Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 17:36
quote:Marieke1981 schreef op 05 juni 2008 @ 17:31:
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Het is inderdaad zo dat tijden veranderen en je je ouders niet naar huidige maatstaven mag beoordelen. Maar het kan ook fundamenteel mis zitten met de opvoeding die je hebt gehad. En dat is waar Perel het volgens mij over heeft. Ik vind het vreemd dat dat door sommige posters zo gebagatelliseerd wordt. Het gaat uiteindelijk natuurlijk helemaal niet om dat knuffeltje! Dat knuffeltje geeft alleen maar iets aan. Voor TO staat die gebeurtenis symbool voor het gevoel dat ze als kind van haar ouders kreeg, dat ze onbelangrijk was.
Opvoedingsmethodes mogen dat veranderen maar liefde, acceptatie en aandacht voor je kind is iets van alle tijden. Als je dit hebt gemist, dan merk je dat in je verdere leven. Dat is niet iets waar je je even overheen zet.
Juistem
Ook mijn ouders hielden er zeer vreemde principes op na wat betreft opvoeding. Ik herken heel veel in het verhaal van Missmara, wat betreft het balachelijk gemaakt worden. Vooral tijdens mijn pubertijd heeft dit er heel erg ingehakt. Je bent dan al zo onzeker en juist op de plek waar je (mijns inziens) geaccepteerd hoort te worden, word je op je zwakke punten 'gepakt'. Hierdoor heeft het bij mij heel lang geduurd voordat ik echt mezelf durfde te zijn. Ik was altijd bang dat ik, wanneer ik me bloot gaf, ik daar later op afgerekend zou worden.
Dat deed mijn moeder dus daadwerkelijk, vooral als ze zag dat ik lol had of het naar mijn zin had. Waar iedereen bij zat!
Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik nog minder dan ooit tevoren, hoe mijn ouders zo met hun kinderen om konden gaan.Eén voordeel is nu dat je het ten goede kunt ombuigen, en dat maakt van jou een beter mens!
Ik denk dat hier twee dingen door elkaar worden gehaald. Het is inderdaad zo dat tijden veranderen en je je ouders niet naar huidige maatstaven mag beoordelen. Maar het kan ook fundamenteel mis zitten met de opvoeding die je hebt gehad. En dat is waar Perel het volgens mij over heeft. Ik vind het vreemd dat dat door sommige posters zo gebagatelliseerd wordt. Het gaat uiteindelijk natuurlijk helemaal niet om dat knuffeltje! Dat knuffeltje geeft alleen maar iets aan. Voor TO staat die gebeurtenis symbool voor het gevoel dat ze als kind van haar ouders kreeg, dat ze onbelangrijk was.
Opvoedingsmethodes mogen dat veranderen maar liefde, acceptatie en aandacht voor je kind is iets van alle tijden. Als je dit hebt gemist, dan merk je dat in je verdere leven. Dat is niet iets waar je je even overheen zet.
Juistem
Ook mijn ouders hielden er zeer vreemde principes op na wat betreft opvoeding. Ik herken heel veel in het verhaal van Missmara, wat betreft het balachelijk gemaakt worden. Vooral tijdens mijn pubertijd heeft dit er heel erg ingehakt. Je bent dan al zo onzeker en juist op de plek waar je (mijns inziens) geaccepteerd hoort te worden, word je op je zwakke punten 'gepakt'. Hierdoor heeft het bij mij heel lang geduurd voordat ik echt mezelf durfde te zijn. Ik was altijd bang dat ik, wanneer ik me bloot gaf, ik daar later op afgerekend zou worden.
Dat deed mijn moeder dus daadwerkelijk, vooral als ze zag dat ik lol had of het naar mijn zin had. Waar iedereen bij zat!
Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik nog minder dan ooit tevoren, hoe mijn ouders zo met hun kinderen om konden gaan.Eén voordeel is nu dat je het ten goede kunt ombuigen, en dat maakt van jou een beter mens!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 juni 2008 om 17:37
quote:Perel schreef op 05 juni 2008 @ 17:19:
Dan denk ik, ja, wie weet zit ik dan wel enorm te kieskauwen over dingen uit het verleden, en zouden anderen dit niet zo zwaar opnemen. Maar ik zie dan aan mijn zus dat zij er ook haar deuken van heeft opgelopen, wel andere dan ik heb, maar toch...
Dus denk ik, wie weet zijn wij wel van die tere zieltjes die niks kunnen velen.Perel, jij hebt wel degelijk heel moeilijke dingen meegemaakt en het is heel begrijpelijk dat je daar deuken van opgelopen hebt! Ook van mij een knuffel!
Dan denk ik, ja, wie weet zit ik dan wel enorm te kieskauwen over dingen uit het verleden, en zouden anderen dit niet zo zwaar opnemen. Maar ik zie dan aan mijn zus dat zij er ook haar deuken van heeft opgelopen, wel andere dan ik heb, maar toch...
Dus denk ik, wie weet zijn wij wel van die tere zieltjes die niks kunnen velen.Perel, jij hebt wel degelijk heel moeilijke dingen meegemaakt en het is heel begrijpelijk dat je daar deuken van opgelopen hebt! Ook van mij een knuffel!
donderdag 5 juni 2008 om 17:37
Ja Perel, bij jouw verhaal vergeleken voel ik me een beetje een miemelaar. Wat heb jij moeten doorstaan als kind, ik word er stil van. Die schaamte kan ik me zo goed voorstellen, en dan heb ik niet eens zulke vernederende dingen hoeven ondergaan, of zo'n botte desinteresse ontmoet. Ik vind het bijzonder dat je als een warm, lief en gevoelig mens uit zo'n gezin gekomen bent. Je zult heel veel herkenning vinden in de boeken van Alice Miller en Ingeborg Bosch, daar ben ik echt van overtuigd!
donderdag 5 juni 2008 om 17:38
Vrouwen,
Ik zit hier met rode konen, te tikken en te tikken of mijn leven er van afhangt, en als ik post is er weer een hele pagina van jullie ook bij....
Ik ga zo de aardappels opzetten...en beloof vanavond te lezen, wat is het veel..en ik ben niet de enige...
Vinden jullie het goed dat ik de knuffels er alvast uithaal?
Liefs, Perel.
Ik zit hier met rode konen, te tikken en te tikken of mijn leven er van afhangt, en als ik post is er weer een hele pagina van jullie ook bij....
Ik ga zo de aardappels opzetten...en beloof vanavond te lezen, wat is het veel..en ik ben niet de enige...
Vinden jullie het goed dat ik de knuffels er alvast uithaal?
Liefs, Perel.
donderdag 5 juni 2008 om 17:41
quote:MissMara schreef op 05 juni 2008 @ 17:37:
Ja Perel, bij jouw verhaal vergeleken voel ik me een beetje een miemelaar. Wat heb jij moeten doorstaan als kind, ik word er stil van. Die schaamte kan ik me zo goed voorstellen, en dan heb ik niet eens zulke vernederende dingen hoeven ondergaan, of zo'n botte desinteresse ontmoet. Ik vind het bijzonder dat je als een warm, lief en gevoelig mens uit zo'n gezin gekomen bent. Je zult heel veel herkenning vinden in de boeken van Alice Miller en Ingeborg Bosch, daar ben ik echt van overtuigd!
Hee stop, ho es even: wil jij je eigen ervaringen niet zo bagatelliseren? Wat ik van jou lees brengt mij de tranen in de ogen, net zo goed als wat ik van Perel lees. Dat van jullie beiden is voor mij heel erg herkenbaar hoor. Vooral dat van dat weglopen en de desinteresse.....die afkeer, afgunst en hatelijkheden...bah!
voor iedereen hier die zo heeft moeten lijden in hun jeugd!
Ja Perel, bij jouw verhaal vergeleken voel ik me een beetje een miemelaar. Wat heb jij moeten doorstaan als kind, ik word er stil van. Die schaamte kan ik me zo goed voorstellen, en dan heb ik niet eens zulke vernederende dingen hoeven ondergaan, of zo'n botte desinteresse ontmoet. Ik vind het bijzonder dat je als een warm, lief en gevoelig mens uit zo'n gezin gekomen bent. Je zult heel veel herkenning vinden in de boeken van Alice Miller en Ingeborg Bosch, daar ben ik echt van overtuigd!
Hee stop, ho es even: wil jij je eigen ervaringen niet zo bagatelliseren? Wat ik van jou lees brengt mij de tranen in de ogen, net zo goed als wat ik van Perel lees. Dat van jullie beiden is voor mij heel erg herkenbaar hoor. Vooral dat van dat weglopen en de desinteresse.....die afkeer, afgunst en hatelijkheden...bah!
voor iedereen hier die zo heeft moeten lijden in hun jeugd!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 juni 2008 om 18:03
Op vrijdag naar de markt, daar lagen van die palingen te spartelen. Verser dan vers, daar niet van, maar de kop ging eraf en het krioelde nog lekker door in de krant. Brrr... Mijn moeder had geen idee dat ik dat zo erg vond. Dat verhaal van die goudvis en dan je kind thuis houden omdat het zo verdrietig is klinkt meer als verwennerij. Verwennen is verwaarlozen, hoorde ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens. Je kind weerbaar maken voor tegenslag getuigt van een goede opvoeding.
donderdag 5 juni 2008 om 18:10
Ja dat is het verschil, een beetje gemopper over dat ze dit of dat anders hadden kunnen doen, dat is heel wat anders. Er is weinig van mij gehouden en nog minder voor mij gezorgd. Ik was heel jong al zelfstandig. Mijn stiefzus zei een tijdje terug dat zij weleens gedacht heeft dat ik autistisch was. Ik zal altijd in mijn eigen wereld, ik legde nauwelijks contact. Zat te puzzelen of met lego of poppen te spelen en later las ik altijd. Ik was heel stil, lief en makkelijk, echt zo'n brave hond die je ergens kunt parkeren zonder riem en hij blijft daar liggen, dat idee.
Toen ik heel klein was, was ik heel energiek, vrolijk en sociaal. Ik heb dat nu eindelijk terug. Nauwelijks liefde en geborgenheid laat hele diepe sporen na.
voor anderen die dit ook zo herkennen. En ik hoop dat het goed voelt dat je er nu zo open over schrijft Perel .
Toen ik heel klein was, was ik heel energiek, vrolijk en sociaal. Ik heb dat nu eindelijk terug. Nauwelijks liefde en geborgenheid laat hele diepe sporen na.
voor anderen die dit ook zo herkennen. En ik hoop dat het goed voelt dat je er nu zo open over schrijft Perel .
donderdag 5 juni 2008 om 18:10
Goeiendag, ik lees hier de meest afschuwelijke dingen. Kinderen die een lap in hun mond krijgen omdat ze huilen, kinderen wiens interesses belachelijk gemaakt worden en met afdankertjes van de buurjongens lopen omdat de ouders nieuwe kleren niet nodig vonden, kinderen wiens moeder zogenaamd wegloopt om ze een lesje te leren.
Ik heb hier he-le-maal niets zinnigs over te zeggen, maar deze verhalen breken mijn hart. Ik zit met een brok in mijn keel achter mijn PC (en dat zegt wat, want dat heb ik zelden) voor de kinderen die MissMara, Feliciaatje en Perel waren.
Dikke digi-knuffel dan maar.
Ik heb hier he-le-maal niets zinnigs over te zeggen, maar deze verhalen breken mijn hart. Ik zit met een brok in mijn keel achter mijn PC (en dat zegt wat, want dat heb ik zelden) voor de kinderen die MissMara, Feliciaatje en Perel waren.
Dikke digi-knuffel dan maar.
.
donderdag 5 juni 2008 om 18:11
quote:eileen schreef op 05 juni 2008 @ 18:03:
Op vrijdag naar de markt, daar lagen van die palingen te spartelen. Verser dan vers, daar niet van, maar de kop ging eraf en het krioelde nog lekker door in de krant. Brrr... Mijn moeder had geen idee dat ik dat zo erg vond. Dat verhaal van die goudvis en dan je kind thuis houden omdat het zo verdrietig is klinkt meer als verwennerij. Verwennen is verwaarlozen, hoorde ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens. Je kind weerbaar maken voor tegenslag getuigt van een goede opvoeding.Ik snap werkelijk geen hout van deze posting....
Op vrijdag naar de markt, daar lagen van die palingen te spartelen. Verser dan vers, daar niet van, maar de kop ging eraf en het krioelde nog lekker door in de krant. Brrr... Mijn moeder had geen idee dat ik dat zo erg vond. Dat verhaal van die goudvis en dan je kind thuis houden omdat het zo verdrietig is klinkt meer als verwennerij. Verwennen is verwaarlozen, hoorde ik laatst en ik ben het daar helemaal mee eens. Je kind weerbaar maken voor tegenslag getuigt van een goede opvoeding.Ik snap werkelijk geen hout van deze posting....
donderdag 5 juni 2008 om 18:13
quote:Feliciaatje schreef op 05 juni 2008 @ 18:10:
Toen ik heel klein was, was ik heel energiek, vrolijk en sociaal. Ik heb dat nu eindelijk terug. Nauwelijks liefde en geborgenheid laat hele diepe sporen na.
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.
Toen ik heel klein was, was ik heel energiek, vrolijk en sociaal. Ik heb dat nu eindelijk terug. Nauwelijks liefde en geborgenheid laat hele diepe sporen na.
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.
.
donderdag 5 juni 2008 om 18:21
Wat een lieve woorden, Marie. Ik herkende ook zoveel van wat Marieke zei, dat je angst hebt gekregen om je bloot te geven, omdat je dan daarop 'gepakt' kan worden. Zelfs nu voel ik dat weer omhoog komen. Net of ik mijn ouders' stemmen hoor: 'wat stel jij je aan! wat nou alleen maar afdankertjes van de buurjongens? je kreeg echt wel af en toe iets nieuws hoor!' (edit: om aan te trekken naar de kerk). Ik denk dat het heel goed is om van anderen te horen dat iets echt niet normaal was. Zoals Setters buurvrouw: hartstikke goed. Perel, heel goed en dapper om met deze zaken bezig te zijn, om als volwasene je positie bepalen in de chaos van vroeger.
donderdag 5 juni 2008 om 18:26
quote:setter schreef op 05 juni 2008 @ 17:31:
[...]
Dit vraag ik me dus af. Ik heb sinds 5 jaar geen contact meer met mijn ouders, maar ik voel me bevrijd. Hoe zit dat bij jou, Misschicken?
Inderdaad bevrijding, Setter! Het geeft nog wel eens problemen omdat ik mijn kinderen hun grootouders niet wil ontzeggen, maar voor mezelf is het echt een pak van mijn hart.
Eleonora, thanks!
[...]
Dit vraag ik me dus af. Ik heb sinds 5 jaar geen contact meer met mijn ouders, maar ik voel me bevrijd. Hoe zit dat bij jou, Misschicken?
Inderdaad bevrijding, Setter! Het geeft nog wel eens problemen omdat ik mijn kinderen hun grootouders niet wil ontzeggen, maar voor mezelf is het echt een pak van mijn hart.
Eleonora, thanks!
donderdag 5 juni 2008 om 18:27
quote:Mariannanas schreef op 05 juni 2008 @ 18:13:
[...]
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.
Ik sluit me er helemaal bij aan M'rie, jij lieve moeder jij....
Feliciaatje, lieve forumdochter van me, wat doet het me toch verdriet om te lezen over je verleden.
Miss Mara, Broekrokmedeactiviste, je bent zo geweldig geworden.
Perel, je bent zo'n sterk en sociaal mens ondanks alles. Hoe heb je het voor elkaar gekegen, ik ben trots op je.
Ook ik zit me in te houden, de brok zit hoog in de keel. Ik ga zo mijn dochter maar weer eens lekker lang voorlezen en lieve toverwoorden met haar fluisteren.....
[...]
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.
Ik sluit me er helemaal bij aan M'rie, jij lieve moeder jij....
Feliciaatje, lieve forumdochter van me, wat doet het me toch verdriet om te lezen over je verleden.
Miss Mara, Broekrokmedeactiviste, je bent zo geweldig geworden.
Perel, je bent zo'n sterk en sociaal mens ondanks alles. Hoe heb je het voor elkaar gekegen, ik ben trots op je.
Ook ik zit me in te houden, de brok zit hoog in de keel. Ik ga zo mijn dochter maar weer eens lekker lang voorlezen en lieve toverwoorden met haar fluisteren.....
donderdag 5 juni 2008 om 18:27
quote:Mariannanas schreef op 05 juni 2008 @ 18:13:
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.Lief van je om dat te zeggen . Ik hoop dat het zo is. Volgens mijn man wel maar ik wacht het af tot ze volwassen is. Als het dan vooral gemiemel is ben ik blij .
En, may I add, het laat diepe sporen na, maar TOCH zijn jullie kennelijk in staat geweest om het tij te keren en uitgegroeid tot fijne mensen die hun kinderen een andere jeugd geven. Daarvoor heb ik diepe bewondering.Lief van je om dat te zeggen . Ik hoop dat het zo is. Volgens mijn man wel maar ik wacht het af tot ze volwassen is. Als het dan vooral gemiemel is ben ik blij .
donderdag 5 juni 2008 om 18:40
donderdag 5 juni 2008 om 18:47
Meestal ben ik een meelezer maar reageer toch af en toe als het onderwerp me erg aangrijpt. En dat doet dit. Het is bij mij nooit zo erg geweest als bij Perel en de anderen maar ik herken wel het gevoel van niet te mogen zijn wie je echt bent. Ik heb wel een leuke jeugd gehad, het is pas begonnen toen ik ongeveer 16/17 was en toen bleek dat ik een andere visie had en nog steeds heb op het leven dan mijn familie. Ik vind het ook moeilijk om dit los te laten omdat het nog steeds gaande is.
Enkele voorbeelden die dit topic bij mij hebben opgeroepen:
* Als ik geen relatie heb, en het onderwerp relaties wordt besproken, wordt mijn mening afgedaan met een lacherig "wacht maar totdat je zelf een relatie hebt". Als ik wel een relatie heb en dezelfde mening vertel, dan heeft mijn vriend me gebrainwashed en moet ik toch snel van die vent af want ik ben zo veranderd."
* Toen ik nog thuis woonde, was ik wel gelovig maar had ik niets met het instituut "kerk" maar ik ging mee als mijn ouders dat vroegen. Ook talloze discussies over gehad waar lacherig op werd gereageerd. Nu ik samenwoon, ga ik niet meer naar de kerk maar geloof ik nog wel. Wederom: "ik ben zo veranderd, ik was vroeger zo gelovig en nu niet meer, die man zet mij op het verkeerde pad."
* ik heb een heel "flexibele" maar soms ook stresserige baan waar ik weken werk van 10 uur en weken werk van 60 uur zoals deze week. Mijn ouders verwachten dat ik elke week langs ga. Als ik dan zoals deze week zeg dat ik het even te druk heb, en volgende week wel eens langskom, zeggen ze dat dat niet kan want een kantoorbaan is toch alleen maar achter de computer zitten en levert geen stress op.
Nu ik deze voorbeelden opschrijf, zijn het eigenlijk maar heel kleine dingen maar de combinatie van voorvallen hebben er wel toe geleid dat ik de gesprekken nu op koetjes en kalfjes niveau hou en dat ik niet meer mijn mening vertel. Het heeft even geduurd vooraleer ik dit deed en heb ook een tijdje zitten zoeken naar wie ik nu ben, wat mijn mening is, wat ik wil in het leven en hoe ik dat wil doen.
Nu ja, het is toch een langer verhaal geworden dan ik dacht maar ik moest het blijkbaar toch even kwijt.
Enkele voorbeelden die dit topic bij mij hebben opgeroepen:
* Als ik geen relatie heb, en het onderwerp relaties wordt besproken, wordt mijn mening afgedaan met een lacherig "wacht maar totdat je zelf een relatie hebt". Als ik wel een relatie heb en dezelfde mening vertel, dan heeft mijn vriend me gebrainwashed en moet ik toch snel van die vent af want ik ben zo veranderd."
* Toen ik nog thuis woonde, was ik wel gelovig maar had ik niets met het instituut "kerk" maar ik ging mee als mijn ouders dat vroegen. Ook talloze discussies over gehad waar lacherig op werd gereageerd. Nu ik samenwoon, ga ik niet meer naar de kerk maar geloof ik nog wel. Wederom: "ik ben zo veranderd, ik was vroeger zo gelovig en nu niet meer, die man zet mij op het verkeerde pad."
* ik heb een heel "flexibele" maar soms ook stresserige baan waar ik weken werk van 10 uur en weken werk van 60 uur zoals deze week. Mijn ouders verwachten dat ik elke week langs ga. Als ik dan zoals deze week zeg dat ik het even te druk heb, en volgende week wel eens langskom, zeggen ze dat dat niet kan want een kantoorbaan is toch alleen maar achter de computer zitten en levert geen stress op.
Nu ik deze voorbeelden opschrijf, zijn het eigenlijk maar heel kleine dingen maar de combinatie van voorvallen hebben er wel toe geleid dat ik de gesprekken nu op koetjes en kalfjes niveau hou en dat ik niet meer mijn mening vertel. Het heeft even geduurd vooraleer ik dit deed en heb ook een tijdje zitten zoeken naar wie ik nu ben, wat mijn mening is, wat ik wil in het leven en hoe ik dat wil doen.
Nu ja, het is toch een langer verhaal geworden dan ik dacht maar ik moest het blijkbaar toch even kwijt.
donderdag 5 juni 2008 om 18:51
En een dikke knuf voor jou Leo. Ik heb nu de liefste forummama in de wereld!
Toch is het gek. Als ik erover schrijf hier denk ik nog steeds: he stel je niet zo aan. Maar dan denk ik soms terug aan hoe ik me vroeger voelde en ik was geen aansteller. Die eenzaamheid was echt en bedreigend en overal. Geen wonder dat ik me verstopte in mijn eigen wereld.
Toch is het gek. Als ik erover schrijf hier denk ik nog steeds: he stel je niet zo aan. Maar dan denk ik soms terug aan hoe ik me vroeger voelde en ik was geen aansteller. Die eenzaamheid was echt en bedreigend en overal. Geen wonder dat ik me verstopte in mijn eigen wereld.
donderdag 5 juni 2008 om 18:56
Inderdaad, wat jullie hebben meegemaakt is inderdaad niet normaal. En veel kinderen die in zulke gezinnen opgroeien lukt het niet om ervan los te komen... Dus geef jezelf schouderklopjes dat het jullie wel is gelukt!
Mijn ouders en ik (en soms ook mijn broer) hebben trouwens ook een hele andere interpretatie van onze jeugd. Er zijn bij ons trouwens nooit echt erge dingen gebeurd, maar ik merkte in de pubertijd wel dat het bij ons 'anders' is. Over dingen praten staat niet in het woordenboek van ons gezin helaas. En mijn ouders hadden geen idee hoe ze met zo'n gevoelig kind als ik moesten omgaan.
Maar, ik heb laatst wel een goed gesprek daarover kunnen voeren met mijn ouders. (Iets waarvan ik overigens echt niet geloof dat je dit met alle ouders kan doen hoor). Niet alles is daarin besproken, maar zij hebben me wel uit kunnen leggen waarom ze soms zo hard waren. En dat dit echt wel was omdat ze het beste met me voor hadden (me weerbaarder maken), maar nu ook konden inzien dat dit niet de juiste manier was. En ik heb zelfs excuses gekregen voor het feit dat ze me onze tamme (door mijn vader zelf geslachte) kippen te eten hebben gegeven, terwijl ze beloofd hadden het niet te doen. (Ik heb alles uitgekotst en onder veel protest geen enkel vlees meer gegeten).
Maar blijft staan dat vooral mijn vader zich gebeurtenissen niet meer kan herinneren, terwijl ik daar dagen om moest huilen. Door het gesprek heb ik meer begrip voor ze gekregen, maar sommige dingen snap ik nog steeds niet.
Zoals gezegd, voor Perel en de anderen is hun jeugd veel erger verlopen en, misschien nog wel het ergste, er zal nooit een gesprek, iets meer begrip of excuses mogelijk zijn. Maar wilde met mijn verhaal toch ook iets redelijk positiefs neerzetten, ondanks dat ook bij mij over sommige dingen het inbegrip blijft. Maar mijn ouders hebben me wel de kans gegeven om mijn verhaal te doen, me serieus te nemen en daarin en hebben ook hun kant van het verhaal verteld. En dat scheelt echt een heleboel.
En ik hoop dat ik net zoals Perel en de anderen, zulke fouten nooit zal maken bij mijn kinderen. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat ze bij tijd en wijlen zingend en dansend door de kamer mogen stuiteren (ipv "doe maar gewoon dan doe je..."), dat ik nooit het woord 'aansteller' tegen ze zal gebruiken, dat ze mogen huilen om arme kindjes op televisie en dat ik ze dan zal troosten. Dat ze hun gevoel en interesses mogen uiten en dat ze zichzelf op hun eigen manier ontwikkelen, zonder dat ik alles wat ze 'anders' zien dan ik zal afkeuren.
Mijn ouders en ik (en soms ook mijn broer) hebben trouwens ook een hele andere interpretatie van onze jeugd. Er zijn bij ons trouwens nooit echt erge dingen gebeurd, maar ik merkte in de pubertijd wel dat het bij ons 'anders' is. Over dingen praten staat niet in het woordenboek van ons gezin helaas. En mijn ouders hadden geen idee hoe ze met zo'n gevoelig kind als ik moesten omgaan.
Maar, ik heb laatst wel een goed gesprek daarover kunnen voeren met mijn ouders. (Iets waarvan ik overigens echt niet geloof dat je dit met alle ouders kan doen hoor). Niet alles is daarin besproken, maar zij hebben me wel uit kunnen leggen waarom ze soms zo hard waren. En dat dit echt wel was omdat ze het beste met me voor hadden (me weerbaarder maken), maar nu ook konden inzien dat dit niet de juiste manier was. En ik heb zelfs excuses gekregen voor het feit dat ze me onze tamme (door mijn vader zelf geslachte) kippen te eten hebben gegeven, terwijl ze beloofd hadden het niet te doen. (Ik heb alles uitgekotst en onder veel protest geen enkel vlees meer gegeten).
Maar blijft staan dat vooral mijn vader zich gebeurtenissen niet meer kan herinneren, terwijl ik daar dagen om moest huilen. Door het gesprek heb ik meer begrip voor ze gekregen, maar sommige dingen snap ik nog steeds niet.
Zoals gezegd, voor Perel en de anderen is hun jeugd veel erger verlopen en, misschien nog wel het ergste, er zal nooit een gesprek, iets meer begrip of excuses mogelijk zijn. Maar wilde met mijn verhaal toch ook iets redelijk positiefs neerzetten, ondanks dat ook bij mij over sommige dingen het inbegrip blijft. Maar mijn ouders hebben me wel de kans gegeven om mijn verhaal te doen, me serieus te nemen en daarin en hebben ook hun kant van het verhaal verteld. En dat scheelt echt een heleboel.
En ik hoop dat ik net zoals Perel en de anderen, zulke fouten nooit zal maken bij mijn kinderen. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat ze bij tijd en wijlen zingend en dansend door de kamer mogen stuiteren (ipv "doe maar gewoon dan doe je..."), dat ik nooit het woord 'aansteller' tegen ze zal gebruiken, dat ze mogen huilen om arme kindjes op televisie en dat ik ze dan zal troosten. Dat ze hun gevoel en interesses mogen uiten en dat ze zichzelf op hun eigen manier ontwikkelen, zonder dat ik alles wat ze 'anders' zien dan ik zal afkeuren.
donderdag 5 juni 2008 om 19:02
Hebben jullie, diegenen die het zo moeilijk hadden vroeger, het gevoel dat jullie ouders op hun manier hun best deden om het goed te doen? Dat ze het zeg maar, niet expes fout deden, of expres zo hard en ongevoelig waren?
Mijn ouders hebben ook links en rechts steken laten vallen maar dat is een heel ander verhaal en veel dingen kan ik wel verklaren. Hebben jullie dat ook?
Mijn ouders hebben ook links en rechts steken laten vallen maar dat is een heel ander verhaal en veel dingen kan ik wel verklaren. Hebben jullie dat ook?
donderdag 5 juni 2008 om 19:08
quote:Feliciaatje schreef op 05 juni 2008 @ 18:51:
Toch is het gek. Als ik erover schrijf hier denk ik nog steeds: he stel je niet zo aan. Maar dan denk ik soms terug aan hoe ik me vroeger voelde en ik was geen aansteller. Die eenzaamheid was echt en bedreigend en overal. Geen wonder dat ik me verstopte in mijn eigen wereld.Dit is zó herkenbaar!! Volgens mij komt dit gevoel omdat je vroeger altijd werd verteld dat je je aantselde als je ergens verdrietig over was of ergens mee zat. Ik heb nog steeds vaak het gevoel dat ik 'het recht niet heb' om verdrietig te zijn, alsof je dat moet verdienen. Ook heb ik dan het gevoel dat ik tegenover anderen (bijvoorbeeld mijn man) mijn gevoelens moet verantwoorden, alsof ik ze eigenlijk niet zou mogen hebben.
Toch is het gek. Als ik erover schrijf hier denk ik nog steeds: he stel je niet zo aan. Maar dan denk ik soms terug aan hoe ik me vroeger voelde en ik was geen aansteller. Die eenzaamheid was echt en bedreigend en overal. Geen wonder dat ik me verstopte in mijn eigen wereld.Dit is zó herkenbaar!! Volgens mij komt dit gevoel omdat je vroeger altijd werd verteld dat je je aantselde als je ergens verdrietig over was of ergens mee zat. Ik heb nog steeds vaak het gevoel dat ik 'het recht niet heb' om verdrietig te zijn, alsof je dat moet verdienen. Ook heb ik dan het gevoel dat ik tegenover anderen (bijvoorbeeld mijn man) mijn gevoelens moet verantwoorden, alsof ik ze eigenlijk niet zou mogen hebben.
donderdag 5 juni 2008 om 19:12
Ik heb niet het gevoel dat mijn ouders mij opzettelijk een nare jeugd hebben bezorgd. Het is meer het gevoel dat het ze gewoon niet genoeg interesseerde. Hun eigen belang werd voorop het onze gesteld. Zo kon het voorkomen dat wij als 5 en 7 jaar oude kinderen tot 11 uur 's avonds in de kroeg zaten, omdat zíj nog niet naar huis wilden. Dat deden ze niet om ons dwars te zitten, maar omdat ze op zo'n moment eerst aan hun eigen behoeftes dachten.
donderdag 5 juni 2008 om 19:29
quote:Marieke1981 schreef op 05 juni 2008 @ 19:08:
[...]
Dit is zó herkenbaar!! Volgens mij komt dit gevoel omdat je vroeger altijd werd verteld dat je je aantselde als je ergens verdrietig over was of ergens mee zat. Ik heb nog steeds vaak het gevoel dat ik 'het recht niet heb' om verdrietig te zijn, alsof je dat moet verdienen. Ook heb ik dan het gevoel dat ik tegenover anderen (bijvoorbeeld mijn man) mijn gevoelens moet verantwoorden, alsof ik ze eigenlijk niet zou mogen hebben.
Felicitaatje en Marieke, dit is dus inderdaad helemaal niet gek! Als ik bedenk dat ik altijd al bang ben dat ik me aanstel (ook met verdriet idd Marieke) en dat deze 'automatische gedachte' er dus al zo diep ingeworteld zit bij mij, is het bij jullie helemaal 'logisch'. Want zoals ik al schreef, ik heb echt geen jeugd gehad met psychische mishandeling of verwaarlozing. Mijn ouders snapten mijn gevoeligheid gewoon niet en vonden dus dat ik me altijd aanstelde. Als ik eten vies vond, als ik moest huilen om het dode konijn of zielige kindertjes op tv, enz. Zelfs toen ik op volwassen leeftijd proffesionele hulp ging zoeken omdat ik vastliep, was het aanstellerij. Wanneer iemand me nu een aansteller noemt, al is het maar een grapje, ga ik echt helemaal over de flos!
Wat je van je ouders altijd te horen krijgt over jezelf, ga je geloven, ook al weet je rationeel best dat ze ongelijk hebben. Het zit zo diep, dat het er amper uit te krijgen is.
[...]
Dit is zó herkenbaar!! Volgens mij komt dit gevoel omdat je vroeger altijd werd verteld dat je je aantselde als je ergens verdrietig over was of ergens mee zat. Ik heb nog steeds vaak het gevoel dat ik 'het recht niet heb' om verdrietig te zijn, alsof je dat moet verdienen. Ook heb ik dan het gevoel dat ik tegenover anderen (bijvoorbeeld mijn man) mijn gevoelens moet verantwoorden, alsof ik ze eigenlijk niet zou mogen hebben.
Felicitaatje en Marieke, dit is dus inderdaad helemaal niet gek! Als ik bedenk dat ik altijd al bang ben dat ik me aanstel (ook met verdriet idd Marieke) en dat deze 'automatische gedachte' er dus al zo diep ingeworteld zit bij mij, is het bij jullie helemaal 'logisch'. Want zoals ik al schreef, ik heb echt geen jeugd gehad met psychische mishandeling of verwaarlozing. Mijn ouders snapten mijn gevoeligheid gewoon niet en vonden dus dat ik me altijd aanstelde. Als ik eten vies vond, als ik moest huilen om het dode konijn of zielige kindertjes op tv, enz. Zelfs toen ik op volwassen leeftijd proffesionele hulp ging zoeken omdat ik vastliep, was het aanstellerij. Wanneer iemand me nu een aansteller noemt, al is het maar een grapje, ga ik echt helemaal over de flos!
Wat je van je ouders altijd te horen krijgt over jezelf, ga je geloven, ook al weet je rationeel best dat ze ongelijk hebben. Het zit zo diep, dat het er amper uit te krijgen is.
donderdag 5 juni 2008 om 19:50
Dat is idd dan ook weer heel herkenbaar, wat jullie daarover schrijven.
En mijn ouders deden het niet expres. Iig niet mijn vader, hij had zoiets van: kinderen redden zich hoe dan ook wel. Mijn moeder, ik weet het niet. Op een ander topic heb ik daarover geschreven dat ik een sterk vermoeden heb dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, ze past iig geheel in het plaatje. Ze doet het niet expres maar ze is wel heel wreed. En dat rechtvaardigt ze dan weer compleet voor zichzelf. Ze ziet dus niet dat ze wreed is. In hoeverre kun je dan van expres spreken?
Ze hebben iig geen van beiden hun best gedaan. Ze begrijpen dat concept niet eens. Je maakt geen offers, je probeert je niet in te leven, je geeft geen ene flikker om wat er in je kind omgaat.
Ik weet het niet, volledig begrijpen zal ik nooit. En ergens ben ik daar wel blij om.
En mijn ouders deden het niet expres. Iig niet mijn vader, hij had zoiets van: kinderen redden zich hoe dan ook wel. Mijn moeder, ik weet het niet. Op een ander topic heb ik daarover geschreven dat ik een sterk vermoeden heb dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, ze past iig geheel in het plaatje. Ze doet het niet expres maar ze is wel heel wreed. En dat rechtvaardigt ze dan weer compleet voor zichzelf. Ze ziet dus niet dat ze wreed is. In hoeverre kun je dan van expres spreken?
Ze hebben iig geen van beiden hun best gedaan. Ze begrijpen dat concept niet eens. Je maakt geen offers, je probeert je niet in te leven, je geeft geen ene flikker om wat er in je kind omgaat.
Ik weet het niet, volledig begrijpen zal ik nooit. En ergens ben ik daar wel blij om.
