Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 13 maart 2008 om 00:19
donderdag 13 maart 2008 om 00:52
Al slaap je nu Rabobank, ik wil even zeggen dat ik alles gelezen heb.
Ik had een heel stuk zitten typen en ik heb het weer weggehaald vanwege even niet logisch na kunnen denken en ik ging alweer meteen in de 'dat lossen we wel even op' modus zitten. Iets waarvan je zelf al aangaf dat het allemaal niet zo simpel is en hoewel dat voor mij lastig te accepteren is ga ik jou gewoon op je woord geloven natuurlijk.
Meid, ik weet even de woorden niet te vinden. Ik vind het ontzettend goed van je dat je meeschrijft, ik hoop dat je er iets aan hebt dat je schilderij tot leven is gekomen en ik kijk uit naar je volgende bericht.
(f)
Ik had een heel stuk zitten typen en ik heb het weer weggehaald vanwege even niet logisch na kunnen denken en ik ging alweer meteen in de 'dat lossen we wel even op' modus zitten. Iets waarvan je zelf al aangaf dat het allemaal niet zo simpel is en hoewel dat voor mij lastig te accepteren is ga ik jou gewoon op je woord geloven natuurlijk.
Meid, ik weet even de woorden niet te vinden. Ik vind het ontzettend goed van je dat je meeschrijft, ik hoop dat je er iets aan hebt dat je schilderij tot leven is gekomen en ik kijk uit naar je volgende bericht.
(f)
donderdag 13 maart 2008 om 03:50
Lieve Rabobank, wat goed van je dat je een berichtje hebt geschreven op dit topic. Ik kijk ook uit naar je volgende post, hoop dat het fijn voelt voor jou en dat je wat hebt aan de steun hier.
Zelf ben ik wat minder actief op het moment, maar ik lees zo veel mogelijk mee. Ben erg druk met studie enzo.
Ik begrijp dat je in een ingewikkelde situatie zit. Vind het zo rot voor je dat je dat beklemmende gevoel hebt, zo weinig vrijheid.
Hoop dat wij je hier op een of andere manier kunnen helpen, en met hoe verder te gaan. Dat het helpt erover te praten zover dat kan.
Voor mij heeft het al veel betekend, het lezen en schrijven op dit topic.
Heel veel liefs van Iseo!
Zelf ben ik wat minder actief op het moment, maar ik lees zo veel mogelijk mee. Ben erg druk met studie enzo.
Ik begrijp dat je in een ingewikkelde situatie zit. Vind het zo rot voor je dat je dat beklemmende gevoel hebt, zo weinig vrijheid.
Hoop dat wij je hier op een of andere manier kunnen helpen, en met hoe verder te gaan. Dat het helpt erover te praten zover dat kan.
Voor mij heeft het al veel betekend, het lezen en schrijven op dit topic.
Heel veel liefs van Iseo!
donderdag 13 maart 2008 om 08:18
Rabo, welkom. Ik hoop dat het je goed doet om hier te schrijven, ook al is er niet (direkt) een oplossing. Tja, ook ik zou meteen alles willen gaan oplossen voor een ander, maar dat kan nu eenmaal niet. Je voelt en weet alleen zelf hoe het echt is. (En dat afzwakken komt mij ook heel bekend voor!)
Vrouwtje Klets, hoe gaat het nu met je? Ik zie je huis in paasversiering helemaal voor me. Zeker weten dat je zoontje daarvan gaat genieten, echt leuk toch ook!
En LillyRose, lees je ook nog mee? Hoe gaat het met jou?
Lemmy, vandaag dus!!
Voor jullie allemaal een dikke
Met mij gaat het wel goed. Per dag zoveel mogelijk in het hier-en-nu leven, dat is voor mij het beste.
Vrouwtje Klets, hoe gaat het nu met je? Ik zie je huis in paasversiering helemaal voor me. Zeker weten dat je zoontje daarvan gaat genieten, echt leuk toch ook!
En LillyRose, lees je ook nog mee? Hoe gaat het met jou?
Lemmy, vandaag dus!!
Voor jullie allemaal een dikke
Met mij gaat het wel goed. Per dag zoveel mogelijk in het hier-en-nu leven, dat is voor mij het beste.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 maart 2008 om 08:55
Goeiemorgen,
Leo, jammer dat je je stuk weer weggehaald hebt, want ik weet zeker dat er goede dingen in stonden (zeg ik uit ervaring ). Ik heb ook die neiging om te zeggen: daar komen we wel uit, maar dat weet je niet. Er schrijven hier twee vrouwen mee die hun kinderen zijn kwijtgeraakt, ik loop zelf ook met die angst. Het is een te groot risico om te nemen. Ik denk dat je hierin heel voorzichtig te werk moet gaan en jezelf eerst van alle kanten moet indekken voor je stappen neemt. Maar ik geloof zeker dat er een uitweg moet zijn, die is er altijd. Kijk maar naar dit topic, dat is ook al een opening die je vanuit je eigen huis kan maken. Met internet kan er al veel.
Ha, ik zie een tableau vivant voor me met alle schrijfsters hier, leuk beeld
Iseo, wat deed jij zo laat (vroeg) nog op???? Krijg je alles een beetje af? Pas je goed op jezelf?
VK, hoe gaat het vandaag? Lukt het werken een beetje, kun je je concentreren? En hoe is het met je zoontje?
Lieve Elmerveer, je klinkt ook steeds beter en sterker. Rustiger ook, niet meer zo heen en weer geslingerd en verward als een poosje geleden.
Lilly, laat je nog eens weten hoe het met je gaat? Ben je al helemaal hersteld?
Elfje, hoe is het met jou?
liefs,
dubio
Leo, jammer dat je je stuk weer weggehaald hebt, want ik weet zeker dat er goede dingen in stonden (zeg ik uit ervaring ). Ik heb ook die neiging om te zeggen: daar komen we wel uit, maar dat weet je niet. Er schrijven hier twee vrouwen mee die hun kinderen zijn kwijtgeraakt, ik loop zelf ook met die angst. Het is een te groot risico om te nemen. Ik denk dat je hierin heel voorzichtig te werk moet gaan en jezelf eerst van alle kanten moet indekken voor je stappen neemt. Maar ik geloof zeker dat er een uitweg moet zijn, die is er altijd. Kijk maar naar dit topic, dat is ook al een opening die je vanuit je eigen huis kan maken. Met internet kan er al veel.
Ha, ik zie een tableau vivant voor me met alle schrijfsters hier, leuk beeld
Iseo, wat deed jij zo laat (vroeg) nog op???? Krijg je alles een beetje af? Pas je goed op jezelf?
VK, hoe gaat het vandaag? Lukt het werken een beetje, kun je je concentreren? En hoe is het met je zoontje?
Lieve Elmerveer, je klinkt ook steeds beter en sterker. Rustiger ook, niet meer zo heen en weer geslingerd en verward als een poosje geleden.
Lilly, laat je nog eens weten hoe het met je gaat? Ben je al helemaal hersteld?
Elfje, hoe is het met jou?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 09:02
Wat mij betreft, ik neem de stappen die nodig zijn om de kinderen te beschermen, zowel emotioneel als in praktische zin, en tot een verantwoorde omgangsregeling te komen. Het duurt allemaal wel vreselijk lang, maar dat komt deels doordat ik zelf die stappen heb genomen. Elke stap kost weer tijd. Maar dat heb ik toch liever dan snel tot een regeling komen die niet werkt en dan vervolgens moet worden aangepast. Voorlopig gaat het goed met de kinderen, hoewel ik wel besef dat er binnenin van alles in hen omgaat. Gelukkig praten ze daar wel met mij over.
Ik probeer, o.a. naar aanleiding van de documentaire van laatst die mij veel inzicht heeft gegeven, mij coulanter op te stellen tegenover mijn ex, met name waar het de kinderen betreft. Maar hij maakt het mij erg moeilijk. Hij verwacht helemaal niet dat ik me redelijk opstel, in zijn ogen ben ik ook niet redelijk en als ik oprecht mijn goede wil toon, zoekt hij een addertje onder het gras. Enfin, hij zal er uiteindelijk wel achterkomen dat dat addertje er niet is en dat het mij echt om het belang van de kinderen gaat. Ondertussen sta ik weer bloot aan een offensief van zijn kant. Hij kan geld en de kinderen helaas niet van elkaar scheiden en wederom worden zaken over de ruggen van de kinderen uitgespeeld. Ik heb er onderhand een dagtaak aan de schade te beperken.
liefs,
dubio
Ik probeer, o.a. naar aanleiding van de documentaire van laatst die mij veel inzicht heeft gegeven, mij coulanter op te stellen tegenover mijn ex, met name waar het de kinderen betreft. Maar hij maakt het mij erg moeilijk. Hij verwacht helemaal niet dat ik me redelijk opstel, in zijn ogen ben ik ook niet redelijk en als ik oprecht mijn goede wil toon, zoekt hij een addertje onder het gras. Enfin, hij zal er uiteindelijk wel achterkomen dat dat addertje er niet is en dat het mij echt om het belang van de kinderen gaat. Ondertussen sta ik weer bloot aan een offensief van zijn kant. Hij kan geld en de kinderen helaas niet van elkaar scheiden en wederom worden zaken over de ruggen van de kinderen uitgespeeld. Ik heb er onderhand een dagtaak aan de schade te beperken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 10:04
Wat lief al jullie reacties! Krijg er echt de rillingen van.
Vrouwtje Klets, jij bent goed bezig zoals ik het lees, ik hoop dat je het volhoudt, voor jezelf en je zoontje!
Mijn vastzitten thuis is overigens vooral van praktische aard, maar met wat hulp van familie zou daar best wat aan te doen zijn, die familie laat het echter afweten. Ik ga Lemmy in de loop van de dag mailen, zij kan de mail dan wel doorsturen aan degenen van wie ze het email-adres heeft. Dan begrijpen jullie de ins en outs beter dan wanneer ik hier toch een beetje in raadselen blijf spreken.
Vrouwtje Klets, jij bent goed bezig zoals ik het lees, ik hoop dat je het volhoudt, voor jezelf en je zoontje!
Mijn vastzitten thuis is overigens vooral van praktische aard, maar met wat hulp van familie zou daar best wat aan te doen zijn, die familie laat het echter afweten. Ik ga Lemmy in de loop van de dag mailen, zij kan de mail dan wel doorsturen aan degenen van wie ze het email-adres heeft. Dan begrijpen jullie de ins en outs beter dan wanneer ik hier toch een beetje in raadselen blijf spreken.
donderdag 13 maart 2008 om 10:40
Lieve Rabo (hm, vind het toch wat lastig schrijven aan een bank, maar goed ),
Kijk je uit wat je schrijft, dit soort aanwijzingen kan tamelijk makkelijk nagetrokken worden. Je kan het nog verwijderen met de edit-functie als je wilt.
Familie uit Nederland of vandaar bedoel je? Gaat het om geld? Heb je al gedacht over manieren waarop je daar zelf iets aan kan doen (evt. met hulp van mensen die wel bereid zijn je te helpen).
Misschien is het handig Lemmy te laten weten aan wie je mail moet worden doorgestuurd.
liefs,
dubio
Kijk je uit wat je schrijft, dit soort aanwijzingen kan tamelijk makkelijk nagetrokken worden. Je kan het nog verwijderen met de edit-functie als je wilt.
Familie uit Nederland of vandaar bedoel je? Gaat het om geld? Heb je al gedacht over manieren waarop je daar zelf iets aan kan doen (evt. met hulp van mensen die wel bereid zijn je te helpen).
Misschien is het handig Lemmy te laten weten aan wie je mail moet worden doorgestuurd.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 11:46
Dubio, (stomme naam he, maar alles wat ik intikte was al in gebruik, toen zag ik iets liggen van bovengenoemde bank en heb ik dat maar ingetypt) ik heb het berichtje inderdaad gewijzigd.
De familie betreft mijn schoonfamilie en het gaat niet om geld. Ik heb net een mail aan Lemmy geschreven, dat zal wel meer duidelijkheid verschaffen.
Eleonora, ik ben ook blij dat ik jullie gevonden heb. Ik vind jou trouwens een van de wijze vrouwen van het vivaforum.
De familie betreft mijn schoonfamilie en het gaat niet om geld. Ik heb net een mail aan Lemmy geschreven, dat zal wel meer duidelijkheid verschaffen.
Eleonora, ik ben ook blij dat ik jullie gevonden heb. Ik vind jou trouwens een van de wijze vrouwen van het vivaforum.
donderdag 13 maart 2008 om 14:35
quote:dubiootje schreef op 13 maart 2008 @ 14:31:
Ontvangen Lemmy! Kun je misschien doorgeven waar je je terug kunnen mailen Rabo?
Geef ik wel ff door aan je.
En ook aan de anderen die ik het mailtje had gestuurd trouwens. Was minder slim van mij, wel het mailtje sturen en geen retouradres erbij zetten... Je zou haast zeggen dat ik mijn hoofd er niet helemaal bij heb vandaag of zo...
Ontvangen Lemmy! Kun je misschien doorgeven waar je je terug kunnen mailen Rabo?
Geef ik wel ff door aan je.
En ook aan de anderen die ik het mailtje had gestuurd trouwens. Was minder slim van mij, wel het mailtje sturen en geen retouradres erbij zetten... Je zou haast zeggen dat ik mijn hoofd er niet helemaal bij heb vandaag of zo...
anoniem_50315 wijzigde dit bericht op 13-03-2008 14:41
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
donderdag 13 maart 2008 om 14:49
Hé lieve Vrouw, natuurlijk ben je verdrietig.... Dat je hier zelf toe hebt besloten, doet daar niets aan af. Je had het zo graag anders willen zien maar je moest je erbij neerleggen dat wat jij wilde er niet in zat. Dus het is wel een bewuste keuze, maar één die je met pijn in je hart hebt gemaakt.
Het had anders kunnen zijn. Als hij anders was geweest. Jij hebt er echt alles aan gedaan (and then some). Hij is zoals hij is en hij kan, wil en gaat niet veranderen. Dus nee, het had niet anders kunnen zijn. Het kan zijn dat je nu een rouwproces doormaakt, met alle fases die erbij horen. Ongeloof (hoe kon het zo ver komen?), verdriet (waarom konden we het niet samen redden?), woede (waarom heeft hij *^$%$ niet beter zijn best gedaan?). En uiteindelijk aanvaarding. Die fases kunnen door elkaar lopen.
Het enige wat je kan doen is alle gevoelens op je af laten komen en ze te uiten. Zit je op je werk, kun je hier met iemand over praten?
Mijn psych heeft me uitgelegd dat elke emotie een functie heeft. Zo vraagt verdriet om troost en woede om verandering. Het is dus niet zo dat je die negatieve gevoelens "voor niets" hebt, ze zullen je uiteindelijk hierdoorheen helpen. Accepteer je gevoelens, ze doen niets af aan je beslissing maar zullen je begeleiden op de weg naar een nieuw, beter leven. Ik spreek uit ervaring.
liefs en nog maar een
dubio
Het had anders kunnen zijn. Als hij anders was geweest. Jij hebt er echt alles aan gedaan (and then some). Hij is zoals hij is en hij kan, wil en gaat niet veranderen. Dus nee, het had niet anders kunnen zijn. Het kan zijn dat je nu een rouwproces doormaakt, met alle fases die erbij horen. Ongeloof (hoe kon het zo ver komen?), verdriet (waarom konden we het niet samen redden?), woede (waarom heeft hij *^$%$ niet beter zijn best gedaan?). En uiteindelijk aanvaarding. Die fases kunnen door elkaar lopen.
Het enige wat je kan doen is alle gevoelens op je af laten komen en ze te uiten. Zit je op je werk, kun je hier met iemand over praten?
Mijn psych heeft me uitgelegd dat elke emotie een functie heeft. Zo vraagt verdriet om troost en woede om verandering. Het is dus niet zo dat je die negatieve gevoelens "voor niets" hebt, ze zullen je uiteindelijk hierdoorheen helpen. Accepteer je gevoelens, ze doen niets af aan je beslissing maar zullen je begeleiden op de weg naar een nieuw, beter leven. Ik spreek uit ervaring.
liefs en nog maar een
dubio
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 14:52
quote:Lemmy schreef op 13 maart 2008 @ 14:35:
[...]
Geef ik wel ff door aan je.
En ook aan de anderen die ik het mailtje had gestuurd trouwens. Was minder slim van mij, wel het mailtje sturen en geen retouradres erbij zetten... Je zou haast zeggen dat ik mijn hoofd er niet helemaal bij heb vandaag of zo...
Ik snap niet eens wat je hier doet vandaag. Moet jij niet poetsen, paaseieren verven en alvast verstoppen, lingerie kopen, champagne koud zetten, badderen, scrubben, vijlen, lakken, ontharen, enzovoorts?
[...]
Geef ik wel ff door aan je.
En ook aan de anderen die ik het mailtje had gestuurd trouwens. Was minder slim van mij, wel het mailtje sturen en geen retouradres erbij zetten... Je zou haast zeggen dat ik mijn hoofd er niet helemaal bij heb vandaag of zo...
Ik snap niet eens wat je hier doet vandaag. Moet jij niet poetsen, paaseieren verven en alvast verstoppen, lingerie kopen, champagne koud zetten, badderen, scrubben, vijlen, lakken, ontharen, enzovoorts?
Ga in therapie!
donderdag 13 maart 2008 om 15:05
quote:vrouwtje klets schreef op 13 maart 2008 @ 14:32:
Zo wisselend zijn mijn emoties dus:
daar waar ik gisteren (of eergisteren?) nog schreef dat ik me niet echt verdrietig voelde, daar voel ik me dus nu vandaag weer wél verdrietig.
Het maakt me echt heel verdrietig wanneer ik me bedenk dat we nooit meer echt samen zullen zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt zelf ook niet anders, maar toch voelt het raar. Aan de ene kant heb ik zo het gevoel hem zo goed te kennen en doet het pijn om te beseffen dat 'wij samen' niet meer bestaat.
Ik vind het echt heel jammer dat het zo moet lopen. Het had toch ook zo anders kunnen zijn...Lieverd, dat snappen we toch.....Na zoveel jaar denk ik nog steeds wel eens terug aan de goede momenten met mijn ex hoor, terwijl dat toch ook geen feest was. Ik moet even dringend werken maar ik wil je toch even laten weten dat ik je begrijp!
Zo wisselend zijn mijn emoties dus:
daar waar ik gisteren (of eergisteren?) nog schreef dat ik me niet echt verdrietig voelde, daar voel ik me dus nu vandaag weer wél verdrietig.
Het maakt me echt heel verdrietig wanneer ik me bedenk dat we nooit meer echt samen zullen zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt zelf ook niet anders, maar toch voelt het raar. Aan de ene kant heb ik zo het gevoel hem zo goed te kennen en doet het pijn om te beseffen dat 'wij samen' niet meer bestaat.
Ik vind het echt heel jammer dat het zo moet lopen. Het had toch ook zo anders kunnen zijn...Lieverd, dat snappen we toch.....Na zoveel jaar denk ik nog steeds wel eens terug aan de goede momenten met mijn ex hoor, terwijl dat toch ook geen feest was. Ik moet even dringend werken maar ik wil je toch even laten weten dat ik je begrijp!
