Zo afgrijselijk veel liefdesverdriet

quote:Moosey schreef op 09 november 2008 @ 23:53:

Nou, qua zenuwachtig liep het gek, moest de hele dag dingen doen, en in de auto op weg naar huis, een uurtje voor de afspraak, bám, ineens doodmisselijk, buikpijn etc. Zenuwachtig dus ja.



En ja, wat ik al voorspelde, het was leuk... Maar gelukkig ook heel goed en eerlijk gepraat, ik voor mij ben in elk geval ook tijdens de tijd dat we wat hadden nooit zó 100% eerlijk geweest tegenover hem, over wat ik voelde etc. En hij heeft ook veel verteld, ook dingen waar hij niet trots op is, en dingen die hij zelf ook niet begrijpt, dingen waardoor ik wel veel beter begrijp wat er allemaal gebeurd is het afgelopen half jaar.



Maar waar het uiteindelijk op neer komt, is dat hij me nog steeds heel erg leuk vindt, maar nog niet helemaal voor me kan gaan, omdat hij dingen aan het verwerken is. Al kon hij wel aangeven dat het absoluut veel beter gaat, maar hij kan nog niets beloven. Ik ook niet trouwens, het was meteen weer heel leuk en fijn, maar niet dat ik a la minute weer in zwijm zat te vallen en hem moest zoenen en aanraken ofzo. Maar aan het eind van de avond elkaar heel even vasthouden en een kus geven was dan wel weer heel erg extreem fijn...



Oftewel, veel duidelijker is het er niet op geworden, ik kan nog steeds nergens vanuit gaan. Maar de lucht is wel geklaard, ik begrijp 'm beter, en ik wist ook echt niet dat-ie me net zo miste als ik hem, en dat weten scheelt wel heel veel. Voel me nu in elk geval wel heel prettig, en wel in het reine met die onzekerheid ofzo, maar ben absoluut wel van plan heel goed op mezelf te letten of ik dit wel trek. Maar de deur dichtgooien kan ik niet, wil ik ook echt niet.

Ik zie wel hoe het loopt. Zal denk ik niet heel lang duren voor ik 'm weer zie, maar ik ga in elk geval proberen er vooral voor mezelf niet teveel druk op te leggen.Wow, dit lijkt me zo extreem verwarrend. Volgens mij hebben wij vrouwen gewoon niet door hoe veel onze ex'en ons eigenlijk missen. Ze doen wel stoer naar de buitenwereld, maar eigenlijk hebben ze minstens zo veel verdriet en kutgevoelens als wij. Alleen dat laten ze niet echt merken. Fijn dat jullie zo eerlijk tegen elkaar hebben kunnen zijn; weten wat er in de ander omgaat maakt het (volgens mij) wel wat makkelijker 'accepteren' hoe de situatie nu is.

oeps, dubbelpost

hier ook geen dump die gast-reactie



Ik heb ze zelf vaak genoeg moeten horen, en het helpt niets, en je moet voor jezelf uitvinden hoe je je voelt.

Zoals ik het lees klinkt het als een goed gesprek, en ja het is ook gewoon fijn om te weten dat jij niet de enige bent die mist en verdriet heeft. Ik hoop dat jullie volgende afspraak ook leuk is Moosey!



Ik ben gisteren verhuisd, met behulpo van lieve vriendinnetje en haar vriendje en OM.



Het ziet er al bijna goed uit, maa dat oude huis moet ook nog leeggeruimd, oude meubels, vuilniszakken vol troep die weggegooid moeten worden..BLEEGH

Hi allemaal,



Ik doe ook maar mijn verhaal, al weet ik niet of wat ik schrijf ook maar iets toe te voegen heeft. De kogel is door de kerk, na 4,5 jaar is mijn relatie over. Dat is nu 3 dagen geleden. Het ging niet meer, altijd ruzies, altijd strijd, altijd energie geven. Maar ook vaak het gevoel hebben een prinsesje te zijn.



En ik huil mijn ogen uit mijn hoofd, rook teveel, kan me nergens op concentreren en heb het gevoel dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer gelukkig wordt, nooit meer verliefd kan worden en dat ik voortaan elke dag wakker ga worden met een leeg gevoel. Ik heb de hele dag de neiging om hem te bellen, smsen en mailen en ik weet dat ik het niet moet doen. Als ik bel reageert hij lief, maar ik ben degene die belt. Ik wil dat niet meer, maar heb geen idee hoe ik het niet moet doen. Heb het gevoel alsof ik aan het wegzinken ben in een moeras. Iedereen om me heen is lief voor me, maar bijna iedereen heeft ook een vriendje of vriendinnetje die elke dag vraagt hoe de dag was, tegen wie ze aan kunnen liggen in bed en met wie ze verder gaan. Ik voel me zo rot, ik weet het niet meer. Loop alleen maar te huilen en heb echt het gevoel dat ik er nooit meer overheen ga komen. En dan lees je soms verhalen van mensen die er na 5 jaar nog niet overheen zijn en dan ben ik zo bang dat dit ook voor mij gaat gelden. En dan heb ik liever het gevoel helemaal niet meer wakker te willen worden........

Lieve Birdje,



allereerst welkom hier. Jammer natuurlijk ook(welkom klinkt alsof het superfijn is om hier te zijn, maar je voelt je nu niet zo superfijn)



het gaat allemaal over, maar nu, nu zit je er middenin. en echt, mensen die na 5 jaar nog kapot van verdriet zijn, moeten gewoon hulp zoeken bij het verwerken. Het hoeft echt niet 5 jaar te duren, maar het mag wel. Je zult je snel weer ietsjes beter voelen, dat je niet de hele tijd die snijdende pijn voelt, echt waar.



Hoe en waarom is het precies over?

Hoi meiden



Hier ook een meisje met liefdesverdriet... Het is nu inmiddels een kleine 2 maanden uit met mijn ex. Ben nu een beetje op het punt beland rationeel te weten dat het tussen ons echt niet meer gaat werken ook omdat ik het zelf ook niet wil, maar dat ik hem (de lieve jongen die hij ook kan zijn) nog wel ontzettend mis. Verder vind ik het vrijgezellenleventje op het moment ook helemaal blèh. Ik onderneem genoeg, maar toch elke keer weer alleen thuiskomen, alleen in bed liggen, niet lekker tegen elkaar op de bank kruipen)

Op dit moment heb ik geen contact met mijn ex. In eerste instantie hield hij het af, later zocht hij de toenadering maar nu heb ik gezegd dat het voor mij op dit moment even klaar is. Het is niet dat ik geen contact wil, maar hij kan mij op het moment alleen dat oppervlakkige contact bieden terwijl ik het juist een keer met hem wil hebben over wat er nu allemaal gebeurd is, mijn kijk op de situatie vertellen (want die kans heb ik nooit gehad) etc. Het enige wat hij nu kan is praten over koetjes en kalfjes, de vele meiden die er wel achter hem aanzitten, de leuke feestjes die hij allemaal heeft etc. En daar pas ik voor.



Sorry meiden, ego post, ik weet het. Maar moet nu echt weg (tijd gaat sneller dan ik dacht). Als ik er weer ben zal ik op jullie stukjes reageren, I promise.

Hallo allemaal,

Ik was eens aan het surfen over hoe om te gaan met uitgaan en toen kwam ik op het viva forum. Ik zit nu al de hele ochtend zal ik wel of niet schrijven. Dan denk ik het lost niks op om het op te schrijven en dan denk ik weer wel. Ik ga nu de sprong maar eens wagen.



Als ik al die verhalen lees, denk ik gelukkig ik ben niet de enige, maar dan voel ik me ook verdrietiger. Maar ik ga het eens proberen, dan heb ik in ieder geval mijn hart gelucht en wie weet.



Sinds augustus heeft mijn vriend het uitgemaakt. We hebben 9 1/2 jaar een relatie gehad. Toen ben ik eerste heel actief uitgegaan, met een paar vriendinnen afgesproken. Geregeld afgesproken met mijn vriend en als we elkaar zagen, gingen we ook met elkaar naar bed.

Toen hebben we een tijdje elkaar niet gezien, alleen voor de stadsschouwburg, want daar hebben we kaarten voor en dat blijven we samen doen. Ik ben toen het huis uitgegaan en ik woon weer bij mijn ouders. Ik had namelijk een huis tot mijn beschikking, alleen die kwam opeens toch niet vrij. Dus ik zit nu vanaf augustus bij mijn ouders. Maar oke even verder. Nu zijn mijn (ex)vriend en ik ieder weekend de spullen aan het verdelen van het huis. Maar iedere keer als we elkaar zien, blijven we tot elkaar aangetrokken. En begint hij met het initiatief tot aanraken. Voor de rest ben ik blijven werken, ik sta voor de klas. Al merk ik dat het steeds vermoeiender wordt. Ik merk dat ik nu heel veel begin te huilen, ik huil mezelf in slaap, als ik 's ochtends wakker wordt, moet ik alleen maar huilen. Dan loop ik op de automatische klok. vergeet heel veel. Ik ben heel moe, heb geen zin om mensen te zien, voel me ook heel eenzaam en alleen. Ik ben op de donderdag in de ziektewet en dan heb ik groepstherapie in de vorm van een autonomiegroep. Ik voel me iedere dag steeds verdrietiger. Weinig energie en ik weet niet hoe ik moet beginnen met mijn leven opbouwen. Maar ik weet dat ik het moet.

Nou dit is voor nu even mijn verhaal en het lucht me iets op, maar nog niet helemaal

Bedankt voor de lieve reactie. Ergens weet ik wel dat het geen 5 jaar gaat duren, maar zoals ik me nu voel ben ik daar soms wel bang voor. Mijn leven heeft de laatste jaren alleen maar gedraaid om de relatie en alhoewel ik er nooit genoeg uit kreeg (qua liefde voor mijn gevoel, qua zekerheid en fun samen) ben ik toch erg, erg verdrietig. Mijn ex (en dat klinkt echt superraar nu) is namelijk geen verkeerde jongen. We hebben alleen een rare start samen gemaakt, waarbij zowel hij als ik fouten hebben gemaakt. Ik heb toen een abortus gehad, van hem, omdat we op dat moment niet bij elkaar waren (hij wist ervan) en hij heeft me voor mijn gevoel nooit kunnen steunen. Toen het uit was (ik had het uitgemaakt) heeft hij kort iets met een ander gehad, en toen duidelijk werd dat we toch het nog een keer wouden proberen (nu 3 jaar geleden) is hij bij mij teruggekomen. Hij had dat meisje alleen wel allemaal beloftes gedaan (kwam ik pas een jaar later achter) en zij pikte het niet om zomaar aan de kant te worden gezet. Ze heeft hem en mij ook wel toen best lang achtervolgd met vragen en schreeuwbuien. Hij heeft daar niet goed op gereageerd en zo ging het van kwaad tot erger. Toen kwam ik erachter dat hij aan haar had verteld dat ik een abortus had gehad en dat het daarom tussen hen over moest zijn. Tegen mij had hij hele andere verhalen verteld. Hoe hard ik het ook probeerde, ik heb dit allemaal nooit kunnen vergeten en ben daarom best wel onmogelijk geweest de afgelopen twee jaar. En nu zit ik thuis, zaterdagavond, heb veel te veel gegeten vandaag en ga maar een sigaretje roken...



Hoezo, dit is een egopost?

Niks mis met egoposten hoor meiden!



Soms is er ook gewoon niet meer dan het verhaal, en is het ook moeilijk voor een ander om er iets over te zeggen behalve:sterkte



Maar goed dat jullie het forum gevonden hebben, ik heb er echt wat aan om hier te lezen en te schrijven, ook als mensen niet psychologische antwoorden terugggeven. Soms zijn die er gewoon niet..



Verder hier af en toe weer drama, zijn net verhuisd, en de 6e dag dat we hier wonen kwam OM niet thuis maar stuurde een sms om 8 uur sochtends dat hij bij een vriend van zn werk was. Het is zo moeilijk af en toe, toen hij wegging vertelde hij dat hij vaak niet thuiskwam uit werk omdat we zo ver buiten het centrum woonden, nu wonen we weer dichtbij, kwartiertje fietsen en dan gaat hij bij een vriend maffen die totaal buiten de stad woont. Ook dat hij niet meer thuiskwam op het einde omdat hij toen al wist dat hij het uit wilde maken. Dus natuurlijk word ik hysterisch als je niet thuiskomt, ik zie het alweer gebeuren. En dan boos zijn dat ik hysterisch ben... Ik word er weer heel erg moe van en vind hem af en toe echt een klein kind!

12 uur later pas komt het begrip van zijn kant, oh ja, dat hdad ik niet moeten doen, want dan voel jij je weer als toen het uit was, dan komen al die gevoelens weer boven. Maar als je het nou gewoon nie tdoet OM, dan hoef ik ook niet zo bang en hysterisch te worden!

Ik begrijp dat dit misschien wat off topic is, maar de meesten hier kennen mij en de situatie een beejte, dus het is fijner om het toch hier neer te zetten.



En zie je , ik kan ook heel goed egoposten!

Hey ladies



@ birdje... ik ken dat gevoel nooit meer iemand anders leuk te gaan vinden. Hier op dit moment precies hetzelfde. Kan me niet voorstellen dat er straks weer een man komt die ik helemaal leuk vind. Juist ook omdat ik niet zo snel iemand leuk vindt... Maar goed als ik weer heel rationeel nadenk weet ik dat bij anderen mensen het ook weer goed is gekomen (want wie heeft er nou geen liefdesverdriet gehad ooit en iedereen komt er overheen en komt ook wel weer iemand anders tegen). Het is een echte dooddoener, maar wel waar...Je zegt trouwens dat je leven de afgelopen tijd alleen heeft gedraaid om je relatie.. Is dat niet iets waar je dan nu mee aan de slag kan gaan? Lekker happy worden met jezelf zodat je die relatie niet persé meer nodig hebt en een eventuele relatie dan een aanvulling wordt in plaats van een opvulling (weer zo'n dooddoener maar goed)

@poes... meis, is het niet beter dat je het contact voorlopig even afhoudt?Ik begrijp dat er spullen verdeeld moeten worden, maar kan dat niet op een andere manier dan face tot face?bv door beiden van te voren op papier te zetten wat de een graag wil hebben en wat niet. Daardoor hoef je elkaar minder te zien.. Ik merkte ook dat het contact met mijn ex me ook teveel deed en ik daardoor ook juist weer minder fijn ging voelen, emotioneler werd etc. Nu ik het contact heb stopgezet voel ik me nog op momenten erg verdrietig (ook omdat ik me op dit moment gewoon ontzettend alleen voel, ondanks alle lieve vrienden, familie) en het liefst zou ik nog gewoon willen bellen enzo, maar ik merk dat het me toch ook wel rust geeft

@ yellowlove... ik kan me voorstellen dat zo'n situatie gelijk al je angsten aanwakkert. Jammer dat mannen (ok, mag niet generaliseren, sommige mannen) dat niet beseffen hè. Een lichtpuntje is iig dat het begrip er uiteindelijk wel bij hem is.. Ik denk dat praten met elkaar over dit soort dingen het enige is wat je kan doen om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen..

@ birdje; Zoals iedereen hier zegt: het wordt beter. En nu ga je door de eerste vervelende periode, dus laat je tranen lekker gaan en rook een extra sigaret, over een paar maand voel je je waarschijnlijk al heel anders. Neem nu de tijd om het uit elkaar gaan en jullie voorgeschiedenis te verwerken, dan wordt het straks beter. Je moet er nu even doorheen.



@ meisje 100: Jammer dat je jouw verhaal niet tegen hem kunt zeggen. Misschien kun je het aan hem mailen/toesturen. Dan weet j eniet hoe hij ermee om gaat, maar heb je het in ieder geval gezegd. Of je kunt wachten op een later moment in de hoop dat hij het dan wel wil bespreken.

Gesprekken met hem over hoeveel meiden er nu achter hem aan zitten, zou ik ook voor passen.



@ Poes; ik sluit me aan bij meisje100 over het idee dat het misschien beter zou zijn om het contact even af te houden. Je hoeft elkaar niet steeds te zien om de spullen te verdelen. En het klinkt alsof je even tijd nodig hebt om tot rust te komen. Mijn eigen ervaring is dat je niet tot rust komt door je ex regelmatig te zien/spreken.

Wat zou je zelf willen met je eigen leven zonder hem? In concrete doelen. Eigen woonruimte? Meer vrije tijd? Meer/minder vrienden? Vaker sporten? (zijn voorbeelden).

Lijkt me zwaar om je zo te voelen en dan toch weer voor een klas met kinderen te staan en je werk goed te doen. Sterkte!



@ yellowlove; wat ondoordacht van hem! Weet je ook waarom hij daar bleef slapen? (aantrekkelijker dan weer naar huis te moeten rijden/fietsen, even wat meer ruimte voor zichzelf hebben, iets anders?) Elkaar duidelijk maken waarom je iets doet/ waarom je zo reageert blijft toch belangrijk.

Hoe vind je het verder in je nieuwe huis?

mn huis is wel mooi, dat dan weer wel.



Vandaag bij ikea kapstok gehaald, en een kastje wat ik al had, dus nu lijkt het net een hele grote kast. En nu alles eindelijk echt uit dozen gehaald. En een mooie sprei voor over mijn te vieze bank. Nu ziet het er weer wat beter uit. ALs iemand toevallig de akkoorden van listen to the music weet, die moet ik uitschrijven voor school...(en dan heb ik niet gegoogled...hihi)

@ yellowlove, mooi dat je zo blij met je huisje bent! heb je het nog met hem erover gehad?



Hier gaat het even minder. Ben zo ontzettend moe door alle emoties van de afgelopen tijd, mijn werk wat heftig en druk is, privé wat druk is. Zit er echt een beetje doorheen qua energielevel. En dan hoor ik ook nog eens dat mijn ex er na 2 maanden wel redelijk overheen is en weer aan het daten is met een meisje. Hij wil alleen geen relatie maar aan de andere kant geeft hij ook aan misschien het beestje geen naam te geven, Het is niet dat ik niet weet dat hij wel weer een vriendinnetje zal krijgen want ik weet dat dat zal gaan gebeuren (en ik wil hem ook niet terug), maar zo snel? :S Ik merk dat het bij mij twijfels oproept over wat onze relatie dan wel voor hem betekende. Wij woonden samen en hadden het al over de toekomst, trouwen kinderen.. En dan nu zo snel er overheen zijn. Kunnen mannen dat echt?

Aan de andere kant besef ik me ook dat hij het allemaal wat aangedikt kan hebben en ook niet zal toegeven dat hij het soms nog wel moeilijk heeft. Hij weet immers dondersgoed dat als hij het aan die persoon vertelt, ik het hoor en mij heeft hij in het verleden ook vertelt hoe veel meisjes er wel niet achter hem aanzaten blablablabla...En misschien is het ook wel vluchten voor?



Probeer me er echt overheen te zetten want ik pas er voor om op de zijlijn toe te kijken hoe hij zijn leventje weer oppakt en ik daar blijf staan en verdrietig ben om zijn stappen. Maar op sommige momenten is het zo moeilijk...

Meisje, wat moeilijk.

Eerlijk gezegd geloof ik er geen bal van dat hij er al helemaal over heen is. Mannen roepen dat soort dingen vaak omdat ze dan denken dat dat bevestigt dat het niet meer goedkomt, of omdat ze domweg niet over hun gevoelens willen/kunnen praten.Na met jou samengewoond te hebben, is het heus niet in eenk eer een geweldig leven voor hem, en ook hij zal zijn verdriet meedragen, misschien toont hij het niet, maar dat is iets anders. Kan me voorstellen dat je dan gaat twijfelen hoeveel het betekende, maar hoeveel het betekent heeft voor jou, dat is toch genoeg om te wten? je kunt namelijk toch niet invullen wat hij wel of niet denkt. Persoonlijk denk ik dat het heus wel vele voor hem betekent heeft, en hij het ook anders had willen zien lopen,m aar de koek is soms toch op...

Yellowlove, ik weet dat het het belangrijkste is dat ik voor mijzelf weet hoeveel het voor me betekende. Maar dat is het hem ook juist..... voor mij betekende het veel. Op het moment dat wij in de relatie zaten dacht ik dat het ook veel voor hem betekende, en dan nu dit...Hoe kan iets wat zo goed voelde (ok de laatste maand wat minder, maar ik zag dat als iets waar we wel doorheen zouden komen samen), dan uiteindelijk zo fout blijken te zijn? Ik ben bang niet meer op mijn eigen gevoel te kunnen vertrouwen, want die bleek zo fout te zitten uiteindelijk. En dat gegeven maakt me ook weer bang voor de toekomst in het feit van een nieuwe relatie en dan daar weer het vertrouwen in hebben. En weet je, het heeft deze keer al een tijdje geduurd voordat ik mezelf echt durfde te geven, hoe zal dat dan een volgende keer zijn? Ik ben zo bang dat dat muurtje wat ik leek afgebroken te hebben, nu weer teruggebouwd wordt. Ik weet dat ik de enige ben die bepaalt of dat muurtje er weer komt te staan of niet, maar op dit moment weet ik niet zo goed hoe ik het kan voorkomen...



En ja ik weet ik kan geen gedachten lezen en met dat piekeren maak ik mezelf ook alleen maar gek... Daarom zou ik ook zo graag nog een gesprek met hem willen, gewoon duidelijkheid over de situatie, hoe staan we er nu beiden in? Wat maakte dat het misging? En nogmaals ik wil hem absoluut niet terug, ik weet dat hij mij in de toekomst niet gelukkig kan maken. Maar gewoon praten om het puzzeltje compleet te maken zeg maar en het af te kunnen sluiten lijkt me zo fijn. Maar goed, diep van binnen vermoed ik wel dat dit gesprek er nooit zal komen en misschien is het ook wel dat ik uit het gesprek waarschijnlijk ook nooit zal kunnen halen wat ik er nu uit verwacht te halen. Dus tja, weet ook niet zo goed wat ik er mee moet. Misschien nog maar eens alles voor mezelf op papier schrijven...



Maar goed genoeg over mij... Hoe gaat met de rest van jullie meiden?

Meisje100, wat schrijf jij toch allemaal van die bekende dingen. En ik heb echt niet het idee dat hij er al overheen is, maar hij zal het niet willen toegeven. Mannen praten sowieso moeilijker over hun gevoelend. En dat hij al contact met een nieuw meisje heeft, hoeft niet te betekenen dat hij er al overheen, maar hij gaat er op een andere manier mee om.

En dat je dat gesprek met hem wilt, kan ik me ook heel goed voorstellen. Het zal voor jezelf denk ik alleen maar nieuwe vragen oproepen. Maar het zou zo fijn zijn als er een manier was waarop je het kon afsluiten en inderdaad helder kan krijgen.

Misschien helpt het als je een brief naar hem schrijft over alles wat je dwars zit en wat je zou willen vragen. En dan deze brief niet opsturen, maar gewoon alles van je afschrijven.

En het is zondag dat helpt ook niet om je beter te voelen, ik ben daarom ook net heerlijk in de sneeuw gaan wandelen, want anders ben ik bang dat ik verkeerde stappen ga zetten en dat ik onverstandig ga doen.



en dank je wel allemaal voor jullie reacties.

Poes, dat mannen niet over hun gevoelens kunnen is idd iets waar je helemaal gelijk in hebt (iig de meesten dan). Eigenlijk ook wel stom dat ik nu zo graag dat gesprek wil hebben en denk daar dan antwoorden uit te halen waar ik iets mee kan, terwijl in onze relatie ook al is gebleken dat hij niet kon praten als het even niet lekker liep. Hoe kan en wil ik dan van hem nu verwachten dat dat gesprek er nu wel komt en hij nu opeens wel zijn eigen aandeel in dit hele gebeuren gaat zien? Vanmiddag had ik zo sterk de neiging om hem te bellen en te vragen of we konden praten om voor mezelf de duidelijkheid te krijgen, uiteindelijk maar een vriendinnetje gebeld die het heel goed uit mijn hoofd heeft gepraat. Wat me vooral heeft geholpen is dat zij ook zei dat door te bellen, ik me ten opzichte van hem weer zo klein maak. Dat hij dit ziet als dat ik hem toch op de één of andere manier nodig heb. En dat is juist NIET wat ik wil, want ik heb sterk het vermoeden dat dat ook juist is wat hij bevestigd wil zien. Hij had echt verwacht dat ik als een hoopje ellende op de bank zou zitten en was dan ook erg verbaasd mij sterker te zien (ja dit heeft hij echt gezegd). Ik merkte dat dat hem erg onzeker maakt, met vervelende vragen en opmerkingen als gevolg.

Daarbij vond ik het ook heel goed over wat die vriendin zei over mijn waarheid en zijn waarheid waarom het is uitgegaan. Ik weet mijn waarheid (combi van mijn eigen mening en hetgeen hij vertelt heeft, al twijfel ik soms aan het laatste omdat hij voortdurend met iets anders aankwam) en zijn waarheid zal toch uiteindelijk altijd anders zijn..



Maar hoe gaat het met jou Poes? trek je het nog een beetje? Wat bedoel je precies met verkeerde stappen? Lijkt me heerlijk om in de sneeuw te wandelen, helaas veel te druk met dingen die ik af moet maken voor mijn werk (wat maar half half lukt) dus dat zit er even niet in...

Wat goed van je dat je hem niet gebeld hebt. Goed van je dat je je vriendin gebeld hebt en dat die je wel wat dingen vertelde waar je wel wat mee kon. Wat lullig van je ex om te zeggen dat het hem verbaasde dat je er sterker uitzag als dan hij verwacht had. Maar ja zo zijn mensen soms.



Het is niet zo stom dat je nu opeens dat gesprek wilt, je blijft toch met vragen zitten, waar je op sommige dagen opeens antwoord wilt hebben. En inderdaad heb je verschillende waarheden. Maar ja dan nog verandert daar niks aan dat je toch helderheid zou willen hebben.



En wat betreft mij, ik heb wisselende buien. (niet echt wisselend meer, gewoon huilen, huilen en huilen en op de dagen dat ik werk, mijn tranen wegduwen). Op het moment merk ik wel dat het bergafwaarts aan het gaan is met mij. Ik kan op het moment eigenlijk niks anders doen dan huilen. En ik bedoel met verkeerde stappen dat ik zo graag naar hem toe zou willen gaan om met hem te praten en te vragen of hij ook hetzelfde voelt. En er ook zoveel moeite mee heeft. Maar ja als ik dat doe, dan heb ik weer zoiets van dan laat ik mezelf wel heel erg kennen, dus dat doe ik dan maar niet. Maar ik heb mijn mobiel wel honderd keer in mijn handen gehad om te willen sms-en. Verstandelijk weet ik allemaal wel hoe ik het moet doen en dat het waarschijnlijk ook beter is dat het over is, maar mijn gevoel wil er nog niet aan. Al ben ik nog niet zover als jij meisje100 om te zeggen dat ik hem niet meer terug wil. Er moet wel iets veranderen, maar ik kan de deur nog niet sluiten om definitief te zeggen dat ik hem niet meer wil.

Dus ja zo gaat het een beetje met me.

Jeetje Poes, wat vervelend dat je je zo ontzettend rot voelt. Heb je wel vriendinnen waar je bij terecht kunt? Of bij je ouders? In een eerdere post zei je dat je het liefst niemand wilde zien, maar ik denk juist (al herken ik het gevoel heel goed) dat het belangrijk is om met iemand te praten. Juist door het van je af te praten (of te schrijven) krijg je dingetjes weer een beetje op een rijtje en kan je langzamerhand dingen een plekje gaan geven. Het is ook niet niks, 9,5 jaar een relatie hebben en dat het dan over is. Mag ik vragen wat de reden is van het uitgaan? Heb je de afgelopen tijd nog wel contact met je ex gehad over de spullen ofzo of heb je toch besloten het op een andere manier te regelen?



Misschien is het ook wel dat ik wat verder ben als jij doordat mijn relatie uiteindelijk maar een jaar heeft geduurd. Maar het was wel een jaar wat veel langer voelde, zeg maar. Mijn ex en ik hebben veel dingen met elkaar meegemaakt, waardoor al snel het gevoel heel diep ging en we stappen sneller als normaal hebben gezet (wat ik trouwens absoluut niet nog een keer zou doen, maar dat terzijde). En ja, dat ik nu kan zeggen dat ik hem niet terug wil, heeft puur te maken met het feit dat ik weet dat in de toekomst hij mij niet gelukkig gaat en kan maken. Daarvoor liggen onze ideeën van een relatie te ver uiteen en zijn er omstandigheden verder waar ik niet mee kan leven maar die er wel zullen zijn als ik met hem verder ga (dit klinkt een beetje vaag, maar ivm evt. herkenning laat ik het even zo). Alle anderen dingen die hij heeft aangegeven als redenen voor het uitmaken zijn wat mij betreft dingen waar we aan konden werken, maar ja het is te laat als iemand dit pas zegt als het uit is en niet in de relatie zelf.

Maar wat betreft wat jij zegt over je gevoel, dat gevoel is er bij mij ook nog niet altijd hoor. Ik kan hem nog ontzettend missen, ondanks alles wat er gebeurd is. Maar ik weet dat ik dan de jongen mis die hij vroeger voor me was en die hij niet meer voor me kan zijn. Ik mis dus niet hem, maar de jongen die ik wil dat hij voor mij kan zijn. En weet je soms is het ook toch ook al een beetje het missen van die ene speciale persoon om me heen. Want al heb ik hele lieve vriendinnen en familie, soms voel ik me ook zo eenzaam (en dan helpt de aankomende kerst ook niet mee). Ben in ieder geval al wel op het punt dat ik niet meer voor de 100% kan zeggen dat ik van hem hou. Dan komt er al een klein stemmetje om de hoek zetten van: ja maar hij heeft dit en dit en dit gedaan...



Meis, hou je taai.. ik weet het, het is moeilijk maar je bent het waard! Als je een keer wilt kletsen ofzo, maar dan niet op het forum, dan kan je me altijd een privéberichtje sturen. Kunnen we evt mailadressen uitwisselen. Enneh, heel goed dat je hem niet hebt gesmst. Weet je wat het stomme is, we willen het liefst troost zoeken bij onze ex, maar je kan geen troost vinden bij diegene die je verdriet heeft gedaan. Uiteindelijk doet het je alleen maar meer verdriet, want of hij reageert bot wat je pijn doet of hij doet juist hartstikke lief waardoor je weer die leuke lieve jongen ziet waar je op bent gevallen maar die je nu kwijt bent wat je dus ook weer pijn doet.

meisje100 dank je wel voor je lieve reactie. Alles wat je schrijft herken ik wel en wat betreft de feestdagen heb je helemaal gelijk. Het is een regelrechte ramp dat die er aan komen, maar ja het is niet anders.

Ik praat er heel veel met mijn ouders over, aangezien ik natuurlijk bij hun woon. Voor de rest heb ik het er wel met vriendinnen over, maar uiteindelijk denk ik dan van nou zijn jullie het vast ook wel weer zat, dus dan stop ik weer over het onderwerp. En soms heb ik ook mensen die vragen dan hoe gaat het en dan zeg ik niet zo goed, dan krijg ik als antwoord nou dat zal vanavond toch weer beter gaan.



Ik weet niet hoe ik een priveberichtje moet sturen, dus als je dat even kan uitleggen, dan doe ik dat en dan kunnen we inderdaad evt emailadressen uitwisselen.

pff wat een rotreactie zeg.. dan zal het vanavond wel weer beter gaan. Ja als ik slaap, dan denk ik er niet aan :S. Sommige mensen...



Ik heb je als vriend uitgenodigd, als het goed is (volgens mij) kan je dan privéberichtjes sturen, maar voor de zekerheid heb ik ook mijn mail erbij gezet.. Stuur gerust als je dingen van je af wilt schrijven. Ik weet hoe je je voelt (ook naar vriendinnen toe)

Sterkte iig aankomende week met werken!

Weer wat nieuwe leden in deze topic, welkom. Hoewel, 'welkom' wel wat dubbel is, had jullie liever niet in deze topic gezien (dat hadden jullie zelf waarschijnlijk ook liever niet gehad)



Ik kom eigenlijk ook maar even egoposten: ik heb namelijk geen idee hoe ik me voel... de ene keer goed, de andere keer lig ik de hele avond te janken en slaap ik amper. Ik ben inmiddels weer gedeblokkeerd uit ex' msn-lijst. Ik moet me behoorlijk inhouden om geen klote-opmerkingen te maken, het is echt lastig, maar zie ook wel in dat normaal contact er anders niet meer in zit. Heb hem vorige week gemaild dat ik weer wat met 'm wil afspreken (met datum erbij). Ik wil 'm laten zien dat ik ook gewoon leuk ben en niet elke keer ga janken en doordraaien als ik 'm zie. Hij heeft er alleen nog niet op gereageerd, terwijl ik 'm al wel op msn gesproken heb.... zit nu een beetje in dillema of ik uit kan gaan van 'geen bericht, goed bericht' of 'zwijgen is instemmen' ofzo. Dus wil het hem eigenlijk gewoon vragen, maar aan de andere kant wil ik 'm ook de tijd geven om te reageren. Maarja, we hebben elkaar al wel gesproken... arg, lastig, lastig!

Moosey, hoe is het met jou trouwens? Verder nog contact gehad met je ex?

Hey Maan



Die wisselende gevoelens herken ik zo. De ene dag, nou ja zelfs het ene uur voel je je top en dan opeens is het weer helemaal mis. Gelukkig worden die momenten van goed voelen uiteindelijk steeds langer en die rotmomenten steeds korter... daar hou ik me maar aan vast.

Je zegt dat je je ex wil laten zien dat je ook gewoon leuk bent en je niet elke keer gaat janken en doordraaien als je hem ziet. Waarom wil je dit precies? Je hoeft hem toch niets meer te bewijzen ? Als je het zelf maar weet (al moet ik eerlijk zeggen dat ik de gevoelens wel ken). Jij moet jezelf weer gaan leuk vinden zonder hem, dan kan je verder..

Ik wil gewoon vrienden worden met mn ex (liever meer dan dat, maar kans dat dat erin zit is minimaal), maar wil ok dat hij zich kut voelt dat 'ie besloten heeft dat ie niet met me verder wil. Ik wil hem laten zien wat voor leuks hij mist. Op dit moment heeft hij totaal geen reden om spijt van zijn besluit te hebben, heb me namelijk nog niet echt normaal naar 'm gedragen.