Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
woensdag 3 december 2008 om 12:11
Een autist snapt niet de spelregels van het sociale contact.
Wat normaal gevonden wordt, wat je vooral niet moet zeggen, of juist wanneer je wel iets moet zeggen. Het komt daarom zeer vreemd over en er lijkt een gebrek aan empatisch vermogen. Hun waarheid is dé waarheid. En ergens is dat ook logisch, wij houden ook vast aan onze waarheid, alleen niet zo rigide. Geen speelruimte mogelijk, er is maar 1 interpretatie en ze staan niet open voor andermans argumenten.
Wat normaal gevonden wordt, wat je vooral niet moet zeggen, of juist wanneer je wel iets moet zeggen. Het komt daarom zeer vreemd over en er lijkt een gebrek aan empatisch vermogen. Hun waarheid is dé waarheid. En ergens is dat ook logisch, wij houden ook vast aan onze waarheid, alleen niet zo rigide. Geen speelruimte mogelijk, er is maar 1 interpretatie en ze staan niet open voor andermans argumenten.
woensdag 3 december 2008 om 12:13
Julus, ondanks ik nu mijn ouders met heel mijn hart liefheb, zijn er toch wel dingen gebeurd. Wij mochten ons niet aanstellen. Toen ik mijn enkel gebroken had, huilde ik niet (ik was 5). Maar toen we naar het ziekenhuis moesten, deed ik dat wel want ik was panisch voor artsen enzo. Toen ik thuiskwam, met mijn been in het gips, zat ik op mijn vaders nek en riep ik: ik vlieg! Toen zei mijn vader tegen mijn moeder: ja, nu doet ze wel vrolijk, maar daarnet lag ze nog te janken als een klein kind. Ik had al heel vroeg last van migraine-aanvallen en ik moest niet zeiken. Ik ben dan zelf ook extreem hard geworden. Toen mijn broer een scheur in zijn arm had (bot), moest mijn moeder even bellen en moest ik mijn broers arm vasthouden. Dat deed ik niet, want hij huilde, en ik vond dat verachterlijk. Nog steeds kan ik niet tegen mensen die huilen om pijn. Ik ben een kloon van mijn vader geworden. Toen mijn broer een paniekaanval kreeg en geen lucht meer kreeg, liet mijn vader hem gewoon liggen. Hij was het helemaal beu wat betreft mijn broer. We hebben ook nog wat therapie gehad via Jeugdzorg, vooral voor mijn broer. Mijn broer kan mijn ouders niet vergeven en wil hen nooit meer zien. Ik heb voor een andere weg gekozen. Toen mijn moeder emotioneel vertelde dat de politie aan de deur had gestaan ivm mijn zm-poging, en wat ik haar wel niet had aangedaan, kon ik alleen maar hard zeggen dat ik daar niets aan kon doen. En dat ik niet wenste emotioneel gechanteerd te worden. Ik...walgde van haar emoties.
En zo behandel ik mijzelf ook. Liever snijden dan huilen. Liever iets kapotmaken dan huilen. Ik zal vast een EQ onder het vriespunt hebben.
En zo behandel ik mijzelf ook. Liever snijden dan huilen. Liever iets kapotmaken dan huilen. Ik zal vast een EQ onder het vriespunt hebben.
woensdag 3 december 2008 om 12:39
Maar julus, ik denk niet dat Digitalis echt autistisch is, maar zo opstelt omdat sommige dingen ze nog niet aan wil.
Ik zeg bewust nog, want ik geloof niet dat het niet goedkomt.
Je bent hard voor jezelf op de verkeerde punten. Je bent niet hard genoeg voor jezelf om ergens uit te kunnen komen. Nog niet...
Ik zeg bewust nog, want ik geloof niet dat het niet goedkomt.
Je bent hard voor jezelf op de verkeerde punten. Je bent niet hard genoeg voor jezelf om ergens uit te kunnen komen. Nog niet...
woensdag 3 december 2008 om 12:50
Digi,
Een concrete vraag.
Zie je zelf dat je op een manier leeft die niet goed voor je is en een hoop in stand houdt.
Wil je daar verandering in brengen?
Ben je bereidt daar alle tijd en energie in te steken en tijdelijk andere dingen op te geven?
Kortom,wil je kiezen voor intensieve dagbehandeling,desnoods opname.
Als je eerlijk bent naar jezelf zie je dan dat dat een noodzaak is en ga je dat dan ook doen.
Hang niet zo aan je psych,zet het zelf in gang.
Een concrete vraag.
Zie je zelf dat je op een manier leeft die niet goed voor je is en een hoop in stand houdt.
Wil je daar verandering in brengen?
Ben je bereidt daar alle tijd en energie in te steken en tijdelijk andere dingen op te geven?
Kortom,wil je kiezen voor intensieve dagbehandeling,desnoods opname.
Als je eerlijk bent naar jezelf zie je dan dat dat een noodzaak is en ga je dat dan ook doen.
Hang niet zo aan je psych,zet het zelf in gang.
woensdag 3 december 2008 om 12:52
quote:Digitalis schreef op 03 december 2008 @ 11:58:
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
Grappig, ik krijg dat idee namelijk wel. Al toen je nog persephone was en geen troubled mind had of die in elk geval hier niet liet zien. Je was niet gewoon callgirl, nee je was eigenlijk meer een soort courtisane, dat beeld zette jij van jezelf neer. Je bent niet gewoon slim, maar hyperintelligent, je had een heel moeilijke geest die niemand kon volgen, je bent niet aantrekkelijk maar bloedmooi, zo mooi dat je daar zelfs last van ondervind (topic over geopend), en mannen kunnen jou niet als gewoon een andere vrouw zien, want jij bent zo complex.
Al die dingen apart zijn misschien niet zo spannend, maar bij elkaar komt het vrij overdreven over. En dat komt door de manier waarop jij je profileert vind ik. Ik denk dat wel meer mensen zichzelf oprecht mooi en slim vinden of origineel, whatever, ikzelf ook, en daar mag je best voor uitkomen, daar gaat het niet om. Het valt mij op dat je graag poetisch, groots en meeslepend wil leven en jezelf zo neerzet.
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
Grappig, ik krijg dat idee namelijk wel. Al toen je nog persephone was en geen troubled mind had of die in elk geval hier niet liet zien. Je was niet gewoon callgirl, nee je was eigenlijk meer een soort courtisane, dat beeld zette jij van jezelf neer. Je bent niet gewoon slim, maar hyperintelligent, je had een heel moeilijke geest die niemand kon volgen, je bent niet aantrekkelijk maar bloedmooi, zo mooi dat je daar zelfs last van ondervind (topic over geopend), en mannen kunnen jou niet als gewoon een andere vrouw zien, want jij bent zo complex.
Al die dingen apart zijn misschien niet zo spannend, maar bij elkaar komt het vrij overdreven over. En dat komt door de manier waarop jij je profileert vind ik. Ik denk dat wel meer mensen zichzelf oprecht mooi en slim vinden of origineel, whatever, ikzelf ook, en daar mag je best voor uitkomen, daar gaat het niet om. Het valt mij op dat je graag poetisch, groots en meeslepend wil leven en jezelf zo neerzet.
woensdag 3 december 2008 om 12:59
Helemaal eens met bovenstaande; vooral die omschrijving van Margaretha vind ik erg raak.
Digi, ook al niet om je af te vallen en nee, ik heb niets persoonlijks tegen je, maar zou het zo onderhand niet pas ècht spannend worden als je eens iets met al de tips en adviezen deed? Dat grootse en meeslepende, dat weet je nou toch wel? Als je nou eindelijk eens iets veranderde, en dan ècht veranderde, dan zou het pas weer spannend worden. En, - horror - : waarschijnlijk ook nog leuk!
Volgens mij (net als Juul, toch?) ben je idd als de dood om je leven om te gooien. En ik blijf er bij: zonde, hoor.
Digi, ook al niet om je af te vallen en nee, ik heb niets persoonlijks tegen je, maar zou het zo onderhand niet pas ècht spannend worden als je eens iets met al de tips en adviezen deed? Dat grootse en meeslepende, dat weet je nou toch wel? Als je nou eindelijk eens iets veranderde, en dan ècht veranderde, dan zou het pas weer spannend worden. En, - horror - : waarschijnlijk ook nog leuk!
Volgens mij (net als Juul, toch?) ben je idd als de dood om je leven om te gooien. En ik blijf er bij: zonde, hoor.
woensdag 3 december 2008 om 13:02
quote:Margaretha2 schreef op 03 december 2008 @ 12:52:
[...]
Grappig, ik krijg dat idee namelijk wel. Al toen je nog persephone was en geen troubled mind had of die in elk geval hier niet liet zien. Je was niet gewoon callgirl, nee je was eigenlijk meer een soort courtisane, dat beeld zette jij van jezelf neer. Je bent niet gewoon slim, maar hyperintelligent, je had een heel moeilijke geest die niemand kon volgen, je bent niet aantrekkelijk maar bloedmooi, zo mooi dat je daar zelfs last van ondervind (topic over geopend), en mannen kunnen jou niet als gewoon een andere vrouw zien, want jij bent zo complex.
Al die dingen apart zijn misschien niet zo spannend, maar bij elkaar komt het vrij overdreven over. En dat komt door de manier waarop jij je profileert vind ik. Ik denk dat wel meer mensen zichzelf oprecht mooi en slim vinden of origineel, whatever, ikzelf ook, en daar mag je best voor uitkomen, daar gaat het niet om. Het valt mij op dat je graag poetisch, groots en meeslepend wil leven en jezelf zo neerzet.
Het lijkt op narcistische trekjes. Die allesomvattende onzekerheid vs hoge eigendunk, die je wel degelijk hebt. Dualistisch.
Dat er nog meer op lijkt is dat je hele dikke vriendjes bent met mensen die jou bevestigen en bewonderen en overdreven negatief reageert op kritiek. Je leeft op een egoboost en hebt geen oog voor lange termijn. Je overziet geen gevolgen van acties. Ik noem het trekjes. Van alle stoornissen heeft iedereen wel wat, dit is wat extremer bij jou.
Ook je vermogen te manipuleren richting wat jij wil horen en hoe mensen over je denken horen daarbij. Tevens de 'perfecte' psych, je doet het niet voor minder, uitkiezen die je uiteindelijk niet echt verder helpt. Want dat kost moeite en moet je opgeven waar je teert. Je ego. Klinkt negatief en het is ook niet super positief, maar wel wat aan te doen. En dat kan je omturnen in tegenovergestelde volgens mij. Met alle kansen op een normaal leven, met een relatie, met kinderen als je wil en alle geluk. Alleen bovenstaande weerhoudt je.
[...]
Grappig, ik krijg dat idee namelijk wel. Al toen je nog persephone was en geen troubled mind had of die in elk geval hier niet liet zien. Je was niet gewoon callgirl, nee je was eigenlijk meer een soort courtisane, dat beeld zette jij van jezelf neer. Je bent niet gewoon slim, maar hyperintelligent, je had een heel moeilijke geest die niemand kon volgen, je bent niet aantrekkelijk maar bloedmooi, zo mooi dat je daar zelfs last van ondervind (topic over geopend), en mannen kunnen jou niet als gewoon een andere vrouw zien, want jij bent zo complex.
Al die dingen apart zijn misschien niet zo spannend, maar bij elkaar komt het vrij overdreven over. En dat komt door de manier waarop jij je profileert vind ik. Ik denk dat wel meer mensen zichzelf oprecht mooi en slim vinden of origineel, whatever, ikzelf ook, en daar mag je best voor uitkomen, daar gaat het niet om. Het valt mij op dat je graag poetisch, groots en meeslepend wil leven en jezelf zo neerzet.
Het lijkt op narcistische trekjes. Die allesomvattende onzekerheid vs hoge eigendunk, die je wel degelijk hebt. Dualistisch.
Dat er nog meer op lijkt is dat je hele dikke vriendjes bent met mensen die jou bevestigen en bewonderen en overdreven negatief reageert op kritiek. Je leeft op een egoboost en hebt geen oog voor lange termijn. Je overziet geen gevolgen van acties. Ik noem het trekjes. Van alle stoornissen heeft iedereen wel wat, dit is wat extremer bij jou.
Ook je vermogen te manipuleren richting wat jij wil horen en hoe mensen over je denken horen daarbij. Tevens de 'perfecte' psych, je doet het niet voor minder, uitkiezen die je uiteindelijk niet echt verder helpt. Want dat kost moeite en moet je opgeven waar je teert. Je ego. Klinkt negatief en het is ook niet super positief, maar wel wat aan te doen. En dat kan je omturnen in tegenovergestelde volgens mij. Met alle kansen op een normaal leven, met een relatie, met kinderen als je wil en alle geluk. Alleen bovenstaande weerhoudt je.
woensdag 3 december 2008 om 13:03
Een zelfmoordpoging en dat je moeder dan niet de hand in eigen boezem steekt (want deel van jou ongelukkige jeugd) maar vindt dat jij háár kwaad doet? Tjeezus, zo iemand neem ik niet serieus.
Happy thoughts: mijn vader spuugde altijd op het cliché "count your blessings". Het was een originele, intelligente, humorvolle man maar niet erg gelukkig. Hij maakte een eind aan zijn leven toen hij 59 was, voor de buitenwereld was het euthanasie maar eigenlijk was het verkapte zelfmoord. Ergo: bij tegenzin in het leven haal ik dat burgerlijke zinnetje aan en verdomd, het helpt.
Happy thoughts: mijn vader spuugde altijd op het cliché "count your blessings". Het was een originele, intelligente, humorvolle man maar niet erg gelukkig. Hij maakte een eind aan zijn leven toen hij 59 was, voor de buitenwereld was het euthanasie maar eigenlijk was het verkapte zelfmoord. Ergo: bij tegenzin in het leven haal ik dat burgerlijke zinnetje aan en verdomd, het helpt.
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
woensdag 3 december 2008 om 13:36
Digi: je kunt je leven veranderen en krijgen wat je wilt, maar alleen als JIJ er zelf aan wilt werken, op een moment dat je het eraan toe hebt.
Mijn man heeft zijn leven tot zijn 34-ste verkloot. Ondanks zijn intelligentie (afgebroken studie psychologie) en het feit dat hij er goed uit ziet, had hij niets aan zijn leven. Hij leefde niet, hij overleefde.
Op een gegeven moment heeft hij zichzelf bij elkaar geraapt en de keuze gemaakt om intern in therapie te gaan. Want dit was voor hem rock bottom. Na een zware paar maanden is hij clean naar huis gekomen. Waarna wij elkaar ontmoet hebben en we nu al weer bijna 4 jaar samen zijn. Nu heeft hij een fijne relatie, eindelijk een baan waar hij plezier in heeft en kunnen we reizen en samen leuke dingen doen. Hij blijft psychisch kwetsbaarder dan een doorsneemens, maar kan hier nu mee omgaan.
Digi, ik ga je niet analyseren. Dat hebben meer mensen gedaan en waarschijnlijk ook mensen die jou beter kennen. Compleet zinloos dus dat ik dat nog eens dunnetjes over ga doen.
Ik wil je wel een boodschap van hoop meegeven. De hoop dat jij ook op een gegeven moment de keus voor jezelf kunt maken en het negatieve kunt loslaten. Daarmee wens ik je heel veel sterkte, want als je qua persoonlijkheid ook maar een beetje lijkt op mijn man, dan ben je een heel lief mens, dat wordt verscheurd door een heleboel pijn.
aanpassing; digi heeft de post gelezen en ik wil deze gegevens niet open laten staan
Mijn man heeft zijn leven tot zijn 34-ste verkloot. Ondanks zijn intelligentie (afgebroken studie psychologie) en het feit dat hij er goed uit ziet, had hij niets aan zijn leven. Hij leefde niet, hij overleefde.
Op een gegeven moment heeft hij zichzelf bij elkaar geraapt en de keuze gemaakt om intern in therapie te gaan. Want dit was voor hem rock bottom. Na een zware paar maanden is hij clean naar huis gekomen. Waarna wij elkaar ontmoet hebben en we nu al weer bijna 4 jaar samen zijn. Nu heeft hij een fijne relatie, eindelijk een baan waar hij plezier in heeft en kunnen we reizen en samen leuke dingen doen. Hij blijft psychisch kwetsbaarder dan een doorsneemens, maar kan hier nu mee omgaan.
Digi, ik ga je niet analyseren. Dat hebben meer mensen gedaan en waarschijnlijk ook mensen die jou beter kennen. Compleet zinloos dus dat ik dat nog eens dunnetjes over ga doen.
Ik wil je wel een boodschap van hoop meegeven. De hoop dat jij ook op een gegeven moment de keus voor jezelf kunt maken en het negatieve kunt loslaten. Daarmee wens ik je heel veel sterkte, want als je qua persoonlijkheid ook maar een beetje lijkt op mijn man, dan ben je een heel lief mens, dat wordt verscheurd door een heleboel pijn.
aanpassing; digi heeft de post gelezen en ik wil deze gegevens niet open laten staan
woensdag 3 december 2008 om 14:08
Marg, als Persephone was ik verknipter dan nu. Ik leefde toe in een soort manie. Ik wilde me bewijzen en dat topic over dat ik te mooi ben, heb ik niet geopend. Het ging over one of the guys zijn, maar toch versierd worden.
Nu wordt er ook al narcisme bijgehaald. Jemig, ik heb al zoveel stempeltjes, kunnen we narcisme achterwege laten?
Ik kom er wel. Echt. Ik ben sterk. Ik leef nog.
Graaggedaan, ik vind niet dat ik een rotjeugd heb gehad. Natuurlijk waren er rottige zaken, maar ik was een rotpuber en mijn broer is echt gek. Als we het over narcisme hebben, dan is mijn broer er vast eentje.
Nu wordt er ook al narcisme bijgehaald. Jemig, ik heb al zoveel stempeltjes, kunnen we narcisme achterwege laten?
Ik kom er wel. Echt. Ik ben sterk. Ik leef nog.
Graaggedaan, ik vind niet dat ik een rotjeugd heb gehad. Natuurlijk waren er rottige zaken, maar ik was een rotpuber en mijn broer is echt gek. Als we het over narcisme hebben, dan is mijn broer er vast eentje.
woensdag 3 december 2008 om 14:12
Ik begrijp niet hoe iemand als ik (zelfhaat) tegelijktertijd een groot ego kan hebben, eerlijk gezegd.
Positief verhaal van jou, Pinksterbloempje. Superknap van je vriend.
En nee, sorry, ik ben niet bereid tot opname. Dat is me bijzonder slecht bevallen en kan gewoon niet meer (laatste kans om door te gaan met studeren dit jaar, en wie betaalt de huur?).
Positief verhaal van jou, Pinksterbloempje. Superknap van je vriend.
En nee, sorry, ik ben niet bereid tot opname. Dat is me bijzonder slecht bevallen en kan gewoon niet meer (laatste kans om door te gaan met studeren dit jaar, en wie betaalt de huur?).
woensdag 3 december 2008 om 14:16
quote:Digitalis schreef op 03 december 2008 @ 14:12:
Ik begrijp niet hoe iemand als ik (zelfhaat) tegelijktertijd een groot ego kan hebben, eerlijk gezegd.
Daarom haal ik narcisme erbij. Trekjes he? Met de nuancering dat iedereen wel wat trekjes van persoonlijkheidsstoornissen heeft.
Dat grote ego, ter compensatie van je zelfhaat.
Positief verhaal van jou, Pinksterbloempje. Superknap van je vriend.
En nee, sorry, ik ben niet bereid tot opname. Dat is me bijzonder slecht bevallen en kan gewoon niet meer (laatste kans om door te gaan met studeren dit jaar, en wie betaalt de huur?).
Ik snap je praktische problemen. Maar vraagje. Waar ben je wel toe bereid? Daar hoef je ons geen antwoord op te geven. Voor jezelf wel handig om op een rijtje te zetten.
Wat zou jij anderen in exact het soort situatie als jij adviseren eigenlijk?
Ik begrijp niet hoe iemand als ik (zelfhaat) tegelijktertijd een groot ego kan hebben, eerlijk gezegd.
Daarom haal ik narcisme erbij. Trekjes he? Met de nuancering dat iedereen wel wat trekjes van persoonlijkheidsstoornissen heeft.
Dat grote ego, ter compensatie van je zelfhaat.
Positief verhaal van jou, Pinksterbloempje. Superknap van je vriend.
En nee, sorry, ik ben niet bereid tot opname. Dat is me bijzonder slecht bevallen en kan gewoon niet meer (laatste kans om door te gaan met studeren dit jaar, en wie betaalt de huur?).
Ik snap je praktische problemen. Maar vraagje. Waar ben je wel toe bereid? Daar hoef je ons geen antwoord op te geven. Voor jezelf wel handig om op een rijtje te zetten.
Wat zou jij anderen in exact het soort situatie als jij adviseren eigenlijk?
woensdag 3 december 2008 om 14:18
Lieve dieg,
Wil je eens nadenken over mijn laatste vragen?
Sterk zijn kan ook juist je valkuil zijn hoor.
Dat ken ik namelijk,zo sterk zijn dat je desondanks alle problematiek overeind blijft.
Maar dat geeft je tevens nooit echt het gevoel of besef dat het zo niet langer kan.
Ook de hulpverlening ziet het dan niet.
O ja,en als je je iets meer verdiept in de betekenis van Narcisme weet je dat dat vele gezichten heeft.
Dat hoeft geen slechte eigenschap te zijn het kan ook juist een vorm van wegcijferen hebben,of te lief,teveel met anderen bezig zijn etc.
Ik wil je die stempel niet geven hoor,maar Narcisme heeft vaak een negatieve lading net als Borderline eigenlijk.
Maar deze twee persoonlijkheden liggen heel dicht bij elkaar.
Wil je eens nadenken over mijn laatste vragen?
Sterk zijn kan ook juist je valkuil zijn hoor.
Dat ken ik namelijk,zo sterk zijn dat je desondanks alle problematiek overeind blijft.
Maar dat geeft je tevens nooit echt het gevoel of besef dat het zo niet langer kan.
Ook de hulpverlening ziet het dan niet.
O ja,en als je je iets meer verdiept in de betekenis van Narcisme weet je dat dat vele gezichten heeft.
Dat hoeft geen slechte eigenschap te zijn het kan ook juist een vorm van wegcijferen hebben,of te lief,teveel met anderen bezig zijn etc.
Ik wil je die stempel niet geven hoor,maar Narcisme heeft vaak een negatieve lading net als Borderline eigenlijk.
Maar deze twee persoonlijkheden liggen heel dicht bij elkaar.
woensdag 3 december 2008 om 14:25
quote:domnaiefmutsje schreef op 03 december 2008 @ 14:16:
[...]
Ik snap je praktische problemen. Maar vraagje. Waar ben je wel toe bereid? Daar hoef je ons geen antwoord op te geven. Voor jezelf wel handig om op een rijtje te zetten.
Wat zou jij anderen in exact het soort situatie als jij adviseren eigenlijk?
Wel, ik zou hen aanraden in therapie te gaan en medicatie te slikken. Net zoals ik zelf doe. De situatie is niet onhoudbaar hier, hoor. Ik zit niet constant aan de drank en met een mes op mijn arm. Dat als ik een keertje uitga in de kroeg en dan aangeschoten raak, is voor mij geen bewijs dat ik niet met drank om kan gaan. Geloof mij nu maar, ik ben wel degelijk op het alcoholistenpunt geweest en nu heb ik het onder controle. Ik drink al geen sterke drank meer bijvoorbeeld, en meestal drink ik een 25cl-flesje wijn om de dag. Ook zit ik niet meer onder de pillen enzovoorts. Geloof me, dat waren nare zaken en ik heb ze achter me gelaten. Ik ben dus wel degelijk in staat tot verandering. Ook vind ik het goed van mezelf dat ik toch weer de psychiater heb opgezocht en medicatie slik omdat ik weet dat ik een zware depressie zal krijgen als ik het niet doe.
Ik heb veel mankementen, maar he, ik ben ook maar een mens. Ik heb ook pluspunten.
[...]
Ik snap je praktische problemen. Maar vraagje. Waar ben je wel toe bereid? Daar hoef je ons geen antwoord op te geven. Voor jezelf wel handig om op een rijtje te zetten.
Wat zou jij anderen in exact het soort situatie als jij adviseren eigenlijk?
Wel, ik zou hen aanraden in therapie te gaan en medicatie te slikken. Net zoals ik zelf doe. De situatie is niet onhoudbaar hier, hoor. Ik zit niet constant aan de drank en met een mes op mijn arm. Dat als ik een keertje uitga in de kroeg en dan aangeschoten raak, is voor mij geen bewijs dat ik niet met drank om kan gaan. Geloof mij nu maar, ik ben wel degelijk op het alcoholistenpunt geweest en nu heb ik het onder controle. Ik drink al geen sterke drank meer bijvoorbeeld, en meestal drink ik een 25cl-flesje wijn om de dag. Ook zit ik niet meer onder de pillen enzovoorts. Geloof me, dat waren nare zaken en ik heb ze achter me gelaten. Ik ben dus wel degelijk in staat tot verandering. Ook vind ik het goed van mezelf dat ik toch weer de psychiater heb opgezocht en medicatie slik omdat ik weet dat ik een zware depressie zal krijgen als ik het niet doe.
Ik heb veel mankementen, maar he, ik ben ook maar een mens. Ik heb ook pluspunten.
woensdag 3 december 2008 om 14:57
Digitalis, we zijn op de hoogte van je pluspunten, geloof me, allang.
Natuurlijk ben je in staat tot verandering, dat zijn we allemaal.
Besef je wel dat de therapie die jij volgt niet een therapie is die er voor gaat zorgen dat jij beter met BPS of faalangst kunt omgaan. Dat dat niet een therapie is die er voor zorgt dat jij gelukkiger wordt?
De therapie die jij nu hebt, de medicijnen die je nu hebt en de leefwijze en de problemen die je nu hebt kun je misschien ook eens zo bekijken:
Stel, je bent een ongezond dikke vrouw die het vreselijk vind om zo dik te zijn, ze haat zichzelf erom. Ze zit regelmatig op een forum waar ze topics opent om het over haar dikte te hebben, ze heeft er echt last van, ze vertelt telkens dat ze zo ongelukkig is ondanks dat ze zo veel goede kwaliteiten heeft (ze is lief, heeft humor en is een goede kok) en dat ze niet weet wat ze er aan moet doen.
Iedereen geeft haar advies over dieten, over meer bewegen, misschien een ander beroep (ze is immers kok) een beter zelfbeeld, van alles, hardstikke goedbedoeld allemaal.
Maar de vrouw zegt telkens: Nee, ik hou niet op met vreten, nee, ik ga niet bewegen. Ik slik vetremmers en ik praat iedere week met een dietist, dat moet genoeg zijn samen met al mijn andere kwaliteiten om mijn doel, slank zijn, te bereiken.
Vind je nou ook niet dat zij de verkeerde weg bewandeld om haar doelen te bereiken?
Digitalis, jij bent precies als die dikke vrouw. De kwaliteiten die jij hebt zijn hardstikke leuk en goed maar ze helpen je niet genoeg om je doelen te bereiken. Je zult echt een stap harder moeten lopen anders is het heel moeilijk om je nog serieus te nemen en respect voor je te hebben.
Sorry trouwens voor iedereen die zich aangesproken voelt, zo is het niet bedoeld.
En wat betreft je studie en je kamer. Het is maar een studentenkamer, geen droomhuis. En wat betreft je studie, zolang je niets aan je stoornis doet, zul je er echt niet mee aan de bak kunnen komen.
Natuurlijk ben je in staat tot verandering, dat zijn we allemaal.
Besef je wel dat de therapie die jij volgt niet een therapie is die er voor gaat zorgen dat jij beter met BPS of faalangst kunt omgaan. Dat dat niet een therapie is die er voor zorgt dat jij gelukkiger wordt?
De therapie die jij nu hebt, de medicijnen die je nu hebt en de leefwijze en de problemen die je nu hebt kun je misschien ook eens zo bekijken:
Stel, je bent een ongezond dikke vrouw die het vreselijk vind om zo dik te zijn, ze haat zichzelf erom. Ze zit regelmatig op een forum waar ze topics opent om het over haar dikte te hebben, ze heeft er echt last van, ze vertelt telkens dat ze zo ongelukkig is ondanks dat ze zo veel goede kwaliteiten heeft (ze is lief, heeft humor en is een goede kok) en dat ze niet weet wat ze er aan moet doen.
Iedereen geeft haar advies over dieten, over meer bewegen, misschien een ander beroep (ze is immers kok) een beter zelfbeeld, van alles, hardstikke goedbedoeld allemaal.
Maar de vrouw zegt telkens: Nee, ik hou niet op met vreten, nee, ik ga niet bewegen. Ik slik vetremmers en ik praat iedere week met een dietist, dat moet genoeg zijn samen met al mijn andere kwaliteiten om mijn doel, slank zijn, te bereiken.
Vind je nou ook niet dat zij de verkeerde weg bewandeld om haar doelen te bereiken?
Digitalis, jij bent precies als die dikke vrouw. De kwaliteiten die jij hebt zijn hardstikke leuk en goed maar ze helpen je niet genoeg om je doelen te bereiken. Je zult echt een stap harder moeten lopen anders is het heel moeilijk om je nog serieus te nemen en respect voor je te hebben.
Sorry trouwens voor iedereen die zich aangesproken voelt, zo is het niet bedoeld.
En wat betreft je studie en je kamer. Het is maar een studentenkamer, geen droomhuis. En wat betreft je studie, zolang je niets aan je stoornis doet, zul je er echt niet mee aan de bak kunnen komen.
woensdag 3 december 2008 om 15:09
Vlinder, ik geloof wel dat mijn therapie en medicatie goede resultaten kunnen boeken. Ik heb bovendien van een vriendin gehoord hoe het eraan toe gaat in van die Borderlinegroepjes. Werd ik niet bepaald vrolijk van (zij ook niet). Ik kan er niet tegen om met allemaal 'kneuzen' in een groepje te zitten, want ik haat hun zwakte. Ik heb intern gezeten, en werd daar zo agressief dat ik een gat in de muur sloeg. Bovendien werd ik ook nog lastiggevallen door een paar mannelijke gekken. On top of that kreeg ik van een vrouw te horen dat ik zo vreselijk zielig was omdat ik alleenstaand was, en dat ze me zo in huis zou nemen. Het had weinig gescheeld of ik had haar de hersens ingeslaan. Want ik ben gvd niet zielig.
Het is echt niet zo erg als jullie denken met me. Ik handhaaf mezelf wel. Ik opende dit topic uit verwondering en deels uit jaloezie omdat anderen het allemaal wel lijkt te lukken. En ik krijg genoeg aandacht van mannen en er zullen er heus wel een paar bijzitten die een relatie met me willen. Vooralsnog houd ik de boot af iig.
En ja, het is maar een studentenhuis maar ik moet toch elke maand 325 euro ophoesten en kan het contract niet verbreken. En wie zorgt er voor het inkomen? Mijn ouders gaan me daar echt niet bij helpen hoor. En wat betreft mijn studie: ik heb nog twee eerstejaarsvakken af te leggen. Haal ik die niet, dan is het exit unief. Dat wil ik niet, want ik wil een papiertje. Ik ben al eerder uit allerlei shit gekomen (veel ernstiger dan dit), dus ik geloof dat ik hier ook wel uitkom.
Het is echt niet zo erg als jullie denken met me. Ik handhaaf mezelf wel. Ik opende dit topic uit verwondering en deels uit jaloezie omdat anderen het allemaal wel lijkt te lukken. En ik krijg genoeg aandacht van mannen en er zullen er heus wel een paar bijzitten die een relatie met me willen. Vooralsnog houd ik de boot af iig.
En ja, het is maar een studentenhuis maar ik moet toch elke maand 325 euro ophoesten en kan het contract niet verbreken. En wie zorgt er voor het inkomen? Mijn ouders gaan me daar echt niet bij helpen hoor. En wat betreft mijn studie: ik heb nog twee eerstejaarsvakken af te leggen. Haal ik die niet, dan is het exit unief. Dat wil ik niet, want ik wil een papiertje. Ik ben al eerder uit allerlei shit gekomen (veel ernstiger dan dit), dus ik geloof dat ik hier ook wel uitkom.
woensdag 3 december 2008 om 15:22
Digi,
Wat is er eigenlijk therapeutisch aan dat je naar je psychiater gaat?
Hoe vaak ga je?
Bespreek je allen maar je poblematiek?
Gaat het alleen over de medicatie?
Waar wordt gericht aan gewerkt?
Krijg je opdrachten mee?
Ik begrijp dat je niet eens je behandeldoelen kent.
Zijn deze er wel?
Heb je evaluatie's.
Ik snap niet dat je deze man zo hoog aangeschreven hebt,wat doet hij eigenlijk voor je.
Waarom heeft hij niet allang het advies uitgebracht dat je intensievere begeleiding nodig hebt.
Als hij dat niet heeft gedaan is dat een grote misser en is hij slecht in zijn vak.
Of heeft hij dat wel gedaan en veeg je dat iedere keer van tafel af?
Wat is er eigenlijk therapeutisch aan dat je naar je psychiater gaat?
Hoe vaak ga je?
Bespreek je allen maar je poblematiek?
Gaat het alleen over de medicatie?
Waar wordt gericht aan gewerkt?
Krijg je opdrachten mee?
Ik begrijp dat je niet eens je behandeldoelen kent.
Zijn deze er wel?
Heb je evaluatie's.
Ik snap niet dat je deze man zo hoog aangeschreven hebt,wat doet hij eigenlijk voor je.
Waarom heeft hij niet allang het advies uitgebracht dat je intensievere begeleiding nodig hebt.
Als hij dat niet heeft gedaan is dat een grote misser en is hij slecht in zijn vak.
Of heeft hij dat wel gedaan en veeg je dat iedere keer van tafel af?
woensdag 3 december 2008 om 15:22
Dat vraag ik me dus ook af..van veel borderliners is bekend dat ze niet of met moeite in staat zijn om aan het werk te blijven. Ze wisselen heel vaak van baan, omdat het telkens mislukt.
Jij bent nu aan het studeren en het afstuderen gaat je niet zo makkelijk af. Ik snap goed dat je een diploma wilt behalen, maar als je nu niets onderneemt mbt je borderline ea problematiek, zul je daar straks niets aan hebben. Dan ligt het te verstoffen in de kast en zul je je nog meer mislukt voelen.
Ik zou dat voor zijn, en eerder investeren in behandeling dan in studie. Of nog idealer; combi zien te vinden van beide.
Want waarom perse in Belgie die studie doen, waarom niet zoeken naar mogelijkheden? Deeltijd behandeling, bijbaantje voor het geld (huur), of zolang bij je ouders inwonen. Je ziet het misschien niet in, maar nu is dé tijd. Straks als je meer verantwoordelijkheden hebt, wordt in behandeling gaan alleen maar lastiger. Ik zou juist profiteren van de vrijheid die je nu hebt. Ik wou dat ik het gedaan had, toen ik nog studeerde. Of iig toen ik nog geen kind/relatie/koopwoning had.
Mogelijkheden zat dus, maar je moet wel echt willen. En dat doe je niet. Dus dat betekent concreet; doormodderen, balen, zeuren dat niks lukt, ongelukkig zijn. Als dat is wat je wilt, prima, maar dan kunnen we vanaf nu alleen nog positieve, niet klagerige topics van je tegemoet zien toch?
Jij bent nu aan het studeren en het afstuderen gaat je niet zo makkelijk af. Ik snap goed dat je een diploma wilt behalen, maar als je nu niets onderneemt mbt je borderline ea problematiek, zul je daar straks niets aan hebben. Dan ligt het te verstoffen in de kast en zul je je nog meer mislukt voelen.
Ik zou dat voor zijn, en eerder investeren in behandeling dan in studie. Of nog idealer; combi zien te vinden van beide.
Want waarom perse in Belgie die studie doen, waarom niet zoeken naar mogelijkheden? Deeltijd behandeling, bijbaantje voor het geld (huur), of zolang bij je ouders inwonen. Je ziet het misschien niet in, maar nu is dé tijd. Straks als je meer verantwoordelijkheden hebt, wordt in behandeling gaan alleen maar lastiger. Ik zou juist profiteren van de vrijheid die je nu hebt. Ik wou dat ik het gedaan had, toen ik nog studeerde. Of iig toen ik nog geen kind/relatie/koopwoning had.
Mogelijkheden zat dus, maar je moet wel echt willen. En dat doe je niet. Dus dat betekent concreet; doormodderen, balen, zeuren dat niks lukt, ongelukkig zijn. Als dat is wat je wilt, prima, maar dan kunnen we vanaf nu alleen nog positieve, niet klagerige topics van je tegemoet zien toch?
woensdag 3 december 2008 om 15:26
En nee, ik denk niet dat je autistisch bent, digi. Maar ik wilde gewoon even toelichten hoe een autist denkt. Overbodig, maar dat ben ik, ik wil (te) graag mijn kennis delen
Als je mij zou labelen dan ben ik deels borderliner, manisch-depressief, ADHD-er, autist. Met verlatingsangst en bindingsangst. Maar dat is allemaal niet van belang, het gaat erom hoe je je voelt, of je gelukkig bent met het leven dat je nu leid. Het is nooit te laat om in jezelf te investeren. Jouw grote cadeau aan jezelf zou een behandeling moeten zijn, om je toekomstperspectief te vergroten. Daarmee zou je aan jezelf laten zien, hoe waardevol je jezelf vind.
Als je mij zou labelen dan ben ik deels borderliner, manisch-depressief, ADHD-er, autist. Met verlatingsangst en bindingsangst. Maar dat is allemaal niet van belang, het gaat erom hoe je je voelt, of je gelukkig bent met het leven dat je nu leid. Het is nooit te laat om in jezelf te investeren. Jouw grote cadeau aan jezelf zou een behandeling moeten zijn, om je toekomstperspectief te vergroten. Daarmee zou je aan jezelf laten zien, hoe waardevol je jezelf vind.
woensdag 3 december 2008 om 15:29
Digi, over je laatste posting..ik begin nu echt te denken, dat jij óf heel goed bent in overdrijven, óf dat je de boel nu afzwakt omdat je geen zin hebt in al die goedbedoelde adviezen omdatj je al weet dat je er niks mee doet.
Ik denk een combi van beide.
Die posting staat zo haaks op wat je eerder schreef, je wisselt zo enorm van emotie, dat ik me afvraag of je niet uit meerdere persoonlijkheden bestaat. Shit, weer een label.
Ik denk een combi van beide.
Die posting staat zo haaks op wat je eerder schreef, je wisselt zo enorm van emotie, dat ik me afvraag of je niet uit meerdere persoonlijkheden bestaat. Shit, weer een label.
