Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 28 augustus 2008 om 10:12
Hey ladies,
Hoe is het hier met iedereen?
Ik post een positief bericht: mijn broer is gisteren terug gekomen van zijn vakantie, en hij is geheel een ander mens! Vrolijk, ontspannen... Hij heeft eindelijk weer een doel in zijn leven. Hopelijk is het niet alleen de ontstressende factor van de vakantie geweest, maar een blijvend iets. Als ik er iets aan kan doen, ga ik er mijn best voor doen dit zo te houden!
Hoe is het hier met iedereen?
Ik post een positief bericht: mijn broer is gisteren terug gekomen van zijn vakantie, en hij is geheel een ander mens! Vrolijk, ontspannen... Hij heeft eindelijk weer een doel in zijn leven. Hopelijk is het niet alleen de ontstressende factor van de vakantie geweest, maar een blijvend iets. Als ik er iets aan kan doen, ga ik er mijn best voor doen dit zo te houden!
donderdag 28 augustus 2008 om 10:27
Haha, EV, natuurlijk moet hij dit zelf doen. Maar als er iets is dat ik als zijn lieve kleine zusje er aan kan bijdragen, doe ik dat! Toen ik hem gisteren zo zag, moest ik gewoon bijna huilen van opluchting...
Af en toe, EV, vind ik het jammer dat ik je niet even IRL zie. Ik zou je zo graag een echte knuffel willen geven in plaats van een virtuele...
Af en toe, EV, vind ik het jammer dat ik je niet even IRL zie. Ik zou je zo graag een echte knuffel willen geven in plaats van een virtuele...
maandag 1 september 2008 om 17:13
Mijn oma kwam uit een zwaar katholiek gezin. Ze leeft niet meer, maar zou nu 93 geweest zijn.
De tien geboden waren haar met de paplepel ingegoten.
Haar vader was echter een gewelddadige man en haar moeder kon ook niet anders dan gehoorzamen, zo ging dat vroeger.
Aan het zesde gebod had zij een zinnetje toegevoegd:
Eert Uw vader en Uw moeder..... als ze dat waard zijn.
De tien geboden waren haar met de paplepel ingegoten.
Haar vader was echter een gewelddadige man en haar moeder kon ook niet anders dan gehoorzamen, zo ging dat vroeger.
Aan het zesde gebod had zij een zinnetje toegevoegd:
Eert Uw vader en Uw moeder..... als ze dat waard zijn.
maandag 1 september 2008 om 20:09
Witchke, wist niet dat opa's en oma's ook bezoekrecht konden afdwingen, maar uit jouw verhaal blijkt dus van wel.
Vervelend dat je het niet tegen kunt houden.
Wel fijn dat jouw man bereid is met je zzontje naar jouw ouders te gaan. De mijne zou ze in zo'n geval liever koud maken geloof ik.
Ik vond die spreuk van mijn oma heel wijs en ook zeer gedurfd voor een bejaarde dame met een zwaar-gelovige achtergrond.
Vervelend dat je het niet tegen kunt houden.
Wel fijn dat jouw man bereid is met je zzontje naar jouw ouders te gaan. De mijne zou ze in zo'n geval liever koud maken geloof ik.
Ik vond die spreuk van mijn oma heel wijs en ook zeer gedurfd voor een bejaarde dame met een zwaar-gelovige achtergrond.
vrijdag 5 september 2008 om 09:45
Haha, EV, ik zit nog steeds met een glimlach jouw post te lezen! Wat een ontzettend mooi moment moet dat zijn geweest.
En natuurlijk kom ik je even opzoeken als ik weet dat je het moeilijk hebt. Inmiddels heb ik een diepe genegenheid voor de dames van dit topic en leef altijd met jullie mee, of het nu in de moeilijke momenten is, of zoals nu in de leuke!
Witcheke, dat zou echt mijn ergste nachtmerrie zijn, dat mijn ex-ouders een bezoek met ons (nog niet eens in aantocht zijnde) kind zouden kunnen hebben. Wat erg dat ze zelfs de stap hebben ondernomen om dat voor de Rechtbank gedaan te krijgen... Hoe is het nu met je?
Hanke, hoe is het nou met jou? Het is moeilijk, als een vriendin slecht nieuws krijgt en je kan er niets aan doen om dat te veranderen...
Hier is alles erg rustig op het ouder-front. Artebroer is nog steeds een blije broer, dus ik kan ook weer glimlachen om mijn eigen momenten.
En natuurlijk kom ik je even opzoeken als ik weet dat je het moeilijk hebt. Inmiddels heb ik een diepe genegenheid voor de dames van dit topic en leef altijd met jullie mee, of het nu in de moeilijke momenten is, of zoals nu in de leuke!
Witcheke, dat zou echt mijn ergste nachtmerrie zijn, dat mijn ex-ouders een bezoek met ons (nog niet eens in aantocht zijnde) kind zouden kunnen hebben. Wat erg dat ze zelfs de stap hebben ondernomen om dat voor de Rechtbank gedaan te krijgen... Hoe is het nu met je?
Hanke, hoe is het nou met jou? Het is moeilijk, als een vriendin slecht nieuws krijgt en je kan er niets aan doen om dat te veranderen...
Hier is alles erg rustig op het ouder-front. Artebroer is nog steeds een blije broer, dus ik kan ook weer glimlachen om mijn eigen momenten.
zaterdag 6 september 2008 om 10:27
Hey allemaal .
Ik ben officieel terug, had een paar bezinkdagen nodig haha. Het was heerlijk en gezellig. En ik had zo'n mooi moment met mijn vader. Mijn man kwam na anderhalve week met dochter om ook een paar dagen te blijven ivm een bruiloft. En we hadden een goed maar moeilijk gesprek gehad. De bezoeken bij de psycholoog van mijn man lijken enorm te helpen, ik merk dat het dode punt waar we nou al 4 jaar tegenaan botsten eindelijk lijkt te wijken (ik ben voorzichtig, we wachten 't af ).
Maar goed, de volgende dag was dochter vroeg wakker dus ik rommelde doodmoe (was nogal laat geworden door gesprek) in de keuken om iig haar verzorgd te hebben voordat ik neerzakte met koffie en sigaret. Mijn vader was er ook, die was alvast wat dingen aan het voorbereiden voor het eten. En hij liep gezellig tegen me te kletsen totdat hij merkte dat ik niet meer reageerde en ik sorry zei want ik zat in tranen. En hij kwam naar me toe en knuffelde me en hield me gewoon een tijdje stevig vast.
Dat soort dingen deed hij vroeger niet, het verraste me. Maar het was zo fijn.
Wat verdrietig van je vriendin Hanke . Ik hoop dat de uitslagen positief zullen zijn als dat kan.
En wat fijn om te lezen van je broer Artemis! Wat zul je opgelucht zijn. Wat voor nieuw doel heeft hij voor ogen? En heeft hij tijdens die vakantie afgerekend met bepaalde gevoelens, hebben jullie het daar over gehad? Of was het vooral een kwestie van een nieuwe richting bepalen? Iig heel fijn voor hem dat hij zich nu zo voelt .
En welkom Witchke. Dat lijkt me vreselijk, dat je ouders je actief zwartmaken. Lief van je man dat hij met jullie zoontje naar jouw ouders zal gaan maar 't is toch te zot voor woorden dat mensen die jou zo gekwetst hebben, bezoekregeling kunnen afdwingen. Ik ben blij dat het mijn moeder compleet niet boeit, zo hoeven we niet te strijden om mijn dochter en daar ben ik allang blij om. Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat je bang bent voor waar ze toe in staat zijn. Kwetsende, verwondende woorden zijn snel gezegd. Voordeel is wel dat opa's en oma's minder impact hebben dan ouders daarin denk ik, je zoontje zal er bij jou en je man naar vragen als ze iets zeggen wat hem verwart en dan kun je het relativeren en ontkrachten. Maar toch. Rot voor je .
En je oma had gelijk Dooliedot, dat is mijn conclusie ook. Maar het is een lang en pijnlijk proces om echt volledig die conclusie te durven trekken, gek hoe taai trouw en loyaliteit zijn, ten koste van jezelf. Ik ben telkens weer dankbaar dat ik nu elke keer opnieuw bij situaties die me energie kosten, kwetsen enz van mijzelf mag kiezen wat ik ermee ga doen. Dat ik uberhaupt mag kiezen voor mijzelf en mijn geluk. Zonder een bittere ondertoon, of verborgen verdriet en woede. Gewoon omdat het mag, omdat ik van mezelf houd, omdat ik daar recht op heb, omdat het in essentie heel normaal, natuurlijk en vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Dat blijft me verbazen, nu ik steeds meer "normaal" word door de jaren heen. Hoe absurd het was en in wat voor rare positie me dat geplaatst heeft als kind. En hoe verwrongen je raakt door je overlevingsinstinct, aanpassen, aanpassen, aanpassen. Ik vind het zo'n triest lot voor kinderen, dat opgroeien in bepaald soort situaties je echt kan verminken, tekenen en je zelf dat daarna dan ook weer mag gaan uitbaggeren en helen.
Het is zoals het is. En ik ben deels wie ik ben door wat ik heb meegemaakt en er zitten ook zulke mooie dingen in die ik anders niet had gehad of niet zo sterk. Maar het klopt niet. Een kind moet zich veilig en geliefd weten.
Ik ben officieel terug, had een paar bezinkdagen nodig haha. Het was heerlijk en gezellig. En ik had zo'n mooi moment met mijn vader. Mijn man kwam na anderhalve week met dochter om ook een paar dagen te blijven ivm een bruiloft. En we hadden een goed maar moeilijk gesprek gehad. De bezoeken bij de psycholoog van mijn man lijken enorm te helpen, ik merk dat het dode punt waar we nou al 4 jaar tegenaan botsten eindelijk lijkt te wijken (ik ben voorzichtig, we wachten 't af ).
Maar goed, de volgende dag was dochter vroeg wakker dus ik rommelde doodmoe (was nogal laat geworden door gesprek) in de keuken om iig haar verzorgd te hebben voordat ik neerzakte met koffie en sigaret. Mijn vader was er ook, die was alvast wat dingen aan het voorbereiden voor het eten. En hij liep gezellig tegen me te kletsen totdat hij merkte dat ik niet meer reageerde en ik sorry zei want ik zat in tranen. En hij kwam naar me toe en knuffelde me en hield me gewoon een tijdje stevig vast.
Dat soort dingen deed hij vroeger niet, het verraste me. Maar het was zo fijn.
Wat verdrietig van je vriendin Hanke . Ik hoop dat de uitslagen positief zullen zijn als dat kan.
En wat fijn om te lezen van je broer Artemis! Wat zul je opgelucht zijn. Wat voor nieuw doel heeft hij voor ogen? En heeft hij tijdens die vakantie afgerekend met bepaalde gevoelens, hebben jullie het daar over gehad? Of was het vooral een kwestie van een nieuwe richting bepalen? Iig heel fijn voor hem dat hij zich nu zo voelt .
En welkom Witchke. Dat lijkt me vreselijk, dat je ouders je actief zwartmaken. Lief van je man dat hij met jullie zoontje naar jouw ouders zal gaan maar 't is toch te zot voor woorden dat mensen die jou zo gekwetst hebben, bezoekregeling kunnen afdwingen. Ik ben blij dat het mijn moeder compleet niet boeit, zo hoeven we niet te strijden om mijn dochter en daar ben ik allang blij om. Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat je bang bent voor waar ze toe in staat zijn. Kwetsende, verwondende woorden zijn snel gezegd. Voordeel is wel dat opa's en oma's minder impact hebben dan ouders daarin denk ik, je zoontje zal er bij jou en je man naar vragen als ze iets zeggen wat hem verwart en dan kun je het relativeren en ontkrachten. Maar toch. Rot voor je .
En je oma had gelijk Dooliedot, dat is mijn conclusie ook. Maar het is een lang en pijnlijk proces om echt volledig die conclusie te durven trekken, gek hoe taai trouw en loyaliteit zijn, ten koste van jezelf. Ik ben telkens weer dankbaar dat ik nu elke keer opnieuw bij situaties die me energie kosten, kwetsen enz van mijzelf mag kiezen wat ik ermee ga doen. Dat ik uberhaupt mag kiezen voor mijzelf en mijn geluk. Zonder een bittere ondertoon, of verborgen verdriet en woede. Gewoon omdat het mag, omdat ik van mezelf houd, omdat ik daar recht op heb, omdat het in essentie heel normaal, natuurlijk en vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Dat blijft me verbazen, nu ik steeds meer "normaal" word door de jaren heen. Hoe absurd het was en in wat voor rare positie me dat geplaatst heeft als kind. En hoe verwrongen je raakt door je overlevingsinstinct, aanpassen, aanpassen, aanpassen. Ik vind het zo'n triest lot voor kinderen, dat opgroeien in bepaald soort situaties je echt kan verminken, tekenen en je zelf dat daarna dan ook weer mag gaan uitbaggeren en helen.
Het is zoals het is. En ik ben deels wie ik ben door wat ik heb meegemaakt en er zitten ook zulke mooie dingen in die ik anders niet had gehad of niet zo sterk. Maar het klopt niet. Een kind moet zich veilig en geliefd weten.
zaterdag 6 september 2008 om 15:25
Welkom terug Feli!
Het doet me goed om te lezen hoe deze vakantie voor je geweest is. Trés bien. En wat lief van je vader...
Goh, het kwartje begint te vallen bij je partner. Da's raar voor je lijkt me. Prettig maar raar. Opeens iemand naast je die begint na te denken/meedenken. (of vul ik nu teveel in?). Kennelijk gaat het stapje voor stapje maar... wie weet.
Dus de stoere - ik red het allemaal wel - Felicia is even bij wezen tanken, even 'vrij' van je dochter. Je zal haar best gemist hebben maar het was vast ook effe fijn.
Knap hoor dat je zo voor je zorgt en laat zorgen.
Succes met het gewone leven weer. Ook nieuwe ideeen voor je werk opgedaan?
Kus van Hanke
(wat die vriendin betreft: het is nu vooral de klap van de diagnose. Hoe het in de toekomst eruit gaat zien is nog echt een raadsel. Eerst bijkomen en herstellen voor haar).
Het doet me goed om te lezen hoe deze vakantie voor je geweest is. Trés bien. En wat lief van je vader...
Goh, het kwartje begint te vallen bij je partner. Da's raar voor je lijkt me. Prettig maar raar. Opeens iemand naast je die begint na te denken/meedenken. (of vul ik nu teveel in?). Kennelijk gaat het stapje voor stapje maar... wie weet.
Dus de stoere - ik red het allemaal wel - Felicia is even bij wezen tanken, even 'vrij' van je dochter. Je zal haar best gemist hebben maar het was vast ook effe fijn.
Knap hoor dat je zo voor je zorgt en laat zorgen.
Succes met het gewone leven weer. Ook nieuwe ideeen voor je werk opgedaan?
Kus van Hanke
(wat die vriendin betreft: het is nu vooral de klap van de diagnose. Hoe het in de toekomst eruit gaat zien is nog echt een raadsel. Eerst bijkomen en herstellen voor haar).
zondag 7 september 2008 om 14:35
Ik kan me dat zo goed voorstellen Witchke. Het klopt echt niet, dat je op deze manier na een moeilijke jeugd niet eens zelf mag bepalen in hoeverre je contact met hen wil, of je het uberhaupt wel wil, en wat voor contact jij je ouders met hun kleinkind gunt. Dat zou jij zelf moeten mogen bepalen. Ik hoop dat ze niet slagen wb meerdere dagen, dat jullie advocaat dat inderdaad kan voorkomen.
En lieve Hanke, als je wil vertellen over je vriendin, vooral doen. Hoe gaat het verder met je? En wat heb je meegenomen van je weken in Amsterdam en je ontdekkingen over jezelf daar? Waar ben je mee bezig? Gezien je weinige woorden krijg ik het idee dat je wat dingen aan het uitbroeden bent maar dat kan ik helemaal mis hebben haha. En ja, ik ben nieuwsgierig, sorry .
En wat sla je de spijker weer ontzettend op zijn kop met je reactie . Het was idd heerlijk, helemaal alleen met alleen familie om me heen (waaronder mensen die ik in geen 15 jaar meer gezien had dus veel bijgepraat), veel gelezen, even alleen mezelf geweest ipv moeder of vrouw van of weet ik wat. Het voelde bijna decadent, normaal heb ik die momenten ook regelmatig maar niet anderhalve week lang.
En het moment dat dochter en ik op de keukenvloer lagen in een innige omhelzing omdat ze me woest omgegooid had in haar spurt naar me toe, roepende dat ze me zooo gemist had, dat vergeet ik niet zo snel denk ik (alleen al omdat het zo grappig was, pap die even kwam checken waar de boink vandaan kwam haha).
Maar het was heel gek met mijn man. Die avond na zijn aankomst had ik erop gerekend dat ik terplekke me weer vermoeider zou voelen, puur door zijn aanwezigheid zoals de afgelopen jaren. En dat was niet zo. Ik zat naar hem te kijken met zo'n gevoel van: nou weet ik weer waarom ik hem zo leuk vond, en eigenlijk vind ik dat nog steeds. Hij was... anders, ik herkende hem van de eerste jaren.
Ik dacht eerst nog: zal het de tijd los van elkaar zijn? Maar ik ben eerder een paar keer een week weggeweest met dochter en dan kwam ik thuis en dan stikte ik bijna het moment dat ik weer binnenkwam in zijn buurt.
Die avond/nacht van dat gesprek gaf hij aan dat hij eindelijk voor zichzelf had kunnen besluiten wat hij nu wilde doen, dat hij eindelijk voelde dat hij zelf zijn besluiten moet nemen wb zichzelf, de relatie enz, dat hij dat niet bij mij moet neerleggen en dan afwachten. En dat hij besloten had in die anderhalve week dat hij idd de komende tijd voor zichzelf nodig had en zijn energie in zichzelf en zijn proces moest steken. Maar dat het nu erg verwarrend was want het was anders nu hij mij zag. En ik had precies hetzelfde. Dus we zaten elkaar een beetje raar aan te kijken, zo van: wat nu?
Nog lang doorgepraat en het voelde ergens zo bitter en tegelijkertijd wel goed.
Maar goed, dat hebben we 2 dagen volgehouden en toen bleek dat het in feite goedbedoelde onzin was, dat het goed was dat we allebei voor onszelf duidelijk de grens hebben getrokken, nu allebei ervaren wat ons aandeel en onze verantwoordelijkheid is en dat we het dus nu samen kunnen doen.
En zo voelt het nu. Alsof ik de man terugheb met wie ik de eerste jaren een relatie heb gehad. En dan wat ouder en wijzer en minder snel van slag. En dat hij nu ook pas kan zien dat ik ook wat ouder en wijzer en laconieker ben dan in het begin.
Het voelt heel fijn. En ik hoop dat het nu zo blijft, dat het niet weer als zand door mijn vingers glipt, ik word bijna panisch als ik daaraan denk. En daar denk ik dus maar niet teveel over, de tijd zal het vanzelf uitwijzen en er is maar 1 manier, weer met volle overgave ervoor gaan want anders is het zonde. Ga ik dan op mijn bek, dan weet ik iig waarvoor. Dat kon ik de afgelopen jaren niet meer voelen. Nu hij weer voelt als "zichzelf" snap ik het weer.
Fijne vind ik ook dat hij duidelijk beseft dat het het begin is. Dat het hier niet ophoudt, niet nu weer definitief goed is. Maar dat hij zelf heel sterk ervaart dat hij pas aan het begin van zijn eigen proces staat en er een hoop te doen is en daar ook zin in heeft en mee bezig is. Dat geeft me vertrouwen, dat betekent dat het niet is zoals de afgelopen jaren, dat mij sussen en de relatie weer enigszins op de rit krijgen het doel is en het eindstation. En er dus geen groei is. Nu is dat anders, het gaat niet om de relatie. Die relatie is een bijproduct van de situatie, is niet de belangrijkste focus. En juist daarom kunnen we weer dat vanzelfsprekende ervaren van wat goed is aan onze relatie, aan onze klik. Dat is een heleboel, dat overviel me even toen ik het plots na zoveel jaren gemis en honger weer voelde.
Dus, ik ben aan het wennen. Ben geheel ontwend me zo prettig te voelen en besef nu des te beter waarom ik in het begin zo vreselijk heb geleden toen het net plots was weggevallen. Dus idd, voorzichtig positief, hoofdtechnisch gezien. Maar in mijn hart voelt het goed.
En lieve Hanke, als je wil vertellen over je vriendin, vooral doen. Hoe gaat het verder met je? En wat heb je meegenomen van je weken in Amsterdam en je ontdekkingen over jezelf daar? Waar ben je mee bezig? Gezien je weinige woorden krijg ik het idee dat je wat dingen aan het uitbroeden bent maar dat kan ik helemaal mis hebben haha. En ja, ik ben nieuwsgierig, sorry .
En wat sla je de spijker weer ontzettend op zijn kop met je reactie . Het was idd heerlijk, helemaal alleen met alleen familie om me heen (waaronder mensen die ik in geen 15 jaar meer gezien had dus veel bijgepraat), veel gelezen, even alleen mezelf geweest ipv moeder of vrouw van of weet ik wat. Het voelde bijna decadent, normaal heb ik die momenten ook regelmatig maar niet anderhalve week lang.
En het moment dat dochter en ik op de keukenvloer lagen in een innige omhelzing omdat ze me woest omgegooid had in haar spurt naar me toe, roepende dat ze me zooo gemist had, dat vergeet ik niet zo snel denk ik (alleen al omdat het zo grappig was, pap die even kwam checken waar de boink vandaan kwam haha).
Maar het was heel gek met mijn man. Die avond na zijn aankomst had ik erop gerekend dat ik terplekke me weer vermoeider zou voelen, puur door zijn aanwezigheid zoals de afgelopen jaren. En dat was niet zo. Ik zat naar hem te kijken met zo'n gevoel van: nou weet ik weer waarom ik hem zo leuk vond, en eigenlijk vind ik dat nog steeds. Hij was... anders, ik herkende hem van de eerste jaren.
Ik dacht eerst nog: zal het de tijd los van elkaar zijn? Maar ik ben eerder een paar keer een week weggeweest met dochter en dan kwam ik thuis en dan stikte ik bijna het moment dat ik weer binnenkwam in zijn buurt.
Die avond/nacht van dat gesprek gaf hij aan dat hij eindelijk voor zichzelf had kunnen besluiten wat hij nu wilde doen, dat hij eindelijk voelde dat hij zelf zijn besluiten moet nemen wb zichzelf, de relatie enz, dat hij dat niet bij mij moet neerleggen en dan afwachten. En dat hij besloten had in die anderhalve week dat hij idd de komende tijd voor zichzelf nodig had en zijn energie in zichzelf en zijn proces moest steken. Maar dat het nu erg verwarrend was want het was anders nu hij mij zag. En ik had precies hetzelfde. Dus we zaten elkaar een beetje raar aan te kijken, zo van: wat nu?
Nog lang doorgepraat en het voelde ergens zo bitter en tegelijkertijd wel goed.
Maar goed, dat hebben we 2 dagen volgehouden en toen bleek dat het in feite goedbedoelde onzin was, dat het goed was dat we allebei voor onszelf duidelijk de grens hebben getrokken, nu allebei ervaren wat ons aandeel en onze verantwoordelijkheid is en dat we het dus nu samen kunnen doen.
En zo voelt het nu. Alsof ik de man terugheb met wie ik de eerste jaren een relatie heb gehad. En dan wat ouder en wijzer en minder snel van slag. En dat hij nu ook pas kan zien dat ik ook wat ouder en wijzer en laconieker ben dan in het begin.
Het voelt heel fijn. En ik hoop dat het nu zo blijft, dat het niet weer als zand door mijn vingers glipt, ik word bijna panisch als ik daaraan denk. En daar denk ik dus maar niet teveel over, de tijd zal het vanzelf uitwijzen en er is maar 1 manier, weer met volle overgave ervoor gaan want anders is het zonde. Ga ik dan op mijn bek, dan weet ik iig waarvoor. Dat kon ik de afgelopen jaren niet meer voelen. Nu hij weer voelt als "zichzelf" snap ik het weer.
Fijne vind ik ook dat hij duidelijk beseft dat het het begin is. Dat het hier niet ophoudt, niet nu weer definitief goed is. Maar dat hij zelf heel sterk ervaart dat hij pas aan het begin van zijn eigen proces staat en er een hoop te doen is en daar ook zin in heeft en mee bezig is. Dat geeft me vertrouwen, dat betekent dat het niet is zoals de afgelopen jaren, dat mij sussen en de relatie weer enigszins op de rit krijgen het doel is en het eindstation. En er dus geen groei is. Nu is dat anders, het gaat niet om de relatie. Die relatie is een bijproduct van de situatie, is niet de belangrijkste focus. En juist daarom kunnen we weer dat vanzelfsprekende ervaren van wat goed is aan onze relatie, aan onze klik. Dat is een heleboel, dat overviel me even toen ik het plots na zoveel jaren gemis en honger weer voelde.
Dus, ik ben aan het wennen. Ben geheel ontwend me zo prettig te voelen en besef nu des te beter waarom ik in het begin zo vreselijk heb geleden toen het net plots was weggevallen. Dus idd, voorzichtig positief, hoofdtechnisch gezien. Maar in mijn hart voelt het goed.
zondag 7 september 2008 om 15:16
Wow, Felicia, beter had ik niet voor je kunnen wensen. Maar ook voor je partner niet, omdat hij nu werkt aan wat hij nodig heeft als persoon om te groeien en niet alleen maar te bestaan.
Mooi neergezet trouwens. Wist je toch al, dat je kan schrijven?
Ik zit hier thuis verkouden te worden, bovendien word ik binnenkort 'niet zwanger' en dan voel ik me altijd wat minder. Of ik wat aan het uitbroeden ben? Hoe kom jij zo opmerkzaam, muts! Ik had het zelf eigenlijk niet echt door maar je hebt gelijk. Heeft met toekomstig werk/studie te maken. Weet nog niet wat, maar er zit beweging in. En je vroeg naar wat ik aan ervaringen heb opgedaan in A'dam. Dat ik eigenlijk best een leuk, opgeruimd mens ben. Dat drugs en nachtleven niks voor mij zijn. Dat ik het kán.
Wat betreft die vriendin, ik heb al vrij lang weinig contact met haar en de laatste tijd alleen maar over de mail. Dat maakt het voor mij ook moeilijk reageren omdat het contact veel meer als kennissen is dan als een vriendin die wat voor haar kan betekenen.
Had een paar euforische dagen omdat ik ruim 2 kledingmaten geslonken ben zonder te lijnen (wel gezonder eten en actiever zijn). De euforie is weer wat gezakt, tenslotte ben ik meer dan een bepaalde kledingmaat. De vakantie was me goed bevallen en de gewone sleur is dan een beetje saai. Maar deze week begint een cursus van de muziekschool, dat is goed voor de activering van Hanke.
Dat is zo raar aan beter worden/zijn. Leren dat niet alles zo extreem is. Gewone dingen, saaie dagen. Wat niet betekent dat ik down ben ofzo.
En een rare vraag ter afsluiting: hebben wij een lijntje in de ether met elkaar? Af en toe heb ik die indruk...(zend, zend).
Mooi neergezet trouwens. Wist je toch al, dat je kan schrijven?
Ik zit hier thuis verkouden te worden, bovendien word ik binnenkort 'niet zwanger' en dan voel ik me altijd wat minder. Of ik wat aan het uitbroeden ben? Hoe kom jij zo opmerkzaam, muts! Ik had het zelf eigenlijk niet echt door maar je hebt gelijk. Heeft met toekomstig werk/studie te maken. Weet nog niet wat, maar er zit beweging in. En je vroeg naar wat ik aan ervaringen heb opgedaan in A'dam. Dat ik eigenlijk best een leuk, opgeruimd mens ben. Dat drugs en nachtleven niks voor mij zijn. Dat ik het kán.
Wat betreft die vriendin, ik heb al vrij lang weinig contact met haar en de laatste tijd alleen maar over de mail. Dat maakt het voor mij ook moeilijk reageren omdat het contact veel meer als kennissen is dan als een vriendin die wat voor haar kan betekenen.
Had een paar euforische dagen omdat ik ruim 2 kledingmaten geslonken ben zonder te lijnen (wel gezonder eten en actiever zijn). De euforie is weer wat gezakt, tenslotte ben ik meer dan een bepaalde kledingmaat. De vakantie was me goed bevallen en de gewone sleur is dan een beetje saai. Maar deze week begint een cursus van de muziekschool, dat is goed voor de activering van Hanke.
Dat is zo raar aan beter worden/zijn. Leren dat niet alles zo extreem is. Gewone dingen, saaie dagen. Wat niet betekent dat ik down ben ofzo.
En een rare vraag ter afsluiting: hebben wij een lijntje in de ether met elkaar? Af en toe heb ik die indruk...(zend, zend).
