Seks
alle pijlers
Minnaar deel 16
dinsdag 13 maart 2012 om 17:08
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
maandag 23 april 2012 om 13:24
quote:herfstig schreef op 23 april 2012 @ 13:10:
Maar zo moeilijk! Ik heb daar ook heel lang mee geworsteld, en nog steeds wel. Want ik merk dat ik mijn grenzen en wensen maar steeds verschuif omdat ik mijn nr2 niet kwijt wil(de). Ik was meer bezig met hoe ik hem kon 'houden', omdat het enige wat ik voor mezelf wist was: ik wil hem hoe dan ook niet kwijt. Dat maakt dat je steeds uit balans gebracht wordt. Zwak eigenlijk, als ik het zo opschrijf. Er is me meermalen gezegd door verschillende mensen: kies dan zélf! Maar ja, dat houdt alsnog in dat ik hem kwijt ben en dát is nou juist wat ik níet wil.
Inmiddels is mijn grens daar wel in bereikt geloof ik, het is al weken klaar nu en dat voelt best rustig. Maar wat een paniek en onrust en pijn en ellende heeft het me gekost voor ik zover was. En nog steek ik mijn hand er niet voor in het vuur dat het niet nóg eens gebeurd.
Je mág zelf kiezen, maar wat als datgene wat je wílt kiezen niet kán? Beetje warrig misschien, maar ik vind dat wel een lastig vraagstuk. Bij jezelf blijven, je eigen grenzen niet overgaan, allemaal leuk, maar wat als je niet weet waar je grenzen liggen? Ik ben sowieso vrij grenzeloos en dat maakt het erg ingewikkeld.
Maar zo moeilijk! Ik heb daar ook heel lang mee geworsteld, en nog steeds wel. Want ik merk dat ik mijn grenzen en wensen maar steeds verschuif omdat ik mijn nr2 niet kwijt wil(de). Ik was meer bezig met hoe ik hem kon 'houden', omdat het enige wat ik voor mezelf wist was: ik wil hem hoe dan ook niet kwijt. Dat maakt dat je steeds uit balans gebracht wordt. Zwak eigenlijk, als ik het zo opschrijf. Er is me meermalen gezegd door verschillende mensen: kies dan zélf! Maar ja, dat houdt alsnog in dat ik hem kwijt ben en dát is nou juist wat ik níet wil.
Inmiddels is mijn grens daar wel in bereikt geloof ik, het is al weken klaar nu en dat voelt best rustig. Maar wat een paniek en onrust en pijn en ellende heeft het me gekost voor ik zover was. En nog steek ik mijn hand er niet voor in het vuur dat het niet nóg eens gebeurd.
Je mág zelf kiezen, maar wat als datgene wat je wílt kiezen niet kán? Beetje warrig misschien, maar ik vind dat wel een lastig vraagstuk. Bij jezelf blijven, je eigen grenzen niet overgaan, allemaal leuk, maar wat als je niet weet waar je grenzen liggen? Ik ben sowieso vrij grenzeloos en dat maakt het erg ingewikkeld.
maandag 23 april 2012 om 13:36
@iddan en de rest
Ha verstand en gevoelens staan weer eens lijnrecht tegen overelkaar.
Je weet dat je moet stoppen omdat je jezelf verliest in een situatie waar je geen grip meer op krijgt.
Gevoelens nemen de overhand , je kan niet meer rationeel denken. Verwarring opgevolgd door een hele blije gevoel
(date in het verschiet) wisselen elkaar af.
Ik ben blij dat mijn verstand atm boven mijn gevoel staat maar ik vrees de dag dat beiden elkaar opzoeken en weer een innerlijke conflict veroorzaken. Ben je sterk genoeg als je voelt dat het verstand het gaat verliezen van gevoel om ermee te stoppen of een time-out in te zetten ?
Ha verstand en gevoelens staan weer eens lijnrecht tegen overelkaar.
Je weet dat je moet stoppen omdat je jezelf verliest in een situatie waar je geen grip meer op krijgt.
Gevoelens nemen de overhand , je kan niet meer rationeel denken. Verwarring opgevolgd door een hele blije gevoel
(date in het verschiet) wisselen elkaar af.
Ik ben blij dat mijn verstand atm boven mijn gevoel staat maar ik vrees de dag dat beiden elkaar opzoeken en weer een innerlijke conflict veroorzaken. Ben je sterk genoeg als je voelt dat het verstand het gaat verliezen van gevoel om ermee te stoppen of een time-out in te zetten ?
maandag 23 april 2012 om 13:38
quote:houvanjezelf schreef op 23 april 2012 @ 13:35:
Besef dat je, als je geen grenzen stelt of deze steeds verschuift, je onveilig kunt zijn/worden voor de ander.
Die weet niet meer waar hij/zij aan toe is.Klopt. Dat is ook een groot onderdeel van het probleem wat ik met nr2 had denk ik. Andersom overigens net zo hoor.
Besef dat je, als je geen grenzen stelt of deze steeds verschuift, je onveilig kunt zijn/worden voor de ander.
Die weet niet meer waar hij/zij aan toe is.Klopt. Dat is ook een groot onderdeel van het probleem wat ik met nr2 had denk ik. Andersom overigens net zo hoor.
maandag 23 april 2012 om 13:47
quote:iddan schreef op 23 april 2012 @ 13:24:
[...]
pfff. je hebt gelijk. bij jezelf blijven, je grenzen niet overgaan!! ik ga non-stop over mijn (van te voren bedachte) grenzen.....blijkbaar kunnen grenzen gemakkelijk opgeschoven worden, zodra gevoelens de overhand nemen. ik ben mijn post's aan het overlezen, dat doe ik soms, om voor mezelf ook weer af en toe de 'dingen' op een rij te zetten, en jij hebt (een tijdje terug) tegen mij gezegd, stoppen, stop nu het nog kan!......ik begrijp nu zo goed wat je daar toen mee bedoelde! ik ben niet gestopt, herfstig, ik ben door gegaan, sterker nog, ik heb me er weer vol ingegooid.....help...hoe moet ik het stoppen! (ook heb ik weer een date in het verschiet....en het maakt me weer zo verward..)
Ik heb géén idee anders was ik zelf niet ruim een jaar aan het aanklooien geweest.
Het dubbele eraan is dat ik best wéét hoe het werkt: je moet het loslaten en dan zie je pas helder hoe de vork in de steel zit en wat je eigen grenzen zijn. Maar ja, mijn dilemma was altijd: als ik het loslaat, dan ben ik het ook echt kwijt. En dat wilde ik niet ofzo.
Heel suf eigenlijk. Ik weet hoe het werkt En toch word je er steeds weer in meegesleept, omdat het zó lekker voelt als het (even) goed gaat. Een verslaving, echt. Toen ik rookte en wilde stoppen was ik ook altijd doodsbenauwd, ik dacht aan alle momenten dat ik dan níet kon roken en het misschien wel nodig had. Totdat ik stopte, toen bleek dat ik het helemáál niet nodig had, zodra de verslaving was overwonnen was die sigaret ook niet meer van waarde, want als je er niet verslaafd aan bent doet zo'n sigaret niets.
Ik denk dat dit hetzelfde werkt: op het moment dat je je verslaving doorbreekt is die minnaar helemaal niet meer van zo'n groot belang. En laat dát nou net zijn waar ik bang voor was ofzo. Ik kan het moeilijk uitleggen. Overigens het gevoel dat ik misschien wel niet zo belangrijk voor hém was telde ook mee, als ik het losliet en hij ook, dan was er níets meer. En dat kon ik niet handelen geloof ik. Ik wilde het best loslaten, maar dan moest hij in mijn beleving toch echt blijven vechten zodat ik de bevestiging kreeg dat het wél belangrijk was. Heel krom en onduidelijk misschien. En ik vind het haast eng om op te schrijven, het klinkt zo zwak
[...]
pfff. je hebt gelijk. bij jezelf blijven, je grenzen niet overgaan!! ik ga non-stop over mijn (van te voren bedachte) grenzen.....blijkbaar kunnen grenzen gemakkelijk opgeschoven worden, zodra gevoelens de overhand nemen. ik ben mijn post's aan het overlezen, dat doe ik soms, om voor mezelf ook weer af en toe de 'dingen' op een rij te zetten, en jij hebt (een tijdje terug) tegen mij gezegd, stoppen, stop nu het nog kan!......ik begrijp nu zo goed wat je daar toen mee bedoelde! ik ben niet gestopt, herfstig, ik ben door gegaan, sterker nog, ik heb me er weer vol ingegooid.....help...hoe moet ik het stoppen! (ook heb ik weer een date in het verschiet....en het maakt me weer zo verward..)
Ik heb géén idee anders was ik zelf niet ruim een jaar aan het aanklooien geweest.
Het dubbele eraan is dat ik best wéét hoe het werkt: je moet het loslaten en dan zie je pas helder hoe de vork in de steel zit en wat je eigen grenzen zijn. Maar ja, mijn dilemma was altijd: als ik het loslaat, dan ben ik het ook echt kwijt. En dat wilde ik niet ofzo.
Heel suf eigenlijk. Ik weet hoe het werkt En toch word je er steeds weer in meegesleept, omdat het zó lekker voelt als het (even) goed gaat. Een verslaving, echt. Toen ik rookte en wilde stoppen was ik ook altijd doodsbenauwd, ik dacht aan alle momenten dat ik dan níet kon roken en het misschien wel nodig had. Totdat ik stopte, toen bleek dat ik het helemáál niet nodig had, zodra de verslaving was overwonnen was die sigaret ook niet meer van waarde, want als je er niet verslaafd aan bent doet zo'n sigaret niets.
Ik denk dat dit hetzelfde werkt: op het moment dat je je verslaving doorbreekt is die minnaar helemaal niet meer van zo'n groot belang. En laat dát nou net zijn waar ik bang voor was ofzo. Ik kan het moeilijk uitleggen. Overigens het gevoel dat ik misschien wel niet zo belangrijk voor hém was telde ook mee, als ik het losliet en hij ook, dan was er níets meer. En dat kon ik niet handelen geloof ik. Ik wilde het best loslaten, maar dan moest hij in mijn beleving toch echt blijven vechten zodat ik de bevestiging kreeg dat het wél belangrijk was. Heel krom en onduidelijk misschien. En ik vind het haast eng om op te schrijven, het klinkt zo zwak
maandag 23 april 2012 om 14:25
maandag 23 april 2012 om 14:28
@herfstig
Want ik merk dat ik mijn grenzen en wensen maar steeds verschuif omdat ik mijn nr2 niet kwijt wil(de). Ik was meer bezig met hoe ik hem kon 'houden', omdat het enige wat ik voor mezelf wist was: ik wil hem hoe dan ook niet kwijt. Dat maakt dat je steeds uit balans gebracht wordt. Zwak eigenlijk, als ik het zo opschrijf. Er is me meermalen gezegd door verschillende mensen: kies dan zélf! Maar ja, dat houdt alsnog in dat ik hem kwijt ben en dát is nou juist wat ik níet wil.
Dit herken ik zo... Ik wilde hem hoe dan ook houden, van alles geprobeerd... Maar daardoor inderdaad wel steeds mijn grenzen opgeschoven, ook toen het uitging met mijn nr1...
En ik heb me er dus toen ik nr 1 had er wel aan gehouden. Er waren toen meerdere perioden waardoor we minder contact hadden, omdat hij dat niet trok. En ik kon me toen precies aan mijn eigen grenzen houden! Ik had een houding van `Graag of niet! Ik ben geen afhankelijke afwachtend miepje!', wetende dat dat je ook minder aantrekkelijk maakt.
Maar mijn relatie met nr 1 werd toen verbroken, en ik had mezelf voorgenomen had dat ik dus geen afhankelijke minnares van een getrouwde man wilde zijn. Dat heb ik hem destijds ook in een brief uitgelegd! Dat vond hij afschuwelijk dat ie me kwijt raakte, maar snapte dat wel. Uiteindelijk zijn we toch weer voor elkaar gezwicht, maar ik weet heel duidelijk waar de grenzen liggen, en heb er dus min of meer op aangestuurd, op deze breuk. Het was voor hem ook kiezen of delen. Ik pas ervoor een relatie met een getrouwde man te hebben terwijl ik geen nr 1 heb. Dat wilde hij ook niet. Ondanks onze gevoelens.
Met deze situatie uiteindelijk als gevolg. Het is dus uit de hand gelopen, maar ik besef meer en meer, dank zij jullie berichten dat bij MIJ ook een grens is bereikt. Ik moet ook verder met mijn leven. En dan maar zonder minnaar... Hoe hard het ook is. Wetende dat hij wel naar haar thuis toe gaat, naast haar ligt (logeerkamer zei ie wel, maar of dat waar is, kan een van de zoveel smoezen zijn heb ik hier geleerd), etc.
Ik weet overigens dat hij over een poos WEL contact met mij opneemt. Het zal er van af hangen hoe hij er dan tegenover staat wat we gaan doen. Dus in feite heb ik wel het initiatief genomen... Maar ik besef goed dat mijn grenzen bereikt zijn, dat is stap 1. Nu nog ernaar handelen. Ik hoop zo dat wanneer hij contact opneemt ik stevig in mijn schoenen sta... Ik wil geen afwachtend sneu wanhopig vogeltje zijn!!!
Is dit nog te volgen...
Want ik merk dat ik mijn grenzen en wensen maar steeds verschuif omdat ik mijn nr2 niet kwijt wil(de). Ik was meer bezig met hoe ik hem kon 'houden', omdat het enige wat ik voor mezelf wist was: ik wil hem hoe dan ook niet kwijt. Dat maakt dat je steeds uit balans gebracht wordt. Zwak eigenlijk, als ik het zo opschrijf. Er is me meermalen gezegd door verschillende mensen: kies dan zélf! Maar ja, dat houdt alsnog in dat ik hem kwijt ben en dát is nou juist wat ik níet wil.
Dit herken ik zo... Ik wilde hem hoe dan ook houden, van alles geprobeerd... Maar daardoor inderdaad wel steeds mijn grenzen opgeschoven, ook toen het uitging met mijn nr1...
En ik heb me er dus toen ik nr 1 had er wel aan gehouden. Er waren toen meerdere perioden waardoor we minder contact hadden, omdat hij dat niet trok. En ik kon me toen precies aan mijn eigen grenzen houden! Ik had een houding van `Graag of niet! Ik ben geen afhankelijke afwachtend miepje!', wetende dat dat je ook minder aantrekkelijk maakt.
Maar mijn relatie met nr 1 werd toen verbroken, en ik had mezelf voorgenomen had dat ik dus geen afhankelijke minnares van een getrouwde man wilde zijn. Dat heb ik hem destijds ook in een brief uitgelegd! Dat vond hij afschuwelijk dat ie me kwijt raakte, maar snapte dat wel. Uiteindelijk zijn we toch weer voor elkaar gezwicht, maar ik weet heel duidelijk waar de grenzen liggen, en heb er dus min of meer op aangestuurd, op deze breuk. Het was voor hem ook kiezen of delen. Ik pas ervoor een relatie met een getrouwde man te hebben terwijl ik geen nr 1 heb. Dat wilde hij ook niet. Ondanks onze gevoelens.
Met deze situatie uiteindelijk als gevolg. Het is dus uit de hand gelopen, maar ik besef meer en meer, dank zij jullie berichten dat bij MIJ ook een grens is bereikt. Ik moet ook verder met mijn leven. En dan maar zonder minnaar... Hoe hard het ook is. Wetende dat hij wel naar haar thuis toe gaat, naast haar ligt (logeerkamer zei ie wel, maar of dat waar is, kan een van de zoveel smoezen zijn heb ik hier geleerd), etc.
Ik weet overigens dat hij over een poos WEL contact met mij opneemt. Het zal er van af hangen hoe hij er dan tegenover staat wat we gaan doen. Dus in feite heb ik wel het initiatief genomen... Maar ik besef goed dat mijn grenzen bereikt zijn, dat is stap 1. Nu nog ernaar handelen. Ik hoop zo dat wanneer hij contact opneemt ik stevig in mijn schoenen sta... Ik wil geen afwachtend sneu wanhopig vogeltje zijn!!!
Is dit nog te volgen...
maandag 23 april 2012 om 14:58
Men, gister begon een verkoudheid, inmiddels voel ik me hartstikke beroerd. Lig op de bank, maar er komt zo nog een vriendje van zoon en dan moet ik wel een beetje aanwezig zijn.
Mijn hoofd werkt even op halve kracht en ik zal zo beter lezen.
Wat me wel een vrij groot verschil lijkt met de situatie van Herfstig, is dat Herfstig nog altijd een nr 1 had en heeft, die ze niet kwijt wil. Dat vind ik toch anders dan als je, zoals in mijn of Watnu's situatie, single bent.
En ik ben de laatste in de rij hoor, die zo makkelijk dan maar een keuze maakt! Ik wéét hoe makkelijk het praten is aan de andere kant van de lijn en hoe moeilijk het is als jíj diegene bent die moet kiezen.
Maar juist als single, is het zo belangrijk om niet je leven op te hangen aan een bezette man die niet weet wat of wanneer hij te bieden heeft. Je kunt hem 153782 keer vertellen wat jíj voelt, maar als hij toch thuis op de bank blijft zitten, blijf je met lege handen. Je kunt daar eenvoudig weg niet op gaan zitten wachten, want juist als single, kom je in een soort kokervisie en is hij de enige die je nog in je vizier hebt.
Watnu heeft geschreven en gepraat en hij weet het niet. Laat het hem dan lekker zelf uitzoeken, want het ìs ook zijn keuze. Niemand kan van hem verwachten dat hij dan maar weg moet gaan, als het niet zo goed meer gaat. Als hij weg wil, doet hij dat op zijn moment en op zijn tijd. Niet eerder, niet later.
En als single doe je er volgens mij niet goed aan om je deur dan maar 24/7 open te laten staan, voor het geval dat hij een bed nodig heeft.
Hé, daar kwam toch meer uit dan ik dacht!
Mijn hoofd werkt even op halve kracht en ik zal zo beter lezen.
Wat me wel een vrij groot verschil lijkt met de situatie van Herfstig, is dat Herfstig nog altijd een nr 1 had en heeft, die ze niet kwijt wil. Dat vind ik toch anders dan als je, zoals in mijn of Watnu's situatie, single bent.
En ik ben de laatste in de rij hoor, die zo makkelijk dan maar een keuze maakt! Ik wéét hoe makkelijk het praten is aan de andere kant van de lijn en hoe moeilijk het is als jíj diegene bent die moet kiezen.
Maar juist als single, is het zo belangrijk om niet je leven op te hangen aan een bezette man die niet weet wat of wanneer hij te bieden heeft. Je kunt hem 153782 keer vertellen wat jíj voelt, maar als hij toch thuis op de bank blijft zitten, blijf je met lege handen. Je kunt daar eenvoudig weg niet op gaan zitten wachten, want juist als single, kom je in een soort kokervisie en is hij de enige die je nog in je vizier hebt.
Watnu heeft geschreven en gepraat en hij weet het niet. Laat het hem dan lekker zelf uitzoeken, want het ìs ook zijn keuze. Niemand kan van hem verwachten dat hij dan maar weg moet gaan, als het niet zo goed meer gaat. Als hij weg wil, doet hij dat op zijn moment en op zijn tijd. Niet eerder, niet later.
En als single doe je er volgens mij niet goed aan om je deur dan maar 24/7 open te laten staan, voor het geval dat hij een bed nodig heeft.
Hé, daar kwam toch meer uit dan ik dacht!
maandag 23 april 2012 om 15:10
Het had niet veel gescheeld of ik had in de situatie van Watnu gezeten. Omdat ik niet in die situatie wilde terechtkomen heb ik op tijd op de rem getrapt, want ik weet hoe dat gaat aflopen: ik ga weg bij mijn nr1, niet omdat dat zo slecht is, maar vanwege mijn gevoel voor nr2, nr2 blijft bij zijn nr1, voelt zich schuldig omdat ik bij mijn nr1 ben weggegaan en de relatie zal een tijd door blijven modderen, en uiteindelijk zal hij het afkappen omdat er teveel aan hem getrokken wordt en hij niet bij zijn gezin vandaan wil. Dat was het scenario wat ik zag aankomen en daar heb ik voor gepast.
maandag 23 april 2012 om 15:16
Grenzen? Ik denk dat het stiekum hebben van een minnaar al de hele lading dekt. Ik heb er zelf voor gekozen, geniet er heel erg van en aanvaar ook de vervelende emoties die er bij kunnen komen. Ik zou bijna niet meer iets positiefs durven posten nu er zoveel medeforrummers zo in de dip zitten. Veel sterkte en wijsheid allemaal!
maandag 23 april 2012 om 15:31
Ik denk ook dat de hele minnaarsrelatie verandert, als een van beide ineens single wordt.
Dan ontstaat er ineens scheefgroei, de basis zoals hij was, is er niet meer en er moet een nieuw evenwicht gevonden worden.
Beide geven aan niet door te willen als single vrouw en getrouwde man in deze verhouding. Hij is er (nog?) niet aan toe om thuis te verlaten en de vraag blijft of dat ooit zo ver zal komen. Dat kan ook nog 5 jaar duren. Of meer.
En het ik wil niet wijsvingerig doen of 'zo goed weten hoe het zit', want dat het afschuwelijk is om dan contact te verbreken, weet ik ook heel goed. Dat doet pijn.
Maar alleen wachten op een antwoord van hem. Berichtjes blijven sturen om aan te geven wat je gevoel is. Het is allemaal zo plagen van jezelf. Het voor jezelf zo zwaar maken.
Hier heb ik ook alles op een laag pitje gezet. Afschuwelijk was het, maar het was de enige weg. En toen het eenmaal gedaan had, was het ineens veel rustiger. Het er tegenaan hikken was vele malen erger, dan het gevoel erna. Wat Herfstig ook heel duidelijk omschrijft. Je bent bang voor wat er gebeurd als je het kwijt raakt, maar je blijft gewoon ademen en wrs valt er een grote last van je schouders.
Watnu, je zit al twee maanden ongeveer in deze situatie. In die twee maanden is er eigenlijk nog niets veranderd. Misschien is dit dan het moment om het zelf achter je te laten, voor nu. Wie weet verandert er iets op korte termijn, maar nu maakt wachten je alleen maar ongelukkig.
Ik geloof ook wel dat je niet als een sneu vogeltje op de bank zit te wachten. Dat zou ook zonde zijn!
Dan ontstaat er ineens scheefgroei, de basis zoals hij was, is er niet meer en er moet een nieuw evenwicht gevonden worden.
Beide geven aan niet door te willen als single vrouw en getrouwde man in deze verhouding. Hij is er (nog?) niet aan toe om thuis te verlaten en de vraag blijft of dat ooit zo ver zal komen. Dat kan ook nog 5 jaar duren. Of meer.
En het ik wil niet wijsvingerig doen of 'zo goed weten hoe het zit', want dat het afschuwelijk is om dan contact te verbreken, weet ik ook heel goed. Dat doet pijn.
Maar alleen wachten op een antwoord van hem. Berichtjes blijven sturen om aan te geven wat je gevoel is. Het is allemaal zo plagen van jezelf. Het voor jezelf zo zwaar maken.
Hier heb ik ook alles op een laag pitje gezet. Afschuwelijk was het, maar het was de enige weg. En toen het eenmaal gedaan had, was het ineens veel rustiger. Het er tegenaan hikken was vele malen erger, dan het gevoel erna. Wat Herfstig ook heel duidelijk omschrijft. Je bent bang voor wat er gebeurd als je het kwijt raakt, maar je blijft gewoon ademen en wrs valt er een grote last van je schouders.
Watnu, je zit al twee maanden ongeveer in deze situatie. In die twee maanden is er eigenlijk nog niets veranderd. Misschien is dit dan het moment om het zelf achter je te laten, voor nu. Wie weet verandert er iets op korte termijn, maar nu maakt wachten je alleen maar ongelukkig.
Ik geloof ook wel dat je niet als een sneu vogeltje op de bank zit te wachten. Dat zou ook zonde zijn!
maandag 23 april 2012 om 16:17
quote:watnu75 schreef op 23 april 2012 @ 16:11:
Nee... Dacht ik net een knoop doorgehakt te hebben en berust te hebben, smst ie dat ie zoveel voor me voelt, het niet makkelijk vindt en de drang voelt om naar me toe te gaan, maar er nu (nog) tegen vecht...
Weet t weer ff niet meer!
Je maakt je erg afhankelijk van wat hij doet.
Hij voelt een drang....
Ben jij het niet waard dat hij een keuze maakt en doet?
I.p.v. melden dat hij een drang voelt....??
Nee... Dacht ik net een knoop doorgehakt te hebben en berust te hebben, smst ie dat ie zoveel voor me voelt, het niet makkelijk vindt en de drang voelt om naar me toe te gaan, maar er nu (nog) tegen vecht...
Weet t weer ff niet meer!
Je maakt je erg afhankelijk van wat hij doet.
Hij voelt een drang....
Ben jij het niet waard dat hij een keuze maakt en doet?
I.p.v. melden dat hij een drang voelt....??
maandag 23 april 2012 om 16:27
Jahhh daar is die weer
Sorry dat ik even inbreek, maar dit soort discussies zijn triggers voor mij, de oudere lezers en lezeressen (niet in leeftijd) weten dat ook van me.
Als je wat wil in je leven, zal je ervoor moeten gaan met alles wat je hebt. Dat geldt ook voor nr 1 relaties, als je geen open relatie hebt en je hebt een minnaar of minnares wees er jezelf dan van bewust dat je de deur uitgelazerd kan worden of in het milde geval ter verantwoording geroepen kan worden. Hoe goed dat jij ook denkt dat je nr 1 relatie is, is het nog altijd jouw perspectief. Als je voor een nr 1 relatie wil vechten breek dan met je nr 2 (of 3 of 4 zoals ik zelfs al eens lees hier).
Als je wat wil in je leven in je nr 2. context zal je er ook voor moeten gaan, als er in die relatie een breuk komt door slechte communicatie, onuitgesproken verwachtingen of geen duidelijkheid in mening of toekomst visie doe je jezelf net zo veel te kort als dat je die relatie stopt. Als je wat wil in je leven ga je toch niet zitten kissebissen op een forum waar iedereen je zegt laat het lekker zo en als het "ment to be" is komt het wel goed?? Als je wat wil in je leven moet je ervoor gaan en helder en duidelijk hebben waar je voor wil gaan. Achteraf kon wel eens blijken dat het je misschien door thuis te gaan zitten denken voor een ander je de boot mist, dan is dat idd "Ment to Be".
Ment to be is in mijn ogen de ultime vorm van luiheid, doe maar niets en laat het maar op je afkomen....
Ik wil hiermee overigens niemand afbranden en voor alles is wat te zeggen, als je jezelf geen verwijten wil maken zal je in elk geval er alles aan gedaan moeten hebben. Als het dan nog niet lukt heb je er in elk geval je best voor gedaan....
Communicatie is overigens een wondermiddel....
Sorry dat ik even inbreek, maar dit soort discussies zijn triggers voor mij, de oudere lezers en lezeressen (niet in leeftijd) weten dat ook van me.
Als je wat wil in je leven, zal je ervoor moeten gaan met alles wat je hebt. Dat geldt ook voor nr 1 relaties, als je geen open relatie hebt en je hebt een minnaar of minnares wees er jezelf dan van bewust dat je de deur uitgelazerd kan worden of in het milde geval ter verantwoording geroepen kan worden. Hoe goed dat jij ook denkt dat je nr 1 relatie is, is het nog altijd jouw perspectief. Als je voor een nr 1 relatie wil vechten breek dan met je nr 2 (of 3 of 4 zoals ik zelfs al eens lees hier).
Als je wat wil in je leven in je nr 2. context zal je er ook voor moeten gaan, als er in die relatie een breuk komt door slechte communicatie, onuitgesproken verwachtingen of geen duidelijkheid in mening of toekomst visie doe je jezelf net zo veel te kort als dat je die relatie stopt. Als je wat wil in je leven ga je toch niet zitten kissebissen op een forum waar iedereen je zegt laat het lekker zo en als het "ment to be" is komt het wel goed?? Als je wat wil in je leven moet je ervoor gaan en helder en duidelijk hebben waar je voor wil gaan. Achteraf kon wel eens blijken dat het je misschien door thuis te gaan zitten denken voor een ander je de boot mist, dan is dat idd "Ment to Be".
Ment to be is in mijn ogen de ultime vorm van luiheid, doe maar niets en laat het maar op je afkomen....
Ik wil hiermee overigens niemand afbranden en voor alles is wat te zeggen, als je jezelf geen verwijten wil maken zal je in elk geval er alles aan gedaan moeten hebben. Als het dan nog niet lukt heb je er in elk geval je best voor gedaan....
Communicatie is overigens een wondermiddel....
maandag 23 april 2012 om 16:28
quote:houvanjezelf schreef op 23 april 2012 @ 16:17:
[...]
Je maakt je erg afhankelijk van wat hij doet.
Hij voelt een drang....
Ben jij het niet waard dat hij een keuze maakt en doet?
I.p.v. melden dat hij een drang voelt....??
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
[...]
Je maakt je erg afhankelijk van wat hij doet.
Hij voelt een drang....
Ben jij het niet waard dat hij een keuze maakt en doet?
I.p.v. melden dat hij een drang voelt....??
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
maandag 23 april 2012 om 16:29
Watnu, hij wil je niet kwijt. Dat is duidelijk.
Maar de vraag is of hij je niet kwijt wil, omdat hij graag wil dat je 'beschikbaar' bent. Dat hij weet dat je toch wel op hem wacht.
Als hij thuis weg wil, moet dat zijn omdat dat ECHT op is, niet omdat jij wacht.
Op mij komt het nl een beetje over dat hij je warm wil houden, zeker wil weten dat jij er bent als hij de deur thuis dicht trekt.
Volgens mij kun je echt het beste tegen hem zeggen dat je een tijdje geen contact wilt, omdat je hier van in de war raakt (wat ook zo is) en dat je over een x termijn weer contact wilt. Of als hij thuis een beslissing heeft genomen.
Je bent echt wel veel waard voor hem, hij wil graag dat je er bent en blijft. Dat geloof ik wel. Maar voor nu vertroebelt het zijn blik, zoals Stew het in haar situatie ook omschreef.
Jij bent ook zijn afleiding.
Maar de vraag is of hij je niet kwijt wil, omdat hij graag wil dat je 'beschikbaar' bent. Dat hij weet dat je toch wel op hem wacht.
Als hij thuis weg wil, moet dat zijn omdat dat ECHT op is, niet omdat jij wacht.
Op mij komt het nl een beetje over dat hij je warm wil houden, zeker wil weten dat jij er bent als hij de deur thuis dicht trekt.
Volgens mij kun je echt het beste tegen hem zeggen dat je een tijdje geen contact wilt, omdat je hier van in de war raakt (wat ook zo is) en dat je over een x termijn weer contact wilt. Of als hij thuis een beslissing heeft genomen.
Je bent echt wel veel waard voor hem, hij wil graag dat je er bent en blijft. Dat geloof ik wel. Maar voor nu vertroebelt het zijn blik, zoals Stew het in haar situatie ook omschreef.
Jij bent ook zijn afleiding.
maandag 23 april 2012 om 16:33
quote:houvanjezelf schreef op 23 april 2012 @ 14:25:
Voorbeeld:
Je wilt stoppen met roken.
Dan kan je focus zijn "ik wil niet meer roken".
Feit is dan dat je toch weer met roken bezig bent.
Zeg je "ik wil gezond blijven" dan is je focus van het roken af en ben je dus ook niet (meer) met roken bezig.Ja, of met lijnen - oh my god, ook zo'n sterk punt van mij (not)
Voorbeeld:
Je wilt stoppen met roken.
Dan kan je focus zijn "ik wil niet meer roken".
Feit is dan dat je toch weer met roken bezig bent.
Zeg je "ik wil gezond blijven" dan is je focus van het roken af en ben je dus ook niet (meer) met roken bezig.Ja, of met lijnen - oh my god, ook zo'n sterk punt van mij (not)
maandag 23 april 2012 om 16:41
quote:JanJurk schreef op 23 april 2012 @ 16:28:
[...]
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
JJ, Watnu heeft al een aantal maal aangegeven bij haar minnaar wat zij wil en wat ze niet wil. Hij is degene die geen keuze maakt en blijft dwarrelen. Zoekt contact, stoot af, zoekt contact, stoot af.
Op een gegeven moment, als je als minnares je gevoelens op tafel hebt gelegd, meerdere malen, en besproken hebt dat je wel evt verder zou willen met de man in kwestie, dan is dat toch op een gegeven moment duidelijk? En dan moet je toch op een gegeven moment zeggen, oke, hij weet hoe ik er in sta, hij maakt geen keuzes die onze toekomst samen mogelijk maken, dan houdt het toch voor nu even op?
En als het dan zo moet zijn, ooit, op een zonnige dag, dan komt het wel. Als aanvallen niet werkt, moet je je op een gegeven moment er bij neerleggen en een ander pad inslaan. Je kunt niet blijven aanvallen en vechten om dat wat je wilt, als dat wat je wilt niet beschikbaar is.
Toch?
[...]
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
JJ, Watnu heeft al een aantal maal aangegeven bij haar minnaar wat zij wil en wat ze niet wil. Hij is degene die geen keuze maakt en blijft dwarrelen. Zoekt contact, stoot af, zoekt contact, stoot af.
Op een gegeven moment, als je als minnares je gevoelens op tafel hebt gelegd, meerdere malen, en besproken hebt dat je wel evt verder zou willen met de man in kwestie, dan is dat toch op een gegeven moment duidelijk? En dan moet je toch op een gegeven moment zeggen, oke, hij weet hoe ik er in sta, hij maakt geen keuzes die onze toekomst samen mogelijk maken, dan houdt het toch voor nu even op?
En als het dan zo moet zijn, ooit, op een zonnige dag, dan komt het wel. Als aanvallen niet werkt, moet je je op een gegeven moment er bij neerleggen en een ander pad inslaan. Je kunt niet blijven aanvallen en vechten om dat wat je wilt, als dat wat je wilt niet beschikbaar is.
Toch?
maandag 23 april 2012 om 16:41
quote:JanJurk schreef op 23 april 2012 @ 16:28:
[...]
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
JJ, Watnu heeft al een aantal maal aangegeven bij haar minnaar wat zij wil en wat ze niet wil. Hij is degene die geen keuze maakt en blijft dwarrelen. Zoekt contact, stoot af, zoekt contact, stoot af.
Op een gegeven moment, als je als minnares je gevoelens op tafel hebt gelegd, meerdere malen, en besproken hebt dat je wel evt verder zou willen met de man in kwestie, dan is dat toch op een gegeven moment duidelijk? En dan moet je toch op een gegeven moment zeggen, oke, hij weet hoe ik er in sta, hij maakt geen keuzes die onze toekomst samen mogelijk maken, dan houdt het toch voor nu even op?
En als het dan zo moet zijn, ooit, op een zonnige dag, dan komt het wel. Als aanvallen niet werkt, moet je je op een gegeven moment er bij neerleggen en een ander pad inslaan. Je kunt niet blijven aanvallen en vechten om dat wat je wilt, als dat wat je wilt niet beschikbaar is.
Toch?
[...]
Je kan ook gewoon duidelijkheid verlangen, dat kan alleen door een vraagstelling en heeft niets met afhankelijkheid te maken...
Overigens wel met je eens dat hij duidelijk moet zijn, in elk geval een richting geven en geen valse beloftes doen...
JJ, Watnu heeft al een aantal maal aangegeven bij haar minnaar wat zij wil en wat ze niet wil. Hij is degene die geen keuze maakt en blijft dwarrelen. Zoekt contact, stoot af, zoekt contact, stoot af.
Op een gegeven moment, als je als minnares je gevoelens op tafel hebt gelegd, meerdere malen, en besproken hebt dat je wel evt verder zou willen met de man in kwestie, dan is dat toch op een gegeven moment duidelijk? En dan moet je toch op een gegeven moment zeggen, oke, hij weet hoe ik er in sta, hij maakt geen keuzes die onze toekomst samen mogelijk maken, dan houdt het toch voor nu even op?
En als het dan zo moet zijn, ooit, op een zonnige dag, dan komt het wel. Als aanvallen niet werkt, moet je je op een gegeven moment er bij neerleggen en een ander pad inslaan. Je kunt niet blijven aanvallen en vechten om dat wat je wilt, als dat wat je wilt niet beschikbaar is.
Toch?
