Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
woensdag 3 december 2008 om 01:35
quote:Digitalis schreef op 02 december 2008 @ 13:53:
En nogmaals: zwelgen is er niet bij. Ik vind mezelf niet zielig en ik ben sterk genoeg om te veranderen. Ik vraag me enkel af hoe. Is dat zo vreemd? En wat ik moet veranderen, weet ik ook niet. Ja, mezelf niet meer haten. Voor de spiegel gaan staan en zeggen dat je een positief happy wijf bent? Ben ik een beetje te sceptisch voor, denk ik. Maar wat dan wel?
Wat ik erg merk is dat je zo gehecht bent aan je scepsis en cynisme, dat het wel lijkt of je bangt ben om dat los te laten. En dat is wel leuk voor een tijdje, of kan wel zorgen dat je je ergens doorheen slaat, maar ik vind dat (in zijn algemeendheid) een ongezonde houding.
Wat is er in godsnaam mis met positieve dingen denken? En er 'jeuk' van krijgen, dat vind ik dus een kutantwoord (en doet me denken aan een zweterige Youp van't Hek, dus nog een reden om dat niet als antowwrd te gebruiken ) Ben je bang dat het onoprecht is, dat optimisme? Een serieuze vraag hoor van me, wat is er nou zo mis met positief denken? (Een uitdaging dus om er antwoord op te geven).
Ben je bang om gekwets te worden? Maar kwets je jezelf niet ook als je alleen maar voor cynisme kiest? Wat heb je te verliezen?
Ik was 'vroegah' ook een stuk cynischer. Tot ik merkte dat ik mijn leven gewoon leuker vind als ik dat soms laat gaan. En eigenlijk nog veel leuker als ik meestal uit de cynisme modus ben.
En dan zal het me worst zijn wat een ander daar van vindt, die mag het zweverig vinden, jeukerig, of wat dan ook. ik weet dat al mijn gevoelens oprecht zijn, dus dan doet de rest er niet toe. Ik ben echt niet in ene een goedgelovide Bea, ben kritisch op vanalles en nogwat, maar heel simpel, ik vind de dingen gewoon leuker als ik niet de hele tijd aan de oprechthed van een ander twijfel en overal wel weer een cynisch antwoord op heb. Een cynische blik of oordeel is ook maar eentje van de vele die je over een bepaalde situatue kan hebben. De situatie veranderd niet, alleen maar jou perceptie.
Waarom zou je niet gewoon eens proberen dat cynisme wat los te laten? wat heb je te verliezen? Ik bedoel, je kan altijd nog terug toch? Kijk, je hoeft je niet voor te doen als een happy wijf als je dat niet bent. Maar waarom jezelf zo vast laten zitten in die cynische modus? Zie het als een avontuur, eentje waar nog veel meer te ontdekken valt dan al die continenten die nog bezocht moeten worden (En ja, dit zeg ik even expres op een jeukerige Oprah toon )
En nogmaals: zwelgen is er niet bij. Ik vind mezelf niet zielig en ik ben sterk genoeg om te veranderen. Ik vraag me enkel af hoe. Is dat zo vreemd? En wat ik moet veranderen, weet ik ook niet. Ja, mezelf niet meer haten. Voor de spiegel gaan staan en zeggen dat je een positief happy wijf bent? Ben ik een beetje te sceptisch voor, denk ik. Maar wat dan wel?
Wat ik erg merk is dat je zo gehecht bent aan je scepsis en cynisme, dat het wel lijkt of je bangt ben om dat los te laten. En dat is wel leuk voor een tijdje, of kan wel zorgen dat je je ergens doorheen slaat, maar ik vind dat (in zijn algemeendheid) een ongezonde houding.
Wat is er in godsnaam mis met positieve dingen denken? En er 'jeuk' van krijgen, dat vind ik dus een kutantwoord (en doet me denken aan een zweterige Youp van't Hek, dus nog een reden om dat niet als antowwrd te gebruiken ) Ben je bang dat het onoprecht is, dat optimisme? Een serieuze vraag hoor van me, wat is er nou zo mis met positief denken? (Een uitdaging dus om er antwoord op te geven).
Ben je bang om gekwets te worden? Maar kwets je jezelf niet ook als je alleen maar voor cynisme kiest? Wat heb je te verliezen?
Ik was 'vroegah' ook een stuk cynischer. Tot ik merkte dat ik mijn leven gewoon leuker vind als ik dat soms laat gaan. En eigenlijk nog veel leuker als ik meestal uit de cynisme modus ben.
En dan zal het me worst zijn wat een ander daar van vindt, die mag het zweverig vinden, jeukerig, of wat dan ook. ik weet dat al mijn gevoelens oprecht zijn, dus dan doet de rest er niet toe. Ik ben echt niet in ene een goedgelovide Bea, ben kritisch op vanalles en nogwat, maar heel simpel, ik vind de dingen gewoon leuker als ik niet de hele tijd aan de oprechthed van een ander twijfel en overal wel weer een cynisch antwoord op heb. Een cynische blik of oordeel is ook maar eentje van de vele die je over een bepaalde situatue kan hebben. De situatie veranderd niet, alleen maar jou perceptie.
Waarom zou je niet gewoon eens proberen dat cynisme wat los te laten? wat heb je te verliezen? Ik bedoel, je kan altijd nog terug toch? Kijk, je hoeft je niet voor te doen als een happy wijf als je dat niet bent. Maar waarom jezelf zo vast laten zitten in die cynische modus? Zie het als een avontuur, eentje waar nog veel meer te ontdekken valt dan al die continenten die nog bezocht moeten worden (En ja, dit zeg ik even expres op een jeukerige Oprah toon )
woensdag 3 december 2008 om 01:38
Trouwens, Ik heb even veel delen van de discussie laat ik maar aan mij voorbijgaan, want ik heb geen zin om hier op een forum te discusieren over hoe jij wel of niet in elkaar zit, dat weet jij echt alleen zelf. Een hoop van de die postings van de laatste 10 pagina's sla ik dus ook even over (dus hoe BSP wel of niet in mekaar steekt, of het over kan gaan en zo). Heb ik eigenlijk geen mening over en vind ik ook feitelijk niet zo interessant.
aanvulling: Die eerste zin klinkt een beetje aanvalend, maar zeker niet zo bedoeld.
aanvulling: Die eerste zin klinkt een beetje aanvalend, maar zeker niet zo bedoeld.
woensdag 3 december 2008 om 11:08
quote:Graaggedaan schreef op 02 december 2008 @ 23:56:
Hier nog zo´n mislukte hoogbegaafde, al heb ik geloof ik geen borderlinestoornis. Ook mij wachtte een gouden toekomst als advocate of arts of weet ik veel. Maar mijn hoogst afgemaakte opleiding is de basisschool. Ben daar overigens gepest. VWO niet afgemaakt, HBO een jaartje kunstacademie en een jaartje vertaler. Ik heb niet eens een rijbewijs. Ook ik heb een mager sociaal leven maar heb dit leren accepteren, eigenlijk wíl ik niet eens de hele tijd met andere mensen optrekken. Zo´n forum als dit vind ik wel prettig, wel de lusten (sociaal contact), niet de lasten (afspraken moeten maken, te veel gewauwel aanhoren - veel topics lees ik gewoon niet). Soms ben ik jaloers op winkelende vriendinnen ofzo maar als ik dan eens bij wijze van uitzondering met een vriendin kleren ga kopen, vind ik er weinig aan: smaakverschil, op elkaar moeten wachten. Ik ben gewoon een einzelgänger.
Ik heb ongeveer de helft van deze draad gelezen en bij mij komt het gevoel opborrelen: natúúrlijk maakt ze zich zorgen of iemand wel ooit van haar kan houden want ze houdt niet eens van zichzelf. Een cliché, ik weet het, maar of dus: een waarheid als een koe. Het scheelt echt: ik houd namelijk wel van mezelf en ga ervan uit dat een man natúúrlijk ook van mij kan houden, wat dat betreft maak ik me niet te veel zorgen.
Qua levensstijl lijk ik in zekere mate op jou maar dan in afgezwakte versie. Ben rond mijn twintigste depressievig geweest maar niet echt sucidaal of krasserig. Ik zie er leuk uit maar ben vast niet zo knap als jij, heb drugs gebruikt maar in mindere mate, heb één keer voor geld geneukt en heb ooit serieus overwogen om in de prostitutie te gaan maar haalde uiteindelijk bakzeil, ben daar niet trots op, het was eigenlijk gewoon een kwestie van "wat zullen de buurtgenoten er wel niet van denken". Op het eiland waar ik woon komt iedereen elkaar op een gegeven moment tegen. Ik heb minder gereisd dan jij en ben maar één keer van land verhuisd (woon sinds de jaren 90 in Spanje, de zon doet me goed). En zo nog wat dingen.
Ik meen je te begrijpen en als ik een man zou zijn, zou ik best een relatie met je aandurven. Ik zou voor het hele totaalpakket gaan: de mix van de problematische EN de leuke Digitalis moeten toch minstens een ruime voldoende opleveren. Ik zou zelfverzekerd genoeg zijn om ervan uit te gaan dat mijn aanwezigheid in jouw leven je neiging tot automutilatie flink zou verminderen. Als je jezelf zou willen blijven prostitueren zou dat bespreekbaar zijn: je kunt nog altijd beter je lichaam aan de duivel verkopen dan je ziel.
Verder ben ik het eens met degenen die de boel relativeren vanwege je jonge leeftijd. Ook ik zou me op mijn zovelentwintigste rot geërgerd hebben aan ouderen die het beter menen te weten. Maar "ze" hadden toch gelijk, zelf ben ik vanwege mijn levenservaring (ben 45) wel degelijk rustiger en tevredener geworden. Tegelijkertijd heb je in het BDSM-draadje kunnen lezen dat je op die leeftijd nog lang niet lelijk en seksueel uitgedoofd hoeft te zijn. Hoewel mijn liefdesleven momenteel niet helemaal bevredigend is (gebrek aan vastigheid), geniet ik toch van mijn belevenissen, ik ben even liederlijk bezig als op mijn zeventiende of achttiende, erger nog eigenlijk want toen hield ik er geen meerdere kerels tegelijk op na. Kandidaten genoeg, ze zijn alleen wat ouder en grijzer, maar tevens betere minnaars want ervarener.
En zo kan ik nog wel bladzijden doorlullen maar ik houd het hierbij, misschien heb je er wat aan.
Jouw verhaal lijkt erg op het mijne (al heb ik wel een VWO-diploma). Dit is ook alweer het vierde land waarin ik woon en ben in totaal denk ik 7 keer verhuisd. En ik geloof het wel hoor, dat de 'oudjes' uiteindelijk gelijk krijgen.
Heejhallo, ik doe ook weleens postief hoor Maar ik zit inderdaad weleens te vast in het cynisme. Ik zal proberen meer happy thoughts te produceren. Thanks!
Hier nog zo´n mislukte hoogbegaafde, al heb ik geloof ik geen borderlinestoornis. Ook mij wachtte een gouden toekomst als advocate of arts of weet ik veel. Maar mijn hoogst afgemaakte opleiding is de basisschool. Ben daar overigens gepest. VWO niet afgemaakt, HBO een jaartje kunstacademie en een jaartje vertaler. Ik heb niet eens een rijbewijs. Ook ik heb een mager sociaal leven maar heb dit leren accepteren, eigenlijk wíl ik niet eens de hele tijd met andere mensen optrekken. Zo´n forum als dit vind ik wel prettig, wel de lusten (sociaal contact), niet de lasten (afspraken moeten maken, te veel gewauwel aanhoren - veel topics lees ik gewoon niet). Soms ben ik jaloers op winkelende vriendinnen ofzo maar als ik dan eens bij wijze van uitzondering met een vriendin kleren ga kopen, vind ik er weinig aan: smaakverschil, op elkaar moeten wachten. Ik ben gewoon een einzelgänger.
Ik heb ongeveer de helft van deze draad gelezen en bij mij komt het gevoel opborrelen: natúúrlijk maakt ze zich zorgen of iemand wel ooit van haar kan houden want ze houdt niet eens van zichzelf. Een cliché, ik weet het, maar of dus: een waarheid als een koe. Het scheelt echt: ik houd namelijk wel van mezelf en ga ervan uit dat een man natúúrlijk ook van mij kan houden, wat dat betreft maak ik me niet te veel zorgen.
Qua levensstijl lijk ik in zekere mate op jou maar dan in afgezwakte versie. Ben rond mijn twintigste depressievig geweest maar niet echt sucidaal of krasserig. Ik zie er leuk uit maar ben vast niet zo knap als jij, heb drugs gebruikt maar in mindere mate, heb één keer voor geld geneukt en heb ooit serieus overwogen om in de prostitutie te gaan maar haalde uiteindelijk bakzeil, ben daar niet trots op, het was eigenlijk gewoon een kwestie van "wat zullen de buurtgenoten er wel niet van denken". Op het eiland waar ik woon komt iedereen elkaar op een gegeven moment tegen. Ik heb minder gereisd dan jij en ben maar één keer van land verhuisd (woon sinds de jaren 90 in Spanje, de zon doet me goed). En zo nog wat dingen.
Ik meen je te begrijpen en als ik een man zou zijn, zou ik best een relatie met je aandurven. Ik zou voor het hele totaalpakket gaan: de mix van de problematische EN de leuke Digitalis moeten toch minstens een ruime voldoende opleveren. Ik zou zelfverzekerd genoeg zijn om ervan uit te gaan dat mijn aanwezigheid in jouw leven je neiging tot automutilatie flink zou verminderen. Als je jezelf zou willen blijven prostitueren zou dat bespreekbaar zijn: je kunt nog altijd beter je lichaam aan de duivel verkopen dan je ziel.
Verder ben ik het eens met degenen die de boel relativeren vanwege je jonge leeftijd. Ook ik zou me op mijn zovelentwintigste rot geërgerd hebben aan ouderen die het beter menen te weten. Maar "ze" hadden toch gelijk, zelf ben ik vanwege mijn levenservaring (ben 45) wel degelijk rustiger en tevredener geworden. Tegelijkertijd heb je in het BDSM-draadje kunnen lezen dat je op die leeftijd nog lang niet lelijk en seksueel uitgedoofd hoeft te zijn. Hoewel mijn liefdesleven momenteel niet helemaal bevredigend is (gebrek aan vastigheid), geniet ik toch van mijn belevenissen, ik ben even liederlijk bezig als op mijn zeventiende of achttiende, erger nog eigenlijk want toen hield ik er geen meerdere kerels tegelijk op na. Kandidaten genoeg, ze zijn alleen wat ouder en grijzer, maar tevens betere minnaars want ervarener.
En zo kan ik nog wel bladzijden doorlullen maar ik houd het hierbij, misschien heb je er wat aan.
Jouw verhaal lijkt erg op het mijne (al heb ik wel een VWO-diploma). Dit is ook alweer het vierde land waarin ik woon en ben in totaal denk ik 7 keer verhuisd. En ik geloof het wel hoor, dat de 'oudjes' uiteindelijk gelijk krijgen.
Heejhallo, ik doe ook weleens postief hoor Maar ik zit inderdaad weleens te vast in het cynisme. Ik zal proberen meer happy thoughts te produceren. Thanks!
woensdag 3 december 2008 om 11:17
Digi, je doet het weer, dat herhalen. Ik denk dat degene die op je reageert, je achtergrond allang gelezen heeft. Het lijkt wel alsof je er toch ietwat trots op bent om nog maar eens te benadrukken hoe mis alles bij jou is gegaan. Lijkt dan op een wedstrijdje wie de meeste ellende heeft gehad.. Waarom niet het positieve benadrukken of gewoon beamen dat jullie idd veel gemeen hebben?
Ik heb dat wel vaker in jouw postings gelezen; oa over depressie (bij jou was het erger dan bij alle anderen), alles moet in de overtreffende trap. Begrijp je dat mensen dat vervelend vinden? Als je dat hier doet, doe je het waarschijnlijk irl ook. Niemand zit op mensen te wachten wiens leed altijd maar erger is dan het hunne. Mensen willen gewoon hun verhaal kwijt. Het praat gewoon niet lekker en het maakt dat mensen afhaken.
Het is ook vermoeiend, want op een gegeven moment hou je op om iets te delen, omdat jij het toch altijd mooier/beter/erger hebt. Snap je wat ik bedoel?
Ik heb dat wel vaker in jouw postings gelezen; oa over depressie (bij jou was het erger dan bij alle anderen), alles moet in de overtreffende trap. Begrijp je dat mensen dat vervelend vinden? Als je dat hier doet, doe je het waarschijnlijk irl ook. Niemand zit op mensen te wachten wiens leed altijd maar erger is dan het hunne. Mensen willen gewoon hun verhaal kwijt. Het praat gewoon niet lekker en het maakt dat mensen afhaken.
Het is ook vermoeiend, want op een gegeven moment hou je op om iets te delen, omdat jij het toch altijd mooier/beter/erger hebt. Snap je wat ik bedoel?
woensdag 3 december 2008 om 11:40
Aanvulling op Julus, op een gegeven moment weet iedereen het ook wel en dan komt de vraag, al die ellende, wat ga je er aan doen. Dan blijkt eigenlijk... helemaal niets, en dan begint het weer van voor af aan. Dat is vermoeiend en frustrerend en dan haken mensen af. Je raakt daarmee je geloofwaardigheid kwijt en wordt een karikatuur van jezelf. Dat is zonde en niet nodig.
Als je niet wil veranderen, want je wil er niets voor laten wat van wezelijk belang is voor die verandering, en er ook niets extra's voor doen, dan houdt het op. Dan is het, succes met je leven verder. En dat betekent niet dat mensen dan niet naar je geluisterd hebben, maar beseffen dat je het eigenlijk wel prettig vind zo. In ieder geval prettig genoeg om er in te blijven.
Je bent niet in staat te bepalen wat wel of niet goed voor je is. Het is overduidelijk dat jezelf verkopen en overmatig alcohol gebruik (al is het lazerus van de trap donderen door bier) NIETS zullen bijdragen aan verbetering. Integendeel.
Niemand veroordeeld je op het feit dat je een hoer bent. Alleen niemand begrijpt dat je nauwelijks lijkt te snappen dat het consequenties heeft voor je behandeling, voor toekomstige relaties.
Het centrum van de wereld is niet de ellende van jou. Jij bevindt je wel in een wereld met een hoop andere mensen. De wereld past zich niet aan op jou, externe factoren gaan het niet voor je doen, nee. Dat ligt bij jezelf. Dat weet je, maar vervolgens doe je er niets mee en begint rustig weer over je uiterlijk, IQ, cynisme enz.
Het is dus niet alleen dat het moeilijk is om te veranderen, je lijkt zelfs geen poging te doen.
Als je niet wil veranderen, want je wil er niets voor laten wat van wezelijk belang is voor die verandering, en er ook niets extra's voor doen, dan houdt het op. Dan is het, succes met je leven verder. En dat betekent niet dat mensen dan niet naar je geluisterd hebben, maar beseffen dat je het eigenlijk wel prettig vind zo. In ieder geval prettig genoeg om er in te blijven.
Je bent niet in staat te bepalen wat wel of niet goed voor je is. Het is overduidelijk dat jezelf verkopen en overmatig alcohol gebruik (al is het lazerus van de trap donderen door bier) NIETS zullen bijdragen aan verbetering. Integendeel.
Niemand veroordeeld je op het feit dat je een hoer bent. Alleen niemand begrijpt dat je nauwelijks lijkt te snappen dat het consequenties heeft voor je behandeling, voor toekomstige relaties.
Het centrum van de wereld is niet de ellende van jou. Jij bevindt je wel in een wereld met een hoop andere mensen. De wereld past zich niet aan op jou, externe factoren gaan het niet voor je doen, nee. Dat ligt bij jezelf. Dat weet je, maar vervolgens doe je er niets mee en begint rustig weer over je uiterlijk, IQ, cynisme enz.
Het is dus niet alleen dat het moeilijk is om te veranderen, je lijkt zelfs geen poging te doen.
woensdag 3 december 2008 om 11:42
Ff botweg gesteld levert je leven je een hoop op. Niets mis mee, maar klaag dan ook niet. Wil je verandering? Zet dat dan in. Het klinkt niet lief allemaal, maar het is wel zoals het werkt.
Je ziet ook hier weer dat uiterlijk, iq enz niet weerhouden van mensen om moe van je te worden. Het geeft de mate van belangrijk aan. Eigenlijk dus niet belangrijk. Het kan een leuke toevoeging zijn, slim en mooi zijn. Meer niet. Daadkracht, respect voor jezelf en respect voor een ander ontbreken bij jou in grote mate en dat is onaantrekkelijk.
Je ziet ook hier weer dat uiterlijk, iq enz niet weerhouden van mensen om moe van je te worden. Het geeft de mate van belangrijk aan. Eigenlijk dus niet belangrijk. Het kan een leuke toevoeging zijn, slim en mooi zijn. Meer niet. Daadkracht, respect voor jezelf en respect voor een ander ontbreken bij jou in grote mate en dat is onaantrekkelijk.
woensdag 3 december 2008 om 11:47
quote:Digitalis schreef op 02 december 2008 @ 14:31:
[...]
Dankje Dubiootje, maar ik ben hypocriet: ik wil geen relatie met iemand met een psychiatrische achtergrond. Trekt me niet. Samen met een fles Stolichnaya op de bank huilen over al het leed dat ons is overkomen zie ik niet zitten. Ik heb ook geen positief beeld bij psychiatrische patienten, en ook niet bij Borderliners, Vooral niet bij Borderliners. Ik haat ze. Vooral omdat ik zo zwak ben er ook eentje te zijn.
Overigens praat ik er met niemand over, hoor.
Ik denk dat je nogal bevooroordeeld bent over mensen met een psychiatrische achtergrond. We hebben het over (voor een groot deel) hele normale mensen die een goed deel van de Nederlandse bevolking uitmaken. Sommigen hebben een psychische aandoening die met behandeling of medicijnen goed onder controle te krijgen is. Anderen hebben iets moeilijks meegemaakt in hun leven en hebben hulp gezocht om daarmee om te gaan. Het feit dat ze een psychiatrische achtergrond hebben, wil niet zeggen dat ze niet normaal zijn, geen normaal leven kunnen leiden of normale relaties kunnen aangaan.
Op die datingsite kun je zelf zoeken/aangeven met wat voor mensen je in contact wil komen. Dus als je niets met borderliners hebt, dan kun je dat aangeven. Ik denk dat er juist op zo'n datingsite mensen zitten die veel levenservaring en kennis hebben opgedaan, niet bevooroordeeld zijn en openstaan voor de bijzondere/afwijkende eigenschappen van andere mensen.
Het kunnen, denk ik, interessante persoonlijkheden zijn die veel hebben meegemaakt, veel te vertellen hebben en onder de oppervlakte durven gaan. Het zijn in elk geval mensen die toegeven dat ze een probleem hebben (gehad) en daarmee hebben ze wat mij betreft een streepje voor op mensen die van allerlei problemen hebben maar er niets mee doen (die je op een gewone datingsite of in het wild kan tegenkomen). Ik denk dat je bij contact via zo'n site vanwege de insteek al meteen een open sfeer hebt van respect en acceptatie.
[...]
Dankje Dubiootje, maar ik ben hypocriet: ik wil geen relatie met iemand met een psychiatrische achtergrond. Trekt me niet. Samen met een fles Stolichnaya op de bank huilen over al het leed dat ons is overkomen zie ik niet zitten. Ik heb ook geen positief beeld bij psychiatrische patienten, en ook niet bij Borderliners, Vooral niet bij Borderliners. Ik haat ze. Vooral omdat ik zo zwak ben er ook eentje te zijn.
Overigens praat ik er met niemand over, hoor.
Ik denk dat je nogal bevooroordeeld bent over mensen met een psychiatrische achtergrond. We hebben het over (voor een groot deel) hele normale mensen die een goed deel van de Nederlandse bevolking uitmaken. Sommigen hebben een psychische aandoening die met behandeling of medicijnen goed onder controle te krijgen is. Anderen hebben iets moeilijks meegemaakt in hun leven en hebben hulp gezocht om daarmee om te gaan. Het feit dat ze een psychiatrische achtergrond hebben, wil niet zeggen dat ze niet normaal zijn, geen normaal leven kunnen leiden of normale relaties kunnen aangaan.
Op die datingsite kun je zelf zoeken/aangeven met wat voor mensen je in contact wil komen. Dus als je niets met borderliners hebt, dan kun je dat aangeven. Ik denk dat er juist op zo'n datingsite mensen zitten die veel levenservaring en kennis hebben opgedaan, niet bevooroordeeld zijn en openstaan voor de bijzondere/afwijkende eigenschappen van andere mensen.
Het kunnen, denk ik, interessante persoonlijkheden zijn die veel hebben meegemaakt, veel te vertellen hebben en onder de oppervlakte durven gaan. Het zijn in elk geval mensen die toegeven dat ze een probleem hebben (gehad) en daarmee hebben ze wat mij betreft een streepje voor op mensen die van allerlei problemen hebben maar er niets mee doen (die je op een gewone datingsite of in het wild kan tegenkomen). Ik denk dat je bij contact via zo'n site vanwege de insteek al meteen een open sfeer hebt van respect en acceptatie.
Ga in therapie!
woensdag 3 december 2008 om 11:48
Huh, ik zie mezelf nergens opbieden hoor. Het is geen wedstrijdje en ik vind mijzelf niet zielig of zieliger dan iemand anders. Ik ga al bij mijn pyschiater vragen naar een heel gericht en concreet behandelplan, iets cognitiefs. Ik ga proberen meer onder de mensen te komen, al betekent dat dat ik misschien alleen naar de kroeg moet. Ik ben al wat positiever dan eerst. Da's toch allemaal goed?
woensdag 3 december 2008 om 11:51
Het is zeer rigide. Geen millimeter willen toegeven.
Door angst? Uit ijdelheid? Rigiditeit is enorm lastig, vooral voor mensen om je heen.
Ik wil je niet afvallen of verdrietiger maken digi, maar je hebt toch een hulpvraag. Ik geef je constructieve kritiek, net zoals alle anderen. Maar ik denk dat je gewoon graag vasthoudt aan het idee dat jij bijzonder bent, dat is je bestaanswereld. Als je dat idee loslaat ben je de controle kwijt.
Als ik zo over je achtergrond lees, dan denk ik dat het in jullie gezin heeel belangrijk was dat je iets voorstelde. Alles moest beter, kon beter. Je vader stelde iets voor, stelde misschien enorm hoge eisen en jij wilde daaraan voldoen (logisch, we willen onze ouders niet teleurstellen). Maar daarmee zadel je iemand wel op met faalangst, bang om tegen te vallen, het is nooit goed genoeg. En ik denk, dat jij daar nu tegenaan loopt.
PLUS dat jij dt beeld bevestigd ziet want alles gaat toch ook mis, jij hebt een stoornis, depressie etc?
Het lijkt erop alsof je dat beeld wat ze (in jouw hoofd) al van je hebben, in stand houdt door dingen te doen, die dat beeld bevestigen. Ze verwachten dat het misgaat, dus doe jij vooral de dingen die uiteraard niet goed voor je zijn. Beeld bevestigd.
Zodat je kunt zeggen; zie je wel, ik ben een mislukkeling.
Als jullie het willen, kun je het krijgen ook. Maar zie je ook in, dat je alleen jezelf daarmee hebt? Want je ouders willen dat je gelukkig bent, dat je iets maakt van je leven.
Niks groots, maar gewoon gelukkig zijn.
Door angst? Uit ijdelheid? Rigiditeit is enorm lastig, vooral voor mensen om je heen.
Ik wil je niet afvallen of verdrietiger maken digi, maar je hebt toch een hulpvraag. Ik geef je constructieve kritiek, net zoals alle anderen. Maar ik denk dat je gewoon graag vasthoudt aan het idee dat jij bijzonder bent, dat is je bestaanswereld. Als je dat idee loslaat ben je de controle kwijt.
Als ik zo over je achtergrond lees, dan denk ik dat het in jullie gezin heeel belangrijk was dat je iets voorstelde. Alles moest beter, kon beter. Je vader stelde iets voor, stelde misschien enorm hoge eisen en jij wilde daaraan voldoen (logisch, we willen onze ouders niet teleurstellen). Maar daarmee zadel je iemand wel op met faalangst, bang om tegen te vallen, het is nooit goed genoeg. En ik denk, dat jij daar nu tegenaan loopt.
PLUS dat jij dt beeld bevestigd ziet want alles gaat toch ook mis, jij hebt een stoornis, depressie etc?
Het lijkt erop alsof je dat beeld wat ze (in jouw hoofd) al van je hebben, in stand houdt door dingen te doen, die dat beeld bevestigen. Ze verwachten dat het misgaat, dus doe jij vooral de dingen die uiteraard niet goed voor je zijn. Beeld bevestigd.
Zodat je kunt zeggen; zie je wel, ik ben een mislukkeling.
Als jullie het willen, kun je het krijgen ook. Maar zie je ook in, dat je alleen jezelf daarmee hebt? Want je ouders willen dat je gelukkig bent, dat je iets maakt van je leven.
Niks groots, maar gewoon gelukkig zijn.
woensdag 3 december 2008 om 11:53
Digi..je doet het onbewust, dat opbieden. Dat is iets wat in jou verweven zit, je weet zelf niet dat je het doet, maar het is heel duidelijk te zien in je postings. Maakt niet uit waar het over gaat.
Ik hou je die spiegel voor, denk er eens over na.
Het is niet leuk om te horen, kritiek is moeilijk te aanvaarden. Maar je leert er zoveel van..als je durft.
Ik hou je die spiegel voor, denk er eens over na.
Het is niet leuk om te horen, kritiek is moeilijk te aanvaarden. Maar je leert er zoveel van..als je durft.
woensdag 3 december 2008 om 11:53
Mag ik een vraag stellen die persoonlijk is? Je hoeft niet te antwoorden...
Heb jij een echte eigen mening? Of is merendeel invulling hoe je zou willen zijn, hoe je zou willen dat mensen naar je kijken, of wil je indruk maken waar je dingen voor uit de kast trekt?
Ken jij jezelf echt? Of heb jij je aangepast op wat anderen van je willen?
Heb jij een echte eigen mening? Of is merendeel invulling hoe je zou willen zijn, hoe je zou willen dat mensen naar je kijken, of wil je indruk maken waar je dingen voor uit de kast trekt?
Ken jij jezelf echt? Of heb jij je aangepast op wat anderen van je willen?
woensdag 3 december 2008 om 11:54
Digi, probeer dat nou eens los van elkaar te zien; kritiek krijgen is iets heeeel anders dan iets tegen je hebben!
Mensen doen dat alleen, als ze je belangrijk genoeg vinden. Anders zouden ze niet eens die moeite doen. Ze hopen dat je er iets uit kunt halen..ze zijn met je begaan.
Dus ben nou niet zo defensief, het is goed bedoeld.
Mensen doen dat alleen, als ze je belangrijk genoeg vinden. Anders zouden ze niet eens die moeite doen. Ze hopen dat je er iets uit kunt halen..ze zijn met je begaan.
Dus ben nou niet zo defensief, het is goed bedoeld.
woensdag 3 december 2008 om 11:56
quote:Digitalis schreef op 03 december 2008 @ 11:50:
Nou ja DNM, respect voor een ander ontbreekt niet hoor! Waar haal je dat toch vandaan? Heb je iets tegen me?
Nee dat heb ik niet. Helemaal niet zelfs. Dat denk je wel vaker, ik praat je alleen niet naar de mond.
Je hebt geen respect voor anderen gezien hoe je over anderen praat.
Nou ja DNM, respect voor een ander ontbreekt niet hoor! Waar haal je dat toch vandaan? Heb je iets tegen me?
Nee dat heb ik niet. Helemaal niet zelfs. Dat denk je wel vaker, ik praat je alleen niet naar de mond.
Je hebt geen respect voor anderen gezien hoe je over anderen praat.
woensdag 3 december 2008 om 11:57
DNM; ik ben geen digi, maar ik krijg de indruk dat ze zichzelf verre van goed kent. Het lijkt wel zo, maar ze heeft geen inzicht in wat haar valkuilen zijn. Dat blijkt uit de reacties na opbouwende kritiek. Het is trouwens ook iets waar veel mensen moeite mee hebben. En zeker op een bepaalde leeftijd. Maar dat zie je achteraf pas.
woensdag 3 december 2008 om 11:58
Ik begrijp gewoon niet dat ik schijnbaar geen respect voor de ander zou hebben.
Mijn ouders hebben me nooit echt gepusht hoor. Zij vinden dat ik gelukkig hoor te zijn, al zit ik achter de kassa bij de Appie.
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
DNM, ik heb genoeg eigen meningen. Die gaan meestal dwars tegen het gangbare. Dus die eigen mening is er vast. Wel speel ik een rol zoals anderen me graag zouden zien, denk ik. Niet altijd, wel bij vreemden.
Mijn ouders hebben me nooit echt gepusht hoor. Zij vinden dat ik gelukkig hoor te zijn, al zit ik achter de kassa bij de Appie.
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
DNM, ik heb genoeg eigen meningen. Die gaan meestal dwars tegen het gangbare. Dus die eigen mening is er vast. Wel speel ik een rol zoals anderen me graag zouden zien, denk ik. Niet altijd, wel bij vreemden.
woensdag 3 december 2008 om 11:59
quote:Julus schreef op 03 december 2008 @ 11:57:
DNM; ik ben geen digi, maar ik krijg de indruk dat ze zichzelf verre van goed kent. Het lijkt wel zo, maar ze heeft geen inzicht in wat haar valkuilen zijn. Dat blijkt uit de reacties na opbouwende kritiek. Het is trouwens ook iets waar veel mensen moeite mee hebben. En zeker op een bepaalde leeftijd. Maar dat zie je achteraf pas.
Vandaar dat ik denk dat ze niet in staat is beslissingen te nemen die zo extreem zijn. Iemand zou haar moeten beschermen.
Digi, ik heb met je te doen. En ik geloof ook dat een type als jij veel meer kan en in haar mars heeft. Alleen op andere wijze dan je nu doet en het is jammer te zien hoe je in iets blijft.
Als je nooit een ander geluid hoort, kan je zelfs niet achteraf zeggen.. goh, die mensen hadden echt wel het goede met me voor.
DNM; ik ben geen digi, maar ik krijg de indruk dat ze zichzelf verre van goed kent. Het lijkt wel zo, maar ze heeft geen inzicht in wat haar valkuilen zijn. Dat blijkt uit de reacties na opbouwende kritiek. Het is trouwens ook iets waar veel mensen moeite mee hebben. En zeker op een bepaalde leeftijd. Maar dat zie je achteraf pas.
Vandaar dat ik denk dat ze niet in staat is beslissingen te nemen die zo extreem zijn. Iemand zou haar moeten beschermen.
Digi, ik heb met je te doen. En ik geloof ook dat een type als jij veel meer kan en in haar mars heeft. Alleen op andere wijze dan je nu doet en het is jammer te zien hoe je in iets blijft.
Als je nooit een ander geluid hoort, kan je zelfs niet achteraf zeggen.. goh, die mensen hadden echt wel het goede met me voor.
woensdag 3 december 2008 om 12:01
quote:Digitalis schreef op 03 december 2008 @ 11:58:
Ik begrijp gewoon niet dat ik schijnbaar geen respect voor de ander zou hebben.
Mijn ouders hebben me nooit echt gepusht hoor. Zij vinden dat ik gelukkig hoor te zijn, al zit ik achter de kassa bij de Appie.
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
DNM, ik heb genoeg eigen meningen. Die gaan meestal dwars tegen het gangbare. Dus die eigen mening is er vast. Wel speel ik een rol zoals anderen me graag zouden zien, denk ik. Niet altijd, wel bij vreemden.
Wat veel mensen niet snappen is dat jij heel slim bent, maar bepaalde zaken die zo duidelijk zijn als 1 + 1 = 2 niet snapt.
Ik denk niet dat het een kwestie is van niet snappen, maar een kwestie van er (nog) niet aan willen.
Ik begrijp gewoon niet dat ik schijnbaar geen respect voor de ander zou hebben.
Mijn ouders hebben me nooit echt gepusht hoor. Zij vinden dat ik gelukkig hoor te zijn, al zit ik achter de kassa bij de Appie.
Ik hou echt niet vast aan het beeld dat ik bijzonder ben. Zo bijzonder vind ik mezelf namelijk niet. Dat meen ik! Ik vind mezelf wel een bijzondere mislukking. Dat wel.
DNM, ik heb genoeg eigen meningen. Die gaan meestal dwars tegen het gangbare. Dus die eigen mening is er vast. Wel speel ik een rol zoals anderen me graag zouden zien, denk ik. Niet altijd, wel bij vreemden.
Wat veel mensen niet snappen is dat jij heel slim bent, maar bepaalde zaken die zo duidelijk zijn als 1 + 1 = 2 niet snapt.
Ik denk niet dat het een kwestie is van niet snappen, maar een kwestie van er (nog) niet aan willen.
woensdag 3 december 2008 om 12:01
quote:domnaiefmutsje schreef op 03 december 2008 @ 11:56:
[...]
Nee dat heb ik niet. Helemaal niet zelfs. Dat denk je wel vaker, ik praat je alleen niet naar de mond.
Je hebt geen respect voor anderen gezien hoe je over anderen praat.
Geef eens een voorbeeld?
Julus, misschien ken ik mezelf inderdaad niet goed genoeg om mijn valkuilen te herkennen. En da's knap klote. Want om te veranderen moet je die eerst kunnen benoemen. Verder ben ik niet geheel ongelukkig met mijn leven. Maar ik doe wel ernstig aan struisvogelpolitiek. En koop luxe dingen om me beter te voelen (is maar voor even natuurlijk).
Feit is denk ik gewoon dat ik het niet weet. Echt niet. Niet een kwestie van niet willen, maar een kwestie van niet weten.
[...]
Nee dat heb ik niet. Helemaal niet zelfs. Dat denk je wel vaker, ik praat je alleen niet naar de mond.
Je hebt geen respect voor anderen gezien hoe je over anderen praat.
Geef eens een voorbeeld?
Julus, misschien ken ik mezelf inderdaad niet goed genoeg om mijn valkuilen te herkennen. En da's knap klote. Want om te veranderen moet je die eerst kunnen benoemen. Verder ben ik niet geheel ongelukkig met mijn leven. Maar ik doe wel ernstig aan struisvogelpolitiek. En koop luxe dingen om me beter te voelen (is maar voor even natuurlijk).
Feit is denk ik gewoon dat ik het niet weet. Echt niet. Niet een kwestie van niet willen, maar een kwestie van niet weten.
woensdag 3 december 2008 om 12:04
woensdag 3 december 2008 om 12:04
quote:domnaiefmutsje schreef op 03 december 2008 @ 12:01:
[...]
Wat veel mensen niet snappen is dat jij heel slim bent, maar bepaalde zaken die zo duidelijk zijn als 1 + 1 = 2 niet snapt.
Ik denk niet dat het een kwestie is van niet snappen, maar een kwestie van er (nog) niet aan willen.Sja, dan ben ik niet zo slim denk ik. Want ik begrijp het echt niet. Bovendien zegt hoogbegaafdheid niets over emotioneel begrijpen. Hell, ik ben geslaagd met een 4 voor economie. Kon daar ook niets van. Soort blinde vlek. Misschien hier ook voor?
[...]
Wat veel mensen niet snappen is dat jij heel slim bent, maar bepaalde zaken die zo duidelijk zijn als 1 + 1 = 2 niet snapt.
Ik denk niet dat het een kwestie is van niet snappen, maar een kwestie van er (nog) niet aan willen.Sja, dan ben ik niet zo slim denk ik. Want ik begrijp het echt niet. Bovendien zegt hoogbegaafdheid niets over emotioneel begrijpen. Hell, ik ben geslaagd met een 4 voor economie. Kon daar ook niets van. Soort blinde vlek. Misschien hier ook voor?
woensdag 3 december 2008 om 12:05
Digi, ik geloof wel dat jij respect hebt voor anderen, maar het komt er soms zo krom uit. Je bent een heerlijke flapuit die zegt wat ze denkt.. en dat komt soms verkeerd over.
Misschien hebben je ouders je niet gepusht, maar je toch bepaalde dingen hebben meegegeven die een niet zo positieve uitwerking hebben op jou. Dat kan op een subtiele, niet zichtbare manier gebeuren. Maar je kunt er wel veel last van hebben. Het is wat ik tussen de regels door meen te zien, uit wat je over je ouders (vader) schrijft. Of je hebt een verkeerd beeld geschetst, eerder.
Misschien hebben je ouders je niet gepusht, maar je toch bepaalde dingen hebben meegegeven die een niet zo positieve uitwerking hebben op jou. Dat kan op een subtiele, niet zichtbare manier gebeuren. Maar je kunt er wel veel last van hebben. Het is wat ik tussen de regels door meen te zien, uit wat je over je ouders (vader) schrijft. Of je hebt een verkeerd beeld geschetst, eerder.
woensdag 3 december 2008 om 12:06
Digi,
je hoeft niet te geloven in de liefde/relaties/wat dan ook, om het toch te krijgen/geven.
Mijn beeld hierover was ook altijd vrij cynisch. Ik geloofde niet dat ik ooit een normale relatie zou hebben met alles wat daarbij hoort.
Enerzijds omdat ik ontzettend op mijn vrijheid gesteld ben, anderzijds omdat ook ik me niet kon voorstellen dat iemand met mij zou kunnen leven.
Niet dat ik mezelf zo'n vreselijk persoon vind, maar iedereen heeft tekortkomingen en negatieve eigenschappen.
En de meeste mannen die dat zonder meer accepteren, trekken mij niet aan.
En, heeeeerlijk hypocriet, bleek ik niet te kunnen leven met iemand die net zo in het leven staat als ik.
Toch heb ik iemand getroffen die veel van me accepteert, maar lang niet alles.
Hij en ik zijn totaal verschillend en houden dit gewoon graag zo.
Ik ben er nog niet vast van overtuigd dat het voor altijd en eeuwig goed zal gaan, zo ben ik gewoon niet. Maar voor nu ben ik heel gelukkig in deze relatie en ben ik positief over een toekomst samen.
Wat eerlijkheid betreft, ik hou me aan een paar principes:
Wat niet weet, wat niet deert, voor dingen die een leven samen voorgoed kapot kunnen maken.
Verzwijgen is geen liegen: dus als hij ernaar vraagt eerlijk antwoorden en anders mond dicht, voor dingen die niet echt van belang zijn voor wel/niet samenzijn.
Verder eerlijkheid voor alles.
Liefs
je hoeft niet te geloven in de liefde/relaties/wat dan ook, om het toch te krijgen/geven.
Mijn beeld hierover was ook altijd vrij cynisch. Ik geloofde niet dat ik ooit een normale relatie zou hebben met alles wat daarbij hoort.
Enerzijds omdat ik ontzettend op mijn vrijheid gesteld ben, anderzijds omdat ook ik me niet kon voorstellen dat iemand met mij zou kunnen leven.
Niet dat ik mezelf zo'n vreselijk persoon vind, maar iedereen heeft tekortkomingen en negatieve eigenschappen.
En de meeste mannen die dat zonder meer accepteren, trekken mij niet aan.
En, heeeeerlijk hypocriet, bleek ik niet te kunnen leven met iemand die net zo in het leven staat als ik.
Toch heb ik iemand getroffen die veel van me accepteert, maar lang niet alles.
Hij en ik zijn totaal verschillend en houden dit gewoon graag zo.
Ik ben er nog niet vast van overtuigd dat het voor altijd en eeuwig goed zal gaan, zo ben ik gewoon niet. Maar voor nu ben ik heel gelukkig in deze relatie en ben ik positief over een toekomst samen.
Wat eerlijkheid betreft, ik hou me aan een paar principes:
Wat niet weet, wat niet deert, voor dingen die een leven samen voorgoed kapot kunnen maken.
Verzwijgen is geen liegen: dus als hij ernaar vraagt eerlijk antwoorden en anders mond dicht, voor dingen die niet echt van belang zijn voor wel/niet samenzijn.
Verder eerlijkheid voor alles.
Liefs
woensdag 3 december 2008 om 12:08
Maar dat is toch heel positief, dat je er wel voor openstaat maar niet weet hoe je het moet doen?
Hier wordt er inzicht gegeven in hoe je op anderen overkomt. Dat is toch duidelijk dan? Met uitleg hoe het ook anders zou kunnen. Aan jou om er iets mee te doen.
DNM; als je autistisch bent, dan kunnen anderen het je uitleggen totdat ze een ons wegen, maar een autist ziet het gewoon niet. Theory of mind.
Andere planeet, andere manier van denken. Heb er jaren tegenop geboktst en uiteindelijk opgegeven. Totáál andere manier van denken.
Hier wordt er inzicht gegeven in hoe je op anderen overkomt. Dat is toch duidelijk dan? Met uitleg hoe het ook anders zou kunnen. Aan jou om er iets mee te doen.
DNM; als je autistisch bent, dan kunnen anderen het je uitleggen totdat ze een ons wegen, maar een autist ziet het gewoon niet. Theory of mind.
Andere planeet, andere manier van denken. Heb er jaren tegenop geboktst en uiteindelijk opgegeven. Totáál andere manier van denken.
