Seks
alle pijlers
Minnaartopic deel 18
vrijdag 10 augustus 2012 om 11:54
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten. Op dit topic schrijven we over de issues die het hebben van een minnaar met zich meebrengt. Gevoels- en communicatiekwesties maar ook hoe geweldig, leuk en heerlijk het kan zijn.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
vrijdag 21 september 2012 om 15:57
@Allegaar en Rolinka: Het blijft een lastige situatie als er maar een een open relatie wil. Want hoe dan ook er zit er een met buikpijn op de bank: man als jij naar minnaar zou zijn, jij als je thuis op de bank blijft zitten. Iemand levert in, hoe dan ook. En het een is niet erger dan het ander. Het ondervinden en er over proberen te praten werkt denk ik nog het beste. Maar er is geen kant en klare gebruiksaanwijzing.
Wel lastig dat de kids hierin verzeild zijn geraakt. Vormen ze een blok thuis? Is er nu wantrouwen richting jou? Voel je je extra schuldig? Alles staat denk ik goed onder druk nu. Misschien een idee om even wat minder aandacht aan minnaar te schenken en meer aan je gezin, ook al zou je anders willen?
Wel lastig dat de kids hierin verzeild zijn geraakt. Vormen ze een blok thuis? Is er nu wantrouwen richting jou? Voel je je extra schuldig? Alles staat denk ik goed onder druk nu. Misschien een idee om even wat minder aandacht aan minnaar te schenken en meer aan je gezin, ook al zou je anders willen?
vrijdag 21 september 2012 om 17:04
quote:samarinde schreef op 21 september 2012 @ 12:39:
[...]
Jeetje, dat klinkt heftig. Ik ben helemaal niet bekend met het fenomeen 'open relatie', maar ik begrijp nu dat je op een bepaalde manier toch altijd in een schemerzone leeft: ofwel je wilt je kinderen beschermen, ofwel je moet toch rekening houden met de gevoelens van je man... dat lijkt me allemaal heel zwaar. Aan de andere kant gooi je een huwelijk van 20 jaar natuurlijk niet zo maar weg.
Vooral met de kinderen lijkt het me lastig. Ik weet niet of ik gelijk heb, maar ik denk dat de meeste mensen- ook die met een open relatie - hun kinderen toch het ideaal willen meegeven van een monogaam huwelijk, of vergis ik me daarin?
Mijn man zou mijn ontrouw nóóit accepteren; een open huwelijk is totaal onbespreekbaar, en eerlijk gezegd is dat ook niet mijn ideaal. Aan de ene kant is dat misschien jammer, aan de andere kant is het wel duidelijk. Dat is dan ook mijn angst bij open relaties: de grenzen vervagen, je hebt zo weinig houvast. Zoals kinderen grenzen nodig hebben, zo hebben volwassenen dat volgens mij ook. Dat is niet atijd leuk, het liefst zouden we allemaal doen waar we zin in hebben en de teugels lekker laten vieren, maar ik denk dat ik heel snel zou verdwalen in een labyrint van onbegrijpelijke emoties. Nee, ik zou er niet mee om kunnen gaan. Maar ik heb bewondering voor mensen die dat wel kunnen, hoor. Ik denk dat je er heel veel zelfkennis voor nodig hebt (van beide kanten, dus), en heel veel geduld, omdat je met z'n tweeën steeds moet blijven zoeken naar de juiste balans (grenzen, dus).
Nou, dat valt allemaal reuze mee hoor. Ik heb nu al een paar jaartjes een open relatie. En nee, dat is echt niet grenzeloos. Natuurlijk maak je daar ook goede afspraken over. Hier kwam in eerste instantie het idee ook eenzijdig, maar hebben er nu allebei lol van. Voor mij is het ook een kwestie van je hoofd blijven gebruiken en heel vaak bij elkaar polsen hoe de zaken ervoor staan.
En over de kinderen. Net zomin als ik mijn seksleven met ze bespreek, bespreek ik mijn open relatie ook niet met hen. Ik date niet zo heel vaak, maar ik ga echt geen verklaring afleggen tegenover mijn kinderen waar ik ben. Ik laat mijn kinderen ook geloven in monogamie. Tegen de tijd dat ze zelf oud en wijs genoeg zijn, wil ik er het heus wel met zo over hebben, maar voor nu houden paps en mams heel veel van elkaar (en snoepen ze zo af en toe buiten de deur eens iets lekkers ).
Sense, zou jij me even willen mailen? 'k heb je mailadres niet!
[...]
Jeetje, dat klinkt heftig. Ik ben helemaal niet bekend met het fenomeen 'open relatie', maar ik begrijp nu dat je op een bepaalde manier toch altijd in een schemerzone leeft: ofwel je wilt je kinderen beschermen, ofwel je moet toch rekening houden met de gevoelens van je man... dat lijkt me allemaal heel zwaar. Aan de andere kant gooi je een huwelijk van 20 jaar natuurlijk niet zo maar weg.
Vooral met de kinderen lijkt het me lastig. Ik weet niet of ik gelijk heb, maar ik denk dat de meeste mensen- ook die met een open relatie - hun kinderen toch het ideaal willen meegeven van een monogaam huwelijk, of vergis ik me daarin?
Mijn man zou mijn ontrouw nóóit accepteren; een open huwelijk is totaal onbespreekbaar, en eerlijk gezegd is dat ook niet mijn ideaal. Aan de ene kant is dat misschien jammer, aan de andere kant is het wel duidelijk. Dat is dan ook mijn angst bij open relaties: de grenzen vervagen, je hebt zo weinig houvast. Zoals kinderen grenzen nodig hebben, zo hebben volwassenen dat volgens mij ook. Dat is niet atijd leuk, het liefst zouden we allemaal doen waar we zin in hebben en de teugels lekker laten vieren, maar ik denk dat ik heel snel zou verdwalen in een labyrint van onbegrijpelijke emoties. Nee, ik zou er niet mee om kunnen gaan. Maar ik heb bewondering voor mensen die dat wel kunnen, hoor. Ik denk dat je er heel veel zelfkennis voor nodig hebt (van beide kanten, dus), en heel veel geduld, omdat je met z'n tweeën steeds moet blijven zoeken naar de juiste balans (grenzen, dus).
Nou, dat valt allemaal reuze mee hoor. Ik heb nu al een paar jaartjes een open relatie. En nee, dat is echt niet grenzeloos. Natuurlijk maak je daar ook goede afspraken over. Hier kwam in eerste instantie het idee ook eenzijdig, maar hebben er nu allebei lol van. Voor mij is het ook een kwestie van je hoofd blijven gebruiken en heel vaak bij elkaar polsen hoe de zaken ervoor staan.
En over de kinderen. Net zomin als ik mijn seksleven met ze bespreek, bespreek ik mijn open relatie ook niet met hen. Ik date niet zo heel vaak, maar ik ga echt geen verklaring afleggen tegenover mijn kinderen waar ik ben. Ik laat mijn kinderen ook geloven in monogamie. Tegen de tijd dat ze zelf oud en wijs genoeg zijn, wil ik er het heus wel met zo over hebben, maar voor nu houden paps en mams heel veel van elkaar (en snoepen ze zo af en toe buiten de deur eens iets lekkers ).
Sense, zou jij me even willen mailen? 'k heb je mailadres niet!
vrijdag 21 september 2012 om 18:00
Tja, ik vraag me ook wel eens af wat 'houden van' in een minnaarsrelatie eigenlijk betekent.
Als ik naar ons kijk, we schijnen van elkaar te houden. Maar ik besta totaal niet in zijn leven voor de rest (hij iets meer in de mijne). Dus naast het contact wat we met elkaar hebben, is er geen 'ons'. Wat zegt het dan als je zegt dat je van elkaar houdt? Als je maar zo'n heel klein stukje deelt? En 80% van zijn leven niet mee krijgt. Waar hou je dan eigenlijk precies van?
Als ik naar ons kijk, we schijnen van elkaar te houden. Maar ik besta totaal niet in zijn leven voor de rest (hij iets meer in de mijne). Dus naast het contact wat we met elkaar hebben, is er geen 'ons'. Wat zegt het dan als je zegt dat je van elkaar houdt? Als je maar zo'n heel klein stukje deelt? En 80% van zijn leven niet mee krijgt. Waar hou je dan eigenlijk precies van?
vrijdag 21 september 2012 om 18:44
quote:sweetinez schreef op 21 september 2012 @ 18:00:
Tja, ik vraag me ook wel eens af wat 'houden van' in een minnaarsrelatie eigenlijk betekent.
Als ik naar ons kijk, we schijnen van elkaar te houden. Maar ik besta totaal niet in zijn leven voor de rest (hij iets meer in de mijne). Dus naast het contact wat we met elkaar hebben, is er geen 'ons'. Wat zegt het dan als je zegt dat je van elkaar houdt? Als je maar zo'n heel klein stukje deelt? En 80% van zijn leven niet mee krijgt. Waar hou je dan eigenlijk precies van?
Haha Inez.. hoi
Je houdt toch van HEM... van de man, met zn innerlijk en zn uiterlijk, z'n hebbelijkheden en onhebbelijkheden, z'n mimiek, z'n motoriek, z'n oogopslag, z'n stem, z'n karakter, z'n humor, z'n lichamelijkheid en z'n lijf?? Ik ben juist zo blij dat ik niet dat hele leven erbij krijg zeg... Geef mij maar de man in de rol van minnaar, dan ontmoet ik hem in z'n kern. In de rol van werknemer, in de rol van vader, in de rol van buurman, in de rol van zoon, in de rol van broer en hoe hij zich gedraagt in 'de rest van zijn leven', interesseert me wel maar ik hoef er niks mee. Heel fijn en lekker ongecompliceerd eigenlijk!
Tja, ik vraag me ook wel eens af wat 'houden van' in een minnaarsrelatie eigenlijk betekent.
Als ik naar ons kijk, we schijnen van elkaar te houden. Maar ik besta totaal niet in zijn leven voor de rest (hij iets meer in de mijne). Dus naast het contact wat we met elkaar hebben, is er geen 'ons'. Wat zegt het dan als je zegt dat je van elkaar houdt? Als je maar zo'n heel klein stukje deelt? En 80% van zijn leven niet mee krijgt. Waar hou je dan eigenlijk precies van?
Haha Inez.. hoi
Je houdt toch van HEM... van de man, met zn innerlijk en zn uiterlijk, z'n hebbelijkheden en onhebbelijkheden, z'n mimiek, z'n motoriek, z'n oogopslag, z'n stem, z'n karakter, z'n humor, z'n lichamelijkheid en z'n lijf?? Ik ben juist zo blij dat ik niet dat hele leven erbij krijg zeg... Geef mij maar de man in de rol van minnaar, dan ontmoet ik hem in z'n kern. In de rol van werknemer, in de rol van vader, in de rol van buurman, in de rol van zoon, in de rol van broer en hoe hij zich gedraagt in 'de rest van zijn leven', interesseert me wel maar ik hoef er niks mee. Heel fijn en lekker ongecompliceerd eigenlijk!
vrijdag 21 september 2012 om 19:24
quote:Allegaartje schreef op 21 september 2012 @ 18:44:
[...]
Haha Inez.. hoi
Je houdt toch van HEM... van de man, met zn innerlijk en zn uiterlijk, z'n hebbelijkheden en onhebbelijkheden, z'n mimiek, z'n motoriek, z'n oogopslag, z'n stem, z'n karakter, z'n humor, z'n lichamelijkheid en z'n lijf?? Ik ben juist zo blij dat ik niet dat hele leven erbij krijg zeg... Geef mij maar de man in de rol van minnaar, dan ontmoet ik hem in z'n kern. In de rol van werknemer, in de rol van vader, in de rol van buurman, in de rol van zoon, in de rol van broer en hoe hij zich gedraagt in 'de rest van zijn leven', interesseert me wel maar ik hoef er niks mee. Heel fijn en lekker ongecompliceerd eigenlijk!
Mja, ken je hem dan in de kern?
Ik houd van zijn sexskills, zijn sexy lachje, zijn humor, zijn twinkel in zijn ogen, zijn lijf, geur, aanrakingen. Maar ik weet dus niks van zijn ochtendhumeur (nou ja, iets dan), ik zie hem nooit rete chagrijnig, weet niet hoe hij is als hij weer eens met zijn schoonloeder op vakantie moet, ken zijn hobby's alleen uit de verhalen maar zie nooit hoe hij die passie beleeft, ik ken hem niet als zoon van, als werknemer, als broer. Eigenlijk ken ik hem alleen in zijn positieve zijn. En daar houd ik dan wel weer van. Maar ja, da's toch niet houden van hem? Da's dan toch houden van de illusie die je van hem hebt? En dan hou je toch eigenlijk niet van je minnaar, maar van dat wat je van hem gecreëert hebt? Toch?
*zie je, dat krijg je dus als je te weinig seks hebt*
[...]
Haha Inez.. hoi
Je houdt toch van HEM... van de man, met zn innerlijk en zn uiterlijk, z'n hebbelijkheden en onhebbelijkheden, z'n mimiek, z'n motoriek, z'n oogopslag, z'n stem, z'n karakter, z'n humor, z'n lichamelijkheid en z'n lijf?? Ik ben juist zo blij dat ik niet dat hele leven erbij krijg zeg... Geef mij maar de man in de rol van minnaar, dan ontmoet ik hem in z'n kern. In de rol van werknemer, in de rol van vader, in de rol van buurman, in de rol van zoon, in de rol van broer en hoe hij zich gedraagt in 'de rest van zijn leven', interesseert me wel maar ik hoef er niks mee. Heel fijn en lekker ongecompliceerd eigenlijk!
Mja, ken je hem dan in de kern?
Ik houd van zijn sexskills, zijn sexy lachje, zijn humor, zijn twinkel in zijn ogen, zijn lijf, geur, aanrakingen. Maar ik weet dus niks van zijn ochtendhumeur (nou ja, iets dan), ik zie hem nooit rete chagrijnig, weet niet hoe hij is als hij weer eens met zijn schoonloeder op vakantie moet, ken zijn hobby's alleen uit de verhalen maar zie nooit hoe hij die passie beleeft, ik ken hem niet als zoon van, als werknemer, als broer. Eigenlijk ken ik hem alleen in zijn positieve zijn. En daar houd ik dan wel weer van. Maar ja, da's toch niet houden van hem? Da's dan toch houden van de illusie die je van hem hebt? En dan hou je toch eigenlijk niet van je minnaar, maar van dat wat je van hem gecreëert hebt? Toch?
*zie je, dat krijg je dus als je te weinig seks hebt*
vrijdag 21 september 2012 om 20:09
O ja... ik ben het met je eens dat je elkaar op z'n allerbest meemaakt en daardoor wellicht een rooss-kleurige versie van de man hebt leren kennen. Maar dat vind ik geen illusie en zeker niet een beeld dat ik zelf gecreëerd heb, want hij is al heel lang heel consistent dezelfde (sympathieke, leuke, lieve en lekkere) man.
Als je zou overwegen om je leven te gaan delen met je minnaar, dan is het handig om ff te checken of je hem ook in die andere rollen waarderen kan natuurlijk, maar zolang dat niet aan de orde is kan je toch gewoon van hem houden, zoals je hem kent als minnaar?
Ik zit me nu te bedenken hoe m'n broer omgaat met z'n schoonloeder..... dat weet ik ook niet, maar toch hou ik van hem als mijn broer. Of hoe m'n andere broer zich gedraagt als werknemer... Is dat überhaupt relevant als je je hart laat spreken?
Als je zou overwegen om je leven te gaan delen met je minnaar, dan is het handig om ff te checken of je hem ook in die andere rollen waarderen kan natuurlijk, maar zolang dat niet aan de orde is kan je toch gewoon van hem houden, zoals je hem kent als minnaar?
Ik zit me nu te bedenken hoe m'n broer omgaat met z'n schoonloeder..... dat weet ik ook niet, maar toch hou ik van hem als mijn broer. Of hoe m'n andere broer zich gedraagt als werknemer... Is dat überhaupt relevant als je je hart laat spreken?
vrijdag 21 september 2012 om 20:13
quote:noa00 schreef op 21 september 2012 @ 20:05:
Je houd van hem op de momenten dat je bij elkaar bent, maar inderdaad je deelt eigenlijk zo weer zo weinig (en tegelijkertijd ook weer zoveel) dat je daarbuiten het misschien niet houden van kunt noemen?Mwwmm... liefde is iets van m'n hart, niet van m'n GPS hoor.
Je houd van hem op de momenten dat je bij elkaar bent, maar inderdaad je deelt eigenlijk zo weer zo weinig (en tegelijkertijd ook weer zoveel) dat je daarbuiten het misschien niet houden van kunt noemen?Mwwmm... liefde is iets van m'n hart, niet van m'n GPS hoor.
vrijdag 21 september 2012 om 20:23
Wij delen weinig, maar ook weer veel. Ik zie hem meestal op zijn best, maar ook wel eens moe en aan het eind van een hele lange werkdag, zonder energie.
Waarom zou je niet van iemand kunnen houden als je iemand weinig ziet? Ik houd ook van vriendinnen in NL, die op 1000 km afstand wonen en die ik weinig zie. Daar zitten oude vriendinnen tussen, maar ook vriendinnen die ik later heb leren kennen, toen ik hier al woonde. Liefde heeft niets met afstand of frequentie te maken m.i.
Ik houd van mijn minnaar en hij van mij. En ik denk dat dat niet afhankelijk is van hoe vaak we elkaar zien, waar we elkaar zien.
Waarom zou je niet van iemand kunnen houden als je iemand weinig ziet? Ik houd ook van vriendinnen in NL, die op 1000 km afstand wonen en die ik weinig zie. Daar zitten oude vriendinnen tussen, maar ook vriendinnen die ik later heb leren kennen, toen ik hier al woonde. Liefde heeft niets met afstand of frequentie te maken m.i.
Ik houd van mijn minnaar en hij van mij. En ik denk dat dat niet afhankelijk is van hoe vaak we elkaar zien, waar we elkaar zien.
vrijdag 21 september 2012 om 20:31
Ik denk niet dat Inez het over frequentie heeft maar puur over het feit dat je maar zo`n klein stukje van iemand kent. Je kent het minnaar stuk, niet het "dagelijks leven" stuk. En ja, ik denk dat je van dat minnaar-stuk best kunt houden.
Of je daar nog steeds van blijft houden als je een nr 1 relatie aan zou gaan is een tweede. Omdat dan het minnaar stuk min of meer wegvalt (in de echte zin van het woord minnaar) en je te maken krijgt met de man in al zijn facetten. Is hij dan nog zo lovable?
Of je daar nog steeds van blijft houden als je een nr 1 relatie aan zou gaan is een tweede. Omdat dan het minnaar stuk min of meer wegvalt (in de echte zin van het woord minnaar) en je te maken krijgt met de man in al zijn facetten. Is hij dan nog zo lovable?
vrijdag 21 september 2012 om 20:42
quote:sweetinez schreef op 21 september 2012 @ 19:24:
Maar ja, da's toch niet houden van hem? Da's dan toch houden van de illusie die je van hem hebt? En dan hou je toch eigenlijk niet van je minnaar, maar van dat wat je van hem gecreëert hebt? Toch?
Ah so! Ja, dan kan het ineens anders worden, dat geloof ik absoluut. Dan sta je ineens heel anders tegenover elkaar en zie je ook andere aspecten.
Ik las bovenstaande anders, als in, je ziet maar zo weinig van hem, je kunt onmogelijk van hem houden, zoals hij is.
Dat vraag ik me af. Ik zie mijn vriendinnen ook amper, mis wrs ook een deel ochtendhumeur en mopperbuien. Maar dat verandert niet mijn gevoel voor mijn vriendinnen.
Ook vriendinnen die ik vaak zie, zie ik niet tijdens hun ochtendhumeur.
Hey, Ien!!
Maar ja, da's toch niet houden van hem? Da's dan toch houden van de illusie die je van hem hebt? En dan hou je toch eigenlijk niet van je minnaar, maar van dat wat je van hem gecreëert hebt? Toch?
Ah so! Ja, dan kan het ineens anders worden, dat geloof ik absoluut. Dan sta je ineens heel anders tegenover elkaar en zie je ook andere aspecten.
Ik las bovenstaande anders, als in, je ziet maar zo weinig van hem, je kunt onmogelijk van hem houden, zoals hij is.
Dat vraag ik me af. Ik zie mijn vriendinnen ook amper, mis wrs ook een deel ochtendhumeur en mopperbuien. Maar dat verandert niet mijn gevoel voor mijn vriendinnen.
Ook vriendinnen die ik vaak zie, zie ik niet tijdens hun ochtendhumeur.
Hey, Ien!!
vrijdag 21 september 2012 om 20:50
Ehm.. Dat vind ik dan weer een ander soort houden van, van e broer of vrienden. Of eigenlijk, dat vind ik geen houden van, maar geven om.
Maar ja, ik ben eigenlijk altijd al een zeikerd geweest als het op houden van aan komt.
Houden van is voor mij in voor- en tegenspoed. Er zijn, voelen, houden van. Dat je tegen je minnaar zegt dat je van hem houdt, wat zegt dat eigenlijk dan? Je deelt momenten, zegt dat je van elkaar houdt en vervolgens lig je 's avonds gelukkig te zijn met je partner en hij met de zijne en besta je op dat moment niet in zijn leven. Maakt dat houden van dan niet een beetje... ik weet niet... leeg ofzo?
Maar ja, ik ben eigenlijk altijd al een zeikerd geweest als het op houden van aan komt.
Houden van is voor mij in voor- en tegenspoed. Er zijn, voelen, houden van. Dat je tegen je minnaar zegt dat je van hem houdt, wat zegt dat eigenlijk dan? Je deelt momenten, zegt dat je van elkaar houdt en vervolgens lig je 's avonds gelukkig te zijn met je partner en hij met de zijne en besta je op dat moment niet in zijn leven. Maakt dat houden van dan niet een beetje... ik weet niet... leeg ofzo?
vrijdag 21 september 2012 om 20:55
In elk geval kan ik me voorstellen dat je het gevoel blijft houden dat je een stuk van je hart achterlaat. Want wat moet je met dat houden van, gaat toch geen kant op?
En wat is eigenlijk houden van... en verklutsen we het niet met intens geven om? Of verliefd zijn op?
Het enige dat ik weet is dat ik het op een gegeven moment een verademing vond dat het uitgesproken mocht worden en toch... lag ik `s avonds weer in mijn eigen bed.
Ja, ik heb dat wel eens als "arm" gevoeld.
En wat is eigenlijk houden van... en verklutsen we het niet met intens geven om? Of verliefd zijn op?
Het enige dat ik weet is dat ik het op een gegeven moment een verademing vond dat het uitgesproken mocht worden en toch... lag ik `s avonds weer in mijn eigen bed.
Ja, ik heb dat wel eens als "arm" gevoeld.
