medicatie bij borderline?

Hoi dames,



hier een half slap therapiegangertje. Maar half, omdat ik voor de andere helft wél heb gedaan wat ik mezelf heb voorgenomen. De andere helft dus niet.



Ik wilde graag antwoorden hebben op mijn vragen en voor de zekerheid had ik die maar opgeschreven, zodat ik geen black out kon krijgen. Maar goed, redelijk stommelend en met weinig overtuiging (denk ik?) mijn vragen gesteld. Nu heb ik dus half antwoord (en eigenlijk helemaal geen antwoord wat ik hebben wilde). Maar goed, ik heb het wel gedaan, hoe verschrikkelijk moeilijk ik dat ook vind.



Mijn peut heeft mijn behandelplan erbij gepakt en nog eens gekeken naar mijn diagnoses. AS I is duidelijk (nl. dysthyme stoornis, hoewel ik daar ook wel eens vraagtekens bij heb, gezien mijn vorige uitleg dat ik ook binnen een depressieve episode nog wel een lollige dag kan beleven en andersom depressieve dagen kan hebben binnen lollige tijden) en op AS II staat kenmerken van borderline en kenmerken van obesessief-compulsief. Kortom, ik heb geen persoonlijkheidsstoornis, "slechts" kenmerken van. Maar goed, dat is ook wel te verwachten als ik een aantal symptomen niet heb. Ik mag me overigens wel laten testen, maar dat moet ik dan aanvragen. Weet nog niet of ik dat wel wil of moet doen.



Ik vind het alleen best vreemd dat ik dus kenmerken heb van 2 stoornissen die bijna haaks op elkaar staan. Het zijn bijna twee tegenovergestelde persoonlijkheidsstoornissen. Namelijk obesessief-compulsief is redelijk dwangmatig en alles (obessief) willen beheersen. Terwijl borderline er volgens mij precies tegenover ligt (impulsief).



Verder heb ik mijn vraag over evt. medicatie maar helemaal niet genoemd, want mijn peut ging eigenlijk zo in de 'tegenaanval' wat betreft stoornissen e.d. Ik heb echt het idee dat ze vindt dat ze me moet afremmen en vooral heel erg tegen me moet zeggen dat alles wat ik voel heel normaal en gemiddeld is, zodat ik niet zal doorslaan. Ik begrijp haar intentie wel, maar zoals vaker voel ik me dan wel behoorlijk gebagetalisseerd en onbegrepen. Ze vlakt mijn scherpe kantjes eraf, terwijl die er wel zijn. En dat terwijl ik al vaak genoeg tegen mezelf zeg dat het waarschijnlijk wel niks zal zijn. Heb ik niet ook nog iemand nodig die dat voor me doet...



Ik heb gelukkig wel weer een snelle afspraak gemaakt, zodat er niet zo'n lange tijd tussen zit. Want ik vond het behoorlijk heftig om met zoveel in mijn kop te zitten en er nergens mee naartoe te kunnen. Maar nu voel ik me eigenlijk nog steeds onbevredigd in mijn uiten. Want ik heb niet het gevoel dat mijn peut snapt wat er voor mij gaande is. Balen vind ik dat toch telkens weer. Op alles wat ik zeg is haar antwoord: tja, elke relatie kent z'n ups en downs (halloooohooo, we zijn nu tijdelijk uit elkaar hoor...:o), elk mens heeft schommelstemmingen (duh, ook zodanig dat je niet meer weet wat je met jezelf aanmoet en denkt gek te worden en ik me vaak chronisch overspannen en opgefokt voel? Ook zo erg tot het hysterische aan toe?).

Maar goed, ze is best begaan en lief, maar waarom maakt ze het altijd minder erg? Doen jullie peuten dat ook? Is dat therapeutisch verantwoord ofzo?



Gelukkig heb ik donderdag weer een relatiegesprek. Niet dat ik omhoog zit qua mensen die maar naar me willen luisteren. Maar omdat ik het zo'n wirwar vind aan emoties en ik er allemaal nisk van begrijp, dat ik het fijn vind dat er door anderen meegekeken wordt. Zodat ik wat handvatten heb om grip op mezelf en situatie te houden...



Nou goed, voor zover even mijn relaas.



Vlijtigliesje, klinkt goed en weloverdacht hoe je met je dochter omgaat. Ik vind het ook erg knap dat je dat zo voor elkaar krijgt. Ik merk nl. dat ik dat bij mijn eigen dochter erg moeilijk vind om dat te doen. Ik heb echt heel sterk de neiging om mijn gevoel en frustraties op haar te projecteren en alles heel persoonlijk te maken. Voor mijn frustraties heb ik aardig goede maniertjes gevonden, zodat meisjeklein geen last heeft van mama's frusten (zo weinig mogelijk dan, ik doe echt heel erg hard mijn best!). Maar ik vind het wel echt heel erg moeilijk om dingetjes van haar neit persoonlijk op te vatten. Door hele kleine dingetjes die ze doet of niet doet, kan ik me erg afgewezen voelen. Dat heeft dan ook sterk te maken met mijn afwezige gevoel (dat ik niks voel, alleen maar afwijzing en geen liefde) dat ik regelmatig kan hebben. Dan heb ik het gevoel dat ze dat opppikt en mij een hele slechte moeder vindt. Ik heb vaak dat soort momenten dat ik denk dat zij mij een slechte moeder vindt.



Ik vind dat uberhaupt een niet kloppende stelling:

kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Ten minste, volgens mij ik niet hoor. Ik vond mijn moeder vroeger een slechte moeder, hoe klein ik ook was. Dus met 6 of 8 jaar was ik al mega mega kritisch op haar en vond ik haar al waardeloos en volgens mij is dat nooit meer goedgekomen. Dus er zal vast wel liefde in het spel zijn geweest, maar al heel jong heb ik haar emotioneel van me afgesneden. En in al die jaren dat ze dood is (bijna 11 jaar), heb ik haar nooit echt wezenlijk gemist. Ook niet toen ik zelf een kind kreeg. Snappen jullie zoiets?



Ik moet trouwens elk moment ophouden met schrijven, want de monteur van UPC belde dat 'ie onderweg was. Dus dan gaat internet eruit.

Nou ja, even posten. Kan ik even lezen wat jullie nog meer hebben gesschreven...

Hoi Kreeftje,



ik weet niet of borderline genetisch is. Volgens mij is het wel zo dat je een bepaalde aanleg kunt hebben om ziek te worden. Net zoals luchtwegproblemen bijvoorbeeld. Als je opgroeit in een huis waar niet gerookt wordt e.d. dan zal je er misschien nooit last van krijgen. Maar zit je in een omgeving met veel prikkels die slecht zijn voor de luchtwegen, dan is de kans groot dat je bijvoorbeeld astma ontwikkelt. Ik denk dat je het met  zoiets kunt vergelijken.



Wat betreft het verleden. Ik heb natuurlijk mijn eigen verleden en ik weet niet wie of wat ik zou zijn als ik een heel ander verleden zou hebben. Ik weet wat er in mijn behandelplan over mij is opgeschreven en vanuit die hoek bekeken is het op z'n minst niet raar dat ik problemen heb. Je bent naast aanleg ook natuurlijk altijd een product van je omgeving. Gelukkig maar, want dat betekent dat dingen ook weer een beetje terug te draaien zijn. Anders zouden we nl. altijd moeten stellen "ja sorry, zo ben ik gemaakt en ik kan er ook niks aan doen".



In mijn geval speelt emotionele verwaarlozing een grote rol zoals de therapie dat zo mooi omschrijft. De dagbehandeling vermoedt zelfs dat er zowel bij mijn moeder als bij mijn vader een (lichte) psychiatrische diagnose speelt. Alleen is mijn moeder al heel lang geleden overleden, dus dat kun je niet meer vaststellen. Voor wat betreft mijn vader heb ik geen diagnose boer nodig . Dat kan een kind wel vaststellen.

Vermoedelijk speelde bij mijn moeder min of meer dezelfde problemen als die ik heb en kijkend met een nieuw licht wat borderline eigenlijk inhoudt, voldeed mijn moeder toch wel aan veel karakteristieken. Hoewel ook zij niet automutileerde of suicidaal was (voor zover ik dat kan beoordelen). Mijn moeder was ergens wel opgelucht dat het leven voor haar ging eindigen, want ze vond het leven een grote struggle en ze was moe van het leven (zoals ze me toen vertelde).



Mijn zusje is schijnbaar heel normaal trouwens. Zij is een compleet ander persoon dan ik ben en het voorname verschil tussen ons is dat ik een stuk neerslachtiger en serieuzer ben dan zij is. Daarnaast schelen we 4 jaar en ben ik de oudste. Die twee dingen zijn denk ik wezenlijk belangrijk geweest in hoe wij onze jeugd hebben ervaren. Toen mijn zusje werd geboren, waren mijn ouders al bijna uit elkaar. Dus een heleboel van alle hele nare stress toen ze nog samenwoonden (en elkaar verrot sloegen) heeft zij niet meer meegemaakt. En ik ben vooral heel lang mijjn moeders lieve meisje geweest die altijd naar haar luisterde. Mijn zusje hing meer de clown uit. Ach, zo heeft ieder kind weer verschillende rollen binnen een gezin.



Maar goed, dat ik mezelf deels terug herken in mijn moeder, maakt me bang dat ik mijn dochter dezelfde schade aandoe. En dat is iets wat ik koste wat kost wil voorkomen.

Tuurlijk heb ik een heel ander uitgangspunt dan mijn moeder had, want zij was alleenstaand moeder (zwaar hoor) en zij had geen consequente hulp zoals ik heb. Mijn moeder had alleen hulp op momenten dat het echt niet meer ging en dan gingen zusje en ik tijdelijk naar een opvanggezin bijvoorbeeld. Dan waren er al hele vervelende situaties aan vooraf gegaan. Bij mij is het meer preventief, waardoor dingen niet uit de hand lopen. Gelukkig maar, want ik hoop dat ik daardoor een veiligere en stabielere omgeving kan bieden aan mijn dochter. Maar het idee, dat ik in theorie in staat ben om de boel net zo te verprutsen als mijn moeder vind ik heel vervelend. Want ik wil vooral niet mijn moeder zijn (en dan vooral niet zo egoistisch).



Kijk, gaat best goed he praten over mijn herkomst Kreeftje??

Ik heb een tijd lang een beetje in verwarring gezeten over 'praten over mezelf'. Eerst deed ik dat nooit en toen ik hoorde dat het goed was, ging ik dat inene wel doen. Maar ook tegen mensen die er eigenlijk niks mee konden en die kregen dan een waslijst aan dingen opgesomt van mij die alleen maar erg schockeerde. Ik bedoel, ik had (nu nog) weinig affiniteit met mijn verleden, dus kon erover praten alsof het over een ander gaat. Maar die mensen zaten vervolgens wel met mijn verhaal en konden daar niks mee.

Dus praten over jezefl is goed, maar wel in de juiste stemming, met de juiste mensen en met het juiste doel. En soms ben je ook gewoon klaar met praten en dan is het weer tijd voor 'het leven'. M.a.w. dingen hebben een plekje en zo ook praten. Maar dan wel op een zinvolle manier, zoals bijvoorbeeld bij een therapeut, of met een goede vriend.

Snap je een beetje wat ik bedoel Kreeftje?



Inky, hoe is het trouwens met je? En anderen?

hey

Erg goed en knap dat je zo met de opvoeding bezig bent! Ikzelf geef mijn ouders ook wel de schuld van mijn 'problemen'. Al is dat misschien wel makkelijk, en kunnen ze er zelf ook niets aan doen.

Maar neem het ze iig wel kwalijk. Weten ze trouwens niet...

Ik wil zelf mijn kinderen later echt heeel anders op gaan voeden, al ben ik hier wel bang voor. Ze zeggen tog altijd dat iedereen dat zegt, maar uiteindelijk ga je bepaalde dingen tog overnemen.

Nou ja, dat zien we dan wel weer:)

Wat een duidelijke uitleg over die luchtwegen, denk dat dat helemaal klopt!

En idd, ik ben niet gewend zo te zijn zoals ik me soms nu gedraag. Het is ook gewoon wennen! En het gevoel hebben dat het over mezelf gaat als ik iets vertel heb ik ook niet altijd.

Toen ik 15 was is een vriendin van mij om het leven gebracht(vermoord door haar vader). Heel bizar. Ik vertelde tegen mijn therapeut en ze zei dat ik alle feitelijke dingen precies wist te vertellen. Wanneer ze begraven is, welke dag het is gebeurd enz. Maar ik weet niet meer hoe ik me toen voelde, hoe ik me gedroeg enz.enz.

Vraag me wel is af of ik dat onbewust heb weggestopt ofzo...

Omdat je wel eens hoort dat dit gebeurd vraag ik mezelf wel is af of ik dat dan ook heb gedaan, maar het is nou niet zo zeer dat ik hierzelf nog last van ondervind. Niet echt iig...

Dus meer omdat ik weet dat het zou kunnen, niet omdat ik het zelf denk. (jaja snap je het nog?;))

Toen ik tegen mijn therapeut over borderline begon, (wat ik ook lastig vind om te doen omdat ik weet dat mensen uit de hulpverlening dit vaker denken. Net als artsen in opleiding, die denken ook ineens dat ze alle ziektes hebben)zei ze dat het tog niet uitmaakt of ik dat heb of niet? Als ik de diagnose zou krijgen dan zou ik minder gemotiveerd zijn eraan te werken.

Snap wel wat ze bedoeld hoor! Maar ik vind het wel fijn om te weten, in het kader van de bevestiging vragen:)

Ingewikkeld gedoe hihi



Ik weet ff niet meer wie het zei maar borderline is wel impulsiviteit maar ergens ook weer niet denk ik. Het willen krijgen van bevestiging is ook een vorm van controle willen hebben over iets. Tog?

Wat is AS als ik vragen mag? En waar kun je je laten testen op 'kenmerken van...'



Goudappeltje, ik zit wel in therapie. Al noem ik het liever niet zo. Heb gesprekken met iemandKlinkt wat minder erg haha

Sterkte allemaal.

groetjess!

Eventjes een uurtje geslapen gaap :$. Ben toch een potje moe...zal wel van alle beslommeringen zijn.

Zometeen dochter ophalen, want dan is ze weer een nachtje bij mij.



Kreeftje, ik weet niet wat AS betekent.

Maar als je een diagnose hebt, dan is die opgebouwd uit 5 ASSEN.

AS I is de huidige problematiek, ziekte of whatever.

AS II is de persoonlijkheidsproblematiek

AS III is volgens mij gezondheid, omgeving, beinvloedende factoren

AS IV weet ik eventjes niet, ik geloof hoe j met relaties omgaat

en AS V is je score > hoe je je leven aankunt.



In mijn geval kamp ik dus volgens behandelplan op AS I met een chronische milde depressie en heb ik op AS II qua persoonlijkheidsstructuur een borderline en ombsessies-compulsieve problematiek. Mijn beinvloedende factoren zijn diverse gezondheidsproblemen (vermoeidheid) en somatiseren. OP AS IV staat dat ik relatieproblemen heb en mijn GAF score is (ik meen) 60.



De diagnose is ingevuld aan de hand van persoonlijkheidstesten en natuurlijk hoe ze me tijdens dagbehandeling hebben meegemaakt.

Voor een echte officiele diagnose moet je je denk ik door de mangel laten halen en allerlei testen doen. Een indruk van 1 therapeut wil niet altijd alles zeggen. Maar diverse therapeuten en psychiater en/of allerlei testen geven denk ik een stabieler beeld.

Waarom laat je het niet uitzoeken als je behoefte hebt aan die duidelijkheid?



Overigens wil mijn behandelaar ook niks weten van diagnoses. VIndt ze niet belangrijk zegt ze. Ze vindt mij als persoon(lijkheid) veel belangrijker om als uitgangspunt te nemen en verder de diagnoses "ach..." zegt ze dan. Je hebt altijd te maken met meerdere invloeden en die maken alles bij elkaar wat je bent en niet de diagnose en daar heeft ze natuurlijk wel een beetje gelijk in.

helemaal mee eens... Ook al zouden we allemaal de diagnose hebben, dan nog zijn we verschillende personen en zou de ene therapie niet passen bij iedereen!

Ben net aant uitzoeken geweest hoe het zit met verzekering.

Het word wel vergoed, als ik pakket 2 neem zeg maar! Dat heb ik nog niet, kan in januari nog veranderen. het probleemis dat ik verzekerd ben via mijn moeders werk en ze weten het niet.. Irritand dus!

Dan betaal ik 20 per maand extra, en krijg in totaal 460 euro vergoed per jaar. Weet alleen niet of mijn therapeut erook onder valt.

Hoe zit dit bij jullie?

Ik zat me net af te vragen: Hoe zijn jullie zo bij een psy. gekomen? Ik eigenlijk omdat ik door mijn opleiding veel mezelf tegen kwam en last met mezelf kreeg. Toen adviseerde mijn mentor is met schoolpsy te gaan praten. Dus vandaar...

Anders had k het nooit gedaan of gedurfd!

Nou fijne avond

groetjess

Dochter is weer bij mij, echt fijn. Ze ligt nu net lekker op 1 oor, dus eventjes reageren op jou Kreeftje.



Waarom ben je eigenlijk via je ouders verzekerd? Ik dacht dat je zelf verzekerd moest zijn als je studeert? Het is wel handig om een verzekering te nemen die je behandelingen (grotendeels) vergoedt.



Maar...waarom speel je eigenlijk geen open kaart met je ouders? Je kunt het wel heel omslachtig proberen te vermijden, maar uiteindelijk is het wel handig als je ouders min of meer weten waar je mee bezig bent lijkt me.

Tenzij je het huis uitgaat natuurlijk.

Kijk, ik weet niet wat voor relatie je hebt met je ouders en kan dus ook niet inschatten hoe ze reageren op e.e.a. Maar je woont volgens mij nog wel thuis. In die situatie lijkt het mij het prettigst om gewoon redelijk open en eerlijk met elkaar om te kunnen gaan.

Omdat ik dat niet kon met mijn moeder en haar gehijg in mijn nek me teveel werd, ben ik het huis uitgegaan...nou ja, na hele grote fikse ruzies en ook doordat ik eruit ben gezet. Maar dat is weer een ander verhaal.

Punt is dat ik de ruimte erg kon waarderen en dat heeft mij goed gedaan. Hiedoor hoefde ik niet meer te liegen, want ik was op mezelf.

Dit is overigens geen pro "ga op kamers wonen verhaal", maar meer kiezen hoe je wilt (samen)leven met je ouders. In je huidige situatie lijkt me dat eerlijk het langst duurt?

quote: Dit beïnvloedt mijn leven nog dagelijks, en steeds meer naarmate ik ouder word lijkt het wel..

Genoeg daarover. Als ik hierbij te veel stil sta (en dan heb ik in therapieën natuurlijk veel gedaan) dan wordt het er voor mij niet beter op. Het heeft me nog nooit geholpen. Sterker nog, dan voel ik me alleen nog maar nóg kloteriger. Je verandert er toch niks aan. Loslaten is de kunst. Ik leef nu, en ik moet nu mijn eigen geluk maken. Daarbij heb ik de zorg voor 2 kinderen. Ik moet er wat van maken. Voor hun. En natuurlijk ook voor mezelf. Ik moet door.

Het doet mij ook weinig goed om er in te gaan zitten, want ik verander toch niks meer aan de situatie. Probeer dan ook net als jij me te focussen op het heden en de toekomst.

Ik kan verder alleen maar melden dat ik de laatste tijd erg moe ben. Ga 's avonds al om 22.00 uur mijn bed in, en dan slaap ik ook de hele nacht. En dan nog word ik 's ochtends hondsmoe wakker.

Balen joh, ik ken het maar al te goed. Gelukkig gaat het bij mij nu niet eens zo heel slecht. Want ik word dan wel erg moe wakker, over het algemeen hou ik de laatste tijd de dagen nu best goed vol. Ik hoop dat je snel je energie terug krijgt Inky. Maar is dit misschien ook een bijwerking van de medicatie? Want Kohana heeft (had?) ook veel last van vermoeidheid...



Het gaat in psychisch opzicht best goed. Maar die moeheid is zo lastig!! En ik wil zo veel.

Fijn dat je je psychisch wat sterker voelt. Ik kan alleen maar hopen en wensen dat de vermoeidheid bijdraait. Dus ik zal voor je -en

Groetjes, Inky.

heej meiden....



hoop geschreven vandaag...en lastig dat je tijdens het reageren niet meer kan zien wie nou precies wat schreef....



ik heb zoveel mogelijk proberen te lezen...nam niet alles helemaal op...maar het een en ander blijft er wel hangen....



wat ik hier nergens terug zie of lees...is dat ergens ook de diagnose N.A.O kan worden gegeven...

je kunt dus uit verschillende persoonlijkheidsstoornissen trekken vertonen zonder dat je aan het gehele beeld voldoet om het als diagnose te krijgen.

als het dusdanig verstorend is voor jezelf en je leefomgeving...afhankelijk hoelang je ergens last van hebt....dan wordt bij mijn weten eerst een stoornis aangetoont...en wanneer er geen geheel beeld van een bepaalde stoornis is...dan wordt deze N.A.O genoemd...eventueel aangevuld met de trekken van bepaalde stoornissen.



zo heb ik persoonlijkheidsstoornis N.A.O (niet anders omschreven) borderline en aanhankelijke trekken....

ik heb een borderline stoornis en een aanhankelijke stoornis...maar omdat deze niet continue aanwezig is geweest van mijn 16e tot en met heden...ik heb een tussenpose gehad van 7 jaar met weinig problemen....heb ik niet de volledige diagnose...(volgens mij heb ik dit hier al eerder geschreven)



volgens mij val je zodra je een diagnose persoonlijkheidsstoornis hebt...onder bijzondere ziektenkosten...wat inhoudt dat alle benodigde hulp/ therapieen volledig vergoedt worden zonder dat je daarvoor een speciaal pakket hoeft te hebben.

zo heb ik in het begin nog een eigen bijdrage gehad...maar vanaf het moment dat er een diagnose kwam...in ieder geval N.A.O....heb ik geen eigen bijdrage meer gehad maar viel ik dus onder de bijzondere ziektenkosten.



ik kan er ergens naast zitten hoor...ik ben ook maar een leek.



in ieder geval...ik ben bij het ggz terecht gekomen via maatschappelijk werk...waar ik eerst hulp zocht mn vanwegen een drankprobleem...

mijn maatschappelijk werkster stuurde me vervolgens door...omdat zij uit de gesprekken die we hadden opmerkte dat er met mij veel meer aan de hand was...volgens haar had ik eerder last van een persoonlijkheidsstoornis...waar mijn drankgebruik uit voort kwam.



wat de opvoeding van mijn dochter betreft...daar heb ik veel hulp bij gehad van mijn therapeute en van jeugdzorg..en mijn dochter heeft in een K.O.P.P groep gezeten...( voor kinderen met een ouder die psychiatrisch patient is)

in zo'n groep leert je kind om te gaan met de 'ziekte' van een ouder.

een stoornis bij een ouder kan er namelijk weer voor zorgen dat het kind later ook problemen kan krijgen....en aangetoont is dat bij het ingrijpen voor de puberteit door hulp van K.O.P.P....dat de kans op problemen bij het kind hier door sterk afneemt.



mijn moeder heeft geen stoornis...maar ze is wel een persoon die zich alles wat er gebeurd snel persoonlijk aantrekt...snel zwaar gekwetst is.

zij is iemand die altijd heel erg beschermd is opgevoed door mij oma...en altijd te horen kreeg en nog; jij kan er niks aan doen hoor...alles draaide om mijn moeder en iedereen moest rekening houden met haar.



zo is de persoonlijkheid van mijn moeder nu dus; ik kan er toch ook niks aan doen!...jij houdt geen rekening met mij!....

wel duidelijk is het dus dat je opvoeding je altijd vormt tot de persoon die je vandaag de dag bent.....zo heb ik in feite dus altijd te horen gekregen dat ik slecht rekening met mijn moeder kon houden...dat de dingen snel mijn schuld waren....ik moest altijd aan haar verwachtingen voldoen....en ben ik nu dus een persoon die snel denkt dat alles wel mijn fout zal zijn...dat ik dan wel slecht zal zijn.....etc....

veel dingen ontstaan uit aangeleerde gedachtengangen...je kunt ze wel veranderen maar dat zal veel tijd en inspanning kosten.



en dat over onvoorwaardelijke liefde....ik zie het eigenlijk zo...als mijn moeder mijn moeder niet zou zijn...maar een wildvreemde...dan zou ze iemand zijn waar ik snel aan voorbij zou lopen...van haar ideeen en opvattingen gaan mijn haren snel recht overeind staan....maar ze is mijn moeder...heeft me nooit opzettelijk iets aangedaan of 'borderline' bezorgd....ze zal altijd alles voor me doen...alleen verwacht ze altijd terug dat wat ze geeft...dat je dat ook terug moet geven...en kun je dat niet...dan hou je geen rekening met haar en ben je egoistisch whaaaaaaaaaaa....

maar goed...dat is dus haar persoonlijkheid...en ik hou sinds een uitbarsting tussen ons afgelopen zomer nu gewoon afstand...want ik ga er anders aan kapot....en ze zal dat nooit begrijpen.



haar opvatting is dus ook...een ouder kind relatie in onvoorwaardelijke liefde en je moet elkaar dus gewoon zo kunnen nemen zoals je bent...omdat je een natuurlijke band hebt samen...

mmm..zo denk ik daar dus niet over...ik hou van haar omdat het mijn moeder is...maar een hechte band met haar kan ik echt niet handelen...dus hou ik nu afstand...want idd...nog 1 keer in hetzelfde verhaal terecht te komen....en dan is het gebeurd voor mij met de onvoorwaardelijke liefde...en dan zal ons contact ook echt over wezen.

Vlijtigliesje, je bent een echte hekkesluiter is me opgevallen. Wat maak je het vaak laat haha.

quote:volgens mij val je zodra je een diagnose persoonlijkheidsstoornis hebt...onder bijzondere ziektenkosten...wat inhoudt dat alle benodigde hulp/ therapieen volledig vergoedt worden zonder dat je daarvoor een speciaal pakket hoeft te hebben.

zo heb ik in het begin nog een eigen bijdrage gehad...maar vanaf het moment dat er een diagnose kwam...in ieder geval N.A.O....heb ik geen eigen bijdrage meer gehad maar viel ik dus onder de bijzondere ziektenkosten.



ik kan er ergens naast zitten hoor...ik ben ook maar een leek.



Een therapeut van de dagbehandeling heeft eens tegen de groep (waar ik dus ook inzat) gezegd dat we al die testen moesten doen, zodat ze met een diagnose konden komen. Ik had zoiets van: "huh, diagnose?? Hoezo, wat dan? Ik ben niet gek hoor" en toen heb ik dit ook gezegd en gevraagd waarom we een diagnose kregen en of het ook mogelijk was om geen diagnose te krijgen. Toen was het antwoord eigenlijk dat dit niet kon en er toch een diagnose uit ging rollen. Ik vond dit nogal raar en heb gevraagd waarom je een diagnose moet hebben, ook als er misschien helemaal niks aan de hand is (dat betwistte de therapeut, want daarvoor zaten we immers in dagbehandeling en was er dus wel degelijk iets aan de hand). Maar goed, de diagnose moesten ze stellen voor de verzekering. Want zonder diagnose geen vergoeding. Ik vond dit echt nogal belachelijk, want dan krijg je een stickertje terwijl er misschien helemaal niks te plakken valt. Maar goed, zo geschiedde het.

heej intiem.....



ik maak het vaak laat ja haha...

als ik me zo onrustig voel en vroeg naar bed ga...dan word ik midden in de nacht wakker en slaap vervolgens niet meer....ga ik laat naar bed...dan slaap ik wel tot de volgende morgen...



maar even over die diagnose...

een diagnose waar dan ook over...dat wil nog niet zeggen dat je gek bent of zo toch?

het geeft alleen maar aan wat voor een probleem je met jezelf kunt hebben...en daar kun je met de juiste hulp dus iets aan doen.

en wat ze zeggen...je zit niet voor je zweetvoeten of zo in therapie of wat dan ook toch?



een diagnose kan je helpen om de juiste hulp te krijgen.....

ik denk dat er een soort van taboe rust op een diagnose...net zoals dat misschien op medicatie doet...;

'als je pillen slikt ben je vast gek'....dat is dus ook niet waar....het is alleen maar een ondersteuning.

daarnaast krijg je bij een diagnose dus idd vergoeding van hulp...en het is hulp die je gewoon vaak nodig hebt.



een persoonlijkheidsstoornis geeft ook alleen maar aan dat je bepaalde problemen hebt met jezelf...en als je het ergens onder controle leert houden...dan help je jezelf alleen maar...



ik denk niet dat je jezelf helpt door je te verzetten tegen een diagnose of tegen medicatie...

het is ergens ook dubbel soms...want men wil weten wat er met hem of haar aan de hand is...men wil hulp... er iets aan doen...maar een diagnose wil men vaak niet....want ze zijn niet gek....



trouwens...ik heb op bepaalde momenten dus alle symptonen van borderline....maar heb ook een lange periode gehad dat er weinig aan de hand was....

van de afhankelijke stoornis...daar heb ik maar een paar trekken van...ik heb bv niet een ander nodig om keuzes voor mezelf te kunnen maken...ben op zich heel zelfstandig...ik raak vaak alleen in een relatie afhankelijk...denk dan dat ik niet meer zonder de ander kan leven en kom bv niet meer voor mezelf op...kan mijn grenzen in wat ik wel en niet wil niet meer aangeven of bewaren.....alles staat dan in het teken van de ander....en wanneer ik het kwijt dreig te raken of raak....dan trekt het mijn borderline probleem omhoog en krijg last van alle symptonen die je maar kunt bedenken.

als ik weer enigzins tot mezelf ben en alleen...dan zijn er nog wel symptonen aanwezig....maar niet genoeg om aan het beeld borderline te voldoen....

ik kan mezelf dus heel goed vinden in de diagnose P.S N.A.O borderline en afhankelijke trekken....



ik ben niet gek...zeker niet...ik heb alleen problemen met mezelf waar ik na het krijgen van de diagnose de juiste hulp bij heb gevonden en gekregen en ook de juiste medicatie die een hoop voor me opvangt.

zo ben ik nu dus na een paar helse dagen weer een stuk kalmer...weet voor mezelf wat ik wel en niet wil....en heb mijn vriend dan ook gezegd dat hij zijn tijd eerst maar aan zijn dochter moet gaan besteden want ik krijg nu toch niet datgene waar ik me goed bij kan voelen.

ik ben veel sneller weer tot mezelf waar het voorheen echt totaal uit de hand kon lopen.



het is wel zo dat een 'stempel' je soms ook tegen kan werken...zo zetten mijn spver bv niet in mijn b.o.r regeling dat ik last had van borderline...maar vermeldde alleen N.A.O cluster B/C....

hij zei me dat hij dat express had gedaan...want stel dat ik uit zou moeten wijken naar schagen voor een b.o.r....waar ze mij persoonlijk dus niet goed kennen....dan zouden ze dat stempeltje zien en me misschien daardoor wel totaal verkeerd aan gaan pakken...

zo van; ow jee een borderliner...niet te snel een b.o.r geven...zo snel mogelijk weer naar huis laten gaan als ze er wel is.

ik kon dat namelijk heel goed zelf in de gaten houden en als ze mij standaard volgens die diagnose zouden gaan aanpakken kon dat bij wel eens totaal averechts uit gaan pakken.

zo zou ik bij bv een sollicitatie ook nooit direct aangeven dat ik ergens een diagnose van heb...ook dat kan tegenwerken door een bepaald beeld wat andere mensen erbij kunnen hebben...wat ik trouwens niet raar vind...het is begrijpelijk.



alles heeft zijn voor en zijn nadelen...alleen een diagnose kan voor jezelf dus wel heel positief zijn om ergens de juiste hulp te krijgen die je nodig hebt.

quote:heej intiem.....

Heej, ben weer terug van dagactiviteitencentrum en (weer) lekker geschilderd. Wat plenst het zeg.



maar even over die diagnose...

een diagnose waar dan ook over...dat wil nog niet zeggen dat je gek bent of zo toch?

het geeft alleen maar aan wat voor een probleem je met jezelf kunt hebben...en daar kun je met de juiste hulp dus iets aan doen.

en wat ze zeggen...je zit niet voor je zweetvoeten of zo in therapie of wat dan ook toch?

Nee, weet ik ook wel dat het niet voor zweetvoeten was...ik had het erg nodig, want zonder die therapie had je me bij elkeaar kunnen vegen. Maar goed, ik heb me altijd heel erg verzet tegen diagnoses. Dat heeft te maken met mijn achtergrond en mijn rechtlijnige manier van denken en alles en iedereen in hokjes en structuurtjes willen plaatsen om grip te krijgen op deze warrige wereld.

Ik heb een verpleekkunde achtergrond en ik was altijd de hulpverlener. Ik heb zelfs als verpleegkundige in opleiding en met vakantiewerk clienten begeleidt. Ook vrouwen met borderline. Ik ken de boekjes van a tot z uit mijn hoofd over diagnoses en die zijn heel zwart/wit. Een borderliner is zo, een schozifreen is zo, etc. Dat laat nul ruimte toe tot nuances en aangezien ik daar zelf ook al niet zo goed in ben...was een diagnose wel het laatste wat ik wilde. Want ik was toch immers niet gek?!?!?



Er rust niet alleen bij de buitenwereld een taboe op psychiatrie, therapie, medicijnen en wat nog meer. Dit hardnekkige denken zit ook redelijk in mijn eigen kop en ik vind het daarom erg moeilijk om eraan toe te geven. Ik weet nl. dat ik ongewild anders kijk naar mensen als ik weet dat ze 'iets' hebben en pas mijn houding daar op aan. redelijk geforceerd eigenlijk. Ik wil mezefl niet zo zien en ik wil al helemaal niet dat anderen mij gek vinden.



een persoonlijkheidsstoornis geeft ook alleen maar aan dat je bepaalde problemen hebt met jezelf...en als je het ergens onder controle leert houden...dan help je jezelf alleen maar...

Zeker met je eens

ik denk niet dat je jezelf helpt door je te verzetten tegen een diagnose of tegen medicatie...

het is ergens ook dubbel soms...want men wil weten wat er met hem of haar aan de hand is...men wil hulp... er iets aan doen...maar een diagnose wil men vaak niet....want ze zijn niet gek....hahaha, ikke niet gek lol



trouwens...ik heb op bepaalde momenten dus alle symptonen van borderline....maar heb ook een lange periode gehad dat er weinig aan de hand was....

van de afhankelijke stoornis...daar heb ik maar een paar trekken van...ik heb bv niet een ander nodig om keuzes voor mezelf te kunnen maken...ben op zich heel zelfstandig...ik raak vaak alleen in een relatie afhankelijk...denk dan dat ik niet meer zonder de ander kan leven en kom bv niet meer voor mezelf op...kan mijn grenzen in wat ik wel en niet wil niet meer aangeven of bewaren.....alles staat dan in het teken van de ander....en wanneer ik het kwijt dreig te raken of raak....dan trekt het mijn borderline probleem omhoog en krijg last van alle symptonen die je maar kunt bedenken.

Tja, ik zou van mezelf zeggen dat ik dus (gelukkig) geen last heb van een afhankelijkheidsstoornis. Maar moet wel oppassen met mezelf. Ik ben nl. en heel zeflstandig en vrijgevochten iemand en heb enorme behoefte aan ruimte. Ik dreig mezelf wel te verliezen in een hechte relatie met een ander (vriend, maar ook dochter). Ik vind het erg moeilijk om bij mezef fte blijven en raak mezelf een beetje kwijt. Die ander gaat teveel "in mij" zitten (beetje rare uitleg) en dingen worden voor mij vaag en blurry en ik raak het overzicht kwijt. Ik heb mede daarom ook afstand nodig t.o.v. dochter, anders ga ik op een onprettige manier mijn identiteit terug proberen te krijgen of ik verdwijn in mezelf (ach, vaag uitgelegd, snap ik). Dus niet samenwonend ben ik eigenlijk op mijn best en nu vriend en ik weer afstnad hebben tov elkaar merk ik ook dat ik weer beter ga functioneren (als ik maar niet ga denken en peikeren over onze relatie). Dat maakt me dan juist toch heel onafhankelijk?



als ik weer enigzins tot mezelf ben en alleen...dan zijn er nog wel symptonen aanwezig....maar niet genoeg om aan het beeld borderline te voldoen....

ik kan mezelf dus heel goed vinden in de diagnose P.S N.A.O borderline en afhankelijke trekken....



ik ben niet gek...zeker niet...ik heb alleen problemen met mezelf waar ik na het krijgen van de diagnose de juiste hulp bij heb gevonden en gekregen en ook de juiste medicatie die een hoop voor me opvangt.

zo ben ik nu dus na een paar helse dagen weer een stuk kalmer...weet voor mezelf wat ik wel en niet wil....en heb mijn vriend dan ook gezegd dat hij zijn tijd eerst maar aan zijn dochter moet gaan besteden want ik krijg nu toch niet datgene waar ik me goed bij kan voelen.

ik ben veel sneller weer tot mezelf waar het voorheen echt totaal uit de hand kon lopen.

Knap van je hoor, want de verleiding is groot om bij de ander te willen zijn. Goed dat je je gezondheid dan toch voor ogen kunt houden!





zo zou ik bij bv een sollicitatie ook nooit direct aangeven dat ik ergens een diagnose van heb...ook dat kan tegenwerken door een bepaald beeld wat andere mensen erbij kunnen hebben...wat ik trouwens niet raar vind...het is begrijpelijk.

Nee, dat zou ik ook nooit doen! Hoe ik de gaten in mijn leven dan moet verklaren weet ik nog niet. Maar een baan zet je alleen maar op de tocht door die eerlijkheid, dus ondanks alle taboedoorbrekende bedoelingen...nee, dan maar een taboe.



alles heeft zijn voor en zijn nadelen...alleen een diagnose kan voor jezelf dus wel heel positief zijn om ergens de juiste hulp te krijgen die je nodig hebt.

Als de relatietherapie toch vooral richting persoonlijkheidsproblemen wijst, dan zal ik nog wel eens duidelijker aan het jasje van mijn spv-er trekken om bijvoorbeeld testen te doen en gepaste hulp te zoeken. Dan is er denk ik echt een goede aanleiding om verder te wrikken aan mezelf. Of als het op korte termijn toch weer rap naar beneden gaat met mezelf.Kohana meid, hoe is het eigenlijk met je? Ben benieuwd of je je inmiddels wat beter voelt.

heej intiem...



voor mij geldt dat ook hoor...dat ik eigenlijk alleen in de knel kom wanneer een band met iemand heel hecht is...relatie of kind....

met gewone vriendschappen heb ik het niet....ik ben op zich ook heel zelfstandig en vrijgevochten...wil per se mijn eigen geld verdienen en niet afhankelijk zijn van iets of iemand anders...ben gesteld op mijn eigen huis...mijn eigen dingen...bepaal alles graag zelf...ben op mijn werk liever in leidinggevende functie dan te moeten volgen...al weet ik wel van mezelf dat ik nu niet altijd in staat ben nog om die leiding goed te kunnen geven...dus heb mezelf toen het slechter begon te gaan terug laten zetten...of ik doe iets goed...of ik moet het even laten en tjesses ik heb zitten janken toen ik voor mezelf moest zeggen; ik kan het even niet meer.



het is idd zo dat  er heel zwart wit tegen diagnoses wordt aangekeken...zo zie je maar...een bordie is niet de enige die daar last van heeft



ik heb het zelf...maar als ik een sollicitante zou krijgen en die zou me direct zeggen dat ze last heeft van borderline...ik weet niet of ik haar aan zou nemen...denk het niet...want het is gewoon niet in te schatten in hoeverre het van invloed zou zijn op het werk...en dat risico neem ik niet...hoe lullig het ook zou kunnen zijn.

zoiets hou je toch...dus je kunt beter je mond houden en jezelf eerst bewijzen dat je het kunt.



ik heb op mijn werk alle vrijheid gekregen om met mijn problemen om te leren gaan....en mijn diagnose heeft daar toen alleen maar bij geholpen...omdat het aan te tonen viel wat er met me aan de hand was en ik vervolgens dus ook aan kon tonen dat er echt wel iets aan te doen valt...

daarnaast hadden ze al jaren lang ervaring met me en wisten ze wat ze aan me hadden...

ik weet wel als alles naar boven was gekomen op het moment dat ik nog geen vast contract had...dan had ik er echt wel uitgelegen...en ik ben dus nog steeds hard bezig om te bewijzen dat ik steeds meer herstellende ben...mijn managers functie heb ik nog niet terug....dat zou ik nu ook trouwens nog niet aan kunnen...ben nog wel een jaartje zoet denk ik voordat ik dat weer aankan...en ik zal dan eerst moeten bewijzen dat het ook goed blijft gaan voordat ze me de functie officieel terug zullen geven.



een vriendin van mij overkomt dat ook vaker...ze heeft met regelmaat last van psychose...en daarnaast is ze dan te kort bij een werkgever in dienst om het vertrouwen te krijgen dat het allemaal wel goed komt...en of haar contract wordt niet verlengt of ze werken haar er uit.

ik zei haar ook dat het misschien lullig kan wezen...maar dat ze het niet persoonlijk op moet proberen te vatten...zakelijk gezien is ze een risico....

ze kan wat dat betreft beter even gebruik maken van de ww en alle tijd besteden om aan zichzelf te werken.





ik kan me er wel wat bij voorstellen...als je zelf je papieren hebt...en ook met mensen hebt gewerkt die soortgelijke problemen hebben...en dan zit je ineens zelf aan die kant van de lijn....er komt een stuk trots bij kijken en makkelijk lijkt me dat niet om dat opzij te zetten.



maar goed...het kan de beste overkomen om bv een burnout te krijgen...ook daar kun je jaren mee zoet zijn en totaal uit de roulatie raken.

ik denk dat het meer aan de maatschappij ligt waar we in leven dan dat een diagnose zwart wit wordt gezien op werkvlak....

alles draait om prestaties en geld...en tijd is geld...iemand in de ziektewet of die zijn werk niet goed kan doen kost geld....en hoe graag ik ook iemand de kans zou willen geven die bij sollicitatie zegt; ik heb wel last van borderline...en vervolgens een tijd later met problemen in de ziektewet zou belanden...al zou het tijdelijk zijn...dan is het mijn kop die mee rolt...want ik had het kunnen inschatten...



het leven is soms gewoon keihard en er lopen vandaag de dag dan ook heel wat meer mensen met psychische klachten rond dan lang geleden.

hoeveel mensen overkomt het niet dat hun relatie op de klippen loopt...wat voor iedereen heftig aan kan komen.....maar in veel bedrijven is het officieel niet meer toegestaan om je daar bv een paar weken voor ziek te melden...

doorgaan is het motto...problemen hebben is nog niet hetzelfde als ziek zijn...dus neem je vakantiedagen daar maar voor op als je het even niet red....of die uren moeten in ieder geval worden gecompenseerd.



tjah...............

up

Even een update van mijn kant:

ik heb fijne rustige dagen achter de rug zonder mijn vriend. Zoals gezegd was het enerzijds ontspannen en bijtanken en anderzijds heel verdrietig en beangstigend geweest als ik eraan dacht dat het wel een voorbij kon zijn. Gelukkig duurde de onzekerheid niet al te lang, want gisteren hadden we ons 2e gesprek met de peut en dat was een heel fijn gesprek! Ook fijn om elkaar uberhaupt weer te zien en te spreken.



Helaas gisteren weer knallende ruzie gehad en dat lag -ben ik bang- vooral aan een vreemde reactie van mij. Ik reageerde nogal overtrokken en idioot op een vraag van hem (wat een zelfkennis he). Maar goed, vriend is -weer- boos naar zijn huis vertrokken en ik heb de hele nacht nodig gehad om daar achter te komen (achter het feit dat ik me nogal opgefokt heb gedragen). Driedubbel excuses aangeboden en verder...



ik ben supermoe...van alles en alle emoties en gepieker en gestress etc



Hoe is het met jullie allemaal?

Even een snelle update.. (heb weinig tijd, zo de deur uit van kantoor naar huis.)



Het gaat steeds wat beter, ben nog wel moeier dan normaal overdag, maar het lijkt wel steeds minder te worden. Afgelopen dinsdagavond heb ik alleen heel slecht en onrustig geslapen, de hele nacht liggen woelen en draaien, en zweten. Ik was kapot woensdag, er kwam niks uit mijn handen. Gelukkig was ik 's middags vrij omdat ik naar de tandarts moest. Ik heb toen eerst even anderhalf uur liggen slapen en toen ging het wel weer.  Gisteren ging het ook wel ok, gisterenavond gesport en de sauna in. Daarna was ik helemaal rozig en ik viel dan ook snel in slaap. Goed geslapen vannacht ook. Ik kwam alleen wel weer heel traag op gang vandaag, pas na de lunch was ik echt mezelf.



Het gaat iig de goede kant op, zal proberen binnenkort meer te vertellen hier.

Fijn Kohana dat het de goede kant met je uitgaat. Lastig dat je toch nog veel last hebt van de bijwerkingen. Maar het gaat met kleine stukjes ook qua vermoeidheid en slaapproblemen steeds wat beter toch? Dus dat biedt perspectief!Dat zou voor mij echt een ongelooflijk obstakel zijn hoor, als ik me zo vermoeid zou voelen. Want ik voel mij nu al bij perioden heel slecht qua energie en dat is dan ook een van de bijdragende factoren dat ik dan depressief wordt (of andersom, ik ben depressief en voel me daardoor erg vermoeid. Beetje kip of het ei verhaal en weet zelf nooit zo goed wat nu waar begint). Hoe dan ook is vermoeidheid echt heel vervelend!Hier een gezellige avond gehad met vriendin: lekker uit eten geweest en bijgekletst. Ik had haar 2 maanden niet gezien omdat mijn pet er niet naar stond (teveel relatietroubles), maar was wel erg fijn om elkaar weer te zien.Zeguhm, hebben jullie de maan ergens gezien? Beetje gekke vraag, maar ik ben 'm "kwijt" haha. Komt zo dat ik normaal gesproken met mijn dochtertje als slaapritueel heb dat we 's avonds de maan weltrusten zeggen (door het raam zwaaien, maar soms ook naar buiten als we 'm door het raam niet kunnen zien). Maar zelfs als ik buiten ben zie ik 'm de afgelopen week nergens...waar hangt dat ding toch uit???Verder al 1 nachtje weer gezellig samen geslapen met vriend en dat is toch wel heel fijn en vertrouwd. Nu zijn we dit weekend samen (voorbehouden dat we geen ruzie krijgen) en dan doen we weer een nachtje of wat niet.Weltrusten voor nu.

Hallo ladies,



Ik ben een vrouw van eind dertig en bij mij is borderline geconstateerd vroeg in mijn jeugd. In die tijd was het nog iets waar niet veel over bekend was en de hulpverlening heeft in die tijd daardoor ernstig tekort geschoten. Ik heb allerlei medicatie en vormen van therapieen geprobeerd en niets scheen te helpen.



Pas in de zomer van 2005, na 3 suicide pogingen op een rij, heb ik van een gerenomeerd psychiater Efexor voorgeschreven gekregen. Ik ging van een dosis van 75 mg naar een dosis van 300 mg in een vrij korte tijd. Ik had daar vreselijke bijwerkingen van, maar toch bleef ik volhouden.

Na ongeveer twee weken waren de bijwerkingen verdwenen en na een maand begon mijn omgeving te merken dat mijn medicatie begon te werken. Zelf had ik dat nog niet door.

Nu terugkijkend kan ik zeggen dat Efexor mijn leven letterlijk heeft gered. Het haalt de scherpe kantjes af van mijn boderline stoornis. Het is wat "vlakker" allemaal, maar die ernstige dalen en hoge pieken zijn weg. Ik kan weer functioneren en hier heb ik zo'n 25 jaar op gewacht.



Omdat ik de diagnose voor mijn 17e levensjaar voor het eerst heb gekregen, krijg ik nu een uitkering van de Wajong, een speciale uitkering voor jonge mensen met psychische problemen.

Hopelijk kan ik in de toekomst, met de juiste medicatie en begleiding, een normaal leven leiden. Iets wat ik nooit heb gekend.



Met zo veel jaren ervaring op het gebied van Borderline, weet ik dat het gebruik van de juiste medicijnen het allerbelangrijkste is om deze vervelende stoornis enigszis onder controle te houden.

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte *;

Hi Intiem,



Ik herken die scherpe reactie uit jouw verhaal zelf ook heel erg. Vanmorgen is mij hetzelfde overkomen. M'n vriend zei iets in de vorm van kritiek (maar niet lullig bedoeld ofzo) en meteen trok ik de conclusie dat we er dan maar een punt achter moeten zetten, terwijl we het voor de rest echt supergezellig hebben samen. Hij zat me ook echt verbaasd aan te kijken. We zijn pas een paar weken samen en dit is al de tweede keer dat ik zo heftig reageer, maar al de vijfde keer dat ik er een punt achter wilde zetten. Ik baal daar zo van, want je gaat enorm aan jezelf twijfelen. Terwijl je op het moment zelf echt voelt dat je gelijk hebt en dat achteraf dus niet zo blijkt te zijn. Je weet zelf niet meer wat een goede reactie is en wat niet.



De moed zakt me daardoor wel een beetje in de schoenen. Leer ik hier ooit mee omgaan? En hoe moet je dat in godsnaam doen? Heeft er iemand tips, want die kan ik wel gebruiken.

Hoi Petra, goudappeltje en anderen,



Je verhaal klinkt heftig Petra. Fijn dat bij jou medicatie zo goed heeft geholpen.

Ik was dus met die vriendin uit eten geweest en zo hebben we het ook even gehad over mijn hulpverleningstraject en borderline in het algemeen. Toen zie mijn vriendin dat de inzichten van tegenwoordig dus heel anders zijn dan die van vroeger en dat borderline ook te genezen is. Waar het vroeger een chronische ziekte was, is het nu dus overkomelijk. Nou, dat biedt perspectief toch?

Wie weet Petra, kun je ooit meer functioneren zoals je zou willen. Ik heb die hoop voor mezelf in ieder geval nog niet opgegeven.



Maar goed, voor wat ik heb begrepen hebben borderline mensen ook nogal de neiging om superhoge verwachtingen (en dito) frustraties te hebben. Dus dan moet je dat 'normale' functioneren dus wel binnen 'normale' verwachtingen plaatsen...anders blijf je bezig om nooit te voldoen aan verwachtingen.



Goudappeltje, uhm, of ik tips heb? Tips waarover ook alweer? Over niet zo uit je slof schieten enzo? Tja, natuurlijk bestaan er tips en daar moet je dan denk ik veel op oefenen hoor. Want het is niet iets wat altijd zo maar 123 werkt. Maar bijvoorbeeld uit de situatie stappen wil wel werken (zoals ik nu dus ook doe met mijn relatieproblemen) en dat geeft effe lucht. Daardoor krijg je gewoon de kans niet om het helemaal op te blazen, want de ander is er immers niet. En na wat uurtjes ofzo kan het zijn dat je dingen weer wat kunt relativeren. Maar goed, dit is een oefenen en het lukt mij ook lang niet altijd om ergens uit te stappen. Dan blijf ik hangen in stomme buien. Maar de kans is wel groter dat ik het licht zie als ik uit de situatie ben dan wanneer ik in de situatie blijf.



Het gaan nu eigenlijk wel goed. Ik heb een relatief rustig weekend achter de rug met weinig druk (nadat ik dus zo'n onzekere week daarvoor had). Vriend heeft even de zorg overgenomen van dochter, omdat ik op haar doorflipte en erg boos deed en ook lichtelijk agressief werd. Toen heb ik even een time out genomen en heeft vriend zich wat meer met haar bemoeid en daardoor kreeg ik even wat meer rust in mijn kop en kon ik beter ontspannen.

Ik heb eigenlijk een beetje domme keuze gemaakt met crechedagen die ik omgewisseld heb.

Hierdoor gaat dochter naar de creche op een dag dat we allebei vrij zijn. Dat leek me leuk, zodat vriend en ik even tijd hebben voor elkaar. Maar daardoor heb ik haar dus een dag meer in m'n eentje als vriedn aan het werk is en dat is eigenlijk 1 dag teveel. Nou ja, misschien kijk ik nog wel of ik het weer terug kan draaien.



Hebben jullie een beetje fijn weekend gehad?

Kreeftje, hoest?

hey,

goudappeltje, heb je het hem verteld? Misschien dat dat helpt, dan heeft hij meer begrip? Verder is uit de situatie weggaan ook wel een idee, ff tot jezelf komen. Dan zie je het na een kwartiertje misschien al heel anders.



ik lees altijd wel ff bij maar niet altijd tijd te reageren. Ook vraag ik me af of ik hier wel hoor als ik een dipmoment heb en dan denk ik: Laat maar. Niemand heeft tog wat aan mijn adviezen.

En als niemand dan op mijn verhaal reageerd dan bevestigd mij dat ik tog onzin uitkraam, enz. Je kent het wel denk ik;) Maar ligt aan mezelf hoor, geen verwijt:)

Maar het doet me goed dat er naar me gevraagd word:)

Met mij gaat het wel denk ik. Ik weet eigenlijk niet, gewoon! Nu wel een jankbui, als ik iets zieligs op tv ofzo zie dan springen de tranen me in de ogen.

Haat het. Ben ook moe, koppijn en denk dan meteen weer dat ik een hersentumor heb ofzo.

 Hebben jullie dat ook? Bang om dood te gaan? Iets ernstigs te hebben?

Ben volgens mij ook overgevoelig, hoor de laatste tijd veel mensen in mijn omgeving die kanker hebben of iets dergelijks. Maakt me bang...



Ben vorige week weer naar therapeut geweest. Heb mijn twijfels uitgesproken en daar was ze blij mee. Mocht gewoon alles vragen en zeggen.

Het kost natuurlijk ook tijd om elkaar te leren kennen enz. Ben nog nie echt ingegaan op borderlinetrekken, maar ga ik nog wel doen.

Mag ik een situatie voorleggen en vragen of iemand het herkent? Ik word er zelf soms gek van dat ik het doe maar gaat vanzelf....

Ik kan het niet hebben als mijn vriend het leuk heeft met sommige mensen. (Dan gaat het vooral om mensen die ik niet helemaal ok vind, en als ik er niet bij ben)

Dit weekend gaat hij 2 dagen naar Antwerpen, dancefeest. Ik zie dan zoveel beren op de weg, maak me al weken van te voren druk!

Bepaalde momenten ook niet, dan kan ik wel gewoon realistisch denken.

Ben dan daardoor beetje van mijn aperepo (geen id hoe je het schrijft) waardoor ik op andere dingen ook weer extra heftig reageer.

Vooral als ik iets niet snap wat hij doet kan ik echt doorzeuren, tot ruzie toe. Sonde... Waarom leg ik me niet gewoon neer bij dingen en ga ik het leuk en gezellig hebben?

Hij is echt een kanjer... Het is mijn fout, maar waarom doe ik het tog als ik weet dat het tog geen nut heeft.

Stom, denk het wel maar voel me dan gefrustreerd.

Ik kan het dan ook niet leuk gaan hebben nadat ik erover heb gezeurd.

Want dan denkt hij dat ik het OK vind dat hij naar antwerpen gaat. Ook al zegt hij dat het niet zo is. Kan ie wel 1000 keer zeggen.(kromme gedachtengang, maar zo werkt het wel)

Ik heb graag controle over mijn zaken, en dat heb ik dan niet over hem.

Denk dat het daarvandaan komt.



Ook laatst vroeg ik of hij kwam slapen, had daar echt zin in. Wou hij niet, hij was moe en moest er volgende dag vroeg uit. Gewoon onhandig dus voor hem. het was ook al laat toen ik hem dat vroeg.

Dan word ik echt helemaal hysterisch. Voel me afgewezen, ga er vanalles bijhalen.

Schreeuw dat ie het maat uit moet zoeken.

Hij zegt dat hij moe is, maar waarom ben je dan nog niet in bed...

word jaloers dat hij dan wel met zijn moeder praat en niet bij mij wil komen :$ enzenz

pfff

Bang dat ik door mijn gestress en mijn drukgemaak nog een keer iets krijg...

Gedoe!

Nou thanx dat ik ff mijn hart kon luchten. Hopelijk krijg ik reactiee

Hoe is het met jullie allemaal verder?

Om ook maar ff wat positiefs erin te gooien: Ik ben vant weekend naar casiono geweest, 50 gewonnen erg leuk!

Fijne avondd

Groetjess!

Even was in de trommel gooien en dan ben ik zo terug...

reageer ik even op jou Kreeftje.



Maar ehm, wat bedoel je dat je het jammer vindt dat we/men niet op je gereageerd heeft? Dan heb ik er denk ik overheen gelezen, want er staat me niks bij van een reactie. Dus niks persoonlijks hoor, gewoon gemist denk ik. Ik scroll zo wel effe terug om welke vraag het gaat...



Maar nu eerst de was.

het ligt meer aan mezelf hoor, ik ga dan dingen voor anderen invullen zeg maar.

Denken voor de ander. Dus geeft verder niets. Zegt meer over mezelf dan over jullie hoor haha

Weet zo niet meer welke vraag het was:)

Gelukt met de was?