Relaties
alle pijlers
Militair als partner?
donderdag 30 november 2006 om 19:23
Hoi!
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
maandag 17 maart 2008 om 04:40
Nou, hier ben ik dan met mijn verhaal, real-life soap geschreven door Lemmy . Vóór jullie beginnen: enig uithoudingsvermogen is misschien niet overbodig...
Vrijdagmiddag na een paar uur flink stressen, stuiteren en als een kip zonder kop door het huis razen, was het dan toch eindelijk tijd om te vertrekken. Schoonouders waren inmiddels aangekomen om op de kinderen te passen, en zo kon ik met een gerust hart vertrekken richting Eindhoven. Ik woon nogal ver, dus had ruim tijd ingecalculeerd voor de reis. Niet overbodig, zo bleek later. Bij de eerste de beste stad die ik tegenkwam, kon ik zo achteraansluiten bij een file. Ik verbaasd, file?! Ach ja, tuurlijk, vrijdagavondspits, die begint tegenwoordig al vroeg in de middag - alleen omdat er waar ik woon nooit files zijn, houdt dat natuurlijk niet in dat ze nergens zijn... Nou ja, uiteindelijk de file weer uit en het tempo er weer in. Om bij de eerstvolgende stad gelijk maar weer in de file te belanden... en zo maar door. Bij elke file liep mijn frustratie natuurlijk iets op, was die eerste nog "helemaal niet erg", die tweede werd al "enigszins irritant" en bij de vijfde had ik het wel "helemaal gehad"... ik had een uur voor tijd aanwezig willen zijn, maar dat was inmiddels al bij lange na niet meer haalbaar. Uiteindelijk was het kwart voor 8 toen ik het terrein van de Luchtmacht te Eindhoven bereikte, waar de parkeerplaats overvol bleek te zijn, dus ook daar kon ik achteraansluiten en een flink eind lopen naar de ontvangsthal. Gelukkig zag ik nog heel veel mensen die kant op lopen en het feit dat die parkeerplaats zo vol was, gaf al aan dat ze in ieder geval nog niet aangekomen waren, dus ik was in ieder geval nog op tijd.
Wat veel mensen waren er in de hal! Ik werd helemaal overspoeld door al die drukte, al dat geluid, die hele sfeer daar... zo gespannen, zo veel emoties... pff, maar even naar het toilet om bij te komen. Achteraf maar goed dat ik laat was, ik had niet graag lang hier rond willen lopen in mijn eentje. Wel vind ik het jammer dat ik jou niet heb gezien, Sidney, ik had het leuk gevonden je even te spreken! Maar gezien het aantal mensen was het wel érg toevallig geweest als we elkaar gezien hadden.
En toen, (vrijwel) stipt op tijd, gejuich en applaus, het vliegtuig landde!! De sfeer werd nog gespannener, mensen ijsbeerden heen en weer, tranen brandden in ogen. Even later zag ik het vliegtuig taxiën, en twee bussen vertrokken om de mannen op te halen. Inmiddels was het zo druk voor de ramen dat ik het verder niet meer kon volgen, maar het was toch moeilijk te zien allemaal. Buiten was het donker en daardoor werkten die grote ramen als spiegels. Ik liep maar richting de grote schuifdeuren, maar helaas was het ook daar al overvol.
Ik zag de vrouwen en vriendinnen-van, die net als ik gespannen wachtten op de thuiskomst van hun vent, en ook de moeders en de vaders... Wat had ik met ze te doen. Ik heb zelf tenminste nog een keuze gehad; toen ik een relatie begon met mijn man wist ik dat hij militair was en dat dit erbij kon horen. Je weet natuurlijk nooit hoe het precies voelt voordat je het meegemaakt hebt, maar toch, ik had in ieder geval een keuze. Deze moeders en vaders hebben niets te kiezen. Hun zoon (of dochter) maakt de keuze en zij kunnen zich er alleen maar bij neer leggen. Hun kinderen zijn vaak nog maar zo jong... en ik dacht aan mijn eigen oudste, nu nog vooral druk met Lego, Playmobil en Pokemonkaartjes - maar ook over 7 jaar al oud genoeg om deze keuze te maken. En ik dacht aan jou, Yasmijn, ik hoop dat je niet in de schoenen van die ouders komt te staan... Ze zeggen altijd "kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen" en zo krijgt iedere ouder wel iets voor zijn kiezen - maar de portie van deze ouders is in alle redelijkheid gewoon te groot, vind ik.
Opeens, applaus, de eerste mannen kwamen binnen! Ik probeerde tussen de mensen door te kijken en daar zag ik zomaar een glimp van Die-van-mij...!! Anders dan toen hij wegging, bruiner, dunner, met ander haar en met duidelijk een véél grotere grijns op zijn gezicht maar toch onmiskenbaar en zonder twijfel mijn vent! Ik was nog in gesprek met een oudere mevrouw en volgens mij was ik net halverwege een zin - ach, ze begrijpt vast wel waarom dat gesprek zo abrupt eindigde. Ik stond daar achteraan, probeerde te roepen en te zwaaien, maar het was zo druk, hij hoorde of zag me niet. Toch maar proberen om me een weg te banen door al die mensen heen, man, dat viel nog niet mee (ik heb het postuur van een kaboutervrouwtje), mensen gingen niet echt aan de kant, sommigen duwden terug en ik had kort daarvoor mijn vinger gebroken dus dat duwt niet echt lekker... Eindelijk aangekomen op de plek waar ik hem zag, was hij al lang weer weg. Toen, dáár, ik zag hem weer! Opnieuw tussen al die mensen door worstelen, weer op de plek aankomen waar ik hem zag en hem weer kwijt zijn... En zo ging het maar door. Zou hij bij de uitgang zijn? Nee ook niet, en ik werd steeds wanhopiger...
En toen opeens, die zware stem die mij wel heel bekend is: "Hee, schoonheid!" en één tel later zijn armen om me heen! Gek hoe de mensen voor hem wel aan de kant gingen... We fluisterden dingen in elkaars oor, maar ik weet niet meer wat; tranen, heel veel tranen, opluchting, blijdschap en nog veel meer.
Even rustig zitten, tegen elkaar aan, armen om elkaar heen, en daarna vertrekken met onze armen vol bloemen en andere cadeaus... Bij onze auto hebben we een poos staan zoenen als een stel verliefde pubers en niemand vond het gek. Toen terug naar huis; ik reed, hij belde familie en vrienden. Toen we thuiskwamen waren zijn ouders natuurlijk ook helemaal blij en opgelucht en na even praten waren we alleen. Snel naar de kinderen, alledrie werden ze even wakker. De grootsten gaven hem meteen een dikke knuffel en gingen vlug weer tevreden slapen. Onze jongste is twee geworden in de tijd dat hij weg was, we wisten niet in hoeverre ze zich papa nog kon herinneren. Ze deed haar ogen open en fluisterde "papa, papa!" - dus die zorg was niet nodig geweest - en met een grote glimlach sliep ze weer verder. Daarna samen naar bed, vreemd maar tegelijk ook vertrouwd en gewoon heel erg fijn om elkaar weer vast te kunnen houden...
En nu vinden we weer onze weg samen en het voelt zo goed om weer bij elkaar te zijn! De hele dag maken we flauwe grapjes, herinneren ons opeens dingen van vóórdat hij wegging en lopen we te flirten en te lachen... De oudste kinderen zijn gewoon heel blij, zitten zomaar even op zijn schoot of ze kijken samen met papa foto's, vragen van alles en nog wat. Onze jongste achtervolgt papa door het hele huis en gaat zelfs mee naar de wc... Ze heeft nog geen besef van tijd en kan nog niet begrijpen waarom hij weg was en waar naartoe. Voor haar zou hij morgen weer weg kunnen zijn, en dus vraagt ze elke keer als ze wakker wordt of hij er nog wel is. Soms ook midden in de nacht. Sinds vandaag heeft ze bedacht, dat als papa zomaar weg kan zijn, dat dat bij mama misschien ook wel zo is, dus nu kunnen we eigenlijk geen van tweeën nog een stap verzetten zonder haar. We geven haar zoveel mogelijk aandacht, en gelukkig is het verlof nog lang.
Anyway, missie volbracht... voor mijn man als militair en voor ons als thuisfront. Nog wel wat dingen die een beetje op hun plek moeten vallen, onze dochter die haar draai weer moet vinden en ikzelf die weer gewoon moet leren slapen met iemand naast zich...
En de volgende keer? Dat zien we dan wel weer, hopelijk laat die nog een poos op zich wachten.
Sidney, Yasmijn, Pruttel, jullie wil ik bedanken voor het leuke sfeertje hier op dit topic, het was een fijn steuntje in de rug de laatste tijd!
Heel veel liefs van Lemmy.
Vrijdagmiddag na een paar uur flink stressen, stuiteren en als een kip zonder kop door het huis razen, was het dan toch eindelijk tijd om te vertrekken. Schoonouders waren inmiddels aangekomen om op de kinderen te passen, en zo kon ik met een gerust hart vertrekken richting Eindhoven. Ik woon nogal ver, dus had ruim tijd ingecalculeerd voor de reis. Niet overbodig, zo bleek later. Bij de eerste de beste stad die ik tegenkwam, kon ik zo achteraansluiten bij een file. Ik verbaasd, file?! Ach ja, tuurlijk, vrijdagavondspits, die begint tegenwoordig al vroeg in de middag - alleen omdat er waar ik woon nooit files zijn, houdt dat natuurlijk niet in dat ze nergens zijn... Nou ja, uiteindelijk de file weer uit en het tempo er weer in. Om bij de eerstvolgende stad gelijk maar weer in de file te belanden... en zo maar door. Bij elke file liep mijn frustratie natuurlijk iets op, was die eerste nog "helemaal niet erg", die tweede werd al "enigszins irritant" en bij de vijfde had ik het wel "helemaal gehad"... ik had een uur voor tijd aanwezig willen zijn, maar dat was inmiddels al bij lange na niet meer haalbaar. Uiteindelijk was het kwart voor 8 toen ik het terrein van de Luchtmacht te Eindhoven bereikte, waar de parkeerplaats overvol bleek te zijn, dus ook daar kon ik achteraansluiten en een flink eind lopen naar de ontvangsthal. Gelukkig zag ik nog heel veel mensen die kant op lopen en het feit dat die parkeerplaats zo vol was, gaf al aan dat ze in ieder geval nog niet aangekomen waren, dus ik was in ieder geval nog op tijd.
Wat veel mensen waren er in de hal! Ik werd helemaal overspoeld door al die drukte, al dat geluid, die hele sfeer daar... zo gespannen, zo veel emoties... pff, maar even naar het toilet om bij te komen. Achteraf maar goed dat ik laat was, ik had niet graag lang hier rond willen lopen in mijn eentje. Wel vind ik het jammer dat ik jou niet heb gezien, Sidney, ik had het leuk gevonden je even te spreken! Maar gezien het aantal mensen was het wel érg toevallig geweest als we elkaar gezien hadden.
En toen, (vrijwel) stipt op tijd, gejuich en applaus, het vliegtuig landde!! De sfeer werd nog gespannener, mensen ijsbeerden heen en weer, tranen brandden in ogen. Even later zag ik het vliegtuig taxiën, en twee bussen vertrokken om de mannen op te halen. Inmiddels was het zo druk voor de ramen dat ik het verder niet meer kon volgen, maar het was toch moeilijk te zien allemaal. Buiten was het donker en daardoor werkten die grote ramen als spiegels. Ik liep maar richting de grote schuifdeuren, maar helaas was het ook daar al overvol.
Ik zag de vrouwen en vriendinnen-van, die net als ik gespannen wachtten op de thuiskomst van hun vent, en ook de moeders en de vaders... Wat had ik met ze te doen. Ik heb zelf tenminste nog een keuze gehad; toen ik een relatie begon met mijn man wist ik dat hij militair was en dat dit erbij kon horen. Je weet natuurlijk nooit hoe het precies voelt voordat je het meegemaakt hebt, maar toch, ik had in ieder geval een keuze. Deze moeders en vaders hebben niets te kiezen. Hun zoon (of dochter) maakt de keuze en zij kunnen zich er alleen maar bij neer leggen. Hun kinderen zijn vaak nog maar zo jong... en ik dacht aan mijn eigen oudste, nu nog vooral druk met Lego, Playmobil en Pokemonkaartjes - maar ook over 7 jaar al oud genoeg om deze keuze te maken. En ik dacht aan jou, Yasmijn, ik hoop dat je niet in de schoenen van die ouders komt te staan... Ze zeggen altijd "kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen" en zo krijgt iedere ouder wel iets voor zijn kiezen - maar de portie van deze ouders is in alle redelijkheid gewoon te groot, vind ik.
Opeens, applaus, de eerste mannen kwamen binnen! Ik probeerde tussen de mensen door te kijken en daar zag ik zomaar een glimp van Die-van-mij...!! Anders dan toen hij wegging, bruiner, dunner, met ander haar en met duidelijk een véél grotere grijns op zijn gezicht maar toch onmiskenbaar en zonder twijfel mijn vent! Ik was nog in gesprek met een oudere mevrouw en volgens mij was ik net halverwege een zin - ach, ze begrijpt vast wel waarom dat gesprek zo abrupt eindigde. Ik stond daar achteraan, probeerde te roepen en te zwaaien, maar het was zo druk, hij hoorde of zag me niet. Toch maar proberen om me een weg te banen door al die mensen heen, man, dat viel nog niet mee (ik heb het postuur van een kaboutervrouwtje), mensen gingen niet echt aan de kant, sommigen duwden terug en ik had kort daarvoor mijn vinger gebroken dus dat duwt niet echt lekker... Eindelijk aangekomen op de plek waar ik hem zag, was hij al lang weer weg. Toen, dáár, ik zag hem weer! Opnieuw tussen al die mensen door worstelen, weer op de plek aankomen waar ik hem zag en hem weer kwijt zijn... En zo ging het maar door. Zou hij bij de uitgang zijn? Nee ook niet, en ik werd steeds wanhopiger...
En toen opeens, die zware stem die mij wel heel bekend is: "Hee, schoonheid!" en één tel later zijn armen om me heen! Gek hoe de mensen voor hem wel aan de kant gingen... We fluisterden dingen in elkaars oor, maar ik weet niet meer wat; tranen, heel veel tranen, opluchting, blijdschap en nog veel meer.
Even rustig zitten, tegen elkaar aan, armen om elkaar heen, en daarna vertrekken met onze armen vol bloemen en andere cadeaus... Bij onze auto hebben we een poos staan zoenen als een stel verliefde pubers en niemand vond het gek. Toen terug naar huis; ik reed, hij belde familie en vrienden. Toen we thuiskwamen waren zijn ouders natuurlijk ook helemaal blij en opgelucht en na even praten waren we alleen. Snel naar de kinderen, alledrie werden ze even wakker. De grootsten gaven hem meteen een dikke knuffel en gingen vlug weer tevreden slapen. Onze jongste is twee geworden in de tijd dat hij weg was, we wisten niet in hoeverre ze zich papa nog kon herinneren. Ze deed haar ogen open en fluisterde "papa, papa!" - dus die zorg was niet nodig geweest - en met een grote glimlach sliep ze weer verder. Daarna samen naar bed, vreemd maar tegelijk ook vertrouwd en gewoon heel erg fijn om elkaar weer vast te kunnen houden...
En nu vinden we weer onze weg samen en het voelt zo goed om weer bij elkaar te zijn! De hele dag maken we flauwe grapjes, herinneren ons opeens dingen van vóórdat hij wegging en lopen we te flirten en te lachen... De oudste kinderen zijn gewoon heel blij, zitten zomaar even op zijn schoot of ze kijken samen met papa foto's, vragen van alles en nog wat. Onze jongste achtervolgt papa door het hele huis en gaat zelfs mee naar de wc... Ze heeft nog geen besef van tijd en kan nog niet begrijpen waarom hij weg was en waar naartoe. Voor haar zou hij morgen weer weg kunnen zijn, en dus vraagt ze elke keer als ze wakker wordt of hij er nog wel is. Soms ook midden in de nacht. Sinds vandaag heeft ze bedacht, dat als papa zomaar weg kan zijn, dat dat bij mama misschien ook wel zo is, dus nu kunnen we eigenlijk geen van tweeën nog een stap verzetten zonder haar. We geven haar zoveel mogelijk aandacht, en gelukkig is het verlof nog lang.
Anyway, missie volbracht... voor mijn man als militair en voor ons als thuisfront. Nog wel wat dingen die een beetje op hun plek moeten vallen, onze dochter die haar draai weer moet vinden en ikzelf die weer gewoon moet leren slapen met iemand naast zich...
En de volgende keer? Dat zien we dan wel weer, hopelijk laat die nog een poos op zich wachten.
Sidney, Yasmijn, Pruttel, jullie wil ik bedanken voor het leuke sfeertje hier op dit topic, het was een fijn steuntje in de rug de laatste tijd!
Heel veel liefs van Lemmy.
maandag 17 maart 2008 om 10:13
vrijdag 18 april 2008 om 18:57
Update....
Ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die het even extra moeilijk heeft met de dood van de twee militairen vandaag weer..
Een zeer dubbel gevoel, vriendlief is GELUKKIG 'lekker thuis' maar de gedachte dat hij ook uitgezonden kan/zal worden en OOK getroffen kan worden door die bermbommen maakt het even extra moeilijk...
Hij doet er zelf heel luchtig over (man/militair eigen?) maar ik heb al even goed zitten janken bij het idee dat hij z'n oproep krijgt...
Wat een ellende voor de familie, zo'n verdriet..
Ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die het even extra moeilijk heeft met de dood van de twee militairen vandaag weer..
Een zeer dubbel gevoel, vriendlief is GELUKKIG 'lekker thuis' maar de gedachte dat hij ook uitgezonden kan/zal worden en OOK getroffen kan worden door die bermbommen maakt het even extra moeilijk...
Hij doet er zelf heel luchtig over (man/militair eigen?) maar ik heb al even goed zitten janken bij het idee dat hij z'n oproep krijgt...
Wat een ellende voor de familie, zo'n verdriet..
zondag 20 april 2008 om 11:26
maandag 21 april 2008 om 19:48
Mijn vriend kwam gisteren met het verhaal dat hij ook bij Defensie wil gaan werken 
! Het liefst bij de commando's !
Het lijkt me afschuwelijk! Heb gisteren tijdens het gesprek
al wat traantjes gelaten, maar nu ik al deze verhalen lees hou ik het ook niet droog ;'(!
Volgens mij trek ik dat nooit, de hele week alleen, en dan ook nog uitzendingen/trainingskampen erbij...!!
K heb erg veel respect voor de dames die het allemaal wel doen! Hou ook erg veel van mn vriend, maar begin nu serieus te twijfelen of ik dit wel zie zitten in de toekomst..!
! Het liefst bij de commando's ! Het lijkt me afschuwelijk! Heb gisteren tijdens het gesprek
al wat traantjes gelaten, maar nu ik al deze verhalen lees hou ik het ook niet droog ;'(!
Volgens mij trek ik dat nooit, de hele week alleen, en dan ook nog uitzendingen/trainingskampen erbij...!!
K heb erg veel respect voor de dames die het allemaal wel doen! Hou ook erg veel van mn vriend, maar begin nu serieus te twijfelen of ik dit wel zie zitten in de toekomst..!
