Wanneer stop je met redden.............

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden.

Ja, dat klopt, Iris, ben ik zo doorzichtig? Ik bevind me constant in een dilemma, helemaal juist aan jouw openingzin: wanneer stop je (nou eens) met redden!

Op een bepaalde manier doe ik dat nog steeds (financieel)

Ik schaam me voor de arts, psychologe, ik zou zo graag willen dat ze me over de drempel konden tillen.

Verstandelijk kan ik het heel goed beredeneren, o ja, heb al een heel schema in mn hoofd, zou ik wel weten hoe ik het kan aanpakken, maar gevoelsmatig.............pffffffff

Maar het moet gewoon, kan toch niet zo langer doorgaan.

Ik ben op zoveel punten sterk, kom er altijd weer bovenop, maar dit...lukt me niet.



O, ik hoop toch zo voor je zoon dat hij de goede kant pakt, wat een rotsituatie voor jullie.

Meid, ik duim voor jullie, hou je vast dat hij niet gelijk de kont tegen de krib heeft gegooid, maar net wat je schrijft, wat zal het worden!

Prada, lukt het bij jou nog?

Allemaal weer sterkte, zorg goed voor jezelf.

(ja,ja moet je mij horen)

Ik vind het niet lief van hem dat hij zijn zus is gaan lastigvallen, Iris, die heeft het zelf al zo moeilijk. Wéér eerst hij, dan pas de rest.

Klink ik nu erg cynisch?

Ik hoop dat 'ie de goede kant opzoekt, en blijft zoeken.

Ik vind het zo stilletjes bij jullie, geeft niet hoor, ik heb ook niet altijd zin om wat te schrijven.

Heb het boek Cokepunt in 1x uitgelezen. Later nog eens wat rustiger lezen. Veel herkenbare dingen van een moeder die ook heel veel voor haar zoon heeft gedaan, pas toen ze met pijn en moeite is gestopt met redden kwam langzaam de ommekeer.

Vind het punt dat wij als moeders lijden en veel lichamelijke en geestelijke ongemakken krijgen nogal wat onderbelicht.

Maar ik vind haar met recht een moedige moeder, zo haar nek uitsteken in die gemeenschap die niet graag de vuile was buiten ziet hangen, petje af!

Van het weekend onze zoon nog gezien, we zijn uit eten geweest met een clubje, ok hij zag er goed uit, had een leuke kaart voor ons meegenomen,is met een andere kamer bezig, krijgt waarsch over een paar maanden een vast contract, waarom kan ik dan niet oprecht blij zijn?

Misschien omdat ik toch een paar kinderachtige dingetjes zag?

Wil ik het nu te snel te perfect? Vragen die ik graag aan de psychologe zou willen stellen, maar heb nog niets teruggehoord.

Hoop dat het bij jullie allemaal een beetje lukt.



Rietje

Dag lieve moeders. Iris morgen ga ik naar de post. Ik herken het. Ik laat hem niet hier komen want dat trek ik niet..... Sommige mensen zeggen dat als ik er over praat er zo goed mee om kan gaan. Ja, zolang ik hem niet zie kan ik de afstand houden, telefonisch ook nog wel. Maar als ik hem zie, dan wil ik hem vasthouden, helpen, troosten, steunen en weet ik veel wat allemaal. God, ik hou zielsveel van dat kind. Al zou ik hem kunnen loslaten, ik zou het geeneens willen. Dit is mijn kind waar ik met heel mijn hart en ziel van hou en die het verdient om gelukkig te zijn. Dat is de reden dat ik vecht en red. Op een dag zal het goed komen. Zonder hoop geen leven.

Gisteren is hij weer opgenomen, althans, dat neem ik aan. Hij neemt zijn telefoon niet op maar de kliniek zei dat hij aangekomen was.

Hoi Iris,

Heel even steek ik mijn hoofd om de deur om jou en je gezin alles goede en veel sterkte te wensen. (Misschien ken je me nog van topic lang geleden.) Ook veel kracht voor de anderen hier.



Ik ben van mening dat je zoon loslaten niet hem laten vallen is. Hem loslaten is hem volwassen laten worden.

Des te meer je hem loslaat, des te meer je hem redt.

Ik zag in een aantal vorige postings van je dat je dit aan het doen bent. Heel knap! Zo krijg je langzaamaan weer meer respect bij je zoon, en vanuit die basis kan er weer wat gebouwd worden.



Respect, daar draait het om bij een zoon met zo'n bepaald soort persoonlijkheid. Als ouders zich van alles laten gevallen, en steeds klaar staan voor hun zoon, heeft hun zoon geen respect meer. Elke keer als je op een manipulatie ingaat, heeft hij gescoord en daalt je respect-level bij hem. Des te minder respect je krijgt, des te meer scheldwoorden, ruzies etc.



Zonen weten nogal eens de knoppen bij moeders te vinden als ze wat nodig hebben. Ik heb dit van dichtbij meegemaakt met iemand in mijn naaste omgeving. Het grofste waar ik achter kwam: hij wachtte eigenlijk tot zijn moeder doodging omdat ie dan de erfenis kon vangen. Tot dantoe was het nogal lastig om bij de centjes te komen, omdat moeders er tussen zat. Heel erg, maar waar.

Hij hield heus wel ergens van zijn moeder, maar zij en wat gebeurtenissen in zijn jeugd waren de schuld van al zijn problemen. Haar fouten uit het verleden, waar ze spijt van had, blies hij enorm op en gebruikte hij om schuldgevoel bij haar te kweken - om centjes op te strijken.

Zelfmoorddreigingen - om aan centjes te komen.

Op verjaardagen komen vanwege de gezelligheid?? Nee hoor, om wat eurootjes op te strijken. 'Toevallig' vijf minuten na ontvangst weer weg. En een pissig als het minder dan 100 bleek te zijn.



Verder welk heel slecht praten over zijn ouders t.o.v. vrienden, familie, collega's... Maar bij hen dan weer lieve woordjes. Voor de centjes.

Moeders psychisch in de prak, zoon kon het niets schelen die zag het gewoon nauwelijks. Was haar eigen schuld volgens hem. Moeder praatte urenlang elke dag met vrienden over hoe ze zoon kon 'redden'. Na een zielige story van zoon viel moeders huilend in slaap.

Zoon echter, was lekker thuis na deze huil-story bij moeder. Zijn portefeuille was weer gevuld en hij had een tas vol eten, geld voor bier en weed en kon lekker nachtenlang playstation spelen... En lachen met zijn vrienden. Minder dan een uur ervoor zat ie nog bij zijn ouders te 'treuren'. En moeder maar denken dat ie zo zielig was.



Misschien herken je hier dingen van. Misschien sommige niet.

Ik hoop alleen dat ik iets kan overbrengen van hoe een zoon ook kan denken. Je kan altijd het beste hopen, maar dat hoeft het niet te zijn. Helaas.



Geen woorden maar daden. Let op de daden.



En schat je zoon niet te zwak in. Want dat zijn ze niet. Ieder heeft zijn zwakte. Maar dat is geen excuus. Ze zijn sterk genoeg om hun ouders uit te schelden, te manipuleren, te stelen, in het gevang te komen en aan dope te komen... dan kunnen ze ook voor zichzelf opkomen.



Het lijkt me echt heel moeilijk, maar het is niet anders en je moet de beste manier kiezen om er mee om te gaan. Hoe rot dat soms ook voelt.

Een heel duidelijk stukje wat Oranje daar schrijft, bedankt daarvoor.

En ik denk dat we dat eigenlijk stiekumpjes wel weten dat onze zonen respect voor ons moeten weten, dat alleen maar door onze daden afgedwongen kan worden.

Maar voordat je eerst uit die wirwar van gevoelens, teleurstellingen en boos/bangheid bent.........

Denk ook bijna dat het niet zonder hulp (voor ons) te doen is.

Sterkte iedereen

Ik denk idd dat het niet een kwestie van boeten is, maar pure zelfbescherming.

Want ik vind het nogal herkenbaar.

Maar is dat niet bespreekbaar met hem, Iris, dat hij beseft bdat het ook om jou gaat.

Heb dat al eens meer geschreven, wil zo graag een normale zoon-moeder relatie met hem, maar ben al zenuwachtig als ik weet dat ik hem ga zien (is heel weinig trouwens)

Bang dat hij geld zou vragen, bang dat ik zn negatieve gedrag zou zien, bang om te horen dat er iets niet goed gaat.

Jammer, want uiteindelijk gaat het al een tijd best goed, terugkijkend, en zit ik mezelf te pesten met die gedachten, maar de afgelopen jaren kan ik zo moeilijk loslaten.

Ja, en dan bij jouw vraag komende: wanneer is die afspraak? Ik heb 2 x gebeld naar de telef.beantwoorder, maar nog niets gehoord. Kan ook mailen, maar ik durf niet, ben zo bang voor wat komen gaat.

Ik zeg het maar eerlijk.

Maar ik moet gewoon, anders blijf ik in die cirkel hangen, maar ben zo verschrikkelijk bang.

(maar ik ga vanavond mailen)

Pffff, ik heb zojuist gemailed.

Bedankt voor het duwtje, Iris.(nou, zeg maar duw)

Hoe dom kan een mens zijn, weten dat het goed voor je is, maar toch zo er tegenaan hikken.

Ben benieuwd wanneer ik bericht terug krijgt.

Pffffff

Rietje

Top, Riet!!!



Een van een meelezer die aan het begin van het traject staat (15-jarige autistische zoon wordt uit huis geplaatst o.a. omdat hij over me heenloopt).

Lieve Nef, die uithuisplaatsing is dus nog niet gebeurd..

Ik hoop dat je achteraf kunt zeggen dat je er op tijd bij was, met dat ingrijpen.

Nee, Mamzelle, die uithuisplaatsing is dus nog steeds niet gebeurd. Voor wie dat toen niet gezien heeft, een jaar geleden had ik een topic dat mijn oudste (met het syndroom van Asperger, en niet te mild) uit huis moest en ik daar zo'n moeite mee had. Hij heeft al die tijd op een wachtlijst gestaan.



Gelukkig hebben we wel veel hulp gehad thuis en kreeg hij medicijnen waardoor de heftigheid een stuk wegviel.



Maar toen was inderdaad eigenlijk ook de hoofdvraag: 'Wanneer stop je met redden.' Vanaf dat hij klein was is me wel eens wel verteld dat ik 'm niet thuis zou kunnen houden. Nou, dat wilde ik natuurlijk niet horen en vertelde die mensen danook dat ik 'm never-nooit af zou staan. Zo zag ik dat toen. Maar jongste (met ADHD en PDD-nos) en ik gingen er op het laatst aan onderdoor en oudste ook eigenlijk, die liep helemaal vast, verdween steeds meer in zijn eigen wereldje.



Gisteren hebben we te horen gekregen dat de intakedatum 30 september is. De plaatsingsdatum weten we nu nog steeds niet, zal binnen een week daarna zijn, waarschijnlijk, maar dit al te weten geeft oudste lucht. Een jaar 'on hold' leven, wetende dat je weg moet, maar niet wanneer, heeft een flinke tol geëist van hem.



Maar weet je, eigenlijk gaat het op het moment hartstikke goed thuis, zowel met hem als met jongste en mij. Wel door alle begeleiding en therapie die oudste en jongste krijgen. Oudste krijgt meer inzicht in hoe wij in elkaar zitten en benaderd moeten worden, jongste wordt geholpen met het verwerken van afgelopen heftige jaren. En dan komt weer de vraag: wanneer stop je met redden.



En het is hartstikke eng. Wat gebeurt er als oudste inderdaad weggaat. Hoe reageert jongste, hoe zal ik erop reageren, hoe zal het er hier in huis aan toe gaan. Zelf heb ik ook ADD en heb nog niet zo lang geleden in een jarenlange depressie gezeten en heb ik nu nog steeds een computer-verslaving.



Gelukkig, zoals hierboven geschreven, is er veel hulp om ons heen en toevallig heb ik de dag vóór de intake (want de uithuisplaatsing gaat door, ik weet dat het moet), nog een multidiscliplinair overleg om te zien hoe we komende periode aan moeten pakken. Maar toch...



pfff, dit moest er blijkbaar even uit...

Knap van je dat je de uithuisplaatsing wel laat doorgaan. Juist als het beter gaat heb je het idee dat het niet nodig is en of het dan wel goed is voor hem.

Sterkte in de komende tijd -knuffel-

Zo zie je dat hulp zoooo belangrijk is.

Idd goed dat je dat laat doorgaan en met hulp erbij hoe het aan te pakken zal je er een eind mee komen.

Maar het is moeilijk, he, Nef, je kind de deur uit.

Ik bedoel maar mijn andere zoon zal tzt ook de deur uit gaan, maar op een volstrekt andere manier dan de oudste.

Het is op dit moment gewoon een snee in mn ziel hoe het allemaal heeft moeten gaan, had dat vroeger nooit kunnen bedenken.

Hoop dus ook hiervoor met hulp dat het een lidteken wordt en langzaam verdwijnt.

Het zal voor je zoon toch ook veel rust geven nu het bekend is wanneer en misschien ook een nieuwe uitdaging en te weten dat zn moeder hem altijd zal blijven steunen.

Je weet het, hier kun je je hart blijven luchten.



Prada, ik mis je, hoe gaat het bij jullie?



(nog niets gehoord van de hulpverlening)



Allemaal sterkte

Ja, precies, Riet (en anderen die het betreft), dit kind is nog veel te jong om uit huis te gaan, het is geen natuurlijk proces. En dat is wat zo'n pijn doet, je kind 'afgeven'. Aan de buitenwereld blootstellen terwijl je (ik) het eigenlijk nog zo wil beschermen. Terwijl je eigenlijk zelf ook een beetje beschermd moet worden tegen de hardheid van datzelfde kind.



Nou ja, zoiets...

Je verwoordt het heel goed, Nef, vooral je laatste zin heeft op mij een impact.

Was er niet bewust van, maar verdomd, ook wij hebben (hadden) bescherming nodig.

Gezien de leeftijd van mijn zoon is het niet direkt raar dat hij de deur uitging, maar de verleidingen daarbuiten maakten me bang, terwijl dit ook weer onzin is, want die zijn er ook als hij thuis woonde.

Daarom heb ik ook altijd het gevoel in een spagaat te zitten.

Ben nu al zover te weten dat het zijn eigen keuzes waren.

Iris, hoe gaat het nu met jou? Respecteert zoon nog steeds je grenzen? En hoe gaat het met de kleintjes? Ik begrijp precies waar je doorheen gaat met jongste zoon.



En Prada?



En Riet, nogmaals, heel goed dat je de knoop doorgehakt hebt en die mail geschreven heeft. Het kan zijn dat er even tijd overheen gaat voordat je antwoord krijgt. Duurt het je te lang, zou je toch kunnen overwegen om ook eens te bellen, om te horen of ze je mail gelezen hebben.

Wat ik zo postief vind is dat jullie met elkaar praten, ook over jullie gevoelens en dat mis ik zo hier.

Mijn zoon laat sporadisch iets van zijn gevoelens merken, heb het idee dat hij nog steeds met een masker loopt.

Ok, hij heeft in het begin aangegeven dat hij stom is geweest.

En ik heb ook wel eens gedacht dat het hem veel energie kost om overeind te blijven, zowel zn verslaving onder knie te krijgen (hoop ik dan maar) en het wonen op zichzelf, naar zn werk gaan.

Maar ik mis zulke gesprekken heel erg.

Ik vind jou dan ook een vreselijk wijze moeder, Iris, hoe je op zijn opmerkingen antwoord geeft.

Het kan een depressie zijn, maar ook een enorm bewust zijn van: mijn leven moet 180 graden anders en dat is voor hem toch iets om angstig van te worden.

Want zijn " nieuwe" leventje zal dan bestaan uit geen ontvluchten meer van de werkelijkheid, geen leugens, de verantwoordelijkheid pakken.

Toch om bang van te worden? (Als je eerst alleen maar voor jezelf door het leven fladderde?)

Lief dat je naar me vraagt Iris. Ik heb niet zoveel te melden (gelukkig). Met zoon gaat het best redelijk al weet ik dat nooit 100% zeker, hij is best wel gesloten. Maar hij heeft best veel contact met jongste en volgens hem gaat het wel goed. Er zit alleen niet veel schot in. Hij heeft nog steeds geen ritme. Van de kant van de hulpverlening is er niet veel stimulans om een dagbesteding in te vullen. En zoon vindt dat eigenlijk wel prettig zo lijkt het. Hij is van nature al erg lui.

Maar het lijkt mij zo zinloos, zijn dagen. Ik ben echt iemand van werken en zo. Maar goed, het is zijn leven. We hebben goed en fijn contact. En ook heel blij ben ik met het contact tussen mijn zoons onderling. Toen ze nog beiden thuis woonden, was het altijd mot en konden ze elkaar niet luchten.

Wel krijg ik nog geregeld aan het begin van de maand bericht van zijn huisbaas dat hij zijn huur niet heeft betaald, maar als ik hem er op aanspreek, komt dat ook weer in orde.



Verder dikke aan alle moeders hier.