Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 9 maart 2008 om 16:23
Net als bij de Wuppies..........zei ik ook tegen de kassiere de eerste maal: Nee, ik spaar geen Smurfjes.
De andere keren dat ik bij de AH was, was mijn vader erbij. Niet zo snel meer als vroeger, maar als de kassiere met de vraag komt: Spaart u ook Smurfjes, dan roept hij in mijn plaats, wij willen ze hebben voor mijn kleinkinderen!
Helaas, ik heb geen enkele Smurf in mijn bezit
Maar Elmervrouw, ook voor innerlijke kinderen zijn Smurfjes erg lief.
De andere keren dat ik bij de AH was, was mijn vader erbij. Niet zo snel meer als vroeger, maar als de kassiere met de vraag komt: Spaart u ook Smurfjes, dan roept hij in mijn plaats, wij willen ze hebben voor mijn kleinkinderen!
Helaas, ik heb geen enkele Smurf in mijn bezit
Maar Elmervrouw, ook voor innerlijke kinderen zijn Smurfjes erg lief.
maandag 10 maart 2008 om 00:41
Hé lieve VK,
Weet je wat het is? Wij gaan af op wat jij schrijft, verder niets. Ja, onze eigen ervaring natuurlijk, die kleurt ook hoe wij hierop reageren. Dus als het ons onwaarschijnlijk in de oren klinkt dat hij zich hierbij neerlegt, dan is dat omdat we die indruk hebben gekregen uit jouw postings.
Dat betekent dat we er natuurlijk ook naast kunnen zitten. Wij waren er niet bij. Ik vind het positief klinken dat hij zelf voorstelde die abonnementen stop te zetten en dat hij zijn moeder heeft ingelicht. Ook dat jullie al spullen uitwisselen. Maar ik houd me bij mijn eerdere advies: zorg dat je zo snel mogelijk zo veel mogelijk geregeld krijgt, tot de bui omslaat. Ik verwacht dat dat wel gaat gebeuren, gebeurt het niet dan is het maar geregeld.
Ik denk dat 8 weken nog wel te overzien is, zo'n vaart loopt een scheiding toch niet. Het betekent dat je nu direct stappen kunt ondernemen, het punt van de kinderalimentatie kun je dan over 8 weken aankaarten. In de tussentijd kunnen jullie een convenant opstellen over de andere zaken.
Ik schreef overigens niet dat je morgen zonder hem te informeren naar een advocaat moest gaan. Ik adviseerde je om morgen een advocaat te zoeken en je ex erover te informeren dat je daar een afspraak hebt, en te vragen of hij daarbij wil zijn. Daar kan hij echt niet boos om worden als hij ook wil scheiden.
Je schrijft dat je niet goed weet wat je met de situatie aanmoet. Is dat omdat hij anders gereageerd heeft dan verwacht (en jij daardoor meer concessies hebt gedaan dan je wilde) of wist je sowieso niet goed welke stappen je nu wilde nemen? Mijn advies: laat jouw stappen niet van hem afhangen. Je doet het meteen weer, je bent bang naar een advocaat te gaan omdat zijn milde stemming dan kan omslaan. En wat dan nog? Jij gaat toch scheiden hoor. Als hij daar boos om wordt, dan weet je dat de problemen hoe dan ook waren gekomen. Er zijn twee mogelijkheden: hij meent het en blijft zich redelijk opstellen, en gaat dus mee in de stappen richting scheiding die jij zet, of hij meent het niet en zodra hij ziet dat jij het wel meent, gaat hij in de contramine. Dan is het alleen de vraag wannéér dat gebeurt.
Ik herken het zo goed, op eieren lopen omdat je Zo Blij bent dat hij Zo Redelijk reageert. Het betekent dat je het zelf niet vertrouwt omdat het zo "out of character" is. Het betekent ook dat je jezelf afhankelijk van hem blijft opstellen. Hij heeft je met die opstelling in feite in de tang. Ik heb heel lang ook in die tang gezeten, dus ik weet waar ik over praat. Wat erachter stak, was angst. Ik was bang voor de financiële gevolgen, de gevolgen voor de kinderen, ik was bang mijn huis te verliezen enz. Al die tijd kon hij dat gebruiken om mij in zijn macht te houden... een macht die overigens puur fictief was, maar zolang die ook in mijn hoofd bestond wel degelijk aanwezig was.
Er is een enorme last van me afgevallen toen ik eindelijk inzag dat er niets te onderhandelen viel. Dat betekende dat ik eindelijk de strijd vol kon aangaan, want mijn handen waren al die tijd gebonden door de hoop op een amicale oplossing. Ik wil niet zeggen dat die bij jou niet mogelijk is, maar ik waarschuw je ervoor dat die onderhandelingen voor hem geen machtsmiddel worden.
liefs,
dubio
Weet je wat het is? Wij gaan af op wat jij schrijft, verder niets. Ja, onze eigen ervaring natuurlijk, die kleurt ook hoe wij hierop reageren. Dus als het ons onwaarschijnlijk in de oren klinkt dat hij zich hierbij neerlegt, dan is dat omdat we die indruk hebben gekregen uit jouw postings.
Dat betekent dat we er natuurlijk ook naast kunnen zitten. Wij waren er niet bij. Ik vind het positief klinken dat hij zelf voorstelde die abonnementen stop te zetten en dat hij zijn moeder heeft ingelicht. Ook dat jullie al spullen uitwisselen. Maar ik houd me bij mijn eerdere advies: zorg dat je zo snel mogelijk zo veel mogelijk geregeld krijgt, tot de bui omslaat. Ik verwacht dat dat wel gaat gebeuren, gebeurt het niet dan is het maar geregeld.
Ik denk dat 8 weken nog wel te overzien is, zo'n vaart loopt een scheiding toch niet. Het betekent dat je nu direct stappen kunt ondernemen, het punt van de kinderalimentatie kun je dan over 8 weken aankaarten. In de tussentijd kunnen jullie een convenant opstellen over de andere zaken.
Ik schreef overigens niet dat je morgen zonder hem te informeren naar een advocaat moest gaan. Ik adviseerde je om morgen een advocaat te zoeken en je ex erover te informeren dat je daar een afspraak hebt, en te vragen of hij daarbij wil zijn. Daar kan hij echt niet boos om worden als hij ook wil scheiden.
Je schrijft dat je niet goed weet wat je met de situatie aanmoet. Is dat omdat hij anders gereageerd heeft dan verwacht (en jij daardoor meer concessies hebt gedaan dan je wilde) of wist je sowieso niet goed welke stappen je nu wilde nemen? Mijn advies: laat jouw stappen niet van hem afhangen. Je doet het meteen weer, je bent bang naar een advocaat te gaan omdat zijn milde stemming dan kan omslaan. En wat dan nog? Jij gaat toch scheiden hoor. Als hij daar boos om wordt, dan weet je dat de problemen hoe dan ook waren gekomen. Er zijn twee mogelijkheden: hij meent het en blijft zich redelijk opstellen, en gaat dus mee in de stappen richting scheiding die jij zet, of hij meent het niet en zodra hij ziet dat jij het wel meent, gaat hij in de contramine. Dan is het alleen de vraag wannéér dat gebeurt.
Ik herken het zo goed, op eieren lopen omdat je Zo Blij bent dat hij Zo Redelijk reageert. Het betekent dat je het zelf niet vertrouwt omdat het zo "out of character" is. Het betekent ook dat je jezelf afhankelijk van hem blijft opstellen. Hij heeft je met die opstelling in feite in de tang. Ik heb heel lang ook in die tang gezeten, dus ik weet waar ik over praat. Wat erachter stak, was angst. Ik was bang voor de financiële gevolgen, de gevolgen voor de kinderen, ik was bang mijn huis te verliezen enz. Al die tijd kon hij dat gebruiken om mij in zijn macht te houden... een macht die overigens puur fictief was, maar zolang die ook in mijn hoofd bestond wel degelijk aanwezig was.
Er is een enorme last van me afgevallen toen ik eindelijk inzag dat er niets te onderhandelen viel. Dat betekende dat ik eindelijk de strijd vol kon aangaan, want mijn handen waren al die tijd gebonden door de hoop op een amicale oplossing. Ik wil niet zeggen dat die bij jou niet mogelijk is, maar ik waarschuw je ervoor dat die onderhandelingen voor hem geen machtsmiddel worden.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 10 maart 2008 om 09:49
Hoi VK,
Misschien was mijn reactie wel een beetje te gekleurd door mijn eigen ervaringen hoor...
Als die opleiding nog maar 8 weken duurt is dat natuurlijk een te overzien periode, als dat oppassen als jij werkt nog maar een keer voorkomt, en daarbij het feit dat hij nu ook al practische stappen onderneemt in de richting van de scheiding, zoals het ophalen van spullen en willen opzeggen van abonnementen - ja, dat zijn allemaal dingen die goede hoop geven dat het toch allemaal goed zit nu!
Desondanks vind ik het heel goed dat je op je hoede blijft, gewoon voor het geval hij zich opeens toch weer anders gaat gedragen. En hopelijk was dat achteraf gezien dan toch niet nodig geweest...
Misschien was mijn reactie wel een beetje te gekleurd door mijn eigen ervaringen hoor...
Als die opleiding nog maar 8 weken duurt is dat natuurlijk een te overzien periode, als dat oppassen als jij werkt nog maar een keer voorkomt, en daarbij het feit dat hij nu ook al practische stappen onderneemt in de richting van de scheiding, zoals het ophalen van spullen en willen opzeggen van abonnementen - ja, dat zijn allemaal dingen die goede hoop geven dat het toch allemaal goed zit nu!
Desondanks vind ik het heel goed dat je op je hoede blijft, gewoon voor het geval hij zich opeens toch weer anders gaat gedragen. En hopelijk was dat achteraf gezien dan toch niet nodig geweest...
maandag 10 maart 2008 om 11:00
Ha lieve VK,
Ik twijfel ook niet dat jij vastbesloten bent om te gaan scheiden. Er zijn wel verschillende manieren om te gaan scheiden. In mijn geval sleept het proces al anderhalf jaar aan, mede doordat we heel veel tijd zijn kwijtgeweest met vruchteloos onderhandelen. Wat er vanaf nu gebeurt, kan wel bepalen hoe snel en makkelijk het proces wordt. Scheiden ga je toch wel, met of zonder zijn medewerking, dus nu is het hoe van belang.
Ik begrijp dat je hoopt op een amicale scheiding, maar het is écht heel weinigen gegeven. Ik denk dat je meer hebt aan een realistische verwachting: scheiden is klote en het is meestal een moeizaam proces. In het beste geval verloopt in elk geval de juridische procedure snel en zonder al te veel strijd. Het kan even tijd nodig hebben voordat beide partijen beseffen dat hun belangen niet meer gedeeld maar tegengesteld zijn. Als dit besef eenmaal komt, wordt meestal stelling ingenomen en ontstaan er twee partijen.
Het lijkt me verstandig er nu al vanuit te gaan dat jullie geen belangen meer delen, behalve dat van jullie zoontje. Hij heeft dus al aangegeven dat hij partneralimentatie van je wil, begrijp ik dat goed? Wat voor jou nu heel belangrijk is, is informatie en gegevens. Zoals ik al schreef, ga naar een advocaat en zoek je financiële situatie uit. Je moet het vroeg of laat toch doen, beter nu. Je zal jezelf er een hoop onnodige onzekerheid en angst mee besparen.
Wat is nu concreet je eerste stap?
liefs,
dubio
Ik twijfel ook niet dat jij vastbesloten bent om te gaan scheiden. Er zijn wel verschillende manieren om te gaan scheiden. In mijn geval sleept het proces al anderhalf jaar aan, mede doordat we heel veel tijd zijn kwijtgeweest met vruchteloos onderhandelen. Wat er vanaf nu gebeurt, kan wel bepalen hoe snel en makkelijk het proces wordt. Scheiden ga je toch wel, met of zonder zijn medewerking, dus nu is het hoe van belang.
Ik begrijp dat je hoopt op een amicale scheiding, maar het is écht heel weinigen gegeven. Ik denk dat je meer hebt aan een realistische verwachting: scheiden is klote en het is meestal een moeizaam proces. In het beste geval verloopt in elk geval de juridische procedure snel en zonder al te veel strijd. Het kan even tijd nodig hebben voordat beide partijen beseffen dat hun belangen niet meer gedeeld maar tegengesteld zijn. Als dit besef eenmaal komt, wordt meestal stelling ingenomen en ontstaan er twee partijen.
Het lijkt me verstandig er nu al vanuit te gaan dat jullie geen belangen meer delen, behalve dat van jullie zoontje. Hij heeft dus al aangegeven dat hij partneralimentatie van je wil, begrijp ik dat goed? Wat voor jou nu heel belangrijk is, is informatie en gegevens. Zoals ik al schreef, ga naar een advocaat en zoek je financiële situatie uit. Je moet het vroeg of laat toch doen, beter nu. Je zal jezelf er een hoop onnodige onzekerheid en angst mee besparen.
Wat is nu concreet je eerste stap?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 10 maart 2008 om 11:21
Eén dingetje... is het voor hem niet veel voordeliger om al het voorwerk alvast te doen voordat er een derde aan te pas komt? Een derde die jou er misschien wel op kan wijzen dat hij onredelijke voorstellen doet? Angeltje gebaseerd op het verleden, toen 'ie je maar al te graag een financiele poot uit wilde draaien.
Voor de rest kan ik me goed voorstellen dat Rome niet in één dag gebouwd is, dat acht weken peanuts zijn op een mensenleven, etc.
Voor de rest kan ik me goed voorstellen dat Rome niet in één dag gebouwd is, dat acht weken peanuts zijn op een mensenleven, etc.
maandag 10 maart 2008 om 17:12
Vk, ik hoop dat je beseft dat de reacties die hier gegeven worden gegeven worden vanwege grote bezorgdheid. Iedereen heeft het zo goed voor met je en iedereen wil je behoeden voor nog eens een teleurstelling. Die heb je al meer dan genoeg gehad.
Het is zoals Dubio al schrijft, het merendeel van de scheidingen verloopt niet in lieve vrede. Het is je zeer gegund dat de jouwe dat wel zal doen, maar net als Mamzelle al zegt, het verleden geeft toch aan dat er nogal wat valkuilen voor je zijn. Hij is best bereidwillig, tenminste als het hem niets gaat kosten.
Ben je je hoede meid!
Even een andere vraag, hoe voel je je nu? Is er veel verdriet? Of nu nog alleen de opluchting?
Het is zoals Dubio al schrijft, het merendeel van de scheidingen verloopt niet in lieve vrede. Het is je zeer gegund dat de jouwe dat wel zal doen, maar net als Mamzelle al zegt, het verleden geeft toch aan dat er nogal wat valkuilen voor je zijn. Hij is best bereidwillig, tenminste als het hem niets gaat kosten.
Ben je je hoede meid!
Even een andere vraag, hoe voel je je nu? Is er veel verdriet? Of nu nog alleen de opluchting?
dinsdag 11 maart 2008 om 13:44
Lieve VK,
Wat kom je verstandig en rustig over, wat goed van je.
Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik las wat je ex heeft gezegd tegen je zoontje... Is hij nou helemaal gek geworden?! Jeetje, jij probeert alles zo goed mogelijk te doen, het zo goed mogelijk uit te leggen aan je kind op zijn niveau, en dan komt hij daar even fijn overheen walsen... Wat een ongevoelige ... ehh, dinges.
Voor jou en je zoontje een heel dikke
Wat kom je verstandig en rustig over, wat goed van je.
Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik las wat je ex heeft gezegd tegen je zoontje... Is hij nou helemaal gek geworden?! Jeetje, jij probeert alles zo goed mogelijk te doen, het zo goed mogelijk uit te leggen aan je kind op zijn niveau, en dan komt hij daar even fijn overheen walsen... Wat een ongevoelige ... ehh, dinges.
Voor jou en je zoontje een heel dikke
dinsdag 11 maart 2008 om 14:26
Lieve VK,
Over de opvoeding van jullie kind zul je nog vaak discussies gaan hebben met je ex ben ik bang. Omdat jullie samen een zoon hebben ben je natuurlijk nog lang niet helemaal van hem af. Heel vervelend maar dat is nu eenmaal zo, niks aan te doen.
Het is positief dat je het lekker hebt met je kind samen en dat je al een huis voor jullie samen hebt. Ik vind de manier waarop jouw ex je zoon manipuleert niet zo positief en je hebt helemaal gelijk, hij ziet het écht zo. Hem treft geen blaam, jij hebt het allemaal gedaan en jullie kind zat ook fout. Ongelooflijk maar waar.
Goed dus dat je je schrap zet tegen de omslag die ongetwijfeld gaat volgen. Als hij door gaat krijgen dat je hem echt niet meer wil hebben dan zou hij weleens heel vervelend kunnen gaan doen.
Doe kalm aan en doe niks waar je spijt van krijgt. Als je twijfelt en er doorheen zit post dan hier, er is hier meerstal wel iemand om tegenaan te posten die ook anwoordt. Je doet het heel goed meid.
Zoen
Over de opvoeding van jullie kind zul je nog vaak discussies gaan hebben met je ex ben ik bang. Omdat jullie samen een zoon hebben ben je natuurlijk nog lang niet helemaal van hem af. Heel vervelend maar dat is nu eenmaal zo, niks aan te doen.
Het is positief dat je het lekker hebt met je kind samen en dat je al een huis voor jullie samen hebt. Ik vind de manier waarop jouw ex je zoon manipuleert niet zo positief en je hebt helemaal gelijk, hij ziet het écht zo. Hem treft geen blaam, jij hebt het allemaal gedaan en jullie kind zat ook fout. Ongelooflijk maar waar.
Goed dus dat je je schrap zet tegen de omslag die ongetwijfeld gaat volgen. Als hij door gaat krijgen dat je hem echt niet meer wil hebben dan zou hij weleens heel vervelend kunnen gaan doen.
Doe kalm aan en doe niks waar je spijt van krijgt. Als je twijfelt en er doorheen zit post dan hier, er is hier meerstal wel iemand om tegenaan te posten die ook anwoordt. Je doet het heel goed meid.
Zoen
dinsdag 11 maart 2008 om 16:15
Lieve Vrouwtje Klets, ik heb de laatste pagina's van dit topic gelezen en wat klinkt dit allemaal herkenbaar voor me!
Dat je ex tegen je zoontje zei dat het zijn schuld is dat jullie uit elkaar zijn: helemaal herkenbaar! Mijn ex zei tijdens de scheiding tegen alle drie de kinderen afzonderlijk dat het hun schuld was dat we uit elkaar gingen! Gelukkig heb ik dat recht kunnen zetten. Ik herken mijn ex 100% in jouw ex. Hij is gewoon een eikel (dat zeg ik niet gauw, hoor!) en ik vind het zo goed van je dat je dat nu eindelijk inziet en er de juiste conclusie aan verbindt: dat hij je niet waard is!
Ik wou je ook nog zeggen dat ik je een top-vrouw vindt, zoals jij je nog in je ex inleeft, invoelt dat hij zich maar eenzaam zal voelen in zijn chalet, enz. En dat, ondanks alles wat hij je aangedaan heeft!
Gelukkig geef je ook aan dat je al voor een groot deel van hem los bent. Ik wil je graag een hart onder de riem steken: ik herken me 100% in jouw verhaal en ik ben na mijn scheiding zo ontzettend gelukkig geworden! Ik hoop van harte dat jou ook zo'n geluk te beurt mag vallen. Jij bent een vrouw waar heel veel(lieve, leuke) mannen alleen maar van kunnen dromen. Ik wens je heel veel sterkte nu en heel veel geluk voor de toekomst!
Dat je ex tegen je zoontje zei dat het zijn schuld is dat jullie uit elkaar zijn: helemaal herkenbaar! Mijn ex zei tijdens de scheiding tegen alle drie de kinderen afzonderlijk dat het hun schuld was dat we uit elkaar gingen! Gelukkig heb ik dat recht kunnen zetten. Ik herken mijn ex 100% in jouw ex. Hij is gewoon een eikel (dat zeg ik niet gauw, hoor!) en ik vind het zo goed van je dat je dat nu eindelijk inziet en er de juiste conclusie aan verbindt: dat hij je niet waard is!
Ik wou je ook nog zeggen dat ik je een top-vrouw vindt, zoals jij je nog in je ex inleeft, invoelt dat hij zich maar eenzaam zal voelen in zijn chalet, enz. En dat, ondanks alles wat hij je aangedaan heeft!
Gelukkig geef je ook aan dat je al voor een groot deel van hem los bent. Ik wil je graag een hart onder de riem steken: ik herken me 100% in jouw verhaal en ik ben na mijn scheiding zo ontzettend gelukkig geworden! Ik hoop van harte dat jou ook zo'n geluk te beurt mag vallen. Jij bent een vrouw waar heel veel(lieve, leuke) mannen alleen maar van kunnen dromen. Ik wens je heel veel sterkte nu en heel veel geluk voor de toekomst!
dinsdag 11 maart 2008 om 21:05
Om even een voorbeeld te geven hoe raar de gedachten van iemand kunnen zijn. Mijn ex had in een eerdere relatie te maken gehad met de kinderbescherming. Deze had een rapport opgesteld over de thuissituatie van zijn stiefkinderen. Deze woonden toen nog bij de moeder en dus ook bij hem.
Volgens hem werd hij in dat rapport geprezen om zijn rol als vader.......... Ik heb dat rapport 1000x gelezen, maar het stond er echt niet. Eigenlijk stond er het tegenovergestelde. De sfeer was te snijden in huis wanneer hij thuis was. Wanneer hij weg was, dan was het pas gezellig met moeders.
Zo raar kunnen mensen denken.
VK, je doet het goed. Het is niet meer dan normaal dan dat je hem mist. Niet alles aan hem was slecht. Er is ook dat goede deel van hem waarvan je afscheid moet nemen. Ook dingen die gewoontes zijn geworden door het samenleven met hem zijn geen onderdeel meer van de dag.
Langzaam aan zul je hem minder gaan missen. Ga zo door meid!
Zoals je zelf al beschrijft hoe hij denkt, dan besef je ook goed dat hij nu gaat malen en met onverwachte dingen op de proppen gaat komen. Probeer sterk te zijn dan en niet direct een antwoord klaar te hebben. En probeer jouw huis tot een echte veilige thuisbasis voor je zoon te maken.
Laat hem er niet al te veel in toe.
Volgens hem werd hij in dat rapport geprezen om zijn rol als vader.......... Ik heb dat rapport 1000x gelezen, maar het stond er echt niet. Eigenlijk stond er het tegenovergestelde. De sfeer was te snijden in huis wanneer hij thuis was. Wanneer hij weg was, dan was het pas gezellig met moeders.
Zo raar kunnen mensen denken.
VK, je doet het goed. Het is niet meer dan normaal dan dat je hem mist. Niet alles aan hem was slecht. Er is ook dat goede deel van hem waarvan je afscheid moet nemen. Ook dingen die gewoontes zijn geworden door het samenleven met hem zijn geen onderdeel meer van de dag.
Langzaam aan zul je hem minder gaan missen. Ga zo door meid!
Zoals je zelf al beschrijft hoe hij denkt, dan besef je ook goed dat hij nu gaat malen en met onverwachte dingen op de proppen gaat komen. Probeer sterk te zijn dan en niet direct een antwoord klaar te hebben. En probeer jouw huis tot een echte veilige thuisbasis voor je zoon te maken.
Laat hem er niet al te veel in toe.
woensdag 12 maart 2008 om 10:00
VK, je hoeft je gelijk niet te halen (en hij ook niet). Het vreemde is dat wanneer je net uit elkaar bent, dat het allerbelangrijkste lijkt te zijn. Dat andere mensen inzien hoe moeilijk jij het bij hem had en, wanneer hij het tegendeel beweeert, dat mensen eens jouw kant van het verhaal horen.
Die strijd die hoef je niet te voeren, daar gaat het helemaal niet meer om. Die strijd heb je al gestreden toen jullie nog samen waren. Hij kan vechten tot hij er bij neervalt, maar wanneer jij niet terug vecht, dan is hij zo uitgevochten.
Het vooruitzicht is eigenlijk dat jij de regie in handen hebt nu, de strijd zal moeten gaan over de financiele afwikkeling, verdeling van de spullen en de omgangsregeling. Daar valt best wel uit te komen toch?
Die strijd die hoef je niet te voeren, daar gaat het helemaal niet meer om. Die strijd heb je al gestreden toen jullie nog samen waren. Hij kan vechten tot hij er bij neervalt, maar wanneer jij niet terug vecht, dan is hij zo uitgevochten.
Het vooruitzicht is eigenlijk dat jij de regie in handen hebt nu, de strijd zal moeten gaan over de financiele afwikkeling, verdeling van de spullen en de omgangsregeling. Daar valt best wel uit te komen toch?
woensdag 12 maart 2008 om 10:21
woensdag 12 maart 2008 om 10:23
Ha lieve VK,
Blij dat je weer geschreven hebt! Grappig, juist de stukken die je tussen haakjes zet zijn waar je volgens mij het meeste mee zit Heerlijk dat je je huis paasklaar hebt gemaakt! Wat een &%## dat hij zeikt over het verstoppen van paaseieren zeg. Wat voor vader ben je als je je kind niet zoiets leuks en feestelijks gunt? Ik begin steeds beter te begrijpen hoe het er bij jou thuis aan toeging. Mocht jouw zoontje eigenlijk wel kind zijn?
Zijn reactie over het incident van zondag is eigenlijk wel prettig voor jou. Stel je voor dat hij opeens met een heel begrijpende reactie kwam en de hand in eigen boezem zou steken? Dan zou jij toch helemaal aan het twijfelen slaan? Nee, je ziet nu dat er echt niet met hem te praten valt, dat hij niet verandert en de dingen echt zo ziet. Ongelofelijk dat hij je zoontje beschuldigt van jullie scheiding en dit nog echt gelooft ook!
Meis, richt je nu op jezelf maar vooral ook op je zoontje. Dit is heel erg schadelijk voor hem, onderschat het alsjeblieft niet. De woorden van je ex kunnen nu in zijn geheugen gegrift worden. Dat kan psychische schade op de lange termijn opleveren. Neem het alsjeblieft serieus! Praat met hem, vertel hem waarom jullie uit elkaar gaan. Maak bijvoorbeeld een tekeningetje voor hem van een driehoek van jou, hem en zijn vader. Leg uit dat jullie samen ruzie zochten (donderwolkje tussen jou en papa) en dat dat vaak over grotemensendingen ging, maar soms ook over hem. Leg uit dat papa's en mama's afspraken moeten maken over de regels voor de kindjes en dat dat niet altijd zo makkelijk gaat. Soms maken ze daar ruzie over. Dat is bij jullie ook gebeurd. Dan vond papa bijvoorbeeld dat hij moest gaan slapen en jij niet en dan kregen jullie daar ruzie over. Jullie willen allebei het beste voor hem maar op een andere manier, met andere regels.
Leg uit dat kindjes zich nu eenmaal niet altijd aan de regels houden. Ook als je wel eens stout doet, ben je nog steeds een lief kind. Papa en mama houden heel veel van hem, ook als ze wel eens boos op hem worden. Dat hebben alle papa's en mama's wel eens. Dat gaat ook weer over. Je kan dan bijvoorbeeld een donderwolkje tekenen tussen je zoontje en jou en tussen je zoontje en zijn vader. Dat donderwolkje gum je dan weer uit en dan teken je een hartje. Want de liefde blijft bestaan.
Maar papa en mama werden te vaak boos op elkaar, hadden te vaak ruzie. Dat donderwolkje ging na een tijd eigenlijk niet meer weg, het hartje kwam niet meer terug. En daarom gaan jullie nu uit elkaar. Leg uit dat die hartjes tussen jullie en hem wél blijven bestaan, ook als er bij papa of bij jou een donderwolk tussendoor komt. Je kan uitleggen dat je hoopt dat de donderwolken tussen jou en papa nu weggaan en ook dat papa minder vaak boos wordt op hem.
Besef en wees daar voor jezelf duidelijk over, dat je ex ergens wel gelijk heeft dat je zoon reden was om te gaan scheiden. Want je doet dat ook om hem te beschermen. Dat betekent niet dat hij de scheiding veroorzaakt heeft. Naarmate hij ouder wordt, kun je hem dat steeds beter uitleggen. De oorzaak lag bij jou en zijn vader.
Nogmaals: je móet echt met je zoontje praten hierover!!
liefs,
dubio
Blij dat je weer geschreven hebt! Grappig, juist de stukken die je tussen haakjes zet zijn waar je volgens mij het meeste mee zit Heerlijk dat je je huis paasklaar hebt gemaakt! Wat een &%## dat hij zeikt over het verstoppen van paaseieren zeg. Wat voor vader ben je als je je kind niet zoiets leuks en feestelijks gunt? Ik begin steeds beter te begrijpen hoe het er bij jou thuis aan toeging. Mocht jouw zoontje eigenlijk wel kind zijn?
Zijn reactie over het incident van zondag is eigenlijk wel prettig voor jou. Stel je voor dat hij opeens met een heel begrijpende reactie kwam en de hand in eigen boezem zou steken? Dan zou jij toch helemaal aan het twijfelen slaan? Nee, je ziet nu dat er echt niet met hem te praten valt, dat hij niet verandert en de dingen echt zo ziet. Ongelofelijk dat hij je zoontje beschuldigt van jullie scheiding en dit nog echt gelooft ook!
Meis, richt je nu op jezelf maar vooral ook op je zoontje. Dit is heel erg schadelijk voor hem, onderschat het alsjeblieft niet. De woorden van je ex kunnen nu in zijn geheugen gegrift worden. Dat kan psychische schade op de lange termijn opleveren. Neem het alsjeblieft serieus! Praat met hem, vertel hem waarom jullie uit elkaar gaan. Maak bijvoorbeeld een tekeningetje voor hem van een driehoek van jou, hem en zijn vader. Leg uit dat jullie samen ruzie zochten (donderwolkje tussen jou en papa) en dat dat vaak over grotemensendingen ging, maar soms ook over hem. Leg uit dat papa's en mama's afspraken moeten maken over de regels voor de kindjes en dat dat niet altijd zo makkelijk gaat. Soms maken ze daar ruzie over. Dat is bij jullie ook gebeurd. Dan vond papa bijvoorbeeld dat hij moest gaan slapen en jij niet en dan kregen jullie daar ruzie over. Jullie willen allebei het beste voor hem maar op een andere manier, met andere regels.
Leg uit dat kindjes zich nu eenmaal niet altijd aan de regels houden. Ook als je wel eens stout doet, ben je nog steeds een lief kind. Papa en mama houden heel veel van hem, ook als ze wel eens boos op hem worden. Dat hebben alle papa's en mama's wel eens. Dat gaat ook weer over. Je kan dan bijvoorbeeld een donderwolkje tekenen tussen je zoontje en jou en tussen je zoontje en zijn vader. Dat donderwolkje gum je dan weer uit en dan teken je een hartje. Want de liefde blijft bestaan.
Maar papa en mama werden te vaak boos op elkaar, hadden te vaak ruzie. Dat donderwolkje ging na een tijd eigenlijk niet meer weg, het hartje kwam niet meer terug. En daarom gaan jullie nu uit elkaar. Leg uit dat die hartjes tussen jullie en hem wél blijven bestaan, ook als er bij papa of bij jou een donderwolk tussendoor komt. Je kan uitleggen dat je hoopt dat de donderwolken tussen jou en papa nu weggaan en ook dat papa minder vaak boos wordt op hem.
Besef en wees daar voor jezelf duidelijk over, dat je ex ergens wel gelijk heeft dat je zoon reden was om te gaan scheiden. Want je doet dat ook om hem te beschermen. Dat betekent niet dat hij de scheiding veroorzaakt heeft. Naarmate hij ouder wordt, kun je hem dat steeds beter uitleggen. De oorzaak lag bij jou en zijn vader.
Nogmaals: je móet echt met je zoontje praten hierover!!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 12 maart 2008 om 10:29
[quote]vrouwtje klets schreef op 11 maart 2008 @ 22:30:
Wat ik wel moeilijk vind is, dat als de strijd er zometeen aan zou komen, dat ik met geen mogelijkheid hem bep. dingen zal kunnen laten inzien.
Wat vind je belangrijker, dat hij de dingen net zo ziet als jij of dat je gaat scheiden en de dingen goed geregeld krijgt? Het eerste leidt tot eindeloze, vruchteloze discussies. Het tweede leidt tot een situatie waarin jullie beiden met jullie leven verder kunnen gaan. Of hij eenzaam in een caravan wil gaan zitten wegkwijnen of zich stort op zijn nieuwe baan, nieuwe contacten opdoet, geniet van de momenten met zijn kind enzovoorts, dat is aan hem. Jij doet jouw ding, dat is jouw taak.
Heb je al stappen ondernomen inmiddels? Of durf je dat niet?
liefs,
dubio
Wat ik wel moeilijk vind is, dat als de strijd er zometeen aan zou komen, dat ik met geen mogelijkheid hem bep. dingen zal kunnen laten inzien.
Wat vind je belangrijker, dat hij de dingen net zo ziet als jij of dat je gaat scheiden en de dingen goed geregeld krijgt? Het eerste leidt tot eindeloze, vruchteloze discussies. Het tweede leidt tot een situatie waarin jullie beiden met jullie leven verder kunnen gaan. Of hij eenzaam in een caravan wil gaan zitten wegkwijnen of zich stort op zijn nieuwe baan, nieuwe contacten opdoet, geniet van de momenten met zijn kind enzovoorts, dat is aan hem. Jij doet jouw ding, dat is jouw taak.
Heb je al stappen ondernomen inmiddels? Of durf je dat niet?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 12 maart 2008 om 10:35
[quote]vrouwtje klets schreef op 11 maart 2008 @ 22:30:
Gek eigenlijk, dat velen van jullie je eigen ex zo in die van mij herkennen. En ik maar denken dat ik zo'n moeilijk exemplaar had. Aaaahhhh, er lopen er dus nog veel meer van rond!!
[VK, er lopen gelukkig nog veel meer 'normale' mannen rond en zelfs een groot aantal hele lieve!
Wat ik wel moeilijk vind is, dat als de strijd er zometeen aan zou komen, dat ik met geen mogelijkheid hem bep. dingen zal kunnen laten inzien. Zoals dat voorbeeld wat ik gaf over hoe hij aankijkt tegen die 'Hou je bék-actie', zo overtuigd als hij is van zijn eigen gelijk, en dat ík degene was die fout zat.
Je hoeft hem dat helemaal niet in te laten zien, laat hem gewoon lullen en zeg dat het helemaal niet belangrijk is wie er gelijk heeft.
Oftewel: als de strijd straks losbarst, dan barst die, vrees ik, ook goed los. Hij zal van mening zijn dat het allemaal mijn schuld is, dat met mij niet te leven valt en op grond daarvan zal hij vechten tot hij erbij neervalt. Oh jolly, wat een vooruitzicht...
Zoals Pom al zei: je hoeft helemaal geen strijd om het gelijk met hem aan te gaan. Het enige wat van belang is, is dat je ervoor zorgt dat jij en je zoontje niets te kort komen. Je advocaat kan je daarbij helpen.
Het is overigens niet gezegd hoor, dat je ex de strijd zal aangaan. Ik was daar tijdens mijn scheiding ook bang voor, en vreemd genoeg is alles behoorlijk rustig gegaan. Ik stond er versteld van, dat hij toen helemaal niet schold. Hij zei wel een aantal dingen waar ik het niet mee eens was (over wie de schuld had van de scheiding), maar dan antwoordde ik niet. Ik schakelde mijn gevoelens uit en hield mezelf voor dat ik nog even geduld moest hebben, en daarna voor altijd van hem af zou zijn. Ik heb voor mezelf geen alimentatie gevraagd (verdiende zelf niet zo veel, maar wel genoeg) en heb een heel redelijke bijdrage voor de kinderen gevraagd. Ik denk dat hij toen zo rustig gebleven is, omdat hij inzag dat hij er financieel goed van af kwam. En dat was belangrijk voor hem (geld was voor hem altijd belangrijker dan liefde).
Dus, misschien valt het bij jou ook allemaal wel mee! Sterkte!
/quote]
Gek eigenlijk, dat velen van jullie je eigen ex zo in die van mij herkennen. En ik maar denken dat ik zo'n moeilijk exemplaar had. Aaaahhhh, er lopen er dus nog veel meer van rond!!
[VK, er lopen gelukkig nog veel meer 'normale' mannen rond en zelfs een groot aantal hele lieve!
Wat ik wel moeilijk vind is, dat als de strijd er zometeen aan zou komen, dat ik met geen mogelijkheid hem bep. dingen zal kunnen laten inzien. Zoals dat voorbeeld wat ik gaf over hoe hij aankijkt tegen die 'Hou je bék-actie', zo overtuigd als hij is van zijn eigen gelijk, en dat ík degene was die fout zat.
Je hoeft hem dat helemaal niet in te laten zien, laat hem gewoon lullen en zeg dat het helemaal niet belangrijk is wie er gelijk heeft.
Oftewel: als de strijd straks losbarst, dan barst die, vrees ik, ook goed los. Hij zal van mening zijn dat het allemaal mijn schuld is, dat met mij niet te leven valt en op grond daarvan zal hij vechten tot hij erbij neervalt. Oh jolly, wat een vooruitzicht...
Zoals Pom al zei: je hoeft helemaal geen strijd om het gelijk met hem aan te gaan. Het enige wat van belang is, is dat je ervoor zorgt dat jij en je zoontje niets te kort komen. Je advocaat kan je daarbij helpen.
Het is overigens niet gezegd hoor, dat je ex de strijd zal aangaan. Ik was daar tijdens mijn scheiding ook bang voor, en vreemd genoeg is alles behoorlijk rustig gegaan. Ik stond er versteld van, dat hij toen helemaal niet schold. Hij zei wel een aantal dingen waar ik het niet mee eens was (over wie de schuld had van de scheiding), maar dan antwoordde ik niet. Ik schakelde mijn gevoelens uit en hield mezelf voor dat ik nog even geduld moest hebben, en daarna voor altijd van hem af zou zijn. Ik heb voor mezelf geen alimentatie gevraagd (verdiende zelf niet zo veel, maar wel genoeg) en heb een heel redelijke bijdrage voor de kinderen gevraagd. Ik denk dat hij toen zo rustig gebleven is, omdat hij inzag dat hij er financieel goed van af kwam. En dat was belangrijk voor hem (geld was voor hem altijd belangrijker dan liefde).
Dus, misschien valt het bij jou ook allemaal wel mee! Sterkte!
/quote]
woensdag 12 maart 2008 om 22:54
Ik ben iemand die hier al heel erg lang meeleest, en ik vraag me al maanden af of ik hier mee moet gaan schrijven of niet. Want 'pas' ik hier wel? En durf ik hier wel te schrijven? Passen doe ik geloof ik wel, hoewel ik vaak denk dat het allemaal wel meevalt (maar dat is geloof ik een bekende kwaal hier). Maar ik durf me eigenlijk niet goed in jullie clubje te mengen, omdat ik weet dat ik niet weg kan uit de situatie waar ik in zit. Dwz ik kan wel weg, maar dat zou betekenen dat ik mijn kinderen niet meer kan zien en dat is een stap die ik niet kan en wil zetten. Ik weet overigens ook niet zeker of ik het wel zou willen als ik wel de keuze had, maar ik kan mijn kinderen niet achterlaten. Maar ik zie hoe de boel verslechterd, hoe mij maar weinig pleziertjes worden gegund en steeds minder ook. Ik heb heel veel opgegeven voor deze relatie en ik krijg er nog maar nauwelijks iets voor terug. Net weer een gruwelijk telefoongesprek met een boze man en ik mij maar afvragen waar dit nou eigenlijk over gaat (ja, diep in mijn hart weet ik het wel, ik heb het een dag of tien leuk gehad, dat moet bestraft worden). Ik heb het gevoel dat ik maar een beetje in raadsels schrijf, ik zou zo veel willen schrijven, maar ik weet niet waar ik beginnen moet. Dit moet maar een beginnetje zijn.
woensdag 12 maart 2008 om 23:01
Hoi rabobank,
Gewoon durven hoor, hier meeschrijven, ik ben ook zo begonnen... zat te denken of mijn verhaal wel tussen de andere verhalen paste en of het niet veel minder 'erg' was. Maar ik kreeg hier een hartelijk welkom en heb veel gehad aan het delen van mijn ervaring hier. Hoe dan ook, ondanks de verschillen die er zijn, hebben de verhalen van de vrouwen hier veel raakvlakken en dat zal bij jou niet anders zijn, als ik je stukje zo lees. Schrijf hier zoveel je wilt en zoveel goed voelt voor jou.
Ik vind het heel erg voor je dat je niet weg kunt uit je situatie. Waarom is dat? Kun je je kinderen niet meenemen? Wil je daar meer over vertellen?
Liefs, Lemmy
Gewoon durven hoor, hier meeschrijven, ik ben ook zo begonnen... zat te denken of mijn verhaal wel tussen de andere verhalen paste en of het niet veel minder 'erg' was. Maar ik kreeg hier een hartelijk welkom en heb veel gehad aan het delen van mijn ervaring hier. Hoe dan ook, ondanks de verschillen die er zijn, hebben de verhalen van de vrouwen hier veel raakvlakken en dat zal bij jou niet anders zijn, als ik je stukje zo lees. Schrijf hier zoveel je wilt en zoveel goed voelt voor jou.
Ik vind het heel erg voor je dat je niet weg kunt uit je situatie. Waarom is dat? Kun je je kinderen niet meenemen? Wil je daar meer over vertellen?
Liefs, Lemmy
woensdag 12 maart 2008 om 23:10
Lemmy (raar hoor, net alsof een schilderij tot leven komt, ik lees hier al zo lang mee dat het lijkt alsof ik jullie al ken), ik woon niet in Nederland en kan mijn kinderen niet zomaar meenemen het land uit. Maar ik schrijf liever niet in welk land ik woon ivm herkenning. Mijn man heeft nogal wat kennissen in Nederland en je weet nooit of er een bekende meeleest. Dat is eigenlijk de belangrijkste reden dat ik zo lang gewacht heb met schrijven hier, het is eigenlijk te openbaar (wat uiteraard wel andere voordelen heeft). Dus over sommige details blijf ik maar wat vaag. De reden dat ik nu toch schrijf is omdat het de laatste tien dagen weer enorm slecht gaat, ik dacht dat het beter ging, maar ben weer opnieuw teleurgesteld.
