Relaties
alle pijlers
Zo pijnlijk: ingeruild en ex gaat gewoon verder
maandag 9 maart 2009 om 14:01
Hallo,
Jullie weten wel dat ik 7 maanden geleden ben ingeruild voor iemand anders, na 5 jaar. Ik vertelde ook al dat we het goed hadden samen, dat hij dat ook vond, maar dat hij, door iemand nieuw te ontmoeten, vond dat 'het ook anders kan', en heeft me verlaten. Hij wou niet kijken hoe we onze relatie een andere draai konden geven, maar wou voor het ieuwe, onbekendere gaan. Wel alleen nadat ik een sms had onderschept, hij heeft het nooit uit zichzelf verteld. Maar zijn gedrag verontrustte me, dus hij heeft zichzelf verraden zonder dat hij het doorhad en ben ik zijn gsm gaan controleren.
Eens hij het niet meer kon ontkennen, is hij stiekem zijn gerief komen halen en wegggegaan. Hij wou niet aan de problemen (ik weet niet wat hem eigenlijk stoorde in onze relatie) werken, en is heel plots weggegaan.
Twee weken later was hij met dat meisje samen, maar ik zou er niet van verschieten als het al eerder aan de gang was. Nu 7 maanden verder probeer ik zoveel mogelijk te lezen, leren en praten met vrienden en famillie, om het zo goed mogelijk te verwerken.
Alleen kan ik het nog allemaal niet loslaten, en kijk ik af en toe in zijn email, want ik weet zijn paswoord dat hij niet veranderd heeft. Nu zag ik dat hij een reis geboekt heeft naar een exotisch land, waar wij eind 2007 nog geweest waren. Via een vriend kan hij goedkoop in chique hotels overnachten. Dus de zalige reis die wij toen met zijn tweeen hebben gedaan, gaat hij nu gewoonweg opnieuw overdoen met zijn nieuwe liefde! Ook 3 weken, in exact dezelfde periode, maar dan 2 jaar later.
Dit doet verschrikkelijk pijn, was het dan echt niets speciaals tussen ons????
Jullie weten wel dat ik 7 maanden geleden ben ingeruild voor iemand anders, na 5 jaar. Ik vertelde ook al dat we het goed hadden samen, dat hij dat ook vond, maar dat hij, door iemand nieuw te ontmoeten, vond dat 'het ook anders kan', en heeft me verlaten. Hij wou niet kijken hoe we onze relatie een andere draai konden geven, maar wou voor het ieuwe, onbekendere gaan. Wel alleen nadat ik een sms had onderschept, hij heeft het nooit uit zichzelf verteld. Maar zijn gedrag verontrustte me, dus hij heeft zichzelf verraden zonder dat hij het doorhad en ben ik zijn gsm gaan controleren.
Eens hij het niet meer kon ontkennen, is hij stiekem zijn gerief komen halen en wegggegaan. Hij wou niet aan de problemen (ik weet niet wat hem eigenlijk stoorde in onze relatie) werken, en is heel plots weggegaan.
Twee weken later was hij met dat meisje samen, maar ik zou er niet van verschieten als het al eerder aan de gang was. Nu 7 maanden verder probeer ik zoveel mogelijk te lezen, leren en praten met vrienden en famillie, om het zo goed mogelijk te verwerken.
Alleen kan ik het nog allemaal niet loslaten, en kijk ik af en toe in zijn email, want ik weet zijn paswoord dat hij niet veranderd heeft. Nu zag ik dat hij een reis geboekt heeft naar een exotisch land, waar wij eind 2007 nog geweest waren. Via een vriend kan hij goedkoop in chique hotels overnachten. Dus de zalige reis die wij toen met zijn tweeen hebben gedaan, gaat hij nu gewoonweg opnieuw overdoen met zijn nieuwe liefde! Ook 3 weken, in exact dezelfde periode, maar dan 2 jaar later.
Dit doet verschrikkelijk pijn, was het dan echt niets speciaals tussen ons????
dinsdag 10 maart 2009 om 22:39
quote:muisje08 schreef op 10 maart 2009 @ 21:30:
[...]
Ik besef dat ik er niets mee zal bereiken, en mezelf in een neerwaartse spiraal breng. Ben me ook bewust van mijn slachtofferrol, en ik wil daar precies in blijven. Nou, vooral zo doorgaan dan. Veel plezier. Gelijk krijgen dat de manier waarop niet mooi was, en dat het onbegrijpelijk is dat je niet zomaar een relatie opgeeft zonder deftig te communiceren.
Je hebt gelijk, het was niet mooi. Voel je je nu werkelijk beter dan?
Mijn ex zei het met of zonder communicatie op hetzelfde was uitgedraaid. En beseft dat het één communicatieve ramp was. Voor mij had dat wel het verschil gemaakt, maar hij wou er niet meer mee geconfronteerd worden, met mij te zien met alle verdriet.
Hij heeft me werkelijk in de kou laten staan. en door mijn oogkleppen kwam het heel onverwacht. hij is 5 jaar bij mij geweest, en dan niets meer. Na zoveel liefde...
En je wilt hém terug? Terwijl je het niet eens realistisch zag?
Mijn therapeut zei gisteren dat het een gemiste kans is, want dat hij is weggegaan toen de relatie pas écht begon, namelijk als er problemen waren. Dat hij is weggevlucht, en niet wil communiceren. Ik zou een andere therapeut gaan zoeken als ik jou was. Deze helpt je alleen maar langer in je slachtofferrol te blijven.
Om op Summerdance's vragen te antwoorden: ik ben op zoek naar mensen met geljkaardige ervaringen. hoe het bij hen is afgelopen, hoe ze erover zijn gekomen. En ja... of de ex er echt nooit spijt heeft van gekregen, al was het na jaren. Die heb je op het vorige topic toch ook al gekregen? Volgens mij wil je eigenlijk horen dat jouw ex spijt krijgt. Maar dat kunnen wij niet voor jou doen.
Het moet er bij mij precies 1000x ingepompt worden vooraleer ik vrede kan nemen. vind dit zelf ook heel lastig, heb al zoveel boeken van de bib gelezen, vooram van Mira Kirschenbaum, en Alfons Van Steenwegen. Dat kun je zelf. Duizend keer tegen jezelf zeggen; "Het is over. En nu ga ik wat leuks van mijn leven maken, zónder hem".
Misschien is dit hele gedoe voor mij om los te laten??Misschien moet je juist alle gedachten aan je ex van je afzetten. Stoppen met hopen dat hij terugkomt. Een andere therapeut zoeken, weer gaan leven in het nu en niet in het verleden blijven hangen. Dat werkt vast beter dan dit gedoe. Met dit gedoe laat je het niet los, maar klamp je je zo mogelijk nog wanhopiger vast. Je wilt namelijk horen over spijt, relaties die weer goedkwamen na een relatie tussendoor. Maar het leven gaat door, en jij moet ook door.
[...]
Ik besef dat ik er niets mee zal bereiken, en mezelf in een neerwaartse spiraal breng. Ben me ook bewust van mijn slachtofferrol, en ik wil daar precies in blijven. Nou, vooral zo doorgaan dan. Veel plezier. Gelijk krijgen dat de manier waarop niet mooi was, en dat het onbegrijpelijk is dat je niet zomaar een relatie opgeeft zonder deftig te communiceren.
Je hebt gelijk, het was niet mooi. Voel je je nu werkelijk beter dan?
Mijn ex zei het met of zonder communicatie op hetzelfde was uitgedraaid. En beseft dat het één communicatieve ramp was. Voor mij had dat wel het verschil gemaakt, maar hij wou er niet meer mee geconfronteerd worden, met mij te zien met alle verdriet.
Hij heeft me werkelijk in de kou laten staan. en door mijn oogkleppen kwam het heel onverwacht. hij is 5 jaar bij mij geweest, en dan niets meer. Na zoveel liefde...
En je wilt hém terug? Terwijl je het niet eens realistisch zag?
Mijn therapeut zei gisteren dat het een gemiste kans is, want dat hij is weggegaan toen de relatie pas écht begon, namelijk als er problemen waren. Dat hij is weggevlucht, en niet wil communiceren. Ik zou een andere therapeut gaan zoeken als ik jou was. Deze helpt je alleen maar langer in je slachtofferrol te blijven.
Om op Summerdance's vragen te antwoorden: ik ben op zoek naar mensen met geljkaardige ervaringen. hoe het bij hen is afgelopen, hoe ze erover zijn gekomen. En ja... of de ex er echt nooit spijt heeft van gekregen, al was het na jaren. Die heb je op het vorige topic toch ook al gekregen? Volgens mij wil je eigenlijk horen dat jouw ex spijt krijgt. Maar dat kunnen wij niet voor jou doen.
Het moet er bij mij precies 1000x ingepompt worden vooraleer ik vrede kan nemen. vind dit zelf ook heel lastig, heb al zoveel boeken van de bib gelezen, vooram van Mira Kirschenbaum, en Alfons Van Steenwegen. Dat kun je zelf. Duizend keer tegen jezelf zeggen; "Het is over. En nu ga ik wat leuks van mijn leven maken, zónder hem".
Misschien is dit hele gedoe voor mij om los te laten??Misschien moet je juist alle gedachten aan je ex van je afzetten. Stoppen met hopen dat hij terugkomt. Een andere therapeut zoeken, weer gaan leven in het nu en niet in het verleden blijven hangen. Dat werkt vast beter dan dit gedoe. Met dit gedoe laat je het niet los, maar klamp je je zo mogelijk nog wanhopiger vast. Je wilt namelijk horen over spijt, relaties die weer goedkwamen na een relatie tussendoor. Maar het leven gaat door, en jij moet ook door.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:43
Het is niet eens meer zo over die ex denk ik, het gevoel afgewezen te zijn blijft altijd het langst en het laatst. Zelfs als je jaren later zielsgelukkig bent met een ander en je komt hem een keer onverwacht tegen, steekt dat weer.
Daar kan je mee leren omgaan als je je dat realiseert.
Je bent geen minder mens omdat hij niet meer wilde, dat is gewoon zijn keus.
Vandaag was ik buiten en ik rook de lente, die is in aantocht. En die gaat ook een beetje helpen.
Blijf nou maar niet om hem simmen, dat levert niks op en geen man is dat waard. Stop je energie nou maar in goede dingen en in goede vrienden en voor je het weet zit je weer super in je vel. Vast en zeker.
Daar kan je mee leren omgaan als je je dat realiseert.
Je bent geen minder mens omdat hij niet meer wilde, dat is gewoon zijn keus.
Vandaag was ik buiten en ik rook de lente, die is in aantocht. En die gaat ook een beetje helpen.
Blijf nou maar niet om hem simmen, dat levert niks op en geen man is dat waard. Stop je energie nou maar in goede dingen en in goede vrienden en voor je het weet zit je weer super in je vel. Vast en zeker.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:45
quote:muisje08 schreef op 10 maart 2009 @ 22:21:
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere, maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!
Wat zeur je nou? Dat wil je toch?
En de rest van je leven is leuk? Kan ik me niet voorstellen, volgens mij ben jij echt alleen maar met je ex bezig, en bezig met jezelf oh zo zielig te vinden. Is het aandachtstekort ofzo?
Als jij slachtoffer wilt zijn, bewust bent.. prima. Maar dan moet je er ook niet over zeuren. Dus zoals ik al zei; "veel plezier".
*Bedenkt nogmaals dat ze ex heel goed kan begrijpen, al snap ik niet dat hij het 5 jaar heeft uitgehouden*.
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere, maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!
Wat zeur je nou? Dat wil je toch?
En de rest van je leven is leuk? Kan ik me niet voorstellen, volgens mij ben jij echt alleen maar met je ex bezig, en bezig met jezelf oh zo zielig te vinden. Is het aandachtstekort ofzo?
Als jij slachtoffer wilt zijn, bewust bent.. prima. Maar dan moet je er ook niet over zeuren. Dus zoals ik al zei; "veel plezier".
*Bedenkt nogmaals dat ze ex heel goed kan begrijpen, al snap ik niet dat hij het 5 jaar heeft uitgehouden*.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:46
quote:Bronny schreef op 10 maart 2009 @ 22:43:
Het is niet eens meer zo over die ex denk ik, het gevoel afgewezen te zijn blijft altijd het langst en het laatst. Zelfs als je jaren later zielsgelukkig bent met een ander en je komt hem een keer onverwacht tegen, steekt dat weer.
Daar kan je mee leren omgaan als je je dat realiseert.
Je bent geen minder mens omdat hij niet meer wilde, dat is gewoon zijn keus.
Vandaag was ik buiten en ik rook de lente, die is in aantocht. En die gaat ook een beetje helpen.
Blijf nou maar niet om hem simmen, dat levert niks op en geen man is dat waard. Stop je energie nou maar in goede dingen en in goede vrienden en voor je het weet zit je weer super in je vel. Vast en zeker. Bronny, dat wil ze niet. Dat zegt ze zelf.
Het is niet eens meer zo over die ex denk ik, het gevoel afgewezen te zijn blijft altijd het langst en het laatst. Zelfs als je jaren later zielsgelukkig bent met een ander en je komt hem een keer onverwacht tegen, steekt dat weer.
Daar kan je mee leren omgaan als je je dat realiseert.
Je bent geen minder mens omdat hij niet meer wilde, dat is gewoon zijn keus.
Vandaag was ik buiten en ik rook de lente, die is in aantocht. En die gaat ook een beetje helpen.
Blijf nou maar niet om hem simmen, dat levert niks op en geen man is dat waard. Stop je energie nou maar in goede dingen en in goede vrienden en voor je het weet zit je weer super in je vel. Vast en zeker. Bronny, dat wil ze niet. Dat zegt ze zelf.
woensdag 11 maart 2009 om 01:11
quote:muisje08 schreef op 10 maart 2009 @ 22:21:
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere,
Blijkbaar was je niet zo zelfverzekerd als je dacht, want toen je vriend wegging was er niks meer van je over. Jij hebt je identiteit opgehangen aan het hebben van een relatie, en dat heeft niks met zelfrespect te maken.
maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Volgens mij ben je helemaal niet bezig om hieruit te komen
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!Kom op meid, stel je niet zo aan. Hij is al 7 maanden weg. Ga met jezelf aan de slag, zoek hulp desnoods, want dit is dieptriest
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere,
Blijkbaar was je niet zo zelfverzekerd als je dacht, want toen je vriend wegging was er niks meer van je over. Jij hebt je identiteit opgehangen aan het hebben van een relatie, en dat heeft niks met zelfrespect te maken.
maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Volgens mij ben je helemaal niet bezig om hieruit te komen
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!Kom op meid, stel je niet zo aan. Hij is al 7 maanden weg. Ga met jezelf aan de slag, zoek hulp desnoods, want dit is dieptriest
woensdag 11 maart 2009 om 01:37
quote:muisje08 schreef op 09 maart 2009 @ 14:01:
Hallo,
Jullie weten wel dat ik 7 maanden geleden ben ingeruild voor iemand anders, na 5 jaar. Ik vertelde ook al dat we het goed hadden samen, dat hij dat ook vond, maar dat hij, door iemand nieuw te ontmoeten, vond dat 'het ook anders kan', en heeft me verlaten. Hij wou niet kijken hoe we onze relatie een andere draai konden geven, maar wou voor het ieuwe, onbekendere gaan. Wel alleen nadat ik een sms had onderschept, hij heeft het nooit uit zichzelf verteld. Maar zijn gedrag verontrustte me, dus hij heeft zichzelf verraden zonder dat hij het doorhad en ben ik zijn gsm gaan controleren.
Eens hij het niet meer kon ontkennen, is hij stiekem zijn gerief komen halen en wegggegaan. Hij wou niet aan de problemen (ik weet niet wat hem eigenlijk stoorde in onze relatie) werken, en is heel plots weggegaan.
Twee weken later was hij met dat meisje samen, maar ik zou er niet van verschieten als het al eerder aan de gang was. Nu 7 maanden verder probeer ik zoveel mogelijk te lezen, leren en praten met vrienden en famillie, om het zo goed mogelijk te verwerken.
Alleen kan ik het nog allemaal niet loslaten, en kijk ik af en toe in zijn email, want ik weet zijn paswoord dat hij niet veranderd heeft. Nu zag ik dat hij een reis geboekt heeft naar een exotisch land, waar wij eind 2007 nog geweest waren. Via een vriend kan hij goedkoop in chique hotels overnachten. Dus de zalige reis die wij toen met zijn tweeen hebben gedaan, gaat hij nu gewoonweg opnieuw overdoen met zijn nieuwe liefde! Ook 3 weken, in exact dezelfde periode, maar dan 2 jaar later.
Dit doet verschrikkelijk pijn, was het dan echt niets speciaals tussen ons????
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".
Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.
Hallo,
Jullie weten wel dat ik 7 maanden geleden ben ingeruild voor iemand anders, na 5 jaar. Ik vertelde ook al dat we het goed hadden samen, dat hij dat ook vond, maar dat hij, door iemand nieuw te ontmoeten, vond dat 'het ook anders kan', en heeft me verlaten. Hij wou niet kijken hoe we onze relatie een andere draai konden geven, maar wou voor het ieuwe, onbekendere gaan. Wel alleen nadat ik een sms had onderschept, hij heeft het nooit uit zichzelf verteld. Maar zijn gedrag verontrustte me, dus hij heeft zichzelf verraden zonder dat hij het doorhad en ben ik zijn gsm gaan controleren.
Eens hij het niet meer kon ontkennen, is hij stiekem zijn gerief komen halen en wegggegaan. Hij wou niet aan de problemen (ik weet niet wat hem eigenlijk stoorde in onze relatie) werken, en is heel plots weggegaan.
Twee weken later was hij met dat meisje samen, maar ik zou er niet van verschieten als het al eerder aan de gang was. Nu 7 maanden verder probeer ik zoveel mogelijk te lezen, leren en praten met vrienden en famillie, om het zo goed mogelijk te verwerken.
Alleen kan ik het nog allemaal niet loslaten, en kijk ik af en toe in zijn email, want ik weet zijn paswoord dat hij niet veranderd heeft. Nu zag ik dat hij een reis geboekt heeft naar een exotisch land, waar wij eind 2007 nog geweest waren. Via een vriend kan hij goedkoop in chique hotels overnachten. Dus de zalige reis die wij toen met zijn tweeen hebben gedaan, gaat hij nu gewoonweg opnieuw overdoen met zijn nieuwe liefde! Ook 3 weken, in exact dezelfde periode, maar dan 2 jaar later.
Dit doet verschrikkelijk pijn, was het dan echt niets speciaals tussen ons????
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".
Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.
woensdag 11 maart 2009 om 01:58
woensdag 11 maart 2009 om 07:58
quote:Helponline schreef op 11 maart 2009 @ 01:37:
[...]
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.Glazen bol? Het gebeurt hoor, dat mensen klaar zijn met een relatie en het geluk bij een ander vinden. Zal effe mooi zijn, dat iedereen die stopt met een relatie maar emotioneel onvolwassen zou zijn en ieder ander erna zou gaan kwetsen
[...]
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.Glazen bol? Het gebeurt hoor, dat mensen klaar zijn met een relatie en het geluk bij een ander vinden. Zal effe mooi zijn, dat iedereen die stopt met een relatie maar emotioneel onvolwassen zou zijn en ieder ander erna zou gaan kwetsen
woensdag 11 maart 2009 om 08:19
quote:Helponline schreef op 11 maart 2009 @ 01:37:
[...]
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".
Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Pardon.....waar haal jij die wijsheid in godsnaam vandaan?
Is er ergens een cursus in de toekomst kijken die ik gemist heb?
Een klein stukje terug staat een verhaal van een poster die "de andere vrouw was, en naar wat ik gelezen heb zijn die nog steeds hartstikke gelukkig hoor.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Wacht even hoor, wat je hier dus zegt is "blijf vooral lekker in zijn mail lezen, het is goed wat je doet, ga zo door"
Hoeveel respect voor anderen heb je eigenlijk?
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.Ja hoor, de ex van muis is wel degelijk aan een relatie toe.
Alleen niet met muis.
[...]
Voor jou was het speciaal omdat jij emotioneel volwassen en integer bent, een man die een vriendin "inruilt" is dat niet.
Hij zal zoals je zelf zal zien op termijn ook deze vriendin op een gegeven moment "inruilen".
Dit soort mannen zijn niet volwassen genoeg om de verliefdheid in liefde te laten overgaan.
Pardon.....waar haal jij die wijsheid in godsnaam vandaan?
Is er ergens een cursus in de toekomst kijken die ik gemist heb?
Een klein stukje terug staat een verhaal van een poster die "de andere vrouw was, en naar wat ik gelezen heb zijn die nog steeds hartstikke gelukkig hoor.
Wat jou verwerking betreft moet je inzien dat dit nog een hele tijd in beslag kan nemen door "de manier waarop" je verlaten bent.
Dat maakt het extra pijnlijk, de manier waarop er wordt gescheiden heeft een enorme invloed op de verwerking van de verlaten persoon.Jij kreeg een drie dubbele pijn : de scheiding op zich , op een zeer grove manier verlaten worden , de ander zien doorgaan alsof er niks aan de hand is.
Je zal op lange termijn in zijn mails zelf ontdekken dat het niet aan jou ligt want hij zal ook haar inruilen en er misschien tijdens hun relatie al anderen op nahouden.
Wacht even hoor, wat je hier dus zegt is "blijf vooral lekker in zijn mail lezen, het is goed wat je doet, ga zo door"
Hoeveel respect voor anderen heb je eigenlijk?
Jij wil een echte relatie, maar daar is deze man duidelijk niet toe in staat en de meiden na jou gaan even hard gekwetst worden.Ja hoor, de ex van muis is wel degelijk aan een relatie toe.
Alleen niet met muis.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 11 maart 2009 om 08:40
Laat ik mijn vergelijkbare verhaal eens in de groep gooien hier. Muis, lees dit en huiver.
Ik herken het allemaal. Ik ben jaren geleden ook door een man aan de kant gezet en was maanden later nog steeds totaal kapot. Ik kon alleen maar huilen. Ik liep op mijn werk met een THEEDOEK aan mijn riem geknoopt, omdat ik constant in tranen uitbarstte. Ik praatte over niets anders meer, al mijn vrienden waren helemaal klaar met hun goede adviezen, die ik toch in de wind sloeg. Ik wou dood, ik wou begraven (om De Dijk maar even te citeren). Ik deed niets anders dan hem googlelen (kon met zijn beroep nogal makkelijk), hem opbellen en dan de hoorn erop gooien. En dan denken dat hij niet wist dat ik dat was hè.
Ik luisterde op afstand zijn voicemailberichten af als ik (op basis van de google resultaten) wist dat hij niet thuis was. En de voicemailcode had ik niet eens van hem gekregen, maar zelf geraden. Bizar natuurlijk, kon totaal niet door de beugel, maar als je zo ver heen bent (en dat wás ik en dat ben jij ook Muis!) dan interesseert je dat echt geen donder. Doet er ook niet heel veel toe, waar het om gaat is: het maakt niet uit wat je vindt, het zal nooit zijn wat je zoekt! Als er een bericht van een vriend op zijn voicemail stond in de trant van: ‘vanavond stappen?’ was ik verdrietig en boos dat zijn leven gewoon doorging, en als zijn nieuwe vriendin had ingesproken waren de rapen natuurlijk helemaal gaar (oh en voordat je het vraagt: ja, je kan beluisterde berichten gewoon weer als onbeluisterd op de voicemail achterlaten, daar was ik heel gewiekst in geraakt).
Het zal duidelijk zijn dat ik volledig de weg kwijt was in die tijd, ik fietste dagelijks langs zijn huis, en als het licht uit was dacht ik: K*t! Hij is nu natuurlijk leuk met haar de hort op, of ze liggen al in bed te vozen! en als het licht aan was dacht ik: K*t! Ze zijn al zo vertrouwd met elkaar dat ze lekker met het licht áán liggen te vozen! Snap je? Wat het resultaat van mijn speurwerk ook was, het was nooit wat ik wilde vinden en deed altijd pijn.
Ik ben uiteindelijk bij een therapeut terechtgekomen (jij ook, lees ik nu) en dat heeft, samen met het Viva forum , wel geholpen. Ik denk nog wel regelmatig aan wat er gebeurd is, alleen doet het nu niet zo veel pijn meer. Ik ben nog wel af en toe boos. Boos op hem dat hij me lullig behandeld heeft, maar vooral boos op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen, zo heb laten gaan en zo heb laten kennen. Man, ik schaam me kapot.
Nu jij Muis. Je kent toch wel dat verhaaltje: bij een rouwproces (en dat is ieder afscheid in wezen) moet je door vier emoties heen: woede, verdriet, angst en spijt. Zolang één van die vier niet aan bod is gekomen, blijf je in een vicieuze cirkel hangen. Jij bent blijven hangen in ‘verdriet’ en hebt nog te weinig aan de andere drie gedaan. Dit hele proces kan jaren duren en dat is helemaal niet erg, als je maar vooruitgang boekt (je ziet in de alinea hierboven dat ik nu, na jaren, nog steeds een beetje in die ‘boze’ fase zit). En jij boekt nu geen vooruitgang, je leeft ZIJN leven en dat is zo zonde. Dat doet ie namelijk zelf wel, zoals je in zijn mails hebt kunnen ontdekken. En wie leeft nu JOUW leven?
Even psychologie van de koude grond: het klinkt een beetje alsof je in de rest van je leven te weinig leuke dingen hebt die je op kunnen vangen na zo’n klap. Je eigenwaarde is tot nul gereduceerd en je kunt die eigenwaarde kennelijk niet ergens anders uit halen: werk, vrienden, hobbies. Misschien heb ik niet goed gelezen, in dat geval excuses, ik raakte de weg een beetje kwijt door al je topics. In mijn geval kwam ik er bij de therapeut achter dat ik eigenlijk ontevreden was over andere dingen in mijn leven en dat ik deze nietsvermoedende jongeman (mijn ex dus) als een soort reddingsboei gebruikte. Ook niet gek achteraf dat hij het benauwd kreeg en de benen nam dus. (en verder was het natuurlijk gewoon een lul, maar dat terzijde ).
Dus wellicht is het een optie om de rest van je leven eens goed onder de loep te nemen en te kijken hoe het komt dat één persoon een zodanige impact op je heeft dat je toestaat dat hij je hele leven verziekt.
oh en als je eenmaal in die woede-fase zit en wraak zoekt, weet ik nog een goede oplossing voor het mailprobleem: geef ons hier op het forum zijn e-mailadres en wachtwoord, dan veranderen wij het in iets anders. Kan jij het niet meer checken en heb je hem ook nog een mooie hak gezet. (wellicht overbodig: wraak is natuurlijk niet goed mensen!)
Veel sterkte meid. Ik weet dat het niet meevalt.
Ik herken het allemaal. Ik ben jaren geleden ook door een man aan de kant gezet en was maanden later nog steeds totaal kapot. Ik kon alleen maar huilen. Ik liep op mijn werk met een THEEDOEK aan mijn riem geknoopt, omdat ik constant in tranen uitbarstte. Ik praatte over niets anders meer, al mijn vrienden waren helemaal klaar met hun goede adviezen, die ik toch in de wind sloeg. Ik wou dood, ik wou begraven (om De Dijk maar even te citeren). Ik deed niets anders dan hem googlelen (kon met zijn beroep nogal makkelijk), hem opbellen en dan de hoorn erop gooien. En dan denken dat hij niet wist dat ik dat was hè.
Ik luisterde op afstand zijn voicemailberichten af als ik (op basis van de google resultaten) wist dat hij niet thuis was. En de voicemailcode had ik niet eens van hem gekregen, maar zelf geraden. Bizar natuurlijk, kon totaal niet door de beugel, maar als je zo ver heen bent (en dat wás ik en dat ben jij ook Muis!) dan interesseert je dat echt geen donder. Doet er ook niet heel veel toe, waar het om gaat is: het maakt niet uit wat je vindt, het zal nooit zijn wat je zoekt! Als er een bericht van een vriend op zijn voicemail stond in de trant van: ‘vanavond stappen?’ was ik verdrietig en boos dat zijn leven gewoon doorging, en als zijn nieuwe vriendin had ingesproken waren de rapen natuurlijk helemaal gaar (oh en voordat je het vraagt: ja, je kan beluisterde berichten gewoon weer als onbeluisterd op de voicemail achterlaten, daar was ik heel gewiekst in geraakt).
Het zal duidelijk zijn dat ik volledig de weg kwijt was in die tijd, ik fietste dagelijks langs zijn huis, en als het licht uit was dacht ik: K*t! Hij is nu natuurlijk leuk met haar de hort op, of ze liggen al in bed te vozen! en als het licht aan was dacht ik: K*t! Ze zijn al zo vertrouwd met elkaar dat ze lekker met het licht áán liggen te vozen! Snap je? Wat het resultaat van mijn speurwerk ook was, het was nooit wat ik wilde vinden en deed altijd pijn.
Ik ben uiteindelijk bij een therapeut terechtgekomen (jij ook, lees ik nu) en dat heeft, samen met het Viva forum , wel geholpen. Ik denk nog wel regelmatig aan wat er gebeurd is, alleen doet het nu niet zo veel pijn meer. Ik ben nog wel af en toe boos. Boos op hem dat hij me lullig behandeld heeft, maar vooral boos op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen, zo heb laten gaan en zo heb laten kennen. Man, ik schaam me kapot.
Nu jij Muis. Je kent toch wel dat verhaaltje: bij een rouwproces (en dat is ieder afscheid in wezen) moet je door vier emoties heen: woede, verdriet, angst en spijt. Zolang één van die vier niet aan bod is gekomen, blijf je in een vicieuze cirkel hangen. Jij bent blijven hangen in ‘verdriet’ en hebt nog te weinig aan de andere drie gedaan. Dit hele proces kan jaren duren en dat is helemaal niet erg, als je maar vooruitgang boekt (je ziet in de alinea hierboven dat ik nu, na jaren, nog steeds een beetje in die ‘boze’ fase zit). En jij boekt nu geen vooruitgang, je leeft ZIJN leven en dat is zo zonde. Dat doet ie namelijk zelf wel, zoals je in zijn mails hebt kunnen ontdekken. En wie leeft nu JOUW leven?
Even psychologie van de koude grond: het klinkt een beetje alsof je in de rest van je leven te weinig leuke dingen hebt die je op kunnen vangen na zo’n klap. Je eigenwaarde is tot nul gereduceerd en je kunt die eigenwaarde kennelijk niet ergens anders uit halen: werk, vrienden, hobbies. Misschien heb ik niet goed gelezen, in dat geval excuses, ik raakte de weg een beetje kwijt door al je topics. In mijn geval kwam ik er bij de therapeut achter dat ik eigenlijk ontevreden was over andere dingen in mijn leven en dat ik deze nietsvermoedende jongeman (mijn ex dus) als een soort reddingsboei gebruikte. Ook niet gek achteraf dat hij het benauwd kreeg en de benen nam dus. (en verder was het natuurlijk gewoon een lul, maar dat terzijde ).
Dus wellicht is het een optie om de rest van je leven eens goed onder de loep te nemen en te kijken hoe het komt dat één persoon een zodanige impact op je heeft dat je toestaat dat hij je hele leven verziekt.
oh en als je eenmaal in die woede-fase zit en wraak zoekt, weet ik nog een goede oplossing voor het mailprobleem: geef ons hier op het forum zijn e-mailadres en wachtwoord, dan veranderen wij het in iets anders. Kan jij het niet meer checken en heb je hem ook nog een mooie hak gezet. (wellicht overbodig: wraak is natuurlijk niet goed mensen!)
Veel sterkte meid. Ik weet dat het niet meevalt.
woensdag 11 maart 2009 om 09:36
quote:castorella schreef op 11 maart 2009 @ 08:40:
Laat ik mijn vergelijkbare verhaal eens in de groep gooien hier. Muis, lees dit en huiver.
Ik herken het allemaal. Ik ben jaren geleden ook door een man aan de kant gezet en was maanden later nog steeds totaal kapot. Ik kon alleen maar huilen. Ik liep op mijn werk met een THEEDOEK aan mijn riem geknoopt, omdat ik constant in tranen uitbarstte. Ik praatte over niets anders meer, al mijn vrienden waren helemaal klaar met hun goede adviezen, die ik toch in de wind sloeg. Ik wou dood, ik wou begraven (om De Dijk maar even te citeren). Ik deed niets anders dan hem googlelen (kon met zijn beroep nogal makkelijk), hem opbellen en dan de hoorn erop gooien. En dan denken dat hij niet wist dat ik dat was hè.
Ik luisterde op afstand zijn voicemailberichten af als ik (op basis van de google resultaten) wist dat hij niet thuis was. En de voicemailcode had ik niet eens van hem gekregen, maar zelf geraden. Bizar natuurlijk, kon totaal niet door de beugel, maar als je zo ver heen bent (en dat wás ik en dat ben jij ook Muis!) dan interesseert je dat echt geen donder. Doet er ook niet heel veel toe, waar het om gaat is: het maakt niet uit wat je vindt, het zal nooit zijn wat je zoekt! Als er een bericht van een vriend op zijn voicemail stond in de trant van: ‘vanavond stappen?’ was ik verdrietig en boos dat zijn leven gewoon doorging, en als zijn nieuwe vriendin had ingesproken waren de rapen natuurlijk helemaal gaar (oh en voordat je het vraagt: ja, je kan beluisterde berichten gewoon weer als onbeluisterd op de voicemail achterlaten, daar was ik heel gewiekst in geraakt).
Het zal duidelijk zijn dat ik volledig de weg kwijt was in die tijd, ik fietste dagelijks langs zijn huis, en als het licht uit was dacht ik: K*t! Hij is nu natuurlijk leuk met haar de hort op, of ze liggen al in bed te vozen! en als het licht aan was dacht ik: K*t! Ze zijn al zo vertrouwd met elkaar dat ze lekker met het licht áán liggen te vozen! Snap je? Wat het resultaat van mijn speurwerk ook was, het was nooit wat ik wilde vinden en deed altijd pijn.
Ik ben uiteindelijk bij een therapeut terechtgekomen (jij ook, lees ik nu) en dat heeft, samen met het Viva forum , wel geholpen. Ik denk nog wel regelmatig aan wat er gebeurd is, alleen doet het nu niet zo veel pijn meer. Ik ben nog wel af en toe boos. Boos op hem dat hij me lullig behandeld heeft, maar vooral boos op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen, zo heb laten gaan en zo heb laten kennen. Man, ik schaam me kapot.
Nu jij Muis. Je kent toch wel dat verhaaltje: bij een rouwproces (en dat is ieder afscheid in wezen) moet je door vier emoties heen: woede, verdriet, angst en spijt. Zolang één van die vier niet aan bod is gekomen, blijf je in een vicieuze cirkel hangen. Jij bent blijven hangen in ‘verdriet’ en hebt nog te weinig aan de andere drie gedaan. Dit hele proces kan jaren duren en dat is helemaal niet erg, als je maar vooruitgang boekt (je ziet in de alinea hierboven dat ik nu, na jaren, nog steeds een beetje in die ‘boze’ fase zit). En jij boekt nu geen vooruitgang, je leeft ZIJN leven en dat is zo zonde. Dat doet ie namelijk zelf wel, zoals je in zijn mails hebt kunnen ontdekken. En wie leeft nu JOUW leven?
Even psychologie van de koude grond: het klinkt een beetje alsof je in de rest van je leven te weinig leuke dingen hebt die je op kunnen vangen na zo’n klap. Je eigenwaarde is tot nul gereduceerd en je kunt die eigenwaarde kennelijk niet ergens anders uit halen: werk, vrienden, hobbies. Misschien heb ik niet goed gelezen, in dat geval excuses, ik raakte de weg een beetje kwijt door al je topics. In mijn geval kwam ik er bij de therapeut achter dat ik eigenlijk ontevreden was over andere dingen in mijn leven en dat ik deze nietsvermoedende jongeman (mijn ex dus) als een soort reddingsboei gebruikte. Ook niet gek achteraf dat hij het benauwd kreeg en de benen nam dus. (en verder was het natuurlijk gewoon een lul, maar dat terzijde ).
Dus wellicht is het een optie om de rest van je leven eens goed onder de loep te nemen en te kijken hoe het komt dat één persoon een zodanige impact op je heeft dat je toestaat dat hij je hele leven verziekt.
oh en als je eenmaal in die woede-fase zit en wraak zoekt, weet ik nog een goede oplossing voor het mailprobleem: geef ons hier op het forum zijn e-mailadres en wachtwoord, dan veranderen wij het in iets anders. Kan jij het niet meer checken en heb je hem ook nog een mooie hak gezet. (wellicht overbodig: wraak is natuurlijk niet goed mensen!)
Veel sterkte meid. Ik weet dat het niet meevalt.
Omdat je ZO eerlijk naar jezelf durft te kijken meis!
En wat heerlijk dat je er bovenopgekomen bent meis.
Toont aan dat het dus gewoon kan!
Ok....het kost vreselijk veel moeite, dat laat jouw verhaal ook wel zien, maar je hebt het toch maar gedaan meis
je mag trots zijn op jezelf!!!!!
Laat ik mijn vergelijkbare verhaal eens in de groep gooien hier. Muis, lees dit en huiver.
Ik herken het allemaal. Ik ben jaren geleden ook door een man aan de kant gezet en was maanden later nog steeds totaal kapot. Ik kon alleen maar huilen. Ik liep op mijn werk met een THEEDOEK aan mijn riem geknoopt, omdat ik constant in tranen uitbarstte. Ik praatte over niets anders meer, al mijn vrienden waren helemaal klaar met hun goede adviezen, die ik toch in de wind sloeg. Ik wou dood, ik wou begraven (om De Dijk maar even te citeren). Ik deed niets anders dan hem googlelen (kon met zijn beroep nogal makkelijk), hem opbellen en dan de hoorn erop gooien. En dan denken dat hij niet wist dat ik dat was hè.
Ik luisterde op afstand zijn voicemailberichten af als ik (op basis van de google resultaten) wist dat hij niet thuis was. En de voicemailcode had ik niet eens van hem gekregen, maar zelf geraden. Bizar natuurlijk, kon totaal niet door de beugel, maar als je zo ver heen bent (en dat wás ik en dat ben jij ook Muis!) dan interesseert je dat echt geen donder. Doet er ook niet heel veel toe, waar het om gaat is: het maakt niet uit wat je vindt, het zal nooit zijn wat je zoekt! Als er een bericht van een vriend op zijn voicemail stond in de trant van: ‘vanavond stappen?’ was ik verdrietig en boos dat zijn leven gewoon doorging, en als zijn nieuwe vriendin had ingesproken waren de rapen natuurlijk helemaal gaar (oh en voordat je het vraagt: ja, je kan beluisterde berichten gewoon weer als onbeluisterd op de voicemail achterlaten, daar was ik heel gewiekst in geraakt).
Het zal duidelijk zijn dat ik volledig de weg kwijt was in die tijd, ik fietste dagelijks langs zijn huis, en als het licht uit was dacht ik: K*t! Hij is nu natuurlijk leuk met haar de hort op, of ze liggen al in bed te vozen! en als het licht aan was dacht ik: K*t! Ze zijn al zo vertrouwd met elkaar dat ze lekker met het licht áán liggen te vozen! Snap je? Wat het resultaat van mijn speurwerk ook was, het was nooit wat ik wilde vinden en deed altijd pijn.
Ik ben uiteindelijk bij een therapeut terechtgekomen (jij ook, lees ik nu) en dat heeft, samen met het Viva forum , wel geholpen. Ik denk nog wel regelmatig aan wat er gebeurd is, alleen doet het nu niet zo veel pijn meer. Ik ben nog wel af en toe boos. Boos op hem dat hij me lullig behandeld heeft, maar vooral boos op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen, zo heb laten gaan en zo heb laten kennen. Man, ik schaam me kapot.
Nu jij Muis. Je kent toch wel dat verhaaltje: bij een rouwproces (en dat is ieder afscheid in wezen) moet je door vier emoties heen: woede, verdriet, angst en spijt. Zolang één van die vier niet aan bod is gekomen, blijf je in een vicieuze cirkel hangen. Jij bent blijven hangen in ‘verdriet’ en hebt nog te weinig aan de andere drie gedaan. Dit hele proces kan jaren duren en dat is helemaal niet erg, als je maar vooruitgang boekt (je ziet in de alinea hierboven dat ik nu, na jaren, nog steeds een beetje in die ‘boze’ fase zit). En jij boekt nu geen vooruitgang, je leeft ZIJN leven en dat is zo zonde. Dat doet ie namelijk zelf wel, zoals je in zijn mails hebt kunnen ontdekken. En wie leeft nu JOUW leven?
Even psychologie van de koude grond: het klinkt een beetje alsof je in de rest van je leven te weinig leuke dingen hebt die je op kunnen vangen na zo’n klap. Je eigenwaarde is tot nul gereduceerd en je kunt die eigenwaarde kennelijk niet ergens anders uit halen: werk, vrienden, hobbies. Misschien heb ik niet goed gelezen, in dat geval excuses, ik raakte de weg een beetje kwijt door al je topics. In mijn geval kwam ik er bij de therapeut achter dat ik eigenlijk ontevreden was over andere dingen in mijn leven en dat ik deze nietsvermoedende jongeman (mijn ex dus) als een soort reddingsboei gebruikte. Ook niet gek achteraf dat hij het benauwd kreeg en de benen nam dus. (en verder was het natuurlijk gewoon een lul, maar dat terzijde ).
Dus wellicht is het een optie om de rest van je leven eens goed onder de loep te nemen en te kijken hoe het komt dat één persoon een zodanige impact op je heeft dat je toestaat dat hij je hele leven verziekt.
oh en als je eenmaal in die woede-fase zit en wraak zoekt, weet ik nog een goede oplossing voor het mailprobleem: geef ons hier op het forum zijn e-mailadres en wachtwoord, dan veranderen wij het in iets anders. Kan jij het niet meer checken en heb je hem ook nog een mooie hak gezet. (wellicht overbodig: wraak is natuurlijk niet goed mensen!)
Veel sterkte meid. Ik weet dat het niet meevalt.
Omdat je ZO eerlijk naar jezelf durft te kijken meis!
En wat heerlijk dat je er bovenopgekomen bent meis.
Toont aan dat het dus gewoon kan!
Ok....het kost vreselijk veel moeite, dat laat jouw verhaal ook wel zien, maar je hebt het toch maar gedaan meis
je mag trots zijn op jezelf!!!!!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 11 maart 2009 om 09:53
Mijn ex en ik hebben ruim 5 jaar een lat-relatie gehad.
Vrij kort nadat (misschien zelfs tijdens?) hij de relatie verbrak ontmoette hij iemand waar hij nu mee gaat trouwen.
Prima toch? Ben oprecht blij voor hem dat hij nu wel iemand gevonden heeft die echt bij hem past.
Zelf kwam ik na een half jaar de 'ware' tegen waarmee ik nu erg gelukkig ben en zelfs een kindje heb.
Tuurlijk doet het pijn om gedumpt te worden en iemand te moeten missen die zo lang een deel van je leven is geweest, maar het is niet anders. Het is zijn keus en daar moet je het maar mee doen.
Vrij kort nadat (misschien zelfs tijdens?) hij de relatie verbrak ontmoette hij iemand waar hij nu mee gaat trouwen.
Prima toch? Ben oprecht blij voor hem dat hij nu wel iemand gevonden heeft die echt bij hem past.
Zelf kwam ik na een half jaar de 'ware' tegen waarmee ik nu erg gelukkig ben en zelfs een kindje heb.
Tuurlijk doet het pijn om gedumpt te worden en iemand te moeten missen die zo lang een deel van je leven is geweest, maar het is niet anders. Het is zijn keus en daar moet je het maar mee doen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 11 maart 2009 om 09:59
quote:muisje08 schreef op 10 maart 2009 @ 22:21:
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere, maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!He Muis is het misschien dat je het niet los kunt laten omdat je dus vind dat je niet lief en geduldig was toen?? En dat je daarom maar blijft malen erover..?
Jaa, het is zelfpijniging.
Ik was altijd zo de zelfzekere, maar door dit mee te maken, amai. Ik zie er niet slecht uit, heb toffe vrienden, een heel interessante baan. En ik ben mezelf beter aan het leren kennen door dit gedoe. Ik weet dat ik eruit kom.
Maar de pijn van het verlies, en het machteloze gevoel is oh zo hard. Ik zelf ben veel liever e geduldiger geworden, voel dat ik een beter persoon aan het worden ben.
Maar wat daar tegenoverstaat valt zo zwaar!He Muis is het misschien dat je het niet los kunt laten omdat je dus vind dat je niet lief en geduldig was toen?? En dat je daarom maar blijft malen erover..?
woensdag 11 maart 2009 om 12:41
quote:radijsje88 schreef op 11 maart 2009 @ 09:59:
[...]
He Muis is het misschien dat je het niet los kunt laten omdat je dus vind dat je niet lief en geduldig was toen?? En dat je daarom maar blijft malen erover..?
Ja, je kan gelijk hebben. Ik denk dat ik ook kwaad op mezelf ben dat ik het niet beter heb aangepakt, en dat ik niet gezien heb dat hij misschien helemaal niet gelukkig was. DAt zijn gedrag een toneelstuk was. En dat maakt het extra moeilijk om los te laten. Ik zie dat ergens ook als iets waar ik in gefaald heb.
Maar misschien dan nog was hij weggegaan dan, ik weet het niet
[...]
He Muis is het misschien dat je het niet los kunt laten omdat je dus vind dat je niet lief en geduldig was toen?? En dat je daarom maar blijft malen erover..?
Ja, je kan gelijk hebben. Ik denk dat ik ook kwaad op mezelf ben dat ik het niet beter heb aangepakt, en dat ik niet gezien heb dat hij misschien helemaal niet gelukkig was. DAt zijn gedrag een toneelstuk was. En dat maakt het extra moeilijk om los te laten. Ik zie dat ergens ook als iets waar ik in gefaald heb.
Maar misschien dan nog was hij weggegaan dan, ik weet het niet
woensdag 11 maart 2009 om 13:24
Inderdaad respect voor alle mensen die hier nog schrijven! Vooral summerdance en madhe..wat een geduld!!
Alles is al gezegd, dus ik weet niet hoeveel nut het heeft om adviezen te blijven geven.
Muis, (ik zeg expres geen muisje) het lijkt namelijk alsof je er niet aan wil. Hierbij geen advies dus, maar een vraag.
Een psycholoog zei een keer tegen mij dat mensen aan negatief gedrag blijven hangen omdat het ze iets oplevert.
Wat levert dit gedrag jou op?
Het kan nl. fijn en vertrouwd voelen om in zo'n situatie te blijven hangen waarin je jezelf zielig voelt. Het is ook wel lekker makkelijk..je hoeft niet naar je eigen aandeel in het geheel te kijken en je hoeft niet met jezelf aan de slag.
Hier lijkt het voor mij namelijk wel op. Misschien kun je daar eens over nadenken.
Ik denk dat je pas hiermee zult gaan ophouden (jezelf zielig vinden, zo ontzettend met ex bezig zijn etc etc) als deze situatie je meer nadelen oplevert als voordelen.
Dat is meestal pas het moment waarop mensen iets (gedrag, baan, relatie) gaan veranderen of ermee gaan stoppen.
Dus hopelijk komt er voor jou een keer een moment waarop je t zo spuugzat bent om je ellendig en zielig te vinden, dat je jezelf eindelijk bijelkaar raapt, jezelf n schop onder je bips geeft en dingen gaat aanpakken.
Er is trouwens niets mis mee om jezelf even(!!) een beetje zielig te vinden en lekker te zwelgen in zelfmedelijden, maar op een gegeven moment moet je daar mee ophouden. Omdat je er niet verder mee komt en omdat je je er niet gelukkiger door voelt. (integendeel)
Ik denk dat je nog tig topics kunt openen, mensen nog honderden adviezen kunnen geven...maar uiteindelijk moet JIJ degene zijn die beslist om je EIGEN leven leuk te gaan maken en daar je best voor gaan doen.
Alles is al gezegd, dus ik weet niet hoeveel nut het heeft om adviezen te blijven geven.
Muis, (ik zeg expres geen muisje) het lijkt namelijk alsof je er niet aan wil. Hierbij geen advies dus, maar een vraag.
Een psycholoog zei een keer tegen mij dat mensen aan negatief gedrag blijven hangen omdat het ze iets oplevert.
Wat levert dit gedrag jou op?
Het kan nl. fijn en vertrouwd voelen om in zo'n situatie te blijven hangen waarin je jezelf zielig voelt. Het is ook wel lekker makkelijk..je hoeft niet naar je eigen aandeel in het geheel te kijken en je hoeft niet met jezelf aan de slag.
Hier lijkt het voor mij namelijk wel op. Misschien kun je daar eens over nadenken.
Ik denk dat je pas hiermee zult gaan ophouden (jezelf zielig vinden, zo ontzettend met ex bezig zijn etc etc) als deze situatie je meer nadelen oplevert als voordelen.
Dat is meestal pas het moment waarop mensen iets (gedrag, baan, relatie) gaan veranderen of ermee gaan stoppen.
Dus hopelijk komt er voor jou een keer een moment waarop je t zo spuugzat bent om je ellendig en zielig te vinden, dat je jezelf eindelijk bijelkaar raapt, jezelf n schop onder je bips geeft en dingen gaat aanpakken.
Er is trouwens niets mis mee om jezelf even(!!) een beetje zielig te vinden en lekker te zwelgen in zelfmedelijden, maar op een gegeven moment moet je daar mee ophouden. Omdat je er niet verder mee komt en omdat je je er niet gelukkiger door voelt. (integendeel)
Ik denk dat je nog tig topics kunt openen, mensen nog honderden adviezen kunnen geven...maar uiteindelijk moet JIJ degene zijn die beslist om je EIGEN leven leuk te gaan maken en daar je best voor gaan doen.
woensdag 11 maart 2009 om 14:03
Yep alles gezegd alles geschreven....maar ik vrees zonder een enkel resultaat.
Ik moet ook vanalles, maar als ik naar buiten kijk schijnt de zon en ontgaat elke vorm van zin in werken me.
Daar komt bij, er worden TE veel hilarische topics geopend de afgelopen dagen....
Ik moet ook vanalles, maar als ik naar buiten kijk schijnt de zon en ontgaat elke vorm van zin in werken me.
Daar komt bij, er worden TE veel hilarische topics geopend de afgelopen dagen....
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 11 maart 2009 om 14:58
quote:muisje08 schreef op 11 maart 2009 @ 12:41:
[...]
Ja, je kan gelijk hebben. Ik denk dat ik ook kwaad op mezelf ben dat ik het niet beter heb aangepakt, en dat ik niet gezien heb dat hij misschien helemaal niet gelukkig was.
Ja en? wat had je daar aan willen doen dan? Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.
DAt zijn gedrag een toneelstuk was.
En dat maakt het extra moeilijk om los te laten. Ik zie dat ergens ook als iets waar ik in gefaald heb.
Heb je nog nooit eerder gefaald dan? Of kan je niet geloven dat je gefaald hebt? Wil je niet geloven dat je gefaald hebt? Feit is dat hij iemand ander leuker vind dan jij. Misschien vind jij dit moeilijk te begrijpen, maar het is gebeurt.
Maar misschien dan nog was hij weggegaan dan, ik weet het niet
[...]
Ja, je kan gelijk hebben. Ik denk dat ik ook kwaad op mezelf ben dat ik het niet beter heb aangepakt, en dat ik niet gezien heb dat hij misschien helemaal niet gelukkig was.
Ja en? wat had je daar aan willen doen dan? Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.
DAt zijn gedrag een toneelstuk was.
En dat maakt het extra moeilijk om los te laten. Ik zie dat ergens ook als iets waar ik in gefaald heb.
Heb je nog nooit eerder gefaald dan? Of kan je niet geloven dat je gefaald hebt? Wil je niet geloven dat je gefaald hebt? Feit is dat hij iemand ander leuker vind dan jij. Misschien vind jij dit moeilijk te begrijpen, maar het is gebeurt.
Maar misschien dan nog was hij weggegaan dan, ik weet het niet
woensdag 11 maart 2009 om 15:13
quote:Summerdance schreef op 10 maart 2009 @ 23:04:
Madhe, hoest met jouw engelen geduld ondertussen? So he, die was echt effe op! Al die moeite en energie, en dan lees je dat ze er bewust voor kiest. Zo iemand moeten ze opbergen in een flinke ruimte waar ze lekker verzorgd worden. En af en toe pijnigen zodat ze vooral niet gelukkig worden.
Madhe, hoest met jouw engelen geduld ondertussen? So he, die was echt effe op! Al die moeite en energie, en dan lees je dat ze er bewust voor kiest. Zo iemand moeten ze opbergen in een flinke ruimte waar ze lekker verzorgd worden. En af en toe pijnigen zodat ze vooral niet gelukkig worden.
