Relaties
alle pijlers
Vruchtbaarheidsproblemen
zondag 20 mei 2018 13:56
Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
dinsdag 22 mei 2018 06:56
Jeeee wat sta jij in de kou zeg.
Het leest alsof de kanker hem als partner naar jou toe heeft veranderd of versterkt. Was hij altijd al een moeilijke prater die weinig oog had voor jouw ideeën, gedachten en emoties?
Zo op afstand leest het alsof de relatie enkel alleen nog op papier bestaat. Soms noemt men een relatie zonder intimiteit een broer-zus relatie. Maar in die vorm is meestal nog wel oprechte belangstelling voor de ander. En kan er soms ook nog behoefte zijn aan knuffelen. Je schrijft alsof jullie nog louter huisgenoten zijn. Je woont onder 1 dak, maar dat is ook het enigste dat nog gedeeld wordt. Hij is een oester. Vast met mooi parelmoer aan de binnenkant. Maar jij krijgt alleen nog de pokkelige harde buitenkant te zien.
Hopelijk ga je een start maken met gesprekken met een professional. Je hebt een hoop op je bord gehad de afgelopen jaren.
Ik vond het best eng om met een ander/buitenstaander over mijn leven te praten. Ik werd door de huisarts doorverwezen en daar zat ik ineens tegenover een man. Ik weet nog dat dacht: ‘nou, dit weet ik ook niet’. Maar ik wist ook dat ik het een kans moest geven. Heb toen heel neutraal en zonder emoties gezegd wat er speelde, alsof ik het niet over mijzelf maar een ander had. En hij ging daar in mee en stelde de juiste vragen. Vragen die mij tot nadenken aanzette of inzichten gaven. Ik ben blij dat ik mij heb durven openstellen want ik heb veel aan zijn hulp gehad. Dat gun ik jou ook.
dinsdag 22 mei 2018 19:22
TO praat over hem alsof hij een kapotte radio is waar ze af en toe een trap tegen aangeeft in de hoop dat hij het dan doet.
De man heeft kanker gehad. Zijn lichaam is veranderd. Ik denk dat iedereen wel weet dat dit deel van het lichaam bij mannen extra gevoelig ligt. Hij is geen stukje van zijn kleine teen kwijt.
De beste man heeft duidelijk een harde knap gehad. Hij geeft aan dat het niet goed voelt om te vrijen, en weet ondertussen heus wel dat TO niet geinteresseerd is in het vrijen zelf, maar dat hij als baby-maak machine dient. Geen wonder dus dat het niet goed voelt.
Bij het herstel hiervan zou je op je partner moeten kunnen rekenen, en in plaats daarvan legt TO nog extra druk op hem omdat hij niet goed genoeg presteert met juist dat stukje lichaam waar hij zich nu onzeker over voelt.
Zorg eerst eens voor je vriend's welzijn en hulp bij het herstel van zijn pijn en jullie relatie. Kinderen nemen met zo'n basis gaat toch niet werken.
De man heeft kanker gehad. Zijn lichaam is veranderd. Ik denk dat iedereen wel weet dat dit deel van het lichaam bij mannen extra gevoelig ligt. Hij is geen stukje van zijn kleine teen kwijt.
De beste man heeft duidelijk een harde knap gehad. Hij geeft aan dat het niet goed voelt om te vrijen, en weet ondertussen heus wel dat TO niet geinteresseerd is in het vrijen zelf, maar dat hij als baby-maak machine dient. Geen wonder dus dat het niet goed voelt.
Bij het herstel hiervan zou je op je partner moeten kunnen rekenen, en in plaats daarvan legt TO nog extra druk op hem omdat hij niet goed genoeg presteert met juist dat stukje lichaam waar hij zich nu onzeker over voelt.
Zorg eerst eens voor je vriend's welzijn en hulp bij het herstel van zijn pijn en jullie relatie. Kinderen nemen met zo'n basis gaat toch niet werken.
dinsdag 22 mei 2018 23:11
Dat je baalt dat je kinderwens in gevaar komt begrijp ik. Dat je jouw vriend hier de schuld van geeft vind ik echt liefdeloos.Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 19:48Dan kan hij op zijn minst de beschaafdheid hebben om daar voor uit te komen. En laat dat nu eens een verantwoordelijkheid van hem zijn.
Hij staat nu vast anders in het leven na zoiets ingrijpends. Dat heeft tijd nodig. Kan je niet afdwingen.
Laat hem in zijn waarden of maak het uit.
dinsdag 22 mei 2018 23:16
Nou idd.Paarsebloem schreef: ↑22-05-2018 19:22TO praat over hem alsof hij een kapotte radio is waar ze af en toe een trap tegen aangeeft in de hoop dat hij het dan doet.
De man heeft kanker gehad. Zijn lichaam is veranderd. Ik denk dat iedereen wel weet dat dit deel van het lichaam bij mannen extra gevoelig ligt. Hij is geen stukje van zijn kleine teen kwijt.
De beste man heeft duidelijk een harde knap gehad. Hij geeft aan dat het niet goed voelt om te vrijen, en weet ondertussen heus wel dat TO niet geinteresseerd is in het vrijen zelf, maar dat hij als baby-maak machine dient. Geen wonder dus dat het niet goed voelt.
Bij het herstel hiervan zou je op je partner moeten kunnen rekenen, en in plaats daarvan legt TO nog extra druk op hem omdat hij niet goed genoeg presteert met juist dat stukje lichaam waar hij zich nu onzeker over voelt.
Zorg eerst eens voor je vriend's welzijn en hulp bij het herstel van zijn pijn en jullie relatie. Kinderen nemen met zo'n basis gaat toch niet werken.
dinsdag 22 mei 2018 23:25
TO komt echt heel hard over.juliaaana schreef: ↑21-05-2018 16:02Ik denk dat ik ook nog reageerde op je vorige posting, waarin je to niet geschikt als moeder noemt.
Maar dat nam ik idd niet mee in de quote.
En eerlijk ik denk dat het niet gaat omdat wij hier rationeler naar de situatie kijken.
Ik denk vooral dat wij de context missen.
En ja, TO noemt eerlijk dat zij nu meer voelt voor haar kinderwens dan anders. Maar daarmee zegt ze niet dat ze onverantwoorde keuzes maakt.
Ze geeft in de OP aan dat ze boos is, maar zelf ook doorheeft dat ze nu niet tegen man tekeer moet gaan.
Ze grijpt dit topic aan om haar boosheid en zorgen te uiten. En ze krijgt daar mi zeer veroordelende reacties op.
Maar goed, ik lees wel vaker met een heel andere bril dan dat ik hier verder tegenkom.
Ze kan het zelfde verhaal brengen en liefdevol zijn.
Door bijvoorbeeld te schrijven dat ze zoveel van hem houdt, dat ze met hem zo graag kinderen wil, dat hij de man voor haar is, dat het haar pijn doet om te zien hoe hij worstelt, dat ze verscheurd wordt door de keuze die ze moeten maken. Dat ze helemaal geen kind van een andere man wil maar geen andere mogelijkheid ziet.
woensdag 23 mei 2018 09:37
Sja, als je je frustraties uit kan het wel gebeuren dat het iets minder liefdevol overkomt toch.Tampaxropeje schreef: ↑22-05-2018 23:25TO komt echt heel hard over.
Ze kan het zelfde verhaal brengen en liefdevol zijn.
Door bijvoorbeeld te schrijven dat ze zoveel van hem houdt, dat ze met hem zo graag kinderen wil, dat hij de man voor haar is, dat het haar pijn doet om te zien hoe hij worstelt, dat ze verscheurd wordt door de keuze die ze moeten maken. Dat ze helemaal geen kind van een andere man wil maar geen andere mogelijkheid ziet.
Sowieso, waarom moet alles koetsiekoetsie-liefjes. Soms ben je gewoon even boos, teleurgesteld of laaiend op je partner. Ook al heeft diegene een ernstige ziekte (gehad). Juist als partner lijkt het me gezond dat je ook nog naar je partner kijkt als gelijkwaardige relatiegenoot en niet continu alles afweegt met de ziekte.
Zou het toch gek zijn als je boos bent om altijd lief en schattig te blijven en denken.
Bovendien, we ‘spreken’ TO misschien 30 minuten in haar leven. Hebben wij idee hoe ze de overige momenten met haar man omgaat?
En dan nog, misschien is ze helemaal niet vriendelijk of zacht en is haar man daar juist voor gevallen. Of is ze liefdeloos en ondergaat man dat al jaren, zonder voor zichzelf op te komen
Alles kan. Maar eigenlijk hebben we geen idee.
En alle adviezen en (boze) reacties naar to zijn voornamelijk invullingen en projecties
woensdag 23 mei 2018 16:53
Tampaxropeje schreef: ↑22-05-2018 23:25TO komt echt heel hard over.
Ze kan het zelfde verhaal brengen en liefdevol zijn.
Door bijvoorbeeld te schrijven dat ze zoveel van hem houdt, dat ze met hem zo graag kinderen wil, dat hij de man voor haar is, dat het haar pijn doet om te zien hoe hij worstelt, dat ze verscheurd wordt door de keuze die ze moeten maken. Dat ze helemaal geen kind van een andere man wil maar geen andere mogelijkheid ziet.
Je kunt inderdaad ook op een hele lieve manier je zin krijgen en over iemand heen lopen. Dat is een vorm van manipuleren en maakt het nog steeds niet ok.
Deze man ervaart de relatie als zo dwingend en onveilig dat hij zijn gevoel niet op tafel kan leggen. Meer dwang is niet de oplossing.
viva-amber wijzigde dit bericht op 23-05-2018 17:06
14.94% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 23 mei 2018 17:25
Huh? Heb jij de man gesproken? Of heeft hij meegeschreven? Dat heb ik gemist dan, waar staat dat?viva-amber schreef: ↑23-05-2018 16:53
Deze man ervaart de relatie als zo dwingend en onveilig dat hij zijn gevoel niet op tafel kan leggen.
woensdag 23 mei 2018 23:11
Dat is weer heel iets anders wat jij schrijft. Dat is ook niet lief trouwens.viva-amber schreef: ↑23-05-2018 16:53Je kunt inderdaad ook op een hele lieve manier je zin krijgen en over iemand heen lopen. Dat is een vorm van manipuleren en maakt het nog steeds niet ok.
Deze man ervaart de relatie als zo dwingend en onveilig dat hij zijn gevoel niet op tafel kan leggen. Meer dwang is niet de oplossing.
donderdag 24 mei 2018 10:22
Onmogelijk, ze komt met geen mogelijkheid door de onderzoeken van de raad van de kinderbescherming, met deze instabiele thuissituatie. Of de procedure moet in België heel anders zijn dan in Nederland, maar dat lijkt me sterk.
donderdag 24 mei 2018 11:36
Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 13:56Gisteren een vriendin op de koffie gehad.
Ze vertelde dat ze 5 maanden zwanger is van haar tweede kindje. Durfde het niet vroeger zeggen omdat ze weet dat ik ook een kinderwens heb.
Ik ben heel blij voor haar, natuurlijk.
Toch steekt het.
Ik ben vandaag ontzettend kwaad en verdrietig, dus leek het beter om hier te ventileren dan om het op mijn man uit te werken.
Ik ben een vrouw van 36 jaar, zeven jaar samen met mijn man (36).
We hadden al een tijdje een zwangerschapswens, maar zwanger worden leek niet goed te lukken. We zijn uiteindelijk naar een fertiliteitskliniek gegaan. Na verschillende onderzoeken hebben ze een tumor ontdekt in een zaadbal van mijn man. Dit had niets te maken met onze vruchtbaarheidsproblemen, maar moest natuurlijk behandeld worden.
Direct een operatie en chemokuren.
Volgens de artsen is alles nu in orde. Goede kans op volledig herstel, weinig kans op blijvende schade. Bloedprikken blijft altijd OK, zaadkwaliteit is volledig in orde.
We willen heel graag een kindje. Voor mij begint de tijd natuurlijk te dringen omwille van mijn leeftijd. De arts gelooft dat het wel op een natuurlijke manier moet lukken, evt in tweede tijd met een vruchtbaarheidsbehandeling.
Het grote probleem is dat we niet meer gevreeën hebben sinds mijn mans diagnose (nu > 1 jaar geleden). Hij heeft simpelweg geen zin. We hebben het enkele keren 'getracht'. We zijn beginnen kussen, wat hij heeft onderbroken 'omdat het niet goed voelde'.
Ik heb heel veel begrip en geduld gehad. Ik begreep het dat hij geen zin had tijdens de behandeling. Ik had begrip dat hij niet onmiddellijk nieuwe behandelingen wilde of geen testosteronsubstitutie wilde, omdat hij bang was dat zijn karakter zou veranderen.
Vandaag is mijn begrip gewoon op. Ik heb niet eeuwig meer.
Hoe erg het ook is. Als mijn kinderwens niet in vervulling kan gaan door zijn onwil om een oplossing te zoeken voor het probleem, dan weet ik niet of onze relatie het overleeft.
Wauw....dus je zet je kinderwens voor op de liefde van je leven??
Die dan dus waarschijnlijk niet de liefde van je leven is aangezien je bij hem weg gaat als hij jou niet kan bevruchten...
Holy shit, shallow thoughts....
donderdag 24 mei 2018 11:38
Weet je....Natasja789 schreef: ↑20-05-2018 15:57Nu zal ik wel helemaal een onmens zijn (maar vandaag ben ik toch te kwaad om op mijn woorden te letten), maar hoe kun je nu in godsnaam psychisch afzien omdat je een bal mist. Uiterlijk is dat zelfs maar moeilijk zichtbaar. Of omdat je dan minder man bent? Je bent vooral minder man als je wegloopt van je verantwoordelijkheden, zoals mijn man doet.
Ga maar alsjeblieft weg bij hem..... voor hem.... Pffffff
donderdag 24 mei 2018 11:42
Doe ff normaal zeg...Natasja789 schreef: ↑21-05-2018 12:06Ik zie niet in waarom onze relatie het niet zou halen, als we terug gemeenschappelijk voor iets kunnen gaan.
Misschien is het wel ontzettend egoïstisch, maar ik kan niet voort als er geen kinderen komen. Dan is mijn leven niet meer compleet.
Mijn wens is gewoon zo veel groter dan gelijk welke andere wens, de wens om aantrekkelijk te blijven, of om een leuk seksleven te hebben.
en je hebt nog niets eens kinderen, dus hoezo; "niet meer"???
