Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
maandag 22 september 2008 om 19:09
Julus, wat een goede post!
Wil reageren maar vind niet de goede woorden. Vind het soms lastig Iry. Op 1 of andere manier is het moeilijk om bij jou "in het midden te reageren" (niet heel lief of heel kritisch).
Dat verhaal over de woede die maar blijft voortrazen in je hoofd.... De heftigheid van de emotie en het feit dat 'ie maar niet af wil zwakken klinkt als BL. Zonder waardeoordeel. Maar het feit dat dat bij jou zo werkt maakt het heel moeilijk te hanteren. Aan de ene kant de heftigheid door de situatie an sich en aan de andere kant: hoe leer je dat een emotie niet de waarheid is, maar een gevoel dat komt en gaat en losstaat van wie je in wezen bent. Als je dat niet kunt, gaan gebeurtenissen en omstandigheden met je aan de haal. Voel je je stuurloos en wanhopig en is het (zelf)vertrouwen dat je de regie in handen hebt ver te zoeken. En ben je bang de emoties uit te spreken die ieder ander in jouw situatie zou ervaren.
Hoe worstel je door zo'n kluwen heen? Pittig Iry..
Wil reageren maar vind niet de goede woorden. Vind het soms lastig Iry. Op 1 of andere manier is het moeilijk om bij jou "in het midden te reageren" (niet heel lief of heel kritisch).
Dat verhaal over de woede die maar blijft voortrazen in je hoofd.... De heftigheid van de emotie en het feit dat 'ie maar niet af wil zwakken klinkt als BL. Zonder waardeoordeel. Maar het feit dat dat bij jou zo werkt maakt het heel moeilijk te hanteren. Aan de ene kant de heftigheid door de situatie an sich en aan de andere kant: hoe leer je dat een emotie niet de waarheid is, maar een gevoel dat komt en gaat en losstaat van wie je in wezen bent. Als je dat niet kunt, gaan gebeurtenissen en omstandigheden met je aan de haal. Voel je je stuurloos en wanhopig en is het (zelf)vertrouwen dat je de regie in handen hebt ver te zoeken. En ben je bang de emoties uit te spreken die ieder ander in jouw situatie zou ervaren.
Hoe worstel je door zo'n kluwen heen? Pittig Iry..
maandag 22 september 2008 om 22:26
Lieve Iry, Ik ben er weer door (tot de volgende dip dus..)
Dat gedoe met die boosheid heb ik inderdaad ook hoor. Je hebt het wel gezien he.. afgelopen nacht toen wij beiden hier haast als enigen om een uur of 4 zaten te typen. Ik heb mijn boosheid niet naar hem toe geuit.. Ik heb het rustig verteld.. Daar zat het verschil in voor mij. Het niet uitroepen op het moment dat je echt boos bent. Als de stoom uit je oren komt komen er meestal ongenuanceerde woorden uit je mond. Dus wat ik heb gedaan is op een moment dat ik niet boos was maar alleen verdrietig in rustige woorden verteld dat ik heel boos ben en waarom. Anders loopt hij weg, wil het niet horen en dan wordt je juist nog veel bozer. Als jou hart je ingeeft dat je wilt dat hij het weet dat je boos bent dan is dat misschien het beste wat je kunt doen. Dus niet boos doen maar vertellen dat je boos bent zonder dat je het op dat moment bent.. Snap je het nog een beetje?
Bij mij werkte het perfect afgelopen nacht.. Beetje slaaptekort, dat wel maar dat was het waard. Ik voel me zoveel rustiger nu...
En vannacht niet de hele nacht wakker zijn he.. Verplicht slapen jij!!
dikke kus en liefs van Goes
Dat gedoe met die boosheid heb ik inderdaad ook hoor. Je hebt het wel gezien he.. afgelopen nacht toen wij beiden hier haast als enigen om een uur of 4 zaten te typen. Ik heb mijn boosheid niet naar hem toe geuit.. Ik heb het rustig verteld.. Daar zat het verschil in voor mij. Het niet uitroepen op het moment dat je echt boos bent. Als de stoom uit je oren komt komen er meestal ongenuanceerde woorden uit je mond. Dus wat ik heb gedaan is op een moment dat ik niet boos was maar alleen verdrietig in rustige woorden verteld dat ik heel boos ben en waarom. Anders loopt hij weg, wil het niet horen en dan wordt je juist nog veel bozer. Als jou hart je ingeeft dat je wilt dat hij het weet dat je boos bent dan is dat misschien het beste wat je kunt doen. Dus niet boos doen maar vertellen dat je boos bent zonder dat je het op dat moment bent.. Snap je het nog een beetje?
Bij mij werkte het perfect afgelopen nacht.. Beetje slaaptekort, dat wel maar dat was het waard. Ik voel me zoveel rustiger nu...
En vannacht niet de hele nacht wakker zijn he.. Verplicht slapen jij!!
dikke kus en liefs van Goes
dinsdag 23 september 2008 om 11:45
Dank je lieverds voor de steun.
Ik had gisteren al besloten om eerst naar de huisarts te gaan voor advies wat het sporten betreft.
Ik ga dan ook niet eerder beginnen voor dat ik heb overlegd.
De boosheid,
Tsja in mijn eerste reacties( in hysterie dus) heb ik wel wat geuit.
Maar ik heb mijn boosheid nog niet goed kunnen ventileren vind ik.
1 keer geprobeert maar toen werd hij geirriteerd en liep weg.
Dus nu blijft het bij mij hangen en vind ik het lastig om er een gesprek over aan te gaan.
Ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Vriend praat nog steeds niet over de situatie,vraagt alleen maar hoe het met mijn afspraken staat en hoe ik mij daar onder voel.
kortom,de pijlen staan op mij gericht.
Maar ik zou ook graag zien dat zijn aandeel serieus bekeken wordt.
Ik heb mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik niet leuk was de laatste tijd,terwijl dat eigenlijk buiten mijn macht lag.
Terwijl ik zolang heb lopen smeken om hulp.
Misschien steekt dat,een simpel sorry van zijn kant?
Een teken van erkenning van zijn aandeel??
Mijn vertrouwen heeft gewoon een flinke deuk gekregen.
En dat is echt een groot issue.
Ik had gisteren al besloten om eerst naar de huisarts te gaan voor advies wat het sporten betreft.
Ik ga dan ook niet eerder beginnen voor dat ik heb overlegd.
De boosheid,
Tsja in mijn eerste reacties( in hysterie dus) heb ik wel wat geuit.
Maar ik heb mijn boosheid nog niet goed kunnen ventileren vind ik.
1 keer geprobeert maar toen werd hij geirriteerd en liep weg.
Dus nu blijft het bij mij hangen en vind ik het lastig om er een gesprek over aan te gaan.
Ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Vriend praat nog steeds niet over de situatie,vraagt alleen maar hoe het met mijn afspraken staat en hoe ik mij daar onder voel.
kortom,de pijlen staan op mij gericht.
Maar ik zou ook graag zien dat zijn aandeel serieus bekeken wordt.
Ik heb mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik niet leuk was de laatste tijd,terwijl dat eigenlijk buiten mijn macht lag.
Terwijl ik zolang heb lopen smeken om hulp.
Misschien steekt dat,een simpel sorry van zijn kant?
Een teken van erkenning van zijn aandeel??
Mijn vertrouwen heeft gewoon een flinke deuk gekregen.
En dat is echt een groot issue.
dinsdag 23 september 2008 om 11:54
Hoi Iry,
Ik lees regelmatig even mee om te zien hoe 't met je gaat. Het lijkt me moeilijk om op een constructieve manier de zaken aan te pakken als de boosheid zo blijft bestaan (en misschien gedurende de tijd alleen maar groter wordt...?).
BGB heeft wel een punt, vind ik. Wat zou je nu nog helpen? Wat zou je vriend wat jou betreft moeten doen om te zorgen dat jij zonder die boosheid verder kunt gaan (of: met veel minder boosheid)? Nu ik dit schrijf, realiseer ik me/denk ik dat ik je dit ook al eerder heb gevraagd. Toen niet in de context van de boosheid, maar wel de vraag: wat heb je nodig van je vriend? Weet jij zelf wat je nodig hebt van je vriend, én... weet je vriend dat ook?
Het lijkt erop dat de boosheid blijft domineren en in de weg staat om (met vertrouwen) verder te kunnen. Dan is een gepsrke misschien wel nodig. Maar... wel op een constructieve manier, zonder verwijten en mét de boodschap wat je nodig hebt van je vriend...
Ik lees regelmatig even mee om te zien hoe 't met je gaat. Het lijkt me moeilijk om op een constructieve manier de zaken aan te pakken als de boosheid zo blijft bestaan (en misschien gedurende de tijd alleen maar groter wordt...?).
BGB heeft wel een punt, vind ik. Wat zou je nu nog helpen? Wat zou je vriend wat jou betreft moeten doen om te zorgen dat jij zonder die boosheid verder kunt gaan (of: met veel minder boosheid)? Nu ik dit schrijf, realiseer ik me/denk ik dat ik je dit ook al eerder heb gevraagd. Toen niet in de context van de boosheid, maar wel de vraag: wat heb je nodig van je vriend? Weet jij zelf wat je nodig hebt van je vriend, én... weet je vriend dat ook?
Het lijkt erop dat de boosheid blijft domineren en in de weg staat om (met vertrouwen) verder te kunnen. Dan is een gepsrke misschien wel nodig. Maar... wel op een constructieve manier, zonder verwijten en mét de boodschap wat je nodig hebt van je vriend...
Peas on earth!
dinsdag 23 september 2008 om 11:56
Oh, en nu ik er langer over nadenk... het kan ook heel goed zijn dat het in feite niet meer uitmaakt wat je vriend ook doet of zegt... dat de boosheid in jóu zit en door iets 'in jou' wordt veroorzaakt. Misschien in combinatie met de problemen die je al ervaart. Klinkt misschien een beetje vaag, maar ik hoop dat je me begrijpt.
Het lijkt me belangrijk daarbij stil te staan en te bepalen waar die boosheid precies ligt, in de kern.
Maar goed... ik realiseer me dat ik niet alle pagina's heb gelezen en dat dit misschien al ter sprake is geweest, en uitgeplozen is. Lees hier dan vooral overheen.
Ik leef met je mee
Het lijkt me belangrijk daarbij stil te staan en te bepalen waar die boosheid precies ligt, in de kern.
Maar goed... ik realiseer me dat ik niet alle pagina's heb gelezen en dat dit misschien al ter sprake is geweest, en uitgeplozen is. Lees hier dan vooral overheen.
Ik leef met je mee
Peas on earth!
dinsdag 23 september 2008 om 12:27
Ik ben het een eens met de bovenstaande posters iry. Jij wil praten praten praten, over zijn aandeel, over je boosheid enz...
Ik heb het geloof ik al eerder aangeraden. Probeer even rust te vinden en de analyse van de situatie stop te zetten. Het gaat er niet beter van worden.
Je kan niet boos zijn om zijn gevoelens, je kan teleurgesteld zijn dat het zich heeft opgehoopt alvorens de bom is gebarsten. Dat kan je zeggen, en je kan hem vragen hoe dat komt. Maar boos zijn is geen oplossing, en het lijkt me eerder dat je (terecht) erg gekwetst bent, en dat vertaalt in boosheid
Ik heb het geloof ik al eerder aangeraden. Probeer even rust te vinden en de analyse van de situatie stop te zetten. Het gaat er niet beter van worden.
Je kan niet boos zijn om zijn gevoelens, je kan teleurgesteld zijn dat het zich heeft opgehoopt alvorens de bom is gebarsten. Dat kan je zeggen, en je kan hem vragen hoe dat komt. Maar boos zijn is geen oplossing, en het lijkt me eerder dat je (terecht) erg gekwetst bent, en dat vertaalt in boosheid
dinsdag 23 september 2008 om 12:33
Tsja,het blijft idd een lastig punt prinses.
Ik besef wel dat de boosheid die ik voel weliswaar komt door hoe vriend met de situatie is omgegaan.
Maar het klopt dat de boosheid diepere lagen aanboort,waardoor deze veel heftiger is.
Het in de steek gelaten voelen,niet serieus genomen,geen veiligheid,geen eerlijkheid,niet gezien worden,sterk moeten blijven omwille van anderen,onmacht,frustratie,pijn moeten ondergaan die je jezelf niet oplegd etc.
Die gevoelens heb ik allemaal al eerder in een moeilijke situatie moeten ervaren,in meerdere zelfs.
En dat ik dit nu weer voel wakkert meer boosheid aan.
Wat ik nu nodig heb van vriend.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet.
Dat hij ons gezin samen met mij stabiel houdt,voor de kinderen.
De kinderen een veilige basis geeft,samen met mij.
Ik wil dat hij ziet wat hij in vredesnaam heeft aangericht en zal aanrichten als hij de handoek in de ring gooit.
Maar dat is denk ik nog een brug te ver.
Dus ik doe wat ik kan,ontzie hem zoveel mogelijk.
En ik ben al flinke stappen vooruit gegaan.
Heb nu de dingen aangepakt die op korte termijn haalbaar zijn.
Ik weet niet wat ik nu kan doen?
Vanmiddag heb ik een gesprek bij mijn kliniek waar ik twee keer in behandeling ben geweest.
Ik hoop dat hun nog een licht erover kunnen schijnen wat ik kan doen.
Ik besef wel dat de boosheid die ik voel weliswaar komt door hoe vriend met de situatie is omgegaan.
Maar het klopt dat de boosheid diepere lagen aanboort,waardoor deze veel heftiger is.
Het in de steek gelaten voelen,niet serieus genomen,geen veiligheid,geen eerlijkheid,niet gezien worden,sterk moeten blijven omwille van anderen,onmacht,frustratie,pijn moeten ondergaan die je jezelf niet oplegd etc.
Die gevoelens heb ik allemaal al eerder in een moeilijke situatie moeten ervaren,in meerdere zelfs.
En dat ik dit nu weer voel wakkert meer boosheid aan.
Wat ik nu nodig heb van vriend.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet.
Dat hij ons gezin samen met mij stabiel houdt,voor de kinderen.
De kinderen een veilige basis geeft,samen met mij.
Ik wil dat hij ziet wat hij in vredesnaam heeft aangericht en zal aanrichten als hij de handoek in de ring gooit.
Maar dat is denk ik nog een brug te ver.
Dus ik doe wat ik kan,ontzie hem zoveel mogelijk.
En ik ben al flinke stappen vooruit gegaan.
Heb nu de dingen aangepakt die op korte termijn haalbaar zijn.
Ik weet niet wat ik nu kan doen?
Vanmiddag heb ik een gesprek bij mijn kliniek waar ik twee keer in behandeling ben geweest.
Ik hoop dat hun nog een licht erover kunnen schijnen wat ik kan doen.
dinsdag 23 september 2008 om 12:34
Het lijkt me een heel moeilijke opgave om de relatie een positieve wending te geven, zolang je in de boosheid blijft hangen (doe je niet expres natuurlijk). Je hebt nu met een motie van wantrouwen te maken, vergelijk het met je partner die vreemdgaat. Als je daarna toch door wilt, moet je alles op alles zetten om met die boosheid om te gaan. In de praktijk betekent dit; af en toe vertellen dat je boos bent maar vooral niet blijven hameren op feiten die gebeurd zijn. Je hebt immers beiden veel pijn (gehad) en je wilt samen door. Die positieve impulsen heb je keihard nodig, anders gaat het alsnog mis.
Het is gebeurd, het is zo gegaan en dat is eigenlijk acceptatie. De onderliggende gedachte hier is volgens mij dat je het niet kunt accepteren (vergeven, vergeten) hoe het is gegaan....
zolang je niet accepteert kun je niks met de boosheid. Dus de vraag is of je het wel kunt accepteren?
Het is gebeurd, het is zo gegaan en dat is eigenlijk acceptatie. De onderliggende gedachte hier is volgens mij dat je het niet kunt accepteren (vergeven, vergeten) hoe het is gegaan....
zolang je niet accepteert kun je niks met de boosheid. Dus de vraag is of je het wel kunt accepteren?
dinsdag 23 september 2008 om 12:35
Ik denk dat ik begrijp waarom je hiervan baalt. Zelfs geen sorry.
Als hij oprecht zijn excuses zou aanbieden voor zijn aandeel, dan zou je erin kunnen geloven dat hij het oppakt en iets gaat doen met zijn deel. Als dat niet eens een gespreksonderwerp is, het niet eens uberhaupt lijkt te bestaan, gaat daar dan wel wat mee gebeuren?
Ik denk dat je niet eens zozeer boos bent alswel heel bang. Dat je weer gekwetst zult worden, dat je weer hierdoorheen zult moeten, dat dit niet gaat veranderen. Het gaat niet om die excuses, het gaat erom dat hij zijn verantwoordelijkheid pakt hierin. Zolang hij dat niet doet, sta jij net zo goed vast.
Als hij dat nu niet wil zien, heel anders ervaart, laat dat, hoe moeilijk dat ook is, nu maar bij hem. Pak jouw aandeel op, doe wat goed is voor jou. Laat hem maar een tijdje in zijn sop gaarkoken en focus op zelf gelukkiger worden lieverd.
Je kunt dit niet afdwingen. Het zal niet gebeuren door er nu over te praten. Eerst met jezelf aan de slag, stop die energie in jezelf. En daarna zie je wel weer verder.
Laat het los. Een van de moeilijkste dingen naar mijn idee maar zotussendoor de enige keuze die je hebt.
Als hij oprecht zijn excuses zou aanbieden voor zijn aandeel, dan zou je erin kunnen geloven dat hij het oppakt en iets gaat doen met zijn deel. Als dat niet eens een gespreksonderwerp is, het niet eens uberhaupt lijkt te bestaan, gaat daar dan wel wat mee gebeuren?
Ik denk dat je niet eens zozeer boos bent alswel heel bang. Dat je weer gekwetst zult worden, dat je weer hierdoorheen zult moeten, dat dit niet gaat veranderen. Het gaat niet om die excuses, het gaat erom dat hij zijn verantwoordelijkheid pakt hierin. Zolang hij dat niet doet, sta jij net zo goed vast.
Als hij dat nu niet wil zien, heel anders ervaart, laat dat, hoe moeilijk dat ook is, nu maar bij hem. Pak jouw aandeel op, doe wat goed is voor jou. Laat hem maar een tijdje in zijn sop gaarkoken en focus op zelf gelukkiger worden lieverd.
Je kunt dit niet afdwingen. Het zal niet gebeuren door er nu over te praten. Eerst met jezelf aan de slag, stop die energie in jezelf. En daarna zie je wel weer verder.
Laat het los. Een van de moeilijkste dingen naar mijn idee maar zotussendoor de enige keuze die je hebt.
dinsdag 23 september 2008 om 12:36
Bij mij verdweeen de boosheid toen ik kon accepteren, vergeven wat hij gedaan had. Ik had er "vrede" mee, oftewel, ik kon het een plaats geven en snappen waarom en hoe.
Pas toen ik dat echt voelde, was de boosheid weg en bleef ook weg. Het is niet makkelijk en het kost tijd, maar je moet het ook echt willen. In mijn geval was de drang om de relatie een tweede kans te geven zo groot, dat ik het kon opbrengen. Het is een soort offer, het kost je enorm veel maar ik hield dat doel voor ogen; ik wil de relatie niet kwijt. Dat is ook jouw drijfveer toch?
Pas toen ik dat echt voelde, was de boosheid weg en bleef ook weg. Het is niet makkelijk en het kost tijd, maar je moet het ook echt willen. In mijn geval was de drang om de relatie een tweede kans te geven zo groot, dat ik het kon opbrengen. Het is een soort offer, het kost je enorm veel maar ik hield dat doel voor ogen; ik wil de relatie niet kwijt. Dat is ook jouw drijfveer toch?
dinsdag 23 september 2008 om 12:40
Visje,ik ben ook niet boos op zijn gevoel.
Maar hoe hij daar mee is omgegaan.
Mij heeft buiten gesloten en ik dus niets kon doen,ik wist immers niets.
Dat hij de consequenties niet zodanig heeft ingeschat dat hij kon bedenken dat dit niet de manier is.
Zwijgen tot het moment dat de alles zo kapot is,dat je van zo'n diep dal omhoog moet klimmen.
En nu heb ik het gevoel dat ik ze op moet rapen en moet gaan lijmen.
Dat maakt mij boos.
Ik weet dat ik het moet laten rusten,praten lost niet altijd iets op,daden soms meer.
Maar ik ervaar gewoon dat het mij vast zet,dus moet ik er iets mee.
Hoe? zonder destructief te zijn.
Ik weet het nog niet.
Maar hoe hij daar mee is omgegaan.
Mij heeft buiten gesloten en ik dus niets kon doen,ik wist immers niets.
Dat hij de consequenties niet zodanig heeft ingeschat dat hij kon bedenken dat dit niet de manier is.
Zwijgen tot het moment dat de alles zo kapot is,dat je van zo'n diep dal omhoog moet klimmen.
En nu heb ik het gevoel dat ik ze op moet rapen en moet gaan lijmen.
Dat maakt mij boos.
Ik weet dat ik het moet laten rusten,praten lost niet altijd iets op,daden soms meer.
Maar ik ervaar gewoon dat het mij vast zet,dus moet ik er iets mee.
Hoe? zonder destructief te zijn.
Ik weet het nog niet.
dinsdag 23 september 2008 om 12:41
"Wat ik nu nodig heb van vriend.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet."
dat zijn hele belangrijke dingen in een relatie. als je dat al niet hebt, is het niet goed, daar ben ik het afgelopen jaar ook pijnlijk mee op mijn snufferd gegaan.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet."
dat zijn hele belangrijke dingen in een relatie. als je dat al niet hebt, is het niet goed, daar ben ik het afgelopen jaar ook pijnlijk mee op mijn snufferd gegaan.
Geen bijzonderheden
dinsdag 23 september 2008 om 12:53
Feli,
Daar zit een hoop waarheid in denk ik.
Alsof het niet bestaat.
En inderdaad angst...kennelijk kan hij ineens zonder dat ik er iets van merk,ineens met kwesties aankomen met nogal rigoreuze beslissingen.
Ik vind dat nogal een heftig gegeven.
Juul,mijn doel is inderdaad de relatie redden,daar doe ik alles voor.
Maar ik moet mijzelf en de liefde voor hem daar weer niet in verliezen.
Moeilijk om daar balans in te vinden.
Moeilijk om dingen al te kunnen accepteren,maar is het daar niet nog te vers voor?
Of loop ik zo achter in de situatie,dat kan natuurlijk.
Bovendien hebben we met een stronteigenwijze vriend te maken.
Helaas ben ik dat ook...dat maakt communiceren niet makkelijker.
Daar zit een hoop waarheid in denk ik.
Alsof het niet bestaat.
En inderdaad angst...kennelijk kan hij ineens zonder dat ik er iets van merk,ineens met kwesties aankomen met nogal rigoreuze beslissingen.
Ik vind dat nogal een heftig gegeven.
Juul,mijn doel is inderdaad de relatie redden,daar doe ik alles voor.
Maar ik moet mijzelf en de liefde voor hem daar weer niet in verliezen.
Moeilijk om daar balans in te vinden.
Moeilijk om dingen al te kunnen accepteren,maar is het daar niet nog te vers voor?
Of loop ik zo achter in de situatie,dat kan natuurlijk.
Bovendien hebben we met een stronteigenwijze vriend te maken.
Helaas ben ik dat ook...dat maakt communiceren niet makkelijker.
dinsdag 23 september 2008 om 12:58
Dat zijn ook belangrijke dingen Yas.
Ik dacht dat we dat hadden,maar kennelijk in een bestek van een paar maanden ineens niet meer.
En ik vrees voor de toekomst,kan dat nog terugkomen?
Dat hard op je snufferd gaan Yas....ook ik heb dat al meegemaakt.
Ik had toen besloten nooit meer mijzelf zo te verliezen en te bouwen op een man.
Totdat ik deze man tegenkwam.
Ik dacht dat we dat hadden,maar kennelijk in een bestek van een paar maanden ineens niet meer.
En ik vrees voor de toekomst,kan dat nog terugkomen?
Dat hard op je snufferd gaan Yas....ook ik heb dat al meegemaakt.
Ik had toen besloten nooit meer mijzelf zo te verliezen en te bouwen op een man.
Totdat ik deze man tegenkwam.
dinsdag 23 september 2008 om 13:34
quote:iry schreef op 23 september 2008 @ 12:33:
Tsja,het blijft idd een lastig punt prinses.
Ik besef wel dat de boosheid die ik voel weliswaar komt door hoe vriend met de situatie is omgegaan.
Maar het klopt dat de boosheid diepere lagen aanboort,waardoor deze veel heftiger is.
Je hebt meerdere keren tegen vriend gezegd dat jij boos bent, die diepere laag waar je nu last van hebt daar heeft hij niks mee te maken even lomp gezegd, daar verandert een gesprek ook niks aan.
Het in de steek gelaten voelen,niet serieus genomen,geen veiligheid,geen eerlijkheid,niet gezien worden,sterk moeten blijven omwille van anderen,onmacht,frustratie,pijn moeten ondergaan die je jezelf niet oplegd etc.
Die gevoelens heb ik allemaal al eerder in een moeilijke situatie moeten ervaren,in meerdere zelfs.
En dat ik dit nu weer voel wakkert meer boosheid aan.
Wat ik nu nodig heb van vriend.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet.
Dat hij ons gezin samen met mij stabiel houdt,voor de kinderen.
De kinderen een veilige basis geeft,samen met mij.
Je bundelt hier onterecht twee dingen, je zegt ik wil dat hij weer van me houdt, en ik wil dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gezin. Dat zijn twee verschillende dingen. Ik vind het een soort van emotionele chantage als je zegt dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn gezin omdat hij niet meer vanje houdt. Hij kan niks doen aan zijn gevoel, maar dat zegt niks over zijn vaderkwaliteiten. Sterker nog hij neemt zijn verantwoordelijkheid want hij is toch bij jullie?
Ik wil dat hij ziet wat hij in vredesnaam heeft aangericht en zal aanrichten als hij de handoek in de ring gooit.
Dit is ook emotionele chantage: als jij ons verlaat gaan we kapot. Dat is een hele destructieve houding, heel moeilijk voor een partner om er dan nog iets van te maken, want die zal zich gegijzeld voelen.
Maar dat is denk ik nog een brug te ver.
Dus ik doe wat ik kan,ontzie hem zoveel mogelij
En ik ben al flinke stappen vooruit gegaan.
Heb nu de dingen aangepakt die op korte termijn haalbaar zijn.
Ik weet niet wat ik nu kan doen?
Iry je moet met jezelf aan de slag, je kan overal wel aankloppen voor hulp en dat moet je ook vooral doen, maar er moet vooral iets gaan gebeuren tussen je oren. Niet meer de verantwoordelijkheid voor jouw gevoel bij een ander neerleggen. Zelf verantwoording nemen voor je ziekte en je gevoel. Nare dingen doorstaan en ze niet weg willen controleren en dwangen.
Vanmiddag heb ik een gesprek bij mijn kliniek waar ik twee keer in behandeling ben geweest.
Ik hoop dat hun nog een licht erover kunnen schijnen wat ik kan doen.
Tsja,het blijft idd een lastig punt prinses.
Ik besef wel dat de boosheid die ik voel weliswaar komt door hoe vriend met de situatie is omgegaan.
Maar het klopt dat de boosheid diepere lagen aanboort,waardoor deze veel heftiger is.
Je hebt meerdere keren tegen vriend gezegd dat jij boos bent, die diepere laag waar je nu last van hebt daar heeft hij niks mee te maken even lomp gezegd, daar verandert een gesprek ook niks aan.
Het in de steek gelaten voelen,niet serieus genomen,geen veiligheid,geen eerlijkheid,niet gezien worden,sterk moeten blijven omwille van anderen,onmacht,frustratie,pijn moeten ondergaan die je jezelf niet oplegd etc.
Die gevoelens heb ik allemaal al eerder in een moeilijke situatie moeten ervaren,in meerdere zelfs.
En dat ik dit nu weer voel wakkert meer boosheid aan.
Wat ik nu nodig heb van vriend.
Ik weet het niet,iets onhaalbaars.
Dat hij mij weer het vertrouwen geeft en mij lief heeft zoals ik ben.
Dat hij ziet wie ik ben onder alle zware mantels die ik draag.
Dat hij af en toe een mantel afneemt en op de kapstok hangt.
Dat hij zegt: het is okè meisje,je mag er zijn met al je gevoel.
Dat hij mij de ruimte geeft om een hoop shit op te ruimen en toch van mij houdt.
Dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen aandeel en daar wat mee doet.
Dat hij ons gezin samen met mij stabiel houdt,voor de kinderen.
De kinderen een veilige basis geeft,samen met mij.
Je bundelt hier onterecht twee dingen, je zegt ik wil dat hij weer van me houdt, en ik wil dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gezin. Dat zijn twee verschillende dingen. Ik vind het een soort van emotionele chantage als je zegt dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn gezin omdat hij niet meer vanje houdt. Hij kan niks doen aan zijn gevoel, maar dat zegt niks over zijn vaderkwaliteiten. Sterker nog hij neemt zijn verantwoordelijkheid want hij is toch bij jullie?
Ik wil dat hij ziet wat hij in vredesnaam heeft aangericht en zal aanrichten als hij de handoek in de ring gooit.
Dit is ook emotionele chantage: als jij ons verlaat gaan we kapot. Dat is een hele destructieve houding, heel moeilijk voor een partner om er dan nog iets van te maken, want die zal zich gegijzeld voelen.
Maar dat is denk ik nog een brug te ver.
Dus ik doe wat ik kan,ontzie hem zoveel mogelij
En ik ben al flinke stappen vooruit gegaan.
Heb nu de dingen aangepakt die op korte termijn haalbaar zijn.
Ik weet niet wat ik nu kan doen?
Iry je moet met jezelf aan de slag, je kan overal wel aankloppen voor hulp en dat moet je ook vooral doen, maar er moet vooral iets gaan gebeuren tussen je oren. Niet meer de verantwoordelijkheid voor jouw gevoel bij een ander neerleggen. Zelf verantwoording nemen voor je ziekte en je gevoel. Nare dingen doorstaan en ze niet weg willen controleren en dwangen.
Vanmiddag heb ik een gesprek bij mijn kliniek waar ik twee keer in behandeling ben geweest.
Ik hoop dat hun nog een licht erover kunnen schijnen wat ik kan doen.
dinsdag 23 september 2008 om 14:12
quote:Julus schreef op 23 september 2008 @ 12:34:
Het lijkt me een heel moeilijke opgave om de relatie een positieve wending te geven, zolang je in de boosheid blijft hangen (doe je niet expres natuurlijk). Je hebt nu met een motie van wantrouwen te maken, vergelijk het met je partner die vreemdgaat. Als je daarna toch door wilt, moet je alles op alles zetten om met die boosheid om te gaan. In de praktijk betekent dit; af en toe vertellen dat je boos bent maar vooral niet blijven hameren op feiten die gebeurd zijn. Je hebt immers beiden veel pijn (gehad) en je wilt samen door. Die positieve impulsen heb je keihard nodig, anders gaat het alsnog mis.
Het is gebeurd, het is zo gegaan en dat is eigenlijk acceptatie. De onderliggende gedachte hier is volgens mij dat je het niet kunt accepteren (vergeven, vergeten) hoe het is gegaan....
zolang je niet accepteert kun je niks met de boosheid. Dus de vraag is of je het wel kunt accepteren?
Hier ben ik het mee eens! Je moet erdoor, en er eindeloos over willen praten, en blijven vasthangen in boosheid en verwijten over zijn aanpak gaat je geen stap verderhelpen.
Begin terug te leven, probeer te genieten, doe leuke dingen. Gaan shoppen, naar de film, wat genieten, spelen met de kinderen. Die dingen gaan je zoveel meer helpen dan te blijven hangen in wat je niet meer kan veranderen.
Het lijkt me een heel moeilijke opgave om de relatie een positieve wending te geven, zolang je in de boosheid blijft hangen (doe je niet expres natuurlijk). Je hebt nu met een motie van wantrouwen te maken, vergelijk het met je partner die vreemdgaat. Als je daarna toch door wilt, moet je alles op alles zetten om met die boosheid om te gaan. In de praktijk betekent dit; af en toe vertellen dat je boos bent maar vooral niet blijven hameren op feiten die gebeurd zijn. Je hebt immers beiden veel pijn (gehad) en je wilt samen door. Die positieve impulsen heb je keihard nodig, anders gaat het alsnog mis.
Het is gebeurd, het is zo gegaan en dat is eigenlijk acceptatie. De onderliggende gedachte hier is volgens mij dat je het niet kunt accepteren (vergeven, vergeten) hoe het is gegaan....
zolang je niet accepteert kun je niks met de boosheid. Dus de vraag is of je het wel kunt accepteren?
Hier ben ik het mee eens! Je moet erdoor, en er eindeloos over willen praten, en blijven vasthangen in boosheid en verwijten over zijn aanpak gaat je geen stap verderhelpen.
Begin terug te leven, probeer te genieten, doe leuke dingen. Gaan shoppen, naar de film, wat genieten, spelen met de kinderen. Die dingen gaan je zoveel meer helpen dan te blijven hangen in wat je niet meer kan veranderen.
dinsdag 23 september 2008 om 14:46
Al was het maar omdat je vriend dan ook weer de lol inziet van het hebben van een relatie. Als alles heel serieus wordt benaderd, dan voelt het allemaal zo zwaar. Terwijl het in een relatie juist draait om het samen leuk te hebben, en zéker in moeilijke tijden. Zoek elkaars leuke kanten op, ga terug naar het begin, waarom vonden we elkaar ook alweer zo leuk?
Als de nadruk constant ligt op wat er niet goed gaat, dan raak je allebei negatief en voel je ook niet de motivatie om het leuker te maken. Je word dan bevestigd in het idee dat het idd allemaal niet meer zo leuk is, en zo moeilijk. En daar kom je alleen uit door te doen. Als je leuke dingen doet samen, dan volgt als vanzelf weer het goede en liefdevolle gevoel en dan is je doel bereikt; het daadwerkelijke voelen dat je vriend van je houdt. Nu wordt dat erg lastig voor hem, want er is zo weinig nog leuk en spontaan. Alles wordt op een weegschaal gewogen, er wordt getwijfeld of hij het meent, waardoor hij het gevoel krijgt niks goed te kunnen doen. Je moet ook het goede willen zien cq geloven..
Als de nadruk constant ligt op wat er niet goed gaat, dan raak je allebei negatief en voel je ook niet de motivatie om het leuker te maken. Je word dan bevestigd in het idee dat het idd allemaal niet meer zo leuk is, en zo moeilijk. En daar kom je alleen uit door te doen. Als je leuke dingen doet samen, dan volgt als vanzelf weer het goede en liefdevolle gevoel en dan is je doel bereikt; het daadwerkelijke voelen dat je vriend van je houdt. Nu wordt dat erg lastig voor hem, want er is zo weinig nog leuk en spontaan. Alles wordt op een weegschaal gewogen, er wordt getwijfeld of hij het meent, waardoor hij het gevoel krijgt niks goed te kunnen doen. Je moet ook het goede willen zien cq geloven..
dinsdag 23 september 2008 om 16:28
Sorry Iry, dat sporten was idd niet zo'n goed doordacht advies.
Yoga lijkt me ook geen goed idee, dat is n.l. best inspannend (qua kracht, niet qua conditie)
Kan je er niet een paar dagen alleen tussenuit, dat wil ook wel helpen om het perspectief terug te krijgen. Samen wat leuks doen is natuurlijk ook een heel goed plan.
En anders wordt het een lekker agressief computerspel spelen
Yoga lijkt me ook geen goed idee, dat is n.l. best inspannend (qua kracht, niet qua conditie)
Kan je er niet een paar dagen alleen tussenuit, dat wil ook wel helpen om het perspectief terug te krijgen. Samen wat leuks doen is natuurlijk ook een heel goed plan.
En anders wordt het een lekker agressief computerspel spelen
.
dinsdag 23 september 2008 om 17:12
quote:iry schreef op 23 september 2008 @ 12:40:
Visje,ik ben ook niet boos op zijn gevoel.
Dat hij de consequenties niet zodanig heeft ingeschat dat hij kon bedenken dat dit niet de manier is.
.
Dus dat hij a en b niet bij elkaar op kan tellen maakt jou boos ?
Kan hij er wat aan doen ? Is dat niet " gewoon " zijn karakter / (on)kunde ?
Boosheid gaat niets oplossen . Sterker nog ; boosheid maakt meer kapot dan je lief is .
Is accepteren om te beginnen een optie ? En in de toekomst ....misschien...vergeving ?
Visje,ik ben ook niet boos op zijn gevoel.
Dat hij de consequenties niet zodanig heeft ingeschat dat hij kon bedenken dat dit niet de manier is.
.
Dus dat hij a en b niet bij elkaar op kan tellen maakt jou boos ?
Kan hij er wat aan doen ? Is dat niet " gewoon " zijn karakter / (on)kunde ?
Boosheid gaat niets oplossen . Sterker nog ; boosheid maakt meer kapot dan je lief is .
Is accepteren om te beginnen een optie ? En in de toekomst ....misschien...vergeving ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 24 september 2008 om 01:14
Hmm...Meds.
Ik kan het niet eens zijn met jouw interpertatie van mijn woorden.
De boosheid heb ik (nog) niet duidelijk kunnen ventileren,juist de boosheid houd ik voor mij.
Er is geen emotionele chantage,dat zal wezenlijk een hele andere vorm hebben.
Het is gewoon terecht dat hij ook verantwoordelijk is voor het welzijn van het gezin.
Die verantwoordelijkheid heeft hij totaal niet gezien toen hij niets met zijn gevoel deed,het niet deelde.
Maar desondanks dat wel mij mijn huis liet verkopen een klein
jaar geleden.
De kinderen(en ik) een verandering moesten aangaan wat niet zonder slag of stoot ging(het ander huis was het huis waar ze in opgegroeid zijn,dat was nogal behoorlijk hechting die los moest komen)
We samen een behoorlijke grote financiele verantwoordelijkheid aangingen met het kopen van dit huis.
Hier zit mijn kapitaal nu in,het enige wat ik had en ik nooit meer zal kunnen opbouwen.
Dat is geen emotionele chantage.
Dat is een flinke consequentie voor mij en de kids die we op ons dak krijgen omdat hij tot 1 maand geleden niets liet merken en niets met zijn gevoel deed en vervolgens een mokerslag uitdeelt.
Ik zette mijn hele toekomst in,dat kan hij nu in een klap wegnemen en dan heb ik echt niets meer,geen dak boven ons hoofd,weg kapitaal(en dan praat ik over veel geld)
Mag ik daar boos om zijn?
Bgb als je wat dat betreft 1 plus 1 niet op kan tellen dan kan ik dat niet begrijpen,onkunde is geen excuus,hij is 31 geen 16.
Ik beweer overigens absoluut niet dat hij geen goede vader is,dat is hij wel.
Maar bij goed ouderschap hoort ook het zorgen voor je relatie,want dat heeft indirect invloed op het ouderschap.
Dat zijn niet twee aparte dingen,dat overlapt elkaar.
Ik ben echt niet boos op zijn gevoel nu,maar dat hij niet aan de bel heeft getrokken.
En dat hij nu nog weinig meebeweegt,maar ik snap dat dat misschien nog teveel is gevraagd.
Hoewel ik mij drie keer in de rondte beweeg,dat is ook teveel gevraagd,maar het doel heiligt de middelen.
Juul,ik snap dat ik nog moet gaan accepteren,ik weet dat boosheid niet constructief is.
Hoewel de boosheid niet uiten weer destructief voor mij is en dat lijkt mij ook niet goed.
Ik geef wellicht een verkeerd beeld doordat ik hier zoveel post over mijn boosheid,maar dit is op dit moment mijn enige verantwoorde uitlaatklep waar ik het kwijt kan.
Ik doe thuis dus niet boos tegen vriend,ik doe mijn best om het weer gezellig te hebben samen.
We doen zoveel mogelijk leuke dingen en ik probeer de gezelligheid weer terug te brengen in huis.
Rust te krijgen.
Ik ben gewoon ook heel verdietig,ik houd van hem.
En daarnaast is ook de boosheid,simpelweg omdat het mij raakt allemaal.
Als dat niet zo was,zou ik ook geen gevoel meer hebben want dan raakt het mij niet zo.
Ik had vandaag een gesprek bij mijn oude eetstoorniskliniek(en mijn vertrouwde goede behandelaar).
Toen de relatieproblemen kort ter sprake kwamen reageerde ze al snel met je bent dus boos nu.Terwijl ik echt alleen maar zakelijk de feiten vertelde
Eerlijk gezegd voelde ik een diepe opluchting.Ik mag boos zijn en dat is normaal.
Ik ga als mijn huidige behandelaar terug is van vakantie bespreken hoe ik dit toch op een rustige en veilige manier bij vriend neer kan leggen.
Wellicht tijdens de korte relatietherapiesessies(waarvan ik hoop dat vriend daar toch aan mee wil werken).
En dan zal ik het laten rusten naar vriend toe en het zelf een plek geven...accepteren dus.
Verder besef ik dat ik ook veel fout heb gedaan,dat kunnen jullie hier allemaal lezen en concluderen.
Het frustreerd mij soms dat ik moeilijk kan vertellen hoe vriend in elkaar zit en het dus wat genuanceerde ligt,maar dan schend ik zijn privacy en gaat het erop lijken alsof ik mijn fouten goed wil praten.
En dat wil ik zeker niet.
Ik heb het heel moeilijk gehad de laatste maanden en daar ben ik niet goed mee omgegaan.
Nu heb ik het nog moeilijker,maar ik blijf vechten voor ons allemaal.Tot ik er dood bij neerval,maar hopelijk heeft het een gelukkiger einde.
Pff....wat een woordenstroom!
Maarja,ik kan nog niet goed praten met vriend en doe dat dus ook niet,we gaan hier voor de daden en praten komt wel zodra we weer wat steviger staan samen.
Tot die tijd zal ik jullie ermee vervelen(ik hoor jullie zuchten )
Nou wie dit helemaal leest...respect!!!
Liefs!
Ik kan het niet eens zijn met jouw interpertatie van mijn woorden.
De boosheid heb ik (nog) niet duidelijk kunnen ventileren,juist de boosheid houd ik voor mij.
Er is geen emotionele chantage,dat zal wezenlijk een hele andere vorm hebben.
Het is gewoon terecht dat hij ook verantwoordelijk is voor het welzijn van het gezin.
Die verantwoordelijkheid heeft hij totaal niet gezien toen hij niets met zijn gevoel deed,het niet deelde.
Maar desondanks dat wel mij mijn huis liet verkopen een klein
jaar geleden.
De kinderen(en ik) een verandering moesten aangaan wat niet zonder slag of stoot ging(het ander huis was het huis waar ze in opgegroeid zijn,dat was nogal behoorlijk hechting die los moest komen)
We samen een behoorlijke grote financiele verantwoordelijkheid aangingen met het kopen van dit huis.
Hier zit mijn kapitaal nu in,het enige wat ik had en ik nooit meer zal kunnen opbouwen.
Dat is geen emotionele chantage.
Dat is een flinke consequentie voor mij en de kids die we op ons dak krijgen omdat hij tot 1 maand geleden niets liet merken en niets met zijn gevoel deed en vervolgens een mokerslag uitdeelt.
Ik zette mijn hele toekomst in,dat kan hij nu in een klap wegnemen en dan heb ik echt niets meer,geen dak boven ons hoofd,weg kapitaal(en dan praat ik over veel geld)
Mag ik daar boos om zijn?
Bgb als je wat dat betreft 1 plus 1 niet op kan tellen dan kan ik dat niet begrijpen,onkunde is geen excuus,hij is 31 geen 16.
Ik beweer overigens absoluut niet dat hij geen goede vader is,dat is hij wel.
Maar bij goed ouderschap hoort ook het zorgen voor je relatie,want dat heeft indirect invloed op het ouderschap.
Dat zijn niet twee aparte dingen,dat overlapt elkaar.
Ik ben echt niet boos op zijn gevoel nu,maar dat hij niet aan de bel heeft getrokken.
En dat hij nu nog weinig meebeweegt,maar ik snap dat dat misschien nog teveel is gevraagd.
Hoewel ik mij drie keer in de rondte beweeg,dat is ook teveel gevraagd,maar het doel heiligt de middelen.
Juul,ik snap dat ik nog moet gaan accepteren,ik weet dat boosheid niet constructief is.
Hoewel de boosheid niet uiten weer destructief voor mij is en dat lijkt mij ook niet goed.
Ik geef wellicht een verkeerd beeld doordat ik hier zoveel post over mijn boosheid,maar dit is op dit moment mijn enige verantwoorde uitlaatklep waar ik het kwijt kan.
Ik doe thuis dus niet boos tegen vriend,ik doe mijn best om het weer gezellig te hebben samen.
We doen zoveel mogelijk leuke dingen en ik probeer de gezelligheid weer terug te brengen in huis.
Rust te krijgen.
Ik ben gewoon ook heel verdietig,ik houd van hem.
En daarnaast is ook de boosheid,simpelweg omdat het mij raakt allemaal.
Als dat niet zo was,zou ik ook geen gevoel meer hebben want dan raakt het mij niet zo.
Ik had vandaag een gesprek bij mijn oude eetstoorniskliniek(en mijn vertrouwde goede behandelaar).
Toen de relatieproblemen kort ter sprake kwamen reageerde ze al snel met je bent dus boos nu.Terwijl ik echt alleen maar zakelijk de feiten vertelde
Eerlijk gezegd voelde ik een diepe opluchting.Ik mag boos zijn en dat is normaal.
Ik ga als mijn huidige behandelaar terug is van vakantie bespreken hoe ik dit toch op een rustige en veilige manier bij vriend neer kan leggen.
Wellicht tijdens de korte relatietherapiesessies(waarvan ik hoop dat vriend daar toch aan mee wil werken).
En dan zal ik het laten rusten naar vriend toe en het zelf een plek geven...accepteren dus.
Verder besef ik dat ik ook veel fout heb gedaan,dat kunnen jullie hier allemaal lezen en concluderen.
Het frustreerd mij soms dat ik moeilijk kan vertellen hoe vriend in elkaar zit en het dus wat genuanceerde ligt,maar dan schend ik zijn privacy en gaat het erop lijken alsof ik mijn fouten goed wil praten.
En dat wil ik zeker niet.
Ik heb het heel moeilijk gehad de laatste maanden en daar ben ik niet goed mee omgegaan.
Nu heb ik het nog moeilijker,maar ik blijf vechten voor ons allemaal.Tot ik er dood bij neerval,maar hopelijk heeft het een gelukkiger einde.
Pff....wat een woordenstroom!
Maarja,ik kan nog niet goed praten met vriend en doe dat dus ook niet,we gaan hier voor de daden en praten komt wel zodra we weer wat steviger staan samen.
Tot die tijd zal ik jullie ermee vervelen(ik hoor jullie zuchten )
Nou wie dit helemaal leest...respect!!!
Liefs!
