dat ze in deze situatie zijn terecht gekomen. Dit is niet hoe ze het voor ogen hadden gezien. Mijn hart gaat ook oprecht naar hun uit. Maar het leven is nu eenmaal soms heel oneerlijk, en een kind is nu geen goed idee.
Om dan maar te roepen dat haar kans NU is voor een kind, is onverantwoordelijk. Liever geen kind dan een kind de wereld in slingeren terwijl eenieder kan zien dat dat een slechte afloop gaat hebben waar kind de dupe van is, puur omdat TO het wil.
Dan snap ik weer niet dat jij dat durft neer te schrijven. Mijn eerste prioriteit zal altijd het welzijn van het kind zijn.
-
maandag 21 mei 2018 15:33
Je reageert wel heel stellig op een situatie waar je half geen weet van hebt. Het is maar een stukje tekst wat je gelezen hebt. Geen idee hoe de man echt doet of zegt tegen to. We hebben immers geen sfeerveslag.Phloxx schreef: ↑21-05-2018 15:20Om dan maar te roepen dat haar kans NU is voor een kind, is onverantwoordelijk. Liever geen kind dan een kind de wereld in slingeren terwijl eenieder kan zien dat dat een slechte afloop gaat hebben waar kind de dupe van is, puur omdat TO het wil.
Dan snap ik weer niet dat jij dat durft neer te schrijven. Mijn eerste prioriteit zal altijd het welzijn van het kind zijn.
Bovendien wel wat flauw, TO geeft aantal keer aan dat ze nu vanuit boosheid reageert en daarom ook wat ongenuanceerd en onredelijk is/kan zijn.
Het is zo makkelijk roepen, maar als je zelf in de situatie zit is het heel anders.
maandag 21 mei 2018 15:46
Verandert dit ook maar iets aan de situatie dat het nu geen goed moment is voor een kind?juliaaana schreef: ↑21-05-2018 15:33Je reageert wel heel stellig op een situatie waar je half geen weet van hebt. Het is maar een stukje tekst wat je gelezen hebt. Geen idee hoe de man echt doet of zegt tegen to. We hebben immers geen sfeerveslag.
Bovendien wel wat flauw, TO geeft aantal keer aan dat ze nu vanuit boosheid reageert en daarom ook wat ongenuanceerd en onredelijk is/kan zijn.
Het is zo makkelijk roepen, maar als je zelf in de situatie zit is het heel anders.
Man is duidelijk nog bezig met emotioneel en psychisch alles te verwerken. Hij en TO zijn elkaar ergens onderweg compleet kwijt geraakt. TO zegt hier echt heftige dingen over haar relatie waar ik best van schrik.
Het zou me niks verbazen als man een trauma aan overhoudt, het vertrouwen in eigen lichaam verliest, ik heb het in mijn omgeving gezien. Kanker is geen kattenpies he.
Maar al met al is het duidelijk dat de stabiele basis tussen hun benodigd voor een kind er nu niet is.
En om dan te zeggen: we weten niet hoe man doet. Als man verschrikkelijk doet, maakt dat de situatie dan geschikter voor een kind? Nee.
Het is inderdaad heel anders als je zelf in de situatie zit. Want dan speelt emotie mee en wij kunnen rationeel kijken.
En rationeel hebben al veel (!) mensen hier gezegd dat een kind nu geen goed idee is en hun relatie de kop gaat kosten.
Wij zeggen niet dat er nooit een kind moet komen. Wij zeggen: werk aan de relatie, vind elkaar terug, bouw weer op wat jullie verloren hebben. En wellicht komt dan de wens ook vanuit man terug voor een kindje.
Maar nu gaan voor een kind puur omdat TO het per se wil is echt onverantwoordelijk.
phloxx wijzigde dit bericht op 21-05-2018 15:53
2.34% gewijzigd
-
maandag 21 mei 2018 16:02
Ik denk dat ik ook nog reageerde op je vorige posting, waarin je to niet geschikt als moeder noemt.
Maar dat nam ik idd niet mee in de quote.
En eerlijk ik denk dat het niet gaat omdat wij hier rationeler naar de situatie kijken.
Ik denk vooral dat wij de context missen.
En ja, TO noemt eerlijk dat zij nu meer voelt voor haar kinderwens dan anders. Maar daarmee zegt ze niet dat ze onverantwoorde keuzes maakt.
Ze geeft in de OP aan dat ze boos is, maar zelf ook doorheeft dat ze nu niet tegen man tekeer moet gaan.
Ze grijpt dit topic aan om haar boosheid en zorgen te uiten. En ze krijgt daar mi zeer veroordelende reacties op.
Maar goed, ik lees wel vaker met een heel andere bril dan dat ik hier verder tegenkom.
maandag 21 mei 2018 16:07
Dan heb je gezien dat mijn eerste reactie veel meer open stond naar TO (net als vele andere begin reacties), en haar reactie daarop.juliaaana schreef: ↑21-05-2018 16:02Ik denk dat ik ook nog reageerde op je vorige posting, waarin je to niet geschikt als moeder noemt.
Maar dat nam ik idd niet mee in de quote.
En eerlijk ik denk dat het niet gaat omdat wij hier rationeler naar de situatie kijken.
Ik denk vooral dat wij de context missen.
En ja, TO noemt eerlijk dat zij nu meer voelt voor haar kinderwens dan anders. Maar daarmee zegt ze niet dat ze onverantwoorde keuzes maakt.
Ze geeft in de OP aan dat ze boos is, maar zelf ook doorheeft dat ze nu niet tegen man tekeer moet gaan.
Ze grijpt dit topic aan om haar boosheid en zorgen te uiten. En ze krijgt daar mi zeer veroordelende reacties op.
Maar goed, ik lees wel vaker met een heel andere bril dan dat ik hier verder tegenkom.
Ik vind wel dat ze onverantwoorde keuzes maakt door nu haar kinderwens per se door te drukken. Want dat is eigenlijk wat ze wil, dat zegt ze in bijna elke post. Ze wil een kind en liever gisteren dan vandaag. Hoe het verder met haar man gaat, en met hun relatie, is van ondergeschikt belang.
Ik snap TO's boosheid heel goed. En haar frustratie. Het is ook allemaal verdomd oneerlijk dat zij hier met zn 2en in terecht zijn gekomen. Ik vind het verschrikkelijk voor hen, dit gun je niemand ter wereld.
Maar dat neemt niet weg dat je zin doordrijven voor per se een baby, terwijl de omstandigheden daar niet naar zijn, de relatie wankel is, en man geestelijk ook niet helemaal stabiel lijkt (op zn minst nog een hele hoop te verwerken heeft), vind ik inderdaad niet passen bij iemand die geschikt is voor het moederschap. Jij wel dan? Jij vind het een goede keuze en moedigt TO aan?
-
maandag 21 mei 2018 16:11
Je schrijft dit nu wel allemaal neer, maar ik vraag mij af of je wel echt weet hoe het voelt.Phloxx schreef: ↑21-05-2018 15:20Ja, haar situatie is serieus. En de kans dat zij geen kinderen krijgt, en hij later bij een andere vrouw wel, is aanwezig.
Maar een kind krijgen is geen recht. Hoe verdrietig ook, voor sommigen is het niet weggelegd.
Het is heel oneerlijk en verdrietig voor TO en haar man dat ze in deze situatie zijn terecht gekomen. Dit is niet hoe ze het voor ogen hadden gezien. Mijn hart gaat ook oprecht naar hun uit. Maar het leven is nu eenmaal soms heel oneerlijk, en een kind is nu geen goed idee.
Om dan maar te roepen dat haar kans NU is voor een kind, is onverantwoordelijk. Liever geen kind dan een kind de wereld in slingeren terwijl eenieder kan zien dat dat een slechte afloop gaat hebben waar kind de dupe van is, puur omdat TO het wil.
Dan snap ik weer niet dat jij dat durft neer te schrijven. Mijn eerste prioriteit zal altijd het welzijn van het kind zijn.
Ik leef al drie jaar met het idee dat ik moeder word. We hadden zo onze toekomst gepland en we hadden al concrete stappen hiervoor gezet.
En dan plots blijkt het om één of andere vreemde reden (die ik nog altijd niet ken) niet te lukken.
Dat is een serieuze klap, maar je zet je erover en probeert hulp te zoeken.
Dan denk je iemand gevonden te hebben die je op weg gaat zetten, maar in plaats hoor je dat je man ziek is en misschien wel doodgaat. Dan ligt je wereld wel aan diggelen.
Uiteindelijk bleek het van alle scenario's wel nog mee te vallen (kanker is altijd erg, maar hij leeft toch nog).
Na een zware periode denk je dat je terug aan je toekomst kan gaan werken, maar opnieuw blijkt dit voor een reden die je opnieuw niet kent on hold te staan. Mijn man kan mij zelfs geen verklaring geven.
Mijn man weet dat ik overstuur ben door het nieuws van mijn vriendin. Ik weet het al twee dagen, maar hij heeft zelfs nog niet gevraagd hoe het met mij gaat.
In plaats daarvan is hij tot 10 uur in zijn bed blijven liggen en is hij nu de hort op (en ik weet zelfs niet naar waar).
Hij is niet te zwak om uit te gaan, maar een oplossing helpen zoeken is nog veel te moeilijk.
Je hoeft trouwens niet bang te zijn. Als er geen seks is, dan komt er ook geen kind.
maandag 21 mei 2018 16:16
Oh Natasja.. Ik vind het ook echt zo zo verdrietig voor jullie. Echt waar, dat meen ik 100% oprecht.
Ik gun dit niemand. Ik vind het zo erg dat heel jullie wereld op zijn kop is gezet en je hebt alle recht om heel verdrietig te zijn.
En ik vind het heel naar om te lezen dat je man niet eens naar je vraagt ondanks dat je zo verdrietig bent.
Jullie zijn elkaar echt compleet kwijt geraakt ergens onderweg.
Maar als je zelf eerlijk nadenkt, weet je dan niet zelf ook dat dit geen goede basis is voor een kindje? En dat is waar ik het over heb. Een kindje is niet zaligmakend. Nu zijn er twee mensen in een rotsituatie met veel verdriet. Dat moeten er geen 3 worden.
Ik hoop echt dat jullie elkaar terugvinden en dat het weer wordt zoals vanouds, en dat jullie een kindje in de toekomst gegund is. Echt waar. Maar hij is er op dit moment als ik het zo lees psychisch echt niet klaar voor en ik denk jij zelf ook niet.
Het is absoluut geen misgunnen vanuit mij, maar ik kijk er heel rationeel naar, iets wat jij nu niet kunt of nog niet wil.
Ik gun dit niemand. Ik vind het zo erg dat heel jullie wereld op zijn kop is gezet en je hebt alle recht om heel verdrietig te zijn.
En ik vind het heel naar om te lezen dat je man niet eens naar je vraagt ondanks dat je zo verdrietig bent.
Jullie zijn elkaar echt compleet kwijt geraakt ergens onderweg.
Maar als je zelf eerlijk nadenkt, weet je dan niet zelf ook dat dit geen goede basis is voor een kindje? En dat is waar ik het over heb. Een kindje is niet zaligmakend. Nu zijn er twee mensen in een rotsituatie met veel verdriet. Dat moeten er geen 3 worden.
Ik hoop echt dat jullie elkaar terugvinden en dat het weer wordt zoals vanouds, en dat jullie een kindje in de toekomst gegund is. Echt waar. Maar hij is er op dit moment als ik het zo lees psychisch echt niet klaar voor en ik denk jij zelf ook niet.
Het is absoluut geen misgunnen vanuit mij, maar ik kijk er heel rationeel naar, iets wat jij nu niet kunt of nog niet wil.
-
maandag 21 mei 2018 16:19
Ik vermoed dat je hier iets te makkelijk overheen stapt. Er is altijd een kans dat het terugkeert.
Misschien is hij wel als de dood dat hij een eventueel kind nooit zal zien opgroeien en dan liever geen kind heeft.
Maar goed nou vul ik zelf ook maar wat in.
Het beste is toch echt relatietherapie.
Ik mag hopen dat je dat niet raar vindt.Hij is niet te zwak om uit te gaan, maar een oplossing helpen zoeken is nog veel te moeilijk.
maandag 21 mei 2018 16:25
opmerkelijke reacties...
TO is teleurgesteld, en terecht. Haar man wil na een jaar geen intimiteit met zijn vrouw en weigert ook om er over te praten of in therapie te gaan. Tja, dan kan je TO het niet kwalijk nemen dat ze zich gefrustreerd voelt.
TO heeft gezien haar leeftijd niet eindeloos de tijd dus haar man zou toch echt een klein beetje meer moeite moeten doen om hun relatie te verbeteren om überhaupt kans te maken om die kinderwens in vervulling te brengen. Mocht hij geen kinderen meer willen dan moet hij dat ook gewoon eerlijk zeggen.
Ik denk niet dan men kan verwachten dat TO eeuwig geduld heeft omdat haar man kanker heeft gehad. Kom nou.
TO is teleurgesteld, en terecht. Haar man wil na een jaar geen intimiteit met zijn vrouw en weigert ook om er over te praten of in therapie te gaan. Tja, dan kan je TO het niet kwalijk nemen dat ze zich gefrustreerd voelt.
TO heeft gezien haar leeftijd niet eindeloos de tijd dus haar man zou toch echt een klein beetje meer moeite moeten doen om hun relatie te verbeteren om überhaupt kans te maken om die kinderwens in vervulling te brengen. Mocht hij geen kinderen meer willen dan moet hij dat ook gewoon eerlijk zeggen.
Ik denk niet dan men kan verwachten dat TO eeuwig geduld heeft omdat haar man kanker heeft gehad. Kom nou.
maandag 21 mei 2018 16:26
Misschien vlucht jouw man voor jouw verdriet? Misschien kán hij echt niet uitleggen wat er aan de hand is en wat hij voelt? Of waarom hij zich zo voelt?Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 16:11Je schrijft dit nu wel allemaal neer, maar ik vraag mij af of je wel echt weet hoe het voelt.
Ik leef al drie jaar met het idee dat ik moeder word. We hadden zo onze toekomst gepland en we hadden al concrete stappen hiervoor gezet.
En dan plots blijkt het om één of andere vreemde reden (die ik nog altijd niet ken) niet te lukken.
Dat is een serieuze klap, maar je zet je erover en probeert hulp te zoeken.
Dan denk je iemand gevonden te hebben die je op weg gaat zetten, maar in plaats hoor je dat je man ziek is en misschien wel doodgaat. Dan ligt je wereld wel aan diggelen.
Uiteindelijk bleek het van alle scenario's wel nog mee te vallen (kanker is altijd erg, maar hij leeft toch nog).
Na een zware periode denk je dat je terug aan je toekomst kan gaan werken, maar opnieuw blijkt dit voor een reden die je opnieuw niet kent on hold te staan. Mijn man kan mij zelfs geen verklaring geven.
Mijn man weet dat ik overstuur ben door het nieuws van mijn vriendin. Ik weet het al twee dagen, maar hij heeft zelfs nog niet gevraagd hoe het met mij gaat.
In plaats daarvan is hij tot 10 uur in zijn bed blijven liggen en is hij nu de hort op (en ik weet zelfs niet naar waar).
Hij is niet te zwak om uit te gaan, maar een oplossing helpen zoeken is nog veel te moeilijk.
Je hoeft trouwens niet bang te zijn. Als er geen seks is, dan komt er ook geen kind.
Stel je voor dat bovenstaande nou zo is (nee, ik weet dat niet maar stél je voor); wat zal die man een verdriet hebben en zich onmachtig voelen.. na alles waar jullie voor hebben gevochten en de angst dat hij jou misschien moest achterlaten en nu de angst dat je weg gaat?
Vergeet niet dat mannen echt anders communiceren dan vrouwen. Emoties, reactie daarop en de manier van denken en verwerken is anders. Jij praat op jouw niveau met hem en hij op zijn niveau met jou. Is dat wel hetzelfde niveau?? Begrijpen jullie elkaar wel?
Jullie zitten in (rouw)processen od de angst ervoor. Dat doet iets met mensen en hun wereldbeeld.
maandag 21 mei 2018 17:41
Eerlijk gezegd begrijp ik dit niet. Seks is toch leuk? En intimiteit is het smeermiddel van je relatie?Judy_Hopps schreef: ↑21-05-2018 16:19Ik vermoed dat je hier iets te makkelijk overheen stapt. Er is altijd een kans dat het terugkeert.
Misschien is hij wel als de dood dat hij een eventueel kind nooit zal zien opgroeien en dan liever geen kind heeft.
Maar goed nou vul ik zelf ook maar wat in.
Het beste is toch echt relatietherapie.
Ik mag hopen dat je dat niet raar vindt.
Tegen een vrouw met een laag libido wordt gezegd dat ze maar zin moet maken, anders gaat man wel op een ander.
maandag 21 mei 2018 18:09
Omg dit kan niet echt zijn.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 17:41Eerlijk gezegd begrijp ik dit niet. Seks is toch leuk? En intimiteit is het smeermiddel van je relatie?
Tegen een vrouw met een laag libido wordt gezegd dat ze maar zin moet maken, anders gaat man wel op een ander.
maandag 21 mei 2018 18:11
Hoo, dat zou ik nooit zeggen. En ik denk veel mensen met mij. Seks hoort inderdaad leuk te zijn. Dus dat moeten jullie samen ook weer leuk maken. Wat ik al eerder zei: kleine stapjes. Elkaar masseren zonder dat er daarna iets moet gebeuren. Elkaar strelen. En zo steeds meer. Kijken wat hij wel wil en elkaar weer leren kennen en ook elkaars grenzen respecterenNatasja789 schreef: ↑21-05-2018 17:41Eerlijk gezegd begrijp ik dit niet. Seks is toch leuk? En intimiteit is het smeermiddel van je relatie?
Tegen een vrouw met een laag libido wordt gezegd dat ze maar zin moet maken, anders gaat man wel op een ander.
maandag 21 mei 2018 18:53
Het is misschien wat gechargeerd, maar toch is het kwetsend dat hij op veel vlakken zijn leven terug opneemt, maar mij niet tegemoet lijkt te willen komen.
Begrijp mij niet verkeerd, ik ben blij dat hij terug zijn hobby's heeft, aan het werk is en dat hij voor een groot stuk zijn leven terug heeft kunnen opnemen.
Knuffelen (zonder meer) wil hij trouwens ook niet.
maandag 21 mei 2018 19:02
Ik begrijp TO wel. Onze kinderwens is vervuld dmv een vruchtbaarheidstraject, maar dat had nog heel wat voeten in de aarde. Niet eens het traject zelf maar het gedoe daarvóór. Omdat ik echt zo enorm het gevoel had in een wachtkamertje te zitten terwijl mijn biologische klok maar doortikte. Ik háátte mijn man op sommige momenten... want hij was degene die voor iedere stap in het traject "tijd nodig had om aan het idee te wennen". Echt, ik kon hem wel wat doen.. want ik was zo bang dat zijn uitstel uiteindelijk voor mij een ongewild afstel zou worden.
De gezelligheid was soms erg ver te zoeken, als we een leuke dag leken te hebben moest ik er toch zeker aan peuteren hoever ie was met zijn wen-proces en als we een mindere dag hadden dan was ik bang dat ie het aan zou grijpen om de boel nog veel langer te traineren (want zo voelde ik het). De opluchting toen we eindelijk echt van start gingen! Ik heb fluitend en zingend de spuiten gezet, echt waar, zo blij was ik dat we weer 'en route' waren.
Dus ja, ik kan me TO wel voorstellen ja. Ga je eindelijk een vruchtbaarheidstraject in, blijkt je man kanker te hebben en operatie + chemo te moeten ondergaan, dat gaat uiteraard allemaal voor maar daarna ga je toch zo zoetjes aan weer denken... hee... wij waren net en voor iets anders bezig, wanneer gaan we daar weer mee verder?
TO wat ik je aan zou raden. Ga in ieder geval niet als je man steaks uiteindelijk weer wil alsnog een half jaar tobben. Stap over een half jaar terug naar de arts en zeg dat het niet gelukt is. Dan zit je in ieder geval niet nog een extra half jaar te verspelen en kan je die tijd totdat dat half jaar om is (snap je me nog?) gebruiken om weer met je man op één lijn te komen. En misschien wordt het op den duur maar het medisch traject, dat is dan niet anders. Voor hem is "daar beneden" waarschijnlijk toch al eerder medisch dan erotisch. En ook daar kan je het beste van maken hoor, samen. Wij hebben in ieder geval uiteindelijk de grootste grappen kunnen maken samen om het zo totaal niet erotische vrijen op commando en knallen in het zaadpotje. En daardoor is ons huwelijk juist sterker geworden.
De gezelligheid was soms erg ver te zoeken, als we een leuke dag leken te hebben moest ik er toch zeker aan peuteren hoever ie was met zijn wen-proces en als we een mindere dag hadden dan was ik bang dat ie het aan zou grijpen om de boel nog veel langer te traineren (want zo voelde ik het). De opluchting toen we eindelijk echt van start gingen! Ik heb fluitend en zingend de spuiten gezet, echt waar, zo blij was ik dat we weer 'en route' waren.
Dus ja, ik kan me TO wel voorstellen ja. Ga je eindelijk een vruchtbaarheidstraject in, blijkt je man kanker te hebben en operatie + chemo te moeten ondergaan, dat gaat uiteraard allemaal voor maar daarna ga je toch zo zoetjes aan weer denken... hee... wij waren net en voor iets anders bezig, wanneer gaan we daar weer mee verder?
TO wat ik je aan zou raden. Ga in ieder geval niet als je man steaks uiteindelijk weer wil alsnog een half jaar tobben. Stap over een half jaar terug naar de arts en zeg dat het niet gelukt is. Dan zit je in ieder geval niet nog een extra half jaar te verspelen en kan je die tijd totdat dat half jaar om is (snap je me nog?) gebruiken om weer met je man op één lijn te komen. En misschien wordt het op den duur maar het medisch traject, dat is dan niet anders. Voor hem is "daar beneden" waarschijnlijk toch al eerder medisch dan erotisch. En ook daar kan je het beste van maken hoor, samen. Wij hebben in ieder geval uiteindelijk de grootste grappen kunnen maken samen om het zo totaal niet erotische vrijen op commando en knallen in het zaadpotje. En daardoor is ons huwelijk juist sterker geworden.
maandag 21 mei 2018 23:36
Wat hij daarmee moet? Hij moet met haar praten. Of richting therapie gaan beide. Hij sluit zich volledig af en gaat voorbij aan haar behoeftes. Dat vind ik niet echt fair. Natuurlijk heeft hij een zware tijd gehad, maar zij ook. Nu is hij zijn leven aan het oppakken weer maar zij staat gevoelsmatig met haar wens en alle smoties on hold, weer. Door hem. Een ander die zwanger is is dan de lont in het kruidvat.
dinsdag 22 mei 2018 00:00
Jullie en jullie relatie zouden nu op de eerste plaats moeten staan in plaats van jouw kinderwens.
Verdriet om een onvervulde kinderwens, fysiek en mentaal herstellen van kanker, gebrek aan intimiteit, een niet-bestaand seksleven zijn allemaal onderdelen van een groter probleem namelijk dat jullie elkaar helemaal kwijt zijn. Ik lees best een complexe situatie.
Ik denk dat jullie je allebei niet gehoord, niet begrepen en afgewezen voelen. En elkaar ook helemaal niet begrijpen. Dan blijf je bezig.
Er zijn nog een hoop hordes te nemen voor je dit alles hebt opgelost. Maar als er onder dwang een kind komt, blijven al die andere zaken gewoon bestaan. Een kind is geen oplossing.
Ik lees veel frustratie en boosheid en ik begrijp jou wel. Alleen deze houding gaat je niets opleveren. Ik zou stoppen met verwijten en kijken naar wat je wel kunt doen. Voor jezelf, voor hem en voor jullie relatie.
Verdriet om een onvervulde kinderwens, fysiek en mentaal herstellen van kanker, gebrek aan intimiteit, een niet-bestaand seksleven zijn allemaal onderdelen van een groter probleem namelijk dat jullie elkaar helemaal kwijt zijn. Ik lees best een complexe situatie.
Ik denk dat jullie je allebei niet gehoord, niet begrepen en afgewezen voelen. En elkaar ook helemaal niet begrijpen. Dan blijf je bezig.
Er zijn nog een hoop hordes te nemen voor je dit alles hebt opgelost. Maar als er onder dwang een kind komt, blijven al die andere zaken gewoon bestaan. Een kind is geen oplossing.
Ik lees veel frustratie en boosheid en ik begrijp jou wel. Alleen deze houding gaat je niets opleveren. Ik zou stoppen met verwijten en kijken naar wat je wel kunt doen. Voor jezelf, voor hem en voor jullie relatie.
dinsdag 22 mei 2018 00:06
Ik denk dat de TO dit ook wel snapt. Alleen dat haar leeftijd als een tikkende tijdbom voelt onder die kinderwens. Dat het een soort nu of nooit aan het worden is omdat er dus al vruchtbaarheid problemen waren.Pinda-Kaas schreef: ↑22-05-2018 00:00Jullie en jullie relatie zouden nu op de eerste plaats moeten staan in plaats van jouw kinderwens.
Verdriet om een onvervulde kinderwens, fysiek en mentaal herstellen van kanker, gebrek aan intimiteit, een niet-bestaand seksleven zijn allemaal onderdelen van een groter probleem namelijk dat jullie elkaar helemaal kwijt zijn. Ik lees best een complexe situatie.
Ik denk dat jullie je allebei niet gehoord, niet begrepen en afgewezen voelen. En elkaar ook helemaal niet begrijpen. Dan blijf je bezig.
Er zijn nog een hoop hordes te nemen voor je dit alles hebt opgelost. Maar als er onder dwang een kind komt, blijven al die andere zaken gewoon bestaan. Een kind is geen oplossing.
Ik lees veel frustratie en boosheid en ik begrijp jou wel. Alleen deze houding gaat je niets opleveren. Ik zou stoppen met verwijten en kijken naar wat je wel kunt doen. Voor jezelf, voor hem en voor jullie relatie.
Zou echt zelf beginnen met therapie. En dan hopen dat je man erbij aansluit.
dinsdag 22 mei 2018 00:19
Ik weet niet of ze het écht snapt. De tikkende tijdbom kan ik me erg goed voorstellen.Trien30 schreef: ↑22-05-2018 00:06Ik denk dat de TO dit ook wel snapt. Alleen dat haar leeftijd als een tikkende tijdbom voelt onder die kinderwens. Dat het een soort nu of nooit aan het worden is omdat er dus al vruchtbaarheid problemen waren.
Zou echt zelf beginnen met therapie. En dan hopen dat je man erbij aansluit.
Denk dat het een heel goede tip is om gewoon te beginnen met therapie, ongeacht wat man wil.
Gewoon voor jezelf gaan TO, en kijken waar je voor jezelf uitkomt. Hopen dat man aansluit inderdaad.
dinsdag 22 mei 2018 01:23
Voelt allemaal niet goed TO.
Heel het verhaal is vaag.
Je man pushen lijkt het wel. Maar jezelf ook. Het lijkt allemaal zo geforceerd.
Ga in therapie en dan komt het allemaal goed of misschien wil die dan wel weer kids? Dit is niet te voorspellen.
Ik zou zeggen maak een keus.
Je blijft bij deze man en het wordt twijfel & twijfel. Want hij is nog zo bezig met zijn eigen emoties en ontwikkeling.
Dat hij nog voor een relatie energie moet geven, kost hem veel kruim.
Jij wil duidelijk een kind en ervoor gaan. Jij wil intimiteit en goed sex leven.
A. Open relatie /huwelijk
B. Uit elkaar en dan hopen dat je iemand ontmoet die zelfde wil als jij
Heel het verhaal is vaag.
Je man pushen lijkt het wel. Maar jezelf ook. Het lijkt allemaal zo geforceerd.
Ga in therapie en dan komt het allemaal goed of misschien wil die dan wel weer kids? Dit is niet te voorspellen.
Ik zou zeggen maak een keus.
Je blijft bij deze man en het wordt twijfel & twijfel. Want hij is nog zo bezig met zijn eigen emoties en ontwikkeling.
Dat hij nog voor een relatie energie moet geven, kost hem veel kruim.
Jij wil duidelijk een kind en ervoor gaan. Jij wil intimiteit en goed sex leven.
A. Open relatie /huwelijk
B. Uit elkaar en dan hopen dat je iemand ontmoet die zelfde wil als jij
dinsdag 22 mei 2018 01:43
Wat een kwetsende reacties staan er in dit topic zeg.
TO ik heb oprecht met je te doen. Zelf heb je ook genoeg te verstouwen gehad (angst om man te verliezen en het gevoel te falen omdat er geen zwangerschap tot stand kwam). Misschien zit er ook een stuk zelfverwijt in verweven van “als alles goed functioneerde hadden we allang een kind en zou er nu niet zo’n druk op staan”? Dat je het moeilijk hebt is goed te lezen, en deze situatie laten voortslepen lijkt me echt schadelijk voor jou.
Hoe dan ook, de tijd tikt door. En gezien jij jarenlang goed voor je man gezorgd hebt mag je ook zeker van hem verwachten dat hij goed voor jou zorgt. Het minste dat hij dus kan doen is openheid geven waar hij tegenaan loopt, of waar hij mee bezig is om de relatie te herstellen zoals hij nu ook werk, sport en hobbies weer oppakt. Zin krijgen in seks hoeft natuurlijk niet morgen geregeld te zijn, maar jij moet wel weten waar je aan toe bent met elkaar zodat je ook de kans hebt hem te helpen zodat jullie weer naar elkaar toe kunnen groeien. Ik vind dat je recht hebt op de waarheid over hoe of wat. In eerste instantie omdat je zijn partner bent, maar ook gezien je leeftijd en zwanger worden bij jullie al niet zo vanzelfsprekend is.
Als man niet over de brug komt met een open gesprek en samen met jou oplossingen wil bedenken zou ik een punt achter de relatie zetten. Niet omdat je recht hebt op een kind, maar wel omdat respect hebben voor elkaar en zorgen voor elkaar een vereiste is voor een goede relatie. Als je daar ook nog aan moet werken dan ben je jaren relatietherapie etc verder. Dan kan je als alleenstaande altijd nog besluiten wat je zelf met je kinderwens wil doen, laten varen of op zoek naar een nieuwe partner die daar voor openstaat/BAM’er worden.
Sterkte en hopelijk komen jullie er samen uit.
TO ik heb oprecht met je te doen. Zelf heb je ook genoeg te verstouwen gehad (angst om man te verliezen en het gevoel te falen omdat er geen zwangerschap tot stand kwam). Misschien zit er ook een stuk zelfverwijt in verweven van “als alles goed functioneerde hadden we allang een kind en zou er nu niet zo’n druk op staan”? Dat je het moeilijk hebt is goed te lezen, en deze situatie laten voortslepen lijkt me echt schadelijk voor jou.
Hoe dan ook, de tijd tikt door. En gezien jij jarenlang goed voor je man gezorgd hebt mag je ook zeker van hem verwachten dat hij goed voor jou zorgt. Het minste dat hij dus kan doen is openheid geven waar hij tegenaan loopt, of waar hij mee bezig is om de relatie te herstellen zoals hij nu ook werk, sport en hobbies weer oppakt. Zin krijgen in seks hoeft natuurlijk niet morgen geregeld te zijn, maar jij moet wel weten waar je aan toe bent met elkaar zodat je ook de kans hebt hem te helpen zodat jullie weer naar elkaar toe kunnen groeien. Ik vind dat je recht hebt op de waarheid over hoe of wat. In eerste instantie omdat je zijn partner bent, maar ook gezien je leeftijd en zwanger worden bij jullie al niet zo vanzelfsprekend is.
Als man niet over de brug komt met een open gesprek en samen met jou oplossingen wil bedenken zou ik een punt achter de relatie zetten. Niet omdat je recht hebt op een kind, maar wel omdat respect hebben voor elkaar en zorgen voor elkaar een vereiste is voor een goede relatie. Als je daar ook nog aan moet werken dan ben je jaren relatietherapie etc verder. Dan kan je als alleenstaande altijd nog besluiten wat je zelf met je kinderwens wil doen, laten varen of op zoek naar een nieuwe partner die daar voor openstaat/BAM’er worden.
Sterkte en hopelijk komen jullie er samen uit.
