wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?

Ik hoop dat je het kan vinden met de IPT-er. Dat het één persoon is, sowieso. En héél erg goed in haar werk.

En heb je niet dat je veel rustiger bent als er iemand bij je is? Vreemde ogen dwingen, ook bij volwassenen. Helaas. Probeer dan maar eens een correct beeld te geven van waar jij mee worstelt.

Kalmeringsmiddelen zijn inderdaad serieuze medicatie. Zie je al voor je dat je deze levenslang gebruikt? Want wat je ook praat, oefent, beredeneert, zolang je gevoel niet meegaat met je verstandelijk best wel weten, blijf je een tijdbom.

Ik zou graag hopen dat het ooit over gaat of minder wordt, maar meid, van eerdere topics weet ik dat je al zo hard knokt om fysiek uit de weg te gaan als er escalatie dreigt. Petje af trouwens dat dat je nog lukt ook.

Je kunt haar wel vertellen wat er gaande is in je huis, heel concreet, en dan kan ze je tips geven. Of mss heeft zij korte lijntjes naar pedagogische ondersteuning. Hou wel rekening ermee dat als je alles vertelt, dat je ook een risico loopt op een AMK melding of inschakeling van Jeugdzorg -weer een ander loket, en helpt dat..-



Ik heb er zelf wel voor gekozen om dan maar met de billen bloot te gaan. Heb het idee dat Jeugdzorg en consorten toch niet zoveel kwaad kunnen bij me, mss komt er iets goeds uit. Moet toch, one way or the other.

Maar loop nu al een jaar bij het ggz en heb gespecialiseerde gezinsverzorging en het komt toch maar niet van de grond, die daadwerkelijke hulp. Waar je iets aan hebt. Want ik moet zélf vertellen wat er gaande is, vragen waar ik hulp bij nodig heb.

Heb een impulsbeheersingstraining gehad. Maar die heb jij ook al achter de rug denk ik, getuige je posts over uit een situatie stappen. Of heb je dat geheel op eigen kracht gedaan?

Die impulsbeheersingstraining hield in dat ik leerde voelen wat er gebeurde in mijn lijf tijdens woede, en dan aarden -of iets fysieks doen- om die spanning weg te doen vloeien. Net voldoende weg om niet te flippen dan.



Anyway: neem je noodzaak om hulp aan te nemen serieus. Het is fijn dat je goede dagen hebt, het is héél fijn dat je de goede dingen in je dochter kunt zien -en die zijn er omdat ze ondanks alles een veilig huis heeft-. Maar die donkere dagen/momenten zijn er ook en je kunt er beter nú iets aan doen dan nog jaren wachten..

Intiem,



Ik heb heel andere problemen gehad dan jij, maar wat me daarin wel opviel is dat hoe slimmer je zelf overkomt - en dat kom jij - en hoe beter je je uit kunt drukken, hoe minder men gelooft dat er écht een probleem is. Wat jij zelf ook al schrijft, dus. Want hee, je ziet er toch netjes uit, je praat toch helder en samenhangend, dan moet het toch allemaal wel meevallen?



Maar het valt niet mee, als ik dit topic lees. Dus ik wil je als tip geven om zelf te blijven volhouden en te blijven geloven dat er een probleem is, je ziet het met je verstand goed, volgens mij.



Die kalmeringsmiddelen vind ik trouwens wel heel heftig. Zou je geen baat hebben bij een andere therapeut en een andere therapievorm? Geen idee wat voor therapie je hebt hoor, maar je klinkt als de ideale kandidaat voor cognitieve gedragstherapie, heb je die al? Misschien in combinatie met analyse, ook al heb je geen behoefte aan wroeten, ik vond die combinatie fijn zolang de focus op gedragstherapie lag en heb er veel aan gehad. Wel bij een vrijgevestigde therapeut en niet bij GGZ, trouwens.

Oh, weet je wat me ineens te binnen schiet? Bij de shrink waar ik zat waren ook speciale "moeder-kind"groepen. Dat is groepstherapie voor jonge moeders. Ik ben daarbij afgehaakt omdat ik er depressiever uitkwam dan ik erin ging (het enige wat juist géén probleem was in mijn geval was het moederschap, dus ik trok het niet goed om terwijl ik me toch al zo rot voelde alleen maar verhalen te horen over hoe zwaar het moederschap was) maar misschien zou jij er wel baat bij hebben. Van de twee keer dat ik er ben geweest kan ik me herinneren dat het juist problematiek was als de jouwe die werd behandeld, jouw openingspost zeg maar. Het was trouwens therapie waarbij je de ene keer zonder kind en de andere keer mét kind moest komen. Ik ben nooit met kind geweest want toen was ik al afgehaakt, maar ik begreep dat de sessies mét kind bedoeld waren om op een positievere manier naar je kind te leren kijken enzo.



Misschien zou dat ook wel wat voor jou zijn, misschien moet je eens informeren of dat soort therapiegroepen er bij jou ook zijn?

seresta bij zo'n jonge meid...?

Heb je dat al eens vaker gebruikt? Kijk anders eerst maar eens hoe je erop reageert, voordat je het gebruikt wanneer je alleen bent met dochter, je kunt er nog al suf van worden, ieder mens reageert weer anders op dat pilletje.

verder natuurlijk veel succes met dit alles!!

Hee Intiem,



Ik heb net even voor je zitten googlen, en die cursus waar ik het over had wordt ook door GGZ aangeboden, ik ben wat dingen tegengekomen die ongeveer hetzelfde klinken. O.a. een cursus "depressieve moeders" voor moeders van babies en peuters, en een cursus "mijn peuter en ik" en nog een paar van dat soort groepen. Die depressieve moeder groep klinkt ongeveer hetzelfde als waar ik het over had, die is niet zozeer gericht op opvoedingsondersteuning maar veel meer op omgaan met je eigen psychiatrische aandoening in combinatie met het moederschap.



Misschien is het raadzaam om daar eens naar te informeren bij jouw GGZ, al was het maar om irl herkenning te vinden bij andere moeders die ook met vergelijkbare problematiek kampen. Ik las op een website voor GGZ medewerkers dat het vooral gericht is op het schuldgevoel dat moeders met psychische problemen hebben en het gevoel van falen dat ze hebben. En op die site zag ik dat het ook bij de GGZ een combi is van groepstherapie en een speelgroep met je kind.

Hoe gaat het vandaag trouwens?

Ik geloof dat AMK een brug te ver was en is. Bij mij is wel heel erg aangedrongen op inschakeling van Jeugdzorg, als het kan vrijwillig, als ik niet zou meewerken zou het ggz mogelijk zelf hen inschakelen -en weet niet of dat via een melding bij het AMK -meldpunt kindermishandeling- zou lopen of gewoon rechtstreeks kon.



Gezinsverzorging: het kost me moeite om de opvoedingsondersteuning eruit te halen. Mijn huis is ook een puinzooi en dan is het verleidelijk om eerst die praktische zooi aan kant te werken en dan pas me te richten op de opvoeding. Wanneer ze er is gebeurt er niets -lees: verlies ik mijn geduld niet want dat doe ik pas als ze weg is en de dag lang is geweest-

In de 6 to 8 keer dat ze is geweest hebben we één gesprek gehad dat specifiek over de kinderen ging. Ik moet het dus zélf op de agenda zetten en daar schort het nogal aan, ook omdat ik incidenten al gauw vergeet als ze voorbij zijn.



Heb vanochtend wel een gesprek gehad bij het ggz: ik word aangemeld voor observatie -en behandeling- vanuit het ggz thuis. Dat moet dan het voortraject zijn naar een aanmelding bij jeugdzorg.



Blijf het allemaal heel lastig vinden. Ik weet het wel, verstandelijk, en wat moet zo'n begeleider je dan nog leren.

-ehm, structuur, misschien... en tien schoppen onder mijn kont-



Ik denk dat je trouwens zélf de vragen moet stellen. Wat zijn jouw problemen en wat kunnen zij daarin voor jou betekenen. Wachten op vragen van hun zijde heeft weinig zin.

quote:[message=1611413,noline]intiem schreef op 02 juli 2008 Toen vriend voet over de drempel zette, begon ze zich wel inene helemaal te laten gaan in raar doen en janken en dat vind ik dan ook wel stom van haar. Denk ik echt, doe es normaal, wat is dat nou voor raar gedrag?!Ik vind dit eerlijk gezegd juist heel normaal. Je had een behoorlijk ontspannen dagje met je dochtertje; ze voelde zich veilig en op haar gemak. Zij heeft natuurlijk (op bewust of onbewust niveau) nog wel een hele nare herinnering aan jouw uit je dak gaan van afgelopen zondag (nog maar zeeeer kort geleden) tegen je vriend. Dus voor haar is het idee dat jij en hij weer bij elkaar zijn in een ruimte, niet bepaald geruststellend; wat als mama opeens weer zo vreselijk boos wordt op papa?

Dat verschilt, Intiem. Vandaag heb ik letterlijk helemaal niks gedaan. Ik had wilde plannen om met zoon op stap te gaan maar hij gaf zelf aan dat hij niet naar buiten wou en wilde thuisblijven en niet wilde aankleden. En ik had geen zin in huishouden, want veel te warm. Dus hebben we de hele dag een beetje aangerommeld, tv gekeken, samen geknutseld, beetje gekletst, wat gelezen (ik) terwijl hij aan het spelen was, beetje staan dansen, gewoon aangerommeld. Uiteindelijk wel gaan aankleden en wat gaan fietsen en boodschappen gedaan en toen was de dag wel weer om ongeveer. Maar goed, ik werk natuurlijk veel en zoon gaat al die dagen naar de BSO, dus ik geef aan dat soort dagen wel toe, hij is vaak moe op vrije dagen en ik kan me wel voorstellen dat hij soms gewoon niks wil en alleen maar wil hangen.



Andere dagen doen we ongeveer hetzelfde als jij: boodschappen, naar de bieb, samen opruimen en ik huishouden terwijl hij slaapt, speelt of tv kijkt ofzo. En weer andere dagen gaan we de hele dag op pad: dierentuin, park, kinderboerderij, naar de stad, op bezoek, dat soort dingen.



Ik pas me dus eigenlijk altijd aan zijn energie level en zijn zin aan, wil hij niks, nou dan doen we ook niks. (Maar goed, ben zelf dan ook blij met niks, ben zelf ook meestal moe dus dan komt het me wel goed uit stiekem).

Oh ja, qua verwachtingen: soms voel ik me een slechte moeder op dagen als vandaag, want dan denk ik meeen, ik had eigenlijk moeten strijken en de keuken moeten soppen en om half 9 aangekleed en opgemaakt aan het ontbijt moeten zitten, maar dat probeer ik mezelf af te leren. Ten eerste van wie "moet" het hier altijd spic en span zijn? Ja, alleen van mezelf, maar zoon boeit het niks. En ten tweede vind ik dat mijn zoon wel heel veel moet in zijn leventje, er zijn zat dagen dat hij 's ochtends al aangeeft dat hij liever thuis wil blijven maar dan moet hij ook gewoon naar school en BSO, dus op die vrije dagen probeer ik gewoon alles te laten gaan. Geen strijd, wil je niet aankleden, nou dan kleed je je niet aan, maar doen we het later wel. Ook met eten ben ik op vrije dagen idd makkelijk, ik vind het leuk om op dit soort dagen lekkere dingetjes met hem te eten, er een feestje van te maken, en op school/werkdagen doen we dan wel weer verantwoord.



Ik gedij zelf beter als ik veel moet, dan komt er altijd meer uit mijn handen (op werkdagen ruim ik nog voor mijn werk op, terwijl ik op vrije dagen echt uren over de kleinste klusjes doe). Dus onze routine is eigenlijk dat we op vrije dagen doen waar we zin in hebben en zeker nu zoon schoolvakantie heeft en ik merk dat hij echt moe is van het afgelopen schooljaar, ben ik ook wel erg makkelijk. Vandaag was het echt het huishouden van Jan steen en morgen doen we weer gewoon "netjes" en alles volgens de regels. ik merk trouwens aan zoon dat hij ook echt in dit ritme zit, hij doet nooit moeilijk over aankleden bijvoorbeeld, behalve als we vrij zijn.

quote:intiem schreef op 02 juli 2008 @ 23:42:

Nou, wat ik so wie so best vaak doe en ik denk niet dat andere ouders dat doen, is met dochter 's middags samen op stok. Kijk, dat je dat doet in je kraamtijd, da's normaal. Maar nu dochter drie is en nog steeds vaak 1 a 2 uur wegtukt, dan ga ik ook vaak met haar een uurtje slapen. Op vakantie al helemaal (ook vanwege alle hectiek natuurlijk). Gevoelsmatig breekt dat bij mij de dag en voel ik me iets meer opgewassen tegen de dag. Dan is het niet 1 lange lap, maar twee kortere stukken die te overzien zijn.



Weekenden zijn wel vaak voller gepland dan doordeweek. In het weekend wil ik meestal naar buiten. Ik wil eigenlijk so wie so elke dag naar buiten, want wordt helemaal van lotje getikt een hele dag binnen (da's echt een straf voor mij). Ik vind het op een of andere manier ook makkelijker om dochter bezig te houden als ik buiten ben met haar, dan dat ik binnen ben. Buiten zie je vanalles en kan ze lekker kijken enzo. Binnen is de focus dan toch sterk op mama gericht en daar kan ik dan wel eens kriegel van worden.

Hebben jullie dat ook? Het lastige is dat dochter minder buiten fan lijkt te zijn dan ik haha. Wil ik met haar naar het bos en wil ze niet : (





Hahahaha, nee hoor, ik slaap ook meestal met zoon samen 's middags. Deed mijn moeder trouwens ook, ik weet niet beter dan dat mijn moeder ook even ging tukken en zelf doe ik het dus ook nog steeds. Maar ik ben ook echt chronisch moe, kan me niet meer heugen dat ik een dag níet moe was.



Maar jij woont toch niet samen? Zijn jouw dochterdagen dan vergelijkbaar met mijn dagen, dat je ook echt 24 uur met haar alleen bent? Of zie je je vriend wel elke dag? Dat gebruik ik namelijk als excuus, hahaha. Maar zonder dollen, ik slaap dus ook vaak samen, zoon slaapt ook graag met mij samen 's middags en slaapt dan een flink gat in de dag, dus ik ga ervan uit dat hij dat nodig heeft. Vandaag hebben we niet geslapen en dan valt hij ook om 6 uur om, terwijl hij op school/werkdagen pas om half 8 naar bed gaat, dus ik ga ervan uit dat hij het echt nodig heeft.



Ik ga ook graag naar buiten maar zoon is er ook geen fan van, en ik denk dat dat ook te maken heeft met het feit dat hij zo vaak naar de opvang is. Jouw dochter gaat toch ook best veel naar de creche? Ik kan me wederom dus wel voorstellen dat die kids gewoon lekker thuis willen hangen, op crechedagen hebben ze natuurlijk ook weinig aan thuis zijn, dat is toch meestal eten-bad-slapen.



Dus nee hoor, het klinkt een beetje hetzelfde (of mijn dagen moeten ook zo abnormaal zijn, dat kan natuurlijk ook ) .

En als ik niet mee ga slapen maar zoon alleen slaapt doe ik meestal wat huishoudelijks. Want als ik met een boek ofzo op de bank ga liggen ben ik binnen no time ook vertrokken. Ik moet dus of heel erg bezig gaan, of ik val geheid in slaap.

Oh ja, we gaan wel elke dag naar buiten, weer of geen weer. Al is het maar om een boodschapje te doen of een blokje om te fietsen, ik wil wel elke dag even met zoon buiten zijn geweest, even frisse lucht happen. Vaak gaan we dus even fietsen of even voetballen op het veldje ofzo.

Ik snap een aantal dingen niet. Waarom krijg jij wel seresta en geen AD? Seresta versuft enorm en men adviseert ook nog om het te slikken als je met je kind bent. Dit is geen structurele oplossing.



Je zegt ook dingen als: wil ik met haar naar het bos, wil ze niet.

Hoe weet je dat ze niet wil? Je moet een peuter nl. geen gesloten vragen stellen want ze antwoorden heel vaak met nee, omdat ze nee zeggen spannend vinden, niet omdat ze niet naar het bos willen, want ze kunnen helemaal niet overzien dat dat bos leuk kan zijn.

Je moet gewoon zeggen: straks gaan we lekker naar het bos! Vragen en keuzes moet je beperken, want dat is solliciteren naar problemen. Als je aan je peuter vraagt: ga je mee boodschappen doen? dan moet je incalculeren dat je peuter Nee zal zeggen en dan zal je dus thuis moeten blijven. Als je Ja wilt horen moet je de vraag niet stellen.



Je zegt: Toen vriend voet over de drempel zette, begon ze zich wel inene helemaal te laten gaan in raar doen en janken en dat vind ik dan ook wel stom van haar. Denk ik echt, doe es normaal, wat is dat nou voor raar gedrag?! Ik lees hieruit dat jij het gedrag van je peuter gelijk beoordeeld (raar/ niet normaal/ stom van haar) alsof je kind dit bewust en manipulatief doet. Het is een kind van drie en het kind is waarschijnlijk moe aan het einde van een dag en krijgt een nieuwe prikkel, en ja dat kan net even een duwtje zijn om te gaan huilen.



Je zegt dat je verre wilt blijven van het meldpunt kindermishandeling, je zegt dat het zover nog niet is en dat je dat allemaal wel heftig vindt. Toch heb je aangegeven dat je je peutertje slaat en dit is iets wat je zeker moet melden bij je hulpverleners, want die ene enkele klap kan een heleboel kapot maken in ontwikkeling van het kind. Het verstoort ook ernstig de relatie moeder/kind.



Ik lees ook dat er weinig structuur in jullie dag zit, pas in de middag klaar om naar buiten te gaan? Niet voor een uur of 11 in de kleren?

Terwijl je aangeeft dat je de lange dagen prettiger vindt. Dit kind wordt straks 4 en wordt dan geacht mee te draaien in een schoolsysteem het kan geen kwaad die regelmaat nu al op te bouwen.



Wat doe je eigenlijk als je dochter op de creche is? Heb je werk? vriendinnen, hobbies?

Ja wat doe je op een dag met een 3-jarige. Ik ben sinds 2 maanden fulltime thuis en sinds die tijd zien mijn dagen er wel anders uit (ook anders dan mijn thuisdagen toen ik nog werkte). Er moet minder, het kan allemaal wat relaxter. En de kinderen (ik heb ook nog een zoontje van 9,5 maand) varen daar wel bij.



's Ochtends opstaan en aankleden. Beide kinderen worden tussen 6 en 7.30 wakker meestal, dus ergens in die tijd staan we op en dan ontbijten we meteen. Dochter valt om van de honger als ze wakker wordt. Na het ontbijt wassen en aankleden. En dan doen we vaak gelijk daarna boodschappen. We lopen dus met regelmaat om 8.15 bij de supermarkt. Zodat we de boodschapjes al gedaan hebben voor het ochtendslaapje van de jongste. Als hij slaapt dan speelt dochter een poosje samen met mij, of we lezen boekjes, doen een spelletje enz. Tegelijk eten we dan wat fruit en drinken wat. En na een half uurtje/uurtje ga ik dingen 'voor mezelf' doen, de vaatwasser uitruimen, huis opruimen, wat strijken, dat soort klusjes en speelt dochter alleen.

Na het spelen lunchen we met z'n 3-en en speel ik een poosje met de jongste. Als dochter het leuk vind speelt ze mee, wil ze iets anders doen dan speelt ze zelf. Jongste gaat daarna terug naar bed (ja het is een slaapkop) en dochter speelt of zelf of samen met mij. Ik doe nog wat dingen in het huishouden of ik pak een boek (sinds dochter het buiten spelen heeft ontdekt en als het weer meewerkt ). Tegen die tijd is man ook thuis (hij werkt meestal van 6 tot 14) en als jongste dan ook wakker is gaan we vaak nog een poosje met z'n allen naar buiten. Stuk wandelen, lekker in het park spelen, ff naar de kinderboerderij, een keertje zwemmen.



Ik merk dat zolang er structuur in de week en de dag zit de kinderen daar het lekkerste in meedraaien. Dochter gaat op dinsdagochtend en vrijdagmiddag naar de peuterspeelzaal en op zaterdagochtend zwemmen we met z'n allen. Verder hebben we nog geen verplichtingen, dat komt wel als ze straks naar school moet. Ons ritme maakt het overzichtelijk voor d'r en daar wordt ze echt rustiger van. Net als dat structuur mij ook rust en houvast biedt.



Verder weet ik niet of jou verwachting nou zo hoog gespannen zijn. Wel in algemene zin misschien, maar de voorbeelden die je noemt herken ik wel hoor. Wij zijn ook pas op vakantie geweest en hebben de heen- en terugreis ook in 1 keer gereden (rondom de 1000 km). Ook al is het vakantie ik vind 1 ijsje per dag over het algemeen meer dan genoeg (ook dagen zonder, maar wij hebben 9 van de 11 dagen regen gehad dus dat ging nu niet zo op ). Dochter loopt hier altijd zelf, de buggy is van haar broertje en daar mag ze gewoon niet in. Vind het ook echt onzin dat een gezonde 3-jarige niet gewoon loopt. Routes van 2 km (of langer) komen hier ook regelmatig voor. Natuurlijk met pauzes, op haar tempo en met alle tijd en ruimte om te ontdekken, maar het feit dat het 2 (of soms 5 km) lopen is deert d'r echt niet. Wij doen altijd 1 dag iets ehct voor haar (straks voor de kinderen) en dan een dag iets wat wij graag willen. Zo hebben we deze vakantie bijvoorbeeld het adelaarsnest (Hitler's buitenhuis) bezocht en dan verwacht ik ook gewoon van dochter dat ze zich gedraagt (wat ze ook prima kan). In zo'n dag zitten dingen die leuk zijn voor haar (een busrit de berg op met allemaal grappige tunneltjes vond ze geweldig), lekker eten en drinken en op plekken waar het kan een beetje dollen met papa en mama. Maar ook dat ze rustig meeloopt door het museum en dat ze daar dus niet rent en niet schreeuwt. Vind dat je dat best mag verwachten als je het maar afwisseld. De dag erna zijn we de hele dag gaan zwemmen en heeft ze zich compleet uit kunnen leven. Afwisseling dus. Maar dingen als zelf lopen (ook langere afstanden) en zich kunnen gedragen als het een ochtendje of dagje niet volledig om haar draait eis ik ook van d'r eigenlijk.