zieke relatie - peptalk / oorvijg - anything?!

Nooit gedacht dat ik ooit een dergelijke post hier op het forum zou zetten..

Afgelopen zondag hebben we nog in een stad huizen bekeken, ons lijstje van Funda, voor ons nieuwe huis.

Met wat ruimte voor een kindje zelfs, misschien... Terrasje in de zon - fijn diner daarna..

En nu zit ik hier alleen, want summerman pakte zojuist zijn koffers en verdween.



Voelt ineens meer 'fall' dan 'summer', en het beangstigt me meer dan ik wil toelaten.



En ik voel me schuldig. Ik vraag me af wat mijn aandeel is, of het alleen mijn aandeel was, of ik werkelijk alleen de gek in dit geheel ben. Of er mensen zijn die herkennen dat een relatie zó ontzettend lelijk en vuil en allesverterend ziek kan zijn.



En.. (ok, ja - sorry... maar voel je hem al aan komen?) of er nog hoop is. Ergens, misschien?



Ik weet niet eens precies wat er zich hier in godsnaam allemaal heeft afgespeeld.. terwijl ik zelf bij was.



Er is vannacht werkelijk een moment geweest dat ik dacht dat ik er geweest was.

Ik weet wel dat ik ook een ruzie heb uitgelokt.

Mijn hemel, wat ben ik wanhopig nu, en ik realiseer me terdege dat dit een ontzettend ongezonde situatie is. (ik kan ook al een aantal postsers voorstellen waarvan ik de reactie nu misschien té ontnuchterend vind, maar kom maar op dan, ik had hem zelf eerder zelf net zo gesteld.. )



Om kort te zijn: 2 eind-dertigers. (te?) Druk leven. Bewogen tijd achter de rug,. Zijn vader afgelopen maart overleden. Beiden zeer veeleisendende baan. Ik geef al een tijdje aan dat ik het niet meer trek zo (ik draai voor mjn gevoel voor alles op, maar trek het tegelijk ook naar me toe - realiseer ik me). Vriend (! .. jeetje ... "ex"?) heeft hier mi niet veel oren naar/ sluit zijn oren hiervoor = veel ruzie. Daarbij het feit dat hij in onze beginperiode veel is vreemd gegaan. `ik heb ervoor gekozen om bij hem te blijven, maar wel met veel 'bombarie', zogezegd - al had ik dat eerder niet zo voorzien..



Vannacht: het begon met een stomme discussie (nacht van zo op maandag) over het feit dat ik wil dat hij zijn steentje bij draagt in het huishouden. Hij reageert afstandelijk, koud, wil de discussie niet aan. Ik wordt (te) emotioneel, hij reageert niet, ik neem vervolgens afstand. Hij gaat naar bed, ik wil toch nog de discussie aan gaan / uit lokken. Vriend zegt dat ik nu dan maar " op moet rotten", ik geef uit onmacht een schop tegen een krukje in de kamer , vriend vliegt mij aan. Dan gaat het snel: 3 brillen gesneuveld/doormidden gebroken, heb ik een buddhabeeld dat hij van mijn vader kreeg kapot gegooid en is een vaas van mij door de hal gegaan. Ik heb een blauw oog, hij heeft mijn keel dicht geknepen, me op de grond gewerkt. Zijn nek zit onder het bloed en de krassen van mijn nagels. Beiden nu waarschijnlijk bont en blauw.



Een van de buren heeft ws. de politie gebeld, want die plukte mij van straat nadat ze bij ons aan de deur waren geweest. Onbeschrijfelijk wat er door je heen gaat als je met 2 politiemannen 's nachts op straat staat voor zoiets. Een nachtmerrie.



Ik dacht altijd dat wij bestemd waren voor elkaar. Toen ik hem ontmoette, had ik (bizar genoeg, voor velen - en begrijpelijk!- het gevoel dat ik hem uit een vorig leven kende. En nu hebben we elkaar zo beschadigd dat we niet eens met goed fatsoen hier door de buurt kunnen lopen.. Ik durf geeneens de post morgen op te halen, eerlijk gezegd.



Ik geloof dat ik echt liever ergens anders,iemand anders, in een ander leven was, nu.



De 2 momenten eerder vannacht dat ik dacht dat "dit het was", leken, en lijken me, eerder een verlossing. Terwijl dat echt tegen al mijn principes in druist.



Dit had ik nooit gedacht.

Oh mijn hemel. ik had me er helemaal op voorbereid tot morgen geen bericht te krijgen en zit nu dus tranen met tuiten te janken.

Van ontroering. Dit had ik echt niet verwacht!



Ik weet niet waar hij nu is. tegen het weekeinde is denkelijk een goede termijn, al ben ik ook benieuwd wat hij in zijn hoofd heeft.

De politie heeft mij vannacht meermaals geprobeerd te overtuigen aangifte te doen. `maar dat wil ik niet. Ik houdt van me.shoot me. ik weet het..

nee, helaas..

Mijn vader is juist gisteren vertrokken op vakantie. Verder heb ik niet veel / geen familie.

Daarbij, is hij weg gegaan.. dus vwb slaapplaats is het ok.

Jee. dit is echt surreëel.

quote:claire123 schreef op 16 september 2008 @ 04:39:

[...]



Je moet hier niet alleen mee blijven zitten....hoe moeilijk het ook is om te vertellen.

wat lief .. maar waar behalve jullie, waar ik al ontzettend veel steun aan heb!! (dank, dit doet mij erg goed1) - moet ik dan verder naar toe??



giller; ik ben in het dagelijks leven heul zelfstandig ;-0

Onbeschrijfelijk hoe blij ik ben jullie hier vannacht / vanmorgen te treffen Dat is echt meer dan ik had verwacht.

Ik heb er echt veel steun aan.



.. wat een lieve adviezen ..

Ik ben helaas zelfstandige en móet morgen een deadline halen.



Maar ga verder voor zover het lukt wel watt tijd voor mezelf proberen in te ruimen..

quote:claire123 schreef op 16 september 2008 @ 05:07:

Meid...je hoeft geen antwoord te geven....kijk maar of je iets wilt schrijven...niets moet.



Gaat het?

jee.. ik kan nog lachen .. soort van..

vind jullie zo'n steun!!



ik wil zoveel .. en zoveel meer schrijven.

Hoe "wij" dit hier "thuis" zeiden:



-- mijn hartje doet pijn.

? Hoe gaat dat dan - via mail?

!En wat loyaal - lief!-



Pff.. klinkt enorm melodramatisch.. ik weet het gewoon even echt niet meer

wat lief .. dank!



ga nu nog proberen wat slaap te vatten. Zit even helemaal te rillen van vermoeidheid.