Kinderen
alle pijlers
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
zaterdag 13 oktober 2007 om 22:51
Afgelopen woensdag is bij mij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap geconstateerd. De gyn heeft geadviseerd af te wachten, ik moet dinsdag terug komen voor een echo en bloed prikken. Hopelijk is mijn HCG dan gedaald en is het vruchtje aan het afsterven. Zo niet, zal er een operatie volgen waarbij mn eileider zal worden weg gehaald.
Hij heeft gezegd dat er een tijdbom in mn buik zit en dat ik bij buikpijn direct naar het ziekenhuis moet, omdat het kan zijn dat mn eileider aan het scheuren is.
Ik ben zo vreselijk bang! Ik heb mn hele zwangerschap (8,5 weken) al buikpijn en ik vind het moeilijk te zeggen of het nu erger geworden is. Doordat je er de hele tijd mee bezig bent, voel je ook van alles. Nu heb ik heeeeeeel licht bloedverlies, maar daar heeft hij niets over gezegd. Moet ik nu bellen? (zaterdagavond) Of betekent dat, dat het aan het afsterven is?
Is er iemand die dit ook heeft meegemaakt? Goede en slechte ervaringen welkom. Afwachten duurt zooooo lang
Bep
Hij heeft gezegd dat er een tijdbom in mn buik zit en dat ik bij buikpijn direct naar het ziekenhuis moet, omdat het kan zijn dat mn eileider aan het scheuren is.
Ik ben zo vreselijk bang! Ik heb mn hele zwangerschap (8,5 weken) al buikpijn en ik vind het moeilijk te zeggen of het nu erger geworden is. Doordat je er de hele tijd mee bezig bent, voel je ook van alles. Nu heb ik heeeeeeel licht bloedverlies, maar daar heeft hij niets over gezegd. Moet ik nu bellen? (zaterdagavond) Of betekent dat, dat het aan het afsterven is?
Is er iemand die dit ook heeft meegemaakt? Goede en slechte ervaringen welkom. Afwachten duurt zooooo lang
Bep
donderdag 3 juli 2008 om 12:35
Zo leuk Bep. Heb hier over twee weken jouw hele topic doorlezen door een link dat ik van iemand op het forum had gekregen. Ze dachten namelijk eerst in het ziekenhuis dat ik een BBZ aan het doen, het vruchtje is uiteindelijk spontaan afgekomen..
Bep, ben je onmiddellijk opnieuw gaan proberen om zwanger te worden? Of heb je eventjes gewacht? Ik lees hier zoveel verschillende verhalen op internet, sommige gaan er onmiddellijk opnieuw voor en zijn dan ook direct zwanger, anderen wachten bewust een beetje af of doen er gewoon wat langer over. In ieder geval veel succes bij de echo.
En die angst is heel goed te begrijpen, hoor je wel vaker bij iemand waar het ooit 's is misgegaan. Ik duim voor je!
Bep, ben je onmiddellijk opnieuw gaan proberen om zwanger te worden? Of heb je eventjes gewacht? Ik lees hier zoveel verschillende verhalen op internet, sommige gaan er onmiddellijk opnieuw voor en zijn dan ook direct zwanger, anderen wachten bewust een beetje af of doen er gewoon wat langer over. In ieder geval veel succes bij de echo.
En die angst is heel goed te begrijpen, hoor je wel vaker bij iemand waar het ooit 's is misgegaan. Ik duim voor je!
maandag 21 juli 2008 om 01:47
Afgelopen zaterdagavond (12 juli) ben ik met spoed geopereerd aan een bbz. In de 2 weken die hieraan vooraf gingen heb ik veel opgezocht en gelezen op internet, waaronder op dit forum. Ik was voor het eerst zwanger en dit was de eerste serieuze poging. Daarom post ik nu mijn eigen verhaal waar iemand hopelijk weer iets aan heeft.
Mirena spriraal op 21 mei laten verwijderen. Op zondag 22 juni positieve zwangerschapstest. Eigenlijk hadden we een 'normale' menstruatie willen afwachten - dat is dus niet gelukt - of dit noodzakelijk is, daar hoor je verschillende verhalen over.
In die week erna de hele week een beetje bruin bloedverlies gehad. Ik dacht aan een innestelingsbloeding. Vanaf woensdagavond last van darmkrampen en blaas - leek op constipatie en blaasontsteking. Twee dagen met kruik in bed kromgelegen. Op vrijdagochtend een heftige flauwte (lijkbleek, zweten) gehad. Huisarts zei: mogelijk vroege miskraam. In de week erna geen bloedingen en voelde me goed en erg zwanger (m.n. pijn aan borsten en moe).
Een week later (3 juli) weer positief getest. Huisarts verwees me door voor een echo voor termijnbepaling. Vanaf vrijdag 4 juli weer bloedingen, deze keer helderrood. Echo gepland voor zaterdag 12 juli. Einde van die week weer rare buikpijn in algehele buikstreek (darmen), geen krampen vanuit baarmoeder.
Tijdens de (inwendige) echo was al snel duidelijk dat er geen zwangerschap in de baarmoeder zat. De echoscopiste wou geen uitspraken doen heeft ons met spoed naar het ziekenhuis gestuurd. Daar weer een echo en een bloedtest. Mijn HCG was ruim 9000. Waarschijnlijk was ik 7 weken zwanger. Er zat al bloed in mijn buikholte en de eileider was gescheurd. Ik ben die avond nog geopereerd waarbij mijn linkereileider is verwijderd via een laparoscopie (vier kleine sneetjes in buik). Afgelopen vrijdag was mijn HCG gezakt tot 400.
Ik hoor verschillende berichten over de invloed van Mirena op een bbz. De chronische lichte onsteking die Mirena sowieso veroorzaakt kan ook in je eileider terecht komen wat een oorzaak kan zijn voor het eitje om daar te blijven steken. Wat de huisarts betreft: ik heb aan hem geopperd dat ik bang was voor een bbz maar dat werd nogal bot afgekapt omdat ik dan hele andere symptomen zou hebben en veel meer pijn. Ik meende op de site van Freya betrouwbare informatie te hebben gevonden waarop ik die uitspraak baseerde. Maar ik begrijp wel dat een arts daar niet zo happig op is. Omdat het achteraf wel klopte voel ik me natuurlijk wel raar erover. Ik ga het nog met hem bespreken.
Sorry voor dit lange bericht, kon het even niet beknopter krijgen.
Lieve groet,
M.
Mirena spriraal op 21 mei laten verwijderen. Op zondag 22 juni positieve zwangerschapstest. Eigenlijk hadden we een 'normale' menstruatie willen afwachten - dat is dus niet gelukt - of dit noodzakelijk is, daar hoor je verschillende verhalen over.
In die week erna de hele week een beetje bruin bloedverlies gehad. Ik dacht aan een innestelingsbloeding. Vanaf woensdagavond last van darmkrampen en blaas - leek op constipatie en blaasontsteking. Twee dagen met kruik in bed kromgelegen. Op vrijdagochtend een heftige flauwte (lijkbleek, zweten) gehad. Huisarts zei: mogelijk vroege miskraam. In de week erna geen bloedingen en voelde me goed en erg zwanger (m.n. pijn aan borsten en moe).
Een week later (3 juli) weer positief getest. Huisarts verwees me door voor een echo voor termijnbepaling. Vanaf vrijdag 4 juli weer bloedingen, deze keer helderrood. Echo gepland voor zaterdag 12 juli. Einde van die week weer rare buikpijn in algehele buikstreek (darmen), geen krampen vanuit baarmoeder.
Tijdens de (inwendige) echo was al snel duidelijk dat er geen zwangerschap in de baarmoeder zat. De echoscopiste wou geen uitspraken doen heeft ons met spoed naar het ziekenhuis gestuurd. Daar weer een echo en een bloedtest. Mijn HCG was ruim 9000. Waarschijnlijk was ik 7 weken zwanger. Er zat al bloed in mijn buikholte en de eileider was gescheurd. Ik ben die avond nog geopereerd waarbij mijn linkereileider is verwijderd via een laparoscopie (vier kleine sneetjes in buik). Afgelopen vrijdag was mijn HCG gezakt tot 400.
Ik hoor verschillende berichten over de invloed van Mirena op een bbz. De chronische lichte onsteking die Mirena sowieso veroorzaakt kan ook in je eileider terecht komen wat een oorzaak kan zijn voor het eitje om daar te blijven steken. Wat de huisarts betreft: ik heb aan hem geopperd dat ik bang was voor een bbz maar dat werd nogal bot afgekapt omdat ik dan hele andere symptomen zou hebben en veel meer pijn. Ik meende op de site van Freya betrouwbare informatie te hebben gevonden waarop ik die uitspraak baseerde. Maar ik begrijp wel dat een arts daar niet zo happig op is. Omdat het achteraf wel klopte voel ik me natuurlijk wel raar erover. Ik ga het nog met hem bespreken.
Sorry voor dit lange bericht, kon het even niet beknopter krijgen.
Lieve groet,
M.
anoniem_70105 wijzigde dit bericht op 21-07-2008 01:50
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
maandag 21 juli 2008 om 08:49
Mietze, wat ontzettend verdrietig! Dikke knuffel!
Ik heb het ook meegemaakt en volgens mij heb ik hier ook mijn verhaal gepost. Ik weet ook nog dat niemand dacht aan een bbz. Op de H.A.P gaf ik aan ook enorme pijn in mijn been te hebben. Had niets met een MK te maken. Later werd het dan een onvoltooide MK en moest ik naar het ziekenhuis. De gyn dacht dat ik nooit zwanger was geweest. Hij zei dat er een hele kleine was op een BBZ, maar daar moest ik maar niet van uit gaan. Ik had gewoon een rare cyclus of een MK. Bloed geprikt en toen bleek toch wel dat ik zwanger was. En uiteindelijk kwam ik weer bij degyn met enorme pijn en toen ook met spoed geopereerd. Bij was het dus ook niet herkend. Als het eerder was ontdekt hadden ze mijn eileider kunnen sparen. Ik hoor wel meer dat het pas laat ontdekt is. Wel heel erg want zou een hoop gedoe schelen als het met 4/5 weken ontdekt zou worden.
Ik heb nooit een spiraaltje gehad, dus bij mij heeft dat niet meegespeeld.
Een jaar later was ik weer zwanger en heb nu een heerlijk meidje van net 1 rondkruipen. En ben onverwacht zwanger geraakt van nr 2, waar ik morgen voor de zekerheid een echo voor heb om te kijken of het goed zit.
Zou ik zeker bij een volgende zwangerschap laten doen met 6 weken.
Verder heel veel sterkte! Neem alle tijd om dit te verwerken! En het ligt NIET aan jou!!! Succes!
Ik heb het ook meegemaakt en volgens mij heb ik hier ook mijn verhaal gepost. Ik weet ook nog dat niemand dacht aan een bbz. Op de H.A.P gaf ik aan ook enorme pijn in mijn been te hebben. Had niets met een MK te maken. Later werd het dan een onvoltooide MK en moest ik naar het ziekenhuis. De gyn dacht dat ik nooit zwanger was geweest. Hij zei dat er een hele kleine was op een BBZ, maar daar moest ik maar niet van uit gaan. Ik had gewoon een rare cyclus of een MK. Bloed geprikt en toen bleek toch wel dat ik zwanger was. En uiteindelijk kwam ik weer bij degyn met enorme pijn en toen ook met spoed geopereerd. Bij was het dus ook niet herkend. Als het eerder was ontdekt hadden ze mijn eileider kunnen sparen. Ik hoor wel meer dat het pas laat ontdekt is. Wel heel erg want zou een hoop gedoe schelen als het met 4/5 weken ontdekt zou worden.
Ik heb nooit een spiraaltje gehad, dus bij mij heeft dat niet meegespeeld.
Een jaar later was ik weer zwanger en heb nu een heerlijk meidje van net 1 rondkruipen. En ben onverwacht zwanger geraakt van nr 2, waar ik morgen voor de zekerheid een echo voor heb om te kijken of het goed zit.
Zou ik zeker bij een volgende zwangerschap laten doen met 6 weken.
Verder heel veel sterkte! Neem alle tijd om dit te verwerken! En het ligt NIET aan jou!!! Succes!
anoniem_24501 wijzigde dit bericht op 21-07-2008 08:50
Reden: kleurtje vergeten
Reden: kleurtje vergeten
% gewijzigd
maandag 21 juli 2008 om 22:14
Hoi Bieb,
Dank voor je lieve berichtje.
Ik mocht na 1 nacht in het ziekenhuis naar huis en heb de hele week in bed gelegen. Gelukkig niet al te veel pijn gehad. Donderdag kwam de huilbui pas. Ik blijf deze week ook nog thuis. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik weer zwanger wordt, maar ben natuurlijk toch bang. Het is jammer dat de onbevangenheid van het zwanger worden er nu vanaf is. Ben jij ovulatietesten gaan gebruiken o.i.d. ?
Ik hoop dat je echo van vandaag goed was.
Lieve groet,
Mietze
Dank voor je lieve berichtje.
Ik mocht na 1 nacht in het ziekenhuis naar huis en heb de hele week in bed gelegen. Gelukkig niet al te veel pijn gehad. Donderdag kwam de huilbui pas. Ik blijf deze week ook nog thuis. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik weer zwanger wordt, maar ben natuurlijk toch bang. Het is jammer dat de onbevangenheid van het zwanger worden er nu vanaf is. Ben jij ovulatietesten gaan gebruiken o.i.d. ?
Ik hoop dat je echo van vandaag goed was.
Lieve groet,
Mietze
dinsdag 22 juli 2008 om 08:42
Hoi Mietze,
"fijn"dat je niet een grote buikwond hebt gekregen en al zo snel weer naar huis mocht. Neem wel alle tijd om bij te komen. Ik had een grote buikwond maar ben 6 weken thuis geweest en dat werd ook aangeraden. En daarna niet meteen vol begonnen. Luister naar je lijf!
Zwanger worden is idd nooit meer zonder zorgen. Uiteindelijk heb ik ovultatietesten gebruikt en was toen meteen zwanger.
Nu je een eileider mist, kan het wel een tijd duren, omdat de beide eierstokken voorlopig nog om ste beurt een eitje afgeven. Na ongeveer een jaar snapt je lijf het en zal de andere eierstok het op zich nemen.
Succes!
"fijn"dat je niet een grote buikwond hebt gekregen en al zo snel weer naar huis mocht. Neem wel alle tijd om bij te komen. Ik had een grote buikwond maar ben 6 weken thuis geweest en dat werd ook aangeraden. En daarna niet meteen vol begonnen. Luister naar je lijf!
Zwanger worden is idd nooit meer zonder zorgen. Uiteindelijk heb ik ovultatietesten gebruikt en was toen meteen zwanger.
Nu je een eileider mist, kan het wel een tijd duren, omdat de beide eierstokken voorlopig nog om ste beurt een eitje afgeven. Na ongeveer een jaar snapt je lijf het en zal de andere eierstok het op zich nemen.
Succes!
dinsdag 22 juli 2008 om 11:34
Mietze, sterkte hoor! Ik snap die houding van jouw huisarts (en van de artsen waar anderen hier tegenaan liepen) niet; ze moeten altijd bedacht zijn op de kans op een bbz bij een vrouw in de vruchtbare leeftijd.
Ik heb (dus) zelf ook een bbz gehad, dit was toen we al 4 jaar bezig waren voor de tweede. Ook bij mij was de eileider al gescheurd en deze is verwijderd met een kijkoperatie. De maanden daarna had ik steeds mijn eisprong aan de "verkeerde" kant (waar dus geen eileider meer zat), zo frustrerend. Toen ik daarna 1 keertje mijn eisprong aan de goede kant had, ben ik zwanger geworden en nu is onze dochter 1,5 jaar. Ik heb nu trouwens ook een Mirena maar we hebben nu geen zwangerschapswens meer; we zijn dolblij met de twee kinderen die we nu hebben.
Heel veel sterkte nogmaals..
Ik heb (dus) zelf ook een bbz gehad, dit was toen we al 4 jaar bezig waren voor de tweede. Ook bij mij was de eileider al gescheurd en deze is verwijderd met een kijkoperatie. De maanden daarna had ik steeds mijn eisprong aan de "verkeerde" kant (waar dus geen eileider meer zat), zo frustrerend. Toen ik daarna 1 keertje mijn eisprong aan de goede kant had, ben ik zwanger geworden en nu is onze dochter 1,5 jaar. Ik heb nu trouwens ook een Mirena maar we hebben nu geen zwangerschapswens meer; we zijn dolblij met de twee kinderen die we nu hebben.
Heel veel sterkte nogmaals..
dinsdag 22 juli 2008 om 11:38
quote:mietze schreef op 21 juli 2008 @ 01:47:
Mijn HCG was ruim 9000. Waarschijnlijk was ik 7 weken zwanger.
Mijn HCG was zelfs over de 12.000 eenheden. Toch weet ik vrij zeker dat ik niet verder dan 5,5 week was (op grond van mijn menstruatiepatroon). Dit hoge HCG is dan ook nog steeds een raadsel voor me, zelfs na die paar jaar. Je hoort trouwens niet vaak van die hoge HCG's (zoals bij jou en bij mij) bij bbz's (meestal zit het in de honderden eenheden, in plaats van dit soort getallen).
Overigens ben ik ook nog een tijd lid geweest van de mailinggroep EUG (extra-uteriene gravditeit, bbz dus) van Freya en ik heb daar echt steun aan gehad. Ik had bijvoorbeeld heel erg de neiging om mijn gemis aan vrouwelijkheid (want 1 van mijn voortplantingsorganen was er immers uitgesloopt) te compenseren met sexy kleding..en dat was voor veel vrouwen herkenbaar.
Mijn HCG was ruim 9000. Waarschijnlijk was ik 7 weken zwanger.
Mijn HCG was zelfs over de 12.000 eenheden. Toch weet ik vrij zeker dat ik niet verder dan 5,5 week was (op grond van mijn menstruatiepatroon). Dit hoge HCG is dan ook nog steeds een raadsel voor me, zelfs na die paar jaar. Je hoort trouwens niet vaak van die hoge HCG's (zoals bij jou en bij mij) bij bbz's (meestal zit het in de honderden eenheden, in plaats van dit soort getallen).
Overigens ben ik ook nog een tijd lid geweest van de mailinggroep EUG (extra-uteriene gravditeit, bbz dus) van Freya en ik heb daar echt steun aan gehad. Ik had bijvoorbeeld heel erg de neiging om mijn gemis aan vrouwelijkheid (want 1 van mijn voortplantingsorganen was er immers uitgesloopt) te compenseren met sexy kleding..en dat was voor veel vrouwen herkenbaar.
dinsdag 22 juli 2008 om 14:41
Vorig jaar mei heb ik ook een bbz gehad, met verwijdering van een eileider en bijna 4 liter bloedverlies. Een maand hebben we gewacht met opnieuw proberen zwanger te worden en de tweede cyclus was het raak en nu een tweede mooie gezonde dochter!
Misschien omdat ik zo snel weer zwanger was, maar ik heb nooit het gevoel gehad minder vrouw te zijn. Waarschijnlijk ook omdat de eierstok gewoon blijft zitten en omdat de andere eileider het overneemt. Dat dat een jaar zou duren schijnt een fabeltje te zijn (het lichaam geeft geen seintje af dat de andere eileider het over zou moeten nemen heb ik me laten vertellen).
Misschien omdat ik zo snel weer zwanger was, maar ik heb nooit het gevoel gehad minder vrouw te zijn. Waarschijnlijk ook omdat de eierstok gewoon blijft zitten en omdat de andere eileider het overneemt. Dat dat een jaar zou duren schijnt een fabeltje te zijn (het lichaam geeft geen seintje af dat de andere eileider het over zou moeten nemen heb ik me laten vertellen).
dinsdag 22 juli 2008 om 22:59
Lieve Mietze,
Ook een dikke knuffel van mij. Helaas is je verhaal voor ons allemaal herkenbaar.
Helaas zal ik het gevoel dat ik had in de periode dat mijn bbz is ontdekt nooit meer vergeten, maar ik hoop dat dat gevoel door mijn huidige zwangerschap wat op de achtergrond komt.
Ik duim heel hard voor je dat je snel opnieuw (gezond!) zwanger zult raken!
Zie nu dat ik helemaal geen verslag heb uitgebracht na mn echo 2 weken geleden, sorry! Vruchtje zit mooi op zn plaats in de baarmoeder, heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld. Nog geen hartje te zien, maar 30/7 mogen we nog eens kijken. Ben zo benieuwd! Fotootje van de echo hangt naast mn beeldscherm, moet iedere x glimlachen als ik naar mn kleine spruit kijk.
Liefs Bep
Ook een dikke knuffel van mij. Helaas is je verhaal voor ons allemaal herkenbaar.
Helaas zal ik het gevoel dat ik had in de periode dat mijn bbz is ontdekt nooit meer vergeten, maar ik hoop dat dat gevoel door mijn huidige zwangerschap wat op de achtergrond komt.
Ik duim heel hard voor je dat je snel opnieuw (gezond!) zwanger zult raken!
Zie nu dat ik helemaal geen verslag heb uitgebracht na mn echo 2 weken geleden, sorry! Vruchtje zit mooi op zn plaats in de baarmoeder, heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld. Nog geen hartje te zien, maar 30/7 mogen we nog eens kijken. Ben zo benieuwd! Fotootje van de echo hangt naast mn beeldscherm, moet iedere x glimlachen als ik naar mn kleine spruit kijk.
Liefs Bep
donderdag 31 juli 2008 om 23:50
Lieve meiden,
Dank voor jullie reacties. Het is erg fijn om feedback te krijgen. Ik heb me nu ook aangemeld voor de mailinggroep van Freya.
Ik heb me de afgelopen 1,5 week me wel erg neerslachtig, verdrietig en lusteloos gevoeld. Maar sinds gisteren eigenlijk voor het eerst weer een beetje energiek en stabiel. Ik ga maandag weer (rustig aan) aant werk, ben dan 3 weken thuis geweest. Lichamelijk nu nauwelijks klachten, wat hoofdpijn en vergeetachtigheid (narcose?). Als ik teveel doe wat pijn aan mijn net verwijderde hechtingen. Wil snel weer gaan hardlopen, dat geeft ook veel gemoedsrust.
Ik heb een aantal vragen voor een gynaecoloog, maar heb nu (slechts) een belafspraak met de poli afdeling gyn van het ziekenhuis. De controle-afspraak is pas eind aug, maar eigenlijk zou ik al eerder met een gyn dingen (face-to- face) willen bespreken. Hebben jullie een 'vaste' gyn na de bbz? Ben overigens geweldig begeleid door mijn verloskundige in dit hele traject. Hoe was bij jullie de nazorg door huisarts/gyn/verloskundige?
Bep & Bieb, in ieder geval al gefeliciteerd met een eerste goede echo! Mirjam, ik realiseer me nu dat ik vorige week een sexy jurkje en een mooi lingeriesetje heb gekocht, mezelf heerlijk verwend (-:
Lieve groet,
Mietze
Dank voor jullie reacties. Het is erg fijn om feedback te krijgen. Ik heb me nu ook aangemeld voor de mailinggroep van Freya.
Ik heb me de afgelopen 1,5 week me wel erg neerslachtig, verdrietig en lusteloos gevoeld. Maar sinds gisteren eigenlijk voor het eerst weer een beetje energiek en stabiel. Ik ga maandag weer (rustig aan) aant werk, ben dan 3 weken thuis geweest. Lichamelijk nu nauwelijks klachten, wat hoofdpijn en vergeetachtigheid (narcose?). Als ik teveel doe wat pijn aan mijn net verwijderde hechtingen. Wil snel weer gaan hardlopen, dat geeft ook veel gemoedsrust.
Ik heb een aantal vragen voor een gynaecoloog, maar heb nu (slechts) een belafspraak met de poli afdeling gyn van het ziekenhuis. De controle-afspraak is pas eind aug, maar eigenlijk zou ik al eerder met een gyn dingen (face-to- face) willen bespreken. Hebben jullie een 'vaste' gyn na de bbz? Ben overigens geweldig begeleid door mijn verloskundige in dit hele traject. Hoe was bij jullie de nazorg door huisarts/gyn/verloskundige?
Bep & Bieb, in ieder geval al gefeliciteerd met een eerste goede echo! Mirjam, ik realiseer me nu dat ik vorige week een sexy jurkje en een mooi lingeriesetje heb gekocht, mezelf heerlijk verwend (-:
Lieve groet,
Mietze
anoniem_70105 wijzigde dit bericht op 01-08-2008 01:14
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
maandag 4 augustus 2008 om 16:27
quote:mietze schreef op 31 juli 2008 @ 23:50:
Ik heb een aantal vragen voor een gynaecoloog, maar heb nu (slechts) een belafspraak met de poli afdeling gyn van het ziekenhuis. De controle-afspraak is pas eind aug, maar eigenlijk zou ik al eerder met een gyn dingen (face-to- face) willen bespreken. Hebben jullie een 'vaste' gyn na de bbz? Ben overigens geweldig begeleid door mijn verloskundige in dit hele traject. Hoe was bij jullie de nazorg door huisarts/gyn/verloskundige?
Ik heb zelf geen vaste gyn gehouden na mijn bbz. Een keer een nacontrole (na 6 weken), maar dat stelde eigenlijk weinig voor. In de tussentijd moest ik een aantal keer HCG laten prikken net zo lang tot het gedaald was en na 6 weken was dat in ieder geval zo. Een week of vijf na de bbz werd ik weer ongesteld.
Toen ik 2 maanden daarna weer zwanger werd kreeg ik een vroege echo bij 6 weken, deze heb ik toen aangevraagd via mijn verloskundige (gyn is er niet aan te pas gekomen). De gyn had wel gezegd dat het beter was 1 maand te wachten met opnieuw proberen, sommige gyns zijn wat conservatiever hierin, maar de mijne vond het prima om het na 1 maand weer te proberen.
Ik heb een aantal vragen voor een gynaecoloog, maar heb nu (slechts) een belafspraak met de poli afdeling gyn van het ziekenhuis. De controle-afspraak is pas eind aug, maar eigenlijk zou ik al eerder met een gyn dingen (face-to- face) willen bespreken. Hebben jullie een 'vaste' gyn na de bbz? Ben overigens geweldig begeleid door mijn verloskundige in dit hele traject. Hoe was bij jullie de nazorg door huisarts/gyn/verloskundige?
Ik heb zelf geen vaste gyn gehouden na mijn bbz. Een keer een nacontrole (na 6 weken), maar dat stelde eigenlijk weinig voor. In de tussentijd moest ik een aantal keer HCG laten prikken net zo lang tot het gedaald was en na 6 weken was dat in ieder geval zo. Een week of vijf na de bbz werd ik weer ongesteld.
Toen ik 2 maanden daarna weer zwanger werd kreeg ik een vroege echo bij 6 weken, deze heb ik toen aangevraagd via mijn verloskundige (gyn is er niet aan te pas gekomen). De gyn had wel gezegd dat het beter was 1 maand te wachten met opnieuw proberen, sommige gyns zijn wat conservatiever hierin, maar de mijne vond het prima om het na 1 maand weer te proberen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 23:52
Ha allemaal,
wat fijn om jullie verhalen te lezen, maar het haalt bij mij ook weer een hoop gevoelens naar boven.
Ik probeer momenteel zwanger te worden.
4 jaar geleden, toen dit nog geenszins het geval was, had ik ineens een EUG.
Ik ben daar één eileider aan kwijtgeraakt.
Ik had eind november mijn menstruatie zoals altijd. Op tijd ook, niks raars. Rond sinterklaas had het gestopt moeten zijn maar het ging door. Vreemd, had ik nooit gehad, maar ik was niet ongerust. "Dat kan een keer gebeuren".
Ik had een Mirena-spiraal laten plaatsen dat voorjaar. En omdat ik vaak wat 'droog' ben en wat allergisch op zijn 'kwakje' reageer bij de sex (jeuk!) gebruikte ik vaak ook een condoom met glijmiddel.
Dus ik dácht werkelijk niet aan een zwangerschap.
Het kwam niét-bij-me-op.
Rond 15 december ben ik naar de huisarts gegaan. Uitgelegd, agenda erbij gelegd: 'kijk, regelmatige cyclus'.
Ik liggen op de behandeltafel. Hij op m'n buik drukken.
"Doet dit zeer?"
Mwah.
"En dit?"
Mwah. 't Is niet fijn, maar om nou te zeggen pijnlijk...
"En hier?"
Hmmpfff ..... dat geeft me een misselijk gevoel. Maar pijn? Neuh.. Ik geloof het niet.
"Nou, kom er maar af, ik zie het al: je cyclus is gewoon in de war. Hier heb je medicatie, elke dag één, die strip maak je af. Het bloeden zal stoppen. Na die strip wordt je weer ongesteld en dan is alles weer ok. Het zullen je hormonen wel zijn".
Inderdaad: vijf dagen een pil, bloeden stopt. Erna een week ongesteld. Bloeden lijkt te stoppen na een dag of zeven.
Begint dan weer, een paar dagen later.
Nu met zeurender pijn in de onderbuik, aan de rechterkant. Steken.
Raar hoor, hormonen, dacht ik. En verder dacht ik niets.
Kruikje erbij, reep chocola, een Advilletje. Of twee.
Vrijdag 31 december
Met oud & nieuw zit ik op de bank te rillen bij familie.
Warm, koud, warm, koud.
'Nu ik erover nadenk voel ik me wel erg beroerd de laatste tijd.'
Maar ik hou me groot, wil het samenzijn met familie niet verpesten.
Drink één champagne en ga zo wat out.
Zaterdag 1 januari
Ik word de volgende ochtend om zeven uur wakker met zo'n pijn dat ik ervan moet huilen.
Een Advil erin, rustig ontbijten, geen trek, ik wil alleen maar liggen met mijn knieën opgetrokken op de bank, op mijn rechterzij. En niemand mag in de buurt van mijn buik komen.
Met de auto naar huis, 70 km. verder.
1 januari, alles is dicht.
Huisartsenpost gebeld: ik mag langskomen.
De weekend-arts die daar zit vindt dat ik maar medicatie moet nemen (en noemt de medicatie die ik reeds heb gehad).
Vriend neemt daar geen genoegen mee en vraagt "of het uit te sluiten is dat dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is."
Ik kijk 'm stomverbaasd aan! Hoezo?!! Hoe komt ie dáár nou weer bij!
(Blijkt later dat een vriendin van hem ooit een BBZ had, hij zich dat herinnerde en hij haar die dag heeft gebeld voor advies. Zij vroeg dit na te vragen. Hij wou mij niet bang maken en heeft mij niets gezegd).
"Nee", zegt de weekend-arts nors, "dat is niet uit te sluiten, maar als dat zo was kwam ze niet rechtop lopend mijn kamer binnen. Dat ziet er heel anders uit."
Nog steeds niet gerustgesteld peuteren we een doorverwijzing naar de gynaecoloog los voor maandag. Met duidelijke tegenzin van zijn kant.
Pijn wordt thuis weer erger en ik wordt duizelig en misselijk.
Ik zie lijkbleek. Ik blijk koorts te hebben.
Vriend zegt: "En NU! gaan we g*dv*rd*mm* naar het ziekenhuis, f*ck de huisartsenpost!"
Van de bovenwoning de trap af, de auto in duurde een half uur, jankend de auto in, ingehouden krijs bij elke hobbel in de weg.
Het voelde zo verschrikkelijk niet goed!
Gedachten: Zou het een BBZ kunnen zijn? Echt? Wat raar dan. Maar dat kan toch niet? Hoe dan? Ik heb toch een spiraal?
Bij de EHBO plaatsnemen in een behandelruimte.
Wachten. Een kwartier, een half uur.
Nog meer wachten.
Vriend naar de gang: ze is in grote pijn en ik denk dat het dringend is, echt!
"Wij komen zo bij u."
Dan: een co-assistent.
"Kleed u zich maar uit dan, ik kom zo terug."
Gaat kamer uit, laat de deur open. (?)
Ik verkleed me met hulp van vriend en onderwijl zwieren er vreemde mensen binnen die plaats willen nemen: "oh, deze kamer is al bezet?".
Vriend doet gordijn dicht en stuurt de mensen weg.
Co-assistent komt binnen.
In spreidstand liggen. Touché. AU!
Voelen: geen sprake van! Afblijven!
Ja, nee, vaginale echo moet echt: huilen van de pijn.
Klinkt opgelucht: "Nou mevrouw, niks te zien. Vreemd hoor. Zal het even aan een collega vragen."
Komt terug met een potje: "Of u even een plasje wilt doen hierin, gewoon, routine controle, zegt mijn collega. En er komt straks iemand bloed afnemen."
Ik kan niet naar de wc lopen, teveel pijn. Er wordt een plas-stoel geregeld, bloed afgenomen.
Ik zit nog, assistent weg met plas, komt er een man binnen in een blauwe stofjas. Trekt gordijn weg: "Dit is kamer 03 toch? Effe kijken... TL-balkje stuk, staat hier op m'n brieffie... effe kijken hoor, wellûkûh het is."
Het was net Jiskefet! Dit verzín je toch niet!
Vriend: "Zou u weg willen gaan, u komt op een verkeerd moment. Meneer! Er ligt hier een patiënt! Weg! Alstublieft!"
Man weg, co-assistent komt terug.
"Nou, mevrouw, ik mag u feliciteren denk ik! U bent zwanger!", zegt hij stralend. "Was het niet gepland? Maar wel gewenst, mag ik hopen?"
Waarop ik jankend roep dat als ik zo'n pijn heb, ik nergens blij mee ben en dat ik nú een peuk wil! (Ik rookte nog)
Nou, dat mag niet hé, als je zwanger bent, zegt de co-assistent bezorgd. Vriend rijdt me acuut in rolstoel naar de nooduitgang en ik zit huilend naast een zuster te roken, terwijl vriend opheldering vraagt en naar de gyneacoloog zelf vraagt.
Om kort te gaan: spiraal verwijderd, naar huis gestuurd door co-assistent namens arts (die niet kon komen) om maandag de uitslag van HCG te horen, "dan zien we wel verder, er is toch niets te zien op de echo".
Speciale pijnstiller mee, klaar.
Zondag 2 januari
's Ochtends zit ik op de wc en voel ik een soort weeën.
Ik kan het niet anders omschrijven. Weeën. Er moest iets uit, leek het wel.
Niet tegen te houden stuipen in mijn buik en PIJN!!!!!!
Ik kan ook niet meer staan van de pijn.
Ouders gebeld: "wij gaan nu naar het ziekenhuis, kom ook maar. Wij kunnen wel wat steun gebruiken."
Kom ik daar in het ziekenhuis mijn eigen huisarts tegen, terwijl ik bukkend door de gang loop.
Weer in wachtkamer. Doodongeruste ouders en vriend. Ik probeer ze gerust te stellen door niet teveel van de pijn te laten merken.
We maken duidelijk dat we geen genoegen nemen met alleen een co-assistent, dat we er een arts bij willen zien. Nu wordt er wel een gynaecoloog "van de golfbaan" opgepiept.
Uiteindelijk, na zachte lieve aanpak van de vrouwelijke gynaecoloog die ik tref, wordt duidelijk dat ik een BBZ heb. Ze ziet het binnen de minuut. "Ik ga direct een OK regelen, we hebben hier een op knappen staande eileider. Als dat ruptureert kunt u hieraan overlijden".
Allemachtig!
Ik wil weer een peuk (misschien mijn laatste, toch?), mag dit niet, maar de operatie-assistent ziet dat het nog een kwartier duurt voor de OK gereed is en zegt dat ik natúúrlijk even een peukje mag roken en laat mij door zuster naar buiten rijden.
Ik heb 'm half op als ik naar binnen moet, naar de OK. Kan mijn ouders niet meer gedag zeggen, raak in paniek, vriend rent huilend mee richting OK, ik word huilend onder narcose gebracht. Het infuus voelt koud, ik tel af...
Drie uur later word ik wakker.
Ik heb een laparascopie gehad, rechter-eileider heeft verwijderd moeten worden, "vrucht" van drie cm. doorsnee is verwijderd, ik bleek 12 á 13 weken zwanger.
Linker eileider ook gecheckt, die was "schoon".
Moet een nachtje blijven, mag morgen naar huis.
Ben goed hersteld. Duurde 5 weken, toen had ik geen last meer van mijn buik.
Ongelooflijk hoeveel je met je buikspieren doet!
Ik voel nu bij elke menstruatie, of de voorbode daarvan, steken aan mijn rechterkant, maar weet dat het geen kwaad kan.
Ik noem het fantoompijn.
Pfffff .... ik voel alles weer nu ik het opschrijf.
Ik heb me pas later gerealiseerd dat het kantje boord was.
Ik het handelen van de artsen ook raar gevonden.
Later zei een vriend, die de artsenopleiding doet: "Elke vrouw, in de vruchtbare leeftijd, moet bij buik-klachten gecheckt worden op een zwangerschap of aanverwante zaken. Al-tijd."
Ik vraag me weleens af hoeveel vrouwen er, door misinterpretatie en misdiagnose, een eileider moeten missen.
Ik heb ook geen idee hoelang het gaat duren voor ik zwanger word.
We zijn deze maand begonnen en ik hou stiekem in mijnn achterhoofd dat het best een jaar, of twee, zou kunnen duren.
Dat het niet 'vanzelf' gaat.
Ook moet ik me als ik een tweede streepje zie, direct melden bij het ziekenhuis om te checken of het dan wel op de goede plaats zit.
Een onbezorgde zwangerschap is er niet meer bij.
En bedankt.
Vertrouw ALTIJD op je eigen gut-feeling.
Voelt het niet goed, vraag dan dóór!
Laat je niet afschepen met vage antwoorden!
Ik hoop dat mijn verhaal anderen zal sterken om zich assertiever op te stellen bij het vermoeden van een BBZ.
TO, heel veel sterkte..
gr.,
Ainoa
wat fijn om jullie verhalen te lezen, maar het haalt bij mij ook weer een hoop gevoelens naar boven.
Ik probeer momenteel zwanger te worden.
4 jaar geleden, toen dit nog geenszins het geval was, had ik ineens een EUG.
Ik ben daar één eileider aan kwijtgeraakt.
Ik had eind november mijn menstruatie zoals altijd. Op tijd ook, niks raars. Rond sinterklaas had het gestopt moeten zijn maar het ging door. Vreemd, had ik nooit gehad, maar ik was niet ongerust. "Dat kan een keer gebeuren".
Ik had een Mirena-spiraal laten plaatsen dat voorjaar. En omdat ik vaak wat 'droog' ben en wat allergisch op zijn 'kwakje' reageer bij de sex (jeuk!) gebruikte ik vaak ook een condoom met glijmiddel.
Dus ik dácht werkelijk niet aan een zwangerschap.
Het kwam niét-bij-me-op.
Rond 15 december ben ik naar de huisarts gegaan. Uitgelegd, agenda erbij gelegd: 'kijk, regelmatige cyclus'.
Ik liggen op de behandeltafel. Hij op m'n buik drukken.
"Doet dit zeer?"
Mwah.
"En dit?"
Mwah. 't Is niet fijn, maar om nou te zeggen pijnlijk...
"En hier?"
Hmmpfff ..... dat geeft me een misselijk gevoel. Maar pijn? Neuh.. Ik geloof het niet.
"Nou, kom er maar af, ik zie het al: je cyclus is gewoon in de war. Hier heb je medicatie, elke dag één, die strip maak je af. Het bloeden zal stoppen. Na die strip wordt je weer ongesteld en dan is alles weer ok. Het zullen je hormonen wel zijn".
Inderdaad: vijf dagen een pil, bloeden stopt. Erna een week ongesteld. Bloeden lijkt te stoppen na een dag of zeven.
Begint dan weer, een paar dagen later.
Nu met zeurender pijn in de onderbuik, aan de rechterkant. Steken.
Raar hoor, hormonen, dacht ik. En verder dacht ik niets.
Kruikje erbij, reep chocola, een Advilletje. Of twee.
Vrijdag 31 december
Met oud & nieuw zit ik op de bank te rillen bij familie.
Warm, koud, warm, koud.
'Nu ik erover nadenk voel ik me wel erg beroerd de laatste tijd.'
Maar ik hou me groot, wil het samenzijn met familie niet verpesten.
Drink één champagne en ga zo wat out.
Zaterdag 1 januari
Ik word de volgende ochtend om zeven uur wakker met zo'n pijn dat ik ervan moet huilen.
Een Advil erin, rustig ontbijten, geen trek, ik wil alleen maar liggen met mijn knieën opgetrokken op de bank, op mijn rechterzij. En niemand mag in de buurt van mijn buik komen.
Met de auto naar huis, 70 km. verder.
1 januari, alles is dicht.
Huisartsenpost gebeld: ik mag langskomen.
De weekend-arts die daar zit vindt dat ik maar medicatie moet nemen (en noemt de medicatie die ik reeds heb gehad).
Vriend neemt daar geen genoegen mee en vraagt "of het uit te sluiten is dat dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is."
Ik kijk 'm stomverbaasd aan! Hoezo?!! Hoe komt ie dáár nou weer bij!
(Blijkt later dat een vriendin van hem ooit een BBZ had, hij zich dat herinnerde en hij haar die dag heeft gebeld voor advies. Zij vroeg dit na te vragen. Hij wou mij niet bang maken en heeft mij niets gezegd).
"Nee", zegt de weekend-arts nors, "dat is niet uit te sluiten, maar als dat zo was kwam ze niet rechtop lopend mijn kamer binnen. Dat ziet er heel anders uit."
Nog steeds niet gerustgesteld peuteren we een doorverwijzing naar de gynaecoloog los voor maandag. Met duidelijke tegenzin van zijn kant.
Pijn wordt thuis weer erger en ik wordt duizelig en misselijk.
Ik zie lijkbleek. Ik blijk koorts te hebben.
Vriend zegt: "En NU! gaan we g*dv*rd*mm* naar het ziekenhuis, f*ck de huisartsenpost!"
Van de bovenwoning de trap af, de auto in duurde een half uur, jankend de auto in, ingehouden krijs bij elke hobbel in de weg.
Het voelde zo verschrikkelijk niet goed!
Gedachten: Zou het een BBZ kunnen zijn? Echt? Wat raar dan. Maar dat kan toch niet? Hoe dan? Ik heb toch een spiraal?
Bij de EHBO plaatsnemen in een behandelruimte.
Wachten. Een kwartier, een half uur.
Nog meer wachten.
Vriend naar de gang: ze is in grote pijn en ik denk dat het dringend is, echt!
"Wij komen zo bij u."
Dan: een co-assistent.
"Kleed u zich maar uit dan, ik kom zo terug."
Gaat kamer uit, laat de deur open. (?)
Ik verkleed me met hulp van vriend en onderwijl zwieren er vreemde mensen binnen die plaats willen nemen: "oh, deze kamer is al bezet?".
Vriend doet gordijn dicht en stuurt de mensen weg.
Co-assistent komt binnen.
In spreidstand liggen. Touché. AU!
Voelen: geen sprake van! Afblijven!
Ja, nee, vaginale echo moet echt: huilen van de pijn.
Klinkt opgelucht: "Nou mevrouw, niks te zien. Vreemd hoor. Zal het even aan een collega vragen."
Komt terug met een potje: "Of u even een plasje wilt doen hierin, gewoon, routine controle, zegt mijn collega. En er komt straks iemand bloed afnemen."
Ik kan niet naar de wc lopen, teveel pijn. Er wordt een plas-stoel geregeld, bloed afgenomen.
Ik zit nog, assistent weg met plas, komt er een man binnen in een blauwe stofjas. Trekt gordijn weg: "Dit is kamer 03 toch? Effe kijken... TL-balkje stuk, staat hier op m'n brieffie... effe kijken hoor, wellûkûh het is."
Het was net Jiskefet! Dit verzín je toch niet!
Vriend: "Zou u weg willen gaan, u komt op een verkeerd moment. Meneer! Er ligt hier een patiënt! Weg! Alstublieft!"
Man weg, co-assistent komt terug.
"Nou, mevrouw, ik mag u feliciteren denk ik! U bent zwanger!", zegt hij stralend. "Was het niet gepland? Maar wel gewenst, mag ik hopen?"
Waarop ik jankend roep dat als ik zo'n pijn heb, ik nergens blij mee ben en dat ik nú een peuk wil! (Ik rookte nog)
Nou, dat mag niet hé, als je zwanger bent, zegt de co-assistent bezorgd. Vriend rijdt me acuut in rolstoel naar de nooduitgang en ik zit huilend naast een zuster te roken, terwijl vriend opheldering vraagt en naar de gyneacoloog zelf vraagt.
Om kort te gaan: spiraal verwijderd, naar huis gestuurd door co-assistent namens arts (die niet kon komen) om maandag de uitslag van HCG te horen, "dan zien we wel verder, er is toch niets te zien op de echo".
Speciale pijnstiller mee, klaar.
Zondag 2 januari
's Ochtends zit ik op de wc en voel ik een soort weeën.
Ik kan het niet anders omschrijven. Weeën. Er moest iets uit, leek het wel.
Niet tegen te houden stuipen in mijn buik en PIJN!!!!!!
Ik kan ook niet meer staan van de pijn.
Ouders gebeld: "wij gaan nu naar het ziekenhuis, kom ook maar. Wij kunnen wel wat steun gebruiken."
Kom ik daar in het ziekenhuis mijn eigen huisarts tegen, terwijl ik bukkend door de gang loop.
Weer in wachtkamer. Doodongeruste ouders en vriend. Ik probeer ze gerust te stellen door niet teveel van de pijn te laten merken.
We maken duidelijk dat we geen genoegen nemen met alleen een co-assistent, dat we er een arts bij willen zien. Nu wordt er wel een gynaecoloog "van de golfbaan" opgepiept.
Uiteindelijk, na zachte lieve aanpak van de vrouwelijke gynaecoloog die ik tref, wordt duidelijk dat ik een BBZ heb. Ze ziet het binnen de minuut. "Ik ga direct een OK regelen, we hebben hier een op knappen staande eileider. Als dat ruptureert kunt u hieraan overlijden".
Allemachtig!
Ik wil weer een peuk (misschien mijn laatste, toch?), mag dit niet, maar de operatie-assistent ziet dat het nog een kwartier duurt voor de OK gereed is en zegt dat ik natúúrlijk even een peukje mag roken en laat mij door zuster naar buiten rijden.
Ik heb 'm half op als ik naar binnen moet, naar de OK. Kan mijn ouders niet meer gedag zeggen, raak in paniek, vriend rent huilend mee richting OK, ik word huilend onder narcose gebracht. Het infuus voelt koud, ik tel af...
Drie uur later word ik wakker.
Ik heb een laparascopie gehad, rechter-eileider heeft verwijderd moeten worden, "vrucht" van drie cm. doorsnee is verwijderd, ik bleek 12 á 13 weken zwanger.
Linker eileider ook gecheckt, die was "schoon".
Moet een nachtje blijven, mag morgen naar huis.
Ben goed hersteld. Duurde 5 weken, toen had ik geen last meer van mijn buik.
Ongelooflijk hoeveel je met je buikspieren doet!
Ik voel nu bij elke menstruatie, of de voorbode daarvan, steken aan mijn rechterkant, maar weet dat het geen kwaad kan.
Ik noem het fantoompijn.
Pfffff .... ik voel alles weer nu ik het opschrijf.
Ik heb me pas later gerealiseerd dat het kantje boord was.
Ik het handelen van de artsen ook raar gevonden.
Later zei een vriend, die de artsenopleiding doet: "Elke vrouw, in de vruchtbare leeftijd, moet bij buik-klachten gecheckt worden op een zwangerschap of aanverwante zaken. Al-tijd."
Ik vraag me weleens af hoeveel vrouwen er, door misinterpretatie en misdiagnose, een eileider moeten missen.
Ik heb ook geen idee hoelang het gaat duren voor ik zwanger word.
We zijn deze maand begonnen en ik hou stiekem in mijnn achterhoofd dat het best een jaar, of twee, zou kunnen duren.
Dat het niet 'vanzelf' gaat.
Ook moet ik me als ik een tweede streepje zie, direct melden bij het ziekenhuis om te checken of het dan wel op de goede plaats zit.
Een onbezorgde zwangerschap is er niet meer bij.
En bedankt.
Vertrouw ALTIJD op je eigen gut-feeling.
Voelt het niet goed, vraag dan dóór!
Laat je niet afschepen met vage antwoorden!
Ik hoop dat mijn verhaal anderen zal sterken om zich assertiever op te stellen bij het vermoeden van een BBZ.
TO, heel veel sterkte..
gr.,
Ainoa
anoniem_71326 wijzigde dit bericht op 17-08-2008 00:02
Reden: interpunctie
Reden: interpunctie
% gewijzigd
zondag 17 augustus 2008 om 15:27
Ainoa,
Wat een aangrijpend verhaal. Zo goed verteld, dat ik de pijn en het machteloze gevoel bijna kan voelen. Ik duim heel hard voor je dat je op korte termijn een gezonde zwangerschap mag meemaken.
Ik ben vandaag 12 weken. De grootste angst voorbij. Iedereen mag het weten dat ik in blijde verwachting ben. Nooit echt onbezorgd, maar wel zooooooo dankbaar dat ik dit mee mag maken.
Sterkte, liefs Bep
Wat een aangrijpend verhaal. Zo goed verteld, dat ik de pijn en het machteloze gevoel bijna kan voelen. Ik duim heel hard voor je dat je op korte termijn een gezonde zwangerschap mag meemaken.
Ik ben vandaag 12 weken. De grootste angst voorbij. Iedereen mag het weten dat ik in blijde verwachting ben. Nooit echt onbezorgd, maar wel zooooooo dankbaar dat ik dit mee mag maken.
Sterkte, liefs Bep
zondag 17 augustus 2008 om 18:10
Ainoa, wat een nare ervaring! Net wat die vriend van jullie naderhand zei; een vrouw in de vruchtbare leeftijd moet altijd gecheckt worden op een bbz bij dit soort pijnklachten. Bizar in jouw geval dat ze de zwangerschap vaststelden, op de echo niets zagen maar je toch naar huis stuurden terwijl je enorme pijn had. Ik zou bijna zeggen; "hoe duidelijk wil je het hebben?!".
Overigens herken ik die pijn aan de aangedane kant wel. Maar je eierstok zit er toch nog wel? Dan kan je eisprong nog steeds zeer doen natuurlijk. Bij mij doet het aan die kant ook meer pijn dan links.
Overigens herken ik die pijn aan de aangedane kant wel. Maar je eierstok zit er toch nog wel? Dan kan je eisprong nog steeds zeer doen natuurlijk. Bij mij doet het aan die kant ook meer pijn dan links.
zondag 17 augustus 2008 om 23:51
quote:bep28 schreef op 17 augustus 2008 @ 15:27:
(...) Iedereen mag het weten dat ik in blijde verwachting ben. Nooit echt onbezorgd, maar wel zooooooo dankbaar dat ik dit mee mag maken.
Sterkte, liefs Bep
Lieve Bep,
Wat fijn dat je nu zwanger bent en dat alles nu goed gaat!
Het lijkt me een apetrots gevoel: "het is me gelukt!"
Ik ben heel blij voor je en wens je alle goeds de komende tijd.
Bedankt voor je lieve reactie.
Ainoa
(...) Iedereen mag het weten dat ik in blijde verwachting ben. Nooit echt onbezorgd, maar wel zooooooo dankbaar dat ik dit mee mag maken.
Sterkte, liefs Bep
Lieve Bep,
Wat fijn dat je nu zwanger bent en dat alles nu goed gaat!
Het lijkt me een apetrots gevoel: "het is me gelukt!"
Ik ben heel blij voor je en wens je alle goeds de komende tijd.
Bedankt voor je lieve reactie.
Ainoa
zondag 17 augustus 2008 om 23:57
quote:Mirjam762 schreef op 17 augustus 2008 @ 18:10:
(...)
Overigens herken ik die pijn aan de aangedane kant wel. Maar je eierstok zit er toch nog wel? Dan kan je eisprong nog steeds zeer doen natuurlijk. Bij mij doet het aan die kant ook meer pijn dan links.
Bij mijn weten zit m'n rechter eierstok er nog wel, ja.
Ik heb trouwens nog nooit mijn eisprong gevoeld. Ik luister intens naar mijn lichaam sinds we 'proberen', maar echt voelen doe ik het niet.
Ik voel nu the usual steken in de onderbuik rechts, dus ik denk dat ik ongesteld ga worden.
Sinds die EUG heb ik alle steken en krampen rechts, Joost mag weten waarom. Pas als ik ongesteld ben, zit de pijn in het midden (zo'n uitwring gevoel van de baarmoedermond).
Wie heeft dat ook?
Maar wat ik nou niet snap: als er bij mij geen verbinding is tussen eierstok en eileider rechts, waar blijft dat eitje dan als mijn rechter eierstok 'm die maand besluit te produceren?
Dat blijft toch om en om gaan (links/rechts) ook al heb je een eileider minder?
Ainoa
(...)
Overigens herken ik die pijn aan de aangedane kant wel. Maar je eierstok zit er toch nog wel? Dan kan je eisprong nog steeds zeer doen natuurlijk. Bij mij doet het aan die kant ook meer pijn dan links.
Bij mijn weten zit m'n rechter eierstok er nog wel, ja.
Ik heb trouwens nog nooit mijn eisprong gevoeld. Ik luister intens naar mijn lichaam sinds we 'proberen', maar echt voelen doe ik het niet.
Ik voel nu the usual steken in de onderbuik rechts, dus ik denk dat ik ongesteld ga worden.
Sinds die EUG heb ik alle steken en krampen rechts, Joost mag weten waarom. Pas als ik ongesteld ben, zit de pijn in het midden (zo'n uitwring gevoel van de baarmoedermond).
Wie heeft dat ook?
Maar wat ik nou niet snap: als er bij mij geen verbinding is tussen eierstok en eileider rechts, waar blijft dat eitje dan als mijn rechter eierstok 'm die maand besluit te produceren?
Dat blijft toch om en om gaan (links/rechts) ook al heb je een eileider minder?
Ainoa
maandag 15 september 2008 om 16:15
Lieve allemaal,
Wat fijn om hier mensen te treffen die dit ook hebben meegemaakt.
4 weken geleden kwamen wij erachter dat we zwanger waren. Ik was twee dagen over tijd, en heb toen een test gedaan. Helemaal gaaf natuurlijk! Onze eerste op komst!
In die week kon ik het niet voor me houden en heb ik het mijn familie en wat vrienden verteld. 6 dagen later, op zaterdag (nu 3 weken geleden) lag ik te creperen op bed. Ik kon niet meer liggen, alles deed me zo'n zeer. Mijn man belde een dokter, die na een kwartier aan mijn bed stond. Ik verloor intussen het eerste bloed. Ik vroeg aan de dokter of hij kon vertellen dat het mis was. Hij gaf me het antwoord dat ik er inderdaad vanuit moest gaan dat het niet goed was. Op dat moment heb ik ons 5 weken oude eitje afgesloten en geaccepteerd dat het de volgende keer beter moest zijn. Ondertussen is er een ambulance gebeld, die 10 minuten later voor de deur stond. Een half uur later arriveerde ik in het ziekenhuis, waar ik werd afgeleverd op een onderzoekkamer van de afdeling gyn, verlos & kraam. Na 2 uur en een paar pijnlijke onderzoeken werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verdacht en zat er vocht in me buik. Ik kreeg last van hyperventilatie en viel bijna flauw. Ik werd naar de ok gesjeest en geopereerd. Ik kreeg een kijkoperatie. Mijn eileider, waar het vruchtje is blijven hangen, werd verwijderd. Daarnaast had ik bijna een liter bloed in mijn buik. Achteraf besef ik me dat ik gewoon dood kon gaan. Ik zoek mensen die hetzelfde hebben ervaren en hoe ze denken over een volgende zwangerschap. De kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is namelijk wederom aanwezig omdat mijn goede eileder ook een beetje verkleefd was.
Wie is er daarna weer zwanger geworden, en hoelang heeft het geduurd voordat je weer zwanger was?
Dankjewel
Wat fijn om hier mensen te treffen die dit ook hebben meegemaakt.
4 weken geleden kwamen wij erachter dat we zwanger waren. Ik was twee dagen over tijd, en heb toen een test gedaan. Helemaal gaaf natuurlijk! Onze eerste op komst!
In die week kon ik het niet voor me houden en heb ik het mijn familie en wat vrienden verteld. 6 dagen later, op zaterdag (nu 3 weken geleden) lag ik te creperen op bed. Ik kon niet meer liggen, alles deed me zo'n zeer. Mijn man belde een dokter, die na een kwartier aan mijn bed stond. Ik verloor intussen het eerste bloed. Ik vroeg aan de dokter of hij kon vertellen dat het mis was. Hij gaf me het antwoord dat ik er inderdaad vanuit moest gaan dat het niet goed was. Op dat moment heb ik ons 5 weken oude eitje afgesloten en geaccepteerd dat het de volgende keer beter moest zijn. Ondertussen is er een ambulance gebeld, die 10 minuten later voor de deur stond. Een half uur later arriveerde ik in het ziekenhuis, waar ik werd afgeleverd op een onderzoekkamer van de afdeling gyn, verlos & kraam. Na 2 uur en een paar pijnlijke onderzoeken werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verdacht en zat er vocht in me buik. Ik kreeg last van hyperventilatie en viel bijna flauw. Ik werd naar de ok gesjeest en geopereerd. Ik kreeg een kijkoperatie. Mijn eileider, waar het vruchtje is blijven hangen, werd verwijderd. Daarnaast had ik bijna een liter bloed in mijn buik. Achteraf besef ik me dat ik gewoon dood kon gaan. Ik zoek mensen die hetzelfde hebben ervaren en hoe ze denken over een volgende zwangerschap. De kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is namelijk wederom aanwezig omdat mijn goede eileder ook een beetje verkleefd was.
Wie is er daarna weer zwanger geworden, en hoelang heeft het geduurd voordat je weer zwanger was?
Dankjewel
maandag 15 september 2008 om 17:08
Kippie, wat vervelend dat je dit hebt meegemaakt! Een EUG (bbz) is idd heel heftig, vooral doordat er vaak een spoed-operatie nodig is en je veel pijn hebt! En wat vervelend dat je andere eileider ook wat verkleefd is!
Ik heb zelf een bbz meegemaakt vorig jaar, ik was toen al 2 jaar bezig met zwanger worden en het was uiteindelijk gelukt via IUI. Na 7 weken zwangerschap kreeg ik een echo en daaruit bleek dat het vruchtje niet in m'n baarmoeder zat. Ik heb toen nog een aantal dagen doorgelopen omdat ze de natuur de kans wilden geven het er natuurlijk uit te stoten. Aan de hand van de bloeduitslagen zagen ze echter wel dat het vruchtje groeide en wilden ze na het weekend met medicatie beginnen (MTX, een soort chemo-pil)
Uiteindelijk kreeg ik op zondag veel pijn en ben alsnog met spoed geopereerd. Ook bij mij is de eileider weggehaald.
Ondertussen ben ik begonnen met IVF omdat zwanger worden zowiezo al moeilijk was. Ben dus geen goed voorbeeld voor je wat betreft een volgende zwangerschap. In mijn omgeving wel vaak gehoord dat zwanger worden met 1 eileider geen probleem hoeft te zijn.
In ieder geval succes en sterkte ermee en neem de tijd om te herstellen, ik was na een week weer volop aan het werk en dat was achteraf geen goed idee. De operatie enzo lijken eenvoudig maar alles doet veel meer met je dan je denkt!
Ik heb zelf een bbz meegemaakt vorig jaar, ik was toen al 2 jaar bezig met zwanger worden en het was uiteindelijk gelukt via IUI. Na 7 weken zwangerschap kreeg ik een echo en daaruit bleek dat het vruchtje niet in m'n baarmoeder zat. Ik heb toen nog een aantal dagen doorgelopen omdat ze de natuur de kans wilden geven het er natuurlijk uit te stoten. Aan de hand van de bloeduitslagen zagen ze echter wel dat het vruchtje groeide en wilden ze na het weekend met medicatie beginnen (MTX, een soort chemo-pil)
Uiteindelijk kreeg ik op zondag veel pijn en ben alsnog met spoed geopereerd. Ook bij mij is de eileider weggehaald.
Ondertussen ben ik begonnen met IVF omdat zwanger worden zowiezo al moeilijk was. Ben dus geen goed voorbeeld voor je wat betreft een volgende zwangerschap. In mijn omgeving wel vaak gehoord dat zwanger worden met 1 eileider geen probleem hoeft te zijn.
In ieder geval succes en sterkte ermee en neem de tijd om te herstellen, ik was na een week weer volop aan het werk en dat was achteraf geen goed idee. De operatie enzo lijken eenvoudig maar alles doet veel meer met je dan je denkt!
maandag 15 september 2008 om 17:13
Ainoa: ik lees jouwposting nu pas maar mss heb je hier wat aan:
Wanneer je een eisprong hebt gebeurd dit óf links, óf rechts. Het is echter niet te zeggen dat dit om en om gebeurd. Je kunt zelf 10 maanden rechts een eisprong hebben en daarna b.v 2 keer links. Als je een eisprong hebt aan de kant waar je geen eileider hebt kont dit eitje in je buikholte, dit kan geen kwaad!
Het kan echter zelfs gebeurendat je aan de ene kant een eisprong hebt maar dat je andere eileider dit eitje oppikt!
Je eileiders liggen namelijk iets naar achter gebogen!
Wanneer je een eisprong hebt gebeurd dit óf links, óf rechts. Het is echter niet te zeggen dat dit om en om gebeurd. Je kunt zelf 10 maanden rechts een eisprong hebben en daarna b.v 2 keer links. Als je een eisprong hebt aan de kant waar je geen eileider hebt kont dit eitje in je buikholte, dit kan geen kwaad!
Het kan echter zelfs gebeurendat je aan de ene kant een eisprong hebt maar dat je andere eileider dit eitje oppikt!
Je eileiders liggen namelijk iets naar achter gebogen!
maandag 15 september 2008 om 20:58
Beste Kippie, zoals je misschien in vorige postings gelezen hebt, heb ik ook een EUG meegemaakt, inmiddels wel alweer 15 jaar geleden. Het bleek na de operatie niet afgelopen; weken later was mijn HCG weer veel te hoog en bleek de zwelling terug (mijn eileider was bij de operatie gespaard gebleven). Ik heb toen zo'n chemo-kuurtje gehad van vier injecties, om de dag eentje. Daarmee was het dan echt voorbij. Een vruchtje is overigens nooit aangetroffen, dat heb ik volgens mij al heel vroeg gewoon vaginaal verloren. Waarschijnlijk is er dan wat weefsel achtergebleven, ik weet het niet, ben er nooit achtergekomen hoe dat nou kon.
Anyway. Ik was ook best huiverig dat ik niet op een normale manier zwanger zou kunnen raken als ik ooit kinderen zou willen (mijn EUG was een zeer ongeplande zwangerschap toen ik 25 was).
Maar ik ben twee keer direct zwanger geraakt en gelukkig zaten de vruchtjes op de goede plek. Mijn oudste zoon werd geboren toen ik 35 was en mijn jongste toen ik 36 was.
Dus... het kan ook gewoon goed gaan.
xx lisa.
Anyway. Ik was ook best huiverig dat ik niet op een normale manier zwanger zou kunnen raken als ik ooit kinderen zou willen (mijn EUG was een zeer ongeplande zwangerschap toen ik 25 was).
Maar ik ben twee keer direct zwanger geraakt en gelukkig zaten de vruchtjes op de goede plek. Mijn oudste zoon werd geboren toen ik 35 was en mijn jongste toen ik 36 was.
Dus... het kan ook gewoon goed gaan.
xx lisa.
maandag 15 september 2008 om 21:23
Hoi Kippie,
naar he, zo'n bbz...ik weet er alles van. Ik ben er zelf flink van ondersteboven geweest. Wel had ik veel steun aan de mailinglist van Freya (even googelen en je vindt ze wel); daar schrijven allemaal vrouwen die dit hebben meegemaakt. Je bent niet de enige! Wat me nog een beetje "troostte" was het idee dat het ongeveer 1 op de 100 zwangerschappen voorkomt. Dus "dankzij" mij, hadden 99 andere vrouwen géén bbz! Haha, waar je al niet troost uit haalt..
Maar goed, na de bbz had ik een keer of 5 de eisprong aan de verkeerde kant, wat extra pijnlijk was (lichamelijk, maar vooral geestelijk; wéér een maand zonder kans, zo wreed. Want ik wist ook dat de andere eileider dat eitje kon oppikken maar ik geloofde nooit dat ik dat geluk zou hebben). En toen, eindelijk, had ik een keer mijn eisprong aan de linkerkant. En het resultaat daarvan ligt nu in haar slaapzakje heerlijk te dromen (ze is nu 20 maanden). We waren toen bijna 5 jaar bezig, dus het is ook bij ons helemaal goedgekomen. Peggysue, ook voor jou kan het dus nog prima een keer wel lukken!
Meiden, heel veel succes, en ook sterkte voor als het weer eens tegenzit. Ik weet hoe het voelt!
naar he, zo'n bbz...ik weet er alles van. Ik ben er zelf flink van ondersteboven geweest. Wel had ik veel steun aan de mailinglist van Freya (even googelen en je vindt ze wel); daar schrijven allemaal vrouwen die dit hebben meegemaakt. Je bent niet de enige! Wat me nog een beetje "troostte" was het idee dat het ongeveer 1 op de 100 zwangerschappen voorkomt. Dus "dankzij" mij, hadden 99 andere vrouwen géén bbz! Haha, waar je al niet troost uit haalt..
Maar goed, na de bbz had ik een keer of 5 de eisprong aan de verkeerde kant, wat extra pijnlijk was (lichamelijk, maar vooral geestelijk; wéér een maand zonder kans, zo wreed. Want ik wist ook dat de andere eileider dat eitje kon oppikken maar ik geloofde nooit dat ik dat geluk zou hebben). En toen, eindelijk, had ik een keer mijn eisprong aan de linkerkant. En het resultaat daarvan ligt nu in haar slaapzakje heerlijk te dromen (ze is nu 20 maanden). We waren toen bijna 5 jaar bezig, dus het is ook bij ons helemaal goedgekomen. Peggysue, ook voor jou kan het dus nog prima een keer wel lukken!
Meiden, heel veel succes, en ook sterkte voor als het weer eens tegenzit. Ik weet hoe het voelt!
maandag 15 september 2008 om 21:23
Kippie, wat een ellende! Dikke knuffel want die kun je wel gebruiken. Mijn verhaal staat hier al en heb al meerdere keren gereageerd.
Na mijn bbz, waar ze een eileider hebben verwijderd, duurde het bijna een jaar voor ik zwanger was van mijn dochter. (maar ja, ik was er erg mee bezig. En nu totaal onverwacht zwanger van nummer 2. Morgen 15 weken.
Als de test dan positief is, ben je blij maar ook erg bang. Gelukkig beide keren met 6 weken al een echo gehad en dat stelt iig gerust als je ziet dat het goed zit.
Heel veel sterkte!!!!
Na mijn bbz, waar ze een eileider hebben verwijderd, duurde het bijna een jaar voor ik zwanger was van mijn dochter. (maar ja, ik was er erg mee bezig. En nu totaal onverwacht zwanger van nummer 2. Morgen 15 weken.
Als de test dan positief is, ben je blij maar ook erg bang. Gelukkig beide keren met 6 weken al een echo gehad en dat stelt iig gerust als je ziet dat het goed zit.
Heel veel sterkte!!!!
maandag 15 september 2008 om 23:59
Lieve meiden,
Bedankt voor jullie lieve reacties. Wat doet me het goed om te lezen dat jullie me gewoon begrijpen. Niet om mijn partner of omgeving buiten te sluiten, maar het is fijn dat iemand weet wat je doormaakt als je het zelf ook mee hebt gemaakt.
Gelukkig zijn jullie allemaal weer zwanger geworden. De een op een andere manier dan de ander. Wij waren niet al 2 jaar bezig, maar 2 maanden, dus wat dat betreft is het op dat punt minder heftig. Ik hou jullie op de hoogte!
Liefs Marije
Bedankt voor jullie lieve reacties. Wat doet me het goed om te lezen dat jullie me gewoon begrijpen. Niet om mijn partner of omgeving buiten te sluiten, maar het is fijn dat iemand weet wat je doormaakt als je het zelf ook mee hebt gemaakt.
Gelukkig zijn jullie allemaal weer zwanger geworden. De een op een andere manier dan de ander. Wij waren niet al 2 jaar bezig, maar 2 maanden, dus wat dat betreft is het op dat punt minder heftig. Ik hou jullie op de hoogte!
Liefs Marije
dinsdag 16 september 2008 om 10:22
Hai,
Ik heb trouwens nog een kwaaltje waar ik mee zit. Na de operatie is plassen een beetje anders geworden. Nog steeds als ik naar het toilet ga, is plassen een puntje, Het voelt alsof ik niet uit kan plassen, en of mijn laatste beetje urine achter blijft. Een soort gevoel dat je je urine expres ophoudt als je heel nodig moet. Herkent iemand dit???
Wat zal ik er mee doen?
Liefs Kip
Ik heb trouwens nog een kwaaltje waar ik mee zit. Na de operatie is plassen een beetje anders geworden. Nog steeds als ik naar het toilet ga, is plassen een puntje, Het voelt alsof ik niet uit kan plassen, en of mijn laatste beetje urine achter blijft. Een soort gevoel dat je je urine expres ophoudt als je heel nodig moet. Herkent iemand dit???
Wat zal ik er mee doen?
Liefs Kip
