Relaties
alle pijlers
het is over
dinsdag 26 augustus 2008 om 22:37
Ik ben zo in de war, ik weet het allemaal niet meer.
Mijn schatje, mijn alles, kwam vorige week woensdag naar me toe dat hij het niet meer aankon. Snachts kwam hij terug, smeekte me terug omdat hij zoveel van me hield, maar kwam hier vrijdagavond laat toch op terug...We hebben elkaar ontmoet ruim een jaar geleden en zijn toen na 2 weken niet meer zonder elkaar geweest. Doordat hij uit de UK komt, en hier met niet veel aankwam zetten, was hij vaak bij mij, wat resulteerde in een soort samenwonen(terwijl ik nog in een kamer in de stad woonde)
Toen zijn we samen op zoek gegaan naar een huis, en tadaa samenwonen na een half jaar. iedereen zei me dat het te snel was, en ook omdat hij jonger is dan ik, dat we beter konden wachten. Wij waren dolverliefd, en wilde er niet aan.
En nu, nu vindt hij het te snel gegaan. Wil nog niet denken aan trouwen en kids(waar ik het al na een paar maanden over had)
We maakten namelijk de laatste paar maanden veel ruzie. Hij bleef gewoon weg snachts (werkt in horeca, doordeweeks tot 11, weekend tot 2) en dan dronken worden met collega's en niets laten horen. Ik heb in het begin zo vaak politie, ziekenhuizen e.d. gebeld, dacht echt dat er iets gebeurd moest zijn met hem. En niet opnemen als ik belde, omdat hij geen zin had om ruzie temaken. Maar ik was zo ongerust...
En nu ben ik hem kwijt. Ik ben altijd alleen geweest, en nooit is er iemand geweest die mij leuk vond, zich in mij interesseerde, en toen ik de hoop opgegeven had stond hij daar. Mijn knappe OM, hij droeg me op handen. Ik wilde niet meer overgegeven nadat ik gegeten had, ik wilde niet meer mezelf waardeloos vinden, ik wilde alleen maar hem.
Ik ben kapot, ik mis hem zo. Vandaag kwam hij zijn spulletjes ophalen, morgen nog eenkeer voor de rest. We hebben hier op de bank zitten huilen en huilen samen. Hij zegt zoveel van mij te houden, maar het niet meer te kunnen. Wil misschien ooit denken aan apart wonen en dan wellicht een relatie, maar hij wil nu gewoon alleen zijn.
Ook heeft hij zondag, na anderhalve dag dat hij zei het is over met een ander meisje gezoend. Ik heb haar foto op internet gevonden, eni k zie het de hele tijd voor me. Mijn OM, met een ander. Hij zegt ongeloofelijk veel spijt te hebben, en dat hij het terug wil draaien. Maar de zuigzoen in zijn nek is ondraagelij om aan te zien.
Na al die nachten ongerust, al die ruzies over alcohol, hou ik toch van hem. Verstand zegt dat ik het op moet geven, hem laten gaan, en hem zijn eigen weg moet laten vinden. Gevoel zegt dat wij samen zoveel van elkaar houden, dat we dit moeten kunnen overwinnen.
Toen hij hier was vandaag, gaf hij aan te twijfelen, het niet te weten omdat hij zoveel van me houdt. hij wilde graag morgen weer praten.
Wat nu? Ik wil niet meer met hem samenwonen, daarvoor is er te veel gebeurd, en ik weet gewoon niet of ik hem zn zoenpartij met een ander kan vergeven..Ik weet wel dat ik van hem hou, en bij hem wil zijn, en hem vast wil houden, en niet alleen wil slapen vannacht, maar in zijn armen... En dat kan niet
Mijn schatje, mijn alles, kwam vorige week woensdag naar me toe dat hij het niet meer aankon. Snachts kwam hij terug, smeekte me terug omdat hij zoveel van me hield, maar kwam hier vrijdagavond laat toch op terug...We hebben elkaar ontmoet ruim een jaar geleden en zijn toen na 2 weken niet meer zonder elkaar geweest. Doordat hij uit de UK komt, en hier met niet veel aankwam zetten, was hij vaak bij mij, wat resulteerde in een soort samenwonen(terwijl ik nog in een kamer in de stad woonde)
Toen zijn we samen op zoek gegaan naar een huis, en tadaa samenwonen na een half jaar. iedereen zei me dat het te snel was, en ook omdat hij jonger is dan ik, dat we beter konden wachten. Wij waren dolverliefd, en wilde er niet aan.
En nu, nu vindt hij het te snel gegaan. Wil nog niet denken aan trouwen en kids(waar ik het al na een paar maanden over had)
We maakten namelijk de laatste paar maanden veel ruzie. Hij bleef gewoon weg snachts (werkt in horeca, doordeweeks tot 11, weekend tot 2) en dan dronken worden met collega's en niets laten horen. Ik heb in het begin zo vaak politie, ziekenhuizen e.d. gebeld, dacht echt dat er iets gebeurd moest zijn met hem. En niet opnemen als ik belde, omdat hij geen zin had om ruzie temaken. Maar ik was zo ongerust...
En nu ben ik hem kwijt. Ik ben altijd alleen geweest, en nooit is er iemand geweest die mij leuk vond, zich in mij interesseerde, en toen ik de hoop opgegeven had stond hij daar. Mijn knappe OM, hij droeg me op handen. Ik wilde niet meer overgegeven nadat ik gegeten had, ik wilde niet meer mezelf waardeloos vinden, ik wilde alleen maar hem.
Ik ben kapot, ik mis hem zo. Vandaag kwam hij zijn spulletjes ophalen, morgen nog eenkeer voor de rest. We hebben hier op de bank zitten huilen en huilen samen. Hij zegt zoveel van mij te houden, maar het niet meer te kunnen. Wil misschien ooit denken aan apart wonen en dan wellicht een relatie, maar hij wil nu gewoon alleen zijn.
Ook heeft hij zondag, na anderhalve dag dat hij zei het is over met een ander meisje gezoend. Ik heb haar foto op internet gevonden, eni k zie het de hele tijd voor me. Mijn OM, met een ander. Hij zegt ongeloofelijk veel spijt te hebben, en dat hij het terug wil draaien. Maar de zuigzoen in zijn nek is ondraagelij om aan te zien.
Na al die nachten ongerust, al die ruzies over alcohol, hou ik toch van hem. Verstand zegt dat ik het op moet geven, hem laten gaan, en hem zijn eigen weg moet laten vinden. Gevoel zegt dat wij samen zoveel van elkaar houden, dat we dit moeten kunnen overwinnen.
Toen hij hier was vandaag, gaf hij aan te twijfelen, het niet te weten omdat hij zoveel van me houdt. hij wilde graag morgen weer praten.
Wat nu? Ik wil niet meer met hem samenwonen, daarvoor is er te veel gebeurd, en ik weet gewoon niet of ik hem zn zoenpartij met een ander kan vergeven..Ik weet wel dat ik van hem hou, en bij hem wil zijn, en hem vast wil houden, en niet alleen wil slapen vannacht, maar in zijn armen... En dat kan niet
woensdag 27 augustus 2008 om 19:09
Ik denk dat dat hem idd ook genekt heeft. .Het is gewoon zo dat je voor jezelf zegt: als hij terug is, dan denkt hij wel anders. En ik ben zo bang dat dta toch niet zo is, en ik dan nog kapotter ga. Of dat hij gewoon niet terugkomt.Ik weet dat ik hem moet laten gaan, voor hemzelf, ik weet het zo goed, maar ik kan het nog niet
woensdag 27 augustus 2008 om 20:07
woensdag 27 augustus 2008 om 21:18
Mischien ben ik wel te nuchter, maar je klinkt als iemand die de einde nabij is? Sorry dat krijgt echt niemand bij mij voor elkaar. Ik hou van mezelf, vind mezelf een prettig gezelschap en is zij het niet dan komt er wel weer iemand anders voorbij. Ik denk dat er nog heel veel aan je zelfbeeld valt te sleutelen.
donderdag 28 augustus 2008 om 07:47
Ik moet het gaan accepteren, en dat is zo moeilijk.
Ik wil het liefst blijven denken dat het over 2 maanden wel weer goed komt, omdat ik dan iig door kan, terwijl ik ook een slimme meid ben, die weet dat dat niet zo is.
Ik heb nooit gedacht dat het zo'n pijn kon doen, liefdesverdriet...
Het zou zo fijn zijn als ik op een dag de leuke dingen kan zien die we hadden en terugdenken met een glimlach...Nu zie ik dat gewoon nog niet.
Bedankt voor de reacties
Ik wil het liefst blijven denken dat het over 2 maanden wel weer goed komt, omdat ik dan iig door kan, terwijl ik ook een slimme meid ben, die weet dat dat niet zo is.
Ik heb nooit gedacht dat het zo'n pijn kon doen, liefdesverdriet...
Het zou zo fijn zijn als ik op een dag de leuke dingen kan zien die we hadden en terugdenken met een glimlach...Nu zie ik dat gewoon nog niet.
Bedankt voor de reacties
donderdag 28 augustus 2008 om 08:01
Vergeten te vertellen...
Gisteren was ik hysterisch, veel aan het huilen, bij een vriendin .Ik zei ik kan niet zonder hem, ik mis hem zo, ik wil niet zonder hem.
heeft ze hem gebeld en gezegd dat ik een einde aan mijn leven wilde maken....
Het was verschrikkelijk, hij voelde zich nog meer in een hoek gedrukt, terwijl ik dat niet gezegd had. Ik heb het hem verteld, maar toen ik hem zag leek het alsof het leven bij hem eruit was. Ik voel me zo schuldig...We hebben nu afgesproken echt 3 weken totaal geen contact te hebben. we zouden nog bellen, maar ook dat niet meer. Het moet kunnen, ik probeer maar de hele tijd te zeggen dat ik het aankan.
Gisteren was ik hysterisch, veel aan het huilen, bij een vriendin .Ik zei ik kan niet zonder hem, ik mis hem zo, ik wil niet zonder hem.
heeft ze hem gebeld en gezegd dat ik een einde aan mijn leven wilde maken....
Het was verschrikkelijk, hij voelde zich nog meer in een hoek gedrukt, terwijl ik dat niet gezegd had. Ik heb het hem verteld, maar toen ik hem zag leek het alsof het leven bij hem eruit was. Ik voel me zo schuldig...We hebben nu afgesproken echt 3 weken totaal geen contact te hebben. we zouden nog bellen, maar ook dat niet meer. Het moet kunnen, ik probeer maar de hele tijd te zeggen dat ik het aankan.
donderdag 28 augustus 2008 om 08:27
Oh, oh meisje...
Dat was niet zo slim van je vriendin.
Want hetr is precies zoals je zegt, nu voelt hij zich alleen maar meer in een hoek gedrukt.
Hij moet bij je zijn omdat hij het wil, niet uit medelijden of uit angst dat jij je van het leven beroofd toch?
Tuurlijk ga je die drie weken volhouden.
Probeer alleereerst eens een klein beetje tot rust te komen
Je helpt jezelf hier echt niet mee
Tuurlijk is het vreselijk, maar probeer het in het goede perspectief te blijven zien.
Tuurlijk mis je hem, tuurlijk wil je met hem verder, maar je KAN wel zonder hem verder...echt
Het is niet het einde van de wereld, zelfs als hij na 3 weken besluit niet verder te gaan samen overleef je het wel.
Bellen in deze toestand IS ook heel onverstandig
Jij huilend aan de telefoon geeft hem ook geen rust, en dat is nou juist wat hij nodig heeft.
ik weet niet of je zijn nummer uit je hoofd weet maar als je dat niet doet zou ik je zelfs aanraden zijn nummer even tijdelijk uit je telefoon te halen.
Laat hem maar contact zoeken, laat de keuze aan hem..
En schrijf de komende 3 weken al je verdriet, frustratie en onzekerheid hier van je af.
Succes meisje!
Dat was niet zo slim van je vriendin.
Want hetr is precies zoals je zegt, nu voelt hij zich alleen maar meer in een hoek gedrukt.
Hij moet bij je zijn omdat hij het wil, niet uit medelijden of uit angst dat jij je van het leven beroofd toch?
Tuurlijk ga je die drie weken volhouden.
Probeer alleereerst eens een klein beetje tot rust te komen
Je helpt jezelf hier echt niet mee
Tuurlijk is het vreselijk, maar probeer het in het goede perspectief te blijven zien.
Tuurlijk mis je hem, tuurlijk wil je met hem verder, maar je KAN wel zonder hem verder...echt
Het is niet het einde van de wereld, zelfs als hij na 3 weken besluit niet verder te gaan samen overleef je het wel.
Bellen in deze toestand IS ook heel onverstandig
Jij huilend aan de telefoon geeft hem ook geen rust, en dat is nou juist wat hij nodig heeft.
ik weet niet of je zijn nummer uit je hoofd weet maar als je dat niet doet zou ik je zelfs aanraden zijn nummer even tijdelijk uit je telefoon te halen.
Laat hem maar contact zoeken, laat de keuze aan hem..
En schrijf de komende 3 weken al je verdriet, frustratie en onzekerheid hier van je af.
Succes meisje!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 28 augustus 2008 om 08:36
Och lieverd toch.
Niet slim van je vriendin.
Heb je dat met haar besproken?
Is het een idee dat zij zelf even naar hem belt om het uit te leggen en haar excuses aan te bieden.
Laat je verdriet maar lekker komen,maar blijf er niet in hangen.
Geef jezelf een tijd om lekker in een hoekje te huilen of zoek een schouder op.
Maar ga ook daarna lekker onder de douche,verzorg je goed,kleed je leuk aan. Echt het helpt een beetje.
Ga fietsen,wandelen,zoek een uitlaatklep.
Het neemt allemaal niet je pijn en verdriet weg,maar je voelt je dan iets meer mens.
Ik begrijp dat je koppie er nu totaal niet naar staat,maar als de mist een beetje optrekt,wil je je eigen probleem dan serieus nemen en er wat aan gaan doen?
Alsjeblieft meid,sloop je lichaam niet.Dit verdient dadelijk al je aandacht.
Even geen contact lijkt onverdraaglijk, maar mijn eerdere ervaringen zeggen dat dat wel het beste is. Niet iedere keer je pijn aan wakkeren. Afstand geeft ook jou rust.
Zorg een beetje voor jezelf.
Dikke knuffel,zelfs een hele stevige.
Liefs!
Niet slim van je vriendin.
Heb je dat met haar besproken?
Is het een idee dat zij zelf even naar hem belt om het uit te leggen en haar excuses aan te bieden.
Laat je verdriet maar lekker komen,maar blijf er niet in hangen.
Geef jezelf een tijd om lekker in een hoekje te huilen of zoek een schouder op.
Maar ga ook daarna lekker onder de douche,verzorg je goed,kleed je leuk aan. Echt het helpt een beetje.
Ga fietsen,wandelen,zoek een uitlaatklep.
Het neemt allemaal niet je pijn en verdriet weg,maar je voelt je dan iets meer mens.
Ik begrijp dat je koppie er nu totaal niet naar staat,maar als de mist een beetje optrekt,wil je je eigen probleem dan serieus nemen en er wat aan gaan doen?
Alsjeblieft meid,sloop je lichaam niet.Dit verdient dadelijk al je aandacht.
Even geen contact lijkt onverdraaglijk, maar mijn eerdere ervaringen zeggen dat dat wel het beste is. Niet iedere keer je pijn aan wakkeren. Afstand geeft ook jou rust.
Zorg een beetje voor jezelf.
Dikke knuffel,zelfs een hele stevige.
Liefs!
donderdag 28 augustus 2008 om 10:59
Door miscommunicatie (ik zei dat ik om 2 uur wegging, maar hij dacht dat ik tot 2 uur weg was) staat hij nu hier zn spullen in te pakken.
En er komt niets uit, hij lijkt het gewoon helemaal gehad te hebben met me.
Ik vind het zo moeilijk, wil zo graag uitleggen dat ik het gewoon moeilijk vind om hem los te laten..God ik hou van hem, hij staat hier(kan gelukkig toch geen Nederlands) en ik wil hem zoenen, vasthouden, knuffelen. Waarom is mij dat geluk niet gegund godverdomme!!
En er komt niets uit, hij lijkt het gewoon helemaal gehad te hebben met me.
Ik vind het zo moeilijk, wil zo graag uitleggen dat ik het gewoon moeilijk vind om hem los te laten..God ik hou van hem, hij staat hier(kan gelukkig toch geen Nederlands) en ik wil hem zoenen, vasthouden, knuffelen. Waarom is mij dat geluk niet gegund godverdomme!!
donderdag 28 augustus 2008 om 11:04
Als iemand zich ontzettend benauwd en geclaimd voelt, dan is weggaan vaak een opluchting. Hij zal het liever anders gezien hebben, maar voor nu zal het dus opluchting zijn. Even geen gedoe aan zijn hoofd, even de boel loslaten. Ik zou hem die lucht geven, want anders graaf je je eigen graf.
Hij geeft zo duidelijk aan waar de schoen wringt, maak daar gebruik van!
En onthou; loslaten levert je meer op dan vasthouden in dit geval. Je kans vergroot door hem te laten. Kwijt ben je hem nu al, geen verlies meer, maar hoogstens winst als je je weet te beheersen!
Hij geeft zo duidelijk aan waar de schoen wringt, maak daar gebruik van!
En onthou; loslaten levert je meer op dan vasthouden in dit geval. Je kans vergroot door hem te laten. Kwijt ben je hem nu al, geen verlies meer, maar hoogstens winst als je je weet te beheersen!
donderdag 28 augustus 2008 om 11:05
Je geluk is dus afhankelijk van hoe jij je opstelt; het is geen kwestie van gunnen. Geluk is dus maakbaar, in feite...zeker in dit geval. Probeer dus telkens te bedenken dat jij de enige bent, die je eigen geluk kunt afdwingen. Door de juiste keuzes te maken. Het is niet iets wat je krijgt door het van anderen af te laten hangen. Je hele leven hangt aan elkaar van de keuzes die je zelf maakt, jij lijkt te denken dat een ander jouw leven kan "maken" .
Het is erop of eronder, afhankelijk van jouw instelling!!
Het is erop of eronder, afhankelijk van jouw instelling!!
anoniem_36142 wijzigde dit bericht op 28-08-2008 11:06
Reden: wat toegevoegd
Reden: wat toegevoegd
% gewijzigd
donderdag 28 augustus 2008 om 11:09
Yellowlove, wordt een beetje rustig ajb voor jezelf. Het doet pijn, dat snap ik maar al te goed! Tuurlijk wil je hem vasthouden en zoenen en alle dingen doen die voor jou goed voelen. Maar dat kan nu even niet met deze man. Hij trekt het niet. En ik weet wat je voelt (heb dit zelf afgelopen dinsdag meegemaakt toen mijn vriend aangaf wel van me te houden maar niet meer verder te willen). Laat hem los!!! Voor hem en voor jezelf. Ook jouw geluk komt wel weer (zeg ik ook tegen mezelf). Als hij voorbestemd is voor je komt hij weer bij je terug maar eerst zul je helaas moeten leren om van jezelf te leren houden. Iemand kan alleen maar een aanvulling zijn op je leven en mag geen invulling zijn.
Meis, heeeeel veel sterkte!! Ik voel met je mee!
Dikke knuffel voor jou (al is het dan maar een virtuele)
liefs, genoeg
Meis, heeeeel veel sterkte!! Ik voel met je mee!
Dikke knuffel voor jou (al is het dan maar een virtuele)
liefs, genoeg
donderdag 28 augustus 2008 om 11:14
Ik voel me zo'n zeikerd, maar ik ben zo blij dat ik het viva forum hebgevonden om toch een beetje te praten.
Jullie hebben gelijk, ik moet hem loslaten, anders word het alleen maar erger. Maar hij loopt hier nu in ONS huis, zn spullen te halen alsof het niets is. Ik hou me nu ook groot, ik houd de tranen binnen, voor hem. Omdat ik zoveel van hem hou, en hem geen pijn wil doen.
God, wat zal ik hem missen
Jullie hebben gelijk, ik moet hem loslaten, anders word het alleen maar erger. Maar hij loopt hier nu in ONS huis, zn spullen te halen alsof het niets is. Ik hou me nu ook groot, ik houd de tranen binnen, voor hem. Omdat ik zoveel van hem hou, en hem geen pijn wil doen.
God, wat zal ik hem missen
donderdag 28 augustus 2008 om 11:18
Je bent geen zeikerd, je bent gewoon in de war! En idd, praat maar van je af. Beter hier dan dat je hem nu gaat claimen! Huilen mag ook best hoor en dat mag hij ook gerust zien. Hij weet toch al dat het je veel doet!
Maak ajb voor jezelf het afscheid straks niet te lang. Geef hem (als hij wilt) een knuffel en een kus en laat hem dan gaan!
En ja, je zal hem missen maar het zal ook weer minder worden.
Maak ajb voor jezelf het afscheid straks niet te lang. Geef hem (als hij wilt) een knuffel en een kus en laat hem dan gaan!
En ja, je zal hem missen maar het zal ook weer minder worden.
donderdag 28 augustus 2008 om 11:20
Als jij nu rustig blijft, ziet hij een andere kant van je. Iemand die niet claimt, en dat is dan het laatste wat hij voorlopig van je ziet. Met dat beeld gaat hij op vakantie. Dat is het beeld wat je wilt achterlaten, toch? En dan ineens gaat hij nadenken, ze kan me toch loslaten, ze is eigenlijk heel leuk, misschien moeten we nog eens praten...
donderdag 28 augustus 2008 om 11:32
Zo hij is weg, we hebben voor het eerst sindsde vrijdag des hels weer gezoend. hij hield me stevig vast, en zei dat hij van me hield.
En nu, nu komt het moeilijke van loslaten. Ik wil zo graag dat hij gelukkig wordt, en ik ook. En dat we op een dag nog kunnen denken wat was het toen toch mooi zonder alle nare gevoelens.
En godver, die dag gaat komen! Ik wil niet meer afhankelijk zijn, ik wil het ook waard zijn voor mezelf.
@ Jules, ik vrees dat terugkomen niet echt een optie is voor hem. Dat zit er gewoon niet in, en ik zeg wel dat ik het wil, en ik wil het ook, maar ik kan het nu denk ik niet goed aan. Ik denk dat het weer spaak zou lopen op alle dingen die we hadden, omdat ik gewoon nog wat dingen moet leren, en hij ook. Misschien over een paar maanden, of langer, maar niet over 3 weken...
En nu, nu komt het moeilijke van loslaten. Ik wil zo graag dat hij gelukkig wordt, en ik ook. En dat we op een dag nog kunnen denken wat was het toen toch mooi zonder alle nare gevoelens.
En godver, die dag gaat komen! Ik wil niet meer afhankelijk zijn, ik wil het ook waard zijn voor mezelf.
@ Jules, ik vrees dat terugkomen niet echt een optie is voor hem. Dat zit er gewoon niet in, en ik zeg wel dat ik het wil, en ik wil het ook, maar ik kan het nu denk ik niet goed aan. Ik denk dat het weer spaak zou lopen op alle dingen die we hadden, omdat ik gewoon nog wat dingen moet leren, en hij ook. Misschien over een paar maanden, of langer, maar niet over 3 weken...
donderdag 28 augustus 2008 om 11:38
Goedzo Yellowlove, die dag gaat ook komen! En soms moet je dingen leren, alleen! Alle kans dat je over 3 weken al heel anders kijkt naar deze relatie. En nog meer kans dat je hem over een paar maanden misschien niet eens meer terug wilt.
Je kan het hoor, het loslaten (en je zal simpelweg wel moeten). Het zal je ook een stuk rust gaan geven denk ik. Niet meer de angst om hem kwijt te raken, geen zorgen meer maken waar hij is en vooral geen ruzies!
Hou je sterk goed?
liefs
Je kan het hoor, het loslaten (en je zal simpelweg wel moeten). Het zal je ook een stuk rust gaan geven denk ik. Niet meer de angst om hem kwijt te raken, geen zorgen meer maken waar hij is en vooral geen ruzies!
Hou je sterk goed?
liefs
donderdag 28 augustus 2008 om 11:48
Wat zo stom is, ik ben 25, en ik heb echt geen klap in mijn leven uitgevoerd. Ik ben slim, heb mijn VWO afgemaakt, en ben toen een beetje gaan 'studeren'. Wat neerkwam op studiefinanciering trekken van de overheid en werken en een beetje uitgaan.
Mijn vader was alcholist, jeugd wsa niet echt geweldig, maar die genen van hem kwamen door, want ik heb echt geen idee wat ik van mijn 17e tot mijn 23e precies allemaal uitgespookt heb. Altijd dronken, altijd stoned. Zoveel mensen verdriet gedaan met mijn alcoholgebruik, mijn arme moeder die zag hoe alles zich herhaalde. Tot ik op een dag ZELF besefte dat ik niet zoals hem wilde zijn. Ik had er genoeg van, en heb geen druppel meer aangeraakt(heb nog een trieste poging gedaan eergisteren, maar ik vond het vies die smerige wijn, geef mij maar mn cola light) En dat moet mijn lief ook doen, dat allemaal ZELF doorhebben.
Maar enigzins een carriere maken of iets dergelijks, nee hoor. Ik heb altijd graag muziek gemaakt, en gezongen, maar daar deed ik ook niets voor. Afgewezen bij conservatoria, niet muzikaal genoeg werd er gezegd, geen doorzettingsvermogen. 5 studies begonnen, en niets afgemaakt. Torenhoge studieschuld, want kom uit een groot gezin waar we het niet breed hadden en mijn moeder kon dat niet betalen een opleiding voor me.
En nu ben ik woensdag toch naar een conservatorium gegaan, een keer mijn best gedaan en aangenomen.
Dat had ik nog niet verteld, en toen ik het eerst hoorde dacht ik ja het kan me echt geen reet schelen. Maar nu ben ik toch wel trots dat ik daar kapot naar binnen ben gelopen, me 2 uur groot heb gehouden, en dat ze er toch wat inzien. En dat ik me daar op kan stortne vanaf volgende week, heb ik iets te doen. En dat ik ook eens ergens kom, want al die bijbaantjes maken je ook niet gelukkig. Het is tijd dat ik wat ga doen met mijn leven, en OM(voorletters van mijn vriend, sorry ik kan nog niet exvriend zeggen..) was superblij voor me dat ik het had gehaald
ZO
ik ga het doen, en ook een keer volwassen worden. en les krijgen tussen de kids van 18 ,maar dat moet wel lukken. Ik ben een beetje mijn tijd vooruit qua leeftijd denk ik, omdat ik in mijn jeugd al vroeg zelfstandig moest zijn om het allemaal aan tekunnen, en ook omdat ik toen ik 19 was mijn allerliefste broertje verloor aan een ongeluk. Dat maakt je in eenkeer zoveel volwassener, maar toch ook weer niet, want qua carriereplanning ging het niet echt ergens heen....
En mijn lief, ik zal altijd van hem blijven houde. Ik hoop gewoon zo dat het echt overgaat dit verdriet, dat ik echt verder kan, want dit nog maanden voelen lijkt me zo zwaar.
Mijn vader was alcholist, jeugd wsa niet echt geweldig, maar die genen van hem kwamen door, want ik heb echt geen idee wat ik van mijn 17e tot mijn 23e precies allemaal uitgespookt heb. Altijd dronken, altijd stoned. Zoveel mensen verdriet gedaan met mijn alcoholgebruik, mijn arme moeder die zag hoe alles zich herhaalde. Tot ik op een dag ZELF besefte dat ik niet zoals hem wilde zijn. Ik had er genoeg van, en heb geen druppel meer aangeraakt(heb nog een trieste poging gedaan eergisteren, maar ik vond het vies die smerige wijn, geef mij maar mn cola light) En dat moet mijn lief ook doen, dat allemaal ZELF doorhebben.
Maar enigzins een carriere maken of iets dergelijks, nee hoor. Ik heb altijd graag muziek gemaakt, en gezongen, maar daar deed ik ook niets voor. Afgewezen bij conservatoria, niet muzikaal genoeg werd er gezegd, geen doorzettingsvermogen. 5 studies begonnen, en niets afgemaakt. Torenhoge studieschuld, want kom uit een groot gezin waar we het niet breed hadden en mijn moeder kon dat niet betalen een opleiding voor me.
En nu ben ik woensdag toch naar een conservatorium gegaan, een keer mijn best gedaan en aangenomen.
Dat had ik nog niet verteld, en toen ik het eerst hoorde dacht ik ja het kan me echt geen reet schelen. Maar nu ben ik toch wel trots dat ik daar kapot naar binnen ben gelopen, me 2 uur groot heb gehouden, en dat ze er toch wat inzien. En dat ik me daar op kan stortne vanaf volgende week, heb ik iets te doen. En dat ik ook eens ergens kom, want al die bijbaantjes maken je ook niet gelukkig. Het is tijd dat ik wat ga doen met mijn leven, en OM(voorletters van mijn vriend, sorry ik kan nog niet exvriend zeggen..) was superblij voor me dat ik het had gehaald
ZO
ik ga het doen, en ook een keer volwassen worden. en les krijgen tussen de kids van 18 ,maar dat moet wel lukken. Ik ben een beetje mijn tijd vooruit qua leeftijd denk ik, omdat ik in mijn jeugd al vroeg zelfstandig moest zijn om het allemaal aan tekunnen, en ook omdat ik toen ik 19 was mijn allerliefste broertje verloor aan een ongeluk. Dat maakt je in eenkeer zoveel volwassener, maar toch ook weer niet, want qua carriereplanning ging het niet echt ergens heen....
En mijn lief, ik zal altijd van hem blijven houde. Ik hoop gewoon zo dat het echt overgaat dit verdriet, dat ik echt verder kan, want dit nog maanden voelen lijkt me zo zwaar.
anoniem_71971 wijzigde dit bericht op 28-08-2008 11:51
Reden: spelfouten en gekke zinsconstructies
Reden: spelfouten en gekke zinsconstructies
% gewijzigd
donderdag 28 augustus 2008 om 12:02
Jee wat ontzettend knap dat je bent aangenomen op het conservatorium! Gefeliciteerd! Je mag trots zijn op jezelf hoor!! Wel gaan volgen he! Niet afhaken dit keer!!
Meid, wat heb je het zwaar gehad met je vader en je overleden broertje! Heb je het allemaal tot dusverre zelf gedaan zonder hulp van iemand?
Als ik het zo lees denk ik dat je eigenlijk ongelofelijk sterk bent.
Ik heb inmiddels verschillende relaties gehad (dit was mijn 5e serieuze langere relatie) en het verdriet is wel overgegaan. Iedere keer (al geloof ik dat op dit moment ook niet zo) Dus het kan echt en het zal ook weer overgaan. Maar goed, je hebt tijd nodig en die kan je helaas niet versnellen.
Meid, wat heb je het zwaar gehad met je vader en je overleden broertje! Heb je het allemaal tot dusverre zelf gedaan zonder hulp van iemand?
Als ik het zo lees denk ik dat je eigenlijk ongelofelijk sterk bent.
Ik heb inmiddels verschillende relaties gehad (dit was mijn 5e serieuze langere relatie) en het verdriet is wel overgegaan. Iedere keer (al geloof ik dat op dit moment ook niet zo) Dus het kan echt en het zal ook weer overgaan. Maar goed, je hebt tijd nodig en die kan je helaas niet versnellen.
donderdag 28 augustus 2008 om 12:11
Het stomme is dat ik me ook schuldig voel voor het verdriet om OM, terwijl ik denk je kan ook gewoon je tijd in je broertje steken egoistisch kreng dat je bent. Dat het voelt alsof je opeens het ene verdriet boven het anders stelt, maar dat wil ik niet. Maar op dit moment overheerst dan toch OM....Ik hoop dat mijn broertje naar me kijkt en me wat kracht meegeeft
donderdag 28 augustus 2008 om 12:23
Aan schuldig voelen heb je niks dus hoppa... wegschoppen dat gevoel!
Het ene verdriet is het andere verdriet niet. Je denkt nu toch ook aan je broertje? Het heeft niks te maken met het ene verdriet boven het andere verdriet stellen. Misschien is het zelfs wel zo dat je verdriet nu heel erg heftig is omdat er ook nog een stuk verdriet om je broertje naar buiten komt?
Het ene verdriet is het andere verdriet niet. Je denkt nu toch ook aan je broertje? Het heeft niks te maken met het ene verdriet boven het andere verdriet stellen. Misschien is het zelfs wel zo dat je verdriet nu heel erg heftig is omdat er ook nog een stuk verdriet om je broertje naar buiten komt?
donderdag 28 augustus 2008 om 19:56
En nu begint het weer, nu ik weer een paar uur in ons huisje zit. Al zijn dingen zijn van de wand, de foto's heb ik of verscheurd of verbrand....
Ik ben echt aan het zwelgen in een poel van zelfmedelijden, en kan er gewoon niet uit. Ik hou zoveel van hem, ik ben zo boos, ik WIL dat hij MIJ wil, maar ik kan niets afdwingen.Ik wou dat ik een liefdesdrankje kon maken, iets, zodat hij het zou willen.
Hij is zo knap, en we hebben zoveel goede dingen samen meegemaakt, het is zo moeilijk. Ookheel veel slechte dingen met alcohol, maar op de een of andere manier lijkt dat nu minder erg, alsof ik het toen overdreef, en echt beter niets had kunnen zeggen.
Ik hou van hem
Ik ben echt aan het zwelgen in een poel van zelfmedelijden, en kan er gewoon niet uit. Ik hou zoveel van hem, ik ben zo boos, ik WIL dat hij MIJ wil, maar ik kan niets afdwingen.Ik wou dat ik een liefdesdrankje kon maken, iets, zodat hij het zou willen.
Hij is zo knap, en we hebben zoveel goede dingen samen meegemaakt, het is zo moeilijk. Ookheel veel slechte dingen met alcohol, maar op de een of andere manier lijkt dat nu minder erg, alsof ik het toen overdreef, en echt beter niets had kunnen zeggen.
Ik hou van hem
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:55
Ik heb nu in mijn hoofd gehaald dat hij over 3 weken weer hier is en me vertelt dat hij voor eeuwig teruggaat naar Engeland. Ik word nu al gek, dan is het gewoon zo definitief, voor altijd.
Ik hou zo van hem, als ik op straat loop, doe ik mn ogen een beetje dicht en stel ik me voor dat wij hier weer samen hand in hand door de stad lopen, zie ik al die plekjes waar we als een stel pubers hebben lopen zoenen, en die plekjes waar ik eigenlijk ultiem gelukkig was, maar dat toen maar als normaal beschouwde. Had ik het maar meer gewaardeerd, die keren dat ik even geen zin had in seks, had ik nu maar zijn lichaam naast me, bij me, om me
Ik hou zo van hem, als ik op straat loop, doe ik mn ogen een beetje dicht en stel ik me voor dat wij hier weer samen hand in hand door de stad lopen, zie ik al die plekjes waar we als een stel pubers hebben lopen zoenen, en die plekjes waar ik eigenlijk ultiem gelukkig was, maar dat toen maar als normaal beschouwde. Had ik het maar meer gewaardeerd, die keren dat ik even geen zin had in seks, had ik nu maar zijn lichaam naast me, bij me, om me
