Kinderen
alle pijlers
vriendje mee naar betaalde speeltuin: hoe bijdrage vragen?
woensdag 8 april 2015 om 21:36
Ik heb voor mijn zoontje en mijzelf een seizoenskaart voor een speeltuin gekocht omdat hij erg van klimmen etc. houdt, en hij bij de betreffende speeltuin uren kan buitenspelen. Nu wil ik als het mooi weer is af en toe uit school een vriendje meenemen (vind mijn zoontje natuurlijk extra leuk) maar ik wil niet steeds voor ieder extra kind 10 euro toegang betalen. Ik neem zelf ook een seizoenskaart om het betaalbaar te houden en heb dit bij een paar ouders voorgesteld zodat ik hun kind makkelijker mee kan nemen, maar daar ging niemand verder op in.
Hoe kleed je het in als je wel vervoer en "oppas" wilt bieden, maar niet die extra toegang wilt betalen? Is het redelijk om dit bij ouders terug te vragen? Uiteraard zal ik dan niet eerst het kind meevragen en dan pas aan de ouders zeggen dat het ze geld kost (dan staan ze voor het blok), maar verder ben ik een beetje onzeker hoe ik het moet aanpakken. Eten en drinken regel ik natuurlijk zelf voor iedereen. Zouden jullie het aantal keer dat je kind mee mag beperken als je iedere keer zelf 10 euro toegang moet betalen? Ik bedoel niet dat ik iedere week hetzelfde kind mee wil nemen, maar stel dat een hecht vriendje of vriendinnetje per seizoen 3x mee kan, is dat dan financieel een probleem?
Hoe kleed je het in als je wel vervoer en "oppas" wilt bieden, maar niet die extra toegang wilt betalen? Is het redelijk om dit bij ouders terug te vragen? Uiteraard zal ik dan niet eerst het kind meevragen en dan pas aan de ouders zeggen dat het ze geld kost (dan staan ze voor het blok), maar verder ben ik een beetje onzeker hoe ik het moet aanpakken. Eten en drinken regel ik natuurlijk zelf voor iedereen. Zouden jullie het aantal keer dat je kind mee mag beperken als je iedere keer zelf 10 euro toegang moet betalen? Ik bedoel niet dat ik iedere week hetzelfde kind mee wil nemen, maar stel dat een hecht vriendje of vriendinnetje per seizoen 3x mee kan, is dat dan financieel een probleem?
donderdag 9 april 2015 om 09:48
quote:anky schreef op 09 april 2015 @ 09:43:
Overigens is op deze leeftijd 1 keer per week na school met een vriendje spelen al prima, ze hoeven echt niet elke middag af te spreken. Later, als ze ouder zijn regelt het zich meer vanzelf en zullen sommige kinderen veel vaker afspreken (of niet).
De ellende is een beetje dat het afspreken tegenwoordig door ouders actief gefaciliteerd dient te worden, vroeger gingen de kinderen gewoon naar buiten en kwamen ze vanzelf vriendjes tegen.Ik vind dat wel meevallen, in de meeste gevallen spreekt mijn dochter zelf met iemand af en dan speelt ze hier thuis ook gewoon zelf, ik hoef er dan echt niet bovenop te zitten.
Overigens is op deze leeftijd 1 keer per week na school met een vriendje spelen al prima, ze hoeven echt niet elke middag af te spreken. Later, als ze ouder zijn regelt het zich meer vanzelf en zullen sommige kinderen veel vaker afspreken (of niet).
De ellende is een beetje dat het afspreken tegenwoordig door ouders actief gefaciliteerd dient te worden, vroeger gingen de kinderen gewoon naar buiten en kwamen ze vanzelf vriendjes tegen.Ik vind dat wel meevallen, in de meeste gevallen spreekt mijn dochter zelf met iemand af en dan speelt ze hier thuis ook gewoon zelf, ik hoef er dan echt niet bovenop te zitten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 9 april 2015 om 09:59
Het lijkt me heftig om zo te voelen en te denken als jij, to en dan kan ik nog een heel eind met je meevoelen/denken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je energie het grootste gedeelte van de dag weg/op is.
Ook is het dan zuur als mensen vinden dat jouw kind door jouw toedoen beperkt/geremd wordt.
Of het nu waar is of niet: ik zou ook gaan steigeren.
In mijn optiek doe je je stinkende best, te goed je best, waardoor je een averechts effect krijgt, omdat je alles mede door je psychische aandoening krampachtig onder controle wilt houden.
En de ellende met kinderen is, om het leuk te hebben zit er maar één ding op wat echt helpt: loslaten. En laat dat nu juist iets zijn wat jij ontzettend moeilijk vindt.
Sterkte!
Ook is het dan zuur als mensen vinden dat jouw kind door jouw toedoen beperkt/geremd wordt.
Of het nu waar is of niet: ik zou ook gaan steigeren.
In mijn optiek doe je je stinkende best, te goed je best, waardoor je een averechts effect krijgt, omdat je alles mede door je psychische aandoening krampachtig onder controle wilt houden.
En de ellende met kinderen is, om het leuk te hebben zit er maar één ding op wat echt helpt: loslaten. En laat dat nu juist iets zijn wat jij ontzettend moeilijk vindt.
Sterkte!
donderdag 9 april 2015 om 10:11
quote:yette schreef op 09 april 2015 @ 09:37:
Ik heb niet alles gelezen, maar zou zelf vriendelijk bedanken.
Bij een speelafspraak gaat het in mijn ogen om het sociale aspect. Ik geef ze een koekje en limonade en dan verzinnen ze zelf wat ze gaan doen. Met het ene vriendje wordt de buurt afgestruind en ontstaan er hutten in bosjes, met anderen is lego of Minecraft favoriet. En soms vervelen ze zich een tijdje en hangen ze op hun kop op de bank. Ook goed, dat hoort erbij. Je ziet dan dat er uit die verveling en interactie uiteindelijk weer nieuwe plannen ontstaan.
Kortom: ik vind het niet gezond als ouders steevast voor entertainment willen zorgen en ga daar al helemaal niet aan meebetalen.
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.
Ik heb niet alles gelezen, maar zou zelf vriendelijk bedanken.
Bij een speelafspraak gaat het in mijn ogen om het sociale aspect. Ik geef ze een koekje en limonade en dan verzinnen ze zelf wat ze gaan doen. Met het ene vriendje wordt de buurt afgestruind en ontstaan er hutten in bosjes, met anderen is lego of Minecraft favoriet. En soms vervelen ze zich een tijdje en hangen ze op hun kop op de bank. Ook goed, dat hoort erbij. Je ziet dan dat er uit die verveling en interactie uiteindelijk weer nieuwe plannen ontstaan.
Kortom: ik vind het niet gezond als ouders steevast voor entertainment willen zorgen en ga daar al helemaal niet aan meebetalen.
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.
donderdag 9 april 2015 om 10:12
quote:lisaviva schreef op 09 april 2015 @ 09:59:
Het lijkt me heftig om zo te voelen en te denken als jij, to en dan kan ik nog een heel eind met je meevoelen/denken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je energie het grootste gedeelte van de dag weg/op is.
Ook is het dan zuur als mensen vinden dat jouw kind door jouw toedoen beperkt/geremd wordt.
Of het nu waar is of niet: ik zou ook gaan steigeren.
In mijn optiek doe je je stinkende best, te goed je best, waardoor je een averechts effect krijgt, omdat je alles mede door je psychische aandoening krampachtig onder controle wilt houden.
En de ellende met kinderen is, om het leuk te hebben zit er maar één ding op wat echt helpt: loslaten. En laat dat nu juist iets zijn wat jij ontzettend moeilijk vindt.
Sterkte!Bedankt voor je inleving en bemoediging.
Het lijkt me heftig om zo te voelen en te denken als jij, to en dan kan ik nog een heel eind met je meevoelen/denken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je energie het grootste gedeelte van de dag weg/op is.
Ook is het dan zuur als mensen vinden dat jouw kind door jouw toedoen beperkt/geremd wordt.
Of het nu waar is of niet: ik zou ook gaan steigeren.
In mijn optiek doe je je stinkende best, te goed je best, waardoor je een averechts effect krijgt, omdat je alles mede door je psychische aandoening krampachtig onder controle wilt houden.
En de ellende met kinderen is, om het leuk te hebben zit er maar één ding op wat echt helpt: loslaten. En laat dat nu juist iets zijn wat jij ontzettend moeilijk vindt.
Sterkte!Bedankt voor je inleving en bemoediging.
donderdag 9 april 2015 om 10:13
Ik heb niet alles gelezen, maar my two cents...
Dochter (bijna 6) heeft een echte hartsvriendin en daarnaast nog gewone vrienden/vriendinnen. Met die hartsvriendin speelt ze wekelijks meerdere keren. Als moeder van hartsvriendin zoiets zou voorstellen, zou ik meteen 'ja' zeggen en aanbieden mee te betalen. We kennen elkaar, er is sprake van vertrouwen. Waarschijnlijk zal zij dan zeggen: 'meebetalen is niet nodig.' Maar dan heb ik het tenminste aangeboden. In ruil daarvoor kan ik dan weer eens wat terugdoen.
Met de andere vrienden en vriendinnen zou ik er iets terughoudender in zijn. Of ik moet de ouders echt goed kennen.
Dochter (bijna 6) heeft een echte hartsvriendin en daarnaast nog gewone vrienden/vriendinnen. Met die hartsvriendin speelt ze wekelijks meerdere keren. Als moeder van hartsvriendin zoiets zou voorstellen, zou ik meteen 'ja' zeggen en aanbieden mee te betalen. We kennen elkaar, er is sprake van vertrouwen. Waarschijnlijk zal zij dan zeggen: 'meebetalen is niet nodig.' Maar dan heb ik het tenminste aangeboden. In ruil daarvoor kan ik dan weer eens wat terugdoen.
Met de andere vrienden en vriendinnen zou ik er iets terughoudender in zijn. Of ik moet de ouders echt goed kennen.
Les temps sont durs pour les rêveurs...
donderdag 9 april 2015 om 10:18
quote:riannerianne schreef op 09 april 2015 @ 09:11:
[...]
Maar dit gebeurt kennelijk allemaal niet als je man een speeldate met zoon organiseert?
Dus hoe reëel is die angst dan?Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
[...]
Maar dit gebeurt kennelijk allemaal niet als je man een speeldate met zoon organiseert?
Dus hoe reëel is die angst dan?Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
donderdag 9 april 2015 om 10:21
donderdag 9 april 2015 om 10:23
quote:Snoesje666 schreef op 09 april 2015 @ 01:21:
Ik zag je in een ander topic. Je kunt geen drukte verdragen, woont op 64 m2 én hebt een HOND ???
Die combinatie kan ik niet begrijpen....
[...]
Dat is dus gewoon flauw doen. Lekker andere topics afstruinen op zoek naar dingen waarmee je een zogenaamd problematische situatie kan aandikken. We hebben een lieve, goed opgevoede hond waarmee ik onder andere vaak boswandelingen maak als zoon naar school is. Niets mis mee in mijn situatie, en voor een kind alleen maar goed om mee op te groeien. Zoon heeft dan wel geen broertjes en zusjes, maar hij ziet ons wel zorgen voor iets en verantwoordelijkheid nemen, en soms moet hij zich even aanpassen aan de behoeften van de hond (bijvoorbeeld in het weekend soms naar buiten mee het bos in omdat de hond een keer uit moet). Of is het nu ook al slecht voor kinderen om op te groeien met huisdieren en in het bos te komen?
Ik zag je in een ander topic. Je kunt geen drukte verdragen, woont op 64 m2 én hebt een HOND ???
Die combinatie kan ik niet begrijpen....
[...]
Dat is dus gewoon flauw doen. Lekker andere topics afstruinen op zoek naar dingen waarmee je een zogenaamd problematische situatie kan aandikken. We hebben een lieve, goed opgevoede hond waarmee ik onder andere vaak boswandelingen maak als zoon naar school is. Niets mis mee in mijn situatie, en voor een kind alleen maar goed om mee op te groeien. Zoon heeft dan wel geen broertjes en zusjes, maar hij ziet ons wel zorgen voor iets en verantwoordelijkheid nemen, en soms moet hij zich even aanpassen aan de behoeften van de hond (bijvoorbeeld in het weekend soms naar buiten mee het bos in omdat de hond een keer uit moet). Of is het nu ook al slecht voor kinderen om op te groeien met huisdieren en in het bos te komen?
donderdag 9 april 2015 om 10:24
mag ik je meegeven dat speelafspraakjes met kinderen van 4 vaak zeer vermoeiend kunnen verlopen...
Met sommige kinderen klikt het en spelen ze lief op de slaapkamer en sommige kinderen zijn stuiterballen die heel veel energie kosten. Ook voor mij, terwijl ik geen 'label ' heb.
Maar het is in mijn ogen not-done om een kindje uit te nodigen en dan geld te vragen. Of iemand biedt aan zelf te betalen en dan kan je dat aannemen of je betaald.
En voorstellen aan iemand anders dat die een seizoenskaart neemt, kan je doen, maar ik zou het nooit doen op voorstel van een andere moeder.
Met sommige kinderen klikt het en spelen ze lief op de slaapkamer en sommige kinderen zijn stuiterballen die heel veel energie kosten. Ook voor mij, terwijl ik geen 'label ' heb.
Maar het is in mijn ogen not-done om een kindje uit te nodigen en dan geld te vragen. Of iemand biedt aan zelf te betalen en dan kan je dat aannemen of je betaald.
En voorstellen aan iemand anders dat die een seizoenskaart neemt, kan je doen, maar ik zou het nooit doen op voorstel van een andere moeder.
donderdag 9 april 2015 om 10:27
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:23:
[...]
Of is het nu ook al slecht voor kinderen om op te groeien met huisdieren en in het bos te komen?Je weet het leuk te brengen; op zich is er niets mis mee. Maar in jullie omstandigheden snap ik dat mensen zich afvragen waarom dan óók nog een hond.
[...]
Of is het nu ook al slecht voor kinderen om op te groeien met huisdieren en in het bos te komen?Je weet het leuk te brengen; op zich is er niets mis mee. Maar in jullie omstandigheden snap ik dat mensen zich afvragen waarom dan óók nog een hond.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 9 april 2015 om 10:30
Het is zeker niet slecht om met een hond op te groeien, maar het draait allemaal wel érg om jou en je man, jullie hebben letterlijk en figuurlijk nogal wat ruimte nodig en dan is er in dat kleine huis waar te weinig plek is voor speelafspraakjes wél plek voor een hond, dat vind ik ook wel erg apart.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 9 april 2015 om 10:33
quote:annavanandelle schreef op 08 april 2015 @ 23:57:
[...]
Mss lees je er iedere keer overheen to?
Nee ik lees er niet overheen. Je probeert alleen een oplossing aan te dragen voor een probleem dat je zelf verzonnen hebt. Dat heeft niets te maken met het onderwerp waarvoor het topic geopend is.
Bovendien heb ik pagina's terug al uitgelegd dat er niets mis is om als (net) 5 jarige niet meteen op een clubje te gaan. Mijn schoonmoeder vertelde dat er vroeger pas mogelijkheden waren om ergens "op" te gaan vanaf dat kinderen 8 waren. Nu kan je overal steeds jonger terecht, maar niet ieder jong kind vind dat ook leuk. Het KOMT wel... Zoon en ik gaan regelmatig samen naar het zwembad dus hij krijgt al wat ervaring, maar ik doe hem pas op zwemles als hij bereid is om iets van een leraar aan te nemen en mee te doen aan de oefeningen. Hij voelt zich daar nu niet bij op zijn gemak, dus zonde van het geld om te pushen.
Wij doen het op een manier die bij zoon past. In het zwembad kijken we bijvoorbeeld samen een tijdje naar kinderen die zwemles krijgen en dan bespreek ik met hem wat we zien. Er is een sport (soort judo) die sinds kort op school wordt aangeboden, waarvan ik het leuk zou vinden als hij daar misschien op wil als hij 6 is (jonger kan ook nog niet). Ik ken de leraar en heb afgesproken dat we gewoon af en toe mogen binnenlopen om bij zijn lessen aan de kant te zitten kijken. Dat vind zoon wel leuk, en het is een manier om de drempel langzaam te verlagen; het wordt voorspelbaarder wat zo'n clubje nou eigenlijk inhoudt.
[...]
Mss lees je er iedere keer overheen to?
Nee ik lees er niet overheen. Je probeert alleen een oplossing aan te dragen voor een probleem dat je zelf verzonnen hebt. Dat heeft niets te maken met het onderwerp waarvoor het topic geopend is.
Bovendien heb ik pagina's terug al uitgelegd dat er niets mis is om als (net) 5 jarige niet meteen op een clubje te gaan. Mijn schoonmoeder vertelde dat er vroeger pas mogelijkheden waren om ergens "op" te gaan vanaf dat kinderen 8 waren. Nu kan je overal steeds jonger terecht, maar niet ieder jong kind vind dat ook leuk. Het KOMT wel... Zoon en ik gaan regelmatig samen naar het zwembad dus hij krijgt al wat ervaring, maar ik doe hem pas op zwemles als hij bereid is om iets van een leraar aan te nemen en mee te doen aan de oefeningen. Hij voelt zich daar nu niet bij op zijn gemak, dus zonde van het geld om te pushen.
Wij doen het op een manier die bij zoon past. In het zwembad kijken we bijvoorbeeld samen een tijdje naar kinderen die zwemles krijgen en dan bespreek ik met hem wat we zien. Er is een sport (soort judo) die sinds kort op school wordt aangeboden, waarvan ik het leuk zou vinden als hij daar misschien op wil als hij 6 is (jonger kan ook nog niet). Ik ken de leraar en heb afgesproken dat we gewoon af en toe mogen binnenlopen om bij zijn lessen aan de kant te zitten kijken. Dat vind zoon wel leuk, en het is een manier om de drempel langzaam te verlagen; het wordt voorspelbaarder wat zo'n clubje nou eigenlijk inhoudt.
donderdag 9 april 2015 om 10:33
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:11:
[...]
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.
Die bosspeeltuin klinkt super leuk! Een hele goede oplossing.
Ik zou dat voorlopig zou houden en dat pretparkje in je achterhoofd houden voor als je kind in groep 3 zit. Dan zijn ze een stuk ouder en kan er gewoon meer. Ook thuis spelen gaat dan vaak beter trouwens.
[...]
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.
Die bosspeeltuin klinkt super leuk! Een hele goede oplossing.
Ik zou dat voorlopig zou houden en dat pretparkje in je achterhoofd houden voor als je kind in groep 3 zit. Dan zijn ze een stuk ouder en kan er gewoon meer. Ook thuis spelen gaat dan vaak beter trouwens.
Het is zoals het is
donderdag 9 april 2015 om 10:36
donderdag 9 april 2015 om 10:44
quote:Susan schreef op 09 april 2015 @ 10:30:
Het is zeker niet slecht om met een hond op te groeien, maar het draait allemaal wel érg om jou en je man, jullie hebben letterlijk en figuurlijk nogal wat ruimte nodig en dan is er in dat kleine huis waar te weinig plek is voor speelafspraakjes wél plek voor een hond, dat vind ik ook wel erg apart.Tja het is op een forum waanzinnig makkelijk om een eigen vooroordeel te blijven bevestigen door selectief te quoten en dingen in een verkeerd daglicht te plaatsen. Omdat er mensen zijn die laten merken dat ze wel degelijk begrijpen wat ik heb opgeschreven en daar goed inhoudelijk op reageren, ga ik echt niet proberen om dit beeld NOG een keer te weerleggen. Als wil, kan je in al mijn afgelopen posts meer dan genoeg informatie vinden om een totaal andere situatie te schetsen dan wat jij doet. Jij kiest er voor om juist dit beeld neer te zetten. Hoeven we verder niet meer de discussiëren, want dat wil je dus graag blijven bevestigen, wat ik ook zeg.
Het is zeker niet slecht om met een hond op te groeien, maar het draait allemaal wel érg om jou en je man, jullie hebben letterlijk en figuurlijk nogal wat ruimte nodig en dan is er in dat kleine huis waar te weinig plek is voor speelafspraakjes wél plek voor een hond, dat vind ik ook wel erg apart.Tja het is op een forum waanzinnig makkelijk om een eigen vooroordeel te blijven bevestigen door selectief te quoten en dingen in een verkeerd daglicht te plaatsen. Omdat er mensen zijn die laten merken dat ze wel degelijk begrijpen wat ik heb opgeschreven en daar goed inhoudelijk op reageren, ga ik echt niet proberen om dit beeld NOG een keer te weerleggen. Als wil, kan je in al mijn afgelopen posts meer dan genoeg informatie vinden om een totaal andere situatie te schetsen dan wat jij doet. Jij kiest er voor om juist dit beeld neer te zetten. Hoeven we verder niet meer de discussiëren, want dat wil je dus graag blijven bevestigen, wat ik ook zeg.
donderdag 9 april 2015 om 10:54
quote:Susan schreef op 09 april 2015 @ 09:48:
[...]
Ik vind dat wel meevallen, in de meeste gevallen spreekt mijn dochter zelf met iemand af en dan speelt ze hier thuis ook gewoon zelf, ik hoef er dan echt niet bovenop te zitten.Dat bedoelde ik eigenlijk niet zo, ik doelde meer op het feit dat speelafspraken tegenwoordig bewust gemaakt worden en er door de kinderen en ouders onderling ook vergeleken wordt in frequentie. Ik kan me dat van vroeger niet zo herinneren, je ging gewoon naar buiten (of belde aan) en ging spelen.
[...]
Ik vind dat wel meevallen, in de meeste gevallen spreekt mijn dochter zelf met iemand af en dan speelt ze hier thuis ook gewoon zelf, ik hoef er dan echt niet bovenop te zitten.Dat bedoelde ik eigenlijk niet zo, ik doelde meer op het feit dat speelafspraken tegenwoordig bewust gemaakt worden en er door de kinderen en ouders onderling ook vergeleken wordt in frequentie. Ik kan me dat van vroeger niet zo herinneren, je ging gewoon naar buiten (of belde aan) en ging spelen.
donderdag 9 april 2015 om 10:55
quote:blijfgewoonbianca schreef op 09 april 2015 @ 10:27:
[...]
Je weet het leuk te brengen; op zich is er niets mis mee. Maar in jullie omstandigheden snap ik dat mensen zich afvragen waarom dan óók nog een hond.De hond was er eerst. Hij was er VOOR mijn diagnose van asperger, VOOR mijn burn-out, VOORDAT mijn man vastliep op zijn werk, VOOR de geboorte van onze zoon. Ik heb ook gewoon 36 uur gewerkt met een groeiende carrière in de afgelopen 12 jaar dus het was geen rare keus toen we er aan begonnen (man was toen huisman dus hond kreeg voldoende aandacht). de hond is 12 dus hij krijgt zijn laatste goede jaren bij ons. Onze tweede hond is vorig jaar onverwacht overleden. We zijn blij met dit beest en ik ben blij dat mijn zoon er mee opgroeit. Tja; het kost ook energie. Leven kost energie... Een gezin kost energie... Ik ben dankbaar dat ik het meemaak en betaal de tol van op mijn tenen lopen. Als hij dood gaat, komt er waarschijnlijk geen nieuwe hond, hoewel de boswandelingen heel goed voor me zijn.
[...]
Je weet het leuk te brengen; op zich is er niets mis mee. Maar in jullie omstandigheden snap ik dat mensen zich afvragen waarom dan óók nog een hond.De hond was er eerst. Hij was er VOOR mijn diagnose van asperger, VOOR mijn burn-out, VOORDAT mijn man vastliep op zijn werk, VOOR de geboorte van onze zoon. Ik heb ook gewoon 36 uur gewerkt met een groeiende carrière in de afgelopen 12 jaar dus het was geen rare keus toen we er aan begonnen (man was toen huisman dus hond kreeg voldoende aandacht). de hond is 12 dus hij krijgt zijn laatste goede jaren bij ons. Onze tweede hond is vorig jaar onverwacht overleden. We zijn blij met dit beest en ik ben blij dat mijn zoon er mee opgroeit. Tja; het kost ook energie. Leven kost energie... Een gezin kost energie... Ik ben dankbaar dat ik het meemaak en betaal de tol van op mijn tenen lopen. Als hij dood gaat, komt er waarschijnlijk geen nieuwe hond, hoewel de boswandelingen heel goed voor me zijn.
donderdag 9 april 2015 om 10:57
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:18:
[...]
Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
Je zou je zoon ook kunnen leren om de bijzondere beker aan zijn vriendje te gunnen omdat die namelijk te gast is bij jullie.
Net als waar je zegt dat de interactie thuis anders is dan in de speeltuin; je ontneemt je kind zo de mogelijkheid om te leren wat compromissen sluiten is.
Jij gaat dingen uit de weg omdat het te zwaar voor je is maar tegelijkertijd ontneem je je kind situaties waar hij waardevolle lessen van kan leren.
Lijkt me niet echt goed voor de ontwikkeling van je kind.
[...]
Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
Je zou je zoon ook kunnen leren om de bijzondere beker aan zijn vriendje te gunnen omdat die namelijk te gast is bij jullie.
Net als waar je zegt dat de interactie thuis anders is dan in de speeltuin; je ontneemt je kind zo de mogelijkheid om te leren wat compromissen sluiten is.
Jij gaat dingen uit de weg omdat het te zwaar voor je is maar tegelijkertijd ontneem je je kind situaties waar hij waardevolle lessen van kan leren.
Lijkt me niet echt goed voor de ontwikkeling van je kind.
donderdag 9 april 2015 om 11:00
donderdag 9 april 2015 om 11:06
Die bosspeelplaats en dat hutten bouwen klinkt hartstikke leuk. Doe dat gewoon op de woensdagmiddag en bewaar de grote speeltuin voor een speciale keer. Zo een enkele keer tikt die 10 euro niet zo hard aan en best kans dat ouders er geen enkel probleem mee hebben om te betalen, als je het ruim van te voren - zonder kinderen erbij - overlegt.
donderdag 9 april 2015 om 11:08
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:33:
[...]
Nee ik lees er niet overheen. Je probeert alleen een oplossing aan te dragen voor een probleem dat je zelf verzonnen hebt. Dat heeft niets te maken met het onderwerp waarvoor het topic geopend is.
Bovendien heb ik pagina's terug al uitgelegd dat er niets mis is om als (net) 5 jarige niet meteen op een clubje te gaan. Mijn schoonmoeder vertelde dat er vroeger pas mogelijkheden waren om ergens "op" te gaan vanaf dat kinderen 8 waren. Nu kan je overal steeds jonger terecht, maar niet ieder jong kind vind dat ook leuk. Het KOMT wel... Zoon en ik gaan regelmatig samen naar het zwembad dus hij krijgt al wat ervaring, maar ik doe hem pas op zwemles als hij bereid is om iets van een leraar aan te nemen en mee te doen aan de oefeningen. Hij voelt zich daar nu niet bij op zijn gemak, dus zonde van het geld om te pushen.
Wij doen het op een manier die bij zoon past. In het zwembad kijken we bijvoorbeeld samen een tijdje naar kinderen die zwemles krijgen en dan bespreek ik met hem wat we zien. Er is een sport (soort judo) die sinds kort op school wordt aangeboden, waarvan ik het leuk zou vinden als hij daar misschien op wil als hij 6 is (jonger kan ook nog niet). Ik ken de leraar en heb afgesproken dat we gewoon af en toe mogen binnenlopen om bij zijn lessen aan de kant te zitten kijken. Dat vind zoon wel leuk, en het is een manier om de drempel langzaam te verlagen; het wordt voorspelbaarder wat zo'n clubje nou eigenlijk inhoudt.
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). Eerlijk gezegd vind ik zwemles ook echt iets anders dan een sport naar keuze. Hoort er gewoon bij dat je leert zwemmen en daar is wat mij betreft geen discussie over. De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Toch ook jammer voor hem als hij over een paar jaar nog niet mee mag met een zwemfeestje omdat hij als enige geen diploma's heeft. En nog even praktisch: Schrijf wel alvast in, want vaak zijn er lange wachtlijsten.
Ik lees in je posts (nu en ook eerder onder je andere nick) een wel heel afwachtende houding tav zoon. Hij mag soms best even uit zijn comfort zone komen om zijn wereld te vergroten hoor. Door gewoon iets te doen (samen met jullie), leert hij ook dat dingen niet altijd alleen maar eng zijn. Op dit tempo kun je toch gaan zitten wachten tot sint-juttemis tot hij bepaalde dingen durft. Natuurlijk duw je niet eindeloos door met een bang kind, maar door die afwachtendheid volop te faciliteren, wordt hij ook totaal niet gestimuleerd. Maar goed, lijkt me erg lastig als je kind dit gedrag vertoont, terwijl je zelf sociaal ook niet sterk in je schoenen staat. Krijg je daar ondersteuning bij?
Over je voorbeeld met de bekers en het thuis spelen: Kinderen leren juist een heleboel van het niet eens zijn en een compromis te moeten sluiten. Van de beker koop je er 1 bij of je leert je kind gewoon simpelweg dat gasten altijd eerst mogen kiezen. Ik heb het idee dat je behoorlijk sturend bent in contact tussen zoon en vriendjes, maar laat het ze gewoon lekker zelf uitzoeken. Speelafspraakjes zijn soms idd pittig en ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog meer geldt, maar door de situatie dan maar te vermijden wen je er nooit aan.
Wbt de speeltuin; Als er van te voren overlegd wordt tussen ouders (dus voor de kinderen zelf op de hoogte zijn van het plan), zie ik niet in waarom dit niet zou kunnen. 'Goh, wij hebben een seizoenskaart voor speeltuin x en Pietje zou heel graag een keer Jantje mee willen nemen, maar de entree kost wel 10,- en helaas verkeren wij niet in de positie om dit voor Jantje te kunnen betalen. Zouden jullie het goed vinden dat Jantje een keer mee gaat en ik het eten/drinken/vervoer voor rekening neem of liever niet?'. Iemand voor het blok zetten kan natuurlijk niet, maar dat ben je volgens mij ook helemaal niet van plan.
[...]
Nee ik lees er niet overheen. Je probeert alleen een oplossing aan te dragen voor een probleem dat je zelf verzonnen hebt. Dat heeft niets te maken met het onderwerp waarvoor het topic geopend is.
Bovendien heb ik pagina's terug al uitgelegd dat er niets mis is om als (net) 5 jarige niet meteen op een clubje te gaan. Mijn schoonmoeder vertelde dat er vroeger pas mogelijkheden waren om ergens "op" te gaan vanaf dat kinderen 8 waren. Nu kan je overal steeds jonger terecht, maar niet ieder jong kind vind dat ook leuk. Het KOMT wel... Zoon en ik gaan regelmatig samen naar het zwembad dus hij krijgt al wat ervaring, maar ik doe hem pas op zwemles als hij bereid is om iets van een leraar aan te nemen en mee te doen aan de oefeningen. Hij voelt zich daar nu niet bij op zijn gemak, dus zonde van het geld om te pushen.
Wij doen het op een manier die bij zoon past. In het zwembad kijken we bijvoorbeeld samen een tijdje naar kinderen die zwemles krijgen en dan bespreek ik met hem wat we zien. Er is een sport (soort judo) die sinds kort op school wordt aangeboden, waarvan ik het leuk zou vinden als hij daar misschien op wil als hij 6 is (jonger kan ook nog niet). Ik ken de leraar en heb afgesproken dat we gewoon af en toe mogen binnenlopen om bij zijn lessen aan de kant te zitten kijken. Dat vind zoon wel leuk, en het is een manier om de drempel langzaam te verlagen; het wordt voorspelbaarder wat zo'n clubje nou eigenlijk inhoudt.
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). Eerlijk gezegd vind ik zwemles ook echt iets anders dan een sport naar keuze. Hoort er gewoon bij dat je leert zwemmen en daar is wat mij betreft geen discussie over. De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Toch ook jammer voor hem als hij over een paar jaar nog niet mee mag met een zwemfeestje omdat hij als enige geen diploma's heeft. En nog even praktisch: Schrijf wel alvast in, want vaak zijn er lange wachtlijsten.
Ik lees in je posts (nu en ook eerder onder je andere nick) een wel heel afwachtende houding tav zoon. Hij mag soms best even uit zijn comfort zone komen om zijn wereld te vergroten hoor. Door gewoon iets te doen (samen met jullie), leert hij ook dat dingen niet altijd alleen maar eng zijn. Op dit tempo kun je toch gaan zitten wachten tot sint-juttemis tot hij bepaalde dingen durft. Natuurlijk duw je niet eindeloos door met een bang kind, maar door die afwachtendheid volop te faciliteren, wordt hij ook totaal niet gestimuleerd. Maar goed, lijkt me erg lastig als je kind dit gedrag vertoont, terwijl je zelf sociaal ook niet sterk in je schoenen staat. Krijg je daar ondersteuning bij?
Over je voorbeeld met de bekers en het thuis spelen: Kinderen leren juist een heleboel van het niet eens zijn en een compromis te moeten sluiten. Van de beker koop je er 1 bij of je leert je kind gewoon simpelweg dat gasten altijd eerst mogen kiezen. Ik heb het idee dat je behoorlijk sturend bent in contact tussen zoon en vriendjes, maar laat het ze gewoon lekker zelf uitzoeken. Speelafspraakjes zijn soms idd pittig en ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog meer geldt, maar door de situatie dan maar te vermijden wen je er nooit aan.
Wbt de speeltuin; Als er van te voren overlegd wordt tussen ouders (dus voor de kinderen zelf op de hoogte zijn van het plan), zie ik niet in waarom dit niet zou kunnen. 'Goh, wij hebben een seizoenskaart voor speeltuin x en Pietje zou heel graag een keer Jantje mee willen nemen, maar de entree kost wel 10,- en helaas verkeren wij niet in de positie om dit voor Jantje te kunnen betalen. Zouden jullie het goed vinden dat Jantje een keer mee gaat en ik het eten/drinken/vervoer voor rekening neem of liever niet?'. Iemand voor het blok zetten kan natuurlijk niet, maar dat ben je volgens mij ook helemaal niet van plan.
donderdag 9 april 2015 om 11:21
quote:Tmaar schreef op 09 april 2015 @ 11:08:
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). Eerlijk gezegd vind ik zwemles ook echt iets anders dan een sport naar keuze. Hoort er gewoon bij dat je leert zwemmen en daar is wat mij betreft geen discussie over. De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Toch ook jammer voor hem als hij over een paar jaar nog niet mee mag met een zwemfeestje omdat hij als enige geen diploma's heeft. En nog even praktisch: Schrijf wel alvast in, want vaak zijn er lange wachtlijsten.
Volgens mij mag je bij de meeste zwembaden nog niet met net vier beginnen en is vier jaar en zes maanden wel echt het minimum, volgens mij kiezen heel veel ouders dan toch wel voor wachten tot ze vijf zijn, althans, de ouders die ik ken. Het valt mij wel op dat kinderen die iets ouder zijn als ze starten wel sneller gaan, inderdaad door kracht, maar ook omdat ze de kou van het wedstrijdbad wat beter kunnen opvangen en minder verstijven.
Maar ik zou inderdaad ook niet té lang wachten. Ik kan me voorstellen dat je ervoor kiest om ergens tussen de vijf en zes jaar te beginnen, maar als kinderen nog wat ouder zijn, een jaar of zeven, dan zijn er allerlei andere leuke clubjes waar ze bij kunnen en het is dan zonde als daar geen tijd of geen geld voor is omdat ze al naar zwemles moeten. Daarbij inderdaad die zwemfeestjes. Daarom hebben wij er toch ook bewust voor gekozen om er jong mee te starten.
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). Eerlijk gezegd vind ik zwemles ook echt iets anders dan een sport naar keuze. Hoort er gewoon bij dat je leert zwemmen en daar is wat mij betreft geen discussie over. De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Toch ook jammer voor hem als hij over een paar jaar nog niet mee mag met een zwemfeestje omdat hij als enige geen diploma's heeft. En nog even praktisch: Schrijf wel alvast in, want vaak zijn er lange wachtlijsten.
Volgens mij mag je bij de meeste zwembaden nog niet met net vier beginnen en is vier jaar en zes maanden wel echt het minimum, volgens mij kiezen heel veel ouders dan toch wel voor wachten tot ze vijf zijn, althans, de ouders die ik ken. Het valt mij wel op dat kinderen die iets ouder zijn als ze starten wel sneller gaan, inderdaad door kracht, maar ook omdat ze de kou van het wedstrijdbad wat beter kunnen opvangen en minder verstijven.
Maar ik zou inderdaad ook niet té lang wachten. Ik kan me voorstellen dat je ervoor kiest om ergens tussen de vijf en zes jaar te beginnen, maar als kinderen nog wat ouder zijn, een jaar of zeven, dan zijn er allerlei andere leuke clubjes waar ze bij kunnen en het is dan zonde als daar geen tijd of geen geld voor is omdat ze al naar zwemles moeten. Daarbij inderdaad die zwemfeestjes. Daarom hebben wij er toch ook bewust voor gekozen om er jong mee te starten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
