Leven met pijn: ongemakken, wilskracht en salamiworsten

* breekt even in: onder een vorige nick (of 2) heb ik in de voorlopers van dit topic veel contact gehad met Pixie en Dreamer, dus ik kom even zwaaien Ben heel even terug op viva, maar kom hier zelden meer. Voorheen was ik Cay*



En voor de rest: sterkte allemaal, pijn sucks big time. Door de vrieskou ben ik even pijnvrij en geniet me suf.

Hee.. Bijtring.. (wat een nick ) leuk dat je even langskomt



Lekker dat het helpt tegen je pijn. Geniet!

Alles goed met de kleine? En de iets minder kleine?

De kleine is al weer bijna een jaar (3x raden hoe ik aan de nieuwe nick kom, nadat Cay geanonimiseerd is ) en doet het goed, de minder kleine ook.

Na de geboorte van de kleinste wel een fikse terugslag gehad of liever goed ervaren hoe heftig mijn dagelijkse pijn was, ben door de zwangerschap bijna een jaar pijnvrij geweest. Zit nu weer op mijn normale niveau...

UWV..... (klinkt voor mij als een vloek!)



Wat een ......... (vul zelf maar wat in) zitten daar zeg. Ik moet zelf altijd naar het gebouw in Almere. Een trap voor de deur zó hoog. Wel zo'n zig-zag-baan voor een rolstoel (maar dan moet je dus geen hartpatient zijn)

Ik kwam daar, leg de 'arts' uit wat het probleem is en zegt ie doodleuk: "ja, maar jij kan nog prima bureau-werk doen!" Pas na een uitleg over mijn ziekte draaide hij iets bij en had hij door dat ik 10 maanden na de amputatie nog niet in staat was om te werken. Wel zou hij zijn uiterste best doen om mij weer aan het werk te krijgen. Mis mijn onderbenen, heb een hartziekte, ben daardoor continu moe, heb longschade.... Behoorlijk trauma te verwerken, kan me niet concentreren, lange stukken lezen lukt niet... Maar, ik moest en zou gaan werken!

Zeer gedeprimeerd reed ik weer naar huis en werd ondertussen gebeld door meneer-de-uwv-arts. Hij was nog iets vergeten te vragen........ Of ik door mijn hartziekte ook vocht vasthoud in mijn enkels......... Ik dacht dat ik zou ontploffen! Heb gezegd dat het nooit verder zakt dan mijn knieeen. Toen bleef het stil, hij snapte het niet. Waarop ik hem vertelde: "ik was zojuist bij u...." "

"Ja, dat klopt, maar ik ben het vergeten te vragen.

- "Ik was die mevrouw in die rolstoel......"

"Jaha, dát weer ik."

- "Ik was die mevrouw zónder onderbenen, in die rolstoel!"

"Ja... ?"

- "Hoe kan ik dan -gloeiendegloeiendegloeiende- VOCHT VASTHOUDEN IN MIJN ENKELS???!!!!"

"Uhhhhhm....... ja... uhhhh... ik bedoelde: híeld u wel eens vocht vast in uw enkels?".......



Heb gezegd dat ik duidelijk zijn interesse en inlevingsvermogen kon voelen en me ook echt gehoord voelde bij hem. Dat hij vooral niet moest proberen zich eruit te redden omdat ik overduidelijk wist dat ik een nummertje was voor hem was. Dat ik niet alleen geirriteerd was maar nu ook bijzonder teleurgesteld en verdrietig om zóveel domheid. En dat ik mij serieus afvroeg of ik vertrouwen kon hebben in zo een organisatie......

Een paar dagen later werd ik ineens gebeld door een vrouwelijke collega van hem dat ze nog een paar vragen voor me had (was druk op zoek naar een passende functie voor mij) Waarop ik zei dat ik eerst 'even' iets had. Verhaal verteld wat me door haar collega gevraagd was en prompt bibberde mijn stem (het was kwart over 8 's morgens en ze had me wakker gebeld) "Dat méént u niet!!!" Was haar antwoord. Een half uur later belde ze terug. Er was absoluut géén passend werk te vinden....... Ze moest me na een jaar weer oproepen voor een keuring zei ze, maar ik kon er vanuit gaan dat dat niet ging gebeuren voegde ze er aan toe.... Waarom weet ik ook niet precies.



Mijn advocaat en arbeidsdeskundige helpen me. Ik krijg nu wel een uitkering van een laag niveau, maar het is te doen. Gezien de procedure die er loopt (vanwege de med. misser) zal het allemaal wel goed komen. De tegenpartij moet straks het verschil tussen mijn vroegere loon en de uitkering levenslang (nou ja, tot mijn 67ste als ik dat haal) gaan uitbetalen....... Daarom probeert de tegenpartij mij aan het werk te krijgen. Gaat ze niet lukken. Het is niet dat ik niet wil, ik kan het gewoon écht niet! Naast de lichamelijke problemen is het geestelijk ook een flinke belasting om alles te verwerken. Binnenkort ga ik naar een psycholoog voor wat hulp bij het verwerken.... Want elke keer 'traumatische beelden' (zoals de psych. in het rev.centrum het noemde) als je op bed ligt en je ogen dichtdoet eist momenteel behoorlijk zijn tol. Ook het onrustige slapen door het dromen (elke nacht lig ik op de IC) zijn slopend. Als ik een nacht iets anders droom word ik de volgende morgen uitgerust wakker... Een gevoel dat ik bijna niet ken!

Laatst iets gelezen over ptss. Dat was bijzonder herkenbaar, heb alleen op dit moment geen zin in 'nog een stempeltje erbij'

Jeetje Kuuk, dat vroeg hij echt? -zit met haar mond open hier..- Wat een schoft

En ik snap helemaal dat je geen zin heb in nog een stempeltje



Dreamer:



Jeej, wat vreselijk frustrerend lijkt me dat, ik vnd je wel supersterk dat je ondanks je pijn nog zo in beweging bent! Post je wel even een mooie foto? Dan kan ik lekker kijken terwijl ik warm zit



Yezka: Ik vond, nee, vind het ook nog steeds moeilijk dat ik een uitkering heb. En dan meteen 80-100%. Aan de ene kant fijn dat ik serieus genomen werd, aan de andere kant voelden ik me zo.. Afgeschreven. Op dat moment kon ik namelijk wel werken maar niet elke week. Daarom ging ik ook aan de slag als freelancer maar dat was allemaal iets te enthousiast, ik overschat mezelf nog wel eens.



En Pixie: Ik ga even met een helder hoofd alles lezen en met mama overleggen. Eerst even het ziekenhuis afwachten donderdag, ik zei overleg met m'n arts maar ik faalde. Ik dacht iets maar dat heb ik helemaal niet opgeschreven dus dat was stom. Ik bedoelde overleg met m'n arts over mogelijk andere medicijnen waardoor ik misschien wat minder moe ben. Dat bedoelde ik eigenlijk. Hoewel ik niet wist dat mijn arts niets in te brengen heeft! En wat weet jij veel van het UWV zeg, over meer dingen. Viel me eerder al op!

Kuukelesaan... ik weet niet eens hoe ik moet reageren op jouw verhaal van het UWV... Misschien dat ik iets kan verzinnen als ik mijn onderkaak heb teruggevonden. Mijn mond viel zo ver open, dat ie ergens op de grond moet liggen.



Maar je slaapproblemen herken ik heel goed. Ik kwam destijds met een PTSS van de SEH. Afschuwelijk, die nachtmerries. En overdag de flashbacks. Ik heb na een paar weken hulp gevraagd bij de GGZ. Daar heb ik ongeveer een half jaar EMDR-behandelingen gehad. En dat hielp! Ik begrijp het heel goed als je er nog niet aan wil, maar ik hoop dat er een moment komt dat je het kan zien als een kadootje voor jezelf. Wat overigens niet betekent dat de therapie een makkie is..

Bijtring, jemig wát een nick. Vind het maar niets, sorry. Had de oorsprong al wel verwacht maar vind het geen c.ay-nick zogezegd. Leuk je weer even te lezen



Kuuk, yep das het UWV zoals ik het ken. Kan een handig punt zijn in therapie; hoe daarmee om leren gaan op een wijze waarbij je de belasting minimaliseert. Want het UWV veranderd niet en dus maar aan ons om daar een weg in te vinden.



Zelf ben ik het maar als een twilight wereld gaan zien, waarbij die werkelijkheid gewoon los staat van de aardse realiteit. Ik kijk bijv. ook niet meer naar mijn FML door mijn ogen, want das mijn wereld en dat frustreert alleen maar. Ik ga op bezoek op die planeet UWV ergens in ons aardstelsel, neem een vertaalmachine mee en laat die onaardse taal vertalen naar Nederlands. Nou ja ok, dan volg ik het wel weer. Idem dito met contacten met verzekeringsarts en/of arbeidsdeskundige. Is er momenteel geheel niet, maar het UWV blijft UWV en dus niet te voorspellen. Zelfs met mijn "laat dossier maar verstoffen"-stempel kunnen ze in ene weer opduiken. Die spreken ook in de buitenaardse taal. Arme jongens, werken op aard maar de taal niet begrijpen. Adem tig keer in en uit, blijf mijn feiten herhalen, blijf ze daar op wijzen en de rest gaat 1 op 1 door naar mijn juriste. Het is de enige manier om je niet zot te laten krijgen. Wat dan weer grond kan zijn om te roepen "zie je wel, emotioneel gevalletje, valt dus wel mee".





Koet, meid wacht nou niet die arts af. Even hard; je weet niet of die wel opties heeft op medicatiegebied en zelfs al zijn die er, dan is er geen enkele garantie te geven of het kan helpen bij jou en tegen welke prijs. Ik snap de emotie, die mag er zijn, maar laat die niet het handelen op het UWV-gebied dicteren. Die 2 kun je beter naast elkaar laten lopen. Nu een geschoold iemand de huidige gang van zaken met UWV laten regelen en zelf alle aandacht kunnen geven aan optimaliseren van behandeling. Als het werkt; prachtig! Maar mocht dat niet zo zijn of niet genoeg, dan zit jij straks onverhoopt met de gebakken peren als hierop teveel ingezet wordt door het UWV. Men moet het gewoon doen met de huidige status quo. Als er wijzigingen komen, dán pas is het tijd om daar op te handelen. Niet vooruitlopend op. Niet alleen puur regelmatig, maar ook voor jezelf. Want met dit in je nek ben jij alles behalve op het gemak. Dat is nou ook niet echt prettig schaven aan behandelingen. Des te meer rust jij op dat gebied hebt, des te beter ook qua medische dingen. Natúúrlijk heb je die hoop dat dit allerlei deuren kan openen, ook o.a. qua opleiding en werk. Hoop moet je ook hebben! Maar pas op dat je niet gaat verwachten, overschatten of handelen naar hoop alvorens je iets echt in handen hebt. Dat kan zoveel pijn doen als het tegenvalt.

Je hebt ook gelijk. Ik heb een vriendin van mijn moeder even gebeld, die werkt die bij stichting MEE en weet ook van mijn situatie dus dat scheelt 2 uur uitlegtijd. . Die vroeg of ik even alles wilde doormailen dus heb de mail van mijn arbeidsdeskundige doorgestuurd en daarbij wat daar ongeveer aan vooraf gegaan is. Wacht nu op een antwoord.

Dreamer, heeft diëtiste recentelijk nog berekend wat jouw basis verbruik zou "moeten" zijn? Dat hangt van wat factoren af (vertel je vast geen nieuws) en zijn formules voor waarmee ze het kunnen uitrekenen. Dat zijn nog pas gemiddelden en moet je dan verder mee werken om te kijken waar jouw basisverbruik ligt, maar met die informatie kun je meer. Als je weet "ik gebruik gemiddeld per dag.......... cal", dan weet je wat het omslagpunt is qua afvallen, aankomen en stabiliseren. Die uitslag kan soms al veel zeggen (erg hoog of laag kan indicatie zijn dat er toch iets medisch of fysisch speelt). Niet altijd vertaalbaar naar resultaten die je wenst, maar des te meer info des te beter. Daarmee is het voor jou ook inzichtelijk te maken hoe hoog de kosten en baten zijn om te stabiliseren of zelfs af te vallen.



Voorbeeldje; bij mij kwam de formule uit op 2100 cal. Is al erg veel voor geen flikker doen, maar was toen al afgezet tegen moeten aankomen. Ter vergelijk; rond 2001/2002 zat ik op een behoefte van rond de 1400 cal om stabiel te blijven. Daar zijn we op gaan zitten (die 2100) waarbij zich blijvend aftekenende dat daar niet mijn balans lag. Elk klein dingetje was genoeg om weer te rotzooien. Van daaruit zijn we gaan ophogen, uiteindelijk uitgekomen op 2500 cal nodig per dag. Ongelooflijk veel, diëtisten en internisten kijken standaard raar op, maar het blijkt nodig in de praktijk. Die kennis maakt dat we bewust kunnen kiezen hoe dat te bereiken en tegen welke prijs.





Ik hoop inderdaad dat men mijn pols en middenhand vast willen zetten, maar is nog niet duidelijk. Moet beoordeeld worden door dat handenteam volgende maand. Heb het er nooit zo uitdrukkelijk over gehad, dus dat je draad kwijt bent is niet heel gek. Die hele zooi is hartstikke instabiel (goh, bijzonder bij mij) en dat zit me functioneel enorm in de weg. Geef mij een spalk om en ik ervaar een enorme grote bewegingsvrijheid. Spalken hebben echter teveel nadelen, dus vandaar het inzetten op vastzetten. Elke keer als er iets uit de kom schiet kan er schade ontstaan. Tel op de winst als dat tig keer per dag gebeurd. In 2008 is geïnventariseerd wat mijn huidgevoel was in de handen. Ik wist dat die niet was zoals het hoort, maar die bleek toen al op grote delen verminderd of zelfs foetsie. Vervelend, onhandig, een signaal van schade maar op zich een van die gevolgen waar ik dan toch mijn schouders bij optrek van "hoort erbij, kun je niet direct 1-2-3 iets aan doen". Wel is het een teken van hoe de vlag ervoor hangt en dat is tot op heden niet serieus genomen. Nu dus maar weer eens andere specialist ingeschakeld die dat wel doet. Maar tot andere conclusies kwam dan ik. Ik dacht dat die gevoelsproblemen komen doordat de zenuw te vaak even klem zit, een tikje krijgt, constante zwellingen in dat kleine gebied. Blessure op blessure zeg maar. Ook niet erg wenselijk, maar herkenbaar voor mij. Doc denkt dus dat bij een ontwrichting de zenuw volledig kapot gescheurd is. Of liever gezegd, meerdere kleinere sowieso en wellicht de grote ook. Sufkutterig, maar dat voelt op een of andere manier toch wel een stuk heftiger.



Afijn, volgende maand wordt er dus verder gekeken of vastzetten "goed gekeurd" gaat worden. Als dat zo is, dan gaat het puur om functionaliteitswinst van de handen maar verwacht men geen grote pijndemping. De luxaties stoppen dan wel incl. bijhorende pijn, maar dok verwacht dat de zenuwpijn me meer in de weg zit. Zenuwherstel gaan ze sowieso niet proberen. Te slechte verwachtingen en kansen.

Pixie.. kan d'r verder niet zoveel over zeggen he.. jammer dat de zenuw echt kapot is, kan me voorstellen dat je toch op een beetje herstel gehoopt had.



En Kuukelsaan, wat een verhaal Geeft weinig hoop op dingen zeg. Ben ooit bij de telefoondienst van UWV geweest, wat een bedrijf! En het lijkt er allemaal heel goed uit tezien, mensen/telefoontjes worden continue gescreend.



Ik moet idd dokter bellen en e.e.a. voorleggen, maar tussen mij en dokter bellen zit een drempel van zekere hoogte, ben het al een tijdje aan 't uitstellen. Weet wel en niet waarom, maar is natuurlijk gewoon dom

Dreamer; bel meid! Ik ga niet preken over drempels die niet zouden moeten want zo schuldig als maar kan. Wat mij daarin enorm sterkt is een beeld hebben wat ik van zorg wens en dat doorvoeren (en waar nodig drammen). Dan is het nog een drempel, wie zit er op lastige situaties te wachten, maar is op een of andere manier die beloning groter of dichterbij ofzo.





Die zenuw is gewoon gezeur ergens. Echt verwachting qua herstel heb ik niet. De uitkomst wat ik wil of verwacht qua behandeling veranderd niet. Niets belangrijks veranderd, kortom eigenlijk gewoon gezeur om iets wat uit een andere hoek blijkt te komen dan verwacht. Maar goed, niets zo weerbarstig als een mens en diens emoties. Loopt wel los, is alleen even rare gewaarwording.

Hallo iedereen,



Mag ik ook (af en toe) meeschrijven? Ik heb eea gelezen en heb een beetje een beeld welke ziektebeelden aanwezig zijn.

Ik heb net als Pixiedust een bindweefselafwijking. Ik las ni je laatste post dat je hand waarschijnlijk vastgezet gaat worden?

Bij mij wordt mijn schouder vastgezet icm met een kunstkop, en ook mijn heup moet er aan geloven.

Mijn banden in mijn lichaam scheuren spontaan en ook ik ben bekend met dagelijks/constant (sub) luxeren.

We stellen de grote operaties nog uit omdat ik momenteel 29 weken zwanger ben....



Ik ben Kolki, 34 jaar, relatie van ong. 15 jaar, en samen een dochter van 8 en dan nog eentje onderweg!

Welkom Kolki, tuurlijk mag je meeschrijven





Pixie. .ik weet ik weet..

Welkom Kolki!



Koettie: alvast voor morgen effe succes!



Pixie: wat heftig van je hand zeg! En dat een team er over moet beslissen he.... Zo frustrerend.



Gisteren zijn lief en ik weer naar de gyn. geweest. Zij heeft nog eens uitgebreid alle mogelijke risico's en complicaties doorgenomen die een evt. zwangerschap met zich mee kunnen gaan brengen. Niets nieuws eigenlijk, wel heftig om te horen. Mocht het allemaal lukken dan wordt het weinig thuis doorbrengen die 9 maanden..... Maar goed, dat zien we dan wel. Ze heeft ook benadrukt dat mocht het slecht gaan op dat moment dat er altijd voor míj gekozen gaat worden en niet voor het kind. Oftewel: ze zullen een zwangerschap dan 'afbreken'. (aan de andere kant: dat zouden ze bij iedereen doen op het moment van escaleren)

Het icsi-gebeuren moet nog even worden doorgenomen door 'een team' en daarna wordt een behandelplan opgesteld. Over 2 weken tel. afspraak over het hoe en wat.... En dan.... in mei starten met spuiten??



Komende dagen zal ik weinig online zijn... Morgen wordt een borst van mijn moeder geamputeerd. Drie weken geleden hebben we gehoord dat ze borstkanker heeft. Waarschijnlijk volgt daarna chemo. Heftig, want we hebben al zoveel meegemaakt en zij zal nu ook verder moeten met een verminking van haar lichaam... Gelukkig is ze vol goede moed (en wij ook!!) Maar door dit alles staat toch je leven weer op z'n kop.... Ik breng haar morgen samen met mijn pa weg en ga morgen ook op bezoek of we wachten daar... Maar het zullen wel weer hectische dagen worden. En ik ben mijn 'maatje' de komende tijd dus een beetje kwijt. Altijd loopt ze te helpen of waait ze effe binnen voor de gezelligheid en nu zal ze het rustig aan moeten doen dus draaien we de rollen lekker om.



Koettie: laat je nog effe horen hoe het gegaan is als je morgen bent geweest? (en vriend gaat toch nog wel mee he?)

Even vlug; Kuuk als je het niet al gezien hebt, de NCRV heeft heel recent een drieluik uitgezonden bij Dokument genaamd "kwetsbaar leven, 5 jaar later". Gaat over kinderen die veel te vroeg geboren zijn, op de NICU belanden en de dilemma's die daarbij komen kijken. Maar ook bijv. een verhaal waarbij men al volgt als moeder in ziekenhuis ligt voordat kind geboren is. Is in 2006 al uitgezonden, en nu dus nieuwe serie waarbij verhaal van toen weer uitgezonden wordt maar afgesloten met hoe het nu met die kinderen en gezin gaat (of indien overleden; met gezin). Is online terug te vinden.



Is een prachtige serie, erg confronterend maar vind het zelf enorm mooi in beeld gebracht hebbende welke dilemma's en emoties spelen bij álle betrokkenen. Ouders, maar ook medici, verpleging, andere gezinsleden en noem maar op. Een van de dingen die meermaals terug is gekomen is wanneer omslagpunt focus op moeder naar focus op kind. Lijkt me in jullie schoenen extra emotionele doku maar anderzijds misschien ook juist prettig om te zien hoe zoiets in de praktijk kan gaan? Niet dat ik direct een eventueel kindje van jullie op de NICU zie, maar omdat die vraag ook zo'n rol heeft gespeeld en bij jullie ook zal spelen.



Sterkte voor mams! Mocht ze ooit op zoek gaan naar contact, tips oid; google dan op De Amazones. Website voor en door vrouwen met borstkanker. Geweldige dames daar.

Als Bijtring komt zwaaien doe ik het ook! Dag Pixiedust, Dreamer en Bijtring.

Voor iedereen die meeschrijft, sterkte met alles. In het verleden schreef ik ook mee. De lichamelijke situatie is onveranderd, verder is mijn leven toch wel anders dan ten tijde van het eerst etopic.. ben helemaal happy hoor.

Pixie, sterkte met je pootje, Dreamer..wat knok je toch nog steeds.. Bijtring, voor jou hoop ik op nog 4 weken vorst. Hebben wij een tocht en jij geen pijn. Knuffel voor je kindjes..

liefs, Ambra

Ambra en Bijtring



Ik knokken.. ja en nee

Vandaag gewoon dom. Bij reguliere fysiofitness nieuw schema gekregen. Één voor als het goed gaat en één voor als het minder goed gaat. Begonnen met een fitheidstest, die doen we over een paar maanden weer. En ik vond het schema zó leuk, datik er vol ingegaan ben. Vanavond vond ik het ineens niet meer zo leuk ... iets met op tijd stoppen enzo.. Niet vechten, gewoon eigenwijs



Kuukelsaan, sterkte met de toestand met je moeder!

Zo, en weer terug!





Pfft, wat een drama dag zeg, zouden half 11 weggaan.. Ik helemaal ontbijt gemaakt voor vriend en om half 10 wakker gemaakt. Hij kwam er zo aan. Kwart voor 10 en 10 uur nog 2x moeten wakker maken. Wilt ie opeens ontbijt op bed en daar had ik geen zin in, alles stond gewoon beneden. Ik even met de hond lopen zodat we daarna wegkonden.. Ligt ie 5 voor half 11 nog in bed! Dus ik heb heel boos een broodje naar z'n hoofd gegooid. Hier is je ontbijt kneus En gelukkig toen redelijk snel weg.



Nou, ik moet een MRI scan omdat ik last heb van pijn bij ontlasting (sorry klinkt zo.. Leuk) en ze toch even m'n darmen willen zien. Verder ben ik een rare. Normaal krijgen vrouwen van Provera juist hele erge honger en komen ze vaak veel aan (gyn had het over makkelijk 20 kilo soms) en ik? Ik heb totaaaal geen eetlust meer, ik moet mezelf echt dwingen om te eten. Vaag dus! Verder mag ik gelukkig afbouwen Hopelijk gaat het snel beter en kan ik in iedergeval weer een of twee dagen werken. Dus al bij al best positief! En vriendje snapte nu ook dat het wat serieuzer was. Die had iets van "Huh, MRI bij zoiets?" Ja schatje.. Dat is niet alleen als je half op sterven ligt ofzo. Maar goed, best opgelucht dat ik mag afbouwen. Als het lukt dan, of mijn lichaam mee gaat werken is nog een 2e natuurlijk. Maar we hopen maar even op het beste.

Koettie

Klinkt toch niet aardig, zoals je vriend deed.

Nee Dreamer, ik was ook pislink! Maar hij heeft altijd al moeite gehad met opstaan maar ik raak het sowieso een beetje zat. Hij zou de huisarts nog bellen maar dat komt er ook steeds maar niet van dus ik ben ook gestopt met vragen. Ga iig niet meer op hem rekenen 's ochtends. Jammer maar helaas.

Hallooooooo



Ik wil zoooo graag klagen, maar ik doe het niet

Heb vanmorgen braaf een afspraak met de ha gemaakt, eindelijk. Zit tussen hoop (dat er niets is én dat ie het op kan lossen) en vrees (dat ik weer eens voor onderzoek naar ziekenhuis moet en er bovendien echt iets ernstigs is) Heb nl. pijn in de maagstreek en dikkedarmstreek. Steeds op één plek, heel vervelend.

Verder pijn in kaakgewricht, best lastig.



Van 't weekend had ik eigenlijk een verjaardag, maar die had ik afgezegd en verplaatst naar volgende week. Goed van mij, rust creëren enzo. Kom ik zaterdag in het huis van m'n ouders, die voor een paar maanden Zuidwaarts zijn, is er ingebroken Dus.. toen toestanden met politie enzo en gisteren er weer heen, raam laten repareren en opruimen, samen met de jarige, dat dan weer wel



Wil nu liefst heel diep wegkruipen in/onder dekbed, maar moet werken. Zometeen nog een overleg voor stukje extra werk, wat ik heel leuk vind en graag wil doen.. hoop dat ik wat onthoud. Neem gewoon m'n externe geheugen (een schrift ) mee. Yoga vanavond moet ik misschien maar afzeggen (maar is ook zo lekkerrrr..)



Goed, toch een klaagzang

Oh ja, heel herkenbaar: doe je zo je best alles goed te plannen, heeft het leven daar een heel ander idee over. En bedankt, denk ik dan. (Nog los van hoe vervelend een inbraak is!).



En wanneer moet je naar de HA? Ik zal duimen voor de hoop-versie.

@Koettie:

Toch fijn he, dat je vriend meeging? Op de één of andere manier maakt het toch meer indruk als er een witte jas aan de andere kant van het bureau zit, hihi.

Vraag anders of ie ook meegaat naar de MRI....



Heb zelf in het verleden gemerkt dat een ziekenhuis of arts meer indruk op je partner maakt dan dat jij het zelf verteld na afloop.

Ook nu, in deze perfect-gelukkige-relatie merk ik het hoor! Het is nu allemaal wat 'tastbaarder' nu hij meegaat, want in het begin deed ie dat niet. Hij dacht er eigenlijk niet eens aan om te vragen... Totdat ik zelf vroeg 'wil je donderdag mee, want ik zie er best wel tegenop?' Toen stond ie meteen klaar. Daarna nog wel wat afspraken alleen gedaan. En stom genoeg waren dat altijd de afspraken met een tegenvallende uitslag.... Dan kwam ik in tranen thuis en belde hem op... Na een keer of twee vond ie dat zo erg voor me dat ie zei: "En de volgende keer ga ik gewoon mee! Misschien brengt het geluk, want als je alleen gaat heb je steeds de negatieve uitslagen. En anders kun je meteen effe tegen mij aan janken!"

Vanaf dat moment gaat ie dus bijna altijd mee... En ik moet zeggen dat dat ook een enorm goede band geeft. Ik hoef het achteraf niet meer uit te leggen en dat is wel fijn.



Vorige week bij de cardioloog ook. Die ging alle mogelijke risico's van een zwangerschap voor mij opnoemen. Het was een gesprek van 5 kwartier... (dat kun je later dus nooit navertellen omdat je de helft vergeet!)

Toen we buiten op de gang stonden keken we elkaar aan... (en ik was bang dat hij heel erg terug geschrokken was door alle risico's, want dat zijn er nogal wat).... Hij gaf me een zoen en zei (wat ik wilde horen!!): "Hij zei geen néé! Hij staat er achter en wil helpen waar hij kan!"

Dat moment was zó intens! We voelden en we dachten hetzelfde. En hij wéét nu ook wat een zwangerschap bij mij kan doen.... Hij is zo lief en steunt me zó.

De afgelopen week is best heftig geweest. De spanningen voor de cardioloog en de gynaecoloog, de gesprekken en onderzoeken, de operatie van mijn moeder...... Het zien van haar amputatie-wond, die mij weer met de neus op de feiten van 2 jaar geleden drukt.... En doordat vriendlief steeds meegaat weet ie wat er in me omgaat, want door alles wat er is gebeurd vind ik het erg moeilijk om te praten en me bloot te geven..... *gelukkig snapt ie me*





En dreamer en yezka: tja, dat plannen....... Ik moet altijd denken aan een zin in een liedje van acda en de munnik: het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen had.... maar als dit het is is dit het...

Neemt niet weg dat het rete-frustrerend is als de regie wordt overgenomen en je niet de dingen kunt doen (met je toch al weinige energie) die je moet of wil doen.

Heel fijn dat hij meeging inderdaad! En met die MRI is het even kijken, als hij moet werken ga ik wel gewoon alleen, dat vind ik verder geen probleem.



En ik ben zoooo opgelucht. Ik ben pas een paar dagen aan het afbouwen en ik voel me al zoveel beter! Slaap weer iets beter, ben vrolijker, wat meer energie. Gaat goed dus.



Ga straks met m'n moeder even een mailtje schrijven naar de arbeidsdeskundige voor een gesprek. Ik wil wel weer werken maar niet wat ik deed en heb waarschijnlijk al vervangend werk, helemaal fijn. Teksten schrijven voor iemands site en nog voor een soort broodfons, 2 dingen dus. Verder denk ik dat ik ook maar iets zwart ga doen als het kan want..



Ik ga binnenkort samenwonen! Doodeng eigenlijk maar voelt ook wel weer goed.





En heftig Kluuk en wat fijn dat je man hetzelfde dacht.. Dat lijkt me een gigia opluchting! Super

En ik duim voor je dat alles goed gaat!

En dreamer en yezka: tja, dat plannen....... Ik moet altijd denken aan een zin in een liedje van acda en de munnik: het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen had.... maar als dit het is is dit het...



Haha, Kuukelesaan, dit zijn twee liedjes van Acda en de Munnik door elkaar! Maar het toeval wil dat het tweede liedje voor mij een keerpunt in mijn rouwproces teweeg bracht. Ik ben echt heel erg boos en depressief geweest na mijn CO-vergiftiging. Ik had het liever niet overleefd. Maar na een maand of 10 zat ik in de auto en stond stil voor een stoplicht. Het regende en de zon brak ineens door de regen heen. En uit mijn CD-speler klinkt:



Herman rekent af en staat dan op

Hij heeft eindelijk de wind weer in z'n kop

'k heb een tweede kans gekregen

En da's meer dan ik verdien

Maar als dit het is, is dit het

Als dit het is, is dit het

Als dit het is, is dit het

En we zullen het wel zien'



O, o, o,

Even rustig ademhalen O, o, o,

't lijkt of het regent als altijd

Maar het regent en het regent zonnestralen



Vanaf dat moment heb ik weer durven kijken naar de toekomst en wat ik nog wel kan.