Debat op 2 geen cent meer te makken

quote:Pauline65 schreef op 17 april 2012 @ 09:01:

Zoals ik al meerdere keren heb geschreven is er natuurlijk een categorie mensen die door domme pech in zo'n situatie terecht komen; maar in het merendeel van de gevallen is dat gewoonweg niet zo.

quote:Sunemom schreef op 17 april 2012 @ 09:34:

Overigens wordt hier steeds gesproken over werklozen, maar volgens mij is een van de dingen die opvalt juist het aantal mensen dat gewoon een baan heeft en in de problemen raakt. Voor beiden geldt: hier schrijven mensen die (langzaam) in de knel beginnen te komen of dat al zitten. Die reageren vanuit hun eigen referentiekader. Dat zijn in dit geval werklozen die (in mijn visie) onder domme pech vallen. Misschien is dat handig om in je achterhoofd te houden.

Verkeerde gequote.



Vakantie is natuurlijk ook heel erg luxe.

quote:frizzy schreef op 17 april 2012 @ 09:49:

[...]





[...]





Voor beiden geldt: hier schrijven mensen die (langzaam) in de knel beginnen te komen of dat al zitten. Die reageren vanuit hun eigen referentiekader. Dat zijn in dit geval werklozen die (in mijn visie) onder domme pech vallen. Misschien is dat handig om in je achterhoofd te houden.

Natuurlijk reageert iedereen uit zijn eigen referentiekader. Kun je ook begrijpen dat mijn referentiekader is dat als je van te voren goed over al je financiele beslissingen nadenkt enkel werkloos worden absoluut niet hoeft te betekenen dat je in de knel komt. Juist doordat er in nederland zo vreselijk veel wel mogelijk is en er dingen als ww e.d bestaan. Natuurlijk is het hartstikke pech als je ontslagen word, maar als je al je zaakjes van te voren op orde hebt heb je veel meer moelijkheden daar weer uit te komen. Je komt vooral in de problemen als je geen rekening hebt gehouden met de mogelijkheid van (veel) minder rond te moeten kunnen komen en dat is m.i wel degelijk een soort eigen schuld, je hele salaris elke maand opmaken is ook een keuze of je spaarrekening volledig leven voor die geweldige reis is ook een keuze. Kun je je dat ook voorstellen.



Domme pech is voor mij als je in een situatie komt die je echt niet van te voren had kunnen inschatten. Iedereen weet dat tegenwooridg werkloos worden een realistisch risico is, dus daar houdt je rekening mee. Ik ken iemand die in de problemen is gekomen doordat haar kind ernstig ziek werd en ze overal net teveel verdiende om in aanmerking te komen voor extra tegemoetkoming enz. Dat is voor mij dikke pech.

Sorry, maar hoe graag wij dat ook zouden willen, wij kunnen niet van 70% rondkomen nu ik mijn baan kwijt ben.

Dus dat gaat alleen op als je 2000 euro of meer verdient

per maand.

quote:bammetjebamie schreef op 17 april 2012 @ 09:12:

[...]





Dat is geen luxe?



Natuurlijk is dat ontzettend luxe! Maar dat zijn meer eenmalige uitgaves waar je niet 1/2/3 jaar aan vastzit. Als wij wat minder op vakantie waren geweest en ons dagelijks leven wat luxer hadden ingericht, dan hadden we nu een veel groter probleem gehad.

Ik ben dus (achteraf) blij dat we niet voor 'vaste lasten' luxe zijn gegaan.



Ik las trouwen net dat Sunemom zei dat ze altijd keek of ze het met 70% van het laagste salaris ook nog konden betalen. Dat deden/doen wij niet. Lijkt me ook best vermoeiend, zal in ons geval betekenen dat wij niet meer dan 840 euro kunnen uitgeven aan vaste lasten, ook als ik straks weer een baan vind en weer fatsoenlijk verdien.

Maar als we een vermindering aan zien komen, dan houden we er natuurlijk wel rekening mee.

quote:lamaatje schreef op 17 april 2012 @ 10:23:

Sorry, maar hoe graag wij dat ook zouden willen, wij kunnen niet van 70% rondkomen nu ik mijn baan kwijt ben.

Dus dat gaat alleen op als je 2000 euro of meer verdient

per maand.Wij hebben het altijd gedaan ook toen het laagste inkomen 1400,- euro was. Vaste lasten + boodschappen + echt noodzakelijke uitgaven (daar reken ik altijd 75,- p/m voor). Toen we dus 1400,- als laagste inkomen hadden zorgden we dat alles te betalen was voor 1000,- p/m. We waren toen wel samen, dus dat was makkelijker. Sinds we samen kinderen hebben hebben we als laagste 1200,- aangehouden. Dat ging ook prima. Inmiddels is de ondergrens voor ons 1650,-. Onze vaste lasten nu zitten daarboven, maar vooral door dingen telefoon/tv/internet wat vrij opzegbaar is en als man werkloos wordt hoeven we de eerste 18 maanden de helft van de hypotheek maarte betalen en dan komen we er wel mee uit.

quote:moneypenny85 schreef op 17 april 2012 @ 10:25:

[...]Natuurlijk is dat ontzettend luxe! Maar dat zijn meer eenmalige uitgaves waar je niet 1/2/3 jaar aan vastzit. Als wij wat minder op vakantie waren geweest en ons dagelijks leven wat luxer hadden ingericht, dan hadden we nu een veel groter probleem gehad.

Ik ben dus (achteraf) blij dat we niet voor 'vaste lasten' luxe zijn gegaan.



Ik las trouwen net dat Sunemom zei dat ze altijd keek of ze het met 70% van het laagste salaris ook nog konden betalen. Dat deden/doen wij niet. Lijkt me ook best vermoeiend, zal in ons geval betekenen dat wij niet meer dan 840 euro kunnen uitgeven aan vaste lasten, ook als ik straks weer een baan vind en weer fatsoenlijk verdien.

Maar als we een vermindering aan zien komen, dan houden we er natuurlijk wel rekening mee.Wat is daar vermoeiend aan dan? Je hebt toch altijd een bedrag in je budget waar je niet overheen kunt. Wij hebben dat iets lager gezet om op die manier prolemen voor te zijn. Het betekent ook dat zolang we ons werk niet kwijtraken er altijd ruimte is voor een extra rekening, een tegenslag, extra sparen of een keertje iets luxe. Mij lijkt het veel vermoeiender om bij de eerste de beste tegenslag in de stress te vliegen.

Wat bedoel je met de helft maar betalen van de hypotheek?

Maar wat doe je dan met dat andere inkomen?



Spaar je dat helemaal? Ik vind het nu allemaal wat lastig inschatten, omdat ik niet weet wat voor baan (en wanneer) ik krijg, maar uiteindelijk hoop ik toch minstens weer modaal te verdienen. Als we jouw regel volgen, houden we 1600 over, nou doen we daar natuurlijk dan een aantal leuke dingen van en vooral in het begin zullen we de spaarrekening weer flink aanvullen, maar 1600 euro uitgeven aan alleen leuke (korte termijn) dingen en sparen vind ik ook geen optie eigenlijk.

Ik heb eindelijk de tijd gehad om het hele debat te bekijken, hele interessante discussie. Ik ben het in grote mate eens met die economiestudent Erik. Het is de eigen verantwoordelijkheid van het individu om je geldzaken goed op orde te houden.



Tenenkrommende reactie van die stratenmaker 'ja voor 137 euro per week ga ik niet werken (ik ga er even vanuit dat de rest dan naar de aflossing van de schulden gaat). Hij is nog altijd zelf degene die een schuld van 70.000 euro heeft. En wij moeten daar als belastingbetaler maar weer voor op draaien terwijl hij met een dubbeltje eerste rang wil zitten? Volgens mij zijn de rollen dan omgedraaid.



Wat mij voor de rest opvalt is altijd de reactie van veel moeders 'ik moet thuisblijven voor mijn kinderen / ik wil ze niet in de opvang doen'. Ja allemaal leuk en aardig als je een partner hebt die jou dat kan veroorloven. Maar als alleenstaande ouder heb je die keuze nou eenmaal niet.



Interessant ook de discussie over de basisbehoeften, sinds wanneer is een vakantie of sportclub een basisbehoefte? Ik ben ook opgegroeid met logeren bij oma en buiten spelen. Ben er niets minder om geworden.



Er heerst wat mij betreft in Nederland een veel te erge cultuur met altijd maar naar de overheid wijzen. De overheid moet bepalen wat er in het voedselpakket komt, de overheid moet zorgen voor banen, de overheid moet zorgen dat iedereen kan studeren, de overheid moet zus moet zo. In plaats van eerst eens zelf te bekijken hoe je uit de sh*t kunt komen.



Blijft natuurlijk nog de discussie rondom solidariteit over, wat mag je voor je medemens overhebben? Armoede zou niemand moeten lijden. Iedereen moet de basisbehoefte kunnen hebben: een dak boven je hoofd, gezondheidszorg, voldoende en gezonde voeding, onderwijs. Dus als mensen die het goed hebben bij het boodschappen doen bijv een extra zak appels kopen voor een gezin die bij de voedselbank koopt, dat kan ik alleen maar steunen. Ik als arme student zou zelfs nog met liefde daarvoor iets doneren. Maar als ik zelf hard moet werken voor mijn geld en iemand roept ja sorry bij de steun krijg ik al dit en dit geld dus voor minder ga ik niet werken.. die mogen wat mij betreft op water en brood leven

quote:Sunemom schreef op 17 april 2012 @ 10:36:

[...]

Wat is daar vermoeiend aan dan? Je hebt toch altijd een bedrag in je budget waar je niet overheen kunt. Wij hebben dat iets lager gezet om op die manier prolemen voor te zijn. Het betekent ook dat zolang we ons werk niet kwijtraken er altijd ruimte is voor een extra rekening, een tegenslag, extra sparen of een keertje iets luxe. Mij lijkt het veel vermoeiender om bij de eerste de beste tegenslag in de stress te vliegen.Budget iets lager zetten, lijkt me ook geen probleem. Maar 70% van 1 minimumloon vind ik heel erg weinig en dat lijkt me vermoeiend om je aan dat budget te houden, terwijl je werkelijke budget 2 of 3x zo hoog ligt.

Zo in de ww heb ik een buffer voor ongeveer een jaar. Is het dan mijn eigen schuld, zoals jij zo mooi zegt Sunemom? Ik vind je zo belerend overkomen, of is dat slechts mijn interpretatie?

quote:Atelier_madame schreef op 17 april 2012 @ 10:42:

Ik heb eindelijk de tijd gehad om het hele debat te bekijken, hele interessante discussie. Ik ben het in grote mate eens met die economiestudent Erik. Het is de eigen verantwoordelijkheid van het individu om je geldzaken goed op orde te houden.



Tenenkrommende reactie van die stratenmaker 'ja voor 137 euro per week ga ik niet werken (ik ga er even vanuit dat de rest dan naar de aflossing van de schulden gaat). Hij is nog altijd zelf degene die een schuld van 70.000 euro heeft. En wij moeten daar als belastingbetaler maar weer voor op draaien terwijl hij met een dubbeltje eerste rang wil zitten? Volgens mij zijn de rollen dan omgedraaid.



Wat mij voor de rest opvalt is altijd de reactie van veel moeders 'ik moet thuisblijven voor mijn kinderen / ik wil ze niet in de opvang doen'. Ja allemaal leuk en aardig als je een partner hebt die jou dat kan veroorloven. Maar als alleenstaande ouder heb je die keuze nou eenmaal niet.



Interessant ook de discussie over de basisbehoeften, sinds wanneer is een vakantie of sportclub een basisbehoefte? Ik ben ook opgegroeid met logeren bij oma en buiten spelen. Ben er niets minder om geworden.



Er heerst wat mij betreft in Nederland een veel te erge cultuur met altijd maar naar de overheid wijzen. De overheid moet bepalen wat er in het voedselpakket komt, de overheid moet zorgen voor banen, de overheid moet zorgen dat iedereen kan studeren, de overheid moet zus moet zo. In plaats van eerst eens zelf te bekijken hoe je uit de sh*t kunt komen.



Blijft natuurlijk nog de discussie rondom solidariteit over, wat mag je voor je medemens overhebben? Armoede zou niemand moeten lijden. Iedereen moet de basisbehoefte kunnen hebben: een dak boven je hoofd, gezondheidszorg, voldoende en gezonde voeding, onderwijs. Dus als mensen die het goed hebben bij het boodschappen doen bijv een extra zak appels kopen voor een gezin die bij de voedselbank koopt, dat kan ik alleen maar steunen. Ik als arme student zou zelfs nog met liefde daarvoor iets doneren. Maar als ik zelf hard moet werken voor mijn geld en iemand roept ja sorry bij de steun krijg ik al dit en dit geld dus voor minder ga ik niet werken.. die mogen wat mij betreft op water en brood leven



Ik heb het debat niet gezien, maar zoals het hier omschreven is ben ik het er wel mee eens. Behalve over scholing/educatie, ik vind inderdaad dat de overheid moet zorgen dat dit goed in orde is, en dat in principe iedereen moet kunnen studeren op zijn eigen niveau. Ik vind niet dat de overheid iemand moet financieren om perse universiteit te halen als zijn/haar niveau MBO4 is. Waarmee ik dus eigenlijk bedoel, het hele traject mbo/hbo/uni hoeft niet gefinancierd te worden, evenals langstudeerders.

Ik vind overigens wel, als je als overheid wil helpen, help dan op een goede manier. Je mag een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken, maar waarom helpen en geld besteden als de hulp nauwelijks effect heeft, omdat je het niet op de juiste manier biedt? Ik vind het dan wel terecht dat de hulpontvangers daar iets van zeggen.

quote:moneypenny85 schreef op 17 april 2012 @ 10:40:

Maar wat doe je dan met dat andere inkomen?



Spaar je dat helemaal? Ik vind het nu allemaal wat lastig inschatten, omdat ik niet weet wat voor baan (en wanneer) ik krijg, maar uiteindelijk hoop ik toch minstens weer modaal te verdienen. Als we jouw regel volgen, houden we 1600 over, nou doen we daar natuurlijk dan een aantal leuke dingen van en vooral in het begin zullen we de spaarrekening weer flink aanvullen, maar 1600 euro uitgeven aan alleen leuke (korte termijn) dingen en sparen vind ik ook geen optie eigenlijk.Niet het minimumloon he, als je twee inkomens hebt 70% van je eigen laagste inkomen. Wij hebben inderdaad een tijd gehad dat we ruim een salaris overhielden (zo'n) 2000 euro per maand, de helft daarvan spaarden we en dingen als een nieuwe keuken konden we dan gewoon zo betalen. Maar ook gewoon de normale uitgaven deden we daarvan, uitstapjes, kleding enz. Dingen die je niet nodig hebt en als het geld er niet is gewoon kunt schrappen. Nu (al zo'n 4 jaar) hebben we die luxe niet meer, maar doordat we het altijd zo hebben aangepakt hebben we ook niet meer geld nodig gelukkig.

quote:frizzy schreef op 17 april 2012 @ 10:43:

Zo in de ww heb ik een buffer voor ongeveer een jaar. Is het dan mijn eigen schuld, zoals jij zo mooi zegt Sunemom? Ik vind je zo belerend overkomen, of is dat slechts mijn interpretatie?

Dat is jouw interpretatie frizzy. Ik bedoel het niet belerend. Jij geeft zelf al aan dat je een buffer voor ongeveer een jaar hebt, dan heb je dus een jaar de tijd om je leven aan te passen naar je huidige situatie. Dat zou genoeg tijd moeten zijn om te zorgen dat je niet in de problemen komt. Je hebt er dus over nagedacht en daarmee voorkom je gewoon heel veel leed voor jezelf.



Ik begrijp juist niet dat zoveel mensen er zorgeloos op los leven en als er dan iets mis gaat zielig gaan piepen, want nu kunnen ze het allemaal niet meer betalen. Regeren is vooruitzien.

Ahh oke. Ik dacht dat je bedoelde, 70% van het laagste inkomen dat 1 van beide heeft.

Mijn vriend heeft een minimumlooninkomen, vandaar dat ik het aanhaalde. Het zou dan niet uitmaken hoeveel ik zou verdienen, we zouden dan altijd op zijn minimuminkomen ons leven kunnen inrichten.



Inderdaad je budget instellen op 70% van het totaal inkomen, lijkt me helemaal geen slecht idee (dat hebben wij niet altijd bewust gedaan, maar daar kwam het zo'n beetje wel op neer).

quote:moneypenny85 schreef op 17 april 2012 @ 10:59:

Ahh oke. Ik dacht dat je bedoelde, 70% van het laagste inkomen dat 1 van beide heeft.

Mijn vriend heeft een minimumlooninkomen, vandaar dat ik het aanhaalde. Het zou dan niet uitmaken hoeveel ik zou verdienen, we zouden dan altijd op zijn minimuminkomen ons leven kunnen inrichten.

Ja dat bedoelde in inderdaad, het laagste inkomen van julle twee. Als je vriend dus het minimumloon verdient dan is dat het uitgangspunt. Waarbij je denk ik niet alleen naar het hier en nu moet kijken. Het is niet per definitie zo dat hij ver 10 jaar nog steeds miimumloon zal verdienen. En als dat wel de verwachting is zou ik inderdaad nog 5 jaar zo leven (70% van zijn loon aanhouden), dan heb je daarna een buffer opgebouwd dat je het in geval van nood lang dan 2 jaar uit eigen middelen kunt aanvullen en dan kun je jezelf die luxe en rek in je budget toestaan. Twee jaar is een mooie marge, dan kun je je leven herinrichten als je salaris langdurig ernstig verlaagd blijkt.



70% van het totaal inkomen klinkt leuk, maar als je dan werkeloos wordt heb je dus meteen een probleem of in elk geval heel snel. Niet zo'n ramp in de tijd dat werkeloos worden eigenlijk amper gebeurde als je een vast contract had, maar in deze tijd gewoon een te groot risico wat mij betreft.

quote:Sunemom schreef op 17 april 2012 @ 11:04:

[...]





70% van het totaal inkomen klinkt leuk, maar als je dan werkeloos wordt heb je dus meteen een probleem of in elk geval heel snel. Niet zo'n ramp in de tijd dat werkeloos worden eigenlijk amper gebeurde als je een vast contract had, maar in deze tijd gewoon een te groot risico wat mij betreft.





(Ik bedoelde eigenlijk niet 70% van het totaalinkomen, maar 70% vna mijn inkomen + 70% van zijn inkomen)

Als 1 persoon dan werkloos wordt, heb je nog steeds een buffer over, om van te sparen en leuke dingen mee te doen. Als beide werkloos worden, kun je het allemaal redden, maar is er geen geld meer over om te sparen of leuke dingen te doen. Als het goed is, heb je dan echter wel spaargeld om dat van te doen.

quote:Sunemom schreef op 17 april 2012 @ 10:57:

[...]



Dat is jouw interpretatie frizzy. Ik bedoel het niet belerend. Jij geeft zelf al aan dat je een buffer voor ongeveer een jaar hebt, dan heb je dus een jaar de tijd om je leven aan te passen naar je huidige situatie. Dat zou genoeg tijd moeten zijn om te zorgen dat je niet in de problemen komt. Je hebt er dus over nagedacht en daarmee voorkom je gewoon heel veel leed voor jezelf.



Ik begrijp juist niet dat zoveel mensen er zorgeloos op los leven en als er dan iets mis gaat zielig gaan piepen, want nu kunnen ze het allemaal niet meer betalen. Regeren is vooruitzien.Nee hoor, na dat jaar zit ik zwaar in de shit. Ik pas me nú aan, maar daarna houdt het op. Kan ik mijn hypotheek niet meer betalen. Althans, als ik een baan vind komt alles goed. Maar stel...

quote:frizzy schreef op 17 april 2012 @ 11:35:

[...]





Nee hoor, na dat jaar zit ik zwaar in de shit. Ik pas me nú aan, maar daarna houdt het op. Kan ik mijn hypotheek niet meer betalen. Althans, als ik een baan vind komt alles goed. Maar stel...Maar dat is dan toch ook een borm van je niet aan de nieuwe omstandigheden aan willen passen. Als je na 6 maanden geen baan hebt is de kans dat je die net innen een jaar vind reeel en kun je maatregelen nemen als je his te koop zetten e.d. Niet leuk, absoluut niet zelfs, maar als je niet meer genoeg inkomen hebt wel noodzakelijk. Afwachten en blijven hopen dat je die baan wel vind vind ik dus inderdaad een vorm van je leven niet aan je situatie aanpassen en als je dan na een jaar inderdaad in de shit komt kun je toch niet meer beweren dat je het niet zag aankomen en dat het alleen maar pech is.

quote:moneypenny85 schreef op 17 april 2012 @ 11:13:

[...](Ik bedoelde eigenlijk niet 70% van het totaalinkomen, maar 70% vna mijn inkomen + 70% van zijn inkomen)

Als 1 persoon dan werkloos wordt, heb je nog steeds een buffer over, om van te sparen en leuke dingen mee te doen. Als beide werkloos worden, kun je het allemaal redden, maar is er geen geld meer over om te sparen of leuke dingen te doen. Als het goed is, heb je dan echter wel spaargeld om dat van te doen.Zolang je samen bent is dat ook een mogelijkheid inderdaad. Mocht je aan kinderen denken of eraan beginnen vind ik dat niet meer opgaan. Als eerste omdat je een kind altijd zekerheid moet kunnen bieden en dingen dus beter af moet dekken dan voor enkel volwassenen die zelf ook invloed op hun omstandigheden hebben. Daarbij loop je met kinderen nu eenmaal meer risico. Ik wist ook heel zeker dat ik nooit mijn baan op zou zeggen, ik was geen suffe huisvrouw. Toch heb ik het gedaan toen bleek dat het met onze zoon echt niet ging op de opvang (ook niet na gewisseld te zijn enz). Of zoals vrienden van ons als je een zwaar meervoudig gehandicapt kindje krijgt, dat is duur en ook dan val je vaak veel meer in inkomen terug. En dan wil je ook niet je huis moeten verkopen enz.

quote:Sunemom schreef op 17 april 2012 @ 12:16:

[...]



Maar dat is dan toch ook een borm van je niet aan de nieuwe omstandigheden aan willen passen. Als je na 6 maanden geen baan hebt is de kans dat je die net innen een jaar vind reeel en kun je maatregelen nemen als je his te koop zetten e.d. Niet leuk, absoluut niet zelfs, maar als je niet meer genoeg inkomen hebt wel noodzakelijk. Afwachten en blijven hopen dat je die baan wel vind vind ik dus inderdaad een vorm van je leven niet aan je situatie aanpassen en als je dan na een jaar inderdaad in de shit komt kun je toch niet meer beweren dat je het niet zag aankomen en dat het alleen maar pech is.Wegens herkenbaarheid kan ik hier niet over uitweiden, maar het is minder simpel dan je denkt. En ik vind dat het je zou sieren als je dus wat minder stellig zou doen de hele tijd.

Sune, zo makkelijk is het niet om nu je huis te verkopen. Dan kun je om te beginnen al beter niet gaan kopen.

Daarnaast doe je wel makkelijk over goedkoper gaan wonen, die huizen moeten er dan wel zijn.

Ik denk ook dat voor heel veel mensen geldt dat ze beter geen huis zouden kunnen kopen. Voor de zekeheid en de winst hoef je het niet meer te doen.



En natuurlijk is de slechte huizenmarkt me wel opgevallen. Je zult in zo'n geval verlies lijden, maar je kunt beter een restschuld hebben en die af moeten betalen, dan allerlei losse schulden op te bouwen waar incassokosten enz bijkomen. Uiteindelijk ben je met je restschuld dan een stuk goedkoper uit.

Overigens hangt dat ook erg af van waar je woont, de gemiddelde verkooptijd van woningen ligt in onze gemeente rond de 5 maanden. Er staan hier wel woningen veel langer te koop, maar dat zijn dan wel de hele slechte woningen (jaren achterstallig onderhoud) en de hele dure woningen. Als je een realistische prijs vraagt kun je op veel plekken je huis echt nog verkopen.