Relaties
alle pijlers
Vruchtbaarheidsproblemen
zondag 20 mei 2018 13:56
Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
maandag 21 mei 2018 12:12
Judy_Hopps schreef: ↑21-05-2018 11:48+1
De opmerkingen her en der over borst of eierstokken moet ik wel om glimlachen.
Ik heb zelf een mismaakte borst door een ongeluk en zelfs ik denk: man 1 ontbrekende bal zie je niet eens.
Ik zou mijn eierstokken/baarmoeder er wel voor over hebben om mijn borst weer goed te hebben. Desondanks kan ik me prima geven bij de seks, maar ik heb dan ook wel wat langer de tijd gehad om met dat idee te leven.
Maar goed ieder mens is anders.
Ik zou tegen hem denk ik zeggen: relatietherapie of ik vrees het einde van de relatie.
Pffff, wat naar om dit zo te zeggen zeg....
Zoals ik al eerder schreef heeft mijn man dat allemaal niet zo luchtig ervaren als jij het doet voorkomen
We hebben het wel over kanker he? Met kans op uitzaaiingen....
En nee, je ziet het niet, maar er gebeurt heel wat met het gevoel van een man, zijn hormoonhuishouding en het vertrouwen in zijn lichaam
Onvoorstelbaar dit
Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst...
maandag 21 mei 2018 12:15
Ik word echt een beetje boos als ik jou zo lees.
Mijn man en ik waren bezig om zwanger te worden en dat lukte ook niet. Later bleek mijn man lymfatische acute leukemie te hebben.
De eerste vraag die de artsen stelde was: willen jullie kinderen? Ja dat willen wij. Ow zegt hij want door de chemo wordt man sowieso onvruchtbaar.
Daar ging onze kinderwens. Maar weet je dat hebben we direct naast ons neergelegd. Liever nooit kinderen en wel een man dan wel een kind en geen man.
Wij hebben nog 1 maal seks gehad tussen alle chemo's, opnames en overlijden in. (half jaar na diagnose is hij overleden hij is 27 geworden) Daarbij kwam hij wel klaar maar was er geen sperma. Ik vroeg nog weet je zeker dat je bent gekomen, hij zei van wel. Ik dacht dat hij moe was of zich schaamde dus zei er niks meer over.
Pas jaren later begreep ik dat de bijwerking van chemo kan zijn dat je, tijdelijk, geen sperma meer hebt.
Echt vrouw wees blij dat je je man nog hebt! Als jullie een kind krijgen wil je toch dat die met 2 liefdevolle ouders opgroeit. Het lijkt wel alsof je toekomstige kind belangrijker is dan je huidige bestaande man.
Mijn man en ik waren bezig om zwanger te worden en dat lukte ook niet. Later bleek mijn man lymfatische acute leukemie te hebben.
De eerste vraag die de artsen stelde was: willen jullie kinderen? Ja dat willen wij. Ow zegt hij want door de chemo wordt man sowieso onvruchtbaar.
Daar ging onze kinderwens. Maar weet je dat hebben we direct naast ons neergelegd. Liever nooit kinderen en wel een man dan wel een kind en geen man.
Wij hebben nog 1 maal seks gehad tussen alle chemo's, opnames en overlijden in. (half jaar na diagnose is hij overleden hij is 27 geworden) Daarbij kwam hij wel klaar maar was er geen sperma. Ik vroeg nog weet je zeker dat je bent gekomen, hij zei van wel. Ik dacht dat hij moe was of zich schaamde dus zei er niks meer over.
Pas jaren later begreep ik dat de bijwerking van chemo kan zijn dat je, tijdelijk, geen sperma meer hebt.
Echt vrouw wees blij dat je je man nog hebt! Als jullie een kind krijgen wil je toch dat die met 2 liefdevolle ouders opgroeit. Het lijkt wel alsof je toekomstige kind belangrijker is dan je huidige bestaande man.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 21 mei 2018 12:22
Omdat je elkaar dan heel veel moet gunnen en ook nog eens op hele zware momenten.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
maandag 21 mei 2018 12:23
Allereerst gecondoleerd met je man. Dat moet ontzettend moeilijk geweest zijn.IBIopviva schreef: ↑21-05-2018 12:15Ik word echt een beetje boos als ik jou zo lees.
Mijn man en ik waren bezig om zwanger te worden en dat lukte ook niet. Later bleek mijn man lymfatische acute leukemie te hebben.
De eerste vraag die de artsen stelde was: willen jullie kinderen? Ja dat willen wij. Ow zegt hij want door de chemo wordt man sowieso onvruchtbaar.
Daar ging onze kinderwens. Maar weet je dat hebben we direct naast ons neergelegd. Liever nooit kinderen en wel een man dan wel een kind en geen man.
Maar toch was dat jullie beslissing. Dat kun je niet zomaar gelijk trekken met TO. Er is ook een mogelijkheid om sperma te laten invriezen voor de chemo start. Sommige paren kiezen daarvoor. Daar is niks mis mee.
maandag 21 mei 2018 12:31
Dank je. Uiteraard hebben we dat geprobeerd maar er kwam al geen sperma/zaadlozing meer. Er was geen sprake van een beslissing.Nirakkam schreef: ↑21-05-2018 12:23Allereerst gecondoleerd met je man. Dat moet ontzettend moeilijk geweest zijn.
Maar toch was dat jullie beslissing. Dat kun je niet zomaar gelijk trekken met TO. Er is ook een mogelijkheid om sperma te laten invriezen voor de chemo start. Sommige paren kiezen daarvoor. Daar is niks mis mee.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 21 mei 2018 12:35
[quote=IBIopviva post_id=28536114 time=1526897708 user_id=272305]
Ik word echt een beetje boos als ik jou zo lees.
Mijn man en ik waren bezig om zwanger te worden en dat lukte ook niet. Later bleek mijn man lymfatische acute leukemie te hebben.
De eerste vraag die de artsen stelde was: willen jullie kinderen? Ja dat willen wij. Ow zegt hij want door de chemo wordt man sowieso onvruchtbaar.
Daar ging onze kinderwens. Maar weet je dat hebben we direct naast ons neergelegd. Liever nooit kinderen en wel een man dan wel een kind en geen man.
Wij hebben nog 1 maal seks gehad tussen alle chemo's, opnames en overlijden in. (half jaar na diagnose is hij overleden hij is 27 geworden) Daarbij kwam hij wel klaar maar was er geen sperma. Ik vroeg nog weet je zeker dat je bent gekomen, hij zei van wel. Ik dacht dat hij moe was of zich schaamde dus zei er niks meer over.
Pas jaren later begreep ik dat de bijwerking van chemo kan zijn dat je, tijdelijk, geen sperma meer hebt.
Echt vrouw wees blij dat je je man nog hebt! Als jullie een kind krijgen wil je toch dat die met 2 liefdevolle ouders opgroeit. Het lijkt wel alsof je toekomstige kind belangrijker is dan je huidige bestaande man.
Je kunt de situaties niet met elkaar vergelijken.Denk ik.
To heeft haar man nog.
En rammelende eierstokken hebben meestal weinig begrip.
Ik word echt een beetje boos als ik jou zo lees.
Mijn man en ik waren bezig om zwanger te worden en dat lukte ook niet. Later bleek mijn man lymfatische acute leukemie te hebben.
De eerste vraag die de artsen stelde was: willen jullie kinderen? Ja dat willen wij. Ow zegt hij want door de chemo wordt man sowieso onvruchtbaar.
Daar ging onze kinderwens. Maar weet je dat hebben we direct naast ons neergelegd. Liever nooit kinderen en wel een man dan wel een kind en geen man.
Wij hebben nog 1 maal seks gehad tussen alle chemo's, opnames en overlijden in. (half jaar na diagnose is hij overleden hij is 27 geworden) Daarbij kwam hij wel klaar maar was er geen sperma. Ik vroeg nog weet je zeker dat je bent gekomen, hij zei van wel. Ik dacht dat hij moe was of zich schaamde dus zei er niks meer over.
Pas jaren later begreep ik dat de bijwerking van chemo kan zijn dat je, tijdelijk, geen sperma meer hebt.
Echt vrouw wees blij dat je je man nog hebt! Als jullie een kind krijgen wil je toch dat die met 2 liefdevolle ouders opgroeit. Het lijkt wel alsof je toekomstige kind belangrijker is dan je huidige bestaande man.
Je kunt de situaties niet met elkaar vergelijken.Denk ik.
To heeft haar man nog.
En rammelende eierstokken hebben meestal weinig begrip.
maandag 21 mei 2018 12:39
Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
Ook groter dan de wens om een leuke relatie te hebben met je huidige partner.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 mei 2018 12:45
En luister je dan wel? Luister je écht naar wat hij zegt? Want als jij niet echt luistert, snap ik dat hij verder geen zin meer heeft om er energie in te stoppen en zijn energie stopt in hobbies en sporten.
maandag 21 mei 2018 12:45
Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
Hier is e antwoord al.....kinderwens is groter dan je liefde voor deze man.
maandag 21 mei 2018 12:52
Als ik het zo lees hebben jullie vooral gesproken over wat JIJ wil.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 09:40Waar zou ik dan precies begrip voor moeten hebben. Hij heeft niet eens het fatsoen om iets met mij te bespreken. En het is niet dat ik hem er nooit om heb gevraagd. Ik heb hem al meerdere malen "gedwongen" om met mij te praten. Meer dan wat loze beloftes dat alles wel goed komt en dat we nog tijd hebben, komt er niet uit.
Ik weet dat dit echt harteloos klinkt. Maar ik begin bijna te hopen dat er geen kind meer van komt bij jullie.
Jullie baby wordt een kind van de rekening, want de kans dat jullie door een baby weer een gezonde relatie krijgen is verdomd klein.
Dat je dat nu niet (wilt?) inzien, maakt je in mijn ogen ongeschikt als moeder. Keuzes moeten gebaseerd zijn op het geluk van je kind, niet je eigen geluk.
Een baby is geen pleister. Een baby is een vergrootglas. En als je een superfijne relatie hebt, is het een bezegening (met moeilijke tijden, die horen er altijd bij). Maar als er al scheuren in je relatie zitten, en bij jullie zijn die volop aanwezig, dan worden die alleen maar groter.
-
maandag 21 mei 2018 12:55
precies....blauwuiltje schreef: ↑21-05-2018 12:45Hier is e antwoord al.....kinderwens is groter dan je liefde voor deze man.
Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst...
maandag 21 mei 2018 12:58
Dit, begin er met deze man maar niet meer aan To, dit gaat hem niet worden.Phloxx schreef: ↑21-05-2018 12:52Als ik het zo lees hebben jullie vooral gesproken over wat JIJ wil.
Ik weet dat dit echt harteloos klinkt. Maar ik begin bijna te hopen dat er geen kind meer van komt bij jullie.
Jullie baby wordt een kind van de rekening, want de kans dat jullie door een baby weer een gezonde relatie krijgen is verdomd klein.
Dat je dat nu niet (wilt?) inzien, maakt je in mijn ogen ongeschikt als moeder. Keuzes moeten gebaseerd zijn op het geluk van je kind, niet je eigen geluk.
Een baby is geen pleister. Een baby is een vergrootglas. En als je een superfijne relatie hebt, is het een bezegening (met moeilijke tijden, die horen er altijd bij). Maar als er al scheuren in je relatie zitten, en bij jullie zijn die volop aanwezig, dan worden die alleen maar groter.
maandag 21 mei 2018 13:06
Phloxx schreef: ↑21-05-2018 12:52Als ik het zo lees hebben jullie vooral gesproken over wat JIJ wil.
Ik weet dat dit echt harteloos klinkt. Maar ik begin bijna te hopen dat er geen kind meer van komt bij jullie.
Jullie baby wordt een kind van de rekening, want de kans dat jullie door een baby weer een gezonde relatie krijgen is verdomd klein.
Dat je dat nu niet (wilt?) inzien, maakt je in mijn ogen ongeschikt als moeder. Keuzes moeten gebaseerd zijn op het geluk van je kind, niet je eigen geluk.
Een baby is geen pleister. Een baby is een vergrootglas. En als je een superfijne relatie hebt, is het een bezegening (met moeilijke tijden, die horen er altijd bij). Maar als er al scheuren in je relatie zitten, en bij jullie zijn die volop aanwezig, dan worden die alleen maar groter.
Mooi gezegd!
maandag 21 mei 2018 13:12
En ik zei ook: ieder mens is anders.Chart schreef: ↑21-05-2018 12:12Pffff, wat naar om dit zo te zeggen zeg....
Zoals ik al eerder schreef heeft mijn man dat allemaal niet zo luchtig ervaren als jij het doet voorkomen
We hebben het wel over kanker he? Met kans op uitzaaiingen....
En nee, je ziet het niet, maar er gebeurt heel wat met het gevoel van een man, zijn hormoonhuishouding en het vertrouwen in zijn lichaam
Onvoorstelbaar dit
En het kanker aspect is natuurlijk iets anders dan het man-zijn waar sommige het over hebben.
maandag 21 mei 2018 13:15
Je relatie is op dit moment te slecht om aan kinderen te beginnen.
Als je blijft doen wat he altijd al deed, zul je krijgen wat je altijd al kreeg.
De relatie zoals hij was voor het traject ís niet meer. Je/jullie leven niet in het hier en nu. Jij in het verleden, hij in de toekomst. Logisch, want jullie van ‘relatie’ vandaag de dag is nog maar weinig over.
En ik snap je frustratie wel. Niemand kiest voor kanker. En het ís gewoon f*cking kut dat het jullie is overkomen.
Een heel jaar heeft alles om je man gedraaid. De aandacht ging naar man en jij mocht hem steunen. En dat heb je vast heel goed gedaan.
Jouw pijn zit denk ik in het feit dat bijna twee jaar na de diagnose, jouw man zich nog steeds opsteld als degene die het het moeilijkst heeft gehad. En ja het is logisch en te verklaren en alles. Maar het ís ook ongelooflijk k*t dat er geen enkele ruimte meer is voor jou en jouw wensen en behoeften. Door de kanker hups alle intimiteit het raam uit. En ook hier wordt jij als egoïst bestempelt.
Terwijl je alleen wil dat jij er ook mag zijn. En jij er ook weer eens toe doet. Jij mag boos en gefrustreerd zijn! Ja, ook als de man kanker heeft gehad. Jij doet er ook toe en het is goed dat je jezelf serieus neemt.
Start zelf met hulp zoeken. Vraag een gesprek aan bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik heb begrip voor je boosheid en frustratie. Maar met die emoties moet je geen kind op de wereld willen zetten. Kom in het reine. En maak daarna weloverwogen keuzes.
Als je blijft doen wat he altijd al deed, zul je krijgen wat je altijd al kreeg.
De relatie zoals hij was voor het traject ís niet meer. Je/jullie leven niet in het hier en nu. Jij in het verleden, hij in de toekomst. Logisch, want jullie van ‘relatie’ vandaag de dag is nog maar weinig over.
En ik snap je frustratie wel. Niemand kiest voor kanker. En het ís gewoon f*cking kut dat het jullie is overkomen.
Een heel jaar heeft alles om je man gedraaid. De aandacht ging naar man en jij mocht hem steunen. En dat heb je vast heel goed gedaan.
Jouw pijn zit denk ik in het feit dat bijna twee jaar na de diagnose, jouw man zich nog steeds opsteld als degene die het het moeilijkst heeft gehad. En ja het is logisch en te verklaren en alles. Maar het ís ook ongelooflijk k*t dat er geen enkele ruimte meer is voor jou en jouw wensen en behoeften. Door de kanker hups alle intimiteit het raam uit. En ook hier wordt jij als egoïst bestempelt.
Terwijl je alleen wil dat jij er ook mag zijn. En jij er ook weer eens toe doet. Jij mag boos en gefrustreerd zijn! Ja, ook als de man kanker heeft gehad. Jij doet er ook toe en het is goed dat je jezelf serieus neemt.
Start zelf met hulp zoeken. Vraag een gesprek aan bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik heb begrip voor je boosheid en frustratie. Maar met die emoties moet je geen kind op de wereld willen zetten. Kom in het reine. En maak daarna weloverwogen keuzes.
maandag 21 mei 2018 13:17
Lekker naief. Ga dan maar scheiden.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
maandag 21 mei 2018 13:18
Alles is duidelijk mijn fout hé. Als hij niet praat, dan kan ik niet luisteren. Hoe vaak ik hier ook word afgeschilderd als een op zaad beluste heks.
Toen hij bv onze pogingen om te vrijen vroegtijdig afgebroken heeft, heb ik gevraag wat er scheelde, wat hij nodig had, wat hij voelde. Ondanks dat dat voor mij heel frustrerend was, vond ik het veel belangrijker om hem terug goed te doen voelen. Meer dan "het voelt nog niet goed, we moeten nog wat wachten" is er niet uitgekomen voor hij - letterlijk - wegliep.
maandag 21 mei 2018 13:22
Natuurlijk is het belangrijk dat je man praat over zijn gevoelens en jullie problemen. Daarom wordt er hier ook relatietherapie aangeraden.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 13:18Alles is duidelijk mijn fout hé. Als hij niet praat, dan kan ik niet luisteren. Hoe vaak ik hier ook word afgeschilderd als een op zaad beluste heks.
Toen hij bv onze pogingen om te vrijen vroegtijdig afgebroken heeft, heb ik gevraag wat er scheelde, wat hij nodig had, wat hij voelde. Ondanks dat dat voor mij heel frustrerend was, vond ik het veel belangrijker om hem terug goed te doen voelen. Meer dan "het voelt nog niet goed, we moeten nog wat wachten" is er niet uitgekomen voor hij - letterlijk - wegliep.
Waar men over valt is dat de relatie, of het gebrek aan intimiteit, jou niks kan schelen. Het enige wat jij nog van hem wil is een kind.
maandag 21 mei 2018 13:22
Je weet de gevoelens van haar man niet. Die weet zij niet eens.
Bovendien zeg ik al dat ik er al zoveel lang mee loop dat ik mijn schouders erover heb leren ophalen.
Ik voel me er inmiddels niet minder vrouw door.
(Let wel ik heb het over het man-zijn he? Niet de nasleep van het evt levensbedreigende. Daar kan ik niet over meepraten.)
maandag 21 mei 2018 13:24
Volgens mij heb je nooit begrip gehad TO. Je roept hard van wel, maar je berichten schreeuwen wat anders.
Ik snap je wens, maar ik vind jouw gedrag niet ok. Helaas heeft je partner de verkeerde vrouw getroffen. Eentje die het niet aankan. En erger nog, niet wil.
Laat je man gaan. Hij verdient beter. En jij verdient ook een man die jou de aandacht geeft die je nodig hebt.
Ik snap je wens, maar ik vind jouw gedrag niet ok. Helaas heeft je partner de verkeerde vrouw getroffen. Eentje die het niet aankan. En erger nog, niet wil.
Laat je man gaan. Hij verdient beter. En jij verdient ook een man die jou de aandacht geeft die je nodig hebt.
maandag 21 mei 2018 13:27
Kennelijk heeft hij er moeite mee. TO schrijft dat ze vermoed dat hij zich minder man voelt.Judy_Hopps schreef: ↑21-05-2018 13:22Je weet de gevoelens van haar man niet. Die weet zij niet eens.
Bovendien zeg ik al dat ik er al zoveel lang mee loop dat ik mijn schouders erover heb leren ophalen.
Ik voel me er inmiddels niet minder vrouw door.
(Let wel ik heb het over het man-zijn he? Niet de nasleep van het evt levensbedreigende. Daar kan ik niet over meepraten.)
Jij voelt je inmiddels niet minder vrouw, ondanks je verminkte borst. Inmiddels, omdat het een tijd geleden is. Voorheen dus wel.
Mag de man van TO geen soortgelijke gevoelens hebben omdat je die gemist bal zogenaamd niet kan zien?
maandag 21 mei 2018 13:27
Wow, het was mijn enige reactie tot nu toe in het topic, dus je hoeft niet af te geven op mij. Ik stelde een vraag. Eentje waarbij mensen eens goed kunnen nadenken of ze luisteren om de ander het gevoel te geven dat er geluisterd wordt of ze luisteren om er achter te komen wat er scheelt en daadwerkelijk een stap naar verbetering kunnen maken.Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 13:18Alles is duidelijk mijn fout hé. Als hij niet praat, dan kan ik niet luisteren. Hoe vaak ik hier ook word afgeschilderd als een op zaad beluste heks.
Toen hij bv onze pogingen om te vrijen vroegtijdig afgebroken heeft, heb ik gevraag wat er scheelde, wat hij nodig had, wat hij voelde. Ondanks dat dat voor mij heel frustrerend was, vond ik het veel belangrijker om hem terug goed te doen voelen. Meer dan "het voelt nog niet goed, we moeten nog wat wachten" is er niet uitgekomen voor hij - letterlijk - wegliep.
Ik geef niet aan dat je een op zaadbeluste heks bent. Ik denk dat deze tijd ook heel moeilijk voor jou is geweest. En dan is het inderdaad lastig als het een hele tijd over hem gaat. Maar hij heeft het er zo te lezen erg moeilijk mee. En als het enige waar jij dan nu aan denkt kinderen is, dan moet je gaan nadenken of dat wel is waar je nu over moet nadenken. Zo te lezen moet je namelijk eerst je relatie weer goed krijgen. En als het je alleen niet lukt, moet je daar hulp bij zoeken. Ik denk ook wel dat je dat via dit topic probeert, alleen de reden waarmee je dit topic bent begonnen en de titel geeft gewoon een slechte indruk. Want heel eerlijk, daardoor kun je inderdaad overkomen als een op zaadbeluste heks. En als dat niet zo is, dan zet je die kinderwens nu even aan de kant en ga je met je man aan de slag om de relatie te verbeteren. Want als je relatie verbetert, dan kan de kinderwens weer echt tevoorschijn komen. En als je er dan achter komt dat deze relatie niet meer te redden is, ga je verder. Dat kind gaat jullie relatie namelijk niet redden. Echt niet. Een kindje kost heel veel werk en er zijn ook zat relaties die in eerste instantie goed waren, die door een kind in het eerste jaar ook stuk gegaan zijn.
En qua intimiteit zou ik het heel rustig opbouwen. Masseer elkaar eens zonder dat het op iets hoeft uit te lopen. Streel elkaar eens zonder vervolg. Probeer dat een aantal keer en als hij zich daarbij op zijn gemak voelt, kun je verder opbouwen.
maandag 21 mei 2018 13:35
Nou nou, ik denk dat jij vooral in een theoretische wereld leeft.Phloxx schreef: ↑21-05-2018 12:52Als ik het zo lees hebben jullie vooral gesproken over wat JIJ wil.
Ik weet dat dit echt harteloos klinkt. Maar ik begin bijna te hopen dat er geen kind meer van komt bij jullie.
Jullie baby wordt een kind van de rekening, want de kans dat jullie door een baby weer een gezonde relatie krijgen is verdomd klein.
Dat je dat nu niet (wilt?) inzien, maakt je in mijn ogen ongeschikt als moeder. Keuzes moeten gebaseerd zijn op het geluk van je kind, niet je eigen geluk.
Een baby is geen pleister. Een baby is een vergrootglas. En als je een superfijne relatie hebt, is het een bezegening (met moeilijke tijden, die horen er altijd bij). Maar als er al scheuren in je relatie zitten, en bij jullie zijn die volop aanwezig, dan worden die alleen maar groter.
Ze wil een baby en ze heeft niet zo veel tijd meer. Straks geeft ze de wens op voor die relatie, gaat die alsnog over tien jaar uit, krijgt hij wel een baby bij een andere vrouw. Want hij kan dan welllicht nog steeds kinderen krijgen. Voor haar is de kans NU. Daar staat hij blijkbaar helemaal niet bij stil. Het is heel serieus hoor, haar situatie.
En ik denk dat je niet goed gelezen hebt: ze heeft het hier vooral over haar situatie, het afgelopen jaar is het juist alleen maar over zíjn kant gegaan. Dat is nou juist de frustratie. Hoe lang moet het nog over zíjn kant gaan? Nog een jaar? Vijf jaar? De tijd tikt door hoor.
Wie ben jij overigens om te oordelen over of iemand geschikt is als moeder?? Echt hoe dúrf je het op te schrijven. Lekker hoor vanaf de zijlijn, terwijl je zelf niet in die wanhopige situatie zit.
maandag 21 mei 2018 13:35
@natasja789
Ik heb zo met je te doen en zou je het liefst een hele dikke knuffel geven. Ik begrijp sommige van deze reacties echt niet.
Jullie hebben ongetwijfeld al heel veel ellende gehad maar je kunt ook niet in de ellende blijve hangen en jij mag er ook zijn met al jou wensen, verwachten en je emoties.
Ik heb totaal geen begrip voor de mensen die hier zeggen dat je maar helemaal niet aan kinderen moet beginnen. Een goede relatie is ook geen garantie dat je voor altijd samen blijft. En ik was ook liever alleenstaand moeder geworden dan helemaal geen moeder dat weet ik zeker.
Nogmaals ik hoop dat jullie er samen uit komen maar je hoeft je zeker niet schuldig te voelen dat je boos op hem bent. Laat hem maar voelen dat je boos bent misschien dat hij dan weer gaat zien dat jij hem ook nodig hebt, niet alleen als zaad maar als levenspartner waarmee je alles kunt bespreken.
Ik heb zo met je te doen en zou je het liefst een hele dikke knuffel geven. Ik begrijp sommige van deze reacties echt niet.
Jullie hebben ongetwijfeld al heel veel ellende gehad maar je kunt ook niet in de ellende blijve hangen en jij mag er ook zijn met al jou wensen, verwachten en je emoties.
Ik heb totaal geen begrip voor de mensen die hier zeggen dat je maar helemaal niet aan kinderen moet beginnen. Een goede relatie is ook geen garantie dat je voor altijd samen blijft. En ik was ook liever alleenstaand moeder geworden dan helemaal geen moeder dat weet ik zeker.
Nogmaals ik hoop dat jullie er samen uit komen maar je hoeft je zeker niet schuldig te voelen dat je boos op hem bent. Laat hem maar voelen dat je boos bent misschien dat hij dan weer gaat zien dat jij hem ook nodig hebt, niet alleen als zaad maar als levenspartner waarmee je alles kunt bespreken.
