Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 15 september 2008 om 13:50
Elmervrouw, elders opgevangen dat het verloren voorwerp weer terecht is, gelukkig! Scheelt een hoop gedoe.
Josefientje, fijn dat het contact met je ouders loopt op dit moment. Goed ook dat je beseft dat je wat water bij de wijn moet doen om het wat soepeler te doen verlopen. Dat je niet teveel verwacht en blij bent met de fijne dingen op het moment zelf.
En je zus, tsja. Kennelijk gaan alle haren overeind staan bij je als ze je -in jouw ogen- vanaf haar kansel tegemoet treedt. Lijkt mij persoonlijk ook uitermate irritant. Maar.. daar is ze ook je zus voor. Als er iemand is aan wie je je mateloos kan ergeren is het je eigen zus, is mijn ervaring. Los nog van wat je allemaal aan godsdienstige terreur hebt meegemaakt en waar je ook spontaan pukkels van krijgt (= mijn vrije interpretatie). Net zomin als dat zij jou dingen af kan dwingen, kun je dat bij haar. Veel meer dan loslaten kun je niet in deze situatie denk ik.
Setter, het is inderdaad fijn om weer even van je eigen eilandje af te zijn. Ik heb vanochtend gewerkt en ondanks de vermoeidheid is het fijn om even mee te draaien in de gewone wereld. Waar ik niet de hele tijd hoef bezig te zijn met wat ik vind, of voel of wat ik wil doen. Gewoon doen wat er gedaan moet worden.
En ik geef er ook wel mijn eigen draai aan. Ik verzin soms gekke dingen tussendoor. Speelde vandaag eventjes voor sportcommentator (zie je het al voor je, als die dreumessen 1 voor 1 aan komen scheuren op hun minifietsjes...). Hoop dat je oren snel weer gewoon lief zijn voor je.
Josefientje, fijn dat het contact met je ouders loopt op dit moment. Goed ook dat je beseft dat je wat water bij de wijn moet doen om het wat soepeler te doen verlopen. Dat je niet teveel verwacht en blij bent met de fijne dingen op het moment zelf.
En je zus, tsja. Kennelijk gaan alle haren overeind staan bij je als ze je -in jouw ogen- vanaf haar kansel tegemoet treedt. Lijkt mij persoonlijk ook uitermate irritant. Maar.. daar is ze ook je zus voor. Als er iemand is aan wie je je mateloos kan ergeren is het je eigen zus, is mijn ervaring. Los nog van wat je allemaal aan godsdienstige terreur hebt meegemaakt en waar je ook spontaan pukkels van krijgt (= mijn vrije interpretatie). Net zomin als dat zij jou dingen af kan dwingen, kun je dat bij haar. Veel meer dan loslaten kun je niet in deze situatie denk ik.
Setter, het is inderdaad fijn om weer even van je eigen eilandje af te zijn. Ik heb vanochtend gewerkt en ondanks de vermoeidheid is het fijn om even mee te draaien in de gewone wereld. Waar ik niet de hele tijd hoef bezig te zijn met wat ik vind, of voel of wat ik wil doen. Gewoon doen wat er gedaan moet worden.
En ik geef er ook wel mijn eigen draai aan. Ik verzin soms gekke dingen tussendoor. Speelde vandaag eventjes voor sportcommentator (zie je het al voor je, als die dreumessen 1 voor 1 aan komen scheuren op hun minifietsjes...). Hoop dat je oren snel weer gewoon lief zijn voor je.
woensdag 17 september 2008 om 10:25
Hey meiden,
Hoe is het met iedereen? Weer een beetje uit de lappenmand, Setter?
Pfff... Moet even mijn ei kwijt hoor...
Gisteravond woorden gehad met Arteman. Hij is heel erg opgeruimd, ik ben erg chaotisch. Meestal vinden we wel een middenweg, waarbij we dus allebei wat geven en nemen. Gisteren barstte echter de bom.
Het ergste vind ik nog, dat hij aangaf niet zeker te weten of hij op deze manier met mij aan kinderen zou willen beginnen... Later trok hij die woorden wel weer in, maar toch...
Ik voel me zo verdrietig... Dit had ik echt niet zien aankomen...
Hoe is het met iedereen? Weer een beetje uit de lappenmand, Setter?
Pfff... Moet even mijn ei kwijt hoor...
Gisteravond woorden gehad met Arteman. Hij is heel erg opgeruimd, ik ben erg chaotisch. Meestal vinden we wel een middenweg, waarbij we dus allebei wat geven en nemen. Gisteren barstte echter de bom.
Het ergste vind ik nog, dat hij aangaf niet zeker te weten of hij op deze manier met mij aan kinderen zou willen beginnen... Later trok hij die woorden wel weer in, maar toch...
Ik voel me zo verdrietig... Dit had ik echt niet zien aankomen...
woensdag 17 september 2008 om 22:00
Ik kan me voorstellen dat dat een knauw heeft gegeven Artemis . Die dingen kun je later terugtrekken maar de wond is er toch, dat begrijp ik heel goed. En waarom is dat zo erg vraag ik me af. Dat jij chaotisch zou zijn bedoel ik. Mijn man en ik hebben daar ook allebei onze dosis van en met wat discipline en een beetje laconiek zijn kom je een heel eind daarin. Het hoeft niet perfect. Als je kind zich maar gelukkig, veilig en geliefd voelt. Waarom vindt hij dat zo'n probleem? Hij houdt van je zoals jij bent, inclusief dat. Voor een kind is dat nog vanzelfsprekender. Mama is een beetje een chaoot. Gaan ze niet dood van (of je moet het wel heel bont maken ).
En ik zag nu dat ik niet gereageerd had op je post EV, sorry! Dat het veel oprakelt vind ik er zelf leuk aan maar dat komt denk ik doordat ik toch veel een plek heb gegeven de afgelopen jaren. Het kan beter, ik ben er nog lang niet. Maar nu vind ik het leuk om in groepsverband zowel dingen te leren alsook weer gestimuleerd te worden verder te gaan in die processen. Zal best heftig worden zotussendoor, ik heb daar ook even goed over na moeten denken vantevoren. Zeker toen er een scheiding dreigde, toen had ik zoiets van: ok dat gaat teveel worden. Het is 3 jaar en ik geloof HBO niveau, weet ik niet eens uit mijn hoofd. Maar gezien de vereisten en de boekenlijst vermoed ik van wel.
En wat mooi wat je beschrijft, dat gevoel van "dit ben ik, take it or leave it". Ik begrijp dat dat stap voor stap gaat, tijd kost. Maar dat gaat alleen maar sterker worden denk ik. Iig zo ervaar ik dat zelf. Een van de redenen waarom ik denk dat ik de relatie met mijn moeder weer kan gaan aanhalen. Goed dat je de dingen sneller uitspreekt. Hoe reageert je man erop? Vindt hij het fijn of confronterend? Of een beetje van beide?
En weet je zeker dat je niet ziek bent? Want ik voel me ook niet fijn in mijn vel momenteel en gisteren werd ik ziek, na een aantal blerghdagen. Ik hoop dat het zoiets is, dan kun je het uitzieken. Als het stress is, is het moeilijker om het direct aan te pakken. Doe je genoeg leuke, ontspannende dingen? Ben je een beetje van je leven aan het genieten ondanks alle dubbele dingen en tegenstrijdigheden? Valt niet mee zotussendoor, om te voelen waar je nou eigenlijk staat in alles.
Oorontsteking over Setter? En hoe voel je je verder?
En klinkt leuk Hanke, sportcommentator voor kindjes . Hoe gaat het verder? Weer helemaal opgeknapt?
Hier dus ziekjes, beetje aan het piekeren hoe verder met mijn moeder, zit met een rare situatie van een tijdje terug in mijn maag en hoe het te verwerken en ben niet 100%. Beetje dippig. Gaat wel weer voorbij maar ik geloof dat ik mijn richting moet bepalen want ik voel me wat vreemd.
Emotionele kruispunten. Leuk man .
Dikke voor jullie.
En ik zag nu dat ik niet gereageerd had op je post EV, sorry! Dat het veel oprakelt vind ik er zelf leuk aan maar dat komt denk ik doordat ik toch veel een plek heb gegeven de afgelopen jaren. Het kan beter, ik ben er nog lang niet. Maar nu vind ik het leuk om in groepsverband zowel dingen te leren alsook weer gestimuleerd te worden verder te gaan in die processen. Zal best heftig worden zotussendoor, ik heb daar ook even goed over na moeten denken vantevoren. Zeker toen er een scheiding dreigde, toen had ik zoiets van: ok dat gaat teveel worden. Het is 3 jaar en ik geloof HBO niveau, weet ik niet eens uit mijn hoofd. Maar gezien de vereisten en de boekenlijst vermoed ik van wel.
En wat mooi wat je beschrijft, dat gevoel van "dit ben ik, take it or leave it". Ik begrijp dat dat stap voor stap gaat, tijd kost. Maar dat gaat alleen maar sterker worden denk ik. Iig zo ervaar ik dat zelf. Een van de redenen waarom ik denk dat ik de relatie met mijn moeder weer kan gaan aanhalen. Goed dat je de dingen sneller uitspreekt. Hoe reageert je man erop? Vindt hij het fijn of confronterend? Of een beetje van beide?
En weet je zeker dat je niet ziek bent? Want ik voel me ook niet fijn in mijn vel momenteel en gisteren werd ik ziek, na een aantal blerghdagen. Ik hoop dat het zoiets is, dan kun je het uitzieken. Als het stress is, is het moeilijker om het direct aan te pakken. Doe je genoeg leuke, ontspannende dingen? Ben je een beetje van je leven aan het genieten ondanks alle dubbele dingen en tegenstrijdigheden? Valt niet mee zotussendoor, om te voelen waar je nou eigenlijk staat in alles.
Oorontsteking over Setter? En hoe voel je je verder?
En klinkt leuk Hanke, sportcommentator voor kindjes . Hoe gaat het verder? Weer helemaal opgeknapt?
Hier dus ziekjes, beetje aan het piekeren hoe verder met mijn moeder, zit met een rare situatie van een tijdje terug in mijn maag en hoe het te verwerken en ben niet 100%. Beetje dippig. Gaat wel weer voorbij maar ik geloof dat ik mijn richting moet bepalen want ik voel me wat vreemd.
Emotionele kruispunten. Leuk man .
Dikke voor jullie.
woensdag 17 september 2008 om 23:06
Oke, vanavond een lang gesprek gehad met Arteman. Ik heb hem verteld van mijn eigen onzekerheden voor wat betreft een eventueel moederschap, en dat zijn opmerking van gisteren daarom vruchtbare grond hebben gevonden in mijn piekerhoofd. Hij heeft het echt niet zo bedoeld zegt hij, en ik geloof het ook wel, maar toch blijft het weer hangen. Hij wilde alleen maar benadrukken waarom hij vindt dat het af en toe meer opgeruimd moet zijn. Ik kan sowieso enorm slecht met kritiek omgaan, dat blijft altijd lang hangen.
Nou ja, goed gesproken vanavond dus. Het wordt bij hem een chaos in zijn hoofd als het in ons huis een chaos is. Zeker nu hij het druk heeft op zijn werk kan hij er dus niet veel bij hebben. Ik heb me de afgelopen weken niet optimaal gevoeld (ook bloed voor laten prikken bij de huisarts, misschien kunnen we dit topic beter naar "Gezondheid" laten verplaatsen?), waardoor de chaos in huis groter is geworden en het bij Arteman tot een onoverzichtelijke warboel is geworden. We hebben afspraken gemaakt, waarbij hij wat moet leven met mijn chaos, en ik met zijn netheid, en hoe we dit gaan nakomen. Een goede compromis, gelukkig!
Nu nog even kijken of ik die opmerking kan verwerken in mijn hoofd...
Lieve EV, wat zijn al die emoties soms toch moeilijke zaken he? Helpt het een beetje om het met ons te delen? Dat helpt altijd bij mij namelijk wel, vandaar ook mijn berichtje van vanmorgen. Het zet bij mij alles weer op een rijtje, en ik heb hier niet het idee dat ik me groter moet houden dan ik ben.
Ik heb jou hier leren kennen als een enorme doorzetter, en vertrouw er blindelings op dat het helemaal goed komt met je! Ik heb het hier al eerder gezegd: it's always darkest before dawn. Soms moet je door een dal om het mooie uitzicht vanaf de top te bekijken.
Emotionele kruispunten, Feliciaatje? Heerlijk!
Als er een route moet worden uitgestippeld, laat het even weten, in mijn vrije tijd doe ik wel eens wat met routes uitzetten/lopen voor padvinders.
Nou ja, goed gesproken vanavond dus. Het wordt bij hem een chaos in zijn hoofd als het in ons huis een chaos is. Zeker nu hij het druk heeft op zijn werk kan hij er dus niet veel bij hebben. Ik heb me de afgelopen weken niet optimaal gevoeld (ook bloed voor laten prikken bij de huisarts, misschien kunnen we dit topic beter naar "Gezondheid" laten verplaatsen?), waardoor de chaos in huis groter is geworden en het bij Arteman tot een onoverzichtelijke warboel is geworden. We hebben afspraken gemaakt, waarbij hij wat moet leven met mijn chaos, en ik met zijn netheid, en hoe we dit gaan nakomen. Een goede compromis, gelukkig!
Nu nog even kijken of ik die opmerking kan verwerken in mijn hoofd...
Lieve EV, wat zijn al die emoties soms toch moeilijke zaken he? Helpt het een beetje om het met ons te delen? Dat helpt altijd bij mij namelijk wel, vandaar ook mijn berichtje van vanmorgen. Het zet bij mij alles weer op een rijtje, en ik heb hier niet het idee dat ik me groter moet houden dan ik ben.
Ik heb jou hier leren kennen als een enorme doorzetter, en vertrouw er blindelings op dat het helemaal goed komt met je! Ik heb het hier al eerder gezegd: it's always darkest before dawn. Soms moet je door een dal om het mooie uitzicht vanaf de top te bekijken.
Emotionele kruispunten, Feliciaatje? Heerlijk!
Als er een route moet worden uitgestippeld, laat het even weten, in mijn vrije tijd doe ik wel eens wat met routes uitzetten/lopen voor padvinders.
woensdag 17 september 2008 om 23:52
EV
Artemis
En een voor Hanke en Felicia!
Ik ben ook een rommelmama, meestal, Artemis! Wat je man heeft gezegd gaat over hem: hij heeft het gevoel dat hij alles niet aan kan als er chaos is. Het zegt niks over jou of de manier waarop je met je toekomstige kinderen omgaat.
Toen wij nog geen kind hadden, was ik erg bezorgd dat mijn man niet tegen het lawaai en de drukte van een baby, peuter, kleuter zou kunnen - hij werd al knettergek van een hond 3 straten verderop! Maar hij heeft daar eigenlijk bijna nooit last van gehad (wel heeft hij 's nachts vaak dopjes in waardoor ik er eerder uitga),. Wat ik maar zeggen wil, is dat mensen zich allerlei voorstellingen maken van hoe moeilijk en zwaar het is om een kind te hebben. Kleine kinderen hebben is een soort symbool van 'het heel moeilijk hebben'. Hij geeft met die opmerking aan dat hij overweldigd wordt door de chaos, punt.
Ik ben trouwens opgeruimder dan ooit tegenwoordig, omdat ik me bewust ben van het voorbeeld wat ik mijn zoon geef. Maar echt opgeruimd zal ik nooit worden - of mijn hoofd moet er vanbinnen heel anders uit gaan zien!
Artemis
En een voor Hanke en Felicia!
Ik ben ook een rommelmama, meestal, Artemis! Wat je man heeft gezegd gaat over hem: hij heeft het gevoel dat hij alles niet aan kan als er chaos is. Het zegt niks over jou of de manier waarop je met je toekomstige kinderen omgaat.
Toen wij nog geen kind hadden, was ik erg bezorgd dat mijn man niet tegen het lawaai en de drukte van een baby, peuter, kleuter zou kunnen - hij werd al knettergek van een hond 3 straten verderop! Maar hij heeft daar eigenlijk bijna nooit last van gehad (wel heeft hij 's nachts vaak dopjes in waardoor ik er eerder uitga),. Wat ik maar zeggen wil, is dat mensen zich allerlei voorstellingen maken van hoe moeilijk en zwaar het is om een kind te hebben. Kleine kinderen hebben is een soort symbool van 'het heel moeilijk hebben'. Hij geeft met die opmerking aan dat hij overweldigd wordt door de chaos, punt.
Ik ben trouwens opgeruimder dan ooit tegenwoordig, omdat ik me bewust ben van het voorbeeld wat ik mijn zoon geef. Maar echt opgeruimd zal ik nooit worden - of mijn hoofd moet er vanbinnen heel anders uit gaan zien!
donderdag 18 september 2008 om 00:53
Dank voor de bloemen en de groetjes. Echt lief van jullie! (hé bah, ik wil niet te boek staan als een knuffelforummer. Aardig, enthousiast en duidelijk: dat mag best, maar knuffelfiguur..grom!).
Vandaag het laatste griepvirus eruit gezweet in de sauna. Voel me prima, ga zo lekker slapen. Eten gaat goed, kook ook veel vaker zelf en dat is toch vaak lekkerder, goedkoper én gezonder.
Elmervrouw, ik lees dat je je niet lekker voelt. Bloed geprikt, verwijzing voor fysio omdat je armen en nek pijn doen. Wat naar voor je! Ik heb het idee dat je psych heel goed weet wat hij doet, ik krijg er vertrouwen van. Maar dat het moeizaam gaat, en doodvermoeiend is...is een gegeven. Dat je doet wat je doet, en vooral de manier waarop, dwingt bij mij respect af! (toch maar even een dikke knuffel) *grom*
Vandaag het laatste griepvirus eruit gezweet in de sauna. Voel me prima, ga zo lekker slapen. Eten gaat goed, kook ook veel vaker zelf en dat is toch vaak lekkerder, goedkoper én gezonder.
Elmervrouw, ik lees dat je je niet lekker voelt. Bloed geprikt, verwijzing voor fysio omdat je armen en nek pijn doen. Wat naar voor je! Ik heb het idee dat je psych heel goed weet wat hij doet, ik krijg er vertrouwen van. Maar dat het moeizaam gaat, en doodvermoeiend is...is een gegeven. Dat je doet wat je doet, en vooral de manier waarop, dwingt bij mij respect af! (toch maar even een dikke knuffel) *grom*
donderdag 18 september 2008 om 01:07
Feliciaatje, je schrijft een hoop over nieuwe dingen in je leven. Een relatie die gelijkwaardiger wordt en wat je eigenlijk niet kent, de rol van je moeder in je leven en de houding die je wilt bepalen, een nieuwe opleiding...
Er zit beweging in, je lééft meis. Maar alles heeft gevolgen, ook de goede dingen. Je laat ook wat achter als je een andere weg inslaat op dat kruispunt en dat kan je een wat raar gevoel geven.
Hoe mooi ook, alles wat gebeurt, de enige zekerheid die je in je leven hebt ben jezelf. En dat is een sterk maar ook een eenzaam en weemoedig gevoel. De liefde die je voor je meisje voelt is eeuwig. Maar jouw eigen bestaan niet. Uiteindelijk zullen niet al je plannen uitkomen, de eindigheid zal er eens een stokje voor steken. Misschien is dat wat je voelt: de drang om er te komen en tegelijk weten dat de weg die hier je aflegt ooit eindigt en wie weet waar voortgaat... Of ben ik te filosifisch?
Het klinkt alsof je in jezelf aan het opruimen bent. Lege plekken, waarvan je niet goed weet wat daar mee te doen.
Ik trek mijn antennes weer in en hoop dat je een goede nacht hebt... Liefs!
Er zit beweging in, je lééft meis. Maar alles heeft gevolgen, ook de goede dingen. Je laat ook wat achter als je een andere weg inslaat op dat kruispunt en dat kan je een wat raar gevoel geven.
Hoe mooi ook, alles wat gebeurt, de enige zekerheid die je in je leven hebt ben jezelf. En dat is een sterk maar ook een eenzaam en weemoedig gevoel. De liefde die je voor je meisje voelt is eeuwig. Maar jouw eigen bestaan niet. Uiteindelijk zullen niet al je plannen uitkomen, de eindigheid zal er eens een stokje voor steken. Misschien is dat wat je voelt: de drang om er te komen en tegelijk weten dat de weg die hier je aflegt ooit eindigt en wie weet waar voortgaat... Of ben ik te filosifisch?
Het klinkt alsof je in jezelf aan het opruimen bent. Lege plekken, waarvan je niet goed weet wat daar mee te doen.
Ik trek mijn antennes weer in en hoop dat je een goede nacht hebt... Liefs!
donderdag 18 september 2008 om 01:13
Artemis, wat goed dat jullie een compromis bereikt hebben. Dat noemen mensen nou een goed huwelijk. Die opmerking zal nog wel even naetteren in je hoofd, zo werkt dan nu eenmaal bij vrouwen: die kauwen dingen nog heel lang na. Béh!
MissMara, altijd fijn om je hier te zien. Ik reageer onderaan de pagina dus de virtuele bos anemonen kun je alleen in letters bespeuren. Ruiken ze lekker?
Setter, hoe bevalt het om weer aan het werk te zijn?
MissMara, altijd fijn om je hier te zien. Ik reageer onderaan de pagina dus de virtuele bos anemonen kun je alleen in letters bespeuren. Ruiken ze lekker?
Setter, hoe bevalt het om weer aan het werk te zijn?
donderdag 18 september 2008 om 09:58
quote:hanke321 schreef op 18 september 2008 @ 01:07:
Uiteindelijk zullen niet al je plannen uitkomen, de eindigheid zal er eens een stokje voor steken. Misschien is dat wat je voelt: de drang om er te komen en tegelijk weten dat de weg die hier je aflegt ooit eindigt en wie weet waar voortgaat... Of ben ik te filosifisch?
Het klinkt alsof je in jezelf aan het opruimen bent. Lege plekken, waarvan je niet goed weet wat daar mee te doen.
Helemaal niet te filosofisch, klopt als een bus. En wat ik al jaren merk, dat door die relatie ik op een bepaald punt stil heb gestaan. Omdat hij niet meekwam, bleef waar hij was. En ik heb wel ruimte gecreeerd daarin, ben verder gegaan. En dan kwam ik weer terug. Soort honk waarvan je graag wil dat het beweegt maar dat stil ligt en waar je een keer in de zoveel tijd even komt kijken hoe het erbij staat.
Die begrenzing is nu weg. Alles ligt open. En ik heb een hoop dingen die ik wil doen. En een bepaalde stress is opeens vanuit het niets weggevaagd. Dus ik vind het niet zo raar dat ik opeens sta te kijken naar het uitzicht en bedenk: hey dat is nieuw!
En nu?
Er is 1 stuk in mij wat nu zegt: waahaaahaa! help! nieuw, eng, waar is de dichtstbijzijnde steen waar ik me achter kan verstoppen?!! En een ander stuk wat er altijd als een bezetene vandoor gaat (denk aan hond op strand) onder luid roepen dat het zoooo leuk is en spannend en kom op jongens, hier duiken we in!! En ik sta er dan zo'n beetje tussenin, het ene stuk vanachter de steen vandaan te lokken en het andere na te roepen: eh, wacht even, doe nou effe rustig, we komen eraan!
Het valt niet mee om dubbel te zijn.... *zucht*. Maar ik heb alle vertrouwen in mijn delen dat we een goed compromis gaan vinden .
Los daarvan heb ik veel nagedacht over mijn moeder. Wat ik al eerder schreef, contact verbreken voelt gewoon niet als een optie. Ik voel ergens een morele verplichting (naar mijzelf toe) en ook een liefde voor haar waardoor ik spijt zou krijgen als ik dat deed. Tegelijkertijd heb ik door hier en op het narcistentopic te schrijven, vrede gevonden met dat het zo was. Niets meer aan te doen. En het zal weer gebeuren, dat ze me kwetst, aard van het beest. Maar als ik daarmee om kan gaan, weiger om daarin ook maar 1 mm emotioneel betrokken in te raken als ze dat doet, zoals mijn vader dat met haar kon, dan kan ik iig een relatie terug opbouwen waar zij plezier aan beleeft op haar oude dag en waarbij ik alert ben zonder op mijn hoede te hoeven zijn. Dat vraagt denk ik dat ik de laatste dochterbanden doorsnijd en haar simpelweg alleen nog beschouw als mens. Als een mens waar ik misschien nooit vrijwillig voor gekozen zou hebben in mijn leven. Maar die er wel is en van wie ik hou. En met wie ik wel degelijk plezier kan hebben. Alleen ook 1 die me pijn doet als ze de kans krijgt. En dat sta ik niet meer toe.
Een ander stuk wat ik me gisteren realiseerde is dat mijn moeder anderen zich heel oncomfortabel laat voelen. Mij ook. Vooral als gesprekken of situaties niet gaan zoals zij wil. En ik heb van jongs af aan geleerd me aan te passen, zo snel mogelijk dat gevoel weg te nemen bij haar. Want dan kan ik ook weer een zucht slaken van verlichting ipv die enorme onrust te ervaren. Maar als ik nou besluit om me er gewoon niks van aan te trekken? Het niet zo serieus te nemen? Me niet aan te passen en de (vriendelijke) humor ervan in te zien dat ze zo doet ipv gelijk te voelen dat ik er wat aan moet doen?
Wederom mijn vader die ik dan voor me zie. Hij is gemaakt voor omgang met narcisten, hij is te laconiek en te comfortabel met zichzelf om zich er wat van aan te trekken. "Je doet maar, ik ga verder in mijn boek." (Ik herinner me nog goed dat soort ruzies tussen hen, mijn moeder die een ijstijd in onze woonkamer opwierp en mijn vader die zo'n beetje mompelend rondbanjerde op zoek naar een recept voor het avondeten. Boos dat ze was, BOOS. En hij reageren zoals je reageert op een onredelijke 3 jarige: beetje negeren, zotussendoor even kijken of de bui al over is. Nee? Ok dan ga ik wat anders doen, tot zo! inclusief maffe grijns op zijn kop, hij vond het wel humoristisch. En hij vond haar echt een leuk mens ook al was ze onmogelijk, ook in zijn optiek. Dus het was nooit gemeen van zijn kant.)
Alleen al dat ik dit voorzichtig zo aan het aftasten ben (kan ik dat? wil ik dat? voelt dat ok?) geeft voor mij aan dat ik veel oud verdriet heb kunnen afwinden en het eindelijk een plek en rust heb kunnen geven. Het raakt me allemaal niet meer in het diepst van mijn hart. Dat diepste deel is nu van mij en ik bepaal wie daarin komt en wie niet. En dus ook wat me in het diepst raakt en wat niet. Als ik er geen zin in heb, dan komt het er ook gewoon mooi niet in. Strenger deurbeleid .
Goed om het op te schrijven, geeft me nog wat meer duidelijkheid in welke richting ik het moet zoeken. Het is heel gek, ik besef nu dat een paar jaar terug ik nooit dit gevoel op had kunnen roepen. Dat was ik niet. En nu wel. Ik heb vooral door mijn relatie geleerd om niet langer mee te gaan met een ander maar te kiezen voor mijzelf. Niet mee te gaan in de negatieve emoties van een ander, omdat ze niet van mij zijn, omdat ze te zwaar zijn, omdat ze me omlaag drukken. Juist waar mijn ziel zo licht en speels is. Zo graag wil kunnen lachen, zo graag wil kunnen delen in het plezier.
Ik wist niet meer dat ik zo was. En toch stemt dat helemaal overeen met de herinneringen die ik heb van toen ik heel klein was. Zo was ik. Wat heb ik een hoop gedragen wat niet van mij was. En wat heb ik een hoop gedragen wat wel van mij was. Te veel. En ik wil dat niet meer. Ik wil mezelf vrijmaken van al die oude ballast, de laatste lasten die niet van mij zijn overboord gooien en voortaan keuzes maken die zorgen dat ik mijzelf niet meer verzwaar dan nodig.
Hm. Hier moet ik even over nadenken. Ik bezie een stuk van mijzelf in een nieuw licht. Of misschien heeft het gewoon al 27 jaar geen licht gezien.
Uiteindelijk zullen niet al je plannen uitkomen, de eindigheid zal er eens een stokje voor steken. Misschien is dat wat je voelt: de drang om er te komen en tegelijk weten dat de weg die hier je aflegt ooit eindigt en wie weet waar voortgaat... Of ben ik te filosifisch?
Het klinkt alsof je in jezelf aan het opruimen bent. Lege plekken, waarvan je niet goed weet wat daar mee te doen.
Helemaal niet te filosofisch, klopt als een bus. En wat ik al jaren merk, dat door die relatie ik op een bepaald punt stil heb gestaan. Omdat hij niet meekwam, bleef waar hij was. En ik heb wel ruimte gecreeerd daarin, ben verder gegaan. En dan kwam ik weer terug. Soort honk waarvan je graag wil dat het beweegt maar dat stil ligt en waar je een keer in de zoveel tijd even komt kijken hoe het erbij staat.
Die begrenzing is nu weg. Alles ligt open. En ik heb een hoop dingen die ik wil doen. En een bepaalde stress is opeens vanuit het niets weggevaagd. Dus ik vind het niet zo raar dat ik opeens sta te kijken naar het uitzicht en bedenk: hey dat is nieuw!
En nu?
Er is 1 stuk in mij wat nu zegt: waahaaahaa! help! nieuw, eng, waar is de dichtstbijzijnde steen waar ik me achter kan verstoppen?!! En een ander stuk wat er altijd als een bezetene vandoor gaat (denk aan hond op strand) onder luid roepen dat het zoooo leuk is en spannend en kom op jongens, hier duiken we in!! En ik sta er dan zo'n beetje tussenin, het ene stuk vanachter de steen vandaan te lokken en het andere na te roepen: eh, wacht even, doe nou effe rustig, we komen eraan!
Het valt niet mee om dubbel te zijn.... *zucht*. Maar ik heb alle vertrouwen in mijn delen dat we een goed compromis gaan vinden .
Los daarvan heb ik veel nagedacht over mijn moeder. Wat ik al eerder schreef, contact verbreken voelt gewoon niet als een optie. Ik voel ergens een morele verplichting (naar mijzelf toe) en ook een liefde voor haar waardoor ik spijt zou krijgen als ik dat deed. Tegelijkertijd heb ik door hier en op het narcistentopic te schrijven, vrede gevonden met dat het zo was. Niets meer aan te doen. En het zal weer gebeuren, dat ze me kwetst, aard van het beest. Maar als ik daarmee om kan gaan, weiger om daarin ook maar 1 mm emotioneel betrokken in te raken als ze dat doet, zoals mijn vader dat met haar kon, dan kan ik iig een relatie terug opbouwen waar zij plezier aan beleeft op haar oude dag en waarbij ik alert ben zonder op mijn hoede te hoeven zijn. Dat vraagt denk ik dat ik de laatste dochterbanden doorsnijd en haar simpelweg alleen nog beschouw als mens. Als een mens waar ik misschien nooit vrijwillig voor gekozen zou hebben in mijn leven. Maar die er wel is en van wie ik hou. En met wie ik wel degelijk plezier kan hebben. Alleen ook 1 die me pijn doet als ze de kans krijgt. En dat sta ik niet meer toe.
Een ander stuk wat ik me gisteren realiseerde is dat mijn moeder anderen zich heel oncomfortabel laat voelen. Mij ook. Vooral als gesprekken of situaties niet gaan zoals zij wil. En ik heb van jongs af aan geleerd me aan te passen, zo snel mogelijk dat gevoel weg te nemen bij haar. Want dan kan ik ook weer een zucht slaken van verlichting ipv die enorme onrust te ervaren. Maar als ik nou besluit om me er gewoon niks van aan te trekken? Het niet zo serieus te nemen? Me niet aan te passen en de (vriendelijke) humor ervan in te zien dat ze zo doet ipv gelijk te voelen dat ik er wat aan moet doen?
Wederom mijn vader die ik dan voor me zie. Hij is gemaakt voor omgang met narcisten, hij is te laconiek en te comfortabel met zichzelf om zich er wat van aan te trekken. "Je doet maar, ik ga verder in mijn boek." (Ik herinner me nog goed dat soort ruzies tussen hen, mijn moeder die een ijstijd in onze woonkamer opwierp en mijn vader die zo'n beetje mompelend rondbanjerde op zoek naar een recept voor het avondeten. Boos dat ze was, BOOS. En hij reageren zoals je reageert op een onredelijke 3 jarige: beetje negeren, zotussendoor even kijken of de bui al over is. Nee? Ok dan ga ik wat anders doen, tot zo! inclusief maffe grijns op zijn kop, hij vond het wel humoristisch. En hij vond haar echt een leuk mens ook al was ze onmogelijk, ook in zijn optiek. Dus het was nooit gemeen van zijn kant.)
Alleen al dat ik dit voorzichtig zo aan het aftasten ben (kan ik dat? wil ik dat? voelt dat ok?) geeft voor mij aan dat ik veel oud verdriet heb kunnen afwinden en het eindelijk een plek en rust heb kunnen geven. Het raakt me allemaal niet meer in het diepst van mijn hart. Dat diepste deel is nu van mij en ik bepaal wie daarin komt en wie niet. En dus ook wat me in het diepst raakt en wat niet. Als ik er geen zin in heb, dan komt het er ook gewoon mooi niet in. Strenger deurbeleid .
Goed om het op te schrijven, geeft me nog wat meer duidelijkheid in welke richting ik het moet zoeken. Het is heel gek, ik besef nu dat een paar jaar terug ik nooit dit gevoel op had kunnen roepen. Dat was ik niet. En nu wel. Ik heb vooral door mijn relatie geleerd om niet langer mee te gaan met een ander maar te kiezen voor mijzelf. Niet mee te gaan in de negatieve emoties van een ander, omdat ze niet van mij zijn, omdat ze te zwaar zijn, omdat ze me omlaag drukken. Juist waar mijn ziel zo licht en speels is. Zo graag wil kunnen lachen, zo graag wil kunnen delen in het plezier.
Ik wist niet meer dat ik zo was. En toch stemt dat helemaal overeen met de herinneringen die ik heb van toen ik heel klein was. Zo was ik. Wat heb ik een hoop gedragen wat niet van mij was. En wat heb ik een hoop gedragen wat wel van mij was. Te veel. En ik wil dat niet meer. Ik wil mezelf vrijmaken van al die oude ballast, de laatste lasten die niet van mij zijn overboord gooien en voortaan keuzes maken die zorgen dat ik mijzelf niet meer verzwaar dan nodig.
Hm. Hier moet ik even over nadenken. Ik bezie een stuk van mijzelf in een nieuw licht. Of misschien heeft het gewoon al 27 jaar geen licht gezien.
donderdag 18 september 2008 om 12:08
Ik begrijp het denk ik EV. En wat ik erbij zat te denken toen ik het las is: kun je wanneer je werkt de situatie omdraaien? Ik bedoel, je hebt van jongs af aan geleerd af te tasten wat een ander nodig heeft. En dat probeer je te bieden. Dat kost energie en daarmee geef je van jezelf weg en kun je niets van jezelf laten zien. Je vervult dan een functie.
Ipv dat je daar zit als persoon, als EV. Wat zou je willen geven? Vanuit jezelf bedoel ik. Wie ben jij als je jezelf loskoppelt van anderen, wat zit daar in wat de moeite waard is? Bijv humor? Of plezier? Ik noem maar wat. Wanneer je dat geeft, blijf je een persoon, ben jij wie je bent en je geeft dat aan anderen. En wat zij ermee doen is aan hen.
Niet iedereen hoeft je aardig te vinden of de perfecte taxichauffeur. Ik denk dat er meer dan genoeg mensen je geweldig zullen vinden precies zoals je bent. En dan denk jij misschien nu dat je minder betrokken zult zijn maar dat is niet zo. Je kunt meeleven zonder jezelf weg te geven. Het is geen ruilhandel. Het is geven wat je echt wil geven en wat gezond voor jou voelt. Dat is prettig.
Ik begrijp de reflex helemaal denk ik, ik heb gemerkt hoe erg ik hiermee mezelf in de vingers snij. Dan zeg ik dat ik zo graag gezien wil worden maar ondertussen verstop ik me want goh, ik zou eens een ander kunnen belasten. Simpelweg door mezelf te zijn. Ik merk de laatste tijd dat dat een compleet kromme gedachte is.
Ik weet dat het tegennatuurlijk voelt. Maar probeer het toch. Als je zin hebt om te kletsen doe je dat. Als je zin hebt in stilte doe je dat (kun je even melden vantevoren, dat je zin hebt om een beetje voor je uit te peinzen). Heb je zin in muziek, zet je dat op. Doe wat vrolijke en zing met z'n allen mee. Zo laad je op terwijl je je werk doet. Als je je daar comfortabel bij leert voelen, zullen anderen zich vanzelf ook weer heel comfortabel voelen bij jou.
Als mensen zich overspannen, overrekken, het teveel energie kost, dat pikken anderen net zo goed op. Dan ga je met z'n allen proberen elkaar heel erg tegemoet te komen. Is echt niet nodig. Gewoon zijn.
Misschien reageer ik nu te simplistisch want ik kan me voorstellen dat het je vaak aangrijpt, je het schrijnend vindt. Maar, hoe lullig dit ook klinkt, dat is toch hun leven. Jij draagt genoeg. Je helpt elkaar niet door elkaars lasten te gaan dragen. Zou je willen dat 1 van die kinderen jouw verdriet opnam en met zich meedroeg? Nee toch? Moet je niet hetzelfde terug gaan doen . Gun elkaar de kans om het lichter te maken door positiviteit en plezier. Dat helpt ook. En dat kost niets, geeft juist aan beide partijen.
Ipv dat je daar zit als persoon, als EV. Wat zou je willen geven? Vanuit jezelf bedoel ik. Wie ben jij als je jezelf loskoppelt van anderen, wat zit daar in wat de moeite waard is? Bijv humor? Of plezier? Ik noem maar wat. Wanneer je dat geeft, blijf je een persoon, ben jij wie je bent en je geeft dat aan anderen. En wat zij ermee doen is aan hen.
Niet iedereen hoeft je aardig te vinden of de perfecte taxichauffeur. Ik denk dat er meer dan genoeg mensen je geweldig zullen vinden precies zoals je bent. En dan denk jij misschien nu dat je minder betrokken zult zijn maar dat is niet zo. Je kunt meeleven zonder jezelf weg te geven. Het is geen ruilhandel. Het is geven wat je echt wil geven en wat gezond voor jou voelt. Dat is prettig.
Ik begrijp de reflex helemaal denk ik, ik heb gemerkt hoe erg ik hiermee mezelf in de vingers snij. Dan zeg ik dat ik zo graag gezien wil worden maar ondertussen verstop ik me want goh, ik zou eens een ander kunnen belasten. Simpelweg door mezelf te zijn. Ik merk de laatste tijd dat dat een compleet kromme gedachte is.
Ik weet dat het tegennatuurlijk voelt. Maar probeer het toch. Als je zin hebt om te kletsen doe je dat. Als je zin hebt in stilte doe je dat (kun je even melden vantevoren, dat je zin hebt om een beetje voor je uit te peinzen). Heb je zin in muziek, zet je dat op. Doe wat vrolijke en zing met z'n allen mee. Zo laad je op terwijl je je werk doet. Als je je daar comfortabel bij leert voelen, zullen anderen zich vanzelf ook weer heel comfortabel voelen bij jou.
Als mensen zich overspannen, overrekken, het teveel energie kost, dat pikken anderen net zo goed op. Dan ga je met z'n allen proberen elkaar heel erg tegemoet te komen. Is echt niet nodig. Gewoon zijn.
Misschien reageer ik nu te simplistisch want ik kan me voorstellen dat het je vaak aangrijpt, je het schrijnend vindt. Maar, hoe lullig dit ook klinkt, dat is toch hun leven. Jij draagt genoeg. Je helpt elkaar niet door elkaars lasten te gaan dragen. Zou je willen dat 1 van die kinderen jouw verdriet opnam en met zich meedroeg? Nee toch? Moet je niet hetzelfde terug gaan doen . Gun elkaar de kans om het lichter te maken door positiviteit en plezier. Dat helpt ook. En dat kost niets, geeft juist aan beide partijen.
donderdag 18 september 2008 om 13:26
Toen ik met traumaverwerking bezig was, was dat wat Felicia voorstelde een brug te ver. Mijn lijf was zo bezig met alle prikkels, en het aanvoelen van de ander was een vorm van waakzaamheid die toevallig sociaal overkwam. Maar het was overleven.
Een getraumatiseerd brein werkt anders. Emoties en indrukken blijven veel langer hangen. Het is goed dat je het belang van pauzes tijdens werktijd inziet en daar een punt van gaat maken. Het is goed dat je werkt, en nog beter om te zorgen dat je het vol kan houden.
En de vertwijfeling die je voelt over het feit dat jij de familiemythe aan stukken hebt gereten, de prijs die je daarvoor moet betalen...is zooo herkenbaar. Ik vond het heel naar om te voelen hoeveel negativiteit mijn richting uitvloeide. En heel pijnlijk om te merken dat ideeen over hoe dingen moeten gaan en hoe ze er uit zouden moeten zien belangrijker waren dan ik, dan mijn ontwikkeling als persoon. Het totale gebrek aan belangstelling voor mijn eigenheid. Dat heb ik als het meest kwetsend ervaren.
Komende week ben ik jarig, en het blijft lastig om geconfronteerd te worden met die leegte. Met geen kaartje, met geen telefoontje. Dit weekend naar mijn zus en een dagje de stad in.
Een getraumatiseerd brein werkt anders. Emoties en indrukken blijven veel langer hangen. Het is goed dat je het belang van pauzes tijdens werktijd inziet en daar een punt van gaat maken. Het is goed dat je werkt, en nog beter om te zorgen dat je het vol kan houden.
En de vertwijfeling die je voelt over het feit dat jij de familiemythe aan stukken hebt gereten, de prijs die je daarvoor moet betalen...is zooo herkenbaar. Ik vond het heel naar om te voelen hoeveel negativiteit mijn richting uitvloeide. En heel pijnlijk om te merken dat ideeen over hoe dingen moeten gaan en hoe ze er uit zouden moeten zien belangrijker waren dan ik, dan mijn ontwikkeling als persoon. Het totale gebrek aan belangstelling voor mijn eigenheid. Dat heb ik als het meest kwetsend ervaren.
Komende week ben ik jarig, en het blijft lastig om geconfronteerd te worden met die leegte. Met geen kaartje, met geen telefoontje. Dit weekend naar mijn zus en een dagje de stad in.
donderdag 18 september 2008 om 13:41
Goed dat je dat zegt Hanke, want ik wist niet dat dat in feite onmogelijk is. Ik herken de overgevoeligheid maar op een gegeven moment gun ik me ook dan weer afstand omdat ik weet dat ik naar binnen moet keren. Dat is voor mij de balansreflex die ik van jongs af aan heb. Dus dat werkt heel vanzelfsprekend voor mij maar dat geldt dan natuurlijk niet voor iedereen.
En wanneer ben je jarig? Als je zin hebt om het te vieren in Rotterdam laat 't me weten . Voor mij is ergens anders heen een beetje lastig ivm mijn dochter maar mijn aanbod staat mocht je het leuk vinden. En zo niet, natuurlijk ook goed, zit ik je hier een beetje te overvallen .
Mail is feliciaatje@gmail.com.
En die families van ons.... ze weten niet wat ze missen. Echt.
En wanneer ben je jarig? Als je zin hebt om het te vieren in Rotterdam laat 't me weten . Voor mij is ergens anders heen een beetje lastig ivm mijn dochter maar mijn aanbod staat mocht je het leuk vinden. En zo niet, natuurlijk ook goed, zit ik je hier een beetje te overvallen .
Mail is feliciaatje@gmail.com.
En die families van ons.... ze weten niet wat ze missen. Echt.
donderdag 18 september 2008 om 13:46
Ik lees nog wel mee, maar mijn hoofd zit vol. Ben onrustig, gestressed en dingen lopen niet zoals ik wil.
Feliciaatje, volgens mij gaat het de goede kant op?!
Ook ik ben trouwens een rommelmama-en vriendin. In dit huishouden is de man de opruimer en ik doe mijn best om het opgeruimd te houden. Zolang je je best doet kan niemand het je kwalijk nemen.
Zou het leuk zijn om eens een meeting te doen, ben zo benieuwd naar de personen achter de nicks, maar kan me ook voorstellen dat jullie de anonimiteit willen behouden.
Dit nav de uitnodiging die feliciaatje aan hanke deed, schoot me meteen dat idee te binnen.
Feliciaatje, volgens mij gaat het de goede kant op?!
Ook ik ben trouwens een rommelmama-en vriendin. In dit huishouden is de man de opruimer en ik doe mijn best om het opgeruimd te houden. Zolang je je best doet kan niemand het je kwalijk nemen.
Zou het leuk zijn om eens een meeting te doen, ben zo benieuwd naar de personen achter de nicks, maar kan me ook voorstellen dat jullie de anonimiteit willen behouden.
Dit nav de uitnodiging die feliciaatje aan hanke deed, schoot me meteen dat idee te binnen.
donderdag 18 september 2008 om 13:48
quote:Elmervrouw schreef op 18 september 2008 @ 11:53:
Ik ben de verstoorder van het happy family plaatje, de omgooier van het wankele kaartenhuis.
Lieve Elmerveer, ik heb diverse malen eerder woorden van deze strekking van je gelezen. Ik begrijp dat die gedachte niet van jou is maar dat je die je familie toedicht. Maar heb je een gedachte die wel van jou is, waarmee je deze kan vervangen? Hoe kun je dit anders verwoorden op een manier die de werkelijkheid weergeeft en die voor jou wel acceptabel is?
liefs,
dubio
Ik ben de verstoorder van het happy family plaatje, de omgooier van het wankele kaartenhuis.
Lieve Elmerveer, ik heb diverse malen eerder woorden van deze strekking van je gelezen. Ik begrijp dat die gedachte niet van jou is maar dat je die je familie toedicht. Maar heb je een gedachte die wel van jou is, waarmee je deze kan vervangen? Hoe kun je dit anders verwoorden op een manier die de werkelijkheid weergeeft en die voor jou wel acceptabel is?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 18 september 2008 om 14:04
Hey lieve Julus , regelmatig aan je gedacht en hoe het gaat. Ik zag positieve postings over je relatie, ik ben zo blij voor je. Vervelend dat het alsnog niet wil op het moment, is het werkgerelateerd of zit het meer in jezelf?
En een meeting lijkt mij heel leuk, ik ben nieuwsgierig naar al die sterke, betrokken, eerlijke, lieve, warme vrouwen die zich hier verzameld hebben . Maar ik kan me heel goed voorstellen dat juist waar je je zo kwetsbaar toont, het ook prettig is om anoniem te blijven.
En in hoeverre kunnen we onszelf kwalijk nemen dat we de groep (in dit geval de familie) door hoe wijzelf zijn, per ongeluk hebben aangevallen in hun onoprechtheid en de neiging dingen in de doofpot te stoppen? In hoeverre kunnen wij het onszelf kwalijk nemen dat we mensen als individu veel belangrijker vinden, aandacht voor de persoon, stuk voor stuk in zo'n groep ipv mee te doen in een verziekt organisme?
Sommige mensen hebben dat van nature vrij sterk. En ik denk dat dat voor veel vrouwen hier geldt. Dat is niet iets slechts, dat is juist mooi. En dat verdient geen afwijzing maar dat betekent helaas niet dat je er niet op afgewezen wordt. Dat gebeurt maar dat zit in die ander. Laat het bij die ander. Het maakt ons niet minder waard zoals wij zijn. Het mag er allemaal zijn.
En een meeting lijkt mij heel leuk, ik ben nieuwsgierig naar al die sterke, betrokken, eerlijke, lieve, warme vrouwen die zich hier verzameld hebben . Maar ik kan me heel goed voorstellen dat juist waar je je zo kwetsbaar toont, het ook prettig is om anoniem te blijven.
En in hoeverre kunnen we onszelf kwalijk nemen dat we de groep (in dit geval de familie) door hoe wijzelf zijn, per ongeluk hebben aangevallen in hun onoprechtheid en de neiging dingen in de doofpot te stoppen? In hoeverre kunnen wij het onszelf kwalijk nemen dat we mensen als individu veel belangrijker vinden, aandacht voor de persoon, stuk voor stuk in zo'n groep ipv mee te doen in een verziekt organisme?
Sommige mensen hebben dat van nature vrij sterk. En ik denk dat dat voor veel vrouwen hier geldt. Dat is niet iets slechts, dat is juist mooi. En dat verdient geen afwijzing maar dat betekent helaas niet dat je er niet op afgewezen wordt. Dat gebeurt maar dat zit in die ander. Laat het bij die ander. Het maakt ons niet minder waard zoals wij zijn. Het mag er allemaal zijn.
donderdag 18 september 2008 om 14:37
Hé wat leuk, dus er is animo. Ik vind het ook niet erg om te reizen hoor, pas me gewoon aan. Ik woon trouwens in de Randstad, maar niet in Rotterdam.
Felicia, het is iets wat in mezelf zit, ben nu parttime aan het werk maar dat is nog zwaar. Ondertussen krijg ik maar geen uitsluitsel over dagbehandeling en dat maakt me onrustig.
Maar...alles komt goed!
Ik hecht zelf weinig waarde aan mijn anonimiteit, heb niks te verbergen en heb in het verleden meerdere meetings gehad via het forum. Was altijd interessant en gezellig, en je hebt nou eenmaal niet altijd een klik met iedereen. Maar van de meiden hier kan het niet anders, of het wordt leuk. Er is enorm veel respect, we begrijpen elkaar doordat we allemaal moeten of moesten knokken. Dat schept al een band. Bovendien zitten we qua level behoorlijk op 1 lijn, dus ik voorzie diepgaande discussies en een hoop lol.
Felicia, het is iets wat in mezelf zit, ben nu parttime aan het werk maar dat is nog zwaar. Ondertussen krijg ik maar geen uitsluitsel over dagbehandeling en dat maakt me onrustig.
Maar...alles komt goed!
Ik hecht zelf weinig waarde aan mijn anonimiteit, heb niks te verbergen en heb in het verleden meerdere meetings gehad via het forum. Was altijd interessant en gezellig, en je hebt nou eenmaal niet altijd een klik met iedereen. Maar van de meiden hier kan het niet anders, of het wordt leuk. Er is enorm veel respect, we begrijpen elkaar doordat we allemaal moeten of moesten knokken. Dat schept al een band. Bovendien zitten we qua level behoorlijk op 1 lijn, dus ik voorzie diepgaande discussies en een hoop lol.
donderdag 18 september 2008 om 19:57
Rotterdam??? Mijn hemel, dat is voor mij 4 uur rijden...
Maar hee, laat je door mij niet weerhouden van een gezellige meeting, ik wens jullie heel veel plezier alvast
Bedankt voor alle warme belangstelling, alle geïnteresseerde vragen over mijn gezondheid. Lief zijn jullie! (f)
Het gaat lichamelijk goed hier, mijn wonden genezen mooi, de krammen zijn er een week geleden uitgehaald en de irritatie wordt zo zoetjesaan minder bij de grootste wond rechtsonder op mijn buik. Mijn oorontsteking is bijna over, mijn oor jeukt ontzettend, maar ik ben niet meer zo doof. De pijn is ook weg, pff...
Psychisch gaat het even iets minder. Ik doe nu al anderhalf jaar werk wat ik niet leuk vind. Het enige wat leuk is zijn de collega's, de sfeer is heel goed, ik heb een fantastische supervisor, en ik heb sinds 1 september zelfs een detacheringscontract voor een jaar gekregen van Randstad, dus je zou zeggen: het gaat voorspoedig. Tja...oppervlakkig gezien wel ja.
Diep vanbinnen sta ik, net als velen hier geloof ik, op een soort van kruispunt. Ik wil graag ander werk, maar ik kom er maar niet tussen. Wil ik nog wel het werk doen waar ik 20 jaar geleden een diploma voor gehaald heb? Of wil ik heel iets anders doen? Wil ik, net als jij EV, op een taxi rijden? Ja, maar dan zit ik weer zoveel en dat is niet goed voor mijn suikers. Aan de andere kant: zitten doe ik nu ook vijf uur per dag, vier dagen per week dus wat let me om een taxibedrijf te bellen voor een opleiding?
Al die vragen en twijfels en drempels zijn natuurlijk een masker voor de veel dieperliggende vragen en twijfels en teleurstellingen over mijn vader. Je kent dat wel: als je nou twijfelt aan het een dan hoef je niet na te denken over het ander. Struisvogelpolitiek....
Want dat mijn vader in de afgelopen 5 maanden nog maar twee keer iets heeft laten weten via mail (zes korte zinnetjes per mail), een dag te laat was met mij feliciteren met mijn verjaardag en totaal niet geïnteresseerd lijkt in mij en mijn leven is natuurlijk best kwetsend. Ondanks dat ik weet dat het mijn eigen verwachtingspatroon is wat mij teleurstelt. Ik wéét dondersgoed hoe hij is, hoe gevoelsarm en onnadenkend richting andere mensen. Hoe star in zijn opvattingen, hoe gesloten en in zichzelf gekeerd om maar niet te hoeven voelen, en om vooral maar alles wat zijn vrouw zegt te laten afglijden.
Stom van mij om iets positiefs te verwachten... .... hoe naief ook.
Diep van binnen doet dat zeer en heb ik tranen. Tranen die niemand ziet, omdat ik vind dat ik mijn verwachtingspatroon moet bijstellen. Omdat ik weet hoe hij is, omdat ik die stommeling ben die überhaupt iets verwachtte. Dom hoor. Ik moet hem loslaten, maar dat lukt me niet.
Ik denk dat ik wel een beetje weet hoe in de steek gelaten jij je voelt Elmervrouw. Zo voel ik me nl. ook. En mijn schoonfamilie is al geen haar beter.
Maar hee, laat je door mij niet weerhouden van een gezellige meeting, ik wens jullie heel veel plezier alvast
Bedankt voor alle warme belangstelling, alle geïnteresseerde vragen over mijn gezondheid. Lief zijn jullie! (f)
Het gaat lichamelijk goed hier, mijn wonden genezen mooi, de krammen zijn er een week geleden uitgehaald en de irritatie wordt zo zoetjesaan minder bij de grootste wond rechtsonder op mijn buik. Mijn oorontsteking is bijna over, mijn oor jeukt ontzettend, maar ik ben niet meer zo doof. De pijn is ook weg, pff...
Psychisch gaat het even iets minder. Ik doe nu al anderhalf jaar werk wat ik niet leuk vind. Het enige wat leuk is zijn de collega's, de sfeer is heel goed, ik heb een fantastische supervisor, en ik heb sinds 1 september zelfs een detacheringscontract voor een jaar gekregen van Randstad, dus je zou zeggen: het gaat voorspoedig. Tja...oppervlakkig gezien wel ja.
Diep vanbinnen sta ik, net als velen hier geloof ik, op een soort van kruispunt. Ik wil graag ander werk, maar ik kom er maar niet tussen. Wil ik nog wel het werk doen waar ik 20 jaar geleden een diploma voor gehaald heb? Of wil ik heel iets anders doen? Wil ik, net als jij EV, op een taxi rijden? Ja, maar dan zit ik weer zoveel en dat is niet goed voor mijn suikers. Aan de andere kant: zitten doe ik nu ook vijf uur per dag, vier dagen per week dus wat let me om een taxibedrijf te bellen voor een opleiding?
Al die vragen en twijfels en drempels zijn natuurlijk een masker voor de veel dieperliggende vragen en twijfels en teleurstellingen over mijn vader. Je kent dat wel: als je nou twijfelt aan het een dan hoef je niet na te denken over het ander. Struisvogelpolitiek....
Want dat mijn vader in de afgelopen 5 maanden nog maar twee keer iets heeft laten weten via mail (zes korte zinnetjes per mail), een dag te laat was met mij feliciteren met mijn verjaardag en totaal niet geïnteresseerd lijkt in mij en mijn leven is natuurlijk best kwetsend. Ondanks dat ik weet dat het mijn eigen verwachtingspatroon is wat mij teleurstelt. Ik wéét dondersgoed hoe hij is, hoe gevoelsarm en onnadenkend richting andere mensen. Hoe star in zijn opvattingen, hoe gesloten en in zichzelf gekeerd om maar niet te hoeven voelen, en om vooral maar alles wat zijn vrouw zegt te laten afglijden.
Stom van mij om iets positiefs te verwachten... .... hoe naief ook.
Diep van binnen doet dat zeer en heb ik tranen. Tranen die niemand ziet, omdat ik vind dat ik mijn verwachtingspatroon moet bijstellen. Omdat ik weet hoe hij is, omdat ik die stommeling ben die überhaupt iets verwachtte. Dom hoor. Ik moet hem loslaten, maar dat lukt me niet.
Ik denk dat ik wel een beetje weet hoe in de steek gelaten jij je voelt Elmervrouw. Zo voel ik me nl. ook. En mijn schoonfamilie is al geen haar beter.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 18 september 2008 om 20:00
Sorry voor dat egostukje, maar ik zit even een beetje in de put. Gaat wel weer over hoor, zal wel hormonaal zijn. Straks maar lekker vroeg naar bed toe, helpt meestal wel goed....
Ik wil iedereen hier sterkte wensen, sterke vrouwen zijn jullie toch allemaal. En zo knap dat jullie hier zo open schrijven over alle twijfels en verwarringen, kruispunten en eenrichtingswegen. Ik lees alles en ben vaak zwaar onder de indruk van zoveel levenservaring. Een dikke knuffel voor iedereen hier!
Ik wil iedereen hier sterkte wensen, sterke vrouwen zijn jullie toch allemaal. En zo knap dat jullie hier zo open schrijven over alle twijfels en verwarringen, kruispunten en eenrichtingswegen. Ik lees alles en ben vaak zwaar onder de indruk van zoveel levenservaring. Een dikke knuffel voor iedereen hier!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
