Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
donderdag 25 september 2008 om 23:38
Dat lees ik graag appeltjesgroen!
Drukke (maar heel gezellige) dag gehad met mijn vriendin.
Rol net pas binnen e moet zo echt naar bed.
Morgen ook een drukke dag,we gaan er even tussenuit een avond en een nachtje (feest).
Maar ik probeer echt morgen even tijd vrij te maken om je mail te lezen.
Dikke knuffel!
Och tante uk,
Wat vreselijk dat je nu zelf in deze situatie zit.
Ik snap je gedachte dat je denkt dat het nooit meer goed komt.Het hoort erbij,de emotionele achtbaan.
Gebruik hier gewoon de ruimte in mijn topic als je van je af wil schrijven hoor.
Overigens is het een topic wat ik geopend heb en daarmee niet per defintie van mij. Het is een openbaar forum dus schroom niet.
Een hele dikke knuffel voor je.
O ja......niemand is kansloos,dus jij ook niet,ook met beperkte kansen kom je er wel.
Anders en misschien met een minder hoog doel.
Met vallen en opstaan.Geeft niet,als je maar blijft lopen.
Ach....ik kan helemaal niets zeggen waar je op dit moment wat aan hebt.
ik zou willen dat ik je een duwtje in de rug kan geven.
Maar voor nu,is het gewoon heel triest en angstig voor je, en dat is gewoon enorm klote.
Liefs!!
Drukke (maar heel gezellige) dag gehad met mijn vriendin.
Rol net pas binnen e moet zo echt naar bed.
Morgen ook een drukke dag,we gaan er even tussenuit een avond en een nachtje (feest).
Maar ik probeer echt morgen even tijd vrij te maken om je mail te lezen.
Dikke knuffel!
Och tante uk,
Wat vreselijk dat je nu zelf in deze situatie zit.
Ik snap je gedachte dat je denkt dat het nooit meer goed komt.Het hoort erbij,de emotionele achtbaan.
Gebruik hier gewoon de ruimte in mijn topic als je van je af wil schrijven hoor.
Overigens is het een topic wat ik geopend heb en daarmee niet per defintie van mij. Het is een openbaar forum dus schroom niet.
Een hele dikke knuffel voor je.
O ja......niemand is kansloos,dus jij ook niet,ook met beperkte kansen kom je er wel.
Anders en misschien met een minder hoog doel.
Met vallen en opstaan.Geeft niet,als je maar blijft lopen.
Ach....ik kan helemaal niets zeggen waar je op dit moment wat aan hebt.
ik zou willen dat ik je een duwtje in de rug kan geven.
Maar voor nu,is het gewoon heel triest en angstig voor je, en dat is gewoon enorm klote.
Liefs!!
vrijdag 26 september 2008 om 09:52
pff dank je voor je lieve reactie.
Damn zit er even helemaal doorheen. Heb nog goed contact met hem en praat veel met hem maar mis hem zooooooo.
HIj gaat het weekend stappen en echt waar het idee dat er een meisje dat het helemaal niet verdiend aan de liefde van mijn leven mag zitten... ik trek dat niet. Alleen de gedachte al is een mes in mijn hart.
Ik mis me maatje me lover en me alles. Ik mis mijn huis en mijn spullen. Alles wat van ons samen was. Ik mis een deel van mij.....
kan niet begrijpen dat dit gevoel ooit over gaat. Hij is .. ow nee was.. mijn eerste echte vriend...
damn dit doet zoo zeer..
sorrt voor het giga ego bericht ..maar voor mijn gevoel mag de hele wereld in storten .. meet pijn kan ik toch niet krijgen.
Damn zit er even helemaal doorheen. Heb nog goed contact met hem en praat veel met hem maar mis hem zooooooo.
HIj gaat het weekend stappen en echt waar het idee dat er een meisje dat het helemaal niet verdiend aan de liefde van mijn leven mag zitten... ik trek dat niet. Alleen de gedachte al is een mes in mijn hart.
Ik mis me maatje me lover en me alles. Ik mis mijn huis en mijn spullen. Alles wat van ons samen was. Ik mis een deel van mij.....
kan niet begrijpen dat dit gevoel ooit over gaat. Hij is .. ow nee was.. mijn eerste echte vriend...
damn dit doet zoo zeer..
sorrt voor het giga ego bericht ..maar voor mijn gevoel mag de hele wereld in storten .. meet pijn kan ik toch niet krijgen.
vrijdag 26 september 2008 om 11:52
He lieve juul en feli,
Jullie hebben allebei weer een mooie post geplaatst waar ik goede opmerkingen in vind en ter harte ga nemen.
Boosheid hier neergooien,het zit er nu eenmaal,daar kan ik niet omheen.En wegdrukken is voor mij geen goed plan idd feli.
Misschien op termijn een rustig gesprek met vriend daar over hebben,maar voorlopig zal ik deze plek gebruiken.
Juul ,jij hebt ook gelijk,afstand lokt afstand uit.
Hoewel ik het een lastige kwestie vind omdat ik er ook heel onzeker in ben nu.
Ik ga kijken hoe ik dat kan doen zonder mijzelf daarin te verliezen.
Het is trouwens een punt wat ik wel kan bespreken met hem,hoe we daar samen mee om gaan.
Gewoon mijn behoefte uitspreken,dat moet wel lukken toch?
Ik kan mij voorstellen dat ik anders ook verkeerde signalen afgeef bij vriend en hij daar ook onzeker onder kan zijn of het niet kan plaatsen.
Liefs!
Jullie hebben allebei weer een mooie post geplaatst waar ik goede opmerkingen in vind en ter harte ga nemen.
Boosheid hier neergooien,het zit er nu eenmaal,daar kan ik niet omheen.En wegdrukken is voor mij geen goed plan idd feli.
Misschien op termijn een rustig gesprek met vriend daar over hebben,maar voorlopig zal ik deze plek gebruiken.
Juul ,jij hebt ook gelijk,afstand lokt afstand uit.
Hoewel ik het een lastige kwestie vind omdat ik er ook heel onzeker in ben nu.
Ik ga kijken hoe ik dat kan doen zonder mijzelf daarin te verliezen.
Het is trouwens een punt wat ik wel kan bespreken met hem,hoe we daar samen mee om gaan.
Gewoon mijn behoefte uitspreken,dat moet wel lukken toch?
Ik kan mij voorstellen dat ik anders ook verkeerde signalen afgeef bij vriend en hij daar ook onzeker onder kan zijn of het niet kan plaatsen.
Liefs!
vrijdag 26 september 2008 om 12:57
Lieve Iry, volgens mij ben je al wat rustiger, klopt dat?
Goed idee om het met hem te bespreken, denk dat het hem ook wel rust geeft als je eea toelicht. Kom je toch weer dichterbij elkaar. Je kunt zeggen; ik merk dat ik afstand neem, maar ik wil het eigenlijk niet. En dat komt omdat....
eens kijken wat hij ervan vindt. En hoe dat bij hem overkomt. Kun jij er weer op inhaken.
Fijn weekend alvast!
Tante uk, heel veel sterkte, schrijf maar gewoon van je af, dat helpt.
Goed idee om het met hem te bespreken, denk dat het hem ook wel rust geeft als je eea toelicht. Kom je toch weer dichterbij elkaar. Je kunt zeggen; ik merk dat ik afstand neem, maar ik wil het eigenlijk niet. En dat komt omdat....
eens kijken wat hij ervan vindt. En hoe dat bij hem overkomt. Kun jij er weer op inhaken.
Fijn weekend alvast!
Tante uk, heel veel sterkte, schrijf maar gewoon van je af, dat helpt.
zondag 28 september 2008 om 05:53
Iry, hoe gaat het nu met je?? Ik volg je topic, post alleen niet... heb niet het idee dat ik iets toe te voegen heb aan al het goede advies wat al gegeven wordt.... heb er zelf ook veel aan....
Op dit moment zit ik er zelf helemaal doorheen...... Vreselijke ruzie gehad met vriend, allemaal m'n eigen schuld.... Hij zegt ook dat ik door mijn negativiteit de slechte dingen laat gebeuren. Had zelf het idee dat het de laatste tijd goed ging. We hadden het zo gezellig, knus en liefdevol samen..... bij eten 's avonds de kaarsjes aan, lekker knuffelen op de bank, samen in slaap vallen op de bank omdat we zo moe zijn, lieve woordjes..... maar nu, nu heb ik allles kapot gmaakt.......... WAAROM doe ik dat????
Ik wil zo graag met hem vrijen, maar hij is iedere keer te moe, of heeft geen zin 's avonds.... terwijl hij wel aangeeft wel te willen vrijen, maar echt gewoon te moe is. We hebben het ook erg druk op het moment....
Zaterdagochtend was ik echt niet te genieten, voelde me afgwezen. Hij had me wat langer laten liggen, omdat ik zo moe was/ben... Op een gegeven moment komt hij binnen om te vragen of ik gezellig kom ontbijten..... ik ben zo geirriteerd dat ik niet zo aardig reageer, hij vragen wat er is, ik uiteindelijk zeggen wat er is, hij boos, dat ik het op deze manier helemaal de kop indruk.... het eerste weekend sinds lange tijd dat we geen afspraken hebben, en ik druk de mogelijkheid om te vrijen meteen de kop in, omdat ik zo chagerijng ben. Omdat vriend boos wordt, als ik mijn gevoel uitleg, krijg ik het gevoel dat mijn gevoelelens er niet mogen zijn..... Kortom de hele zaterdag naar de klote.... allebei emotioneel aan de grond, en we kunnen niet bij elkaar komen.....
Ik begrijp zo goed, Iry, dat je moeite hebt de gevoelens en daden van je vriend te "vertrouwen". We hebben geprobeerd te praten. Paar weken terug gaf vriend aan, dat hij het goed vond gaan, we hadden het ook zo leuk samen.... maar nu.... nu ben ik zoooo bang dat ik hem door mijn gedrag helemaal heb weggejaagd...... Zaterdag zei hij opeens hele andere dingen.... was dat in boosheid gezegd of is dat wat hij echt meende???? DAt we stilstaan, er geen vooruitgang is, hij vindt dat ik overal druk op leg.... Heb ik me dan WEER zo vergist??? Dat het goed voelde tussen ons, maar dat dat eigenlijk alleen maar MIJN gevoel is...... Nu ben ik zo bang hem kwijt te raken, maar m'n gevoel zit ook zo hoog, waarom krijg ik steeds van die tegenstrijdige berichten???? Als ik dan probeer er achter te komen, hoe het nu zit, wat hij wel/niet meent/voelt, dan vindt hij weer dat ik me alleen richt op het negatieve dat hij zegt, dat ik alleen daar waarde aan hecht. Maar dat is niet zo, ik probeer er alleen maar achter te komen waar hij staat.....
Hij had het afgelopen week over een huis kopen, of over samen een tijd naar het buitenland, we hebben zo heerlijk geknuffeld de afgelopen weken, we hadden lol, en nu zou er opeens geen vooruitgang zijn, staan we stil........
Ik wil dit gevoel kwijt, zodat we toch nog een leuke gezellige zondag kunnen hebben, maar hoe stap ik erover heen.... hoe raak ik mijn gevoel, dat ik het eigenlijk toch ook niet waard ben, kwijt..... Dat het mijn eigen schuld is.....
En dan wil hij ' avonds wel weer dat ik lekker tegen hem aan kom zitten, omdat hij het fijn vindt om te knuffelen, gezellig........ En als ik dan vraag hoe dat zit, en of hij er nog wel voor wil gaan ,dan is het niet het juiste moment om dat soort vragen te stellen.... Miischien zoek ik ook wel teveel bevestiging in zijn woorden, en moet ik kijken naar zijn daden. Het is zo verwarrend dat hij zo lief kan zijn/doen, maar tegelijkertijd ook gezegd heeft dat hij niet weet of hij nog wel van me houdt...... Dacht echt dat het veel beter ging....... heb ik me vergist?
Kan nu ook niet slapen, aan de ene kant wil ik lekker tegen hem aan kruipen, aan de andere kant vindik dat ik daar geen recht op heb door hoe ik tegen hem heb gedaan.... en voel ik me kut, omdat hij van die tegenstrijdige dingen zegt..... Wil ik mezelf beschermen, door me soort van af te sluiten, geen gezoen, geknuffel meer, want weet immers toch niet of het gemeend is.... Maar dan denk ik weer aan wat iemand hier geschreven heeft, dat de intitmiteit verdwijnt, als iemand zich terug trekt. Als ik mijn best blijf doen, dan komt het van zijn kant ook wel weer..... maar wat als dat niet zo is......
Mijn god, wat heb ik gedaan.......
Op dit moment zit ik er zelf helemaal doorheen...... Vreselijke ruzie gehad met vriend, allemaal m'n eigen schuld.... Hij zegt ook dat ik door mijn negativiteit de slechte dingen laat gebeuren. Had zelf het idee dat het de laatste tijd goed ging. We hadden het zo gezellig, knus en liefdevol samen..... bij eten 's avonds de kaarsjes aan, lekker knuffelen op de bank, samen in slaap vallen op de bank omdat we zo moe zijn, lieve woordjes..... maar nu, nu heb ik allles kapot gmaakt.......... WAAROM doe ik dat????
Ik wil zo graag met hem vrijen, maar hij is iedere keer te moe, of heeft geen zin 's avonds.... terwijl hij wel aangeeft wel te willen vrijen, maar echt gewoon te moe is. We hebben het ook erg druk op het moment....
Zaterdagochtend was ik echt niet te genieten, voelde me afgwezen. Hij had me wat langer laten liggen, omdat ik zo moe was/ben... Op een gegeven moment komt hij binnen om te vragen of ik gezellig kom ontbijten..... ik ben zo geirriteerd dat ik niet zo aardig reageer, hij vragen wat er is, ik uiteindelijk zeggen wat er is, hij boos, dat ik het op deze manier helemaal de kop indruk.... het eerste weekend sinds lange tijd dat we geen afspraken hebben, en ik druk de mogelijkheid om te vrijen meteen de kop in, omdat ik zo chagerijng ben. Omdat vriend boos wordt, als ik mijn gevoel uitleg, krijg ik het gevoel dat mijn gevoelelens er niet mogen zijn..... Kortom de hele zaterdag naar de klote.... allebei emotioneel aan de grond, en we kunnen niet bij elkaar komen.....
Ik begrijp zo goed, Iry, dat je moeite hebt de gevoelens en daden van je vriend te "vertrouwen". We hebben geprobeerd te praten. Paar weken terug gaf vriend aan, dat hij het goed vond gaan, we hadden het ook zo leuk samen.... maar nu.... nu ben ik zoooo bang dat ik hem door mijn gedrag helemaal heb weggejaagd...... Zaterdag zei hij opeens hele andere dingen.... was dat in boosheid gezegd of is dat wat hij echt meende???? DAt we stilstaan, er geen vooruitgang is, hij vindt dat ik overal druk op leg.... Heb ik me dan WEER zo vergist??? Dat het goed voelde tussen ons, maar dat dat eigenlijk alleen maar MIJN gevoel is...... Nu ben ik zo bang hem kwijt te raken, maar m'n gevoel zit ook zo hoog, waarom krijg ik steeds van die tegenstrijdige berichten???? Als ik dan probeer er achter te komen, hoe het nu zit, wat hij wel/niet meent/voelt, dan vindt hij weer dat ik me alleen richt op het negatieve dat hij zegt, dat ik alleen daar waarde aan hecht. Maar dat is niet zo, ik probeer er alleen maar achter te komen waar hij staat.....
Hij had het afgelopen week over een huis kopen, of over samen een tijd naar het buitenland, we hebben zo heerlijk geknuffeld de afgelopen weken, we hadden lol, en nu zou er opeens geen vooruitgang zijn, staan we stil........
Ik wil dit gevoel kwijt, zodat we toch nog een leuke gezellige zondag kunnen hebben, maar hoe stap ik erover heen.... hoe raak ik mijn gevoel, dat ik het eigenlijk toch ook niet waard ben, kwijt..... Dat het mijn eigen schuld is.....
En dan wil hij ' avonds wel weer dat ik lekker tegen hem aan kom zitten, omdat hij het fijn vindt om te knuffelen, gezellig........ En als ik dan vraag hoe dat zit, en of hij er nog wel voor wil gaan ,dan is het niet het juiste moment om dat soort vragen te stellen.... Miischien zoek ik ook wel teveel bevestiging in zijn woorden, en moet ik kijken naar zijn daden. Het is zo verwarrend dat hij zo lief kan zijn/doen, maar tegelijkertijd ook gezegd heeft dat hij niet weet of hij nog wel van me houdt...... Dacht echt dat het veel beter ging....... heb ik me vergist?
Kan nu ook niet slapen, aan de ene kant wil ik lekker tegen hem aan kruipen, aan de andere kant vindik dat ik daar geen recht op heb door hoe ik tegen hem heb gedaan.... en voel ik me kut, omdat hij van die tegenstrijdige dingen zegt..... Wil ik mezelf beschermen, door me soort van af te sluiten, geen gezoen, geknuffel meer, want weet immers toch niet of het gemeend is.... Maar dan denk ik weer aan wat iemand hier geschreven heeft, dat de intitmiteit verdwijnt, als iemand zich terug trekt. Als ik mijn best blijf doen, dan komt het van zijn kant ook wel weer..... maar wat als dat niet zo is......
Mijn god, wat heb ik gedaan.......
zondag 28 september 2008 om 06:02
Het meest frustrerende is nog, dat we allebei uitgesproken hebben, hetzelfde te willen. We willen het allebei gezellig, knus en liefdevol hbben samen.... Waarom is dat dan niet gelukt vandaag.........
Sorry ,dat ik je topic even heb "misbruikt", maar er wordt hier zo begripvol en meedenkend gereageerd.... Niet meteen van "waarom blijf je bij iemand die zegt niet van je te houden", maar ook wel kritisch.... weet niet....... op een of andere manier haal ik wel dingen uit de reacties hier, waar wat aan heb.....
Sorry ,dat ik je topic even heb "misbruikt", maar er wordt hier zo begripvol en meedenkend gereageerd.... Niet meteen van "waarom blijf je bij iemand die zegt niet van je te houden", maar ook wel kritisch.... weet niet....... op een of andere manier haal ik wel dingen uit de reacties hier, waar wat aan heb.....
zondag 28 september 2008 om 11:45
He meiden,
Wat reageren jullie inderdaad allemaal super op elkaar zeg!!.. doet me echt goed. Sorry dat ik nier reageer op iedereen, maar daar heb ik echt nog even de kracht niet voor.
Ik ben gisteravond voor het eerst sinds een dik jaar weer naar een .. tja wat was het eigenlijk... soort kroeg geweest. Dit had ik sinds mijn Gegeneraliseerde Angst Stoornis niet gedurft!!.. en ik ben zoooooo trots op mezelf. Ik heb gewoon nergens last van gehad!!!
Voordat ik wegging bij de vriendin die mij meesleurde heb ik mijn (ex) vriend (pff zelf het woord kan ik om janken) nog even gebeld. Ik kon het niet laten en wilde zijn stem even horen. Had ik beter niet kunnen doen. Hij was zo afstandelijk en kort tegen me dat ik me daarna alleen maar weer rotter voelde.
Om half 1 toen ik al in die kroeg stond ging mijn telefoon. Ik kijk en ja hoor, zijn foto knipperend in mijn scherm. Toen ik opnam hoorde ik alleen een hoop herie en bij mij was het ook herrie dus kon er niks van maken.
Nog geen minuut later kreeg ik een sms.... GUUS.
We hebben elkaar leren kennen op Guus Meeuwis en altijd als hij alleen wegging en hij stond ergens waar Guus werd gedraaid belde hij me zodat ik via de telefoon mee kon luisteren...
Nou toen brak me hart nog verder natuurlijk..
Waarom doet hij nou zoiets???....
Pff ben nu alweer vanaf zeven uur wakker omdat ik droomde dat hij met een ander meisje stond te zoenen...
Hij is nu nog steeds niet online en ben als de dood dat hij me dalijk zegt dat hij met een ander heeft lopen kloten ...
pff..... life sucks sometimes!!..
Sorry voor alle ego dingen, hoop dat er een tijd komt dat ik op jullie kan reageren!!..
Veel sterkte iig allemaal!!.
Dikke kus
Tante Uk.
Wat reageren jullie inderdaad allemaal super op elkaar zeg!!.. doet me echt goed. Sorry dat ik nier reageer op iedereen, maar daar heb ik echt nog even de kracht niet voor.
Ik ben gisteravond voor het eerst sinds een dik jaar weer naar een .. tja wat was het eigenlijk... soort kroeg geweest. Dit had ik sinds mijn Gegeneraliseerde Angst Stoornis niet gedurft!!.. en ik ben zoooooo trots op mezelf. Ik heb gewoon nergens last van gehad!!!
Voordat ik wegging bij de vriendin die mij meesleurde heb ik mijn (ex) vriend (pff zelf het woord kan ik om janken) nog even gebeld. Ik kon het niet laten en wilde zijn stem even horen. Had ik beter niet kunnen doen. Hij was zo afstandelijk en kort tegen me dat ik me daarna alleen maar weer rotter voelde.
Om half 1 toen ik al in die kroeg stond ging mijn telefoon. Ik kijk en ja hoor, zijn foto knipperend in mijn scherm. Toen ik opnam hoorde ik alleen een hoop herie en bij mij was het ook herrie dus kon er niks van maken.
Nog geen minuut later kreeg ik een sms.... GUUS.
We hebben elkaar leren kennen op Guus Meeuwis en altijd als hij alleen wegging en hij stond ergens waar Guus werd gedraaid belde hij me zodat ik via de telefoon mee kon luisteren...
Nou toen brak me hart nog verder natuurlijk..
Waarom doet hij nou zoiets???....
Pff ben nu alweer vanaf zeven uur wakker omdat ik droomde dat hij met een ander meisje stond te zoenen...
Hij is nu nog steeds niet online en ben als de dood dat hij me dalijk zegt dat hij met een ander heeft lopen kloten ...
pff..... life sucks sometimes!!..
Sorry voor alle ego dingen, hoop dat er een tijd komt dat ik op jullie kan reageren!!..
Veel sterkte iig allemaal!!.
Dikke kus
Tante Uk.
maandag 29 september 2008 om 14:10
Ik ben vooral moe.
Het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed.
Ik doe mijn best,alles wat in mijn macht ligt.
Maar het liefst zou ik vluchten,weg uit deze uitputtende en pijnlijk verdrietige situatie.
Alleen dat kan niet,dat besef ik iedere keer als ik mijn kindersnoetjes zie.
Ik voel mij op dit moment zo slecht over mijzelf.
Voel mij lelijk,onaantrekelijk,sta iedere keer voor de spiegel,verkleed mij meerder keren op een dag en sta iedere keer weer onder de douche en mij op te tutten,keer op keer.
Mijn gewicht is dramatisch onder bmi 16 geschoten,wat ik eigenlijk niet wil,maar minder eetbuien zijn minder cal. en het lukt mij niet om meer normaal te eten door de stress.
Ik weet dat ik het allemaal alleen moet doen,vanuit mijn eigen kracht.
Maar mijn kracht is ,hoewel groot,vreselijk zijn grens aan het overscheiden.
Gisterenavond zo vreselijk ziten piekeren,veel zat mij zo hoog.
Ik begon later op de avond tegen vriend erover dat er eens een keer gepraat moet worden.
Dat ik ook graag wil weten hoe het met hem gaat,maar ook wat meer betrokkenheid zou willen van hem,meer daadkracht.
Maar op dat moment kwam er al het een ander uit bij mij.
Vriend reageerde dat dit niet het moment is en er nu niet over wilde praten omdat hij naar bed wilde.
Ik raakte geirriteerd daardoor,zei dat dingen mij zo hoog zitten.
Vriend: had daar dan eerder op de avond over begonnen en niet nu.
Ik zei dat het niet makkelijk is voor mij om mijn gedachten en gevoelens te uiten in deze situatie,en ik moeite heb om erover te beginnen.
Vriend vond dat onzin,dat had ik gewoon op een eerder tijdstip kunnen doen,dat is niet moeilijk.
Dat maakte mij zo boos!
Ik zei,jij kan niet bepalen voor mij wat moeilijk is en ik heb geen tijdklok op mijn emoties zitten die ik aan jouw schema kan aanpassen.
Bovendien,ik praat tenminste op zijn tijd,probeer in ieder geval iets,en loop hier behoorlijk boven mijn grens rond.
Het werd een geirriteerd gesprek.
Ik was zo gefrustreerd,heb hem ook voor zijn voeten gegooid dat hij alles als een verwijt ziet als het dichter bij hem komt.
Legt de bal iedere keer bij mij en schiet in de verdediging.
Zolang ik maar niet bij zijn zieltje kom of achter zijn muurtje kijk.
Als ik dat wel doe wordt hij boos of loopt weg.
Ik heb de afgelopen weken kleine dingen gevraagd die mij zouden ondersteunen,hij heeft ingestemd maar niets mee gedaan.
Ook daar was ik boos om.
Ik heb vreselijk gehuild,was echt kapot,raakte zo overstuur.
Hij heeft mij gekalmeerd en getroost.
Zei dat hij het wel knap vond wat ik allemaal doe.
Maar ik wil ook okè zijn,als ik het even niet zo goed doe.
In bed heeft hij mij stevig vast gehouden,zei: steviger dan dit kan ik niet daarom ga ik binnenkort naar de sportschool zodat ik je straks nog steviger kan vasthouden.
Gezegd dat we morgen gaan praten en opnieuw gaan beginnen.
Hij wilde sex met mij en dat hebben we gedaan.
Het voelt fijn om even zo dicht bij hem te zijn, even voelt het alsof hij dan van mij houdt.
Het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed.
Ik doe mijn best,alles wat in mijn macht ligt.
Maar het liefst zou ik vluchten,weg uit deze uitputtende en pijnlijk verdrietige situatie.
Alleen dat kan niet,dat besef ik iedere keer als ik mijn kindersnoetjes zie.
Ik voel mij op dit moment zo slecht over mijzelf.
Voel mij lelijk,onaantrekelijk,sta iedere keer voor de spiegel,verkleed mij meerder keren op een dag en sta iedere keer weer onder de douche en mij op te tutten,keer op keer.
Mijn gewicht is dramatisch onder bmi 16 geschoten,wat ik eigenlijk niet wil,maar minder eetbuien zijn minder cal. en het lukt mij niet om meer normaal te eten door de stress.
Ik weet dat ik het allemaal alleen moet doen,vanuit mijn eigen kracht.
Maar mijn kracht is ,hoewel groot,vreselijk zijn grens aan het overscheiden.
Gisterenavond zo vreselijk ziten piekeren,veel zat mij zo hoog.
Ik begon later op de avond tegen vriend erover dat er eens een keer gepraat moet worden.
Dat ik ook graag wil weten hoe het met hem gaat,maar ook wat meer betrokkenheid zou willen van hem,meer daadkracht.
Maar op dat moment kwam er al het een ander uit bij mij.
Vriend reageerde dat dit niet het moment is en er nu niet over wilde praten omdat hij naar bed wilde.
Ik raakte geirriteerd daardoor,zei dat dingen mij zo hoog zitten.
Vriend: had daar dan eerder op de avond over begonnen en niet nu.
Ik zei dat het niet makkelijk is voor mij om mijn gedachten en gevoelens te uiten in deze situatie,en ik moeite heb om erover te beginnen.
Vriend vond dat onzin,dat had ik gewoon op een eerder tijdstip kunnen doen,dat is niet moeilijk.
Dat maakte mij zo boos!
Ik zei,jij kan niet bepalen voor mij wat moeilijk is en ik heb geen tijdklok op mijn emoties zitten die ik aan jouw schema kan aanpassen.
Bovendien,ik praat tenminste op zijn tijd,probeer in ieder geval iets,en loop hier behoorlijk boven mijn grens rond.
Het werd een geirriteerd gesprek.
Ik was zo gefrustreerd,heb hem ook voor zijn voeten gegooid dat hij alles als een verwijt ziet als het dichter bij hem komt.
Legt de bal iedere keer bij mij en schiet in de verdediging.
Zolang ik maar niet bij zijn zieltje kom of achter zijn muurtje kijk.
Als ik dat wel doe wordt hij boos of loopt weg.
Ik heb de afgelopen weken kleine dingen gevraagd die mij zouden ondersteunen,hij heeft ingestemd maar niets mee gedaan.
Ook daar was ik boos om.
Ik heb vreselijk gehuild,was echt kapot,raakte zo overstuur.
Hij heeft mij gekalmeerd en getroost.
Zei dat hij het wel knap vond wat ik allemaal doe.
Maar ik wil ook okè zijn,als ik het even niet zo goed doe.
In bed heeft hij mij stevig vast gehouden,zei: steviger dan dit kan ik niet daarom ga ik binnenkort naar de sportschool zodat ik je straks nog steviger kan vasthouden.
Gezegd dat we morgen gaan praten en opnieuw gaan beginnen.
Hij wilde sex met mij en dat hebben we gedaan.
Het voelt fijn om even zo dicht bij hem te zijn, even voelt het alsof hij dan van mij houdt.
maandag 29 september 2008 om 16:50
Lieve Iry, wat rot dat je je zo voelt. Ik kan me heel goed voortellen dat je de situatie het liefst wilt ontvluchten.
Volgens mij zitten zowel jij als je vriend op de grens (of erover) van wat je nog aankunt en hebben jullie erg veel behoefte aan elkaars steun en liefde om overeind te kunnen blijven.
Omdat jullie allebei jullie handen al vol hebben aan jezelf lukt het gewoonweg niet om er ook nog eens een keer voor de ander te zijn.
En dan is het cirkeltje weer rond....
Misschien kunnen jullie, als jullie vandaag nog gaan praten, proberen om concreet te maken wat jullie gezamelijke behoeften zijn, beide neuzen dezelfde kant op, dat idee. (ook om te voorkomen dat je vriend het allemaal als een verwijt ziet.)
Ik hoop zo voor je dat je de rust een beetje terug kunt vinden en ook dat het je lukt om te gaan eten. Slaap je wel "gewoon"?
Liefs en een dikke , Em
Volgens mij zitten zowel jij als je vriend op de grens (of erover) van wat je nog aankunt en hebben jullie erg veel behoefte aan elkaars steun en liefde om overeind te kunnen blijven.
Omdat jullie allebei jullie handen al vol hebben aan jezelf lukt het gewoonweg niet om er ook nog eens een keer voor de ander te zijn.
En dan is het cirkeltje weer rond....
Misschien kunnen jullie, als jullie vandaag nog gaan praten, proberen om concreet te maken wat jullie gezamelijke behoeften zijn, beide neuzen dezelfde kant op, dat idee. (ook om te voorkomen dat je vriend het allemaal als een verwijt ziet.)
Ik hoop zo voor je dat je de rust een beetje terug kunt vinden en ook dat het je lukt om te gaan eten. Slaap je wel "gewoon"?
Liefs en een dikke , Em
maandag 29 september 2008 om 17:15
Dank je em,
Mijn slaappatroon is drastisch veranderd (af en toe een uitglijder) dus wat dat betreft zou ik mij fitter moeten voelen.
Dat deed ik overigens ook in het begin,maar nu ben ik alleen maar moe.
Het is ook de bedoeling dat we vanavond in het gesprek wat duidelijkheid krijgen naar elkaar toe.
Wat een ellendige tijd zeg.
Mijn slaappatroon is drastisch veranderd (af en toe een uitglijder) dus wat dat betreft zou ik mij fitter moeten voelen.
Dat deed ik overigens ook in het begin,maar nu ben ik alleen maar moe.
Het is ook de bedoeling dat we vanavond in het gesprek wat duidelijkheid krijgen naar elkaar toe.
Wat een ellendige tijd zeg.
maandag 29 september 2008 om 18:54
quote:iry schreef op 29 september 2008 @ 17:15:
Mijn slaappatroon is drastisch veranderd (af en toe een uitglijder) dus wat dat betreft zou ik mij fitter moeten voelen.
Dat deed ik overigens ook in het begin,maar nu ben ik alleen maar moe.
Je bent nu waarschijnlijk gewoon moe van die eenzame strijd en al dat gepieker en dan ook nog te weinig voedingsstoffen. Dat is ook niet vol te houden...
Het is ook de bedoeling dat we vanavond in het gesprek wat duidelijkheid krijgen naar elkaar toe.
Heb je voor jezelf al wel een beetje helder hoe je dat aan wilt gaan pakken?
Wat een ellendige tijd zeg.
(hoop dat 't een beetje helpt, wou dat ik wat anders kon verzinnen)
Mijn slaappatroon is drastisch veranderd (af en toe een uitglijder) dus wat dat betreft zou ik mij fitter moeten voelen.
Dat deed ik overigens ook in het begin,maar nu ben ik alleen maar moe.
Je bent nu waarschijnlijk gewoon moe van die eenzame strijd en al dat gepieker en dan ook nog te weinig voedingsstoffen. Dat is ook niet vol te houden...
Het is ook de bedoeling dat we vanavond in het gesprek wat duidelijkheid krijgen naar elkaar toe.
Heb je voor jezelf al wel een beetje helder hoe je dat aan wilt gaan pakken?
Wat een ellendige tijd zeg.
(hoop dat 't een beetje helpt, wou dat ik wat anders kon verzinnen)
maandag 29 september 2008 om 19:06
Lieve Em,
Natuurlijk helpt het,het is fijn om hier wat van mij af te schrijven en dat jullie meedenken.
Echt lief.
Ik heb het niet zo helder wat ik nu wil.
Ik wil veel maar alles is zo tegenstijdig,en veel nog helemaal niet bereikbaar.
Dat frustreerd mij.
Ik wil gewoon ook graag wat van hem horen,maar dat zal wel niet tot zijn recht komen.
Ik verwacht eigenlijk een praktisch gesprek,dat kan hij namelijk handelen.
Verder wat mijn problematiek staan er een aantal afspraken inmiddels,meer dan dat afwachten en wat dat brengt kan ik op dit moment niet.
Ondertussen probeer ik zelf wat te veranderen,maar dat is moeilijk.
Natuurlijk helpt het,het is fijn om hier wat van mij af te schrijven en dat jullie meedenken.
Echt lief.
Ik heb het niet zo helder wat ik nu wil.
Ik wil veel maar alles is zo tegenstijdig,en veel nog helemaal niet bereikbaar.
Dat frustreerd mij.
Ik wil gewoon ook graag wat van hem horen,maar dat zal wel niet tot zijn recht komen.
Ik verwacht eigenlijk een praktisch gesprek,dat kan hij namelijk handelen.
Verder wat mijn problematiek staan er een aantal afspraken inmiddels,meer dan dat afwachten en wat dat brengt kan ik op dit moment niet.
Ondertussen probeer ik zelf wat te veranderen,maar dat is moeilijk.
maandag 29 september 2008 om 19:59
maandag 29 september 2008 om 20:33
Lieve Claire,Appeltjesgroen,yellowlove,bedankt voor de knuffels en de moeite die jullie ervoor nemen ook al hebben jullie ook zoveel moeilijkheden.
Dus de dikke knuffel krijgen jullie allemaal terug.
Ik voel mij ook wel onrustig over het feit dat mijn gewicht zo blijft zakken,hoewel ik denk dat het zich nu wel stabiliseert.
Groot deel komt door de verminderde eetbuien.
Ik houd maar even voor ogen wat ze bij mijn gesprek bij de eetsoorniskliniek vertelden,beter een stabiel laag gewicht dan veel braken qua gezondheid.
Maar het geeft een dubbel gevoel.
Visje,op de jongste na(die ziet of snapt het nog niet) weten ze ervan en ben ik er open over.
Het ermee omgaan gaat goed daar hebben ze al een heel traject voor achter de rug.
Maar ze maken zich vast zorgen op zijn tijd.
En ja,mijn kids zijn de grootste motivatie.Misschien kan je je het een klein beetje voorstellen hoe diepgeworteld en moeilijk het is om van een eetstoornis af te komen als je oergevoel als moeder zijnde het zelfs niet kan winnen.
Dat feit is verschrikkelijk.
Maar goed,daarom houdt de strijd nooit op.
En ik hoop dat er verbetering in kan komen,dat moet gewoon.
Dus de dikke knuffel krijgen jullie allemaal terug.
Ik voel mij ook wel onrustig over het feit dat mijn gewicht zo blijft zakken,hoewel ik denk dat het zich nu wel stabiliseert.
Groot deel komt door de verminderde eetbuien.
Ik houd maar even voor ogen wat ze bij mijn gesprek bij de eetsoorniskliniek vertelden,beter een stabiel laag gewicht dan veel braken qua gezondheid.
Maar het geeft een dubbel gevoel.
Visje,op de jongste na(die ziet of snapt het nog niet) weten ze ervan en ben ik er open over.
Het ermee omgaan gaat goed daar hebben ze al een heel traject voor achter de rug.
Maar ze maken zich vast zorgen op zijn tijd.
En ja,mijn kids zijn de grootste motivatie.Misschien kan je je het een klein beetje voorstellen hoe diepgeworteld en moeilijk het is om van een eetstoornis af te komen als je oergevoel als moeder zijnde het zelfs niet kan winnen.
Dat feit is verschrikkelijk.
Maar goed,daarom houdt de strijd nooit op.
En ik hoop dat er verbetering in kan komen,dat moet gewoon.
dinsdag 30 september 2008 om 00:49
Nou dat gesprek wat we vanavond zouden hebben was echt een mislukking.
Het was zijn voorstel om vanavond dat gesprek te hebben,dus dacht ik, we wachten rustig af. Ik wilde niet weer de kar trekken en bovendien hem daarmee de ruimte geven om op zijn manier het gesprek in te gaan.
Het zou een gesprek zijn waarin we onze verwachtingen naar elkaar toe zouden uitspreken en kijken of we tot een soort afspraken konden komen hoe en of we dat in kunnen vullen.
Eigenlijk verwachte ik al dat ik de hoofdrol zou spelen in dat gesprek,of zeg maar mijn eetstoornis.
En zo geschiede.
Met laptop erbij begon vriend over een schema concreet maken.
Wanneer eetbuivrije dagen,welke dagen zijn geschrikt.
Al typend werden mijn antwoorden geregistreerd.
Echt,ik word niet snel monddood gemaakt,maar hier werd ik echt sprakeloos van.
Ik wil een gesprek over hoe we onze relatie voort kunnen zetten en hoe we daar ieder het prettigst haalbaar in kunnen bewegen.
Ik snap dat mijn probematiek daar ook bij hoort.
Maar jezus christus....kunnen we het er een keer buiten laten zodat er ruimte is om naar andere dingen te kijken.
Zijn aandeel bijvoorbeeld?
Mijn aandeel die niets met mijn eetstoornis te maken heeft maar met mij als persoon,je weet wel..gewoon iry.
Kunnen we het ook hebben over wat nog wel leuk is aan ons of leuk kan worden.
Kan de spanning tussen ons een beetje verlicht worden.
Ik weet niet eens meer hoe ik mij gewoon kan gedragen in zijn bijzijn.
Okè ,het voordeel ervan is dat hij niet meer te maken heeft met een geirriteerde Iry.
Maar de spontane,humoristische,impulsieve Iry is zo ook ver te zoeken.
Dat geldt ook voor vriend.Ik zou hem echt door elkaar willen rammelen,doe gewoon!! we lijken wel beleefde vreemden.
Behalve op intieme momenten of als ik heel verdrietig ben,dan is de warmte er.
Zoon kwam thuis van een feestje, het gesprek stopte en werd niet meer hervat op het moment dat dat weer kon.
Wel noemde hij dat we binnenkort wat leuke dingen in het verschiet hadden en we eens een weekendje weg moesten gaan plannen.
Ik zei leuk en goed plan,daar heb ik zin in.
Argh!!!!.....ik snap dat ik hem gek maak op zijn tijd,maar ik word ook gek van hem.
Wat een stel lastpakken bij elkaar.
Pfff....ik ben zo frustie,ik hou van hem,ik weet dat hij alles goed bedoelt want zo is hij,lief...ik ben gek op die kerel maar ik snap echt nul komma nul van hem op dit moment.
Wat ik ook niet snap,hij heeft een leidinggevende functie en doet zijn werk heel goed,begeleidt een heel team.
Maar verder dan twee taken komt hij hier niet en als ik niet zeg of hij linksom of rechtsom moet weet hij het niet.
Ik ben daar ook mee gestopt en werd daar heel chago van.
Nu doe ik alles maar zoveel mogelijk zelf en probeer niet humeurig te worden.
Begrijp mij niet verkeerd,vriend is een hele behulpzame man en hij doet genoeg,ik waardeer dat zeker.
Maar samen met mijn drie kids heb ik dus 4 mensen waar ik alles aan moet vragen en herhalen,niets gaat vanzelf.
En dan kan ik het alsnog maar zelf doen.
Dat geeft niet als ik blakend van gezondheid met heldere geest hier rondloop.
Maar dat is niet zo.
Nou ja ,ik dwaal af.
Ik vraag mij af wat voor nut ik hier eigenlijk heb.
Ik voel mij nou niet echt gehoord hier.
Ik probeer deze week zelf maar een ander gesprek aan te gaan.
Op dit moment voel ik de emotie zo onder mijn huid zitten,ik kan een heel servies kapotgooien en het uitschreeuwen om vervolgens op de grond te gaan liggen en vreselijk te huilen.
Maar dat kan niet,dus ga ik zo maar kijken hoe de wcpot er van dichtbij uitziet.
En sluip ik maar weer stilletjes naar bed om naast mijn liefde te kruipen en dàt verdriet weer te voelen.
Ik wil hem zo graag vasthouden en zeggen wat een kanjer ik hem vind en dat ik vreselijk veel van hem hou,maar ik het zo moeilijk heb nu en ik niet wil dat hij het moeilijk heeft , daar vreselijk mijn best voor doe maar helemaal niet weet of ik het allemaal wel goed doe en dat dat mij zo verschrikkelijk onzeker maakt.
Ik zou graag naar hem willen luisteren,praat lieve schat zodat ik wat kan doen.
Maar zeg niets over de liefde die weg is,want dat doet zo vreselijk pijn.
Tegenstrijdig allemaal toch?
Pff...wat een verhaal komt er weer uit.
Sorry voor dit vermoeiende geratel.
Ik snap dat jullie er ook niets meer mee kunnen.
Dat geeft niet.
Liefs.
Het was zijn voorstel om vanavond dat gesprek te hebben,dus dacht ik, we wachten rustig af. Ik wilde niet weer de kar trekken en bovendien hem daarmee de ruimte geven om op zijn manier het gesprek in te gaan.
Het zou een gesprek zijn waarin we onze verwachtingen naar elkaar toe zouden uitspreken en kijken of we tot een soort afspraken konden komen hoe en of we dat in kunnen vullen.
Eigenlijk verwachte ik al dat ik de hoofdrol zou spelen in dat gesprek,of zeg maar mijn eetstoornis.
En zo geschiede.
Met laptop erbij begon vriend over een schema concreet maken.
Wanneer eetbuivrije dagen,welke dagen zijn geschrikt.
Al typend werden mijn antwoorden geregistreerd.
Echt,ik word niet snel monddood gemaakt,maar hier werd ik echt sprakeloos van.
Ik wil een gesprek over hoe we onze relatie voort kunnen zetten en hoe we daar ieder het prettigst haalbaar in kunnen bewegen.
Ik snap dat mijn probematiek daar ook bij hoort.
Maar jezus christus....kunnen we het er een keer buiten laten zodat er ruimte is om naar andere dingen te kijken.
Zijn aandeel bijvoorbeeld?
Mijn aandeel die niets met mijn eetstoornis te maken heeft maar met mij als persoon,je weet wel..gewoon iry.
Kunnen we het ook hebben over wat nog wel leuk is aan ons of leuk kan worden.
Kan de spanning tussen ons een beetje verlicht worden.
Ik weet niet eens meer hoe ik mij gewoon kan gedragen in zijn bijzijn.
Okè ,het voordeel ervan is dat hij niet meer te maken heeft met een geirriteerde Iry.
Maar de spontane,humoristische,impulsieve Iry is zo ook ver te zoeken.
Dat geldt ook voor vriend.Ik zou hem echt door elkaar willen rammelen,doe gewoon!! we lijken wel beleefde vreemden.
Behalve op intieme momenten of als ik heel verdrietig ben,dan is de warmte er.
Zoon kwam thuis van een feestje, het gesprek stopte en werd niet meer hervat op het moment dat dat weer kon.
Wel noemde hij dat we binnenkort wat leuke dingen in het verschiet hadden en we eens een weekendje weg moesten gaan plannen.
Ik zei leuk en goed plan,daar heb ik zin in.
Argh!!!!.....ik snap dat ik hem gek maak op zijn tijd,maar ik word ook gek van hem.
Wat een stel lastpakken bij elkaar.
Pfff....ik ben zo frustie,ik hou van hem,ik weet dat hij alles goed bedoelt want zo is hij,lief...ik ben gek op die kerel maar ik snap echt nul komma nul van hem op dit moment.
Wat ik ook niet snap,hij heeft een leidinggevende functie en doet zijn werk heel goed,begeleidt een heel team.
Maar verder dan twee taken komt hij hier niet en als ik niet zeg of hij linksom of rechtsom moet weet hij het niet.
Ik ben daar ook mee gestopt en werd daar heel chago van.
Nu doe ik alles maar zoveel mogelijk zelf en probeer niet humeurig te worden.
Begrijp mij niet verkeerd,vriend is een hele behulpzame man en hij doet genoeg,ik waardeer dat zeker.
Maar samen met mijn drie kids heb ik dus 4 mensen waar ik alles aan moet vragen en herhalen,niets gaat vanzelf.
En dan kan ik het alsnog maar zelf doen.
Dat geeft niet als ik blakend van gezondheid met heldere geest hier rondloop.
Maar dat is niet zo.
Nou ja ,ik dwaal af.
Ik vraag mij af wat voor nut ik hier eigenlijk heb.
Ik voel mij nou niet echt gehoord hier.
Ik probeer deze week zelf maar een ander gesprek aan te gaan.
Op dit moment voel ik de emotie zo onder mijn huid zitten,ik kan een heel servies kapotgooien en het uitschreeuwen om vervolgens op de grond te gaan liggen en vreselijk te huilen.
Maar dat kan niet,dus ga ik zo maar kijken hoe de wcpot er van dichtbij uitziet.
En sluip ik maar weer stilletjes naar bed om naast mijn liefde te kruipen en dàt verdriet weer te voelen.
Ik wil hem zo graag vasthouden en zeggen wat een kanjer ik hem vind en dat ik vreselijk veel van hem hou,maar ik het zo moeilijk heb nu en ik niet wil dat hij het moeilijk heeft , daar vreselijk mijn best voor doe maar helemaal niet weet of ik het allemaal wel goed doe en dat dat mij zo verschrikkelijk onzeker maakt.
Ik zou graag naar hem willen luisteren,praat lieve schat zodat ik wat kan doen.
Maar zeg niets over de liefde die weg is,want dat doet zo vreselijk pijn.
Tegenstrijdig allemaal toch?
Pff...wat een verhaal komt er weer uit.
Sorry voor dit vermoeiende geratel.
Ik snap dat jullie er ook niets meer mee kunnen.
Dat geeft niet.
Liefs.
dinsdag 30 september 2008 om 01:05
Lieve iry,
Je hoeft je niet te verontschuldigen voor je ''vermoeiende geratel". Dat is het absoluut niet. Je probeert je emoties en gevoelens te begrijpen, op een rijtje te zetten en er iets positiefs mee te doen.
Wat mij het meest opviel in je tekst was de zin: "Ik weet niet eens meer hoe ik mij gewoon kan gedragen in zijn bijzijn." En dat vind ik heel triest. Dat betekent dus dat je jezelf totaal aan het wegcijferen bent voor de lieve vrede of om zijn liefde terug te winnen.
Ik denk niet dat dit de juiste weg is. Helaas weet ik ook niet wat dat voor jou wel is. Ik wil je alleen een dikke geven en je sterkte wensen en ik hoop voor jou dat je je snel beter zal voelen.
Je hoeft je niet te verontschuldigen voor je ''vermoeiende geratel". Dat is het absoluut niet. Je probeert je emoties en gevoelens te begrijpen, op een rijtje te zetten en er iets positiefs mee te doen.
Wat mij het meest opviel in je tekst was de zin: "Ik weet niet eens meer hoe ik mij gewoon kan gedragen in zijn bijzijn." En dat vind ik heel triest. Dat betekent dus dat je jezelf totaal aan het wegcijferen bent voor de lieve vrede of om zijn liefde terug te winnen.
Ik denk niet dat dit de juiste weg is. Helaas weet ik ook niet wat dat voor jou wel is. Ik wil je alleen een dikke geven en je sterkte wensen en ik hoop voor jou dat je je snel beter zal voelen.
dinsdag 30 september 2008 om 01:08
Lieve Iry,
Ik snap je vriend wel, je zegt immers zelf dat je gewicht keldert en je BMI nog maar 16 is. De eerste prioriteit zal dus zitten in het weer in balans brengen van je gezondheid. Dat lijkt me een belangrijke voorwaarde voor de rest van het verhaal. Natuurlijk ben jij meer dan je eetstoornis, maar die eetstoornis is wel heel ernstig en op dit moment actief en schadelijk voor jouw gezondheid, en dus ook schadelijk voor het welzijn van je gezin.
Hij houdt van je, daarom kiest hij voor deze insteek denk ik.
Ik snap je vriend wel, je zegt immers zelf dat je gewicht keldert en je BMI nog maar 16 is. De eerste prioriteit zal dus zitten in het weer in balans brengen van je gezondheid. Dat lijkt me een belangrijke voorwaarde voor de rest van het verhaal. Natuurlijk ben jij meer dan je eetstoornis, maar die eetstoornis is wel heel ernstig en op dit moment actief en schadelijk voor jouw gezondheid, en dus ook schadelijk voor het welzijn van je gezin.
Hij houdt van je, daarom kiest hij voor deze insteek denk ik.
dinsdag 30 september 2008 om 01:48
Ik weet inderdaad niet hoe ik er zelf kan zijn monissa.
Het wegcijferen doe ik mijn hele leven al,maar, en daar ben ik mij zeker van bewust,ben ik natuurlijk door mijn problematiek weer zeer duidelijk aanwezig.
Ik zit net ook te denken,waarom begin ik gewoon niet met een paar dingen die mij leuk lijken.
Of ik het ook leuk ga vinden en of het lukt dat moet ik maar ervaren,gewoon doen.Wat houdt mij in vredesnaam tegen.
Ik weet dat natuurlijk wel,mijn faalangst,perfectionisme,dan is het altijd veiliger om er niet aan te beginnen want dan kan er niet veel mis gaan.
Maar ik denk nu,wat maakt dat eigenlijk uit.
Misschien is dat iets waar ik mij ook op moet richten.
Ik heb al een jaar een studie in de kast liggen,waarom pak ik hem eigenlijk gewoon niet.
Al doe ik alle examens niet (of wel,wie weet) ik leer tenminste iets wat mij ook leuk lijkt.
Waarom ga ik s'avonds niet eens wat leuks doen,iets wat binnen mijn angsten kan,lekker thee drinken bij een vriendin.
Ik beperk mijzelf gewoon,dat doet een ander niet,dat doe ik zelf.
Meds,ik snap wel dat dit voor vriend heel belangrijk is,maar ik ben er al zo mee bezig.
Ik heb al een afspraak bij mijn kliniek gehad en een vervolgafspraak staan.
Ik heb al een afspraak bij mijn psychiater gehad en ben weer aan de medicatie.
Er staat een afspraak bij mijn behandelaar,een afspraak bij psyq en ik heb een telefoonafspraak bij een traumacentrum.
Ik probeer mijn eetbuien zoveel mogelijk te beperken,minder te braken.
Daar zit al een grote verandering in,alleen het effect zit ook in mijn gewicht.
Het frustreert mij ook dat wat ik zo had opgebouwt wat gewicht betreft (hoewel...ook niet op een gezonde manier) kennelijk aan een zijden draadje hangt.
Ik val snel af,maar kan ook snel aankomen,mijn stofwisseling is een puinhoop.
Ik weet dat ik beslist niet meer kan afvallen,ik zal overdag iets met eten moeten doen,maar dan ligt de eetbui weer op de loer.
s'avond eet ik echt goed,maar dat is niet genoeg.
Ik ben echt druk bezig met die stomme eetstoornis,maar het wil nog geen vruchten afwerpen.
Deze week ga ik naar de huisarts,even weer alles laten controleren en bespreken om onder begeleiding af te bouwen met mijn laxeertabletten.
Doodeng vind ik dat.
Ook ga ik het sporten bespreken,ik denk nu voorzichtig pilates te gaan doen,wandelen en daarna (als het goed gaat) iets aan spieropbouw te doen,maar ik snap dat dat pas kan als ik voldoende voedingstoffen binnen krijg anders heeft het niet veel zin en breek ik juist af.
Ik weet echt even niet wat ik nu nog meer kan doen?
Het wegcijferen doe ik mijn hele leven al,maar, en daar ben ik mij zeker van bewust,ben ik natuurlijk door mijn problematiek weer zeer duidelijk aanwezig.
Ik zit net ook te denken,waarom begin ik gewoon niet met een paar dingen die mij leuk lijken.
Of ik het ook leuk ga vinden en of het lukt dat moet ik maar ervaren,gewoon doen.Wat houdt mij in vredesnaam tegen.
Ik weet dat natuurlijk wel,mijn faalangst,perfectionisme,dan is het altijd veiliger om er niet aan te beginnen want dan kan er niet veel mis gaan.
Maar ik denk nu,wat maakt dat eigenlijk uit.
Misschien is dat iets waar ik mij ook op moet richten.
Ik heb al een jaar een studie in de kast liggen,waarom pak ik hem eigenlijk gewoon niet.
Al doe ik alle examens niet (of wel,wie weet) ik leer tenminste iets wat mij ook leuk lijkt.
Waarom ga ik s'avonds niet eens wat leuks doen,iets wat binnen mijn angsten kan,lekker thee drinken bij een vriendin.
Ik beperk mijzelf gewoon,dat doet een ander niet,dat doe ik zelf.
Meds,ik snap wel dat dit voor vriend heel belangrijk is,maar ik ben er al zo mee bezig.
Ik heb al een afspraak bij mijn kliniek gehad en een vervolgafspraak staan.
Ik heb al een afspraak bij mijn psychiater gehad en ben weer aan de medicatie.
Er staat een afspraak bij mijn behandelaar,een afspraak bij psyq en ik heb een telefoonafspraak bij een traumacentrum.
Ik probeer mijn eetbuien zoveel mogelijk te beperken,minder te braken.
Daar zit al een grote verandering in,alleen het effect zit ook in mijn gewicht.
Het frustreert mij ook dat wat ik zo had opgebouwt wat gewicht betreft (hoewel...ook niet op een gezonde manier) kennelijk aan een zijden draadje hangt.
Ik val snel af,maar kan ook snel aankomen,mijn stofwisseling is een puinhoop.
Ik weet dat ik beslist niet meer kan afvallen,ik zal overdag iets met eten moeten doen,maar dan ligt de eetbui weer op de loer.
s'avond eet ik echt goed,maar dat is niet genoeg.
Ik ben echt druk bezig met die stomme eetstoornis,maar het wil nog geen vruchten afwerpen.
Deze week ga ik naar de huisarts,even weer alles laten controleren en bespreken om onder begeleiding af te bouwen met mijn laxeertabletten.
Doodeng vind ik dat.
Ook ga ik het sporten bespreken,ik denk nu voorzichtig pilates te gaan doen,wandelen en daarna (als het goed gaat) iets aan spieropbouw te doen,maar ik snap dat dat pas kan als ik voldoende voedingstoffen binnen krijg anders heeft het niet veel zin en breek ik juist af.
Ik weet echt even niet wat ik nu nog meer kan doen?
dinsdag 30 september 2008 om 01:56
Nu je het zegt meds,snap ik vriend ook wel,maar ik wil graag het ook eens over de andere dingen hebben,waar ik mee zit.
Misschien helpt dat indirect ook op mijn gewicht.
Want alle ingehouden emoties en op mijn tenen lopen,vreet mij letterlijk op.
Ik weet dat ik voor vriend niet op mijn tenen hoef te lopen,maar ik doe het toch.
Omdat ik bang ben hem anders toch te verliezen of hij van mening verandert.
Dat kan hij namelijk zonder dat ik het in de gaten heb,dat stukje vertrouwen heeft een flinke deuk gekregen.
Ik was niet meer leuk en gezellig,en dat moet ik nu dus wel zijn.
Hoe irreel op dit moment eigenlijk,alsof ik dat nu kan zijn met al deze ellende en verdriet.
Misschien helpt dat indirect ook op mijn gewicht.
Want alle ingehouden emoties en op mijn tenen lopen,vreet mij letterlijk op.
Ik weet dat ik voor vriend niet op mijn tenen hoef te lopen,maar ik doe het toch.
Omdat ik bang ben hem anders toch te verliezen of hij van mening verandert.
Dat kan hij namelijk zonder dat ik het in de gaten heb,dat stukje vertrouwen heeft een flinke deuk gekregen.
Ik was niet meer leuk en gezellig,en dat moet ik nu dus wel zijn.
Hoe irreel op dit moment eigenlijk,alsof ik dat nu kan zijn met al deze ellende en verdriet.
