Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 7 juli 2008 om 13:02
Poeh Felicitaatje,
Dat is heftig, wat er allemaal gebeurt...Goed dat je het opschrijft, goed dat je kunt zeggen "wat er ook gebeurt, ik red het wel'. Maar eerlijk gezegd vind ik het een klotestreek van je partner om het initiatief bij jou te leggen. En dat hij emotioneel sigaretten is gaan halen en niet terugkomt.
Ik krijg het idee dat hij nooit echt volwassen is geworden en dat eigenlijk ook niet wil. Dat hij daarom ook geen gelijkwaardige relatie met je heeft, en blijft hangen in bijzonder willen zijn of bijzondere dingen willen doen. Zonder dat concreet te maken.
Je zegt dat dit altijd al in hem zat. Hoe was het dan voor hem om vader te worden? Dat is nogal een verantwoordelijkheid die je dan aangaat. En hoe gaat hij nu met het vaderschap om?
Ik moet zeggen dat ik hartstikke trots op je ben, dat je de confrontatie aangaat, dat je jezelf meer gunt. Dat je je afvraagt hoeveel geduld je nog hebt en of geduld hebben zin heeft. Maar ik vind het wel hartstikke pittig voor je, en wens je deze situatie absoluut niet toe. Ik sluit me aan bij de knuffels die je hier krijgt.
En ik hoop dat je niet alleen maar sterk hoeft te zijn van jezelf. Dit proces is een emotionele achtbaan en je mag af en toe best uit de bocht vliegen...
Dikke kus, Hanke
Dat is heftig, wat er allemaal gebeurt...Goed dat je het opschrijft, goed dat je kunt zeggen "wat er ook gebeurt, ik red het wel'. Maar eerlijk gezegd vind ik het een klotestreek van je partner om het initiatief bij jou te leggen. En dat hij emotioneel sigaretten is gaan halen en niet terugkomt.
Ik krijg het idee dat hij nooit echt volwassen is geworden en dat eigenlijk ook niet wil. Dat hij daarom ook geen gelijkwaardige relatie met je heeft, en blijft hangen in bijzonder willen zijn of bijzondere dingen willen doen. Zonder dat concreet te maken.
Je zegt dat dit altijd al in hem zat. Hoe was het dan voor hem om vader te worden? Dat is nogal een verantwoordelijkheid die je dan aangaat. En hoe gaat hij nu met het vaderschap om?
Ik moet zeggen dat ik hartstikke trots op je ben, dat je de confrontatie aangaat, dat je jezelf meer gunt. Dat je je afvraagt hoeveel geduld je nog hebt en of geduld hebben zin heeft. Maar ik vind het wel hartstikke pittig voor je, en wens je deze situatie absoluut niet toe. Ik sluit me aan bij de knuffels die je hier krijgt.
En ik hoop dat je niet alleen maar sterk hoeft te zijn van jezelf. Dit proces is een emotionele achtbaan en je mag af en toe best uit de bocht vliegen...
Dikke kus, Hanke
maandag 7 juli 2008 om 13:06
Lieve Feliciaatje,
Je verdient ook zoveel meer dan dit! Je hebt niet allerlei obstakels overwonnen om nu bij de pakken neer te zitten, toch?!
Heel erg mooi om te lezen dat je zoveel eigenwaarde hebt! Heel veel sterkte...
Even een korte reactie, sorry - ik voel me erg beroerd vandaag en kom er misschien later nog op terug.
Je verdient ook zoveel meer dan dit! Je hebt niet allerlei obstakels overwonnen om nu bij de pakken neer te zitten, toch?!
Heel erg mooi om te lezen dat je zoveel eigenwaarde hebt! Heel veel sterkte...
Even een korte reactie, sorry - ik voel me erg beroerd vandaag en kom er misschien later nog op terug.
maandag 7 juli 2008 om 13:30
Het is precies zoals je het beschrijft Hanke. En we hebben hier altijd over kunnen praten dus ik heb al een tijd een aardig idee waar het telkens mis gaat. Hij weigert idd volwassen te worden.
Het gekke is dat als je hem zo ontmoet, je dat niet zou zeggen. Leuke vent, goede vader, vriendelijk, bescheiden. Maar daaronder zit iets vreemds, iets recalcitrants, iets wat zich verstopt en ondertussen de fundamenten blijft aanvreten.
Het gesprek gisteren was eerlijk tot op het bot en ik heb toen wel wat vermoedens bevestigd gekregen na al die jaren. Dat hij eigenlijk, ondanks ogenschijnlijke bescheidenheid, heel arrogant denkt dat wat van toepassing is op anderen, niet voor hem geldt. Dat hij anders is.
Ik heb al jaren momenten dat ik herinnerd word aan mijn moeder door hem, heel plots en snel, en dan is het weer weg. Hij is niet destructief, hij doet me geen pijn. Maar aan de andere kant zit er iets passief agressiefs in, iets niet constructiefs. En daar waar je niet opbouwt of aan werkt, brokkelt toch af. Dus toch destructief maar dan heel onmerkbaar.
Ik bescherm mezelf nu goed, weet mijn grenzen. En ik heb lange tijd gehoopt dat hij toch 's op zoek zou gaan naar een oplossing, een goede therapeut. Hij zegt telkens uit zichzelf dat hij dat moet doen, ik bemoei me daar allang niet meer mee. Het is zijn keuze en verantwoordelijkheid. Maar hij regelt het niet.
En ik ben moe en mijn geduld raakt op. En ik dacht idd gisteren: godver, laffe zak, laat je het weer aan mij over! Dus ik word ook niet blij van het gebrek aan initiatief . Daar ben ik dan weer wel blij om, ik weiger om het allemaal alleen te dragen. Dat heb ik al zo vaak gedaan en ik doe het niet meer.
Heel erg bedankt voor de reacties trouwens, het is fijn om te voelen dat ik er niet alleen voor sta. Ik heb compleet geen puf om vriendinnen te bellen, ik ben een grote warboel emotioneel en ik moet eerst een richting zien. Maar het te kunnen opschrijven en te weten dat er mensen zijn die zo lief zijn met me mee te leven en te denken, helpt me en geeft me helderheid .
Het gekke is dat als je hem zo ontmoet, je dat niet zou zeggen. Leuke vent, goede vader, vriendelijk, bescheiden. Maar daaronder zit iets vreemds, iets recalcitrants, iets wat zich verstopt en ondertussen de fundamenten blijft aanvreten.
Het gesprek gisteren was eerlijk tot op het bot en ik heb toen wel wat vermoedens bevestigd gekregen na al die jaren. Dat hij eigenlijk, ondanks ogenschijnlijke bescheidenheid, heel arrogant denkt dat wat van toepassing is op anderen, niet voor hem geldt. Dat hij anders is.
Ik heb al jaren momenten dat ik herinnerd word aan mijn moeder door hem, heel plots en snel, en dan is het weer weg. Hij is niet destructief, hij doet me geen pijn. Maar aan de andere kant zit er iets passief agressiefs in, iets niet constructiefs. En daar waar je niet opbouwt of aan werkt, brokkelt toch af. Dus toch destructief maar dan heel onmerkbaar.
Ik bescherm mezelf nu goed, weet mijn grenzen. En ik heb lange tijd gehoopt dat hij toch 's op zoek zou gaan naar een oplossing, een goede therapeut. Hij zegt telkens uit zichzelf dat hij dat moet doen, ik bemoei me daar allang niet meer mee. Het is zijn keuze en verantwoordelijkheid. Maar hij regelt het niet.
En ik ben moe en mijn geduld raakt op. En ik dacht idd gisteren: godver, laffe zak, laat je het weer aan mij over! Dus ik word ook niet blij van het gebrek aan initiatief . Daar ben ik dan weer wel blij om, ik weiger om het allemaal alleen te dragen. Dat heb ik al zo vaak gedaan en ik doe het niet meer.
Heel erg bedankt voor de reacties trouwens, het is fijn om te voelen dat ik er niet alleen voor sta. Ik heb compleet geen puf om vriendinnen te bellen, ik ben een grote warboel emotioneel en ik moet eerst een richting zien. Maar het te kunnen opschrijven en te weten dat er mensen zijn die zo lief zijn met me mee te leven en te denken, helpt me en geeft me helderheid .
maandag 7 juli 2008 om 13:54
Wat ben ik blij en dankbaar dat ik tegenwoordig het gevoel kan hebben dat de grond onder mijn voeten vandaan getrokken wordt en dat ik toch ook nog steeds van het leven kan houden en dat het niet het einde is. Het komt allemaal op de een of andere manier wel goed. Maar pijn doet het wel. Relaties, ik begin er nooit meer aan .
maandag 7 juli 2008 om 13:59
Ja, eer je vader en je moeder, ook als ze je tot dingen dwingen die jij niet wilt, zoals je het geloof opdringen en er gemakshalve maar van uitgaan dat jij dezelfde keuze voor het geloof maakt zoals zij ooit gedaan hebben en nu nog steeds doen.
En als jij die keuze voor het geloof niet maakt, eer ik mijn ouders dan niet? Betekent je ouders eren dat je loopt in hun voetsporen, dat je niet meer jezelf kan zijn?
Ik heb ervoor gekozen om mijn eigen weg te gaan, ondanks dat ik door mijn familie uitgestoten kon worden, ondanks dat ik niet begrepen werd in mijn keuze, mijn belevingswereld, ondanks dat ik van mijn familie geen steun en geen begrip kreeg waarom ik niet meer kon leven als een refo, in een kleine wereld met weinig contact met mensen van buitenaf, met weinig genieten, met weinig openheid, met weinig intimiteit. Ik heb heel veel alleen moeten doen, want als je niet meer in het platgetreden paadje loopt, dan sta je alleen, maar ik heb het wel gered tot nu toe.
En als jij die keuze voor het geloof niet maakt, eer ik mijn ouders dan niet? Betekent je ouders eren dat je loopt in hun voetsporen, dat je niet meer jezelf kan zijn?
Ik heb ervoor gekozen om mijn eigen weg te gaan, ondanks dat ik door mijn familie uitgestoten kon worden, ondanks dat ik niet begrepen werd in mijn keuze, mijn belevingswereld, ondanks dat ik van mijn familie geen steun en geen begrip kreeg waarom ik niet meer kon leven als een refo, in een kleine wereld met weinig contact met mensen van buitenaf, met weinig genieten, met weinig openheid, met weinig intimiteit. Ik heb heel veel alleen moeten doen, want als je niet meer in het platgetreden paadje loopt, dan sta je alleen, maar ik heb het wel gered tot nu toe.
maandag 7 juli 2008 om 14:08
Tsja Felicitaatje,
Je kunt er met elkaar over praten, je kunt het o zo goed begrijpen maar als er vervolgens niks verandert, dan kom je uiteindelijk in de fase waarin je nu verkeert. Begrip hebben houdt een keertje op.
Dat passief-agressief gedoe...maakt het zo lastig om boos op hem te worden. Terwijl hij degene is die tekort schiet.
Gister zag ik op tv een monnik zeggen: "Volwassen zijn houdt in dat je met frustraties kunt leven zonder een gefrustreerd mens te zijn." En dat laatste lijkt je man te zijn geworden. En dat is triest.
Je kunt er met elkaar over praten, je kunt het o zo goed begrijpen maar als er vervolgens niks verandert, dan kom je uiteindelijk in de fase waarin je nu verkeert. Begrip hebben houdt een keertje op.
Dat passief-agressief gedoe...maakt het zo lastig om boos op hem te worden. Terwijl hij degene is die tekort schiet.
Gister zag ik op tv een monnik zeggen: "Volwassen zijn houdt in dat je met frustraties kunt leven zonder een gefrustreerd mens te zijn." En dat laatste lijkt je man te zijn geworden. En dat is triest.
maandag 7 juli 2008 om 14:19
quote:hanke321 schreef op 07 juli 2008 @ 14:08:
Gister zag ik op tv een monnik zeggen: "Volwassen zijn houdt in dat je met frustraties kunt leven zonder een gefrustreerd mens te zijn."
Ja dat is denk ik ook hoe ik het ervaar. Wat een mooie uitspraak. En idd, mijn man kan dat niet. Ik gun het hem, hij is hoe dan ook een mooi mens. Maar als hij niet wil dan houdt het op.
Ik zei gisteren ook tegen hem: dit is een state of mind, je kunt het veranderen. Maar toen zei hij dat dat zo voor mij geldt maar voor hem niet.
Gister zag ik op tv een monnik zeggen: "Volwassen zijn houdt in dat je met frustraties kunt leven zonder een gefrustreerd mens te zijn."
Ja dat is denk ik ook hoe ik het ervaar. Wat een mooie uitspraak. En idd, mijn man kan dat niet. Ik gun het hem, hij is hoe dan ook een mooi mens. Maar als hij niet wil dan houdt het op.
Ik zei gisteren ook tegen hem: dit is een state of mind, je kunt het veranderen. Maar toen zei hij dat dat zo voor mij geldt maar voor hem niet.
maandag 7 juli 2008 om 14:21
Hoi josefientje,
Ja, goede vragen die je jezelf stelt. Wat houdt eren in? Is dat klakkeloos overnemen wat niet bij je past? Is dat de weg van de minste weerstand volgen? Of is eren trouw zijn aan jezelf, om hoe je bent gemaakt...
Wat rot dat je zo alleen je weg hebt moeten gaan. Dat het refo-wereldje je niet gelukkig maakte. Ben je blij met waar je nu bent? Zie je je ouders nog? Hebben zij het gevoel dat je hen nog eert? En wat doet dat jou?
Welkom hier!
Ja, goede vragen die je jezelf stelt. Wat houdt eren in? Is dat klakkeloos overnemen wat niet bij je past? Is dat de weg van de minste weerstand volgen? Of is eren trouw zijn aan jezelf, om hoe je bent gemaakt...
Wat rot dat je zo alleen je weg hebt moeten gaan. Dat het refo-wereldje je niet gelukkig maakte. Ben je blij met waar je nu bent? Zie je je ouders nog? Hebben zij het gevoel dat je hen nog eert? En wat doet dat jou?
Welkom hier!
maandag 7 juli 2008 om 14:22
Trouwens excuses dat het plots over mijn relatie gaat ipv mijn ouders. Maar dat komt omdat ik me hier veilig voel en daarnaast dat ik al een tijd besef dat dit alles te maken heeft met mijn jeugd en hoe het me gevormd heeft.
Daarom zijn de afgelopen jaren vermoeiend maar wel ook heel zinvol geweest. De relatie heeft me gedwongen bepaalde dingen uit mijn jeugd aan te gaan en het te ontkrachten en er een nieuwe vorm of richting aan te geven.
Maar ik ben toe aan een tijdje gewoon gelukkig zijn. En dat zit er niet in geloof ik. Dat bedoel ik puur relatietechnisch en qua "thuisgevoel", voor de rest ben ik erg gelukkig naast het verdrietig en moe zijn. Hoe paradoxaal dat misschien ook klinkt.
Daarom zijn de afgelopen jaren vermoeiend maar wel ook heel zinvol geweest. De relatie heeft me gedwongen bepaalde dingen uit mijn jeugd aan te gaan en het te ontkrachten en er een nieuwe vorm of richting aan te geven.
Maar ik ben toe aan een tijdje gewoon gelukkig zijn. En dat zit er niet in geloof ik. Dat bedoel ik puur relatietechnisch en qua "thuisgevoel", voor de rest ben ik erg gelukkig naast het verdrietig en moe zijn. Hoe paradoxaal dat misschien ook klinkt.
anoniem_3467 wijzigde dit bericht op 07-07-2008 14:27
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
maandag 7 juli 2008 om 14:29
quote:hanke321 schreef op 05 juli 2008 @ 16:37:
Werken aan je basis heeft uiteindelijk resultaat, maar het is een lange weg en kost veel energie. Wat ik het belangrijkste vind is dat je steeds meer de mens wordt die je in wezen bent. En voor de mensen om je heen die van je houden is dát hun diepste wens. Daarom vind ik het terecht dat dit topic bij de pijler relaties staat.En omdat jouw man dat niet als diepste wens heeft, herhaalt hij voor jou dingen die je in het verleden hebt meegemaakt. Daarom hoort het bij de topic maar ook bij deze pijler.
Werken aan je basis heeft uiteindelijk resultaat, maar het is een lange weg en kost veel energie. Wat ik het belangrijkste vind is dat je steeds meer de mens wordt die je in wezen bent. En voor de mensen om je heen die van je houden is dát hun diepste wens. Daarom vind ik het terecht dat dit topic bij de pijler relaties staat.En omdat jouw man dat niet als diepste wens heeft, herhaalt hij voor jou dingen die je in het verleden hebt meegemaakt. Daarom hoort het bij de topic maar ook bij deze pijler.
maandag 7 juli 2008 om 14:42
Feliciaatje
Eigenlijk lijk ik wel een beetje op je man in de zin dat ik altijd heb gedacht dat ik anders was, beter vooral dan anderen. En dat ik eigenlijk groots en meeslepend moest leven. Dat was een illusie, het weglopen voor het echte leven. Leest jouw man wel eens boeken? Zo ja, dan zou je hem het boek Illusies van Ingeborg Bosch kunnen laten lezen. Vooral de stukken over 'Valse macht' (denken dat je beter bent dan anderen en dat het aan anderen ligt dat je niet gelukkig bent) en 'Valse hoop' (over de gedachte: als ik dit maar verander in mijn leven dan ben ik gelukkig).
Het zou voor jou en voor hem zoveel uitmaken als hij gaat leren inzien dat zijn gedachten niet echt zijn maar reflexen, reacties op een hele diepe pijn die bijna elk gevoelig mens voelt, gelukkige opvoeding of niet.
Josefien, ik heb ook familie in de refo-hoek, een van mijn ouders kwam uit een refo-gezin, en mij is ook altijd de kilheid en een zekere vorm van liefdeloosheid opgevallen. Waar ik wel benieuwd naar ben: hoe kwam het dat jij besloot daar niet meer bij te willlen horen? Leerde je mensen kennen buiten je kring? Heb je nog contact met je familie? Ben je nog gelovig, maar dan op je eigen manier? Bedankt voor je verhaal!
Eigenlijk lijk ik wel een beetje op je man in de zin dat ik altijd heb gedacht dat ik anders was, beter vooral dan anderen. En dat ik eigenlijk groots en meeslepend moest leven. Dat was een illusie, het weglopen voor het echte leven. Leest jouw man wel eens boeken? Zo ja, dan zou je hem het boek Illusies van Ingeborg Bosch kunnen laten lezen. Vooral de stukken over 'Valse macht' (denken dat je beter bent dan anderen en dat het aan anderen ligt dat je niet gelukkig bent) en 'Valse hoop' (over de gedachte: als ik dit maar verander in mijn leven dan ben ik gelukkig).
Het zou voor jou en voor hem zoveel uitmaken als hij gaat leren inzien dat zijn gedachten niet echt zijn maar reflexen, reacties op een hele diepe pijn die bijna elk gevoelig mens voelt, gelukkige opvoeding of niet.
Josefien, ik heb ook familie in de refo-hoek, een van mijn ouders kwam uit een refo-gezin, en mij is ook altijd de kilheid en een zekere vorm van liefdeloosheid opgevallen. Waar ik wel benieuwd naar ben: hoe kwam het dat jij besloot daar niet meer bij te willlen horen? Leerde je mensen kennen buiten je kring? Heb je nog contact met je familie? Ben je nog gelovig, maar dan op je eigen manier? Bedankt voor je verhaal!
maandag 7 juli 2008 om 14:50
Ik begrijp wat je bedoelt MissMara, want ik heb het ook gehad. En ik heb een nooit een vreemde reflex gevonden. Deel van het probleem is denk ik dat hij zich verraden voelt dat ik er niet meer zo in sta, ik ben gelukkig met het leven zoals het is en ik vind het meeslepend genoeg hoe dan ook . En hij blijft zo. Vandaar dat dat contrast zo groot is geworden.
Hij heeft geprobeerd erover te lezen maar dan legt hij het weg onder het mom: herkenbaar maar ik ben anders. *Zucht*.
Ik kom later terug op jullie reacties, je hebt helemaal gelijk met je opmerking Hanke, zo ervaar ik het zelf ook. Ga nu mijn meisje ophalen en samen wat leuks doen.
Hij heeft geprobeerd erover te lezen maar dan legt hij het weg onder het mom: herkenbaar maar ik ben anders. *Zucht*.
Ik kom later terug op jullie reacties, je hebt helemaal gelijk met je opmerking Hanke, zo ervaar ik het zelf ook. Ga nu mijn meisje ophalen en samen wat leuks doen.
maandag 7 juli 2008 om 14:53
Dank je wel Miss Mara (pink nu een traantje weg..). Het heeft een tijd gekost om zo ver te komen. De laatste maanden groei ik vooral in zelfvertrouwen. Stel me onafhankelijker op, voel me levendiger.
IRL (in real life, voor de nieuwen onder ons) vertel ik aan mijn vrienden wat ik hier doe en ze zijn trots. Ze zien het als een aanvulling ipv als een vlucht in internet.
Ik hoop dat ik echt wat beteken voor de lui die ik hier tegenkom. Omdat ik wat te geven heb en omdat ik het ze gun
IRL (in real life, voor de nieuwen onder ons) vertel ik aan mijn vrienden wat ik hier doe en ze zijn trots. Ze zien het als een aanvulling ipv als een vlucht in internet.
Ik hoop dat ik echt wat beteken voor de lui die ik hier tegenkom. Omdat ik wat te geven heb en omdat ik het ze gun
maandag 7 juli 2008 om 14:58
Vermoeiend is dat he, dat je als vrouw toch makkelijker volwassen lijkt te worden dan je man. ook dat vind ik herkenbaar... Al werkt mijn man op zijn manier ook heel hard aan zichzelf. Hij vindt gewoon veel meer dat hij vanalles verdient en ziet mij vaak als de kwaaie pier als ik hem voorhoud dat dat even niet kan (qua geld, kind, toekomst). Misschien ben ik door zwangerschappen en borstvoeding inmiddels meer met het idee verzoend dat ik nu eenmaal af en toe offers breng voor het goede doel (sorry, maar zo voelde het voor mij een beetje, heb fysiek gezien mijn baby toch wel als een parasiet gezien, wel een lieve, schattige parasiet, maar toch wel een die je energie afpakt).
En groots en meeslepend leven heb ik een beetje op mijn werk geprojecteerd nu, ik streef een grootse carriere na, zeg maar. Maar daar word ik soms ook heeeel moe van! Van dat het moet zeg maar. Als dat moeten niet moest zou ik het waarschijnlijk alsnog wel willen en doen, dus ik wil zo graag van dat moeten af, dan is alles veel makkelijker.
Sterkte, Feliciaatje! Je stelt de goede vragen volgens mij. De antwoorden komen na verloop van tijd vanzelf op je pad. Pieker er maar niet teveel over.
En groots en meeslepend leven heb ik een beetje op mijn werk geprojecteerd nu, ik streef een grootse carriere na, zeg maar. Maar daar word ik soms ook heeeel moe van! Van dat het moet zeg maar. Als dat moeten niet moest zou ik het waarschijnlijk alsnog wel willen en doen, dus ik wil zo graag van dat moeten af, dan is alles veel makkelijker.
Sterkte, Feliciaatje! Je stelt de goede vragen volgens mij. De antwoorden komen na verloop van tijd vanzelf op je pad. Pieker er maar niet teveel over.
maandag 7 juli 2008 om 15:45
maandag 7 juli 2008 om 18:21
maandag 7 juli 2008 om 21:43
Ja, toen ik 16 was, zag ik hoe onze leefwereld zo intens verschilde van de leefwereld van andere mensen en daar schrok ik best wel van. Wij waren bv niet verzekerd, droegen geen broeken en het ergste was nog dat we helemaal geen contact hadden met 'buitenstaanders' terwijl wij eigenlijk de outsiders waren, het is maar hoe je het bekijkt.
Maar goed, toen ik 17 was, heb ik verschillende pleeggezinnen geprobeerd om uit die verstikkende sfeer van thuis te komen, maar dat lukte helaas niet, want die gezinnen waren net zo, zo niet erger, dus die gingen echt niet naar mijn verhalen zitten te luisteren, als je begrijpt wat ik bedoel, nee die dachten dat ik een ziekte had en stuurden me naar een inrichting, lekker makkelijk.
Toen ik op een gegeven moment op mezelf ging wonen, heb ik mezelf proberen los te maken door naar een minder zware kerk te gaan dan wat ik gewend was, maar dat bleek een sekte te zijn, die zo niet erger was dan de sfeer waar ik vandaan kwam. Zij waren nog strakker, nog liefdelozer in hoeverre dat mogelijk was. Kon ik met mijn ouders nog over gewone dingen praten, bij hen mocht ik alleen maar over god praten, ook tijdens prive-bezoekjes, dat gingen ze (de kerkleiding) dan later controleren, dus van die kerk werd ik ook niet echt beter, eerder slechter.
Toen nam ik dus een vriend, een moslim (dom) maar goed, dat heeft me ook niet beter gemaakt. De laatste tijd gaat het me goed, ik heb een leuke ondernemende lieve vriend die mij heel erg in mijn waarde laat. We praten veel en bij hem kan ik mezelf zijn.
Maar goed, toen ik 17 was, heb ik verschillende pleeggezinnen geprobeerd om uit die verstikkende sfeer van thuis te komen, maar dat lukte helaas niet, want die gezinnen waren net zo, zo niet erger, dus die gingen echt niet naar mijn verhalen zitten te luisteren, als je begrijpt wat ik bedoel, nee die dachten dat ik een ziekte had en stuurden me naar een inrichting, lekker makkelijk.
Toen ik op een gegeven moment op mezelf ging wonen, heb ik mezelf proberen los te maken door naar een minder zware kerk te gaan dan wat ik gewend was, maar dat bleek een sekte te zijn, die zo niet erger was dan de sfeer waar ik vandaan kwam. Zij waren nog strakker, nog liefdelozer in hoeverre dat mogelijk was. Kon ik met mijn ouders nog over gewone dingen praten, bij hen mocht ik alleen maar over god praten, ook tijdens prive-bezoekjes, dat gingen ze (de kerkleiding) dan later controleren, dus van die kerk werd ik ook niet echt beter, eerder slechter.
Toen nam ik dus een vriend, een moslim (dom) maar goed, dat heeft me ook niet beter gemaakt. De laatste tijd gaat het me goed, ik heb een leuke ondernemende lieve vriend die mij heel erg in mijn waarde laat. We praten veel en bij hem kan ik mezelf zijn.
maandag 7 juli 2008 om 21:51
Mijn ouders zie ik heel erg weinig, maar dat ligt meer aan mij dan aan hen. Zij willen me af en toe wel zien, maar ik heb moeite met de verschillen tussen ons, misschien dat het later wat beter gaat, maar ik heb er soms geen zin in om er moeite voor te doen, ik ben veranderd, zij zitten nog in hetzelfde cirkeltje en dat vind ik nog steeds stroef gaan, ik weet me dan geen houding te geven, weet niet wat ik moet zeggen en dat is heel erg apart voor iemand zoals ik, want ik heb meestal mijn woordje wel klaar, ik denk over heel erg veel dingen na in het leven, weet bijna overal wel wat van af en ik vind het leuk om over bepaalde onderwerpen van gedachten te wisselen, maar het vervelende is dat dat thuis niet kan, want dan valt er een enorme stilte, zij staan zo enorm naast het echte leven, het interesseert ze gewoon niet wat er in deze wereld gebeurt, hebben ook geen tv en dan val ik echt helemaal stil van verbazing en vraag ik me af hoe dat in godsnaam mogelijk is dat mensen zo geisoleerd kunnen leven.
Hun leven bestaat uit de vele, vele godsdienstige kennissen bij wie ze te pas en te onpas op bezoek gaan. vroeger moest ik ook altijd mee en ik vond het vreselijk, die vreselijk zware, serieuze gesprekken alleen maar over het geloof en dan keken ze zo ernstig, net alsof de wereld ter plekke zou vergaan, ik kon dat niet, me zo vroom gedragen, ik ben daar veel te nuchter en veel te vrolijk en levenslustig voor, ik prik door die houdingen heen en dat vond mijn moeder niet zo leuk, het is nl. haar wereld, zij heeft niet anders en ik gruw ervan, want ik kan mijn energie niet kwijt, mijn levenslust, mijn ondernemingsdrang, mijn nieuwsgierigheid ed, als ik over iets sprak als kind wat hen niet aanstond, dan zei ze altijd: ja, dat weet ik niet hoor en dan was ik altijd zo teleurgesteld en dan dacht ik: waarom weten andere ouders dat dan wel en dan voelde ik me zo dom dat ik in zo'n (achterlijk) gezin moest opgroeien, als ik in een ander gezin was opgegroeid had ik veel en veel meer geweten, nu moet ik alle kennis vergaren die ik door alle geboden en verboden niet heb kunnen vergaren en dat is af en toe ook best vermoeiend, maar het gaat wel goed, ik loop in ieder geval niet in die vreselijk truttige refo-kleren met een vreselijk kapsel erbij en 10 kinderen aan mijn rokken, dat scheelt weer, ik heb mezelf wel losgemaakt,
Hun leven bestaat uit de vele, vele godsdienstige kennissen bij wie ze te pas en te onpas op bezoek gaan. vroeger moest ik ook altijd mee en ik vond het vreselijk, die vreselijk zware, serieuze gesprekken alleen maar over het geloof en dan keken ze zo ernstig, net alsof de wereld ter plekke zou vergaan, ik kon dat niet, me zo vroom gedragen, ik ben daar veel te nuchter en veel te vrolijk en levenslustig voor, ik prik door die houdingen heen en dat vond mijn moeder niet zo leuk, het is nl. haar wereld, zij heeft niet anders en ik gruw ervan, want ik kan mijn energie niet kwijt, mijn levenslust, mijn ondernemingsdrang, mijn nieuwsgierigheid ed, als ik over iets sprak als kind wat hen niet aanstond, dan zei ze altijd: ja, dat weet ik niet hoor en dan was ik altijd zo teleurgesteld en dan dacht ik: waarom weten andere ouders dat dan wel en dan voelde ik me zo dom dat ik in zo'n (achterlijk) gezin moest opgroeien, als ik in een ander gezin was opgegroeid had ik veel en veel meer geweten, nu moet ik alle kennis vergaren die ik door alle geboden en verboden niet heb kunnen vergaren en dat is af en toe ook best vermoeiend, maar het gaat wel goed, ik loop in ieder geval niet in die vreselijk truttige refo-kleren met een vreselijk kapsel erbij en 10 kinderen aan mijn rokken, dat scheelt weer, ik heb mezelf wel losgemaakt,
maandag 7 juli 2008 om 22:16
Ja Josefientje,
Zo'n wettische omgeving is intellectueel niet echt uitdagend, en al helemaal niet voor een meisje/vrouw. Ik kan me voorstellen dat je je ernaast voelt staan. Jullie leven nu in 2 totaal verschillende werelden.
Hoe is het trouwens nu met je godsbeeld? Geloof je nog, maar dan anders?
Wat ontzettend klote dat je in een sekte terecht gekomen bent. Maar wel heel goed dat je er uit hebt kunnen stappen en dat je nu een vriend hebt bij wie je je vrij voelt.
Misschien dat ik een boektip voor je heb. Het heet "De wenteltrap", geschreven door Karen Armstrong. Daarin beschrijft ze hoe ze zich aan moet leren passen aan het gewone leven, na jarenlang in een streng klooster geleefd te hebben. Moderne kleding, een eigen mening hebben, intellectueel denken en vriendschap waren haar vreemd.
Ik kom zijdelings uit een refo omgeving. Ik moet echt letten op wat ik aantrek, want anders word ik zo door gereformeerden 'herkend', 't Is net of het een beetje in mijn uitstraling zit. Snap je wat ik bedoel?
Zo'n wettische omgeving is intellectueel niet echt uitdagend, en al helemaal niet voor een meisje/vrouw. Ik kan me voorstellen dat je je ernaast voelt staan. Jullie leven nu in 2 totaal verschillende werelden.
Hoe is het trouwens nu met je godsbeeld? Geloof je nog, maar dan anders?
Wat ontzettend klote dat je in een sekte terecht gekomen bent. Maar wel heel goed dat je er uit hebt kunnen stappen en dat je nu een vriend hebt bij wie je je vrij voelt.
Misschien dat ik een boektip voor je heb. Het heet "De wenteltrap", geschreven door Karen Armstrong. Daarin beschrijft ze hoe ze zich aan moet leren passen aan het gewone leven, na jarenlang in een streng klooster geleefd te hebben. Moderne kleding, een eigen mening hebben, intellectueel denken en vriendschap waren haar vreemd.
Ik kom zijdelings uit een refo omgeving. Ik moet echt letten op wat ik aantrek, want anders word ik zo door gereformeerden 'herkend', 't Is net of het een beetje in mijn uitstraling zit. Snap je wat ik bedoel?
maandag 7 juli 2008 om 22:27
Ja, naar mij wordt ook wel eens omgekeken door refo-vrouwen en dan denk ik bij mezelf: ze heeft me zeker op een foto bij m'n ouders gezien, het is maar net hoe je eruitziet op dat moment, ik voel me niet echt beledigd, soms voel ik me er zelfs trots op dat zo'n degelijke vrouw dan aandacht aan me schenkt, raar he, maar dat zit er dan nog gewoon in, net alsof ik niet degelijk ben, maar a-sociaal, zoals men de rest van deze maatschappij ziet. A-sociaal, zich niet houdende aan de wetten Gods en dan ben je meteen a-sociaal, maar daartussen zit ook nog een hele wereld, ik kan een broek aanhebben en dan toch nog een goed mens zijn en dat is een knop die ik elke dag weer om moet zetten, om me niet schuldig en slecht te voelen over de keuzes die ik heb gemaakt, toen ik van die sekte wegging, had ik die gevoelens echt heel erg, die kerk stond bij mij in de buurt en ik kon die mensen echt elke dag tegenkomen en ik wist hoe ze over me dachten, want ik had jarenlang gehoord dat als je de kerk verliet, je in de handen terecht zou komen van demonen, dat ik onder de vloek zou komen, dus iedereen die mij tegen zou komen, zou proberen om mij te bekeren, om mij hiervoor te behoeden, heel lief van ze, maar ik wilde maar 1 ding: van ze af, zodat ik mijn eigen gedachten weer kon hebben ipv zoals zij dachten en dingen beleefden en leefden, maar dat snapten zij niet, het was hun houvast en zij wisten niet beter, maar ik zat altijd met gierende buikpijn in de kerk, al die gevoelens die van binnen maar tekeer gingen.
Later besefte ik dat dat kwam omdat ik constant onder druk stond, maar toen ik aan iemand vroeg wat dat nu kon zijn, dat rare gevoel in mijn buik, zei ze dat ik demonen in me had, begrijp je nu wat ik bedoel? Je kan geen normale vraag stellen en je krijgt weer zo'n antwoord, ik werd op een gegeven moment echt bang, ik heb mijn moeder wel eens een keertje opgebeld, op zondagavond met de woorden dat ik afscheid wilde nemen dat ik zo angstig en zo gebonden niet meer verder kon leven. Ik realiseerde me dat bij elke stap die ik deed, me ontdeed van hun macht, hun invloed, maar het heeft jaren lang geduurd voordat ik van hun macht af was, zo diep zat het. Pas was ik daar nog in de buurt en voor het eerst na 8 jaar durfde ik in diezelfde buurt boodschappen te doen met het risico dat ik 1 van hen tegen zou komen, maar ik heb net gedaan alsof mijn neus bloedde, de wereld is van iedereen en ik mag gaan en staan waar ik wil.
Later besefte ik dat dat kwam omdat ik constant onder druk stond, maar toen ik aan iemand vroeg wat dat nu kon zijn, dat rare gevoel in mijn buik, zei ze dat ik demonen in me had, begrijp je nu wat ik bedoel? Je kan geen normale vraag stellen en je krijgt weer zo'n antwoord, ik werd op een gegeven moment echt bang, ik heb mijn moeder wel eens een keertje opgebeld, op zondagavond met de woorden dat ik afscheid wilde nemen dat ik zo angstig en zo gebonden niet meer verder kon leven. Ik realiseerde me dat bij elke stap die ik deed, me ontdeed van hun macht, hun invloed, maar het heeft jaren lang geduurd voordat ik van hun macht af was, zo diep zat het. Pas was ik daar nog in de buurt en voor het eerst na 8 jaar durfde ik in diezelfde buurt boodschappen te doen met het risico dat ik 1 van hen tegen zou komen, maar ik heb net gedaan alsof mijn neus bloedde, de wereld is van iedereen en ik mag gaan en staan waar ik wil.
maandag 7 juli 2008 om 22:32
Felicia, wat ben je toch een lief, mooi mens. Ik vind het heel bijzonder dat je, met de hele strijd die jij hebt gestreden en nog strijdt, zo oprecht kan zeggen dat je beter verdient. Ik wil graag nog reageren op je posting over je huwelijk van laatst.
Ik denk dat je man misschien niet zo ongelukkig is als hij doet voorkomen. Hij vindt het eigenlijk wel prettig en comfortabel om vanuit zijn saaie leventje te dromen over een groots en meeslepend leven. Terwijl hij eigenlijk te lui is om zich uit zijn stoel te hijsen om dat leven ook daadwerkelijk te leiden. Heeft hij eigenlijk de energie wel voor een bruisend leven?
Het is veel makkelijker om jezelf te vertellen dat je ik-weet-niet-wat in je leven zou kunnen doen, beleven, worden, dan het daadwerkelijk te proberen. Stel dat hij denkt dat hij een briljant autocoureur zou zijn, of cabaretier, of kunstenaar. Maar ja, de hypotheek moet ook betaald. Of dat hij als hij zijn zinnen erop zette, hij in no time een waanzinnig winstgevend bedrijf à la Google uit de grond zou stampen. Maar ja, geen startkapitaal. Of dat hij eigenlijk liever in een zeiljacht om de wereld zeilt. Maar ja de kinderen...
Dat kun je jezelf alleen maar wijsmaken als je het niet probeert. Is hij niet bang om groots en meeslepend te leven, om zijn dromen na te jagen? Bij elke keuze die je maakt geef je ook iets op. En bovendien loop je het risico (niet zijn favoriete woord misschien?) dat je mislukt. Het is makkelijker je hele leven als mislukt te beschouwen, dan kan het ook nooit tegenvallen.
Kan het zijn dat jij dit op de een of andere manier (onbedoeld) in stand houdt door hem steeds te proberen te stimuleren en steunen? Verlopen de gesprekken zo dat hij zegt wat hij eigenlijk zou willen, en jij zegt "nou dan doe je dat toch" en komt met ideeën om het in de praktijk te brengen, en dan komt hij met allerlei praktische bezwaren? Wat als je dat anders aanpakt, en zegt: jongen, dat is toch niks voor jou. Zouden de gesprekken dan anders gaan verlopen? Zou dat hem juist de schop onder de kont kunnen geven om te bewijzen dat hij het wel kan?
Ik weet het niet hoor, hij klinkt als een passief, terneergeslagen mens. Als je te lang daarin zwelgt, kom je er moeilijk meer uit. Wat belangrijker is, is dat jij niet letterlijk doodmoe en ziek wordt van deze relatie.
liefs,
dubio
Ik denk dat je man misschien niet zo ongelukkig is als hij doet voorkomen. Hij vindt het eigenlijk wel prettig en comfortabel om vanuit zijn saaie leventje te dromen over een groots en meeslepend leven. Terwijl hij eigenlijk te lui is om zich uit zijn stoel te hijsen om dat leven ook daadwerkelijk te leiden. Heeft hij eigenlijk de energie wel voor een bruisend leven?
Het is veel makkelijker om jezelf te vertellen dat je ik-weet-niet-wat in je leven zou kunnen doen, beleven, worden, dan het daadwerkelijk te proberen. Stel dat hij denkt dat hij een briljant autocoureur zou zijn, of cabaretier, of kunstenaar. Maar ja, de hypotheek moet ook betaald. Of dat hij als hij zijn zinnen erop zette, hij in no time een waanzinnig winstgevend bedrijf à la Google uit de grond zou stampen. Maar ja, geen startkapitaal. Of dat hij eigenlijk liever in een zeiljacht om de wereld zeilt. Maar ja de kinderen...
Dat kun je jezelf alleen maar wijsmaken als je het niet probeert. Is hij niet bang om groots en meeslepend te leven, om zijn dromen na te jagen? Bij elke keuze die je maakt geef je ook iets op. En bovendien loop je het risico (niet zijn favoriete woord misschien?) dat je mislukt. Het is makkelijker je hele leven als mislukt te beschouwen, dan kan het ook nooit tegenvallen.
Kan het zijn dat jij dit op de een of andere manier (onbedoeld) in stand houdt door hem steeds te proberen te stimuleren en steunen? Verlopen de gesprekken zo dat hij zegt wat hij eigenlijk zou willen, en jij zegt "nou dan doe je dat toch" en komt met ideeën om het in de praktijk te brengen, en dan komt hij met allerlei praktische bezwaren? Wat als je dat anders aanpakt, en zegt: jongen, dat is toch niks voor jou. Zouden de gesprekken dan anders gaan verlopen? Zou dat hem juist de schop onder de kont kunnen geven om te bewijzen dat hij het wel kan?
Ik weet het niet hoor, hij klinkt als een passief, terneergeslagen mens. Als je te lang daarin zwelgt, kom je er moeilijk meer uit. Wat belangrijker is, is dat jij niet letterlijk doodmoe en ziek wordt van deze relatie.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 juli 2008 om 22:32
Het heeft me zelfs een opname in een psychiatrische kliniek gekost om me van hen te bevrijden, zo slecht ging het toen met me, ik kon niet meer gewoon leven, had constant het gevoel dat ik verantwoording af moest leggen, want anders zou God en de Heilige Geest me verlaten en daarom kan ik op dit moment niet echt geloven, die angst zit me dwars.
Angst om weer voor de gek gehouden te worden, want dat deden ze, ze lokten me de kerk in met woorden over God, maar uiteindelijk ging het om de macht van de kerkleiding, de dominee, zijn vrouw en zijn kinderen,maar als ik daar wat van zei, werd ik publiekelijk afgemaakt, net zoals anderen die ook kritische en eerlijke dingen over hen durfden te zeggen.
Ik heb me gewoon 4 jaar lang door hen laten leven, mijn hele leven draaide om die kerk, zo zat ik er in vast, familiebezoek mocht niet meer, niks mocht een kerkdienst kosten en er moest een relatie gezocht worden binnen het kerkverband en toen me dat niet gelukt was, ben ik weggegaan, maar weggaan is moeilijker dan blijven, want dan pas ga je zien hoe je jarenlang besodemieterd ben, voorgelogen, aan het lijntje gehoudenm, wat mij betreft was er van God niets bij daar, in die kerk, want God is liefde en vrijheid en die 2 dingen ben ik daar niet tegengekomen.
Angst om weer voor de gek gehouden te worden, want dat deden ze, ze lokten me de kerk in met woorden over God, maar uiteindelijk ging het om de macht van de kerkleiding, de dominee, zijn vrouw en zijn kinderen,maar als ik daar wat van zei, werd ik publiekelijk afgemaakt, net zoals anderen die ook kritische en eerlijke dingen over hen durfden te zeggen.
Ik heb me gewoon 4 jaar lang door hen laten leven, mijn hele leven draaide om die kerk, zo zat ik er in vast, familiebezoek mocht niet meer, niks mocht een kerkdienst kosten en er moest een relatie gezocht worden binnen het kerkverband en toen me dat niet gelukt was, ben ik weggegaan, maar weggaan is moeilijker dan blijven, want dan pas ga je zien hoe je jarenlang besodemieterd ben, voorgelogen, aan het lijntje gehoudenm, wat mij betreft was er van God niets bij daar, in die kerk, want God is liefde en vrijheid en die 2 dingen ben ik daar niet tegengekomen.
