Mijn kat is steeds de sigaar* (*gekuisde versie)

Telkens weer. Soms is een tussenpoos zo groot dat ik denk dat het misschien over is, maar nee, afgelopen week gebeurde het volgende.



De keukendeur naar de tuin staat open. Ik ben net even naar binnen, jongste zoon is net uit school, we zitten binnen in de koelte, ik luister naar de belevenissen van die dag...



Op eens een schreeuw, een kattenpaniekuithaal. Uit de achtertuin.

Ik weet eigenlijk al meteen wat er loos is.



Zoon en ik haasten ons naar buiten en inderdaad, er is weer een confrontatie tussen onze ouwe en terror-**** zoals ik hem noem als hij weer zijn macho-gedrag vertoont.



Ik vind het sowieso al naar dat mijn beessie altijd de pineut is. Het vechten vind altijd plaats op zijn terrein (onze tuin, of ons huis, waar de agressor doodleuk binnenloopt alsof het zíjn thuis is), maar nu ziet het er anders uit.

Mijn kat is niet boos en groot. Hij heeft geen dikke staart, hij is bang.

En daarom klonk zijn kreet ook niet als afweer, maar als angst, paniek, doodsnood. Daarom schrokken we ook zo, en renden we naar buiten.



Hij zit weggedoken achter een tuinstoel, helemaal in een hoekje tegen de muur. Terror-**** zit tegenover hem, dreigend. Ik buk me naar mijn dier dat met grote ogen voor zich uit staart en ik zie de grote groef in zijn neus. Er komt nu nog geen bloed uit, maar dat zal zo wel gaan lopen. Ik weet het uit ervaring. Het vorige lidteken werd net een beetje minder zichtbaar..

Verder ziet hij er klein en armoedig uit, haalt snel adem waarbij ik zijn flanken snel zie bewegen.



Ik hou van katten, maar de buurkat zou ik nu het liefst de tuin uittrappen.

Maar hij maakt uit zichzelf al rechtsomkeert, gestoord in zijn aktiviteiten.



Onze ouwe maakt snel dat hij naar binnen komt.

En dan zie ik het, en mijn hart breekt een beetje. Op de plek waar hij net zulke angstige momenten heeft beleefd, ligt een plasje urine.

Hij heeft van angst zijn plas laten lopen.

Ik heb zo'n meelij met hem, en loop naar binnen. Hij loopt een rondje en is van slag, hij weet niet precies waar hij zal gaan zitten.

Ik doe de keuken deur dicht en zeg dat het over is, de deur is dicht en hij kan hier niet komen.

Meer voor mijzelf dan voor hem, wat begrijpt dat dier er nou van?



Ik wilde hem oppakken en troosten maar zo werkt dan niet met een kat. Daarom heb ik hem maar met rust gelaten, en toen hij na een halfuurtje weer wat minder in zichzelf gekeerd leek, riep ik hem en kwam hij naar me toe om naast me op de bank te liggen.

Met zijn gehavende neus gaf hij me nog een kopstoot.

De lieverd.



Ik weet dat het zo nou eenmaal is, en het is de natuur, maar ik moest het even kwijt.

Het is een kater, hij heeft in zijn leven ook een moeilijke start gehad.



Toen ik een kat wilde hoorde ik van een vriendin van een mevrouw die ergens in een huis een soort van kattenopvang had, ik heb er naartoe gebeld en ze vertelde me dat ze katjes van verschillende leeftijden had zitten. Kittens, maar ook iets oudere katjes. En er tussendoor liepen ook wat honden los, zag ik toen ik op het bovenhuis! aankwam.



Er stond een grote bench in een kleine keuken, en daar zaten de katjes in die nog niet zelfstandig het huis mochten verkennen. Dat mochten alleen de groteren.



In die bench zaten een stuk of 10, 12 katjes, met allerlei verschillende vachtjes. Ook waren ze niet allemaal even groot.

Ik kwam er tegelijk met een andere vrouw die gelijk bukte boven de bench en er voordat ik de kans had om ook even te kijken wat er voor moois te zien was, graaide ze er twee uit, en gaf ze over aan de opvangmevrouw:"deze twee neem ik".

Ze koos een rood, langharig dingetje en een overwegend wit met beetje lapjes hier en daar.

Er waren nog wat tijgertjes die als apen tegen de wand opklommen, en een minuscuul zwartwittertje, dat zat te zitten en een beetje rondkeek. Ook krioelde er nog een kluitje van dat rooie spul over elkaar heen, korthaartjes.

De rode katertjes waren al gereserveerd, werd me gezegd.



Ik had geen kleur in gedachten, ik zou even kijken naar welk snuitje me aanstond. Ik pakte een tijgertje op die spartelde en wegwilde, en de tweede was ook niet erg gewillig.

Nou, dacht ik dan ga ik die zwartwitte maar even oppakken, en omdat hij zo rustig zat ging dat heel makkelijk, een hand op het borstkastje, een hand onder het kontje en húp, ik hield hem voor me, keek hem aan en dat was ok, en toen hield ik hem tegen me aan op borsthoogte. Meteen begon hij te klimmen, omhoog in mijn nek, met zijn koppie onder mijn kin, en hij begon zachtjes te spinnen! Ik wist meteen dat dat hem zou worden.



Ik sprak met de mevrouw af dat ik hem de andere dag zou komen halen, ik wilde nog even een mandje voor hem kopen en eten en dergelijke.

De volgende dag werd ik gebeld.

Die mevrouw wilde hem niet meegeven want hij was een beetje ziek. Hij had koorts, en ze schatte in dat het niet ernstig was, maar ze wilde geen ziek beestje meegeven. Of ik misschien een andere wilde komen uitzoeken.

Nee, dat wilde ik niet... ik zou contact met haar houden en kijken hoe het met hem zou gaan..na een paar dagen werd hij beter gemeld en ben ik hem alsnog gaan ophalen.



Het was niet duidelijk hoe oud hij precies was, maar hij was zelfstandig, at goed, werd er gezegd, en hij was zindelijk. De kattebak was nog wat hoog voor hem, dus had ik een verfrollerbakje voor hem gekocht waar hij makkelijk in en uit kon lopen, kittenvoer, we waren er helemaal klaar voor.

Ik maakte een afspraak bij de dierenarts voor een eerste kennismaking en een algemene gezondheidscheck.

Die afspraak heb ik nog vervroegd omdat hij na een dag bloed bij zijn ontlasting had, en een knalhard opgezet buikje.

De dierenarts schatte hem amper 6 weken oud, te mager en met darmpjes die nog niet rijp waren voor kattevoer.

Veel te jong bij zijn moeder weggehaald, in de kattenopvang was geen moederpoes te bekennen en hij was echt veel kleiner dan de andere katjes die er zaten.



Ik heb hem toen als een babietje onder mijn hoede genomen, kittenmelk gegeven en hij sliep op mijn buik als hij moe was van het spelen.



Gelukkig is het snel goed gekomen met hem, en ik heb door de jaren heen, hij is nu 7, een bijzondere band met hem gekregen. Hij is een stukje van mijn leven, en hij kan zulke aanvallen van knuffeligheid hebben dat het kwijl loopt en spettert, dat ik ervaar als pure dankbaarheid dat ik hem toen uit die kattenhel gered heb. En ik zeg dan ook: wees jij maar blij dat jij niet uitgekozen bent door iemand die een kat bij haar interieur zocht (mevrouw rood-langhaar en lapje) want die had nooit de moeite genomen om jouw gebruiksaanwijzing zelfs maar te lezen.

En dan kijkt hij me aan en knijpt hij zijn oogjes toe.

Ik geloof dat hij mij verstaat.