Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
woensdag 7 mei 2008 om 10:08
Eerlijk gezegd geniet ik niet van zijn gezelschap, Feliciaatje (oei, pijnlijk om dit te zeggen). Sinds wij dit huis hebben gekocht is hij alleen maar met allerlei klusjes bezig. Ik heb wel aangegeven dat ik ook wel eens iets samen wil gaan doen, maar het komt er niet van, hij is véél liever in huis en tuin bezig.
Pas gesprek met vriendin gehad, haar kleinkind heeft asperger. Eerlijk gezegd herkende ik heel veel bij mijn man zijn kinderen, maar ineens dacht ik dat hij ook zulke trekjes heeft. Geen vrienden, geen contacten, niks. Geen behoefte aan. Is thuis gelukkig, zegt hij. Werk gaat goed. Contacten met collega's vindt hij 'sociale contacten'. Hoeft zijn kinderen niet te zien. Ik snap het allemaal niet. Misschien kán hij zich gewoon niet inleven in mij. Ik vind het niet normaal dat hij helemaal geen contacten met wie dan ook, buiten mij, heeft.
Pas gesprek met vriendin gehad, haar kleinkind heeft asperger. Eerlijk gezegd herkende ik heel veel bij mijn man zijn kinderen, maar ineens dacht ik dat hij ook zulke trekjes heeft. Geen vrienden, geen contacten, niks. Geen behoefte aan. Is thuis gelukkig, zegt hij. Werk gaat goed. Contacten met collega's vindt hij 'sociale contacten'. Hoeft zijn kinderen niet te zien. Ik snap het allemaal niet. Misschien kán hij zich gewoon niet inleven in mij. Ik vind het niet normaal dat hij helemaal geen contacten met wie dan ook, buiten mij, heeft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 10:11
Toch heb ik lichte momentjes van je gelezen in de afgelopen tijd, ze waren er wel. Tussen al het overleven door. En het verschil tussen de bui waar je nu in zit en je normale zijn is toch het herkennen van die lichtpuntjes.
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..
woensdag 7 mei 2008 om 10:21
Ahh dat herken ik wel een klein beetje. Mijn man is niet direct ook zo, hij heeft wel sociale contacten en gaat zotussendoor uit met vrienden ed. Maar hij deelt niets met ze terwijl zij dat wel met hem doen, we hebben een paar flinke crises achter de rug en hij praatte met niemand erover. Dat kan natuurlijk, ik bedoel, als hij daar geen behoefte aan heeft moet hij dat zelf weten.
Maar een tijdje terug zei ik plots tegen hem: jij bent altijd alleen he? Hij was verbaasd maar hij heeft erover nagedacht en toen hij erop terugkwam zei hij dat ik gelijk had. Niemand komt echt dichtbij hem, hij is daadwerkelijk altijd alleen, hij kan zichzelf niet delen. Heel vreemd want hij oogt heel sociaal en betrokken en warm. En dat is hij ook wel zolang het hem niet beinvloedt, zijn leven niet raakt. Bevreemdend voor mij soms.
Je beschrijving van jouw man, daar herken ik grappig genoeg (? ) wel mijn mans vader in, helemaal. En ik heb zo'n idee dat dat ook weer mijn man gevormd heeft. Hij zegt ook zelf dat hij eigenlijk veel meer op zijn vader lijkt dan hem lief is ook al lijkt hij heel anders. Het heeft mij iig erg verrast, voor onze dochter was het in veel opzichten anders. Sindsdien heb ik een andere man. Ik vermoed dat dat weer met zijn vader te maken heeft als zijn voorbeeld van hoe een vader is en zich gedraagt of zo. Ik weet het soms ook niet meer.
Maar een tijdje terug zei ik plots tegen hem: jij bent altijd alleen he? Hij was verbaasd maar hij heeft erover nagedacht en toen hij erop terugkwam zei hij dat ik gelijk had. Niemand komt echt dichtbij hem, hij is daadwerkelijk altijd alleen, hij kan zichzelf niet delen. Heel vreemd want hij oogt heel sociaal en betrokken en warm. En dat is hij ook wel zolang het hem niet beinvloedt, zijn leven niet raakt. Bevreemdend voor mij soms.
Je beschrijving van jouw man, daar herken ik grappig genoeg (? ) wel mijn mans vader in, helemaal. En ik heb zo'n idee dat dat ook weer mijn man gevormd heeft. Hij zegt ook zelf dat hij eigenlijk veel meer op zijn vader lijkt dan hem lief is ook al lijkt hij heel anders. Het heeft mij iig erg verrast, voor onze dochter was het in veel opzichten anders. Sindsdien heb ik een andere man. Ik vermoed dat dat weer met zijn vader te maken heeft als zijn voorbeeld van hoe een vader is en zich gedraagt of zo. Ik weet het soms ook niet meer.
woensdag 7 mei 2008 om 10:25
Ik weet nog wel dat jij helemaal uit je dak ging met je gehuurde bus hoor!
Het komt er niet van betekent dat geen van beiden het initiatief neemt. Dus doe het gewoon! Boek een leuk restaurantje, of doe eens gek en rijd naar zee om een avondstrandwandeling met de hond te maken.
Wees ook blij dat hij zo klust, spreek daar je waardering voor uit. Ik weet uit ervaring dat het ook anders kan, da's ook niks. Maar een balans moet er wel blijven, het draait uiteindelijk om jullie.
Kun je niet elke dag thuis mediteren, een kwartiertje of zo?
dubio
Het komt er niet van betekent dat geen van beiden het initiatief neemt. Dus doe het gewoon! Boek een leuk restaurantje, of doe eens gek en rijd naar zee om een avondstrandwandeling met de hond te maken.
Wees ook blij dat hij zo klust, spreek daar je waardering voor uit. Ik weet uit ervaring dat het ook anders kan, da's ook niks. Maar een balans moet er wel blijven, het draait uiteindelijk om jullie.
Kun je niet elke dag thuis mediteren, een kwartiertje of zo?
dubio
Ga in therapie!
woensdag 7 mei 2008 om 10:40
Moet zo gaan werken, maar dank voor jullie meekijken. Alleen het weten dat er 'iemand' is, dat ik niet helemaal alleen zit te ploeteren, scheelt al. Straks echt lezen, ik zit nu half met mijn hoofd bij snelwegen die ik moet leren jakkes, en ga zo nog met de hond lopen voordat ik weer ga rijden. Tot later, liefs, bedankt!! Jullie zijn lief.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 12:12
Elmervrouw, wat je man betreft, ik herken dat ook wel in mijn vader en volgens mij is daar niks mis mee. Sommige mensen hebben gewoon weinig contact, of behoefte daar aan, hij heeft waarschijnlijk genoeg aan jou. En die ideeën om er lekker even uit te gaan met zijn tweetjes, zonder over problemen of zo te praten, lijkt me wel heel goed. Werk ze!
woensdag 7 mei 2008 om 18:18
Dat vind ik dus echt beklemmend, dat hij alleen genoeg heeft aan mij. Hij heeft verder helemaal niemand! Geen contact met familie of wat dan ook. Dat vind ik echt niet normaal, jullie wel dan?
Lekker gewerkt. O.a. rit met verstandelijk gehandicapten die ik weken eerder al een keer had gereden. Ik werd voluit begroet met mijn naam, die ze dus nog onthouden hadden. (Beter geheugen dan ik!) En ik moest binnenkomen, ik was te vroeg daar, en toen begon iedereen die daar zat helemaal enthousiast hallo te roepen. Nou, dan voel je je wel welkom!
In de auto zeiden ze 'mooi meisje' tegen me, en 'lieve schat'. En ik kan ook wel echt genieten van het rijden door het groene landschap in onze buitengebieden; alles is nu zo fris fleurig groen.
Thuiskomen is dan echt een afknapper, stemming is hier niet bepaald opgeklaard. Beetje erg dat dit werk nu in zo'n korte tijd toch behoorlijk belangrijk is geworden voor mij. Ik weet niet wat me overkomt. Morgenvroeg examen, ik ga aan de slag.
Lekker gewerkt. O.a. rit met verstandelijk gehandicapten die ik weken eerder al een keer had gereden. Ik werd voluit begroet met mijn naam, die ze dus nog onthouden hadden. (Beter geheugen dan ik!) En ik moest binnenkomen, ik was te vroeg daar, en toen begon iedereen die daar zat helemaal enthousiast hallo te roepen. Nou, dan voel je je wel welkom!
In de auto zeiden ze 'mooi meisje' tegen me, en 'lieve schat'. En ik kan ook wel echt genieten van het rijden door het groene landschap in onze buitengebieden; alles is nu zo fris fleurig groen.
Thuiskomen is dan echt een afknapper, stemming is hier niet bepaald opgeklaard. Beetje erg dat dit werk nu in zo'n korte tijd toch behoorlijk belangrijk is geworden voor mij. Ik weet niet wat me overkomt. Morgenvroeg examen, ik ga aan de slag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 18:21
quote:Feliciaatje schreef op 07 mei 2008 @ 10:21:
Maar een tijdje terug zei ik plots tegen hem: jij bent altijd alleen he? Hij was verbaasd maar hij heeft erover nagedacht en toen hij erop terugkwam zei hij dat ik gelijk had. Niemand komt echt dichtbij hem, hij is daadwerkelijk altijd alleen, hij kan zichzelf niet delen. Heel vreemd want hij oogt heel sociaal en betrokken en warm. En dat is hij ook wel zolang het hem niet beinvloedt, zijn leven niet raakt. Bevreemdend voor mij soms.Dit is echt herkenbaar voor mij. Mijn man lijkt ook heel sociaal, betrokken, begrijpend en warm. Maar vriendschap met mannen bestaat volgens hem niet. Mannen hebben dat niet nodig, zoals vrouwen: overal met elkaar over kletsen, zegt hij. Hij vindt mannen eenzijdig; alleen maar over voetbal en stoerdoenerij, dat vindt hij niets. (Kan ik me wel voorstellen trouwens.) Met vrouwen kan hij beter praten.
Maar een tijdje terug zei ik plots tegen hem: jij bent altijd alleen he? Hij was verbaasd maar hij heeft erover nagedacht en toen hij erop terugkwam zei hij dat ik gelijk had. Niemand komt echt dichtbij hem, hij is daadwerkelijk altijd alleen, hij kan zichzelf niet delen. Heel vreemd want hij oogt heel sociaal en betrokken en warm. En dat is hij ook wel zolang het hem niet beinvloedt, zijn leven niet raakt. Bevreemdend voor mij soms.Dit is echt herkenbaar voor mij. Mijn man lijkt ook heel sociaal, betrokken, begrijpend en warm. Maar vriendschap met mannen bestaat volgens hem niet. Mannen hebben dat niet nodig, zoals vrouwen: overal met elkaar over kletsen, zegt hij. Hij vindt mannen eenzijdig; alleen maar over voetbal en stoerdoenerij, dat vindt hij niets. (Kan ik me wel voorstellen trouwens.) Met vrouwen kan hij beter praten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 18:24
quote:mamzelle schreef op 07 mei 2008 @ 10:11:
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..Nee, mijn relatie voelt pas veiliger als ik contact voel, verbinding. Ik denk wél dat ik de lichtpuntjes wel kan zien, ook in 'slechtere dagen', maar dat ik ze dan niet echt kan voelen. Ergens vind ik toch steeds wel iets om weer door te kunnen gaan..
Voelt je relatie niet veiliger op zo'n moment als wanneer je schrijft over de wind door je haren of een fijne wandeling met de hond? Of een overwinning op je werk?
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof je je een paar weken goed voelt, daarna weer een paar weken heel moedeloos. Als dat zo is en je vanuit de binnenkant gaat waarnemen dat het op die manier gaat dan worden die grauwe dagen ook iets dragelijker. Dat ze voorbij gaan..Nee, mijn relatie voelt pas veiliger als ik contact voel, verbinding. Ik denk wél dat ik de lichtpuntjes wel kan zien, ook in 'slechtere dagen', maar dat ik ze dan niet echt kan voelen. Ergens vind ik toch steeds wel iets om weer door te kunnen gaan..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 7 mei 2008 om 21:27
Succes met je examen morgen..
Ik denk dat 'hij alleen jou heeft' alleen beklemmend is als hij je claimt, als hij zich voor zijn geluk afhankelijk opstelt van jou, op een bemoeierige manier. Dat je niet wegkan vanwege hem, dat soort gedoe.
Eenzelvig zijn kan de beste overkomen -ben het zelf ook- en is misschien wel een mannenkwaal. Zeker als je asperger vermoedt is contact, verbinding, ook nog eens een lastig zo niet onmogelijk punt. Dan heb je geen keuze dan genoegen nemen met verbinding op een rationeler niveau. Ja, scheiden, maar da's ook weer zowat.
Probeer de lichtpuntjes eens te voelen, kruip eens in het moment. Lieverd, je moet het in jezelf zoeken, alles wat van buiten komt is alleen maar bonus, geen vanzelfsprekendheid.
Ik denk dat 'hij alleen jou heeft' alleen beklemmend is als hij je claimt, als hij zich voor zijn geluk afhankelijk opstelt van jou, op een bemoeierige manier. Dat je niet wegkan vanwege hem, dat soort gedoe.
Eenzelvig zijn kan de beste overkomen -ben het zelf ook- en is misschien wel een mannenkwaal. Zeker als je asperger vermoedt is contact, verbinding, ook nog eens een lastig zo niet onmogelijk punt. Dan heb je geen keuze dan genoegen nemen met verbinding op een rationeler niveau. Ja, scheiden, maar da's ook weer zowat.
Probeer de lichtpuntjes eens te voelen, kruip eens in het moment. Lieverd, je moet het in jezelf zoeken, alles wat van buiten komt is alleen maar bonus, geen vanzelfsprekendheid.
donderdag 8 mei 2008 om 11:06
quote:Elmervrouw schreef op 07 mei 2008 @ 18:24:
[...]
Nee, mijn relatie voelt pas veiliger als ik contact voel, verbinding. Ik denk wél dat ik de lichtpuntjes wel kan zien, ook in 'slechtere dagen', maar dat ik ze dan niet echt kan voelen. Ergens vind ik toch steeds wel iets om weer door te kunnen gaan..
Ik las dit gisteren en ik deed even *slik*, dit is zo volledig herkenbaar. Ik vraag me weleens af of ik te veeleisend ben, of ik ergens zo bang ben geworden van helemaal geen connectie ervaren met mensen die van mij hadden "moeten" houden en dat niet deden en de dingen die ze konden doen daardoor.
Dan vraag ik me af: heb ik nou echt zo'n gesloten exemplaar of veroorzaak ik in mijn eentje dat gevoel van te weinig connectie en beschuldig ik dan hem ervan? Ik weet het niet. Het zal wel een combinatie zijn van beiden.
Ik hou veel van hem en hij van mij en dat zou het enige moeten zijn wat nodig is denk ik dan. En toch is het niet genoeg, ervaar ik een enorme leegte tussen ons, een soort afgrond. Misschien komt het door mijn proces, door alle troep waar ik doorheen moest baggeren, dat is een eenzaam proces denk ik. Wie weet creeert dat de afstand in feite en neem ik hem bijna kwalijk dat hij mij alleen laat terwijl hij gewoon niet kan volgen omdat het mijn verdriet is en niet het zijne.
En je hebt gelijk hoor Mamzelle, het moet een aanvulling zijn. En ik heb ook niemand nodig om een leegte in mij te vullen, ik loop tegenwoordig over van positieve dingen en gevoelens van en voor mijzelf. Ik ervaar zoveel rijkdom hoe rauw het soms ook is. Maar ik kan het niet delen met hem, hij is een toeschouwer, niet mijn medespeler zeg maar. Dat zou ik graag ervaren, dat we samen op onze eigen persoonlijke wijze ons leven leven.
[...]
Nee, mijn relatie voelt pas veiliger als ik contact voel, verbinding. Ik denk wél dat ik de lichtpuntjes wel kan zien, ook in 'slechtere dagen', maar dat ik ze dan niet echt kan voelen. Ergens vind ik toch steeds wel iets om weer door te kunnen gaan..
Ik las dit gisteren en ik deed even *slik*, dit is zo volledig herkenbaar. Ik vraag me weleens af of ik te veeleisend ben, of ik ergens zo bang ben geworden van helemaal geen connectie ervaren met mensen die van mij hadden "moeten" houden en dat niet deden en de dingen die ze konden doen daardoor.
Dan vraag ik me af: heb ik nou echt zo'n gesloten exemplaar of veroorzaak ik in mijn eentje dat gevoel van te weinig connectie en beschuldig ik dan hem ervan? Ik weet het niet. Het zal wel een combinatie zijn van beiden.
Ik hou veel van hem en hij van mij en dat zou het enige moeten zijn wat nodig is denk ik dan. En toch is het niet genoeg, ervaar ik een enorme leegte tussen ons, een soort afgrond. Misschien komt het door mijn proces, door alle troep waar ik doorheen moest baggeren, dat is een eenzaam proces denk ik. Wie weet creeert dat de afstand in feite en neem ik hem bijna kwalijk dat hij mij alleen laat terwijl hij gewoon niet kan volgen omdat het mijn verdriet is en niet het zijne.
En je hebt gelijk hoor Mamzelle, het moet een aanvulling zijn. En ik heb ook niemand nodig om een leegte in mij te vullen, ik loop tegenwoordig over van positieve dingen en gevoelens van en voor mijzelf. Ik ervaar zoveel rijkdom hoe rauw het soms ook is. Maar ik kan het niet delen met hem, hij is een toeschouwer, niet mijn medespeler zeg maar. Dat zou ik graag ervaren, dat we samen op onze eigen persoonlijke wijze ons leven leven.
donderdag 8 mei 2008 om 11:10
donderdag 8 mei 2008 om 11:27
quote:mamzelle schreef op 08 mei 2008 @ 11:10:
Het zou een ideale man zijn als 'ie met je mee kan voelen, beleven, wat jij voelt en beleeft en wil delen.
Ze zijn er wel maar over het algemeen is het verschijnsel man niet zo.
Denk ik.
Moet je dan zoeken naar zo'n ideale man of toch maar blijven bij je goede maar niet perfecte man?
Je verwoordt wat ik ook denk en op zich kan ik er mee leven, het is nou eenmaal de realiteit. Maar het is moeilijk, ik geef om zoveel dingen zo ontzettend weinig (geld, status, materiele zooi enz enz) en juist zoveel om echte en diepe contacten met mensen. En ik kan hem niet bereiken. En hij verdwaalt in mij. Hopeloos gevoel dat.
Het was veel beter voor onze dochter er was en daar bedoel ik niet mee dat het alleen daaraan ligt. Hij heeft een veel verantwoordelijkere baan gekregen, hij zit gauw veel teveel in zijn hoofd en ontspant dan moeilijk, dat zegt hij zelf ook. En dan is hij heel ver weg. Daarnaast een kind en de drukte en afleiding daarvan, ik heb soms het idee dat hij moeite heeft met de realiteit die zoveel van hem vraagt en dan vlucht.
Ik ben daar laconieker in, ik heb een bepaalde hoeveelheid energie en ik kan niet alles en een gedeelte van mijn energie gaat ook naar leuke dingen. Hij beschermt zichzelf daar niet goed in, hij gaat maar door. En ik probeer hem daar wel bij te helpen maar soms heb ik het idee dat ik voor twee mensen moet leven, voor twee de grenzen in de gaten moet houden. Dat is vermoeiend.
Het zou een ideale man zijn als 'ie met je mee kan voelen, beleven, wat jij voelt en beleeft en wil delen.
Ze zijn er wel maar over het algemeen is het verschijnsel man niet zo.
Denk ik.
Moet je dan zoeken naar zo'n ideale man of toch maar blijven bij je goede maar niet perfecte man?
Je verwoordt wat ik ook denk en op zich kan ik er mee leven, het is nou eenmaal de realiteit. Maar het is moeilijk, ik geef om zoveel dingen zo ontzettend weinig (geld, status, materiele zooi enz enz) en juist zoveel om echte en diepe contacten met mensen. En ik kan hem niet bereiken. En hij verdwaalt in mij. Hopeloos gevoel dat.
Het was veel beter voor onze dochter er was en daar bedoel ik niet mee dat het alleen daaraan ligt. Hij heeft een veel verantwoordelijkere baan gekregen, hij zit gauw veel teveel in zijn hoofd en ontspant dan moeilijk, dat zegt hij zelf ook. En dan is hij heel ver weg. Daarnaast een kind en de drukte en afleiding daarvan, ik heb soms het idee dat hij moeite heeft met de realiteit die zoveel van hem vraagt en dan vlucht.
Ik ben daar laconieker in, ik heb een bepaalde hoeveelheid energie en ik kan niet alles en een gedeelte van mijn energie gaat ook naar leuke dingen. Hij beschermt zichzelf daar niet goed in, hij gaat maar door. En ik probeer hem daar wel bij te helpen maar soms heb ik het idee dat ik voor twee mensen moet leven, voor twee de grenzen in de gaten moet houden. Dat is vermoeiend.
donderdag 8 mei 2008 om 14:02
Even positief en leuk nieuws melden:
ik ben geslaagd voor mijn theorie-examen voor de taxipas!
Hoera, hoera, hoera!
(Nu nog praktijk, op 22 mei. Duurt anderhalf uur. Een rit rijden met een examinator, maar tijdens die rit ook nog heel veel vragen beantwoorden: over hoe je de klant behandelt, technische dingen over de auto, over het verkeer, etc.)
Maar dit heb ik alvast binnen. Ik ben trots op mezelf. Ik heb het toch maar gedáán, ondanks alles wat er in mijn leven speelt. Yes! Zo, nu lekker nagenieten en bijlezen links en rechts. Zucht van verlichting...
ik ben geslaagd voor mijn theorie-examen voor de taxipas!
Hoera, hoera, hoera!
(Nu nog praktijk, op 22 mei. Duurt anderhalf uur. Een rit rijden met een examinator, maar tijdens die rit ook nog heel veel vragen beantwoorden: over hoe je de klant behandelt, technische dingen over de auto, over het verkeer, etc.)
Maar dit heb ik alvast binnen. Ik ben trots op mezelf. Ik heb het toch maar gedáán, ondanks alles wat er in mijn leven speelt. Yes! Zo, nu lekker nagenieten en bijlezen links en rechts. Zucht van verlichting...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 mei 2008 om 14:08
Feliciaatje, zóveel herkenning weer, zoveel. Ik heb gewoon geen woorden (zit nog even in de examen-roes). Precies dezelfde dingen vraag ik me dus ook af. Ongelooflijk. Dat gebagger, dat proces, gevoel van leegte, afstand.. alles wat je schrijft is herkenbaar. Pffffff.. voel me erg verbonden met je als ik je stukjes lees. Dat doet me wel erg goed, moet ik zeggen. Ik zit niet helemaal alleen zo te ploeteren.. er is een plek, een persoon waar het het begrepen wordt..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 mei 2008 om 17:41
En dan kwam vanmiddag onverwacht mijn allerbeste vriendin, kon ik meteen dit leuke nieuws delen - en heel veel meer. Heeft me zó goed gedaan, deze middag. Zij kent mij als geen ander en ik haar, we hebben aan een half woord genoeg. Zo blij ben ik, zo dankbaar dat er ook zulke mensen zijn
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 mei 2008 om 17:44
quote:Elmervrouw schreef op 08 mei 2008 @ 17:41:
En dan kwam vanmiddag onverwacht mijn allerbeste vriendin, kon ik meteen dit leuke nieuws delen - en heel veel meer. Heeft me zó goed gedaan, deze middag. Zij kent mij als geen ander en ik haar, we hebben aan een half woord genoeg. Zo blij ben ik, zo dankbaar dat er ook zulke mensen zijn Heerlijk is dat, goede timing . Ik heb ook zo'n vriendin, ben er idd ontzettend dankbaar voor.
En dan kwam vanmiddag onverwacht mijn allerbeste vriendin, kon ik meteen dit leuke nieuws delen - en heel veel meer. Heeft me zó goed gedaan, deze middag. Zij kent mij als geen ander en ik haar, we hebben aan een half woord genoeg. Zo blij ben ik, zo dankbaar dat er ook zulke mensen zijn Heerlijk is dat, goede timing . Ik heb ook zo'n vriendin, ben er idd ontzettend dankbaar voor.
vrijdag 9 mei 2008 om 07:52
Niks gevierd gisteravond, wel had hij mooie bloemen meegebracht. En toch voel ik me zo somber wat onze relatie betreft. Afstand. Letterlijk, figuurlijk. En ik weet niet hoe ik iets van gevoel moet terugkrijgen. Man-vrouw gevoel, bedoel ik dan. Nu lijken we wel mensen die toevallig in hetzelfde huis wonen en redelijk met elkaar overweg kunnen. En dit wil ik niet voor de rest van mijn leven.
Maar ik moet niets beslissen, ik moet eerst alles eens laten zakken, al die forse dingen van de laatste maanden (moeder, huis achterlaten, verhuizing, nu die dingen wat de kinderen betreft). Alles is zo in beweging, ik moet deze basis zien te behouden. Hoe vind ik de weg terug? Ligt het allemaal aan mij, ben ik gewoon niet in staat om echt close met iemand te zijn? Het kan toch niet alleen maar aan mij liggen, toch? maar wat moet ik, als hij zegt dat hij gelukkig is? Ik niet, maar wat wil ik eigenlijk?
Maar ik moet niets beslissen, ik moet eerst alles eens laten zakken, al die forse dingen van de laatste maanden (moeder, huis achterlaten, verhuizing, nu die dingen wat de kinderen betreft). Alles is zo in beweging, ik moet deze basis zien te behouden. Hoe vind ik de weg terug? Ligt het allemaal aan mij, ben ik gewoon niet in staat om echt close met iemand te zijn? Het kan toch niet alleen maar aan mij liggen, toch? maar wat moet ik, als hij zegt dat hij gelukkig is? Ik niet, maar wat wil ik eigenlijk?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
