Relaties
alle pijlers
Vriend met bindingsangst, please help
woensdag 17 oktober 2007 om 11:58
He hoi,
Ik ben helemaal nieuw hier op dit forum dus ik zal beginnen met me voor te stellen voor ik mijn verhaal ga doen.
Ik ben Jaccolien, 25 jaar en zoals de titel ook wel doet verwachten heb ik problemen met met (ex)vriend. Ik ben hem 3 jaar geleden in het buitenland tegengekomen waar hij werkt en woont. Hij is fransman, inmiddels 38jaar oud. Toen ik hem voor het eerst zag tijdens mijn vakantie daar sprong de vonk over, en ondanks dat hij zei zich niet meer aan een relatie op afstand te wagen ivm eerdere mislukte ervaringen, besloten we het een kans te geven. Zo n 6x per jaar zochten we elkaar op, waren enkele weken samen, en hielden via de mail, tel en sms veel contact. Dit heeft zo n twee en half jaar geduurd, de momenten samen waren onvergetelijk en super hecht, al was het tussendoor natuurlijk wel eens zwaar om elkaar te moeten missen. Desalniettemin wilden we nog niet ons leven overhoop gooien in het prille begin en gaan verhuizen etc. De relatie werd steeds serieuzer en we hadden het steeds vaker over de toekomst. Hij wilde gezien zijn leeftijd toch wel plannen maken over de toekomst, en het maakte mij niet uit waar hij heen zou gaan in de wereld, mij leven was nog jong en invulbaar dus ik zou gewoon mee gaan, niets stond ons in de weg, zo leek het.
Aan het begin van dit jaar besloot hij ineens er een punt achter te zetten, terwijl we een paar weken daarvan nog besloten hadden dat ik dit jaar, zo in deze periode, mijn tas zou pakken en voor langere tijd bij hem zou zijn om te zien of we ons leven verder samen gingen indelen.
Nu moet je weten dat zijn leven op liefdesgebied behoorlijk dramatisch is verlopen, ik weet ook niet waarom ik altijd dat soort mannen aantrek! Waarschijnlijk is het avontuurlijke, de moeilijkheid om ze zo ver te krijgen zich aan je te binden de grote uitdaging die ik zoek.
In elk geval zijn zijn ouders gescheiden toen hij 8jr oud was. Dit is nogal dramatisch geweest, veel vechtpartijen, drank etc. Zijn stiefmoeder was iemand die hem helemaal niet aanstond, en toen hij een jaar of 16 was ging hij samen met zijn broer in een flat wonen. Zijn broer is een jaar ouder en een ramp. Zijn drugs en drankverslavingen zijn toen al begonnen en tot de dag van vandaag beheersen zij het leven van zijn familie. Hijzelf woont dus in EGypte en wordt er minder mee geconfronteerd maar steeds wanneer hij nr Frankrijk gaat is het weer een big issue.
Na diverse liefdes besloot hij toen hij 26 was te trouwen met een francaise, dit heeft al met al nog 4 jaar geduurd. Hij zegt dat op het moment dat hij voor het altaar stond en ja zei al aan het bedenken was hoe hij weer weg kon komen. Na deze relatie heeft hij een vriendin gehad uit Hongarije, zij is in Egypte komen wonen en kon daar niet aarden, dus is hij naar Hongarije gegaan, waar hun relatie na anderhalf jaar ook strandde. Hij geeft steeds allerlei redenen aan waarom het misliep maar ikg eloof dat ik langzaamaan het echt begin te begrijpen.
Ik ben zojuist terug van een 2weekse vakantie waar ik hem weer heb opgezocht. Vorig jaar november had ik hem dus voor het laatst gezien en was alles nog helemaal koek en ei. In de daarop volgende maand heeft hij een ongelooflijke rot periode gehad. Om in Egypte een werkvisum te verlengen moet je elke 6 maanden een hiv test doen. Deze test bleek ineens positief en zijn leven, en dat van mij, stond op zijn kop. Want hoe kon dat, we waren elkaar trouw geweest, etc, en ik heb ook niet aan hem getwijfeld overigens! Gevolg was dat hij het land uit moest en gedurende bijna 3 maanden in Frankrijk heeft gezeten en aan een scale van medische tests onderworpen werd. Aan het einde van het verhaal bleek dat iets in zijn lijf op een vreemde manier op de tests gereageerd heeft, dit schijnt zeldzaam voor te komen, want nu zijn de tests weer negatief. Ik heb ook al die papieren gezien enzo, de vertrouwensband tussen ons is heel sterk.
In die tijd in Frankrijk is hij enorm gaan twijfelen over zichzelf, zijn toekomst, wat hij nu wil, waar hij heen gaat etc. Ook is hij zijn oude vrienden in Hongarije op gaan zoeken en heeft ook zijn ex die inmiddels getrouwd is en een kindje heeft weer gezien. Ik voelde dat hij in die tijd van me af dreef maar ik begreep dat hij een heel moeilijke tijd doormaakte en vond dat een geldige reden. Echter, in februari besloot hij dat het genoeg geweest was tussen ons en wilde hij me niet meer zien. Hij zei zelfs dat hij me niet onder ogen durfde te komen om er over te praten omdat hij te zwak zou zijn en er dan geen punt achter kon zetten. Ik had dit nooit aan zien komen en was compleet kapot, geruineerd. In de afgelopen weken ben ik langzaam weer opgekrabbeld maar no way dat er iemand anders in mijn leven opdoemde als eventuele nieuwe partnerkandidaat, mijn hoofd zat nog veel te vol met hem.
In september heb ik toen de vlucht naar Egypte geboekt, in overleg met hem, omdat we elkaar toch weer wilden zien. De dagen ervoor had ik bijna de trip gecanceld omdat ik zo bang was weer emotioneel upsite down te raken. Echter, toen we elkaar zagen was het alsof alles weer als daarvoor was. We zijn bijna anderhalve week lang onafscheidelijk geweest. In het begin toch bewust een afstand houden, maar steeds meer toelaten. Aan het einde van de vakantie heb ik hem gezegd hoe gek ik op hem ben, nog steeds, en dat ik niets liever wil dan hem gelukkig maken. Hij nam me in mijn armen en zei dat ik het liefste meisje was wat hij ooit gehad had. Wat ik niet moet vergeten te vertellen om het verhaal compleet te maken is dat hij een maand voordat ik kwam een francaise had ontmoet die tijdelijk in egypte kwam wonen. Zij hebben naar zijn zeggen een paar ontmoetingen gehad, maar het is nog vrij oppervlakkig allemaal en hij twijfelt of dit verder zal gaan. Hij zegt dat toen hij mij weer zag ik zijn wereld om zijn kop zette en nu niet wat wat te doen.
Toen ik hem gisteren sprak heb ik hem gevraagd me nu te vertellen waar ik aan toe ben, wat ik van hem kan verwachten. Het tel gesprek duurde anderhalf uur en hij is heel open met me geweest. Hij zegt dat hij steeds als een relatie serieus wordt weg rent, dat hij het niet durft, bang is. Bang om zich te binden omdat hij of er niet in gelooft dat het mogelijk is, of om weer verlaten te worden. Dat ik een perfecte meid voor hem ben, dat het super is als we samen zijn, maar dat hij niet verder durft te gaan dan dat. Dat dat andere franse meisje iemand is waarvan het waarschijnlijk nooit serieus gaat worden en dat het daarom veilig lijkt. Hoe dan ook, de band tussen ons is heel sterk. Hij heeft het overlijden van mijn broer meegemaakt, ik heb hem in zijn hiv periode geholpen, we respecteren elkaar heel erg en zijn ook duidelijk hartstikke dol op elkaar. Hij zegt zelf dat hij beseft dat hij een probleem heeft. Dat hij aan de ene kant heel graag een familieleven wil met een partner en kinderen, maar dat hij aan de andere kant panisch wordt van het idee en steeds weg rent als het dichterbij komt. Hij gaf zelf aan dat hij hier misschien hulp voor moet zoeken...
Ik heb het hele internet afgespeurd en ik denk dat hij echt iets van bindingsangst heeft. Er wordt altijd heel geinig over gedaan, en ik moet zelf eigenlijk niets hebben van therapeuten etc maar ik zou hem wel heel graag willen helpen. Mijn vraag is nu: HOE? Ik wil mezelf niet voor de gek houden en jaren van mijn leven eraan opofferen zonder resultaat, maar ik hou zoveel van hem, bijna op het extreme af, dat ik hem wil helpen, al is het maar als vriend, en al komt die hulp voor mij misschien te laat. Is er iemand die me hier een serieus antwoord op kan geven?
Sorry voor dit mega lange verhaal, maar ik ben echt zwaar op zoek naar advies....
Bedankt voor alle tips in elk geval.
Ik ben helemaal nieuw hier op dit forum dus ik zal beginnen met me voor te stellen voor ik mijn verhaal ga doen.
Ik ben Jaccolien, 25 jaar en zoals de titel ook wel doet verwachten heb ik problemen met met (ex)vriend. Ik ben hem 3 jaar geleden in het buitenland tegengekomen waar hij werkt en woont. Hij is fransman, inmiddels 38jaar oud. Toen ik hem voor het eerst zag tijdens mijn vakantie daar sprong de vonk over, en ondanks dat hij zei zich niet meer aan een relatie op afstand te wagen ivm eerdere mislukte ervaringen, besloten we het een kans te geven. Zo n 6x per jaar zochten we elkaar op, waren enkele weken samen, en hielden via de mail, tel en sms veel contact. Dit heeft zo n twee en half jaar geduurd, de momenten samen waren onvergetelijk en super hecht, al was het tussendoor natuurlijk wel eens zwaar om elkaar te moeten missen. Desalniettemin wilden we nog niet ons leven overhoop gooien in het prille begin en gaan verhuizen etc. De relatie werd steeds serieuzer en we hadden het steeds vaker over de toekomst. Hij wilde gezien zijn leeftijd toch wel plannen maken over de toekomst, en het maakte mij niet uit waar hij heen zou gaan in de wereld, mij leven was nog jong en invulbaar dus ik zou gewoon mee gaan, niets stond ons in de weg, zo leek het.
Aan het begin van dit jaar besloot hij ineens er een punt achter te zetten, terwijl we een paar weken daarvan nog besloten hadden dat ik dit jaar, zo in deze periode, mijn tas zou pakken en voor langere tijd bij hem zou zijn om te zien of we ons leven verder samen gingen indelen.
Nu moet je weten dat zijn leven op liefdesgebied behoorlijk dramatisch is verlopen, ik weet ook niet waarom ik altijd dat soort mannen aantrek! Waarschijnlijk is het avontuurlijke, de moeilijkheid om ze zo ver te krijgen zich aan je te binden de grote uitdaging die ik zoek.
In elk geval zijn zijn ouders gescheiden toen hij 8jr oud was. Dit is nogal dramatisch geweest, veel vechtpartijen, drank etc. Zijn stiefmoeder was iemand die hem helemaal niet aanstond, en toen hij een jaar of 16 was ging hij samen met zijn broer in een flat wonen. Zijn broer is een jaar ouder en een ramp. Zijn drugs en drankverslavingen zijn toen al begonnen en tot de dag van vandaag beheersen zij het leven van zijn familie. Hijzelf woont dus in EGypte en wordt er minder mee geconfronteerd maar steeds wanneer hij nr Frankrijk gaat is het weer een big issue.
Na diverse liefdes besloot hij toen hij 26 was te trouwen met een francaise, dit heeft al met al nog 4 jaar geduurd. Hij zegt dat op het moment dat hij voor het altaar stond en ja zei al aan het bedenken was hoe hij weer weg kon komen. Na deze relatie heeft hij een vriendin gehad uit Hongarije, zij is in Egypte komen wonen en kon daar niet aarden, dus is hij naar Hongarije gegaan, waar hun relatie na anderhalf jaar ook strandde. Hij geeft steeds allerlei redenen aan waarom het misliep maar ikg eloof dat ik langzaamaan het echt begin te begrijpen.
Ik ben zojuist terug van een 2weekse vakantie waar ik hem weer heb opgezocht. Vorig jaar november had ik hem dus voor het laatst gezien en was alles nog helemaal koek en ei. In de daarop volgende maand heeft hij een ongelooflijke rot periode gehad. Om in Egypte een werkvisum te verlengen moet je elke 6 maanden een hiv test doen. Deze test bleek ineens positief en zijn leven, en dat van mij, stond op zijn kop. Want hoe kon dat, we waren elkaar trouw geweest, etc, en ik heb ook niet aan hem getwijfeld overigens! Gevolg was dat hij het land uit moest en gedurende bijna 3 maanden in Frankrijk heeft gezeten en aan een scale van medische tests onderworpen werd. Aan het einde van het verhaal bleek dat iets in zijn lijf op een vreemde manier op de tests gereageerd heeft, dit schijnt zeldzaam voor te komen, want nu zijn de tests weer negatief. Ik heb ook al die papieren gezien enzo, de vertrouwensband tussen ons is heel sterk.
In die tijd in Frankrijk is hij enorm gaan twijfelen over zichzelf, zijn toekomst, wat hij nu wil, waar hij heen gaat etc. Ook is hij zijn oude vrienden in Hongarije op gaan zoeken en heeft ook zijn ex die inmiddels getrouwd is en een kindje heeft weer gezien. Ik voelde dat hij in die tijd van me af dreef maar ik begreep dat hij een heel moeilijke tijd doormaakte en vond dat een geldige reden. Echter, in februari besloot hij dat het genoeg geweest was tussen ons en wilde hij me niet meer zien. Hij zei zelfs dat hij me niet onder ogen durfde te komen om er over te praten omdat hij te zwak zou zijn en er dan geen punt achter kon zetten. Ik had dit nooit aan zien komen en was compleet kapot, geruineerd. In de afgelopen weken ben ik langzaam weer opgekrabbeld maar no way dat er iemand anders in mijn leven opdoemde als eventuele nieuwe partnerkandidaat, mijn hoofd zat nog veel te vol met hem.
In september heb ik toen de vlucht naar Egypte geboekt, in overleg met hem, omdat we elkaar toch weer wilden zien. De dagen ervoor had ik bijna de trip gecanceld omdat ik zo bang was weer emotioneel upsite down te raken. Echter, toen we elkaar zagen was het alsof alles weer als daarvoor was. We zijn bijna anderhalve week lang onafscheidelijk geweest. In het begin toch bewust een afstand houden, maar steeds meer toelaten. Aan het einde van de vakantie heb ik hem gezegd hoe gek ik op hem ben, nog steeds, en dat ik niets liever wil dan hem gelukkig maken. Hij nam me in mijn armen en zei dat ik het liefste meisje was wat hij ooit gehad had. Wat ik niet moet vergeten te vertellen om het verhaal compleet te maken is dat hij een maand voordat ik kwam een francaise had ontmoet die tijdelijk in egypte kwam wonen. Zij hebben naar zijn zeggen een paar ontmoetingen gehad, maar het is nog vrij oppervlakkig allemaal en hij twijfelt of dit verder zal gaan. Hij zegt dat toen hij mij weer zag ik zijn wereld om zijn kop zette en nu niet wat wat te doen.
Toen ik hem gisteren sprak heb ik hem gevraagd me nu te vertellen waar ik aan toe ben, wat ik van hem kan verwachten. Het tel gesprek duurde anderhalf uur en hij is heel open met me geweest. Hij zegt dat hij steeds als een relatie serieus wordt weg rent, dat hij het niet durft, bang is. Bang om zich te binden omdat hij of er niet in gelooft dat het mogelijk is, of om weer verlaten te worden. Dat ik een perfecte meid voor hem ben, dat het super is als we samen zijn, maar dat hij niet verder durft te gaan dan dat. Dat dat andere franse meisje iemand is waarvan het waarschijnlijk nooit serieus gaat worden en dat het daarom veilig lijkt. Hoe dan ook, de band tussen ons is heel sterk. Hij heeft het overlijden van mijn broer meegemaakt, ik heb hem in zijn hiv periode geholpen, we respecteren elkaar heel erg en zijn ook duidelijk hartstikke dol op elkaar. Hij zegt zelf dat hij beseft dat hij een probleem heeft. Dat hij aan de ene kant heel graag een familieleven wil met een partner en kinderen, maar dat hij aan de andere kant panisch wordt van het idee en steeds weg rent als het dichterbij komt. Hij gaf zelf aan dat hij hier misschien hulp voor moet zoeken...
Ik heb het hele internet afgespeurd en ik denk dat hij echt iets van bindingsangst heeft. Er wordt altijd heel geinig over gedaan, en ik moet zelf eigenlijk niets hebben van therapeuten etc maar ik zou hem wel heel graag willen helpen. Mijn vraag is nu: HOE? Ik wil mezelf niet voor de gek houden en jaren van mijn leven eraan opofferen zonder resultaat, maar ik hou zoveel van hem, bijna op het extreme af, dat ik hem wil helpen, al is het maar als vriend, en al komt die hulp voor mij misschien te laat. Is er iemand die me hier een serieus antwoord op kan geven?
Sorry voor dit mega lange verhaal, maar ik ben echt zwaar op zoek naar advies....
Bedankt voor alle tips in elk geval.
woensdag 17 oktober 2007 om 12:08
Jij kunt hem niet helpen. Hij kan alleen zichzelf helpen. Mijn advies: wegwezen. Bij mensen met bindingangst zijn relaties over het algemeen nogal extreem, intens en met heftige gevoelens en drama gepaard gaande. Een relatie op afstand verhevigt dat natuurlijk nog eens. Dat kan heel erg verslavend werken. Voor alletwee de partners. Moeilijk om daarvan af te kicken.
Los van dat hij bindingangst heeft, vind ik ook dat hij met jouw gevoelens speelt door over zijn nieuwe vriendin te beginnen, of het nu wel of niet serieus gaat worden. Ook mannen met bindingsangst kunnen echt wel voor 1 relatie gaan, alleen gaat dat anders dan bij een meer standaardrelatie.
Maar je vroeg tips, wat je wel kunt doen: grenzen stellen, grenzen stellen, grenzen stellen. Dat is het enige. Hij moet met zijn eigen gedoetje dealen, niet jij.
groet,
Marah
Los van dat hij bindingangst heeft, vind ik ook dat hij met jouw gevoelens speelt door over zijn nieuwe vriendin te beginnen, of het nu wel of niet serieus gaat worden. Ook mannen met bindingsangst kunnen echt wel voor 1 relatie gaan, alleen gaat dat anders dan bij een meer standaardrelatie.
Maar je vroeg tips, wat je wel kunt doen: grenzen stellen, grenzen stellen, grenzen stellen. Dat is het enige. Hij moet met zijn eigen gedoetje dealen, niet jij.
groet,
Marah
woensdag 17 oktober 2007 om 12:14
Over die nieuwe vriendin (zelf noemt hij het nog niet eens zo) heb ik hem zelf gevraagd dus dat ik zijn fout niet. Ik wil gewoon graag proberen het geheel te overzien. Het was ook niet gepland dat we weer zo hecht zouden worden in deze korte vakantie, het overkomt ons gewoon, als we samen zijn dan zijn we samen en kunnen we dat niet negeren. Ik denk dat die voedingsbodem er ook altijd zal blijven als we elkaar weer zien.
Maar ik wil hem dus graag proberen te helpen, niet eens voor mijn bestwil maar omdat ik hem een gelukkige toekomst toe wens. Mijn liefde voor hem is te groot om hem te laten vallen.
Zijn er mensen hier die ervaring hebben met een partner met bindingsangst, en zo ja, hoe zijn jullie hier uit gekomen? Werkt therapie of werkt eigenlijk niets?
Maar ik wil hem dus graag proberen te helpen, niet eens voor mijn bestwil maar omdat ik hem een gelukkige toekomst toe wens. Mijn liefde voor hem is te groot om hem te laten vallen.
Zijn er mensen hier die ervaring hebben met een partner met bindingsangst, en zo ja, hoe zijn jullie hier uit gekomen? Werkt therapie of werkt eigenlijk niets?
woensdag 17 oktober 2007 om 13:43
Vindt hij zelf ook dat ie een probleem heeft waar ie iets aan moet doen?
Want roepen dat je bindingsangst hebt is altijd een goede smoes om iemand lekker aan het lijntje te houden. Als ie echt serieus iets wil doen aan die bindingsangst, dan zou ik er nog eens over nadenken en anders kun je beter de conclusie trekken dat ie jou toch net niet leuk genoeg vind.
Enne heb je zelf ook een HIV-test gedaan? zou ik wel doen, voor alle zekerheid. Want ookal vertrouw je hem, en heb je de papieren gezien, met je gezondheid zou ik wat dat aangaat geen enkel risico nemen. Je kunt immers nooit 100% zeker zijn wat hij uitvreet als jij er niet bij bent, mss zijn er nog wel 3 andere "Jaccolines".
Want roepen dat je bindingsangst hebt is altijd een goede smoes om iemand lekker aan het lijntje te houden. Als ie echt serieus iets wil doen aan die bindingsangst, dan zou ik er nog eens over nadenken en anders kun je beter de conclusie trekken dat ie jou toch net niet leuk genoeg vind.
Enne heb je zelf ook een HIV-test gedaan? zou ik wel doen, voor alle zekerheid. Want ookal vertrouw je hem, en heb je de papieren gezien, met je gezondheid zou ik wat dat aangaat geen enkel risico nemen. Je kunt immers nooit 100% zeker zijn wat hij uitvreet als jij er niet bij bent, mss zijn er nog wel 3 andere "Jaccolines".
anoniem_63d7e10aaaad5 wijzigde dit bericht op 17-10-2007 13:46
Reden: nog steeds geen tiepdiploma
Reden: nog steeds geen tiepdiploma
% gewijzigd
woensdag 17 oktober 2007 om 13:54
Jazeker ik heb dit hiv test ook gedaan en dat is allemaal in orde, geen probleem.. Het kon ook niet anders want we zijn elkaar trouw geweest, en het feit dat ik dat geloof ik ook gewoon een vertrouwenskwestie waar ik alleen maar over kan oordelen.
Maar goed, ik snap niet helemaal waarom veel lezers zo vijandig reageren. Ik bedoel: onze relatie is zo hecht geweest en die is nog steeds heel hecht. Ik wil hem echt helpen, niet eens zozeer voor mijzelf. Natuurlijk houd ik van hem en zou ik niets liever hebben als zijn woord, maar mijn liefde gaat veel verder dan dat en ik wil gewoon graag zien dat hij op een dag ook echt gelukkig zal zijn met een partner en misschien kinderen, zoals hij zelf ook aangeeft dat diep in zijn hart wel na te streven.
Het is echt geen smoes om mij aan het lijntje te houden, ik ben zelf oud en wijs genoeg om dat te doorzien. Ik wil hem zelf niet laten vallen omdat ik denk dat hij me nodig heeft. Hij gaf zelf aan dat hij misschien hulp moest zoeken, ik ben heel direct en confronterend naar hem geweest en hoop dat hij ook daadwerkelijk actie gaat ondernemen.
Maar goed, ik snap niet helemaal waarom veel lezers zo vijandig reageren. Ik bedoel: onze relatie is zo hecht geweest en die is nog steeds heel hecht. Ik wil hem echt helpen, niet eens zozeer voor mijzelf. Natuurlijk houd ik van hem en zou ik niets liever hebben als zijn woord, maar mijn liefde gaat veel verder dan dat en ik wil gewoon graag zien dat hij op een dag ook echt gelukkig zal zijn met een partner en misschien kinderen, zoals hij zelf ook aangeeft dat diep in zijn hart wel na te streven.
Het is echt geen smoes om mij aan het lijntje te houden, ik ben zelf oud en wijs genoeg om dat te doorzien. Ik wil hem zelf niet laten vallen omdat ik denk dat hij me nodig heeft. Hij gaf zelf aan dat hij misschien hulp moest zoeken, ik ben heel direct en confronterend naar hem geweest en hoop dat hij ook daadwerkelijk actie gaat ondernemen.
woensdag 17 oktober 2007 om 15:18
Hmmmmmm, meiske meiske meiske.....
Wordt wakker, en stap even van je roze wolk af.
Je voelt je deels aangevallen door de reakties op het forum, en je benoemt ze als vijandig.
Prima, kan ik mee leven.
Maar laten we even reeel zijn, jullie "hechte" relatie bestaat uit 6x 2 weken per jaar, dat zijn 12 weken..... Blijven er nog 40 over.
Tuurlijk kun je er in die periode helemaal voor elkaar zijn. En kun je enorm hecht zijn, en elkaar 24/7 zien.
Maar wat gebeurt er in de periode dat jij er niet bent? Over wat er dan in zijn leven gebeurt, wordt je eenzijdig geinformeerd, en dat is alleen van zijn kant.
En dan laat hij je alleen de dingen zien en horen waarvan hij vind dat jij ze mag zien of horen.
't is lullig dat hij last heeft van "bindings-angst" zoals jij dat noemt. Maar zolang er voor hem nog niet de noodzaak is om dat te erkennen, en om daar iets mee te doen, zal hij het echt niet doen. En zal hij dus ook geen aktie ondernemen om er iets aan te doen.
Wil jij hem helpen met die bindings-angst? Simpel: Vertel hem dat hij weer bij je terug mag komen, op het moment dat hij daar daadwerkelijk en aktief hulp bij gezocht en gehad heeft, en dat je dan verder gaat kijken of er nog toekomst in jullie relatie zit.
Tot die tijd : Geen energie en aandacht in stoppen. Dus niet mailen, niet bellen, geen aandacht aan besteden.
Je geeft ook aan dat het geen smoes van hem is, om jou aan een lijntje te houden.
Maar "zijn probleem" levert hem wel een hoop aandacht op, al was het alleen maar het praten over hoe moeilijk of het is, en dat hij wel wil maar niet durft.
Stop dus met het aandacht geven daarop, onder het motto "geen woorden maar daden".
En mijn laatste vraag : Wat levert deze relatie jou op?
JOjanneke
Wordt wakker, en stap even van je roze wolk af.
Je voelt je deels aangevallen door de reakties op het forum, en je benoemt ze als vijandig.
Prima, kan ik mee leven.
Maar laten we even reeel zijn, jullie "hechte" relatie bestaat uit 6x 2 weken per jaar, dat zijn 12 weken..... Blijven er nog 40 over.
Tuurlijk kun je er in die periode helemaal voor elkaar zijn. En kun je enorm hecht zijn, en elkaar 24/7 zien.
Maar wat gebeurt er in de periode dat jij er niet bent? Over wat er dan in zijn leven gebeurt, wordt je eenzijdig geinformeerd, en dat is alleen van zijn kant.
En dan laat hij je alleen de dingen zien en horen waarvan hij vind dat jij ze mag zien of horen.
't is lullig dat hij last heeft van "bindings-angst" zoals jij dat noemt. Maar zolang er voor hem nog niet de noodzaak is om dat te erkennen, en om daar iets mee te doen, zal hij het echt niet doen. En zal hij dus ook geen aktie ondernemen om er iets aan te doen.
Wil jij hem helpen met die bindings-angst? Simpel: Vertel hem dat hij weer bij je terug mag komen, op het moment dat hij daar daadwerkelijk en aktief hulp bij gezocht en gehad heeft, en dat je dan verder gaat kijken of er nog toekomst in jullie relatie zit.
Tot die tijd : Geen energie en aandacht in stoppen. Dus niet mailen, niet bellen, geen aandacht aan besteden.
Je geeft ook aan dat het geen smoes van hem is, om jou aan een lijntje te houden.
Maar "zijn probleem" levert hem wel een hoop aandacht op, al was het alleen maar het praten over hoe moeilijk of het is, en dat hij wel wil maar niet durft.
Stop dus met het aandacht geven daarop, onder het motto "geen woorden maar daden".
En mijn laatste vraag : Wat levert deze relatie jou op?
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
woensdag 17 oktober 2007 om 15:41
Alweer een vrouw met flotrence-nightingale-complex.
Je kunt m niet redden, hij kan alleen zichzelf redden als ie idd vind dat ie een dusdanig probleem heeft dat ie iets aan moet doen. lees de posting ja JOjanneke nog maar eens en nog maar eens, want zij brengt het vrij helder onder woorden.
ik ben niet vijandig en ik wil je niet aanvallen, maar buitenstaander kijken vaak anders naar bepaalde situaties dan wanneer je zelf emotioneel bij een bepaalde situatie betrokken bent. jij kent hem, jij kunt idd beter bepalen of ie te vertrouwen is dan wij.
maar los daarvan is de vraag "wat haal jij uit deze relatie"een hele goede.
Fijn dat je hem wilt helpen, maar wil je zijn vriendin zijn of zijn therapeut, en wanneer je in de rol van therapeut stapt zal een gelijkwaardige relatie nooit meer mogelijk zijn. En los daarvan, je kunt niets voor hem doen zolang hijzelf niet het gevoel heeft dat ie de bodem van de put bereikt heeft.
Verstandigt is je eigen grens bepalen en bewaken. Ik zou er niet teveel energie in stoppen, want ik vrees dt ie je straks gewoon dumpt voor die francaise of voor een ander, en dat de dames voor jou hem net zo graag van zijn bindingsangst wilden afhelpen als jij en de dames na jou.
Je kunt m niet redden, hij kan alleen zichzelf redden als ie idd vind dat ie een dusdanig probleem heeft dat ie iets aan moet doen. lees de posting ja JOjanneke nog maar eens en nog maar eens, want zij brengt het vrij helder onder woorden.
ik ben niet vijandig en ik wil je niet aanvallen, maar buitenstaander kijken vaak anders naar bepaalde situaties dan wanneer je zelf emotioneel bij een bepaalde situatie betrokken bent. jij kent hem, jij kunt idd beter bepalen of ie te vertrouwen is dan wij.
maar los daarvan is de vraag "wat haal jij uit deze relatie"een hele goede.
Fijn dat je hem wilt helpen, maar wil je zijn vriendin zijn of zijn therapeut, en wanneer je in de rol van therapeut stapt zal een gelijkwaardige relatie nooit meer mogelijk zijn. En los daarvan, je kunt niets voor hem doen zolang hijzelf niet het gevoel heeft dat ie de bodem van de put bereikt heeft.
Verstandigt is je eigen grens bepalen en bewaken. Ik zou er niet teveel energie in stoppen, want ik vrees dt ie je straks gewoon dumpt voor die francaise of voor een ander, en dat de dames voor jou hem net zo graag van zijn bindingsangst wilden afhelpen als jij en de dames na jou.
woensdag 17 oktober 2007 om 16:04
Ben het met Bronny eens....
bindingsangst bestaat niet.
Gewoon een mooi verzinsel van mannen/ vrouwen die niet hardop durven te zeggen dat het over is...
Heb vaak genoeg gezien dat mannen met bindingsangst een relatie verbreken en daarna binnen no-time samenwonen.
Wil hij bij je zijn??? Dan moet hij dat laten zien! Dan moet hij de eerstvolgende vlucht pakken om bij jou te willen zijn
Zegt hij dat hij iemand anders heeft leren kennen, dat het over is, dat hij bindingsangst heeft, gaat hij even bij zijn ex langs in Hongarije...
Lijkt me duidelijk Jaccolien
Je zegt dat je tegen hem hebt gezegd dat je hem gelukkig wil maken....Maar waar ben jij? Wie maakt jou gelukkig? Hij niet -constant- en jij ook niet.
Kom op! Kies voor jezelf.
Ik wil niet vijandig klinken -rest neem ik aan ook niet- maar je verhaal is voor ons buitenstaanders zo duidelijk. Hoe kan je aan een relatie werken als je elkaar 3/4 van de tijd niet ziet?
bindingsangst bestaat niet.
Gewoon een mooi verzinsel van mannen/ vrouwen die niet hardop durven te zeggen dat het over is...
Heb vaak genoeg gezien dat mannen met bindingsangst een relatie verbreken en daarna binnen no-time samenwonen.
Wil hij bij je zijn??? Dan moet hij dat laten zien! Dan moet hij de eerstvolgende vlucht pakken om bij jou te willen zijn
Zegt hij dat hij iemand anders heeft leren kennen, dat het over is, dat hij bindingsangst heeft, gaat hij even bij zijn ex langs in Hongarije...
Lijkt me duidelijk Jaccolien
Je zegt dat je tegen hem hebt gezegd dat je hem gelukkig wil maken....Maar waar ben jij? Wie maakt jou gelukkig? Hij niet -constant- en jij ook niet.
Kom op! Kies voor jezelf.
Ik wil niet vijandig klinken -rest neem ik aan ook niet- maar je verhaal is voor ons buitenstaanders zo duidelijk. Hoe kan je aan een relatie werken als je elkaar 3/4 van de tijd niet ziet?
woensdag 17 oktober 2007 om 16:10
Bindingsangst bestaat wel degelijk, het wordt alleen iets te vaak als smoesje gebruikt en de mensen die het echt hebben zeggen dat vaak niet, of pas wanneer ze irrationeel onvriendelijk zijn geweest. ( Vraag maar aan mijn ex hoe dat werkt).
In het geval van deze meneer geloof ik ook dat er niet echt sprake is van bindingsangst, maar dat dit idd een kwestie is van jou net niet leuk genoeg vinden om leven mee te delen. ik zou idd voorlopig niks meer van me laten horen en alle initiatief bij hem laten. Als ie echt bindingsangst heeft dan komt ie namijk op dat moment weer aan je trekken ( om je vervolgens weer af te stoten als je hapt, dat dan weer wel).
In het geval van deze meneer geloof ik ook dat er niet echt sprake is van bindingsangst, maar dat dit idd een kwestie is van jou net niet leuk genoeg vinden om leven mee te delen. ik zou idd voorlopig niks meer van me laten horen en alle initiatief bij hem laten. Als ie echt bindingsangst heeft dan komt ie namijk op dat moment weer aan je trekken ( om je vervolgens weer af te stoten als je hapt, dat dan weer wel).
woensdag 17 oktober 2007 om 18:13
Als je elkaar zo weinig ziet als jullie blijf je waarschijnlijk langer hangen in de verliefdheidsfase en leer je elkaar minder goed kennen dan wanneer je elkaar regelmatig zou hebben gezien. Dat blijkt ook wel. Hij vertelt je van tevoren dat hij geen lange afstandsrelatie wil, hij heeft gezegd dat hij je niet meer wil zien en dat hij een verdere relatie met jou niet aandurft. Hij verbreekt de belofte om je te gaan samenwonen. Hij kan je niet beloven geen relatie aan te zullen gaan met die Francaise. Hij is niet gemotiveerd om professionele hulp te zoeken. Enzovoorts, enzovoorts. Hoe kan het nou dat jij die signalen zo anders interpreteert en er zo wanhopig naar blijft streven om de relatie voort te zetten? Lieve schat, en het spijt me als ik te hard zou zijn, hij wil niet.
woensdag 17 oktober 2007 om 19:55
Hoi Jaccolien,
Ook ik heb een ex met bindingsangst. Het bestaat wel degelijk. Mijn ex kreeg last van paniekaanvallen vanwege het feit dat hij 'gebonden' was. Hij was emotioneel afwezig en ik kon niet meer tot het doordingen. Hij sloot me steeds verder buiten. Ook ik wilde hem helpen. Ik trok alles uit de kast, maar verloor mezelf. Meneer deed namelijk niets om mij bij zich te houden en om onze relatie te laten overleven. Ik stond er alleen voor en werd al onzekerder. Liet mijn grenzen vervagen. Aantrekken, afstoten, niets dan ellende. De leuke momenten werder al sporadischer. Ik ging kapot. Al met al een rampzalige en armzalige relatie waarin ik alleen wat kruimels kreeg. Het is nu een jaar uit en ik heb het er af en toe nog steeds wel moeilijk mee, ook al weet ik dat het beter is zo. Het werd hier al eerder gezegd, maar ik denk dat het heel belangrijk is om je te bedenken: Wat levert deze relatie jou op? En kun je leven met deze ongelijkwaardigheid? Dat lijkt me niet.. Dit levert je zoveel teleurstelling op. Is dit de soort relatie die je voor jezelf wilt? Ik ben er geen voorstander van om dingen op te geven, maar deze jongen lijkt een onbegonnen project. Hij ís niet te helpen en een gezonde relatie met hem lijkt me niet realistisch. Laat je niet verder onzeker maken. Kies voor jezelf, want ik ben bang dat deze jongen nooit (helemaal) voor jou zal kiezen...
Ook ik heb een ex met bindingsangst. Het bestaat wel degelijk. Mijn ex kreeg last van paniekaanvallen vanwege het feit dat hij 'gebonden' was. Hij was emotioneel afwezig en ik kon niet meer tot het doordingen. Hij sloot me steeds verder buiten. Ook ik wilde hem helpen. Ik trok alles uit de kast, maar verloor mezelf. Meneer deed namelijk niets om mij bij zich te houden en om onze relatie te laten overleven. Ik stond er alleen voor en werd al onzekerder. Liet mijn grenzen vervagen. Aantrekken, afstoten, niets dan ellende. De leuke momenten werder al sporadischer. Ik ging kapot. Al met al een rampzalige en armzalige relatie waarin ik alleen wat kruimels kreeg. Het is nu een jaar uit en ik heb het er af en toe nog steeds wel moeilijk mee, ook al weet ik dat het beter is zo. Het werd hier al eerder gezegd, maar ik denk dat het heel belangrijk is om je te bedenken: Wat levert deze relatie jou op? En kun je leven met deze ongelijkwaardigheid? Dat lijkt me niet.. Dit levert je zoveel teleurstelling op. Is dit de soort relatie die je voor jezelf wilt? Ik ben er geen voorstander van om dingen op te geven, maar deze jongen lijkt een onbegonnen project. Hij ís niet te helpen en een gezonde relatie met hem lijkt me niet realistisch. Laat je niet verder onzeker maken. Kies voor jezelf, want ik ben bang dat deze jongen nooit (helemaal) voor jou zal kiezen...
donderdag 18 oktober 2007 om 10:30
Hey Jaccolien,
Zoals Mikkie het heel treffend omschrijft,hij zal nooit voor je kiezen en jij wordt ook niet betrokken in het hele proces. Het wachten heeft geen zin, want je zult het altijd met de kruimels moeten doen.
Reden waarom ik dit zeg, ik spreek uit ervaring. Er is al eens een bindingsangst forum geweest, en dat werd overspoeld met reacties. Ook die van Mikkie en ook die van mij...Geloof dat de conclusie na een pagina of 15 over een weer gepost toch wel duidelijk werd, het is onmogelijk...
Ik kan je mijn ervaringen vertellen en hoe ik er uit ben gekomen, alleen was het wel zonder hem. En ik denk dat je dat niet wilt horen. Je wilt verhalen/ervaringen horen van mensen die hun partner hebben kunnen overtuigen, bij wie het wel goed is gegaan en die er met vlag en wimpel uit zijn gekomen...Die bestaan niet of misschien bestaan ze wel, alleen hebben ze nog steeds een relatie die bestaat uit een afwisseling van hoop en wanhoop, ongelijkwaardigheid, gebrek aan vertrouwen en een heel slecht zelfbeeld.
Ik snap zelfs heel goed dat je de reacties vijandig vindt, vond ik destijds ook (en nee ik wil niet de moraalridder of juf gaan uithangen,maar je waarschuwen). Maar er komt een punt, vroeg of laat, dat het genoeg is. Dat je jezelf in de spiegel durft aan te kijken en beseft dat deze relatie niet meer over jou gaat, maar over zijn behoeftes. Je blijft je aanpassen en dat kun je lange tijd volhouden, misschien zelfs beter als het lange afstand is. Maar wees ajb eerlijk naar jezelf toe, dit maakt je onzeker, je legt het lot van jullie relatie in zijn handen, hij moet veranderen, in therapie etc. Wat ga jij doen? Wachten tot ie "beter" is? Er wel eens bij stil gestaan dat het misschien nooit beter wordt? En dat jij hier alleen maar ongelukkiger en onzekerder van wordt? Kom op meid, je verdient beter...namelijk een vent die helemaal voor je gaat en je dat elke dag verteld. Die niet bang is voor "binding" of toekomstplannen. Als het hem echt dwars zat of hij er last van had, had hij er veel eerder iets mee gedaan...je bent niet de eerste in zijn rijtje zoals je schrijft en waarschijnljik ook niet de laatste. Kies voor jezelf en maak jezelf niet kapot door jezelf te verliezen en je te blijven aanpassen naar zijn grillen...
Succes ermee!
Zoals Mikkie het heel treffend omschrijft,hij zal nooit voor je kiezen en jij wordt ook niet betrokken in het hele proces. Het wachten heeft geen zin, want je zult het altijd met de kruimels moeten doen.
Reden waarom ik dit zeg, ik spreek uit ervaring. Er is al eens een bindingsangst forum geweest, en dat werd overspoeld met reacties. Ook die van Mikkie en ook die van mij...Geloof dat de conclusie na een pagina of 15 over een weer gepost toch wel duidelijk werd, het is onmogelijk...
Ik kan je mijn ervaringen vertellen en hoe ik er uit ben gekomen, alleen was het wel zonder hem. En ik denk dat je dat niet wilt horen. Je wilt verhalen/ervaringen horen van mensen die hun partner hebben kunnen overtuigen, bij wie het wel goed is gegaan en die er met vlag en wimpel uit zijn gekomen...Die bestaan niet of misschien bestaan ze wel, alleen hebben ze nog steeds een relatie die bestaat uit een afwisseling van hoop en wanhoop, ongelijkwaardigheid, gebrek aan vertrouwen en een heel slecht zelfbeeld.
Ik snap zelfs heel goed dat je de reacties vijandig vindt, vond ik destijds ook (en nee ik wil niet de moraalridder of juf gaan uithangen,maar je waarschuwen). Maar er komt een punt, vroeg of laat, dat het genoeg is. Dat je jezelf in de spiegel durft aan te kijken en beseft dat deze relatie niet meer over jou gaat, maar over zijn behoeftes. Je blijft je aanpassen en dat kun je lange tijd volhouden, misschien zelfs beter als het lange afstand is. Maar wees ajb eerlijk naar jezelf toe, dit maakt je onzeker, je legt het lot van jullie relatie in zijn handen, hij moet veranderen, in therapie etc. Wat ga jij doen? Wachten tot ie "beter" is? Er wel eens bij stil gestaan dat het misschien nooit beter wordt? En dat jij hier alleen maar ongelukkiger en onzekerder van wordt? Kom op meid, je verdient beter...namelijk een vent die helemaal voor je gaat en je dat elke dag verteld. Die niet bang is voor "binding" of toekomstplannen. Als het hem echt dwars zat of hij er last van had, had hij er veel eerder iets mee gedaan...je bent niet de eerste in zijn rijtje zoals je schrijft en waarschijnljik ook niet de laatste. Kies voor jezelf en maak jezelf niet kapot door jezelf te verliezen en je te blijven aanpassen naar zijn grillen...
Succes ermee!
vrijdag 30 mei 2008 om 11:54
Bindingsangst is zeer zeker een fenomeen wat bestaat. Het wordt alleen naar mijn idee te pas en te onpas gebruikt door zowel mannen als vrouwen om zich makkelijk uit een situatie te kunnen redden zonder iemand voor zijn hoofd te stoten. Ik ben van mening dat iemand die echt bindings of verlatingsangst bezit, er niet snel voor uit zal komen.
Ik heb een maand of 8 omgang gehad met een man die naar mijn idee zeker bindingsangst bezat. Ik had vaak het idee of hij een spel speelde wat uit duwen en trekken bestond waar je helemaal gek van wordt. Zo kon deze persoon me het ene moment smsen dat ie me niet meer wilde zien (lekker makkelijk zich er van af doen door zich te verschuilen achter sms) om vervolgens de volgende dag te vragen of ie langs mocht komen. Praten hierover was altijd moeilijk want daar had ie geen zin in zei ie dan. Maanden heeft hij geroepen naar me dat ie geen relatie wilde om me vervolgens vragen te stellen of ik een relatie met hem wilde en of ik zijn ouders wilde ontmoeten. Vaak belde hij me midden in de nacht om controle vragen te stellen als 'mis je me?' heb je nog gezoend met iemand en of sex gehad met iemand' terwijl deze vragen nergens voor nodig waren en ik oprecht verliefd op hem was en dit ook naar hem uitte. Ik vroeg hem vaak waarom hij deze vragen stelde maar het enige antwoord wat ik altijd kreeg was dat ie dat voor de gein deed en er geen serieuze reden achter zat. Hmmmm?? en dan stel je deze vraag zo'n beetje iedere week? Zijn houding kon soms zelf varieren van koud en geen genegenheid kunnen tonen in bed of buiten het bed tot warme uitlatingen. Alles deed hij eraan om zich niet emotioneel aan me te binden maar aan de andere kant ook weer wel. Hij toonde geen zogenaamde interesse in mijn leven terwijl ie aan de andere kant mijn hyves van A tot Z checkte tot op vrienden die op mijn hyves stonden.
Afgelopen week heb ik het contact met hem afgebroken omdat ik merkte dat het mij allemaal behoorlijk pijn deed en ik vond dat ik dit zeker niet verdiende. Ik heb te veel meegemaakt in relaties uit het verleden dat ik zeker niet op dit zat te wachten. Ik heb het idee dat het voor hem niet bij stopt want bellen zal ie zeker om zijn controle vragen te stellen. De moeite waar het bij mij in zal zitten, zal zijn om dan niet op te nemen, hoe pijnlijk het ook is, want ik ben toch echt verliefd op hem. Het zal moeten slijten.....
Ik heb een maand of 8 omgang gehad met een man die naar mijn idee zeker bindingsangst bezat. Ik had vaak het idee of hij een spel speelde wat uit duwen en trekken bestond waar je helemaal gek van wordt. Zo kon deze persoon me het ene moment smsen dat ie me niet meer wilde zien (lekker makkelijk zich er van af doen door zich te verschuilen achter sms) om vervolgens de volgende dag te vragen of ie langs mocht komen. Praten hierover was altijd moeilijk want daar had ie geen zin in zei ie dan. Maanden heeft hij geroepen naar me dat ie geen relatie wilde om me vervolgens vragen te stellen of ik een relatie met hem wilde en of ik zijn ouders wilde ontmoeten. Vaak belde hij me midden in de nacht om controle vragen te stellen als 'mis je me?' heb je nog gezoend met iemand en of sex gehad met iemand' terwijl deze vragen nergens voor nodig waren en ik oprecht verliefd op hem was en dit ook naar hem uitte. Ik vroeg hem vaak waarom hij deze vragen stelde maar het enige antwoord wat ik altijd kreeg was dat ie dat voor de gein deed en er geen serieuze reden achter zat. Hmmmm?? en dan stel je deze vraag zo'n beetje iedere week? Zijn houding kon soms zelf varieren van koud en geen genegenheid kunnen tonen in bed of buiten het bed tot warme uitlatingen. Alles deed hij eraan om zich niet emotioneel aan me te binden maar aan de andere kant ook weer wel. Hij toonde geen zogenaamde interesse in mijn leven terwijl ie aan de andere kant mijn hyves van A tot Z checkte tot op vrienden die op mijn hyves stonden.
Afgelopen week heb ik het contact met hem afgebroken omdat ik merkte dat het mij allemaal behoorlijk pijn deed en ik vond dat ik dit zeker niet verdiende. Ik heb te veel meegemaakt in relaties uit het verleden dat ik zeker niet op dit zat te wachten. Ik heb het idee dat het voor hem niet bij stopt want bellen zal ie zeker om zijn controle vragen te stellen. De moeite waar het bij mij in zal zitten, zal zijn om dan niet op te nemen, hoe pijnlijk het ook is, want ik ben toch echt verliefd op hem. Het zal moeten slijten.....
vrijdag 30 mei 2008 om 12:16
Inmiddels is het een halfjaar geleden dat jaccolien hier heeft gepost. Ben erg benieuwd wat er in die tijd is gebeurd.
Heb wel een vermoeden; de vriend kon of wilde zich niet binden, is doorgegaan met het opzoeken of contact hebben met exen en andere vrouwen en uiteindelijk is de relatie uitgegaan. Ander scenario is dat ze nog steeds aan het wachten/hopen is totdat vriend echt voor haar zal kiezen. Iets wat hij nooit zal doen, deze jongen zal altijd andere opties/vluchtroutes achter de hand houden.
Ik denk dat het inderdaad vaak zo is dat zo iemand in jou niet zijn ware ziet. Dat uit zich in het blijven rondkijken naar leukere kandidaten en for the time being vermaakt hij zich met jou. Jij komt toch wel, op afroep. En als hij op dat moment iets leukers heeft, dan mag je wegblijven. Zou best kunnen dat het bindingsangst is, maar je hebt daar m.i. twee soorten in;
degene die ECHT bindingsangst heeft maar in jou de ware ziet, zal ervoor knokken om het te laten slagen. Zal naar oplossingen blijven zoeken om de relatie te laten slagen. Degene die gedrag vertonen die op bindingsangst LIJKEN en dit ook uitspreken, zien in jou niet de ware. En hebben niet de intentie om er iets aan te veranderen..duidelijke zaak.
Heb wel een vermoeden; de vriend kon of wilde zich niet binden, is doorgegaan met het opzoeken of contact hebben met exen en andere vrouwen en uiteindelijk is de relatie uitgegaan. Ander scenario is dat ze nog steeds aan het wachten/hopen is totdat vriend echt voor haar zal kiezen. Iets wat hij nooit zal doen, deze jongen zal altijd andere opties/vluchtroutes achter de hand houden.
Ik denk dat het inderdaad vaak zo is dat zo iemand in jou niet zijn ware ziet. Dat uit zich in het blijven rondkijken naar leukere kandidaten en for the time being vermaakt hij zich met jou. Jij komt toch wel, op afroep. En als hij op dat moment iets leukers heeft, dan mag je wegblijven. Zou best kunnen dat het bindingsangst is, maar je hebt daar m.i. twee soorten in;
degene die ECHT bindingsangst heeft maar in jou de ware ziet, zal ervoor knokken om het te laten slagen. Zal naar oplossingen blijven zoeken om de relatie te laten slagen. Degene die gedrag vertonen die op bindingsangst LIJKEN en dit ook uitspreken, zien in jou niet de ware. En hebben niet de intentie om er iets aan te veranderen..duidelijke zaak.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:18
Nog even een reactie voor jaccolien... stop hiermee want je maakt jezelf helemaal gek met deze man. Hem helpen (zoals al eerder door forumleden hierboven is gezegd) kan niet tenzij hij zelf zijn probleem herkent en er zelf iets mee wil doen. Mannen met een bindingsangst zijn uit mijn ervaring erg egoistisch bezig want wie zorgt er voor jouw welzijn? Hij blijkbaar niet, als ik jouw verhaal zo lees, want jij bent alleen met hem bezig. Ik snap jouw zorg over hem want die had ik ook, maar het draagt uiteindelijk niets bij voor jou. Wake up... Jaccolien... and smell the roses... er zijn mannen op deze wereld die jou liefde en aandacht en zorg verdienen en waar je ook hetzelfde voor terug krijgt... Ik weet dit nu inmiddels al doet het zeer om afstand van hem te nemen.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:23
Gene, lijkt erop dat jouw ex echt wel om jou geeft, maar niet in staat is om zijn gedrag dusdanig onder de loep te nemen, hiervoor hulp wil zoeken, waardoor jullie relatie kan slagen.
Denk dat hij behoorlijk wat afweermechanismen heeft en gewoon niet weet hoe hij het moet aanpakken.
Hoe vervelend zijn gedrag ook is, ergens zegt het wel wat dat hij constant bevestiging zoekt bij jou en ook bezig is met jou mbt controle. Geeft mi aan dat hij om je geeft, maar hij ziet niet in dat het door jou als negatief wordt ervaren.
Dat hij smste dat hij jou niet wilde zien, kan te maken hebben met het feit dat hij zichzelf vanalles heeft aangepraat, daardoor onzeker is geworden en dus maar helemaal alles wilde afkappen. Dat is erg zwart-wit en voor een partner is dat onbegrijpelijk. Zulke grote omslagen in gedrag kan hij zelf niet eens verklaren, laat staan dat jij het snapt. Die jongen is erg onzeker, hij controleert jou, meent iets te hebben gevonden wat zijn eigen onzekerheid nog groter maakt en gevolg is dat hij denkt, zie je wel, ze vindt me niet meer leuk dus ik hou afstand. Zo zit je in een negatieve spiraal, want zijn gedrag maakt jou weer onzeker etc. Volgens mij is angst hier het sleutelwoord. Angst werkt verlammend, je maakt rare sprongen en daar zou hij iets aan moeten doen.
Denk dat hij behoorlijk wat afweermechanismen heeft en gewoon niet weet hoe hij het moet aanpakken.
Hoe vervelend zijn gedrag ook is, ergens zegt het wel wat dat hij constant bevestiging zoekt bij jou en ook bezig is met jou mbt controle. Geeft mi aan dat hij om je geeft, maar hij ziet niet in dat het door jou als negatief wordt ervaren.
Dat hij smste dat hij jou niet wilde zien, kan te maken hebben met het feit dat hij zichzelf vanalles heeft aangepraat, daardoor onzeker is geworden en dus maar helemaal alles wilde afkappen. Dat is erg zwart-wit en voor een partner is dat onbegrijpelijk. Zulke grote omslagen in gedrag kan hij zelf niet eens verklaren, laat staan dat jij het snapt. Die jongen is erg onzeker, hij controleert jou, meent iets te hebben gevonden wat zijn eigen onzekerheid nog groter maakt en gevolg is dat hij denkt, zie je wel, ze vindt me niet meer leuk dus ik hou afstand. Zo zit je in een negatieve spiraal, want zijn gedrag maakt jou weer onzeker etc. Volgens mij is angst hier het sleutelwoord. Angst werkt verlammend, je maakt rare sprongen en daar zou hij iets aan moeten doen.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:45
Hoi Julus
Ik denk dat je zeer zeker gelijk heb over dat zoeken naar de ware van diegene. Diegene waar ik contact mee had, bleek al tijden (sinds de breuk met zijn ex) zo bezig te zijn met vrouwen op deze manier. Hij heeft me hier zelfs over verteld en het bevreemde hem dat deze vrouwen vaak het contact afbraken en niets meer van zichzelf lieten horen. Hij was duidelijk ook niet bewust van zijn gedrag.
Of dat hij nu inderdaad deze stoornis bezit (zo kun je het zeker noemen want het is een echt ziektebeeld als je het hebt) ja of nee... tja de tijd zal het uitwijzen. Als ik inderdaad de ware voor hem ben dan verwacht ik dat hij zeker alles er aan gaat doen om me niet te verliezen de komende tijd. Van mijn kant uit ga ik tot die tijd geen moeite meer doen want ik ben klaar met dit spel en ga door met mijn eigen leven en wat er op mijn pad gaat komen... ik zal proberen er open voor te staan. Een wijs besluit naar mijn gevoel.
groetjes
Ik denk dat je zeer zeker gelijk heb over dat zoeken naar de ware van diegene. Diegene waar ik contact mee had, bleek al tijden (sinds de breuk met zijn ex) zo bezig te zijn met vrouwen op deze manier. Hij heeft me hier zelfs over verteld en het bevreemde hem dat deze vrouwen vaak het contact afbraken en niets meer van zichzelf lieten horen. Hij was duidelijk ook niet bewust van zijn gedrag.
Of dat hij nu inderdaad deze stoornis bezit (zo kun je het zeker noemen want het is een echt ziektebeeld als je het hebt) ja of nee... tja de tijd zal het uitwijzen. Als ik inderdaad de ware voor hem ben dan verwacht ik dat hij zeker alles er aan gaat doen om me niet te verliezen de komende tijd. Van mijn kant uit ga ik tot die tijd geen moeite meer doen want ik ben klaar met dit spel en ga door met mijn eigen leven en wat er op mijn pad gaat komen... ik zal proberen er open voor te staan. Een wijs besluit naar mijn gevoel.
groetjes
vrijdag 30 mei 2008 om 12:59
Gene, je hebt groot gelijk hoor. Je kunt erop blijven wachten met alle ellende die erbij hoort, maar garantie krijg je dan niet dat het verbetert. Nu ben je gevoelsmatig nog met hem bezig, maar dat wordt steeds minder en over een tijdje heb je weer een nieuwe liefde, waardoor je snel over je ex heen bent en mischien wel blij bent dat je de strijd niet meer hoeft aan te gaan. Denk dat dat uiteindelijk nog het allerbeste is, want al gaat hij in therapie, dan nog volgen er zware tijden. Moet je zin in hebben.
