Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 10 juni 2008 om 17:04
quote:Feliciaatje schreef op 10 juni 2008 @ 10:20:
Ik heb het nooit als een optie overwogen om niet te houden van mensen, ik ben niet bitter geweest of dat ik veel wrok ervoer. 't Zit er gewoon niet in of zo.
Tja, dit kon ik zelf niet mooier zeggen! Zo ging het mij dus ook.
Ik heb het nooit als een optie overwogen om niet te houden van mensen, ik ben niet bitter geweest of dat ik veel wrok ervoer. 't Zit er gewoon niet in of zo.
Tja, dit kon ik zelf niet mooier zeggen! Zo ging het mij dus ook.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 17:21
Wauw Setter, wat mooi......Wat een prachtig en tegelijkertijd triest verhaal met een mooie afloop. Wat fijn dat je nu zo gelukkig bent. Wat dat betreft kunnen we elkaar een hand geven he? Ik werd ook pas gelukkig toen ik mijn man tegenkwam die me leerde dat de liefde van een man ook leuk kon zijn.
Die van jou leerde je dat er überhaupt zoiets was als liefde in een relatie.
Wat fijn ook om te lezen dat er lieve mensen in je leven waren. Mensen die van je hielden om wie je was.
Beeldschoon.
De clown. Dat ben ik ook. De lolbroek en degene die het niet erg vind om ten koste van haarzelf lol te maken. Er is niemand die haar overgewicht zo bespreekbaar en komisch kan maken als ik (volgens mij). Dat was ooit een defensiemechanisme maar in de loop van de afgelopen jaren is het gewoon iets geworden wat bij mij hoort. Zo bén ik.
Blij dat jij ook zo senang in je vel zit meid..... (f)
Die van jou leerde je dat er überhaupt zoiets was als liefde in een relatie.
Wat fijn ook om te lezen dat er lieve mensen in je leven waren. Mensen die van je hielden om wie je was.
Beeldschoon.
De clown. Dat ben ik ook. De lolbroek en degene die het niet erg vind om ten koste van haarzelf lol te maken. Er is niemand die haar overgewicht zo bespreekbaar en komisch kan maken als ik (volgens mij). Dat was ooit een defensiemechanisme maar in de loop van de afgelopen jaren is het gewoon iets geworden wat bij mij hoort. Zo bén ik.
Blij dat jij ook zo senang in je vel zit meid..... (f)
dinsdag 10 juni 2008 om 17:55
Overigens, ik moet er ineens aan denken. Een quote van Eleonor Roosevelt, die mij toendertijd ook de ogen heeft geopend wat betreft de vernietigende opmerkingen die mijn ex-moeder nog steeds maakte terwijl ik al lang en breed op mezelf woonde. Ik vind het in dit topic ook wel toepasselijk:
"No one can make you feel inferior without your consent."
"No one can make you feel inferior without your consent."
dinsdag 10 juni 2008 om 18:49
Mooie spreuk hoor Spammie!
Ik vond laatst een hele mooie op teletekst, die past hier ook wel heel goed:
De meest wijdverbreide misvatting onder moeders is, dat het hebben van een kind dus een moeder van je maakt.....een even dwaas idee als de gedachte dat het kopen van een piano betekent dat je vervolgens pianist bent.
Sydney J. Harris
Ik vond laatst een hele mooie op teletekst, die past hier ook wel heel goed:
De meest wijdverbreide misvatting onder moeders is, dat het hebben van een kind dus een moeder van je maakt.....een even dwaas idee als de gedachte dat het kopen van een piano betekent dat je vervolgens pianist bent.
Sydney J. Harris
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 18:50
Perel, ik ben het helemaal met je eens! Heel bijzonder vind ik dit, net of er een band groeit ofzo, heel speciaal....
Eleonora, wat een lief en mooi bericht schreef je aan mij....bedankt!
Ik steek dus ook regelmatig de draak met mezelf. Mijn collega is zwanger en heeft een prachtig bollend buikje inmiddels, dus ik roep gewoon dat ik schijnzwanger mee ben! Voor de collegialiteit natuurlijk.
Sarcasm is my middle name. Soms dan.
Eleonora, wat een lief en mooi bericht schreef je aan mij....bedankt!
Ik steek dus ook regelmatig de draak met mezelf. Mijn collega is zwanger en heeft een prachtig bollend buikje inmiddels, dus ik roep gewoon dat ik schijnzwanger mee ben! Voor de collegialiteit natuurlijk.
Sarcasm is my middle name. Soms dan.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 18:51
Perel, niet tè verdrietig worden bij mijn verhaal hoor, ik ben nu hardstikke gelukkig. Ik heb een hele lieve bijzondere man en twee schatten van honden die me veel en vaak doen glimlachen en met grote regelmaat doen schaterlachen, dus ik heb niets te klagen hoor!
Hoe is het met jou nu dan? En met je zusje?
Hoe is het met jou nu dan? En met je zusje?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 20:31
Nee Setter, ik word er niet verdrietig van jouw verhaal (en dat van Spammie) maar het ontroert me, ik zie je zó zitten, overstuur van wat er gebeurde, jezelf binnenin helemaal rot voelen, en dat iemand dan zo zijn waarde kan tonen aan je, je zo kan koesteren. Je een heel nieuwe start kan geven, een doorstart naar de liefde, in feite.
Persoonlijk sta ik op dit moment vrij sceptisch tegenover verliefdheid, relaties.
Ik kan me niet voorstellen dat ik me snel aan iemand kan overgeven, me bij een man op mijn gemak kan voelen, om van verliefdheid nog maar niet te spreken.
Maar als ik dat van jou lees denk ik, ja, voor zoiets zou ik nog wel een poging willen wagen. Als ik wist dat er iemand bestond die met mij ook zou omgaan, dán zou er nog hoop zijn.
Persoonlijk sta ik op dit moment vrij sceptisch tegenover verliefdheid, relaties.
Ik kan me niet voorstellen dat ik me snel aan iemand kan overgeven, me bij een man op mijn gemak kan voelen, om van verliefdheid nog maar niet te spreken.
Maar als ik dat van jou lees denk ik, ja, voor zoiets zou ik nog wel een poging willen wagen. Als ik wist dat er iemand bestond die met mij ook zou omgaan, dán zou er nog hoop zijn.
dinsdag 10 juni 2008 om 20:42
Perel, mag ik vragen hoe oud je bent? En heb je wel relatie(s) gehad?
Ik realiseer me nog heel vaak hoe bijzonder het is om in één klap de ware Jacob te vinden en daar na ruim 7 jaar nog steeds gelukkig mee te zijn. Dat dat mij gegeven is, daar verwonder ik me over
Ik realiseer me nog heel vaak hoe bijzonder het is om in één klap de ware Jacob te vinden en daar na ruim 7 jaar nog steeds gelukkig mee te zijn. Dat dat mij gegeven is, daar verwonder ik me over
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 20:48
Jee, wat een ontroerende verhalen inderdaad... Heel mooi om te lezen van Feliciaatje en Settter hoe je liefde kunt leren van veel verschillende mensen om je heen, dat dat niet per se je ouders hoeven zijn.
Ik vind het ook een heel moeilijke vraag, Eleonora, waar ik lang over nagedacht heb en aarzelend over schrijf. Ik denk dat ik, zeker vergeleken met de meeste vrouwen die hier hun verhaal hebben gedaan, een liefdevolle opvoeding heb gehad - maar wel op mijn ouders' voorwaarden. Er werd dus wel geknuffeld, ze konden hartelijk zijn en waren trots op bepaalde dingen. Maar de angst om een fout te maken en die liefde te verspelen bleef altijd levensgroot op de achtergrond aanwezig. Wat ik daaraan heb overgehouden is een angst dat mijn 'diepste ik' niet goed genoeg is, dat die altijd waakzaam moet zijn om geen fouten te maken. Het is een soort controlepost, die nooit onbemand mag blijven. Het resultaat hiervan is dat ik weliswaar hartelijk kan liefhebben, maar heel veel moeite heb om me helemaal te geven. Wat als ik de controle verlies?
Dit merk ik in vriendschappen, seks, liefdesrelaties en zelfs in mijn relatie met mijn zoon. Net of ik bang ben voor de echte intimiteit, het vergroeien met iemand, en dus ook je lot in handen leggen van de ander. Er blijft een soort afstand. Dat maakt mijn leven wel minder mooi, in sommige opzichten. Wel doet het me goed om te ervaren dat de liefde van de mensen om mij heen onvoorwaardelijk is (voor zover ik dat durf te geloven). Zeker in de verhouding met mijn zoon heb ik heel hard geprobeerd me onvoorwaardelijk te geven, en dat is de laatste jaren veel beter gelukt dan de eerste. Moeder worden was voor mij een goede en harde les. Als jij afstand houdt, doet je kind dat ook. Ik was erg bang dat hij mijn leven zou overnemen (en dat er dan niks meer van terecht zou komen, horen jullie de controlepostpropaganda?!) en lette er dus vooral goed op dat er voldoende opvang was zodat ik genoeg kon werken etc. etc.
Ik heb echt bewust moeten kiezen voor het idee dat hij belangrijker was dan mijn werk, dat het moederschap een belangrijker rol in mijn leven was dan die van wetenschapper. Alles voelt beter nu ik dat durf te denken, ik ben helemaal opnieuw verliefd geworden op hem. Ik neem meer tijd voor hem - vandaag was hij vrij en hebben we uitgebreid getekend, toen een fietstocht gemaakt (voor het eerst op de openbare weg met zijn zijwieltjes!) en gepicknickt in het park. Daarna boodschappen en een ijsje eten, terwijl ik 's middags thuis wat heb gewerkt, afgewisseld met voetballen en pleisters plakken. Een heerlijke dag, waar we allebei van genieten!
Ik ben net weer zwanger en hoop van harte dat het me gaat lukken om me helemaal over te leveren aan mijn nieuwe kind, vanaf het begin. Dat kan pas als ik er helemaal voor kies en dat is soms heel moeilijk. Vandaag kreeg ik een zeer eervol aanbod voor een interessante baan voor volgend jaar voor naast mijn overige werkzaamheden, die eigenlijk niet te combineren is met zwangerschap, maar ik ben zo'n type die dat dan op een of andere manier toch wil regelen. Misschien mezelf maar eens toespreken.
Samenvattend: ik kan liefhebben, althans voldoende voor betekenisvolle relaties met vrienden, familie, man en kind. Maar dat laatste stukje blijft moeilijk, voor mij en de mensen om me heen. Ik hoop het ooit nog te leren, maar zou niet weten hoe.
Ik vind het ook een heel moeilijke vraag, Eleonora, waar ik lang over nagedacht heb en aarzelend over schrijf. Ik denk dat ik, zeker vergeleken met de meeste vrouwen die hier hun verhaal hebben gedaan, een liefdevolle opvoeding heb gehad - maar wel op mijn ouders' voorwaarden. Er werd dus wel geknuffeld, ze konden hartelijk zijn en waren trots op bepaalde dingen. Maar de angst om een fout te maken en die liefde te verspelen bleef altijd levensgroot op de achtergrond aanwezig. Wat ik daaraan heb overgehouden is een angst dat mijn 'diepste ik' niet goed genoeg is, dat die altijd waakzaam moet zijn om geen fouten te maken. Het is een soort controlepost, die nooit onbemand mag blijven. Het resultaat hiervan is dat ik weliswaar hartelijk kan liefhebben, maar heel veel moeite heb om me helemaal te geven. Wat als ik de controle verlies?
Dit merk ik in vriendschappen, seks, liefdesrelaties en zelfs in mijn relatie met mijn zoon. Net of ik bang ben voor de echte intimiteit, het vergroeien met iemand, en dus ook je lot in handen leggen van de ander. Er blijft een soort afstand. Dat maakt mijn leven wel minder mooi, in sommige opzichten. Wel doet het me goed om te ervaren dat de liefde van de mensen om mij heen onvoorwaardelijk is (voor zover ik dat durf te geloven). Zeker in de verhouding met mijn zoon heb ik heel hard geprobeerd me onvoorwaardelijk te geven, en dat is de laatste jaren veel beter gelukt dan de eerste. Moeder worden was voor mij een goede en harde les. Als jij afstand houdt, doet je kind dat ook. Ik was erg bang dat hij mijn leven zou overnemen (en dat er dan niks meer van terecht zou komen, horen jullie de controlepostpropaganda?!) en lette er dus vooral goed op dat er voldoende opvang was zodat ik genoeg kon werken etc. etc.
Ik heb echt bewust moeten kiezen voor het idee dat hij belangrijker was dan mijn werk, dat het moederschap een belangrijker rol in mijn leven was dan die van wetenschapper. Alles voelt beter nu ik dat durf te denken, ik ben helemaal opnieuw verliefd geworden op hem. Ik neem meer tijd voor hem - vandaag was hij vrij en hebben we uitgebreid getekend, toen een fietstocht gemaakt (voor het eerst op de openbare weg met zijn zijwieltjes!) en gepicknickt in het park. Daarna boodschappen en een ijsje eten, terwijl ik 's middags thuis wat heb gewerkt, afgewisseld met voetballen en pleisters plakken. Een heerlijke dag, waar we allebei van genieten!
Ik ben net weer zwanger en hoop van harte dat het me gaat lukken om me helemaal over te leveren aan mijn nieuwe kind, vanaf het begin. Dat kan pas als ik er helemaal voor kies en dat is soms heel moeilijk. Vandaag kreeg ik een zeer eervol aanbod voor een interessante baan voor volgend jaar voor naast mijn overige werkzaamheden, die eigenlijk niet te combineren is met zwangerschap, maar ik ben zo'n type die dat dan op een of andere manier toch wil regelen. Misschien mezelf maar eens toespreken.
Samenvattend: ik kan liefhebben, althans voldoende voor betekenisvolle relaties met vrienden, familie, man en kind. Maar dat laatste stukje blijft moeilijk, voor mij en de mensen om me heen. Ik hoop het ooit nog te leren, maar zou niet weten hoe.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:04
Ik vind jouw verhaal ook erg ontroerend Miss Mara. Wat kun jij je goed verwoorden zeg!
Wel knap dat je toch aan kinderen bent begonnen, ik had die moed niet. Ik heb me 7 jaar geleden laten steriliseren, niet alleen vanwege mijn jeugd maar ook vanwege mijn ietwat wrakke lijf, maar nu ik bijna 40 ben begint het ineens te kriebelen. Ineens vind ik kinderen leuk (huh?) en kan ik straalverliefd worden op een kindersnoetje op tv of in een winkel.
Nog knapper dat je je eigen tekortkomingen zag en er iets mee doet, dat je meer tijd in je kind steekt. Dat moet zich toch op de lange duur terugbetalen...toch?
Petje af!
Wel knap dat je toch aan kinderen bent begonnen, ik had die moed niet. Ik heb me 7 jaar geleden laten steriliseren, niet alleen vanwege mijn jeugd maar ook vanwege mijn ietwat wrakke lijf, maar nu ik bijna 40 ben begint het ineens te kriebelen. Ineens vind ik kinderen leuk (huh?) en kan ik straalverliefd worden op een kindersnoetje op tv of in een winkel.
Nog knapper dat je je eigen tekortkomingen zag en er iets mee doet, dat je meer tijd in je kind steekt. Dat moet zich toch op de lange duur terugbetalen...toch?
Petje af!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 22:49
Wat mooi MissMara en wat dapper om dat zo eerlijk onder ogen te zien van jezelf. En wat ontroerend wat je vertelde over je relatie Setter.
Ik realiseerde me daarstraks dat het ook vooral mijn dochter is die me echt weer "interactief" heeft gemaakt met mensen. Ik heb me er volledig aan overgegeven vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik denk omdat ik en niet wilde dat mijn kind zich ooit ongeliefd of ongewenst zou voelen en omdat ik wist dat ze van mij was. En dat bedoel ik niet in de hebberige zin maar meer dat het een gift was voor hopelijk de komende jaren en dat ik daar zo gewetensvol en liefdevol mee om moet gaan als ik maar kan.
Alle liefde die ik in me had maar waarmee ik me zo verlegen voelde, waarvan ik dacht: daar zit niemand op te wachten, daar verlangt niemand naar, is toen losgekomen. Er was iemand aan wie ik het durfde te geven zonder te denken dat het teveel was. Sindsdien kloppen binnen- en buitenkant veel meer, ik voelde me vaak gevangen in mijn lichaam en onzekerheden voor die tijd.
Ik laat haar aan de ene kant makkelijk los, ik vind het heerlijk om haar ouder te zien worden inclusief alle ontwikkelingen. Tegelijkertijd loopt er nog steeds een emotionele navelstreng en die is langer geworden maar hij blijft. Ik vind het heerlijk om haar dan plots op schoot te nemen, dood te knuffelen en te voelen dat we weer heel even net zo dicht verbonden zijn als toen ik haar in mijn buik dichtbij mijn hart droeg. Ik denk dat dat een groot stuk in mij vanzelf geheeld heeft.
Ik realiseerde me daarstraks dat het ook vooral mijn dochter is die me echt weer "interactief" heeft gemaakt met mensen. Ik heb me er volledig aan overgegeven vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik denk omdat ik en niet wilde dat mijn kind zich ooit ongeliefd of ongewenst zou voelen en omdat ik wist dat ze van mij was. En dat bedoel ik niet in de hebberige zin maar meer dat het een gift was voor hopelijk de komende jaren en dat ik daar zo gewetensvol en liefdevol mee om moet gaan als ik maar kan.
Alle liefde die ik in me had maar waarmee ik me zo verlegen voelde, waarvan ik dacht: daar zit niemand op te wachten, daar verlangt niemand naar, is toen losgekomen. Er was iemand aan wie ik het durfde te geven zonder te denken dat het teveel was. Sindsdien kloppen binnen- en buitenkant veel meer, ik voelde me vaak gevangen in mijn lichaam en onzekerheden voor die tijd.
Ik laat haar aan de ene kant makkelijk los, ik vind het heerlijk om haar ouder te zien worden inclusief alle ontwikkelingen. Tegelijkertijd loopt er nog steeds een emotionele navelstreng en die is langer geworden maar hij blijft. Ik vind het heerlijk om haar dan plots op schoot te nemen, dood te knuffelen en te voelen dat we weer heel even net zo dicht verbonden zijn als toen ik haar in mijn buik dichtbij mijn hart droeg. Ik denk dat dat een groot stuk in mij vanzelf geheeld heeft.
woensdag 11 juni 2008 om 00:18
[quote]MissMara schreef op 10 juni 2008 @ 20:48:
Ik vind het ook een heel moeilijke vraag, Eleonora, waar ik lang over nagedacht heb en aarzelend over schrijf. Ik denk dat ik, zeker vergeleken met de meeste vrouwen die hier hun verhaal hebben gedaan, een liefdevolle opvoeding heb gehad - maar wel op mijn ouders' voorwaarden. Er werd dus wel geknuffeld, ze konden hartelijk zijn en waren trots op bepaalde dingen. Maar de angst om een fout te maken en die liefde te verspelen bleef altijd levensgroot op de achtergrond aanwezig. Wat ik daaraan heb overgehouden is een angst dat mijn 'diepste ik' niet goed genoeg is, dat die altijd waakzaam moet zijn om geen fouten te maken. Het is een soort controlepost, die nooit onbemand mag blijven. Het resultaat hiervan is dat ik weliswaar hartelijk kan liefhebben, maar heel veel moeite heb om me helemaal te geven. Wat als ik de controle verlies?
Wat dan MissMara? Wat is het ergste dat dan kan gebeuren? Dat je pijn en verdriet hebt, teleurgesteld bent? Dat iemand je kan kwetsen.
Pas als je jezelf helemaal vertrouwt, onvoorwaardelijk van jezelf houdt, kun je jezelf helemaal geven. Dan weet je dat, wat er ook gebeurt, je altijd jezelf nog hebt. En dat dat genoeg is.
Prachtig mooi topic dit
liefs,
dubio
Ik vind het ook een heel moeilijke vraag, Eleonora, waar ik lang over nagedacht heb en aarzelend over schrijf. Ik denk dat ik, zeker vergeleken met de meeste vrouwen die hier hun verhaal hebben gedaan, een liefdevolle opvoeding heb gehad - maar wel op mijn ouders' voorwaarden. Er werd dus wel geknuffeld, ze konden hartelijk zijn en waren trots op bepaalde dingen. Maar de angst om een fout te maken en die liefde te verspelen bleef altijd levensgroot op de achtergrond aanwezig. Wat ik daaraan heb overgehouden is een angst dat mijn 'diepste ik' niet goed genoeg is, dat die altijd waakzaam moet zijn om geen fouten te maken. Het is een soort controlepost, die nooit onbemand mag blijven. Het resultaat hiervan is dat ik weliswaar hartelijk kan liefhebben, maar heel veel moeite heb om me helemaal te geven. Wat als ik de controle verlies?
Wat dan MissMara? Wat is het ergste dat dan kan gebeuren? Dat je pijn en verdriet hebt, teleurgesteld bent? Dat iemand je kan kwetsen.
Pas als je jezelf helemaal vertrouwt, onvoorwaardelijk van jezelf houdt, kun je jezelf helemaal geven. Dan weet je dat, wat er ook gebeurt, je altijd jezelf nog hebt. En dat dat genoeg is.
Prachtig mooi topic dit
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 11 juni 2008 om 17:23
Jullie zijn allemaal wel een heel stuk ouder geloof ik. 44, bijna 40. Best beangstigend als ik dan zie hoe jullie er nog mee bezig zijn en wat voor lange weg ik nog te gaan heb.
Mooie tekst ook idd Setter!
Feliciaatje, zo zie je maar hoe belangrijk anderen in een kinderleven kunnen zijn als het thuis niet zo lekker loopt. En ik ben het (alweer) met Setter eens MissMara, ik vind het knap van je dat je zelf wel een kind hebt. Fijn dat jullie gelukkig zijn samen. Dat geldt natuurlijk ook voor jou Feliciaatje.
Mooie tekst ook idd Setter!
Feliciaatje, zo zie je maar hoe belangrijk anderen in een kinderleven kunnen zijn als het thuis niet zo lekker loopt. En ik ben het (alweer) met Setter eens MissMara, ik vind het knap van je dat je zelf wel een kind hebt. Fijn dat jullie gelukkig zijn samen. Dat geldt natuurlijk ook voor jou Feliciaatje.
woensdag 11 juni 2008 om 17:31
Ik ben nu 30 en ik ben me erg bewust geworden van de consequenties van alles tussen mijn 22ste en 24ste. Mijn man ontmoet, een kind gekregen, dat heeft al een hoop veranderd. Ik heb de afgelopen 6 jaar lopen worstelen met alles maar het is vooral de afgelopen 2 jaar geweest dat het zo intensief en tot op het bot is geweest. Ik heb het ergste gehad geloof ik, zo diep val ik nooit meer, dat zou niet eens meer kunnen. Daarnaast heb ik geen therapie gehad, dat had me misschien veel kunnen helpen.
Dus het komt wanneer het komt en je bent er niet 1, 2, 3 doorheen maar het groeit vanzelf als je wil. Zeker naarmate je zelfvertrouwen groeit denk ik. En met lieve, betrokken mensen om je heen is dat veel makkelijker.
Je lijkt me zo'n lieverd, een dikke .
Dus het komt wanneer het komt en je bent er niet 1, 2, 3 doorheen maar het groeit vanzelf als je wil. Zeker naarmate je zelfvertrouwen groeit denk ik. En met lieve, betrokken mensen om je heen is dat veel makkelijker.
Je lijkt me zo'n lieverd, een dikke .
woensdag 11 juni 2008 om 17:42
Oh, ehm... dankje.
Ik denk eigenlijk ook wel dat ik het ergste gehad heb. Ik ben wel jong (23), maar ik ben hier wel al jaren mee bezig. Ook zonder therapie overigens. Dat heb ik vanaf mijn geboorte tot mijn 18e gehad en ik was blij het eindelijk te kunnen stoppen. De enige die me zowaar geholpen heeft, werd van de klus afgehaald omdat ze vonden dat ze over de grens ging door mij ook in haar persoonlijke leven binnen te laten. Beetje jammer, want bij mij kan het gewoonweg niet van een kant komen.
Voor de nieuwgsgierigen, ik heb nog geen mail teruggekregen van de moeder van m'n vriend.
Ik denk eigenlijk ook wel dat ik het ergste gehad heb. Ik ben wel jong (23), maar ik ben hier wel al jaren mee bezig. Ook zonder therapie overigens. Dat heb ik vanaf mijn geboorte tot mijn 18e gehad en ik was blij het eindelijk te kunnen stoppen. De enige die me zowaar geholpen heeft, werd van de klus afgehaald omdat ze vonden dat ze over de grens ging door mij ook in haar persoonlijke leven binnen te laten. Beetje jammer, want bij mij kan het gewoonweg niet van een kant komen.
Voor de nieuwgsgierigen, ik heb nog geen mail teruggekregen van de moeder van m'n vriend.
woensdag 11 juni 2008 om 22:45
Jeetje wat een indrukwekkende verhalen hier.
Typisch ook dat ik dergelijke verhalen langs een soort meetlat-van-de-(on)gelukkige-jeugd leg. Ken je dat? Dat je een beetje de positie van je eigen jeugd gaat zitten bepalen ten opzichte van de hier vertelde ervaringen?
Bij mij waren bepaalde onderdelen van mijn jeugd ook geen pretje, maar er is wel van mij gehouden en - met name - mijn moeder heeft goed werk verricht m.b.t. mijn jeugd. In vergelijking met sommigen van jullie heb ik eigenlijk gewoon een prima jeugd gehad. Stukje relativering op zijn tijd kan geen kwaad.
Dit topic lezend dwaalden mijn gedachten af naar het topic 'Waarom kinderen' bij actueel. Vragen die bij mij opkwamen; 'Waarom wilden jullie ouders kinderen?' Voor de (meeste!) mensen die in dat betreffende topic reageerden was het zo vanzelfsprekend dat je van je kind houdt en dat er een natuurlijk zorginstinct bestaat. Ook de term onvoorwaardelijke liefde werd genoemd. Hoe ervaren jullie dat trouwens? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk? Houden jullie ondanks alles nog van je ouders? Zou het stellen van een aantal voorwaarden soms misschien helemaal geen kwaad kunnen?
Spammie, ook ik ben ontroerd door jouw pogingen je kwetsbaarheid te tonen aan je schoonmoeder en de wijze waarop zij daarop reageert! Ik vind het echt zo dapper van je.
Het lijkt me zo moeilijk om enerzijds je open te stellen voor liefde en anderzijds jezelf niet helemaal te verliezen in die liefde.
Setter, jij geeft aan door je man jezelf te zijn geworden. Prachtig dat de liefde van een man dat kan doen. Maar stel.... als hij je om wat voor reden dan ook zou verlaten, zou je dan jezelf weer verliezen? Of ben je sterk genoeg om ook alleen jezelf te kunnen zijn?
Lieve meiden allemaal een dikke
Typisch ook dat ik dergelijke verhalen langs een soort meetlat-van-de-(on)gelukkige-jeugd leg. Ken je dat? Dat je een beetje de positie van je eigen jeugd gaat zitten bepalen ten opzichte van de hier vertelde ervaringen?
Bij mij waren bepaalde onderdelen van mijn jeugd ook geen pretje, maar er is wel van mij gehouden en - met name - mijn moeder heeft goed werk verricht m.b.t. mijn jeugd. In vergelijking met sommigen van jullie heb ik eigenlijk gewoon een prima jeugd gehad. Stukje relativering op zijn tijd kan geen kwaad.
Dit topic lezend dwaalden mijn gedachten af naar het topic 'Waarom kinderen' bij actueel. Vragen die bij mij opkwamen; 'Waarom wilden jullie ouders kinderen?' Voor de (meeste!) mensen die in dat betreffende topic reageerden was het zo vanzelfsprekend dat je van je kind houdt en dat er een natuurlijk zorginstinct bestaat. Ook de term onvoorwaardelijke liefde werd genoemd. Hoe ervaren jullie dat trouwens? Is de liefde voor je ouders onvoorwaardelijk? Houden jullie ondanks alles nog van je ouders? Zou het stellen van een aantal voorwaarden soms misschien helemaal geen kwaad kunnen?
Spammie, ook ik ben ontroerd door jouw pogingen je kwetsbaarheid te tonen aan je schoonmoeder en de wijze waarop zij daarop reageert! Ik vind het echt zo dapper van je.
Het lijkt me zo moeilijk om enerzijds je open te stellen voor liefde en anderzijds jezelf niet helemaal te verliezen in die liefde.
Setter, jij geeft aan door je man jezelf te zijn geworden. Prachtig dat de liefde van een man dat kan doen. Maar stel.... als hij je om wat voor reden dan ook zou verlaten, zou je dan jezelf weer verliezen? Of ben je sterk genoeg om ook alleen jezelf te kunnen zijn?
Lieve meiden allemaal een dikke
Ik geloof niet meer in sprookjes.
donderdag 12 juni 2008 om 06:52
Dat relativeren probeer ik ook. Maar eigenlijk is het natuurlijk niet te vergelijken. We zijn allemaal beschadigd.
Mijn ex-moeder wilde geen kinderen. Ze was 16 toen ze erachter kwam al vijf maanden zwanger te zijn (zus, daarna ook in pleeggezin opgegroeit). En ook bij mij kwam ze (18) er veel te laat achter om nog abortus te kunnen plegen. En zoals in dat topic ook al gezegd, geloof ik niet dat onvoorwaardelijke liefde zo vanzelfsprekend is als daar gezegd werd.
Mijn ex-moeder wilde geen kinderen. Ze was 16 toen ze erachter kwam al vijf maanden zwanger te zijn (zus, daarna ook in pleeggezin opgegroeit). En ook bij mij kwam ze (18) er veel te laat achter om nog abortus te kunnen plegen. En zoals in dat topic ook al gezegd, geloof ik niet dat onvoorwaardelijke liefde zo vanzelfsprekend is als daar gezegd werd.
donderdag 12 juni 2008 om 09:14
Miss Mara, wat een mooie posting en wat ben je openhartig. Ik vind het zo geweldig dat je er echt over na hebt gedacht voordat je antwoord ging geven. Dat is ook aan je posting af te zien.
De vraag die ik stelde ís moeilijk. Dank je wel dat je jouw verhaal deelde.
Wat goed dat je bezig bent met je liefde aan te pakken voor je kind. Ik herken het als je zegt dat je bang was dat je zoon alles over zou nemen. Dat er geen ruimte meer voor jou over zou blijven. Dat had ik ook met mijn dochter. Ook ik ben een controlfreak (ik gebruik dat woord even bij gebrek aan een beter woord) en ik moest ontzettend wennen aan haar onberekenbaarheid. Begrijp je dat als ik dat zeg? Ik heb wel twee jaar moeten wennen voordat ik echt aan haar toe durfde geven.
Dat zit natuurlijk in mijn karakter, dat de boel naar mijn hand willen zetten maar ik denk ook dat ik al heel erg vroeg heb ervaren hoe vervelend het is als je ergens eigenlijk niks aan kunt doen, omdat er niemand is, werkelijk geen hond, die je in bescherming neemt. En die controle, dat zorgen dat alles gaat zoals je wil, voor zo mogelijk, in je eigen wereldje, in je eigen bestaantje, je het gevoel geeft dat je nog íets in te de melk te brokkelen hebt.
Herken jij dat?
(f)
De vraag die ik stelde ís moeilijk. Dank je wel dat je jouw verhaal deelde.
Wat goed dat je bezig bent met je liefde aan te pakken voor je kind. Ik herken het als je zegt dat je bang was dat je zoon alles over zou nemen. Dat er geen ruimte meer voor jou over zou blijven. Dat had ik ook met mijn dochter. Ook ik ben een controlfreak (ik gebruik dat woord even bij gebrek aan een beter woord) en ik moest ontzettend wennen aan haar onberekenbaarheid. Begrijp je dat als ik dat zeg? Ik heb wel twee jaar moeten wennen voordat ik echt aan haar toe durfde geven.
Dat zit natuurlijk in mijn karakter, dat de boel naar mijn hand willen zetten maar ik denk ook dat ik al heel erg vroeg heb ervaren hoe vervelend het is als je ergens eigenlijk niks aan kunt doen, omdat er niemand is, werkelijk geen hond, die je in bescherming neemt. En die controle, dat zorgen dat alles gaat zoals je wil, voor zo mogelijk, in je eigen wereldje, in je eigen bestaantje, je het gevoel geeft dat je nog íets in te de melk te brokkelen hebt.
Herken jij dat?
(f)
