ADD / ADHD.....

Ik heb even snel over alles heen gelezen... Hihi, kom ik meteen op alles snel willen doen. Ook voor herkenbaar, wil ook alles zo efficiënt mogelijk doen. Dus terwijl het water opstaat voor de thee, ondertussen alvast iets anders doen. En afwassen terwijl ik aan het koken ben. En nog 100 andere dingen, want doe het bij alles eigenlijk Het is gewoon altijd alles of niets...

Vind ook vaak dat anderen langzaam gaan, vooral in vergaderingen ofzo... Ik heb aan 2 zinnen genoeg, weet dan al hoe het ervoor staat en waar we heen gaan, maar er zijn altijd mensen die het niet volgen/ snappen/ ergens eindeloos over doorgaan. Tja en dan haak ik af... (maar kan dat heel goed verbergen door aan het einde weer in te stappen, doordat ik die 2 zinnen heb meegekregen weet ik genoeg en kan ik gewoon weer inhaken )



Ik heb het trouwens niet echt met seks, ben er dol op haha en wil meestal vaker dan mijn vriend... Ik denk dat ik opzich wel af en toe afgeleid ben, en ben ook niet van de urenlange seks, maar dat zijn allemaal geen problemen. Ik heb het juist heel erg nodig, omdat ik daar een groot gedeelte van mijn intimiteit met vriendlief vandaan haal. Voor mij was het een eye-opener toen ik ooit las dat adhd'ers vaak moeite hebben met intimiteit, ergens heb ik dat ook, maar volgens mij 'compenseer' ik dit met mijn vriend dmv seks (en knuffels). Lichamelijke intimiteit compenseert dus een beetje de geestelijke intimiteit ofzo.



Ik heb geen kinderen, maar toen ik net de diagnose had en niet zo goed in mijn vel zat, ging ik ook wel twijfelen of ik het wel zou kunnen... Ik met adhd, en dan een kind die miss ook adhd zou krijgen opvoeden? Ik die al zoveel moeite heeft om het leven voor elkaar te krijgen met werk/ huishouden/ sociale contacten... Hoe zou ik dat gaan doen met ook nog een kind om voor te zorgen?

Nu kan ik dat wel een beetje relativeren, ik ben niet voor niks pedagoog, heb notabene gestudeerd om kinderen op te voeden en heb kinderen/ jongeren begeleidt die echt veel moeilijker zijn dan kinderen met adhd. Dus geloof nu dat het wel los loopt en dat ik ondanks mijn adhd genoeg kwaliteiten heb om dit te kunnen doen.



(volgens mij waren dit de belangrijkste onderwerpen, heb helaas niet de rust om alles goed door te lezen en te reageren)

Zo is het, Halve Maan. Van de kwaliteiten t.a.v. kids.

Mijn vriend is zo lief met zijn meissie. Als je dat ziet, dan smelt je gewoon.

Waar hij het moeilijk mee heeft is haar wekken, wassen, broodje geven. De organisatie dus. Hij is nu met haar op zwemles, maar ik zal me erbij moeten neerleggen dat ik hem daarbij moet ondersteunen.

En het feit dat hij veel ruimte voor zichzelf nodig heeft, had ik niet ingeschat van tevoren.

Ik ben zelf van de rust, reinheid en regelmaat. Hij vindt het niet meer zo'n fijne eigenschap, maar ik denk dat hij toch daarvoor is gevallen ooit.

Ik heb meer 'last' van mijn - waarschijnlijke - ADHD sinds ik mijn kinderen heb. Oudste is bijna 5, jongste 3,5. Dat komt denk ik omdat ik nu minder kan freewheelen en meer 'moeten' in mijn leven gekregen heb.

Waar ik inzake de kinderen tegenaan loop, d.w.z. wat me aan mijzelf irriteert, is dat ik me voorneem foto-albums voor ze samen te stellen en mijn notitieboek voor ze goed zal bijhouden. En dat komt er niet van.

Gelukkig lukt het me wel ze op tijd op school en speelzaal te krijgen; bij mij is een ander niet de dupe laten worden een heel grote stok achter de deur.

En wat ik héél naar vind, is dat ik vaak toch liever rustig een boek zou lezen of aan de pc zit dan dat ik spelletjes met ze doe of knutsel of wat dan ook. Nu is dat nooit echt een probleem want ze vermaken zich heel goed goed, alleen en met elkaar, maar toch knaagt dat aan me en vind ik het ergens niet normaal. Dat relativeer ik dan ook wel weer, want ik vind andere dingen weer heel leuk om met de kinderen te doen, maar toch... het voelt dan zo enorm egocentrisch.



Een tijdje terug hebben we het in dit topic dacht ik ook al eens over seks gehad, of was dat in een ander topic, dat kort gelopen heeft, zou ook kunnen.

Voor mij hoeft seks ook niet lang te duren, want juist dán gaan mijn gedachten op de loop en op een of andere manier vind ik dat naar. Ik denk omdat ik dan associaties krijg met piekeren als kind en daardoor niet kunnen slapen. Ik probeer mijn gedachten dan te focussen op mijn lichaam en seksuele beelden voor me te zien maar dat lukt niet altijd.

Ik heb nooit echt een sterke seksuele moraal gehad, dat heeft me weleens verbaasd. Ik ben mijn man trouw, heb al acht jaar geen seks met een ander gehad (sinds wij een serieuze relatie aangingen) en mis het totaal niet. Maar vóór mijn man had ik hele wilde jaren, terwijl mijn ouders me toch opgevoed hebben met het idee dat je alleen vrijt met iemand van wie je houdt. Dat heb ik nooit nodig gevonden.

Eigenlijk heb ik nogal een ambivalente houding t.o.v. seksualiteit. Ik dacht er straks nog aan, dat ik me echt moet gaan informeren over seksuele opvoeding aan mijn kinderen want ik heb er weinig zinnigs over te zeggen geloof ik!



Mij daagde het gisteren trouwens opeens: ik zou me moeten specialiseren, als diëtist, in ADHD en voeding! Dat staat nog in de kinderschoenen. Kan er iets toepasselijkers op mijn pad komen?

xx lisa.

Goedemorgen hebben jullie een beetje lekker geslapen?

Ik vanacht wel, sliep een vriendin bij mij dus dan slaap ik wel goed. Heb zo moeite met alleen slapen, komt ook door de angststoornis, maar de meeste gekke dingen spoken dan door me hoofd. Van als ik nu dood ga wie vind me dan, en wie geeft me katten dan eten dan gaan zij ook dood. Echt zo stom. Ik weet dat het niet realistisch is, maar aan de andere kant het kan wel. Maar ja dat zit hem ook in de angst. Maar ben in behandeling hoor, werk echt wel keihard aan mezelf.



Ik heb dat ook met sex, dat ik denk van schiet maar op, geen tijden voorspel. Ben meer van het vluggertje. Grappig, had niet gedacht dat dat ook uit de adhd kan komen.



Lisa dat zou wel gaaf zijn als je je daarin kan specialiseren! Heb je daar ook meer kennis voor nodig dan, opleidingen? Cursussen?



Lalotte, wat lief dat je zoon voor je heeft gestreken. Heeft hij ook adhd? Hoe ziet dat in je gezin eruit? jij hebt het en wie nog meer? Knap dat je aan het werk bent om meer structuur te krijgen, ik weet hoe moeilijk dat is.



Halvemaan ja dat herken ik ook echt zo, dat met vergaderingen of bijeenkomsten. Het duurt allemaal zo lang voor ze to the point komen, ook dat mensen echt heel lang over 1 iets kunnen hebben, dat lukt mij echt niet.



Wie heeft er wat tips voor me om te studeren?

Ben "weer" begonnen met een studie maar vind het zo moeilijk om echt te studeren, ben na 5 sec al afgeleid, echt zo vervelend en dan krijg ik een hekel aan mezelf van zie ik kan het niet enz. Dus niet echt effectief.





Fijne dag!



Liefs,

Ellen

Goodmeurning,



euh, heb alles doorgelezen en dat gaat in een heel snel tempo, waardoor ik nu even niet meer weet waar ik op wil reageren.

Kennen jullie dat, dat als je (hier) bijv. leest, je soms van onder naar boven gaat of ergens middenin begint en dan terug naar het begin? Vind dat zo vermoeiend, doe ik met alles. Lezen jullie ook zo enorm snel, ik lees een boek in 1 avond uit.



Mijn zoon van 9 heeft ook ADHD en sinds ik een kind heb, is het leven een stuk complexer geworden. Nu snap ik waarom, haha. Het vergt enorm veel van je qua organiseren, al die afsrpaken waar je aan moet denken. Je moet dan ineens de regie gaan voeren voor een ander mens dan alleen voor jezelf. En dat in combinatie met een partner, huishouden, werk...

ik moet toegeven dat ik het enorm vermoeiend vind om al die rollen te "spelen". Dat schakelen, dat lukt niet zo goed. Ik heb ook veel ruimte en tijd voor mezelf nodig, raak snel overprikkeld, maar zoon is enorm druk en aanwezig. Dus dat is al snel teveel voor mij waardoor ik mezelf wil terugtrekken. Vind dat ook egoistisch van mezelf, maar daarentegen ben ik wel die creatieve, gekke en hippe moeder. Bij mij kan veel, en we snappen elkaar. Zoon is erg slim en omdat ik zelf ook van discussieren hou, kunnen we dat mooi in elkaar vinden. Ik ben ook bang dat ik hem tekort doe, maar ik weet dat hij erg blij is om mij als moeder te hebben (zijn ze allemaal, maar toch..).

Dan ben ik maar niet de perfecte huisvrouw, of vergeet ik soms schooldingen, maar ik denk dat ik wel net dat kan bieden waar mijn zoon zo'n behoefte aan heeft; buiten die kaders denken en doen. En dat zal voor jullie ook gelden, ik hoorde dat in die groep ook terug.

En trouwens; je kind vindt het veeel leuker als je samen iets leuks doet dan dat je huiskamer altijd zo netjes is.



Compu; ik heb een vriend die zoals jij is en dat heb ik echt nodig. Ik ben al zo onrustig, zo druk in mijn hoofd en zo chaotisch in de praktische zaken. Onthou dat alles wat hij doet, met de beste bedoelingen doet maar soms vergt dat enorm veel energie. Dan is de koek even op en lukt het gewoon niet meer, en geloof me, daar zit hij zelf ook mee.

Zo zal hij zich misschien regelmatig willen terugtrekken, of in drukke gezelschappen ertussenuit sneaken (verjaardagen, feestjes etc). Dat is niet omdat hij asociaal is of het niet leuk vindt, maar het wordt dan teveel. Dat geldt ook voor de 1 op 1 contacten; als je het heel druk hebt gehad, kun je er even niemand bij hebben, ook je partner. Kun je als een afwijzing zien (heeft mijn vriend last van..), maar is zo niet bedoeld. Hoe leuk, lief jij ook bent, je neemt dan teveel van de ruimte in beslag. Dat hij naar zwemles gaat is heel prettig, veel vaders doen daar niet aan. Hij zal ongetwijfeld eens te laat komen, of het vergeten, haha. Zie jezelf maar als zijn peroonlijke organizer. En zo zal hij jou weer aanvullen op bep vlakken.

Omdat ADHD-ers ontzettend veel nadenken, piekeren en altijd die onrust hebben, is lichamelijk of creatief bezig zijn heel goed.

Eens even NIET bezig zijn met dat kopje, even niet alle info opslurpen die je maar kunt vinden. Want dat zorgt voor meer chaos. Dus ik weet niet of hij al zoiets doet, maar misschien leuk om voor te stellen?



Voorspel? Duurt te lang, ik word dan ongeduldig en wil meteen naar de "kern". Vergaderingen, pfff. Dat eindeloze herkauwen, raak de draad kwijt en word onrustig van zo lang stilzitten.

Lisa, leuk idee! Jij bent ervaringsdeskundige én beheerst de theorie, dus ideale combinatie. Je zult vast al veel ideeen hebben, nu nog de uitvoering



Ellen, ik ken dat wel, dat slecht slapen. Ik geloof dat de meesten pas laat gaan slapen en het duurt lang voordat je echt slaapt. Ben ook heel vaak al in bed bezig met mijn werk, bang om dingen te vergeten. Of nadenken over afspraken die ik nog heb.

Ik heb het heel vaak dat ik hele gesprekken in mezelf voer. Dan weet ik dat er een gesprek aan zit te komen en in gedachten heb ik die hele discussie al gevoerd. Meerdere keren, en telkens verloopt hij anders. Kan het dan niet loslaten.

Maak me er ook enorm druk over, maak het groter dan het is en het valt altijd mee. Ik ben bang om de controle te verliezen dus loslaten ken ik niet.

@ Julus,



Ik begin meestal achter in een tijdschrift en ga dan van achter naar voren. Eigenlijk heel raar, want dan kan ik ook van voor naar achter lezen natuurlijk. Haha.



Boeken lees ik ook in 1 avond uit. Ik kan ze eerlijk gezegd ook niet wegleggen. Vaak resulteert dat in dat ik de volgende dag mijn bed niet uit kan komen. Ook lees ik alles wat los en vast zit. Ik vind alles interessant.



Ik heb een schat van een man. Hij ruimt in 1 avond op waar ik al de hele week mee bezig ben.



Hebben jullie ervaring met neurofeedback? Daar leer je concentreren geloof ik.



Heeft iemand ervaring met zwanger zijn en verergering van de klachten? Ik word echt gek op dit moment. Eén grote warboel en dat was echt niet zo erg voor mijn zwangerschap.

Trouwens ik herken het ook dat andere mensen altijd zo langzaam zijn. Moet zeggen dat dat ook wel irritatie bij de tegenpartij oplevert want die voelt zich opgejaagd omdat ik het idee heb allang te weten waar ze naar toe willen.

En ik ben ook zo efficiënt. Ik wil geen tijd verliezen, maar ondertussen doe ik het wel. Ik kom altijd te laat omdat ik nog ff snel wat wilde doen om geen tijd te verliezen (en wat dan weer uitloopt).

Ik vind het opvallen van jullie dat jullie zo goed over jezelf weten waar je sterke kant ligt. En ook wat je minder goed aan jezelf vindt.



Julus, bedankt voor de uitleg over het afzonderen. Ik kan me er ergens goed in verplaatsen, want ik ben zelf gauw overprikkeld.

Ik probeer alleen zelf om zoiets te vermijden en de energie te verdelen. En dan vind ik het moeilijk voor te stellen dat hij zoveel energie aan iets besteed.

Hij heeft een creatief vak en doet soms (onbetaalde) klussen voor bekenden. Maar daar werkt hij dagenlang aan tot diep in de nacht. En daarnaast gewoon werken pfff.

Tot een paar weken geleden stond ik dan te prediken hoe onverstandig dat is.

Goed dat je me voorbereid op het vergeten van het zwemmen, daar zou wel eens ruzie uit kunnen voortkomen b.v. haha.



Wat ik ook zo herken in jullie verhalen is van anderen vinden dat ze te traag werken. Elke dag hoor ik de ongezouten kritiek op zijn collega's over het tempo!

quote:Ellenw25 schreef op 22 augustus 2008 @ 08:36:

Goedemorgen hebben jullie een beetje lekker geslapen?

Via mijn werk had ik een ontspannings-cd meegrekegen om eens te testen. Braaf op mijn mp3speler geknald en gisteravond op tijd in bed.

Jemigdepemig wat is dat moeilijk. Muziek op de achtergrond en een vrouwenstem die je héél rustig verteld welke spiergroep je moet aanspannen en ontspannen.

Resultaat binnen vijf minuten in mijn hoofd:

- Mens schiet eens op

- Welke spieren mag ik nu?

- Ik stuiter, ga nou doohoor.

- Mag ik nu weer iets doen????

- Mag ik wel aan mijn neus krabbelen, het jeukt?????

- Mag ik, mag ik???

Niet echt ontspannen zeg maar. Máár het is me twee keer het hele geval afluisteren gelukt om mijn hoofd leger te krijgen en braaf te luisteren. En vanavond ga ik het nog eens proberen.

Op het werk al wel gezegd dat het allemaal niet meevalt.Lolotte, wat lief dat je zoon voor je heeft gestreken. Heeft hij ook adhd? Hoe ziet dat in je gezin eruit? jij hebt het en wie nog meer? Knap dat je aan het werk bent om meer structuur te krijgen, ik weet hoe moeilijk dat is.

Zoon (19) en vader zijn de enige die zeggen normaal te zijn , dus ook niet laten testen. Maar of ze het hebben of niet, ze hebben wel bepaalde zéér herkenbare trekjes. Zoon kan ontzettend lief zijn, maar vooral als hij iets nodig heeft. Nu had hij geld nodig om een weekendje naar zijn vriendin te kunnen. Verklaard een hoop hè.

Na hem komt dochter van 17, ras ADHD'er. Zij lijkt enorm op mij en ik kan vaak alleen maar lachen om de gekkigheid van haar. Al haalt ze ook streken uit waar je als moeder net even minder blij mee bent. Dan een zoon van 14, die volop pubert en zijn concerta nogal eens vergeet. Naast ADHD heeft hij ook Asperger. JOngste is nog weer een slag anders, welke stoornis hij naast de ADHD heeft moet nog uitgezocht worden. Hij is verbaal sterk, maar performaal (handelingen verrichten) is een heel stuk minder.

Om een kort verhaal lang te maken is het hier dus chaotisch, maar zeker niet rampzalig. En ondanks alle onrust die het (soms) met zich meebrengt is het hier vooral gezellig en leuk.



Wie heeft er wat tips voor me om te studeren?

Ben "weer" begonnen met een studie maar vind het zo moeilijk om echt te studeren, ben na 5 sec al afgeleid, echt zo vervelend en dan krijg ik een hekel aan mezelf van zie ik kan het niet enz. Dus niet echt effectief.

Tips:

- Zorg dat je een rustige ruimte hebt om te studeren.

- Probeer zoveel mogelijk prikkels van buitenaf te voorkomen.

- Als je wel graag muziek aan hebt, vooral doen.

- Zet een kookwekker op een voor jou haalbare tijd.

Een kwartier, half uur en bouw dit langzaam uit tot hooguit een uur.

-Las pauzes in, als de wekker gaat even iets voor jezelf. Zet ook dan de wekken!



Lukt het niet de eerste keer, maak jezelf dan geen verwijten. Het zal niet altijd lukken. Probeer wél door te zetten. Want een keer in de fout zegt niet dat je altijd de fout ingaat.

Lukt het wel, maak jezelf een complimentje, beloon jezelf!

quote:Julus schreef op 22 augustus 2008 @ 10:40:

Dat schakelen, dat lukt niet zo goed. Ik heb ook veel ruimte en tijd voor mezelf nodig, raak snel overprikkeld, maar zoon is enorm druk en aanwezig. Dus dat is al snel teveel voor mij waardoor ik mezelf wil terugtrekken. Vind dat ook egoistisch van mezelf, maar daarentegen ben ik wel die creatieve, gekke en hippe moeder. Bij mij kan veel, en we snappen elkaar. Zoon is erg slim en omdat ik zelf ook van discussieren hou, kunnen we dat mooi in elkaar vinden. Ik ben ook bang dat ik hem tekort doe, maar ik weet dat hij erg blij is om mij als moeder te hebben (zijn ze allemaal, maar toch..).

Dan ben ik maar niet de perfecte huisvrouw, of vergeet ik soms schooldingen, maar ik denk dat ik wel net dat kan bieden waar mijn zoon zo'n behoefte aan heeft; buiten die kaders denken en doen. En dat zal voor jullie ook gelden, ik hoorde dat in die groep ook terug.

En trouwens; je kind vindt het veeel leuker als je samen iets leuks doet dan dat je huiskamer altijd zo netjes is.

Jemig, alsof ik mezelf hoor en zie. Ja, ik schakel ook moeilijk van rol naar rol. En het compliment leuke, creatieve, hippe, moeder krijg ik dan ook van mijn kids en hun vrienden. Vooral de vrienden van de oudste twee vinden me leuk, want ik doe niet moeilijk, je kunt met me praten en als er lol getrapt wordt doe ik even hard of harder mee. (Ik heb wel grenzen, dus hoef ik me nergens voor te schamen achteraf)

Wat ik soms moeilijk vind is dat men van mij absoluut niet zou verwachten dat er iets aan de hand zou kunnen zijn. Van buiten lijk ik zo rustig en "Composed" (weet het even niet in het NL). Maar ondertussen draait mijn hoofd overuren.

Maar als ik dan genoeg heb van de situatie kan ik ook ineens heel baldadig worden en gaan zuchten en friemelen. an me vaak ook beter concentreren als ik naar iets anders kijk dan naar de spreker (zolang het maar geen tekst is, die ga ik lezen en dan hoor ik helemaal niets meer, of iets wat tot de verbeelding speelt en waar ik op door ga denken).



Zaten vandaag in een soort vergadering waarbij mijn collega met een plasticje zat te spelen. Werd er helemaal gek van en heb hem gewoon afgenomen en weggegooid. Hehehe, lekker gemeen. Toen begon hij met zijn pen te spelen, maar die legde hij al heel snel voor mij neer. Toen had hij niets mee om mee te spelen... Zenuwpees (en ondertussen zat ik als een gek met m'n voet te wiebelen, maar dat ziet verder niemand).



Vandaag besproken dat we eens na moesten gaan denken over onze functie invulling. Wat doen we graag, waar zijn we goed in, wat zouden we meer willen doen en waar willen we op verbeteren. Dus wat mijn coach zei: Pas je omgeving eens aan in plaats van jezelf, was niet eens zo'n gek idee. Ben wel heel blij met mijn manager!!!

Wat 'leuk' om te lezen over het opvoeden van kinderen, het zijn juist de dingen die jullie noemen waar ik ook tegen aan denk te gaan lopen. Maar goed om te lezen dat het in weze geen verschil maakt!



(grrr ik ben tegelijkertijd aan het msnen en de rest allemaal alweer kwijt... ik laat het dus maar even hierbij )

Haha biebeltje, oh die dingen in vergaderingen! Ik heb daar ook heel veel last van, mensen zien in principe ook niet snel aan mij dat ik adhd heb, maar krijg in de vergadering vaak op mijn donder, terwijl ik me dan weer stoor aan anderen die mij dus afleiden (of de lamp die zoemt, of iets dat buiten kleppert, of het roeren in een koffiekopje, of.... enz)

Ik heb een collega die ook nogal afleidingsgevoelig is en wij mogen niet meer naast elkaar zitten Voelde me net weer op school, maar het is wel terecht hoor.

Ik kan soms trouwens ook helemaal de plank misslaan in sociale situaties, ook dus in vergaderingen. Wij vergaderen met een klein clubje, redelijk informeel, er wordt aan de vergadertafel ook gegeten bvb en regelmatig rookpauzes en afdwalingen. En laatst had ik een keer toch honger, maar vergeten iets mee te nemen. Heb ik een kwartier nagedacht of ik in de keuken (zit ernaast, open deur) ff snel een boterham ging pakken, maar kon niet inschatten of dat wel of niet zou kunnen. Toen we bij een onderwerp kwamen wat voor mij niet interessant was en ik niks bij had in te brengen, heb ik de honger laten winnen en ben een boterham gaan smeren. Oef en ik heb achteraf redelijk op mijn lazer gehad, omdat ik dus anderen stoorde, onrust veroorzaakte zegmaar. Mhhh en dan valt bij mij ook het kwartje dat het natuurlijk super logisch is dat je zoiets niet doet in een vergadering... Maar op het moment zelf kan ik het echt niet inschatten...



Oja en wat ik ook nog wilde droppen hier. Vanmorgen had ik een mini-ruzie met vriendlief, die bijna opgelost was, maar toen weer erger werd om vriendlief zich er blijkbaar aan irriteert dat ik altijd op alles wat hij zegt "ja maar..." zeg en dan of mezelf verdedig, of hem iets terug verwijt. Kan wel kloppen, en is ook niet goed natuurlijk, maar ik heb zelf het gevoel dat dit ook door mijn adhd komt, dat ik móet reageren op wat hij zegt.

Maar vriendlief is nogal van mening dat adhd (en ook autisme, enz) vaak als excuus wordt gebruikt en is daar bij mij ook nogal fel op. En dus wil ik hem enerzijds wel uitleggen dat ik dus oa zo doe door mijn adhd, maar anderzijds durf ik dat niet, omdat ik bang ben dat hij dat dus alleen maar als excuus ziet. Terwijl ik het niet als excuus zie, maar gewoon als uitleg, zodat hij mij wat beter begrijpt.

Hij zou ook deze vakantie het boek 'je bent er een of je kent er een' lezen en had ook nog wat uitgeprint over adhd, maar dat doet hij dan niet. En ik irriteer me daar best wel aan. Natuurlijk besta ik uit meer dan alleen adhd, maar ik vind het juist wel belangrijk dat hij het leest, zodat hij sommige dingen wat beter leert begrijpen. Maarja, hoe pak ik dat dan weer aan zonder dat het bekvechten wordt. Als ik zeg 'ik vind het jammer dat je daar geen tijd voor hebt vrijgemaakt in je vakantie' dan klinkt het aanvallend en schiet hij geheid in de verdediging...



Hoe gaan jullie hiermee om? Weten jullie partners veel van adhd? Hebben zij zich hierin verdiept?

Vriendlief lijkt het allemaal een beetje weg te zetten, het is echt geen onderwerp van gesprek, hoogstens als hij er grapjes over maakt (als ik zeg dat ik mijn medicatie vergeten ben in te nemen, gaat hij op een grappige manier alvast zinspelen op dat we dan wrs ruzie krijgen... mhhh wat meestal ook zo is. En laat ik nou net vandaag mijn medicijnen vergeten zijn bedenk ik me nu)

test

Ik kan helaas niet snel een boek lezen. Ja, puur informatief wel, als ik kan hyperfocussen pik ik er precies uit wat belangrijk is en gaat het rap, tijd terug las ik in een kwartier een boek door op een opvoedmarkt.

Maar literatuur lezen... dan sta ik echt in een heel andere modus, zeg maar. Dan lees ik op spreeksnelheid en dat schiet dus niet bepaald op. Tegenwoordig dwaal ik ook nog eens nogal snel af. Ik ben nu al twee maanden bezig in Kapitein Corelli's Mandoline, prachtig boek, en ik ben op pagina 130 inmiddels... Het is wel zo dat ik bijna alleen 's avonds in bed lees en dan ben ik natuurlijk moe, kom dan vaak niet verder dan een of twee bladzijden.

Eind volgende maand ga ik een week in mijn eentje naar Italië en dán zal het wel uitkomen, haha. Ik heb bij de bieb ook boeken gereserveerd over ADHD, ga ik morgen ophalen.

xx lisa.

Halve maan, mijn man vond en vindt ook dat ADHD niet als excuus gebruikt mag worden. Net als jouw vriend vertikte hij het om zich er echt in te verdiepen. De boeken die ik heb liggen heeft hij nog niet gelezen en dat met zowat een heel ADHDgezin.

Maar doordat ik vanuit de groepen die ik bezocht steeds huiswerk had, met dingen kwam en bezig ben met veranderen is dat bij hem stukje bij beetje aan het komen.

Dat wil niet zeggen dat we nooit ruzietjes of knallende bonje meer hebben.

Vanmiddag was ik nog behoorlijk boos op hem. Na mijn werk ben ik even voor de gezelligheid langs zijn bedrijf gegaan. En na de begroeting maakte hij op een voor mij onprettige manier een aantal opmerkingen over de kleding die ik aan had. Dan gaat het er bij mij al helemaal niet meer om dat hij iets van mijn kleding viindt, maar juist de manier waarop hij dat doet.

Ook ik had, soms heb ik het nog wel, dat ik altijd in de verdediging schoot naar hem. Zo van maar....

Of juist in de tegenaanval en dan volop in de verwijten schieten, soms dingen die allang verleden tijd zijn of die er totaal niets mee te maken hadden.

Op de G-training, die ik onwijs pittig vond, maar ook in de vrouwengroep heb ik beter leren communiseren. In het begin lukte dat echt niet altijd, maar dan pakte ik gewoon mijn werkboekje erbij.

Laatst hebben we zo een heel diepgaand gesprek gehad in de slaapkamer. Ik met het boekje erbij, omdat ik daarin kon kijken als ik de draad kwijt raakte over wat ik precies wilde zeggen en hij luisterend. Toen ik mijn zegje had gedaan heb ik mee zitten schrijven over wat hij zei. Daarna konden we pas verder praten.

Het is vallen en opstaan, veel nieuwe/andere technieken aanleren, maar het kan heus heel positief werken.

Misschien heeft jouw vriend er net als mijn man wat tijd voor nodig om te leren zien dat je jouw "ja maar...."niet bedoeld als excuus, maar dat er meer in zit. Het valt voor partners ook niet mee na de diagnose. En ze horen net als wij zo vaak dat ADHD als excuus gebruikt wordt dat wij ze moeten overtuigen dat het bij ons anders werkt.

Hoi allemaal,



Lolotte wat is een G training precies? Is dat een soort vaardigheidstraining?



Oke ADHD mag niet als excuus gebruikt worden maar het is een feit dat bepaalde dingen voor ons ahders gewoon heel erg moeilijk is, ook werkt het nog anders bij iedereen dus ik vind het wel belangrijk dat mijn toekomstige partner er wel wat vanaf wilt weten. Mijn ex vond het namelijk onzin allemaal, hij zo van ja dat bestaat niet. Echt zo vervelend.



Lisa wat gaaf dat je naar Italie gaat in je eentje. Waar ga je heen en waarom ga je alleen? Mij lijkt dat ook zo gaaf maar ik durf niet echt goed:(

Ellen, ga met mij mee, er is vast nog wel plaats!

Haha, ik ben vaker alleen op reis geweest, maar het is al wel een tijd geleden. Acht jaar geleden was de laatste keer geloof ik. En ik vind het toch best weer spannend.

Ik ga op kookcursus in het diepe zuiden van Italië (vlieg op Rome en ga dan per trein 'omlaag'). Zoals ik ergens al postte ben ik voedingskundige/diëtist 'van oorsprong' en wil weer die richting op. Vandaar het koken ook.

Het is 's morgens koken en verder de tijd aan jezelf. Op die school worden ook taalcursussen gegeven.

Ik heb er veel zin in, maar zie er ook tegenop. Ik neem de laptop mee en veel boeken en wil 's middags gewoon werken, schrijven in dit geval, maar ben bang dat ik me toch eenzaam zal voelen, ben nog nooit zo lang zonder de kinderen geweest (wel vijf dagen hoor en dat ging prima, maar toen was ik samen met man weg). Mijn man is regelmatig in het buitenland, dat ben ik allemaal wel gewend, maar toch...

Ach ja, er zullen wel meer mensen alleen zijn op die school dus contact is zo gelegd.



Ik ben me wat meer gaan verdiepen in ADHD en voeding, niet ver van waar ik woon blijkt een onderzoekster te werken die ook opleidingen aanbiedt! Daar ga ik komende week zeker achteraan.

xx lisa.

Wat lees ik hier allemaal ontzettend herkenbare dingen... vooral over dat lezen en het hebben van een kind. En o ja, die vergaderingen, dat is bij mij soms ook hilarisch, en de draad kwijtraken, waardoor ik soms veel dommer lijk dan ik ben.



Ik schreef begin vorige week dat ik na een paar maanden Concerta gestopt ben omdat ik er heel somber en niksig van werd. Nou, het is alsof het licht weer aan is! Voel me beter dan in lange tijd. Morgen heb ik een afspraak bij PsyQ en dan ga ik een punt achter de behandeling zetten, achter de medicatie en de begeleiding. En weer terug naar de psycholoog die ik hiervoor had, want die vond ik veel fijner.



Het belangrijkste dat de diagnose opgeleverd heeft, is dat ik nu weet wat er aan de hand is met me, dat ik eindelijk de gebruiksaanwijzing op zak heb. Maar op het moment dat de diagnose gesteld werd, had ik de boel al vrij goed op de rails, na erg veel vallen en opstaan, dat wel, het was meer een laatste puzzelstukje dat op z'n plek viel.



De afgelopen week was zakelijk gezien vrij heftig, veel commotie en verontwaardigde mensen om een beslissing van de directie. Eerst dacht ik dat ik ook boos moest zijn omdat ik gepasseerd werd. Maar na een goed gesprek met mijn baas kalmeerde ik en begreep de beslissing. Hij legde uit dat hij me niet zo geschikt vindt voor een bepaalde functie, maar dat ik in zijn ogen wel erg goed ben in andere dingen, dat ze willen dat ik dat meer ga uitbouwen. Dat had ik nooit zo bekeken. Ik dacht juist dat het andersom was. Het opende mijn ogen.



Vervolgens raakte ik weer in de war doordat mijn naaste collega's maar fel bleven en fanatiek met hun ego's in de weer waren. Toen dacht ik dat ik een watje was. Maar na een dag of twee bedacht ik dat ik gewoon dicht bij mezelf gebleven was en dat ook moet blijven. Dat gaf me zo'n goed gevoel, want een jaar geleden had ik dat nooit bedacht/kunnen bedenken. It's a jungle out there, maar ik hoef niet mee te doen als ik het anders voel. En het maakt niet uit wat andere mensen daarvan denken.



Ik ben anders, en dat is goed. Ik ben aardig, voel heel veel aan, heb vaak een afwijkende kijk op de dingen en begrijp daardoor heel veel dingen die andere mensen niet eens zien/opmerken (waardoor ze blijven hangen, blinde vlekken en tunnelvisies hebben). Dat is een groot gedeelte van mijn kracht.



Wat ik door de diagnose ook ineens veel beter begrijp, is dat sommige dingen gewoon niets voor mij zijn. Ik kan niet naar een klassiek concert of de opera, want daar word ik stapelgek, dat is een beproeving. Een groot popconcert is veel te druk, etc. Is niet erg, dan ga ik toch gewoon niet?



Groepen, of dat nu een club in mijn studententijd was, of nu de moeders op school, zijn ook niets voor mij. Het gedoe en gekakel vreten veel te veel energie, dat moet ik helemaal niet willen.



Het tegenstrijdige is dat ik een enorm mensen-mens ben, heel sociaal, gezellig en onderhoudend. Ik maak makkelijk contact, met de uiteenlopendste types. Entertainend hoor ik regelmatig, als ik binnenkom gebeurt er iets, een aanjager als er iets moet gebeuren, ik maak vaak het verschil voor mensen. Allemaal complimenten, en geen kleintjes. Jullie moesten eens weten hoe ik worstel, denk ik dan vaak.



Het afgelopen jaar heb ik toevallig ook veel mensen van vroeger gezien, ook mensen die ik eigenlijk maar vaag kende, en die schetsen zo'n leuk beeld van me, terwijl ik dat zelf nooit zo gevoeld heb. Eerst werd ik daar heel verdrietig van, dat heeft echt wel een tijdje geduurd. Maar nu is het gelukt om het te integreren in mijn zelfbeeld. Dat dus enorm vooruitgegaan is.



Langzaam maar zeker leer ik mezelf waarderen. En minder streng zijn als ik aan het ADHD'en ben. Ik werk hard (fulltime) en doe het goed. Mijn baan houdt me op de rails, daarin kan ik mijn creatieve ei kwijt, is dus pure noodzaak. Daarnaast ben ik een leuke moeder, natuurlijk niet perfect, want ik kan niet veel hebben, maar als ik daarop anticipeer (dat kan ik steeds beter), loopt het prima. Huishouden kan ik niet in de zin van schoonmaken, wassen, strijken, krijg ik enorme stress van, daar heb ik dus iemand voor (inwonend). Maar ik ben een opruimer en een organisator, dus dat is goed genoeg. En als de rest van de wereld me een verwende prinses vindt, of niet goed omdat ik zoveel werk, dan hebben ze pech. Het is winst dat ik dat nu, na al die jaren, kan en durf te denken. De grap is dat ik bovenstaande dingen al voor de diagnose zo had geregeld. Ik kende mezelf dus beter dan ik dacht, had alleen het gevoel dat ik het nog moest verdedigen.



En als ik mijn vrije tijd helemaal niets doe of van het ene activiteitje naar het volgende stuiter, drie boeken tegelijk lees en ook nog tv kijk en een laatje opruim, of de hele ochtend achter de computer zit, so be it, daar heeft toch niemand iets mee te maken?



Met mannen is het lastig. Na tien jaar huwelijk ben ik nu ruim vijf jaar 'alleen'. In de tussentijd heb ik een paar jaar een belachelijke, maar erg liefdevolle relatie gehad met een man die uit een totaal ander milieu kwam. Hij woonde samen, had grote psychische en financiele problemen, maar hij was ontzettend lief. En dat had ik toen nodig, het heeft me, ondanks de omstandigheden 'gerepareerd'. Nu heb ik een man alleen voor de seks, ook een probleemgeval, dus meer zal het nooit worden. Voel me er bij vlagen maar matig gelukkig bij.



Ik heb weinig grenzen, weet ik nu, in elk opzicht, maar zeker met mannen, beland ook altijd meteen bij ze in bed, om daarna niets meer van ze te vernemen. Verliefd zijn vind ik vreselijk, dat ontregelt me totaal, geobsedeerd word ik ervan. Spelletjes kan ik niet met ze spelen, beetje laten jagen ofzo, hard to get doen, ik bedenk het niet en het past niet bij me.



Ik heb lang gedacht dat ik gewoon 'too much' ben voor mannen, met mijn hele gedoetje. Maar zo langzamerhand, nu ik mezelf beter leer begrijpen, krijg ik wel hoop dat er ook voor mij wel iemand is. Misschien nog niet nu, maar over een tijdje, als ik het allemaal nog iets beter begrijp.



Dus. Fijn om het hier eens allemaal op te schrijven.

Yayasister, op heel veel van wat je schrijft denk ik 'dat ben ik'.

Wat ik helaas - nu - niet kan is zoveel werken. Ik kan het me niet voorstellen. Al ligt het er maar aan wat voor werk. Morgen ga ik bijvoorbeeld bellen naar een detacheringsbureau voor professionals in de voedingssector, heb daar een volgens mij leuke functie gezien voor drie maanden. Fulltime, maar voornamelijk thuis. Eén dag in de week naar de universiteit. Kijk, dát zijn de banen waar ik me wél iets bij kan voorstellen.



Qua mannen... ik heb zelf van mijn 14e tot mijn 24e een dodelijk vermoeiende relatie gehad met een narcist met nog bijkomende problematiek zoals drankexcessen en borderline-achtige verschijnselen. Heb wel altijd geweten dat dat helemaal fout zat, al vanaf de eerste maand, en ook dat we niet voor altijd bij elkaar zouden blijven. Dat het nog een maand kon duren, of een half jaar, of vijf jaar, of tien. Het zijn er dus tien geworden...

Daarna 4,5 jaar met een superlieve schat, maar er was geen chemie meer. Ik ben een bourgondiër, hij at zo snel mogelijk zijn bord leeg om maar weer naar zijn werkkamer te kunnen met zijn dia's en zijn foto's en zijn computer en zijn vliegtuigen. We hielden wel allebei van wandelen, maar ik wilde dan altijd ergens naartoe wandelen, een cafétje bijvoorbeeld en een terrasje pakken, hij had daar geen zin in en wilde vooral wandelen.

Toen 4 jaar alleen geweest en alle trossen los gegooid, héééérlijk. Daarna totaal onverwacht echt verliefd geworden op mijn huidige man, terwijl ik hem alleen als minaar had 'aangenomen', zeg maar. Toen er een andere vrouw in de the picture kwam, kreeg ik een hartoverval zoals ik het altijd maar noem.

Het werkt over het algemeen super tussen ons. Mijn man is iemand bij wie ik helemaal mezelf kan zijn. Ik hoef met hem de strijd niet aan. Hij is mijn beste vriend, ik vind het altijd leuk met hem samen te zijn. De passie is bij mij soms even zoek, we zitten tenslotte ook 'in de kleine kinderen', maar dat laait ook altijd wel weer op. Hij gunt mij ook mijn moments in the sun, om het zo maar te noemen. Ik bedoel te zeggen dat hij niet 'beter' wil zijn ofzo, mij niet wil aftroeven. Hij is goed in dingen die ik totaal niet kan en andersom. En dat vinden we helemaal goed. Hij is tevreden met wie hij is en met mij, en onze kinderen, en heeft geen verstrekkende ambities. "Vroeger" vond ik dat bij mannen saai, maar bij mijn man niet, het geeft mij de kans zodra ik er weer aan toe ben mijn vleugels uit te kunnen slaan. Hij is ook supergeëmancipeerd. (wauw, wat een lofzang op mijn man, haha!)

Echt, ik had nooit gedacht dat het zo kon zijn. Heerlijk.

Komt voor jou ook, yayasister!

xx lisa.

Ik herken ook super veel in jou verhaal yayasister.

Ook dat met mannen.

Volgens mij kunnen ze me gewoon niet aan, of ik ben gewoon te veel. Te aanwezig, te druk te onzeker soms. Ik weet het gewoon niet.

Ik heb een offday vandaag. Wil alleen maar slapen.

Dat is ook een probleem van mij, als ik me niet fijn voel ga ik slapen, en dat is niet goed ik weet het maar ja.

Ook door de week s middags ga ik vaak even slapen maar ben me dat nu aan het afleren.



Liefs

quote:lolotte schreef op 22 augustus 2008 @ 18:18:

[Wie heeft er wat tips voor me om te studeren?

Ben "weer" begonnen met een studie maar vind het zo moeilijk om echt te studeren, ben na 5 sec al afgeleid, echt zo vervelend en dan krijg ik een hekel aan mezelf van zie ik kan het niet enz. Dus niet echt effectief.

Tips:

- Zorg dat je een rustige ruimte hebt om te studeren.

- Probeer zoveel mogelijk prikkels van buitenaf te voorkomen.

- Als je wel graag muziek aan hebt, vooral doen.

- Zet een kookwekker op een voor jou haalbare tijd.

Een kwartier, half uur en bouw dit langzaam uit tot hooguit een uur.

-Las pauzes in, als de wekker gaat even iets voor jezelf. Zet ook dan de wekken!



Lukt het niet de eerste keer, maak jezelf dan geen verwijten. Het zal niet altijd lukken. Probeer wél door te zetten. Want een keer in de fout zegt niet dat je altijd de fout ingaat.

Lukt het wel, maak jezelf een complimentje, beloon jezelf!]



Ellen, ik ga vanaf aanstaande vrijdag ook weer naar school (1 dag in de week). Nog geen diagnose AD/HD gekregen, ik krijg woensdag mijn 2e gesprek. Maar ik ben zelf ook erg benieuwd hoe het zal gaan qua concentratie enzo. Laat je weten hoe het ging?



Lolotte, bedankt voor de tips. Ik moet inderdaad mijn woonkamer een stuk rustiger maken, wil ik me straks een beetje kunnen concentreren... wordt wel lastig, aangezien ik midden in het centrum woon



Ik ben echt een beetje nerveus voor mijn gesprek, ik ben gewoon erg slecht in het omschrijven van mijn 'gevoel', vooral omdat ik me op dat moment niet zo voel en het niet makkelijk 'terug kan halen' (klinkt dit een beetje logisch?).

Ik ben nu vooral dingen aan het opschrijven, al vind ik het wat minder om daar met een A-4tje te gaan zitten

Heel herkenbaar Alfie. Als ik iemand probeer uit te leggen waar ik tegenaan loop maar het op dat moment niet zo beleef, kan ik het me zelf bijna niet voorstellen dát ik het zo beleef als het zich voordoet. (wow, ook een zin zeg, haha)

xx lisa.

Oh ja, ik wil het volgende voorleggen.

Vanmiddag hele middag verjaardag van ons neefje, hij wordt vandaag 7. Na het eten zat ik wat te praten met mijn schoonmoeder en vertelde dat ik over een dikke week naar de psychiater ga etc. Zegt ze dat ze vorig jaar al dacht dat ik dit heb, zij dacht aan ADD. Want ze sprak een kennis, een vrouw met twee kinderen en die had gezegd: ik heb drie kinderen, mijn zoon en dochter én mijn man. Haar man bleek ADD te hebben, ze noemde allerlei symptomen en mijn schoonmoeder herkende daar heel veel over mij in.

Ze vond het blijkbaar een goed idee mij dat te vertellen, nu.

Ze zei er ook bij dat ze dat natuurlijk niet had kunnen aansnijden toen, omdat je dat niet uit jezelf ter sprake kunt brengen.

En nu zit ik me boos te maken.

Ik heb over het algemeen een heel goede band met mijn schoonmoeder hoor, het is een schat van een vrouw. Waarom schiet me dit dan zo in het verkeerde keelgat?

Is het misschien die opmerking van die vrouw over 'drie kinderen'? Ik dénk dat ze gewoon het gesprek weergaf en niet zozeer vindt dat ik ook min of meer een kind ben, maar waarom snapt ze niet dat ze dat dan beter had kunnen inslikken? En waarom trek ik het me toch weer zo aan? Waarom zou ik haar het liefst voorspiegelen wat ik wél allemaal doe in huis en met en voor de kinderen én voor mijn man, ha, als ik dat allemaal niet zou doen, dán zou het pas een zooi zijn...

Grrrrrrrrrrr...

Wie kan dit duiden? Ik kom er zelf niet echt bij.

xx lisa.