Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
maandag 7 mei 2007 om 10:51
Hoi :R
Intiem, ik ken op de school van mijn kinderen ook mensen die bewust het bij één kind hebben gehouden en dat kindje ontwikkelt zich gewoon goed, krijgt genoeg aandacht, krijgt vriendjes over de vloer etc. Beter al je liefde aan één kind geven dan onderuit gaan door te voldoen aan een ideaalbeeld.
Ik ga 30 mei voor een intake naar het GGZ, en wil nu de therapie die ik heb opgeven. Teveel een 'is dit alles' gevoel, tips die ik op zich ook uit het dagelijks leven kan halen. Wordt nog best lastig om de therapeute op te bellen en gewoon te zeggen dat ik er klaar mee ben.
Verder gaat het eigenlijk best wel aardig hier, voel me stabiel, en niet al te sikkeneurig.
Intiem, ik ken op de school van mijn kinderen ook mensen die bewust het bij één kind hebben gehouden en dat kindje ontwikkelt zich gewoon goed, krijgt genoeg aandacht, krijgt vriendjes over de vloer etc. Beter al je liefde aan één kind geven dan onderuit gaan door te voldoen aan een ideaalbeeld.
Ik ga 30 mei voor een intake naar het GGZ, en wil nu de therapie die ik heb opgeven. Teveel een 'is dit alles' gevoel, tips die ik op zich ook uit het dagelijks leven kan halen. Wordt nog best lastig om de therapeute op te bellen en gewoon te zeggen dat ik er klaar mee ben.
Verder gaat het eigenlijk best wel aardig hier, voel me stabiel, en niet al te sikkeneurig.
maandag 7 mei 2007 om 17:23
Hoi Shahla en Mamzelle (ha, leuk om weer van je te horen),
ik waardeer jullie eerlijke uitleg en kan het niet anders dan het ermee eens zijn. Ik heb alleen wel veel moeite met de kloof tussen verstand (verstandig) en gevoel (onverstandig??).
Op zichzelf heb ik geen probleem met het feit dat dochter als jonger kind geen broertjes of zusjes zal hebben. Ik geloof inderdaad dat veel te overvangen is met andere speelvriendjes. En ze lijkt erg sociaal gericht, dus daar maak ik me niet zo'n zorgen over.
Maar wat ik wél een moeilijk vooruitzicht vind, is later als ze groot is.
Ik heb een supergoede band met mijn zusje (we schelen bijna 4 jaar) en het feit bijvoorbeeld dat we samen een gecompliceerd nest delen (met inmiddels een overleden moeder), maakt onze band alleen maar sterker. Ik zou dit niet hebben willen missen. Overigens waren mijn zusje en ik vroeger een ware terrormissie voor mijn moeder denk ik. Want we zaten elkaar meer in de haren dan lief te spelen...
Vanuit mijn vriend zie ik ook wel dat broers/zussen geen garantie bieden op een goede band. Want mijn lief heeft ook maar minimaal contact mijn zijn twee zusjes. Maar we hebben die keuze ten minste en dochter zou dan de keuze niet eens hebben.
Dat is dan ook waar ik het voornl. moeilijk mee heb, met dat toekomstplaatje. Terwijl ik het er wel ontzettend mee eens ben dat ik het aan moet kunnen. En dat zie ik gewoon nog niet. Ik kan het soms prima, maar vaak ook maar ternauwernood aan én dan heb ik ook nog eens een boel hulp (als oooooit die hulp wegvalt
?:(....). Moet er gewoon niet aan denken. Maar goed, ik hoef (nog) geen keuze te maken. Maar gister hoorde ik weer (nadat ik het verhaaltje had getypt) dat iemand met wie ik tegelijkertijd zwanger was nu bijna de 2e krijgt. Oók. En van haar had ik nu ook niet bepaald het idee dat ze er zo fleurig bijzat. Soms vraag ik me wel eens af of ik niet té bang ben :?. (bijna) Iedereen doet het toch?
Tja, en zoals jullie inmiddels wel weten wil ik graag net als iedereen zijn
Mamzelle, goed hoor dat je de keus maakt om weg te gaan bij die peut. Als je er niks/ nagenoeg niks uithaalt, dan is het natuurlijk niet zinvol. Alleen maar zonde van jullie tijd en (jouw) geld. Ik hoop dat je dan wel een goeie treft bij de GGZ. Want zoals je misschien las heb ik vorige week ruzie zitten maken met onze relatiepeut daar
en ben ik er ook helemaal klaar mee.
Sjongejonge, ik vind echt dat er een boel slechte peuten rondlopen hoor. Soms denk ik wel eens dat ik het zelf beter zou kunnen
. Maar goed, dat soort kritiek wordt denk ik al gauw gegooid op borderline denkwijze (want dat doet dus die peut waarmee ik nu mot heb ook, het ligt dus aan mijn persoolijkheidsstructuur, ja duh, lekker makkelijk...).
Maar goed, fijn dat je je nu iig redelijk rustig/stabiel voelt.
ik waardeer jullie eerlijke uitleg en kan het niet anders dan het ermee eens zijn. Ik heb alleen wel veel moeite met de kloof tussen verstand (verstandig) en gevoel (onverstandig??).
Op zichzelf heb ik geen probleem met het feit dat dochter als jonger kind geen broertjes of zusjes zal hebben. Ik geloof inderdaad dat veel te overvangen is met andere speelvriendjes. En ze lijkt erg sociaal gericht, dus daar maak ik me niet zo'n zorgen over.
Maar wat ik wél een moeilijk vooruitzicht vind, is later als ze groot is.
Ik heb een supergoede band met mijn zusje (we schelen bijna 4 jaar) en het feit bijvoorbeeld dat we samen een gecompliceerd nest delen (met inmiddels een overleden moeder), maakt onze band alleen maar sterker. Ik zou dit niet hebben willen missen. Overigens waren mijn zusje en ik vroeger een ware terrormissie voor mijn moeder denk ik. Want we zaten elkaar meer in de haren dan lief te spelen...
Vanuit mijn vriend zie ik ook wel dat broers/zussen geen garantie bieden op een goede band. Want mijn lief heeft ook maar minimaal contact mijn zijn twee zusjes. Maar we hebben die keuze ten minste en dochter zou dan de keuze niet eens hebben.
Dat is dan ook waar ik het voornl. moeilijk mee heb, met dat toekomstplaatje. Terwijl ik het er wel ontzettend mee eens ben dat ik het aan moet kunnen. En dat zie ik gewoon nog niet. Ik kan het soms prima, maar vaak ook maar ternauwernood aan én dan heb ik ook nog eens een boel hulp (als oooooit die hulp wegvalt
?:(....). Moet er gewoon niet aan denken. Maar goed, ik hoef (nog) geen keuze te maken. Maar gister hoorde ik weer (nadat ik het verhaaltje had getypt) dat iemand met wie ik tegelijkertijd zwanger was nu bijna de 2e krijgt. Oók. En van haar had ik nu ook niet bepaald het idee dat ze er zo fleurig bijzat. Soms vraag ik me wel eens af of ik niet té bang ben :?. (bijna) Iedereen doet het toch?Tja, en zoals jullie inmiddels wel weten wil ik graag net als iedereen zijn
Mamzelle, goed hoor dat je de keus maakt om weg te gaan bij die peut. Als je er niks/ nagenoeg niks uithaalt, dan is het natuurlijk niet zinvol. Alleen maar zonde van jullie tijd en (jouw) geld. Ik hoop dat je dan wel een goeie treft bij de GGZ. Want zoals je misschien las heb ik vorige week ruzie zitten maken met onze relatiepeut daar
en ben ik er ook helemaal klaar mee. Sjongejonge, ik vind echt dat er een boel slechte peuten rondlopen hoor. Soms denk ik wel eens dat ik het zelf beter zou kunnen
. Maar goed, dat soort kritiek wordt denk ik al gauw gegooid op borderline denkwijze (want dat doet dus die peut waarmee ik nu mot heb ook, het ligt dus aan mijn persoolijkheidsstructuur, ja duh, lekker makkelijk...).Maar goed, fijn dat je je nu iig redelijk rustig/stabiel voelt.
maandag 7 mei 2007 om 17:26
quote:
Hoi Shahla en Mamzelle (ha, leuk om weer van je te horen),
ik waardeer jullie eerlijke uitleg en kan het niet anders dan het ermee eens zijn. Ik heb alleen wel veel moeite met de kloof tussen verstand (verstandig) en gevoel (onverstandig??).
Op zichzelf heb ik geen probleem met het feit dat dochter als jonger kind geen broertjes of zusjes zal hebben. Ik geloof inderdaad dat veel te overvangen (= dus ondervangen) is met andere speelvriendjes. En ze lijkt erg sociaal gericht, dus daar maak ik me niet zo'n zorgen over.
Maar wat ik wél een moeilijk vooruitzicht vind, is later als ze groot is.
Ben overduidelijk bezig met dochter te leren wat voorzetsels zijn. Neee, leg maar OP tafel. Waar is beer? Oh, die zit ACHTER de kast.
Het autootje ligt ONDER de kleren, etc.
Hoi Shahla en Mamzelle (ha, leuk om weer van je te horen),
ik waardeer jullie eerlijke uitleg en kan het niet anders dan het ermee eens zijn. Ik heb alleen wel veel moeite met de kloof tussen verstand (verstandig) en gevoel (onverstandig??).
Op zichzelf heb ik geen probleem met het feit dat dochter als jonger kind geen broertjes of zusjes zal hebben. Ik geloof inderdaad dat veel te overvangen (= dus ondervangen) is met andere speelvriendjes. En ze lijkt erg sociaal gericht, dus daar maak ik me niet zo'n zorgen over.
Maar wat ik wél een moeilijk vooruitzicht vind, is later als ze groot is.
Ben overduidelijk bezig met dochter te leren wat voorzetsels zijn. Neee, leg maar OP tafel. Waar is beer? Oh, die zit ACHTER de kast.
Het autootje ligt ONDER de kleren, etc.
maandag 7 mei 2007 om 19:19
Je kunt ook je leeftijdsgrens tussen de kinderen wat oprekken, Intiem. Als jij begint met nr. 2 wanneer je dochter op school zit, heb je een jaar ruimte om alleen met jezelf te zijn. Kinderen van vier zijn nu eenmaal een heel eind zelfstandiger dan kinderen van twee, drie. En voor later maakt het niet zo heel erg uit denk ik of er zes jaar tussen de twee kinderen zit of vier jaar. Ik heb heel goede vriendinnen die acht jaar jonger zijn dan mij en ik merk het verschil niet. En tot die tijd dat het niet meer uitmaakt heeft jouw dochter de kans om lekker te tutten met haar jongere broertje of zusje, als ze ouder dan vier is is ze daar ook echt aan toe, heeft ze daar plezier aan. Verder zie ik echt niet dat mijn Oudste zich te groot voelt voor mijn Muis, ze trekken gewoon met elkaar op. Oudste is zelfs een kindje dat graag met kleintjes tut.
Kijken naar de mogelijkheden dus die je nog wel hebt.
Kijken naar de mogelijkheden dus die je nog wel hebt.
dinsdag 8 mei 2007 om 15:51
Mamzelle, fijn dat het redelijk goed gaat. Succes eind mei. Hopelijk vind je een methode of therapie die beter bij je past. Jammer dat er zo weinig op maat is. Daar liep ik ook tegenaan. Daarom maar geen therapie voor mij.
Intiem, verstand en gevoel zit vaker niet dan wel op 1 lijn hè.
Normaal zou ik zeggen 'doe wat je hart je ingeeft' maar in dit geval gaat het om iets waar je de rest van je leven aan vast zit. Dan is je verstand volgen een slimmere optie.
En ik snap wel dat je je afvraagt of het voor haar later toch niet beter is als ze wel een broer of zus heeft die 'uit hetzelfde nest' komt. Iemand om op terug te vallen. Maar dat vergt van jou toch bijna twee decennia inzet..en ze zullen elkaar echt niet altijd even leuk vinden of rekening houden met jou dat het voor jou echt niet leuk is als ze bv. continue ruzie zouden hebben.
En inderdaad is het geen garantie dat ze later op elkaar terug zouden wíllen vallen. Stel dat ze elkaar niet liggen. Heb jij 'voor niks' al die jaren je best proberen te doen en misschien kun je dat nauwelijks bolwerken. Het is m.i. een groot risico.
Je dochter zal die keuze waarschijnlijk niet hebben. Wel of niet een goede band maar zo is het leven dan toch gewoon? Je kunt ze nu eenmaal niet altijd alles bieden. Als ze de belangrijkste dingen maar wel hebben. Een broertje of zusje erbij is niet iets wat je verplicht bent te leveren hoor.
Ik weet niet of je té bang bent. Je denkt gewoon goed na of het wel allemaal zo verstandig is. Je dochter heeft er ook niks aan als straks blijkt dat jij onderuit gaat omdat het toch téveel is.
Wel begrijp ik goed dat je net als iedereen wil zijn. Dat herken ik wel sterk. En als dat niet lukt, ga je wel nadenken of je niet toch ook net als de rest moet doen. Om in elk geval 'de schijn' te hebben dat je net als anderen leeft. Máár..je moet leven zoals voor jou het beste is en als dat één kind is, lijkt me dat prima. Er zullen genoeg ouders zijn die het ook bij één kind hebben gehouden dus ben je ergens toch ook weer net als anderen
Intiem, verstand en gevoel zit vaker niet dan wel op 1 lijn hè.
Normaal zou ik zeggen 'doe wat je hart je ingeeft' maar in dit geval gaat het om iets waar je de rest van je leven aan vast zit. Dan is je verstand volgen een slimmere optie.
En ik snap wel dat je je afvraagt of het voor haar later toch niet beter is als ze wel een broer of zus heeft die 'uit hetzelfde nest' komt. Iemand om op terug te vallen. Maar dat vergt van jou toch bijna twee decennia inzet..en ze zullen elkaar echt niet altijd even leuk vinden of rekening houden met jou dat het voor jou echt niet leuk is als ze bv. continue ruzie zouden hebben.
En inderdaad is het geen garantie dat ze later op elkaar terug zouden wíllen vallen. Stel dat ze elkaar niet liggen. Heb jij 'voor niks' al die jaren je best proberen te doen en misschien kun je dat nauwelijks bolwerken. Het is m.i. een groot risico.
Je dochter zal die keuze waarschijnlijk niet hebben. Wel of niet een goede band maar zo is het leven dan toch gewoon? Je kunt ze nu eenmaal niet altijd alles bieden. Als ze de belangrijkste dingen maar wel hebben. Een broertje of zusje erbij is niet iets wat je verplicht bent te leveren hoor.
Ik weet niet of je té bang bent. Je denkt gewoon goed na of het wel allemaal zo verstandig is. Je dochter heeft er ook niks aan als straks blijkt dat jij onderuit gaat omdat het toch téveel is.
Wel begrijp ik goed dat je net als iedereen wil zijn. Dat herken ik wel sterk. En als dat niet lukt, ga je wel nadenken of je niet toch ook net als de rest moet doen. Om in elk geval 'de schijn' te hebben dat je net als anderen leeft. Máár..je moet leven zoals voor jou het beste is en als dat één kind is, lijkt me dat prima. Er zullen genoeg ouders zijn die het ook bij één kind hebben gehouden dus ben je ergens toch ook weer net als anderen
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 9 mei 2007 om 09:54
Zo ik zal ons topic weer eens even uppen!
Hoe is het met iedereen? Intiem heb je alle goede adviezen wat kunnen laten bezinken? Het is natuurlijk ook een beslissing waarbij je niet over 1 nacht ijs gaat. Ik vind het een moeilijk onderwerp. Voor mij is het het zowiezo nu niet aan de orde, gewoon onmogelijk. Maar dat is ook verstandelijk hé.. Ondertussen zegt je gevoel vaak hele andere dingen. Als mijn vriend en ik misschien ooit samen toch nog een kindje willen en kunnen krijgen, dan zal het er ook echt maar 1 zijn. Hij of zij heeft dan wel half-'brusjes', alleen die zijn dan wel minimaal 10 jaar ouder. Maargoed, ik wou even zeggen dat ik met je meeleef en me goed je dilemma kan voorstellen.
Mamzelle ik hoop ook dat je meer succes hebt bij het Ggz. Wat een tegenvaller weer hé. Wel goed van je dat je tijdig aan de bel trekt en een ander gaat zoeken.
Shahla alles goed? En Galena? Kreeftje? En de anderen?
liefs Robin
Hoe is het met iedereen? Intiem heb je alle goede adviezen wat kunnen laten bezinken? Het is natuurlijk ook een beslissing waarbij je niet over 1 nacht ijs gaat. Ik vind het een moeilijk onderwerp. Voor mij is het het zowiezo nu niet aan de orde, gewoon onmogelijk. Maar dat is ook verstandelijk hé.. Ondertussen zegt je gevoel vaak hele andere dingen. Als mijn vriend en ik misschien ooit samen toch nog een kindje willen en kunnen krijgen, dan zal het er ook echt maar 1 zijn. Hij of zij heeft dan wel half-'brusjes', alleen die zijn dan wel minimaal 10 jaar ouder. Maargoed, ik wou even zeggen dat ik met je meeleef en me goed je dilemma kan voorstellen.
Mamzelle ik hoop ook dat je meer succes hebt bij het Ggz. Wat een tegenvaller weer hé. Wel goed van je dat je tijdig aan de bel trekt en een ander gaat zoeken.
Shahla alles goed? En Galena? Kreeftje? En de anderen?
liefs Robin
woensdag 9 mei 2007 om 11:32
Goedemorgen allemaal, ik heb het een beetje druk, vandaar mijn late reacties. Ik ben nu nl. zoveel mogelijk op het atelier als dochter naar de creche is. Omdat volgende week de kunstcommissie al het werk komt keuren. Dus ik moet nu als de sodemieter alles inleveren. Maar wel leuk om te doen hoor, ik geniet echt van het creatieven! Tis echt een goeie mannier om te ontspannen en te ontstressen en echt letterlijk uit je hoofd te gaan. Volgens mij denk ik he-le-maal niks tijdens het schilderen haha.Shahla, je laatste zin dat er meer met 1 kind zijn, dus dat ik dan ook een beetje normaal ben...hahahah. Tja,zo kan ik het natuurlijk ook zien.Robin,lastig he. Dat zijn zo van die grote levensvragen die zo moeilijk kunnen zijn. Zeker als bepaalde dingen niet zo vanzelfsprekend zijn, zoals bijvoorbeeld je (geestelijke) gezondheid. Je wilt het een, maar je verstand zegt wat anders. En met een baan of opleiding kun je nog wel eens een slippertje maken. Maar een kind heb je voor de rest van je leven en bovendien heeft dat kind ook recht op een beetje stabiele ouders vinnik.Hier is alles eigenlijk nog steeds best goed. Ik ben vanochtend naar mijn peut geweest (niet degene met wie ik ruzie had hoor,maarmijn vaste behandelaar). En ik heb 'pas' over 3 maanden weer een afspraak gemaakt. Goed he!? Ik heb zelf zoiets van het lukt wel.Dus ik wil het gewoon proberen. Maar ik mag altijd bellen als het nodig is (dat dan gelukkig weer wel, dat voelt toch nog wel veilig).Maar mijn stemming is best ok te noemen.Ben soms wat moe,maar geef er dan ook aan toe en voel me dan ook niet schuldig. Ik probeer niet te denken,maar gewoon de cadans van het weekritme te volgen en niet te ver vooruit te kijken. Ik zeg stop tegen mijn hoofd als die toch wil malen (en dat lukt vaak, toch fijn zo'n hoofd wat wil luisteren.Nou ja, ik zoek gewoon een manier waarop ik geen tijd heb om te denken,dus dan ga ik bijvoorbeeld iets doen of naar mensen). Ik let hypergoed op mijn balans, mijn slapen, mijn eten, mijn bewegen, mijn rust, mijn afstand (= rust) tov mensen, mijn inspanning, mijn stressniveau, etc. En het gaat best goed. Het lijkt wel of ik nu een behapbaar evenwicht heb met de hoeveelheid dochterzorg, huishoudelijke zorg, vrijwilligerswerk, ontspanning bij o.a. Art tics en de hulp vanuit de GGZ en de RIBW. Dus voor nu gaat het goed.En dat is ook maar waar ik het bij probeer te houden, in het NU te leven. Inderdaad, hoe is het met anderen? Goudappeltje op vakantie.Maar Robin, hoe is het met jou los van de kinderwens. En Shahla? En Galena,en kreeftje en mamzelle en en en?? Oh ja,lollifantje (wil je nog schrijven?) en nog iemand vergeten?
woensdag 9 mei 2007 om 12:20
Fijn dat je nu een beetje een evenwicht hebt gevonden Intiem, en dat je hoofd naar je luistert haha! Bij de dag blijven ben ik zelf niet zo goed in, maar blijft wel het beste denk ik ook.
Ik heb even gekeken op de site van Art-tics. Leuk zeg dat je daar mee bezig bent! Ik schilder zelf eens in de 2 weken (in een buurthuis) en ik vind het zo leuk! Ik kon wel altijd aardig tekenen maar dit is zo anders! Ik vind het ook erg ontspannend en kijk er elke keer naar uit..
Hoe het nu gaat? Tja, afhankelijk van het moment dat je het vraagt. Vorige week goed, niks aan de hand voor mijn gevoel (incl. plannen en toch mezelf te veel uitputten). Nu weer een paar dagen gehad dat ik erg somber was, voel me verdrietig maar kan niet huilen, kan slecht alleen zijn, dat soort dingen. Het gaat dus heel wisselend. ik heb nu eens in de maand therapie voorlopig. Ik wil het een periode 'op eigen kracht' proberen, ik kan altijd nog deeltijd doen. Dat 'op eigen kracht' lukt me best nog aardig. maar ik mis de therapie wel erg. Eigenlijk iemand die me tips geeft en me bijstaat bij al die emoties waar ik nog niet altijd wat mee kan.
Het is gewoon veel. Ik heb veel last van die pijnklachten en daardoor weinig energie. Dat heeft natuurlijk ook effect op je sociale leven, je werk (financieel). Dat zijn wel dingen waar ik nu mee worstel. Soms heb ik het idee dat ik nu in zo'n kringetje zit: de pijnklachten maken het lastig mijn emotionele problemen te kunnen hanteren, en vice versa.
Ik leef eigenlijk toe naar de dag dat alles anders wordt, maar tegelijk hou ik mezelf daarmee voor de gek. Vandaag is de dag en ik moet het ermee doen denk ik.
Ik moet sommige emoties gewoon aangaan, ook het verdriet om mijn gezondheid. Misschien dat ik dan meer het gevoel heb dat het 'over mij' gaat.. Maar dat gaat niet vanzelf. Ook op dit forum merk ik dat ik het soms breed hou, algemeen. Dat doe ik ook vaak in therapie. Zo blijf je wat afstand houden van je gevoel.. Volgen jullie me nog?
Gelukkig schijnt hier het zonnetje, dat maakt bij mij ook wel verschil hoor. Ik ga zo maar even naar buiten.
Ik heb even gekeken op de site van Art-tics. Leuk zeg dat je daar mee bezig bent! Ik schilder zelf eens in de 2 weken (in een buurthuis) en ik vind het zo leuk! Ik kon wel altijd aardig tekenen maar dit is zo anders! Ik vind het ook erg ontspannend en kijk er elke keer naar uit..
Hoe het nu gaat? Tja, afhankelijk van het moment dat je het vraagt. Vorige week goed, niks aan de hand voor mijn gevoel (incl. plannen en toch mezelf te veel uitputten). Nu weer een paar dagen gehad dat ik erg somber was, voel me verdrietig maar kan niet huilen, kan slecht alleen zijn, dat soort dingen. Het gaat dus heel wisselend. ik heb nu eens in de maand therapie voorlopig. Ik wil het een periode 'op eigen kracht' proberen, ik kan altijd nog deeltijd doen. Dat 'op eigen kracht' lukt me best nog aardig. maar ik mis de therapie wel erg. Eigenlijk iemand die me tips geeft en me bijstaat bij al die emoties waar ik nog niet altijd wat mee kan.
Het is gewoon veel. Ik heb veel last van die pijnklachten en daardoor weinig energie. Dat heeft natuurlijk ook effect op je sociale leven, je werk (financieel). Dat zijn wel dingen waar ik nu mee worstel. Soms heb ik het idee dat ik nu in zo'n kringetje zit: de pijnklachten maken het lastig mijn emotionele problemen te kunnen hanteren, en vice versa.
Ik leef eigenlijk toe naar de dag dat alles anders wordt, maar tegelijk hou ik mezelf daarmee voor de gek. Vandaag is de dag en ik moet het ermee doen denk ik.
Ik moet sommige emoties gewoon aangaan, ook het verdriet om mijn gezondheid. Misschien dat ik dan meer het gevoel heb dat het 'over mij' gaat.. Maar dat gaat niet vanzelf. Ook op dit forum merk ik dat ik het soms breed hou, algemeen. Dat doe ik ook vaak in therapie. Zo blijf je wat afstand houden van je gevoel.. Volgen jullie me nog?
Gelukkig schijnt hier het zonnetje, dat maakt bij mij ook wel verschil hoor. Ik ga zo maar even naar buiten.
donderdag 10 mei 2007 om 15:43
Hallo, hoe is het met iedereen? Ik kan zeggen dat ik nu in één van mijn stabielere periodes zit. Maar het blijft toch uitkijken. Ik word toch al weer gauw te hyper en dan sla ik weer door naar het overgelukkige, wat dan weer tot diepe depressies en uitbarstingen kan leiden. Geen vreemde woorden voor jullie, denk ik zo. Waar ik wel van de week weer eens tegenaan liep, maar verder niet van flipte is het volgende. Ik kan heel slecht tegen kritiek. Of het nu over mijn werk is, mijn huishouden, mijn uiterlijk, uitspraken van me, maakt niet uit. Als iemand mij kritiek geeft, dan heb ik kans om door te schieten. Ook heb ik er een vreselijke hekel aan als mensen mij op de vingers kijken. Nu doe ik op maandagmiddag een paar uurtjes vrijwilligerswerk in een verpleeghuis met dementerenden, en, of het was me nog niet eerder opgevallen, of de activiteitenbegeleidster had een zeikbui, maar ze zat me continu in mijn nek te hijgen en als ik wat zei of deed zat ze me continu te verbeteren. Ik haat dat. Maar het kan misschien ook wel zijn dat ze het onbewust deed en ik daar te gevoelig op reageer. Op een gegeven moment deed ik een soort triviant met die mensen, om hun geheugen een beetje te prikkelen, en daar zitten ook allemaal ouderwetse versjes en liedjes bij. Onbewust pakte ik kaartjes met kinderliedjes, omdat die mensen dat mee konden zingen en zo leuk vonden, en ik kende ze ook. Gaf ze me daar toch commentaar op. Ik moest nu maar eens een ander liedje pakken, want die liedjes waren allemaal zo kinderachtig. Dan zit ik met een rood hoofd van schaamte, jaja, weer die schaamte van mij, en de tranen prikkend in mijn ogen. Dan voel ik me zo voor lul gezet. Ik heb er 's nachts zelfs over gedroomd, en dan word ik weer helemaal beschaamd wakker. Ik ga er ook altijd van uit dat als iemand iets tegen mij opmerkt, ik te stom ben om voor de duvel te dansen, ik doe alles fout. Ik ben dan alweer heel zwart wit en ben geneigd om mijn vrijwilligerswerk aan de wilgen te hangen, zodat ik weer wat meer tijd voor mezelf heb en dat mens niet meer onder ogen hoef te komen. Maar ik ben nu zover dat ik het nog even aankijk, ermee stoppen kan altijd nog. Hoe komt het toch dat ik daar zo slecht tegen kan, en herkennen jullie dat ook, dat je niet om kan gaan met kritiek?
vrijdag 11 mei 2007 om 15:15
Ik heb besloten om toch te stoppen met het vrijwilligerswerk. Gisteren vloog het me allemaal heel erg aan en toen heb ik het er met mijn man over gehad. Ook over het voorval van afgelopen maandag. Hij zei dat ik wel gek zou zijn als ik daar dan heen bleef gaan, je laat jezelf toch niet afzeiken voor iets waar je vrijwillig naartoe gaat, zei hij? Dat vond ik ook, dus de kogel is door de kerk. Ik voel me nu al 5 kilo lichter nou ik weet dat ik een middagje extra voor mezelf heb. Bovendien wil ik ook wat vaker naar mijn omaatje van 81, zij woont 120 kilometer verderop in een bejaardenhuis en is aan het dementeren. Ik heb zelf een auto en ik wil haar graag wat vaker bezoeken. De autorit heb ik er graag voor over. Morgen gaan mijn man en ik ook naar haar toe en dat vindt ze altijd zo fijn, en ik ook trouwens. Ik ben heel erg gek op mijn oma. Ik voel me ook vaak emotioneel worden als ik aan haar denk (nu ook weer). Ik ben blij dat ik wat meer lucht heb, want zonder dat ik ervan bewust was, had ik mijn hele week alweer volgestopt. Tsja, en dat trek ik niet. Gelukkig kwam ik er deze keer wel op tijd achter, zonder escalaties en buien enz. Zo zie je maar weer, gewoon voor jezelf kiezen.
vrijdag 11 mei 2007 om 17:37
Hoi Galena, wat fijn dat je je 5 kilo lichter voelt na je keuze. Wat kan dat opluchten he!? Ik heb uiteindelijk na lang nadenken ook wel dat soort keuzes gemaakt en dan wist ik pas na die keuze hoe zwaar het me was gevallen doordat ik me dan ook inene zoveel lichter voelde. Goed om daar zo alert op te zijn en te blijven en dicht bij jezelf te blijven. Soms kan het dan erg fijn zijn als iemand anders helpt om het even op een rijtje te zetten, zoals je man. Goed hoor. En je oma zal er blij mee zijn!
Ik zal vanavond proberen even tijd te maken om rustig achter de computer te zitten. Als dochter op bed ligt ofzo.
eet smakelijk straks
Ik zal vanavond proberen even tijd te maken om rustig achter de computer te zitten. Als dochter op bed ligt ofzo.
eet smakelijk straks
zaterdag 12 mei 2007 om 09:57
Galena, fijn voor je dat het zo veel beter voelt nu je hebt besloten te stoppen met het vrijw. werk. Toen ik de eerste zinnen las dacht ik wel: oeps, zou je dat nu wel doen, dan laat je een slechte bui van een ander wel erg veel invloed op je hebben. Maar toen ik doorlas schreef je over je opluchting, dus kennelijk zat je er al langer mee.. Fijn hé dat dat ook lukt, beslissingen nemen zonder buien..
Je buigt het ook mooi om: nu kun je inderdaad je (toch kostbare) tijd en energie aan iets besteden wat veel belangrijker voor je is, namelijk het contact met je oma waar je zo gek op bent!
Je buigt het ook mooi om: nu kun je inderdaad je (toch kostbare) tijd en energie aan iets besteden wat veel belangrijker voor je is, namelijk het contact met je oma waar je zo gek op bent!
zaterdag 12 mei 2007 om 17:09
Hoi meiden. Even een kort berichtje. Lees wel mee hoor maar iets minder postzin. Ben dit weekend even kindvrij en ipv dat ik lekker de hort op ga, ben ik vooral aan het slapen :)
Maar goed, ik zal het wel nodig hebben.
Galena, ergens jammer dat je die vrouw er niet op hebt aangesproken hoe het op je is overgekomen. Misschien was ze zich er helemaal niet van bewust dat het op jou dit effect had terwijl jij het zo goed bedoelde.
Aan de andere kant denk ik, jouw oma heeft jou ook nodig en daar heb je nu mooi tijd voor. En zij zal jouw aanwezigheid en aandacht zeker waarderen en je weet nooit hoe lang ze er nog is hè. Dus in die zin begrijp ik goed dat je hebt besloten 'laat dat werk maar ff zitten dan'.
Lief dat je man/vriend (heb het niet onthouden of je nu getrouwd bent of niet, sorry en kan nu niet terug kijken in het topic) met je meegaat en je steunt.
Ik krijg momenteel ook veel steun van mijn vriend. In oktober is er iets gebeurd wat nu tot uiting komt. Wil het niet op het forum zetten. Het gaat niet om wat het is. Het gaat er om dat mijn vriend mij steunt en mij ermee probeert te helpen. Super gewoon. Ben ik eigenlijk niet gewend, weet je dat ik het eens niet alleen hoef te doen.
Maar goed, ik zal het wel nodig hebben.
Galena, ergens jammer dat je die vrouw er niet op hebt aangesproken hoe het op je is overgekomen. Misschien was ze zich er helemaal niet van bewust dat het op jou dit effect had terwijl jij het zo goed bedoelde.
Aan de andere kant denk ik, jouw oma heeft jou ook nodig en daar heb je nu mooi tijd voor. En zij zal jouw aanwezigheid en aandacht zeker waarderen en je weet nooit hoe lang ze er nog is hè. Dus in die zin begrijp ik goed dat je hebt besloten 'laat dat werk maar ff zitten dan'.
Lief dat je man/vriend (heb het niet onthouden of je nu getrouwd bent of niet, sorry en kan nu niet terug kijken in het topic) met je meegaat en je steunt.
Ik krijg momenteel ook veel steun van mijn vriend. In oktober is er iets gebeurd wat nu tot uiting komt. Wil het niet op het forum zetten. Het gaat niet om wat het is. Het gaat er om dat mijn vriend mij steunt en mij ermee probeert te helpen. Super gewoon. Ben ik eigenlijk niet gewend, weet je dat ik het eens niet alleen hoef te doen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 13 mei 2007 om 12:28
Hoi Robin, galena, Shahla,heb ook eventjes wat minder postzin/tijd. Want computer doet het maar de helft van de tijd en dan kan moeten vriend en ik alstie ut wel doet concureren om de computer. Terwijl we ook nog plannetjes willen maken (we gaan zometeen bijvoorbeeld naar zijn oma). Dus het blijft bij een krabbeltje hier en een krabbeltje daar.Shahla, ik hoop dat je het op een goeie manier kunt verwerken wat er nu uitkomt.Fijn dat je man je zo goed kan steunen.Dat voelt echt goed he! Denk goed aan jezelf. De postzin en posttijd komt vanzelf wel weer.Galena, ik had er een beetje overheen gelezen dat het stoppen met je vrijwilligerswerk ook betekend dat je nu niet een gesprekje hebt gehad met de begeleider. Ik begrijp je keuze goed hoor als het kennelijk zo zwaar voelde. En de tijd voor je oma is natuurlijk ook een hele fijne en goeie invulling. Want oma's zijn waardevol. Maar Shahla en Robin hebben ook wel een punt dat je nu de kans niet meer hebt om e.e.a. uit te spreken met die vrouw. Of ga je dat nog doen als je haar vertelt dat je wilt stoppen? Want je gevoel uitspreken/bespreekbaar maken, geeft natuurlijk ook wel inzicht hoe e.e.a. werkt. Misschien kan je juist wel goed duidelijk maken wat hetmet je doet. Misschien zat die vrouw niet lekker in d'r vel,waardoor ze zo deed en weet je dat pas als ze eht kan uitleggen,etc. Kortom,je kunt ook veel te weten komen als je dingen met elkaar bespreekt.Ik ga nu dochter eten geven, fijn weekend en fijne moederdag
maandag 14 mei 2007 om 15:02
Hoi meiden,
Alles goed hoop ik met jullie? Ik ben ook niet zo schrijverig de laatste dagen, maar dat geeft niks toch? We weten dat dit topic er is..
Ik heb vandaag (eindelijk) weer therapie gehad. Heeft me wel goed gedaan. Ik heb weer genoeg handvaten gekregen. Het ging vandaag voor al over het snelle denken waar ik soms zo'n last van heb, en over het feit dat je niet alles wat je denkt serieus hoeft te nemen en er actie op moet ondernemen (dit gaat over die uren dat ik zoveel plannen heb). Dat kost namelijk erg veel energie: ik moet dit en ik moet dat..
Over een paar weken ga ik weer. Dat was de laaste tijd best lastig (zo weinig hulp, niemand om op terug te vallen) maar het is denk ik ook wel goed voor me, nu moet ik zelf wel dingen aanpakken, hoe moeilijk ook.. Dus ondanks jullie goeie adviezen en lieve bedoelingen wat betreft de deeltijdtherapie. dat ga ik voorlopig niet doen. Ik hou het nu hierbij zolang ik resultaat heb..
liefs Robin
Alles goed hoop ik met jullie? Ik ben ook niet zo schrijverig de laatste dagen, maar dat geeft niks toch? We weten dat dit topic er is..
Ik heb vandaag (eindelijk) weer therapie gehad. Heeft me wel goed gedaan. Ik heb weer genoeg handvaten gekregen. Het ging vandaag voor al over het snelle denken waar ik soms zo'n last van heb, en over het feit dat je niet alles wat je denkt serieus hoeft te nemen en er actie op moet ondernemen (dit gaat over die uren dat ik zoveel plannen heb). Dat kost namelijk erg veel energie: ik moet dit en ik moet dat..
Over een paar weken ga ik weer. Dat was de laaste tijd best lastig (zo weinig hulp, niemand om op terug te vallen) maar het is denk ik ook wel goed voor me, nu moet ik zelf wel dingen aanpakken, hoe moeilijk ook.. Dus ondanks jullie goeie adviezen en lieve bedoelingen wat betreft de deeltijdtherapie. dat ga ik voorlopig niet doen. Ik hou het nu hierbij zolang ik resultaat heb..
liefs Robin
dinsdag 15 mei 2007 om 09:23
Hoi Robin,is het fijn dat je voor nu een keuze hebt gemaakt over wel/niet dagbehandeling volgen? Lijkt me wel he,kun je dat gewoon van je "denk" lijstje afstrepen. En dagbehandeling loopt inderdaad niet weg. Mocht je ooit denken/voelen het wel te willen. Het is ook een goede stap om uit te proberen wat meer afstand te nemen van de peuten. Erg spannend en moeilijk soms. Maar ook wel eens goed te ervaren wie je nu eigenlijk bent zonder de hele tijd backup.Ik vind dat voor mezelf iig een reden om langere tijd tussen mijn volgende contact te laten. Eens even kijken waar ik sta zonder het vaste stramien van maandelijkse hulpverlening. So wie so vallen er straks weer stukjes af, zoals de opvoedingsondersteuning (nog zo'n drie keer geloof ik). Nu ben ik inmiddels (uit boosheid) ook gestopt met relatietherapie, etc. Dus er wordt hier flink wat afgesnoept. De enige echte en volgens mij ook wel reele angst die ik heb/hou is als ik het helemaal zonder therapie wil doen. Ik ben bang dat als ik een serieuze terugval krijg of gewoonweg behoefte om nog eens met iemand alles op een rijtje te zetten, ik dan zonder lijntjes ben en ik helemaal achteraan op een wachtlijst kom. Want ik ken mezelf genoeg om dan te weten dat ik waarschijnlijk niet snel aanklop. Dan begint het relativeren weer. Het is juist de vinger aan de pols die me een uitlaatklep geeft. Maar goed, zoals het nu emt me gaat vind ik het ook onzin om elke maand te vertellen dat het eigenlijk goed gaat (nu al zo'n twee maanden).Zoals gezegd gaat het goed,moet alleen blijven oppassen dat ik niet teveel wil.Word dan ook gelijk bang dat ik volgens de anderen (therapeuten,keuringsartsen, etc) te goed ben en dat ik weer normaalmoet doen ofzo. Maar goed,die angst zal ik wel houden. Ben altijd bang dat er weer een eisende partij om de hoek komt kijken die over mij oordeelt en een verwachting op mij plakt dat ik dat wel moet kunnen halen (beetje trauma overgehouden aan mijn moeder geloof ik haha).Weet niet meer wie de vraag stelde over onzekerheid. Maar zal nog eventjes antwoord daarop geven. Ik kan zowel (erg) zeker als (erg) onzeker zijn. Van te voren is niet te voorspellen hoe dat bij mij werkt. Het heeft zo wie so lang niet altijd met anderen te maken of opmerkingen van anderen. Onzekere of zekere gevoelens zitten veel meer in mijn gedachten en de ander kan dat hooguit bevestigen. Als ik me zeker voel, trek ik me doorgaans weinig aan van wat anderen (van me) vinden. Ik geloof dan in mezelf of wat ik wil en heb soms juist een bewijsdrang dat ik anderen wel zal laten zien dat ik het kan.K*T K*T K*Tnet een heel stuk hier achteraan getypt en een verkeerde druk op de knop en tis weg. Nou, ga het neit weer overnieuw typen.Komt een andere keer wel vervolg op wat ik heirboven heb geschreven.Want het verhaaltje is nog niet compleet aaargh baal
dinsdag 15 mei 2007 om 18:14
Ja dat is lekker hoor, dat dat onderwerp inderdaad van het denklijstje af kan.. In ieder geval voor voorlopig (zo'n twijfelkont blijf ik dan ook wel weer).. Het is misschien ook wel goed ja, kijken hoe het gaat op deze manier. Maar ik wil, net als jij Intiem, ook wel iemand blijven houden bij wie ik terecht kan. Als ik er aan denk dat ik dat niet meer zou hebben raak ik echt in paniek. Laatst hoorde ik weer dat iemand zich bij mij niet kon voorstellen dat ik Borderline-kenmerken heb. ik kan me ook weer voorstellen dat diegene dat zegt. Toch baal ik daar van, ook zoiets van: ze vinden vast dat ik me aanstel.. We hebben het al eerder hier besproken maar dan is er weer dat feit dat je naar de buitenwereld (bijv. op het werk, naar vrienden) zo 'normaal' overkomt. Terwijl het voor jezelf zo'n zooitje is, in je hoofd. Ingewikkeld hoor.
Dus jij bent toch gestopt met de relatietherapie Intiem? Ik had al zo'n vermoeden dat je het er echt mee gehad had. Je voelde je niet echt begrepen door die therapeut he. Is je vriend het er mee eens of levert die beslissing nu extra problemen voor je op? En de opvoedingsondersteuning, heb je daar veel baat bij (gehad)? Ik hoop het.
Vandaag mijn allerliefste vriendin weer gezien met haar zoontje van een paar maanden. Zo fijn. Ik ben zo gek op dat ventje! Dat soort dingen doen me zo veel, om te merken dat je zo'n lieve vriendin hebt, en dat je zo gek bent op dat lieve kereltje. Ik geniet echt een beetje met haar mee, en dat maakt me blij en verdrietig tegelijk. Ik kan me prijzen met zo'n lieve vriendin. Bij haar kan ik echt mezelf zijn. Fijn hoor. Dat heb je wel eens hé, dat je je realiseert wat je wél hebt..
Dus jij bent toch gestopt met de relatietherapie Intiem? Ik had al zo'n vermoeden dat je het er echt mee gehad had. Je voelde je niet echt begrepen door die therapeut he. Is je vriend het er mee eens of levert die beslissing nu extra problemen voor je op? En de opvoedingsondersteuning, heb je daar veel baat bij (gehad)? Ik hoop het.
Vandaag mijn allerliefste vriendin weer gezien met haar zoontje van een paar maanden. Zo fijn. Ik ben zo gek op dat ventje! Dat soort dingen doen me zo veel, om te merken dat je zo'n lieve vriendin hebt, en dat je zo gek bent op dat lieve kereltje. Ik geniet echt een beetje met haar mee, en dat maakt me blij en verdrietig tegelijk. Ik kan me prijzen met zo'n lieve vriendin. Bij haar kan ik echt mezelf zijn. Fijn hoor. Dat heb je wel eens hé, dat je je realiseert wat je wél hebt..
woensdag 16 mei 2007 om 00:02
Pffffff!
Zo, dat is er ff uit. Ik vind het momenteel zo moeilijk om in actie te komen met achterstallige zaken. Elke dag staart het me aan en ik loop er met een boog omheen alsof het het goorste is wat je in je buurt kunt hebben.
Ik snap niet waarom dit zo'n huizenhoge muur voor mij is.
Ik heb me voorgenomen morgen eens echt er mee bezig te gaan.
Deadlines!!
Het is de maandelijkse periode én ik had van het weekend te weinig medicijnen dus je raadt het al. Het ging wat achteruit met me.
Maar heb me redelijk staande gehouden en ik kom er wel weer.
Zo, dat is er ff uit. Ik vind het momenteel zo moeilijk om in actie te komen met achterstallige zaken. Elke dag staart het me aan en ik loop er met een boog omheen alsof het het goorste is wat je in je buurt kunt hebben.
Ik snap niet waarom dit zo'n huizenhoge muur voor mij is.
Ik heb me voorgenomen morgen eens echt er mee bezig te gaan.
Deadlines!!
Het is de maandelijkse periode én ik had van het weekend te weinig medicijnen dus je raadt het al. Het ging wat achteruit met me.
Maar heb me redelijk staande gehouden en ik kom er wel weer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 16 mei 2007 om 00:04
Robin, diegene kan het zich vast niet voorstellen omdat ze vaak een heel extreem beeld bij borderline hebben. Als jij daar in hun ogen niet aan voldoet, zul je 'het' wel niet hebben. Gebrek aan kennis op dit vlak en als je er weinig of niks mee te maken hebt, is dat ook niet zo vreemd.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 16 mei 2007 om 13:43
Hallo allemaal,Ik kan jullie wel gelijk geven dat ik beter met die vrouw had kunnen praten, maar los daarvan was het voor mij toch al veel te zwaar, vandaar die opluchting. Ik ben samen met mijn man zaterdag bij mijn oma geweest en ik heb haar ook verteld van mijn besluit. Ze pakte mijn beide handen vast en kneep ze helemaal fijn van blijdschap, daarna knuffelde ze me nog. Mijn oma is nogal aan het dementeren en ik ben blij dat ze me nu nog herkent, en die tijd wil ik zo goed mogelijk met haar besteden, voor zover het mogelijk is. Ze woont nl. 120 km verderop.Verder gaat het redelijk goed, alleen heb ik me op financieel gebied niet kunnen beheersen, dan blijf ik nl. kopen en nog eens kopen, totdat de geldautomaat weigert en dan raak ik in paniek. Dan moet ik het nl. opbiechten aan mijn man en die is dan logisch pissig. We hebben het gelukkig niet slecht, maar ik moet ook verantwoording nemen voor mijn eigen geld en niet alles klakkeloos uitgeven. Ik krijg vaak zo'n lekker gevoel van winkelen, maar volgens mij is dat vrouwen eigen, en daar sla ik dan in door. Ik heb bijv. nu ook weer dat ik mijn hele uiterlijk wil veranderen, ik wil een strakker figuur, wil mijn haar anders en mijn makeup. Het nadeel is alleen dat ik nu een knieblessure heb door het fanatieke sporten, een oogontsteking heb door make up waar ik niet tegen kan en geen geld heb om naar de kapper te gaan. Dan voel ik me echt een beetje zielig, terwijl ik het toch echt aan mezelf te wijten heb. Stom he? Maar ik denk dan echt dat als ik iets anders heb, dat ik dan gelukkiger wordt. Toch wel een beetje een rare kronkel, vind ik.
woensdag 16 mei 2007 om 19:09
hey allemaal!
Ik leef nog hoor...
Ik heb een beetje vlugjes alles doorgelezen, kant nie echt opbrengen om alles precies te lezen.
met mij gaat het niet zo lekker.
Gatver, weet niet wat ik moet of wil of voel enzo.
Had zondag gewerkt, maar was zo moe en had hoofdpijn. Werd ineens heel angstig, ben ik wel vaker.
Ben bang dat ik hersentumor heb, altijd hoofdpijn op dezelfde plek. Ook bang voor de dood.
Moest huilen, helemaal afwezig, net of mijn lichaam er wel is, maar ik zelf ver weg ben ofzo. Echt gek. Ben naar huis gegaan... Niets voor mij.
Mijn moeder heeft op me ingepraat, werd ik wel wat rustiger. Maar getsie, ben hele week al moe en hangerig huilerig. Weet echt niet meer wie ik ben en wat ik wil.
Ben maandag naar dokter geweest, alles verteld. Die heeft me onderzocht maar was niets ergnstig.
Wel bloed geprikt, volgende week uitslag. Eigenlijk hoop ik dat ik wat lichamelijks heb ofzo, dan is er wat aan te doen.
Nu kan ik echt niets... word er gek van. Druk in mijn hoofd.
Lijkt echt alsof ik mezelf alles zie doen maar er niet helemaal bij ben. Doe wel voor de buitenwereld zoals ik ben/was, maar van binnen voel ik me afwezig.
Herkent iemand het? Wat moet ik doen?
Sorry voor mijn wazige verhaal. Bedankt dat ik het ff kwijt kon aan jullie...
Ik leef nog hoor...
Ik heb een beetje vlugjes alles doorgelezen, kant nie echt opbrengen om alles precies te lezen.
met mij gaat het niet zo lekker.
Gatver, weet niet wat ik moet of wil of voel enzo.
Had zondag gewerkt, maar was zo moe en had hoofdpijn. Werd ineens heel angstig, ben ik wel vaker.
Ben bang dat ik hersentumor heb, altijd hoofdpijn op dezelfde plek. Ook bang voor de dood.
Moest huilen, helemaal afwezig, net of mijn lichaam er wel is, maar ik zelf ver weg ben ofzo. Echt gek. Ben naar huis gegaan... Niets voor mij.
Mijn moeder heeft op me ingepraat, werd ik wel wat rustiger. Maar getsie, ben hele week al moe en hangerig huilerig. Weet echt niet meer wie ik ben en wat ik wil.
Ben maandag naar dokter geweest, alles verteld. Die heeft me onderzocht maar was niets ergnstig.
Wel bloed geprikt, volgende week uitslag. Eigenlijk hoop ik dat ik wat lichamelijks heb ofzo, dan is er wat aan te doen.
Nu kan ik echt niets... word er gek van. Druk in mijn hoofd.
Lijkt echt alsof ik mezelf alles zie doen maar er niet helemaal bij ben. Doe wel voor de buitenwereld zoals ik ben/was, maar van binnen voel ik me afwezig.
Herkent iemand het? Wat moet ik doen?
Sorry voor mijn wazige verhaal. Bedankt dat ik het ff kwijt kon aan jullie...
donderdag 17 mei 2007 om 16:24
Galena, als het toch al te zwaar was, is dit inderdaad maar het beste.
Geniet maar van het samen zijn met je oma.
Kreeftje, zit je soms op een soort automatische piloot?
Zo van, je doet al je dingen wel maar meer uit een soort automatisme dan dat je het werkelijk beleeft?
Wel lijfelijk aanwezig maar geestelijk niet?
Hopelijk blijkt uit de onderzoeken dat je lichamelijk niks ernstigs mankeert en dat het meer iets is uit angst dan op werkelijkheid gebaseerd.
Heb je die gedachten vaker of heb je klachten die op zoiets kunnen wijzen?
Ik weet niet goed wat je eraan kunt doen. Probeer dingen te doen die je altijd prettig vindt om te doen, zodat je gedachten wat afleiden.
Sterkte!*;
Geniet maar van het samen zijn met je oma.
Kreeftje, zit je soms op een soort automatische piloot?
Zo van, je doet al je dingen wel maar meer uit een soort automatisme dan dat je het werkelijk beleeft?
Wel lijfelijk aanwezig maar geestelijk niet?
Hopelijk blijkt uit de onderzoeken dat je lichamelijk niks ernstigs mankeert en dat het meer iets is uit angst dan op werkelijkheid gebaseerd.
Heb je die gedachten vaker of heb je klachten die op zoiets kunnen wijzen?
Ik weet niet goed wat je eraan kunt doen. Probeer dingen te doen die je altijd prettig vindt om te doen, zodat je gedachten wat afleiden.
Sterkte!*;
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 17 mei 2007 om 16:40
Kreeftje, ik herken het wel hoor. je voelt je dan vervreemd van jezelf. Ik weet niet of het echt dissociëren is maar het heeft waarschijnlijk echt met je angst te maken. Je vertelt ook dat je dan erg angstig bent.. Wat je eens kunt proberen is je op die momenten op iets heel anders te concentreren, doe bijv. een wandelingetje en ga op de bloemen letten. Of als je ergens zit sta er dan eens bij stil, dat je daar zit. Klinkt misschien wat apart, maar het heeft ermee te maken dat je je dan focust op je zintuigen, zodat je wat meer weer in het hier ne nu komt.
Sterkte joh.
Shahla alles goed met jou? En de rest, Intiem, Goudappeltje weer terug (ik wou oogappeltje zeggen haha), Mamzelle, Galena (fijn dat je oma zo blij was dat je haar zag) , de rest..
Ik heb vandaag een lekker chill-dagje. Ik ben lekker samen met mijn lover en we doen helemaal niks. Ik ga zo even slapen, ik ben erg moe. Allemaal fijne dag!
Sterkte joh.
Shahla alles goed met jou? En de rest, Intiem, Goudappeltje weer terug (ik wou oogappeltje zeggen haha), Mamzelle, Galena (fijn dat je oma zo blij was dat je haar zag) , de rest..
Ik heb vandaag een lekker chill-dagje. Ik ben lekker samen met mijn lover en we doen helemaal niks. Ik ga zo even slapen, ik ben erg moe. Allemaal fijne dag!
