Kinderen
alle pijlers
onbekende stiefkinderen en eigen kinderen
donderdag 11 september 2008 om 16:26
ik weet niet goed waar ik dit topic plaatsten moet maar ik gok op kinderen
mijn man is eerder getrouwd geweest en heeft 3 kinderen met zijn ex vrouw. Toen wij trouwde besloot zij dat hij de kinderen niet langer mocht zien. ik ken zijn kinderen dan ook eigenlijk zo goed als niet (1x in de 14 dagen een weekend een paar maanden lang) dit is nu ruim 4 jaar zo en onderhand hebben wij dus zelf 2 kinderen.
nu het probleem waar we niet uit komen. de oudste van mijn man is oud genoeg om zelf contact op te nemen, via via weten we dat dit niet gaat gebeuren in de nabije toekomst, prima die keuze mag hij maken. de twee andere zijn nog erg jong de kans dat die contact opnemen is ook niet erg groot (als het sowieso al ooit gebeurd)
als mijn man ergens nieuw is en hij stelt zich voor en verteld over zich zelf dan is t al snel van; ik heb 5 kinderen. voor mijn gevoel is dit meer om daar mee te pronken dan dat het er toe doet (dit is een belangrijk onderdeel helaas, dat 'pronken').
omdat ik mijn kinderen niet wil laten opgroeien met t idee dat papa elk moment kan verdwijnen en zij het idee van 3 onbekende familieleden niet snappen wil ik dat gewoon prive houden, goede bekende familie er over praten? prima aan de grote klok hangen.... nee!
nou waren we daar na een paar aanvaringen het wel over eens geworden, het voegde niks toe om dat te vertellen.
afgelopen weekend waren we op bezoek bij mensen die ik niet kon en daar waren mensen die met mijn man begonnen over 'zijn 5' dat bleek nogal flink (hoe zeg je dat) onder de anadacht geweest te zijn.
mijn kinderen waren daar dus bij, en nu zitten ze op een leeftijd dat ze dat soort dingen geheel niet snappen maar ik ben er wel heel boos over geworden. mijn man was onze afspraak 'vergeten' die is tenslotte al 2 jaar geleden gemaakt :S volgend jaar snapt de oudste dit soort dingen wel en ik weet dan ook eigenlijk helemaal niet hoe ik dit moet aanpakken.
het is niet zo dat ik mans kinderen geheim houden wil oid, ik wil het ze vertellen als ze het snappen en er aan toe zijn/er mee om kunnen gaan. er hangen ook foto's aan de muur van die kinderen zodat ze er naar kunnen gaan vragen als ze oud genoeg zijn om te snappen dat er voor hun vreemde aan de muur hangen.
in ieder geval mijn vraag is nu; hoe zouden jullie dit aanpakken (de stiefkinderen en je eigen kinderen) en hoe lossen man en ik dit op?
mijn man is eerder getrouwd geweest en heeft 3 kinderen met zijn ex vrouw. Toen wij trouwde besloot zij dat hij de kinderen niet langer mocht zien. ik ken zijn kinderen dan ook eigenlijk zo goed als niet (1x in de 14 dagen een weekend een paar maanden lang) dit is nu ruim 4 jaar zo en onderhand hebben wij dus zelf 2 kinderen.
nu het probleem waar we niet uit komen. de oudste van mijn man is oud genoeg om zelf contact op te nemen, via via weten we dat dit niet gaat gebeuren in de nabije toekomst, prima die keuze mag hij maken. de twee andere zijn nog erg jong de kans dat die contact opnemen is ook niet erg groot (als het sowieso al ooit gebeurd)
als mijn man ergens nieuw is en hij stelt zich voor en verteld over zich zelf dan is t al snel van; ik heb 5 kinderen. voor mijn gevoel is dit meer om daar mee te pronken dan dat het er toe doet (dit is een belangrijk onderdeel helaas, dat 'pronken').
omdat ik mijn kinderen niet wil laten opgroeien met t idee dat papa elk moment kan verdwijnen en zij het idee van 3 onbekende familieleden niet snappen wil ik dat gewoon prive houden, goede bekende familie er over praten? prima aan de grote klok hangen.... nee!
nou waren we daar na een paar aanvaringen het wel over eens geworden, het voegde niks toe om dat te vertellen.
afgelopen weekend waren we op bezoek bij mensen die ik niet kon en daar waren mensen die met mijn man begonnen over 'zijn 5' dat bleek nogal flink (hoe zeg je dat) onder de anadacht geweest te zijn.
mijn kinderen waren daar dus bij, en nu zitten ze op een leeftijd dat ze dat soort dingen geheel niet snappen maar ik ben er wel heel boos over geworden. mijn man was onze afspraak 'vergeten' die is tenslotte al 2 jaar geleden gemaakt :S volgend jaar snapt de oudste dit soort dingen wel en ik weet dan ook eigenlijk helemaal niet hoe ik dit moet aanpakken.
het is niet zo dat ik mans kinderen geheim houden wil oid, ik wil het ze vertellen als ze het snappen en er aan toe zijn/er mee om kunnen gaan. er hangen ook foto's aan de muur van die kinderen zodat ze er naar kunnen gaan vragen als ze oud genoeg zijn om te snappen dat er voor hun vreemde aan de muur hangen.
in ieder geval mijn vraag is nu; hoe zouden jullie dit aanpakken (de stiefkinderen en je eigen kinderen) en hoe lossen man en ik dit op?
donderdag 11 september 2008 om 17:22
quote:Appelsientje schreef op 11 september 2008 @ 17:18:
Dus eigenlijk zou je graag willen dat je man op een normale manier over zijn drie andere kinderen zou spreken? Dus niet soms verzwijgen en soms erover opscheppen? En zou je ook graag jullie twee over hun drie halfbroertjes of -zusjes willen vertellen?
Want jullie hele afspraak om het nooit meer over de drie kinderen te hebben, wiens idee dat dan ook was, slaat helemaal nergens op. Dus hoe je ermee om moet gaan dat hij zich niet aan een rare afspraak houdt, kan ik je echt niet vertellen.De rare afspraak moet dus andersom. Hij moet veeeeeeeeeeel vaker en met veeeeeeeeeeel meer mensen over de kinderen praten.
Dus eigenlijk zou je graag willen dat je man op een normale manier over zijn drie andere kinderen zou spreken? Dus niet soms verzwijgen en soms erover opscheppen? En zou je ook graag jullie twee over hun drie halfbroertjes of -zusjes willen vertellen?
Want jullie hele afspraak om het nooit meer over de drie kinderen te hebben, wiens idee dat dan ook was, slaat helemaal nergens op. Dus hoe je ermee om moet gaan dat hij zich niet aan een rare afspraak houdt, kan ik je echt niet vertellen.De rare afspraak moet dus andersom. Hij moet veeeeeeeeeeel vaker en met veeeeeeeeeeel meer mensen over de kinderen praten.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
donderdag 11 september 2008 om 17:25
quote:qwertu schreef op 11 september 2008 @ 17:20:
Voor mij is de man geen held hoor. Maar ik vind wel dat je heel principiëel moet zijn in dit soort dingen: de man heeft vijf kinderen en het volste recht om daar op de manier die HIJ wil over te spreken.
Het bestaan van zijn andere drie kinderen ontkennen, om wat voor reden dan ook, tegenover onbekenden of tegenover zijn andere kinderen (JUIST! tegenover zijn andere kinderen) is in mijn ogen altijd slecht nieuws. Niemand heeft het recht om dat van hem te eisen. Niemand. Ook niet zijn nieuwe vrouw omdat ze zijn redenen het erover te hebben niet voldoende waardeert.Maar als ik het goed begrijp praat hij er alleen met onbekenden over, en dus juist NIET met de andere kinderen. Hij mag er zeker zo over praten als hij wel, maar zou hij niet juist met de andere kinderen erover moeten praten? In een gezonde situatie (waar geen sprake van is want hij mag van ex die kinderen niet zien) zou hij toch juist vol liefde over die kinderen die hij zo mist kunnen praten met de andere kinderen, zodat die weten dat er broers/zussen zijn, zodat die weten dat hun vader het heel erg vindt dat hij die niet meer ziet? Nu lijkt het erop dat ze het tzt van wildvreemden zullen horen, tegenover wie papa ooit heeft "opgeschept" over zijn verdrietige situatie.
Voor mij is de man geen held hoor. Maar ik vind wel dat je heel principiëel moet zijn in dit soort dingen: de man heeft vijf kinderen en het volste recht om daar op de manier die HIJ wil over te spreken.
Het bestaan van zijn andere drie kinderen ontkennen, om wat voor reden dan ook, tegenover onbekenden of tegenover zijn andere kinderen (JUIST! tegenover zijn andere kinderen) is in mijn ogen altijd slecht nieuws. Niemand heeft het recht om dat van hem te eisen. Niemand. Ook niet zijn nieuwe vrouw omdat ze zijn redenen het erover te hebben niet voldoende waardeert.Maar als ik het goed begrijp praat hij er alleen met onbekenden over, en dus juist NIET met de andere kinderen. Hij mag er zeker zo over praten als hij wel, maar zou hij niet juist met de andere kinderen erover moeten praten? In een gezonde situatie (waar geen sprake van is want hij mag van ex die kinderen niet zien) zou hij toch juist vol liefde over die kinderen die hij zo mist kunnen praten met de andere kinderen, zodat die weten dat er broers/zussen zijn, zodat die weten dat hun vader het heel erg vindt dat hij die niet meer ziet? Nu lijkt het erop dat ze het tzt van wildvreemden zullen horen, tegenover wie papa ooit heeft "opgeschept" over zijn verdrietige situatie.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
donderdag 11 september 2008 om 17:27
quote:Supersmollie1 schreef op 11 september 2008 @ 17:20:
Quertu,
TO had misschien beter met haar man kunnen afspreken dat hij vaker over de kinderen zou praten in plaats van minder vaak.
en dat zit er dus niet in want hij is geen prater.... (zegd hij dan)
mijn mening is of open en bloot of niks; een beetje vandaag, morgen niks en over morgen een hele hoop (maar niet naar onze kinderen toe) dat kan niet. ik praat er over met mijn schoonmoeder; ook bij haar thuis hangen foto's de kinderen gaan er dus echt wel naar vragen; oma/mama wie zijn dat? het antwoord dat zijn kindjes van papa maar die hebben een andere mama als jullie en die wonen bij hun mama kan ik zelf ook wel bedenken. wat dat betreft is het dus zeker geen geheim.
hoe ik de situatie nu aan moet pakken, is dus iets wat ik moet doen, aangezien mijn man dat doet wat hij zelf wil, 'opscheppen en doodzwijgen', daar kan je met 2 kleine kinderen niet mee aankomen (maar dat is mijn mening)
de kans dat ze het nu van vreemde horen inderdaad word steeds groter en dat wil ik inderdaad dus ook niet. daarom hadden we ook onder andere de afspraak zoals die was.
Quertu,
TO had misschien beter met haar man kunnen afspreken dat hij vaker over de kinderen zou praten in plaats van minder vaak.
en dat zit er dus niet in want hij is geen prater.... (zegd hij dan)
mijn mening is of open en bloot of niks; een beetje vandaag, morgen niks en over morgen een hele hoop (maar niet naar onze kinderen toe) dat kan niet. ik praat er over met mijn schoonmoeder; ook bij haar thuis hangen foto's de kinderen gaan er dus echt wel naar vragen; oma/mama wie zijn dat? het antwoord dat zijn kindjes van papa maar die hebben een andere mama als jullie en die wonen bij hun mama kan ik zelf ook wel bedenken. wat dat betreft is het dus zeker geen geheim.
hoe ik de situatie nu aan moet pakken, is dus iets wat ik moet doen, aangezien mijn man dat doet wat hij zelf wil, 'opscheppen en doodzwijgen', daar kan je met 2 kleine kinderen niet mee aankomen (maar dat is mijn mening)
de kans dat ze het nu van vreemde horen inderdaad word steeds groter en dat wil ik inderdaad dus ook niet. daarom hadden we ook onder andere de afspraak zoals die was.
donderdag 11 september 2008 om 17:32
Gigaluilak, ik begrijp wat je bedoelt. Mijn vader heeft in totaal een kind of acht, negen. Precies hoeveel weet ik niet. Hij deed hetzelfde. Hij zag ons drie (de eerste drie) nooit, wilde dat zelf ook niet. Maar ging bij de familie van de vrouw waarmee hij na ons nog meer kinderen kreeg heel interessant zitten doen over zijn oudste drie kinderen. Zij kon het ook niet waarderen. Vooral omdat hij verder niet over ons sprak, alleen waar andren/vreemden bijwaren. Hoe ze het hebben opgelost weet ik niet. Inmiddels zijn ook zij weer uit elkaar en deed hij bij moeder van nog meer van zijn kinderen nummer drie hetzelfde, maar dan met alle kinderen.
Ik wens je veel sterkte, want ik denk niet dat je dat soort gedrag (aandachttrekkerij noem ik het) kunt veranderen.
Ik wens je veel sterkte, want ik denk niet dat je dat soort gedrag (aandachttrekkerij noem ik het) kunt veranderen.
donderdag 11 september 2008 om 17:38
donderdag 11 september 2008 om 17:39
quote:gigaluilak schreef op 11 september 2008 @ 17:18:
[...]
nee!!! dank!!! iemand die t wel snapt! ik ging al even twijfelen aan mijzelf wat ben jij een ontzettend naar mens....dus iemand die niet liefjes op jou reageert 'die snapt het niet'......dát zal het zijn........ik vind je hele manier van reageren echt heel erg storend....en de manier waarop jij (en ook je man!) met het hele onderwerp omgaan echt onbegrijpelijk....maar goed, ik zal het - als een kind uit preciès zo'n situatie - wel 'niet snappen'.....
[...]
nee!!! dank!!! iemand die t wel snapt! ik ging al even twijfelen aan mijzelf wat ben jij een ontzettend naar mens....dus iemand die niet liefjes op jou reageert 'die snapt het niet'......dát zal het zijn........ik vind je hele manier van reageren echt heel erg storend....en de manier waarop jij (en ook je man!) met het hele onderwerp omgaan echt onbegrijpelijk....maar goed, ik zal het - als een kind uit preciès zo'n situatie - wel 'niet snappen'.....
donderdag 11 september 2008 om 17:45
Als je man niet over zijn andere kinderen praat tegenover jullie kinderen, dan wacht jou daar een schone taak. Zo snel mogelijk mee beginnen, zou ik zeggen, zodat het ze niet te rauw op hun dak komt vallen. Neemt niet weg dat jij het recht niet hebt om hem voor te schrijven hoe hij wél over zijn kinderen mag spreken. Daar heb je je als stief niet mee te bemoeien. Het zijn ZIJN kinderen en het is ZIJN zaak hoe hij daarmee omgaat. Jij bent slechts verantwoordelijk voor het deel dat JOUW kinderen aangaat.
Ik snap namelijk prima wat je zegt, ik ben het er alleen hartgrondig niet mee eens.
Ik snap namelijk prima wat je zegt, ik ben het er alleen hartgrondig niet mee eens.
donderdag 11 september 2008 om 17:49
Ik zou het toch aan je kindjes gaan vertellen. Het liefst natuurlijk met je man erbij. Hij kan dan wel geen prater zijn maar goed ik denk dat het voor jullie kindjes het handigst en het minst shockerend is om zo jong mogelijk op de hoogte te zijn van een feit als 3 oudere broertjes/zusjes. Dat papa daar niet graag over praat omdat het hem veel verdriet doet dat hij ze niet ziet, maar wel veel van ze houdt. Ik zou die hele afspraak dus de prullenbak in gooien. En proberen je man te overtuigen van het feit dat het wel beter is om het ook aan zijn kinderen te vertellen desnoods vertellen jullie het samen Succes in ieder geval! Het lijkt mij ook lastig.
donderdag 11 september 2008 om 17:55
Ik snap het ook nog steeds niet waarom dit een issue is. Ik begrijp nu wel dat hij erover mag praten, maar dat het soms veel is ( op feestjes) en soms nooit ( thuis)
Waarom laat je het niet lekker? Als hij op een feestje zegt dat hij 5 kinderen heeft, is het dan echt zo dat er applaus volgt? Of dat de zaal stilvalt? Of dat alle schijnwerpers op hem gezet worden?
Of dat er het volgende half uur over niets anders meer gepraat wordt?
Dat vind ik namelijik zo gek.. laat hem ff zeggen dat hij er 5 heeft, en ligt zelf je kinderen in dat ze 3 halfbroer-zusjes hebben. Punt.
Zo'n drama is dat toch niet?
Waarom laat je het niet lekker? Als hij op een feestje zegt dat hij 5 kinderen heeft, is het dan echt zo dat er applaus volgt? Of dat de zaal stilvalt? Of dat alle schijnwerpers op hem gezet worden?
Of dat er het volgende half uur over niets anders meer gepraat wordt?
Dat vind ik namelijik zo gek.. laat hem ff zeggen dat hij er 5 heeft, en ligt zelf je kinderen in dat ze 3 halfbroer-zusjes hebben. Punt.
Zo'n drama is dat toch niet?
donderdag 11 september 2008 om 18:03
quote:gigaluilak schreef op 11 september 2008 @ 17:02:
[...]
ik zeg LE-ZEN en je snapt waar ik over val. niet dat hij 3 kinderen heeft die we niet zien, maar over afspraken die we hadden. als hij die afspraken niet ziet zitten zal hij daarover met MIJ moeten praten, niet met vreemde. nogmaals dat hij er 5 heeft is geen geheim, mijn kinderen weten t alleen niet (ze begrijpen dat ook niet) en het is de manier waarop....
maar goed dit topic werkt dus niet; niet omdat ik niet te horen krijg wat ik wil horen (ik loop langer rond op viva ) maar omdat ik tips vroeg hoe ik dit moet aanpakken en ipv nuttige adviezen ik de boze stiefmoeder ben :SGiga, ik zie je niet als boze stiefmoeder. En je hebt gelijk, dat je man met jou had moeten praten over de afspraken als hij het er niet mee eens was.
Schoppen tegen de forummers die jou niet begrijpen en opmerkingen maken over hun frustraties heeft niet veel zin en is ook niet terecht.
Waar mensen hier over vallen, is denk ik dat het afspraken zijn waar je man zich onmogelijk aan kan houden. De afspraak die jullie hebben gemaakt, doet af aan wie hij is, aan zijn vaderschap, aan zijn identiteit. Ook al was hij in eerste instantie degene die iets opperde in deze richting, jij had ook aan kunnen geven, in kunnen zien, dat dit geen hout snijdt. Je had hem onder ogen kunnen brengen dat het niet goed is om je eigen kinderen te verzwijgen.
Enfin, gebeurd is gebeurd. Jullie hebben die afspraken gemaakt. Maar blijkbaar voelen ze niet goed voor je partner. De emoties erom heen zijn heel complex. Hij wil jou niet te kort doen, hij wil zijn jongste twee kinderen beschermen, hij wil zijn oudste drie niet afvallen.... In zo'n geval is 'afspraak is afspraak' niet te hanteren. Begrijp je wat ik bedoel?
Het zijn zijn kinderen, ik denk dat je aan hem over moet laten hoe hij deze kinderen wil bespreken met anderen. Dat heeft niets te maken met de kinderen die jullie gezamenlijk hebben. Dat het lastig en moeilijk is, is nu eenmaal onderdeel van hun bestaan. Hun vader heeft kinderen uit een eerder huwelijk en dat contact is verbroken. Dat is een gegeven waar jullie kinderen mee zullen moeten leren leven. Het leven is nu eenmaal lastig en moeilijk. Maar hoe opener er wordt gedaan over lastige verwikkelingen, hoe beter je kinderen zich kunnen leren wapenen tegen de pijn die het leven je soms doet.
Hoe jullie samen nu verder moeten? Ik denk dat jullie samen moeten erkennen dat jullie een inschattingsfout hebben gemaakt door af te spreken de kinderen van je man priv'e te houden. En vanaf dat punt, nieuwe afspraken maken.
[...]
ik zeg LE-ZEN en je snapt waar ik over val. niet dat hij 3 kinderen heeft die we niet zien, maar over afspraken die we hadden. als hij die afspraken niet ziet zitten zal hij daarover met MIJ moeten praten, niet met vreemde. nogmaals dat hij er 5 heeft is geen geheim, mijn kinderen weten t alleen niet (ze begrijpen dat ook niet) en het is de manier waarop....
maar goed dit topic werkt dus niet; niet omdat ik niet te horen krijg wat ik wil horen (ik loop langer rond op viva ) maar omdat ik tips vroeg hoe ik dit moet aanpakken en ipv nuttige adviezen ik de boze stiefmoeder ben :SGiga, ik zie je niet als boze stiefmoeder. En je hebt gelijk, dat je man met jou had moeten praten over de afspraken als hij het er niet mee eens was.
Schoppen tegen de forummers die jou niet begrijpen en opmerkingen maken over hun frustraties heeft niet veel zin en is ook niet terecht.
Waar mensen hier over vallen, is denk ik dat het afspraken zijn waar je man zich onmogelijk aan kan houden. De afspraak die jullie hebben gemaakt, doet af aan wie hij is, aan zijn vaderschap, aan zijn identiteit. Ook al was hij in eerste instantie degene die iets opperde in deze richting, jij had ook aan kunnen geven, in kunnen zien, dat dit geen hout snijdt. Je had hem onder ogen kunnen brengen dat het niet goed is om je eigen kinderen te verzwijgen.
Enfin, gebeurd is gebeurd. Jullie hebben die afspraken gemaakt. Maar blijkbaar voelen ze niet goed voor je partner. De emoties erom heen zijn heel complex. Hij wil jou niet te kort doen, hij wil zijn jongste twee kinderen beschermen, hij wil zijn oudste drie niet afvallen.... In zo'n geval is 'afspraak is afspraak' niet te hanteren. Begrijp je wat ik bedoel?
Het zijn zijn kinderen, ik denk dat je aan hem over moet laten hoe hij deze kinderen wil bespreken met anderen. Dat heeft niets te maken met de kinderen die jullie gezamenlijk hebben. Dat het lastig en moeilijk is, is nu eenmaal onderdeel van hun bestaan. Hun vader heeft kinderen uit een eerder huwelijk en dat contact is verbroken. Dat is een gegeven waar jullie kinderen mee zullen moeten leren leven. Het leven is nu eenmaal lastig en moeilijk. Maar hoe opener er wordt gedaan over lastige verwikkelingen, hoe beter je kinderen zich kunnen leren wapenen tegen de pijn die het leven je soms doet.
Hoe jullie samen nu verder moeten? Ik denk dat jullie samen moeten erkennen dat jullie een inschattingsfout hebben gemaakt door af te spreken de kinderen van je man priv'e te houden. En vanaf dat punt, nieuwe afspraken maken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 11 september 2008 om 18:26
misschien niet tactvol van mij te reageren zoals ik deed, maar ik hoor alleen maar dat ik van mijn man eis zijn kinderen te ontkennen, dat ik mij er niet mee mag bemoeien en alles aan mijn man moet over laten, prima heb ik ook gedaan tot we zelf kinderen hadden en die wil ik op de beste manier bij brengen dat t leven moeilijk is en ingewikkeld en niet eerlijk.
dat mijn man wil praten over zijn kinderen is ook niet het probleem (wat dus wel gesuggereerd werd) waar ik over val is dat hij het alleen roept om interessant te doen.
ik vind het ook niet echt mijn taak om zijn kinderen levendig te houden bij ons thuis, in ieder geval niet als ik dat als enigste moet doen. niet elke vrouw met stiefkinderen is gemeen en de boeman. dat zijn andere kinderen hier in hius verzwegen worden is niet mijn verdienste, niet mijn idee of eis. toen wij elkaar leerde kennen waren er gewoon 3 kinderen in het spel en ja dat is slikken als je dat weet maar wel een keuze die ik gemaakt heb.
zelf de kinderen vertellen over de andere kinderen neemt het probleem van ermee shockeren niet weg; mijn kinderen blijven dan zien dat papa daar niet over praat tenzij het interessant is. wat geef je je kinderen dan mee?
daarbij hoe doe je dat? gezellig tijdens avond eten; he jongens papa heeft nog 3 kinderen bij een andere mama. (punt) ze snappen dat niet, ik heb t dan verteld maar niet bespreekbaar gemaakt. wat schiet dat op dan?
dat mijn man wil praten over zijn kinderen is ook niet het probleem (wat dus wel gesuggereerd werd) waar ik over val is dat hij het alleen roept om interessant te doen.
ik vind het ook niet echt mijn taak om zijn kinderen levendig te houden bij ons thuis, in ieder geval niet als ik dat als enigste moet doen. niet elke vrouw met stiefkinderen is gemeen en de boeman. dat zijn andere kinderen hier in hius verzwegen worden is niet mijn verdienste, niet mijn idee of eis. toen wij elkaar leerde kennen waren er gewoon 3 kinderen in het spel en ja dat is slikken als je dat weet maar wel een keuze die ik gemaakt heb.
zelf de kinderen vertellen over de andere kinderen neemt het probleem van ermee shockeren niet weg; mijn kinderen blijven dan zien dat papa daar niet over praat tenzij het interessant is. wat geef je je kinderen dan mee?
daarbij hoe doe je dat? gezellig tijdens avond eten; he jongens papa heeft nog 3 kinderen bij een andere mama. (punt) ze snappen dat niet, ik heb t dan verteld maar niet bespreekbaar gemaakt. wat schiet dat op dan?
donderdag 11 september 2008 om 18:35
Ik vind het niet jouw taak, maar wel óók jouw taak om de kinderen van je man te betrekken in jullie dagelijks leven en praten. Gewoon omdat het niet alleen zijn kinderen zijn, maar ook de halfbrusjes van jullie kinderen. Ze zijn onderdeel van hun identiteit. En jij hebt een verantwoordelijkheid naar jouw kinderen, om ze te leren met zulke zaken om te gaan.
En dat je man daar niet zo vaardig in is, hoeft nog niet te betekenen dat het dan ook niet gebeurt. Misschien moet je je man daar ook een beetje in opvoeden. In ieder geval moet je hem ondersteunen in om leren gaan met vader zijn van drie kinderen die hij niet ziet. Praat daar samen over. Hoe hij er mee omgaat, hoe jullie er vervolgens samen mee omgaan. Naar de hele buitenwereld, maar ook naar jullie kinderen. En als je dat moeilijk vindt, zoek dan hulp bij bijvoorbeeld een kinderpsycholoog of een pedagoog. Niet om je kinderen daar mee te laten praten, maar puur voor advies voor jezelf. Je hebt ook veel steunpunten voor opvoedingsvraagstukken, dit lijkt me een prima issue om eens te gaan praten bij zo'n steunpunt samen.
En dat je man daar niet zo vaardig in is, hoeft nog niet te betekenen dat het dan ook niet gebeurt. Misschien moet je je man daar ook een beetje in opvoeden. In ieder geval moet je hem ondersteunen in om leren gaan met vader zijn van drie kinderen die hij niet ziet. Praat daar samen over. Hoe hij er mee omgaat, hoe jullie er vervolgens samen mee omgaan. Naar de hele buitenwereld, maar ook naar jullie kinderen. En als je dat moeilijk vindt, zoek dan hulp bij bijvoorbeeld een kinderpsycholoog of een pedagoog. Niet om je kinderen daar mee te laten praten, maar puur voor advies voor jezelf. Je hebt ook veel steunpunten voor opvoedingsvraagstukken, dit lijkt me een prima issue om eens te gaan praten bij zo'n steunpunt samen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 11 september 2008 om 18:43
Ik ben het ook met poezewoes eens dat er toch over gepraat zal moeten worden. Je geeft aan dat je het niet jouw taak vind maar dat vind ik eigenlijk wel. Je man heeft er moeite mee dan zul jij daar iets meer moeite voor moeten doen om Of hem er over te laten praten met je kinderen Of met zijn tweeën het gesprek aan te gaan. Ik heb geen idee hoe oud je kinderen zijn maar denk persoonlijk gezien het feit dat je zegt dat ze het nu nog niet kunnen snappen het shockerende effect wel meevalt.. Ik snap ook niet waarom de schok minder groot zou zijn als ze er zelf naar vragen.. want dat is waar het nu op af stevent. En hoe en wanneer je dat vertelt tja dat zou ik met je man bespreken of eventueel zoals poezewoes voorstelt met een pedagoog. Succes!
donderdag 11 september 2008 om 18:46
Misschien moet je gewoon een casual gesprekje aangaan, af en toe. Ik neem aan dat je man wel een tijd bij de opvoeding van de andere kinderen betrokken is geweest?
Ik heb zelf stiefkinderen en ben vers moeder geworden. Hier praten we (aan tafel) heel veel over de babytijd van de stiefkinderen. Als minismollie iets doet, of iets niet doet, dan praten we erover of dat bij de stiefjes hetzelfde of juist anders ging. Soms vragen ze daar zelf naar, soms vraag ik aan smolman hoe dat bij de stiefjes ging destijds en andere keren vertelt hij het uit zichzelf. Jouw man zal dit niet doen, dus moet jij dat doen. Zitten jullie kinderen lekker te smullen van wat er die avond op hun bord ligt dan vraag jij gewoon: vonden x, y en z dat ook zo lekker toen ze zo oud waren? Dan houd je het in hun belevingswereld.
Ik denk overigens niet dat er een termijn voor staat vanaf wanneer ze dat wel of niet zullen begrijpen. Als je er vanaf nu een gewoonte van maakt om er af en toe wel over te praten dan is het straks gewoon geworden.
Maar goed, ergens proef ik dat het zo niet zal lopen, ergens proef ik dat jouw man hier niet echt in mee zal willen gaan.
Veel succes met deze lastige situatie (en laat je verder niet opnaaien...)
Ik heb zelf stiefkinderen en ben vers moeder geworden. Hier praten we (aan tafel) heel veel over de babytijd van de stiefkinderen. Als minismollie iets doet, of iets niet doet, dan praten we erover of dat bij de stiefjes hetzelfde of juist anders ging. Soms vragen ze daar zelf naar, soms vraag ik aan smolman hoe dat bij de stiefjes ging destijds en andere keren vertelt hij het uit zichzelf. Jouw man zal dit niet doen, dus moet jij dat doen. Zitten jullie kinderen lekker te smullen van wat er die avond op hun bord ligt dan vraag jij gewoon: vonden x, y en z dat ook zo lekker toen ze zo oud waren? Dan houd je het in hun belevingswereld.
Ik denk overigens niet dat er een termijn voor staat vanaf wanneer ze dat wel of niet zullen begrijpen. Als je er vanaf nu een gewoonte van maakt om er af en toe wel over te praten dan is het straks gewoon geworden.
Maar goed, ergens proef ik dat het zo niet zal lopen, ergens proef ik dat jouw man hier niet echt in mee zal willen gaan.
Veel succes met deze lastige situatie (en laat je verder niet opnaaien...)
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
donderdag 11 september 2008 om 18:49
quote:Poezewoes schreef op 11 september 2008 @ 18:35:
Ik vind het niet jouw taak, maar wel óók jouw taak om de kinderen van je man te betrekken in jullie dagelijks leven en praten. Gewoon omdat het niet alleen zijn kinderen zijn, maar ook de halfbrusjes van jullie kinderen. Ze zijn onderdeel van hun identiteit. En jij hebt een verantwoordelijkheid naar jouw kinderen, om ze te leren met zulke zaken om te gaan.
Dat is ook wat ik bedoel met dat het dan haar taak is. Niet tegenover de kinderen van haar man, maar tegenover haar eigen kinderen.
Ik vind het niet jouw taak, maar wel óók jouw taak om de kinderen van je man te betrekken in jullie dagelijks leven en praten. Gewoon omdat het niet alleen zijn kinderen zijn, maar ook de halfbrusjes van jullie kinderen. Ze zijn onderdeel van hun identiteit. En jij hebt een verantwoordelijkheid naar jouw kinderen, om ze te leren met zulke zaken om te gaan.
Dat is ook wat ik bedoel met dat het dan haar taak is. Niet tegenover de kinderen van haar man, maar tegenover haar eigen kinderen.
donderdag 11 september 2008 om 18:53
het shock effect is niet gericht tegen de kinderen.
hij is nooit betrokken geweest bij de opvoeding.toen onze eerste geboren was vroeg ik ook een hoop, hoe hij dingen deed en hoe t was.... 0,0 respons helaas.
ik weet dan ook zo goed als niks van die kinderen (wat ik in mijn inleiding dus ook zei; ik kan dus ook niet veel vertellen) als ik niet wil dat het via via gaat zal ik inderdaad zelf vanaf hier moeten proberen zijn kinderen hier in huis te brengen. dat zal niet in een dag gebeuren, en ik denk ook dat ik t met mijn schoonmoeder bespreken ga zodat zij bv een keer kan zeggen dat x en x en x dat ook zo leuk vonden oid. ik ga er in ieder geval eens over nadenken misschien inderdaad maar een paar gevatte opmerkingen bedenken voor wanneer man weer op de verkeerde manier pronkt, na 3 x laat hij dat ook wel uit zijn hoofd (iemand daar tips voor
)
hij is nooit betrokken geweest bij de opvoeding.toen onze eerste geboren was vroeg ik ook een hoop, hoe hij dingen deed en hoe t was.... 0,0 respons helaas.
ik weet dan ook zo goed als niks van die kinderen (wat ik in mijn inleiding dus ook zei; ik kan dus ook niet veel vertellen) als ik niet wil dat het via via gaat zal ik inderdaad zelf vanaf hier moeten proberen zijn kinderen hier in huis te brengen. dat zal niet in een dag gebeuren, en ik denk ook dat ik t met mijn schoonmoeder bespreken ga zodat zij bv een keer kan zeggen dat x en x en x dat ook zo leuk vonden oid. ik ga er in ieder geval eens over nadenken misschien inderdaad maar een paar gevatte opmerkingen bedenken voor wanneer man weer op de verkeerde manier pronkt, na 3 x laat hij dat ook wel uit zijn hoofd (iemand daar tips voor
)
donderdag 11 september 2008 om 19:32
Ik denk dat zoeits alleen maar verwarrend is voor jouw kinderen als jij het als iets verwarrends maakt. Dat jouw man er vijf heeft, is gewoon een feit. Hij zou liegen als hij dat deel van zijn leven zou negeren.
Maar dat jij daar gelijk vanalles en nog wat aan koppelt dat jouw kinderen wel eens kunnen denken dat hij de benen neemt, snap ik niet. Zoiets (als het al uberhaupt in de koppies van jouw kinderen op zou komen) kun je toch als volwassen goed uitleggen? Dat hun papa niet bij zijn andere kinderen is weggegaan, want dat hij ze heel graag zien wil en dat dat in de toekomst misschien nog wel gaat gebeuren. Maar dat daar de tijd nu nog niet klaar voor is, maar als zijn kinderen dat graag willen, dat dat dan ook kan en dat dat voor hen (jullie gezamenlijke kinderen dus) ook geldt. Dat is je plicht als ouder om je kind dat goed en ook zo eerlijk mogelijk (zonder kwaad te spreken) uit te leggen op een begrijpbare manier. En als jullie die angst wegnemen, zullen jullie kinderen daar ook heus echt niet aan twijfelen.
Misschien is het eerder een projectie van je eigen angst, want persoonlijk begrijp ik je denkwijze niet zo goed? Denk dan ook niet dat je je man kan en mag verbieden over zijn andere kinderen te praten. Die zijn onderdeel van hem, net als jullie kinderen onderdeel van hem zijn. Zou jij het leuk vinden als hij het bestaan van jullie gezamenlijke kinderen zou ontkennen dan?
Maar dat jij daar gelijk vanalles en nog wat aan koppelt dat jouw kinderen wel eens kunnen denken dat hij de benen neemt, snap ik niet. Zoiets (als het al uberhaupt in de koppies van jouw kinderen op zou komen) kun je toch als volwassen goed uitleggen? Dat hun papa niet bij zijn andere kinderen is weggegaan, want dat hij ze heel graag zien wil en dat dat in de toekomst misschien nog wel gaat gebeuren. Maar dat daar de tijd nu nog niet klaar voor is, maar als zijn kinderen dat graag willen, dat dat dan ook kan en dat dat voor hen (jullie gezamenlijke kinderen dus) ook geldt. Dat is je plicht als ouder om je kind dat goed en ook zo eerlijk mogelijk (zonder kwaad te spreken) uit te leggen op een begrijpbare manier. En als jullie die angst wegnemen, zullen jullie kinderen daar ook heus echt niet aan twijfelen.
Misschien is het eerder een projectie van je eigen angst, want persoonlijk begrijp ik je denkwijze niet zo goed? Denk dan ook niet dat je je man kan en mag verbieden over zijn andere kinderen te praten. Die zijn onderdeel van hem, net als jullie kinderen onderdeel van hem zijn. Zou jij het leuk vinden als hij het bestaan van jullie gezamenlijke kinderen zou ontkennen dan?
donderdag 11 september 2008 om 19:35
dus als ik het goed begrijp heeft je man 3 kinderen uit een eerder huwelijk waar hij weinig van weet, weinig belangstelling voor heeft gehad in de tijd dat hij wel in hun leven was en er nu alleen maar over praat wanneer hij alle aandacht krijgt bij mensen die hem nog niet goed genoeg kennen om door te vragen?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 12 september 2008 om 09:09
quote:gigaluilak schreef op 11 september 2008 @ 17:18:
[...]
nee!!! dank!!! iemand die t wel snapt! ik ging al even twijfelen aan mijzelf
Ik kan me helemaal voorstellen dat je je er aan ergert hoor. Zou ik ook doen. Alleen...ik denk dat je nooit aan een man kunt vragen om niet over zijn kinderen te praten. Zelfs niet als dat op een vervelende, opschepperige manier is. Zelfs niet als dat tegen mensen is die jullie verder toch niet kennen.
Ik denk dat je wel kunt zeggen dat je het prettig zou vinden als hij op een andere manier over kinderen zou praten.
Als vader geen contact met je kinderen hebben is naar en pijnlijk. Leg je het hele verhaal op tafel, dan krijg je een vragenvuur en gaat het gesprek alleen nog maar dáárover, terwijl je vaak helemaal niet de behoefte hebt uitgebreid met anderen over die ellende te praten. Zeg je helemaal niets over de kinderen die je niet ziet, dan ontken je ze in feite en dat voelt ook niet goed. Je kinderen zijn toch een heel wezenlijk onderdeel van je leven, ook al zijn ze niet bij je.
Ik kan me best voorstellen dat het lastig is om daar je weg in te vinden als vader. En dat dat zich uit in zulk gedrag. Ik denk niet dat je hem, jezelf en je kinderen helpt door te verlangen dat hij het er niet meer over heeft met vreemden. Misschien kan je hem wel helpen door het juist wel bespreekbaar te houden, het nog veel bespreekbaarder te maken, juist op andere manieren dan alleen dat macho-gedoe.
[...]
nee!!! dank!!! iemand die t wel snapt! ik ging al even twijfelen aan mijzelf
Ik kan me helemaal voorstellen dat je je er aan ergert hoor. Zou ik ook doen. Alleen...ik denk dat je nooit aan een man kunt vragen om niet over zijn kinderen te praten. Zelfs niet als dat op een vervelende, opschepperige manier is. Zelfs niet als dat tegen mensen is die jullie verder toch niet kennen.
Ik denk dat je wel kunt zeggen dat je het prettig zou vinden als hij op een andere manier over kinderen zou praten.
Als vader geen contact met je kinderen hebben is naar en pijnlijk. Leg je het hele verhaal op tafel, dan krijg je een vragenvuur en gaat het gesprek alleen nog maar dáárover, terwijl je vaak helemaal niet de behoefte hebt uitgebreid met anderen over die ellende te praten. Zeg je helemaal niets over de kinderen die je niet ziet, dan ontken je ze in feite en dat voelt ook niet goed. Je kinderen zijn toch een heel wezenlijk onderdeel van je leven, ook al zijn ze niet bij je.
Ik kan me best voorstellen dat het lastig is om daar je weg in te vinden als vader. En dat dat zich uit in zulk gedrag. Ik denk niet dat je hem, jezelf en je kinderen helpt door te verlangen dat hij het er niet meer over heeft met vreemden. Misschien kan je hem wel helpen door het juist wel bespreekbaar te houden, het nog veel bespreekbaarder te maken, juist op andere manieren dan alleen dat macho-gedoe.
vrijdag 12 september 2008 om 09:55
Volgens mij hoort deze discussie hier niet maar had je die op de relatiepijler moeten zetten.
Je doet het gaandeweg de discussie namelijk voorkomen alsof het enige probleem is dat je man zich niet aan de door "jullie" gemaakte afspraak houdt.
Dat heeft niets met kinderen te maken. Dat is een relationeel iets. Jullie spreken iets af en hij houdt zich er niet aan.
Ik beperk me maar tot dit deeltje want ook ik vind je toon walchelijk en lees echt tussen de regels door dat je blij bent dat die kinderen en niet zijn.
Prima, misschien nog begrijpelijk ook. Kinderen zijn nou eenmaal vaak niet lief voor hun stief.
Maar het feit dat je dus met een man getrouwd bent die er echt geen werk van maakt om zijn kinderen wel te kunnen zien en zijn kinderen verzwijgt, doet er kennelijk niet toe.
Dat zou iets zijn waar je je druk om moet maken.
Niet over het feit dat hij dus als een macho aan vreemden vertelt hoe sterk zijn zaad is!
Hij zou aan jullie kinderen juist moeten vertellen dat er broertjes en zusjes zijn die er helaas nu niet zijn maar die hij heel erg mist.
Echt een geweldig voorbeeld krijgen die kinderen van jullie met zo'n vader. De boodschap "ik ben er altijd voor jullie " zal bij hen echt niet binnen komen!!!!
Je doet het gaandeweg de discussie namelijk voorkomen alsof het enige probleem is dat je man zich niet aan de door "jullie" gemaakte afspraak houdt.
Dat heeft niets met kinderen te maken. Dat is een relationeel iets. Jullie spreken iets af en hij houdt zich er niet aan.
Ik beperk me maar tot dit deeltje want ook ik vind je toon walchelijk en lees echt tussen de regels door dat je blij bent dat die kinderen en niet zijn.
Prima, misschien nog begrijpelijk ook. Kinderen zijn nou eenmaal vaak niet lief voor hun stief.
Maar het feit dat je dus met een man getrouwd bent die er echt geen werk van maakt om zijn kinderen wel te kunnen zien en zijn kinderen verzwijgt, doet er kennelijk niet toe.
Dat zou iets zijn waar je je druk om moet maken.
Niet over het feit dat hij dus als een macho aan vreemden vertelt hoe sterk zijn zaad is!
Hij zou aan jullie kinderen juist moeten vertellen dat er broertjes en zusjes zijn die er helaas nu niet zijn maar die hij heel erg mist.
Echt een geweldig voorbeeld krijgen die kinderen van jullie met zo'n vader. De boodschap "ik ben er altijd voor jullie " zal bij hen echt niet binnen komen!!!!
vrijdag 12 september 2008 om 10:10
Even over de communicatie naar je kinderen: je kan het niet eeuwig verzwijgen, en het zal alleen maar vreemder worden als ze groter worden.
Mijn tip: toon de foto's van de andere kinderen actief aan je kinderen, en vraag dan bv: weet je wie dat is? Dat is een ander kindje van papa, maar die woont bij zijn/haar mama. En zo het rustig bespreekbaar maken, voordat de kinderen oud genoeg zijn om zich serieuze vragen te stellen bij de redenen waarom dit verzwegen werd.
Mijn tip: toon de foto's van de andere kinderen actief aan je kinderen, en vraag dan bv: weet je wie dat is? Dat is een ander kindje van papa, maar die woont bij zijn/haar mama. En zo het rustig bespreekbaar maken, voordat de kinderen oud genoeg zijn om zich serieuze vragen te stellen bij de redenen waarom dit verzwegen werd.
zaterdag 13 september 2008 om 20:48
quote:neele schreef op 12 september 2008 @ 09:55:
Ik beperk me maar tot dit deeltje want ook ik vind je toon walchelijk en lees echt tussen de regels door dat je blij bent dat die kinderen en niet zijn.Prima, misschien nog begrijpelijk ook. Kinderen zijn nou eenmaal vaak niet lief voor hun stief.
Maar het feit dat je dus met een man getrouwd bent die er echt geen werk van maakt om zijn kinderen wel te kunnen zien en zijn kinderen verzwijgt, doet er kennelijk niet toe.
Dat zou iets zijn waar je je druk om moet maken.
Niet over het feit dat hij dus als een macho aan vreemden vertelt hoe sterk zijn zaad is!
Hij zou aan jullie kinderen juist moeten vertellen dat er broertjes en zusjes zijn die er helaas nu niet zijn maar die hij heel erg mist.
Echt een geweldig voorbeeld krijgen die kinderen van jullie met zo'n vader. De boodschap "ik ben er altijd voor jullie " zal bij hen echt niet binnen komen!!!!
Sorry maar dit haal ik toch echt niet uit TO's postings hoor. Dat TO het misschien anders aan zou moeten pakken, ok. Maar dit vind ik wel erg bout gesteld.
Ik beperk me maar tot dit deeltje want ook ik vind je toon walchelijk en lees echt tussen de regels door dat je blij bent dat die kinderen en niet zijn.Prima, misschien nog begrijpelijk ook. Kinderen zijn nou eenmaal vaak niet lief voor hun stief.
Maar het feit dat je dus met een man getrouwd bent die er echt geen werk van maakt om zijn kinderen wel te kunnen zien en zijn kinderen verzwijgt, doet er kennelijk niet toe.
Dat zou iets zijn waar je je druk om moet maken.
Niet over het feit dat hij dus als een macho aan vreemden vertelt hoe sterk zijn zaad is!
Hij zou aan jullie kinderen juist moeten vertellen dat er broertjes en zusjes zijn die er helaas nu niet zijn maar die hij heel erg mist.
Echt een geweldig voorbeeld krijgen die kinderen van jullie met zo'n vader. De boodschap "ik ben er altijd voor jullie " zal bij hen echt niet binnen komen!!!!
Sorry maar dit haal ik toch echt niet uit TO's postings hoor. Dat TO het misschien anders aan zou moeten pakken, ok. Maar dit vind ik wel erg bout gesteld.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
