Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
zaterdag 9 december 2006 om 09:59
Ja, herkenbaar he? Want dat is nou juist ook 1 van die typische borderline-kenmerken, dat voortdurend wisselen van stemmingen, emoties, gevoelens.
Ik weet nog dat een keer bij een hulpverlener was, en dat ik vertelde dat ik de week daarvoor volledig geflipt was. Mijn toenmalig vriendje was tijdens een ruzie boos weggegaan en ik had eerst heel veel gedronken en ben toen in blinde woede in de auto gestapt en naar het huis van dat vriendje toe gereden. Het was nacht. Ik had mezelf, of een ander, wel dood kunnen rijden. Dat gaat dan later pas allemaal door je heen. Op dat moment ben ik alle controle volledig kwijt. Doodeng. Ik had in die tijd therapie (geen medicatie) en de eerstvolgende keer dat ik weer bij die hulpverlener zat, vertelde ik hem wat er die week daarvoor gebeurd was en ik zei: help me alsjeblieft, dat dit nooit weer gebeurd! Ik wil dit niet! Hij gaf me toen het advies om op zulke momenten de autosleutels te verstoppen. Dus ik moest dan, als ik zo'n bui aan voelde komen, de autosleutels op een plek neerleggen waar ik moeilijk bij kan. Tja, dan voel je je echt begrepen..
Ook al waren de autosleutels in driedubbel dik beton gestort, dan nog had ik ze op dat moment te pakken gekregen.
En nu sta ik weer op de wachtlijst bij het Riagg. Dat was toen ook bij het Riagg trouwens. Heb dus niet al teveel vertrouwen in die hulpverleners daar. Heb mijn hoop meer op de medicatie gevestigd.
Ik weet nog dat een keer bij een hulpverlener was, en dat ik vertelde dat ik de week daarvoor volledig geflipt was. Mijn toenmalig vriendje was tijdens een ruzie boos weggegaan en ik had eerst heel veel gedronken en ben toen in blinde woede in de auto gestapt en naar het huis van dat vriendje toe gereden. Het was nacht. Ik had mezelf, of een ander, wel dood kunnen rijden. Dat gaat dan later pas allemaal door je heen. Op dat moment ben ik alle controle volledig kwijt. Doodeng. Ik had in die tijd therapie (geen medicatie) en de eerstvolgende keer dat ik weer bij die hulpverlener zat, vertelde ik hem wat er die week daarvoor gebeurd was en ik zei: help me alsjeblieft, dat dit nooit weer gebeurd! Ik wil dit niet! Hij gaf me toen het advies om op zulke momenten de autosleutels te verstoppen. Dus ik moest dan, als ik zo'n bui aan voelde komen, de autosleutels op een plek neerleggen waar ik moeilijk bij kan. Tja, dan voel je je echt begrepen..
Ook al waren de autosleutels in driedubbel dik beton gestort, dan nog had ik ze op dat moment te pakken gekregen.
En nu sta ik weer op de wachtlijst bij het Riagg. Dat was toen ook bij het Riagg trouwens. Heb dus niet al teveel vertrouwen in die hulpverleners daar. Heb mijn hoop meer op de medicatie gevestigd.
zaterdag 9 december 2006 om 16:54
Inky, belachelijk dat idee van die vent over die sleutels.. Alsof je ze inderdaad dan niet te pakken zou krijgen!
Waarom ga je niet eens naar een goede vrijgevestigde therapeut? Of heeft dat met je verzekering te maken?? Bij mij wordt het volledig vergoed, maar ik heb dan ok een erg goede verzekering (inclusief een dikke premie)..
Waarom ga je niet eens naar een goede vrijgevestigde therapeut? Of heeft dat met je verzekering te maken?? Bij mij wordt het volledig vergoed, maar ik heb dan ok een erg goede verzekering (inclusief een dikke premie)..
zaterdag 9 december 2006 om 21:26
Robin,
Mag ik vragen waar jij verzekerd bent? Ik zit nu bij zilveren kruis en krijg, ondanks een aanvullende verzekering, maar weinig vergoed van mijn therapie. Ben van plan over te stappen ergens anders heen, dus alle tips zijn welkom.
Trouwens, ben er weer achter, die onrust, er is een ding dat goed helpt voor mij en dat is gaan sporten. Vanmorgen was ik nog steeds zo onrustig, ben een uur in de sportschool geweest en daarna was het goed. Ik wist het wel, maar het is soms zo lastig mezelf ertoe te zetten. En soms heb ik die onrust op momenten dat ik onmogelijk naar de sportschool kan, da's dan wel weer irritant. De stad ingaan zal ik zeker ook onthouden! Klinkt ook als een fijne optie.
Mag ik vragen waar jij verzekerd bent? Ik zit nu bij zilveren kruis en krijg, ondanks een aanvullende verzekering, maar weinig vergoed van mijn therapie. Ben van plan over te stappen ergens anders heen, dus alle tips zijn welkom.
Trouwens, ben er weer achter, die onrust, er is een ding dat goed helpt voor mij en dat is gaan sporten. Vanmorgen was ik nog steeds zo onrustig, ben een uur in de sportschool geweest en daarna was het goed. Ik wist het wel, maar het is soms zo lastig mezelf ertoe te zetten. En soms heb ik die onrust op momenten dat ik onmogelijk naar de sportschool kan, da's dan wel weer irritant. De stad ingaan zal ik zeker ook onthouden! Klinkt ook als een fijne optie.
zaterdag 9 december 2006 om 22:05
Kohana, ik zit bij Onvz, en dan Topfit als aanvullende polis. Ik was vroeger altijd bij mijn ouders meeverzekerd en heb toen mijn deel overgenomen zeg maar, omdat ik veel ziektekosten heb. Ik ben er erg blij mee, ondanks dat het dus elke maand een flinke smak geld is.
Ik kan me voorstellen dat sporten goed is. Ik heb als tips meegekregen in mijn therapie dat als ik erg onrustig ben ik het beste even naar buiten kan gaan, al is het maar een kort wandelingetje. Of je concentreren op iets anders, bijv. even afwassen ofzo en je dan concentreren daarop. Je moet iig de drempel niet te groot maken voor jezelf, wat sporten voor mij dus nu is op dit moment (niet dat dat andere vaak lukt, naar buiten gaan oid, maar dat terzijde)
Ik ben vandaag alleen en dan zit ik mezelf zo in de weg. Ik kan slecht alleen zijn. Aan de andere kant heb ik ook geen zin om anderen te zien. ik heb dan het gevoel dat ze me toch niet begrijpen, alsof ik ze niet kan bereiken ofzo. Maar ik weet dat dat aan mij ligt. Suf hé. Herkennen jullie dat ook? Fijn hier te kunnen schrijven..
Ik kan me voorstellen dat sporten goed is. Ik heb als tips meegekregen in mijn therapie dat als ik erg onrustig ben ik het beste even naar buiten kan gaan, al is het maar een kort wandelingetje. Of je concentreren op iets anders, bijv. even afwassen ofzo en je dan concentreren daarop. Je moet iig de drempel niet te groot maken voor jezelf, wat sporten voor mij dus nu is op dit moment (niet dat dat andere vaak lukt, naar buiten gaan oid, maar dat terzijde)
Ik ben vandaag alleen en dan zit ik mezelf zo in de weg. Ik kan slecht alleen zijn. Aan de andere kant heb ik ook geen zin om anderen te zien. ik heb dan het gevoel dat ze me toch niet begrijpen, alsof ik ze niet kan bereiken ofzo. Maar ik weet dat dat aan mij ligt. Suf hé. Herkennen jullie dat ook? Fijn hier te kunnen schrijven..
zondag 10 december 2006 om 02:30
heej meiden....
sjonge wat herkenbaar allemaal....
ik ben 33 jaar.... en sinds anderhalf jaar is het bij mij bekend dat ik last heb van borderline.... al ervaar ik wel sinds mijn puberteit de problemen ervan.... en sinds 3 jaar heb ik hulp via het ggz....
in het begin zei ik niet alles.... van veel dingen dacht ik dat het normaal was... behalve het depressieve gevoel wat ik had.... er werd dus ook eerst aan depressief gedacht... toen kwam angst en paniek naar voren.... verlatingsangst... toen de woedeaanvallen... toen 'dissocieren'.... drankproblemen..... stemmingswisselingen... zelfbeschadiging.... suicide suicide gedachtes tot een poging.... impulsief.... zwart/wit.... relatieproblemen.... eetproblemen(in een crisis at ik bijna niet)
10 jaar lang...na mijn 18e... ervaarde ik weinig problemen... tot ik weer alleen kwam te staan na mijn scheiding.... met een dochtertje van 5 die inmiddels 10 is.... en is alles langzaam tot steeds erger weer op gaan spelen.... en 3 jaar geleden zocht ik dus hulp...
de juiste hulp... of teminste.... de hulp die aansloeg.... kreeg ik anderhalf jaar geleden toen het probleem steeds duidelijker werd....
ik had tot die tijd hulp in de vorm van cognitieve therapie.... maar mijn gedachtes en emoties hield ik gewoon niet onder controle.... het werd eigenlijk steeds zwaarder......
iedere keer... (en ja ik val dus ook op de verkeerde types...de man die alles voor me wil doen die benauwd me)..... als er weer en man kwam en snel weer weg was.... werd het erger....
ik kon niet loslaten.... vroeg alle aandacht niet positief dan wel negatief.... van klampen tot stalken aan toe..... tot het in een opname eindigde.... ik was gewoon helemaal de weg kwijt..... en werken wat ik altijd had gedaan kon ik niet meer.
borderline en aanhankelijke persoonlijkheidsstoornis....
ik kreeg medicatie.... paroxitine (xeroxat).... een opname gedurende 3 weken.... gevolgd door een half jaar dagbehandeling gecombineerd met linehantrainingen 3 uur per week in een groep en 1 uur per week individueel (een jaar lang)..... en ik kreeg een b.o.r regeling (bed op recept) in het geval van een crisis waar ik gemiddeld 4 dagen per maand gebruik van maakte.... en naast mijn therapeute kreeg ik hulp van een spver waar ik altijd terecht kon.
mijn laatste opname is nu een jaar geleden.... en gelukkig hoef ik er geen gebruik meer van te maken....
het drankgebruik is onder controle.... de zelfbeschadiging is weg... de suicidale gedachtes zijn zo goed als weg.. (een enkele keer gaat het door mijn gedachtes maar het blijft nooit lang).... het zware dissocieren, de ' wegrakingen' zijn weg.... het aanhankelijke is zo goed als weg (onder controle).... de woedeaanvallen zijn er nog zelden.... de impulsiviteit is minder.... periodes van zware depressiviteit zijn ook weg....
van het ene komt vaak het andere.... het begint met een ding waar je vervolgens op reageerd.... en zo kom je weer in het andere...wat je in een spiraal naar beneden kan brengen....
in de linehan leerde ik te zien waar ik in moest grijpen... en hoe.... hoe ik het gevoel wat ik had kon verdragen zonder erop te reageren.... en het was zwaar.... het eerste jaar in mijn training... het was een hel.... maar langzaam ging het beter....
ik werk weer volledig.... heb alleen nog wat concentratieproblemen links en rechts... maar het is niet ernstig te noemen....
als ik nu in een situatie zit die me in een crisis kan triggeren.... dan laat ik het gevoel over me heen komen... met de gedachte dat als ik er niet op reageer.... dan is het gevoel met een paar dagen tot een week wel weer weg.... ik handel het wel, want het is lang zo heftig niet meer als dat het was....
mijn gedachten hou ik nu beter onder controle.... waardoor ik mijn gevoel ook beter kan sturen.
ik heb nog wel mijn dingen.... maar het is allemaal handelbaar... relaties blijven wat problematies.... maar het heeft geen extreme gevolgen meer...
ik volg nog steeds therapie.... 1 keer in de 2 weken en dan doen we wat op dat moment het meeste van toepassing is.... of een stukje linehan... of iets cognitief.... of we praten gewoon over hoe alles nu gaat.... het is maar net wat ik op dat moment denk nodig te hebben....
ik slik nog steeds medicijnen... en ik blijf dat voorlopig ook gewoon doen.
mijn dochter heeft hulp gekregen via K.O.P.P (kinderen waarvan een ouder psychiatisch patient is).... en dat heeft heel veel goeds gedaan....
een ziekte als dit heeft altijd invloed op een kind.
er is een tijd geweest dat ik bijna niet meer voor haar kon zorgen... maar nu gaat alles heel goed.... we kunnen samen goed over praten..... het enige wat er soms nog scheelt is dat ik soms de aandacht slecht voor haar op kan brengen... maar dat duurt nooit lang.
als ik mezelf niet goed voel... kan ik dat nu aangeven en weten we precies wat we moeten doen om alles goed te laten gaan.
medicijnen nemen de klachten niet weg... maar vangen wel een hoop op.... en de juiste therapie doet zeker wonderen....
je bent zelf degene die aan moet kunnen geven wat voor hulp jij nodig hebt en waarom.... een hulpverlener/therapeut kan je niet beter maken...dat kan alleen jijzelf...
de hulpverlener geeft de handvaten waar je zelf om moet vragen en waar je vervolgens zelf iets mee moet doen.
ik heb gelukkig op het moment dat ik bij het ggz kwam de juiste therapeute gekregen.
ze deed mijn intake.... maar ik zou haar waarschijnlijk niet krijgen als therapeute.... ik voelde me bij haar alleen zo op mijn gemak... dat ik heb aangegeven dat het voor mij heel belangrijk en fijn zo zijn als ik haar toch
zou kunnen krijgen en gaf de reden waarom.... en dat is gelukt.
binnen nu en een jaar hoop ik weer assistent filiaalmanager te wezen... en vervolgens filiaalmanager te kunnen worden....
ik kan nu met momenten zeggen dat ik mezelf echt gelukkig voel... al zijn er periodes bij dat ik er flink aan moet trekken om niet af te zakken en dat gevoel toch weer even kwijt raak.
een relatie is leuk en fijn om te hebben... maar ik kan mezelf dus ook goed voelen zonder relatie... aandacht tekort heb ik in ieder geval niet.... en ik heb een grote kring van echte vrienden.... geen een heeft me laten zitten toen duidelijk werd wat er met me aan de hand was.... ze belden... maakten tijd voor me wanneer ik ze echt nodig had....
nu het beter gaat hoor ik van sommigen wat minder.... maar dat is voor mij alleen maar een goed teken.... iedereen heeft het vaak druk met zijn eigen dingen... net als ik... maar als je elkaar echt nodig hebt dan ben je er voor elkaar als je echte vrienden bent... en het feit dat ik nu minder vaak iets van ze hoor... zegt mij alleen maar dat ze zich om mij geen zorgen meer maken.
eerst was geen bericht... misschien wel een slecht bericht.... nu is geen bericht; goed bericht!
sjonge wat herkenbaar allemaal....
ik ben 33 jaar.... en sinds anderhalf jaar is het bij mij bekend dat ik last heb van borderline.... al ervaar ik wel sinds mijn puberteit de problemen ervan.... en sinds 3 jaar heb ik hulp via het ggz....
in het begin zei ik niet alles.... van veel dingen dacht ik dat het normaal was... behalve het depressieve gevoel wat ik had.... er werd dus ook eerst aan depressief gedacht... toen kwam angst en paniek naar voren.... verlatingsangst... toen de woedeaanvallen... toen 'dissocieren'.... drankproblemen..... stemmingswisselingen... zelfbeschadiging.... suicide suicide gedachtes tot een poging.... impulsief.... zwart/wit.... relatieproblemen.... eetproblemen(in een crisis at ik bijna niet)
10 jaar lang...na mijn 18e... ervaarde ik weinig problemen... tot ik weer alleen kwam te staan na mijn scheiding.... met een dochtertje van 5 die inmiddels 10 is.... en is alles langzaam tot steeds erger weer op gaan spelen.... en 3 jaar geleden zocht ik dus hulp...
de juiste hulp... of teminste.... de hulp die aansloeg.... kreeg ik anderhalf jaar geleden toen het probleem steeds duidelijker werd....
ik had tot die tijd hulp in de vorm van cognitieve therapie.... maar mijn gedachtes en emoties hield ik gewoon niet onder controle.... het werd eigenlijk steeds zwaarder......
iedere keer... (en ja ik val dus ook op de verkeerde types...de man die alles voor me wil doen die benauwd me)..... als er weer en man kwam en snel weer weg was.... werd het erger....
ik kon niet loslaten.... vroeg alle aandacht niet positief dan wel negatief.... van klampen tot stalken aan toe..... tot het in een opname eindigde.... ik was gewoon helemaal de weg kwijt..... en werken wat ik altijd had gedaan kon ik niet meer.
borderline en aanhankelijke persoonlijkheidsstoornis....
ik kreeg medicatie.... paroxitine (xeroxat).... een opname gedurende 3 weken.... gevolgd door een half jaar dagbehandeling gecombineerd met linehantrainingen 3 uur per week in een groep en 1 uur per week individueel (een jaar lang)..... en ik kreeg een b.o.r regeling (bed op recept) in het geval van een crisis waar ik gemiddeld 4 dagen per maand gebruik van maakte.... en naast mijn therapeute kreeg ik hulp van een spver waar ik altijd terecht kon.
mijn laatste opname is nu een jaar geleden.... en gelukkig hoef ik er geen gebruik meer van te maken....
het drankgebruik is onder controle.... de zelfbeschadiging is weg... de suicidale gedachtes zijn zo goed als weg.. (een enkele keer gaat het door mijn gedachtes maar het blijft nooit lang).... het zware dissocieren, de ' wegrakingen' zijn weg.... het aanhankelijke is zo goed als weg (onder controle).... de woedeaanvallen zijn er nog zelden.... de impulsiviteit is minder.... periodes van zware depressiviteit zijn ook weg....
van het ene komt vaak het andere.... het begint met een ding waar je vervolgens op reageerd.... en zo kom je weer in het andere...wat je in een spiraal naar beneden kan brengen....
in de linehan leerde ik te zien waar ik in moest grijpen... en hoe.... hoe ik het gevoel wat ik had kon verdragen zonder erop te reageren.... en het was zwaar.... het eerste jaar in mijn training... het was een hel.... maar langzaam ging het beter....
ik werk weer volledig.... heb alleen nog wat concentratieproblemen links en rechts... maar het is niet ernstig te noemen....
als ik nu in een situatie zit die me in een crisis kan triggeren.... dan laat ik het gevoel over me heen komen... met de gedachte dat als ik er niet op reageer.... dan is het gevoel met een paar dagen tot een week wel weer weg.... ik handel het wel, want het is lang zo heftig niet meer als dat het was....
mijn gedachten hou ik nu beter onder controle.... waardoor ik mijn gevoel ook beter kan sturen.
ik heb nog wel mijn dingen.... maar het is allemaal handelbaar... relaties blijven wat problematies.... maar het heeft geen extreme gevolgen meer...
ik volg nog steeds therapie.... 1 keer in de 2 weken en dan doen we wat op dat moment het meeste van toepassing is.... of een stukje linehan... of iets cognitief.... of we praten gewoon over hoe alles nu gaat.... het is maar net wat ik op dat moment denk nodig te hebben....
ik slik nog steeds medicijnen... en ik blijf dat voorlopig ook gewoon doen.
mijn dochter heeft hulp gekregen via K.O.P.P (kinderen waarvan een ouder psychiatisch patient is).... en dat heeft heel veel goeds gedaan....
een ziekte als dit heeft altijd invloed op een kind.
er is een tijd geweest dat ik bijna niet meer voor haar kon zorgen... maar nu gaat alles heel goed.... we kunnen samen goed over praten..... het enige wat er soms nog scheelt is dat ik soms de aandacht slecht voor haar op kan brengen... maar dat duurt nooit lang.
als ik mezelf niet goed voel... kan ik dat nu aangeven en weten we precies wat we moeten doen om alles goed te laten gaan.
medicijnen nemen de klachten niet weg... maar vangen wel een hoop op.... en de juiste therapie doet zeker wonderen....
je bent zelf degene die aan moet kunnen geven wat voor hulp jij nodig hebt en waarom.... een hulpverlener/therapeut kan je niet beter maken...dat kan alleen jijzelf...
de hulpverlener geeft de handvaten waar je zelf om moet vragen en waar je vervolgens zelf iets mee moet doen.
ik heb gelukkig op het moment dat ik bij het ggz kwam de juiste therapeute gekregen.
ze deed mijn intake.... maar ik zou haar waarschijnlijk niet krijgen als therapeute.... ik voelde me bij haar alleen zo op mijn gemak... dat ik heb aangegeven dat het voor mij heel belangrijk en fijn zo zijn als ik haar toch
zou kunnen krijgen en gaf de reden waarom.... en dat is gelukt.
binnen nu en een jaar hoop ik weer assistent filiaalmanager te wezen... en vervolgens filiaalmanager te kunnen worden....
ik kan nu met momenten zeggen dat ik mezelf echt gelukkig voel... al zijn er periodes bij dat ik er flink aan moet trekken om niet af te zakken en dat gevoel toch weer even kwijt raak.
een relatie is leuk en fijn om te hebben... maar ik kan mezelf dus ook goed voelen zonder relatie... aandacht tekort heb ik in ieder geval niet.... en ik heb een grote kring van echte vrienden.... geen een heeft me laten zitten toen duidelijk werd wat er met me aan de hand was.... ze belden... maakten tijd voor me wanneer ik ze echt nodig had....
nu het beter gaat hoor ik van sommigen wat minder.... maar dat is voor mij alleen maar een goed teken.... iedereen heeft het vaak druk met zijn eigen dingen... net als ik... maar als je elkaar echt nodig hebt dan ben je er voor elkaar als je echte vrienden bent... en het feit dat ik nu minder vaak iets van ze hoor... zegt mij alleen maar dat ze zich om mij geen zorgen meer maken.
eerst was geen bericht... misschien wel een slecht bericht.... nu is geen bericht; goed bericht!
zondag 10 december 2006 om 11:15
Jeetje vlijtigliesje, wat een verhaal... Jij hebt al hele trajecten doorgaan, tot en met een opname aan toe. Wel heel goed van je zeg. En ik ben enorm blij voor je dat je daarmee ook echt veel bereikt hebt, zoveel dingen nu zo goed onder controle hebt gekregen.
Toch is dit iets wat me ergens ook bang maakt, waardoor ik mijn klachten het liefst maar weer bagataliseer. Ach, het valt bij mij nog wel mee. Zo erg is het bij mij niet. Ik ben erg bang voor een opname. Ik heb ook (2) kinderen.
Nu doe ik (gelukkig) ook niet aan zelfbeschadiging. Alhoewel, in hoeverre valt je eerst vol gieten met rode wijn en vervolgens in een auto stappen ook niet onder zelfbeschadiging? Maar ik kras niet ofzo. Maar voor de rest..
Vooral in een relatie gaat het bij mij altijd mis. Dan doe ik rare dingen. Dus als ik nou maar geen relatie meer aanga.. Of, beter nog, als ik nu voortaan de zgn. "foute" types lekker laat lopen en wat probeer op te bouwen met een goede man, iemand bij wie ik voel dat'ie er echt voor me is, dan heb ik daar volgens mij ook niet zoveel last van. Ach, ik weet het ook allemaal niet. Voorlopig is dat ook helemaal niet aan de orde.
Dat Linehan, daar heb ik vaker wat over gehoord in combinatie met borderline. Wat houd dat nou precies in? Volgens mij kan ik dat straks ook bij het Riagg doen.
En voor Robin en Kohana, ik ben bij het Groene Land verzekerd. Met de meest uitgebreide dekking. Dat mag het probleem niet zijn.
Toch is dit iets wat me ergens ook bang maakt, waardoor ik mijn klachten het liefst maar weer bagataliseer. Ach, het valt bij mij nog wel mee. Zo erg is het bij mij niet. Ik ben erg bang voor een opname. Ik heb ook (2) kinderen.
Nu doe ik (gelukkig) ook niet aan zelfbeschadiging. Alhoewel, in hoeverre valt je eerst vol gieten met rode wijn en vervolgens in een auto stappen ook niet onder zelfbeschadiging? Maar ik kras niet ofzo. Maar voor de rest..
Vooral in een relatie gaat het bij mij altijd mis. Dan doe ik rare dingen. Dus als ik nou maar geen relatie meer aanga.. Of, beter nog, als ik nu voortaan de zgn. "foute" types lekker laat lopen en wat probeer op te bouwen met een goede man, iemand bij wie ik voel dat'ie er echt voor me is, dan heb ik daar volgens mij ook niet zoveel last van. Ach, ik weet het ook allemaal niet. Voorlopig is dat ook helemaal niet aan de orde.
Dat Linehan, daar heb ik vaker wat over gehoord in combinatie met borderline. Wat houd dat nou precies in? Volgens mij kan ik dat straks ook bij het Riagg doen.
En voor Robin en Kohana, ik ben bij het Groene Land verzekerd. Met de meest uitgebreide dekking. Dat mag het probleem niet zijn.
maandag 11 december 2006 om 10:48
Hoi Vlijtigliesje,
Ik heb in 1 adem je verhaal gelezen. Ik heb bewondering voor je kracht. Je hebt die ontzettende dwarsligger (de borderline) gewoon verslagen! Je bent wel diep gegaan zeg, wat een heftige tijd. Fijn dat je steun hebt van je vrienden, en dat je dochter ook goeie hulp heeft gekregen.
Dat was bij mij ook het geval, ik meldde me aan bij therapie met depressieve klachten en eetproblemen, en zo ging het balletje rollen. Dat schijnt vaak zo te gebeuren.
Wat goed dat het je is gelukt je gedachten en gevoelens zo onder controle te krijgen.. Ik heb ook cognitieve therapie, maar de laatste tijd ook het gevoel dat ik verzuip in alle gedachten. Jouw verhaal geeft wel hoop, het kan dus beter worden. Ook blijkt uit jouw verhaal dat dat niet vanzelf gaat, maar daar was ik al achter..
Ik heb in 1 adem je verhaal gelezen. Ik heb bewondering voor je kracht. Je hebt die ontzettende dwarsligger (de borderline) gewoon verslagen! Je bent wel diep gegaan zeg, wat een heftige tijd. Fijn dat je steun hebt van je vrienden, en dat je dochter ook goeie hulp heeft gekregen.
Dat was bij mij ook het geval, ik meldde me aan bij therapie met depressieve klachten en eetproblemen, en zo ging het balletje rollen. Dat schijnt vaak zo te gebeuren.
Wat goed dat het je is gelukt je gedachten en gevoelens zo onder controle te krijgen.. Ik heb ook cognitieve therapie, maar de laatste tijd ook het gevoel dat ik verzuip in alle gedachten. Jouw verhaal geeft wel hoop, het kan dus beter worden. Ook blijkt uit jouw verhaal dat dat niet vanzelf gaat, maar daar was ik al achter..
maandag 11 december 2006 om 13:45
ik heb ook bordeline( vreselijk...) en ikheb net een jaar DGT Training 8ter de rug, het heeft niet echt veel gedaan helaas,ik ga nu met 20 mg prozac beginnen , voor mijn stemmingswisselingen... heb ook citalopram gehad maar daar kreeg ik problemen op sexgebied van.. toen gestopt maar nu word ik weer een draak van een mens ...
maandag 11 december 2006 om 18:57
Ik zette het net in het topic over AD maar ook effe hier. Ik kom dus nu helemaal niet meer klaar ook niet als ik het zelf probeer. Nu had ik daar vroeger totaaal geen last van. Integendeel... Ik baal dus als een stekker. En vraag me af of dat iets tijdelijks is of blijvend tijdens de behandeling met citalopram. Ik hield altijd onwijs van vrijen met mijn vriend en zo gaat de kleur er compleet af...
maandag 11 december 2006 om 19:15
dinsdag 12 december 2006 om 00:01
heej inky....
wanneer je borderline hebt.. of borderline trekken, dan nemen ze je in principe niet zo snel op hoor.
de kans is vaak groot dat je het als de veilige haven gaat ervaren... ipv je eigen leefomgeving... en je steeds weer sneller terug zal komen....
ik was nogal suicidaal.... vandaar dat ik een opname en een b.o.r regeling kreeg.... maar het was er wel op gericht om me zo snel mogelijk weer thuis te krijgen.
linehan training is gericht op borderline problematiek... je leert er o.a hoe je je emoties onder controle kunt houden.
ik deed b.v ook gekke dingen hoor mbt relaties...o.a beschonken in de auto stappen... errug bekend... bellen... smssen... mailen... er achteraan vliegen... van me af trappen... naar me toe trekken... huilen smeken dreigen noem maar op.
je leert o.a zien waar je in kunt grijpen... je leert zien wat de gevolgen zijn van je reacties die je impulsief vanuit je emotie en gevoel op dat moment doet....
stoppen dus met reageren...stap 1.
niet die dingen doen die ik deed... maar dan deed ik het niet... en echt ik werd gek... mijn lijf begon te trillen ik begon zwaar te dissocieren.... pijn in mijn lijf die onhoudbaar was... en in paniek kon ik mezelf dan iets aandoen.... vandaar die b.o.r regeling...
ik kon dan bellen....werd opgenomen... ging 2 dagen door een hel omdat ik mezelf verbood te reageren.....nam geen kalmerende middelen en lag dan 2 dagen te shaken in bed en had toezicht van de verplegers.
eigenlijk werkt het zo... dat je geest je dwingt datgene te doen waar je kalm van wordt... en in je geest is opgeslagen dat b.v in geval van relatie...de aandacht terug te hebben... dat je daar kalm van wordt... en uit gekkigheid weet je dan echt niet meer wat je doet.
langzaam kwam er dus de info in mijn geest... dat door niet te reageren vanuit mijn emotie... dat ik uiteindelijk ook wel weer kalm raakte.... en het gevoel werd steeds minder heftig.
verder leer je o.a in de linehan... hoe je bij jezelf kunt blijven met betrekking tot woede... of hoe je jezelf uit een depressie of crisis kunt halen.... hoe om te gaan met relaties... echt alles komt voorbij.... maar zolang de emotie dus nog zo heftig is... is dat heel moeilijk om onder controle te houden... vandaar dat ik me eigenlijk eerst gericht heb om door die hel heen te kunnen gaan... waardoor ik dus de gedachten kreeg; het gaat vanzelf wel weer over als ik niet reageer.
het kan doodeng zijn... het is ontzettend zwaar... maar ik kreeg de begeleiding waar ik om vroeg... die b.o.r dus... en dat scheelde een hoop.
ik gebruikte hem echt alleen als ik voelde dat ik het echt niet meer trok... en eerst alles had gedaan om het zonder de b.o.r te redden.
roekeloos in je auto stappen valt trouwens dan ook onder impulsiviteit... zelfbeschadiging kan meer wezen; knijpen... haren trekken... krassen/ snijden... jezelf uithongeren.... allemaal dingen om b.v innerlijke pijn met uiterlijke pijn te compenseren waardoor je ook kalmer kunt blijven... (wat ook verkeerde info in je geest geeft en wat dus ook eerst een zelfde heftige reactie kan geven als je dat doorbreekt door het niet meer te doen)
ik slik nog steeds medicijnen... en het probleem daarmee is dus ook... dat ik niet of heel moeilijk klaar kom.... maar dan denk ik; wat is er nou belangrijker... dat probleem tijdens de sex... of het draagbaarder maken van een probleem wat je hele doen en laten beinvloed.... het ligt in ieder geval niet aan de partner...
nog steeds heb ik dus dagen of situaties dat borderline de boel verstoord....
ik wordt bv met regelmaat trillerig en met een onrust van hier tot tokio wakker.... of slaap slecht.... of laatst zat ik in een situatie die me flashbacks bezorgde... mijn hoofd raakte vol.... kreeg een woedeaanval... en voelde me terugzakken en depressief.... crisis dus.... maar dan denk ik aan de linehan... crisisvaardigheden... en trek mezelf eruit met o.a de gedachten; gaat ffies zwaar maar het gaat vanzelf wel weer weg.
of ik zit t.v te kijken... en plots begint iemand of mijn dochter tegen me te praten... en ik voel dat ik die dingen tegelijk niet trek... dan zeg ik; stop... even 1 ding tegelijk... anders krijg ik 'kortsluiting'....
of ik zit in een discussie waarbij ik het bijna niet meer hou om kalm te blijven... en ook dan zeg ik; stop!... stap even uit de situatie... ga even wat anders doen om mijn gedachten even te kunnen laten kalmeren... en dan kom ik er later op terug... waar 10 minuten soms al genoeg voor zijn als ik op tijd stop zeg.
helemaal weg is het nog niet dus... maar het is goed handelbaar...
wat mannen betreft... mannen zien in mij ook vaak een 'foute' vrouw... want degene die direct lief is en me alle aandacht geeft... echt ik wordt er gek van... en ren dan ook weg... dus wat is fout?...
geef mij dus maar de 'foute' man... de man die niet meteen all over me is...
het is volgens mij alleen zo... dat om deze man te handelen... je eerst jezelf goed moet kunnen handelen....
bij mij gaat dat nu steeds beter.... hoor ik op een moment niks meer of minder... ik ga mijn gang weer... er loopt genoeg leuks rond... en als hij me echt wil... dan komt hij vanzelf wel weer... zo niet... ik doe niks raars of iets onbegrijpelijks meer... dus hoef het ook niet meer bij mezelf te zoeken wat dat betreft.. (als ik dit nou niet had gedaan of dat)... en als ik er toch van loop te shaken omdat mijn gedachten even alle kanten op gaan... dat gaat vanzelf wel weer weg.
robin;
bedankt voor je compliment hoor!
trouwens... is het niet zo dat je bij een diagnose onder bijzondere ziektenkosten valt en in aanmerking komt voor volledige vergoeding via riagg/ ggz?
bij mij is dat in ieder geval wel van toepassing... ik zat eerst bij unive... nu bij avero... en krijg voor alles een volledige vergoeding.
ik ga binnenkort nog een assertiviteits training volgen... ben op zich heel assertief... maar omdat het in relaties soms wat problemen geeft... kan het een goede toevoeging aan mijn therapie wezen.... leren je grens aan te geven zonder boos te worden.... en ook deze training wordt volledig vergoed.
wanneer je borderline hebt.. of borderline trekken, dan nemen ze je in principe niet zo snel op hoor.
de kans is vaak groot dat je het als de veilige haven gaat ervaren... ipv je eigen leefomgeving... en je steeds weer sneller terug zal komen....
ik was nogal suicidaal.... vandaar dat ik een opname en een b.o.r regeling kreeg.... maar het was er wel op gericht om me zo snel mogelijk weer thuis te krijgen.
linehan training is gericht op borderline problematiek... je leert er o.a hoe je je emoties onder controle kunt houden.
ik deed b.v ook gekke dingen hoor mbt relaties...o.a beschonken in de auto stappen... errug bekend... bellen... smssen... mailen... er achteraan vliegen... van me af trappen... naar me toe trekken... huilen smeken dreigen noem maar op.
je leert o.a zien waar je in kunt grijpen... je leert zien wat de gevolgen zijn van je reacties die je impulsief vanuit je emotie en gevoel op dat moment doet....
stoppen dus met reageren...stap 1.
niet die dingen doen die ik deed... maar dan deed ik het niet... en echt ik werd gek... mijn lijf begon te trillen ik begon zwaar te dissocieren.... pijn in mijn lijf die onhoudbaar was... en in paniek kon ik mezelf dan iets aandoen.... vandaar die b.o.r regeling...
ik kon dan bellen....werd opgenomen... ging 2 dagen door een hel omdat ik mezelf verbood te reageren.....nam geen kalmerende middelen en lag dan 2 dagen te shaken in bed en had toezicht van de verplegers.
eigenlijk werkt het zo... dat je geest je dwingt datgene te doen waar je kalm van wordt... en in je geest is opgeslagen dat b.v in geval van relatie...de aandacht terug te hebben... dat je daar kalm van wordt... en uit gekkigheid weet je dan echt niet meer wat je doet.
langzaam kwam er dus de info in mijn geest... dat door niet te reageren vanuit mijn emotie... dat ik uiteindelijk ook wel weer kalm raakte.... en het gevoel werd steeds minder heftig.
verder leer je o.a in de linehan... hoe je bij jezelf kunt blijven met betrekking tot woede... of hoe je jezelf uit een depressie of crisis kunt halen.... hoe om te gaan met relaties... echt alles komt voorbij.... maar zolang de emotie dus nog zo heftig is... is dat heel moeilijk om onder controle te houden... vandaar dat ik me eigenlijk eerst gericht heb om door die hel heen te kunnen gaan... waardoor ik dus de gedachten kreeg; het gaat vanzelf wel weer over als ik niet reageer.
het kan doodeng zijn... het is ontzettend zwaar... maar ik kreeg de begeleiding waar ik om vroeg... die b.o.r dus... en dat scheelde een hoop.
ik gebruikte hem echt alleen als ik voelde dat ik het echt niet meer trok... en eerst alles had gedaan om het zonder de b.o.r te redden.
roekeloos in je auto stappen valt trouwens dan ook onder impulsiviteit... zelfbeschadiging kan meer wezen; knijpen... haren trekken... krassen/ snijden... jezelf uithongeren.... allemaal dingen om b.v innerlijke pijn met uiterlijke pijn te compenseren waardoor je ook kalmer kunt blijven... (wat ook verkeerde info in je geest geeft en wat dus ook eerst een zelfde heftige reactie kan geven als je dat doorbreekt door het niet meer te doen)
ik slik nog steeds medicijnen... en het probleem daarmee is dus ook... dat ik niet of heel moeilijk klaar kom.... maar dan denk ik; wat is er nou belangrijker... dat probleem tijdens de sex... of het draagbaarder maken van een probleem wat je hele doen en laten beinvloed.... het ligt in ieder geval niet aan de partner...
nog steeds heb ik dus dagen of situaties dat borderline de boel verstoord....
ik wordt bv met regelmaat trillerig en met een onrust van hier tot tokio wakker.... of slaap slecht.... of laatst zat ik in een situatie die me flashbacks bezorgde... mijn hoofd raakte vol.... kreeg een woedeaanval... en voelde me terugzakken en depressief.... crisis dus.... maar dan denk ik aan de linehan... crisisvaardigheden... en trek mezelf eruit met o.a de gedachten; gaat ffies zwaar maar het gaat vanzelf wel weer weg.
of ik zit t.v te kijken... en plots begint iemand of mijn dochter tegen me te praten... en ik voel dat ik die dingen tegelijk niet trek... dan zeg ik; stop... even 1 ding tegelijk... anders krijg ik 'kortsluiting'....
of ik zit in een discussie waarbij ik het bijna niet meer hou om kalm te blijven... en ook dan zeg ik; stop!... stap even uit de situatie... ga even wat anders doen om mijn gedachten even te kunnen laten kalmeren... en dan kom ik er later op terug... waar 10 minuten soms al genoeg voor zijn als ik op tijd stop zeg.
helemaal weg is het nog niet dus... maar het is goed handelbaar...
wat mannen betreft... mannen zien in mij ook vaak een 'foute' vrouw... want degene die direct lief is en me alle aandacht geeft... echt ik wordt er gek van... en ren dan ook weg... dus wat is fout?...
geef mij dus maar de 'foute' man... de man die niet meteen all over me is...
het is volgens mij alleen zo... dat om deze man te handelen... je eerst jezelf goed moet kunnen handelen....
bij mij gaat dat nu steeds beter.... hoor ik op een moment niks meer of minder... ik ga mijn gang weer... er loopt genoeg leuks rond... en als hij me echt wil... dan komt hij vanzelf wel weer... zo niet... ik doe niks raars of iets onbegrijpelijks meer... dus hoef het ook niet meer bij mezelf te zoeken wat dat betreft.. (als ik dit nou niet had gedaan of dat)... en als ik er toch van loop te shaken omdat mijn gedachten even alle kanten op gaan... dat gaat vanzelf wel weer weg.
robin;
bedankt voor je compliment hoor!
trouwens... is het niet zo dat je bij een diagnose onder bijzondere ziektenkosten valt en in aanmerking komt voor volledige vergoeding via riagg/ ggz?
bij mij is dat in ieder geval wel van toepassing... ik zat eerst bij unive... nu bij avero... en krijg voor alles een volledige vergoeding.
ik ga binnenkort nog een assertiviteits training volgen... ben op zich heel assertief... maar omdat het in relaties soms wat problemen geeft... kan het een goede toevoeging aan mijn therapie wezen.... leren je grens aan te geven zonder boos te worden.... en ook deze training wordt volledig vergoed.
dinsdag 12 december 2006 om 11:07
hey Inky, nou ik reageerde goed op de citalopram maar ja ik vond het sexprobleemje niet zo leuk en daarom gestopt,
dgt is dus van Linehan waar je dus leert je gedrag te veranderen, maar dan moet je echt constant bezig zijn met wat je zegt en doet, ik werd echt heel erg met mijn borderline geconfronteerd en kon nergens anders meer aan denken of over praten,en ik wil dat niet meer, ik heb er wel iets aan gehad ,maar om te zeggen dat ik mijn gevoelens kan wegdgte-en nee..
dgt is dus van Linehan waar je dus leert je gedrag te veranderen, maar dan moet je echt constant bezig zijn met wat je zegt en doet, ik werd echt heel erg met mijn borderline geconfronteerd en kon nergens anders meer aan denken of over praten,en ik wil dat niet meer, ik heb er wel iets aan gehad ,maar om te zeggen dat ik mijn gevoelens kan wegdgte-en nee..
dinsdag 12 december 2006 om 16:23
Hoi, ik wil ook heel graag even reageren. Ik ben tot de helft gekomen met lezen, dus weet alvast dat ik waarschijnlijk goed zit hier.
Ik heb denk ik meer een vraag en dat gaat niet over medicijnen. Dat gaat eigenlijk over de diagnose 'Bordeline'. Ik heb nl. dagbehandeling gevolgd voor anderhalf jaar. Daarna ben ik verder gegaan met een vrouwen autonomie groep en in dat intakegesprek werd mij verteld dat ik dus ook de diagnose borderline heb op as II. Helemaal zeker wisten ze het nog niet, want het was geen definitieve diagnose (na anderhalf jaar dagbehandeling weten ze dat kennelijk nog steeds niet???). Maar goed, dit kwam voor mij helemaal uit de lucht vallen en heb me er erg tegen verzet en tevens wilde ik de diagnose omhelzen. Heel dubbel. Enerzijds herkende ik me niet in de omschrijvingen en anderzijds weer wel. Als ik het wel heb, ben ik ergens denk ik opgelucht, omdat het mij rust geeft waarom ik mijn leven vaak zo moelijk vind. Niet als excuus, maar wel om mezelf te bevestigen dat het niet aan mij ligt en dat ik gewoon wat meer vriendjes kan worden met mezelf (als jullie begrijpen wat ik bedoel).
Anderzijds heb ik echt heel overtuigend aan de therapeuten zitten vertellen dat ik no way borderline heb/ben en hebben ze het inmiddels uit mijn diagnose geschrapt. Snap dan weer niet -als er kennelijk gedacht wordt aan zo'n heftige diagnose (want dat vind ik het wel en zeker de uittingsvormen ervan)- waarom ze het dan niet uitsluiten door een onderzoekje ofzo.
Reden waarom ik twijfel aan de diagnose is dat ik niet suicidaal ben en ook niet doe aan zelfbeschadiging als krassen ofzo. Ook staat er dat je extreem impulsief bent. Tja, wat bedoelen ze dan met extreem impulsief? Ik heb wel eens mijn relatie (nu 11 jaar!!!) uitgemaakt en voor mijn vriend ook onbegrijpbaar en zeer onverwacht. Maar voor mij was het wel zeer begrijpbaar en daarom ook absoluut niet impulsief. Ik zou nooit zomaar de trein pakken naar Frankrijk om daar naartoe te emigreren ofzo, zonder dat mensen dat weten. Ik begin ook niet aan tig hobbys om vervolgens na een week weer te stoppen. Ik heb nl. ook een verstand en die vertelt mij dat ik dat niet moet doen nl. (zonde van het geld enzo haha). Wat is dan impulsief? Want ik ben best verstandelijk, maar óók giga onder invloed van mijn wisselende stemmingen en gedachten. Nu heb ik al een boel geleerd op therapie, dus ook dat ik meer controle kan hebben over mijn leven en gevoel. Maar desondanks blijf ik last houden van wisselende perioden (die gaan niet per se op en af per dag, maar meer richting perioden van weken, waarin goede en slechte momenten elkaar kunnen afwisselen). Voel ik me in die perioden opklimmend onrustig en opgefokt, ben supersnel boos, lijk ik een overspannen troela (maar hee, ben ik dan niet gewoon overspannen vanwege stress dingetjes i.p.v. borderliner?), heb ik erg veel afstand nodig van mensen in mijn omgeving. Maar als vriend niet reageert zoals ik had gehoopt, ben ik een half hysterisch viswijf dat door de telefoon zit te krijsen. Tja, kan je ook borderline hebben zonder de typische dingetjes als krassen enzo?
Of heb ik een aantal kenmerken van en niet het complete plaatje? Hoe kan ik hier meer duidelijkheid over krijgen, zonder dat er een therapie aan vastgekoppeld zit. Want ik heb op afstand (eens per maand) nog begeleidende gesprekken en daarmee vind ik het voor nu wel best.
Hebben jullie dat trouwens ook dat je in hulpverleningsland de ene keer zoveel te vertellen hebt, omdat je hoofd vol zit met allerlei emoties en je bij wijze van spreken 1 dag later niks te melden hebt en je je heel normaal voelt en je ook eignelijk niet (meer) weet waarom je therapie krijgt?
Tja, ik hoop dat jullie mij iets meer kunnen uitleggen.
Bedankt en groetjes
Ik heb denk ik meer een vraag en dat gaat niet over medicijnen. Dat gaat eigenlijk over de diagnose 'Bordeline'. Ik heb nl. dagbehandeling gevolgd voor anderhalf jaar. Daarna ben ik verder gegaan met een vrouwen autonomie groep en in dat intakegesprek werd mij verteld dat ik dus ook de diagnose borderline heb op as II. Helemaal zeker wisten ze het nog niet, want het was geen definitieve diagnose (na anderhalf jaar dagbehandeling weten ze dat kennelijk nog steeds niet???). Maar goed, dit kwam voor mij helemaal uit de lucht vallen en heb me er erg tegen verzet en tevens wilde ik de diagnose omhelzen. Heel dubbel. Enerzijds herkende ik me niet in de omschrijvingen en anderzijds weer wel. Als ik het wel heb, ben ik ergens denk ik opgelucht, omdat het mij rust geeft waarom ik mijn leven vaak zo moelijk vind. Niet als excuus, maar wel om mezelf te bevestigen dat het niet aan mij ligt en dat ik gewoon wat meer vriendjes kan worden met mezelf (als jullie begrijpen wat ik bedoel).
Anderzijds heb ik echt heel overtuigend aan de therapeuten zitten vertellen dat ik no way borderline heb/ben en hebben ze het inmiddels uit mijn diagnose geschrapt. Snap dan weer niet -als er kennelijk gedacht wordt aan zo'n heftige diagnose (want dat vind ik het wel en zeker de uittingsvormen ervan)- waarom ze het dan niet uitsluiten door een onderzoekje ofzo.
Reden waarom ik twijfel aan de diagnose is dat ik niet suicidaal ben en ook niet doe aan zelfbeschadiging als krassen ofzo. Ook staat er dat je extreem impulsief bent. Tja, wat bedoelen ze dan met extreem impulsief? Ik heb wel eens mijn relatie (nu 11 jaar!!!) uitgemaakt en voor mijn vriend ook onbegrijpbaar en zeer onverwacht. Maar voor mij was het wel zeer begrijpbaar en daarom ook absoluut niet impulsief. Ik zou nooit zomaar de trein pakken naar Frankrijk om daar naartoe te emigreren ofzo, zonder dat mensen dat weten. Ik begin ook niet aan tig hobbys om vervolgens na een week weer te stoppen. Ik heb nl. ook een verstand en die vertelt mij dat ik dat niet moet doen nl. (zonde van het geld enzo haha). Wat is dan impulsief? Want ik ben best verstandelijk, maar óók giga onder invloed van mijn wisselende stemmingen en gedachten. Nu heb ik al een boel geleerd op therapie, dus ook dat ik meer controle kan hebben over mijn leven en gevoel. Maar desondanks blijf ik last houden van wisselende perioden (die gaan niet per se op en af per dag, maar meer richting perioden van weken, waarin goede en slechte momenten elkaar kunnen afwisselen). Voel ik me in die perioden opklimmend onrustig en opgefokt, ben supersnel boos, lijk ik een overspannen troela (maar hee, ben ik dan niet gewoon overspannen vanwege stress dingetjes i.p.v. borderliner?), heb ik erg veel afstand nodig van mensen in mijn omgeving. Maar als vriend niet reageert zoals ik had gehoopt, ben ik een half hysterisch viswijf dat door de telefoon zit te krijsen. Tja, kan je ook borderline hebben zonder de typische dingetjes als krassen enzo?
Of heb ik een aantal kenmerken van en niet het complete plaatje? Hoe kan ik hier meer duidelijkheid over krijgen, zonder dat er een therapie aan vastgekoppeld zit. Want ik heb op afstand (eens per maand) nog begeleidende gesprekken en daarmee vind ik het voor nu wel best.
Hebben jullie dat trouwens ook dat je in hulpverleningsland de ene keer zoveel te vertellen hebt, omdat je hoofd vol zit met allerlei emoties en je bij wijze van spreken 1 dag later niks te melden hebt en je je heel normaal voelt en je ook eignelijk niet (meer) weet waarom je therapie krijgt?
Tja, ik hoop dat jullie mij iets meer kunnen uitleggen.
Bedankt en groetjes
dinsdag 12 december 2006 om 18:25
Hoi Intiem,
Uit je verhaal lijkt naar voren te komen dat je misschien kenmerken van Borderline hebt.. Borderline kan zich bij iedereen weer anders uiten, het is niet het standaardbeeld dat mensen hebben. Maargoed, niemand hier kan of mag natuurlijk een diagnose stellen. Daarvoor moet je echt bij de GGZ/ een goeie therapeut zijn.. Ik denk zelf ook altijd dat het niet zoveel uitmaakt welke naam je het beestje geeft, het gaat om de klachten op dit moment.
Ik herken wat je zegt: de ene keer van alles te melden hebben op therapie, de volgende keer je super-normaal voelen (dan denk ik echt dat ik overdrijf).. Dat heb ik nu ook een beetje, als ik het verhaal lees van Vlijtigliesje. Sorry voor haar, maar ik voel me dan echt zo'n aansteller, het valt wel mee blabla, ik zoek problemen om niks.. Maar zo zie je maar dat het inderdaad veel verschillende uitingsvormen heeft.
groetjes Robin
Uit je verhaal lijkt naar voren te komen dat je misschien kenmerken van Borderline hebt.. Borderline kan zich bij iedereen weer anders uiten, het is niet het standaardbeeld dat mensen hebben. Maargoed, niemand hier kan of mag natuurlijk een diagnose stellen. Daarvoor moet je echt bij de GGZ/ een goeie therapeut zijn.. Ik denk zelf ook altijd dat het niet zoveel uitmaakt welke naam je het beestje geeft, het gaat om de klachten op dit moment.
Ik herken wat je zegt: de ene keer van alles te melden hebben op therapie, de volgende keer je super-normaal voelen (dan denk ik echt dat ik overdrijf).. Dat heb ik nu ook een beetje, als ik het verhaal lees van Vlijtigliesje. Sorry voor haar, maar ik voel me dan echt zo'n aansteller, het valt wel mee blabla, ik zoek problemen om niks.. Maar zo zie je maar dat het inderdaad veel verschillende uitingsvormen heeft.
groetjes Robin
dinsdag 12 december 2006 om 21:27
hoi meiden!
onder impulsief kun je eigen verstaan... dat je dingen doet zonder er bij na te denken wat voor gevolgen het eigenlijk kan hebben... je reageerd vanuit je emotie op een bepaald moment... en later denk je dan... als je weer 'normaal' nadenkt; waarom deed ik dat nou... of heb je spijt...
bv geld uitgeven terwijl je ergens weet dat je het ergens niet voor hebt... roekeloos autorijden... zomaar sex hebben met iemand... soms onveilig.... noem maar op.
iedereen kan wel eens dingen onnagedacht doen die hier op lijken... maar onder impulsiviteit bij borderline gaat het met name dus om het feit dat je reageerd vanuit een bepaalde emotie die je rationele denkvermogen uitschakeld.
zoals robin al zegt eigenlijk... iedere borderliner kan weer verschillend zijn... het hangt er maar net van af welke symptonen je hebt... en in welke mate ze aanwezig zijn... zo heb ik wel veel heftige symptonen gehad... maar nog nooit een psychose.....
bij aanwezigheid van 5 symptonen voldoe je pas aan de diagnose...
ik denk wel eens; nou en?... wat dan nog als je het krijgt of iets anders... borderline is eigenlijk gewoon een aanduiding van een bepaald aantal problemen die je met jezelf kunt hebben... en als ik wel eens om me heen kijk... naar mensen die 'normaal ' zijn... dan denk ik nu wel eens; sjongejonge... therapie zal voor jou ook geen verkeerd idee wezen.
een stoornis wordt in principe pas een stoornis genoemd... als het je gedrag voor jezelf en voor je leefomgeving dusdanige problemen oplevert en het je leven kan verstoren om bv normaal te functioneren... maar goed... wat is normaal?... ik voel me af en toe behoorlijk normaal als ik iemand zonder diagnose van wat dan ook wel eens zie reageren... ieder mens heeft zijn of haar dingen..... borderline of iets dergelijks... het wil nog niet zeggen dat je gek bent.
mensen die b.v hun kinderen misbruiken... dieren of mensen opzettelijk mishandelen voor hun eigen kick... noem die maar gestoord!
een diagnose is niet erg wat het dan ook is... het gaat erom dat je jezelf ergens in kan vinden... zodat je enig inzicht kan krijgen op de problemen die je met jezelf hebt... en weet wat je vervolgens zou kunnen doen om het ergens te veranderen.
ergens is acceptatie een van de eerste dingen om voor jezelf iets te kunnen veranderen...
ook ik werd enorm met mijn borderline problemen geconfronteerd toen ik aan de linehan begon.... een jaar lang ben je niet anders bezig dan met alles wat het leven eigenlijk zwaar voor je maakt.
je wordt er met je neus op gedrukt... iedere dag met iets geconfronteerd wat je eigenlijk niet wilt hebben of wilt weten.
de reden waarom veel mensen het opgeven is vaak... dat het ergens wel eerst zwaarder lijkt te worden allemaal.... het is eigenlijk eerst jezelf helemaal afbreken... en vervolgens weer goed opbouwen... maar ga er maar eens voor staan....
ik belandde op het zwaarste punt in het ziekenhuis met een overdosis aan medicijnen... ergens midden in de nacht kwam ik langzaam bij mijn positieven... liep versuft naar de keuken en zag ineens wat er op het aanrecht lag... m'n hele voorraad aan medicijnen had ik naar binnen gewerkt... heb het ggz gebeld... ik kon me niet eens meer herinneren dat ik ze had ingenomen.... en moest direct naar het ziekenhuis.
m'n spver zei me de volgende dag... wil je stoppen met de linehan?... nee echt no way!... ik ga door en dit gebeurd me niet nog een keer!... en dat was eigenlijk alles wat hij wilde horen... jij komt er wel zei hij.... en dat was ook het moment dat ik de b.o.r regeling kreeg.... ter ondersteuning om dit soort dingen te voorkomen.
vanaf dat moment ging het eigenlijk steeds beter.
ik denk niet dat je kunt zeggen dat het ene erger is dan het andere... jij bent degene die je eigen problemen ervaart... en dat van een ander is maar relatief... zo heb ik wel eens gedacht; wat zeik ik nou... ik ben nooit lichamelijk mishandeld.... nooit sexueel misbruikt... anderen om me heen hebben zoveel ergere dingen meegemaakt... maar het doet dus niks af aan je eigen gevoel wat ook best heftig kan wezen.
een stoornis... wat het dan ook kan zijn... ik denk dat het soms ook kan helpen als je jezelf bedenkt dat wat jij hebt... hoe jij jezelf voelt... of wat je ervaart... dat het voor een ander gewoon niet altijd te begrijpen is... ook al is het een hulpverlener die er voor geleerd heeft.
je ziet ook vaak... en ook ik heb dat gehad... dat je jezelf zo onbegrepen kunt voelen... terwijl begrip hetgene is wat je wilt/ of nodig hebt... het maakt je kwaad als je het niet krijgt... of je voelt je nog meer alleen.... de drang naar begrip is in ieder geval ontzettend groot....
als je probeerd te begrijpen... dat het voor een ander niet altijd te begrijpen is... omdat een ander de dingen gewoon niet altijd kan ervaren zoals jij dat doet en een uitleg of een goed antwoord wat dat betreft niet in een boekje terug te vinden is.... dan zal het jezelf een hoop frustratie besparen...
je hebt er meer aan om jezelf te leren kennen... er achter te komen waarom en wanneer jij op bepaalde momenten op een bepaalde manier kunt reageren.... en je bent wat dat betreft ook de enige die voor jezelf met een oplossing kan komen om het beter te maken... en therapie kan een goed handvat wezen.
advies wat je van een hulpverlener krijgt... het zal in ieder geval nooit verkeerd bedoeld zijn.
ik heb mijn spver wel eens vervloekt..keihard was hij soms...gaf me soms geen hulp... totdat ik eerst aan had kunnen tonen dat ik echt alles geprobeerd had wat in mijn eigen vermogen lag.... achteraf legde hij me wel uit waarom hij hard was geweest....ik kan die man nu wel zoenen.
tegenwoordig werkt het ggz of het riagg ook wel met ervaringsdeskundigen... het zijn mensen met bv een borderline stoornis... die eigenlijk stabiel zijn... en die zich vaak ook veel beter in de emoties en reacties van anderen met gelijksoortige problemen kunnen verplaatsen.
begrip kun je dus niet altijd verwachten... maar het is soms wel heel erg fijn om eens een keer niet iets uit te hoeven leggen.
en over medicijnen... ook daar lijkt wel een taboe op te rusten soms...
maar neem bv mensen met suikerziekte... die slikken toch ook gewoon hun medicijnen of spuiten insuline...
als mijn koppie op bepaalde momenten ergens een stof tekort heeft of niet goed geleidt....(wat je lichaam trouwens ook zelf aanmaakt tijdens bv sporten).... waarom zou ik me er dan voor moeten schamen dat ik paroxitine slik?... en genieten van sex kan ik inmiddels ook wel zonder klaar te komen... ik richt me daar gewoon niet meer op... en soms voila... dan gebeurd het ineens weer eens een keer... en des te meer geniet ik er dan van.
niet iedereen reageerd direct goed op medicijnen en is het soms even zoeken wat wel werkt... ik heb gewoon de mazzel gehad dat paroxitine voor mij veel goeds deed...
ipv de gebruikelijke 20 mg... slik ik 40 mg per dag.
op sex gebied heeft het dan een wat minder postief effect... maar voor de rest doet het meer goed dan slecht.
ow trouwens... ik ga het weekend uit met een exvriend en zijn nieuwe vriendin haha... dat ik nog eens op deze manier met een ex om zou kunnen gaan is toch ook wel heel erg leuk!
ik maakte het uit op het moment dat ik met de linehan bezig was en het zwaar kreeg.... ik had het idee van; ik wil niet op een relatie kunnen leunen nu.... als ik er in mijn eentje doorheen ga... kom ik er veel sterker uit.
nu zijn we gewoon na een tijdje geen contact te hebben gehad gewoon bevriend.
ik vind het in ieder geval niet meer verschrikkelijk om borderline te hebben...hooguit af en toe vervelend.
eigenlijk zijn het allemaal reacties vanuit onbewust aangeleerde gedachtes... en wat je jezelf aan kunt leren... kun je jezelf ook wel weer afleren alleen gaat daar een pittig proces aan vooraf en kost het vooral veel tijd... alhoewel... wat is jezelf bijna 2 jaar lang enkel en alleen bezighouden met je 'ziekte' op een heel leven wat je daarna nog voor je kunt hebben...
ik ben er na 2 jaar nog niet vanaf... maar heb nu eigenlijk best wel een leuk leven... het gras is altijd groener bij de buren toch?
onder impulsief kun je eigen verstaan... dat je dingen doet zonder er bij na te denken wat voor gevolgen het eigenlijk kan hebben... je reageerd vanuit je emotie op een bepaald moment... en later denk je dan... als je weer 'normaal' nadenkt; waarom deed ik dat nou... of heb je spijt...
bv geld uitgeven terwijl je ergens weet dat je het ergens niet voor hebt... roekeloos autorijden... zomaar sex hebben met iemand... soms onveilig.... noem maar op.
iedereen kan wel eens dingen onnagedacht doen die hier op lijken... maar onder impulsiviteit bij borderline gaat het met name dus om het feit dat je reageerd vanuit een bepaalde emotie die je rationele denkvermogen uitschakeld.
zoals robin al zegt eigenlijk... iedere borderliner kan weer verschillend zijn... het hangt er maar net van af welke symptonen je hebt... en in welke mate ze aanwezig zijn... zo heb ik wel veel heftige symptonen gehad... maar nog nooit een psychose.....
bij aanwezigheid van 5 symptonen voldoe je pas aan de diagnose...
ik denk wel eens; nou en?... wat dan nog als je het krijgt of iets anders... borderline is eigenlijk gewoon een aanduiding van een bepaald aantal problemen die je met jezelf kunt hebben... en als ik wel eens om me heen kijk... naar mensen die 'normaal ' zijn... dan denk ik nu wel eens; sjongejonge... therapie zal voor jou ook geen verkeerd idee wezen.
een stoornis wordt in principe pas een stoornis genoemd... als het je gedrag voor jezelf en voor je leefomgeving dusdanige problemen oplevert en het je leven kan verstoren om bv normaal te functioneren... maar goed... wat is normaal?... ik voel me af en toe behoorlijk normaal als ik iemand zonder diagnose van wat dan ook wel eens zie reageren... ieder mens heeft zijn of haar dingen..... borderline of iets dergelijks... het wil nog niet zeggen dat je gek bent.
mensen die b.v hun kinderen misbruiken... dieren of mensen opzettelijk mishandelen voor hun eigen kick... noem die maar gestoord!
een diagnose is niet erg wat het dan ook is... het gaat erom dat je jezelf ergens in kan vinden... zodat je enig inzicht kan krijgen op de problemen die je met jezelf hebt... en weet wat je vervolgens zou kunnen doen om het ergens te veranderen.
ergens is acceptatie een van de eerste dingen om voor jezelf iets te kunnen veranderen...
ook ik werd enorm met mijn borderline problemen geconfronteerd toen ik aan de linehan begon.... een jaar lang ben je niet anders bezig dan met alles wat het leven eigenlijk zwaar voor je maakt.
je wordt er met je neus op gedrukt... iedere dag met iets geconfronteerd wat je eigenlijk niet wilt hebben of wilt weten.
de reden waarom veel mensen het opgeven is vaak... dat het ergens wel eerst zwaarder lijkt te worden allemaal.... het is eigenlijk eerst jezelf helemaal afbreken... en vervolgens weer goed opbouwen... maar ga er maar eens voor staan....
ik belandde op het zwaarste punt in het ziekenhuis met een overdosis aan medicijnen... ergens midden in de nacht kwam ik langzaam bij mijn positieven... liep versuft naar de keuken en zag ineens wat er op het aanrecht lag... m'n hele voorraad aan medicijnen had ik naar binnen gewerkt... heb het ggz gebeld... ik kon me niet eens meer herinneren dat ik ze had ingenomen.... en moest direct naar het ziekenhuis.
m'n spver zei me de volgende dag... wil je stoppen met de linehan?... nee echt no way!... ik ga door en dit gebeurd me niet nog een keer!... en dat was eigenlijk alles wat hij wilde horen... jij komt er wel zei hij.... en dat was ook het moment dat ik de b.o.r regeling kreeg.... ter ondersteuning om dit soort dingen te voorkomen.
vanaf dat moment ging het eigenlijk steeds beter.
ik denk niet dat je kunt zeggen dat het ene erger is dan het andere... jij bent degene die je eigen problemen ervaart... en dat van een ander is maar relatief... zo heb ik wel eens gedacht; wat zeik ik nou... ik ben nooit lichamelijk mishandeld.... nooit sexueel misbruikt... anderen om me heen hebben zoveel ergere dingen meegemaakt... maar het doet dus niks af aan je eigen gevoel wat ook best heftig kan wezen.
een stoornis... wat het dan ook kan zijn... ik denk dat het soms ook kan helpen als je jezelf bedenkt dat wat jij hebt... hoe jij jezelf voelt... of wat je ervaart... dat het voor een ander gewoon niet altijd te begrijpen is... ook al is het een hulpverlener die er voor geleerd heeft.
je ziet ook vaak... en ook ik heb dat gehad... dat je jezelf zo onbegrepen kunt voelen... terwijl begrip hetgene is wat je wilt/ of nodig hebt... het maakt je kwaad als je het niet krijgt... of je voelt je nog meer alleen.... de drang naar begrip is in ieder geval ontzettend groot....
als je probeerd te begrijpen... dat het voor een ander niet altijd te begrijpen is... omdat een ander de dingen gewoon niet altijd kan ervaren zoals jij dat doet en een uitleg of een goed antwoord wat dat betreft niet in een boekje terug te vinden is.... dan zal het jezelf een hoop frustratie besparen...
je hebt er meer aan om jezelf te leren kennen... er achter te komen waarom en wanneer jij op bepaalde momenten op een bepaalde manier kunt reageren.... en je bent wat dat betreft ook de enige die voor jezelf met een oplossing kan komen om het beter te maken... en therapie kan een goed handvat wezen.
advies wat je van een hulpverlener krijgt... het zal in ieder geval nooit verkeerd bedoeld zijn.
ik heb mijn spver wel eens vervloekt..keihard was hij soms...gaf me soms geen hulp... totdat ik eerst aan had kunnen tonen dat ik echt alles geprobeerd had wat in mijn eigen vermogen lag.... achteraf legde hij me wel uit waarom hij hard was geweest....ik kan die man nu wel zoenen.
tegenwoordig werkt het ggz of het riagg ook wel met ervaringsdeskundigen... het zijn mensen met bv een borderline stoornis... die eigenlijk stabiel zijn... en die zich vaak ook veel beter in de emoties en reacties van anderen met gelijksoortige problemen kunnen verplaatsen.
begrip kun je dus niet altijd verwachten... maar het is soms wel heel erg fijn om eens een keer niet iets uit te hoeven leggen.
en over medicijnen... ook daar lijkt wel een taboe op te rusten soms...
maar neem bv mensen met suikerziekte... die slikken toch ook gewoon hun medicijnen of spuiten insuline...
als mijn koppie op bepaalde momenten ergens een stof tekort heeft of niet goed geleidt....(wat je lichaam trouwens ook zelf aanmaakt tijdens bv sporten).... waarom zou ik me er dan voor moeten schamen dat ik paroxitine slik?... en genieten van sex kan ik inmiddels ook wel zonder klaar te komen... ik richt me daar gewoon niet meer op... en soms voila... dan gebeurd het ineens weer eens een keer... en des te meer geniet ik er dan van.
niet iedereen reageerd direct goed op medicijnen en is het soms even zoeken wat wel werkt... ik heb gewoon de mazzel gehad dat paroxitine voor mij veel goeds deed...
ipv de gebruikelijke 20 mg... slik ik 40 mg per dag.
op sex gebied heeft het dan een wat minder postief effect... maar voor de rest doet het meer goed dan slecht.
ow trouwens... ik ga het weekend uit met een exvriend en zijn nieuwe vriendin haha... dat ik nog eens op deze manier met een ex om zou kunnen gaan is toch ook wel heel erg leuk!
ik maakte het uit op het moment dat ik met de linehan bezig was en het zwaar kreeg.... ik had het idee van; ik wil niet op een relatie kunnen leunen nu.... als ik er in mijn eentje doorheen ga... kom ik er veel sterker uit.
nu zijn we gewoon na een tijdje geen contact te hebben gehad gewoon bevriend.
ik vind het in ieder geval niet meer verschrikkelijk om borderline te hebben...hooguit af en toe vervelend.
eigenlijk zijn het allemaal reacties vanuit onbewust aangeleerde gedachtes... en wat je jezelf aan kunt leren... kun je jezelf ook wel weer afleren alleen gaat daar een pittig proces aan vooraf en kost het vooral veel tijd... alhoewel... wat is jezelf bijna 2 jaar lang enkel en alleen bezighouden met je 'ziekte' op een heel leven wat je daarna nog voor je kunt hebben...
ik ben er na 2 jaar nog niet vanaf... maar heb nu eigenlijk best wel een leuk leven... het gras is altijd groener bij de buren toch?
dinsdag 12 december 2006 om 21:28
Hoi Robin,ik herken het wegredeneren van wat je voelt ook heel sterk, hoewel ik er sinds de dagbehandeling wel meer alert op. Maar de neiging om dat wat je voelt niet serieus (genoeg) te nemen is voor mij ook in eerste instantie de reden geweest waarom het bij mij zo lang geduurd heeft om hulp te zoeken. Ben nu trouwens sinds een maandje 30 en heb een dochtertje van anderhalf. So wie so heb ik net wat opmerkingen gelezen over weten wie je bent. Dat is best een lastige opgave en dat vinden denk ik wel meer mensen lastig, ook zonder borderline. Gelukkig heb ik meer gevoel gekregen over/met mezelf tijdens de therapie. Of laat ik het zo zeggen: beter mijn grenzen leren (her) kennen. Want vroeger wist ik vaak niet eens wat ik zelf wilde en vond ik ook veel wel best. Dat was bijvoorbeeld op gebied van sex met mannen, maar ook op hele basale dingen. Dan had ik zelf niet eens in de gaten dat ik dingen deed die niet bij mij paste of dat ik keihard mijn eigen grenzen aan het overgaan was. Was ook best veel bezig met pieken en redelijk grenzeloos en ongestructureerd leven met een hoop chaos. Tja, dan klapt de boel vanzelf wel een keertje.Maar goed, weten wie je bent is voor mij nu meer weten wat ik niet wil en wel wil. Als ik ergens gestressed van word of koppijn van krijg, is dat voor mij een teken dat ik iets niet moet doen of het rustiger aan moet doen.En als ik aan mezelf merk dat ik enthousiast reageer, dan vind ik iets kennelijk leuk. Dus wie ik ben is datgene wat bij me past/wat ik kan doen etc. En soms betekend dat dat ik dan kennelijk wat saai ben (in mijn ogen dan), omdat ik ergens nee tegen zeg. Maar wel verstandig voor mij om een beetje balans te houden!Wat ik trouwens nog even wil zeggen over borderline:ik heb vroeger -voordat ik 'ziek' werd en de hele molen van therapie en dagbehandeling op volle toeren begon te draaien zelf als psychiatrisch verpleegkundige gewerkt. Ik heb overigens nooit mijn studie verpleegkunde afgemaakt hoor. Maar ik heb wel stage gelopen in de psychiatrie en daarna gewerkt als verpleegkundige in opleiding. En daar zaten natuurlijk ook 'borderliners' (alleen vrouwen) om het zo maar even te noemen. En daar was ik eigenlijk een beetje bang voor. Natuurlijk was ik jong en onervaren. Maar ik kreeg heel erg het beeld van mijn mede collega's dat ik gesprekken met 'hen' maar zoveel mogelijk uit de weg moest gaan, want ze waren nl. nogal manipulatief. En asl ik ergens geen zin in had waren het hysterische manipulerende vrouwen die dreigden zichzelf van kant te maken. En dat is heel erg het plaatje in mijn kop wat ik van borderline heb.En dat plaatje klopt gewoon niet met het idee wat ik van mezelf heb...Ik ga nu eerst de rest even lezen, want ik had nog niet alles gelezen.groetjes
dinsdag 12 december 2006 om 21:31
dinsdag 12 december 2006 om 21:40
heyy ik wil ook wel even graag reageren.. Ik herken ook erg veel.
Ook het idee dat ik me soms zo aanstel als je idd andere verhalen leest..
Maar je moet maar zo denken: het is JOUW probleem, en het kan altijd wel erger.Jij hebt er last van dus het is er niet minder erg om.. Tog? Wel serieus blijven nemen.
Ik lees ook veel over AD. Ben daardoor best gaan nadenken over of het wat voor mij zal zijn. Stel dat het wel helpt, dan is het alleen maar goed! als ik daardoor gelukkiger ben? Maar ik denk niet dat het iets oplost...(tijdelijk wel) want ik zou niet voor altijd aan de pillen willen. Dus lastig.
Maar welke moet ik dan nemen? Moet dan weer kiezen, ben ik juist slecht in:(
Ik herken het stuk van niet weten wie je bent en wat je voelt.. Heel erg. Vraag me soms wel af of er wat achter zit ofzo. dat ik mijn gevoelens onbewust wegstop?
En hoe doen jullie dat als je een 'aanval' hebt van gevoelloos zijn?
Ik kan dan echt heel bot zijn tegen mijn vriend, huil dan veel, vind mezelf mateloos zielig, en hij kan niets goed doen! Ik ben op zo'n moment echt bang dat het nooit meer over gaat en ik echt door ga draaien.
Maar het gaat gelukkig altijd wel over..
Is dat dan dissocieren?
Ook het idee dat ik me soms zo aanstel als je idd andere verhalen leest..
Maar je moet maar zo denken: het is JOUW probleem, en het kan altijd wel erger.Jij hebt er last van dus het is er niet minder erg om.. Tog? Wel serieus blijven nemen.
Ik lees ook veel over AD. Ben daardoor best gaan nadenken over of het wat voor mij zal zijn. Stel dat het wel helpt, dan is het alleen maar goed! als ik daardoor gelukkiger ben? Maar ik denk niet dat het iets oplost...(tijdelijk wel) want ik zou niet voor altijd aan de pillen willen. Dus lastig.
Maar welke moet ik dan nemen? Moet dan weer kiezen, ben ik juist slecht in:(
Ik herken het stuk van niet weten wie je bent en wat je voelt.. Heel erg. Vraag me soms wel af of er wat achter zit ofzo. dat ik mijn gevoelens onbewust wegstop?
En hoe doen jullie dat als je een 'aanval' hebt van gevoelloos zijn?
Ik kan dan echt heel bot zijn tegen mijn vriend, huil dan veel, vind mezelf mateloos zielig, en hij kan niets goed doen! Ik ben op zo'n moment echt bang dat het nooit meer over gaat en ik echt door ga draaien.
Maar het gaat gelukkig altijd wel over..
Is dat dan dissocieren?
dinsdag 12 december 2006 om 21:44
Ik ben sinds mei weg bij mijn lief, nu ex dus. Hoef alleen nog maar te dealen met mijn eigen onstuimige temperament en mijn drie kindertjes dus het gaat goed met me, in elk geval veeeel rustiger. Ex is even in therapie geweest maar kon het vooralsnog niet volhouden dus zwabbert weer door het leven.
Jij ook een hele dikke knuf *; Voila! Wat is dat borderline toch een rotziekte.
Jij ook een hele dikke knuf *; Voila! Wat is dat borderline toch een rotziekte.
dinsdag 12 december 2006 om 22:21
kreeftje
dat valt meer onder 'leegte' eigenlijk...
dissocieren is meer;
jezelf niet meer echt in je eigen lichaam ervaren... of de ervaring in een soort glazen bol te zitten en alle geluiden om je heen hoort alsof het kilometers ver weg is of gedempd in ieder geval... of dat zelfs beelden voor je zicht kunnen gaan vervormen...
of zo vol zitten met gedachten en gevoelens en dat alles wat je doet eigenlijk op een soort van automatische piloot gaat... dat je vaak later niet eens meer kunt herinneren wat je hebt gedaan... het geeft soms gaten in je geheugen..
of zo in je eigen gedachten te zitten... dat je het niet eens meer hoort of in je opneemt waneer iemand tegen je praat.
leegte komt eigenlijk ook op momenten dat je vol zit met je eigen gevoelens... het lijkt dan wel of je voor anderen niks meer voelt... voelt soms geen houden van meer wat je vaak zelf niet goed begrijpt en zoekt soms naar allerlei redenen....maar echt tastbaar is het niet.
omdat je zo in je eigen gevoel zit opgeslokt.... ontstaat er vaak irritatie...
'zeur niet zo... laat me met rust!... je begrijpt me toch niet!....
eigenlijk zit je zo vol met jezelf... dat iets anders gewoon niet meer doordringt.
je voelt wel weer... als je datgene kwijt dreigt te raken... door gevoel van leegte raak je vaak ook in een patroon van van je afschoppen en weer naar je toe trekken.... je gevoelens nemen je soms gewoon in de maling.
de kunst bij gevoel van leegte is... is om bepaalde gedachten te veranderen.... want gevoel positief of negatief.... het komt altijd voort uit gedachten die je hebt.
jee mamzelle.... pittige tijd gehad ook dus he... maar wel beter voor jezelf en de kids uiteindelijk nu de relatie over is denk ik....
komt wel goed ook met jou!
dat valt meer onder 'leegte' eigenlijk...
dissocieren is meer;
jezelf niet meer echt in je eigen lichaam ervaren... of de ervaring in een soort glazen bol te zitten en alle geluiden om je heen hoort alsof het kilometers ver weg is of gedempd in ieder geval... of dat zelfs beelden voor je zicht kunnen gaan vervormen...
of zo vol zitten met gedachten en gevoelens en dat alles wat je doet eigenlijk op een soort van automatische piloot gaat... dat je vaak later niet eens meer kunt herinneren wat je hebt gedaan... het geeft soms gaten in je geheugen..
of zo in je eigen gedachten te zitten... dat je het niet eens meer hoort of in je opneemt waneer iemand tegen je praat.
leegte komt eigenlijk ook op momenten dat je vol zit met je eigen gevoelens... het lijkt dan wel of je voor anderen niks meer voelt... voelt soms geen houden van meer wat je vaak zelf niet goed begrijpt en zoekt soms naar allerlei redenen....maar echt tastbaar is het niet.
omdat je zo in je eigen gevoel zit opgeslokt.... ontstaat er vaak irritatie...
'zeur niet zo... laat me met rust!... je begrijpt me toch niet!....
eigenlijk zit je zo vol met jezelf... dat iets anders gewoon niet meer doordringt.
je voelt wel weer... als je datgene kwijt dreigt te raken... door gevoel van leegte raak je vaak ook in een patroon van van je afschoppen en weer naar je toe trekken.... je gevoelens nemen je soms gewoon in de maling.
de kunst bij gevoel van leegte is... is om bepaalde gedachten te veranderen.... want gevoel positief of negatief.... het komt altijd voort uit gedachten die je hebt.
jee mamzelle.... pittige tijd gehad ook dus he... maar wel beter voor jezelf en de kids uiteindelijk nu de relatie over is denk ik....
komt wel goed ook met jou!
dinsdag 12 december 2006 om 22:26
dinsdag 12 december 2006 om 22:33
Pfffff, ik herken echt zowat alles wat jullie schrijven. Bizar hoor. Maar vraag me dan gelijk weer af of dat niet normaal is. Ik bedoel, andere 'normale' mensen hebben die off buien toch ook wel lijkt me? Maar goed, al het gepieker en gemaal, de gedachten en twijfels en alles herken ik echt heel erg. De ups en dows, de normale perioden die afgewisseld worden met opgefoktheid en kwaadheid en machteloosheid, het onbegrepen voelen etc.Ik herken alleen echt de impulsiviteit niet. Ik ben vrij beheerst en probeer mezelf heel erg onder controle te houden. Juist om niet zo grenzeloos te doen. Dit geeft mij een stukje veiligheid, maar dat maakt me tevens een beetje stug en onflexibel soms. Niet altijd hoor, want het scheelt weer heel erg per moment en met wie etc. Tja, kan daar dan niet een eenduidig antwoord op geven. Maar volgens mij geef ik mijn geld niet uit als water (zou niet kunnen, want dan kom ik in finaciele problemen) en doe ik verder ook niet echt extreme dingen. Leef eigenlijk best wel een beetje saai eigenlijk nu. Ik heb nog een Wajong en ben vooral thuisblijfmoeder afgewisseld met moedervrije dagen op de creche dagen van dochter. Dat zijn mijn dagen om beetje bij te tanken en mezelf weer te "voelen". Even terug orienteren op mezelf om het zo maar te noemen.Vroeger was ik veel ongestructureerder en was ik veel vaker heftig. Nu voel ik me vooral heftig op stressmomenten of als er voor mijn gevoel opbouwend druk is. Of als ik mijn dochter moeilijk vind of als het met mijn vriend weer even minder gaat etc. Dat vind ik dan wel heel erg, want als ik lelijk doe tegen mijn vriend, dan loopt hij bijvoorbeeld boos bij me weg om me in mijn eigen sop te laten gaar koken. Maar als ik helemaal zit te flippen tegen mijn dochter, dan vind ik dat wel supererg en voel ik me achteraf -als ik weer grip heb op mezelf- heeel heel heel erg schuldig. Mijn psv bij wie ik in behandeling ben, heeft het ooit gehad over medicijnen die zouden kunnen helpen bij mijn buien op dat moment, maar wat moet ik me daar dan bij voorstellen en wat betekend bij jullie " zo'n bui" . Want misschien pakt dat bij jullie heel anders uit?Oh ja, ik heb nog een vraagje over afgestompt gevoel (misschien wat Christine bedoelt?) en of jullie dat ook herkennen. Maar als ik dat goed moet omschrijven, ben ik nog een pagina aan het volpennen. Komt hierop neer dat ik soms echt totaal geen gevoel kan opbrengen voor mijn vriend en zelfs mijn kind. Ik voel dan eigenlijk alleen maar weerzin en geen liefde meer. Klinkt nogal bizar, weet ik. Ik moet het dan echt hebben van de wetenschap dat het weer overgaat, maar het voelt heeeeeeel vervelend. In mijn omgeving ken ik eigenlijk niemand die dat ook heeft. Maar goed, ik zal het nog wel eens beter proberen te omschrijven.Men, wat ben ik blij met jullie verhalen zeg! Ik ratel en ratel maar, zoveel wil ik vertellen lijkt wel haha.
