Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
vrijdag 4 juli 2008 om 15:05
quote:meds schreef op 04 juli 2008 @ 15:00:
O, wacht je bedoelt zeker Hoogbegaafd, hoe oud is Zwiepje dan? en hoe is dat dan vastgesteld?Hij is net 3 maar de problemen op het KDV waren zo groot dat we eigenlijk geen andere keus hadden dan te testen. Dit is gebeurd bij Samen voor Zorg door een psycholoog/orthopedagoog met de SON-R test. Vond hij trouwens een groot feest, die test.
O, wacht je bedoelt zeker Hoogbegaafd, hoe oud is Zwiepje dan? en hoe is dat dan vastgesteld?Hij is net 3 maar de problemen op het KDV waren zo groot dat we eigenlijk geen andere keus hadden dan te testen. Dit is gebeurd bij Samen voor Zorg door een psycholoog/orthopedagoog met de SON-R test. Vond hij trouwens een groot feest, die test.
vrijdag 4 juli 2008 om 15:19
Ik weet natuurlijk niet wat zijn score was maar het is een nonverbale test, zegt wel iets over zijn vermogens van dat moment maar niets over de ontwikkelingen op lange termijn. Het zegt bijv. niks over taalbeleving en ontwikkeling, en dat is essentieel voor de latere intelligentietests. Om nu al te stellen dat het HB is lijkt me wat voorbarig. Zou natuurlijk best kunnen dat zijn gedrag gerelateerd is aan de goede score, maar daarover moet een orthopedagoog je toch kunnen informeren?
vrijdag 4 juli 2008 om 15:45
quote:meds schreef op 04 juli 2008 @ 15:19:
Ik weet natuurlijk niet wat zijn score was maar het is een nonverbale test, zegt wel iets over zijn vermogens van dat moment maar niets over de ontwikkelingen op lange termijn. Het zegt bijv. niks over taalbeleving en ontwikkeling, en dat is essentieel voor de latere intelligentietests. Om nu al te stellen dat het HB is lijkt me wat voorbarig. Zou natuurlijk best kunnen dat zijn gedrag gerelateerd is aan de goede score, maar daarover moet een orthopedagoog je toch kunnen informeren?
Ja heeft hij ook gedaan. Je moest ook een heel lang formulier invullen met 10000 vragen over van alles tot of je kind goed slaapt, tot welke problemen hij heeft, tot weet ik veel wat. Hierover kreeg je dan ook advies. Mijn vraag was ook: heeft de uitslag te maken met het gedrag. Bleek inderdaad zo volgens hem. Maar dat maakt het wellicht iets makkelijker er mee om te gaan maar lang niet altijd want de kant en klare oplossing laat nog lang op zich wachten.
En je zou ook later moeten testen natuurlijk want misschien waait het wel helemaal over...Maar hoeft voorlopig echt nog niet. HEt ging mij hier meer om opvoedingstips kwa straffen want wat doe je met iemand die het gewoon niet boeit, die vrolijk naar de gang wandelt etc? Dat maakt het zo moeilijk.
Ik weet natuurlijk niet wat zijn score was maar het is een nonverbale test, zegt wel iets over zijn vermogens van dat moment maar niets over de ontwikkelingen op lange termijn. Het zegt bijv. niks over taalbeleving en ontwikkeling, en dat is essentieel voor de latere intelligentietests. Om nu al te stellen dat het HB is lijkt me wat voorbarig. Zou natuurlijk best kunnen dat zijn gedrag gerelateerd is aan de goede score, maar daarover moet een orthopedagoog je toch kunnen informeren?
Ja heeft hij ook gedaan. Je moest ook een heel lang formulier invullen met 10000 vragen over van alles tot of je kind goed slaapt, tot welke problemen hij heeft, tot weet ik veel wat. Hierover kreeg je dan ook advies. Mijn vraag was ook: heeft de uitslag te maken met het gedrag. Bleek inderdaad zo volgens hem. Maar dat maakt het wellicht iets makkelijker er mee om te gaan maar lang niet altijd want de kant en klare oplossing laat nog lang op zich wachten.
En je zou ook later moeten testen natuurlijk want misschien waait het wel helemaal over...Maar hoeft voorlopig echt nog niet. HEt ging mij hier meer om opvoedingstips kwa straffen want wat doe je met iemand die het gewoon niet boeit, die vrolijk naar de gang wandelt etc? Dat maakt het zo moeilijk.
vrijdag 4 juli 2008 om 16:05
vrijdag 4 juli 2008 om 16:11
quote:meds schreef op 04 juli 2008 @ 16:05:
Mocht je kind daadwerkelijk HB zijn dat is ie vooral gebaat bij consequent gedrag. Maar ik denk niet dat je daar bij voorbaat al vanuit moet gaan het gaat uiteindelijk om de verbale intelligentietests, en ieder HB kind is een gewoon kind, en moet dus gewoon worden opgevoed.Mee eens, en vandaar het verzoek om straftips...
Mocht je kind daadwerkelijk HB zijn dat is ie vooral gebaat bij consequent gedrag. Maar ik denk niet dat je daar bij voorbaat al vanuit moet gaan het gaat uiteindelijk om de verbale intelligentietests, en ieder HB kind is een gewoon kind, en moet dus gewoon worden opgevoed.Mee eens, en vandaar het verzoek om straftips...
vrijdag 4 juli 2008 om 16:12
quote:Julus schreef op 04 juli 2008 @ 16:11:
Volgens mij is zo'n test pas vanaf zeven jaar betrouwbaar?Ik dacht 6 jaar met de raket maar goed, tot die tijd heet het officieel een ontwikkelingsvoorsprong omdat het nog opeens kan overwaaien. Hey maar uh dit is niet mijn topic! ik vroeg alleen in het kader van dit topic om straftips voor een kind wie straf niet zo lijkt te boeien.
Volgens mij is zo'n test pas vanaf zeven jaar betrouwbaar?Ik dacht 6 jaar met de raket maar goed, tot die tijd heet het officieel een ontwikkelingsvoorsprong omdat het nog opeens kan overwaaien. Hey maar uh dit is niet mijn topic! ik vroeg alleen in het kader van dit topic om straftips voor een kind wie straf niet zo lijkt te boeien.
vrijdag 4 juli 2008 om 17:37
Zwieber, waaruit leid je af dat de straf hem niet boeit? Gaat hij door met het ongewenste gedrag? Is dat gedrag waarvan je redelijkerwijs kunt verwachten van een driejarige dat hij dit niet vertoont?
Dat hij erom lacht is op zich niet zo erg. Als het gedrag maar stopt.
En zo niet werkt iets wat inperkt -vb hand vasthouden bij het lopen door een drukke straat- nog altijd heel goed bij hardleerse kindjes.
Dat hij erom lacht is op zich niet zo erg. Als het gedrag maar stopt.
En zo niet werkt iets wat inperkt -vb hand vasthouden bij het lopen door een drukke straat- nog altijd heel goed bij hardleerse kindjes.
vrijdag 4 juli 2008 om 18:32
vrijdag 4 juli 2008 om 19:25
quote:mamzelle schreef op 04 juli 2008 @ 18:32:
Wie heeft die test afgenomen, Zwieber? Is er ook onderzocht op ontwikkelingsstoornissen, o.i.d.? Vraag me serieus af of HB gevolgen heeft voor gedrág.
Ik weet natuurlijk niet of je te maken hebt met normaal peutergedrag of echt wel afwijkend gedrag.
Het gedrag wat bestraft moet worden is gewoon normaal peutergedrag hoor, daar is niets bijzonders aan behalve dat hij drukker is dan gemiddeld. Zijn reactie echter is wel anders. De meeste kinderen zijn niet blij als ze op de bank moeten , zitten, naar de gang moeten etc. Hem maakt het niets uit, hij ziet het niet als straf en gaat daarna vrolijk verder. (uiteraard heb ik dan al lang alles tig keer uitgelegd waarom iets niet mag, want uitleggen werkt bij hem het beste. Vreemd genoeg negeert hij gewoon wat hij al lang weet. Hij weet bijvoorbeeld heel goed dat je moet kijken bij het oversteken want anders wordt je door een auto geplet. Hij wijst mij erop als ik een keer vergeet te kijken etc. Maar als hij bijvoorbeeld iets ziet aan de overkant is het losrukken uit mijn hand en zoeffffffff. Zonder te kijken. Ik een hartinfarct erbij en dan kan ik wel uitleggen tot ik een ons weeg maar dat maakt op dat punt niet meer uit. Hij weet het, begrijpt het maar denkt er gewoon niet bij na als hij wat belangrijkers ziet. Normaal peutergedrag.)
Bijvoorbeeld de regel geldt: na het spelen met lego moet je de lego in de doos doen. Voordat hij begint spreek ik met hem af: schat, je mag met de lego maar dan gaan we het wel opruimen, beloofd? Ja is beloofd. Maar van het ene op het andere moment is hij het zat, gooit met zijn lego en hups alles ligt overal. Ik herinner hem: Zwiep, je hebt beloofd het op te ruimen en je moet je aan je beloftes houden. Antwoord: nee, ik wil het niet. Dan de waarschuwing: niet doen is op bank. Als hij het dan nog niet doet dan zet ik hem op de bank en het maakt hem niet uit. Hij zit vrolijk zijn tijd uit etc of hij zegt sorry en gaat opruimen of hij zegt sorry, gaat even opruimen en is 30 seconden later weer net zo dwars als daarvoor.
Wie heeft die test afgenomen, Zwieber? Is er ook onderzocht op ontwikkelingsstoornissen, o.i.d.? Vraag me serieus af of HB gevolgen heeft voor gedrág.
Ik weet natuurlijk niet of je te maken hebt met normaal peutergedrag of echt wel afwijkend gedrag.
Het gedrag wat bestraft moet worden is gewoon normaal peutergedrag hoor, daar is niets bijzonders aan behalve dat hij drukker is dan gemiddeld. Zijn reactie echter is wel anders. De meeste kinderen zijn niet blij als ze op de bank moeten , zitten, naar de gang moeten etc. Hem maakt het niets uit, hij ziet het niet als straf en gaat daarna vrolijk verder. (uiteraard heb ik dan al lang alles tig keer uitgelegd waarom iets niet mag, want uitleggen werkt bij hem het beste. Vreemd genoeg negeert hij gewoon wat hij al lang weet. Hij weet bijvoorbeeld heel goed dat je moet kijken bij het oversteken want anders wordt je door een auto geplet. Hij wijst mij erop als ik een keer vergeet te kijken etc. Maar als hij bijvoorbeeld iets ziet aan de overkant is het losrukken uit mijn hand en zoeffffffff. Zonder te kijken. Ik een hartinfarct erbij en dan kan ik wel uitleggen tot ik een ons weeg maar dat maakt op dat punt niet meer uit. Hij weet het, begrijpt het maar denkt er gewoon niet bij na als hij wat belangrijkers ziet. Normaal peutergedrag.)
Bijvoorbeeld de regel geldt: na het spelen met lego moet je de lego in de doos doen. Voordat hij begint spreek ik met hem af: schat, je mag met de lego maar dan gaan we het wel opruimen, beloofd? Ja is beloofd. Maar van het ene op het andere moment is hij het zat, gooit met zijn lego en hups alles ligt overal. Ik herinner hem: Zwiep, je hebt beloofd het op te ruimen en je moet je aan je beloftes houden. Antwoord: nee, ik wil het niet. Dan de waarschuwing: niet doen is op bank. Als hij het dan nog niet doet dan zet ik hem op de bank en het maakt hem niet uit. Hij zit vrolijk zijn tijd uit etc of hij zegt sorry en gaat opruimen of hij zegt sorry, gaat even opruimen en is 30 seconden later weer net zo dwars als daarvoor.
vrijdag 4 juli 2008 om 19:28
quote:mamzelle schreef op 04 juli 2008 @ 18:32:
Wie heeft die test afgenomen, Zwieber? Is er ook onderzocht op ontwikkelingsstoornissen, o.i.d.? Vraag me serieus af of HB gevolgen heeft voor gedrág. Een orthopedagoog of psycholoog (ik weet niet meer wat hij was) bij Samen voor zorg. Mijn vraag was specifiek: is hij hb en zo nee, wat verklaard dan zijn gedrag en zo ja, is hb de oorzaak van zijn gedrag of is het toch wat anders? Zijn mening was dat het gedrag echt vooral te wijten was aan het feit dat hij hb is en zich mateloos verveeld op het oude (nu oude) KDV. En ja, sinds hij op zijn nieuwe zit is het echt drastisch verbeterd alleen soms heeft hij weer een terugslag en hij heeft altijd nog zijn dagelijkse portie dwars nodig maar verder gaat het echt wonderbaarlijk veel beter nu hij op een ander KDV zit en veel meer uitdaging heeft. Vandaar dat ik ook best wel geloof dat een groot deel van het dwarse gedrag daaruit voortvloeit.
Ik weet natuurlijk niet of je te maken hebt met normaal peutergedrag of echt wel afwijkend gedrag.
Wie heeft die test afgenomen, Zwieber? Is er ook onderzocht op ontwikkelingsstoornissen, o.i.d.? Vraag me serieus af of HB gevolgen heeft voor gedrág. Een orthopedagoog of psycholoog (ik weet niet meer wat hij was) bij Samen voor zorg. Mijn vraag was specifiek: is hij hb en zo nee, wat verklaard dan zijn gedrag en zo ja, is hb de oorzaak van zijn gedrag of is het toch wat anders? Zijn mening was dat het gedrag echt vooral te wijten was aan het feit dat hij hb is en zich mateloos verveeld op het oude (nu oude) KDV. En ja, sinds hij op zijn nieuwe zit is het echt drastisch verbeterd alleen soms heeft hij weer een terugslag en hij heeft altijd nog zijn dagelijkse portie dwars nodig maar verder gaat het echt wonderbaarlijk veel beter nu hij op een ander KDV zit en veel meer uitdaging heeft. Vandaar dat ik ook best wel geloof dat een groot deel van het dwarse gedrag daaruit voortvloeit.
Ik weet natuurlijk niet of je te maken hebt met normaal peutergedrag of echt wel afwijkend gedrag.
vrijdag 4 juli 2008 om 19:29
quote:meds schreef op 04 juli 2008 @ 13:27:
Sunemom jij zegt: je zegt dat er verschil is tussen slaan en slaan. Helaas is uit onderzoek beleken dat dat niet zo is, de corrigerende tik (die door sommigen als minder erg wordt ervareng) is voor een kind ook schadelijk. Het gaat erom dat jij als ouder veel groter en veel sterker bent dan een kind van 3 een tik ( hoe "goedbedoeld" ook) is daardoor altijd intimiderend en onveilig. Bovendien laat je als ouder zien dat je geen beheersing hebt en dat is ook erg onveilig. Ook is uit onderzoek gebleken dat bij niet tijdig ingrijpen dit soort situaties ernstig kunnen escaleren. Slaan is namelijk het uiterste en wat moet je als dit niet (meer) helpt. In je machteloosheid ga je dan makkelijk een stap verder. Slaan is al ver over de grens echt ver. En daar moet je als ouder wat mee doen, je moet aangeven bij de instanties dat je dat doet en dat je hulp nodig hebt. Dat kan bureau jeugdzorg zijn, maar dat kan ook je huisarts zijn. Bovendien loop je ook een risico dat een ander je gaat aanmelden die toevallig getuige is van een voorval, vergis je niet in wat buren allemaal waarnemen, en dan ben je nog verder van huis.
Bovendien mag je volgens de wet een kind ook niet slaanIk begrijp dat het beide schadelijk is. En ik weet ook dat wanneer andere je aanmelden je verder van huis bent. Toch zou ik er in een situatie als deze niet zelf voor kiezen om iets van een melding richting AMK te doen. Gewoon omdat ondanks dat ook een corrigerende tik schadelijk kan zijn er toch echt verschil is tussen slaan en slaan. Ik kan legio voorbeelden en ook onderzoeken aandragen waarbij mensen ongeschonden door hun jeugd heen zijn gekomen terwijl er toch echt weleens een tik uitgedeeld werd. Kinderen die ehct geslagen worden, mishandelend geslagen worden houden daar echter wel altijd schade aan over. De een ook veel dieper dan de ander uiteraard, maar helemaal ongeschonden ben je niet wanneer je alle hoeken van je ouderlijk huis te zien hebt gekregen als kind terwijl de meeste mensen die als 3-jarige peuterpuber een (aantal) keer een tik op hun billen hebben gehad daar toch aanzienlijk minder door beschadigd zijn.
Sunemom jij zegt: je zegt dat er verschil is tussen slaan en slaan. Helaas is uit onderzoek beleken dat dat niet zo is, de corrigerende tik (die door sommigen als minder erg wordt ervareng) is voor een kind ook schadelijk. Het gaat erom dat jij als ouder veel groter en veel sterker bent dan een kind van 3 een tik ( hoe "goedbedoeld" ook) is daardoor altijd intimiderend en onveilig. Bovendien laat je als ouder zien dat je geen beheersing hebt en dat is ook erg onveilig. Ook is uit onderzoek gebleken dat bij niet tijdig ingrijpen dit soort situaties ernstig kunnen escaleren. Slaan is namelijk het uiterste en wat moet je als dit niet (meer) helpt. In je machteloosheid ga je dan makkelijk een stap verder. Slaan is al ver over de grens echt ver. En daar moet je als ouder wat mee doen, je moet aangeven bij de instanties dat je dat doet en dat je hulp nodig hebt. Dat kan bureau jeugdzorg zijn, maar dat kan ook je huisarts zijn. Bovendien loop je ook een risico dat een ander je gaat aanmelden die toevallig getuige is van een voorval, vergis je niet in wat buren allemaal waarnemen, en dan ben je nog verder van huis.
Bovendien mag je volgens de wet een kind ook niet slaanIk begrijp dat het beide schadelijk is. En ik weet ook dat wanneer andere je aanmelden je verder van huis bent. Toch zou ik er in een situatie als deze niet zelf voor kiezen om iets van een melding richting AMK te doen. Gewoon omdat ondanks dat ook een corrigerende tik schadelijk kan zijn er toch echt verschil is tussen slaan en slaan. Ik kan legio voorbeelden en ook onderzoeken aandragen waarbij mensen ongeschonden door hun jeugd heen zijn gekomen terwijl er toch echt weleens een tik uitgedeeld werd. Kinderen die ehct geslagen worden, mishandelend geslagen worden houden daar echter wel altijd schade aan over. De een ook veel dieper dan de ander uiteraard, maar helemaal ongeschonden ben je niet wanneer je alle hoeken van je ouderlijk huis te zien hebt gekregen als kind terwijl de meeste mensen die als 3-jarige peuterpuber een (aantal) keer een tik op hun billen hebben gehad daar toch aanzienlijk minder door beschadigd zijn.
vrijdag 4 juli 2008 om 19:34
Zwieber een tip waar je misschien iets aan hebt in desze. Hij ziet het misschien niet als straf, maar uiteindelijk leert hij het gedrag er wel door af. Net zo snel of langzaam als andere peuters waarschijnlijk, maar het voedt ondanks dat het weinig indruk maakt wel op. Ik was ook zo'n kind. Mijn moeder geeft altijd het voorbeeld dat als ze zei vanavaond ga je naar bed voor sesamstraat, dat ik dan zei ik wilde toch al lekker vroeg slapen en heb geen zin in de tv. Maar het gedrag stopte na een paar keer wel, wnat diep in m'n hart wilde in wel sesamstraat kijken. Zo ging het met veel dingen. HB-kinderen kunnen zich goed uitten over het algemeen en daardoor kunnen ze je verbaal het bloed onder je nagels vandaan halen, maar die molentjes ratelen wel door.
En de gouden tip van mijn moeder. Of het je peuter nu boeit of niet 3 minuten op de gang is ook even jou 3 minuten rust. En dat geld voor iedere straf
En de gouden tip van mijn moeder. Of het je peuter nu boeit of niet 3 minuten op de gang is ook even jou 3 minuten rust. En dat geld voor iedere straf
vrijdag 4 juli 2008 om 20:19
Opruimen was -en is- hier ook een crime. Als ik een opruimopdracht geef moet ik die nog steeds een keer of tachtig herhalen voordat 'ie is uitgevoerd.
Als je het vol kunt houden: iedere keer bij vervelen wéér op die bank.. moet toch ooit wel vervelend worden en dan is het voor hem mss de moeite om die spulletjes in één keer op te ruimen.
Wat betreft het wegrennen is geen kind sterker dan zijn moeder. Nog niet. Goed vasthouden dus op enge plekken -mss wel in de hele stad- en dan ook uitleggen waarom je hem zo heel goed vast houdt.
Niet helemaal pedagogisch verantwoord kan het mss helemaal geen kwaad om eens ontzéttend uit je plaat te gaan als 'ie nog een keer zich losrukt en oversteekt.
Als je het vol kunt houden: iedere keer bij vervelen wéér op die bank.. moet toch ooit wel vervelend worden en dan is het voor hem mss de moeite om die spulletjes in één keer op te ruimen.
Wat betreft het wegrennen is geen kind sterker dan zijn moeder. Nog niet. Goed vasthouden dus op enge plekken -mss wel in de hele stad- en dan ook uitleggen waarom je hem zo heel goed vast houdt.
Niet helemaal pedagogisch verantwoord kan het mss helemaal geen kwaad om eens ontzéttend uit je plaat te gaan als 'ie nog een keer zich losrukt en oversteekt.
vrijdag 4 juli 2008 om 21:26
Pfffff, man, wat ben ik gaar. Een dag klussen (muurtje gemetseld en stenen geslepen en stenen gesjouwd) is fysiek echt pittig. Zeker omdat het maar eens per week of twee is, dan krijg je niet echt routine en fysieke opbouw.
Leuk, er is een boel geschreven. Meds,ik zal mezelf niet aanmelden bij een meldpunt. Hulpverlening is op de hoogte, consultatienbureau ook en als zij het nodig vinden dan hoor ik het wel. Ik denk dat ik voldoende begeleiding krijg zo. Bovendien heb ik ook een partner die over mij waakt, etc. en ik neem oxazepam indien nodig. En als ik mezelf echt niet vertrouw omdat ik al (bijna) uitgehaald heb en voel dat de agressie voor mij niet te beheersen meer zou kunnen zijn, dan bel ik acuut vriend op. Heb ik in het verleden al wel eens gedaan, dus zou het zo weer doen. Bellen dan he.
Ik heb die aflevering gisteren niet gezien. Ik was foto's aan het maken en hyves aan het bijwerken en advertenties aan het plaatsen op marktplaats in een poging van een stapel kinderkleertjes af te komen.
Over luisteren en hoe om te gaan met lopen. Ik loop meestal gewoon door hoor, alleen doet dat haar niks. Als het op een gevaarlijke plek is (vlakbij de straat) loop ik niet door. Maar als de keuze er is (in het park bijvoorbeeld) loop ik kalmpjes door. Ga desnoods achter de bosjes zitten. Dochter trekt zich daar alleen niks van aan en gaat gewoon op de grond zitten of bloemetjes bekijken of wat dan ook. Ze is totaal niet onder de indruk. Dus uiteindelijk haal ik haar zelf maar op. Ze weet inmiddels dat de 'ik tel tot 123' een echt gemeende methode is en dat mama anders echt gemeend 'boos' is. Dan ben ik minder gezellig naar haar ofzo of ik mopper op haar of geef haar soms straf. An sich maakt boos zijn wel indruk bij haar, want ze vindt het niet leuk als ik niet gezellig doe. Maar gang of iets verbieden wat ze leuk vindt, zoals geen verhaaltje ofzo (de geijkte dingen eigenlijk), die maken geen indruk. In inderdaad is dochter verbaal ver in haar ontwikkeling, dus veel komt toch neer op uitleggen. Ze snapt veel dingen en kan daarin partciperen. Maar als ze dwars is, is ze dat vaak ook op een verbale manier. Brutaal, dwingend in haar praten, dat soort dingen.
Bijvoorbeeld gisteren:
ik ging met haar geld pinnen bij de bank en reed met de fiets voor het pinautomaat (zo doe ik het vaker, hoef ik haar nl. niet helemaal eruit te halen en 20 seconden later weer terug). Dan pin ik met de fiets tussen mijn benen geklemd. Ze begon te wiebelen (heen en weer te wiegen) achter haar stoeltje en dan val ik bijna om. Dus ik zei intiemeis, niet wiebelen, want mama valt bijna. Ze luisterde niet en ging door met wiebelen. Dus nu zei ik nadrukkelijk tegen haar dat ze op moest houden met wiebelen, want dat ik bijna val. Toen gaf ze me op een hele brutale wijze weerwoord: Nee mama (op luide toon)! Ik wiebel wel! Want als ik het koud heb, mag ik wiebelen, want ik heb het koud en daarom wiebel ik en jij mag geen nee zeggen! (het was overigens dertig graden zowat, dus van koud geen sprake). Toen heb ik haar dringend aangekeken en gezegd: jij moet nu (!) luisteren. En ik wil van jou geen grote mond. Mama heeft duidelijk gezegd dat je moest stoppen met wiebelen, want ik val bijna. Heb je dat begrepen??
Toen stopte ze gelukkig met wiebelen. Maar dat is dus het weerwoord. Fijn als ze zich verbaal heel wat voelen haha.
Overigens maak ik me een klein beetje zorgen over dochter. Leidster sprak me nl. aan (die ook al op de hoogte zijn van situatie, sjongejonge, heb nergens geheimen meer...) over haar. Ze vond twee dingen opvallend in het gedrag van dochter, los van het feit dat ze zich ook heel anders opstelt als ze op de creche is en als ze thuis is (verschil lijkt behoorlijk opvallend te worden, maar daar kom ik zo nog even op terug). Dochter heeft opmerkelijk gedrag als het om eten gaat en om moe zijn/slapen. Dochter eet en snoept gewoon mee met de andere kinderen (heb wel aangegeven tijd geleden dat ik minder te spreken ben over de uitgebreide tractaties etc. en dat ze daar in het algemeen op letten) en het valt hen op dat als haar eten/snoepjes op zijn en ze niet meer krijgt, dat dochter dan de pan uitflipt. Echt boos wordt en scenes maakt. Dit doet ze bij ons ook (ijsjes verhaal op vakantie heb ik al beschreven toch?). Dit is echt opvallend anders dan hoe de andere kinderen reageren die misschien best nog wel een snoepje lusten, maar zich ook neerleggen bij de 'nee'.
Verder vinden ze het echt opvallend hoe moe dochter is of lijkt. Want met haar drie jaar zit ze echt te knikkebollen om half twaalf als de kinderen zoetjes aan richting bed gaan. Dochter is dan zelf de eerste die aangeeft te willen slapen en slaapt dan nog 2 uur heel diep daar. De leidster vroeg hoe vroeg zijn wakker is omdat ze om half twaalf de pijp al leeg heeft. Nou, gewoon om half acht. En 's nachts slaapt ze altijd zonder problemen eigenlijk de hele nacht, zo'n 12 uur (van acht tot acht zeg ik wel eens). Dus dan is ze pas drie uurtjes wakker en toch al zo moe. Dan slaapt ze daar (en thuis ook meestal) 2 uur en dan is ze rond 1700 uur alweer moe aan het worden en gaat de duim erin. Aan het eind van zo'n dag vind ik dat begrijpelijk, maar in de ochtend al? Ik wil toch eens met haar naar de huisarts hoor. Misschien heeft ze -net als ik- bloedarmoede? Of omdat ze toch wat zwaar is en wel voldoende zou moeten bewegen (bewegen is op de creche geen probleem, want daar speelt ze lekker actief mee) en niet te veel te eten/snoepen krijgt en daarnaast dus moe is, misschien zit haar schildklier niet helemaal in orde?
Maar goed, beetje zorgen dus. Het slapen is me al vrij aak opgevallen en nu de creche ook weer.
Op de creche komt ze relaxt over. Ze vermaakt zich daar goed, is ook ondeugend en laat zich over het algemeen geod corrigeren, is open en sociaal met de andere kinderen en kan ook wel ruzie maken. Kortom, normaal en gezellig kindje.
Maar als je haar ophaalt gebeurt het zo vaak dat ze zich helemaal laat gaan. Ook wel dat het niet gebeurt en ze gewoon 'normaal' doet. Maar daar moet ik voor mijn gevoel wel heel erg mijn best voor doen, omdat het voelt alsof ze zich zo kan laten gaan. Er is weinig aanstoot nodig om daar over de zeik te helpen. Dat gebeurt nog wel eens bij vriend, omdat hij bijvoorbeeld weinig tijd neemt voor het ophalen. En daar reageert ze dan slecht op door helemaal hysterisch te worden.
Ik neem die tijd meestal wel, omdat ik dus geen zin heb in de hysterie en dan liever het creche gebeuren relaxter ontkoppel en dan krijg ik haar makkelijker mee naar huis. Maar moet wel superduidelijk en waanzinnig kort en consequent zijn dan. Nog 1 keertje glijen (wat ze gaat rekken) en dan is het nu en anders maar niet en oke, dan glijdt ze nog wel even snel. Maar dan moet er nog dit of dat. Nee, niet nog dit of dat. We gaan dag zeggen tegen de juf (en dan moet ik afleiden omdat ze bijna gaat huilen omdat ze niet dit of dat mag) en dan moet ik echt vragen: he, wat heb je vandaag gedaan, vertel es (ok, huilbui op de valreep getackled)?. Pffff, wel lastig hoor.
Maar gebeurt ook regelmatig dat ze daar een gezellige dag heeft gehad en ik vraag hoe het was en het was allemaal beregezellig etc. en ik richt me op dochter om te gaan en ze flipt helemaal de pan uit. Hysterisch en boos en wil niet en huilen en schoppen. Dan moet ik haar echt over mijn schouder gooien en meenemen en heel kort houden, want dan is het helemaal tot het gaatje lijkt wel. En dan kijkt de leidster mij ook zo aan van 'nou, dat snap ik helemaal niet, ze was ze lekker aan het spelen en het ging prima vandaag'.
Hebben jullie kinderen dit ook regelmatig? Zou dit kunnen betekenen dat het eigenlijk te veel is voor haar of is het normaal? Ook wil ze bij ons bijna niet drinken (alleen maar limo, maar dat krijgt ze niet alleen maar. Ik moet echt zeggen dat ze pas haar boterham krijgt als ze haar glaasje leeg heeft, want anders drinkt ze gewoon niet) en dat is op de creche totaal geen probleem. Nou ja, zo wat overpeinzingen waarvan ik benieuwd ben hoe dit bij andere kindjes zit.
Leuk, er is een boel geschreven. Meds,ik zal mezelf niet aanmelden bij een meldpunt. Hulpverlening is op de hoogte, consultatienbureau ook en als zij het nodig vinden dan hoor ik het wel. Ik denk dat ik voldoende begeleiding krijg zo. Bovendien heb ik ook een partner die over mij waakt, etc. en ik neem oxazepam indien nodig. En als ik mezelf echt niet vertrouw omdat ik al (bijna) uitgehaald heb en voel dat de agressie voor mij niet te beheersen meer zou kunnen zijn, dan bel ik acuut vriend op. Heb ik in het verleden al wel eens gedaan, dus zou het zo weer doen. Bellen dan he.
Ik heb die aflevering gisteren niet gezien. Ik was foto's aan het maken en hyves aan het bijwerken en advertenties aan het plaatsen op marktplaats in een poging van een stapel kinderkleertjes af te komen.
Over luisteren en hoe om te gaan met lopen. Ik loop meestal gewoon door hoor, alleen doet dat haar niks. Als het op een gevaarlijke plek is (vlakbij de straat) loop ik niet door. Maar als de keuze er is (in het park bijvoorbeeld) loop ik kalmpjes door. Ga desnoods achter de bosjes zitten. Dochter trekt zich daar alleen niks van aan en gaat gewoon op de grond zitten of bloemetjes bekijken of wat dan ook. Ze is totaal niet onder de indruk. Dus uiteindelijk haal ik haar zelf maar op. Ze weet inmiddels dat de 'ik tel tot 123' een echt gemeende methode is en dat mama anders echt gemeend 'boos' is. Dan ben ik minder gezellig naar haar ofzo of ik mopper op haar of geef haar soms straf. An sich maakt boos zijn wel indruk bij haar, want ze vindt het niet leuk als ik niet gezellig doe. Maar gang of iets verbieden wat ze leuk vindt, zoals geen verhaaltje ofzo (de geijkte dingen eigenlijk), die maken geen indruk. In inderdaad is dochter verbaal ver in haar ontwikkeling, dus veel komt toch neer op uitleggen. Ze snapt veel dingen en kan daarin partciperen. Maar als ze dwars is, is ze dat vaak ook op een verbale manier. Brutaal, dwingend in haar praten, dat soort dingen.
Bijvoorbeeld gisteren:
ik ging met haar geld pinnen bij de bank en reed met de fiets voor het pinautomaat (zo doe ik het vaker, hoef ik haar nl. niet helemaal eruit te halen en 20 seconden later weer terug). Dan pin ik met de fiets tussen mijn benen geklemd. Ze begon te wiebelen (heen en weer te wiegen) achter haar stoeltje en dan val ik bijna om. Dus ik zei intiemeis, niet wiebelen, want mama valt bijna. Ze luisterde niet en ging door met wiebelen. Dus nu zei ik nadrukkelijk tegen haar dat ze op moest houden met wiebelen, want dat ik bijna val. Toen gaf ze me op een hele brutale wijze weerwoord: Nee mama (op luide toon)! Ik wiebel wel! Want als ik het koud heb, mag ik wiebelen, want ik heb het koud en daarom wiebel ik en jij mag geen nee zeggen! (het was overigens dertig graden zowat, dus van koud geen sprake). Toen heb ik haar dringend aangekeken en gezegd: jij moet nu (!) luisteren. En ik wil van jou geen grote mond. Mama heeft duidelijk gezegd dat je moest stoppen met wiebelen, want ik val bijna. Heb je dat begrepen??
Toen stopte ze gelukkig met wiebelen. Maar dat is dus het weerwoord. Fijn als ze zich verbaal heel wat voelen haha.
Overigens maak ik me een klein beetje zorgen over dochter. Leidster sprak me nl. aan (die ook al op de hoogte zijn van situatie, sjongejonge, heb nergens geheimen meer...) over haar. Ze vond twee dingen opvallend in het gedrag van dochter, los van het feit dat ze zich ook heel anders opstelt als ze op de creche is en als ze thuis is (verschil lijkt behoorlijk opvallend te worden, maar daar kom ik zo nog even op terug). Dochter heeft opmerkelijk gedrag als het om eten gaat en om moe zijn/slapen. Dochter eet en snoept gewoon mee met de andere kinderen (heb wel aangegeven tijd geleden dat ik minder te spreken ben over de uitgebreide tractaties etc. en dat ze daar in het algemeen op letten) en het valt hen op dat als haar eten/snoepjes op zijn en ze niet meer krijgt, dat dochter dan de pan uitflipt. Echt boos wordt en scenes maakt. Dit doet ze bij ons ook (ijsjes verhaal op vakantie heb ik al beschreven toch?). Dit is echt opvallend anders dan hoe de andere kinderen reageren die misschien best nog wel een snoepje lusten, maar zich ook neerleggen bij de 'nee'.
Verder vinden ze het echt opvallend hoe moe dochter is of lijkt. Want met haar drie jaar zit ze echt te knikkebollen om half twaalf als de kinderen zoetjes aan richting bed gaan. Dochter is dan zelf de eerste die aangeeft te willen slapen en slaapt dan nog 2 uur heel diep daar. De leidster vroeg hoe vroeg zijn wakker is omdat ze om half twaalf de pijp al leeg heeft. Nou, gewoon om half acht. En 's nachts slaapt ze altijd zonder problemen eigenlijk de hele nacht, zo'n 12 uur (van acht tot acht zeg ik wel eens). Dus dan is ze pas drie uurtjes wakker en toch al zo moe. Dan slaapt ze daar (en thuis ook meestal) 2 uur en dan is ze rond 1700 uur alweer moe aan het worden en gaat de duim erin. Aan het eind van zo'n dag vind ik dat begrijpelijk, maar in de ochtend al? Ik wil toch eens met haar naar de huisarts hoor. Misschien heeft ze -net als ik- bloedarmoede? Of omdat ze toch wat zwaar is en wel voldoende zou moeten bewegen (bewegen is op de creche geen probleem, want daar speelt ze lekker actief mee) en niet te veel te eten/snoepen krijgt en daarnaast dus moe is, misschien zit haar schildklier niet helemaal in orde?
Maar goed, beetje zorgen dus. Het slapen is me al vrij aak opgevallen en nu de creche ook weer.
Op de creche komt ze relaxt over. Ze vermaakt zich daar goed, is ook ondeugend en laat zich over het algemeen geod corrigeren, is open en sociaal met de andere kinderen en kan ook wel ruzie maken. Kortom, normaal en gezellig kindje.
Maar als je haar ophaalt gebeurt het zo vaak dat ze zich helemaal laat gaan. Ook wel dat het niet gebeurt en ze gewoon 'normaal' doet. Maar daar moet ik voor mijn gevoel wel heel erg mijn best voor doen, omdat het voelt alsof ze zich zo kan laten gaan. Er is weinig aanstoot nodig om daar over de zeik te helpen. Dat gebeurt nog wel eens bij vriend, omdat hij bijvoorbeeld weinig tijd neemt voor het ophalen. En daar reageert ze dan slecht op door helemaal hysterisch te worden.
Ik neem die tijd meestal wel, omdat ik dus geen zin heb in de hysterie en dan liever het creche gebeuren relaxter ontkoppel en dan krijg ik haar makkelijker mee naar huis. Maar moet wel superduidelijk en waanzinnig kort en consequent zijn dan. Nog 1 keertje glijen (wat ze gaat rekken) en dan is het nu en anders maar niet en oke, dan glijdt ze nog wel even snel. Maar dan moet er nog dit of dat. Nee, niet nog dit of dat. We gaan dag zeggen tegen de juf (en dan moet ik afleiden omdat ze bijna gaat huilen omdat ze niet dit of dat mag) en dan moet ik echt vragen: he, wat heb je vandaag gedaan, vertel es (ok, huilbui op de valreep getackled)?. Pffff, wel lastig hoor.
Maar gebeurt ook regelmatig dat ze daar een gezellige dag heeft gehad en ik vraag hoe het was en het was allemaal beregezellig etc. en ik richt me op dochter om te gaan en ze flipt helemaal de pan uit. Hysterisch en boos en wil niet en huilen en schoppen. Dan moet ik haar echt over mijn schouder gooien en meenemen en heel kort houden, want dan is het helemaal tot het gaatje lijkt wel. En dan kijkt de leidster mij ook zo aan van 'nou, dat snap ik helemaal niet, ze was ze lekker aan het spelen en het ging prima vandaag'.
Hebben jullie kinderen dit ook regelmatig? Zou dit kunnen betekenen dat het eigenlijk te veel is voor haar of is het normaal? Ook wil ze bij ons bijna niet drinken (alleen maar limo, maar dat krijgt ze niet alleen maar. Ik moet echt zeggen dat ze pas haar boterham krijgt als ze haar glaasje leeg heeft, want anders drinkt ze gewoon niet) en dat is op de creche totaal geen probleem. Nou ja, zo wat overpeinzingen waarvan ik benieuwd ben hoe dit bij andere kindjes zit.
vrijdag 4 juli 2008 om 21:40
Intiem, je vragen of andere peuters dit ook hebben : ja andere peuters hebben dit ook. Mijn peuter drinkt ook lastig. Soms vind ik dat ze haar glas melk leeg moet drinken bij de lunch, als ze die ochtend nog maar weinig gedronken heeft, maar dan eindigt het meestal met een glas melk over de vloer.
En soms kan ik haar verleiden tot een spelletje, kijken wie het eerst zijn glas melk leeg heeft? die heeft gewonnen..
En ik schreef juist vanavond ergens anders, dat mijn kindjes als we/ze ergens anders zijn altijd zo lief zijn, maar we zijn nog niet thuis of ze zijn alweer hun normale hysterische zelf. Ik denk dat iedere peuter zo zijn/haar nukken heeft. De een wil niet eten, de ander niet drinken, weer een ander heeft driftbuien of wil niet slapen, en sommige willen het allemaal niet en dan heb je het zwaar als ouder (of je moet ze meer afleiden en met slimmigheden ze de dingen laten doen die jij wilt, maar soms heb je daar niet het geduld voor)
En soms kan ik haar verleiden tot een spelletje, kijken wie het eerst zijn glas melk leeg heeft? die heeft gewonnen..
En ik schreef juist vanavond ergens anders, dat mijn kindjes als we/ze ergens anders zijn altijd zo lief zijn, maar we zijn nog niet thuis of ze zijn alweer hun normale hysterische zelf. Ik denk dat iedere peuter zo zijn/haar nukken heeft. De een wil niet eten, de ander niet drinken, weer een ander heeft driftbuien of wil niet slapen, en sommige willen het allemaal niet en dan heb je het zwaar als ouder (of je moet ze meer afleiden en met slimmigheden ze de dingen laten doen die jij wilt, maar soms heb je daar niet het geduld voor)
vrijdag 4 juli 2008 om 21:43
Ohja, reden van het tillen van vriend is dat hij er gewoon minder een punt van maakt. Hij vindt de hele discussie lopen of zitten niet zo interessant. Hij vindt het geen probleem als dochter meer in de buggy zit dan loopt. Sterker, tis wel lekker makkelijk eigenlijk, want dan schiet het ten minste op. Zo was/is het met veel dingen. Ik denk dat hij er minder de energie voor heeft of voor wil vrijmaken. Want zeker als ik bedenk dat ik toch met de meeste dingen de aanstichter ben van het opvoeden. Ik vind dingen al snel een punt en hij niet. Volgens mij heeft hij mee zoiets als "ach, als ze 5 is zit ze heus niet meer in de buggy hoor, relax" En bovendien heeft hij lange tijd gezegd dat hij het jammer vond de babytijd af te moeten sluiten (ze zal zeer waarschijnlijk ons enige kindje blijven) en daar had hij wel moeite mee (waar ik juist blij ben dat ze groter wordt, heeft hij moeite met het kleine kindje loslaten). Dragen en alles vond hij veel gezelliger.
Ik ben met veel dingen de eerste geweest: ik wilde met uiterlijk anderhalf jaar van de box af. Bij vriend heeft hij nog gestaan totdat ze over de twee was. Ik wilde haar met anderhalf a twee echt consequent uit de beker (leren) laten drinken. Vriend gaf haar nog steeds de fles (dus ruzie met mij, want niet goed voor tanden) en pas sinds een paar maanden geeft hij helemaal de fles niet meer. Vriend wilde de buggy in eerste instantie niet beloven aan mijn zusje die in september een baby krijgt, want dochter kon 'm nog maar nodig hebben (nu ontkend hij het gezegd te hebben, maar goed). Ik wilde haar steeds kleine stukjes laten lopen vanaf een jaar of twee (daarvoor ook wel, maar zat ik er minder bovenop. Vanaf twee begon het voor mij irritant te worden dat vriend daarin zo weinig meewerkte en hebben we er vaak dikke ruzie om gehad. En zo zijn er veel meer punten waarin we radicaal verschillen van standpunt. Klinkt misschien alsof hij lui is, maar dat is hij niet. Tegengesteld zelfs. Maar als het zijn dochter betreft, oje, ik herken mijn eigen vriend niet meer. Zo anders dan hoe hij tegenover andere dingen in het leven staat. Dat is dan ook het frustrerende voor mij, want ik had dit totaal niet zien aankomen voordat we een kind kregen. Echt met alles, consequent zijn, belonen, straffen, zindelijk worden (uiteraard weer op mijn dringende sturen, ze is onderhand drie en hij wilde wel, maar vond het niet per se nodig er heel condequent mee te zijn. Een keertje overslaan kon toch wel. NEE! Dat kan niet! Als ze zindelijk wordt, moet je doorpakken en het goed doen, anders geef je rare signalen door grrrrr ).
En weet je wat het is, ik weet zeker dat hij het allemaal niet gezegd of gedaan heeft als we het in relatietherapie zitten, want hij heeft een erg selectief geheugen als het hier op aankomt )
Ik ben met veel dingen de eerste geweest: ik wilde met uiterlijk anderhalf jaar van de box af. Bij vriend heeft hij nog gestaan totdat ze over de twee was. Ik wilde haar met anderhalf a twee echt consequent uit de beker (leren) laten drinken. Vriend gaf haar nog steeds de fles (dus ruzie met mij, want niet goed voor tanden) en pas sinds een paar maanden geeft hij helemaal de fles niet meer. Vriend wilde de buggy in eerste instantie niet beloven aan mijn zusje die in september een baby krijgt, want dochter kon 'm nog maar nodig hebben (nu ontkend hij het gezegd te hebben, maar goed). Ik wilde haar steeds kleine stukjes laten lopen vanaf een jaar of twee (daarvoor ook wel, maar zat ik er minder bovenop. Vanaf twee begon het voor mij irritant te worden dat vriend daarin zo weinig meewerkte en hebben we er vaak dikke ruzie om gehad. En zo zijn er veel meer punten waarin we radicaal verschillen van standpunt. Klinkt misschien alsof hij lui is, maar dat is hij niet. Tegengesteld zelfs. Maar als het zijn dochter betreft, oje, ik herken mijn eigen vriend niet meer. Zo anders dan hoe hij tegenover andere dingen in het leven staat. Dat is dan ook het frustrerende voor mij, want ik had dit totaal niet zien aankomen voordat we een kind kregen. Echt met alles, consequent zijn, belonen, straffen, zindelijk worden (uiteraard weer op mijn dringende sturen, ze is onderhand drie en hij wilde wel, maar vond het niet per se nodig er heel condequent mee te zijn. Een keertje overslaan kon toch wel. NEE! Dat kan niet! Als ze zindelijk wordt, moet je doorpakken en het goed doen, anders geef je rare signalen door grrrrr ).
En weet je wat het is, ik weet zeker dat hij het allemaal niet gezegd of gedaan heeft als we het in relatietherapie zitten, want hij heeft een erg selectief geheugen als het hier op aankomt )
vrijdag 4 juli 2008 om 21:57
Tja Intiem. Ik kan jouw ideeen wel begrijpen want ik ben zelf ook wat meer van de niet lullen maar doen aanpak wat betreft de kinderen. En vriend is ook meer in de relax stand. Maar ik vind (hoewel het soms rete-irritant is) ook wel dat hij een goede aanvulling op mij is. Bij mij is de relax-stand misschien iets te weinig aanwezig.
Van sommige dingen die jij zegt: consequent uit een beker leren drinken, mijn dochter heeft ook nog lang een fles gehad, heeft lang tuitbekers en bekers met een rietje gehad, en drinkt pas sinds kort uit een normale beker en soms nog met een rietje. Ik denk maar zo: als ze maar wat drinkt, kan me niet schelen hoe. Maar ze klooit er ook nog heel wat mee af, handen in beker, zelfs een keer een voet in haar beker, eten in haar beker melk gooien, met het rietje bellen over de rand blazen, rietje er uit en spetteren maar met het rietje, maaien met je armen zodat het glas over de vloer gaat. Chocomel, yoki, warme melk, alle variaties hebben we al gehad.
Maar wat ik zeggen wilde, je kunt niet de hele tijd alleen, en al die punten tegelijk aanpakken, maak er een duidelijke afspraak over met vriend en probeer niet alles tegelijk goed te doen. (zou mijn advies zijn)
Van sommige dingen die jij zegt: consequent uit een beker leren drinken, mijn dochter heeft ook nog lang een fles gehad, heeft lang tuitbekers en bekers met een rietje gehad, en drinkt pas sinds kort uit een normale beker en soms nog met een rietje. Ik denk maar zo: als ze maar wat drinkt, kan me niet schelen hoe. Maar ze klooit er ook nog heel wat mee af, handen in beker, zelfs een keer een voet in haar beker, eten in haar beker melk gooien, met het rietje bellen over de rand blazen, rietje er uit en spetteren maar met het rietje, maaien met je armen zodat het glas over de vloer gaat. Chocomel, yoki, warme melk, alle variaties hebben we al gehad.
Maar wat ik zeggen wilde, je kunt niet de hele tijd alleen, en al die punten tegelijk aanpakken, maak er een duidelijke afspraak over met vriend en probeer niet alles tegelijk goed te doen. (zou mijn advies zijn)
vrijdag 4 juli 2008 om 22:06
Heel herkenbara allemaal intiem. Hier meer de andere kant op. Ik ben van mezelf best streng (volgens andere ouders althans). Dochter loopt dus inderdaad altijd zelf, eten gebeurd aan tafel en daar wordt niet over gezeurd, de fles heb ik op d'r eerste verjaardag weggegooid en dochter gaat zonder zeuren tussen 18.00 en 19.00 naar bed (afhankelijk van hoe moe ze is en hoe laat ze wakker was). Zoontje van 9 maanden zit nog wat minder in dit ritme, maar leert al wel uit (rietjes)beker drinken, heeft bijna nooit een fles gehad (want borstvoeding), maar krijgt hem ook zo min mogelijk, eet net als dochter met de pot mee en gaat ook rond dezelfde tijd naar bed.
Hier een man die het de ene keer heel strikt wil en de andere keer de andere kant op kijkt en doet of zijn neus bloed. Hoogst irritant vind ik dat. Of consequent iets laten doen of helemaal niet. Het moet gewoon duidelijk zijn voor kinderen. Hier dus ook regelmatig discussie over hoe we een bepaald onderwerp aanpakken.
Verder is wat je schrijft over het 'rare' gedrag bij het ophalen heel normaal en gebeurd vaak. Mijn dochter doet dat ook en ik zie het ook bij andere kindjes opde peuterspeelzaal enzo. De overgang van het leuke wat ze aan het doen waren (en waar ze eigenlijk zelf nog niet mee klaar zijn!) en het met jou meegaan is gewoon te groot en dat leverd boosheid, frustratie enzovoorts op. Vaak helpt het als je steeds op dezelfde manier haar ophaalt. Als ik dochter van de peuterspeelzaal haal dan krijgt ze eerst een knuffel van mij en d'r broertje, zetten we samen haar beker in het keukentje, mag ze me 1 ding laten zien wat ze gedaan of gemaakt heeft die dag en dan mag ze nog 1 keertje op de glijbaan. De juf een handje geven en gedag zeggen en dan gaan we weg. Zolang ik aan die volgorde vasthoudt en zij precies weet wat er gaat gebeuren gaat het perfect. Gaat ze zonder drama mee. Gaat het anders dan moet dat heel erg goed worden uitgelegd (liefst al voordat ze naar de peuterspeelzaal gaat) en anders wordt het dramatisch huilen.
Slapen kan ik wweinig over zeggen. Mij klinkt het als veel in m'n oren, maar ja dochter sliep hier niet meer vanaf 2 jaar. Die is dus iedere dag van ongeveer 7 uur tot 18-19 uur wakker en aanwezig. Ik zou dus bijna zeggen geniet ervan
Hier een man die het de ene keer heel strikt wil en de andere keer de andere kant op kijkt en doet of zijn neus bloed. Hoogst irritant vind ik dat. Of consequent iets laten doen of helemaal niet. Het moet gewoon duidelijk zijn voor kinderen. Hier dus ook regelmatig discussie over hoe we een bepaald onderwerp aanpakken.
Verder is wat je schrijft over het 'rare' gedrag bij het ophalen heel normaal en gebeurd vaak. Mijn dochter doet dat ook en ik zie het ook bij andere kindjes opde peuterspeelzaal enzo. De overgang van het leuke wat ze aan het doen waren (en waar ze eigenlijk zelf nog niet mee klaar zijn!) en het met jou meegaan is gewoon te groot en dat leverd boosheid, frustratie enzovoorts op. Vaak helpt het als je steeds op dezelfde manier haar ophaalt. Als ik dochter van de peuterspeelzaal haal dan krijgt ze eerst een knuffel van mij en d'r broertje, zetten we samen haar beker in het keukentje, mag ze me 1 ding laten zien wat ze gedaan of gemaakt heeft die dag en dan mag ze nog 1 keertje op de glijbaan. De juf een handje geven en gedag zeggen en dan gaan we weg. Zolang ik aan die volgorde vasthoudt en zij precies weet wat er gaat gebeuren gaat het perfect. Gaat ze zonder drama mee. Gaat het anders dan moet dat heel erg goed worden uitgelegd (liefst al voordat ze naar de peuterspeelzaal gaat) en anders wordt het dramatisch huilen.
Slapen kan ik wweinig over zeggen. Mij klinkt het als veel in m'n oren, maar ja dochter sliep hier niet meer vanaf 2 jaar. Die is dus iedere dag van ongeveer 7 uur tot 18-19 uur wakker en aanwezig. Ik zou dus bijna zeggen geniet ervan
vrijdag 4 juli 2008 om 22:13
Ik doe mijn best. Dankje. Dat is nl. ook het enige wat ik op een moment kan doen. Want het helpt allemaal toch geen zier, behalve dat we dan alleen nog maar snel ruzie hebben. Dus ik probeer en probeer heeeeeeeeeeel erg hard om los te laten. Zucht. En ik kan het zoooooooooo slecht. Nog grotere zucht.
Ik voel me verdrietig van het alleen al opschrijven, zo onbegrepen voel ik me wat dat aangaat soms (euh, vaak )
Ik denk niet dat vriend kan snappen hoe erg en hoe moeilijk ik het met deze dingen heb. Dat loslaten vind ik al moeilijk, omdat ik het graag ook wil doen volgens de richtlijnen (men zegt dat het hoort, consultatiebureau heeft er een mening over, mijn familie -vader bijvoorbeeld- bleef maar bezig over dat zindelijk worden, in de boekjes staat dat het dan en dan normaal is). Maar het dan ook nog eens heel erg laat pas kunnen doen, omdat ik vriend niet eerder meekrijg in mijn wensen, da's echt verdomd lastige materie voor mij. Het geeft mij structuur, een richtlijn, een kader (omdat ik opvoeden vanuit de losse pols moeilijk vind) en ook een maatstaf voor dochter. En hij weigert zich daar ook maar een beetje in te laten sturen. Als hij zijn kleine prinses wil dragen totdat ze 5 is, nou, dan doet hij dat en dan valt de wereld maar dood neer wat hem betreft : (
Zelfde verhaal (oh bah, breek me de bek niet los, want dan krijg je de berg frustratie ongetwijfeld over je af) met 's nachts wakker worden. Kon 'm niks interesseren wat volgens nanny Jo de gouden regel was. Hij had last van het huilen 's nachts of het vragen om glaasjes water, etc. dat hij er gewoon uit bleef gaan. Ook en juist als het al een week of langer aan de gang was en je er bijna je klokje op gelijk kon gaan zetten (ja hoor, daaristie weer, de vraag om een slokje water). Hij wilde slapen dus was het makkelijker de vraag ter plekke te beantwoorden, dan te bedenken dat het niet wenselijk was om aan te leren dat er 's nachts gevraagd kon worden om slokjes water. Na drie nachten begon ik nl. zelf te roepen tegen dochter dat er geslapen moest worden (want papa, mama, beer, kindjes van de creche en ieder ander sliepen ook, dus zij kon morgen een slokje krijgen. Trusten. En dan de boel bij elkaar krijsen natuurlijk).
Maar nee, papa vond dat zijn nachtrust belangrijk was, dus ging liever slokjes water geven. Echt, na dikke ruzie onderhand een maand later heb ik geeist dat we het een week op mijn manier gingen doen. Zo waanzinnig verschillen we van elkaar!
Ik voel me verdrietig van het alleen al opschrijven, zo onbegrepen voel ik me wat dat aangaat soms (euh, vaak )
Ik denk niet dat vriend kan snappen hoe erg en hoe moeilijk ik het met deze dingen heb. Dat loslaten vind ik al moeilijk, omdat ik het graag ook wil doen volgens de richtlijnen (men zegt dat het hoort, consultatiebureau heeft er een mening over, mijn familie -vader bijvoorbeeld- bleef maar bezig over dat zindelijk worden, in de boekjes staat dat het dan en dan normaal is). Maar het dan ook nog eens heel erg laat pas kunnen doen, omdat ik vriend niet eerder meekrijg in mijn wensen, da's echt verdomd lastige materie voor mij. Het geeft mij structuur, een richtlijn, een kader (omdat ik opvoeden vanuit de losse pols moeilijk vind) en ook een maatstaf voor dochter. En hij weigert zich daar ook maar een beetje in te laten sturen. Als hij zijn kleine prinses wil dragen totdat ze 5 is, nou, dan doet hij dat en dan valt de wereld maar dood neer wat hem betreft : (
Zelfde verhaal (oh bah, breek me de bek niet los, want dan krijg je de berg frustratie ongetwijfeld over je af) met 's nachts wakker worden. Kon 'm niks interesseren wat volgens nanny Jo de gouden regel was. Hij had last van het huilen 's nachts of het vragen om glaasjes water, etc. dat hij er gewoon uit bleef gaan. Ook en juist als het al een week of langer aan de gang was en je er bijna je klokje op gelijk kon gaan zetten (ja hoor, daaristie weer, de vraag om een slokje water). Hij wilde slapen dus was het makkelijker de vraag ter plekke te beantwoorden, dan te bedenken dat het niet wenselijk was om aan te leren dat er 's nachts gevraagd kon worden om slokjes water. Na drie nachten begon ik nl. zelf te roepen tegen dochter dat er geslapen moest worden (want papa, mama, beer, kindjes van de creche en ieder ander sliepen ook, dus zij kon morgen een slokje krijgen. Trusten. En dan de boel bij elkaar krijsen natuurlijk).
Maar nee, papa vond dat zijn nachtrust belangrijk was, dus ging liever slokjes water geven. Echt, na dikke ruzie onderhand een maand later heb ik geeist dat we het een week op mijn manier gingen doen. Zo waanzinnig verschillen we van elkaar!
vrijdag 4 juli 2008 om 22:17
Bij je laatste post -21.43-krijg ik het gevoel dat ze al heel veel moet kunnen, Intiem. En wel per eerste gelegenheid. Ik denk dat het geen kwaad kan als het meisje wat langer gewoon klein kan blijven -al is dat moeilijk bij je eerste.. mijn laatste komt met véél meer weg dan mijn oudste ooit gelukt is-
Ze kán wel veel maar dat betekent niet dat ze dat dan ook allemaal altijd móet.
Nou ja, eigenlijk weet ik het niet. Ik heb een huishouden van Jan Steen en mss had ik dat niet gehad als ik heel consequent had volgehouden dat wat ze kunnen, ze ook moeten doen.
Situatie bij de pinautomaat heb je keurig volgens de regeltjes opgelost. Vóel je je daarna ook goed over de manier waarop je dat hebt opgelost of voel je je enigszins leeggezogen?
Krijspartijen bij de creche is me al te lang geleden om het nog precies te weten. De laatste jaren heb ik echt geen last meer van krijsende kinderen. Wel van boze kinderen, maar niet van die heftige escalaties waarbij ik zelf het gevoel heb dat ik hopeloos faal en waar ik ze ik-weet-niet-wat zou willen doen.
Mijn huis was in die tijd heel onrustig. Ik had beurtelings dictatorschap -als papa er niet was- of helemaal niks te zeggen -als papa er wel was-
Het kan zijn dat dat toch een weerslag op de kinderen had. Thuis was onzeker, wat zou er komen, op de creche was veilig, voorspelbaar, er ging nooit iemand uit zijn plaat.
Ik denk dat je zelf moet beoordelen of de mogelijke onrust in je huis een reden zou kunnen zijn dat je dochter onrustig wordt bij het naar huis gaan.
Dat jij eigenlijk op je tenen moet lopen voor haar buien is natuurlijk ook iets wat niet klopt. Jij bent de baas en dat moet duidelijk zijn, ze gaat naar huis, punt. Mss nog een paar dingen doen die zij graag doet, als afscheid, maar dat moet eigenlijk gebeuren zonder dat jíj daar onrustig onder wordt.
Ze kán wel veel maar dat betekent niet dat ze dat dan ook allemaal altijd móet.
Nou ja, eigenlijk weet ik het niet. Ik heb een huishouden van Jan Steen en mss had ik dat niet gehad als ik heel consequent had volgehouden dat wat ze kunnen, ze ook moeten doen.
Situatie bij de pinautomaat heb je keurig volgens de regeltjes opgelost. Vóel je je daarna ook goed over de manier waarop je dat hebt opgelost of voel je je enigszins leeggezogen?
Krijspartijen bij de creche is me al te lang geleden om het nog precies te weten. De laatste jaren heb ik echt geen last meer van krijsende kinderen. Wel van boze kinderen, maar niet van die heftige escalaties waarbij ik zelf het gevoel heb dat ik hopeloos faal en waar ik ze ik-weet-niet-wat zou willen doen.
Mijn huis was in die tijd heel onrustig. Ik had beurtelings dictatorschap -als papa er niet was- of helemaal niks te zeggen -als papa er wel was-
Het kan zijn dat dat toch een weerslag op de kinderen had. Thuis was onzeker, wat zou er komen, op de creche was veilig, voorspelbaar, er ging nooit iemand uit zijn plaat.
Ik denk dat je zelf moet beoordelen of de mogelijke onrust in je huis een reden zou kunnen zijn dat je dochter onrustig wordt bij het naar huis gaan.
Dat jij eigenlijk op je tenen moet lopen voor haar buien is natuurlijk ook iets wat niet klopt. Jij bent de baas en dat moet duidelijk zijn, ze gaat naar huis, punt. Mss nog een paar dingen doen die zij graag doet, als afscheid, maar dat moet eigenlijk gebeuren zonder dat jíj daar onrustig onder wordt.
vrijdag 4 juli 2008 om 22:37
Mamzelle, ik ben wel de baas over dochter (veel meer dan vriend is over het algemeen) op papier, want ik reageer bijna altijd heel consequent en voorspelbaar. Want het niet consequent reageren op iets wat voor mij consequent zijn vraagt (doordat vriend het niet wil), kost mij nl. veel meer energie. Ik ben alleen niet (meer) de baas als ik leeg ben in mijn energie. Dan komt alles zo persoonlijk binnen. En op vakantie was ik 100 x leeg in mijn energie, naast het feit dat dochter waazinnig moeilijk was. Daarnaast waren vriend en ik het zo stelselmatig niet eens over bepaalde dingen dat ik er allemaal niet meer tegen kon.
Ik wilde duidelijk zijn in haar gemekker, maar vriend veel minder of steeds anders (soms wel, soms niet). Ik wilde het doorvoeren. Maar ach, misschien was ik verkeerd bezig geraakt. Het werd ook bijna een wie is de baas en wint dit spelletje. Dat wij daarin alle drie andere ideeen hadden, hielp niet mee.
Vind je echt dat dochter veel moet? Ik weet het niet. Ze mag nl. ook veel van mij, maar wel binnen die kaders. Ik weet dat ik streng ben en dat doe ik niet alleen maar voor dochter. Dat doe ik ook om mezelf te beschermen. Ik weet/voel nl. dat ik zeer weinig rek heb. Om de sfeer goed te houden, moet (MOET!) ik superconsequent zijn, omdat ik de flexibiliteit meestal niet heb om daar anders mee om te gaan. Heel vervelend voor dochter, dat weet ik. Maar ik redeneer maar altijd zo: ze kan maar beter heel goed en duidelijk weten dat mama op een aantal vlakken zeer strenge en onflexibele regels heeft, maar daarin wel voorspelbaar is. Dan dat ze dit niet weet en dan ook maar nooit weet hoe de bui ervoor hangt. Want mijn gemeende nee is ten alle tijden hetzelfde. Met een goeie muts op denk/handel ik hetzelfde in ijsjes scenes en met een slechte muts ook.
Trouwens, het is vaak zo dat ik juist van de creche hoor en leer dat ze dingen allang kan. Daar kleedt ze zichzelf aan en uit. Van mij hoeft dat lang niet altijd en even goed. Maar ik probeer haar daarin wel te stimuleren bijvoorbeeld.
Voor mij is vooral lopen een punt en netjes praten/jezelf opgevoed gedragen (niet schreeuwen) en wel uiten van gevoelens, maar agressie anders ventileren dan beer met een pan op zijn hoofd slaan (lekker voorbeeld ben ikzelf, jij mag mama niet slaan, beer ook niet trouwens, maar mama mag jou wel een tik op de billen of hand geven ). Als dochter boos is, vind ik dat niet zo'n punt en ik geef haar soms ook gewoon gelijk. Maar slaan doen we niet. Erover praten mag, nukkig doen met mate mag, boos mopperen of huilen op de gang mag. Soms mag het ook gewoon op de bank, binnen bepaalde perken, dan gaat ze maar klieren met de kussens ofzo. Maar gooien met de klei mag niet. "Dan ga je maar boos op de gang zitten zitten".
Hoe toch verder om te gaan met boos?
Maare, ik vergeet waar ik was, ohja, dat van die verwachtingen. wat kan/mag ik dan verwachten van een net drie jarige gemiddeld genomen?
Ik wilde duidelijk zijn in haar gemekker, maar vriend veel minder of steeds anders (soms wel, soms niet). Ik wilde het doorvoeren. Maar ach, misschien was ik verkeerd bezig geraakt. Het werd ook bijna een wie is de baas en wint dit spelletje. Dat wij daarin alle drie andere ideeen hadden, hielp niet mee.
Vind je echt dat dochter veel moet? Ik weet het niet. Ze mag nl. ook veel van mij, maar wel binnen die kaders. Ik weet dat ik streng ben en dat doe ik niet alleen maar voor dochter. Dat doe ik ook om mezelf te beschermen. Ik weet/voel nl. dat ik zeer weinig rek heb. Om de sfeer goed te houden, moet (MOET!) ik superconsequent zijn, omdat ik de flexibiliteit meestal niet heb om daar anders mee om te gaan. Heel vervelend voor dochter, dat weet ik. Maar ik redeneer maar altijd zo: ze kan maar beter heel goed en duidelijk weten dat mama op een aantal vlakken zeer strenge en onflexibele regels heeft, maar daarin wel voorspelbaar is. Dan dat ze dit niet weet en dan ook maar nooit weet hoe de bui ervoor hangt. Want mijn gemeende nee is ten alle tijden hetzelfde. Met een goeie muts op denk/handel ik hetzelfde in ijsjes scenes en met een slechte muts ook.
Trouwens, het is vaak zo dat ik juist van de creche hoor en leer dat ze dingen allang kan. Daar kleedt ze zichzelf aan en uit. Van mij hoeft dat lang niet altijd en even goed. Maar ik probeer haar daarin wel te stimuleren bijvoorbeeld.
Voor mij is vooral lopen een punt en netjes praten/jezelf opgevoed gedragen (niet schreeuwen) en wel uiten van gevoelens, maar agressie anders ventileren dan beer met een pan op zijn hoofd slaan (lekker voorbeeld ben ikzelf, jij mag mama niet slaan, beer ook niet trouwens, maar mama mag jou wel een tik op de billen of hand geven ). Als dochter boos is, vind ik dat niet zo'n punt en ik geef haar soms ook gewoon gelijk. Maar slaan doen we niet. Erover praten mag, nukkig doen met mate mag, boos mopperen of huilen op de gang mag. Soms mag het ook gewoon op de bank, binnen bepaalde perken, dan gaat ze maar klieren met de kussens ofzo. Maar gooien met de klei mag niet. "Dan ga je maar boos op de gang zitten zitten".
Hoe toch verder om te gaan met boos?
Maare, ik vergeet waar ik was, ohja, dat van die verwachtingen. wat kan/mag ik dan verwachten van een net drie jarige gemiddeld genomen?
vrijdag 4 juli 2008 om 22:39
Ik denk dat je je wat minder op de richtlijnen moet focussen en op wat andere mensen vinden, en "gewoon" meer naar je kind kijken. Het consultatiebureau kan wel vinden dat je kind met 1 jaar geen fles meer hoeft te drinken (bijv) maar als jouw kind uit zijn plaat gaat als het geen fles krijgt zou ik die fles er lekker een tijdje langer inhouden (bijv) Je kan niet alles volgens de boekje sdoen en als je met anderen rekening moet houden doe je het toch nooit goed.
Dat slapen lijkt me inderdaad weer een punt waarop je beter minder los kunt zijn. Wat vervelend dat jullie zo mijlenver uit elkaar staan wat betreft opvoeding.
Dat slapen lijkt me inderdaad weer een punt waarop je beter minder los kunt zijn. Wat vervelend dat jullie zo mijlenver uit elkaar staan wat betreft opvoeding.
