Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 12 maart 2008 om 23:28
Dat het bij tijden beter lijkt te gaan en daarna weer minder, is voor ons allemaal heel herkenbaar. Dat is de reden dat je volhoudt, je houdt hoop, ondanks alles.
Schrijf waar je je prettig bij voelt, en als je graag meer wilt delen maar dat niet kan hier vanwege herkenbaarheid, mag je me ook mailen op mijn hotmail-adres (lemmythuis). Het is goed om voorzichtig te zijn, je weet inderdaad maar nooit.
Moeilijk, dat je doordat je in het buitenland woont je kinderen niet mee kunt nemen. Kun je ook niet in het land waar je nu woont apart gaan wonen met je kinderen, of is dat geen optie?
Schrijf waar je je prettig bij voelt, en als je graag meer wilt delen maar dat niet kan hier vanwege herkenbaarheid, mag je me ook mailen op mijn hotmail-adres (lemmythuis). Het is goed om voorzichtig te zijn, je weet inderdaad maar nooit.
Moeilijk, dat je doordat je in het buitenland woont je kinderen niet mee kunt nemen. Kun je ook niet in het land waar je nu woont apart gaan wonen met je kinderen, of is dat geen optie?
woensdag 12 maart 2008 om 23:34
Ondanks alles ja. Ik lees hier inderdaad al lang veel herkenbare zaken. Ik wil uit gaan zoeken of het mogelijk is om hier met de kinderen apart gaan te wonen, maar ik vrees eigenlijk het ergste. Wat het dus heel erg moeilijk maakt.
Ik maak misschien wel gebruik van je mail-aanbod, lief dat je zo snel op me reageert, het is fijn om even te kunnen 'praten'.
Ik maak misschien wel gebruik van je mail-aanbod, lief dat je zo snel op me reageert, het is fijn om even te kunnen 'praten'.
woensdag 12 maart 2008 om 23:37
woensdag 12 maart 2008 om 23:40
Graag gedaan, Rabo.
Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik hier begon te schrijven en ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb. Met dank aan Iseo die meteen terugschreef aan mij toen.
Zoals je vast wel weet omdat je al lang meeleest, is het hier een soort wisselwerking. Dan schrijft de een meer, dan de ander. En zo is er ruimte voor iedereen, ook voor jou.
Denk je dat er nog mogelijkheden zijn om je relatie te verbeteren, begrijpt je man dat het moeilijk is voor jou in deze situatie?
Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik hier begon te schrijven en ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb. Met dank aan Iseo die meteen terugschreef aan mij toen.
Zoals je vast wel weet omdat je al lang meeleest, is het hier een soort wisselwerking. Dan schrijft de een meer, dan de ander. En zo is er ruimte voor iedereen, ook voor jou.
Denk je dat er nog mogelijkheden zijn om je relatie te verbeteren, begrijpt je man dat het moeilijk is voor jou in deze situatie?
woensdag 12 maart 2008 om 23:43
Ja, dat van die vuile was, dat ken ik ook heel goed. Begrijpelijk, maar het zorgt er voor wel voor dat je je heel geisoleerd kan gaan voelen. Niemand weet immers wat er aan de hand is, dus krijg je ook weinig steun van buitenaf. Maar het blijft moeilijk om toe te geven dat het niet goed gaat met je relatie.
(smilies kun je vinden door een reactie te geven via de rode lettertjes "REAGEER" hierboven, of voordat je je berichtje verstuurt op "Bekijk bericht" te klikken)
(smilies kun je vinden door een reactie te geven via de rode lettertjes "REAGEER" hierboven, of voordat je je berichtje verstuurt op "Bekijk bericht" te klikken)
woensdag 12 maart 2008 om 23:43
Hoi Rabo,
Grappig dat jij het gevoel hebt dat je ons al kent Ik vraag me af hoeveel mensen hier regelmatig meelezen en al onze wederwaardigheden volgen... Het voelt op de een of andere manier toch gek vertrouwd om hier te schrijven, hoewel het natuurlijk hartstikke openbaar is.
Groot gelijk dat je oppast met wat je schrijft: het forum moet je helpen, maar niet van de regen in de drup. Het klinkt als een heel moeilijke situatie. Misschien zijn er toch wel uitwegen, ik kan me voorstellen dat een vakantie naar Nederland met de kinderen (zelfs als je man daarbij is) een mogelijkheid is om direct de scheiding aan te vragen. Als je dat wilt natuurlijk, want je schrijft dat je daar nog niet uit bent.
Het lijkt me dat je dat eerst voor jezelf moet besluiten: ga je nog vechten voor deze relatie of is weggaan de enige oplossing om een waardig en goed leven te kunnen leiden? Er zijn ook mogelijkheden om jouw positie binnen de relatie te verbeteren. Maar daar spelen misschien ook culturele en praktische beperkingen, kan ik me zo voorstellen. Je hoeft nu geen knopen door te hakken, maar je kan wel beginnen dingen te veranderen. Natuurlijk zonder risico's te nemen, die kun je zelf het beste inschatten. Een advies dat in zijn algemeenheid wel opgaat is: zorg voor een vangnet. Praat met bepaalde mensen hierover, zorg dat ze weten wat er speelt. Zorg voor steun op strategische punten. Ga eind april eens naar de Koninginnedagborrel van de ambassade bijvoorbeeld, leg contacten.
groet,
dubio
Grappig dat jij het gevoel hebt dat je ons al kent Ik vraag me af hoeveel mensen hier regelmatig meelezen en al onze wederwaardigheden volgen... Het voelt op de een of andere manier toch gek vertrouwd om hier te schrijven, hoewel het natuurlijk hartstikke openbaar is.
Groot gelijk dat je oppast met wat je schrijft: het forum moet je helpen, maar niet van de regen in de drup. Het klinkt als een heel moeilijke situatie. Misschien zijn er toch wel uitwegen, ik kan me voorstellen dat een vakantie naar Nederland met de kinderen (zelfs als je man daarbij is) een mogelijkheid is om direct de scheiding aan te vragen. Als je dat wilt natuurlijk, want je schrijft dat je daar nog niet uit bent.
Het lijkt me dat je dat eerst voor jezelf moet besluiten: ga je nog vechten voor deze relatie of is weggaan de enige oplossing om een waardig en goed leven te kunnen leiden? Er zijn ook mogelijkheden om jouw positie binnen de relatie te verbeteren. Maar daar spelen misschien ook culturele en praktische beperkingen, kan ik me zo voorstellen. Je hoeft nu geen knopen door te hakken, maar je kan wel beginnen dingen te veranderen. Natuurlijk zonder risico's te nemen, die kun je zelf het beste inschatten. Een advies dat in zijn algemeenheid wel opgaat is: zorg voor een vangnet. Praat met bepaalde mensen hierover, zorg dat ze weten wat er speelt. Zorg voor steun op strategische punten. Ga eind april eens naar de Koninginnedagborrel van de ambassade bijvoorbeeld, leg contacten.
groet,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 12 maart 2008 om 23:46
Ik heb erg veel bewondering voor jullie! En ook voor de manier waarop jullie hier met elkaar omgaan.
Soms is het wel mogelijk om met mijn man te praten, maar de situatie is nogal gecompliceerd (door het verleden waar ik hier dus niet te veel over wil zeggen), er zijn veel pijnpunten bij ons allebei. Ik kan het verleden in principe redelijk goed achter me laten, maar man kan dat helaas niet, waardoor een goed gesprek vaak onmogelijk is. Ik vertel wat ik op mijn hart heb en dan wordt het verleden weer opgerakeld (ook al is dat vaak totaal irrelevant). Een goed gesprek wordt dan een ruzie, waarbij man helaas erg goed op de man kan spelen.
Soms is het wel mogelijk om met mijn man te praten, maar de situatie is nogal gecompliceerd (door het verleden waar ik hier dus niet te veel over wil zeggen), er zijn veel pijnpunten bij ons allebei. Ik kan het verleden in principe redelijk goed achter me laten, maar man kan dat helaas niet, waardoor een goed gesprek vaak onmogelijk is. Ik vertel wat ik op mijn hart heb en dan wordt het verleden weer opgerakeld (ook al is dat vaak totaal irrelevant). Een goed gesprek wordt dan een ruzie, waarbij man helaas erg goed op de man kan spelen.
woensdag 12 maart 2008 om 23:47
Ah, je houdt de vuile was graag binnen, begrijp ik. Je hoeft hem ook niet publiekelijk op te hangen, maar je kunt heus wel een aantal mensen in vertrouwen nemen. Ik weet niet of in het land waar je woont er een hecht sociaal netwerk is, dan moet je waarschijnlijk voorzichtig zijn en proberen in te schatten hoe iemands loyaliteit ligt. Ik zou, als je die nog niet hebt, in elk geval contacten met andere buitenlanders leggen. Familie en vrienden van de familie van je man zijn misschien een minder goed idee, maar dat kun je zelf het beste inschatten. Buitenlanders zijn veiliger.
Waarom vind je jezelf niet zo'n prater?
Waarom vind je jezelf niet zo'n prater?
Ga in therapie!
woensdag 12 maart 2008 om 23:51
Dubio, bedankt voor je stukje! Ik moet inderdaad de situatie voor mezelf duidelijk krijgen, maar dat valt niet mee. Soms weet ik zeker dat ik weg wil, vervolgens realiseer me dat ik nog heel veel van mijn man houd. En wat gebeurt er met de kinderen, da's ook niet mis natuurlijk.
Mijn situatie is dusdanig (om de raadselen maar even voort te zetten) dat het moeilijk is een vangnet op te bouwen, ik kan moeilijk het huis uit. En dat laatste is tevens het grootste probleem en de oorzaak van veel ruzies.
Vakantie naar Nederland zit er niet in, ja, ik kan alleen gaan... Hebben we toevallig een paar dagen terug besproken.
Mijn situatie is dusdanig (om de raadselen maar even voort te zetten) dat het moeilijk is een vangnet op te bouwen, ik kan moeilijk het huis uit. En dat laatste is tevens het grootste probleem en de oorzaak van veel ruzies.
Vakantie naar Nederland zit er niet in, ja, ik kan alleen gaan... Hebben we toevallig een paar dagen terug besproken.
woensdag 12 maart 2008 om 23:52
Is er ongelijkwaardigheid in jullie relatie (ik neem aan van wel als je op dit topic veel herkent)? Heb je enig idee waar die vandaan komt? Als je uit twee verschillende landen komt en de één emigreert om in het land van de ander te gaan wonen, leidt dat op zich al tot een ongelijkwaardige situatie. Misschien kun je het uitleggen zonder al te veel in detail te treden.
Wie rakelt/rakelen het verleden op? En wie maakt/maken er ruzie?
Wie rakelt/rakelen het verleden op? En wie maakt/maken er ruzie?
Ga in therapie!
woensdag 12 maart 2008 om 23:56
[quote]rabobank schreef op 12 maart 2008 @ 23:51:
Dubio, bedankt voor je stukje! Ik moet inderdaad de situatie voor mezelf duidelijk krijgen, maar dat valt niet mee. Soms weet ik zeker dat ik weg wil, vervolgens realiseer me dat ik nog heel veel van mijn man houd.
Dat is stap 1: bepalen of jij zo nog verder wil of kan, of je met die liefde kan repareren wat er stuk is.
En wat gebeurt er met de kinderen, da's ook niet mis natuurlijk.
Dat is pas stap 2. Daar kom je pas aan toe als je stap 1 hebt genomen. Zie niet te veel beren op de weg, loop niet op de zaken vooruit. Waarschijnlijk is voor veel van je problemen een oplossing te bedenken. Maar dat doe je pas als je zo ver bent. Eerst besluiten wat voor jóu het beste is. En voor de kinderen. Dan komt pas het hoe.
Mijn situatie is dusdanig (om de raadselen maar even voort te zetten) dat het moeilijk is een vangnet op te bouwen, ik kan moeilijk het huis uit. En dat laatste is tevens het grootste probleem en de oorzaak van veel ruzies.
Ik vorm me wel een beetje een beeld zo. Mis je je vrijheid, je eigen ruimte? Is een reis naar Nederland op langere termijn wel mogelijk? Ik denk dat in jouw situatie een lange voorbereiding, mocht je besluiten weg te willen, wel nodig is. Dus stel je daarop in. Tijd heb je, toch?
Dubio, bedankt voor je stukje! Ik moet inderdaad de situatie voor mezelf duidelijk krijgen, maar dat valt niet mee. Soms weet ik zeker dat ik weg wil, vervolgens realiseer me dat ik nog heel veel van mijn man houd.
Dat is stap 1: bepalen of jij zo nog verder wil of kan, of je met die liefde kan repareren wat er stuk is.
En wat gebeurt er met de kinderen, da's ook niet mis natuurlijk.
Dat is pas stap 2. Daar kom je pas aan toe als je stap 1 hebt genomen. Zie niet te veel beren op de weg, loop niet op de zaken vooruit. Waarschijnlijk is voor veel van je problemen een oplossing te bedenken. Maar dat doe je pas als je zo ver bent. Eerst besluiten wat voor jóu het beste is. En voor de kinderen. Dan komt pas het hoe.
Mijn situatie is dusdanig (om de raadselen maar even voort te zetten) dat het moeilijk is een vangnet op te bouwen, ik kan moeilijk het huis uit. En dat laatste is tevens het grootste probleem en de oorzaak van veel ruzies.
Ik vorm me wel een beetje een beeld zo. Mis je je vrijheid, je eigen ruimte? Is een reis naar Nederland op langere termijn wel mogelijk? Ik denk dat in jouw situatie een lange voorbereiding, mocht je besluiten weg te willen, wel nodig is. Dus stel je daarop in. Tijd heb je, toch?
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 00:03
Wow, veel vragen (logisch ook).
Man rakelt het verleden op, mijn 'misstappen' om daarmee dan de discussie over huidige problemen dood te slaan. Wat gewoon een gesprek zou moeten zijn, ontaard dan al snel in ruzie, waarbij hij mij het verleden voor de voeten gooit. Ik probeer er niet op in te gaan, maar dat lukt me helaas niet altijd. De kinderen krijgen niet zo veel mee van deze discussies, dit gebeurt meestal wanneer ze slapen.
Onze relatie is inderdaad niet gelijkwaardig. Dat is inderdaad grotendeels ontstaan door het feit dat ik hier naar toe gekomen ben en vervolgens voor vrijwel alles van hem afhankelijk was, ik sprak de taal nog niet, had geen baan, etc. Daarnaast is mijn man vrij dominant (vond ik aanvankelijk wel charmant, daarvoor had ik vriendjes waar ik vaak overheen liep en dat beviel me niet) en heeft diep in zijn hart het idee dat mannen beter zijn dan vrouwen. Dit laatste wist ik uiteraard niet toen ik aan deze relatie begon.
Ik vind mezelf niet zo'n prater omdat ik meestal niet snel het achterste van mijn tong laat zien. Niet bewust, maar ik praat niet zo snel over gevoelens.
Ik heb vrijwel geen contact met mensen buiten de familie (door eerder genoemde situatie). De mensen die ik ken, ken ik allemaal via mijn man en dat voelt dus niet echt veilig. Daarbij weet ik hoe mensen hier praten, dus daar heb ik weinig vertrouwen in.
Het klinkt allemaal erg dramatisch, normaal zie ik dat niet zo, ik heb het gevoel nu erg te overdrijven, is het allemaal wel zo erg.
Man rakelt het verleden op, mijn 'misstappen' om daarmee dan de discussie over huidige problemen dood te slaan. Wat gewoon een gesprek zou moeten zijn, ontaard dan al snel in ruzie, waarbij hij mij het verleden voor de voeten gooit. Ik probeer er niet op in te gaan, maar dat lukt me helaas niet altijd. De kinderen krijgen niet zo veel mee van deze discussies, dit gebeurt meestal wanneer ze slapen.
Onze relatie is inderdaad niet gelijkwaardig. Dat is inderdaad grotendeels ontstaan door het feit dat ik hier naar toe gekomen ben en vervolgens voor vrijwel alles van hem afhankelijk was, ik sprak de taal nog niet, had geen baan, etc. Daarnaast is mijn man vrij dominant (vond ik aanvankelijk wel charmant, daarvoor had ik vriendjes waar ik vaak overheen liep en dat beviel me niet) en heeft diep in zijn hart het idee dat mannen beter zijn dan vrouwen. Dit laatste wist ik uiteraard niet toen ik aan deze relatie begon.
Ik vind mezelf niet zo'n prater omdat ik meestal niet snel het achterste van mijn tong laat zien. Niet bewust, maar ik praat niet zo snel over gevoelens.
Ik heb vrijwel geen contact met mensen buiten de familie (door eerder genoemde situatie). De mensen die ik ken, ken ik allemaal via mijn man en dat voelt dus niet echt veilig. Daarbij weet ik hoe mensen hier praten, dus daar heb ik weinig vertrouwen in.
Het klinkt allemaal erg dramatisch, normaal zie ik dat niet zo, ik heb het gevoel nu erg te overdrijven, is het allemaal wel zo erg.
donderdag 13 maart 2008 om 00:08
Dubio, je hebt helemaal gelijk, ik moet dingen stap voor stap doen. Zoals ik het nu zie/voel zou ik graag de boel 'repareren', maar ik weet alleen absoluut niet hoe. Ik heb al zo vaak proberen te praten, brieven/mails geschreven, pas nog met schoonmoeder en schoonzus gepraat (dat laatste is nog pril, dat levert misschien nog wel wat op). Ik mis mijn vrijheid enorm, voel me heel erg opgesloten, een heel beklemmend gevoel.
Voor mij alleen is een reis naar Nederland wel een mogelijkheid, maar mijn man wil niet mee en de kinderen mogen niet mee.
Voor mij alleen is een reis naar Nederland wel een mogelijkheid, maar mijn man wil niet mee en de kinderen mogen niet mee.
donderdag 13 maart 2008 om 00:08
Als je denkt dat het allemaal wel meevalt, dan zul je je hier hélemaal thuisvoelen
Wat vind je van mijn suggestie om contact te zoeken met andere buitenlanders? Is dat een mogelijkheid? Kun je een beginnetje maken via internet, plaatselijke internationale clubs benaderen bijv. (veel landen hebben een Nederlandse vereniging, meestal kun je ook bij een Britse of Amerikaanse vereniging terecht). Als het huis verlaten lastig is, kunnen er dan wel mensen bij jou langskomen?
Je kan ook over je situatie praten zonder al te veel over jouw gevoelens daarbij te vertellen. Zou dat makkelijker gaan?
Wat vind je van mijn suggestie om contact te zoeken met andere buitenlanders? Is dat een mogelijkheid? Kun je een beginnetje maken via internet, plaatselijke internationale clubs benaderen bijv. (veel landen hebben een Nederlandse vereniging, meestal kun je ook bij een Britse of Amerikaanse vereniging terecht). Als het huis verlaten lastig is, kunnen er dan wel mensen bij jou langskomen?
Je kan ook over je situatie praten zonder al te veel over jouw gevoelens daarbij te vertellen. Zou dat makkelijker gaan?
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 00:13
Dubio, het is een denk ik een goed idee om contact te zoeken met buitenlanders (lijkt me sowieso leuk). Ik zal eens op het internet gaan surfen. Op bezoek komen kan gelukkig wel, da's al weer een meevaller.
Alleen de feiten vertellen is een stuk makkelijker, ja. Wanneer ik over mijn gevoelens begin dan ben ik bang dat ik overloop, er zit een hoop opgekropte woede/frustratie.
Alleen de feiten vertellen is een stuk makkelijker, ja. Wanneer ik over mijn gevoelens begin dan ben ik bang dat ik overloop, er zit een hoop opgekropte woede/frustratie.
donderdag 13 maart 2008 om 00:14
quote:rabobank schreef op 13 maart 2008 @ 00:08:
Dubio, je hebt helemaal gelijk, ik moet dingen stap voor stap doen. Zoals ik het nu zie/voel zou ik graag de boel 'repareren', maar ik weet alleen absoluut niet hoe. In je eentje kun je de boel niet repareren. Je man moet het probleem wel (willen) zien.
Dubio, je hebt helemaal gelijk, ik moet dingen stap voor stap doen. Zoals ik het nu zie/voel zou ik graag de boel 'repareren', maar ik weet alleen absoluut niet hoe. In je eentje kun je de boel niet repareren. Je man moet het probleem wel (willen) zien.
