Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 12 juni 2008 om 10:38
Jee, ik ben er stil van als ik dit allemaal lees. Ik weet wel dat er veel leed is achter de voordeuren, maar om het zo allemaal zwart op wit te zien staan. Phoe. Ik hoop zo dat de kinderen die dit momenteel ondergaan wel de hulp krijen die ze nodig hebben. Want het idee dat dit momenteel ook veel kinderen overkomt maakt me bijna misselijk. Kindermishandeling, dat is het. Mijn vriend heeft dergelijke dingen ook meegemaakt, dat weet ik zeker. Maar hij praat er niet over. Hij heeft jaren gelden het contact met zijn moeder verbroken, dat is niet voor niks.
Maar goed, ik ben zeer dankbaar dat ik zeer liefhebbende ouders heb die mij zo liefdevol en respectvol hebben opgvoed.
Knuffel voor iedereen hier!!
Maar goed, ik ben zeer dankbaar dat ik zeer liefhebbende ouders heb die mij zo liefdevol en respectvol hebben opgvoed.
Knuffel voor iedereen hier!!
maandag 16 juni 2008 om 12:06
Hoi allemaal, ik ben nieuw op het forum en heb speciaal een account aangemaakt omdat dit onderwerp me erg aanspreekt. Ik heb alles gelezen en herkende erg veel. Zelfs nu, na 34 jaar, vind ik het nog steeds moeilijk om alles maar te vergeten en vergeven uit m'n jeugd. Er zijn veel overeenkomsten met jullie verhalen.
Bij mij verdween er ook speelgoed. Als ik er dan naar vroeg wist m'n moeder van niks. Of ze zei kribbig "je speelde er toch niet meer mee?". Ik heb 1 keer gevraagd (best wijs van mezelf achteraf gezien) "hoe zou jij het vinden als ik dingen van jou liet verdwijnen?". Niet dat dat hielp hoor, ze heeft er altijd een handje van gehad om gewoon geen antwoord te geven op dingen die haar niet zinde. Nu weet ik dat m'n stiefpa dingen verkocht en zij deed niets.
Als ik m'n jeugd moet omschrijven dan zijn woorden als koud, eenzaam, verdrietig en bang wel de juiste. Ik heb jaren achtereen mezelf in slaap gehuild. Het gebrek aan respect, wat anderen ook al aangeven, en het gevoel dat je mening er TOTAAL niet toe doet. Het gevoel hebben dat het maar onhandig is dat je bestaat en 2 ouders hebben die het vooral ERG druk met zichzelf hadden. M'n stiepa haatte m'n zus en mij. En dat was wederzijds
Ik kan me niet herinneren dat er ooit gezamelijk bij ons werd ontbeten. Tussen de middag moest ik, omdat ze allebei werkten, alleen naar huis fietsen (langs een drukke weg en druk kruispunt) en alleen eten. Dat was van m'n 7de tot m'n 10de. Als ik dan tussen de middag thuis kwam at ik snoep. Geen brood ofzo. Er was toch niemand die er naar vroeg. Als ik thuis kwam was er ook niemand. Of m'n zus. M'n zus heeft overigens een groot deel van m'n jeugd als moeder gefungeerd. Als ik bijv. 's nachts naar had gedroomd dan mocht ik niet van m'n moeder bij haar komen. Dus dan ging ik naar m'n zus. Die aaide dan zachtjes over m'n hoofd totdat ik in slaap viel. Als ik, om wat voor reden dan ook, verdrietig was, troostte m'n zus me.
Het avondeten was altijd vreselijk. M'n stiefvader voerde altijd het woord en wij moesten onze mond houden. Er werd nooit gevraagd hoe het op school was of wat we hadden gedaan ofzo. Het interesseerde ook niemand of we ons huiswerk deden. Laat staan dat we er hulp bij kregen of dat ze ons overhoorden. Er heerste uberhaupt grote desinteresse. Het leven draaide om hun en wij moesten ons maar voegen. M'n stiefpa liep ook rustig de woonkamer in, pakte de AB en veranderde dan het kanaal als m'n zus en ik wat aan het kijken waren. Vooral als het iets was wat we echt graag wilden zien. Kinderen voor kinderen ofzo. En dan zei hij "van wie is dit huis? wie heeft die tv betaald?" dat soort dingen.
Iemand (sorry weet even niet meer uit m'n hoofd wie dit schreef) noemde het voorbeeld van vakantie. Bij ons was het ook zo dat we ergens heengingen waar ZIJ naartoe wilden. Wat wij ervan vonden was niet van belang. Dus dan gingen we naar 1 of ander suf huisje in de bergen en verveelde we ons rot. Niet dat we daarover klaagden want daar waren we te bang voor. Er heersde altijd een rotsfeer en we liepen altijd op onze tenen.
Wat ik misschien wel het ergst vind is dat wij altijd zo ons best deden. We deden heel veel in het huishouden, gedroegen ons als engeltjes, klaagden nooit, vroegen nooit ergens om en NOG was er geen greintje liefde van hun kant (voornamelijk van de kant van m'n moeder en stiefpa). Je kunt het vergelijken als een hond die maar geslagen wordt en toch trouw blijft aan z'n baasje.
M'n moeder heeft ons geen enkele keer geknuffeld, complimenten kregen we nooit en eigenlijk waren er altijd op- en aanmerkingen op wat we deden. M'n zus nam het altijd voor me op en beschermde me altijd al was ze maar 3 jaar ouder. Ze is zelfs een keer tussen mij en m'n stiefvader gesprongen toen hij me wilde slaan. Zelfs nu nog is m'n zus altijd degene die echt belangstelling toont en ze is ook een superlieve moeder voor haar kinderen.
We deden nooit wat leuks als gezin. Als er op zondag bijv. een film werd gehuurd dan was het 1 die m'n stiefpa wilde zien. Een cowboyfilm ofzo. Bovendien vond ik het toch niet leuk om wat met ze te kijken want als ik moest huilen als er iets zieligs gebeurde in de film gingen ze (m'n stiefpa en ma) altijd keihard lachen. Ik ben sowieso heel wat uitgelachen. Als ik iets vroeg waren het altijd "domme" vragen en werd ik erom uitgelachen dat ik dat niet wist. Ook bij vragen toen ik 9 ofzo was als "wat is een concentratiekamp?" Ik ben vrij snel gestopt met vragen stellen. Ik denk dat kinderen een gave hebben voor zich aanpassen. Ik was een verlegen, bang (altijd bang voor een uitbarsting van m'n stiefpa) en stil kind. Ik probeerde altijd alles goed te doen. Nu denk ik "wat een onzin, ik had ze gewoon in hun eigen sop moeten gaarkoken" maar zo ben je als kind niet. JE WILT dat je ouders je lief vinden en trots op je zijn.
Ik heb bijv. een keer 2 weken lang aan een surprise gewerkt voor m'n moeder. Het was 4 december, sinterklaasavond, die surprise stond bij de pakjes. Ze pakte het, keek ernaar, haalde het kadootje eruit en flikkerde vervolgens de surprise in de open haard. Ach, en zo zijn er duizenden voorbeelden. Tekeningen meenemen van huis, nou die werden zonder commentaar op de berg ongewenste post gegooid. M'n zus heeft nu een heel groot prikbord in de keuken hangen waar alle tekeningen en rapporten van m'n neefjes en nichtjes opgaan. En als 1 van haar kinderen iets aan mij geeft, een tekening ofzo, dan prijs ik ze idioot veel. M'n zus en ik hebben het nog best vaak over onze jeugd en ik heb het gevoel dat we behoorlijk naar haar kinderen overcompenseren. We knuffelen ze veel en laatst, toen m'n neefje naar bed ging, heb ik een uur voorgelezen. Na 3 verhalen zei hij "tante XX, mag ik nu slapen?" haha.
De opmerkingen over m'n uiterlijk, wat anderen ook noemen, zijn er bij mij ook goed ingehakt. Dat ik dik was kreeg ik vaak te horen. In plaats dat ze zich afvroegen waarom ik zoveel at en bijv. samen met me gingen sporten of met me naar een dietiste te gaan, of weet ik wat...
Ik ben eigenlijk pas toen ik m'n man ontmoette afgevallen en heb nu een gezond gewicht. Het ging heel natuurlijk. Hij houdt onvoorwaardelijk van me en ik heb inmiddels geen eten meer nodig om m'n frustraties kwijt te raken. Ik ben nu gelukkiger dan ooit. Het is fijn om in een huis te wonen waar er liefde, respect en aandacht voor elkaar is. M'n man, ik en onze 3 katten hebben het heel fijn
M'n schoonouders zijn hele lieve mensen, echt warm. M'n man heeft een hele fijne jeugd gehad. De eerste keer dat m'n schoonmoeder me omhelsde en zei dat ze me gemist had (ik was 3 weken op vakantie geweest) moest ik huilen. Nog steeds heb ik er wel moeite mee als mensen lief voor me zijn of een compliment geven. Ik ben blij voor m'n man maar soms is het best moeilijk als ik bij hun ben. Als ze leuke anekdotes over vroeger uitwisselen en als z'n ouders leuke dingen vertellen over toen m'n man kind was. 1 kerst haalden ze de oude fotoboeken van zolder en bij iedere rits foto's was er wel een leuk verhaal of herinnering. En dan hadden ze de grootste lol met elkaar (z'n ouders, m'n man en z'n zussen). Ik werd er letterlijk ziek van. Draaierig in m'n hoofd en misselijk. Niet dat ik het hem niet gun hoor, maar ik voelde me net weer dat kind van 10 die jaloers was op een vriendinnetje bij wie het altijd heel gezellig was thuis. Ik heb bij die mensen aardig wat tijd doorgebracht. Ik denk wel dat ze wisten hoe het bij mij thuis was. Ze boden iedere zomer aan om mij mee met hun op vakantie te nemen, onder het mom van "leuk gezelschap voor hun dochter" maar het mocht niet van m'n stiefpa. Want als wij er niet waren op wie moest hij dan z'n ontevredenheid en gesjagrijn op botvieren? De moeder van dat vriendinnetje zei ook altijd "je bent altijd welkom hier" en dat soort dingen. Ze was mijn Linda van Dijk uit Ciske de Rat.
Wat interessant is, wat ik hier ook lees, is dat ons gezin ook omschreven kan worden als "bovenklas" achtig. Hoe zeg je zoiets. M'n moeder dacht dat ze met ons vrijlaten (ik vind dat nu ook meer gemakzucht) en veel speelgoed geven voldoende was. Aandacht, liefde, geborgenheid etc was kennelijk niet nodig.
M'n pa is een ander verhaal. Die nam ons op zondag de hele dag mee naar de tennisclub waar we dan rondhingen. Of we werden meegenomen naar feestjes, van die stomme feestjes waar stellen rustig elkaar uitwisselden en dat ik dan m'n pa de vrouw van een vriend zag zoenen ofzo. En dat ze dan raar gingen dansen en naakt gingen rondrennen en zingen. Ik kan me nog herinneren dat m'n pa me een keer bezopen oppakte en "dancing queen" zong en dat we zo het zwembad inflikkerden. Nou ja, als zij maar lol hadden. M'n pa is overigens wel een leuke man. Hij was (is) een hippie. Ondanks z'n achterlijke gedrag heeft hij me wel veel goeds geleerd. Bijv. liefde voor dieren, kleine dingen zien, kunst, van het leven genieten etc. Hij was en is ook altijd wel warm geweest naar ons toe. We waren alleen maar om het weekend bij hem. M'n vader heeft een keer uitgelegd hoe het vroeger bij m'n moeder was thuis. Ze wil er zelf niet over praten. Ik denk dat ik daarom wel zachter ben naar haar toe dan voorheen. Ik neem haar ook niet echt meer wat kwalijk. Ik denk dat zij het ook niet gemakkelijk heeft gehad in haar leven. M'n stiefpa haat ik nog steeds. Het feit dat hij 12 jaar van m'n leven heeft zuurgemaakt vind ik onvergevelijk. Hij was altijd aan het treiteren, vitten en negatieve opmerkingen aan het maken en dat neem ik hem nog steeds kwalijk. Het koude gedrag van m'n moeder kan ik beter mee leven omdat ik SOMS, maar dan ook HEEL soms, een lieve, gevoelige vrouw zie die het liever ook allemaal anders had gehad.
Sorry voor de lap tekst. Er zijn nog zoveel dingen die in me opkomen maar ik hou er nu maar mee op
Bij mij verdween er ook speelgoed. Als ik er dan naar vroeg wist m'n moeder van niks. Of ze zei kribbig "je speelde er toch niet meer mee?". Ik heb 1 keer gevraagd (best wijs van mezelf achteraf gezien) "hoe zou jij het vinden als ik dingen van jou liet verdwijnen?". Niet dat dat hielp hoor, ze heeft er altijd een handje van gehad om gewoon geen antwoord te geven op dingen die haar niet zinde. Nu weet ik dat m'n stiefpa dingen verkocht en zij deed niets.
Als ik m'n jeugd moet omschrijven dan zijn woorden als koud, eenzaam, verdrietig en bang wel de juiste. Ik heb jaren achtereen mezelf in slaap gehuild. Het gebrek aan respect, wat anderen ook al aangeven, en het gevoel dat je mening er TOTAAL niet toe doet. Het gevoel hebben dat het maar onhandig is dat je bestaat en 2 ouders hebben die het vooral ERG druk met zichzelf hadden. M'n stiepa haatte m'n zus en mij. En dat was wederzijds
Ik kan me niet herinneren dat er ooit gezamelijk bij ons werd ontbeten. Tussen de middag moest ik, omdat ze allebei werkten, alleen naar huis fietsen (langs een drukke weg en druk kruispunt) en alleen eten. Dat was van m'n 7de tot m'n 10de. Als ik dan tussen de middag thuis kwam at ik snoep. Geen brood ofzo. Er was toch niemand die er naar vroeg. Als ik thuis kwam was er ook niemand. Of m'n zus. M'n zus heeft overigens een groot deel van m'n jeugd als moeder gefungeerd. Als ik bijv. 's nachts naar had gedroomd dan mocht ik niet van m'n moeder bij haar komen. Dus dan ging ik naar m'n zus. Die aaide dan zachtjes over m'n hoofd totdat ik in slaap viel. Als ik, om wat voor reden dan ook, verdrietig was, troostte m'n zus me.
Het avondeten was altijd vreselijk. M'n stiefvader voerde altijd het woord en wij moesten onze mond houden. Er werd nooit gevraagd hoe het op school was of wat we hadden gedaan ofzo. Het interesseerde ook niemand of we ons huiswerk deden. Laat staan dat we er hulp bij kregen of dat ze ons overhoorden. Er heerste uberhaupt grote desinteresse. Het leven draaide om hun en wij moesten ons maar voegen. M'n stiefpa liep ook rustig de woonkamer in, pakte de AB en veranderde dan het kanaal als m'n zus en ik wat aan het kijken waren. Vooral als het iets was wat we echt graag wilden zien. Kinderen voor kinderen ofzo. En dan zei hij "van wie is dit huis? wie heeft die tv betaald?" dat soort dingen.
Iemand (sorry weet even niet meer uit m'n hoofd wie dit schreef) noemde het voorbeeld van vakantie. Bij ons was het ook zo dat we ergens heengingen waar ZIJ naartoe wilden. Wat wij ervan vonden was niet van belang. Dus dan gingen we naar 1 of ander suf huisje in de bergen en verveelde we ons rot. Niet dat we daarover klaagden want daar waren we te bang voor. Er heersde altijd een rotsfeer en we liepen altijd op onze tenen.
Wat ik misschien wel het ergst vind is dat wij altijd zo ons best deden. We deden heel veel in het huishouden, gedroegen ons als engeltjes, klaagden nooit, vroegen nooit ergens om en NOG was er geen greintje liefde van hun kant (voornamelijk van de kant van m'n moeder en stiefpa). Je kunt het vergelijken als een hond die maar geslagen wordt en toch trouw blijft aan z'n baasje.
M'n moeder heeft ons geen enkele keer geknuffeld, complimenten kregen we nooit en eigenlijk waren er altijd op- en aanmerkingen op wat we deden. M'n zus nam het altijd voor me op en beschermde me altijd al was ze maar 3 jaar ouder. Ze is zelfs een keer tussen mij en m'n stiefvader gesprongen toen hij me wilde slaan. Zelfs nu nog is m'n zus altijd degene die echt belangstelling toont en ze is ook een superlieve moeder voor haar kinderen.
We deden nooit wat leuks als gezin. Als er op zondag bijv. een film werd gehuurd dan was het 1 die m'n stiefpa wilde zien. Een cowboyfilm ofzo. Bovendien vond ik het toch niet leuk om wat met ze te kijken want als ik moest huilen als er iets zieligs gebeurde in de film gingen ze (m'n stiefpa en ma) altijd keihard lachen. Ik ben sowieso heel wat uitgelachen. Als ik iets vroeg waren het altijd "domme" vragen en werd ik erom uitgelachen dat ik dat niet wist. Ook bij vragen toen ik 9 ofzo was als "wat is een concentratiekamp?" Ik ben vrij snel gestopt met vragen stellen. Ik denk dat kinderen een gave hebben voor zich aanpassen. Ik was een verlegen, bang (altijd bang voor een uitbarsting van m'n stiefpa) en stil kind. Ik probeerde altijd alles goed te doen. Nu denk ik "wat een onzin, ik had ze gewoon in hun eigen sop moeten gaarkoken" maar zo ben je als kind niet. JE WILT dat je ouders je lief vinden en trots op je zijn.
Ik heb bijv. een keer 2 weken lang aan een surprise gewerkt voor m'n moeder. Het was 4 december, sinterklaasavond, die surprise stond bij de pakjes. Ze pakte het, keek ernaar, haalde het kadootje eruit en flikkerde vervolgens de surprise in de open haard. Ach, en zo zijn er duizenden voorbeelden. Tekeningen meenemen van huis, nou die werden zonder commentaar op de berg ongewenste post gegooid. M'n zus heeft nu een heel groot prikbord in de keuken hangen waar alle tekeningen en rapporten van m'n neefjes en nichtjes opgaan. En als 1 van haar kinderen iets aan mij geeft, een tekening ofzo, dan prijs ik ze idioot veel. M'n zus en ik hebben het nog best vaak over onze jeugd en ik heb het gevoel dat we behoorlijk naar haar kinderen overcompenseren. We knuffelen ze veel en laatst, toen m'n neefje naar bed ging, heb ik een uur voorgelezen. Na 3 verhalen zei hij "tante XX, mag ik nu slapen?" haha.
De opmerkingen over m'n uiterlijk, wat anderen ook noemen, zijn er bij mij ook goed ingehakt. Dat ik dik was kreeg ik vaak te horen. In plaats dat ze zich afvroegen waarom ik zoveel at en bijv. samen met me gingen sporten of met me naar een dietiste te gaan, of weet ik wat...
Ik ben eigenlijk pas toen ik m'n man ontmoette afgevallen en heb nu een gezond gewicht. Het ging heel natuurlijk. Hij houdt onvoorwaardelijk van me en ik heb inmiddels geen eten meer nodig om m'n frustraties kwijt te raken. Ik ben nu gelukkiger dan ooit. Het is fijn om in een huis te wonen waar er liefde, respect en aandacht voor elkaar is. M'n man, ik en onze 3 katten hebben het heel fijn
M'n schoonouders zijn hele lieve mensen, echt warm. M'n man heeft een hele fijne jeugd gehad. De eerste keer dat m'n schoonmoeder me omhelsde en zei dat ze me gemist had (ik was 3 weken op vakantie geweest) moest ik huilen. Nog steeds heb ik er wel moeite mee als mensen lief voor me zijn of een compliment geven. Ik ben blij voor m'n man maar soms is het best moeilijk als ik bij hun ben. Als ze leuke anekdotes over vroeger uitwisselen en als z'n ouders leuke dingen vertellen over toen m'n man kind was. 1 kerst haalden ze de oude fotoboeken van zolder en bij iedere rits foto's was er wel een leuk verhaal of herinnering. En dan hadden ze de grootste lol met elkaar (z'n ouders, m'n man en z'n zussen). Ik werd er letterlijk ziek van. Draaierig in m'n hoofd en misselijk. Niet dat ik het hem niet gun hoor, maar ik voelde me net weer dat kind van 10 die jaloers was op een vriendinnetje bij wie het altijd heel gezellig was thuis. Ik heb bij die mensen aardig wat tijd doorgebracht. Ik denk wel dat ze wisten hoe het bij mij thuis was. Ze boden iedere zomer aan om mij mee met hun op vakantie te nemen, onder het mom van "leuk gezelschap voor hun dochter" maar het mocht niet van m'n stiefpa. Want als wij er niet waren op wie moest hij dan z'n ontevredenheid en gesjagrijn op botvieren? De moeder van dat vriendinnetje zei ook altijd "je bent altijd welkom hier" en dat soort dingen. Ze was mijn Linda van Dijk uit Ciske de Rat.
Wat interessant is, wat ik hier ook lees, is dat ons gezin ook omschreven kan worden als "bovenklas" achtig. Hoe zeg je zoiets. M'n moeder dacht dat ze met ons vrijlaten (ik vind dat nu ook meer gemakzucht) en veel speelgoed geven voldoende was. Aandacht, liefde, geborgenheid etc was kennelijk niet nodig.
M'n pa is een ander verhaal. Die nam ons op zondag de hele dag mee naar de tennisclub waar we dan rondhingen. Of we werden meegenomen naar feestjes, van die stomme feestjes waar stellen rustig elkaar uitwisselden en dat ik dan m'n pa de vrouw van een vriend zag zoenen ofzo. En dat ze dan raar gingen dansen en naakt gingen rondrennen en zingen. Ik kan me nog herinneren dat m'n pa me een keer bezopen oppakte en "dancing queen" zong en dat we zo het zwembad inflikkerden. Nou ja, als zij maar lol hadden. M'n pa is overigens wel een leuke man. Hij was (is) een hippie. Ondanks z'n achterlijke gedrag heeft hij me wel veel goeds geleerd. Bijv. liefde voor dieren, kleine dingen zien, kunst, van het leven genieten etc. Hij was en is ook altijd wel warm geweest naar ons toe. We waren alleen maar om het weekend bij hem. M'n vader heeft een keer uitgelegd hoe het vroeger bij m'n moeder was thuis. Ze wil er zelf niet over praten. Ik denk dat ik daarom wel zachter ben naar haar toe dan voorheen. Ik neem haar ook niet echt meer wat kwalijk. Ik denk dat zij het ook niet gemakkelijk heeft gehad in haar leven. M'n stiefpa haat ik nog steeds. Het feit dat hij 12 jaar van m'n leven heeft zuurgemaakt vind ik onvergevelijk. Hij was altijd aan het treiteren, vitten en negatieve opmerkingen aan het maken en dat neem ik hem nog steeds kwalijk. Het koude gedrag van m'n moeder kan ik beter mee leven omdat ik SOMS, maar dan ook HEEL soms, een lieve, gevoelige vrouw zie die het liever ook allemaal anders had gehad.
Sorry voor de lap tekst. Er zijn nog zoveel dingen die in me opkomen maar ik hou er nu maar mee op
maandag 16 juni 2008 om 12:58
Lieve Poesepoes,
Wat een schrijnend verhaal.
Heb ook jij van je man geleerd om lief te hebben of heb je dat van je vader meegkregen?
Kon je niet bij je vader wonen? Of was dat nog niet zo normaal toen jij klein was? Heeft je vader altijd wel een rol in je leven gespeeld?
Fijn dat je mee bent komen schrijven en verontschuldig je niet voor je lap tekst. Ieder woord wordt gelezen.
Liefs,
Leo
Wat een schrijnend verhaal.
Heb ook jij van je man geleerd om lief te hebben of heb je dat van je vader meegkregen?
Kon je niet bij je vader wonen? Of was dat nog niet zo normaal toen jij klein was? Heeft je vader altijd wel een rol in je leven gespeeld?
Fijn dat je mee bent komen schrijven en verontschuldig je niet voor je lap tekst. Ieder woord wordt gelezen.
Liefs,
Leo
maandag 16 juni 2008 om 17:46
Tjonge Poesislief, wat een akelig verhaal!
Ik herken sommige stukken in je verhaal, ik zat dan ook met tranen in mijn ogen te lezen...arme arme meid. Ik weet niet zo goed wat ik verder moet zeggen, het moet even bezinken merk ik. Verder sluit ik me aan bij wat Eleonora zegt: blijven schrijven, alles wordt gelezen, grote lappen tekst of niet, het maakt mij allemaal niet uit. Met dit soort verhalen kun je domweg niet kort en bondig zijn, toch? Schaam je niet, het is anoniem, en ik ben zelf ook van de grote lappen tekst
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je verwerking.
Setter
Ik herken sommige stukken in je verhaal, ik zat dan ook met tranen in mijn ogen te lezen...arme arme meid. Ik weet niet zo goed wat ik verder moet zeggen, het moet even bezinken merk ik. Verder sluit ik me aan bij wat Eleonora zegt: blijven schrijven, alles wordt gelezen, grote lappen tekst of niet, het maakt mij allemaal niet uit. Met dit soort verhalen kun je domweg niet kort en bondig zijn, toch? Schaam je niet, het is anoniem, en ik ben zelf ook van de grote lappen tekst
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je verwerking.
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 16 juni 2008 om 17:47
maandag 16 juni 2008 om 18:29
Ik zit weer met tranen in mijn ogen hoor. Van alle verhalen in dit topic, komt de jouwe het dichtsbij Poesislief. Zoals je schrijft over je schoonfamilie nu. Hoe pijnlijk en moeilijk het is als zij leuke anekdotes vertellen en fotoboeken bekijken. Of dat je noiot gekuffeld bent door je moeder. Ik kan van mijzelf maar twee knuffels herinneren. De eerste heb ik afgeslagen, op het moment dat ik definitief uit huis ging omdat zij weer geen zin had om voor ons te zorgen. Ik gunde haar geen afscheid... En de tweede na de aanranding van mijn zusje, maar toen was zij meer bij mij aan het uithuilen dan dat ze mij knuffelde zeg maar. Beiden iig geen positieve ervaringen.
Maar gelukkig heb je nu je eigen gezin, met man en poezen. En heb je al die tijd een geweldige grote zus gehad die voor je zorgde. Dat haar kinderen overgecompenseerd worden is natuurlijk niet erg, zolang ze niet te verwend raken.
En de lap tekst, dat is zoals gezegd helemaal niet erg. Het is ook voor jezelf natuurlijk wel goed. Elke keer als je er iets over schrijft, is het toch een stukje verwerking. En dit topic is inmiddels al 11 pagina's lang, dus je bent zeker niet de enige!
Je gaat nog steeds wel met je moeder om begrijp ik? Hoe is dat voor je zus en haar kinderen? Of hebben zij weer geen contact?
Maar gelukkig heb je nu je eigen gezin, met man en poezen. En heb je al die tijd een geweldige grote zus gehad die voor je zorgde. Dat haar kinderen overgecompenseerd worden is natuurlijk niet erg, zolang ze niet te verwend raken.
En de lap tekst, dat is zoals gezegd helemaal niet erg. Het is ook voor jezelf natuurlijk wel goed. Elke keer als je er iets over schrijft, is het toch een stukje verwerking. En dit topic is inmiddels al 11 pagina's lang, dus je bent zeker niet de enige!
Je gaat nog steeds wel met je moeder om begrijp ik? Hoe is dat voor je zus en haar kinderen? Of hebben zij weer geen contact?
maandag 16 juni 2008 om 20:27
maandag 16 juni 2008 om 21:34
Lieve Poesislief,
wat fijn dat je herkenning vond en dat dat voor jou een aanleiding was om jouw verhaal aan ons te vertellen. Meisje toch, wat is het toch oneerlijk he, dat niet iedereen in zo'n warm nest is opgegroeid. Ik vond je verhaal echt schokkend om te lezen. Die desinteresse en de minachting, afschuwelijk gewoonweg! Fijn he, dat je nu niet meer van ze afhankelijk bent. Je bent nu vrij, de wereld ligt voor je open. Ze hebben je klein proberen te houden, maar dat is niet gelukt!
wat fijn dat je herkenning vond en dat dat voor jou een aanleiding was om jouw verhaal aan ons te vertellen. Meisje toch, wat is het toch oneerlijk he, dat niet iedereen in zo'n warm nest is opgegroeid. Ik vond je verhaal echt schokkend om te lezen. Die desinteresse en de minachting, afschuwelijk gewoonweg! Fijn he, dat je nu niet meer van ze afhankelijk bent. Je bent nu vrij, de wereld ligt voor je open. Ze hebben je klein proberen te houden, maar dat is niet gelukt!
zondag 22 juni 2008 om 20:08
En dan nu de beloofde antwoorden quote:Doornroosje75 schreef op 11 juni 2008 @ 22:45:
...
Dit topic lezend dwaalden mijn gedachten af naar het topic 'Waarom kinderen' bij actueel. Vragen die bij mij opkwamen; 'Waarom wilden jullie ouders kinderen?' Voor de (meeste!) mensen die in dat betreffende topic reageerden was het zo vanzelfsprekend dat je van je kind houdt en dat er een natuurlijk zorginstinct bestaat. Ook de term onvoorwaardelijke liefde werd genoemd. Hoe ervaren jullie dat trouwens? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk? Houden jullie ondanks alles nog van je ouders? Zou het stellen van een aantal voorwaarden soms misschien helemaal geen kwaad kunnen?
Liefde van ouders voor kinderen zou vanzelfsprekend moeten zijn, vind ik. In antwoord op je tweede vraag moet ik toegeven dat ik he-le-maal niks meer voel voor mijn 'moeder', daarentegen hou ik wel van mijn vader. Ik heb dit ontdekt toen ik begin januari hoorde dat mijn vader in het ziekenhuis lag, ik schrok me rot toen ik dat van mijn broer hoorde! Mijn moeder heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, maar toen ik dat hoorde deed het me helemaal niets. Lijkt me duidelijk...
Spammie, ook ik ben ontroerd door jouw pogingen je kwetsbaarheid te tonen aan je schoonmoeder en de wijze waarop zij daarop reageert! Ik vind het echt zo dapper van je.
Het lijkt me zo moeilijk om enerzijds je open te stellen voor liefde en anderzijds jezelf niet helemaal te verliezen in die liefde.
Setter, jij geeft aan door je man jezelf te zijn geworden. Prachtig dat de liefde van een man dat kan doen. Maar stel.... als hij je om wat voor reden dan ook zou verlaten, zou je dan jezelf weer verliezen? Of ben je sterk genoeg om ook alleen jezelf te kunnen zijn?
Ik weet zeker dat ik gewoon mezelf blijf als mijn man mij zou verlaten. Ik was alle jaren daarvoor ook al mezelf, ik heb me alleen heel snel ontwikkeld met behulp van hem. Het feit dat ik geen contact meer met mijn moeder heb heeft ook geholpen, zij was een enorme rem voor mij. Wat ik bedoelde is eigenlijk dat ik door mijn man 100% mijzelf ben geworden, ik heb kanten en talenten aan mijzelf ontdekt waarvan ik niet wist dat ik ze had, juist doordat ik altijd zo geremd werd. Ik liet me ook remmen uiteraard, dat soort dingen komen van twee kanten tenslotte.
Maar zou hij mij verlaten dan ben ik sterk genoeg om alleen verder te kunnen. Ik ben niet iemand die zichzelf snel verliest, daarvoor ben ik veel te perfectionistisch. Ik ben de eerste 32 jaar van mijn leven ook alleen geweest, dus ik weet hoe het is om alleen te leven. Ik red me wel.
Lieve meiden allemaal een dikke
Iedereen hier van mij ook een dikke
Hoe is het met iedereen hier? Spammie al weer met schonemoeders gepraat/gemaild?
...
Dit topic lezend dwaalden mijn gedachten af naar het topic 'Waarom kinderen' bij actueel. Vragen die bij mij opkwamen; 'Waarom wilden jullie ouders kinderen?' Voor de (meeste!) mensen die in dat betreffende topic reageerden was het zo vanzelfsprekend dat je van je kind houdt en dat er een natuurlijk zorginstinct bestaat. Ook de term onvoorwaardelijke liefde werd genoemd. Hoe ervaren jullie dat trouwens? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk? Houden jullie ondanks alles nog van je ouders? Zou het stellen van een aantal voorwaarden soms misschien helemaal geen kwaad kunnen?
Liefde van ouders voor kinderen zou vanzelfsprekend moeten zijn, vind ik. In antwoord op je tweede vraag moet ik toegeven dat ik he-le-maal niks meer voel voor mijn 'moeder', daarentegen hou ik wel van mijn vader. Ik heb dit ontdekt toen ik begin januari hoorde dat mijn vader in het ziekenhuis lag, ik schrok me rot toen ik dat van mijn broer hoorde! Mijn moeder heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, maar toen ik dat hoorde deed het me helemaal niets. Lijkt me duidelijk...
Spammie, ook ik ben ontroerd door jouw pogingen je kwetsbaarheid te tonen aan je schoonmoeder en de wijze waarop zij daarop reageert! Ik vind het echt zo dapper van je.
Het lijkt me zo moeilijk om enerzijds je open te stellen voor liefde en anderzijds jezelf niet helemaal te verliezen in die liefde.
Setter, jij geeft aan door je man jezelf te zijn geworden. Prachtig dat de liefde van een man dat kan doen. Maar stel.... als hij je om wat voor reden dan ook zou verlaten, zou je dan jezelf weer verliezen? Of ben je sterk genoeg om ook alleen jezelf te kunnen zijn?
Ik weet zeker dat ik gewoon mezelf blijf als mijn man mij zou verlaten. Ik was alle jaren daarvoor ook al mezelf, ik heb me alleen heel snel ontwikkeld met behulp van hem. Het feit dat ik geen contact meer met mijn moeder heb heeft ook geholpen, zij was een enorme rem voor mij. Wat ik bedoelde is eigenlijk dat ik door mijn man 100% mijzelf ben geworden, ik heb kanten en talenten aan mijzelf ontdekt waarvan ik niet wist dat ik ze had, juist doordat ik altijd zo geremd werd. Ik liet me ook remmen uiteraard, dat soort dingen komen van twee kanten tenslotte.
Maar zou hij mij verlaten dan ben ik sterk genoeg om alleen verder te kunnen. Ik ben niet iemand die zichzelf snel verliest, daarvoor ben ik veel te perfectionistisch. Ik ben de eerste 32 jaar van mijn leven ook alleen geweest, dus ik weet hoe het is om alleen te leven. Ik red me wel.
Lieve meiden allemaal een dikke
Iedereen hier van mij ook een dikke
Hoe is het met iedereen hier? Spammie al weer met schonemoeders gepraat/gemaild?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 22 juni 2008 om 20:11
Ik zie dat ik nog één vraag heb openstaan, Doornroosje, die van 'waarom wilden je ouders eigenlijk kinderen?'.
Ik denk dat mijn ouders voornamelijk kinderen maakten omdat dat nou eenmaal zo hoorde in die tijd. En dan heb ik het over de jaren zestig. Tegenwoordig wordt er niet meer zo raar opgekeken als je getrouwd bent maar geen kinderen hebt.
Door de meeste mensen dan
Ik denk dat mijn ouders voornamelijk kinderen maakten omdat dat nou eenmaal zo hoorde in die tijd. En dan heb ik het over de jaren zestig. Tegenwoordig wordt er niet meer zo raar opgekeken als je getrouwd bent maar geen kinderen hebt.
Door de meeste mensen dan
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 22 juni 2008 om 22:03
Hallo,
Ik ben dit topic gestart, het is intussen een drukbezet topic geweest, er wordt nog zo nu en dan nog gepost, het heeft bij mij behoorlijk wat emoties losgemaakt.
Eerst het besef na de eerste twee dagen: wat heb ik in vredesnaam losgelaten over mijzelf, mijn afkomst en wat doet het met de mensen die het lezen...
Er waren forummers echt geschokt door sommige verhalen, en vooral als dat in reactie was op wat ikzelf had neergezet, voelde ik me bezwaard.
Had in principe de drang om de dingen te verklaren, waardoor er dan begrip voor gekweekt werd, minder zwaar werd.
Als ik dan eerlijk keek, viel er toch niet zoveel op af te dingen.
Het stond er wel zoals ik het voelde en beleefd had.
Gisteravond met een vriendin die mij al vanaf mijn dertiende kent een goed gesprek gehad, ook zij heeft het later pas gezien, terwijl ze op het moment toch wel dingen aanvoelde maar ze niet kon benoemen.
Bij haar thuis ging het bovendien veel anders, en op die leeftijd weet je gewoon nog niet genoeg om te zien wat er gaande is.
Een bevestiging voor mij dus.
De eerste keer nadat ik hier gepost had, vond ik het moeilijk naar mijn ouders toe te gaan. Alsof ik een verraadster was.
Toen ik er eenmaal was, zakte dat gevoel snel wel.
Mijn ouders zijn dezelfde, ze keken me niet anders aan dan anders, hoe zou dat ook kunnen?
Ook heb ik ze eens goed geobserveerd en heb er bij stil gestaan wat ik voor ze voel.
Ik heb ze nooit gehaat voor wat ze deden, heb het altijd als normaal geaccepteerd, ik zag het verschil wel met andere ouders maar dat ze tekortschoten dat vind ik op dit moment pas nu ik weet dat opvoeden en grootbrengen een verantwoording met zich mee brengt.
In die zin heb ik mijn ouders dus niks te vergeven.
Het zijn gewoon twee mensen die in hun eigen wereldje leven, een wereldje dat eerst beperkt was door het bekrompen denken, niet verder willen kijken dan het hek van je eigen achtertuin, en tegenwoordig beperkt door lichamelijke ongemakken.
Hun ogen lichten op als ik met de kinderen langskom, en dat doen we dan ook regelmatig.
Ze zijn milder geworden, in de loop van de tijd.
Dit hier neerzetten was een aanzet tot de acceptatie van hoe het gegaan is. Ik zet mijn verwachtingen niet te hoog in, en dat werkt goed.
Ik heb het gebeurde definitief los kunnen laten, terwijl ik mijn ouders toch goed kan blijven zien, zonder moeite met ze te hebben.
Ik heb een enorme stap vooruit gezet.
Het voelt heel goed nu.
Ik ben dit topic gestart, het is intussen een drukbezet topic geweest, er wordt nog zo nu en dan nog gepost, het heeft bij mij behoorlijk wat emoties losgemaakt.
Eerst het besef na de eerste twee dagen: wat heb ik in vredesnaam losgelaten over mijzelf, mijn afkomst en wat doet het met de mensen die het lezen...
Er waren forummers echt geschokt door sommige verhalen, en vooral als dat in reactie was op wat ikzelf had neergezet, voelde ik me bezwaard.
Had in principe de drang om de dingen te verklaren, waardoor er dan begrip voor gekweekt werd, minder zwaar werd.
Als ik dan eerlijk keek, viel er toch niet zoveel op af te dingen.
Het stond er wel zoals ik het voelde en beleefd had.
Gisteravond met een vriendin die mij al vanaf mijn dertiende kent een goed gesprek gehad, ook zij heeft het later pas gezien, terwijl ze op het moment toch wel dingen aanvoelde maar ze niet kon benoemen.
Bij haar thuis ging het bovendien veel anders, en op die leeftijd weet je gewoon nog niet genoeg om te zien wat er gaande is.
Een bevestiging voor mij dus.
De eerste keer nadat ik hier gepost had, vond ik het moeilijk naar mijn ouders toe te gaan. Alsof ik een verraadster was.
Toen ik er eenmaal was, zakte dat gevoel snel wel.
Mijn ouders zijn dezelfde, ze keken me niet anders aan dan anders, hoe zou dat ook kunnen?
Ook heb ik ze eens goed geobserveerd en heb er bij stil gestaan wat ik voor ze voel.
Ik heb ze nooit gehaat voor wat ze deden, heb het altijd als normaal geaccepteerd, ik zag het verschil wel met andere ouders maar dat ze tekortschoten dat vind ik op dit moment pas nu ik weet dat opvoeden en grootbrengen een verantwoording met zich mee brengt.
In die zin heb ik mijn ouders dus niks te vergeven.
Het zijn gewoon twee mensen die in hun eigen wereldje leven, een wereldje dat eerst beperkt was door het bekrompen denken, niet verder willen kijken dan het hek van je eigen achtertuin, en tegenwoordig beperkt door lichamelijke ongemakken.
Hun ogen lichten op als ik met de kinderen langskom, en dat doen we dan ook regelmatig.
Ze zijn milder geworden, in de loop van de tijd.
Dit hier neerzetten was een aanzet tot de acceptatie van hoe het gegaan is. Ik zet mijn verwachtingen niet te hoog in, en dat werkt goed.
Ik heb het gebeurde definitief los kunnen laten, terwijl ik mijn ouders toch goed kan blijven zien, zonder moeite met ze te hebben.
Ik heb een enorme stap vooruit gezet.
Het voelt heel goed nu.
maandag 23 juni 2008 om 14:03
Wat fijn voor je Perel . Ben heel blij voor je dat het nu zo voelt en je er vrede mee hebt.
Het heeft hier ook de boel omgewoeld, moest even afstand nemen. Het verhaal van Poesislief kwam zo dichtbij en ik zat al zo vol, vreselijk hoeveel littekens je kunt overhouden.
Het suffe is dat ik een paar dagen terug een dag met mijn moeder op stap was, dat doen we een keer in de zoveel tijd. Het was zo vermoeiend, ben nog steeds bezig om een prettig evenwicht te vinden om toch contact te kunnen houden zonder dat ze me levend opvreet. Ik bedankte haar achteraf voor de dag en ze zei dat het echt zulke belangrijke dagen zijn voor haar.
En dan neem ik mezelf weer kwalijk dat ik soms zo moe ben van haar en rekening houden met haar. En dan vergeet ik hoe vaak ze me gekwetst heeft. Vind het echt niet meevallen om een houding te vinden die met haar werkt, waarbij zij blij kan zijn met het contact en dat het tegelijkertijd voor mij ergens afstandelijk en onverschillig voelt zoals ik er in moet staan. Zij voelt dat trouwens niet, ze beseft dat niet eens. Zo ben ik niet maar anders maakt ze me gewoon weer stuk .
Ik merk dat ik echt even heel erg in een dip zit, dat ik het gevoel heb dat ik het overal niet goed genoeg doe en continu faal. En dat is niet zo maar het voelt wel zo. Het is allemaal een beetje teveel.
Sorry voor dit zeikverhaal, 't zit me zo hoog.
Het heeft hier ook de boel omgewoeld, moest even afstand nemen. Het verhaal van Poesislief kwam zo dichtbij en ik zat al zo vol, vreselijk hoeveel littekens je kunt overhouden.
Het suffe is dat ik een paar dagen terug een dag met mijn moeder op stap was, dat doen we een keer in de zoveel tijd. Het was zo vermoeiend, ben nog steeds bezig om een prettig evenwicht te vinden om toch contact te kunnen houden zonder dat ze me levend opvreet. Ik bedankte haar achteraf voor de dag en ze zei dat het echt zulke belangrijke dagen zijn voor haar.
En dan neem ik mezelf weer kwalijk dat ik soms zo moe ben van haar en rekening houden met haar. En dan vergeet ik hoe vaak ze me gekwetst heeft. Vind het echt niet meevallen om een houding te vinden die met haar werkt, waarbij zij blij kan zijn met het contact en dat het tegelijkertijd voor mij ergens afstandelijk en onverschillig voelt zoals ik er in moet staan. Zij voelt dat trouwens niet, ze beseft dat niet eens. Zo ben ik niet maar anders maakt ze me gewoon weer stuk .
Ik merk dat ik echt even heel erg in een dip zit, dat ik het gevoel heb dat ik het overal niet goed genoeg doe en continu faal. En dat is niet zo maar het voelt wel zo. Het is allemaal een beetje teveel.
Sorry voor dit zeikverhaal, 't zit me zo hoog.
maandag 23 juni 2008 om 14:10
He, Feliciaatje, wat rot nou dat je je zo voelt...
Moeilijk he, om te ontsnappen aan het gevoel dat je alles fout doet. Je schrijft "dat ik het gevoel heb dat ik het overal niet goed genoeg doe en continu faal". Zelf weet je al dat dat niet zo is, misschien helpt het je om eens een lijstje te maken van heel concrete gebeurtenissen /dingen waarvan je vindt dat je het niet goed hebt aangepakt, en daar tegenover een lijst zetten van dingen waarover je wel trots bent op jezelf. Vraag zonodig je man je te helpen met die laatste lijst. Dit is iets wat mij vaak geholpen heeft.
Ik hoop dat het je lukt lief voor jezelf te zijn. Wat zou je tegen je dochter zeggen als zij zich zo voelde als jij nu? Op die liefde heb jij ook recht!
Perel, wat fijn dat dit topic jou daadwerkelijk geholpen heeft! Je hebt inderdaad wat teweeggebracht, maar zoals dat ook voor jou geldt, zal het ook voor ons hopelijk een stap vooruit betekenen. Wat mooi, hoe je schrijft over je ouders. Mededogen was het woord dat in me opkwam.
Moeilijk he, om te ontsnappen aan het gevoel dat je alles fout doet. Je schrijft "dat ik het gevoel heb dat ik het overal niet goed genoeg doe en continu faal". Zelf weet je al dat dat niet zo is, misschien helpt het je om eens een lijstje te maken van heel concrete gebeurtenissen /dingen waarvan je vindt dat je het niet goed hebt aangepakt, en daar tegenover een lijst zetten van dingen waarover je wel trots bent op jezelf. Vraag zonodig je man je te helpen met die laatste lijst. Dit is iets wat mij vaak geholpen heeft.
Ik hoop dat het je lukt lief voor jezelf te zijn. Wat zou je tegen je dochter zeggen als zij zich zo voelde als jij nu? Op die liefde heb jij ook recht!
Perel, wat fijn dat dit topic jou daadwerkelijk geholpen heeft! Je hebt inderdaad wat teweeggebracht, maar zoals dat ook voor jou geldt, zal het ook voor ons hopelijk een stap vooruit betekenen. Wat mooi, hoe je schrijft over je ouders. Mededogen was het woord dat in me opkwam.
maandag 23 juni 2008 om 14:34
Lief van je MissMara, dankjewel . En ik weet dat het irrationeel is, ik weet alleen ook dat de dingen die ik goed doe onder vanzelfsprekend schaar en de dingen die niet lekker gaan onder zwaar schuldig en tekortschietend terechtkomen als ik er niet bewust bij stil sta dat ik soms trots op mezelf mag zijn.
En ik ben heel erg moe merk ik. Ik zou best een paar dagen iemand anders willen zijn, even lekker niet mezelf. Ben toe aan geestelijke en emotionele vakantie .
En ik ben heel erg moe merk ik. Ik zou best een paar dagen iemand anders willen zijn, even lekker niet mezelf. Ben toe aan geestelijke en emotionele vakantie .
maandag 23 juni 2008 om 15:05
Lieve Felicia,
Wat goed dat je toch even komt vertellen, ondanks dat je het moeilijk hebt....
Hoewel ik niet in dezelfde situatie zit kan ik begrijpen dat je het vermoeiend vind om een modus te vinden om met je moeder om te gaan. Zo'n uitje kan je leegzuigen en je een houding willen geven en die niet kunnen vinden is uitputtend.
Doe je dat nog vaak? Uitgaan met je moeder? Is dat niet iets wat je misschien maar niet meer moet doen? Of is dat te zwaar?
Liefs en een
Wat goed dat je toch even komt vertellen, ondanks dat je het moeilijk hebt....
Hoewel ik niet in dezelfde situatie zit kan ik begrijpen dat je het vermoeiend vind om een modus te vinden om met je moeder om te gaan. Zo'n uitje kan je leegzuigen en je een houding willen geven en die niet kunnen vinden is uitputtend.
Doe je dat nog vaak? Uitgaan met je moeder? Is dat niet iets wat je misschien maar niet meer moet doen? Of is dat te zwaar?
Liefs en een
maandag 23 juni 2008 om 19:25
@Perel: wat fijn dat je dingen beter kunt accepteren nu. Ik ben ook met dat proces bezig, het leren omgaan met de gevoelens die ik heb. Ze niet wegstoppen, maar niet langer die hoofdpersoon zijn maar de toeschouwer. Kijken naar een mens met een hoop gebreken en tekortkomingen. Van een afstand, niet meer van middenin. Moeilijk vind ik dat.....
Ik ben blij voor je dat het schrijven hier je zo heeft geholpen!
Ik ben blij voor je dat het schrijven hier je zo heeft geholpen!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 23 juni 2008 om 20:55
Ik wilde dat ik het voor mezelf kon rechtvaardigen om het contact stop te zetten met mijn moeder, ik doe het voor haar. Maar ik weet dat ik dat niet kan, ze jaagt telkens mensen weg en ze begrijpt niet waarom, het ligt altijd aan de rest van de wereld (ze is nou eenmaal behoorlijk narcistisch, weinig wat je eraan kunt doen). Ze is al ouder, ik weet hoe ze is en het afgelopen jaar ben ik bezig geweest na een afgrijselijke aanvaring met haar om opnieuw de grenzen te bepalen en wat voor soort contact we kunnen hebben.
Als ze wist wat ze deed, als ze bewust wreed was zou ik het kunnen rechtvaardigen. Nu lukt me dat niet, dan realiseer ik me telkens weer hoe eenzaam ze zou zijn. Dat zou ze aan zichzelf te danken hebben maar ik kan het niet. Ook voor mijzelf, ik zou niet met mijzelf kunnen leven, iemand zo alleen te laten.
Het is heel dubbel want het is soms zo zwaar. Gesprekken met haar waaruit telkens haar zelfverheerlijking blijkt en haar complete disrespect voor de rest van de wereld terwijl ze tegelijkertijd claimt zoveel van mensen te houden en alles wat ze doet voor anderen te doen, het is een bittere farce. Ik probeer te leren daar op een manier mee om te gaan die me niet meer zoveel energie kost en dat lukt me steeds beter. Tegelijkertijd voel ik zelf daardoor de afstandelijkheid en zo wil ik niet met mensen omgaan. Maar wat ik al zei, dat beseft zij niet.
Zij voelt dat we geweldig kunnen praten, dat ik haar echt begrijp (wat ik ook doe, ik heb in die maffe wereld te lang geleefd om hem niet te kennen).
Ik ben haar kind maar ze zal me nooit kennen, nooit echt van me houden. Ik ben een verlengstuk van haar, ik moet voldoen aan bepaalde eisen. Daar ben ik tegenwoordig heel laconiek in, ze moet het er maar mee doen. Maar het doet soms veel pijn. Ik krijg nog steeds een ijstijd over me heen als ze er niet blij mee is.
De oplossing is niet geen contact. En wel contact is niet makkelijk. Ik denk vooral doordat ik niet oprecht mijzelf kan zijn. Het is te riskant, ze zou het tegen me gebruiken. Dat risico neem ik niet meer.
Ik wilde dat ik zonder op mijn hoede te hoeven zijn van mijn moeder kon houden.
Als ze wist wat ze deed, als ze bewust wreed was zou ik het kunnen rechtvaardigen. Nu lukt me dat niet, dan realiseer ik me telkens weer hoe eenzaam ze zou zijn. Dat zou ze aan zichzelf te danken hebben maar ik kan het niet. Ook voor mijzelf, ik zou niet met mijzelf kunnen leven, iemand zo alleen te laten.
Het is heel dubbel want het is soms zo zwaar. Gesprekken met haar waaruit telkens haar zelfverheerlijking blijkt en haar complete disrespect voor de rest van de wereld terwijl ze tegelijkertijd claimt zoveel van mensen te houden en alles wat ze doet voor anderen te doen, het is een bittere farce. Ik probeer te leren daar op een manier mee om te gaan die me niet meer zoveel energie kost en dat lukt me steeds beter. Tegelijkertijd voel ik zelf daardoor de afstandelijkheid en zo wil ik niet met mensen omgaan. Maar wat ik al zei, dat beseft zij niet.
Zij voelt dat we geweldig kunnen praten, dat ik haar echt begrijp (wat ik ook doe, ik heb in die maffe wereld te lang geleefd om hem niet te kennen).
Ik ben haar kind maar ze zal me nooit kennen, nooit echt van me houden. Ik ben een verlengstuk van haar, ik moet voldoen aan bepaalde eisen. Daar ben ik tegenwoordig heel laconiek in, ze moet het er maar mee doen. Maar het doet soms veel pijn. Ik krijg nog steeds een ijstijd over me heen als ze er niet blij mee is.
De oplossing is niet geen contact. En wel contact is niet makkelijk. Ik denk vooral doordat ik niet oprecht mijzelf kan zijn. Het is te riskant, ze zou het tegen me gebruiken. Dat risico neem ik niet meer.
Ik wilde dat ik zonder op mijn hoede te hoeven zijn van mijn moeder kon houden.
maandag 23 juni 2008 om 21:02
Ik heb trouwens een tijd geen contact met haar gehad, alweer jaren geleden. Dat was heel goed maar ik wist toen al dat het niet een permanente oplossing was. Ik zou er geen vrede mee hebben, geen vrede met mijzelf hebben. Dat heb ik nu ook niet maar ik kan hiermee leren omgaan en dat doe ik ook, dit is mijn ongemak. Hoezeer ze zich ook zou vrijpleiten wanneer ik het contact zou stoppen, haar eenzaamheid zou echt zijn. Dat is meer dan ongemak, ik vind dat een hartverscheurend idee.
Ik hoop dat ik nou niet klink als een of ander martelarend slachtoffer, zo bedoel ik het niet . Het zijn mijn eigen keuzes.
Ik hoop dat ik nou niet klink als een of ander martelarend slachtoffer, zo bedoel ik het niet . Het zijn mijn eigen keuzes.
