Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 14 maart 2008 om 10:27
Goeiemorgen Vrouw
Ik worstelde destijds met hetzelfde dilemma, en nog wel eens. Nadat mijn jongste een klap van haar vader had gekregen, begon ze 's nachts huilend wakker te worden. Ik heb haar toen een tijdje toegestaan bij mij in bed te kruipen. Dit heeft een aantal maanden geduurd, kortgeleden heb ik besloten dat het mooi geweest was (o.a. doordat mijn oudste protesteerde, die wilde dat óók wel en had natuurlijk ook gelijk). Ik heb er nu dus paal en perk aan gesteld en nu slaapt ze gelukkig meestal weer door. Het was dus blijkbaar een gewoonte geworden.
Het is belangrijk dat je je schuldgevoel over de scheiding aanpakt (want ik weet zeker dat je dat hebt, al zit het dan misschien diep verstopt... dat is vrouwen eigen). Dat kan je nl. belemmeren in het opleggen en handhaven van regels tegenover je zoontje. Als hij zijn zin niet krijgt en hard gaat huilen en roept dat hij papa zo mist, wat doe jij dan? Ik heb het meegemaakt. Erg moeilijk hoor. Maar de kinderen merkten dat ik direct heel begrijpend en meegaand werd zodra ze dat erbij haalden, en dus gingen ze het "gebruiken". Ik reageerde uiteindelijk door te zeggen dat ik begreep dat ze hun papa misten, dat ze die ook even konden bellen als ze wilden, maar (en dan vervolgens direct terugkomen op de situatie van het moment).
Het is goed mogelijk dat je zoontje een tijdlang "moeilijk" gedrag zal vertonen. Ik ben er zelf tamelijk coulant in geweest, dat is een voornamelijk kwestie van je gevoel volgen. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk structuur, duidelijkheid en voorspelbaarheid te geven. Dat betekende in mijn geval een paar nieuwe regels (bijv. niet van tafel lopen of op je stoel staan tijdens het eten), maar vooral het handhaven van de bestaande regels die eerder niet werden nageleefd. Natuurlijk gaf dat strubbelingen, maar ze begrepen vrij snel dat het menens was en toen keerde de rust weer. Over het algemeen wordt gezegd dat die dingen belangrijk zijn, juist als bij een scheiding alles overhoop wordt gegooid.
Ik heb een mooie kalender voor ze gekocht waar ze stickertjes konden plakken op de dagen dat ze naar papa gingen. Elke avond kruisten ze een dag door en telden ze hoeveel nachtjes slapen nog. Kinderen van die leeftijd hebben nog geen tijdsbesef. Zo weten ze dat ze papa weer gaan zien en hoelang dat nog duurt.
Ik vind dat je het heel goed doet Vrouw!
Nicole, alles goed met jou?
liefs,
dubio
Ik worstelde destijds met hetzelfde dilemma, en nog wel eens. Nadat mijn jongste een klap van haar vader had gekregen, begon ze 's nachts huilend wakker te worden. Ik heb haar toen een tijdje toegestaan bij mij in bed te kruipen. Dit heeft een aantal maanden geduurd, kortgeleden heb ik besloten dat het mooi geweest was (o.a. doordat mijn oudste protesteerde, die wilde dat óók wel en had natuurlijk ook gelijk). Ik heb er nu dus paal en perk aan gesteld en nu slaapt ze gelukkig meestal weer door. Het was dus blijkbaar een gewoonte geworden.
Het is belangrijk dat je je schuldgevoel over de scheiding aanpakt (want ik weet zeker dat je dat hebt, al zit het dan misschien diep verstopt... dat is vrouwen eigen). Dat kan je nl. belemmeren in het opleggen en handhaven van regels tegenover je zoontje. Als hij zijn zin niet krijgt en hard gaat huilen en roept dat hij papa zo mist, wat doe jij dan? Ik heb het meegemaakt. Erg moeilijk hoor. Maar de kinderen merkten dat ik direct heel begrijpend en meegaand werd zodra ze dat erbij haalden, en dus gingen ze het "gebruiken". Ik reageerde uiteindelijk door te zeggen dat ik begreep dat ze hun papa misten, dat ze die ook even konden bellen als ze wilden, maar (en dan vervolgens direct terugkomen op de situatie van het moment).
Het is goed mogelijk dat je zoontje een tijdlang "moeilijk" gedrag zal vertonen. Ik ben er zelf tamelijk coulant in geweest, dat is een voornamelijk kwestie van je gevoel volgen. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk structuur, duidelijkheid en voorspelbaarheid te geven. Dat betekende in mijn geval een paar nieuwe regels (bijv. niet van tafel lopen of op je stoel staan tijdens het eten), maar vooral het handhaven van de bestaande regels die eerder niet werden nageleefd. Natuurlijk gaf dat strubbelingen, maar ze begrepen vrij snel dat het menens was en toen keerde de rust weer. Over het algemeen wordt gezegd dat die dingen belangrijk zijn, juist als bij een scheiding alles overhoop wordt gegooid.
Ik heb een mooie kalender voor ze gekocht waar ze stickertjes konden plakken op de dagen dat ze naar papa gingen. Elke avond kruisten ze een dag door en telden ze hoeveel nachtjes slapen nog. Kinderen van die leeftijd hebben nog geen tijdsbesef. Zo weten ze dat ze papa weer gaan zien en hoelang dat nog duurt.
Ik vind dat je het heel goed doet Vrouw!
Nicole, alles goed met jou?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 14 maart 2008 om 11:25
Je doet het hartstikke goed zo te horen Vrouw! Geef zijn gevoelens maar de ruimte, laat hem maar razen of huilen als het moet en laat hem weten dat je er voor hem bent.
Misschien kun je ook iets verzinnen waardoor hij zijn vader toch een beetje dichtbij voelt, een knuffel of de mogelijkheid om hem te bellen, of die kalender bijvoorbeeld. Af en toe iets meenemen naar papa wat hij in de opvang gemaakt heeft. Sowieso wordt geadviseerd bepaalde dingen bij de niet-verzorgende ouder te hebben, zoals ondergoed en pyjama's, speelgoed, een tandenborstel.
Met dat laatste ben ik het niet helemaal eens, als ik naar de vader van mijn kinderen kijk...
Misschien kun je ook iets verzinnen waardoor hij zijn vader toch een beetje dichtbij voelt, een knuffel of de mogelijkheid om hem te bellen, of die kalender bijvoorbeeld. Af en toe iets meenemen naar papa wat hij in de opvang gemaakt heeft. Sowieso wordt geadviseerd bepaalde dingen bij de niet-verzorgende ouder te hebben, zoals ondergoed en pyjama's, speelgoed, een tandenborstel.
Met dat laatste ben ik het niet helemaal eens, als ik naar de vader van mijn kinderen kijk...
Ga in therapie!
vrijdag 14 maart 2008 om 11:47
Dat zijn dingen die je wel met je ex zou kunnen bespreken. Mijn ex is ook zo, die gaf de vaderdagcadeautjes gewoon weer aan de kinderen mee terug
Het gedrag dat jij beschrijft is volgens mij wel van alle kinderen hoor Je kan voorkomen hem woorden in de mond te leggen door open vragen te stellen: hoe vind je het nu dat papa hier niet meer woont?
Dat hij papa mist, hoef je hem niet eens te vragen, dat kun je ook gewoon zeggen.
God, mijn ex maakt het ook wel bont. Hij heeft, zo vertelde de jongste gisteren, gezegd dat hij van mama niet meer het huis in mag, zelfs niet om naar de wc te gaan.
Ik heb uitgelegd dat dit klopt en dat ik dat heb besloten omdat papa en mama zo vaak ruzie hadden waar zij bij waren, en dat ik dat niet meer wilde. Dus nu moet hij buiten wachten. Leuk als de zwartepiet zo bij mij neergelegd wordt, vooral voor de kinderen Hij denkt zeker echt dat hij daar goodwill mee kweekt...
Het gedrag dat jij beschrijft is volgens mij wel van alle kinderen hoor Je kan voorkomen hem woorden in de mond te leggen door open vragen te stellen: hoe vind je het nu dat papa hier niet meer woont?
Dat hij papa mist, hoef je hem niet eens te vragen, dat kun je ook gewoon zeggen.
God, mijn ex maakt het ook wel bont. Hij heeft, zo vertelde de jongste gisteren, gezegd dat hij van mama niet meer het huis in mag, zelfs niet om naar de wc te gaan.
Ik heb uitgelegd dat dit klopt en dat ik dat heb besloten omdat papa en mama zo vaak ruzie hadden waar zij bij waren, en dat ik dat niet meer wilde. Dus nu moet hij buiten wachten. Leuk als de zwartepiet zo bij mij neergelegd wordt, vooral voor de kinderen Hij denkt zeker echt dat hij daar goodwill mee kweekt...
Ga in therapie!
vrijdag 14 maart 2008 om 12:24
Hai Dames,
Meeste van jullie zullen mij niet kennen, ik heb ook niet vaak reageerd. Voor de dames die wel weten wie ik ben wil ik even zeggen dat ik weg ben bij mijn vriend.
Het is niet zo dat hij me nog een keer geslagen heeft, maar er zijn andere dingen gebeurt waardoor ik tot de conclusie kwam dat ik het niet meer aan kon.
Hij heeft dingen achter gehouden, gelogen, ik zit nu in de schulden omdat ik dacht dat wij tegen de rest van de wereld waren. Dat wij samen zo sterk waren dat we samen nog sterker uit zouden komen. Dat wij iedereen konden laten zien hoe moeilijk het ook was dat wij bij elkaar horen.
Helaas heb ik alleen naar mijn hart geluisterd en niet naar mijn verstand. Ik heb geen spijt van mijn relatie met hem, hij had ook hele mooie dingen, maar ik kon het niet meer.
Ik ben uiteindelijk alles kwijt gekraakt, maar heb geen spijt van mijn keuze. En nu begin ik weer een nieuw leven vol met mogelijkheden in ieder geval dat probeer ik mezelf maar voor te houden.
Sorry dat ik niet reageer op de andere dames die hier aan het praten zijn, maar ik wou het jullie even laten weten.
Rareperzik
Meeste van jullie zullen mij niet kennen, ik heb ook niet vaak reageerd. Voor de dames die wel weten wie ik ben wil ik even zeggen dat ik weg ben bij mijn vriend.
Het is niet zo dat hij me nog een keer geslagen heeft, maar er zijn andere dingen gebeurt waardoor ik tot de conclusie kwam dat ik het niet meer aan kon.
Hij heeft dingen achter gehouden, gelogen, ik zit nu in de schulden omdat ik dacht dat wij tegen de rest van de wereld waren. Dat wij samen zo sterk waren dat we samen nog sterker uit zouden komen. Dat wij iedereen konden laten zien hoe moeilijk het ook was dat wij bij elkaar horen.
Helaas heb ik alleen naar mijn hart geluisterd en niet naar mijn verstand. Ik heb geen spijt van mijn relatie met hem, hij had ook hele mooie dingen, maar ik kon het niet meer.
Ik ben uiteindelijk alles kwijt gekraakt, maar heb geen spijt van mijn keuze. En nu begin ik weer een nieuw leven vol met mogelijkheden in ieder geval dat probeer ik mezelf maar voor te houden.
Sorry dat ik niet reageer op de andere dames die hier aan het praten zijn, maar ik wou het jullie even laten weten.
Rareperzik
vrijdag 14 maart 2008 om 12:54
Rareperzik, ik ken je niet (ben zelf nieuw hier), maar goed van je dat je de stap hebt durven nemen. Samen tegen de rest van de wereld is wel herkenbaar voor mij. Ik kan me voorstellen dat het in de beginperiode moeilijk is, en natuurlijk heeft je ex ook goede kanten, maar nu ben je vrij! En kun je je leven gaan inrichten zoals jij dat wil. Heel veel succes daarmee en kom hier schrijven als dat af en toe nodig is.
Vrouwtje Klets, idioot om je ex-partner zo af te kammen, het blijft toch de andere ouder van je kind. Maar het zegt meer over henzelf dan over degene over wie ze kwaad spreken. En ik denk dat kinderen echt wel in de gaten hebben hoe het zit, misschien niet verstandelijk maar wel gevoelsmatig. Maar het is wel enorm lullig wanneer het je overkomt, zoals jou en Dubiootje. Ik kan me voorstellen dat je inwendig kookt van woede.
Off-topic, bij hyves waren in elk geval gisteravond problemen, toen lag de hele boel plat, misschien is het nog niet helemaal opgelost.
Vrouwtje Klets, idioot om je ex-partner zo af te kammen, het blijft toch de andere ouder van je kind. Maar het zegt meer over henzelf dan over degene over wie ze kwaad spreken. En ik denk dat kinderen echt wel in de gaten hebben hoe het zit, misschien niet verstandelijk maar wel gevoelsmatig. Maar het is wel enorm lullig wanneer het je overkomt, zoals jou en Dubiootje. Ik kan me voorstellen dat je inwendig kookt van woede.
Off-topic, bij hyves waren in elk geval gisteravond problemen, toen lag de hele boel plat, misschien is het nog niet helemaal opgelost.
vrijdag 14 maart 2008 om 13:23
Vrouwtje Klets, dat je zoontje toch met papa mee wil vind ik niet zo raar, het is toch zijn vader. Ik doel meer op de opmerkingen die je ex eventueel over jou maakt. Het zal zeker verwarrend zijn, maar wanneer jij steeds eerlijk en duidelijk laat zien dat je het beste met hem voorhebt, komt het denk ik allemaal wel goed.
vrijdag 14 maart 2008 om 14:03
Lieve VK, ik denk dat het nog lange tijd zal duren voor onze kinderen beseffen dat deze stap ook in hun belang is geweest. Ik denk wel dat dat moment komt. Mijn jongste dochter zei van de week nog dat ze wil dat papa weer hier komt wonen en dat ze hem mist en dat ze niet wil dat we gaan scheiden. En wij zijn inmiddels anderhalf jaar verder. Ik denk dat dat moment pas komt als de aangeboren loyaliteit aan elke ouder plaatsmaakt voor "verdiende" loyaliteit. Op een bepaald moment gaan kinderen de balans opmaken en inzien wat ze hebben aan hun ouders. Ik hoop van harte dat hun vader dan goed uit de bus komt, maar ik vrees dat hij dan wel flink wat veranderingen moet doorvoeren.
Wat betreft zijn manier van praten tegen de kinderen, ik denk dat het past in zijn slachtofferrol. Hij is niet gewend ergens verantwoordelijkheid voor te nemen en dat doet hij ook hiervoor niet. Het is vooral tegenover de kinderen (nog) erg makkelijk de zwartepiet bij mij neer te leggen. Het is ook, denk ik, een manier om zijn boosheid te uiten. Hij is erg boos en verontwaardigd dat hij "zijn" huis niet meer in mag. Het is dus ook een manier van afreageren. Hij wil mij ermee pakken, maar hij heeft vooral de kinderen ermee. Voor mij is het lastig, maar ik heb inmiddels geleerd hoe ik hier met de kinderen over moet praten. Uiteindelijk vergroot het alleen hun vertrouwen in mij, omdat ze zien dat ik niet draai en lieg.
Wat betreft zijn manier van praten tegen de kinderen, ik denk dat het past in zijn slachtofferrol. Hij is niet gewend ergens verantwoordelijkheid voor te nemen en dat doet hij ook hiervoor niet. Het is vooral tegenover de kinderen (nog) erg makkelijk de zwartepiet bij mij neer te leggen. Het is ook, denk ik, een manier om zijn boosheid te uiten. Hij is erg boos en verontwaardigd dat hij "zijn" huis niet meer in mag. Het is dus ook een manier van afreageren. Hij wil mij ermee pakken, maar hij heeft vooral de kinderen ermee. Voor mij is het lastig, maar ik heb inmiddels geleerd hoe ik hier met de kinderen over moet praten. Uiteindelijk vergroot het alleen hun vertrouwen in mij, omdat ze zien dat ik niet draai en lieg.
Ga in therapie!
vrijdag 14 maart 2008 om 14:56
Het is de vraag of kinderen dat echt gaan beseffen, dat het ook in hun belang geweest is. Ze zullen echt heel veel mee moeten maken met hun (in dit geval) vader eer ze hem echt gaan afvallen. Het is en blijft hun vader en ze zullen hem echt blijven steunen tot ze jong volwassen zijn en mogelijk geconfronteerd worden met problemen welke zij niet de baas kunnen.
Mijn ex had 4 kinderen, 3 daarvan waren jong volwassen en hebben na gevolgde therapie met hun vader gebroken. Een is er op hangende pootjes teruggegaan, omdat Pa altijd wel bereid was om financiele steun te verlenen. De jongste is nu 18 en gaat gewoon nog steeds bij Pa op bezoek, omdat deze toch iedere keer weer 50 euro toeschuift. Ze weet dondersgoed wat hij gedaan heeft, maar het blijft haar vader. Niet alleen vanwege het geld heeft ze nog contact, er zijn best nog wel andere banden die ze aan wil houden met hem.
Misschien is het heel moeilijk te begrijpen, maar dat hij zo'n onmogelijke man was voor jullie of mij in een relatie en een breuk de enige oplossing was, betekent niet dat kinderen dat echt zullen begrijpen of ook kiezen voor een 'scheiding' van hun vader.
Realiteit geeft toch wel een beetje aan dat 'dit soort' kinderen hun vader vanuit een rose bril willen zien.
Mijn ex had 4 kinderen, 3 daarvan waren jong volwassen en hebben na gevolgde therapie met hun vader gebroken. Een is er op hangende pootjes teruggegaan, omdat Pa altijd wel bereid was om financiele steun te verlenen. De jongste is nu 18 en gaat gewoon nog steeds bij Pa op bezoek, omdat deze toch iedere keer weer 50 euro toeschuift. Ze weet dondersgoed wat hij gedaan heeft, maar het blijft haar vader. Niet alleen vanwege het geld heeft ze nog contact, er zijn best nog wel andere banden die ze aan wil houden met hem.
Misschien is het heel moeilijk te begrijpen, maar dat hij zo'n onmogelijke man was voor jullie of mij in een relatie en een breuk de enige oplossing was, betekent niet dat kinderen dat echt zullen begrijpen of ook kiezen voor een 'scheiding' van hun vader.
Realiteit geeft toch wel een beetje aan dat 'dit soort' kinderen hun vader vanuit een rose bril willen zien.
vrijdag 14 maart 2008 om 15:17
Loyaliteit is een ongelooflijk sterk iets, in ieder geval. In de therapiegroep werd gezegd dat loyaliteit aan ouders nog sterker is dan die aan eigen kinderen of partners. Ik merk het zelf: hoeveel mijn ouders mij ook misdaan hebben, ik kan het toch maar moeilijk hebben als mijn partner een opmerking over bijv. mijn moeder maakt, ook al is het helemaal waar wat hij zegt.
En dat terwijl ik zelf alle kontakt heb verbroken met mijn moeder, en heel goed weet waarom.
Terugkijkend op mijn leven met de kinderen ben ik ook heel blij dat ik tegen hen nooit vervelende uitspraken over hun vader heb gedaan, ook al was er aanleiding genoeg om wat hij tegen ze zei en waar ze vervolgens dan mee thuiskwamen. Het is en blijft hun vader.
Wat ik maar wil zeggen: ik denk zelf dat kinderen hun ouders nooit echt afvallen. Diep van binnen niet. Afkeuren wat ze doen, ja, dat wel, maar afvallen: nee.
En dat terwijl ik zelf alle kontakt heb verbroken met mijn moeder, en heel goed weet waarom.
Terugkijkend op mijn leven met de kinderen ben ik ook heel blij dat ik tegen hen nooit vervelende uitspraken over hun vader heb gedaan, ook al was er aanleiding genoeg om wat hij tegen ze zei en waar ze vervolgens dan mee thuiskwamen. Het is en blijft hun vader.
Wat ik maar wil zeggen: ik denk zelf dat kinderen hun ouders nooit echt afvallen. Diep van binnen niet. Afkeuren wat ze doen, ja, dat wel, maar afvallen: nee.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 14 maart 2008 om 15:31
Precies, die aangeboren loyaliteit maakt het zo ingewikkeld als ouders uit elkaar gaan en/of die trouw niet blijken te verdienen. Naar het schijnt komt die loyaliteit voort uit het feit dat je je leven te danken hebt aan je vader en je moeder. Dat is dus heel diepgeworteld. Hen afvallen is dus in feite je eigen bestaansrecht ontkennen, zeggen dat je er beter niet had kunnen zijn. Daarom klopt het wat je zegt dat je het niet goed hebben als iemand een opmerking over je moeder maakt. Dat voelt als kritiek op jou.
Ik vermoed dat de enige manier om je daaraan te ontworstelen, zoals in jouw geval Elmer, is om je eigen bestaansrecht te creëren, in te vullen en vorm te geven. Onvoorwaardelijk van jezelf houden, ook al hebben je ouders dat niet gedaan.
Pom, ik heb het niet helemaal bedoeld zoals jij het blijkbaar hebt opgevat. Ik zie het niet als een gegeven dat de kinderen op een bepaald moment zullen inzien dat hun vader niets waard is en dan mogelijk met hem zullen breken. Het is iets wat ik niet uitsluit, maar waar ik oprecht niet op hoop.
Hopelijk komen ze wel op een punt waarop ze inzien dat het beter voor hen is geweest dat wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft niet te betekenen dat ze hun vader afvallen, maar alleen dat het voor hen niet goed was geweest als wij bij elkaar waren gebleven. Er zijn genoeg kinderen die als volwassenen zeggen dat ze blij zijn dat hun ouders uit elkaar zijn gegaan, of andersom: kinderen die graag hadden gezien dat hun ouders die stap (eerder) hadden genomen.
Je moet wel oppassen, denk ik, dat die manier van denken niet leidt tot het verlangen gelijk te krijgen. Ik las dat op het topic van Winniedepoeh, er werd gesproken over rechtvaardigheid en karma. Natuurlijk krijgt een vader die niets geeft, uiteindelijk waarschijnlijk ook niets terug van zijn kinderen. Ik blijf hopen dat het niet zo ver hoeft te komen dat mijn ex de rekening gepresenteerd krijgt, want het zouden de kinderen zijn die daar het meeste verdriet van zouden hebben. Af en toe is het wel moeilijk om zo te denken en is de neiging om "boontje komt om zijn loontje" te denken groot.
Ik vermoed dat de enige manier om je daaraan te ontworstelen, zoals in jouw geval Elmer, is om je eigen bestaansrecht te creëren, in te vullen en vorm te geven. Onvoorwaardelijk van jezelf houden, ook al hebben je ouders dat niet gedaan.
Pom, ik heb het niet helemaal bedoeld zoals jij het blijkbaar hebt opgevat. Ik zie het niet als een gegeven dat de kinderen op een bepaald moment zullen inzien dat hun vader niets waard is en dan mogelijk met hem zullen breken. Het is iets wat ik niet uitsluit, maar waar ik oprecht niet op hoop.
Hopelijk komen ze wel op een punt waarop ze inzien dat het beter voor hen is geweest dat wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft niet te betekenen dat ze hun vader afvallen, maar alleen dat het voor hen niet goed was geweest als wij bij elkaar waren gebleven. Er zijn genoeg kinderen die als volwassenen zeggen dat ze blij zijn dat hun ouders uit elkaar zijn gegaan, of andersom: kinderen die graag hadden gezien dat hun ouders die stap (eerder) hadden genomen.
Je moet wel oppassen, denk ik, dat die manier van denken niet leidt tot het verlangen gelijk te krijgen. Ik las dat op het topic van Winniedepoeh, er werd gesproken over rechtvaardigheid en karma. Natuurlijk krijgt een vader die niets geeft, uiteindelijk waarschijnlijk ook niets terug van zijn kinderen. Ik blijf hopen dat het niet zo ver hoeft te komen dat mijn ex de rekening gepresenteerd krijgt, want het zouden de kinderen zijn die daar het meeste verdriet van zouden hebben. Af en toe is het wel moeilijk om zo te denken en is de neiging om "boontje komt om zijn loontje" te denken groot.
Ga in therapie!
vrijdag 14 maart 2008 om 16:40
Kleine kinderen willen denk ik altijd dat hun ouders bij elkaar blijven, pas wanneer ze ouder zijn kunnen ze misschien in gaan zien dat een scheiding een betere oplossing is, zowel voor de kinderen als voor de ouders zelf. Maar op jonge leeftijd is dat moeilijk te begrijpen. En dat je jegens allebei je ouders loyaliteit voelt, ook al zijn er vreselijke dingen gebeurd (zoals bijv. bij jou, Elmervrouw), dat geeft wel aan dat de band enorm sterk is, maar wil niet zeggen dat je zaken niet kunt afkeuren. Dingen afkeuren wil niet per se zeggen ook afstand van die ouder nemen. Dan moet er vaak wel heel veel gebeuren.
Het is een moeilijke problematiek. Wel goed om over na te denken.
Het is een moeilijke problematiek. Wel goed om over na te denken.
vrijdag 14 maart 2008 om 16:43
Thx iedereen voor de berichtjes!
Vrouwtje klets, ik heb zelf geen kinderen, maar kan me wel voorstellen dat jij het zo voelt.
Ze zullen het misschien nu niet begrijpen, maar uiteindelijk zullen ze veel beter opgroeien en het doet hun nu nog verdriet, later zullen ze er bergip voor hebben.
Kinderen zien niet het hele plaatje, ze zien een stukjes , ouders horen bij elkaar te zijn, samen op vakantie en samen sinterklaas te vieren.
Maar het is wel zo dat ouders elkaar ook niet horen te kwetsen , pijn te doen, elkaar aan het huilen te maken.
Jij kiest voor jezelf en je kids en dat vind ik heel knap van je en daar mag je trots op zijn!
Ik had in die zin gelukkig nog geen kinderen van hem en als ik nu naar mijzelf kijk denk ik jeetje wat gedoe is het allemaal geweest! Daarom vind ik het zo sterk van KV dat je voor je voor jezelf en je kids kiest.
Ik heb 4 weken geleden de keuze gemaakt omdat ik met de neus op de feiten werd gedrukt, ons huis, is ons huis niet meer om dat we eruit werden gezet.
Vriend had een huurschuld gemaakt en mij dit niet medegedeeld, ben hier zelf achter gekomen, ik vertouwde het niet en vond brieven in zijn bureaula en heb geprobeerd om alles op te lossen. Al mijn spaarcenten ben ik kwijt en nog schuld erbij, en alleen maar omdat ik met hart aan het handelen was en niet met mijn hoofd. Vriend zou alles oplossen verzekerde hij mij, hij moest naar de rechtbank dat was alleen maar een formaliteitje niks bijzonders. Achteraf bleek het dus zo te zijn dat we het huis uit moesten. Hij had zichzelf overschat. En toen pas dacht ik waar ben ik mee bezig en waar ben ik?!
Ik ben mezelf zo kwijt geraakt en ik had eigenlijk al voor het oud en nieuw incident toen hij mij geslagen enz had weg moeten gaan. Ik kon het toen niet.
Nu wel en nu heb ik pijn, ik hou nog van hem, maar het komt niet meer goed er teveel gebeurd en dat heb ik hem ook gezegd.
Hij zegt dat hij hulp gaat zoeken en dat hoop ik ook echt voor hem, maar het is niet mijn zaak om hem op te vangen en hem te helpen, dat heb ik genoeg gedaan.
Vrouwtje klets, ik heb zelf geen kinderen, maar kan me wel voorstellen dat jij het zo voelt.
Ze zullen het misschien nu niet begrijpen, maar uiteindelijk zullen ze veel beter opgroeien en het doet hun nu nog verdriet, later zullen ze er bergip voor hebben.
Kinderen zien niet het hele plaatje, ze zien een stukjes , ouders horen bij elkaar te zijn, samen op vakantie en samen sinterklaas te vieren.
Maar het is wel zo dat ouders elkaar ook niet horen te kwetsen , pijn te doen, elkaar aan het huilen te maken.
Jij kiest voor jezelf en je kids en dat vind ik heel knap van je en daar mag je trots op zijn!
Ik had in die zin gelukkig nog geen kinderen van hem en als ik nu naar mijzelf kijk denk ik jeetje wat gedoe is het allemaal geweest! Daarom vind ik het zo sterk van KV dat je voor je voor jezelf en je kids kiest.
Ik heb 4 weken geleden de keuze gemaakt omdat ik met de neus op de feiten werd gedrukt, ons huis, is ons huis niet meer om dat we eruit werden gezet.
Vriend had een huurschuld gemaakt en mij dit niet medegedeeld, ben hier zelf achter gekomen, ik vertouwde het niet en vond brieven in zijn bureaula en heb geprobeerd om alles op te lossen. Al mijn spaarcenten ben ik kwijt en nog schuld erbij, en alleen maar omdat ik met hart aan het handelen was en niet met mijn hoofd. Vriend zou alles oplossen verzekerde hij mij, hij moest naar de rechtbank dat was alleen maar een formaliteitje niks bijzonders. Achteraf bleek het dus zo te zijn dat we het huis uit moesten. Hij had zichzelf overschat. En toen pas dacht ik waar ben ik mee bezig en waar ben ik?!
Ik ben mezelf zo kwijt geraakt en ik had eigenlijk al voor het oud en nieuw incident toen hij mij geslagen enz had weg moeten gaan. Ik kon het toen niet.
Nu wel en nu heb ik pijn, ik hou nog van hem, maar het komt niet meer goed er teveel gebeurd en dat heb ik hem ook gezegd.
Hij zegt dat hij hulp gaat zoeken en dat hoop ik ook echt voor hem, maar het is niet mijn zaak om hem op te vangen en hem te helpen, dat heb ik genoeg gedaan.
vrijdag 14 maart 2008 om 17:07
Hoi,
Met mij gaat het op zich wel, gezien de omstandigheden. Ik zal ze hier in het kort toelichten (heeft momenteen niet met een ongelijkwaardige relatie te maken...): er loopt een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Mijn dochter (13 jaar) wil en gaat bijna zeker bij haar vader wonen. Ze krijgt daar meer (te veel?) vrijheid, en dat wil ze graag. Ik ben te streng voor haar...
Zoonlief (15) met autisme, blijkt waarschijnlijk hoogbegaafd te zijn, wordt bijna zeker uit huis geplaatst, en heeft dit afgelopen week zelf te horen gekregen. Ik wéét dat het beter is voor hem, maar gevoelsmatig doet het pijn: een moeder die haar kind toch maar uit huis laat plaatsen...en het lijkt zo definitief, alsof ik hem kwijt ben (dat is natuurlijk niet zo, maar dat zal ik later wel merken...ik hoop gewoon dat het hem goed gaat doen, dan heb ik er vrede mee). Hun vader is het er niet mee eens dat zoonlief geplaatst wordt en maakt mij uit voor de slechtste moeder die er bestaat in allerlei bewoordingen, waardoor ik ga twijfelen of ik het wel goed doe. Ook mijn eigen moeder en rest van de familie veroordeelt mij. Mensen die me steunen moet ik buiten deze groep zoeken; gelukkig steunt mijn huidige partner me wel hierin.
Al met al toch het nodige aan mijn hoofd, maar heeft weinig met ongelijkwaardige relatie met partner te maken (al heb ik die ook wel).
En dan nog 3 dagen per week werken, plus momenteel nog een aantal extra dagen bij een ander bedrijf. Geeft wel afleiding van alles...
En vanmorgen de schrik van mijn leven: ik dacht dat ik mijn ex-partner (met borderline) tegen het lijf liep; leek sprekend. Ik voelde me verlamd, kreeg hoofdpijn. Dichterbij gekomen bleek het gelukkig iemand anders te zijn, maar ik merkte wel dat ik heel hevig op hem reageerde...
Maar ik ben dus momenteel niet in staat inhoudelijk te reageren, al volg ik het meeste wel op de voet.
En dan heb ik bewondering voor VK, en rareperzik (ik kan me jou wel herinneren, maar niet je hele verhaal.
En ik zie hoe LillyRose weer verder gaat, terwijl we allemaal (denken te) weten hoe het zal gaan over een tijdje...
Het verhaal van Rabobank heb ik niet helemaal duidelijk, maar dat komt vast nog wel... Ik wens je in elk geval veel sterkte, en dat het schrijven hier je helpt, zoals het de meesten van ons al geholpen heeft.
Groetjes,
Nicole
Met mij gaat het op zich wel, gezien de omstandigheden. Ik zal ze hier in het kort toelichten (heeft momenteen niet met een ongelijkwaardige relatie te maken...): er loopt een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Mijn dochter (13 jaar) wil en gaat bijna zeker bij haar vader wonen. Ze krijgt daar meer (te veel?) vrijheid, en dat wil ze graag. Ik ben te streng voor haar...
Zoonlief (15) met autisme, blijkt waarschijnlijk hoogbegaafd te zijn, wordt bijna zeker uit huis geplaatst, en heeft dit afgelopen week zelf te horen gekregen. Ik wéét dat het beter is voor hem, maar gevoelsmatig doet het pijn: een moeder die haar kind toch maar uit huis laat plaatsen...en het lijkt zo definitief, alsof ik hem kwijt ben (dat is natuurlijk niet zo, maar dat zal ik later wel merken...ik hoop gewoon dat het hem goed gaat doen, dan heb ik er vrede mee). Hun vader is het er niet mee eens dat zoonlief geplaatst wordt en maakt mij uit voor de slechtste moeder die er bestaat in allerlei bewoordingen, waardoor ik ga twijfelen of ik het wel goed doe. Ook mijn eigen moeder en rest van de familie veroordeelt mij. Mensen die me steunen moet ik buiten deze groep zoeken; gelukkig steunt mijn huidige partner me wel hierin.
Al met al toch het nodige aan mijn hoofd, maar heeft weinig met ongelijkwaardige relatie met partner te maken (al heb ik die ook wel).
En dan nog 3 dagen per week werken, plus momenteel nog een aantal extra dagen bij een ander bedrijf. Geeft wel afleiding van alles...
En vanmorgen de schrik van mijn leven: ik dacht dat ik mijn ex-partner (met borderline) tegen het lijf liep; leek sprekend. Ik voelde me verlamd, kreeg hoofdpijn. Dichterbij gekomen bleek het gelukkig iemand anders te zijn, maar ik merkte wel dat ik heel hevig op hem reageerde...
Maar ik ben dus momenteel niet in staat inhoudelijk te reageren, al volg ik het meeste wel op de voet.
En dan heb ik bewondering voor VK, en rareperzik (ik kan me jou wel herinneren, maar niet je hele verhaal.
En ik zie hoe LillyRose weer verder gaat, terwijl we allemaal (denken te) weten hoe het zal gaan over een tijdje...
Het verhaal van Rabobank heb ik niet helemaal duidelijk, maar dat komt vast nog wel... Ik wens je in elk geval veel sterkte, en dat het schrijven hier je helpt, zoals het de meesten van ons al geholpen heeft.
Groetjes,
Nicole
vrijdag 14 maart 2008 om 18:14
Over loyaliteit kan ik hier ook meepraten. Wij zijn intussen al ruim 8 jaar gescheiden, en vooral mijn dochter vindt nog steeds dat vader en ik weer bij elkaar moeten komen; dat blijft haar grootste wens, en dan heb ik heel erg met haar te doen!
Aan zoonlief merk ik vooral de loyaliteit. Hij heeft zo te zien weinig met zijn vader, maar als iemand zijn vader afvalt, komt hij voor hem op.
En ach, eigenlijk zijn beide kinderen loyaal naar beide ouders toe, dat merk je aan alle (kleine) dingen. Ik probeer hem dan ook niet af te vallen, dat vind ik niet kunnen; al is dit vaak ontzettend moeilijk, en weet ik dat hij mij wel afbreekt bij de kids...
Aan zoonlief merk ik vooral de loyaliteit. Hij heeft zo te zien weinig met zijn vader, maar als iemand zijn vader afvalt, komt hij voor hem op.
En ach, eigenlijk zijn beide kinderen loyaal naar beide ouders toe, dat merk je aan alle (kleine) dingen. Ik probeer hem dan ook niet af te vallen, dat vind ik niet kunnen; al is dit vaak ontzettend moeilijk, en weet ik dat hij mij wel afbreekt bij de kids...
vrijdag 14 maart 2008 om 21:24
@Nicole,is het onderzoek van de Raad voor Kinderbescherming voor de woonsituatie van je dochter of ergens anders voor.
In principe mag je dochter vanaf haar 12de zelf bepalen waar zij gaat wonen.
Toen de dochter van mijn ex 12 werd besloot zij ook om permanent bij ons in huis te komen wonen. Zij was al 5 dagen in de week bij ons, dus de stap was niet zo groot.
Vanaf dat moment veranderde er veel in huis. Mijn toen nog vriend ging steeds meer alleen weg, vaak met de mededeling bij het dichtslaan van de deur; ik heb het helemaal gehad met jullie. Er volgden ook vele dagen dat hij zweeg, helemaal niets zei, gewoon omdat hij boos was ergens over. We hadden vaak geen idee waarom eigenlijk. Voor ons wat het altijd wel prettig wanneer hij zijn pijlen weer eens gericht had op een ander.
Op een bepaald moment is zijn dochter, toen 14 weggelopen van huis, terug naar haar moeder. Een aantal maanden daarna ging het ook tussen ons uit.
Kijk, door zijn dochter steeds weer ervan te overtuigen dat zij veel beter bij ons kon wonen ipv haar onmogelijke moeder, wist hij dat hij zijn ex (moeder van) ongelooflijk veel pijn zou doen.
Het is weer zo'n maniertje om macht te blijven houden over je emoties, iemand te kwetsen tot het bot.
Nicole, helaas sta je redelijk machteloos tegenover het vertrek van je dochter en dat zal je ongelooflijk veel pijn doen. Helaas zal zij echt naar verloop van tijd inzien, dat echt wonen bij hem in dat huis niet zo'n pretje is. Helaas is dit zoiets waar zij door schade en schande wijs moet worden.
Het enige wat jij kan doen is haar plekje vrij te houden en haar ervan te overtuigen dat er altijd een weg terug is.
Veel sterkte met dit alles.
In principe mag je dochter vanaf haar 12de zelf bepalen waar zij gaat wonen.
Toen de dochter van mijn ex 12 werd besloot zij ook om permanent bij ons in huis te komen wonen. Zij was al 5 dagen in de week bij ons, dus de stap was niet zo groot.
Vanaf dat moment veranderde er veel in huis. Mijn toen nog vriend ging steeds meer alleen weg, vaak met de mededeling bij het dichtslaan van de deur; ik heb het helemaal gehad met jullie. Er volgden ook vele dagen dat hij zweeg, helemaal niets zei, gewoon omdat hij boos was ergens over. We hadden vaak geen idee waarom eigenlijk. Voor ons wat het altijd wel prettig wanneer hij zijn pijlen weer eens gericht had op een ander.
Op een bepaald moment is zijn dochter, toen 14 weggelopen van huis, terug naar haar moeder. Een aantal maanden daarna ging het ook tussen ons uit.
Kijk, door zijn dochter steeds weer ervan te overtuigen dat zij veel beter bij ons kon wonen ipv haar onmogelijke moeder, wist hij dat hij zijn ex (moeder van) ongelooflijk veel pijn zou doen.
Het is weer zo'n maniertje om macht te blijven houden over je emoties, iemand te kwetsen tot het bot.
Nicole, helaas sta je redelijk machteloos tegenover het vertrek van je dochter en dat zal je ongelooflijk veel pijn doen. Helaas zal zij echt naar verloop van tijd inzien, dat echt wonen bij hem in dat huis niet zo'n pretje is. Helaas is dit zoiets waar zij door schade en schande wijs moet worden.
Het enige wat jij kan doen is haar plekje vrij te houden en haar ervan te overtuigen dat er altijd een weg terug is.
Veel sterkte met dit alles.
zaterdag 15 maart 2008 om 12:51
VK, de andere keer was er ook zo iets. Toen heb je heel erg zitten dubben over wel of niet met hen samen op pad gaan -en ben je volgens mij niet gegaan-
Wat weet 'ie je steeds toch weer te raken op je redelijkheid. Jammer dat zijn redelijkheid ineens ver te zoeken kan zijn als jij níet doet wat hij het liefste ziet.
Wat weet 'ie je steeds toch weer te raken op je redelijkheid. Jammer dat zijn redelijkheid ineens ver te zoeken kan zijn als jij níet doet wat hij het liefste ziet.
zaterdag 15 maart 2008 om 14:53
Tuurlijk VK heeft hij de hoop dat jij weer bij gaat trekken. Zo ging het de andere keer ook. Samen wat doen, vooral voor het kind. Hij zet zijn beste beentje voor, jij wordt wat zwakker en zwicht voor zijn charmes.
Ik kan me voorstellen dat het vooral nu moeilijk is ivm het overlijden van zijn vader, maar je speelt zo met vuur.
Ook wordt het verwarrend voor je zoontje. Jij kan beter samen leuke dingen met je zoontje doen en hij ook samen met hem.
Je zou tegen je ex kunnen zeggen, dat hij samen even met je zoontje gaat en dat jij thuisblijft.
Ik kan me voorstellen dat het vooral nu moeilijk is ivm het overlijden van zijn vader, maar je speelt zo met vuur.
Ook wordt het verwarrend voor je zoontje. Jij kan beter samen leuke dingen met je zoontje doen en hij ook samen met hem.
Je zou tegen je ex kunnen zeggen, dat hij samen even met je zoontje gaat en dat jij thuisblijft.
zaterdag 15 maart 2008 om 21:58
Ha VK,
Ik denk dat je zoontje heel blij is met het contact met beide ouders. Ik weet dat mijn kinderen dat het allerliefste wilden toen we net uit elkaar gingen - en dat ook nog redelijk ging. Ik weet niet of het voor hem beter is of niet dingen met zijn drieën te ondernemen, maar ik denk niet dat het voor jóu goed is. Misschien later, als jullie gesetteld zijn in jullie rol van ex-partners en alleen nog "ouders van".
Je merkt nu zelf ook dat je je niet echt een houding weet te geven. Dat is ook normaal, je hebt jarenlang lief en leed met die man gedeeld en bent lichamelijk en emotioneel intiem met hem geweest, en nu moet je een andere houding daarin vinden. Bovendien heb jij een relatie gehad waarin je je grenzen niet goed wist aan te geven. Nu zitten jullie nog heel erg in de rol van ex-partners (dat ex voelt nog niet zo sterk) en is de kans groot dat jullie op dezelfde manier op elkaar blijven reageren. Terwijl jij je nu op jezelf moet richten en niet meer op hem, zelf sterker moet worden en je zelfrespect moet vergroten, zodat het vragen om een respectvolle behandeling ook niet meer raar voelt.
Dat proces zal veel moeizamer en langzamer zijn als je je ex veel blijft zien, zeker in het bijzijn van je zoontje. Het wordt moeilijker nieuw gedrag te ontwikkelen en je eigen reacties en houding te doorgronden en veranderen, als je geen afstand kan nemen. Jullie zijn op een bepaalde manier met elkaar verweven, je moet jezelf eerst helemaal losmaken voor je een nieuwe band kan smeden: die van ouders van jullie zoontje.
Ik denk dat je ex heel goed aanvoelt dat hij op dit moment niet over verzoening moet spreken. Misschien gaat hij dat helemaal niet doen, maar stuurt hij daar gewoon in zijn handelingen op aan. Door via je zoontje veel contact met je te houden en een vinger in de pap te houden in je huishouden, met klussen enz.
Heb je al bedacht waar jouw grenzen daarin liggen? Het is belangrijk dat je die grenzen zelf bepaalt (die kunnen voorwaardelijk zijn, bijv. ik vind het goed dat hij bij me thuiskomt als hij niet zeurt over de rommel) en niet van zijn gedrag laat afhangen. Dus niet denken: hij mag bij me thuiskomen, moet toch kunnen, leuk voor zoon, en vervolgens met de handen in het haar zitten als hij begint te zeuren over paaseieren.
liefs,
dubio
Ik denk dat je zoontje heel blij is met het contact met beide ouders. Ik weet dat mijn kinderen dat het allerliefste wilden toen we net uit elkaar gingen - en dat ook nog redelijk ging. Ik weet niet of het voor hem beter is of niet dingen met zijn drieën te ondernemen, maar ik denk niet dat het voor jóu goed is. Misschien later, als jullie gesetteld zijn in jullie rol van ex-partners en alleen nog "ouders van".
Je merkt nu zelf ook dat je je niet echt een houding weet te geven. Dat is ook normaal, je hebt jarenlang lief en leed met die man gedeeld en bent lichamelijk en emotioneel intiem met hem geweest, en nu moet je een andere houding daarin vinden. Bovendien heb jij een relatie gehad waarin je je grenzen niet goed wist aan te geven. Nu zitten jullie nog heel erg in de rol van ex-partners (dat ex voelt nog niet zo sterk) en is de kans groot dat jullie op dezelfde manier op elkaar blijven reageren. Terwijl jij je nu op jezelf moet richten en niet meer op hem, zelf sterker moet worden en je zelfrespect moet vergroten, zodat het vragen om een respectvolle behandeling ook niet meer raar voelt.
Dat proces zal veel moeizamer en langzamer zijn als je je ex veel blijft zien, zeker in het bijzijn van je zoontje. Het wordt moeilijker nieuw gedrag te ontwikkelen en je eigen reacties en houding te doorgronden en veranderen, als je geen afstand kan nemen. Jullie zijn op een bepaalde manier met elkaar verweven, je moet jezelf eerst helemaal losmaken voor je een nieuwe band kan smeden: die van ouders van jullie zoontje.
Ik denk dat je ex heel goed aanvoelt dat hij op dit moment niet over verzoening moet spreken. Misschien gaat hij dat helemaal niet doen, maar stuurt hij daar gewoon in zijn handelingen op aan. Door via je zoontje veel contact met je te houden en een vinger in de pap te houden in je huishouden, met klussen enz.
Heb je al bedacht waar jouw grenzen daarin liggen? Het is belangrijk dat je die grenzen zelf bepaalt (die kunnen voorwaardelijk zijn, bijv. ik vind het goed dat hij bij me thuiskomt als hij niet zeurt over de rommel) en niet van zijn gedrag laat afhangen. Dus niet denken: hij mag bij me thuiskomen, moet toch kunnen, leuk voor zoon, en vervolgens met de handen in het haar zitten als hij begint te zeuren over paaseieren.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 15 maart 2008 om 22:01
Dat laatste wat je schrijft is zó herkenbaar. Je gaat je zo aanpassen aan zo'n man en hij gaat je leven zo beheersen, dat je uiteindelijk niet meer weet wat je nu eigenlijk zelf wil, meent en belangrijk vindt. Dat is wat ze vaak noemen "jezelf kwijtraken". Zo voelt dat. Je bent dan wat verloren als je op jezelf teruggeworpen bent. Je bent die vrijheid niet meer gewend. Vrijheid is ook autonomie, verantwoordelijkheid. Het betekent niet alleen ruimte, maar ook besluiten nemen en daar de consequenties van aanvaarden.
Dus vraag je jezelf: wat gebeurt er als ik die kruimels laat liggen? Wat zijn de gevolgen als ik de afwas tot morgen laat staan? Wat vind ik belangrijker, die eerste zonnestralen pakken met mijn zoontje of toch maar eerst stofzuigen?
Volgens mij weet je de antwoorden wel, je moet jezelf alleen de vragen stellen.
Dus vraag je jezelf: wat gebeurt er als ik die kruimels laat liggen? Wat zijn de gevolgen als ik de afwas tot morgen laat staan? Wat vind ik belangrijker, die eerste zonnestralen pakken met mijn zoontje of toch maar eerst stofzuigen?
Volgens mij weet je de antwoorden wel, je moet jezelf alleen de vragen stellen.
Ga in therapie!
zaterdag 15 maart 2008 om 23:27
Oh VK, it's déjà vu all over again...
Ik verwijs maar naar mijn postings en mails van vorig jaar, toen zat je met hetzelfde. Als jij besluit dat het tijdelijk gebruik van zijn spullen je zijn inmenging in je leven waard is, dan moet je die breedbeeld-tv vooral laten staan!
Ik merk nu al aan je dat je daardoor het gevoel krijgt dat je niet op je strepen kan gaan staan als het nodig is.
Mijn advies: regel de verdeling van de spullen zo snel mogelijk en zorg ervoor dat hij ze ook meeneemt. Inclusief borden, theelepeltjes en theekopjes. Alles. Hij gaat het vroeg of laat tegen je gebruiken dat jij die dingen nog in gebruik hebt. Alsof niet jij hem een gunst hebt bewezen door ze te laten staan, maar hij jou. Jij bevestigt dat trouwens zelf door te stellen dat het voor jou heel fijn is dat je ze nog een tijdje kan gebruiken.
Meid, ga nu eens met een advocaat praten. Dan weet je waar je aan toe bent. Die vertelt je dan ook dat "zijn" spullen voor de helft van jou zijn (ik meen me te herinneren dat je in gemeenschap van goederen getrouwd bent). Jij bewijst je ex dus een dienst door hem jouw helft te geven.
Maar zo voelt het niet hè? Dat is jouw probleem. Jij denkt veel te veel vanuit hem. Hij had die spullen al voordat jullie elkaar leerden kennen. Je vergeet dat jij inmiddels ook veel geld in het huwelijk hebt ingebracht. Ga je dat ook allemaal verrekenen? Want je moet wel één lijn trekken: of ieder krijgt bij de scheiding wat hij/zij in het huwelijk heeft ingebracht (dan heb jij bijv. recht op het deel van het huis dat jij hebt afbetaald) of je gaat uit van gemeenschap van goederen en dan is het gewoon 50-50.
Ik herinner je eraan dat je ex waarschijnlijk aanspraak kan maken op partneralimentatie. Mocht hij opeens geen zin meer hebben om te werken, dan heeft hij waarschijnlijk zo een doktersverklaring geregeld. Dan ben je echt de pineut VK. Mogelijk zit je dan voor 12 jaar aan hem vast. En hoeft hij geen kinderalimentatie te betalen omdat hij niet draagkrachtig is.
Ik zou met de mediator (is die advocaat?) bespreken dat je een keiharde clausule in het convenant wilt over partneralimentatie. Waterdicht kan niet, want helaas kan iemand ook in dat geval later een alimentatieverzoek indienen bij de rechter. Maar het zal je positie in elk geval beschermen.
Ik verwijs maar naar mijn postings en mails van vorig jaar, toen zat je met hetzelfde. Als jij besluit dat het tijdelijk gebruik van zijn spullen je zijn inmenging in je leven waard is, dan moet je die breedbeeld-tv vooral laten staan!
Ik merk nu al aan je dat je daardoor het gevoel krijgt dat je niet op je strepen kan gaan staan als het nodig is.
Mijn advies: regel de verdeling van de spullen zo snel mogelijk en zorg ervoor dat hij ze ook meeneemt. Inclusief borden, theelepeltjes en theekopjes. Alles. Hij gaat het vroeg of laat tegen je gebruiken dat jij die dingen nog in gebruik hebt. Alsof niet jij hem een gunst hebt bewezen door ze te laten staan, maar hij jou. Jij bevestigt dat trouwens zelf door te stellen dat het voor jou heel fijn is dat je ze nog een tijdje kan gebruiken.
Meid, ga nu eens met een advocaat praten. Dan weet je waar je aan toe bent. Die vertelt je dan ook dat "zijn" spullen voor de helft van jou zijn (ik meen me te herinneren dat je in gemeenschap van goederen getrouwd bent). Jij bewijst je ex dus een dienst door hem jouw helft te geven.
Maar zo voelt het niet hè? Dat is jouw probleem. Jij denkt veel te veel vanuit hem. Hij had die spullen al voordat jullie elkaar leerden kennen. Je vergeet dat jij inmiddels ook veel geld in het huwelijk hebt ingebracht. Ga je dat ook allemaal verrekenen? Want je moet wel één lijn trekken: of ieder krijgt bij de scheiding wat hij/zij in het huwelijk heeft ingebracht (dan heb jij bijv. recht op het deel van het huis dat jij hebt afbetaald) of je gaat uit van gemeenschap van goederen en dan is het gewoon 50-50.
Ik herinner je eraan dat je ex waarschijnlijk aanspraak kan maken op partneralimentatie. Mocht hij opeens geen zin meer hebben om te werken, dan heeft hij waarschijnlijk zo een doktersverklaring geregeld. Dan ben je echt de pineut VK. Mogelijk zit je dan voor 12 jaar aan hem vast. En hoeft hij geen kinderalimentatie te betalen omdat hij niet draagkrachtig is.
Ik zou met de mediator (is die advocaat?) bespreken dat je een keiharde clausule in het convenant wilt over partneralimentatie. Waterdicht kan niet, want helaas kan iemand ook in dat geval later een alimentatieverzoek indienen bij de rechter. Maar het zal je positie in elk geval beschermen.
Ga in therapie!
zondag 16 maart 2008 om 00:49
Over die clausule over partneralimentatie moet je met een advocaat praten. Ik ben nooit zover gekomen dat ik een convenant heb opgesteld, maar ik weet dat het kan.
Het lijstje van de spullen dat je noemde (misschien niet compleet) kan je voor nog geen 1000 euro aanschaffen. Marktplaats, Ikea, rommelmarkten. Vaak krijg je ook spullen aangeboden als mensen weten dat je omhoog zit.
Die financiële afhankelijkheid van jou zit alleen tussen je oren VK. Praat maar eens met een advocaat, zet de cijfers maar eens op een rijtje. Binnen een huwelijk heb je wettelijk een zorgplicht. Jullie zijn die plicht beiden nagekomen (financieel althans) door voor de ander te zorgen toen die het zelf niet kon. Als je in gem. van goederen getrouwd bent, houdt het verhaal daarbij op. Moreel gezien vind ik dat je het ook daarbij kan laten. Als je nu de rekening wilt gaan opmaken van het hele huwelijk, komt er geen eind aan. Of je moet echt de hele boel gaan uitrekenen, maar dat is bijna niet te doen.
Zoals gezegd, het is mogelijk dat je de rekening later nog eens gepresenteerd krijgt in de vorm van een alimentatievordering (het verlengstuk van de zorgplicht tijdens het huwelijk).
Ik zou de mediator vragen wat die adviseert. Die zal, als het goed is (zo niet, dan moet je een ander zoeken!), uitgaan van het juridische kader. Vandaaruit ga je onderhandelen. Dat uitgangspunt is dus 50-50. Jij durft dat niet te zeggen, prima want dat doet die mediator/advocaat wel.
Was het niet zo dat jullie in de praktijk weer samenwoonden in jouw huis? Heeft hij dan ook niet op die vloerbedekking geleefd? Ik mis in het verhaal ook jouw niet onbelangrijke bijdrage aan het huishouden en de afbetaling van de woning. Waarom schrijf je vooral over zíjn bijdrages? Het is aan hém om die te berde te brengen, jij kijkt alleen naar wat jíj hebt ingebracht en waar je recht op meent te hebben. Jij begint al ongeveer met -10 te onderhandelen, bij wijze van spreken. We hadden het hier vorig jaar over, lees die stukken nog eens terug als je ze nog hebt!
liefs
dubio
Het lijstje van de spullen dat je noemde (misschien niet compleet) kan je voor nog geen 1000 euro aanschaffen. Marktplaats, Ikea, rommelmarkten. Vaak krijg je ook spullen aangeboden als mensen weten dat je omhoog zit.
Die financiële afhankelijkheid van jou zit alleen tussen je oren VK. Praat maar eens met een advocaat, zet de cijfers maar eens op een rijtje. Binnen een huwelijk heb je wettelijk een zorgplicht. Jullie zijn die plicht beiden nagekomen (financieel althans) door voor de ander te zorgen toen die het zelf niet kon. Als je in gem. van goederen getrouwd bent, houdt het verhaal daarbij op. Moreel gezien vind ik dat je het ook daarbij kan laten. Als je nu de rekening wilt gaan opmaken van het hele huwelijk, komt er geen eind aan. Of je moet echt de hele boel gaan uitrekenen, maar dat is bijna niet te doen.
Zoals gezegd, het is mogelijk dat je de rekening later nog eens gepresenteerd krijgt in de vorm van een alimentatievordering (het verlengstuk van de zorgplicht tijdens het huwelijk).
Ik zou de mediator vragen wat die adviseert. Die zal, als het goed is (zo niet, dan moet je een ander zoeken!), uitgaan van het juridische kader. Vandaaruit ga je onderhandelen. Dat uitgangspunt is dus 50-50. Jij durft dat niet te zeggen, prima want dat doet die mediator/advocaat wel.
Was het niet zo dat jullie in de praktijk weer samenwoonden in jouw huis? Heeft hij dan ook niet op die vloerbedekking geleefd? Ik mis in het verhaal ook jouw niet onbelangrijke bijdrage aan het huishouden en de afbetaling van de woning. Waarom schrijf je vooral over zíjn bijdrages? Het is aan hém om die te berde te brengen, jij kijkt alleen naar wat jíj hebt ingebracht en waar je recht op meent te hebben. Jij begint al ongeveer met -10 te onderhandelen, bij wijze van spreken. We hadden het hier vorig jaar over, lees die stukken nog eens terug als je ze nog hebt!
liefs
dubio
Ga in therapie!
