Minnaartopic, deel 21.

quote:AtobeKeigo schreef op 15 augustus 2013 @ 18:16:

Ik snap niet waarom je jezelf niet zou beschermen en zeggen "Dan niet, maar dan ook echt niet. Ik spreek je wel weer als je met me omgaat op een manier waar ik niet doodongelukkig van wordt."

.



Omdat je je simpelweg vele malen doodongelukkiger zult voelen als er 0,0 contact zal zijn. Of althans; alleen dat beeld ervan al. Door er simpelweg als steun en toeverlaat te zijn (ook al moet je je eigen gevoel verloochenen) hou je het beeld levend dat je een bijzondere rol in zijn leven speelt en blijft de hoop aanwezig.



Er is weleens gezegd: kies altijd voor jezelf; trek die pleister er in 1x af, ga door de pijn en herstel langzaam. Was het echter maar zo makkelijk!

Ik zie het niet als teken van zwakte dat het niet lukt overigens; denk dat je verdraaid met jezelf moet vechten echter om je staande te houden. Maar verlies niet uit het oog; het is een nr2. Jij bent nr1 in dit verhaal. Lieve Sens, pas idd op jezelf.



Overigens, nr2 is hier weer in beeld; en ook ik probeer een modus te vinden hoe daarmee om te gaan. Verstandelijk gezien had ik afstand moeten houden; terug bij af en of ik dat leuk vind? Hoofd roept heel hard nee, gevoel doet echter rare dingen en verzint weer duizenden excuses. Ben er kortom nog niet uit.

quote:scylla schreef op 15 augustus 2013 @ 09:51:

Wat betekenen afkortingen als LD en BV? [newbie_modus]

BV betekent inderdaad, zoals roos al zei, Beste Vriend.



@oranje

Jij en 1,5 deden toch ook heel veel samen als gezinnen? Hoe ga je dat nu vorm geven? blijft dat? En zo niet, hoe verklaar je dat opeens aan de kinderen. Ik en BV stranden, als we afstand nemen, dus hier vaak op. We blijven elkaar zien vanwege de kinderen en het feit dat we elkaar heel vaak, sowieso, elders tegenkomen. Afstand nemen is nooit echt afstand en dat is ergens fijn want je blijft altijd een beetje in elkaars leven maar als je echt wil stoppen is het een onmogelijke opgave omdat je met elkaar geconfronteerd blijft worden. Ben dus heel benieuwd hoe je dit aan gaat pakken. Zo te lezen houden jullie, naast je van je partners, ook veel van elkaar. Weet je zeker dat je echt nee zou zeggen als hij voor zou stellen stiekem verder te gaan?



Sense, ik lees eigenlijk al heel lang mee en heb me zo vaak afgevraagd: waarom zijn jij en LD niet gewoon een stel? Want ik krijg de indruk dat jullie heel goed bij elkaar passen. Zou je niet ergens gewoon liever je leven met hem willen delen en de rollen, zoals iemand hierboven al schreef, omdraaien met nr. 1 en nr. 2?

Ik denk nu wel dat hij het onmogelijke vraagt van je, want hoe kan je opeens niet van iemand houden? Maar zoals ik hem lees is het wel een type die, hoe moeilijker hij het heeft, hoe meer afstand hij houdt en dat zegt niet opeens wat over wat hij voor jou voelt, wel over hoe hij met problemen omgaat. Dat is mijn idee maar ik kan er natuurlijk naast zitten.

Engel, hoe is het contact met nr. 2 weer opeens gekomen? Nam hij het initiatief of jij?

Roos; ik bedoelde het inderdaad ook zo! Het is je eigen angst die je weerhoudt het verstandigste te doen. Bij mijn oma hangt een mooi blauw tegeltje met de tekst "een mens lijdt het meest door het vrezen dat hij vreest" . Hoe waar!



En @jufmafkees; soms kun je elkaar niet ontlopen; als blijkt dat de chemie er nog steeds is verzin je excuses om toch contact te blijven houden. (Was het zo erg? Het is toch leuk? Ik moet mort niet zo ingewikkeld maken!) achteraf niet slim! Want de keuze voor stoppen had ik niet voor niets gemaakt. Alle twijfels van destijds spelen nu weer en weer wik en weeg ik.

Dames,

Na alle berichtjes over afscheid nemen, graag jullie advies...



Ik snap dat iedereen een mening heeft over een affaire met een uberfoute man. En het voelt ook heel lullig als ik bijvoorbeeld de liefdevolle berichten van sense en anderen lees. Bij mij was het: ik hou van hem, maar ik vind hem niet eens leuk als mens. Hoe raar en hoe dom. Maar het gebeurde wel.



Nu ik echt heb gezegd geen contact meer met me op te nemen. Valt het zwaar. Heel zwaar.



Na tig keer checken van mobiel (echt geen berichtje?) Werd ik aardig gestoord van mezelf. Te veel sigaretten, te veel wijn, te veel geestverruimende zaken...da's niet goed.Dacht ik: tussenvlees helpt altijd. Hoe k* je je ook voelt. En is minder slecht.voor mn gezondheid. Alleen heb ik nu contact met 2 potentieeltjes..die allebei volgens echt oprecht en lief zijn. (Jaja ook getrouwd met kids en zo) mag ik ze gebruiken om mr hufter te vergeten?



Wat vinden jullie?



X

Tip voor alle.dames die zich herkennen in de smoesjes die je aan jezelf verkoopt: google ns op: self serving bias. Da's het systeempje in je hersenen die die smoesjes verzint. Sowieso is het al knap dat je het aan jezelf herkent. Maar wellicht staat er op internet meer over, zodat je je gesterkt voelt. En als je het een stomme tip vindt, doe je het gewoon niet

quote:Rooss4 schreef op 15 augustus 2013 @ 20:10:

[...]





Mijn oma had vast de oude versie hangen haha. Dank je roos!



En fata. Spreuk voor jou; the best way to get over someone is to get. Under someone else. Of het klopt? Ik weet het niet, maar die spreuk komt vast niet uit de lucht vallen.

Thnx.

Ik heb al een soort rebound gehad. Met een onwijs lekker ding. Maar die woont helemaal aan de andere kant van het land. Wel gigoloexperience...dat dan weer wel. en moet zeggen dat mobiel heel lang niet aangeweest is. Maar ja, die kerel is single en ....

quote:jufmafkees schreef op 15 augustus 2013 @ 19:37:

[...]



BV betekent inderdaad, zoals roos al zei, Beste Vriend.



@oranje

Jij en 1,5 deden toch ook heel veel samen als gezinnen? Hoe ga je dat nu vorm geven? blijft dat? En zo niet, hoe verklaar je dat opeens aan de kinderen. Ik en BV stranden, als we afstand nemen, dus hier vaak op. We blijven elkaar zien vanwege de kinderen en het feit dat we elkaar heel vaak, sowieso, elders tegenkomen. Afstand nemen is nooit echt afstand en dat is ergens fijn want je blijft altijd een beetje in elkaars leven maar als je echt wil stoppen is het een onmogelijke opgave omdat je met elkaar geconfronteerd blijft worden. Ben dus heel benieuwd hoe je dit aan gaat pakken. Zo te lezen houden jullie, naast je van je partners, ook veel van elkaar. Weet je zeker dat je echt nee zou zeggen als hij voor zou stellen stiekem verder te gaan?

.



We doen inderdaad wel dingen als gezinnen samen. Hoe zich dat zal ontwikkelen weet ik niet. Mijn man en minnaarvrouw hebben ook nog contact, dus het zou zelfs kunnen dat ze familiedingen gaan doen waar ik of hij niet bij zal zijn. We wonen niet bij elkaar om de hoek, er zit meer dan 50 km tussen onze woonplaatsen, dus veel afspreken is toch al niet vanzelfsprekend. Als we nog wel afspreken of elkaar ontmoeten, stel ik me voor dat er geen katophetspekbinden-gelegenheid moet zijn, lijkt me slim

Stiekem is echt geen optie volgens mij. Ik ben open tegen mijn man en wil dit niet verzwijgen naar hem. En ik kan niet van hem vragen dat hij het verzwijgt naar haar, ook al verwacht ik dat hij het haar nooit zou vertellen. Ik denk zelfs dat ik boos op 1,5 zou worden, omdat hij met stiekem zijn relatie op het spel zet. Ik heb er niet voor niks een punt achter gezet. Niet voor mezelf, maar ik wil niet tussen hen in staan.

quote:fata schreef op 15 augustus 2013 @ 20:18:

Thnx.

Ik heb al een soort rebound gehad. Met een onwijs lekker ding. Maar die woont helemaal aan de andere kant van het land. Wel gigoloexperience...dat dan weer wel. en moet zeggen dat mobiel heel lang niet aangeweest is. Maar ja, die kerel is single en ....Fata, misschien een mooi moment om te herbezinnen. Je hebt een gezin thuis, misschien daar weer eens op focussen? Ik vind je een beetje destructief klinken soms.

Elkaar 100% loslaten is gewoon nicht im frage.. Dat is gewoon uitgesloten.. Punt!



Naast de relatie die we hadden, (k&%#$t,.. dat 'hadden' schrijft nog steeds niet makkelijk) was er zoveel meer.. Zaken die we beiden ook niet zomaar in iets of iemand anders zullen vinden. Het is ons beiden te dierbaar om dat zomaar weg te gooien en af te doen met 'het was mooi' ...



Het is een tijdelijke situatie, dat echte loslaten, dat niet mogen/kunnen helpen. Helaas net in een periode dat ik er zelf grote behoefte aan heb, en dat bij niemand anders neer kan leggen.



Maar wil ik een blok beton zijn? Nee.. Wil ik hem nog verder dat gat in duwen omdat ik zonodig moet uiten hoe ik me voel? Dat ik steeds mijn frustraties zijn kant op moet kunnen ventileren? nee..



Ik weet ook nog niet hoe ik dit ga aanpakken, en ook niet hoe ik hier zelf uit ga komen. Ik weet wel wat ik anders zal moeten doen. Hoe ik bepaalde muren weer op moet bouwen.. hoe ik bepaalde gevoelens en emoties zeer goed de baas moet worden. En dat ik een groot deel van spontane ik zal moeten begraven. Een spontaan deel van mij wat door hem is aangeboord, wat maar weinig mensen van mij kennen.. maar wat nu weer diep weggestopt zal worden. veilig achter slot en grendel zonder dat ik er zelf nog bij kan.



De spontaniteit waarin ik voor het eerst tegen iemand durf te zeggen "ik hou van je" ..

Sensual, uit al posts heb ik jou door de tijd heen leren kennen als iemand met zo'n groot hart! Je hebt in dit topic en verder op het forum zoveel lieve dingen geschreven. Maar er wordt, of er is afgelopen jaren (afgaande van wat ik van jou gelezen heb) op een bepaalde manier ook behoorlijk gebruik van je gemaakt door de mensen om je heen volgens mij. Ik hoop dat je dat zelf ook zo kunt zien. Want begrijp ik nu dat je als geliefde effectief aan de kant wordt geschoven nu hij zijn "nieuwe leven" plant? Word je niet een beetje gemanipuleerd met mooie woorden hier?

Sensual, kun je misschien voor mij kort je situatie beschrijven? Ik zou graag wat je schrijft in het verhaal willen plaatsen. Er spat zoveel emotie vanaf, je schrijft met zorg, zou graag wat meer context weten.

quote:AtobeKeigo schreef op 15 augustus 2013 @ 18:16:

Maar hij wil dus niet eens dat Sensual D naast hem komt zitten in het zwarte gat...



Ik snap hoe ontzettend verdrietig en kwetsend dat moet zijn en hoe moeilijk het is. Ik snap niet waarom je jezelf niet zou beschermen en zeggen "Dan niet, maar dan ook echt niet. Ik spreek je wel weer als je met me omgaat op een manier waar ik niet doodongelukkig van wordt."



Maar ik hoef het ook niet te snappen natuurlijk. Het enige wat ik wil meegeven is: Pas goed op jezelf, zeker als je in een situatie zit waar anderen dat niet doen. Dat het moeilijk is als je er in zit en je gevoel heel iets anders wil is begrijpelijk. Juist daarom geven mensen verstandelijk advies, gezien van een afstand.



Voordat ik met mijn nr. 2 stopte zie een goede vriendin: "Als jij je eigen grenzen niet aan kunt geven, hoe kun je dan van anderen verwachten dat ze daar rekening mee houden?"



Deze zin heeft mij erg aan het denken gezet, en er uiteindelijk voor gezorgd dat ik gestopt ben met nr. 2 (en op mijn werk e.a. heb aangegeven). Sense, als ik jouw posts lees, heb ik het gevoel dat jij je eigen grenzen niet aangeeft, of wellicht niet eens weet waar die liggen. Zo begrijpelijk dat je in deze situatie LD niet wil laten zitten, maar laat dat niet ten koste van jezelf gaan!

quote:Rooss4 schreef op 15 augustus 2013 @ 19:18:

[...]



En hier zit m de crux. Want nee, je zult je niet doodongelukkiger voelen mits je ook daadwerkelijk achter een afstand kan staan. Je bent alleen báng je doodongelukkiger te voelen. Vasthouden en niet loslaten heeft eigenlijk altijd met je eigen angst te maken. Daarom is durven loslaten ook zo sterk.

Wat overigens niet betekend dat ik het niet snap. Integendeel....



Mooie post Rooss! Mijn ervaring: de eerste weken / maanden doet het ongelovelijk veel pijn! Maar ik merk nu langzaam hoe veel energie de relatie met nr. 1 mjn heeft gekost. En hoe bevrijdend het kan zijn om een hele dag niet op Whatss app te kijken of hij online is geweest en een berichtje heeft gestuurd. Om al je energie op nr. 1 en je gezin te kunnen richten en hoe je daar dan meer van kunt genieten.



Natuurlijk mis ik nr. 2 bij vlagen enorm, en als hij morgen voor mijn deur zou staan en zou zeggen, zullen we onze relatie weer oppakken zou ik wellicht niet eens stevig genoeg in mijn schoenen staan om 'Nee' te zeggen. Maar doodongelukkig ben ik zeker niet.

quote:oranjexx schreef op 15 augustus 2013 @ 22:04:

[...]





We doen inderdaad wel dingen als gezinnen samen. Hoe zich dat zal ontwikkelen weet ik niet. Mijn man en minnaarvrouw hebben ook nog contact, dus het zou zelfs kunnen dat ze familiedingen gaan doen waar ik of hij niet bij zal zijn. We wonen niet bij elkaar om de hoek, er zit meer dan 50 km tussen onze woonplaatsen, dus veel afspreken is toch al niet vanzelfsprekend. Als we nog wel afspreken of elkaar ontmoeten, stel ik me voor dat er geen katophetspekbinden-gelegenheid moet zijn, lijkt me slim

Stiekem is echt geen optie volgens mij. Ik ben open tegen mijn man en wil dit niet verzwijgen naar hem. En ik kan niet van hem vragen dat hij het verzwijgt naar haar, ook al verwacht ik dat hij het haar nooit zou vertellen. Ik denk zelfs dat ik boos op 1,5 zou worden, omdat hij met stiekem zijn relatie op het spel zet. Ik heb er niet voor niks een punt achter gezet. Niet voor mezelf, maar ik wil niet tussen hen in staan.



Man en minnaarvrouw hebben nog wel contact, terwijl jij van minnaarvrouw geen contact met minaar mag hebben? Begrijp ik dat nou goed? Dat is toch ook een scheve regeling?



(Ik word al plaatsvervangend boos als ik dit lees )

quote:Sensual_D schreef op 15 augustus 2013 @ 22:36:

Elkaar 100% loslaten is gewoon nicht im frage.. Dat is gewoon uitgesloten.. Punt!



Naast de relatie die we hadden, (k&%#$t,.. dat 'hadden' schrijft nog steeds niet makkelijk) was er zoveel meer.. Zaken die we beiden ook niet zomaar in iets of iemand anders zullen vinden. Het is ons beiden te dierbaar om dat zomaar weg te gooien en af te doen met 'het was mooi' ...



Het is een tijdelijke situatie, dat echte loslaten, dat niet mogen/kunnen helpen. Helaas net in een periode dat ik er zelf grote behoefte aan heb, en dat bij niemand anders neer kan leggen.



Maar wil ik een blok beton zijn? Nee.. Wil ik hem nog verder dat gat in duwen omdat ik zonodig moet uiten hoe ik me voel? Dat ik steeds mijn frustraties zijn kant op moet kunnen ventileren? nee..



Ik weet ook nog niet hoe ik dit ga aanpakken, en ook niet hoe ik hier zelf uit ga komen. Ik weet wel wat ik anders zal moeten doen. Hoe ik bepaalde muren weer op moet bouwen.. hoe ik bepaalde gevoelens en emoties zeer goed de baas moet worden. En dat ik een groot deel van spontane ik zal moeten begraven. Een spontaan deel van mij wat door hem is aangeboord, wat maar weinig mensen van mij kennen.. maar wat nu weer diep weggestopt zal worden. veilig achter slot en grendel zonder dat ik er zelf nog bij kan.



De spontaniteit waarin ik voor het eerst tegen iemand durf te zeggen "ik hou van je" ..



Tranen in mijn ogen terwijl ik dit lees. Waarom zou je spontane deel alleen voor LD mogen zijn? Het zit in je! Jij bent diegene die er controle over heeft. Waarom weer muren opbouwen, het spontane begraven?



Echt, ik begrijp dat je niet definitief afstand van hem wil nemen. Dat is wellicht ook niet nodig. Maar op dit moment kun je niets voor hem doen, hij wil je niet toelaten. Doe een stap achteruit (hoe moeilijk dat ook is!), zorg voor jezelf en over een tijdje, als hij je weer toelaat ben je ook weer sterk genoeg om voor hem te zorgen. Nu sleuren jullie elkaar de afgrond in, en dat is nooit goed. Zorg goed voor jezelf meissie!

Au au au. Godverdomme, kan iemand mij vertellen op wel moment normaliter de piek bereikt is in de scherpe pijn van luduvudu? Uithuilen in mijn badjas – die híj als laatst gedragen heeft, op sommige stukjes stof ruik hem nog, of verbeeld ik me dat? – en digiknuffels hier helpen, maar ik mis een fysieke schouder, van iemand die het verhaal kent en die me niet veroordeelt.



Iemand woonachtig bij mij in de buurt?



Gisteravond met hem geskyped. Als ik hem niet help af te kicken van mij door onbeschaamd te snotteren voor de cam en hem mijn troebele ogen en rode huilwangen te laten zien, dan weet ik het ook niet meer. Was echt pittig. In ons contact was ik tot nu toe het meest afhoudend. Ik uitte de meeste twijfels. Nu ik hem hoor zeggen dat het voorbij is, voelt dat als gedumpt worden.



De afgelopen maanden hebben we elkaar flink gespaard. “Wil jij ermee stoppen?” “Weet ik niet, ik denk het niet… Wat wil jij?” Beide bang om de knoop door te hakken, om de ander verdriet te doen. Voor de afscheidsdate twijfelde ik echt tot het plafond, bij hem was dat minder. Zijn woorden gister: “Ik denk dat je wel voor jezelf moet gaan beseffen dat het over is tussen ons. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan er niet verder mee gaan.”



IK WEET HET!!! Ik kan er ook niet mee verder gaan. Maar het is zooo definitief als jij het uitspreekt!!



Wat ik nu over heb, is de zoete pijn in mijn been- en buikspieren. En de rauwheid tussen mijn benen (ja, we hebben hard gewerkt die middag). Reminds me of him. Ik hoop dat met het wegebben van die fysieke pijn het misselijkmakende liefdesverdriet ook vertrekt.



“Dankjewel lieve, geile *. Je hebt me een hoop herinneringen gegeven die ik koester, maar nooit met iemand zal delen. Gek, en bijzonder.” mailde hij me. So true. Herinneringen koesteren, aan ons, aan hem, aan de blik in zijn ogen, hoe hij smaakte, zijn zachtheid, zijn dominante maniertjes, zijn geur, hoe dichtbij hij kwam. Voorál: hoe dichtbij hij kwam. Nooit vergeten, en voor altijd iets van ons.

Dat ligt eraan waar je woont Scylla



Die piek, tja, die duurde bij mij wel weken. Maar nu, na 3 maanden kan ik toch echt zeggen dat het beter gaat. Wat mij vooral heeft geholpen is een tijdje echt geen contact (gedwongen, door de vakantie). Echt even helemaal afkicken van elkaar. Heel veel sterkte! Luduvudu doet pijn, maar het wordt minder, echt!!

Scylla, ik moest er dit voorjaar ook noodgedwongen doorheen. Van het ene moment op het andere werd al ons contact verbroken. Dat was zo ontzettend zwaar! Net ook op een moment dat ik mijn vriendje zo nodig had. En dan kun je niemand zeggen dat je verdriet ook is omdat je minnaar uit the picture is. Je moet er alleen doorheen. Ik heb hem zo vaak willen contacten, op welke manier dan ook, maar ik heb het niet gedaan. Want hij deed het toch ook niet. En uiteindelijk denk ik dat dit het beste was, totaal geen contact meer.

Natuurlijk mis ik hem nog steeds, maar ik heb het een plekje kunnen geven. Ik ga er maar vanuit dat het zo beter is voor hem, en dat ik ook mijn geluk wel weer eens zal vinden.

Ik heb er wel een paar maanden verdriet van gehad. Maar dat hele erge diepe verdriet was na een maand over, denk ik.



Cold turkey is kl*te maar wel de enige manier, denk ik...

quote:kameko schreef op 16 augustus 2013 @ 08:44:

[...]





Man en minnaarvrouw hebben nog wel contact, terwijl jij van minnaarvrouw geen contact met minaar mag hebben? Begrijp ik dat nou goed? Dat is toch ook een scheve regeling?



(Ik word al plaatsvervangend boos als ik dit lees )



De gevoelens van 1,5 en mij zijn veel sterker dan hun gevoelens. Voor die sterke gevoelens kan zij geen ruimte geven, ook al heeft ze dat volgens mij wel geprobeerd. Zoals Ien hier gisteren ook schreef, na iedere date van ons was er wel weer iets kleins waar ze flink last van had. Juist omdat ik steeds weer zag wat het met haar deed en dus ook met hun relatie, en omdat er voor mij steeds minder ruimte overbleef om de liefde voor hem in te vullen op een manier zoals ik het graag zou willen, heb ik er een punt achter gezet.



Ik moet soms wel even slikken als man en zij contact hebben, ook al weet ik dat het alleen maar koetjesenkalfjespraat is, maar ik kan en wil mijn man daar niet in beperken. En ik voorzie zelfs dat zij ook daar een eind aan maakt, omdat ik verwacht dat ze het thuis nu best zwaar hebben.

quote:Sensual_D schreef op 15 augustus 2013 @ 22:36:

Elkaar 100% loslaten is gewoon nicht im frage.. Dat is gewoon uitgesloten.. Punt!



Naast de relatie die we hadden, (k&%#$t,.. dat 'hadden' schrijft nog steeds niet makkelijk) was er zoveel meer.. Zaken die we beiden ook niet zomaar in iets of iemand anders zullen vinden. Het is ons beiden te dierbaar om dat zomaar weg te gooien en af te doen met 'het was mooi' ...



Het is een tijdelijke situatie, dat echte loslaten, dat niet mogen/kunnen helpen. Helaas net in een periode dat ik er zelf grote behoefte aan heb, en dat bij niemand anders neer kan leggen.



Maar wil ik een blok beton zijn? Nee.. Wil ik hem nog verder dat gat in duwen omdat ik zonodig moet uiten hoe ik me voel? Dat ik steeds mijn frustraties zijn kant op moet kunnen ventileren? nee..



Ik weet ook nog niet hoe ik dit ga aanpakken, en ook niet hoe ik hier zelf uit ga komen. Ik weet wel wat ik anders zal moeten doen. Hoe ik bepaalde muren weer op moet bouwen.. hoe ik bepaalde gevoelens en emoties zeer goed de baas moet worden. En dat ik een groot deel van spontane ik zal moeten begraven. Een spontaan deel van mij wat door hem is aangeboord, wat maar weinig mensen van mij kennen.. maar wat nu weer diep weggestopt zal worden. veilig achter slot en grendel zonder dat ik er zelf nog bij kan.



De spontaniteit waarin ik voor het eerst tegen iemand durf te zeggen "ik hou van je" ..



Misschien is dit het moment om ook voor jezelf een moment van bezinning te nemen. Want wat je hier schrijft is nogal heftig. En ik vind het dan ook nogal heftig dat je dit aan 1 persoon ophangt. Je moet aan je zelfbeeld gaan werken Sense, als dit je werkelijke gevoelens zijn. Want waarom zou je alleen open en eerlijk naar LD kunnen zijn?



Soms snap ik de ballen van jullie relatie. Kan je me eens uitleggen wat het verschil is tussen houden van zoals jullie deden en wat houden van is in het kader van 'dinnetje-riendje'? Jullie waren toch soulmates van elkaar, voordat de seks erbij kwam? Jullie bespraken toch alles met elkaar, lief, leed, onzekerheden etc.

Ik begrijp dat LD daar nu niet op zit te wachten/niets mee kan. En ik denk dat je dat ook moet accepteren. Hij zit in een depressieve periode/is depressief en kan nu niks met jouw emoties. En dat is rottig voor jou, maar als je echt zoveel om hem geeft, dan denk ik dat je die emoties nu inderdaad voor je moet houden. De vraag is alleen wat jij er mee gaat doen. Wil jij alles bij jezelf op slot zetten voor de man die niet voor jou kiest? Wil je dat serieus?



Ik denk dat je 100.000 stappen te ver vooruit denkt Sense. Nu al denken over hoe het straks zal zijn als hij een nieuwe relatie heeft. De man moet nog scheiden! En moet eerst zijn hoofd op orde krijgen. Of ben je bang dat hij je nu loslaat zodat hij eens even lekker kan rebounden? Je kent LD een beetje, hij is net van het destructieve soort als jij bent, misschien nog wel een tikkeltje erger. Bedenk goed hoe ver je hierin mee wilt gaan. Las gisteren nog een mooie quote. Best wel toepasselijk bij jou denk ik:



"Als we ons aanpassen om mensen niet kwijt te raken, verliezen we ons zelf"