Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 8 juni 2008 om 14:19
zondag 8 juni 2008 om 14:34
Verzonden!
Ik ben het overigens met Setter eens Perel. Ik vind het enorm knap dat je omwille van je zus, opnieuw met de gebeurtenissen bezig bent. Het zal goed zijn voor de verwerking, je kunt het delen, er is iemand die het begrijpt en je kan zeggen dat het niet aan jou lag. Maar toch is het altijd moeilijk.
Ik ben het overigens met Setter eens Perel. Ik vind het enorm knap dat je omwille van je zus, opnieuw met de gebeurtenissen bezig bent. Het zal goed zijn voor de verwerking, je kunt het delen, er is iemand die het begrijpt en je kan zeggen dat het niet aan jou lag. Maar toch is het altijd moeilijk.
zondag 8 juni 2008 om 17:58
zondag 8 juni 2008 om 21:48
quote:Nijntje schreef op 07 juni 2008 @ 18:13:
Meiden, sterkte met jullie jeugd een plek geven, ik denk dat dat niet makkelijk is. Vooral Feliciaatje bewonder ik daarin, hoe sterk zij nu overkomt.
Lief van je Nijn om dat te zeggen. Ik ben gewoon onkruid, met geen mogelijkheid uit te roeien . Ik weet niet of dat sterk is, misschien eerder stronteigenwijs haha. Klinkt trouwens nog best frustrerend bij tijd en wijle, je moeder. Gemanipuleerd worden is niet leuk, zeker niet door je eigen moeder. Fijn dat ze verder wel heel lief is en echt van je houdt. Dan is het idd zo'n persoonlijk dingetje waarvan je soms "Grrrrr" denkt en een andere keer erom kunt lachen.
Een dikke voor iedereen die gepost heeft. Wat een hoop pijn en verdriet. Ik hoop dat iedereen op haar eigen manier een weg vindt daaruit.
Meiden, sterkte met jullie jeugd een plek geven, ik denk dat dat niet makkelijk is. Vooral Feliciaatje bewonder ik daarin, hoe sterk zij nu overkomt.
Lief van je Nijn om dat te zeggen. Ik ben gewoon onkruid, met geen mogelijkheid uit te roeien . Ik weet niet of dat sterk is, misschien eerder stronteigenwijs haha. Klinkt trouwens nog best frustrerend bij tijd en wijle, je moeder. Gemanipuleerd worden is niet leuk, zeker niet door je eigen moeder. Fijn dat ze verder wel heel lief is en echt van je houdt. Dan is het idd zo'n persoonlijk dingetje waarvan je soms "Grrrrr" denkt en een andere keer erom kunt lachen.
Een dikke voor iedereen die gepost heeft. Wat een hoop pijn en verdriet. Ik hoop dat iedereen op haar eigen manier een weg vindt daaruit.
zondag 8 juni 2008 om 21:53
Vreemd. Hoe kan iemand het nu lief vinden dat ik een mail stuur met waarom ik wil dat mijn biologische moeder niet meer leeft en dat ook nog geschreven heb? Ik moet er ook steeds van huilen als ik denk aan hoe graag zij eigenlijk deel uit wil maken van mijn leven, alleen maar omdat ik toevallig de liefde van haar zoon ben.
zondag 8 juni 2008 om 22:01
Wrs ben je een hele lieve meid dat ze dat wil Spammie . En ik begrijp je heel goed, ik heb het ook weleens tegen mijn man en beste vriendin gezegd dat het een opluchting zal zijn wanneer mijn moeder sterft. Dat is geen dood wensen, het is een verlangen naar ervan vrij zijn denk ik.
Ik voel zelfs dat nu steeds minder, het heeft allemaal steeds minder vat op me. Maar ik heb me daar nooit bezwaard over gevoeld, dat ik het zo voelde. Hooguit dat dat veel zegt over hoe diep de pijn zit en hoe graag je daar vanaf wil. Dat is alleen maar heel begrijpelijk.
Ik voel zelfs dat nu steeds minder, het heeft allemaal steeds minder vat op me. Maar ik heb me daar nooit bezwaard over gevoeld, dat ik het zo voelde. Hooguit dat dat veel zegt over hoe diep de pijn zit en hoe graag je daar vanaf wil. Dat is alleen maar heel begrijpelijk.
zondag 8 juni 2008 om 23:03
Ha ha ha, Spammie, ik vind dat helemaal niet vreemd, hoor. Omdat je toevallig de liefde van haar zoon bent? Gek mens, natuurlijk wil zij deel uitmaken van jouw leven, als jij de vrouw bent waar haar eigen vlees en bloed zo gek op is. Vind ik zo klaar als een klontje. Goed van je, dat je die email gestuurd hebt!
.
zondag 8 juni 2008 om 23:13
Spammie, wat fijn om te horen dat je je kwetsbaarheid hebt laten zien aan je schoonmoeder, en dan nog wel zo'n warme reactie! Ze heeft gelijk, je hebt haar in je leven gelaten... spannend, en dapper van je om dat te doen. Ik snap ook wel dat ze dat lief vindt hoor, dat je zoveel moeite gedaan hebt om je ervaringen en positie uit te leggen tegenover haar.
En het gaat vast om meer dan alleen haar schoondochter willen begrijpen, ik sluit me bij Mariannanas aan. Juist door je te laten zien op deze manier kan ze ook steeds meer van jou als mens gaan houden! En zo echt begrijpen wat haar zoon in je ziet.
En het gaat vast om meer dan alleen haar schoondochter willen begrijpen, ik sluit me bij Mariannanas aan. Juist door je te laten zien op deze manier kan ze ook steeds meer van jou als mens gaan houden! En zo echt begrijpen wat haar zoon in je ziet.
maandag 9 juni 2008 om 00:58
quote:Feliciaatje schreef op 08 juni 2008 @ 21:48:
[...]
Lief van je Nijn om dat te zeggen. Ik ben gewoon onkruid, met geen mogelijkheid uit te roeien . Ik weet niet of dat sterk is, misschien eerder stronteigenwijs haha.
Feliciaatje, ik vind jou zo'n kei. Ik snap best dat je bovenstaande sarcastisch bedoelde, maar zou je niet een mooie vergelijking kunnen verzinnen? Onkruid lijkt me meer iets wat je ouders misschien zouden zeggen.
Voor iedereen die hier schrijft een en een paar tranen.
dubio
[...]
Lief van je Nijn om dat te zeggen. Ik ben gewoon onkruid, met geen mogelijkheid uit te roeien . Ik weet niet of dat sterk is, misschien eerder stronteigenwijs haha.
Feliciaatje, ik vind jou zo'n kei. Ik snap best dat je bovenstaande sarcastisch bedoelde, maar zou je niet een mooie vergelijking kunnen verzinnen? Onkruid lijkt me meer iets wat je ouders misschien zouden zeggen.
Voor iedereen die hier schrijft een en een paar tranen.
dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juni 2008 om 17:29
Oh, ennehh Spammie, realiseer je goed in wat voor warm bad je bent gevallen met je schoonmoeder. Koester haar, er zijn nl. schoonmoeders die totáál geen moeite doen om hun schoonkinderen te leren kennen!
Ik denk dat je een ontroerende en mooie tijd tegemoet gaat.
En dat je zo over je moeder denkt: dat is volkomen normaal hoor!
Sterkte meissie.....
Setter
Ik denk dat je een ontroerende en mooie tijd tegemoet gaat.
En dat je zo over je moeder denkt: dat is volkomen normaal hoor!
Sterkte meissie.....
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 9 juni 2008 om 18:09
Spammiepammiepoemie, je bent een kampioen. Ik heb niks met het EK voetbal maar het EK Dappere Dodo heb jij voor mij gewonnen. Geweldig dat je die mail hebt gestuurd.
Feliciaatje, ik ben zo trots op jou en je bent veel en je bent ook erg sterk maar wat mij betreft lijk je meer op een woestijnroos dan op onkruid. Onverwoestbaar en mooi, dat ben jij voor mij.
Miss Mara, Perel, Setterke
Vraag van mij, van wie en hoe hebben jullie leren liefhebben? Jullie zijn alledrie verstandig, intelligent en sociaal vaardig, in ieder geval hier op het forum ken ik de meeste van jullie al hele weloverwogen posters.
Hoe en (misschien) van wie hebben jullie dat dan toch geleerd, ondanks dat je dat niet van huis meekreeg?
Feliciaatje, ik ben zo trots op jou en je bent veel en je bent ook erg sterk maar wat mij betreft lijk je meer op een woestijnroos dan op onkruid. Onverwoestbaar en mooi, dat ben jij voor mij.
Miss Mara, Perel, Setterke
Vraag van mij, van wie en hoe hebben jullie leren liefhebben? Jullie zijn alledrie verstandig, intelligent en sociaal vaardig, in ieder geval hier op het forum ken ik de meeste van jullie al hele weloverwogen posters.
Hoe en (misschien) van wie hebben jullie dat dan toch geleerd, ondanks dat je dat niet van huis meekreeg?
maandag 9 juni 2008 om 18:14
Voor diegenen die ik vergeten ben trouwens ook een he....Ik ben doodop en heb niet alle namen meer paraat.
Nog even over mijn vraag; mocht het een heel verhaal zijn en je hebt er zin in, hou je dan niet in, ik ga elke letter lezen want ik ben zo benieuwd hoe jullie hebben geleerd wat liefde is. Want dat weten jullie, al is het voor de een wat makkelijker dan voor de ander.
Spammie, het woord ex-moeder gaat dwars door me heen, maar ik begrijp helemaal wat je er mee wil zeggen. Krachtiger dan op die manier kan het niet.
Nog even over mijn vraag; mocht het een heel verhaal zijn en je hebt er zin in, hou je dan niet in, ik ga elke letter lezen want ik ben zo benieuwd hoe jullie hebben geleerd wat liefde is. Want dat weten jullie, al is het voor de een wat makkelijker dan voor de ander.
Spammie, het woord ex-moeder gaat dwars door me heen, maar ik begrijp helemaal wat je er mee wil zeggen. Krachtiger dan op die manier kan het niet.
maandag 9 juni 2008 om 19:05
Wat een reacties weer! Hartelijk dank allemaal (en het is niet eens mijn topic...).
Feliciaatje, misschien is dat het idd. Ik zie gewoon geen andere oplossing dan dat haar zelfmoordpogingen mis gaan, waardoor ze overlijdt en mijn 15-jarige zusje nog een beetje een kans op een normale jeugd krijgt.
Mariannanas, zo logisch is dat voor mij niet. Moederliefde en familiebanden zeggen me heel weinig, niks eigenlijk.
MissMara, spannend is het zeker. Ik ben benieuwd waar het op uitloopt allemaal. Al voel ik me momenteel ook een beetje een reintegratieproject wat betreft functioneren binnen een gezinssituatie.
Setter, ik weet het. Ook voor wij een relatie hadden vond ik haar al een leuke moeder. Ze interesseert zich in iedereen eigenlijk, ook in onze (jeugd)vrienden.
Eleonora, heel simpel. Boeken, films en dieren! Dieren geven onvoorwaardelijke liefde. Mensen zijn in mijn ogen altijd gemeen en bedriegend geweest. Ik kan ook niet zonder katten, heb er ondertussen vier. En als ik buiten ben moet ik de buurtpoezen ook altijd knuffelen. Mijn sociale vaardigheid valt eigenlijk best tegen. Maar ik heb gezien hoe ik niet wil zijn en zo probeer ik dus ook niet te zijn. Ik ben bijvoorbeeld ook heel serieus in liefdesrelaties, omdat zij dat niet was. En ex-moeder. Ja, ik kan haar geen moeder noemen, ik krijg het gewoon niet m'n mond uit of onder m'n vingers vandaan. Ze is geen moeder... en we zijn gescheiden.
Zo, en nu ga ik weer verder met voetbal kijken!
Feliciaatje, misschien is dat het idd. Ik zie gewoon geen andere oplossing dan dat haar zelfmoordpogingen mis gaan, waardoor ze overlijdt en mijn 15-jarige zusje nog een beetje een kans op een normale jeugd krijgt.
Mariannanas, zo logisch is dat voor mij niet. Moederliefde en familiebanden zeggen me heel weinig, niks eigenlijk.
MissMara, spannend is het zeker. Ik ben benieuwd waar het op uitloopt allemaal. Al voel ik me momenteel ook een beetje een reintegratieproject wat betreft functioneren binnen een gezinssituatie.
Setter, ik weet het. Ook voor wij een relatie hadden vond ik haar al een leuke moeder. Ze interesseert zich in iedereen eigenlijk, ook in onze (jeugd)vrienden.
Eleonora, heel simpel. Boeken, films en dieren! Dieren geven onvoorwaardelijke liefde. Mensen zijn in mijn ogen altijd gemeen en bedriegend geweest. Ik kan ook niet zonder katten, heb er ondertussen vier. En als ik buiten ben moet ik de buurtpoezen ook altijd knuffelen. Mijn sociale vaardigheid valt eigenlijk best tegen. Maar ik heb gezien hoe ik niet wil zijn en zo probeer ik dus ook niet te zijn. Ik ben bijvoorbeeld ook heel serieus in liefdesrelaties, omdat zij dat niet was. En ex-moeder. Ja, ik kan haar geen moeder noemen, ik krijg het gewoon niet m'n mond uit of onder m'n vingers vandaan. Ze is geen moeder... en we zijn gescheiden.
Zo, en nu ga ik weer verder met voetbal kijken!
maandag 9 juni 2008 om 22:15
quote:Spammie schreef op 09 juni 2008 @ 19:05:
zusje nog een beetje een kans op een normale jeugd krijgt.
Mariannanas, zo logisch is dat voor mij niet. Moederliefde en familiebanden zeggen me heel weinig, niks eigenlijk.
Nee, Spammie, dat was mij al duidelijk, dat het voor jou niet logisch is, en dat vind ik dan weer zo logisch als wat. Ik zeg je alleen, als moeder, dat ik het me ontzettend goed kan voorstellen van je schoonmoeder, dat ze de liefde van haar zoon in haar hart wil sluiten. Ze klinkt als een fijn mens. En jij bent een fijn mens dat je de moeite hebt genomen om haar een kijkje in je leven te gunnen.
Ik hoop dat jij en je schoonmoeder een mooie tijd samen tegemoet gaan!
zusje nog een beetje een kans op een normale jeugd krijgt.
Mariannanas, zo logisch is dat voor mij niet. Moederliefde en familiebanden zeggen me heel weinig, niks eigenlijk.
Nee, Spammie, dat was mij al duidelijk, dat het voor jou niet logisch is, en dat vind ik dan weer zo logisch als wat. Ik zeg je alleen, als moeder, dat ik het me ontzettend goed kan voorstellen van je schoonmoeder, dat ze de liefde van haar zoon in haar hart wil sluiten. Ze klinkt als een fijn mens. En jij bent een fijn mens dat je de moeite hebt genomen om haar een kijkje in je leven te gunnen.
Ik hoop dat jij en je schoonmoeder een mooie tijd samen tegemoet gaan!
.
maandag 9 juni 2008 om 22:18
O, en Setter: wat ik jou steeds wilde zeggen: weet jij wel dat jij mij heel erg van steun voorzien hebt, onbewust, toen mijn moeder zo ziek was? Jij had vaak goede tips zodat ik mijn moeder op een lieve manier kon steunen. Nu ik lees wat jij allemaal hebt doorgemaakt, vind ik dat des te bijzonderder, dat je de moeite nam om iemand anders' moeder te helpen.
Dit vind je vast nergens op slaan, maar ik wilde het maar gezegd hebben.
Dit vind je vast nergens op slaan, maar ik wilde het maar gezegd hebben.
.
dinsdag 10 juni 2008 om 10:20
Geniet van de liefde en aandacht van je schoonmoeder Spammie, dat kan een hoop helen . Ik moest even grinniken om je term reintegratieproject, begrijp zo goed wat je bedoelt. Het is vreemd om tot de ontdekking te komen dat de meest basale vaardigheden die voor iedereen doodnormaal zijn voor jezelf echt flink aanpoten en peentjes zweten inhouden. En ik begrijp je zorgen om je zusje, ze heeft iig jou. Onderschat dat niet, het scheelt een hoop denk ik wanneer er 1 persoon is die wel echt van je houdt.
En dankjulliewel voor de ontzettend lieve reacties op mijn onkruidopmerking, dat was niet mijn bedoeling maar het ontroerde me wel heel erg.
Gisteren zat ik er even over na te denken, over de blokkades waar ik nog in mijzelf tegenaan loop, de dingen waar ik nog wat mee moet. Ik heb mezelf de afgelopen jaren overal maar gewoon doorheengejaagd en het gaat goed met me. En toch, er zit iets. Na een tijdje peinzen en graven realiseerde ik me dat mijn hele jeugd doordrenkt is geweest van het gebrek aan liefde. En dat ik dat zo heb meegenomen, dat huist ergens in mij.
Rationeel gezien weet ik dat de mensen om mij heen me waarderen en van me houden. Maar gevoelsmatig heb ik ergens zoiets van: dat kan niet en ik ben niet genoeg of juist teveel. De breuk in mijzelf wordt steeds groter omdat ik nu wel degelijk zelfvertrouwen ervaar en me gelukkig voel. Ik weet niet of dat laatste vreemde eilandje er vanzelf uit gegooid gaat worden of dat ik daar iets voor/tegen moet doen. Als iemand een tip heeft, graag!
En je stelde een interessante vraag Leo. Ik heb er over lopen nadenken en het is moeilijk om het te beantwoorden. Ik geloof dat ik gewoon zo geboren ben. Ik heb in mijn jeugd een paar heel lieve mensen om mij heen gehad zoals mijn kleuterjuffrouw en juffrouw van de eerste en tweede klas lagere school. Niemand heeft ooit beseft hoe het was bij ons thuis, mijn ouders zijn beiden erg intelligent, charmant, innemend als ze dat willen. En ik was een vreemd meisje, gesloten en tegelijkertijd erg bewust bezig met de wereld en mensen. Ik heb het nooit als een optie overwogen om niet te houden van mensen, ik ben niet bitter geweest of dat ik veel wrok ervoer. 't Zit er gewoon niet in of zo.
Ik weet nog wel dat ik als kind heel sterk voelde dat ik van mijzelf was. Alsof ik niet verbonden was met mijn ouders. Dat was zowel eenzaam als dat het me behoed heeft van vereenzelviging met hen denk ik. Ik heb gewoon mijn eigen pad gevolgd.
En dankjulliewel voor de ontzettend lieve reacties op mijn onkruidopmerking, dat was niet mijn bedoeling maar het ontroerde me wel heel erg.
Gisteren zat ik er even over na te denken, over de blokkades waar ik nog in mijzelf tegenaan loop, de dingen waar ik nog wat mee moet. Ik heb mezelf de afgelopen jaren overal maar gewoon doorheengejaagd en het gaat goed met me. En toch, er zit iets. Na een tijdje peinzen en graven realiseerde ik me dat mijn hele jeugd doordrenkt is geweest van het gebrek aan liefde. En dat ik dat zo heb meegenomen, dat huist ergens in mij.
Rationeel gezien weet ik dat de mensen om mij heen me waarderen en van me houden. Maar gevoelsmatig heb ik ergens zoiets van: dat kan niet en ik ben niet genoeg of juist teveel. De breuk in mijzelf wordt steeds groter omdat ik nu wel degelijk zelfvertrouwen ervaar en me gelukkig voel. Ik weet niet of dat laatste vreemde eilandje er vanzelf uit gegooid gaat worden of dat ik daar iets voor/tegen moet doen. Als iemand een tip heeft, graag!
En je stelde een interessante vraag Leo. Ik heb er over lopen nadenken en het is moeilijk om het te beantwoorden. Ik geloof dat ik gewoon zo geboren ben. Ik heb in mijn jeugd een paar heel lieve mensen om mij heen gehad zoals mijn kleuterjuffrouw en juffrouw van de eerste en tweede klas lagere school. Niemand heeft ooit beseft hoe het was bij ons thuis, mijn ouders zijn beiden erg intelligent, charmant, innemend als ze dat willen. En ik was een vreemd meisje, gesloten en tegelijkertijd erg bewust bezig met de wereld en mensen. Ik heb het nooit als een optie overwogen om niet te houden van mensen, ik ben niet bitter geweest of dat ik veel wrok ervoer. 't Zit er gewoon niet in of zo.
Ik weet nog wel dat ik als kind heel sterk voelde dat ik van mijzelf was. Alsof ik niet verbonden was met mijn ouders. Dat was zowel eenzaam als dat het me behoed heeft van vereenzelviging met hen denk ik. Ik heb gewoon mijn eigen pad gevolgd.
dinsdag 10 juni 2008 om 13:50
dinsdag 10 juni 2008 om 16:26
quote:Mariannanas schreef op 09 juni 2008 @ 22:18:
O, en Setter: wat ik jou steeds wilde zeggen: weet jij wel dat jij mij heel erg van steun voorzien hebt, onbewust, toen mijn moeder zo ziek was? Jij had vaak goede tips zodat ik mijn moeder op een lieve manier kon steunen. Nu ik lees wat jij allemaal hebt doorgemaakt, vind ik dat des te bijzonderder, dat je de moeite nam om iemand anders' moeder te helpen.
Dit vind je vast nergens op slaan, maar ik wilde het maar gezegd hebben.Je hebt geen idee hoe waardevol dit compliment voor mij is, Mariannanas! Dank je wel, ik vind dit heel erg lief!
O, en Setter: wat ik jou steeds wilde zeggen: weet jij wel dat jij mij heel erg van steun voorzien hebt, onbewust, toen mijn moeder zo ziek was? Jij had vaak goede tips zodat ik mijn moeder op een lieve manier kon steunen. Nu ik lees wat jij allemaal hebt doorgemaakt, vind ik dat des te bijzonderder, dat je de moeite nam om iemand anders' moeder te helpen.
Dit vind je vast nergens op slaan, maar ik wilde het maar gezegd hebben.Je hebt geen idee hoe waardevol dit compliment voor mij is, Mariannanas! Dank je wel, ik vind dit heel erg lief!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 10 juni 2008 om 17:01
Goed, jouw vraag Eleonora. Moeilijk hoor, ik heb hier, net als Feliciaatje, gister en vandaag over lopen nadenken. Ik denk dat ik heb geleerd mezelf te zijn en lief te hebben door de onderstaande personen:
ten eerste was daar onze buurvrouw (toen ik nog klein was) bij wie ik altijd mocht komen spelen en eten. Pannenkoeken en patat, spelen in de zandbak met haar zoontjes, ik heb nog steeds contact met haar en ze is nog steeds lief.
Ten tweede was daar mijn tijdelijke schoonzus A., de vriendin van mijn oudste broer (ik was 16 toen). Zij zag wat er gaande was en nodigde mij om de haverklap uit bij haar thuis, praatte met me, begreep me. Ze was lief voor me en steunde me als ik het even niet zag zitten.
Toen het uit raakte tussen haar en mijn broer, kwam daar vriendin G., die ook dik was, net als ik. Die begreep dat ik liever niet op straat liep met een ijsje of een bakje patat, die begreep dat ik mij schaamde voor mijn buik. Die begreep dat ik echt niet in badpak over de camping wilde lopen. Een warm bad, zo voelde zij voor mij.
Ik kwam via eerdergenoemde buurvrouw bij een homeopaat terecht, een hele lieve en integere man. Iemand die mij volslagen begreep en mij gelijk gaf in mijn gevoel naar mijn moeder toe. Iemand die dwars door me heenkeek en me leerde om dingen los te laten. Hij heeft me geleerd mezelf te worden. Tegelijkertijd behandelde hij mijn schildklier en ik viel 25 kilo af, wat ook weer goed was voor mijn zelfvertrouwen. Hij is ruim 13 jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest. Helaas is hij 5 jaar geleden overleden, een paar dagen na de breuk met mijn moeder.
Ik mis hem nog steeds...
Toen ik 21 was werd ik verliefd, straaaaaaalverliefd op een vriend van mijn broer. Een relatie is het nooit geworden, ondanks het feit dat hij wel degelijk gevoelens voor mij had. Na een jeugd vol pijn door psychische mishandeling en verwaarlozing, pesterijen en minachtende rotopmerkingen thuis zowel als op school, op straat of tijdens het uitgaan, was mijn gevoel voor hem iets zo volslagen nieuws en onbekends dat ik echt niet wist wat me overkwam. Dit gevoel had ik nog nooit gehad, en ik wist ook totaal niet wat ik ermee aan moest, temeer omdat hij wel liet blijken mij ook heel erg leuk te vinden maar er niks mee deed. Heel frustrerend allemaal. We werden wel hele goeie vrienden, we brachten enorm veel tijd met elkaar door, we hadden ontzettend veel lol en af en toe hadden we hele diepe gesprekken. Hij haalde het beste in mij naar boven, ik ontdekte een humoristische kant aan mezelf, ik bleek ontzettend adrem te zijn, net als mijn broers. Ik ontdekte dat ik helemaal niet dom was zoals mijn moeder altijd beweerde, ik ontdekte....nou ja, eigenlijk teveel om op te noemen. Ik denk dat ik destijds gewoon enorm opgebloeid ben.
Ik vertrouwde hem volkomen, gunde hem alle geluk in de wereld toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het tussen ons nooit wat zou worden. Tot hij na anderhalf jaar zijn ene vriendinnetje niet kon bereiken en zijn andere vriendinnetje al maandenlang een ander vriendje bleek te hebben....en ik stomtoevallig langskwam om hem op te halen voor fitness. Hij kon zich niet beheersen en vergreep zich aan mij, halverwege bedacht hij zich en vluchtte naar boven. Het was nog net geen verkrachting, wel aanranding.
Patsboem, daar ging mijn vertrouwen in 'de man'. Mijn geest kon de hele gebeurtenis niet aan en verdrong het. Tot 10 jaar geleden. Toen kwam alles stukje bij beetje naar boven, en kon ik het gaan verwerken. Ik was inmiddels 30 en nog steeds vrijgezel. Twee jaar later was ik de woede en het verdriet aardig voorbij, en ontmoette ik mijn man. Tien jaar jonger maar vele jaren wijzer dan ik op dat moment was.
Hij heeft me leren liefhebben. Hij had engelengeduld met me, die eerste keer dat hij op onderzoek uitging onder het dekbed en ik in een onbedwingbare huilbui uitbarstte. Ik zie ons nog zitten om 3 uur 's nachts in de keuken, ik een sigaret en hij een beker warme melk voor mij maken. Naast me zittend met zijn armen om me heen om het trillen en het huilen te stoppen....
Een jongen van destijds 22 met een vriendin van 32 die zo beschadigd was. Godzijdank heeft hij een goede jeugd gehad en is hij psychisch ijzersterk, hij heeft mij geleerd hoe het voelt om te houden van iemand anders. Hij heeft me weerbaar gemaakt. Hij heeft me verlost van mijn afschuwelijke moeder. Hij is, kortgezegd, de eerste die werkelijk van me hield. Die mij het goede voorbeeld gaf en die mij inmiddels al vele duizenden keren heeft laten zien hoe geweldig hij mij vindt en hoeveel hij van mij houdt. Door hem ben ik nog meer opgebloeid, ik ben volwassen geworden, ik heb de aanranding verwerkt en ik heb vrede met de breuk met mijn ex-moeder. En ik ben af en toe een klunzige clown, een rol die prima bij mij past en waarmee ik anderen aan het lachen maak. Lachende mensen maken mij blij....
Ik ben door mijn man eindelijk MIJ geworden!
ten eerste was daar onze buurvrouw (toen ik nog klein was) bij wie ik altijd mocht komen spelen en eten. Pannenkoeken en patat, spelen in de zandbak met haar zoontjes, ik heb nog steeds contact met haar en ze is nog steeds lief.
Ten tweede was daar mijn tijdelijke schoonzus A., de vriendin van mijn oudste broer (ik was 16 toen). Zij zag wat er gaande was en nodigde mij om de haverklap uit bij haar thuis, praatte met me, begreep me. Ze was lief voor me en steunde me als ik het even niet zag zitten.
Toen het uit raakte tussen haar en mijn broer, kwam daar vriendin G., die ook dik was, net als ik. Die begreep dat ik liever niet op straat liep met een ijsje of een bakje patat, die begreep dat ik mij schaamde voor mijn buik. Die begreep dat ik echt niet in badpak over de camping wilde lopen. Een warm bad, zo voelde zij voor mij.
Ik kwam via eerdergenoemde buurvrouw bij een homeopaat terecht, een hele lieve en integere man. Iemand die mij volslagen begreep en mij gelijk gaf in mijn gevoel naar mijn moeder toe. Iemand die dwars door me heenkeek en me leerde om dingen los te laten. Hij heeft me geleerd mezelf te worden. Tegelijkertijd behandelde hij mijn schildklier en ik viel 25 kilo af, wat ook weer goed was voor mijn zelfvertrouwen. Hij is ruim 13 jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest. Helaas is hij 5 jaar geleden overleden, een paar dagen na de breuk met mijn moeder.
Ik mis hem nog steeds...
Toen ik 21 was werd ik verliefd, straaaaaaalverliefd op een vriend van mijn broer. Een relatie is het nooit geworden, ondanks het feit dat hij wel degelijk gevoelens voor mij had. Na een jeugd vol pijn door psychische mishandeling en verwaarlozing, pesterijen en minachtende rotopmerkingen thuis zowel als op school, op straat of tijdens het uitgaan, was mijn gevoel voor hem iets zo volslagen nieuws en onbekends dat ik echt niet wist wat me overkwam. Dit gevoel had ik nog nooit gehad, en ik wist ook totaal niet wat ik ermee aan moest, temeer omdat hij wel liet blijken mij ook heel erg leuk te vinden maar er niks mee deed. Heel frustrerend allemaal. We werden wel hele goeie vrienden, we brachten enorm veel tijd met elkaar door, we hadden ontzettend veel lol en af en toe hadden we hele diepe gesprekken. Hij haalde het beste in mij naar boven, ik ontdekte een humoristische kant aan mezelf, ik bleek ontzettend adrem te zijn, net als mijn broers. Ik ontdekte dat ik helemaal niet dom was zoals mijn moeder altijd beweerde, ik ontdekte....nou ja, eigenlijk teveel om op te noemen. Ik denk dat ik destijds gewoon enorm opgebloeid ben.
Ik vertrouwde hem volkomen, gunde hem alle geluk in de wereld toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het tussen ons nooit wat zou worden. Tot hij na anderhalf jaar zijn ene vriendinnetje niet kon bereiken en zijn andere vriendinnetje al maandenlang een ander vriendje bleek te hebben....en ik stomtoevallig langskwam om hem op te halen voor fitness. Hij kon zich niet beheersen en vergreep zich aan mij, halverwege bedacht hij zich en vluchtte naar boven. Het was nog net geen verkrachting, wel aanranding.
Patsboem, daar ging mijn vertrouwen in 'de man'. Mijn geest kon de hele gebeurtenis niet aan en verdrong het. Tot 10 jaar geleden. Toen kwam alles stukje bij beetje naar boven, en kon ik het gaan verwerken. Ik was inmiddels 30 en nog steeds vrijgezel. Twee jaar later was ik de woede en het verdriet aardig voorbij, en ontmoette ik mijn man. Tien jaar jonger maar vele jaren wijzer dan ik op dat moment was.
Hij heeft me leren liefhebben. Hij had engelengeduld met me, die eerste keer dat hij op onderzoek uitging onder het dekbed en ik in een onbedwingbare huilbui uitbarstte. Ik zie ons nog zitten om 3 uur 's nachts in de keuken, ik een sigaret en hij een beker warme melk voor mij maken. Naast me zittend met zijn armen om me heen om het trillen en het huilen te stoppen....
Een jongen van destijds 22 met een vriendin van 32 die zo beschadigd was. Godzijdank heeft hij een goede jeugd gehad en is hij psychisch ijzersterk, hij heeft mij geleerd hoe het voelt om te houden van iemand anders. Hij heeft me weerbaar gemaakt. Hij heeft me verlost van mijn afschuwelijke moeder. Hij is, kortgezegd, de eerste die werkelijk van me hield. Die mij het goede voorbeeld gaf en die mij inmiddels al vele duizenden keren heeft laten zien hoe geweldig hij mij vindt en hoeveel hij van mij houdt. Door hem ben ik nog meer opgebloeid, ik ben volwassen geworden, ik heb de aanranding verwerkt en ik heb vrede met de breuk met mijn ex-moeder. En ik ben af en toe een klunzige clown, een rol die prima bij mij past en waarmee ik anderen aan het lachen maak. Lachende mensen maken mij blij....
Ik ben door mijn man eindelijk MIJ geworden!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
