ziekte + relaties

Beste,

dit hoort in feite bij diverse topics, maar ik denk het overgrote gedeelte bij relaties.
Ik zal het zo bondig uitleggen mijn situatie, hopend op raad van derden wat ik zou moeten doen, of hoe te reageren.

Eind vorig jaar had ik zware pijnen in mijn handen/armen/benen. Ik heb dan tal van testen ondergaan (cat-scan/hersenscan/botscan/zenuwtesten).
Na enkele maanden testen, heeft men de diagnose gesteld van Fybromyalgie en RLS. Ik neem zware medicatie (sommige nog op proef wegens men niet weet of ze werken of niet)

Mijn sociaal leven/moed om iets te doen/kracht om iets te doen was in de beginmaanden (februari) totaal nihiel. Ik ben 2m-120kg en als je aan uw buurvrouw van 70jaar moet vragen om een fles cola of diverse open te draaien... dit wekt uw zelfvertrouwen enorm naar beneden.


Om nu over te gaan op het topic relaties:

1) ik had een bevriend koppel met kinderen (enige vrienden die ik ook tevens had waar ik ieder weekend langsging, waar ik soms vakantie vroeg aan mijn werk om op hun kinderen te passen, 3 keer mee helpen te verhuizen in die jaren , en zoverder)
Die vrienden wonen een uur van mij af en in het begin kon ik niet meer zover rijden naar hen toe wegens de zenuwpijnen die ik had. Nooit werd er dan aan mij gevraagd dat zij mij eens ophaalden. Na verloop van tijd was er geen moeite meer van hun kant om te vragen hoe het verliep en is alle contact verdwenen.
Eerlijk.. ja. Het doet enorme pijn dat ik geen steun van hen kreeg, ik het wederzijds wel enorm deed. Ik mis hen ook enorm, maar ik weet niet hoe dit terug kan goedkomen op welke manier dan ook.

2) Ik heb alleen nog maar een moeder en 2 broers. Geen andere familie niet meer. Er waren al diverse zware ruzies tussen hen omtrent mijn ziekte, alsook de band die we hebben is niet al te goed.
Enkele weken geleden, wegens ik financiele problemen heb omtrent ik veel minder ziektevergoeding ontvang dan mijn normaal loon, kreeg ik het enorm moeilijk. Mijn sociaal leven is nihiel geworden, wegens het wegvallen van dat bevriend koppel. Weggaan is moeilijk. Dit komt ook bij punt 3) ter sprake omtrent de vriendin.
Mijn broers hebben me ook nooit eens gevraagd in al die jaren om eens ergens naar toe te gaan, optredens of dergelijke. Beide broers hebben geen relatie.
Dus professionele hulp is mij niet toegankelijk geweest omtrent de hoge honorariums. Tot mijn huisdokter iets kon regelen waar ik aan enorm verlaagde prijs prof. hulp kon krijgen, maar dit kon alleen in de stad waar mijn ma woont. Dit alles geregeld te hebben, was mijn ma akkoord met dit. Tot ik de afspraak had gemaakt, belde mijn ma terug om mee te delen dat dit echt te moeilijk was om 1u/week die prof hulp in haar huis te laten ontvangen.
Ook mijn broers waren hiertegen. Dit deed verschrikkelijk pijn. Uiteindelijk kon ik prof hulp (psychologen, want ik zit met slechte gedachten in mijn hoofd) krijgen, maar mijn eigen familie belet het dit te helpen. (die prof hup kan niet in mijn stad komen volgens wetgeving) De dienst zelf zei me dan na de annulatie van de afspraak dat zij niet kunnen verder helpen, ook al weten ze dat ik met slechte gedachten zit.

3) ik heb een vriendin waar ik al 2j een relatie mee heb. Door haar scheiding 5j geleden (heeft ook een zoontje van 9j) heeft ze het wat moeilijk om er haar familie bij te laten betrekken bij ons, waardoor ze soms alleen gaat naar haar familiefeesten (zonder dat haar familie weet dat ze in relatie is)
Dit bewuste week waar alles dan in een zwart gat viel..
in die week was het 15 jaar geleden dat mijn pa gestorven was (hij was mijn beste vriend die ik ooit had), en ik had het dus redelijk zwaar hierdoor die dag. Enkele dagen later dan het familie-incident (zie 2) ) tot mijn vriendin in het weekend zei dat ze er niet meer tegenkon tegen dit alles. Dat ze zelf rust nodig had en tijd voor plezante dingen te doen.
Ik weet dat ik in die weken ervoor moeilijk deed tegen haar. Dat ik bij haar wou zijn langer dan normaal. Ik haar nodig had. Ik had ze maar enkele uren gezien de laatste maanden wegens allerlei familiefeesten die ze had en ik dus niet kon meegaan. De laatste maanden vertelde ze ook niet meer zoals vroeger als ze ergens wegging, en ik me ergens te druk overmaakte omdat ze mijn enig sociaal contact was die ik had.
Dit werkte op haar zenuwen, wat ik ergens wel begrijp, maar ik had ook wat nood aan aandacht, steun.
Ze vertelde me dan dat ze rust nodig had, dat ze me niet dumpte en zeker niet zal laten vallen. Een week heb ik niets van haar gehoord, deze dinsdag is ze op vakantie vertrokken met haar zoontje en familie en ik kon het niet laten om haar toch een goeie heenreis te wensen. Ik kreeg antwoord van haar, dat dit heel lief was. Maar sinds die dag heb ik ook niets meer teruggekregen.


Ik weet echter niet wat ik allemaal moet doen. Ik zit in een diepe put. Mijn normaal werk die ik doe zal ik nooit meer kunnen beoefenen. Ik heb geen moed meer om iets in mijn huishouden te doen. Het vertrouwen in mijn medemens heb ik verloren wegens ik enkele gewoon wat aandacht, tijd, steun nodig had.. maar ieder die ik liefheb heeft mij laten vallen. Het sociaal contact, mijn sociaal leven is op 0 geraakt.
Ik moet mezelf nu diepe moed inspreken om naar de winkel te gaan. Het idee alleen al geeft mij trillingen, angsten. Het duurt een uur voor ik de moed heb om de deur uit te gaan om die angst nu te overwinnen, iets wat ik voorheen nooit heb gehad.

Ik weet geen raad meer met dit alles. Ik voel mij machteloos, onbegrepen, in de steek gelaten, het niet waardzijnde op deze wereld.

Ik weet niet hoe ik op die 3 punten moet reageren, allen hebben mij zoveel pijn gedaan, hoe de relatie met mijn familie hun vertrouwen moet herwinnen. Ik zie mijn vriendin enorm graag, maar ik weet niet hoe het aan haar kant zit ook al zegt ze dat ze mij niet wil laten vallen, maar nu ergens alleen aan haar zelf denkt.


(ps: mijn excuses soms voor mijn taalgebruik, ik ben Belg namelijk)

viva-amber schreef: ↑

11-07-2019 14:43

Fybromelangie bestaat niet eens...google het maar.

Zoals bij Kintsugi dan schreef was het een typfout van mijner terwege, m'n excuses hiervoor.

drominique schreef: ↑

11-07-2019 16:34

Luister je dan ook naar het antwoord wat ze geven? Vraag je door?
Of bel je op, informeert omdat het moet snel even naar hoe het met de ander gaat om zo snel mogelijk tot je eigen verhaal te komen?

Dat laatste doen heel veel mensen en daar heb ik persoonlijk een grote hekel aan.

Natuurlijk vraag ik door, zelf geef ik raad of ik kan helpen ook. En is het meestal na een 20tal minuten als de ander gedaan heeft, dat ik het mijne vertel. Zelfs zit ik met een probleem dat ik het doorgeef, vraag ik altijd hoe de ander het gaat.
Mijn ma laat ik zelfs har telkens 5-10 keer het zelfste herhalen wat ze vertelt, ook al heeft ze het niet eens door.

Hatchi schreef: ↑

11-07-2019 17:35

Je zal wat moeten doen aan je houding, want het valt al uit je tekst te halen waarom mensen je uit de weg gaan. Je klinkt niet als een prettig persoon om mee om te gaan. Je bent alleen nog maar een patiënt en doet alsof je de zieligste op de hele wereld bent. Daarbij verwacht je dat mensen jou vermaken, omdat je zo zielig bent. En wat ben jij dan voor die mensen? Wat doe jij voor ze? Niets volgens mij. Je klaagt alleen maar. Ik heb wat vriendinnen die hetzelfde als jij hebben en die heb ik nog nooit zo zielig horen doen. Ze vertellen echt wel hoe zwaar het is, maar ze doen er alles aan om het leven aangenaam te maken. Ik snap niet waarom jij dat niet zou kunnen?

Een niet prettig persoon? Sorry?
Dus als ik mij verdedig naar wat ik hier soms lees, en het dan verklaar ben ik onprettig?

Voor alle duidelijkheid, in die maanden die ik thuis was, en waar ik me wel beter voelde heb ik bij de vriendin verder geholpen om te schilderen, om dingen te herstellen. Meegegaan gaan shoppen. Waar ik nooit iets van klaagde behalve als het ietsje te vlug ging, dat ik vermelde dat het even pijn deed en even rust nodig had. Ik heb zowel voor haar als voor mijn broers/ma blijven de dingen doen zoals voorheen. Als ik naar de winkel ging, belde ik of ze iets nodig had bvb. Dus als ik mij verdedig en dit verwoord hoe maakt mij dit dus een onprettig persoon?

En ik heb hier duidelijk dan ook aangewezen, dat het de laatste weken was dat ik het moeilijk had, dat ik bepaalde dingen niet meer kon doen, en wat hulp nodig had of steun van hen. (bvb dat ik niet naar de winkel kon gaan wegens de warmte die het mij te pijnlijk was, maar dat het dat niet mogelijk was van de familie)

Hatchi schreef: ↑

11-07-2019 17:35

Je zal wat moeten doen aan je houding, want het valt al uit je tekst te halen waarom mensen je uit de weg gaan. Je klinkt niet als een prettig persoon om mee om te gaan. Je bent alleen nog maar een patiënt en doet alsof je de zieligste op de hele wereld bent. Daarbij verwacht je dat mensen jou vermaken, omdat je zo zielig bent. En wat ben jij dan voor die mensen? Wat doe jij voor ze? Niets volgens mij. Je klaagt alleen maar. Ik heb wat vriendinnen die hetzelfde als jij hebben en die heb ik nog nooit zo zielig horen doen. Ze vertellen echt wel hoe zwaar het is, maar ze doen er alles aan om het leven aangenaam te maken. Ik snap niet waarom jij dat niet zou kunnen?

Omtrent die andere vrienden, is het dan een reden om mij te laten vallen, als ik hen zei dat het mij niet lukte om 1u te rijden naar hen toe? Zoals ik beschreef dat ik hen meerdere malen met verhuis en mijn werk opgaf om voor hun kind te zorgen? Voor mij is het geen reden dan, als ik dan onprettig ben bij een vraag om als ze mij willen zien, mij te kunnen komen ophalen me dunkt.

Hatchi schreef: ↑

11-07-2019 17:58

Laat maar joh. Ik heb het idee dat je het helemaal niet wilt oplossen of verbeteren. Je wilt alleen maar horen dat je het zo zwaar hebt. Ik heb ze ook gekend die deden zoals jij doet. Ja, ik ben dus ook zo’n loeder die vrienden in de steek heeft gelaten. Vanwege het gedrag dat jij vertoont. Doodvermoeiend. Het was nooit goed. En altijd dat claimende gedrag. En altijd alleen maar iets doen om er iets voor terug te verwachten. Energieslurpers. En die heb ik laten vallen. Geen moment spijt van gehad.

Dit slaat in als een bom wat je daar schreef. Ik heb nooit in al die jaren hulp van iemand verwacht dan ook. Zelf was ik op 18j het huis uit, zelf altijd alles gedaan qua m'n verhuis, aan het huis werken, ...

EN ik besef heel goed dat ik de laatste maand veranderd ben in mijn gedrag. Mijn denkwijze. Dit is hier in het totaal verkeerde keelgat beland van velen bemerk ik waar ik eens mijn verhaal wou doen hoe ik mij nu voelde op dit moment. Het gaf mij een zware knak dat ik iedereen verloor in die ene week.

doornroosje9 schreef: ↑

11-07-2019 17:59

Het is ook niet niets, wat je nu meemaakt en vroeger meegemaakt hebt. En natuurlijk is het rot dat mensen minder energie in jullie relatie willen steken dan dat jij verwacht. Maar zo kan je ook niet verder, toch? Je zal het zelf moeten doen. Zoek hulp.

https://www.geestelijkgezondvlaanderen. ... nswerk-caw

https://www.geestelijkgezondvlaanderen. ... pverlening

https://www.tele-onthaal.be/

ik ben ingeschreven bij CAW en sta op de wachtlijst voor hen ook.
Ik ben zelf hulp aan het zoeken en via m'n werk heb ik een telefoonlijn waari k dag en nacht terecht kan bij een psycholoog.


Het spijt mij naar iedereen toe van op dit forum als ik een totaal verkeerde indruk maakte hoe ik zou echt zijn zoals iedere dag, maar dit is niet zo. Sorry dat ik mij nu even verlaten voel op deze planeet. Het was een vergissing om hier mijn verhaal te doen.

viva-amber schreef: ↑

11-07-2019 19:40

Ik hoop ook dat je snel hulp krijgt. De juiste hulp. Dit los niet op met opiaten.

Dees merk ik nu ook. Hatchi heeft een zware bom op mij laten vallen met de comments. Ergens deed het mij enorm pijn, maar heeft het mij enorm plots wakker gemaakt. Ik kon mij 4 maanden beredden en de laatste maand... ging ik iedere dag naar beneden. Ik heb mij door de medicatie laten leiden, door idd het pure slachtoffer laten uithangen en aan iedereen hulp met eis gevraagd. Dit was zo verkeerd, waardoor ik snap dat ik mijn vriendin ben wellicht verloren. Dat mijn familie mij ook wegduwde.

Ik heb in plaats van verder te vechten mij laten vallen, heel diep, alleen maar steuenend op anderen en de medicatie en niet meer op mezelf. Ik heb verkeerde beslissingen gemaakt in die maand. Herstellen zal ik het wellicht niet meer kunnen naar de vriendin of familie toe, maar mezelf herstellen naar mijn oude ik kan ik wel, misschien zelfs sterker. Ik heb al zoveel meegemaakt en het telkens doorwinnen na verloop van tijd. Mijn lichaam en geest heeft er plots de brui opgegeven toen de voorbije weken. Men mag zich idd niet laten gaan of verder laten zakken en voor zichzelf vechten.

Het spijt mij van de reacties soms hier die ik deed.

doornroosje9 schreef: ↑

11-07-2019 19:56

Je weet nog maar een paar maanden dat je ziek bent, je hoeft ook weer niet zo hard voor jezelf te zijn hoor. Het is moeilijk. En de relatie met je familie herstellen, waarom zou dat niet lukken? Eerst aan jezelf werken natuurlijk.

De relatie met mn ma en broers was voorheen nooit echt goed ook, alleen met mijn vader.
De tegenslagen de laatste maanden hebben zich gewoon wat opgehoopt vrees ik. Niet omtrent alleen de ziekte, problemen met de huurbaas die niets meer doet omtrent de tekorten aan het huurhuis, dat al tijdje in proces zit stapelt zich ook op. De financiën, ... ik ben echt geen opgever, maar wellicht mijn breekpunt plots bereikt vorige maand. En koppig en perfectionistisch zijn soms. Daar was de vriendin heel goed in om mij op de juiste baan met strengheid te zetten dat ik verkeerd ging. Ik moet soms teveel tegen dezelfde muur aanlopen voor ik besef dat ik verkeerd bezig ben. Hoogstwaarschijnlijk is ze dit beu geworden dit mij duidelijk te maken en daardoor nu wellicht de breuk voor de deur staat. Daar moet ik absoluut ook aan werken aan dat fout kantje.
Een mens is nooit gedaan met zichzelf te verbeteren, bi de een gaat het beter dan bij de andere :/

Bloody_Mary schreef: ↑

11-07-2019 20:34

Dit is enorm duur in België, zelfs als het deels wordt terugbetaald (vaak niet het geval overigens). Je kan wel gratis bij het CAW terecht, TO.

met de 60% van mn brutoloon die ik ontvang ( iets van 1200€) alle kosten die ik heb nog niet afgerekend, kan ik mij dit niet veroorloven. Bij het CAW ben ik ingeschreven, maar zoals reeds vermeld sta ik op een wachtlijst van 2-3 maand. Nederland heeft op dit vlak een enorme voorsprong qua psyhulp.