Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 25 juli 2008 om 11:16
En welkom Kapara .
Ik kan me voorstellen dat als je dat verteld wordt, je je niet bijzonder gewenst voelt. Als dat vanzelfsprekend was dan was het immers ook nooit zo gezegd, toch? Misschien dat je ouders dat echt in alle onschuld hebben gezegd maar ik begrijp niet dat ze zelf niet konden inschatten dat het een behoorlijke bittere nasmaak kan achterlaten. Dat zeg je gewoon niet.
Ik kan me voorstellen dat als je dat verteld wordt, je je niet bijzonder gewenst voelt. Als dat vanzelfsprekend was dan was het immers ook nooit zo gezegd, toch? Misschien dat je ouders dat echt in alle onschuld hebben gezegd maar ik begrijp niet dat ze zelf niet konden inschatten dat het een behoorlijke bittere nasmaak kan achterlaten. Dat zeg je gewoon niet.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:17
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 02:11:
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
En dit vind ik nu weer een typisch 'Hanke' stukje.
Zo lief en enthousiast en betrokken en opmerkzaam naar anderen toe. Je bent zó'n fantastische forummer.....
Wat ik vervolgens prachtig vond om te zien is hoe jullie van je af beten! Niks geen rotsmoesjes en dooddoeners pikken die gezegd worden -hoe (on)bedoeld soms- om je weer terug in de hoek te schoppen, gewoon van repliek dienen en je eigen verhaal serieus nemen. Ik ben blij en trots dat dat hier gedaan wordt. Hebben jullie enig idee hoe belangrijk dat is???!!!
En dit vind ik nu weer een typisch 'Hanke' stukje.
Zo lief en enthousiast en betrokken en opmerkzaam naar anderen toe. Je bent zó'n fantastische forummer.....
vrijdag 25 juli 2008 om 12:21
Dank je Leo, doet me deugd! Hoe is het met je?
Ik ben bezig geweest om dat 'kinderen ongewenst' topic te lezen en de reacties van elninjoo aldaar waren ook niet fris. Ik wilde de toon van haar begrijpen maar na dat topic gelezen te hebben snap ik het nog minder. En de reacties van vanochtend van haar raken kant nog wal. Op het moment dat hier gezegd wordt dat ze qua betrekkingsniveau niet aansluit op dit topic en dat ze misschien beter zelf een topic kan openen is mevrouw beledigd. Op het moment dat ik dan zeg: "Good on you girls and boys!" zijn wij mensen die zich wentelen in slachtofferschap. Mooie circelredenering waardoor elninjoo in haar ogen altijd gelijk heeft.
Ik ben bezig geweest om dat 'kinderen ongewenst' topic te lezen en de reacties van elninjoo aldaar waren ook niet fris. Ik wilde de toon van haar begrijpen maar na dat topic gelezen te hebben snap ik het nog minder. En de reacties van vanochtend van haar raken kant nog wal. Op het moment dat hier gezegd wordt dat ze qua betrekkingsniveau niet aansluit op dit topic en dat ze misschien beter zelf een topic kan openen is mevrouw beledigd. Op het moment dat ik dan zeg: "Good on you girls and boys!" zijn wij mensen die zich wentelen in slachtofferschap. Mooie circelredenering waardoor elninjoo in haar ogen altijd gelijk heeft.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:49
quote:[message=1707082,noline]
Tja, complimenten in ontvangst nemen....vreselijk, tenminste dat was het. Ik had altijd het idee dat ze dan iets van mij wilden....werd meteen argwanend en voelde mij heel ongemakkelijk. Maar ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het over gaat, ehhhh....meestal dan het wil nog steeds wel eens voorkomen dat ik mij dan een beetje ongemakkelijk kan voelen.
En die opmerkingen op de verkeerde momenten? Ik kom er nog steeds wel eens te laat achter dat ik iets gezegd heb waarop men geen antwoord of reactie weet, alsof ik dan net iets té jolig ben en mijn 'oude' ongevoeligheid weer boven komt. Maar net als jij ben ik mij dat dan tenminste wel bewust.
Complimenten ontvangen schijn ik ook niet goed te kunnen. Daar ik die met mijn huidige houding en handelen dat nogal eens oproep , krijg ik daar de laatste tijd ook opmerkingen over. Gister deed zich weer een gelegenheid voor en ik heb even goed opgelet op hoe ik doe en ook nagevraagd: het blijkt dat ik op zo'n moment een nederige houding aanneem. Soort pavlov-reactie van minderwaardigheid. Ik vroeg of ze het compliment wilde herhalen en heb toen met vrolijke trots gereageerd, een houding die veel meer bij mij past....
Botte of juist te jolige opmerkingen maken...ik herken het zoooo.Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat ik dat bij de vleet deed maar ik kon er wat van (schaam, schaam). Vaak was ik zo onzeker en bang dat ik de situatie niet goed in kon schatten. En ik had nooit geleerd hoe verhoudingen liggen. Naarmate ik de verwarring kon ontwarren werd het een stuk minder. Maar het was hard werken dat voor elkaar te krijgen.
Tja, complimenten in ontvangst nemen....vreselijk, tenminste dat was het. Ik had altijd het idee dat ze dan iets van mij wilden....werd meteen argwanend en voelde mij heel ongemakkelijk. Maar ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het over gaat, ehhhh....meestal dan het wil nog steeds wel eens voorkomen dat ik mij dan een beetje ongemakkelijk kan voelen.
En die opmerkingen op de verkeerde momenten? Ik kom er nog steeds wel eens te laat achter dat ik iets gezegd heb waarop men geen antwoord of reactie weet, alsof ik dan net iets té jolig ben en mijn 'oude' ongevoeligheid weer boven komt. Maar net als jij ben ik mij dat dan tenminste wel bewust.
Complimenten ontvangen schijn ik ook niet goed te kunnen. Daar ik die met mijn huidige houding en handelen dat nogal eens oproep , krijg ik daar de laatste tijd ook opmerkingen over. Gister deed zich weer een gelegenheid voor en ik heb even goed opgelet op hoe ik doe en ook nagevraagd: het blijkt dat ik op zo'n moment een nederige houding aanneem. Soort pavlov-reactie van minderwaardigheid. Ik vroeg of ze het compliment wilde herhalen en heb toen met vrolijke trots gereageerd, een houding die veel meer bij mij past....
Botte of juist te jolige opmerkingen maken...ik herken het zoooo.Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat ik dat bij de vleet deed maar ik kon er wat van (schaam, schaam). Vaak was ik zo onzeker en bang dat ik de situatie niet goed in kon schatten. En ik had nooit geleerd hoe verhoudingen liggen. Naarmate ik de verwarring kon ontwarren werd het een stuk minder. Maar het was hard werken dat voor elkaar te krijgen.
vrijdag 25 juli 2008 om 13:01
Controle loslaten, je overgeven aan de situatie is idd ook iets wat ik niet kan. Alcohol drinken doe ik sowieso niet. Maar eigenlijk ben ik altijd erg geremd. Ik durf vaak nog steeds niet gewoon, te doen! Al gaat het om dansen als ik alleen thuis ben en de luxaflex nog dichtzit. Ik kan het niet... Het is constant; "stel je voor dat" en "wat als". De momenten dat ik me echt kan geven zijn voornamelijk die momenten zoals op vakantie, bij mensen die je toch nooit meer terugziet.
De laatste paar maanden ben ik vrij veel geld aan het uitgeven, gewoon omdat het leuk is om geld uit te geven. Ik heb de muis gekocht die ik altijd wilde, een nieuwe vloer gelegd, plannen gemaakt voor nieuwe meubels, dure werkkleding gekocht en een paar dcd's. Dat is iets wat ik nooit heb gedaan en nu ik het wel doe voel ik me nog steeds schuldig.
Stomme kleine dingen zijn het vooral, waar ik me geremd in voel. Gewoon spontaan zijn? Ik heb geen idee hoe dat moet, want stel je voor en wat zou ... wel denken?
De laatste paar maanden ben ik vrij veel geld aan het uitgeven, gewoon omdat het leuk is om geld uit te geven. Ik heb de muis gekocht die ik altijd wilde, een nieuwe vloer gelegd, plannen gemaakt voor nieuwe meubels, dure werkkleding gekocht en een paar dcd's. Dat is iets wat ik nooit heb gedaan en nu ik het wel doe voel ik me nog steeds schuldig.
Stomme kleine dingen zijn het vooral, waar ik me geremd in voel. Gewoon spontaan zijn? Ik heb geen idee hoe dat moet, want stel je voor en wat zou ... wel denken?
vrijdag 25 juli 2008 om 13:11
Thanks Feliciaatje! Moest wel lachen om je En welkom Kapara! hahaha
Het is mijn hele jeugd herhaalt... Vooral op verjaardagen met een borreltje op was het natuurlijk hylaaaaaaarisch! Nu nog steeds zeggen ze het wel eens maar waar ik vroeger niets wist te zeggen en inmezelf terug trok zeg ik nu EN JULLIE KOMEN ER NOOIT MEER VAN AF!
(Ik woon nu tijdelijk bij ze sinds mijn scheiding en dreig soms dat ik nooit meer weg ga!)
@Hanke en Noline: Die ongevoelige, niet tactische en botte opmerkingen maken herken ik wel... Al heb ik dat nu wel onder controle... De aanval is tenslotte de beste verdediging...!
Het is mijn hele jeugd herhaalt... Vooral op verjaardagen met een borreltje op was het natuurlijk hylaaaaaaarisch! Nu nog steeds zeggen ze het wel eens maar waar ik vroeger niets wist te zeggen en inmezelf terug trok zeg ik nu EN JULLIE KOMEN ER NOOIT MEER VAN AF!
(Ik woon nu tijdelijk bij ze sinds mijn scheiding en dreig soms dat ik nooit meer weg ga!)@Hanke en Noline: Die ongevoelige, niet tactische en botte opmerkingen maken herken ik wel... Al heb ik dat nu wel onder controle... De aanval is tenslotte de beste verdediging...!
vrijdag 25 juli 2008 om 13:31
Ik ben juist altijd overdreven voorzichtig en diplomatiek geweest. Dat is gelukkig wat minder geworden. Maar ik wil mensen niet kwetsen door onnadenkendheid van mijn kant alhoewel ik het niet erg vind als ik het zie bij anderen, het kan juist ook zo grappig zijn. Mijn man heeft daar een handje van, de geheel verkeerde opmerking op precies het meest gevoelige moment. Wanneer ik dat dan bij anderen zie gebeuren krijg ik terplekke een knoop in mijn maag en hoop ik dat ze weten dat het maar een grapje was.
Ik ben zeer zelden defensief. Ik word het hooguit als mensen me keer op keer verkeerd (willen) begrijpen en alles heel raar interpreteren. Als je me per se wil veroordelen, ga je gang maar ga niet mijn oprechte woorden verdraaien en tegen me gebruiken. Dat vind ik laag. Gelukkig gebeurt dat nu eigenlijk nooit meer, vroeger wel regelmatig.
En Spammie, ik begrijp je denk ik wel. Ik had het nooit zo met controle loslaten maar wel dat ik me zo vreselijk opgelaten voelde bij andere mensen, in het algemeen. Dan word je vooral doodnerveus van je eigen innerlijke conversatie. Wat bij mij hielp en nog steeds helpt is spiegelen. Vind ik het erg wanneer een ander dat doet? Veroordeel ik het dan? Vind ik het raar of stom? Meestal is het antwoord een duidelijk nee, iedereen moet gewoon lekker zichzelf kunnen zijn. En dan gun ik mezelf dat ook. Feit dat er mensen zijn die het wel zouden kunnen veroordelen boeit me dan niet, ik veroordeel het niet dus laat ik dan ook leven naar mijn eigen regels en principes.
Ik ben zeer zelden defensief. Ik word het hooguit als mensen me keer op keer verkeerd (willen) begrijpen en alles heel raar interpreteren. Als je me per se wil veroordelen, ga je gang maar ga niet mijn oprechte woorden verdraaien en tegen me gebruiken. Dat vind ik laag. Gelukkig gebeurt dat nu eigenlijk nooit meer, vroeger wel regelmatig.
En Spammie, ik begrijp je denk ik wel. Ik had het nooit zo met controle loslaten maar wel dat ik me zo vreselijk opgelaten voelde bij andere mensen, in het algemeen. Dan word je vooral doodnerveus van je eigen innerlijke conversatie. Wat bij mij hielp en nog steeds helpt is spiegelen. Vind ik het erg wanneer een ander dat doet? Veroordeel ik het dan? Vind ik het raar of stom? Meestal is het antwoord een duidelijk nee, iedereen moet gewoon lekker zichzelf kunnen zijn. En dan gun ik mezelf dat ook. Feit dat er mensen zijn die het wel zouden kunnen veroordelen boeit me dan niet, ik veroordeel het niet dus laat ik dan ook leven naar mijn eigen regels en principes.
vrijdag 25 juli 2008 om 13:55
Spammie, wat goed dat je nu dingen voor jezelf koopt die je dagelijks leven prettiger maken. Meer jou, meer thuis in je eigen huis, een goede ontwikkeling vind ik dat.
Verder ken ik het wel: het vermijden van alcohol en drugs. Ben nog nooit dronken geweest. Heb nog nooit echt gefeest. Vind het eng, het geluid veel te hard en het dreunen van de beat door mijn lijf ervaar ik als uiterst onaangenaam. Dronken mensen om me heen vind ik vreselijk, ik vertrouw ze niet.
Er zijn ook gelegenheden waar het wel veilig voelt en er toch een feestelijke sfeer is,. Als ik dan probeer te dansen voel ik me geremd, weet gewoon niet hoe ik mijn lijf moet bewegen en voel me vreselijk bekeken. Dat ik vroeger ook herbelevingen kreeg van dansen bedierf ook aardig de feestpret. Gelukkig ligt dat stukje achter me. Maar ervaren dat een lijf er ook is om feest mee te vieren...dat moet ik nog leren.
Feliciaatje, lieve meid...Harde conclusies over je relatie, rouwen om wat je achter gaat laten. Geef jezelf de tijd en haast je niet in praktische zaken, kennelijk moet dat rouwen eerst. Ik vind je een voorbeeld van voor jezelf kiezen op een duurzame en waardevolle manier. Fijn dat je op dat muziekfestival zo genoten hebt.
En voor degenen die weleens gewenst hebben dat de suicidepogingen van vader of moeder zou slagen... ik kan het me voorstellen, en heeft Feliciaatje het mooi verwoord.
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Kapara, ook van mij een welkom.
Verder ken ik het wel: het vermijden van alcohol en drugs. Ben nog nooit dronken geweest. Heb nog nooit echt gefeest. Vind het eng, het geluid veel te hard en het dreunen van de beat door mijn lijf ervaar ik als uiterst onaangenaam. Dronken mensen om me heen vind ik vreselijk, ik vertrouw ze niet.
Er zijn ook gelegenheden waar het wel veilig voelt en er toch een feestelijke sfeer is,. Als ik dan probeer te dansen voel ik me geremd, weet gewoon niet hoe ik mijn lijf moet bewegen en voel me vreselijk bekeken. Dat ik vroeger ook herbelevingen kreeg van dansen bedierf ook aardig de feestpret. Gelukkig ligt dat stukje achter me. Maar ervaren dat een lijf er ook is om feest mee te vieren...dat moet ik nog leren.
Feliciaatje, lieve meid...Harde conclusies over je relatie, rouwen om wat je achter gaat laten. Geef jezelf de tijd en haast je niet in praktische zaken, kennelijk moet dat rouwen eerst. Ik vind je een voorbeeld van voor jezelf kiezen op een duurzame en waardevolle manier. Fijn dat je op dat muziekfestival zo genoten hebt.
En voor degenen die weleens gewenst hebben dat de suicidepogingen van vader of moeder zou slagen... ik kan het me voorstellen, en heeft Feliciaatje het mooi verwoord.
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Kapara, ook van mij een welkom.
vrijdag 25 juli 2008 om 16:14
quote:Feliciaatje schreef op 25 juli 2008 @ 09:40:
Zijn er dingen die jullie stiekem heel graag zouden willen doen die jullie nu niet doen omdat je je geremd voelt?
Ja. Zingen. Uit volle borst zingen als er wèl mensen bij zijn. Ik doe dat nu alleen maar als ik alleen ben in de auto, ik ken ook honderden teksten uit mijn hoofd omdat ik al vanaf mijn 2e jaar zing. De kleuterjuf vond dat ik zo prachtig kon zingen, en op de middelbare school haalde ik een 9, maar ergens is het fout gegaan en nu durf ik niet meer. Maar in de auto....dan ga ik uit mijn dak.
Mijn moeder heeft een prachtige zangstem (ze zong vroeger bij een bandje), en gek genoeg ligt het niet aan haar dat ik niet durf te zingen. Ik weet niet waar het wel aan ligt, ik kom er ook niet achter wat dat is. Ik laat het maar zo, ik geniet toch wel van het meezingen. Het brengt me rust en ontspanning, en daar gaat het maar om.
Zijn er dingen die jullie stiekem heel graag zouden willen doen die jullie nu niet doen omdat je je geremd voelt?
Ja. Zingen. Uit volle borst zingen als er wèl mensen bij zijn. Ik doe dat nu alleen maar als ik alleen ben in de auto, ik ken ook honderden teksten uit mijn hoofd omdat ik al vanaf mijn 2e jaar zing. De kleuterjuf vond dat ik zo prachtig kon zingen, en op de middelbare school haalde ik een 9, maar ergens is het fout gegaan en nu durf ik niet meer. Maar in de auto....dan ga ik uit mijn dak.
Mijn moeder heeft een prachtige zangstem (ze zong vroeger bij een bandje), en gek genoeg ligt het niet aan haar dat ik niet durf te zingen. Ik weet niet waar het wel aan ligt, ik kom er ook niet achter wat dat is. Ik laat het maar zo, ik geniet toch wel van het meezingen. Het brengt me rust en ontspanning, en daar gaat het maar om.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 25 juli 2008 om 16:28
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 13:55:
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Kapara, ook van mij een welkom.
Kapara, uiteraard ook van mij een hartelijk welkom, leuk dat je meeschrijft hier!
En dan jouw vraag, Hanke. Tot voor kort haatte ik mijn moeder tot in het diepst van mijn ziel, kon ik haar bloed wel drinken. Ze heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, voor borstkanker, nieuwe knie, bestralingen en weet ik wat nog meer, maar als mijn broer dat vertelde dacht ik bij mezelf 'lekker belangrijk zeg heb je nog iets interessants om te vertellen?'.
Sinds kort kan ik haar achter me laten inclusief haatgevoel. Haten vreet zoveel energie, dat is ze helemaal niet waard. Als ik nu aan haar denk voel ik grote leegte, als een soort vat wat leeggetrokken en schoongemaakt is. En dat voelt prettig, héél prettig.
Om mijn vader heb ik verdriet, maar dat heb ik eerder al besproken. Maar hem zou ik nooit kunnen haten. Nooit!
Is voor jullie ook de liefde voor de ouder dood? Bij mij is geen haat, eerder een onverschilligheid.
Kapara, ook van mij een welkom.
Kapara, uiteraard ook van mij een hartelijk welkom, leuk dat je meeschrijft hier!
En dan jouw vraag, Hanke. Tot voor kort haatte ik mijn moeder tot in het diepst van mijn ziel, kon ik haar bloed wel drinken. Ze heeft de afgelopen jaren meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, voor borstkanker, nieuwe knie, bestralingen en weet ik wat nog meer, maar als mijn broer dat vertelde dacht ik bij mezelf 'lekker belangrijk zeg heb je nog iets interessants om te vertellen?'.
Sinds kort kan ik haar achter me laten inclusief haatgevoel. Haten vreet zoveel energie, dat is ze helemaal niet waard. Als ik nu aan haar denk voel ik grote leegte, als een soort vat wat leeggetrokken en schoongemaakt is. En dat voelt prettig, héél prettig.
Om mijn vader heb ik verdriet, maar dat heb ik eerder al besproken. Maar hem zou ik nooit kunnen haten. Nooit!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 25 juli 2008 om 17:26
Lieve mensen van dit topic,
Ik lees al vanaf het begin mee en ik heb het er af en toe flink moeilijk mee. Zoveel herkenning in de dingen die jullie hebben meegemaakt en ook in de invloed die het gehad heeft op wie je nu bent. Ik dacht dat ik het voor mezelf wel allemaal zo ongeveer doorhad, maar ik merk door jullie nu dat er nog wat lagen zitten die moeten worden afgepeld en verwerkt... Misschien ga ik binnenkort wat inhoudelijker meeschrijven, maar nu wilde ik jullie gewoon even laten weten dat dit topic volgens mij heel veel mensen goed doet en ik wil jullie bedanken voor jullie openheid en de moeite die jullie nemen om vragen te beantwoorden en dingen te analyseren. Ik heb zo ongeveer het halve topic zelfs in een wordbestand gekopieerd om te bewaren en ik merk dat ik ermee bezig ben. Ik ben na vandaag een tijdje met vakantie en zal even niet meelezen, maar ik zal jullie daarna zeker weer opsporen!
Ik lees al vanaf het begin mee en ik heb het er af en toe flink moeilijk mee. Zoveel herkenning in de dingen die jullie hebben meegemaakt en ook in de invloed die het gehad heeft op wie je nu bent. Ik dacht dat ik het voor mezelf wel allemaal zo ongeveer doorhad, maar ik merk door jullie nu dat er nog wat lagen zitten die moeten worden afgepeld en verwerkt... Misschien ga ik binnenkort wat inhoudelijker meeschrijven, maar nu wilde ik jullie gewoon even laten weten dat dit topic volgens mij heel veel mensen goed doet en ik wil jullie bedanken voor jullie openheid en de moeite die jullie nemen om vragen te beantwoorden en dingen te analyseren. Ik heb zo ongeveer het halve topic zelfs in een wordbestand gekopieerd om te bewaren en ik merk dat ik ermee bezig ben. Ik ben na vandaag een tijdje met vakantie en zal even niet meelezen, maar ik zal jullie daarna zeker weer opsporen!
vrijdag 25 juli 2008 om 18:00
Kapara en Armonia, welkom!quote:Feliciaatje schreef op 25 juli 2008 @ 11:11:
Is er niet iemand, een goede vriendin bijv, die je zo vertrouwt dat je 's gewoon lekker samen een paar flessen wijn soldaat maakt en dan vanzelf ziet wat er gebeurt? Dat het hoe dan ook goed is, je je niet hoeft te schamen? Want het is fijn om die controle los te laten, het maakt het ook makkelijker als je eenmaal door je weerstand heen bent om dat ook nuchter te kunnen denk ik.
Felicia, dat denk ik inderdaad ook, ik moet er gewoon een keer aan toegeven. Zowel Lief als vrienden hebben al eens geprobeerd me zover te krijgen, omdat zij ook wel doorhebben dat het met het verliezen van controle te maken heeft. We gaan over een paar weken lekker op luiervakantie, misschien moet ik het daar maar gewoon een keer proberen.
Hanke, die pavlov reactie ken ik, altijd het compliment bagataliseren. Ik probeer nu gewoon alleen 'bedankt' te zeggen en dan mijn mond te houden. En wat betreft je vraag: ja, die liefde is dood en je omschrijft het exact goed: er is zelfs geen haat, maar slechts onverschilligheid.
Setter, jammer dat je je inhoudt waar anderen bij zijn, maar wel fijn dat je het zingen voor jezelf als ontspanning kan gebruiken. En Spammie, dat is zo heerlijk, muziek hard, luxaflex dicht en dan lekker dansen. Ik hoop dat je dat mag ontdekken. Misschien een keer alle deuren van binnen op slot als je alleen bent en proberen?
Is er niet iemand, een goede vriendin bijv, die je zo vertrouwt dat je 's gewoon lekker samen een paar flessen wijn soldaat maakt en dan vanzelf ziet wat er gebeurt? Dat het hoe dan ook goed is, je je niet hoeft te schamen? Want het is fijn om die controle los te laten, het maakt het ook makkelijker als je eenmaal door je weerstand heen bent om dat ook nuchter te kunnen denk ik.
Felicia, dat denk ik inderdaad ook, ik moet er gewoon een keer aan toegeven. Zowel Lief als vrienden hebben al eens geprobeerd me zover te krijgen, omdat zij ook wel doorhebben dat het met het verliezen van controle te maken heeft. We gaan over een paar weken lekker op luiervakantie, misschien moet ik het daar maar gewoon een keer proberen.
Hanke, die pavlov reactie ken ik, altijd het compliment bagataliseren. Ik probeer nu gewoon alleen 'bedankt' te zeggen en dan mijn mond te houden. En wat betreft je vraag: ja, die liefde is dood en je omschrijft het exact goed: er is zelfs geen haat, maar slechts onverschilligheid.
Setter, jammer dat je je inhoudt waar anderen bij zijn, maar wel fijn dat je het zingen voor jezelf als ontspanning kan gebruiken. En Spammie, dat is zo heerlijk, muziek hard, luxaflex dicht en dan lekker dansen. Ik hoop dat je dat mag ontdekken. Misschien een keer alle deuren van binnen op slot als je alleen bent en proberen?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 25 juli 2008 om 18:52
hey lieve meiden (en ook de paar mannen), ik heb vannacht en vanmiddag dit topic zitten lezen, had het wel vaker zien staan, maar nooit echt de behoefte gehad om te lezen. Maar vannacht er toch aan begonnen en toen kon ik niet meer loslaten. Wat een verschrikkelijke ervaringen hebben jullie allemaal gehad en wat knap dat jullie je er toch uit los hebben kunnen maken. Het idiote is, ik heb wel een goede jeugd gehad, mijn ouders waren er wel voor me, maar hoe jullie naar jezelf kijken/keken herken ik wel heel erg, kan er alleen niet achter komen waar het bij mij in zit/heeft gezeten. Maar het gevoel er niet te mogen zijn, niet de moeite waard voelen, de controle willen houden dat is heel herkenbaar.
Nou ja, het heeft eigenlijk weinig met jullie ervaringen te maken, sorry als ik heel erg offtopic ga.
Jullie zijn allemaal, stuk voor stuk prachtmensen
Nou ja, het heeft eigenlijk weinig met jullie ervaringen te maken, sorry als ik heel erg offtopic ga.
Jullie zijn allemaal, stuk voor stuk prachtmensen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 25 juli 2008 om 19:11
He Armonia, welkom. Allereerst wil ik je een hele fijne vakantie wensen. Verder vind ik het fijn te horen dat je er wat aan hebt, aan al die verhalen hier. Dat dat geploeter van ons vruchten afwerpt waar een ander ook van eten kan, om het maar even breedsprakig neer te zetten. Verder heb ik de indruk dat jij aardig kan schrijven
Terwijl ik bezig ben na te denken hoe te reageren op de laatste stukjes dringt zich een gedachte op, ik weet niet hoe ik het moet formuleren maar ik doe een poging:
Het ging niet om mij. Ik was toevallig het lijdend voorwerp, maar als een ander in mijn plaats was geboren, dan was hetzelfde gebeurd. Ik bedoel, mijn zus is een heel ander persoon dan ik ben maar ook zij heeft geen contact met moeder. Nog langer zelfs dan ik. Aan therapie of verwerking heeft ze nooit gedaan en voor haar is vroeger een groot zwart gat. Dat ze laat voor wat het is. Ze kan functioneren zonder de beerput open te trekken. Maar instinctief weet ze: met die vrouw moet ik niet teveel omgaan want dat is niet goed voor me.
Op de één of andere manier werd het door mijn moeder altijd enorm op de man gespeeld, werd alles vreselijk persoonlijk gemaakt. Ik was materialistisch, ik was niet te vertrouwen, ik was net mijn vader, ik was degene die haar toch niet moest, ik was schijnheilig.
Maar het gaat helemaal niet om mij!!! Het gedrag van mijn moeder beperkte zich niet tot mij, maar tot haar hele omgeving. Degene die weg konden lopen (zussen, vrienden, collega's, mede-kerkgangers) deden dat. Helaas zaten zus en ik gevangen en hebben van jongs af averij opgelopen.
Het punt wat ik wil maken is dat haar algemene manier van reageren en met verantwoordelijkheid het zo op de man mogelijk spelen was. En dat dat het als ik er nu op terugkijk voor mij zo onpersoonlijk maakt. Want het was altijd de ander die het verwijt kreeg. Het was geen proces vanuit haarzelf. Dat maakt nu ook mijn gevoel naar haar zo leeg. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
Terwijl ik bezig ben na te denken hoe te reageren op de laatste stukjes dringt zich een gedachte op, ik weet niet hoe ik het moet formuleren maar ik doe een poging:
Het ging niet om mij. Ik was toevallig het lijdend voorwerp, maar als een ander in mijn plaats was geboren, dan was hetzelfde gebeurd. Ik bedoel, mijn zus is een heel ander persoon dan ik ben maar ook zij heeft geen contact met moeder. Nog langer zelfs dan ik. Aan therapie of verwerking heeft ze nooit gedaan en voor haar is vroeger een groot zwart gat. Dat ze laat voor wat het is. Ze kan functioneren zonder de beerput open te trekken. Maar instinctief weet ze: met die vrouw moet ik niet teveel omgaan want dat is niet goed voor me.
Op de één of andere manier werd het door mijn moeder altijd enorm op de man gespeeld, werd alles vreselijk persoonlijk gemaakt. Ik was materialistisch, ik was niet te vertrouwen, ik was net mijn vader, ik was degene die haar toch niet moest, ik was schijnheilig.
Maar het gaat helemaal niet om mij!!! Het gedrag van mijn moeder beperkte zich niet tot mij, maar tot haar hele omgeving. Degene die weg konden lopen (zussen, vrienden, collega's, mede-kerkgangers) deden dat. Helaas zaten zus en ik gevangen en hebben van jongs af averij opgelopen.
Het punt wat ik wil maken is dat haar algemene manier van reageren en met verantwoordelijkheid het zo op de man mogelijk spelen was. En dat dat het als ik er nu op terugkijk voor mij zo onpersoonlijk maakt. Want het was altijd de ander die het verwijt kreeg. Het was geen proces vanuit haarzelf. Dat maakt nu ook mijn gevoel naar haar zo leeg. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
vrijdag 25 juli 2008 om 19:50
quote:hanke321 schreef op 25 juli 2008 @ 19:11:Verder heb ik de indruk dat jij aardig kan schrijven Hoi Hanke,
Ha, dankjewel! Maar die krijg je meteen terug, want jij kan minstens zo aardig schrijven Hmm, ik heb voor mezelf de indruk dat me dat ook weleens in de weg zit. Ik kan het allemaal heel goed benoemen en analyseren en ben nogal rationeel ingesteld. De emoties erachter zijn er waarschijnlijk wel, maar moeilijker te "vangen". Herken je dat?
quote:Maar het gaat helemaal niet om mij!!! Het gedrag van mijn moeder beperkte zich niet tot mij, maar tot haar hele omgeving. Degene die weg konden lopen (zussen, vrienden, collega's, mede-kerkgangers) deden dat. Helaas zaten zus en ik gevangen en hebben van jongs af averij opgelopen.
Het punt wat ik wil maken is dat haar algemene manier van reageren en met verantwoordelijkheid het zo op de man mogelijk spelen was. En dat dat het als ik er nu op terugkijk voor mij zo onpersoonlijk maakt. Want het was altijd de ander die het verwijt kreeg. Het was geen proces vanuit haarzelf. Dat maakt nu ook mijn gevoel naar haar zo leeg. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
Jaaaa! Mijn moeder ligt ook al haar hele leven met alles en iedereen overhoop. Dat ligt na-tuur-lijk altijd aan die anderen. Ik verbaas me daar nu nog over. Hoe kun je nou zo door het leven hobbelen en op geen enkel moment eens naar jezelf kijken om te zien of je daar iets kan veranderen?! Beseffen dat ze in dit opzicht niet helemaal spoorde, was trouwens een belangrijk moment in mijn proces van afstand nemen. Daar had ik wel een buitenstaander voor nodig die voorzichtig tegen mij zei: "jouw moeder is wel ehm, een beetje een moeilijk mens hè?" Ik viel zowat om: dat iemand die haar niet goed kende, dat al zo goed zag, moest wel betekenen dat het echt zo was...
Maar je hebt gelijk: het ging niet om jou, het ging ook niet om mij. Dat is aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant maakt dat het nog triester eigenlijk.
Ha, dankjewel! Maar die krijg je meteen terug, want jij kan minstens zo aardig schrijven Hmm, ik heb voor mezelf de indruk dat me dat ook weleens in de weg zit. Ik kan het allemaal heel goed benoemen en analyseren en ben nogal rationeel ingesteld. De emoties erachter zijn er waarschijnlijk wel, maar moeilijker te "vangen". Herken je dat?
quote:Maar het gaat helemaal niet om mij!!! Het gedrag van mijn moeder beperkte zich niet tot mij, maar tot haar hele omgeving. Degene die weg konden lopen (zussen, vrienden, collega's, mede-kerkgangers) deden dat. Helaas zaten zus en ik gevangen en hebben van jongs af averij opgelopen.
Het punt wat ik wil maken is dat haar algemene manier van reageren en met verantwoordelijkheid het zo op de man mogelijk spelen was. En dat dat het als ik er nu op terugkijk voor mij zo onpersoonlijk maakt. Want het was altijd de ander die het verwijt kreeg. Het was geen proces vanuit haarzelf. Dat maakt nu ook mijn gevoel naar haar zo leeg. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
Jaaaa! Mijn moeder ligt ook al haar hele leven met alles en iedereen overhoop. Dat ligt na-tuur-lijk altijd aan die anderen. Ik verbaas me daar nu nog over. Hoe kun je nou zo door het leven hobbelen en op geen enkel moment eens naar jezelf kijken om te zien of je daar iets kan veranderen?! Beseffen dat ze in dit opzicht niet helemaal spoorde, was trouwens een belangrijk moment in mijn proces van afstand nemen. Daar had ik wel een buitenstaander voor nodig die voorzichtig tegen mij zei: "jouw moeder is wel ehm, een beetje een moeilijk mens hè?" Ik viel zowat om: dat iemand die haar niet goed kende, dat al zo goed zag, moest wel betekenen dat het echt zo was...
Maar je hebt gelijk: het ging niet om jou, het ging ook niet om mij. Dat is aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant maakt dat het nog triester eigenlijk.
zaterdag 26 juli 2008 om 11:56
Ik begrijp precies wat je bedoelt Hanke. Dit is iets wat ik me gelukkig als kind al realiseerde, dat het in haar zat, dat het niet aan mij als persoon lag. Aan de andere kant, als je ermee samenleeft verwondt het toch, twijfel je toch. Hoe kon ik zeker weten dat het echt niet aan mij lag? Die twijfel was genoeg om gif binnen te laten siepelen maar ik denk dat het me een stuk relativeringsvermogen heeft gegeven om me staande te kunnen houden en te kunnen denken: ik ben niet gek, zij zijn het.
Fijn dat je dit besefte! Ben blij voor je .
Ik wil graag iets schrijven maar ik ben bang dat het als een enorm slachtofferig stuk gaat klinken en zo is het niet bedoeld. Maar aangezien ik mijn diepste zieleroerselen hier neergeknald heb doe ik het toch maar.
Gisteren gingen we naar de film met een vriend en ik heb de hele film lang zitten huilen. Eindelijk kon het, donker, ieders aandacht op het scherm. Het bleef maar komen, 3 uur lang zat ik daar te huilen vanuit mijn tenen. Ik ben zo bezig geweest met doorgaan, met positief blijven, met de kracht telkens weer ergens vandaan halen. En het was even op of zo.
Ik kon alleen maar kijken naar hoe het gelopen is. Mijn ouders die niet van me konden houden. Mijn ex met wie ik 6 jaar samen was die ook niet van me kon houden. Mijn man hetzelfde. Wel zeggen dat ze het deden maar dat ik het niet voelde, dat er altijd andere dingen belangrijker waren en dat ik vergeten werd. En ik zat me af te vragen in hoeverre dat iets over mij zegt. De gemene deler ben ik. Geef ik zelf soms weinig liefde? Wanneer ik het gevoel heb dat ik echt mijn best doe en alles geef, is dat soms misschien gewoon heel weinig? Heb ik dat zelf niet door, net zoals mijn moeder dat niet door heeft? En krijg ik daarom zo weinig terug? In hoeverre doe ik mijn dochter een plezier met zo'n gehavende moeder? Ik doe ook daar mijn stinkende best maar als het bij anderen al niet werkt, in hoeverre kan ik er dan op vertrouwen dat ik het wel goed doe? Dat ik haar genoeg liefde kan geven?
Ik zat daar en ik werd overweldigd door dit enorme gevoel van zinloosheid. Mijn bestaan is zinloos. Diegenen die van me hadden "moeten" houden konden het niet. En alles waar ik aan vastgehouden heb, is dat niet gewoon een illusie? Ik kan leven met het idee dat ik gewoon geen nut heb maar dat ik anderen ook nog eens mogelijk kwets met mijn bestaan, dat wordt teveel.
Ik geloof dat als ik op dat moment op een flat had gestaan, ik gesprongen was. Wat een afgrijselijk dieptepunt. Ik doe mezelf niets aan dus het is geen aankondiging . Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe ouders zelfmoord kunnen plegen, dat doe je niet als je een kind hebt, dat mag gewoon niet. Maar ik snapte nu plots dat je kunt denken: mijn kind is beter af zonder mij. Dus weer wat geleerd.
Op de terugweg naar huis zag mijn man dat het niet goed ging en hij vroeg ernaar. Gewoon maar de ongezouten versie gegeven. En hij zei dat hij mijn conclusie begreep maar dat het niet waar is. Dat hij juist op mijn liefde geleefd heeft de afgelopen jaren, dat het zoveel was. Dat hij zich nog nooit zo geliefd heeft gevoeld. En dat de verantwoordelijkheid voor de liefdeloosheid in mijn leven niet bij mij ligt maar bij hem, bij mijn ouders, dat ik daar niets aan kan doen.
Ik weet het niet. Ik voel vooral dat ik gefaald heb als mens. Helemaal. En ik realiseer me dat de pijn in mijn lichaam van de afgelopen tijd vooral dat is en de pogingen om daaraan te ontkomen. Alsof je vecht tegen jezelf, in jezelf, de duisternis probeert af te weren. De pijn is nu weg, niet langer die nare knoop in mijn maag voor nu.
Het gaat nu wel weer. Alleen weet ik niet wat ik nu moet. Welke conclusie ik moet trekken. Ik weet alleen hoeveel ik van mijn dochter hou en dat dat zingeving genoeg is. Dat er altijd mooie dingen zijn. Dat ik het leven mooi vind en dankbaar ben. Hooguit nu de vraag of ik wel zo'n leuk mens ben, of ik wel zo'n leuke toevoeging ben aan het leven. Misschien ben ik wel een hele vervelende toevoeging. Ik lig daar verder niet wakker van, ik ben ik. Maar ik zou het graag weten.
Fijn dat je dit besefte! Ben blij voor je .
Ik wil graag iets schrijven maar ik ben bang dat het als een enorm slachtofferig stuk gaat klinken en zo is het niet bedoeld. Maar aangezien ik mijn diepste zieleroerselen hier neergeknald heb doe ik het toch maar.
Gisteren gingen we naar de film met een vriend en ik heb de hele film lang zitten huilen. Eindelijk kon het, donker, ieders aandacht op het scherm. Het bleef maar komen, 3 uur lang zat ik daar te huilen vanuit mijn tenen. Ik ben zo bezig geweest met doorgaan, met positief blijven, met de kracht telkens weer ergens vandaan halen. En het was even op of zo.
Ik kon alleen maar kijken naar hoe het gelopen is. Mijn ouders die niet van me konden houden. Mijn ex met wie ik 6 jaar samen was die ook niet van me kon houden. Mijn man hetzelfde. Wel zeggen dat ze het deden maar dat ik het niet voelde, dat er altijd andere dingen belangrijker waren en dat ik vergeten werd. En ik zat me af te vragen in hoeverre dat iets over mij zegt. De gemene deler ben ik. Geef ik zelf soms weinig liefde? Wanneer ik het gevoel heb dat ik echt mijn best doe en alles geef, is dat soms misschien gewoon heel weinig? Heb ik dat zelf niet door, net zoals mijn moeder dat niet door heeft? En krijg ik daarom zo weinig terug? In hoeverre doe ik mijn dochter een plezier met zo'n gehavende moeder? Ik doe ook daar mijn stinkende best maar als het bij anderen al niet werkt, in hoeverre kan ik er dan op vertrouwen dat ik het wel goed doe? Dat ik haar genoeg liefde kan geven?
Ik zat daar en ik werd overweldigd door dit enorme gevoel van zinloosheid. Mijn bestaan is zinloos. Diegenen die van me hadden "moeten" houden konden het niet. En alles waar ik aan vastgehouden heb, is dat niet gewoon een illusie? Ik kan leven met het idee dat ik gewoon geen nut heb maar dat ik anderen ook nog eens mogelijk kwets met mijn bestaan, dat wordt teveel.
Ik geloof dat als ik op dat moment op een flat had gestaan, ik gesprongen was. Wat een afgrijselijk dieptepunt. Ik doe mezelf niets aan dus het is geen aankondiging . Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe ouders zelfmoord kunnen plegen, dat doe je niet als je een kind hebt, dat mag gewoon niet. Maar ik snapte nu plots dat je kunt denken: mijn kind is beter af zonder mij. Dus weer wat geleerd.
Op de terugweg naar huis zag mijn man dat het niet goed ging en hij vroeg ernaar. Gewoon maar de ongezouten versie gegeven. En hij zei dat hij mijn conclusie begreep maar dat het niet waar is. Dat hij juist op mijn liefde geleefd heeft de afgelopen jaren, dat het zoveel was. Dat hij zich nog nooit zo geliefd heeft gevoeld. En dat de verantwoordelijkheid voor de liefdeloosheid in mijn leven niet bij mij ligt maar bij hem, bij mijn ouders, dat ik daar niets aan kan doen.
Ik weet het niet. Ik voel vooral dat ik gefaald heb als mens. Helemaal. En ik realiseer me dat de pijn in mijn lichaam van de afgelopen tijd vooral dat is en de pogingen om daaraan te ontkomen. Alsof je vecht tegen jezelf, in jezelf, de duisternis probeert af te weren. De pijn is nu weg, niet langer die nare knoop in mijn maag voor nu.
Het gaat nu wel weer. Alleen weet ik niet wat ik nu moet. Welke conclusie ik moet trekken. Ik weet alleen hoeveel ik van mijn dochter hou en dat dat zingeving genoeg is. Dat er altijd mooie dingen zijn. Dat ik het leven mooi vind en dankbaar ben. Hooguit nu de vraag of ik wel zo'n leuk mens ben, of ik wel zo'n leuke toevoeging ben aan het leven. Misschien ben ik wel een hele vervelende toevoeging. Ik lig daar verder niet wakker van, ik ben ik. Maar ik zou het graag weten.
zaterdag 26 juli 2008 om 12:21
Fijne vakantie gewenst Armonia en welkom voor wanneer je dit leest. Ik hoop dat je als je daar behoefte aan hebt, je mee gaat schrijven.
En een voor lieve Rosanna. Ik ben altijd blij wanneer ik je weer ergens tegenkom. Vreemd lijkt me dat voor je, dat je geen aanwijsbare reden kunt vinden waarom je je zo voelt. Lijkt me moeilijk want hoe krijg je er dan grip op? Heb je dat gevoel altijd al gehad?
Ik vroeg me het volgende af Setter. Misschien zit het niet eens zozeer in het zingen zelf maar dat je het centrum van de aandacht van anderen wordt en dat dat misschien moeilijk voelt? Dat je dat niet durft, dat het als teveel voelt wanneer je dat zou doen? Wel jammer want mooi kunnen zingen is zowel leuk voor jezelf als een verrijking voor anderen .
En ik voorzie een leuke vakantie Zusje! Het klinkt als de ideale omstandigheden voor 's een keertje goed aangeschoten raken. Wat is het ergste dat zou kunnen gebeuren als je de controle verliest?
En Spam, ik zou willen dat ik je kon meeslepen naar een leuk dansfeest. Ik ben er zelf zo gek op, dansen. De complete overgave aan de muziek, je lichaam het middel van expressie. Heeft me een andere, positieve manier gegeven van het ervaren van mijn lichaam.
Ik merk dat mijn grootste rem vooral zit op zichtbaar durven zijn in de wereld. Echt aanwezig. Op sociaal vlak heb ik dat er voor het meerendeel uit weten te wurmen. Maar het speelt ook op andere vlakken, zoals met mijn werk. En daar baal ik van, ik saboteer mijzelf. En ik weet dat de enige manier om daarvoorbij te komen is het gewoon maar te doen, hup het diepe weer in.
En een voor lieve Rosanna. Ik ben altijd blij wanneer ik je weer ergens tegenkom. Vreemd lijkt me dat voor je, dat je geen aanwijsbare reden kunt vinden waarom je je zo voelt. Lijkt me moeilijk want hoe krijg je er dan grip op? Heb je dat gevoel altijd al gehad?
Ik vroeg me het volgende af Setter. Misschien zit het niet eens zozeer in het zingen zelf maar dat je het centrum van de aandacht van anderen wordt en dat dat misschien moeilijk voelt? Dat je dat niet durft, dat het als teveel voelt wanneer je dat zou doen? Wel jammer want mooi kunnen zingen is zowel leuk voor jezelf als een verrijking voor anderen .
En ik voorzie een leuke vakantie Zusje! Het klinkt als de ideale omstandigheden voor 's een keertje goed aangeschoten raken. Wat is het ergste dat zou kunnen gebeuren als je de controle verliest?
En Spam, ik zou willen dat ik je kon meeslepen naar een leuk dansfeest. Ik ben er zelf zo gek op, dansen. De complete overgave aan de muziek, je lichaam het middel van expressie. Heeft me een andere, positieve manier gegeven van het ervaren van mijn lichaam.
Ik merk dat mijn grootste rem vooral zit op zichtbaar durven zijn in de wereld. Echt aanwezig. Op sociaal vlak heb ik dat er voor het meerendeel uit weten te wurmen. Maar het speelt ook op andere vlakken, zoals met mijn werk. En daar baal ik van, ik saboteer mijzelf. En ik weet dat de enige manier om daarvoorbij te komen is het gewoon maar te doen, hup het diepe weer in.
zaterdag 26 juli 2008 om 12:35
Feliciaatje, jij komt op mij juist absoluut over als iemand die veel liefde geeft. Zeker weten een leuk vrouw die mensen graag om zich heen hebben.
Kijk alleen al hier op het forum, jij bent echt zo'n lieve schat met al je betrokken reacties. Niet aan twijfelen hoor, jij bént een waardevolle toevoeging!
Dikke
Kijk alleen al hier op het forum, jij bent echt zo'n lieve schat met al je betrokken reacties. Niet aan twijfelen hoor, jij bént een waardevolle toevoeging!
Dikke
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 26 juli 2008 om 12:35
quote:Feliciaatje schreef op 26 juli 2008 @ 11:56:
Ik begrijp precies wat je bedoelt Hanke. Dit is iets wat ik me gelukkig als kind al realiseerde, dat het in haar zat, dat het niet aan mij als persoon lag.
Helaas werd ik meegezogen in haar strijd tegen de wereld die niet te vertrouwen was, bij mij heeft het lang geduurd voor ik haar waarheid los kon laten.
Aan de andere kant, als je ermee samenleeft verwondt het toch, twijfel je toch. Hoe kon ik zeker weten dat het echt niet aan mij lag? Die twijfel was genoeg om gif binnen te laten siepelen maar ik denk dat het me een stuk relativeringsvermogen heeft gegeven om me staande te kunnen houden en te kunnen denken: ik ben niet gek, zij zijn het.
Fijn dat je dit besefte! Ben blij voor je .
Ik eigenlijk niet. Het voelt leeg. Ik heb alleen maar wat woorden gevonden. En ik voel me schuldig dat ik het bij haar leg. Ik had toch ook een aandeel?! Waarom kan ik over dat stuk van mij wél heen stappen en niet over dat van haar? Ben ik dan gewoon een bitter mens? En het afsnijden van contact, ben ik dan zo rigoreus? Waarom geef ik haar geen kans, en als ik mijn illusies daadwerkelijk laat gaan, waarom heb ik dan niet genoeg respect om op een afstandelijke manier toch contact te hebben, bijv zoals jij dat met je moeder doet?
Ik wil graag iets schrijven maar ik ben bang dat het als een enorm slachtofferig stuk gaat klinken en zo is het niet bedoeld. Maar aangezien ik mijn diepste zieleroerselen hier neergeknald heb doe ik het toch maar.
Gisteren gingen we naar de film met een vriend en ik heb de hele film lang zitten huilen. Eindelijk kon het, donker, ieders aandacht op het scherm. Het bleef maar komen, 3 uur lang zat ik daar te huilen vanuit mijn tenen. Ik ben zo bezig geweest met doorgaan, met positief blijven, met de kracht telkens weer ergens vandaan halen. En het was even op of zo.
Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik ben blij dat het eruit komt. Je kunt niet altijd positief en opbouwend en vechtend zijn. Dat is niet reeel en niet gezond. Je kunt de wereld niet alleen je positieve kant laten zien. Zo werkt het niet.
Ik kon alleen maar kijken naar hoe het gelopen is. Mijn ouders die niet van me konden houden. Mijn ex met wie ik 6 jaar samen was die ook niet van me kon houden. Mijn man hetzelfde. Wel zeggen dat ze het deden maar dat ik het niet voelde, dat er altijd andere dingen belangrijker waren en dat ik vergeten werd. En ik zat me af te vragen in hoeverre dat iets over mij zegt. De gemene deler ben ik. Geef ik zelf soms weinig liefde? Wanneer ik het gevoel heb dat ik echt mijn best doe en alles geef, is dat soms misschien gewoon heel weinig? Heb ik dat zelf niet door, net zoals mijn moeder dat niet door heeft? En krijg ik daarom zo weinig terug? In hoeverre doe ik mijn dochter een plezier met zo'n gehavende moeder? Ik doe ook daar mijn stinkende best maar als het bij anderen al niet werkt, in hoeverre kan ik er dan op vertrouwen dat ik het wel goed doe? Dat ik haar genoeg liefde kan geven?
Misschien geef je juist teveel? Jij hebt een ideaal in je hoofd van hoe je zou willen dat de wereld was en hoe jij met mensen omgaat. Maar door teveel vanuit dat ideaal te leven doe je jezelf tekort door geen grenzen te stellen. Door niet boos te zijn, door niet te balen. Het is k u t, liefdeloosheid ervaren en dan vooral uit onmacht en niet uit opzet is het moeilijkste wat een mens meemaken kan. En als je dan ook nog zo zuiver op de graat bent, zoals ik pleeg te zeggen, komt dat nog harder aan.
Ik zat daar en ik werd overweldigd door dit enorme gevoel van zinloosheid. Mijn bestaan is zinloos. Diegenen die van me hadden "moeten" houden konden het niet. En alles waar ik aan vastgehouden heb, is dat niet gewoon een illusie? Ik kan leven met het idee dat ik gewoon geen nut heb maar dat ik anderen ook nog eens mogelijk kwets met mijn bestaan, dat wordt teveel.
Zoals ik al net zei, liefdeloosheid ervaren werkt vernietigend. Dus dat je je zo voelt is normaal. Verder over het idee dat je mensen kwetst, ik ken het. Eigenlijk gaat het erom dat je moet accepteren dat je bestaat. Liefdeloosheid is een ontkenning van je bestaan. Bovendien wordt door die mensen, en dat is wat ik gister schreef, vaak gedaan of het aan jou ligt en wordt je ook nog een verantwoordelijkheid toegeschoven die te groot is. Aan de ene kant word je dus ontkend, aan de andere kant word je te belangrijk gemaakt. Dat maakt dat je in plaats van zelf te leven altijd naar het effect van jou op de ander kijkt. En dat maakt zelf brokken maken heel slecht te verdragen. Je bestaat lieve Feliciaatje, daar kun je niet omheen. Gelukkig zul je meer goeds dan kwaad achterlaten maar het simpele feit dat je bestaat betekent dat je schade aanricht. Jouw leven heeft altijd een effect op anderen. Maar de overdreven verantwoordelijkheid die je daarover voelt is niet reeel.
Ik geloof dat als ik op dat moment op een flat had gestaan, ik gesprongen was. Wat een afgrijselijk dieptepunt. Ik doe mezelf niets aan dus het is geen aankondiging . Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe ouders zelfmoord kunnen plegen, dat doe je niet als je een kind hebt, dat mag gewoon niet. Maar ik snapte nu plots dat je kunt denken: mijn kind is beter af zonder mij. Dus weer wat geleerd.
Over de brokken van anderen oordeel je heel anders. Wat je jezelf aandoet maakt dat je dit soort ideeen krijgt. Ik snap dat het geen aankondiging is, het is de uiting van jouw zelfverwijt. En van je onmacht, je boosheid dat dit je overkomt.
Op de terugweg naar huis zag mijn man dat het niet goed ging en hij vroeg ernaar. Gewoon maar de ongezouten versie gegeven. En hij zei dat hij mijn conclusie begreep maar dat het niet waar is. Dat hij juist op mijn liefde geleefd heeft de afgelopen jaren, dat het zoveel was. Dat hij zich nog nooit zo geliefd heeft gevoeld. En dat de verantwoordelijkheid voor de liefdeloosheid in mijn leven niet bij mij ligt maar bij hem, bij mijn ouders, dat ik daar niets aan kan doen.
Het lastige is dat hij het zegt, maar in zijn handelen niet laat zien. En daar zit de verwarring.
Ik weet het niet. Ik voel vooral dat ik gefaald heb als mens. Helemaal. En ik realiseer me dat de pijn in mijn lichaam van de afgelopen tijd vooral dat is en de pogingen om daaraan te ontkomen. Alsof je vecht tegen jezelf, in jezelf, de duisternis probeert af te weren. De pijn is nu weg, niet langer die nare knoop in mijn maag voor nu.
Het gaat nu wel weer. Alleen weet ik niet wat ik nu moet. Welke conclusie ik moet trekken. Ik weet alleen hoeveel ik van mijn dochter hou en dat dat zingeving genoeg is. Dat er altijd mooie dingen zijn. Dat ik het leven mooi vind en dankbaar ben. Hooguit nu de vraag of ik wel zo'n leuk mens ben, of ik wel zo'n leuke toevoeging ben aan het leven. Misschien ben ik wel een hele vervelende toevoeging. Ik lig daar verder niet wakker van, ik ben ik. Maar ik zou het graag weten.
Je komt erachter dat je ook maar een mens bent, en dat de wereld soms rot in mekaar zit. Gelukkig heb je een dochtertje met wie je een fijne band hebt en die je doel bepaalt. Je wereldje wordt een poosje wat kleiner, je gaat je op jezelf richten. En daar is niks mis mee.
Zo, een heel epistel/preek van mij, maar het komt uit mijn hart en mijn tenen. De wereld is niet zo maakbaar als je zou willen dat 'ie is, en soms ben je een beetje een speelbal. Dat maakt iedereen mee, het maakt je niet tot ding of onmens. Het gebeurt gewoon.
Een hele dikke knuf , ik vind het klote dat je je zo voelt maar ben blij dat het eruit komt.
Ik begrijp precies wat je bedoelt Hanke. Dit is iets wat ik me gelukkig als kind al realiseerde, dat het in haar zat, dat het niet aan mij als persoon lag.
Helaas werd ik meegezogen in haar strijd tegen de wereld die niet te vertrouwen was, bij mij heeft het lang geduurd voor ik haar waarheid los kon laten.
Aan de andere kant, als je ermee samenleeft verwondt het toch, twijfel je toch. Hoe kon ik zeker weten dat het echt niet aan mij lag? Die twijfel was genoeg om gif binnen te laten siepelen maar ik denk dat het me een stuk relativeringsvermogen heeft gegeven om me staande te kunnen houden en te kunnen denken: ik ben niet gek, zij zijn het.
Fijn dat je dit besefte! Ben blij voor je .
Ik eigenlijk niet. Het voelt leeg. Ik heb alleen maar wat woorden gevonden. En ik voel me schuldig dat ik het bij haar leg. Ik had toch ook een aandeel?! Waarom kan ik over dat stuk van mij wél heen stappen en niet over dat van haar? Ben ik dan gewoon een bitter mens? En het afsnijden van contact, ben ik dan zo rigoreus? Waarom geef ik haar geen kans, en als ik mijn illusies daadwerkelijk laat gaan, waarom heb ik dan niet genoeg respect om op een afstandelijke manier toch contact te hebben, bijv zoals jij dat met je moeder doet?
Ik wil graag iets schrijven maar ik ben bang dat het als een enorm slachtofferig stuk gaat klinken en zo is het niet bedoeld. Maar aangezien ik mijn diepste zieleroerselen hier neergeknald heb doe ik het toch maar.
Gisteren gingen we naar de film met een vriend en ik heb de hele film lang zitten huilen. Eindelijk kon het, donker, ieders aandacht op het scherm. Het bleef maar komen, 3 uur lang zat ik daar te huilen vanuit mijn tenen. Ik ben zo bezig geweest met doorgaan, met positief blijven, met de kracht telkens weer ergens vandaan halen. En het was even op of zo.
Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik ben blij dat het eruit komt. Je kunt niet altijd positief en opbouwend en vechtend zijn. Dat is niet reeel en niet gezond. Je kunt de wereld niet alleen je positieve kant laten zien. Zo werkt het niet.
Ik kon alleen maar kijken naar hoe het gelopen is. Mijn ouders die niet van me konden houden. Mijn ex met wie ik 6 jaar samen was die ook niet van me kon houden. Mijn man hetzelfde. Wel zeggen dat ze het deden maar dat ik het niet voelde, dat er altijd andere dingen belangrijker waren en dat ik vergeten werd. En ik zat me af te vragen in hoeverre dat iets over mij zegt. De gemene deler ben ik. Geef ik zelf soms weinig liefde? Wanneer ik het gevoel heb dat ik echt mijn best doe en alles geef, is dat soms misschien gewoon heel weinig? Heb ik dat zelf niet door, net zoals mijn moeder dat niet door heeft? En krijg ik daarom zo weinig terug? In hoeverre doe ik mijn dochter een plezier met zo'n gehavende moeder? Ik doe ook daar mijn stinkende best maar als het bij anderen al niet werkt, in hoeverre kan ik er dan op vertrouwen dat ik het wel goed doe? Dat ik haar genoeg liefde kan geven?
Misschien geef je juist teveel? Jij hebt een ideaal in je hoofd van hoe je zou willen dat de wereld was en hoe jij met mensen omgaat. Maar door teveel vanuit dat ideaal te leven doe je jezelf tekort door geen grenzen te stellen. Door niet boos te zijn, door niet te balen. Het is k u t, liefdeloosheid ervaren en dan vooral uit onmacht en niet uit opzet is het moeilijkste wat een mens meemaken kan. En als je dan ook nog zo zuiver op de graat bent, zoals ik pleeg te zeggen, komt dat nog harder aan.
Ik zat daar en ik werd overweldigd door dit enorme gevoel van zinloosheid. Mijn bestaan is zinloos. Diegenen die van me hadden "moeten" houden konden het niet. En alles waar ik aan vastgehouden heb, is dat niet gewoon een illusie? Ik kan leven met het idee dat ik gewoon geen nut heb maar dat ik anderen ook nog eens mogelijk kwets met mijn bestaan, dat wordt teveel.
Zoals ik al net zei, liefdeloosheid ervaren werkt vernietigend. Dus dat je je zo voelt is normaal. Verder over het idee dat je mensen kwetst, ik ken het. Eigenlijk gaat het erom dat je moet accepteren dat je bestaat. Liefdeloosheid is een ontkenning van je bestaan. Bovendien wordt door die mensen, en dat is wat ik gister schreef, vaak gedaan of het aan jou ligt en wordt je ook nog een verantwoordelijkheid toegeschoven die te groot is. Aan de ene kant word je dus ontkend, aan de andere kant word je te belangrijk gemaakt. Dat maakt dat je in plaats van zelf te leven altijd naar het effect van jou op de ander kijkt. En dat maakt zelf brokken maken heel slecht te verdragen. Je bestaat lieve Feliciaatje, daar kun je niet omheen. Gelukkig zul je meer goeds dan kwaad achterlaten maar het simpele feit dat je bestaat betekent dat je schade aanricht. Jouw leven heeft altijd een effect op anderen. Maar de overdreven verantwoordelijkheid die je daarover voelt is niet reeel.
Ik geloof dat als ik op dat moment op een flat had gestaan, ik gesprongen was. Wat een afgrijselijk dieptepunt. Ik doe mezelf niets aan dus het is geen aankondiging . Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe ouders zelfmoord kunnen plegen, dat doe je niet als je een kind hebt, dat mag gewoon niet. Maar ik snapte nu plots dat je kunt denken: mijn kind is beter af zonder mij. Dus weer wat geleerd.
Over de brokken van anderen oordeel je heel anders. Wat je jezelf aandoet maakt dat je dit soort ideeen krijgt. Ik snap dat het geen aankondiging is, het is de uiting van jouw zelfverwijt. En van je onmacht, je boosheid dat dit je overkomt.
Op de terugweg naar huis zag mijn man dat het niet goed ging en hij vroeg ernaar. Gewoon maar de ongezouten versie gegeven. En hij zei dat hij mijn conclusie begreep maar dat het niet waar is. Dat hij juist op mijn liefde geleefd heeft de afgelopen jaren, dat het zoveel was. Dat hij zich nog nooit zo geliefd heeft gevoeld. En dat de verantwoordelijkheid voor de liefdeloosheid in mijn leven niet bij mij ligt maar bij hem, bij mijn ouders, dat ik daar niets aan kan doen.
Het lastige is dat hij het zegt, maar in zijn handelen niet laat zien. En daar zit de verwarring.
Ik weet het niet. Ik voel vooral dat ik gefaald heb als mens. Helemaal. En ik realiseer me dat de pijn in mijn lichaam van de afgelopen tijd vooral dat is en de pogingen om daaraan te ontkomen. Alsof je vecht tegen jezelf, in jezelf, de duisternis probeert af te weren. De pijn is nu weg, niet langer die nare knoop in mijn maag voor nu.
Het gaat nu wel weer. Alleen weet ik niet wat ik nu moet. Welke conclusie ik moet trekken. Ik weet alleen hoeveel ik van mijn dochter hou en dat dat zingeving genoeg is. Dat er altijd mooie dingen zijn. Dat ik het leven mooi vind en dankbaar ben. Hooguit nu de vraag of ik wel zo'n leuk mens ben, of ik wel zo'n leuke toevoeging ben aan het leven. Misschien ben ik wel een hele vervelende toevoeging. Ik lig daar verder niet wakker van, ik ben ik. Maar ik zou het graag weten.
Je komt erachter dat je ook maar een mens bent, en dat de wereld soms rot in mekaar zit. Gelukkig heb je een dochtertje met wie je een fijne band hebt en die je doel bepaalt. Je wereldje wordt een poosje wat kleiner, je gaat je op jezelf richten. En daar is niks mis mee.
Zo, een heel epistel/preek van mij, maar het komt uit mijn hart en mijn tenen. De wereld is niet zo maakbaar als je zou willen dat 'ie is, en soms ben je een beetje een speelbal. Dat maakt iedereen mee, het maakt je niet tot ding of onmens. Het gebeurt gewoon.
Een hele dikke knuf , ik vind het klote dat je je zo voelt maar ben blij dat het eruit komt.
zaterdag 26 juli 2008 om 14:18
Dankjulliewel voor jullie lieve en betrokken reacties . Ik laat het even bezinken, voel me leeg en tegelijkertijd te vol om goed te reageren.
En ik begrijp denk ik dat je je zo voelt Hanke. Je klinkt zeker niet bitter, hooguit beschermend van wat je gevonden en geclaimd hebt voor jezelf. En dat is nog kwetsbaar. Geen wonder dat je je niet al te genereus voelt haar kant op. Denk dat dat juist goed is. Dat schuldgevoel snap ik. Het naarstig zoeken naar je eigen aandeel ook. In feite ga ik hier nu doorheen met mijn man. Ik wil begrijpen hoe het zo heeft kunnen lopen. Ik ben ondertussen bereid om te denken dat ik een vreselijk monster moet zijn, dan is het iig logisch! Dus je analyse van mijn gevoel is heel accuraat. De vanzelfsprekendheid van liefdeloosheid kan ik net zo min op mijn eigen rekening schrijven als de situaties van liefde met andere mensen. Het is gewoon wat het is. En dat heb ik een tijd terug leren accepteren maar ik wil het graag zeker weten, in hoeverre ik dit zelf telkens creeer en in hoeverre het me gewoon maar overkomt.
(f)
En ik begrijp denk ik dat je je zo voelt Hanke. Je klinkt zeker niet bitter, hooguit beschermend van wat je gevonden en geclaimd hebt voor jezelf. En dat is nog kwetsbaar. Geen wonder dat je je niet al te genereus voelt haar kant op. Denk dat dat juist goed is. Dat schuldgevoel snap ik. Het naarstig zoeken naar je eigen aandeel ook. In feite ga ik hier nu doorheen met mijn man. Ik wil begrijpen hoe het zo heeft kunnen lopen. Ik ben ondertussen bereid om te denken dat ik een vreselijk monster moet zijn, dan is het iig logisch! Dus je analyse van mijn gevoel is heel accuraat. De vanzelfsprekendheid van liefdeloosheid kan ik net zo min op mijn eigen rekening schrijven als de situaties van liefde met andere mensen. Het is gewoon wat het is. En dat heb ik een tijd terug leren accepteren maar ik wil het graag zeker weten, in hoeverre ik dit zelf telkens creeer en in hoeverre het me gewoon maar overkomt.
(f)
zaterdag 26 juli 2008 om 14:18
Ach lieve Felicia, je klonk steeds zo sterk en nu ben je toch in een diepe put gevallen. Hoe is het, ben je daar nu weer uitgeklommen?
De grote gemene deler ben jij. Dat je ouders niet van je gehouden hebben, valt dat dan toch jou aan te rekenen? Je ex, je man. Komt dat dan toch door jou? Had je toch nóg meer liefde moeten geven, nóg meer je best moeten doen? Had je hun liefde dan af kunnen dwingen?
Je weet het antwoord zelf wel, maar verstand en gevoel staan soms ver van elkaar af. Kan het zijn dat je als kind niet goed hebt geleerd waarom jij om van te houden bent? En je dus al die tijd niet genoeg liefde aan jezelf gegeven hebt?
Was dat niet de pijn die je voelde, dat gevecht met jezelf? Jezelf geen liefde kunnen geven. Moet je dat gevecht niet eens opgeven en jezelf omarmen? Een dikke, warme, zachte deken van liefde en genegenheid om jezelf heen slaan? Je bent zo goed aan het doen, ik bewonder je zo. Ik zie deze inzinking ook zeker niet als zwakte (slachtofferig noem je het), maar juist als teken van kracht. Je kan de emotie niet meer binnenhouden. Het verstand had alles al goed begrepen, je hart liep er nog achteraan misschien. Nu gaan de sluizen open en kan alle troep eruit.
een dikke
dubio
PS Jij bent, dat weet ik zeker, een van de meest geweldige moeders aller tijden!
De grote gemene deler ben jij. Dat je ouders niet van je gehouden hebben, valt dat dan toch jou aan te rekenen? Je ex, je man. Komt dat dan toch door jou? Had je toch nóg meer liefde moeten geven, nóg meer je best moeten doen? Had je hun liefde dan af kunnen dwingen?
Je weet het antwoord zelf wel, maar verstand en gevoel staan soms ver van elkaar af. Kan het zijn dat je als kind niet goed hebt geleerd waarom jij om van te houden bent? En je dus al die tijd niet genoeg liefde aan jezelf gegeven hebt?
Was dat niet de pijn die je voelde, dat gevecht met jezelf? Jezelf geen liefde kunnen geven. Moet je dat gevecht niet eens opgeven en jezelf omarmen? Een dikke, warme, zachte deken van liefde en genegenheid om jezelf heen slaan? Je bent zo goed aan het doen, ik bewonder je zo. Ik zie deze inzinking ook zeker niet als zwakte (slachtofferig noem je het), maar juist als teken van kracht. Je kan de emotie niet meer binnenhouden. Het verstand had alles al goed begrepen, je hart liep er nog achteraan misschien. Nu gaan de sluizen open en kan alle troep eruit.
een dikke
dubio
PS Jij bent, dat weet ik zeker, een van de meest geweldige moeders aller tijden!
Ga in therapie!
zaterdag 26 juli 2008 om 14:22
quote:Feliciaatje schreef op 26 juli 2008 @ 14:18:
Ik ben ondertussen bereid om te denken dat ik een vreselijk monster moet zijn, dan is het iig logisch! (f)Dat is dus wat het je oplevert? Dat je het kunt begrijpen als dingen misgaan. Als je in jezelf gelooft, is het veel moeilijker te begrijpen hoe jouw relatie in elkaar steekt (wat volgens mij heel erg ingewikkeld is). Maar als jij gewoon een monster bent, dan is het opgelost, hoef je er ook niet meer wakker van te liggen!
Ik ben ondertussen bereid om te denken dat ik een vreselijk monster moet zijn, dan is het iig logisch! (f)Dat is dus wat het je oplevert? Dat je het kunt begrijpen als dingen misgaan. Als je in jezelf gelooft, is het veel moeilijker te begrijpen hoe jouw relatie in elkaar steekt (wat volgens mij heel erg ingewikkeld is). Maar als jij gewoon een monster bent, dan is het opgelost, hoef je er ook niet meer wakker van te liggen!
Ga in therapie!
zaterdag 26 juli 2008 om 14:34
Het grappige (?) is dat het deels komt door het oogkleppen topic Dubio. Ik vraag me al langer af in hoeverre ik destructiever ben dan ik denk. Mijn man voelt zich onzeker, weinig waard, zegt te proberen veel rekening met me te houden. Dat ik ondertussen zeg: dat hoeft niet, ik kan goed voor mezelf zorgen, ik wil vooral voor jou dat jij je comfortabel voelt met jezelf, lijkt niet aan te komen. De ene oplossing daarvan zit erin dat mijn man uberhaupt onzeker is en alles wat ook maar enigszins een bewijs van zijn falen is aangrijpt. Zijn verleden lijkt dat te bevestigen.
Aan de andere kant realiseer ik me dat ik gewoon net zoals mijn moeder zou kunnen zijn. Zij beseft echt niet wat een kreng ze is en hoe onzeker ze anderen maakt. Wie weet ben ik net zo. Ik voelde me gisteren als de gek die altijd beweert dat hij niet gek is en op een dag plots het bewijs ziet dat hij het wel is.
Dat mijn vrienden dit direct zouden ontkennen als ik de mogelijkheid opper, dat mijn man dit zelf ontkent (hij is juist verbaasd nu hij die passieve agressieve kant van zichzelf steeds duidelijker ziet hoe weinig ik boos ben geweest en dat wat ik ervan gezegd heb volledig terecht was), in hoeverre betekent dat wat?
Deze inzinking is tijdelijk, dat weet ik. Ik probeer de realiteit te zien. Ik kan wel denken dat ik iemand ben met over het algemeen goede intenties maar dat denkt mijn moeder net zo goed.
Mochten jullie dit verwarrend vinden, ik nog meer. Ik heb het gevoel alsof ik mijn achterhoofd probeer te bekijken . Maar het voelt ergens juist wel goed om eens van het ergste uit te durven gaan. Want de angst is er altijd geweest.
Aan de andere kant realiseer ik me dat ik gewoon net zoals mijn moeder zou kunnen zijn. Zij beseft echt niet wat een kreng ze is en hoe onzeker ze anderen maakt. Wie weet ben ik net zo. Ik voelde me gisteren als de gek die altijd beweert dat hij niet gek is en op een dag plots het bewijs ziet dat hij het wel is.
Dat mijn vrienden dit direct zouden ontkennen als ik de mogelijkheid opper, dat mijn man dit zelf ontkent (hij is juist verbaasd nu hij die passieve agressieve kant van zichzelf steeds duidelijker ziet hoe weinig ik boos ben geweest en dat wat ik ervan gezegd heb volledig terecht was), in hoeverre betekent dat wat?
Deze inzinking is tijdelijk, dat weet ik. Ik probeer de realiteit te zien. Ik kan wel denken dat ik iemand ben met over het algemeen goede intenties maar dat denkt mijn moeder net zo goed.
Mochten jullie dit verwarrend vinden, ik nog meer. Ik heb het gevoel alsof ik mijn achterhoofd probeer te bekijken . Maar het voelt ergens juist wel goed om eens van het ergste uit te durven gaan. Want de angst is er altijd geweest.
