Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
vrijdag 6 juni 2008 om 23:34
Hulpeloos, laat hem lekker los. Denk aan jezelf en blijf ook bij jezelf en jouw gevoel.
Ik heb niet je hele topic gelezen, eigenlijk alleen nu je laatste bericht en oooo zo herkenbaar. Waarschijnlijk ziet hij het helemaal niet zoals jij het ziet, weet hij het voor zichzelf helemaal goed te praten. Ben er zelf ook achter gekomen dat mijn ex zeer waarschijnlijk (ok als ik de feiten bij elkaar op tel is het geen waarschijnlijk maar een zekerheid) al een ander had voordat het over was. En dan was ik nog wel degene die er een punt achter zette omdat het op was. Duhh ja gek he dat het op was, hij had zijn kruit ergens anders verschoten.
Ga geen weddenschappen afsluiten op hem. Zonde van je tijd en dan ben je tóch weer met hem bezig. Leef je eigen leven en get lost of him!
Sterkte!
Ik heb niet je hele topic gelezen, eigenlijk alleen nu je laatste bericht en oooo zo herkenbaar. Waarschijnlijk ziet hij het helemaal niet zoals jij het ziet, weet hij het voor zichzelf helemaal goed te praten. Ben er zelf ook achter gekomen dat mijn ex zeer waarschijnlijk (ok als ik de feiten bij elkaar op tel is het geen waarschijnlijk maar een zekerheid) al een ander had voordat het over was. En dan was ik nog wel degene die er een punt achter zette omdat het op was. Duhh ja gek he dat het op was, hij had zijn kruit ergens anders verschoten.
Ga geen weddenschappen afsluiten op hem. Zonde van je tijd en dan ben je tóch weer met hem bezig. Leef je eigen leven en get lost of him!
Sterkte!
zondag 8 juni 2008 om 22:36
Ik word zo langzamerhand helemaal gek. Dacht mijn leven weer een klein beetje op orde te hebben ben ook dingen in de toekomst aan het plannen maar voel me nu weer helemaal teruggeworpen naar het begin.
Ik voel me zo waardeloos, nutteloos het heeft gewoon geen enkele zin meer om nog op deze aardbol rond te lopen. Ik kan deze pijn niet meer aan. Ik weet niet meer hoe ik verder moet
Ik voel me zo waardeloos, nutteloos het heeft gewoon geen enkele zin meer om nog op deze aardbol rond te lopen. Ik kan deze pijn niet meer aan. Ik weet niet meer hoe ik verder moet
zondag 8 juni 2008 om 22:45
Ik heb er bijna de hele avond over gedaan dit topic te lezen en ik heb maar een korte reactie op dit alles;
Er is er maar een op de hele wereld die verantwoordelijk is voor jou, en dat ben jezelf meis. Kijk niet naar het verleden maar naar de toekomst. Richt je op alle leuke dingen die je graag doet en ga die doen. Haal alles dat negatief is weg uit je leven en begin opnieuw!! Hoe? Door het gewoon te doen! Niet zeuren en zaniken maar schouders eronder en je leven weer onder controle nemen!!!
Er is er maar een op de hele wereld die verantwoordelijk is voor jou, en dat ben jezelf meis. Kijk niet naar het verleden maar naar de toekomst. Richt je op alle leuke dingen die je graag doet en ga die doen. Haal alles dat negatief is weg uit je leven en begin opnieuw!! Hoe? Door het gewoon te doen! Niet zeuren en zaniken maar schouders eronder en je leven weer onder controle nemen!!!
maandag 9 juni 2008 om 01:03
maandag 9 juni 2008 om 09:17
Lieve doorzetter,
Misschien moet je je eigen topic nog eens vanaf het begin doorlezen om te zien hoe ver je al gekomen bent. Het verdriet gaat nog wel even blijven. Wat had je verwacht, dat je fluitend door zou gaan met je leven? Er is maar één manier om het achter je te laten, en dat is er dwars doorheen gaan. Dat is af en toe zwaar klote. Dan kom je hier maar even van je afschrijven en uithuilen, oké?
een
dubio
Misschien moet je je eigen topic nog eens vanaf het begin doorlezen om te zien hoe ver je al gekomen bent. Het verdriet gaat nog wel even blijven. Wat had je verwacht, dat je fluitend door zou gaan met je leven? Er is maar één manier om het achter je te laten, en dat is er dwars doorheen gaan. Dat is af en toe zwaar klote. Dan kom je hier maar even van je afschrijven en uithuilen, oké?
een
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juni 2008 om 09:39
Wat zul jij je verraden voelen - na alle verwijten dat het aan jou lag komt de aap uit de mouw! Ik hoop dat je je vast kunt houden aan wat je eerder schreef: het lag echt niet aan jou, hij was gewoon te zwak om zijn verantwoordelijkheid te nemen en eerlijk te zijn. Maar hij doet er niet meer toe, al voelt dat heel anders misschien. Je ziet het soms even niet meer zitten, maar er ligt voor jou ook nog zoveel moois in het verschiet, daar ben ik van overtuigd. Een leuke, sterke vrouw als jij bent, gaat ongetwijfeld nog hele bijzondere dingen beleven. Maar nu zit je in dat dal, en lijkt de toekomst zo ver weg... Vertrouwen hebben, meis, blijven ademhalen, gewoon doorgaan, dan breken de goede tijden misschien wel sneller aan dan je nu denkt...
maandag 9 juni 2008 om 13:18
Had hem nog een mail gestuurd om hem uit te maken voor leugenaar en dat ik me voor de zekerheid maar heb laten testen op aids en de hele rimbam.
Krijg nu een mailtje terug dat hij nooit tegen me gelogen heeft en dat ik van hem absoluut geen ziektes kan hebben opgelopen. De tijd zal het leren
Heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiele gehaald zijn emails verwijderd loop al te janken sinds vanochtend, ben blij dat ik mijn werkkamer weer voor me alleen heb maar komt natuurlijk geen zak uit mijn handen.
Denk eigenlijk dat ik gewoon nog geen tijd heb gehad om ook deze slag weer even te verwerken omdat ik sinds donderdag alleen maar met mensen heb afgesproken en dan probeer je jezelf ervan te overtuigen dat het een bevestiging is van hetgeen je al wist dus einde verhaal verder met je leven.
Maar ik mis die geborgenheid, mezelf veilig voelen. De eenzaamheid komt zo op me af en ook al ben ik onder mensen dan nog voel ik me zo alleen. Ik weet het dit gaat over maar dit raakt me zo oneindig diep dat ik geen besef had dat hij zo ver in mijn systeem zat het lijkt gewoon wel of mijn hart weigert het toe te staan om het te laten gaan. Afijn we zullen het maar positief benaderen hoe dieper dit dal hoe beter ik het verwerk zodat het niet meer terugkomt en ik dit ooit echt achter me kan laten.
Krijg nu een mailtje terug dat hij nooit tegen me gelogen heeft en dat ik van hem absoluut geen ziektes kan hebben opgelopen. De tijd zal het leren
Heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiele gehaald zijn emails verwijderd loop al te janken sinds vanochtend, ben blij dat ik mijn werkkamer weer voor me alleen heb maar komt natuurlijk geen zak uit mijn handen.
Denk eigenlijk dat ik gewoon nog geen tijd heb gehad om ook deze slag weer even te verwerken omdat ik sinds donderdag alleen maar met mensen heb afgesproken en dan probeer je jezelf ervan te overtuigen dat het een bevestiging is van hetgeen je al wist dus einde verhaal verder met je leven.
Maar ik mis die geborgenheid, mezelf veilig voelen. De eenzaamheid komt zo op me af en ook al ben ik onder mensen dan nog voel ik me zo alleen. Ik weet het dit gaat over maar dit raakt me zo oneindig diep dat ik geen besef had dat hij zo ver in mijn systeem zat het lijkt gewoon wel of mijn hart weigert het toe te staan om het te laten gaan. Afijn we zullen het maar positief benaderen hoe dieper dit dal hoe beter ik het verwerk zodat het niet meer terugkomt en ik dit ooit echt achter me kan laten.
maandag 9 juni 2008 om 13:32
quote:hulpeloos schreef op 06 juni 2008 @ 23:26:
heeft hij ook bij vrienden gezegd dat hij het niet nodig vond dat ik het wist zou me alleen maar meer pijn doen.
[sarcasme]
Wat fijn dat hij zo het beste met je voor heeft.....
[/sarcasme]
Meid, ik hoop dat jij snel de draad weer op kan pakken en weer van het leven gaat genieten dat bij hem zijn lul er af valt.
heeft hij ook bij vrienden gezegd dat hij het niet nodig vond dat ik het wist zou me alleen maar meer pijn doen.
[sarcasme]
Wat fijn dat hij zo het beste met je voor heeft.....
[/sarcasme]
Meid, ik hoop dat jij snel de draad weer op kan pakken en weer van het leven gaat genieten dat bij hem zijn lul er af valt.
dinsdag 10 juni 2008 om 02:08
dinsdag 10 juni 2008 om 13:25
Ik merk dat ik op dit moment weer super destructief te werk aan het gaan ben. Ondanks dat ik nu weet dat hij een ander heeft komt nu natuurlijk de volgende vraag om de hoek kijken waarom zij wel en ik niet.
Waar ik nog het meeste van baal is dat ik gevoelsmatig nu nog steeds besef dat als hij tot inkeer zou komen ik hem mijn leven weer binnenlaat
Rationeel weet ik dat ik het niet moet doen en dat het ook niet gaat gebeuren want hij heeft zijn werkelijkheid zo gecreeerd dat hij niet bij zichzelf te rade hoeft te gaan en gaat aan de andere kant van Nederland een nieuw leven opbouwen zodat hij hier alles achter zich kan laten maar toch blijf ik diep van binnen die hoop houden ik kan nog steeds niet geloven dat het echt over is ondanks dat ik mijn leven echt weer probeer op te pakken. Zomervakantie nu definitief heb geboekt komende weekenden volgepland staan ik doe het met mijn verstand maar het gevoel werkt niet mee.
Waar ik nog het meeste van baal is dat ik gevoelsmatig nu nog steeds besef dat als hij tot inkeer zou komen ik hem mijn leven weer binnenlaat
Rationeel weet ik dat ik het niet moet doen en dat het ook niet gaat gebeuren want hij heeft zijn werkelijkheid zo gecreeerd dat hij niet bij zichzelf te rade hoeft te gaan en gaat aan de andere kant van Nederland een nieuw leven opbouwen zodat hij hier alles achter zich kan laten maar toch blijf ik diep van binnen die hoop houden ik kan nog steeds niet geloven dat het echt over is ondanks dat ik mijn leven echt weer probeer op te pakken. Zomervakantie nu definitief heb geboekt komende weekenden volgepland staan ik doe het met mijn verstand maar het gevoel werkt niet mee.
donderdag 12 juni 2008 om 09:52
Lieve Hulpeloos,
Hoe gaat het nu met je? Ik heb je hele topic gelezen en vind dat je ontzettend sterk bent!! Maar het is allemaal heel verdrietig, dus je mag klein zijn, je zwak voelen.......dat geeft niks!
Ik was gewoon benieuwd of het weer een beetje gaat, aangezien je laatste post zo verdrietig was.....
Dikke knuffel,
Sonnine
Hoe gaat het nu met je? Ik heb je hele topic gelezen en vind dat je ontzettend sterk bent!! Maar het is allemaal heel verdrietig, dus je mag klein zijn, je zwak voelen.......dat geeft niks!
Ik was gewoon benieuwd of het weer een beetje gaat, aangezien je laatste post zo verdrietig was.....
Dikke knuffel,
Sonnine
donderdag 12 juni 2008 om 11:40
Sonnine,
Bedankt voor je knuffel het wordt gewoon tijd dat het stopt het is zo'n chaos in mijn hoofd. Ik doe alles met de beste intenties en probeer het voor iedereen zo goed mogelijk op te lossen maar het lijkt wel of je op dit moment van niemand meer de waardering daarvoor krijgt en al helemaal niet van hem het enige dat hij maar continu denkt is dat ik hem aan alle kanten bedonder terwijl dat echt niet het geval is. Het lijkt er gewoon wel op dat hij probeert om zijn schuldgevoel op mij af te schuiven en het ergste is dat iedere keer als er weer zo'n klap uitgedeeld wordt je dat weer helemaal terugbrengt naar het begin en uiteindelijk ga ik dan maar weer helemaal uitleggen waarom de dingen zijn zoals ze zijn en dat ik alles met open vizier doe en niets voor hem achterhou.
Kreeg gisteravond weer een mail van hem dat hij het weer niet eens is met de stukken die de notaris gestuurd heeft in verband met het overschrijven van het huis. Ik weet ook wel dat het komt door een groot stuk onwetendheid maar ik wordt er zo moe van om me iedere keer richting hem te moeten verdedigen waarom de dingen zijn zoals ze zijn alleen maar omdat hij niet weet hoe het werkt. Zeker richting hem wil ik me niet meer verdedigen. Hij is degene die al het pijn en verdriet veroorzaakt dan moet hij mij niet iedere keer in een verdedigende rol gaan duwen omdat hij het zelf niet uit wil zoeken. Heb de mail eerst maar 6 keer herschreven voordat ik hem verstuurd heb zodat het nu weer superzakelijk is geworden al zal de verwijtende ondertoon er nog steeds wel iets inzitten vrees ik.
Hij is zo bang dat hij tekort gedaan wordt dat ik zo langzamerhand steeds meer de neiging krijg om het laatste stukje echt op een achterbakse manier te gaan spelen en zodoende een fiks bedrag achter te houden.
Tot nu toe wil ik de eer aan mezelf houden maar dat wordt op deze manier wel steeds moeilijker. Ben gisteren uit woede maar een heel stuk gaan lopen maar merk gewoon weer bij mezelf dat ik nu weer op een mail zit te wachten van hem waarin hij aangeeft er nu uiteindelijk wel mee akkoord te gaan zodat ik het hoofdstuk af kan sluiten en ik me niet meer iedere keer in hem hoeft te verplaatsen om te kijken wat de achterliggen de reden is waarom hij weer iets mailt wat te stom is om te lezen.
Bedankt voor je knuffel het wordt gewoon tijd dat het stopt het is zo'n chaos in mijn hoofd. Ik doe alles met de beste intenties en probeer het voor iedereen zo goed mogelijk op te lossen maar het lijkt wel of je op dit moment van niemand meer de waardering daarvoor krijgt en al helemaal niet van hem het enige dat hij maar continu denkt is dat ik hem aan alle kanten bedonder terwijl dat echt niet het geval is. Het lijkt er gewoon wel op dat hij probeert om zijn schuldgevoel op mij af te schuiven en het ergste is dat iedere keer als er weer zo'n klap uitgedeeld wordt je dat weer helemaal terugbrengt naar het begin en uiteindelijk ga ik dan maar weer helemaal uitleggen waarom de dingen zijn zoals ze zijn en dat ik alles met open vizier doe en niets voor hem achterhou.
Kreeg gisteravond weer een mail van hem dat hij het weer niet eens is met de stukken die de notaris gestuurd heeft in verband met het overschrijven van het huis. Ik weet ook wel dat het komt door een groot stuk onwetendheid maar ik wordt er zo moe van om me iedere keer richting hem te moeten verdedigen waarom de dingen zijn zoals ze zijn alleen maar omdat hij niet weet hoe het werkt. Zeker richting hem wil ik me niet meer verdedigen. Hij is degene die al het pijn en verdriet veroorzaakt dan moet hij mij niet iedere keer in een verdedigende rol gaan duwen omdat hij het zelf niet uit wil zoeken. Heb de mail eerst maar 6 keer herschreven voordat ik hem verstuurd heb zodat het nu weer superzakelijk is geworden al zal de verwijtende ondertoon er nog steeds wel iets inzitten vrees ik.
Hij is zo bang dat hij tekort gedaan wordt dat ik zo langzamerhand steeds meer de neiging krijg om het laatste stukje echt op een achterbakse manier te gaan spelen en zodoende een fiks bedrag achter te houden.
Tot nu toe wil ik de eer aan mezelf houden maar dat wordt op deze manier wel steeds moeilijker. Ben gisteren uit woede maar een heel stuk gaan lopen maar merk gewoon weer bij mezelf dat ik nu weer op een mail zit te wachten van hem waarin hij aangeeft er nu uiteindelijk wel mee akkoord te gaan zodat ik het hoofdstuk af kan sluiten en ik me niet meer iedere keer in hem hoeft te verplaatsen om te kijken wat de achterliggen de reden is waarom hij weer iets mailt wat te stom is om te lezen.
donderdag 12 juni 2008 om 13:50
Meid je doet het hartstikke goed hoor!! Probeer inderdaad de eer aan jezelf te houden en het zo zakelijk mogelijk af te ronden. Tja, als hij niet goed leest en niet weet hoe dingen in elkaar zitten: jammer dan! Jij weet het wel, dus jij kunt de zaken voor jezelf gewoon goed regelen..... Ik vind niet dat je hem daar steeds op hoeft te wijzen, dan gaat ie zelf maar naar een notaris en laat zich voorlichten! Zo!! Ik kan me heel goed voorstellen dat je je enorm gefrusteerd voelt door zoveel (excusez le mot) domheid. Dat je jezelf gaat afvragen: ben ik met deze man getrouwd geweest??
Succes!
Sonnine
Succes!
Sonnine
donderdag 12 juni 2008 om 14:41
hoi hulpeloos,
ik ben een beetje door je verhaal heen gegaan, en het lijkt zo erg op de mijne.
met een paar kleine verschillen dat ik wel kinderen heb (1 van 10 jaar en 1 van 7 jaar met adhd en nog een paar stornissen).
hij niet na alles een vriendin kreeg maar terwijl ik voor onze relatie aan het vechten was. (zij beweerde een vriendin van me te zijn maar ging ondertussen met me vent rommelen)
hij nu al 10 maand4en bij zijn ouders woont, en het nog steeds niet weet.
wat we wel samen gemeen hadden is dat ik voor deze relatie wil vechten, verschikkelijk veel van hem hou en eigenlijk met hem verder wil.
ik in veel dingen gelijk had en hij dat nu pas ziet. hij loopt nu bij een psycholoog om te kijken wat er eigenlijk met hem aan de hand is. er zijn veel dingen waar ik over wil praten maar nu even geen tijd voor heb, moet zo naar ouderbegeleiding voor de jongste. waar hij ook heen komt ook al heb ik er een hard hoofd in.
het verdriet , eenzaamheid , boos, woede en machteloosheid van jouzijn zo duidelijk herkenbaar. ik heb me kinderen maar zit iedere avond alleen op de bank.mensen die zeggen dat ik moet stoppen, maar dat gevoel heb ik nog niet. ik denk ook dat ik het zo lang vol hou omdat ik al een jaar zeg dat hij psychisch niet in orde is. zie aan zijn ogen dat hij dood ongelukkig is, maar scheiden wil hij nog niet (en ook ik niet). dat zou de laatste oplossing zijn in ons beide ogen. soms ben ik het zo zat dat ik denk, pak zijn spullen in en ga maar. maar als ik dan besef dat het echt zo zou zijn word ik gek. heb zo veel verdriet maar wil het niet delen met familie, omdat ik hun dan ook weer verdriet aan doe.
als ik vanavond even tijd heb zal ik dingen hier heen kopieren om mijn verhaal een beetje duidelijker te maken als je dat wilt.
hoe is het nu met je? ik ga het nog wel een keer helemaal lezen als ik er aan toe ben, want was net alleen maar verdrietig door alles wat ik gelezen had. alles komt telkens boven, ook dat herken ik. 1 stap verder en dan weer 3 terug.
kijk hier later nog even.
groetjes doos 500
ik ben een beetje door je verhaal heen gegaan, en het lijkt zo erg op de mijne.
met een paar kleine verschillen dat ik wel kinderen heb (1 van 10 jaar en 1 van 7 jaar met adhd en nog een paar stornissen).
hij niet na alles een vriendin kreeg maar terwijl ik voor onze relatie aan het vechten was. (zij beweerde een vriendin van me te zijn maar ging ondertussen met me vent rommelen)
hij nu al 10 maand4en bij zijn ouders woont, en het nog steeds niet weet.
wat we wel samen gemeen hadden is dat ik voor deze relatie wil vechten, verschikkelijk veel van hem hou en eigenlijk met hem verder wil.
ik in veel dingen gelijk had en hij dat nu pas ziet. hij loopt nu bij een psycholoog om te kijken wat er eigenlijk met hem aan de hand is. er zijn veel dingen waar ik over wil praten maar nu even geen tijd voor heb, moet zo naar ouderbegeleiding voor de jongste. waar hij ook heen komt ook al heb ik er een hard hoofd in.
het verdriet , eenzaamheid , boos, woede en machteloosheid van jouzijn zo duidelijk herkenbaar. ik heb me kinderen maar zit iedere avond alleen op de bank.mensen die zeggen dat ik moet stoppen, maar dat gevoel heb ik nog niet. ik denk ook dat ik het zo lang vol hou omdat ik al een jaar zeg dat hij psychisch niet in orde is. zie aan zijn ogen dat hij dood ongelukkig is, maar scheiden wil hij nog niet (en ook ik niet). dat zou de laatste oplossing zijn in ons beide ogen. soms ben ik het zo zat dat ik denk, pak zijn spullen in en ga maar. maar als ik dan besef dat het echt zo zou zijn word ik gek. heb zo veel verdriet maar wil het niet delen met familie, omdat ik hun dan ook weer verdriet aan doe.
als ik vanavond even tijd heb zal ik dingen hier heen kopieren om mijn verhaal een beetje duidelijker te maken als je dat wilt.
hoe is het nu met je? ik ga het nog wel een keer helemaal lezen als ik er aan toe ben, want was net alleen maar verdrietig door alles wat ik gelezen had. alles komt telkens boven, ook dat herken ik. 1 stap verder en dan weer 3 terug.
kijk hier later nog even.
groetjes doos 500
donderdag 12 juni 2008 om 18:13
Doos 500
Weet eigenlijk gewoon even helemaal niet hoe ik moet reageren als ik dat zo lees. Ik ben namelijk zo bang dat hij gewoon niet echt de confrontatie met zichzelf aan durft te gaan en eigenlijk gewoon wacht tot je de beslissing neemt.
Uiteindelijk is dat ook hetgeen er bij ons is gebeurt. Ik heb gevraagd of hij weg wilde gaan zodat ik even wat rust had en ik blijf maar malen wat er gebeurd zou zijn als ik dat niet had gedaan.
Alleen ondertussen is het nu 6 maanden geleden, de pijn is er nog steeds maar ik kom er wel steeds vaker achter dat er de afgelopen jaren toch al heel veel is gebeurt waarin hij stelselmatig over mijn grenzen is heengegaan. Ik dat wel gezegd heb maar hij daar niets van aantrekt en je dan bij jezelf denkt van moet ik daar nu zo moeilijk over doen.
De enige tip die ik je kan geven is probeer voor jezelf je grenzen vast te stellen. Wat verwacht jij van je relatie probeer dat in een open en eerlijk gesprek met elkaar te bespreken en verifieer bij hem of je duidelijk bent en hij begrijpt wat je bedoelt.
In mijn boosheid en verdriet hebben wij eigenlijk nooit meer echt goed gepraat. Ik heb me bij de relatietherapeut heel kwetsbaar opgesteld en ik heb wel verteld wat mij dwars zit/zat maar lang niet alles omdat ik daar eigenlijk nu pas echt achter kom en ik me nu ook pas realiseer hoe lang hij misbruik heeft gemaakt van mijn gevoelens en ik hem in de gelegenheid heb gesteld om misbruik te maken van mijn gevoelens en op geen van de dingen die ik heb gezegd heeft hij echt gereageerd.
Zodra het te moeilijk wordt sluit hij zich er voor af en gaat verder met het volgende. Is het struisvogelpolitiek? Ik weet het niet denk eerder een vorm van overleven en op zich kan je daar toch in de tegenwoordige tijd heel ver mee komen omdat iedereen het druk heeft en mooie praatjes doen het nu eenmaal goed want daardoor voel je je geliefd en het duurt echt heel lang voordat je er achterkomt dat die woorden niet omgezet worden in daden en zelfs als je dat weet kan je nog manieren vinden om het te vergoeilijken en excuses voor zijn gedrag te vinden.
Dus echt probeer voor jezelf vast te stellen wat je wilt van deze relatie, hoe jij hierin gelukkig kan worden en wat hij en jij eraan moeten doen om dat geluk vast te houden maar zorg er ook voor dat hij geen loopje met je neemt omdat hij de beslissing voor zich uitschuift.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat een heleboel echtscheidingen niet nodig zouden zijn als mensen maar willen zien en kunnen vertellen wat ze missen in hun relatie want uiteindelijk willen we volgens mij allemaal hetzelfde. Liefde, veiligheid en geborgenheid.
Hij heeft een jaar geleden ondertussen gezegd niet gelukkig te zijn, toen heb ik wel aangegeven dat ik dacht dat we er zelf niet uit zouden komen maar ik wilde hem de gelegenheid geven om het op zijn eigen manier op te lossen maar ik had toen al moeten weten dat dat weglopen zou zijn omdat de rest veel te moelijk voor hem is en had hem niet die gelegenheid moeten geven om weg te lopen maar de confrontatie aan moeten gaan en ik vrees dat de situatie nu bij jou hetzelfde is als je je relatie wilt redden zul je hem en jezelf moeten confronteren met wat er nu mis is in jullie relatie. Heel moeilijk maar niet onmogelijk echt niet.
Lukt het dan komen jullie er samen veel sterker uit hou dat voor ogen, want zoals de situatie nu is kan hij toch ook niet doorgaan.
heel veel sterkte
Weet eigenlijk gewoon even helemaal niet hoe ik moet reageren als ik dat zo lees. Ik ben namelijk zo bang dat hij gewoon niet echt de confrontatie met zichzelf aan durft te gaan en eigenlijk gewoon wacht tot je de beslissing neemt.
Uiteindelijk is dat ook hetgeen er bij ons is gebeurt. Ik heb gevraagd of hij weg wilde gaan zodat ik even wat rust had en ik blijf maar malen wat er gebeurd zou zijn als ik dat niet had gedaan.
Alleen ondertussen is het nu 6 maanden geleden, de pijn is er nog steeds maar ik kom er wel steeds vaker achter dat er de afgelopen jaren toch al heel veel is gebeurt waarin hij stelselmatig over mijn grenzen is heengegaan. Ik dat wel gezegd heb maar hij daar niets van aantrekt en je dan bij jezelf denkt van moet ik daar nu zo moeilijk over doen.
De enige tip die ik je kan geven is probeer voor jezelf je grenzen vast te stellen. Wat verwacht jij van je relatie probeer dat in een open en eerlijk gesprek met elkaar te bespreken en verifieer bij hem of je duidelijk bent en hij begrijpt wat je bedoelt.
In mijn boosheid en verdriet hebben wij eigenlijk nooit meer echt goed gepraat. Ik heb me bij de relatietherapeut heel kwetsbaar opgesteld en ik heb wel verteld wat mij dwars zit/zat maar lang niet alles omdat ik daar eigenlijk nu pas echt achter kom en ik me nu ook pas realiseer hoe lang hij misbruik heeft gemaakt van mijn gevoelens en ik hem in de gelegenheid heb gesteld om misbruik te maken van mijn gevoelens en op geen van de dingen die ik heb gezegd heeft hij echt gereageerd.
Zodra het te moeilijk wordt sluit hij zich er voor af en gaat verder met het volgende. Is het struisvogelpolitiek? Ik weet het niet denk eerder een vorm van overleven en op zich kan je daar toch in de tegenwoordige tijd heel ver mee komen omdat iedereen het druk heeft en mooie praatjes doen het nu eenmaal goed want daardoor voel je je geliefd en het duurt echt heel lang voordat je er achterkomt dat die woorden niet omgezet worden in daden en zelfs als je dat weet kan je nog manieren vinden om het te vergoeilijken en excuses voor zijn gedrag te vinden.
Dus echt probeer voor jezelf vast te stellen wat je wilt van deze relatie, hoe jij hierin gelukkig kan worden en wat hij en jij eraan moeten doen om dat geluk vast te houden maar zorg er ook voor dat hij geen loopje met je neemt omdat hij de beslissing voor zich uitschuift.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat een heleboel echtscheidingen niet nodig zouden zijn als mensen maar willen zien en kunnen vertellen wat ze missen in hun relatie want uiteindelijk willen we volgens mij allemaal hetzelfde. Liefde, veiligheid en geborgenheid.
Hij heeft een jaar geleden ondertussen gezegd niet gelukkig te zijn, toen heb ik wel aangegeven dat ik dacht dat we er zelf niet uit zouden komen maar ik wilde hem de gelegenheid geven om het op zijn eigen manier op te lossen maar ik had toen al moeten weten dat dat weglopen zou zijn omdat de rest veel te moelijk voor hem is en had hem niet die gelegenheid moeten geven om weg te lopen maar de confrontatie aan moeten gaan en ik vrees dat de situatie nu bij jou hetzelfde is als je je relatie wilt redden zul je hem en jezelf moeten confronteren met wat er nu mis is in jullie relatie. Heel moeilijk maar niet onmogelijk echt niet.
Lukt het dan komen jullie er samen veel sterker uit hou dat voor ogen, want zoals de situatie nu is kan hij toch ook niet doorgaan.
heel veel sterkte
vrijdag 13 juni 2008 om 02:03
Hoi hulpeloos, ik vind dat je nu alles wel heel scherp begint te zien. Alleen jammer dat je de tijd niet meer terug kunt draaien. Behalve medeleven, heb ik niet veel meer te bieden, want volgens mij heb je het nu allemaal goed doordacht.
Doos, waarom weten mannen soms niet het leuks naast zich op de bank te waarderen. Af en toe om hopeloos van te worden.
Liefs kreeft
Doos, waarom weten mannen soms niet het leuks naast zich op de bank te waarderen. Af en toe om hopeloos van te worden.
Liefs kreeft
vrijdag 13 juni 2008 om 11:07
hoi meiden,
gister had ik even niet meer de puf om te reageren na de ouderbegeleiding. was even helemaal kapot van binnen.
ons hele verhaal loopt als het ware door elkaar heen, er zijn relatie problemen, met ons kind die adhd heeft, ouderschap, en een eigen bedrijf. dit alles valt zeg maar niet uit elkaar te halen omdat het 1 met het ander te maken heeft. daarbij zijn er dus wel heel veel gevoelens voor elkaar, waar door we weer dingen zeggen die we eigenlijk niet menen. hij kan mij niet verdrietig zien, dus doet dingen voor mij maar ik wil niet dat hij ze tegen zijn wil in doet. daarbij kan hij de adhd van ons jongste zoontje niet accepteren, en werkt veel te hard. heb al zo vaak aangegeven om een stap terug te doen, zodat hij meer vrijetijd krijgt. aangeven dat hij hulp moest gaan zoeken, maar hij was niet gek. heb er voor de rest niet op aan gedrongen want dat zou avenrechts werken. nu heeft hij er zelf voor gekozen en staat hij er achter. hij heeft heel veel papier werk in moeten leveren en ik ook. deze man (psycholoog) wil waarschijnlijk ook gesprekken met mij en met ons samen.
we hebben nu een afspraak gemaakt elkaar met de kinderen 2x in de week te zien, en een dag in het weekend. gister is er ook besproken dat we meer tijd samen moeten hebben, maar dat komt er niet van omdat je toch kinderen hebt. heb hem ook verteld dat hij hier goed over na moet denken omdat er nog meer afstand komt. dat hij ook niet op momenten zomaar aan moet komen. hij zegt dat hij het daar moeilijk mee gaat krijgen en heb hem verteld dat hij dan misschien pas gaat beseffen wat hij kwijt is. gister een schema gemaakt en gister avond krabbelde hij al weer terug, of we het weekned leuke dingen konden gaan doen met de kinderen. heb gezegd dat ik er over na wil denken, tuurlijk maakte me hart een sprongetje maar regels zijn regels.het vreemde is dat ik al een aantal keren weg ben geweest met de kinderen en dat hij dan lag te huilen omdat hij ons miste. wat er in zijn hoofd omgaat weet ik niet, krijg het er niet uit. hij zegd dat ik een schat ben en heel erg lief, maar wat houd hem dan tegen? daar kan hij geen antwoord op geven. hij heeft heel veel verdriet om wat hij mij aan heeft gedaan, en kan dat niet verwerken dat weet ik want dat heeft hij aangegeven. hij zegd ook dat hij weet dat hij met een ander ook niet gelukkig word en al helemaal niet alles opnieuw wilt gaan doen. ook heeft hij heel vel symptonen van mijn zoontje maar wilt zich zelf niet laten testen. hij zegd ik heb ook adhd en leef daar al zo lang mee.... ik denk dan weer je ziet hoe die kleine veranderd als hij een pil krijgt, dus waarom probeer je het niet.
hij wil mij ontlasten om de kinderen af en toe te nemen, maar ik weet me dan geen raad omdat ik dan helemaal alleen ben en bang ben dat ik dan de hele dag loop te huilen van verdriet. daarbij heeft de jongste heel veel regelmaat nodig en dat kan hij niet geven omdat hij toegeeft omdat hij ze zo weinig bij zich heeft.
zoals jullie lezen loopt er van alles door elkaar heen, en is het 1 grote warboel in mijn hoofd. we zouden alleen contact hebben over de kinderen en vanmorgen belt hij weer om even mijn stem te horen en om te zeggen dat hij me zo lief vind en ons mist. daarna hangt hij op met de vraag, zal ik je nu dan maar even met rust laten?! hij kan niet met en niet zonder ons lijkt het wel. kan wel vertellen dat het voor een moeder moeilijk is om er alleen voor te staan, en ik heb dan ook nog de problemen met de jongste die regelmatig doorslaat met drift aanvallen en die dan niet te hanteren is.
sorry het hele verhaal zal wel een beetje verwarend zijn maar wil ook zo veel schrijven... het stuk wat ik wilde kopieren zal ik nog eens lezen om te kijken of ik hem hier zal plaatsen, dit omdat ik heel veel commentaar heb gehad op mijn verhaal en niet weet hoe jullie er tegen aan kijken.
groetjes doos
gister had ik even niet meer de puf om te reageren na de ouderbegeleiding. was even helemaal kapot van binnen.
ons hele verhaal loopt als het ware door elkaar heen, er zijn relatie problemen, met ons kind die adhd heeft, ouderschap, en een eigen bedrijf. dit alles valt zeg maar niet uit elkaar te halen omdat het 1 met het ander te maken heeft. daarbij zijn er dus wel heel veel gevoelens voor elkaar, waar door we weer dingen zeggen die we eigenlijk niet menen. hij kan mij niet verdrietig zien, dus doet dingen voor mij maar ik wil niet dat hij ze tegen zijn wil in doet. daarbij kan hij de adhd van ons jongste zoontje niet accepteren, en werkt veel te hard. heb al zo vaak aangegeven om een stap terug te doen, zodat hij meer vrijetijd krijgt. aangeven dat hij hulp moest gaan zoeken, maar hij was niet gek. heb er voor de rest niet op aan gedrongen want dat zou avenrechts werken. nu heeft hij er zelf voor gekozen en staat hij er achter. hij heeft heel veel papier werk in moeten leveren en ik ook. deze man (psycholoog) wil waarschijnlijk ook gesprekken met mij en met ons samen.
we hebben nu een afspraak gemaakt elkaar met de kinderen 2x in de week te zien, en een dag in het weekend. gister is er ook besproken dat we meer tijd samen moeten hebben, maar dat komt er niet van omdat je toch kinderen hebt. heb hem ook verteld dat hij hier goed over na moet denken omdat er nog meer afstand komt. dat hij ook niet op momenten zomaar aan moet komen. hij zegt dat hij het daar moeilijk mee gaat krijgen en heb hem verteld dat hij dan misschien pas gaat beseffen wat hij kwijt is. gister een schema gemaakt en gister avond krabbelde hij al weer terug, of we het weekned leuke dingen konden gaan doen met de kinderen. heb gezegd dat ik er over na wil denken, tuurlijk maakte me hart een sprongetje maar regels zijn regels.het vreemde is dat ik al een aantal keren weg ben geweest met de kinderen en dat hij dan lag te huilen omdat hij ons miste. wat er in zijn hoofd omgaat weet ik niet, krijg het er niet uit. hij zegd dat ik een schat ben en heel erg lief, maar wat houd hem dan tegen? daar kan hij geen antwoord op geven. hij heeft heel veel verdriet om wat hij mij aan heeft gedaan, en kan dat niet verwerken dat weet ik want dat heeft hij aangegeven. hij zegd ook dat hij weet dat hij met een ander ook niet gelukkig word en al helemaal niet alles opnieuw wilt gaan doen. ook heeft hij heel vel symptonen van mijn zoontje maar wilt zich zelf niet laten testen. hij zegd ik heb ook adhd en leef daar al zo lang mee.... ik denk dan weer je ziet hoe die kleine veranderd als hij een pil krijgt, dus waarom probeer je het niet.
hij wil mij ontlasten om de kinderen af en toe te nemen, maar ik weet me dan geen raad omdat ik dan helemaal alleen ben en bang ben dat ik dan de hele dag loop te huilen van verdriet. daarbij heeft de jongste heel veel regelmaat nodig en dat kan hij niet geven omdat hij toegeeft omdat hij ze zo weinig bij zich heeft.
zoals jullie lezen loopt er van alles door elkaar heen, en is het 1 grote warboel in mijn hoofd. we zouden alleen contact hebben over de kinderen en vanmorgen belt hij weer om even mijn stem te horen en om te zeggen dat hij me zo lief vind en ons mist. daarna hangt hij op met de vraag, zal ik je nu dan maar even met rust laten?! hij kan niet met en niet zonder ons lijkt het wel. kan wel vertellen dat het voor een moeder moeilijk is om er alleen voor te staan, en ik heb dan ook nog de problemen met de jongste die regelmatig doorslaat met drift aanvallen en die dan niet te hanteren is.
sorry het hele verhaal zal wel een beetje verwarend zijn maar wil ook zo veel schrijven... het stuk wat ik wilde kopieren zal ik nog eens lezen om te kijken of ik hem hier zal plaatsen, dit omdat ik heel veel commentaar heb gehad op mijn verhaal en niet weet hoe jullie er tegen aan kijken.
groetjes doos
vrijdag 13 juni 2008 om 11:24
dit is een klein beetjehet verhaal en hoop dat jullie misschien wel een betje begrip hebben voor mijn verhaal. zal ook een beetje door elkaar heen lopen omdat ik stukken kopieer.
ben nieuw hier en wil mijn verhaal doen. ik zit al in de problemen vanaf november 2006. het gaat om mijn relatie, en dacht dat er nu wel eens gelukkigere tijden zouden komen. zal het zo goed mogenlijk proberen neer te zetten. kan een lang verhaal worden.
in november 2006 kreeg ik een vreemd smsje van mijn man, en heb hem gevraagt wat dit te betekenen had. hij had het niet verstuurt maar had zijn bleutooth aan staan en daar kon wel eens wat fout mee gaan, op dat moment vertelde hij me dat hij niet meer gelukkig was. we zouden er aan gaan werken en het leek wel weer wat beter te gaan. hij was in de tussen tijd bij een vriendin aan het werk en die vertrouwde ik al zo lang niet. in februari vertelde hij me dat hij haar leuk vond, heb hem daar meerdere keren naar gevraagt maar hij gaf nooit toe. onze relatie ging met up's en downs. heb zelfs zijn duo kaart van zijn telefoon gebruikt en kreeg telkens smsen van haar. hij zou me haar breken, en op een dag onderschepte ik weer een sms. woest was ik en heb haar met zijn nummer gestuurd dat ik niks meer met haar te maken wilde hebben. zij geloofde dat niet en heeft hem gebeld. het kwartje viel bij hem en hij is boos weg gebleven. later vertelde hij me dat hij voor zijn kinderen koos en hier zou blijven. ik had het idee dat het dan wel weer goed zou komen met ons. alles bleek een beetje gesust totdat ik vorig jaar een sms kreeg dat hij niet meer bij ons terug kwam. mijn wereld stoorte in, midden in mijn vakantie. na een paar dagen belde hij dat hij wilde praten. we zijn toen een dag samen met de kinderen weg geweest en zouden sávonds wat eten. er gebeurde iets, ik was even naar huis vanaf de vakantie en hij smeerde hem weer. er is in de tussentijd zoveel gebeurd, daar kom ik misschien nog wel een keer op terug. in oktober vertelde hij me dat hij wilde scheiden, en heb hem gezegt dat hij een eikel was. ik zou met mijn fam en kinderen 12 dagen op vakantie gaan, en hij kon dan kijken of hij ons zou missen. na de vakantie kwam ik er achter dat ik zonder hem kon en hij andersom. we gingen het weer proberen (hij zat al die tijd bij zijn ouders). dat is 3 weken goed gegaan. hij was erg in de war, en ik riep al vanaf augustus 2007 dat hij hulp nodig had. hij zei dat ie niet gek was...... na een gesprek met hem samen en de maatschappelijk werkster is hij weer naar zijn ouders gegaan. heb heel veel dingen alleen gedaan met de kid's dus weet dat ik het alleen kan. ben van de week ook weer een week op vakantie geweest met de kids en hij zou misschien komen, maar is niet op komen dagen. mijn jongste kindje heeft adhd met nog een paar stornissen, voor hem is het heel moeilijk. dit was ook 1 van de dingen die hij niet kon verwerken, zo waren er meer maar ik had nooit gelijk. mijn man is nu overspannen en heel erg ongelukkig. ik draai gewoon al 10 maanden in mijn eentje met de kids, en ben erg moe. de dingen die ik hem ooit heb verteld daar geeft hij me nu gelijk in, en hij ziet nu dat hij hulp nodig heeft. van de week kwam ik weer haar nummer in zijn tel tegen, weer een domper. ik merk nu dat ik afstand aan het nemen ben, om me zelf te beschermen.
ik weet dat er heel veel mensen zullen zijn die zeggen, dumpen die vent. maar ik hou gewoon gigantisch veel van hem, wat hij ook gedaan heeft. ik denk ook niet dat hij me bewust pijn doet, maar omdat hij zo overhoop ligt met zich zelf hij dit niet eens merkt. 23 jaar gooi je ook niet zomaar weg, we hebben heel veel opgebouwd met zijn tweetjes en daar wil ik eigenlijk wel voor vechten. hopen dat het weer word voor dat het allemaal begon. maar ben wel heel erg moe van dit alles.
zijn er mensen die dit ook mee hebben gemaakt? hoe gingen jullie hier mee om? ik ben me verhaal even kwijt en zal hier regelmatig kijken of er reactie's zijn.
ben even thuis van de camping, kan niet zo snel reageren omdat ik daar nog geen internet heb. komt er wel aan.
er werden een paar dingen gevraagt en ik zal daar proberen antwoord op te geven. ik heb zelf bij een maatschappelijkwerkster gelopen en ben al een heel eind gekomen. in het begin zag ik het niet meer zitten en zie de dingen nu anders.
of ik aan mijn kinderen denk werd er gevraagt: tuurlijk denk ik ook aan hun! het klinkt misschien heel vreemd maar de kinderen raken er aan gewend. er zijn nu afspraken op welke dagen hij komt, en wanneer hij blijft of weg gaat. de kinderen zijn gek van hem. heb ze ook in kinder taal uitgeleggen wat er met papa is. dat hij even tot rust moet komen en dat hij alles weer even op een rijtje moet zetten.
de laatste tijd gaat het juist een stuk beter tussen ons en we willen hier allebei voor gaan. het enige probleem is dat mijn man met iemand moet gaan praten, om er uit te komen. hij is nl goed overspannen en zal daar hulp bij moeten krijgen. daarna zien we wel hoe het verder loopt. klinkt misschien heel raar in jullie oren maar ik voel al een hele tijd dat hij overspannen is en het zit niet in mij om hem dan ook nog een trap naar beneden te geven om te zeggen we stoppen. het is moeilijk te beschrijven, maar ik denk dat ik het zo lang uithou en hem die kans geef door dat dit speelt.
die sms was een hele domme fout van hem en ik weet dat jullie nu misschien denken dat ik hem bescherm maar dat is niet zo. hij heeft dat gedaan omdat hij niet aan kon zien dat wij dan verdrietig waren en hij die stap dan niet had durven nemen. ik denk dat het misschien wel goed is dat het zo gelopen is, want nu kennen we wel praten wat voor heen niet kon. ik denk dat je van fouten moet leren. hij heeft mij ook dingen verteld waar ik hier even niet op in ga, maar geloof echt dat hij overhoop licht met zichzelf en weet ook dat hij ongelukkig is van binnen. als hij weer gelukkig is van binnen kunnen we pas verder kijken. het is alleen jammer dat hij dat zelf pas zo laat in is gaan zien. had ik hem gepusht had hij er tegen in gegaan, nu hij het zelf ziet gaat hij ook stappen nemen. hij is vanmorgen naar de huisarts geweest voor een verwijzing, dat is toch een stap in de goede richting. alle dingen die ik hem de afgelopen maanden heb gezegt komen uit alleen duurde het even voor het belletje ging rinkelen.
ik ga nu mijn gang en hij past zich aan aan ons. er zijn afspraken en we proberen ons er aan te houden. het zal wel raar overkomen maar ik heb tot op bepaalde hoogte gedult en dat weet hij. we gaan er aan werken en afwachten.
in de tijd dat ik dit heb geplaatst is er dus toch wel wat veranderd. er werd toen niet met de afspaken rekening gehouden en hoop dat dat nu wel lukt. het is voor mij heel verwarend en begrijp ook dat het zo voor jullie is als jullie dit allemaal lezen. vanavond duik ik op de bank met de kinderen en ga lekker met hun voetbal kijken en het gezellig maken voor ze!
fijne dag, doos 500
ben nieuw hier en wil mijn verhaal doen. ik zit al in de problemen vanaf november 2006. het gaat om mijn relatie, en dacht dat er nu wel eens gelukkigere tijden zouden komen. zal het zo goed mogenlijk proberen neer te zetten. kan een lang verhaal worden.
in november 2006 kreeg ik een vreemd smsje van mijn man, en heb hem gevraagt wat dit te betekenen had. hij had het niet verstuurt maar had zijn bleutooth aan staan en daar kon wel eens wat fout mee gaan, op dat moment vertelde hij me dat hij niet meer gelukkig was. we zouden er aan gaan werken en het leek wel weer wat beter te gaan. hij was in de tussen tijd bij een vriendin aan het werk en die vertrouwde ik al zo lang niet. in februari vertelde hij me dat hij haar leuk vond, heb hem daar meerdere keren naar gevraagt maar hij gaf nooit toe. onze relatie ging met up's en downs. heb zelfs zijn duo kaart van zijn telefoon gebruikt en kreeg telkens smsen van haar. hij zou me haar breken, en op een dag onderschepte ik weer een sms. woest was ik en heb haar met zijn nummer gestuurd dat ik niks meer met haar te maken wilde hebben. zij geloofde dat niet en heeft hem gebeld. het kwartje viel bij hem en hij is boos weg gebleven. later vertelde hij me dat hij voor zijn kinderen koos en hier zou blijven. ik had het idee dat het dan wel weer goed zou komen met ons. alles bleek een beetje gesust totdat ik vorig jaar een sms kreeg dat hij niet meer bij ons terug kwam. mijn wereld stoorte in, midden in mijn vakantie. na een paar dagen belde hij dat hij wilde praten. we zijn toen een dag samen met de kinderen weg geweest en zouden sávonds wat eten. er gebeurde iets, ik was even naar huis vanaf de vakantie en hij smeerde hem weer. er is in de tussentijd zoveel gebeurd, daar kom ik misschien nog wel een keer op terug. in oktober vertelde hij me dat hij wilde scheiden, en heb hem gezegt dat hij een eikel was. ik zou met mijn fam en kinderen 12 dagen op vakantie gaan, en hij kon dan kijken of hij ons zou missen. na de vakantie kwam ik er achter dat ik zonder hem kon en hij andersom. we gingen het weer proberen (hij zat al die tijd bij zijn ouders). dat is 3 weken goed gegaan. hij was erg in de war, en ik riep al vanaf augustus 2007 dat hij hulp nodig had. hij zei dat ie niet gek was...... na een gesprek met hem samen en de maatschappelijk werkster is hij weer naar zijn ouders gegaan. heb heel veel dingen alleen gedaan met de kid's dus weet dat ik het alleen kan. ben van de week ook weer een week op vakantie geweest met de kids en hij zou misschien komen, maar is niet op komen dagen. mijn jongste kindje heeft adhd met nog een paar stornissen, voor hem is het heel moeilijk. dit was ook 1 van de dingen die hij niet kon verwerken, zo waren er meer maar ik had nooit gelijk. mijn man is nu overspannen en heel erg ongelukkig. ik draai gewoon al 10 maanden in mijn eentje met de kids, en ben erg moe. de dingen die ik hem ooit heb verteld daar geeft hij me nu gelijk in, en hij ziet nu dat hij hulp nodig heeft. van de week kwam ik weer haar nummer in zijn tel tegen, weer een domper. ik merk nu dat ik afstand aan het nemen ben, om me zelf te beschermen.
ik weet dat er heel veel mensen zullen zijn die zeggen, dumpen die vent. maar ik hou gewoon gigantisch veel van hem, wat hij ook gedaan heeft. ik denk ook niet dat hij me bewust pijn doet, maar omdat hij zo overhoop ligt met zich zelf hij dit niet eens merkt. 23 jaar gooi je ook niet zomaar weg, we hebben heel veel opgebouwd met zijn tweetjes en daar wil ik eigenlijk wel voor vechten. hopen dat het weer word voor dat het allemaal begon. maar ben wel heel erg moe van dit alles.
zijn er mensen die dit ook mee hebben gemaakt? hoe gingen jullie hier mee om? ik ben me verhaal even kwijt en zal hier regelmatig kijken of er reactie's zijn.
ben even thuis van de camping, kan niet zo snel reageren omdat ik daar nog geen internet heb. komt er wel aan.
er werden een paar dingen gevraagt en ik zal daar proberen antwoord op te geven. ik heb zelf bij een maatschappelijkwerkster gelopen en ben al een heel eind gekomen. in het begin zag ik het niet meer zitten en zie de dingen nu anders.
of ik aan mijn kinderen denk werd er gevraagt: tuurlijk denk ik ook aan hun! het klinkt misschien heel vreemd maar de kinderen raken er aan gewend. er zijn nu afspraken op welke dagen hij komt, en wanneer hij blijft of weg gaat. de kinderen zijn gek van hem. heb ze ook in kinder taal uitgeleggen wat er met papa is. dat hij even tot rust moet komen en dat hij alles weer even op een rijtje moet zetten.
de laatste tijd gaat het juist een stuk beter tussen ons en we willen hier allebei voor gaan. het enige probleem is dat mijn man met iemand moet gaan praten, om er uit te komen. hij is nl goed overspannen en zal daar hulp bij moeten krijgen. daarna zien we wel hoe het verder loopt. klinkt misschien heel raar in jullie oren maar ik voel al een hele tijd dat hij overspannen is en het zit niet in mij om hem dan ook nog een trap naar beneden te geven om te zeggen we stoppen. het is moeilijk te beschrijven, maar ik denk dat ik het zo lang uithou en hem die kans geef door dat dit speelt.
die sms was een hele domme fout van hem en ik weet dat jullie nu misschien denken dat ik hem bescherm maar dat is niet zo. hij heeft dat gedaan omdat hij niet aan kon zien dat wij dan verdrietig waren en hij die stap dan niet had durven nemen. ik denk dat het misschien wel goed is dat het zo gelopen is, want nu kennen we wel praten wat voor heen niet kon. ik denk dat je van fouten moet leren. hij heeft mij ook dingen verteld waar ik hier even niet op in ga, maar geloof echt dat hij overhoop licht met zichzelf en weet ook dat hij ongelukkig is van binnen. als hij weer gelukkig is van binnen kunnen we pas verder kijken. het is alleen jammer dat hij dat zelf pas zo laat in is gaan zien. had ik hem gepusht had hij er tegen in gegaan, nu hij het zelf ziet gaat hij ook stappen nemen. hij is vanmorgen naar de huisarts geweest voor een verwijzing, dat is toch een stap in de goede richting. alle dingen die ik hem de afgelopen maanden heb gezegt komen uit alleen duurde het even voor het belletje ging rinkelen.
ik ga nu mijn gang en hij past zich aan aan ons. er zijn afspraken en we proberen ons er aan te houden. het zal wel raar overkomen maar ik heb tot op bepaalde hoogte gedult en dat weet hij. we gaan er aan werken en afwachten.
in de tijd dat ik dit heb geplaatst is er dus toch wel wat veranderd. er werd toen niet met de afspaken rekening gehouden en hoop dat dat nu wel lukt. het is voor mij heel verwarend en begrijp ook dat het zo voor jullie is als jullie dit allemaal lezen. vanavond duik ik op de bank met de kinderen en ga lekker met hun voetbal kijken en het gezellig maken voor ze!
fijne dag, doos 500
vrijdag 13 juni 2008 om 17:23
Wow, dacht dat mijn verhaal heftig was. Valt dan wel weer mee als ik dit zie. Ik vind het waanzinnig knap dat je het al zo lang volhoudt en ik bewonder je doorzettingsvermogen.
Het meest gefrustreerd ben ik nog steeds over het feit dat hij me niet de moeite waard heeft gevonden om er op tijd over te praten en dat hij gaat voor de gemakkelijke weg, handdoek in de ring in plaats van voor de moeilijke weg. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als je de moeilijke weg neemt je daardoor op de langere termijn veel gelukkiger van wordt.
Nu blijf ik met de vraag zitten wat er was gebeurd als ik vorig jaar zomer hem had gedwongen om naar een relatietherapeut te gaan had toen zelfs al een en ander op internet uitgezocht en op zich iets leuks gevonden in combi met lang weekend weg dus kijken of je er snel achter kan komen of de basis er nog is. Ik was ben er namelijk van overtuigd dat dit basis er nog was alleen als je die laat vertroebelen doordat je met jezelf in de knoop zit zie je door de bomen het bos niet meer dat merk ik namelijk nu heel erg bij mezelf.
Ik zit compleet in een identiteitscrisis, snauw iedereen af, lopen hele dagen te huilen en hetgeen ik wil is lief de en aandacht maar dat bereik je niet door iedereen af te bekken alleen ik reageer me op iedereen af omdat ik mijn frustraties over hem niet kwijt kan. Ik voel me gewoon zo waardeloos doordat ik door hem aan de kant ben geschoven en dat gevoel raak ik gewoon niet kwijt.
Vriendinnen zeggen dat ik een hardstikke lieve meid ben, dat er echt wel weer iemand komt die mij waardeert om wie ik ben maar ondertussen word je door degene van wie je het meeste houdt gewoon aan de kant geschoven en dat doet gewoon zoveel pijn dat ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan maar op deze manier gaat het in ieder geval niet. Ga woensdag weer naar de psych
Het meest gefrustreerd ben ik nog steeds over het feit dat hij me niet de moeite waard heeft gevonden om er op tijd over te praten en dat hij gaat voor de gemakkelijke weg, handdoek in de ring in plaats van voor de moeilijke weg. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als je de moeilijke weg neemt je daardoor op de langere termijn veel gelukkiger van wordt.
Nu blijf ik met de vraag zitten wat er was gebeurd als ik vorig jaar zomer hem had gedwongen om naar een relatietherapeut te gaan had toen zelfs al een en ander op internet uitgezocht en op zich iets leuks gevonden in combi met lang weekend weg dus kijken of je er snel achter kan komen of de basis er nog is. Ik was ben er namelijk van overtuigd dat dit basis er nog was alleen als je die laat vertroebelen doordat je met jezelf in de knoop zit zie je door de bomen het bos niet meer dat merk ik namelijk nu heel erg bij mezelf.
Ik zit compleet in een identiteitscrisis, snauw iedereen af, lopen hele dagen te huilen en hetgeen ik wil is lief de en aandacht maar dat bereik je niet door iedereen af te bekken alleen ik reageer me op iedereen af omdat ik mijn frustraties over hem niet kwijt kan. Ik voel me gewoon zo waardeloos doordat ik door hem aan de kant ben geschoven en dat gevoel raak ik gewoon niet kwijt.
Vriendinnen zeggen dat ik een hardstikke lieve meid ben, dat er echt wel weer iemand komt die mij waardeert om wie ik ben maar ondertussen word je door degene van wie je het meeste houdt gewoon aan de kant geschoven en dat doet gewoon zoveel pijn dat ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan maar op deze manier gaat het in ieder geval niet. Ga woensdag weer naar de psych
vrijdag 13 juni 2008 om 17:31
Ik snap je pijn heel goed denk ik. Dit is zijn oordeel: jij bent waardeloos, niet de moeite waard. En jij gelooft hem. Daarom lig je dubbel van het verdriet en de pijn lieverd. Je moet ophouden met hem te geloven. Waarom is zijn mening heilig, waarom is zijn oordeel waar? Waarom geloof jij het?
Dat is nu je zwakke plek, dat jij een reden hebt om hem te geloven dat je waardeloos bent. En ik denk dat als je gaat opgraven waarom je dat nou eigenlijk gelooft, je een eind verder komt. Het is nl niet waar, echt niet. En jij moet dat ook weer gaan geloven, dat het in essentie niets zegt over jouw waarde als mens, als vrouw.
Hou op met jezelf zo te straffen. Dat verdien je niet.
Dat is nu je zwakke plek, dat jij een reden hebt om hem te geloven dat je waardeloos bent. En ik denk dat als je gaat opgraven waarom je dat nou eigenlijk gelooft, je een eind verder komt. Het is nl niet waar, echt niet. En jij moet dat ook weer gaan geloven, dat het in essentie niets zegt over jouw waarde als mens, als vrouw.
Hou op met jezelf zo te straffen. Dat verdien je niet.
