Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 19 juli 2008 om 19:44
Setter, wat lijkt me dat verschrikkelijk, echt je vader missen. Ik ken alleen het gevoel dat jij hebt jegens je moeder, en dat is hooguit het missen van een moederfiguur, maar niet de persoon.
Maar ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is om daardoor ook de andere ouder te moeten missen. Het is zo zuur dat die goede beslissing om te breken met je moeder dit als automatisch gevolg heeft.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en hoop dat het je gaat lukken het een plekje te geven.
Maar ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is om daardoor ook de andere ouder te moeten missen. Het is zo zuur dat die goede beslissing om te breken met je moeder dit als automatisch gevolg heeft.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en hoop dat het je gaat lukken het een plekje te geven.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 19 juli 2008 om 20:58
Arme lieve Setter, wat een diep, diep verdriet.....
Het is en blijft ongelooflijk als je leest en ook voelt hoeveel pijn ouders hun kinderen kunnen doen. Je vader is ook slachtoffer maar dat is hij al zo lang, hij weet niet meer beter en kan zich niet verzetten, denk je ook niet?
De hoop dat jij en je vader elkaar zouden vinden, zo begrijpelijk en zo onmogelijk zolang je moeder er is. Hoe erg ook, dat je eigen moeder een obstakel is tussen jou en je geliefde vader.
Het is en blijft ongelooflijk als je leest en ook voelt hoeveel pijn ouders hun kinderen kunnen doen. Je vader is ook slachtoffer maar dat is hij al zo lang, hij weet niet meer beter en kan zich niet verzetten, denk je ook niet?
De hoop dat jij en je vader elkaar zouden vinden, zo begrijpelijk en zo onmogelijk zolang je moeder er is. Hoe erg ook, dat je eigen moeder een obstakel is tussen jou en je geliefde vader.
zondag 20 juli 2008 om 01:13
Ik weet dat het niet nodig is, maar ik voel me toch tekortschieten, omdat ik niet zou weten wat ik moet zeggen tegenover alle verdrietige verhalenvertellers.
Ik herkende wat iemand schreef over weinig voelen, al ontken ik dat vaak tegenover mezelf: ik ben toch immers zo warm, hartelijk, empatisch? En dat is ook wel zo (in de kern), maar soms laat ik dat makkelijker aan mensen zien die verder van me afstaan dan aan het kringetje om me heen. Ik geef niet graag toe dat iemand me raakt, en dan stop ik denk ik mijn gevoel weg. Erg moeilijk in relaties, of met kinderen. Niet dat het zo overduidelijk is (ik ben echt een lieve moeder) maar ergens diep van binnen zit het wel. Zo vond ik het eigenlijk nooit zo moeilijk om mijn kind huilend op het kdv achter te laten, dan kon ik die knop heel goed omzetten. Dat heeft me wel aan het denken gezet (omdat andere moeders daar zo dramatisch over deden) en de conclusie is dat ik dat niet durfde toelaten. Nu doe ik dat meer, maar het blijft een gevecht. Ik wil gewoon de controle houden over zo'n situatie en als je je door gevoelens van anderen laat leiden (die toelaat en daarop reageert) dan valt blijkbaar die controle te veel weg.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik dit verhaal schrijf, nu. Ik lees hier wel mee, maar weet eigenlijk niet goed om te gaan met de vreselijke verhalen van veel van ons.
Ik herkende wat iemand schreef over weinig voelen, al ontken ik dat vaak tegenover mezelf: ik ben toch immers zo warm, hartelijk, empatisch? En dat is ook wel zo (in de kern), maar soms laat ik dat makkelijker aan mensen zien die verder van me afstaan dan aan het kringetje om me heen. Ik geef niet graag toe dat iemand me raakt, en dan stop ik denk ik mijn gevoel weg. Erg moeilijk in relaties, of met kinderen. Niet dat het zo overduidelijk is (ik ben echt een lieve moeder) maar ergens diep van binnen zit het wel. Zo vond ik het eigenlijk nooit zo moeilijk om mijn kind huilend op het kdv achter te laten, dan kon ik die knop heel goed omzetten. Dat heeft me wel aan het denken gezet (omdat andere moeders daar zo dramatisch over deden) en de conclusie is dat ik dat niet durfde toelaten. Nu doe ik dat meer, maar het blijft een gevecht. Ik wil gewoon de controle houden over zo'n situatie en als je je door gevoelens van anderen laat leiden (die toelaat en daarop reageert) dan valt blijkbaar die controle te veel weg.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik dit verhaal schrijf, nu. Ik lees hier wel mee, maar weet eigenlijk niet goed om te gaan met de vreselijke verhalen van veel van ons.
zondag 20 juli 2008 om 01:44
Het lijkt wel of je ergens in de survival mode bent blijven zitten MissMara. Ergens gaat eigenbehoud voor. Ik heb daar geen waardeoordeel over.
Ik ben normaal gesproken een gevoelig type, maar als het penibel wordt, bijv. als er een familielid ziek wordt, dan kan ik heel klinisch zijn. Gewoon de kansen inschatten, complicaties voorzien en me daarop instellen. Heel koel, maar het is dan net of mijn verstand het overneemt.
Uiteindelijk gaan we allemaal dood en moet ik het alleen doen, hoe dierbaar anderen ook kunnen zijn. Ik ben geen moeder, dus ik weet niet of je gevoel daar dan in verandert. Over mezelf maak ik me geen illusies wat altruisme betreft. Ik ben geen held.
En dan, wat ik lees van al die mensen hier die anderen op een afstand houden, niet echt op een ander durven te bouwen of zich toe te vertrouwen aan de ander: Aan de ene kant zijn het de ervaringen die je hebt opgedaan en die maken dat je gereserveerd bent. Je weet niet welke signalen er horen bij het gevoel dat het goed zo is, dát er vertrouwd kan worden.
Aan de andere kant is er de angst dat je het niet zou kunnen hanteren, de gevoelens van gekwetstheid op het moment dat je verlaten wordt. Dat het je zou kunnen vernietigen.
Die 2 dingen maken de boel heel lastig en verwarrend. Een soort mijnenveld waar je zelf de plattegrond niet van hebt.
Ik ben normaal gesproken een gevoelig type, maar als het penibel wordt, bijv. als er een familielid ziek wordt, dan kan ik heel klinisch zijn. Gewoon de kansen inschatten, complicaties voorzien en me daarop instellen. Heel koel, maar het is dan net of mijn verstand het overneemt.
Uiteindelijk gaan we allemaal dood en moet ik het alleen doen, hoe dierbaar anderen ook kunnen zijn. Ik ben geen moeder, dus ik weet niet of je gevoel daar dan in verandert. Over mezelf maak ik me geen illusies wat altruisme betreft. Ik ben geen held.
En dan, wat ik lees van al die mensen hier die anderen op een afstand houden, niet echt op een ander durven te bouwen of zich toe te vertrouwen aan de ander: Aan de ene kant zijn het de ervaringen die je hebt opgedaan en die maken dat je gereserveerd bent. Je weet niet welke signalen er horen bij het gevoel dat het goed zo is, dát er vertrouwd kan worden.
Aan de andere kant is er de angst dat je het niet zou kunnen hanteren, de gevoelens van gekwetstheid op het moment dat je verlaten wordt. Dat het je zou kunnen vernietigen.
Die 2 dingen maken de boel heel lastig en verwarrend. Een soort mijnenveld waar je zelf de plattegrond niet van hebt.
zondag 20 juli 2008 om 02:31
Dat vreemd omgaan met gevoelens en emoties voor mensen herken ik wel: wat dat betreft ben ik echt vreemd. Als je me in vertrouwen neemt dan komt er een moment dat ik me echt vastbijt in jou als vriend of vriendin. Ik heb de neiging om mensen dood te knuffelen. Ik bedoel daarmee dat ik zo aan je hecht dat het zeer doet en benauwt. Ik kan dat met de eerste de beste vreemdeling hebben die gewoon een beetje aardig tegen me doet. En daar tegen over staat dan weer dat als ik ook maar vermoed dat het niet echt lukt tussen ons zoals ik van te voren had ingeschat dan hak ik radicaal de touwen door. Ik laat je vallen waar je bij staat. Dat veroorzaakt veel twijfel aan mijn waarachtigheid en eerlijke gevoelens. Men denkt dan dat ik alle emoties alleen gespeeld heb en dat ik niks voelde. Terwijl ik zelf stillekes aan het dood gaan ben. Maar vooral niets laten merken dat ik nog helemaal niet klaar ben met de relatie. Zo ben ik ook met sex om gegaan...alsof het me niks deed. Alsof het ff het tuingereedschap schoonmaken betrof. Leuk en nuttig maar daarna: done that been there. Ik had wel relaties van een paar weken of soms jaren...maar op gegeven moment voel ik me bedreigd en ga je op de schietstoel. Terwijl het me stiekem pijn doet en de hele gang van zaken me vermoeid.
zondag 20 juli 2008 om 02:53
zondag 20 juli 2008 om 11:28
Dank je, Elmervrouw! Ik vind juist dat jij met je verhaal van persoonlijke groei en strijd erg inspirerende bijdragen levert hier!
Ik heb vannacht zo'n levensechte droom gehad, die misschien wel voortkwam uit het lezen en schrijven hier, vandaar dat ik hem hier ook wil neerschrijven:
Ik vertrok uit een relatie (met een man? dat was onduidelijk) maar ik had enorm veel koffers die ook heel zwaar waren. Toch durfde ik het wel aan, ik had bedacht dat ik dan wel gewoon een taxi zou nemen, dan moest het wel gaan. Het grootste deel van de droom stond ik echter op een groot station te wachten op een taxi, die ik in de verte wel zag staan, maar die niet mijn kant op kwam, en ik had teveel bagage om bij de taxi te komen. Ik riep en zwaaide steeds, en was ondertussen bang dat de persoon die ik verlaten had zou ontdekken dat ik weg was en me achterna zou komen. Door mijn bagage kon ik me niet vrij bewegen, kon ik niet komen waar ik wilde, dat haal ik er nu uit. Best veelzeggend toch?
Hanke, bedankt voor je reactie. Ik kan ook in noodsituaties ontzettend goed en snel reageren (in het verkeer, na een ongeluk etc.). Alsof het altijd op je hoede zijn dan eindelijk wordt 'beloond' met een echte crisissituatie. Met ontspanning (vakantie bijv.) weet ik me minder goed raad. Ik kom mijn dagen wel door hoor, en geniet ook wel van veel dingen, maar het gevoel te 'moeten genieten' trek ik heel slecht.
Ik heb vannacht zo'n levensechte droom gehad, die misschien wel voortkwam uit het lezen en schrijven hier, vandaar dat ik hem hier ook wil neerschrijven:
Ik vertrok uit een relatie (met een man? dat was onduidelijk) maar ik had enorm veel koffers die ook heel zwaar waren. Toch durfde ik het wel aan, ik had bedacht dat ik dan wel gewoon een taxi zou nemen, dan moest het wel gaan. Het grootste deel van de droom stond ik echter op een groot station te wachten op een taxi, die ik in de verte wel zag staan, maar die niet mijn kant op kwam, en ik had teveel bagage om bij de taxi te komen. Ik riep en zwaaide steeds, en was ondertussen bang dat de persoon die ik verlaten had zou ontdekken dat ik weg was en me achterna zou komen. Door mijn bagage kon ik me niet vrij bewegen, kon ik niet komen waar ik wilde, dat haal ik er nu uit. Best veelzeggend toch?
Hanke, bedankt voor je reactie. Ik kan ook in noodsituaties ontzettend goed en snel reageren (in het verkeer, na een ongeluk etc.). Alsof het altijd op je hoede zijn dan eindelijk wordt 'beloond' met een echte crisissituatie. Met ontspanning (vakantie bijv.) weet ik me minder goed raad. Ik kom mijn dagen wel door hoor, en geniet ook wel van veel dingen, maar het gevoel te 'moeten genieten' trek ik heel slecht.
zondag 20 juli 2008 om 15:39
Ik lees hier heel veel herkenbare dingen, ben zelf eigenlijk pas op latere leeftijd tot de ontdekking gekomen dat er bij mij thuis het een en ander 'mis' was.....en heb daar ook best wel last van gehad. Misschien dat ik het hele verhaal hier nog wel eens ga neerpennen, maar dan heb ik waarschijnlijk wel even een uurtje nodig. Even een voorbeeld: Mijn ouders hebben 4 zoons gekregen met als enige reden dat zij het liefst een dochter wilden en het dus nog maar een keertje probeerden. En dat ik als oudste in ieder geval nog een beetje gewenst was dat scheelt dan, maar tegen mijn broers werd en wordt doodleuk gezegd dat zij er niet zouden zijn geweest als ik een meisje was geweest.....tja. En dat is ook altijd merkbaar geweest in hoe zij met hun kinderen zijn omgegaan.....of beter gezegd: niet zijn omgegaan want die kinderen waren er nu eenmaal en daar was niets meer aan te veranderen.
Maar waar het volgens mij écht om gaat is wat je er vervolgens mee doet, en vreemd genoeg merk je dan dat er heel veel mensen zijn die op dezelfde manier met hun eigen kinderen omgaan zoals zij dat vroeger thuis hebben meegemaakt....en zo erg vonden.
Ik ben er trots op, en vind ook dat dat mag, dat ik er zoveel van geleerd heb dat ik heel anders met mijn eigen kinderen ben omgegaan en ze altijd heb laten weten en merken hoeveel ik van ze houd. En natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, wie niet, maar mijn kinderen waren beiden even gewenst en ook dat hebben zij altijd geweten.
Mijn ouders leven allebei nog, maar of ik mijn ouders eer? Nee, niet echt want dat is geen recht maar dat moeten zij verdienen.
Maar waar het volgens mij écht om gaat is wat je er vervolgens mee doet, en vreemd genoeg merk je dan dat er heel veel mensen zijn die op dezelfde manier met hun eigen kinderen omgaan zoals zij dat vroeger thuis hebben meegemaakt....en zo erg vonden.
Ik ben er trots op, en vind ook dat dat mag, dat ik er zoveel van geleerd heb dat ik heel anders met mijn eigen kinderen ben omgegaan en ze altijd heb laten weten en merken hoeveel ik van ze houd. En natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, wie niet, maar mijn kinderen waren beiden even gewenst en ook dat hebben zij altijd geweten.
Mijn ouders leven allebei nog, maar of ik mijn ouders eer? Nee, niet echt want dat is geen recht maar dat moeten zij verdienen.
zondag 20 juli 2008 om 17:49
Wat een herkenbare verhalen allemaal. Ik heb niet alle namen onthouden maar Feciliaatje Dutchbel en Jules : HERKENBAAR!
Wat je schreef Feliciaatje: ik heb me ook nooit ilussies gemaakt voor wat betreft mijn ouders en zeker mijn moeder.
Werd een keer door auto geraakt zegt ze terwijl ik nog herstellende was van het ongeluk:" Had de auto je maar doodgereden" Tuurlijk doet zoiets pijn maar als ik kind wist ik gewoon: dit is echt niet normaal.
Er kwam een moment in mijn leven dat ik alle stoornissen en frustraties etc. van mijn hele familie op mij nam (dacht ergens toch dat ik niet deugde) dat ik dreigde te bezwijken onder die last. Gelukkig heb ik altijd een gezond innerlijk stemmetje gehad dat op een dag tot explosie kwam: heb iedereen vertelt dat ze lekker mijn rug op kunnen.
Ik weet niet wat ik aan woorden van troost kan zeggen aan iedereen maar ik weet wel hoe belangrijk het is om hulp te zoeken. Omdat ik 'beschadigd' ben geweest op alle niveaus van mijn wezen ben ik therapeutische en spirituele hulp gaan zoeken. Laag voor laag genezen.
Jules nog iets wat je vertelt over niet weten wat van jou is en wat de ander (dus niet weten wat je moet voelen, hoe je 't moet voelen, wat je ermee moet etc.) Dat is ontzettend herkenbaar. Daarover kan ik zeggen dat ik door hard aan mezelf te werken ik langzaam maar zeker zag waar mijn natuurlijke grenzen liggen, welke gevoelens ik kan vertrouwen en welke gevoelens restjes zijn uit het verleden. Je bent intelligent en intelligentie kan soms tegen je werken, zeker in het verwerkingsproces, maar het kan je ook helpen om (met hulp) je (innerlijk) leven vorm te geven zoals jij dat wilt. Het is mogelijk want als ik het kan, kan iedereen het.
Allemaal een superdikke knuffel and remember: als je hier eenmaal uit bent dan voel je je de krachtigste persoon op aarde!
Wat je schreef Feliciaatje: ik heb me ook nooit ilussies gemaakt voor wat betreft mijn ouders en zeker mijn moeder.
Werd een keer door auto geraakt zegt ze terwijl ik nog herstellende was van het ongeluk:" Had de auto je maar doodgereden" Tuurlijk doet zoiets pijn maar als ik kind wist ik gewoon: dit is echt niet normaal.
Er kwam een moment in mijn leven dat ik alle stoornissen en frustraties etc. van mijn hele familie op mij nam (dacht ergens toch dat ik niet deugde) dat ik dreigde te bezwijken onder die last. Gelukkig heb ik altijd een gezond innerlijk stemmetje gehad dat op een dag tot explosie kwam: heb iedereen vertelt dat ze lekker mijn rug op kunnen.
Ik weet niet wat ik aan woorden van troost kan zeggen aan iedereen maar ik weet wel hoe belangrijk het is om hulp te zoeken. Omdat ik 'beschadigd' ben geweest op alle niveaus van mijn wezen ben ik therapeutische en spirituele hulp gaan zoeken. Laag voor laag genezen.
Jules nog iets wat je vertelt over niet weten wat van jou is en wat de ander (dus niet weten wat je moet voelen, hoe je 't moet voelen, wat je ermee moet etc.) Dat is ontzettend herkenbaar. Daarover kan ik zeggen dat ik door hard aan mezelf te werken ik langzaam maar zeker zag waar mijn natuurlijke grenzen liggen, welke gevoelens ik kan vertrouwen en welke gevoelens restjes zijn uit het verleden. Je bent intelligent en intelligentie kan soms tegen je werken, zeker in het verwerkingsproces, maar het kan je ook helpen om (met hulp) je (innerlijk) leven vorm te geven zoals jij dat wilt. Het is mogelijk want als ik het kan, kan iedereen het.
Allemaal een superdikke knuffel and remember: als je hier eenmaal uit bent dan voel je je de krachtigste persoon op aarde!
zondag 20 juli 2008 om 17:53
Oh en nog een laatste dingetje: dat 'eert je vader en je moeder bla bla' was een van de redenen waarom ik vaak mijn woede heb moeten inslikken. Ik kom uit een islamitisch gezin en daar is het echt not done om tegen je ouders in te gaan of hun woorden of gedrag (ook fysiek geweld) ter discussie te stellen.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gezond verstand wat er voor gezorgd heeft dat respect en eer etc. niets voorstellen als het niet wederzijds is of als het eenrichtingsverkeer is dat het jou alleen maar schade toebrengt. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: flikker lekker op met eert moeder en vader terwijl ze zelf het kind zowat het ziekenhuis in slaan. Welke waarde hebben die woorden nog als ze niet worden uitgedragen door de personen die menen recht te hebben op zo'n royale behandeling?
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gezond verstand wat er voor gezorgd heeft dat respect en eer etc. niets voorstellen als het niet wederzijds is of als het eenrichtingsverkeer is dat het jou alleen maar schade toebrengt. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: flikker lekker op met eert moeder en vader terwijl ze zelf het kind zowat het ziekenhuis in slaan. Welke waarde hebben die woorden nog als ze niet worden uitgedragen door de personen die menen recht te hebben op zo'n royale behandeling?
maandag 21 juli 2008 om 11:24
Hoi allemaal,
druk weekend gehad, dus geen tijd om te lezen.
Ik voel me erg welkom hier, met zoveel lieve reacties en iedereen is zo erg begaan met elkaar.
Ik weet gewoon niet wat te zeggen, ben soms in sociaal opzicht een beetje gehandicapt.
Dat is nog zo'n dingetje wat ik heb overgehouden aan mijn jeugd; ik kan soms de verkeerde opmerkingen maken op het verkeerde moment. Dan zeg ik iets wat totaal verkeerd valt. Erg ontactisch, ik ben erop gewezen en heb eraan gewerkt om goed te letten op wat ik kan zeggen en wat niet.
Kent iemand dat?
En complimenten in ontvangst nemen, oh gruwel. Weet eerlijk gezegt nooit zo goed hoe ik erop moet reageren, het is dan of te overdreven of het dekt de lading niet helemaal. Heb ik nu ook; ik lees dan allemaal heel veel steun en lieve dingen, maar weet niet zo goed wat ik dan kan terugzeggen, terwijl ik er zo blij mee ben!
Het valt me op dat de meiden die hier posten, zo intelligent zijn, zo welbespraakt. Om uit te leggen wat ik wil benoemen, gebruik ik mezelf even als voorbeeld (anders komt het misschien verkeerd over); ik kom uit een sociaal zwak milieu. Niemand heeft ooit op school gezeten en niemand werkte.
Denk dat iedereen wel een beeld heeft, van het soort familie waar ik op doel. In mijn werk krijg ik veel te maken met dit soort families, en de problematieken zijn niet van de lucht; schulden, geweld, mishandeling, geen toekomstperspectief, scheiding etc. Alles waar ik zelf mee te maken heb gehad.
En dan lees ik hier jullie verhalen, en vraag ik mij af; waren jullie de uitzondering binnen de familie, eigenlijk een soort van buitenbeentje omdat je intelligent bent en sterk van persoonlijkheid? Of gebeurt dit soort ellende ook in de sterkere sociale milieus?
Missmara, ik herken sterk wat jij schrijft over weinig voelen (ik vroeg me af of iemand dat herkent). Over je kind huilend wegbrengen naar het kdv en daar niet zo'n moeite mee hebben.
In hele moeilijke situaties (relaties, kind) voel ik weinig. Dan hoor ik van anderen hoe moeilijk zij het zouden hebben in bepaalde situaties, en weet ik dat het ook zo hoort te zijn. Maar het voelen doe ik niet. Ik geef sociaal wenselijke antwoorden..
iemand had het erover dat je soms ineens heel verdrietig kunt zijn, dan komt alles eruit. Dat heb ik ook; ineens gaat die kraan open en ben ik erg verdrietig. Om al die situaties waar ik eerder niks bij voelde, komt al dat verdriet ineens samen en is het teveel. Too late, en too much. En dan is het niet te hanteren. Het is ook niet dat ik het bewust wegdruk, ik voel het gewoon niet. Tijdens zulke momenten neem ik dus ook de (zo blijkt achteraf..) de verkeerde beslissingen. Spijt hebben van je gevoelloze reactie waardoor je vriend ermee stopt. Of spijt hebben dat je te ongevoelig bent geweest tov je kind. En later krijg ik dan alsnog de rekening gepreseneerd en moet ik het zien te verwerken.
Als ik erover nadenk; er zijn zoveel situaties geweest vroeger, waarbij ik mezelf alleen staande kon houden door te doen alsof het me niet raakte. Als ik angst liet zien, of een andere emotie, dan was ik de pineut. Als iets moeilijk wordt kon ik op die manier toch overeind blijven. De schade daarvan is dat ik van een mug een olifant kan maken. Ik kan iets heel onbelangrijks opblazen tot iets groots. Kan gaan flippen om iets waarvan je zou denken dat het de moeite niet is, wat een ander niet snapt. En iets wat echt erg is, wat me zou moeten raken, laat me onberoerd. Waardoor ik koud en ongevoelig lijk.
Happyme, het is een hele prestatie dat jij het met jouw kinderen anders doet (beter gezegd; goed doet). Zodat zij later op een gelukkige jeugd kunnen terugkijken, en enorm blij zijn met hun ouders. En je nick zegt genoeg
Setter, misschien weet je vader niet zo goed, wat hij ermee aan moet? Misschien wil hij heel graag, maar is hij bang voor afwijzing? Want er is jarenlang geen contact geweest, hij kan het ook als een falen zien van zijn kant. De drempel kan te hoog zijn, dus misschien kun je het nog eens proberen, op een andere manier? Keertje bellen, of vind je dat te eng?
Dutchbelg; ik denk we hier allemaal een hechtingsprobleem hebben. Je te snel hechten aan iemand, of je hechten aan iemand die je verkeerd behandelt, je helemaal niet kunnen hechten. Ik vraag me af of het ooit helemaal te herstellen is. Wat iemand opmerkte; het heeft met vertrouwen te maken. Maar als je niet kunt inschatten wie wel goed voor je is en wie niet, dan wordt het complex en kun je niet werken aan een gezonde hechting. Ik ben altijd kritisch geweest als het aankwam op vriendschappen, en het gekke is dat ik een paar hele goeie vrienden heb die ik al heel lang ken. Dat lukt dan weer wel, en de psychiater vond dat best opmerkelijk (past niet in het plaatje blijkbaar?)
Dit is allemaal zo complex, je kunt er zoveel over schrijven.
Hoor heel graag jullie ervaringen!.
druk weekend gehad, dus geen tijd om te lezen.
Ik voel me erg welkom hier, met zoveel lieve reacties en iedereen is zo erg begaan met elkaar.
Ik weet gewoon niet wat te zeggen, ben soms in sociaal opzicht een beetje gehandicapt.
Dat is nog zo'n dingetje wat ik heb overgehouden aan mijn jeugd; ik kan soms de verkeerde opmerkingen maken op het verkeerde moment. Dan zeg ik iets wat totaal verkeerd valt. Erg ontactisch, ik ben erop gewezen en heb eraan gewerkt om goed te letten op wat ik kan zeggen en wat niet.
Kent iemand dat?
En complimenten in ontvangst nemen, oh gruwel. Weet eerlijk gezegt nooit zo goed hoe ik erop moet reageren, het is dan of te overdreven of het dekt de lading niet helemaal. Heb ik nu ook; ik lees dan allemaal heel veel steun en lieve dingen, maar weet niet zo goed wat ik dan kan terugzeggen, terwijl ik er zo blij mee ben!
Het valt me op dat de meiden die hier posten, zo intelligent zijn, zo welbespraakt. Om uit te leggen wat ik wil benoemen, gebruik ik mezelf even als voorbeeld (anders komt het misschien verkeerd over); ik kom uit een sociaal zwak milieu. Niemand heeft ooit op school gezeten en niemand werkte.
Denk dat iedereen wel een beeld heeft, van het soort familie waar ik op doel. In mijn werk krijg ik veel te maken met dit soort families, en de problematieken zijn niet van de lucht; schulden, geweld, mishandeling, geen toekomstperspectief, scheiding etc. Alles waar ik zelf mee te maken heb gehad.
En dan lees ik hier jullie verhalen, en vraag ik mij af; waren jullie de uitzondering binnen de familie, eigenlijk een soort van buitenbeentje omdat je intelligent bent en sterk van persoonlijkheid? Of gebeurt dit soort ellende ook in de sterkere sociale milieus?
Missmara, ik herken sterk wat jij schrijft over weinig voelen (ik vroeg me af of iemand dat herkent). Over je kind huilend wegbrengen naar het kdv en daar niet zo'n moeite mee hebben.
In hele moeilijke situaties (relaties, kind) voel ik weinig. Dan hoor ik van anderen hoe moeilijk zij het zouden hebben in bepaalde situaties, en weet ik dat het ook zo hoort te zijn. Maar het voelen doe ik niet. Ik geef sociaal wenselijke antwoorden..
iemand had het erover dat je soms ineens heel verdrietig kunt zijn, dan komt alles eruit. Dat heb ik ook; ineens gaat die kraan open en ben ik erg verdrietig. Om al die situaties waar ik eerder niks bij voelde, komt al dat verdriet ineens samen en is het teveel. Too late, en too much. En dan is het niet te hanteren. Het is ook niet dat ik het bewust wegdruk, ik voel het gewoon niet. Tijdens zulke momenten neem ik dus ook de (zo blijkt achteraf..) de verkeerde beslissingen. Spijt hebben van je gevoelloze reactie waardoor je vriend ermee stopt. Of spijt hebben dat je te ongevoelig bent geweest tov je kind. En later krijg ik dan alsnog de rekening gepreseneerd en moet ik het zien te verwerken.
Als ik erover nadenk; er zijn zoveel situaties geweest vroeger, waarbij ik mezelf alleen staande kon houden door te doen alsof het me niet raakte. Als ik angst liet zien, of een andere emotie, dan was ik de pineut. Als iets moeilijk wordt kon ik op die manier toch overeind blijven. De schade daarvan is dat ik van een mug een olifant kan maken. Ik kan iets heel onbelangrijks opblazen tot iets groots. Kan gaan flippen om iets waarvan je zou denken dat het de moeite niet is, wat een ander niet snapt. En iets wat echt erg is, wat me zou moeten raken, laat me onberoerd. Waardoor ik koud en ongevoelig lijk.
Happyme, het is een hele prestatie dat jij het met jouw kinderen anders doet (beter gezegd; goed doet). Zodat zij later op een gelukkige jeugd kunnen terugkijken, en enorm blij zijn met hun ouders. En je nick zegt genoeg
Setter, misschien weet je vader niet zo goed, wat hij ermee aan moet? Misschien wil hij heel graag, maar is hij bang voor afwijzing? Want er is jarenlang geen contact geweest, hij kan het ook als een falen zien van zijn kant. De drempel kan te hoog zijn, dus misschien kun je het nog eens proberen, op een andere manier? Keertje bellen, of vind je dat te eng?
Dutchbelg; ik denk we hier allemaal een hechtingsprobleem hebben. Je te snel hechten aan iemand, of je hechten aan iemand die je verkeerd behandelt, je helemaal niet kunnen hechten. Ik vraag me af of het ooit helemaal te herstellen is. Wat iemand opmerkte; het heeft met vertrouwen te maken. Maar als je niet kunt inschatten wie wel goed voor je is en wie niet, dan wordt het complex en kun je niet werken aan een gezonde hechting. Ik ben altijd kritisch geweest als het aankwam op vriendschappen, en het gekke is dat ik een paar hele goeie vrienden heb die ik al heel lang ken. Dat lukt dan weer wel, en de psychiater vond dat best opmerkelijk (past niet in het plaatje blijkbaar?)
Dit is allemaal zo complex, je kunt er zoveel over schrijven.
Hoor heel graag jullie ervaringen!.
maandag 21 juli 2008 om 11:31
Sensy; wat enorm hard dat je eigen moeder je dood wenste.
Heb je nog wel contact met haar, of de rest van je familie, of ben je er klaar mee?
Als het je jaren van therapie heeft gekost om je happy te voelen, dan is het laatste wat je wilt terugslag. Als dat zou betekenen dat je geen contact meer wilt, dan is dat alleen maar heel erg begrijpelijk. Voor je gevoel zou je dan een grote stap terug zetten.
Heb je nog wel contact met haar, of de rest van je familie, of ben je er klaar mee?
Als het je jaren van therapie heeft gekost om je happy te voelen, dan is het laatste wat je wilt terugslag. Als dat zou betekenen dat je geen contact meer wilt, dan is dat alleen maar heel erg begrijpelijk. Voor je gevoel zou je dan een grote stap terug zetten.
maandag 21 juli 2008 om 12:55
quote:Julus schreef op 21 juli 2008 @ 11:31:
Sensy; wat enorm hard dat je eigen moeder je dood wenste.
Heb je nog wel contact met haar, of de rest van je familie, of ben je er klaar mee?
Als het je jaren van therapie heeft gekost om je happy te voelen, dan is het laatste wat je wilt terugslag. Als dat zou betekenen dat je geen contact meer wilt, dan is dat alleen maar heel erg begrijpelijk. Voor je gevoel zou je dan een grote stap terug zetten.
Ik heb nog contact met iedereen maar dat is mijn eigen behoefte aan familie....maar de illusie dat ze inzien wat voor schade ze hebben toegebracht heb ik allang opgegeven. Ik haal eruit wat voor mijn gevoel goed voelt en de rest laat ik links zitten. Met mijn moeder heb ik altijd contact gehouden ook al was dat heel erg pijnlijk (ik bleef voor haar een in- en in slecht mens) maar daar heb ik me doorheen gebeten en haar altijd een spiegel voorgehouden. Wel altijd met respect en fatsoen maar HEEL DUIDELIJK in waar mijn grenzen lagen t.o.v. haar. En Jules wat je zegt over intelligente, welbespraakde meiden, dat zijn we inderdaad....ook één van de redenen waarom ik mijn moeder helemaal klem lulde. Ze wist op een gegeven moment dat ze niet meer kon raken simpel omdat ik het niet toestand (waar ik voorheen inkromp bij kritiek van haar, sta ik er nu helemaal boven).
Voor terugslag ben ik niet bang. Ik zie gewoon heel duidelijk wat voor diep angtige mensen het zijn. Zoveel angst wens je echt niemand toe. Door dat in te zien heb ik er vrede mee dat de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Het heeft mij alleen maar nog meer gesterkt in mijn streven om mezelf optimaal te ontwikkelen. Zodra ik 'angst' voel om iets te doen/zeggen dan vlucht ik er niet voor weg. Neem mijn verantwoordelijkheid in relaties en dankzij alle narigheden is mijn intuitie sterk ontwikkeld. Ik hoop dat iedereen die dit heeft meegemaakt, zich ook realiseert dat er ook hele positieve kanten aan het verhaal zitten. We zagen immers al op jonge leeftijd in hoe krom de wereld in elkaar steekt en als je aan je eigenwaarde en zelfvertrouwen werkt, word je van binnen een schatrijk mens
Jules, sterkte met alles en als je behoefte hebt om te mailen oid laat het weten. Geldt ook voor de rest!
Hele grote omhelzing!
Sensy; wat enorm hard dat je eigen moeder je dood wenste.
Heb je nog wel contact met haar, of de rest van je familie, of ben je er klaar mee?
Als het je jaren van therapie heeft gekost om je happy te voelen, dan is het laatste wat je wilt terugslag. Als dat zou betekenen dat je geen contact meer wilt, dan is dat alleen maar heel erg begrijpelijk. Voor je gevoel zou je dan een grote stap terug zetten.
Ik heb nog contact met iedereen maar dat is mijn eigen behoefte aan familie....maar de illusie dat ze inzien wat voor schade ze hebben toegebracht heb ik allang opgegeven. Ik haal eruit wat voor mijn gevoel goed voelt en de rest laat ik links zitten. Met mijn moeder heb ik altijd contact gehouden ook al was dat heel erg pijnlijk (ik bleef voor haar een in- en in slecht mens) maar daar heb ik me doorheen gebeten en haar altijd een spiegel voorgehouden. Wel altijd met respect en fatsoen maar HEEL DUIDELIJK in waar mijn grenzen lagen t.o.v. haar. En Jules wat je zegt over intelligente, welbespraakde meiden, dat zijn we inderdaad....ook één van de redenen waarom ik mijn moeder helemaal klem lulde. Ze wist op een gegeven moment dat ze niet meer kon raken simpel omdat ik het niet toestand (waar ik voorheen inkromp bij kritiek van haar, sta ik er nu helemaal boven).
Voor terugslag ben ik niet bang. Ik zie gewoon heel duidelijk wat voor diep angtige mensen het zijn. Zoveel angst wens je echt niemand toe. Door dat in te zien heb ik er vrede mee dat de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Het heeft mij alleen maar nog meer gesterkt in mijn streven om mezelf optimaal te ontwikkelen. Zodra ik 'angst' voel om iets te doen/zeggen dan vlucht ik er niet voor weg. Neem mijn verantwoordelijkheid in relaties en dankzij alle narigheden is mijn intuitie sterk ontwikkeld. Ik hoop dat iedereen die dit heeft meegemaakt, zich ook realiseert dat er ook hele positieve kanten aan het verhaal zitten. We zagen immers al op jonge leeftijd in hoe krom de wereld in elkaar steekt en als je aan je eigenwaarde en zelfvertrouwen werkt, word je van binnen een schatrijk mens
Jules, sterkte met alles en als je behoefte hebt om te mailen oid laat het weten. Geldt ook voor de rest!
Hele grote omhelzing!
maandag 21 juli 2008 om 13:13
Hoi Sensy, als ik jouw postings lees, dan krijg ik de indruk dat jij momenteel heel erg sterk in je schoenen staat en dat je een fijn leven hebt. Je hebt al het negatieve weten om te turnen in iets positiefs, van je pijnpunten je kracht gemaakt. Of althans, het een plek gegeven en je sterke punten optimaal benut.
En ik denk dat je daarvoor veel zelfinzicht nodig hebt, met een dosis zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen, dat zijn hele belangrijke eigenschappen. Ook heel knap dat je het probleem laat dáár waar het zit, en een weg hebt gevonden om er op een voor jou hanteerbare manier mee om te gaan. Het lijkt alsof je moeder heel goed inziet waar ze de mist is ingegaan. Jij was en bent haar spiegel, terwijl in feite het omgekeerde het geval moet zijn. Dat is vervelend, maar de rollen zijn wel duidelijk. Niet leuk, niet wenselijk, maar wel duidelijk. Omdat je het afdwingt, en het wordt hier ook weer duidelijk dat je grenzen bewaken iets noodzakelijks is. Als je dat niet kunt, zit het je in de weg.
Bedankt voor je aanbod, erg lief. Ik lees met bewondering waar jij voor staat, en ik put er moed uit.
En ik denk dat je daarvoor veel zelfinzicht nodig hebt, met een dosis zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen, dat zijn hele belangrijke eigenschappen. Ook heel knap dat je het probleem laat dáár waar het zit, en een weg hebt gevonden om er op een voor jou hanteerbare manier mee om te gaan. Het lijkt alsof je moeder heel goed inziet waar ze de mist is ingegaan. Jij was en bent haar spiegel, terwijl in feite het omgekeerde het geval moet zijn. Dat is vervelend, maar de rollen zijn wel duidelijk. Niet leuk, niet wenselijk, maar wel duidelijk. Omdat je het afdwingt, en het wordt hier ook weer duidelijk dat je grenzen bewaken iets noodzakelijks is. Als je dat niet kunt, zit het je in de weg.
Bedankt voor je aanbod, erg lief. Ik lees met bewondering waar jij voor staat, en ik put er moed uit.
maandag 21 juli 2008 om 18:46
quote:zusje78 schreef op 19 juli 2008 @ 19:44:
Setter, wat lijkt me dat verschrikkelijk, echt je vader missen. Ik ken alleen het gevoel dat jij hebt jegens je moeder, en dat is hooguit het missen van een moederfiguur, maar niet de persoon.
Maar ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is om daardoor ook de andere ouder te moeten missen. Het is zo zuur dat die goede beslissing om te breken met je moeder dit als automatisch gevolg heeft.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en hoop dat het je gaat lukken het een plekje te geven.
Dank je, ik weet zeker dat dat gaat lukken. Ik heb een paar hele lieve en begripvolle mensen om me heen, en mijn man is ook een juweel met een gouden randje, dus ik weet zeker dat dat gaat lukken. Ik denk soms wel eens dat ik het pas naast me neer kan leggen als mijn ouders er niet meer zijn. Dan heb ik geen keus meer, nu nog wel.
Ik heb ook geen idee hoe mijn vader erover denkt, het enige waar ik me aan vast hou is wat hij gezegd heeft de laatste keer dat ik hem zag. 'Zeker weten hoor je wat van me, absoluut!'. Tja
Setter, wat lijkt me dat verschrikkelijk, echt je vader missen. Ik ken alleen het gevoel dat jij hebt jegens je moeder, en dat is hooguit het missen van een moederfiguur, maar niet de persoon.
Maar ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is om daardoor ook de andere ouder te moeten missen. Het is zo zuur dat die goede beslissing om te breken met je moeder dit als automatisch gevolg heeft.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en hoop dat het je gaat lukken het een plekje te geven.
Dank je, ik weet zeker dat dat gaat lukken. Ik heb een paar hele lieve en begripvolle mensen om me heen, en mijn man is ook een juweel met een gouden randje, dus ik weet zeker dat dat gaat lukken. Ik denk soms wel eens dat ik het pas naast me neer kan leggen als mijn ouders er niet meer zijn. Dan heb ik geen keus meer, nu nog wel.
Ik heb ook geen idee hoe mijn vader erover denkt, het enige waar ik me aan vast hou is wat hij gezegd heeft de laatste keer dat ik hem zag. 'Zeker weten hoor je wat van me, absoluut!'. Tja
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 21 juli 2008 om 18:54
quote:eleonora schreef op 19 juli 2008 @ 20:58:
Arme lieve Setter, wat een diep, diep verdriet.....
Het is en blijft ongelooflijk als je leest en ook voelt hoeveel pijn ouders hun kinderen kunnen doen. Je vader is ook slachtoffer maar dat is hij al zo lang, hij weet niet meer beter en kan zich niet verzetten, denk je ook niet?
Je slaat de spijker op zijn kop, zo zie ik het al jaren. Ik vraag me soms wel eens af of hij wel beseft dat hij een slachtoffer is. Met al zijn intelligentie op technisch gebied is hij sociaal gezien niet zo heel erg vaardig. Het is een beetje dubbel bij mijn vader. Mensen waarderen hem omdat hij iedereen in zijn waarde laat, maar ik heb het idee dat dat alleen maar zo lijkt omdat hij bij God niet weet hoe hij tegen mensen in moet gaan. Hoe hij moet opkomen voor zijn eigen mening. Feitelijk is hij best bang voor andermans boosheid of tegenwerpingen, daarom hoort hij mensen aan en zegt niets, maar gaat vervolgens zijn eigen gang. Dat lijkt op 'iemand in zijn waarde laten', maar ondertussen volgt hij gewoon zijn eigen hoofd. Ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen, maar hij is eigenlijk niet de man die iedereen denkt dat hij is. Er zijn er maar een paar die weten hoe hij werkelijk in elkaar steekt en die hem in zijn waarde laten, en ik ben één daarvan, ik begrijp hem zonder woorden. Zelfs zijn eigen vrouw heeft hem nooit begrepen. En volgens mij vindt hij dat wel prima. Ik snap alleen niet goed waarom hij niet meer moeite doet. Ik kan hem niet bellen want de kans is 99% dat ik háár aan de lijn krijg. En ook al is de angst voor haar niet meer zo heftig aanwezig, hij zit er nog wel. Als ik haar aan de lijn krijg klap ik dicht...
De hoop dat jij en je vader elkaar zouden vinden, zo begrijpelijk en zo onmogelijk zolang je moeder er is. Hoe erg ook, dat je eigen moeder een obstakel is tussen jou en je geliefde vader.
Arme lieve Setter, wat een diep, diep verdriet.....
Het is en blijft ongelooflijk als je leest en ook voelt hoeveel pijn ouders hun kinderen kunnen doen. Je vader is ook slachtoffer maar dat is hij al zo lang, hij weet niet meer beter en kan zich niet verzetten, denk je ook niet?
Je slaat de spijker op zijn kop, zo zie ik het al jaren. Ik vraag me soms wel eens af of hij wel beseft dat hij een slachtoffer is. Met al zijn intelligentie op technisch gebied is hij sociaal gezien niet zo heel erg vaardig. Het is een beetje dubbel bij mijn vader. Mensen waarderen hem omdat hij iedereen in zijn waarde laat, maar ik heb het idee dat dat alleen maar zo lijkt omdat hij bij God niet weet hoe hij tegen mensen in moet gaan. Hoe hij moet opkomen voor zijn eigen mening. Feitelijk is hij best bang voor andermans boosheid of tegenwerpingen, daarom hoort hij mensen aan en zegt niets, maar gaat vervolgens zijn eigen gang. Dat lijkt op 'iemand in zijn waarde laten', maar ondertussen volgt hij gewoon zijn eigen hoofd. Ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen, maar hij is eigenlijk niet de man die iedereen denkt dat hij is. Er zijn er maar een paar die weten hoe hij werkelijk in elkaar steekt en die hem in zijn waarde laten, en ik ben één daarvan, ik begrijp hem zonder woorden. Zelfs zijn eigen vrouw heeft hem nooit begrepen. En volgens mij vindt hij dat wel prima. Ik snap alleen niet goed waarom hij niet meer moeite doet. Ik kan hem niet bellen want de kans is 99% dat ik háár aan de lijn krijg. En ook al is de angst voor haar niet meer zo heftig aanwezig, hij zit er nog wel. Als ik haar aan de lijn krijg klap ik dicht...
De hoop dat jij en je vader elkaar zouden vinden, zo begrijpelijk en zo onmogelijk zolang je moeder er is. Hoe erg ook, dat je eigen moeder een obstakel is tussen jou en je geliefde vader.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 21 juli 2008 om 18:59
quote:MissMara schreef op 20 juli 2008 @ 01:13:
Ik weet dat het niet nodig is, maar ik voel me toch tekortschieten, omdat ik niet zou weten wat ik moet zeggen tegenover alle verdrietige verhalenvertellers.Ik ook, daarom zien jullie me zo weinig. Lezen probeer ik wel te doen, maar er komen steeds meer mensen en verhalen bij waardoor ik het niet meer bij kan houden. Maar ik denk wel aan jullie!
Ik weet dat het niet nodig is, maar ik voel me toch tekortschieten, omdat ik niet zou weten wat ik moet zeggen tegenover alle verdrietige verhalenvertellers.Ik ook, daarom zien jullie me zo weinig. Lezen probeer ik wel te doen, maar er komen steeds meer mensen en verhalen bij waardoor ik het niet meer bij kan houden. Maar ik denk wel aan jullie!
dinsdag 22 juli 2008 om 18:30
Ik heb de laatste dagen geprobeerd om alles te lezen wat hier is geschreven en ik wist wel dat ik niet de enige was met 'ervaringen' maar toch......De herkenning helpt, ook al vind je dan van jezelf dat je toch nog goed bent terechtgekomen, en ondanks alle pijn die je leest.
In mijn geval had en heb ik nog altijd te maken met ouders die om de één of andere reden enorm veel moeite hebben met het tonen van emotie, en op die manier ben ik ook opgevoed. Ik moest als man sterk zijn, mocht vooral niet zeuren, niet ziek zijn, niet huilen. Praten, later toen ik leerde praten, was al helemaal niet aan de orde. En dus wist ik niet beter dan dat ik ondanks alles wat er gebeurde gewoon door moest gaan. Die aai over de bol......geen idee dat het bestond, laat staan dat er ook nog andere vormen van aanraken bestonden zoals knuffelen etc. Ook mijn ouders onderling 'bezondigden' zich daar niet aan.
En zo spookt er behoorlijk wat door mijn hoofd als ik aan mijn jeugd denk. Zo was ik de enige in het elftal waar nooit één van de ouders langs de lijn stond want mijn vader was er nooit en mijn moeder had het te druk. En dus was je eenzaam zonder het te weten.
En zo leerde ik als kind dat je vooral geen emotie moest tonen, geen zwakheid, altijd moest doorgaan. Met als gevolg dat ik ook in mijn huwelijk altijd de sterkste moest zijn, want ik was nu eenmaal een man. Tot mijn kinderen werden geboren en alle emoties die zich in mij hadden opgestapeld een uitweg zochten en ik de grootste moeite deed om ze binnen te houden.
Het gevolg was een redelijke burn-out toen ik net 33 jaar oud was en die 4 jaar heeft geduurd. Een periode waar ik heb leren omgaan met mijn emoties, met mijn gevoel, mede ook dankzij een psycho-therapeut die mij leerde dat het niet alleen mocht maar ook moest. En dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot want de man in mij verzette zich hevig, het beeld van de man dat mij door mijn ouders was ingeprend.
Inmiddels ben ik de man die ik zelf wel kende maar niet durfde te laten zien, al zijn er zo af en toe nog wel kleine haperingetjes. Zo las ik hier over het moeite hebben met het ontvangen van complimenten, over je hard opstellen ten opzichte van anderen en zo zijn er nog wel wat dingen. Het steekt af en toe nog wel eens de kop op, maar ik heb geleerd er om te kunnen lachen.......
En mijn ouders? Ze zijn er nog altijd, zijn nog altijd hetzelfde. Hebben nooit met mij over mijn scheiding kunnen praten, want dat ging over emoties. Wisten zich geen raad toen mijn huidige vrouw en ik kwamen vertellen dat wij gingen trouwen, zelfs een felicititatie kon er niet af want dat toon je gevoel. En zelfs op de bruiloft heb ik ze niet zien lachen of kunnen merken dat zij blij voor ons waren.
Mijn kinderen konden dat gelukkig wel, omdat zij anders zijn opgegroeid dan ik en gelukkig wel weten wat gevoel is. En niet alleen zijn zij blij voor mij en ons maar zij waren zelfs mijn getuigen, en weten niet half hoe trots ik die dag op hen was.....en op mijzelf.
In mijn geval had en heb ik nog altijd te maken met ouders die om de één of andere reden enorm veel moeite hebben met het tonen van emotie, en op die manier ben ik ook opgevoed. Ik moest als man sterk zijn, mocht vooral niet zeuren, niet ziek zijn, niet huilen. Praten, later toen ik leerde praten, was al helemaal niet aan de orde. En dus wist ik niet beter dan dat ik ondanks alles wat er gebeurde gewoon door moest gaan. Die aai over de bol......geen idee dat het bestond, laat staan dat er ook nog andere vormen van aanraken bestonden zoals knuffelen etc. Ook mijn ouders onderling 'bezondigden' zich daar niet aan.
En zo spookt er behoorlijk wat door mijn hoofd als ik aan mijn jeugd denk. Zo was ik de enige in het elftal waar nooit één van de ouders langs de lijn stond want mijn vader was er nooit en mijn moeder had het te druk. En dus was je eenzaam zonder het te weten.
En zo leerde ik als kind dat je vooral geen emotie moest tonen, geen zwakheid, altijd moest doorgaan. Met als gevolg dat ik ook in mijn huwelijk altijd de sterkste moest zijn, want ik was nu eenmaal een man. Tot mijn kinderen werden geboren en alle emoties die zich in mij hadden opgestapeld een uitweg zochten en ik de grootste moeite deed om ze binnen te houden.
Het gevolg was een redelijke burn-out toen ik net 33 jaar oud was en die 4 jaar heeft geduurd. Een periode waar ik heb leren omgaan met mijn emoties, met mijn gevoel, mede ook dankzij een psycho-therapeut die mij leerde dat het niet alleen mocht maar ook moest. En dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot want de man in mij verzette zich hevig, het beeld van de man dat mij door mijn ouders was ingeprend.
Inmiddels ben ik de man die ik zelf wel kende maar niet durfde te laten zien, al zijn er zo af en toe nog wel kleine haperingetjes. Zo las ik hier over het moeite hebben met het ontvangen van complimenten, over je hard opstellen ten opzichte van anderen en zo zijn er nog wel wat dingen. Het steekt af en toe nog wel eens de kop op, maar ik heb geleerd er om te kunnen lachen.......
En mijn ouders? Ze zijn er nog altijd, zijn nog altijd hetzelfde. Hebben nooit met mij over mijn scheiding kunnen praten, want dat ging over emoties. Wisten zich geen raad toen mijn huidige vrouw en ik kwamen vertellen dat wij gingen trouwen, zelfs een felicititatie kon er niet af want dat toon je gevoel. En zelfs op de bruiloft heb ik ze niet zien lachen of kunnen merken dat zij blij voor ons waren.
Mijn kinderen konden dat gelukkig wel, omdat zij anders zijn opgegroeid dan ik en gelukkig wel weten wat gevoel is. En niet alleen zijn zij blij voor mij en ons maar zij waren zelfs mijn getuigen, en weten niet half hoe trots ik die dag op hen was.....en op mijzelf.
dinsdag 22 juli 2008 om 19:10
Niet om de wijsneus uit te hangen maar bij een topic als dit is het onmogelijk om iedereen te volgen, om voor iedereen evenveel aandacht te hebben en er alsmaar voor iedereen te zijn.
Van het topic 'oogkleppen, wazen....enz' heb ik geleerd dat dat ook niet hoeft. Er is altijd wel iemand die op een ander reageert. De ene keer is er meer te reageren dan de andere keer, dat hangt ook van de herkenning en de trigger af.
En soms is het even stil maar als er iets te delen, of te vragen valt dan begint iemand weer en voor je het weet ben je weer vol in gesprek. Maar het is geen must, toch? Je zit hier vooral ook voor jezelf en hoe je het ook wendt of keert, hulpverleners zijn we hier niet, alleen lotgenoten en sympathisanten.
Je vooral niet schuldig voelen als je even een week (of langer) niet reageert. Als het goed is weten jullie van elkaar dat jullie meevoelen met elkaar en als de nood hoog is dan kan de poster dat aangeven. Dan komt er altijd reactie.
Nogmaals, niet om me er mee te bemoeien maar ik ken dat 'schuldgevoel' van het niet posten, terwijl dat (denk ik) niet nodig is......
(f)
Van het topic 'oogkleppen, wazen....enz' heb ik geleerd dat dat ook niet hoeft. Er is altijd wel iemand die op een ander reageert. De ene keer is er meer te reageren dan de andere keer, dat hangt ook van de herkenning en de trigger af.
En soms is het even stil maar als er iets te delen, of te vragen valt dan begint iemand weer en voor je het weet ben je weer vol in gesprek. Maar het is geen must, toch? Je zit hier vooral ook voor jezelf en hoe je het ook wendt of keert, hulpverleners zijn we hier niet, alleen lotgenoten en sympathisanten.
Je vooral niet schuldig voelen als je even een week (of langer) niet reageert. Als het goed is weten jullie van elkaar dat jullie meevoelen met elkaar en als de nood hoog is dan kan de poster dat aangeven. Dan komt er altijd reactie.
Nogmaals, niet om me er mee te bemoeien maar ik ken dat 'schuldgevoel' van het niet posten, terwijl dat (denk ik) niet nodig is......
(f)
dinsdag 22 juli 2008 om 19:14
dinsdag 22 juli 2008 om 19:59
quote:eleonora schreef op 22 juli 2008 @ 19:14:
Heb jij het idee dat wat er vroeger aan mankeerde in te halen is en kun je je ouders vergeven voor hun emotieloosheid? Zie je waar het bij ze vandaan komt en kun je daar iets mee?
Omdat ik heb leren praten heb ik ook leren vragen en zo zijn er in de loop der jaren heel veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Dingen die ik als kind gezien hebt zonder dat het toen iets voor mij betekende kregen een betekenis door een gesprek met een tante die al jaren in het buitenland woont, en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Mijn ouders zijn heel jong getrouwd, met als enige reden dat er op dat moment toevallig een woning beschikbaar kwam....in het Amsterdam van de jaren 50 was dat een buitenkansje. Opgegroeid in dezelfde straat en ze kenden elkaar al het ware al vanaf hun geboorte. Inmiddels weet ik dat vooral mijn moeder echt van mijn vader hield, en of zij dat nog doet weet ik dus niet...ik kan het mij in ieder geval niet voorstellen. Want mijn vader blijkt al zijn hele leven vreemd te gaan en maakt daar ten opzichte van mijn moeder nauwelijks een geheim van. En mijn moeder heeft daar het idee aan overgehouden dat alle mannen hetzelfde zijn.....niet te vertrouwen dus.
En als je dan een kind krijgt als ik, volgens mijn moeder in ieder geval qua uiterlijk lijkend op mijn vader, zal ik wel net zo zijn.....en zij heeft zelfs kans gezien om mijn ex-vrouw nog voor ons huwelijk voor mij te waarschuwen. Terwijl ik dit opschrijf snap ik ineens waarom ik nooit echt door mijn ex werd vertrouwd.....het heeft dus even geduurd voordat ook dát muntje viel....
Praten met mijn vader is altijd onmogelijk geweest, als het ergens om gaat krijg je gewoon geen antwoord meer. Ik heb hem ooit eens de huid volgescholden toen ik erachter kwam dat hij vreemd ging, inmiddels bijna 30 jaar geleden, en hij gaf gewoon geen antwoord. Het resultaat is alleen maar geweest dat hij van zijn escapades geen enkel geheim maakt als mijn broers in de buurt zijn, maar voor mij is hij 'bang'....ik ben te eerlijk en geef ongezouten mijn mening, en dus kan je tegen mij maar het beste over onbenulligheden praten of helemaal niets zeggen.
En praten met mijn moeder? Het is wel eens gelukt, al moet je dan wel een uur door blijven gaan tot zij als het ware emotioneel instort. En gedurende dat uur moet ik haar ook vooral aanraken en door blijven vragen, vooral als zij blijft proberen van onderwerp te veranderen. En dan komen de verhalen over mijn vader, over hoe erg zij het vindt en dat zij niet anders kan dan bij hem blijven.
Ik ben er al enige tijd aan gewend dat zij haar emotie, haar affectie, alleen kan laten merken via anderen. Tegen anderen over mij opscheppen, hoe trots zij op mij is...op wat ik heb bereikt. Het rechtstreeks tegen mij zeggen is haar nog nooit gelukt. En niet alleen ben ik eraan gewend, ik heb er ook vrede mee....vooral omdat ik weet hoeveel pijn zij heeft en hoeveel moeite het haar kost.
En dan is het niet zo moeilijk om te vergeven, want uiteindelijk heeft zij er niet voor gekozen om haar leven op deze manier te moeten leiden en om emotioneel 'misbruikt' te worden. Mijn vader vergeef ik nooit, al heb ik af en toe best moeite met het feit dat alles wat ik hem de laatste jaren gezegd heb niet aan lijkt te komen....hem niet lijkt te raken.....en dus ben ik daar dan ook maar mee gestopt want het kostte mij meer energie dan hem.
En wat ik er mee kan? Ik heb het een plek kunnen geven en het leren accepteren, vooral omdat ik (met hulp) heb geleerd dat het anders kan...dat ík het in ieder geval anders kan door op mijn gevoel te vertrouwen en dingen uit te spreken. En ik leer nog steeds over mijzelf en heb daar af en toe nog steeds een beetje hulp bij nodig.....en die hulp krijg ik gelukkig in de vorm van een mentale schop onder mijn kont als ik het nodig heb
Heb jij het idee dat wat er vroeger aan mankeerde in te halen is en kun je je ouders vergeven voor hun emotieloosheid? Zie je waar het bij ze vandaan komt en kun je daar iets mee?
Omdat ik heb leren praten heb ik ook leren vragen en zo zijn er in de loop der jaren heel veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Dingen die ik als kind gezien hebt zonder dat het toen iets voor mij betekende kregen een betekenis door een gesprek met een tante die al jaren in het buitenland woont, en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Mijn ouders zijn heel jong getrouwd, met als enige reden dat er op dat moment toevallig een woning beschikbaar kwam....in het Amsterdam van de jaren 50 was dat een buitenkansje. Opgegroeid in dezelfde straat en ze kenden elkaar al het ware al vanaf hun geboorte. Inmiddels weet ik dat vooral mijn moeder echt van mijn vader hield, en of zij dat nog doet weet ik dus niet...ik kan het mij in ieder geval niet voorstellen. Want mijn vader blijkt al zijn hele leven vreemd te gaan en maakt daar ten opzichte van mijn moeder nauwelijks een geheim van. En mijn moeder heeft daar het idee aan overgehouden dat alle mannen hetzelfde zijn.....niet te vertrouwen dus.
En als je dan een kind krijgt als ik, volgens mijn moeder in ieder geval qua uiterlijk lijkend op mijn vader, zal ik wel net zo zijn.....en zij heeft zelfs kans gezien om mijn ex-vrouw nog voor ons huwelijk voor mij te waarschuwen. Terwijl ik dit opschrijf snap ik ineens waarom ik nooit echt door mijn ex werd vertrouwd.....het heeft dus even geduurd voordat ook dát muntje viel....
Praten met mijn vader is altijd onmogelijk geweest, als het ergens om gaat krijg je gewoon geen antwoord meer. Ik heb hem ooit eens de huid volgescholden toen ik erachter kwam dat hij vreemd ging, inmiddels bijna 30 jaar geleden, en hij gaf gewoon geen antwoord. Het resultaat is alleen maar geweest dat hij van zijn escapades geen enkel geheim maakt als mijn broers in de buurt zijn, maar voor mij is hij 'bang'....ik ben te eerlijk en geef ongezouten mijn mening, en dus kan je tegen mij maar het beste over onbenulligheden praten of helemaal niets zeggen.
En praten met mijn moeder? Het is wel eens gelukt, al moet je dan wel een uur door blijven gaan tot zij als het ware emotioneel instort. En gedurende dat uur moet ik haar ook vooral aanraken en door blijven vragen, vooral als zij blijft proberen van onderwerp te veranderen. En dan komen de verhalen over mijn vader, over hoe erg zij het vindt en dat zij niet anders kan dan bij hem blijven.
Ik ben er al enige tijd aan gewend dat zij haar emotie, haar affectie, alleen kan laten merken via anderen. Tegen anderen over mij opscheppen, hoe trots zij op mij is...op wat ik heb bereikt. Het rechtstreeks tegen mij zeggen is haar nog nooit gelukt. En niet alleen ben ik eraan gewend, ik heb er ook vrede mee....vooral omdat ik weet hoeveel pijn zij heeft en hoeveel moeite het haar kost.
En dan is het niet zo moeilijk om te vergeven, want uiteindelijk heeft zij er niet voor gekozen om haar leven op deze manier te moeten leiden en om emotioneel 'misbruikt' te worden. Mijn vader vergeef ik nooit, al heb ik af en toe best moeite met het feit dat alles wat ik hem de laatste jaren gezegd heb niet aan lijkt te komen....hem niet lijkt te raken.....en dus ben ik daar dan ook maar mee gestopt want het kostte mij meer energie dan hem.
En wat ik er mee kan? Ik heb het een plek kunnen geven en het leren accepteren, vooral omdat ik (met hulp) heb geleerd dat het anders kan...dat ík het in ieder geval anders kan door op mijn gevoel te vertrouwen en dingen uit te spreken. En ik leer nog steeds over mijzelf en heb daar af en toe nog steeds een beetje hulp bij nodig.....en die hulp krijg ik gelukkig in de vorm van een mentale schop onder mijn kont als ik het nodig heb
dinsdag 22 juli 2008 om 21:07
quote:Happy_Me schreef op 22 juli 2008 @ 19:59:
Mijn vader vergeef ik nooit, al heb ik af en toe best moeite met het feit dat alles wat ik hem de laatste jaren gezegd heb niet aan lijkt te komen....hem niet lijkt te raken.....en dus ben ik daar dan ook maar mee gestopt want het kostte mij meer energie dan hem.
Dit is bij mij exact zo. De enige reden dat ik ooit nog één keer een gesprek met mijn vader zou aangaan, is wanneer ik tot hem door zou kunnen dringen en dat hij zich zou realiseren wat hij heeft aangericht. Maar het klopt wat je zegt, het kost jou meer energie dan hem. Heel veel energie...
Ik ben echt blij voor je dat je het een plek hebt kunnen geven. Dat begint bij mij ook te lukken. Heel af en toe zoekt hij nog contact, en soms jeuken mijn vingers dan om hem met alles om de oren te slaan. Maar ik doe het niet, want ik kom er toch niet doorheen. En dus negeer ik hem, want ik weet dat hij een reactie probeert uit te lokken, goed of slecht, en de aandacht is hij niet waard.
Trouwens happyme, alleen al je nick en avater stralen positivisme uit en ook je posts klinken zo. Heel prettig om te zien en lezen .
Leo, wat een rake post. Ik denk dat meerdere mensen (waaronder ikzelf) inderdaad een soort van schuldgevoel hebben als ze niet weten hoe te reageren, even geen woorden hebben. Maar je hebt inderdaad gelijk, ik weet dat er gelezen wordt en dat alleen is gewoon een fijn idee .
Mijn vader vergeef ik nooit, al heb ik af en toe best moeite met het feit dat alles wat ik hem de laatste jaren gezegd heb niet aan lijkt te komen....hem niet lijkt te raken.....en dus ben ik daar dan ook maar mee gestopt want het kostte mij meer energie dan hem.
Dit is bij mij exact zo. De enige reden dat ik ooit nog één keer een gesprek met mijn vader zou aangaan, is wanneer ik tot hem door zou kunnen dringen en dat hij zich zou realiseren wat hij heeft aangericht. Maar het klopt wat je zegt, het kost jou meer energie dan hem. Heel veel energie...
Ik ben echt blij voor je dat je het een plek hebt kunnen geven. Dat begint bij mij ook te lukken. Heel af en toe zoekt hij nog contact, en soms jeuken mijn vingers dan om hem met alles om de oren te slaan. Maar ik doe het niet, want ik kom er toch niet doorheen. En dus negeer ik hem, want ik weet dat hij een reactie probeert uit te lokken, goed of slecht, en de aandacht is hij niet waard.
Trouwens happyme, alleen al je nick en avater stralen positivisme uit en ook je posts klinken zo. Heel prettig om te zien en lezen .
Leo, wat een rake post. Ik denk dat meerdere mensen (waaronder ikzelf) inderdaad een soort van schuldgevoel hebben als ze niet weten hoe te reageren, even geen woorden hebben. Maar je hebt inderdaad gelijk, ik weet dat er gelezen wordt en dat alleen is gewoon een fijn idee .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
