Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 8 september 2008 om 09:59
Ik snap wat je bedoelt met dat lijntje, ik heb er ook zotussendoor over zitten peinzen. Grappig dat je het zo zegt, het beschrijft het precies.
En het is ook echt het weer om je mwah te voelen. Maar daar hoeven ze dan niet ook nog 's een verkoudheid en de verblijdendste dagen van de maand bij te flikkeren . Ik hoop dat je je snel weer wat lekkerder voelt. En ik snap het heel goed, het is raar om na veel pijn en geworstel plots rust en routine te hebben. Dat het allemaal wel prettig ok is. Ik had het een tijd terug dat ik dat echt moest leren waarderen. Ik miste mijn achtbaan.
Ik heb gemerkt dat dingen doen waarbij ik positief piek (bijv schilderen, praten, dansen) daarbij hielp. Toen merkte ik dat ik zelf de rust in stand kon houden en dan daaraan echte, diepe vreugde kon toevoegen. En dat ik dus niet langer de ellende nodig heb om te voelen dat ik leef. Liever niet zelfs als ik een keuze heb . Klinkt misschien raar na al dat verdriet om de situatie met mijn man maar zelfs daarbij merkte ik dat ik er niet geheel in opging. Omdat ik nu liever in de rust en het positieve blijf. 't Was daardoor alleen al zo dubbel.
Klinkt als fijne uitbroedsels waar je mee bezig bent. Ik ben heel benieuwd wat je conclusie zal zijn, welke richting je op wil. Ik heb het idee dat je een heel goede therapeute van het een of het ander zou kunnen zijn.
En het is leuk om nieuwe kanten van jezelf te zien en daar blij mee te zijn, gek hoe je soms je nooit gerealiseerd had dat je dit of dat ook in je had. En dat het dan plots veel meer klopt, het beeld van jezelf. Fijn dat de weken in Amsterdam je daar stukjes van gegeven hebben.
Ik kan me voorstellen dat het een beetje moeilijk voelt met je vriendin. Ik denk dat ik me niet teveel zou aantrekken van hoe het contact gelopen is maar gewoon doen en zeggen wat je oprecht wil doen en zeggen. Als dat niet veel is maakt dat je geen onmens, je moet niks. Als dat juist eigenlijk liever wat meer is, ga dan niet uit van hoe het verwaterd is want dan heb je kans dat je je te bescheiden opstelt en je al gauw een aasgier voelt terwijl je intenties oprecht zijn. Geef gewoon wat je wil geven, dat is vaak precies goed .
En dankjewel voor je lieve reactie, ik had zelf ook niet beter kunnen wensen. Ben er van in de war haha. En tegelijkertijd besef ik dat we er nog lang niet zijn. Beetje gek. Maar goed, alles wordt vanzelf duidelijker.
En het is ook echt het weer om je mwah te voelen. Maar daar hoeven ze dan niet ook nog 's een verkoudheid en de verblijdendste dagen van de maand bij te flikkeren . Ik hoop dat je je snel weer wat lekkerder voelt. En ik snap het heel goed, het is raar om na veel pijn en geworstel plots rust en routine te hebben. Dat het allemaal wel prettig ok is. Ik had het een tijd terug dat ik dat echt moest leren waarderen. Ik miste mijn achtbaan.
Ik heb gemerkt dat dingen doen waarbij ik positief piek (bijv schilderen, praten, dansen) daarbij hielp. Toen merkte ik dat ik zelf de rust in stand kon houden en dan daaraan echte, diepe vreugde kon toevoegen. En dat ik dus niet langer de ellende nodig heb om te voelen dat ik leef. Liever niet zelfs als ik een keuze heb . Klinkt misschien raar na al dat verdriet om de situatie met mijn man maar zelfs daarbij merkte ik dat ik er niet geheel in opging. Omdat ik nu liever in de rust en het positieve blijf. 't Was daardoor alleen al zo dubbel.
Klinkt als fijne uitbroedsels waar je mee bezig bent. Ik ben heel benieuwd wat je conclusie zal zijn, welke richting je op wil. Ik heb het idee dat je een heel goede therapeute van het een of het ander zou kunnen zijn.
En het is leuk om nieuwe kanten van jezelf te zien en daar blij mee te zijn, gek hoe je soms je nooit gerealiseerd had dat je dit of dat ook in je had. En dat het dan plots veel meer klopt, het beeld van jezelf. Fijn dat de weken in Amsterdam je daar stukjes van gegeven hebben.
Ik kan me voorstellen dat het een beetje moeilijk voelt met je vriendin. Ik denk dat ik me niet teveel zou aantrekken van hoe het contact gelopen is maar gewoon doen en zeggen wat je oprecht wil doen en zeggen. Als dat niet veel is maakt dat je geen onmens, je moet niks. Als dat juist eigenlijk liever wat meer is, ga dan niet uit van hoe het verwaterd is want dan heb je kans dat je je te bescheiden opstelt en je al gauw een aasgier voelt terwijl je intenties oprecht zijn. Geef gewoon wat je wil geven, dat is vaak precies goed .
En dankjewel voor je lieve reactie, ik had zelf ook niet beter kunnen wensen. Ben er van in de war haha. En tegelijkertijd besef ik dat we er nog lang niet zijn. Beetje gek. Maar goed, alles wordt vanzelf duidelijker.
maandag 8 september 2008 om 10:21
quote:Dooliedot schreef op 01 september 2008 @ 20:09:
Witchke, wist niet dat opa's en oma's ook bezoekrecht konden afdwingen, maar uit jouw verhaal blijkt dus van wel.
Vervelend dat je het niet tegen kunt houden.
Wel fijn dat jouw man bereid is met je zzontje naar jouw ouders te gaan. De mijne zou ze in zo'n geval liever koud maken geloof ik.
Ik vond die spreuk van mijn oma heel wijs en ook zeer gedurfd voor een bejaarde dame met een zwaar-gelovige achtergrond.Ik dacht dat dit in Belgie mogelijk was en niet in NL. God, ik hoop dat het in NL niet mogelijk is, want ik vertrouw mijn kinderen echt niet toe aan mijn ouders!
Witchke, wist niet dat opa's en oma's ook bezoekrecht konden afdwingen, maar uit jouw verhaal blijkt dus van wel.
Vervelend dat je het niet tegen kunt houden.
Wel fijn dat jouw man bereid is met je zzontje naar jouw ouders te gaan. De mijne zou ze in zo'n geval liever koud maken geloof ik.
Ik vond die spreuk van mijn oma heel wijs en ook zeer gedurfd voor een bejaarde dame met een zwaar-gelovige achtergrond.Ik dacht dat dit in Belgie mogelijk was en niet in NL. God, ik hoop dat het in NL niet mogelijk is, want ik vertrouw mijn kinderen echt niet toe aan mijn ouders!
maandag 8 september 2008 om 15:59
Hallo dames, ben ik ook even weer.... ik ben eerst een dikke week op vakantie geweest, daarna 5 dagen lekker thuis een beetje rondgerommeld, om vervolgens in het ziekenhuis te belanden met een acute blindedarmontsteking, en na 3,5 dag ziekenhuis afgelopen woensdag weer thuisgekomen. Die blindedarm plaagt mij niet weer
Ik heb ondertussen alles bijgelezen, en de haren rijzen me te berge van jouw verhaal, Witchke! Tranen stonden in mijn ogen.... zulke akelige ouders en daar moet je dan je kind ook nog aan afstaan...ik wens je heel erg veel sterkte. Ik zal aan je denken komende vrijdag! (f)
Felicia, wat een geweldig fijn nieuws, dat je man aan het veranderen is, en eindelijk weer die man is waar je destijds verliefd op werd. Ik hoop dat deze lijn stijgende blijft en dat het weer goedkomt en goed blijft tussen jullie. Sterkte en succes ermee!
Elmervrouw, wat goed dat je voor jezelf opgekomen bent bij je bazin, petje af! Ik heb heel lang precies hetzelfde gehad als jij, bij een confrontatie dichtslaan en uren later pas precies weten wat je had moeten zeggen. Goh, wat voelde ik me altijd een laffe kluns, een oliebol. Inmiddels heeft mijn man me geleerd hoe dat moet, confrontaties aangaan, en op mijn werk kan ik het geleerde in de praktijk brengen bij volslagen vreemden. En mijn hemel, wat voelt dat goed. Zeggen wat je voelt/denkt/vindt, en dan merken dat die ander inbindt. Het geeft mij zelfvertrouwen en het gevoel dat ik er ook mag zijn. Je dwingt respect af (alhoewel ik niet hou van het woord 'afdwingen'), en daarmee bouw je zelfrespect op.
Hanke, lekker he: gewonere dagen. Ik kan daar zo van genieten. Gewoon 's morgens opstaan, aan het werk, bij thuiskomst met de honden wandelen, 's middags rondrommelen in huis en eten koken, en 's avonds een lange wandeling met mijn man en de honden. Heerlijk gewoon, maar oh zo fijn en vertrouwd. Ik geniet daarvan. Ik hoef geen groots en meeslepend leven vol spanning en sensatie, in de spotlights. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg is mijn motto. Is ook beter voor mijn suikers
Sterkte met je vriendin trouwens.
Artemis, wat fijn dat je broer zich zo goed voelt, dat is hem zo gegund, of niet dan? Geniet ervan meid!
Ik heb hier ook een paar verbazingwekkende momenten meegemaakt met mijn broer. Ten eerste was hij de éérste avond al op bezoek in het ziekenhuis. Mijn man had hem zaterdagavond laat nog gebeld dat ik op de operatietafel lag (om half 10 's avonds begon de operatie) en mijn broer reageerde erg geschrokken volgens mijn man. Afgelopen woensdag kwam ik weer thuis, en donderdagmiddag stond mijn broer uit zichzelf op de stoep! Hij was benieuwd hoe het nu met zijn zusje ging, zei hij. Normaliter denkt hij nooit om dat soort dingen, maar nu ineens wel. Verbazing alom! Ik was er oprecht blij mee, dit had ik nooit van hem verwacht....
Ik heb ondertussen alles bijgelezen, en de haren rijzen me te berge van jouw verhaal, Witchke! Tranen stonden in mijn ogen.... zulke akelige ouders en daar moet je dan je kind ook nog aan afstaan...ik wens je heel erg veel sterkte. Ik zal aan je denken komende vrijdag! (f)
Felicia, wat een geweldig fijn nieuws, dat je man aan het veranderen is, en eindelijk weer die man is waar je destijds verliefd op werd. Ik hoop dat deze lijn stijgende blijft en dat het weer goedkomt en goed blijft tussen jullie. Sterkte en succes ermee!
Elmervrouw, wat goed dat je voor jezelf opgekomen bent bij je bazin, petje af! Ik heb heel lang precies hetzelfde gehad als jij, bij een confrontatie dichtslaan en uren later pas precies weten wat je had moeten zeggen. Goh, wat voelde ik me altijd een laffe kluns, een oliebol. Inmiddels heeft mijn man me geleerd hoe dat moet, confrontaties aangaan, en op mijn werk kan ik het geleerde in de praktijk brengen bij volslagen vreemden. En mijn hemel, wat voelt dat goed. Zeggen wat je voelt/denkt/vindt, en dan merken dat die ander inbindt. Het geeft mij zelfvertrouwen en het gevoel dat ik er ook mag zijn. Je dwingt respect af (alhoewel ik niet hou van het woord 'afdwingen'), en daarmee bouw je zelfrespect op.
Hanke, lekker he: gewonere dagen. Ik kan daar zo van genieten. Gewoon 's morgens opstaan, aan het werk, bij thuiskomst met de honden wandelen, 's middags rondrommelen in huis en eten koken, en 's avonds een lange wandeling met mijn man en de honden. Heerlijk gewoon, maar oh zo fijn en vertrouwd. Ik geniet daarvan. Ik hoef geen groots en meeslepend leven vol spanning en sensatie, in de spotlights. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg is mijn motto. Is ook beter voor mijn suikers
Sterkte met je vriendin trouwens.
Artemis, wat fijn dat je broer zich zo goed voelt, dat is hem zo gegund, of niet dan? Geniet ervan meid!
Ik heb hier ook een paar verbazingwekkende momenten meegemaakt met mijn broer. Ten eerste was hij de éérste avond al op bezoek in het ziekenhuis. Mijn man had hem zaterdagavond laat nog gebeld dat ik op de operatietafel lag (om half 10 's avonds begon de operatie) en mijn broer reageerde erg geschrokken volgens mijn man. Afgelopen woensdag kwam ik weer thuis, en donderdagmiddag stond mijn broer uit zichzelf op de stoep! Hij was benieuwd hoe het nu met zijn zusje ging, zei hij. Normaliter denkt hij nooit om dat soort dingen, maar nu ineens wel. Verbazing alom! Ik was er oprecht blij mee, dit had ik nooit van hem verwacht....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 8 september 2008 om 17:14
Daar was ik inderdaad ook nog nieuwsgierig naar Witchke. Mijn moeder heeft ooit gedreigd mijn oudste broer voor het gerecht te slepen omdat hij een kind had gekregen. Ze ging wel eventjes bezoekrecht afdwingen, maar hier in Nederland zou haar dat nooit gelukt zijn omdat grootouders hier weinig of geen rechten hebben op hun kleinkind(eren).
Wat afschuwelijk dat dat in België wel kan, wat is dat voor idiote wet zeg?
Wat afschuwelijk dat dat in België wel kan, wat is dat voor idiote wet zeg?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 8 september 2008 om 18:25
Ik ben er ook weer. Twee weken op vakantie geweest en daarna nog een weekje thuis, druk met vanalles. Ik heb alles een beetje bij proberen te lezen en ik blijf me verbazen over de positieve toon van dit topic, ondanks alle ellende. Dat siert jullie allemaal, stelletje sterke vrouwen!
Withcke, wat vreselijk lijkt me dat, een krankzinnige wet. Heel veel sterkte in de aanloop naar vrijdag.
En Setter, dat is toch even schrikken die blinde darm, maar gelukkig ben je er nu voorgoed vanaf.
Withcke, wat vreselijk lijkt me dat, een krankzinnige wet. Heel veel sterkte in de aanloop naar vrijdag.
En Setter, dat is toch even schrikken die blinde darm, maar gelukkig ben je er nu voorgoed vanaf.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 8 september 2008 om 22:24
maandag 8 september 2008 om 22:38
Welkom terug Setter en Zusje!
Zo, dus je lag in de lappenmand Setter...Da's minder. Maar een blindedarm die ziek is, is nóg minder. Fijn hé, dat we in Nl. wonen waar je dan gewoon geopereerd en verpleegd wordt, en dat je je geen zorgen hoeft te maken of je de behandeling wel kunt betalen...
Ja, in elk nadeel zie ik een voordeel. Heb ik een lekke band, dan ben ik blij met de wandeling want dan zie ik meer om me heen. Regen ik nat, dan ben ik blij dat ik op weg naar huis ben want tenslotte moet ik me straks toch omkleden. Mis ik de bus dan ben ik blij dat ik blij blijf....ik heb last van een goed humeur en hoe moe ik ook ben, het houdt niet op. Behalve in die tijd van de maand...(en die is ook al weer doorbroken, dus die sikkeneurigheid ligt weer achter me voor 4 weken). Ben ik weer blij omdat ik mijn sikkeneurigheid vond meevallen: ik houd maar niet op! Hihi!
En dat komt vooral omdat ik de gewone saaie dingen zo kan waarderen. Het verbaast me dat onder die laag angst en ellende, zo'n blijmoedig mens tevoorschijn is gekomen. Die niet meer bang is om markant en uitgesproken uit de hoek te komen. Ik ben nou eenmaal een persoonlijkheid en die laat ik stralen.
Zo, dus je lag in de lappenmand Setter...Da's minder. Maar een blindedarm die ziek is, is nóg minder. Fijn hé, dat we in Nl. wonen waar je dan gewoon geopereerd en verpleegd wordt, en dat je je geen zorgen hoeft te maken of je de behandeling wel kunt betalen...
Ja, in elk nadeel zie ik een voordeel. Heb ik een lekke band, dan ben ik blij met de wandeling want dan zie ik meer om me heen. Regen ik nat, dan ben ik blij dat ik op weg naar huis ben want tenslotte moet ik me straks toch omkleden. Mis ik de bus dan ben ik blij dat ik blij blijf....ik heb last van een goed humeur en hoe moe ik ook ben, het houdt niet op. Behalve in die tijd van de maand...(en die is ook al weer doorbroken, dus die sikkeneurigheid ligt weer achter me voor 4 weken). Ben ik weer blij omdat ik mijn sikkeneurigheid vond meevallen: ik houd maar niet op! Hihi!
En dat komt vooral omdat ik de gewone saaie dingen zo kan waarderen. Het verbaast me dat onder die laag angst en ellende, zo'n blijmoedig mens tevoorschijn is gekomen. Die niet meer bang is om markant en uitgesproken uit de hoek te komen. Ik ben nou eenmaal een persoonlijkheid en die laat ik stralen.
maandag 8 september 2008 om 22:59
Hoe herkenbaar Hanke . Ik word er gewoon plaatsvervangend nog blijer van.
Ik roep nu ook al tijden dat ik me zo walgelijk gelukkig voel. Ondanks bepaalde dingen. Want in essentie is er zo vreselijk veel moois, is er zoveel vreugde te vinden, de kleinste dingen, de grote dingen, alles.
Ik hou van het leven, zo afgrijselijk veel. En ik ben zo blij dat ik er ben, mag zijn.
Aantal jaren terug had ik niet kunnen indenken dat ik me structureel zo fijn zou voelen.
voor iedereen. Welkom terug van alle vakanties!
Ik roep nu ook al tijden dat ik me zo walgelijk gelukkig voel. Ondanks bepaalde dingen. Want in essentie is er zo vreselijk veel moois, is er zoveel vreugde te vinden, de kleinste dingen, de grote dingen, alles.
Ik hou van het leven, zo afgrijselijk veel. En ik ben zo blij dat ik er ben, mag zijn.
Aantal jaren terug had ik niet kunnen indenken dat ik me structureel zo fijn zou voelen.
voor iedereen. Welkom terug van alle vakanties!
maandag 8 september 2008 om 23:06
maandag 8 september 2008 om 23:13
Grappig dat je dat zegt want ik heb bij mijzelf het idee dat me dat van jongs af aan veel te duidelijk is geweest. En dat ik de laatste jaren pas echt de vreugde, de schoonheid, de liefde, de connectie ben gaan ervaren buiten mij en tussen mij en de wereld. Daarvoor leefde ik voornamelijk binnen mijzelf.
Ik weet nog dat ik als kind keek naar mijn familie en toen al besefte dat diepe verwondingen en diep verdriet leiden tot een hoop duistere, blinde plekken in mensen. Ook in mij. Ben nu blij dat ik me dat toen al realiseerde want daardoor heb ik er nooit voor weg kunnen lopen. De schaduw hoort bij ons. Ook daar zijn bronnen aan te boren.
Maar ik begrijp wat je bedoelt, het is de erkenning van alles wat tot een steeds dieper en vollediger ervaren leidt en ook tot vrede ermee gek genoeg geloof ik.
Ik weet nog dat ik als kind keek naar mijn familie en toen al besefte dat diepe verwondingen en diep verdriet leiden tot een hoop duistere, blinde plekken in mensen. Ook in mij. Ben nu blij dat ik me dat toen al realiseerde want daardoor heb ik er nooit voor weg kunnen lopen. De schaduw hoort bij ons. Ook daar zijn bronnen aan te boren.
Maar ik begrijp wat je bedoelt, het is de erkenning van alles wat tot een steeds dieper en vollediger ervaren leidt en ook tot vrede ermee gek genoeg geloof ik.
maandag 8 september 2008 om 23:28
Dat is ook wat ik als het meest pijnlijke aan mijn jeugd heb ervaren: zien waar mensen pijn hebben en hoe ze vervolgens andere mensen tekortdoen.
Dat angst en kwaadheid maakte dat wie de ander was er niet toe deed. In ieder geval minder belangrijk dan hun acting out. Ik had de woorden niet, omdat ik te klein was. Anders had ik kunnen zeggen wat eraan scheelde. Maar of er vervolgens wat mee gedaan zou zijn....ik betwijfel het.
Shoot the messenger, zo gaat het toch vaak.
Dat angst en kwaadheid maakte dat wie de ander was er niet toe deed. In ieder geval minder belangrijk dan hun acting out. Ik had de woorden niet, omdat ik te klein was. Anders had ik kunnen zeggen wat eraan scheelde. Maar of er vervolgens wat mee gedaan zou zijn....ik betwijfel het.
Shoot the messenger, zo gaat het toch vaak.
maandag 8 september 2008 om 23:31
maandag 8 september 2008 om 23:47
Dank jullie wel! Ik heb lekker geluierd op de Canarische Eilanden Setter, waar ben jij geweest?
Elmervrouw, wat knap dat je dat gedaan hebt, dat is iets waar ik ook aan moet werken. Echt een grote stap, petje af voor jou
.
En genieten van lekker saaie, kneuterige dingen, hier nog een!
Allemaal een dikke en welterusten.
Elmervrouw, wat knap dat je dat gedaan hebt, dat is iets waar ik ook aan moet werken. Echt een grote stap, petje af voor jou
. En genieten van lekker saaie, kneuterige dingen, hier nog een!
Allemaal een dikke en welterusten.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 8 september 2008 om 23:52
Nee die beschreef ik niet maar het klopt als een bus, ik heb precies dezelfde ervaring. Ik weiger nog langer de dingen van anderen te dragen, het is niet van mij, ik heb meer dan genoeg van mijzelf . En dat wat van mij is is draaglijk zat, daar kan ik om lachen en soms van balen maar toch... het is van mij.
Ik merkte het ook deze vakantie. Mijn familielid die mij misbruikt heeft was er ook. We hebben er nooit over gepraat, ik vermoed dat hij denkt dat ik het vergeten ben. En dat is prima. Maar ik heb hem jaren vermeden, kon hem niet zien. En nu zat ik met hem te praten, over waar hij mee bezig is en hoe het met hem gaat. En het was ok. Het deed geen pijn meer (nou ja, misschien nog een heel klein beetje maar goed).
Het is een rare tijd wat dat betreft. Ik vind overal mijn vrede mee. Alles was zoals het was. En is zoals het is. En ik accepteer mijzelf daarin.
En idd, het had geen zin gehad om het toendertijd aan te kaarten. Ik zei er zelden wat over, de paar keer die ik het geprobeerd heb was het zinloos. "Wat weet jij er nou van?" Ik weet nog dat mijn vader woest was over mijn eetstoornis en me ernaar vroeg vanuit zijn machteloosheid: waarom dan? En ik probeerde hem uit te leggen wat voor draak mijn moeder was, wat ze elke dag deed en zei. Hij wist niets te zeggen, uiteindelijk alleen een: ach het valt toch wel mee? En daarmee was de kous af. Ja dan hou je je mond wel.
Wat dat betreft ben ik dankbaar dat dat contact nu vele malen beter is. Hij begint steeds meer te beseffen dat het feit dat ik nooit wat toonde niet betekent dat het goed ging. Dat de situatie goed was. En daar baalt hij nu van geloof ik. Maar goed, ook dat is gegaan zoals het ging, valt niets meer aan te doen.
Ik realiseerde me deze vakantie nog eens heel sterk hoeveel ik hou van al die mensen, die compleet gestoorde familie. Mijn stiefzus die zo'n kreng was vroeger en die ging trouwen en hoe blij ik was voor haar en hoeveel ik om haar geef, altijd gedaan. Mijn vader, oud, milder, op wie ik zoveel lijk. Mijn halfzussen, met wie ik dingen deel en toch ook weer zo anders zijn.
Wat dat betreft ben ik altijd een beetje een eiland geweest binnen die families. En daarom kan ik misschien zoveel van ze houden. Ergens heb ik nooit meegedaan aan die complete mindfuck. Ik zat er hooguit middenin en had weinig keus dan maar erin te overleven op de een of andere manier. En dat is gelukt.
Ik ben intact. En ik ben gelukkig. En ik leef, volop, vanuit mijn tenen. Niets kan dat nog kapotmaken denk ik. Als je eenmaal in de hel hebt geleefd en uiteindelijk leert dat je zelf de hemel moet maken, dat kun je niet meer ontleren lijkt me.
Ik merkte het ook deze vakantie. Mijn familielid die mij misbruikt heeft was er ook. We hebben er nooit over gepraat, ik vermoed dat hij denkt dat ik het vergeten ben. En dat is prima. Maar ik heb hem jaren vermeden, kon hem niet zien. En nu zat ik met hem te praten, over waar hij mee bezig is en hoe het met hem gaat. En het was ok. Het deed geen pijn meer (nou ja, misschien nog een heel klein beetje maar goed).
Het is een rare tijd wat dat betreft. Ik vind overal mijn vrede mee. Alles was zoals het was. En is zoals het is. En ik accepteer mijzelf daarin.
En idd, het had geen zin gehad om het toendertijd aan te kaarten. Ik zei er zelden wat over, de paar keer die ik het geprobeerd heb was het zinloos. "Wat weet jij er nou van?" Ik weet nog dat mijn vader woest was over mijn eetstoornis en me ernaar vroeg vanuit zijn machteloosheid: waarom dan? En ik probeerde hem uit te leggen wat voor draak mijn moeder was, wat ze elke dag deed en zei. Hij wist niets te zeggen, uiteindelijk alleen een: ach het valt toch wel mee? En daarmee was de kous af. Ja dan hou je je mond wel.
Wat dat betreft ben ik dankbaar dat dat contact nu vele malen beter is. Hij begint steeds meer te beseffen dat het feit dat ik nooit wat toonde niet betekent dat het goed ging. Dat de situatie goed was. En daar baalt hij nu van geloof ik. Maar goed, ook dat is gegaan zoals het ging, valt niets meer aan te doen.
Ik realiseerde me deze vakantie nog eens heel sterk hoeveel ik hou van al die mensen, die compleet gestoorde familie. Mijn stiefzus die zo'n kreng was vroeger en die ging trouwen en hoe blij ik was voor haar en hoeveel ik om haar geef, altijd gedaan. Mijn vader, oud, milder, op wie ik zoveel lijk. Mijn halfzussen, met wie ik dingen deel en toch ook weer zo anders zijn.
Wat dat betreft ben ik altijd een beetje een eiland geweest binnen die families. En daarom kan ik misschien zoveel van ze houden. Ergens heb ik nooit meegedaan aan die complete mindfuck. Ik zat er hooguit middenin en had weinig keus dan maar erin te overleven op de een of andere manier. En dat is gelukt.
Ik ben intact. En ik ben gelukkig. En ik leef, volop, vanuit mijn tenen. Niets kan dat nog kapotmaken denk ik. Als je eenmaal in de hel hebt geleefd en uiteindelijk leert dat je zelf de hemel moet maken, dat kun je niet meer ontleren lijkt me.
