Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 9 oktober 2008 om 21:37
Hey lieverds,
Nog even voor de vakantie kom ik iedereen hier gedag zeggen! Geen meeting houden in oktober hoor, ik ben er graag weer bij de volgende keer.
Vanuit Peru zullen Arteman en ik wel een aantal keer een internetcafé induiken, dan kom ik buurten.
Hoe raar het ook mag klinken... Ik ga jullie wel een beetje missen hoor... Lief dat jullie me allemaal een fijne vakantie wensen.
Nou ja, nog maar snel de laatste dingen regelen, en dan lekker naar bed. De wekker gaat ernstig vroeg morgen!
Nog even voor de vakantie kom ik iedereen hier gedag zeggen! Geen meeting houden in oktober hoor, ik ben er graag weer bij de volgende keer.
Vanuit Peru zullen Arteman en ik wel een aantal keer een internetcafé induiken, dan kom ik buurten.
Hoe raar het ook mag klinken... Ik ga jullie wel een beetje missen hoor... Lief dat jullie me allemaal een fijne vakantie wensen.
Nou ja, nog maar snel de laatste dingen regelen, en dan lekker naar bed. De wekker gaat ernstig vroeg morgen!
donderdag 9 oktober 2008 om 21:44
donderdag 9 oktober 2008 om 22:25
En een meeting klinkt goed! Ik moet even kijken voor de datum Zusje .
Julus, wat heerlijk dat je toch nog een vakantie hebt kunnen regelen! En fijn dat je je ondanks alles sterk voelt wb je moeder .
Ik denk dat het niet gebrek aan vertrouwen is wat me nekt maar het besef dat het zo zinloos is. Hij wil niet echt. Hij zegt van wel. Maar ik voel het niet. Dat gevoel. Dat kan ik niet meer. Je kiest en je leeft ernaar. Je vecht ervoor. Je bent er voorzichtig mee. Dat is altijd mijn gevoel geweest bij relaties. Deze lamlendigheid, ik kan er niets mee. Want ik snap het niet.
Ik wou dat ik het snapte want dan had ik er ook vrede mee, wat het vervolg ook zou zijn denk ik. Wie weet kan de psych me daarbij helpen, hopelijk morgen telefonisch gesprek.
Julus, wat heerlijk dat je toch nog een vakantie hebt kunnen regelen! En fijn dat je je ondanks alles sterk voelt wb je moeder .
Ik denk dat het niet gebrek aan vertrouwen is wat me nekt maar het besef dat het zo zinloos is. Hij wil niet echt. Hij zegt van wel. Maar ik voel het niet. Dat gevoel. Dat kan ik niet meer. Je kiest en je leeft ernaar. Je vecht ervoor. Je bent er voorzichtig mee. Dat is altijd mijn gevoel geweest bij relaties. Deze lamlendigheid, ik kan er niets mee. Want ik snap het niet.
Ik wou dat ik het snapte want dan had ik er ook vrede mee, wat het vervolg ook zou zijn denk ik. Wie weet kan de psych me daarbij helpen, hopelijk morgen telefonisch gesprek.
donderdag 9 oktober 2008 om 23:15
Ach, Felicia, wat vreselijk dat je je zo rot voelt deze dagen... Moeilijk zeg, om te moeten accepteren dat het er misschien toch niet inzit. Logisch dat er heel veel verdriet loskomt dan! Ik weet niet wat ik er voor zinnigs over zou moeten zeggen, behalve dan: blijf dicht bij jezelf, blijf trouw aan jezelf, en je komt uiteindelijk op een goede plek uit in je leven.
Julus, jij hebt het ook niet makkelijk gehad de afgelopen dagen. Voel je je al beter nu je een vakantie hebt geboekt? Hoe gaat het met je zoon thuis? Vindt hij het prettig bij jullie of moet hij erg wennen? Geeft zijn aanwezigheid spanningen tussen jou en je vriend?
Wat je zegt over je moeder is heel terecht - ze heeft haar kans op een normale moeder-dochterrelatie verspeeld. Ik hoop dat ze geen / niet te veel onrust brengt de komende tijd.
Artemis, een hele fijne vakantie gewenst!!!
Alle anderen: een voor iedereen. Ik moet nu naar bed, ben bijzonder moe en heb een hele zware dag voor de boeg morgen, met veel gehaast, drie steden waar ik met de trein heen moet, volgens een strak tijdschema omdat mijn studenten anders op me zitten wachten (college in de trein voorbereiden), dan snel naar huis, waar mijn beste vriendin, die in scheiding ligt, dan bij ons komt eten en logeren, dus ook 's avonds nog praten (en hele emotionele gesprekken waarschijnlijk, het is nog heel vers). Ik heb vanavond een reuze pan zuurkool gekookt voor morgen, dat is alvast klaar. Geeft me toch nog het gevoel dat ik controle over de dag heb...
Welterusten!
Julus, jij hebt het ook niet makkelijk gehad de afgelopen dagen. Voel je je al beter nu je een vakantie hebt geboekt? Hoe gaat het met je zoon thuis? Vindt hij het prettig bij jullie of moet hij erg wennen? Geeft zijn aanwezigheid spanningen tussen jou en je vriend?
Wat je zegt over je moeder is heel terecht - ze heeft haar kans op een normale moeder-dochterrelatie verspeeld. Ik hoop dat ze geen / niet te veel onrust brengt de komende tijd.
Artemis, een hele fijne vakantie gewenst!!!
Alle anderen: een voor iedereen. Ik moet nu naar bed, ben bijzonder moe en heb een hele zware dag voor de boeg morgen, met veel gehaast, drie steden waar ik met de trein heen moet, volgens een strak tijdschema omdat mijn studenten anders op me zitten wachten (college in de trein voorbereiden), dan snel naar huis, waar mijn beste vriendin, die in scheiding ligt, dan bij ons komt eten en logeren, dus ook 's avonds nog praten (en hele emotionele gesprekken waarschijnlijk, het is nog heel vers). Ik heb vanavond een reuze pan zuurkool gekookt voor morgen, dat is alvast klaar. Geeft me toch nog het gevoel dat ik controle over de dag heb...
Welterusten!
vrijdag 10 oktober 2008 om 09:59
Felicia en EV, maar jullie mannen kunnen oprecht wel willen, maar gewoon niet weten hoe ze het anders moeten doen. Het is wel zo, dat je die overtuiging van wel willen maar niet kunnen moet voelen, anders wordt het wel heel lastig.
Wat mij opvalt, is dat wij met drie vrouwen (felicia, EV en ik) hier schrijven over onze mannen die in emotioneel opzicht tekortschieten en wij die de kar moeten trekken.
Zit daar geen verband? Alledrie vrouwen die een zware jeugd hebben gehad, en op emotioneel vlak veel tekort zijn gekomen. En ook alledrie een man van wie wij vinden dat zij tekort schieten op datzelfde vlak. Ik denk weleens, zijn mijn verwachtingen niet te hoog gespannen? Want als ik naar de feiten kijk (ja, ratio werkt altijd op volle toeren, gevoel blijft achter..) dan heb ik een man die echt zijn uiterste best doet. En dat lees ik bij jou EV ook weer terug. En de man van Felicia doet ook zijn best, maar het voelt niet als genoeg.
Dus is het werkelijk zo dat ze tekort schieten, of is eea terug te herleiden naar onze jeugd?
Als ik bijv hoor hoe dat ging met vriend en zijn ex, dan krijg ik niet de indruk dat hij toen tekort schoot. Ja het is wel zo, dat hij in bepaalde situaties emotioneel onvolwassen reageert, maar ik ben dan ook erg volwassen, misschien te serieus..
daarnaast is hij heel anders uit de strijd van de slechte jeugd gekomen dan ik. Ik heel strijdvaardig, een knokker die pas loslaat als mijn doel is bereikt, waar hij juist makkelijk opgeeft. Maar dat laatste is mijn interpretatie, hij ziet dat anders. En daar zit hem de crux; je vult beiden de definitie van knokken op een andere manier in. En dat creert onbegrip, wat weer leidt tot onvrede. Degene die eindeloos doorknokt vindt de ander maar een slappeling en de slappeling begrijpt niet waarom je al die moeite zou doen voor iets waar toch geen eer aan te behalen is.
Je werkt allebei aan hetzelfde doel, maar hoe dat doel bereikt kan worden, wordt op verschillende manieren ingevuld.
Ik vind dit lastig om te omschrijven, hoop dat mijn punt een beetje duidelijk is?
Hoofdzaak blijft natuurlijk of je het zelf de moeite waard vind, om die strijd aan te blijven gaan. De knokker zal altijd het gevoel hebben dat hij inlevert, de slappeling (sorry kan het even niet anders uitleggen) ziet ook het probleem maar zal niet weten wat hij kan doen, is niet anders gewend. Zoals dit voor ons de manier is om ons staande te houden, is hun houding hun manier. Ik denk echt dat het niks zegt over houden van, maar meer over een levenshouding.
Lastig om dat los te koppelen, dat vind ik zelf ook. Maar ik kijk gewoon wat beter naar de dingen die hij wel doet om zijn liefde te laten blijken. Die zijn dan ook extra waardevol, want het is zijn manier.
MissMara, hou je het wel vol, qua zwangerschap en zo'n druk schema?
Ik wacht de datum van een meeting wel af, vind november prima. Ben dan jarig, dus dat zou extra leuk zijn!
Wat mij opvalt, is dat wij met drie vrouwen (felicia, EV en ik) hier schrijven over onze mannen die in emotioneel opzicht tekortschieten en wij die de kar moeten trekken.
Zit daar geen verband? Alledrie vrouwen die een zware jeugd hebben gehad, en op emotioneel vlak veel tekort zijn gekomen. En ook alledrie een man van wie wij vinden dat zij tekort schieten op datzelfde vlak. Ik denk weleens, zijn mijn verwachtingen niet te hoog gespannen? Want als ik naar de feiten kijk (ja, ratio werkt altijd op volle toeren, gevoel blijft achter..) dan heb ik een man die echt zijn uiterste best doet. En dat lees ik bij jou EV ook weer terug. En de man van Felicia doet ook zijn best, maar het voelt niet als genoeg.
Dus is het werkelijk zo dat ze tekort schieten, of is eea terug te herleiden naar onze jeugd?
Als ik bijv hoor hoe dat ging met vriend en zijn ex, dan krijg ik niet de indruk dat hij toen tekort schoot. Ja het is wel zo, dat hij in bepaalde situaties emotioneel onvolwassen reageert, maar ik ben dan ook erg volwassen, misschien te serieus..
daarnaast is hij heel anders uit de strijd van de slechte jeugd gekomen dan ik. Ik heel strijdvaardig, een knokker die pas loslaat als mijn doel is bereikt, waar hij juist makkelijk opgeeft. Maar dat laatste is mijn interpretatie, hij ziet dat anders. En daar zit hem de crux; je vult beiden de definitie van knokken op een andere manier in. En dat creert onbegrip, wat weer leidt tot onvrede. Degene die eindeloos doorknokt vindt de ander maar een slappeling en de slappeling begrijpt niet waarom je al die moeite zou doen voor iets waar toch geen eer aan te behalen is.
Je werkt allebei aan hetzelfde doel, maar hoe dat doel bereikt kan worden, wordt op verschillende manieren ingevuld.
Ik vind dit lastig om te omschrijven, hoop dat mijn punt een beetje duidelijk is?
Hoofdzaak blijft natuurlijk of je het zelf de moeite waard vind, om die strijd aan te blijven gaan. De knokker zal altijd het gevoel hebben dat hij inlevert, de slappeling (sorry kan het even niet anders uitleggen) ziet ook het probleem maar zal niet weten wat hij kan doen, is niet anders gewend. Zoals dit voor ons de manier is om ons staande te houden, is hun houding hun manier. Ik denk echt dat het niks zegt over houden van, maar meer over een levenshouding.
Lastig om dat los te koppelen, dat vind ik zelf ook. Maar ik kijk gewoon wat beter naar de dingen die hij wel doet om zijn liefde te laten blijken. Die zijn dan ook extra waardevol, want het is zijn manier.
MissMara, hou je het wel vol, qua zwangerschap en zo'n druk schema?
Ik wacht de datum van een meeting wel af, vind november prima. Ben dan jarig, dus dat zou extra leuk zijn!
vrijdag 10 oktober 2008 om 11:32
Dankjewel voor je post Julus. Ik moet er nog even over nadenken en herlezen maar ik wou iig reageren, zo in eerste instantie.
Wat je schrijft, herken ik. Ik heb hier ook over nagedacht. In hoeverre mijn jeugd ervoor zorgt dat ik onmogelijke dingen verwacht. En ik heb een tijd gewoon maar aangenomen dat dat het probleem was. En toen zat ik met een man die niets wilde doen met mij en ons kind, die passief en sacherijnig over alles was, kritisch naar mij toe, nauwelijks intimiteit, dat ik niet gehoord werd, genegeerd werd.
Dat als ik 's wanhopig vandaaruit probeerde erover te praten, hij niets zei, zei dat hij er niets mee kon. Zijn idee dat zijn leven beperkt was, door mij, door ons kind. Waarvan hij nu pas gaat zien dat die beperking in hem zit. Dat het idee dat hij me ongelukkig maakte, hem verlamde. En dat vind ik triest maar tegelijkertijd idd slap.
Mijn eetstoornis die zijn staart begon te roeren, depressie aanvallen die terugkwamen. Dat waren heldere signalen voor mij dat ik mezelf emotioneel aan het uithongeren was.
Ik ben gaan begrijpen dat het enige wat ik echt graag wil in een relatie, is een man die graag bij me is. Die blij is zijn leven met me te delen. En die zelf ook geniet van het leven. Daar zelf op zijn manier energie en voldoening uit haalt.
Ik weet niet hoe ik moet accepteren dat het altijd om hem draait. Zijn onvermogen, zijn gebrek aan zin om energie in de relatie te stoppen. De dingen die hij doet, doet hij zelden graag.
Moet ik dat wel accepteren?
Ik ga zo de psych bellen om 1 uur en vragen hoe zij het ziet. Wat ik tot nu toe heb gehoord van mijn man zijn: zware intimiteitsproblemen en depressieve verschijnselen, al heel lang. En ik snap vandaaruit dat hij het ook niet weet. Ik wou gewoon dat ie iets inventiever met de boel omging .
Maar je hebt helemaal gelijk, dat is dat onverwoestbare, optimistische onkruid dat in mij spreekt. Er is altijd een weg. Er zijn altijd keuzes. Er zijn altijd verschillende manieren om ertegenaan te kijken. En ik begrijp dat als hij dit niet zo ervaart, hij doodmoe van mij wordt. En hij ervaart het niet zo dus... enz
Ik denk dat voor mij de crux hierin is dat ik niet meer wil strijden. Niet omdat ik het opgeef maar omdat ik er moe van ben altijd maar te vechten. Ik ben moe van dat onkruid in me wb de relatie . En ik weet dat als ik het niet doe, hij ook niets doet. Maar tegelijkertijd besef ik dat al mijn strijd, al mijn kracht van de afgelopen jaren ook niets opgeleverd heeft. Niet gehoord, niet begrepen is in de context die ik ermee bedoelde. Want hij begrijpt dat niet. Dus kan ik net zo goed niets doen. En wel zien. Is dat even verrekte moeilijk voor me .
Hij ziet het als een aanval op zijn veilige luchtbel. En hij weet rationeel dat die bel waarin hij leeft hem ook niet gelukkig maakt. Maar het is daar vertrouwd en veilig. Dus mijn pogingen om hem te bereiken zijn agressief in zijn ogen. Terwijl ik het idee heb dat een relatie met een man in een luchtbel gewoon niet kan werken. En dat ik dan uiteindelijk weg ga. En dan zal hij spijt hebben, dat weet ik (ondanks ook zijn opluchting dat ik eindelijk niks meer wil van hem ). Ik probeer hem indirect te beschermen daarvan, word nou wakker, we kunnen nog heel gelukkig zijn. En hij ziet alleen maar dat zijn veilige plek in gevaar komt dus hij hoort mij ook niet dan, hij is alleen in paniek.
Ik vind dit heel moeilijk. Want hij weet dat zijn houding hem beperkt, ergens binnenin. En hij zegt meer te willen dan dat. Maar is dat zo? Als ik nooit wat gezegd had, hadden we gewoon doorgeleefd. Als ik het niet belangrijk vond dat de liefde en intimiteit echt zijn, hadden we het jarenlang prima kunnen redden. Zo'n beetje doormodderen. Niet echt gelukkig zijn maar ook niet diep ongelukkig. Alles vlak en saai. De vakantie het hoogtepunt van het jaar. In een restaurant zitten en elkaar niets te melden hebben.
Zo zijn zijn ouders ook grappig genoeg. Ik zou er gillend gek van worden. Echt, als dat het enige vooruitzicht is, spring ik voor een trein (niet letterlijk ). En daar komt idd dat stuk in mij omhoog wat meer wil. Meer echt. Meer leven, meer groei, meer plezier, meer echt samen zijn, bewust daarvan zijn. En ik weet nu ondertussen ook dat ik dit niet bij veel mannen zou kunnen vinden. Dus ja, ik ben op 1 punt veeleisend. Niet de hele tijd maar dit moet er voor mij zijn. In de basis. En dat komt zeker deels voort uit mijn jeugd. Maar ook gewoon wie ik ben, in de kern, los van al die dingen.
Dus ik kan overal vrede mee vinden en dan nog zal dit mijn wenslijst zijn voor een relatie. Gezonde sleur, heerlijk. Destructieve sleur in de zin dat je partner je niet de moeite waard vindt om mee te praten, om je te zien staan, het voor lief neemt en dan vergeet, gatver.
Iig goed om het op te schrijven. En ik ben blij met je reactie Juul, want het maakt me weer wat duidelijk hoe moeilijk dit ook voor hem is. En ik weet het ook wel en dan verwijt ik mezelf ook dat ik hem blijf "bedreigen" daarin. Het is moeilijk. En ik heb ergens het idee dat het in de essentie juist zo simpel is.
Wat je schrijft, herken ik. Ik heb hier ook over nagedacht. In hoeverre mijn jeugd ervoor zorgt dat ik onmogelijke dingen verwacht. En ik heb een tijd gewoon maar aangenomen dat dat het probleem was. En toen zat ik met een man die niets wilde doen met mij en ons kind, die passief en sacherijnig over alles was, kritisch naar mij toe, nauwelijks intimiteit, dat ik niet gehoord werd, genegeerd werd.
Dat als ik 's wanhopig vandaaruit probeerde erover te praten, hij niets zei, zei dat hij er niets mee kon. Zijn idee dat zijn leven beperkt was, door mij, door ons kind. Waarvan hij nu pas gaat zien dat die beperking in hem zit. Dat het idee dat hij me ongelukkig maakte, hem verlamde. En dat vind ik triest maar tegelijkertijd idd slap.
Mijn eetstoornis die zijn staart begon te roeren, depressie aanvallen die terugkwamen. Dat waren heldere signalen voor mij dat ik mezelf emotioneel aan het uithongeren was.
Ik ben gaan begrijpen dat het enige wat ik echt graag wil in een relatie, is een man die graag bij me is. Die blij is zijn leven met me te delen. En die zelf ook geniet van het leven. Daar zelf op zijn manier energie en voldoening uit haalt.
Ik weet niet hoe ik moet accepteren dat het altijd om hem draait. Zijn onvermogen, zijn gebrek aan zin om energie in de relatie te stoppen. De dingen die hij doet, doet hij zelden graag.
Moet ik dat wel accepteren?
Ik ga zo de psych bellen om 1 uur en vragen hoe zij het ziet. Wat ik tot nu toe heb gehoord van mijn man zijn: zware intimiteitsproblemen en depressieve verschijnselen, al heel lang. En ik snap vandaaruit dat hij het ook niet weet. Ik wou gewoon dat ie iets inventiever met de boel omging .
Maar je hebt helemaal gelijk, dat is dat onverwoestbare, optimistische onkruid dat in mij spreekt. Er is altijd een weg. Er zijn altijd keuzes. Er zijn altijd verschillende manieren om ertegenaan te kijken. En ik begrijp dat als hij dit niet zo ervaart, hij doodmoe van mij wordt. En hij ervaart het niet zo dus... enz
Ik denk dat voor mij de crux hierin is dat ik niet meer wil strijden. Niet omdat ik het opgeef maar omdat ik er moe van ben altijd maar te vechten. Ik ben moe van dat onkruid in me wb de relatie . En ik weet dat als ik het niet doe, hij ook niets doet. Maar tegelijkertijd besef ik dat al mijn strijd, al mijn kracht van de afgelopen jaren ook niets opgeleverd heeft. Niet gehoord, niet begrepen is in de context die ik ermee bedoelde. Want hij begrijpt dat niet. Dus kan ik net zo goed niets doen. En wel zien. Is dat even verrekte moeilijk voor me .
Hij ziet het als een aanval op zijn veilige luchtbel. En hij weet rationeel dat die bel waarin hij leeft hem ook niet gelukkig maakt. Maar het is daar vertrouwd en veilig. Dus mijn pogingen om hem te bereiken zijn agressief in zijn ogen. Terwijl ik het idee heb dat een relatie met een man in een luchtbel gewoon niet kan werken. En dat ik dan uiteindelijk weg ga. En dan zal hij spijt hebben, dat weet ik (ondanks ook zijn opluchting dat ik eindelijk niks meer wil van hem ). Ik probeer hem indirect te beschermen daarvan, word nou wakker, we kunnen nog heel gelukkig zijn. En hij ziet alleen maar dat zijn veilige plek in gevaar komt dus hij hoort mij ook niet dan, hij is alleen in paniek.
Ik vind dit heel moeilijk. Want hij weet dat zijn houding hem beperkt, ergens binnenin. En hij zegt meer te willen dan dat. Maar is dat zo? Als ik nooit wat gezegd had, hadden we gewoon doorgeleefd. Als ik het niet belangrijk vond dat de liefde en intimiteit echt zijn, hadden we het jarenlang prima kunnen redden. Zo'n beetje doormodderen. Niet echt gelukkig zijn maar ook niet diep ongelukkig. Alles vlak en saai. De vakantie het hoogtepunt van het jaar. In een restaurant zitten en elkaar niets te melden hebben.
Zo zijn zijn ouders ook grappig genoeg. Ik zou er gillend gek van worden. Echt, als dat het enige vooruitzicht is, spring ik voor een trein (niet letterlijk ). En daar komt idd dat stuk in mij omhoog wat meer wil. Meer echt. Meer leven, meer groei, meer plezier, meer echt samen zijn, bewust daarvan zijn. En ik weet nu ondertussen ook dat ik dit niet bij veel mannen zou kunnen vinden. Dus ja, ik ben op 1 punt veeleisend. Niet de hele tijd maar dit moet er voor mij zijn. In de basis. En dat komt zeker deels voort uit mijn jeugd. Maar ook gewoon wie ik ben, in de kern, los van al die dingen.
Dus ik kan overal vrede mee vinden en dan nog zal dit mijn wenslijst zijn voor een relatie. Gezonde sleur, heerlijk. Destructieve sleur in de zin dat je partner je niet de moeite waard vindt om mee te praten, om je te zien staan, het voor lief neemt en dan vergeet, gatver.
Iig goed om het op te schrijven. En ik ben blij met je reactie Juul, want het maakt me weer wat duidelijk hoe moeilijk dit ook voor hem is. En ik weet het ook wel en dan verwijt ik mezelf ook dat ik hem blijf "bedreigen" daarin. Het is moeilijk. En ik heb ergens het idee dat het in de essentie juist zo simpel is.
vrijdag 10 oktober 2008 om 11:45
En ik realiseerde met dat het nu klinkt alsof ik zijn ouders veroordeel. Dat is niet zo, ze hebben me juist veel helderheid hierin gegeven indirect. Ze zijn na jaaaaren zo geleefd te hebben gescheiden. En later weer bij elkaar gekomen omdat ze ontdekten dat ze niet zonder elkaar konden.
Nu doen ze dezelfde dingen maar waarderen ze anders. Ze genieten van hun leven samen. En waarderen elkaar. En ik zie aan hun dat dat eigenlijk alles is wat je nodig hebt om een relatie leuk te houden. En elk stel zal dat doen op zijn eigen specifieke manier.
Nu doen ze dezelfde dingen maar waarderen ze anders. Ze genieten van hun leven samen. En waarderen elkaar. En ik zie aan hun dat dat eigenlijk alles is wat je nodig hebt om een relatie leuk te houden. En elk stel zal dat doen op zijn eigen specifieke manier.
vrijdag 10 oktober 2008 om 11:47
En dat ik me dan idd af moet vragen, als ik de relatie waardeer zoals hij is, wordt hij dan beter? Maar hoe waardeer ik deze situatie? Hoe kan ik blij zijn een relatie te hebben met iemand die er helemaal niet blij mee is? Ook al gaat dat in essentie niet om de relatie maar om die muur in hemzelf? Ik geloof dat ik dat niet moet willen kunnen.
vrijdag 10 oktober 2008 om 12:58
Zat net op een ander topic te kijken en toen ik hier kwam had ik weer zo'n heerlijk 'thuis' gevoel. En daarin ben ik niet de enige geloof ik.
Artemis, wilde je bij het je een goede vakantie wensen al zeggen dat ik je een beetje ga missen maar vond dat zo sentimenteel dat ik dat maar wegliet. Maar dat gevoel heb jij dus ook. Gelukkig (zucht).
Zusje, wat leuk dat je ook mee wil doen met een meeting. Zelf zit ik ook eerder aan nov. te denken. Zou het leuk vinden als Artemis ook kon komen en ik vind okt. een beetje kort dag. Bovendien hebben we dan ook nog iemand die het feestvarken wil zijn...
Julus, heb van de week je bloemen weg moeten doen. Die hebben dus lang gestaan! Ze stonden naast mijn computer en heb er vaak naar gekeken.
MissMara, houd je je grenzen een beetje in de gaten? Een vriendin van mij is zwanger en die heeft qua energie toch echt in moeten leveren. Het is fijn om actief, productief en betrokken te zijn, maar houd rekening met jezelf, je lijf en de kleine. *einde preek*
Ik geniet van een dagje dat ik niet zoveel hoef, op theeleuten en 'spelen' na. Gistermiddag een saunaquick genomen - 2 1/2 uur voor een gereduceerd tarief- nadat ik met de ukkies had gewerkt. In die sauna heb ik me 23 juli gewogen en gister weer. In 11 weken ben ik 11 kilo afgevallen. Hoeveel ik voor die tijd ben afgevallen weet ik niet, ik heb heel lang niet op een weegschaal gestaan. Maar die keer in juli had ik al dat mijn broeken die van mijn gat vielen.
Feliciaatje, ben benieuwd hoe dat telefoongesprek gaat zometeen. Ik weet niet zo goed wat ik je moet zeggen. Ik vind het rot dat contact willen met je partner zo'n strijd is geworden. Dat er op dit moment alleen maar verliezers lijken te zijn. Een eenzame bedoening.
Julus, mooie posting. Ik lees jullie wederwaardigheden op relatiegebied vanuit mijn single zijn. Ik weet niet of ik veel waardevols heb toe te voegen.
EV, in het begin van het topic las ik dat het samenzijn met je man een veilig rustpunt was. Dat hij wel in een klein wereldje leeft maar daar gelukkig in is. Dat je leven met hem fijn en prettig voelt en dat als je de kriebels krijgt naar meer ervaringen dat je daar een goed sociaal netwerk voor hebt. Toen je met je werk begon en tegen dingen aanliep zijn de reacties van je man me wel bijgebleven. Ik vond ze vrij hard en kort door de bocht. Misschien typisch een mannenreactie maar ik kan me voorstellen dat dat niet echt veilig voelt als hij zo reageert. Maar ik las ook dat hij er is als je vastgehouden en geknuffeld wil worden. Er verandert gewoon een hoop in je leven de laatste tijd en niet alles groeit even snel mee.
Hoe gaan jullie om met existentiele eenzaamheid? Want hoe lief en aardig een partner ook is, er is altijd een stuk in jezelf dat alleen is en alleen zal zijn. Niemand weet echt hoe het is om jou te zijn, om in jouw hoofd en lijf te moeten leven en jouw emoties te ervaren. Je zult je altijd voor een stukje onbegrepen voelen. Er zal altijd een grens zijn tussen jou en de ander. Ook tussen jou en je geliefde. Staan jullie daar bij stil? Hoe ga je om met dat gevoel? Is dat van invloed op jullie huidige relatieperikelen?
Artemis, wilde je bij het je een goede vakantie wensen al zeggen dat ik je een beetje ga missen maar vond dat zo sentimenteel dat ik dat maar wegliet. Maar dat gevoel heb jij dus ook. Gelukkig (zucht).
Zusje, wat leuk dat je ook mee wil doen met een meeting. Zelf zit ik ook eerder aan nov. te denken. Zou het leuk vinden als Artemis ook kon komen en ik vind okt. een beetje kort dag. Bovendien hebben we dan ook nog iemand die het feestvarken wil zijn...
Julus, heb van de week je bloemen weg moeten doen. Die hebben dus lang gestaan! Ze stonden naast mijn computer en heb er vaak naar gekeken.
MissMara, houd je je grenzen een beetje in de gaten? Een vriendin van mij is zwanger en die heeft qua energie toch echt in moeten leveren. Het is fijn om actief, productief en betrokken te zijn, maar houd rekening met jezelf, je lijf en de kleine. *einde preek*
Ik geniet van een dagje dat ik niet zoveel hoef, op theeleuten en 'spelen' na. Gistermiddag een saunaquick genomen - 2 1/2 uur voor een gereduceerd tarief- nadat ik met de ukkies had gewerkt. In die sauna heb ik me 23 juli gewogen en gister weer. In 11 weken ben ik 11 kilo afgevallen. Hoeveel ik voor die tijd ben afgevallen weet ik niet, ik heb heel lang niet op een weegschaal gestaan. Maar die keer in juli had ik al dat mijn broeken die van mijn gat vielen.
Feliciaatje, ben benieuwd hoe dat telefoongesprek gaat zometeen. Ik weet niet zo goed wat ik je moet zeggen. Ik vind het rot dat contact willen met je partner zo'n strijd is geworden. Dat er op dit moment alleen maar verliezers lijken te zijn. Een eenzame bedoening.
Julus, mooie posting. Ik lees jullie wederwaardigheden op relatiegebied vanuit mijn single zijn. Ik weet niet of ik veel waardevols heb toe te voegen.
EV, in het begin van het topic las ik dat het samenzijn met je man een veilig rustpunt was. Dat hij wel in een klein wereldje leeft maar daar gelukkig in is. Dat je leven met hem fijn en prettig voelt en dat als je de kriebels krijgt naar meer ervaringen dat je daar een goed sociaal netwerk voor hebt. Toen je met je werk begon en tegen dingen aanliep zijn de reacties van je man me wel bijgebleven. Ik vond ze vrij hard en kort door de bocht. Misschien typisch een mannenreactie maar ik kan me voorstellen dat dat niet echt veilig voelt als hij zo reageert. Maar ik las ook dat hij er is als je vastgehouden en geknuffeld wil worden. Er verandert gewoon een hoop in je leven de laatste tijd en niet alles groeit even snel mee.
Hoe gaan jullie om met existentiele eenzaamheid? Want hoe lief en aardig een partner ook is, er is altijd een stuk in jezelf dat alleen is en alleen zal zijn. Niemand weet echt hoe het is om jou te zijn, om in jouw hoofd en lijf te moeten leven en jouw emoties te ervaren. Je zult je altijd voor een stukje onbegrepen voelen. Er zal altijd een grens zijn tussen jou en de ander. Ook tussen jou en je geliefde. Staan jullie daar bij stil? Hoe ga je om met dat gevoel? Is dat van invloed op jullie huidige relatieperikelen?
vrijdag 10 oktober 2008 om 13:19
quote:hanke321 schreef op 10 oktober 2008 @ 12:58:
Hoe gaan jullie om met existentiele eenzaamheid? Want hoe lief en aardig een partner ook is, er is altijd een stuk in jezelf dat alleen is en alleen zal zijn. Niemand weet echt hoe het is om jou te zijn, om in jouw hoofd en lijf te moeten leven en jouw emoties te ervaren. Je zult je altijd voor een stukje onbegrepen voelen. Er zal altijd een grens zijn tussen jou en de ander. Ook tussen jou en je geliefde. Staan jullie daar bij stil? Hoe ga je om met dat gevoel? Is dat van invloed op jullie huidige relatieperikelen?
Helaas, telefoongesprek liep anders. Ze was effe weg boodschappen doen en ik heb nu een officiele telefonische afspraak staan voor volgende week woensdag. The saga continues!
Fijn dat je zo heerlijk gesauna'ad hebt. En dat je zoveel afgevallen bent, ook al is het niet zozeer een streven. Het is toch een teken denk ik dat oude ballast letterlijk aan het wegvallen is en dat moet een heerlijk gevoel zijn . Je lijf doet mee in de symboliek.
En wat je schreef, ja dat is van invloed denk ik. Of... hmm. Ik verwacht niet van een ander dat hij of zij me volledig begrijpt. Maar er bestaat een soort natuurlijk, instinctief begrijpen. De een heeft dat sterker ontwikkeld dan de ander. Bij mensen met wie je zo lekker resoneert is dat toch wel heel prettig.
De eenzaamheid zelf, dat vind ik soms moeilijk en vaak toch ook heerlijk. Mijn binnenwereld. Die rijkdommen daar binnen opgeslagen, waar vanalles broeit en groeit en bruist en sist, een grote oersoep . Dat je stukken daarvan kunt delen, kunt laten zien. En heel veel ook niet. En dat is jammer, het zou leuk zijn om die binnenwerelden bij elkaar heel helder te kunnen zien. En toch, iedereen heeft zo zijn geheimen, ook in de positieve zin. Het is mooi dat er dingen compleet van jou zijn.
Ik hoop trouwens dat vandaag je mee zal vallen MissMara. En je toch nog wat fijne rustpunten zult vinden om even op adem te komen. Wordt een heftige avond zo te lezen, geniet van de zuurkool .
Hoe gaan jullie om met existentiele eenzaamheid? Want hoe lief en aardig een partner ook is, er is altijd een stuk in jezelf dat alleen is en alleen zal zijn. Niemand weet echt hoe het is om jou te zijn, om in jouw hoofd en lijf te moeten leven en jouw emoties te ervaren. Je zult je altijd voor een stukje onbegrepen voelen. Er zal altijd een grens zijn tussen jou en de ander. Ook tussen jou en je geliefde. Staan jullie daar bij stil? Hoe ga je om met dat gevoel? Is dat van invloed op jullie huidige relatieperikelen?
Helaas, telefoongesprek liep anders. Ze was effe weg boodschappen doen en ik heb nu een officiele telefonische afspraak staan voor volgende week woensdag. The saga continues!
Fijn dat je zo heerlijk gesauna'ad hebt. En dat je zoveel afgevallen bent, ook al is het niet zozeer een streven. Het is toch een teken denk ik dat oude ballast letterlijk aan het wegvallen is en dat moet een heerlijk gevoel zijn . Je lijf doet mee in de symboliek.
En wat je schreef, ja dat is van invloed denk ik. Of... hmm. Ik verwacht niet van een ander dat hij of zij me volledig begrijpt. Maar er bestaat een soort natuurlijk, instinctief begrijpen. De een heeft dat sterker ontwikkeld dan de ander. Bij mensen met wie je zo lekker resoneert is dat toch wel heel prettig.
De eenzaamheid zelf, dat vind ik soms moeilijk en vaak toch ook heerlijk. Mijn binnenwereld. Die rijkdommen daar binnen opgeslagen, waar vanalles broeit en groeit en bruist en sist, een grote oersoep . Dat je stukken daarvan kunt delen, kunt laten zien. En heel veel ook niet. En dat is jammer, het zou leuk zijn om die binnenwerelden bij elkaar heel helder te kunnen zien. En toch, iedereen heeft zo zijn geheimen, ook in de positieve zin. Het is mooi dat er dingen compleet van jou zijn.
Ik hoop trouwens dat vandaag je mee zal vallen MissMara. En je toch nog wat fijne rustpunten zult vinden om even op adem te komen. Wordt een heftige avond zo te lezen, geniet van de zuurkool .
vrijdag 10 oktober 2008 om 13:31
Ik snap denk ik je dilemma EV. In feite ben je er bang voor, vind je het moeilijk. En heb je daarom een bepaalde behoefte daarin aan een man die je een beetje forceert op de goede manier. Je dat duwtje geeft, je meesleurt wanneer je zelf staat te dralen. Dat je initiatief nemen kunt uitwisselen, nu de een, dan de ander, wanneer het nodig is. Of zit ik nou in de verkeerde richting te voelen?
En ik denk dat je psych gelijk heeft dat veel mannen zo zijn. Het is net alsof veel mannen of alles maar over zich heen laten komen en zich gewoon aanpassen of enorm worstelen met zich overgeven aan de situatie en alles zelf in de hand willen houden. Beide houdingen zijn zo... stug. Op hun eigen manier.
Ik kom er soms 1 tegen die lol heeft in het leven, zijn dingen doet, dat tegelijkertijd kan relativeren, niet leeft voor erkenning of een veilig nest maar gewoon goed voor zichzelf kan zorgen en er plezier in heeft. En dan valt het me op dat er maar verdomd weinig daarvan zijn.
Maar goed, dat geldt net zo goed voor vrouwen. Alleen vind ik meer vrouwen daarin actief zoekend en vindend, reflecterend, helderder. Ze gaan door met speels leven, met dingen uitproberen, met geen genoegen nemen met ontzettend uitgeblust geleefd worden. bij mannen lijkt daar een midlife crisis voor nodig. En da's ergens zo zonde. Als je het nou wat eerder en gespreider doet, hoef je de boel niet finaal op zijn kop te zetten.
Afijn. Al die hersenspinsels...
En ik denk dat je psych gelijk heeft dat veel mannen zo zijn. Het is net alsof veel mannen of alles maar over zich heen laten komen en zich gewoon aanpassen of enorm worstelen met zich overgeven aan de situatie en alles zelf in de hand willen houden. Beide houdingen zijn zo... stug. Op hun eigen manier.
Ik kom er soms 1 tegen die lol heeft in het leven, zijn dingen doet, dat tegelijkertijd kan relativeren, niet leeft voor erkenning of een veilig nest maar gewoon goed voor zichzelf kan zorgen en er plezier in heeft. En dan valt het me op dat er maar verdomd weinig daarvan zijn.
Maar goed, dat geldt net zo goed voor vrouwen. Alleen vind ik meer vrouwen daarin actief zoekend en vindend, reflecterend, helderder. Ze gaan door met speels leven, met dingen uitproberen, met geen genoegen nemen met ontzettend uitgeblust geleefd worden. bij mannen lijkt daar een midlife crisis voor nodig. En da's ergens zo zonde. Als je het nou wat eerder en gespreider doet, hoef je de boel niet finaal op zijn kop te zetten.
Afijn. Al die hersenspinsels...
vrijdag 10 oktober 2008 om 13:59
Ik wil wel vertellen hoe ik daar mee omga.
Jarenlang heb ik het er erg moeilijk mee gehad. Met die extentiele eenzaamheid. Allereerst met het extentiele ervan. Het heeft heel lang geduurd voor ik kon aanvaarden dat ik uberhaupt bestond. Door alle negativiteit die ook in het denken over mezelf was gaan zitten was ik zo bezig met controle en vernietiging dat ik er niet aan toe kwam om stil te staan bij het feit dat ik bestond. Laat staan dat het tot me doordrong dat ik de keuzevrijheid had iets met dat bestaan te doen.
Eenmaal doordrongen van die keuzevrijheid heeft thanatos (doodsdrift) na een lange strijd het loodje moeten leggen voor mijn levenslust. Maar toen kwam dat besef van eenzaamheid. Geen partner, werk, kinderen of intieme familie. Daar stond ik dan met mijn levenslust.
Ik had wel vrienden. Ik ging min of meer voor hen leven. Ze waren het weinige contact dat ik had, verder ondernam ik niet zoveel. Had nog niet geleerd dat er zoiets bestaat als egogrenzen, dat er een punt is waar de ander ophoudt en dat ik begin. Pas toen ik de vaardigheden had geleerd om mijn eigen emoties te hanteren had ik mijn vrienden niet meer nodig als hulpego. In de tussentijd waren een aantal vrienden van mij in opstand gekomen omdat ze dat stukje in de vriendschap niet trokken.
Ik voelde me heel eenzaam en verstoten. Aan de andere kant voelde ik dat dit een natuurlijk iets is. Ik ben alleen mezelf. Zelf al zou er een geliefde bij krijgen, dat verandert niks aan het feit dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven. En dat dat ook een hele fijne ervaring kan zijn. Zelf dingen doen is wat anders dan in de steek gelaten zijn.
Mijn vrienden en zus houden van me. Leven met me mee. Zijn trots op me - kreeg van de week nog een kaartje van een lieve vriendin die me dat even wilde schrijven- en wensen me alle goeds toe. Maar wat van mijn leven maken moet ik zelf doen. Dat vertrouwen heb ik nu.
Ik heb lang die extentiele eenzaamheid verward met het oude gevoel van in de steek gelaten zijn, verwaarloosd worden. Nu weet ik dat ieder mens er mee te dealen heeft, ongeacht je achtergrond. De laatste jaren heb ik me verzoend met het feit dat ik alleen in mijn hoofd woon. Iedereen maakt hetzelfde mee. Dat heeft ook wel iets moois.
Jarenlang heb ik het er erg moeilijk mee gehad. Met die extentiele eenzaamheid. Allereerst met het extentiele ervan. Het heeft heel lang geduurd voor ik kon aanvaarden dat ik uberhaupt bestond. Door alle negativiteit die ook in het denken over mezelf was gaan zitten was ik zo bezig met controle en vernietiging dat ik er niet aan toe kwam om stil te staan bij het feit dat ik bestond. Laat staan dat het tot me doordrong dat ik de keuzevrijheid had iets met dat bestaan te doen.
Eenmaal doordrongen van die keuzevrijheid heeft thanatos (doodsdrift) na een lange strijd het loodje moeten leggen voor mijn levenslust. Maar toen kwam dat besef van eenzaamheid. Geen partner, werk, kinderen of intieme familie. Daar stond ik dan met mijn levenslust.
Ik had wel vrienden. Ik ging min of meer voor hen leven. Ze waren het weinige contact dat ik had, verder ondernam ik niet zoveel. Had nog niet geleerd dat er zoiets bestaat als egogrenzen, dat er een punt is waar de ander ophoudt en dat ik begin. Pas toen ik de vaardigheden had geleerd om mijn eigen emoties te hanteren had ik mijn vrienden niet meer nodig als hulpego. In de tussentijd waren een aantal vrienden van mij in opstand gekomen omdat ze dat stukje in de vriendschap niet trokken.
Ik voelde me heel eenzaam en verstoten. Aan de andere kant voelde ik dat dit een natuurlijk iets is. Ik ben alleen mezelf. Zelf al zou er een geliefde bij krijgen, dat verandert niks aan het feit dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven. En dat dat ook een hele fijne ervaring kan zijn. Zelf dingen doen is wat anders dan in de steek gelaten zijn.
Mijn vrienden en zus houden van me. Leven met me mee. Zijn trots op me - kreeg van de week nog een kaartje van een lieve vriendin die me dat even wilde schrijven- en wensen me alle goeds toe. Maar wat van mijn leven maken moet ik zelf doen. Dat vertrouwen heb ik nu.
Ik heb lang die extentiele eenzaamheid verward met het oude gevoel van in de steek gelaten zijn, verwaarloosd worden. Nu weet ik dat ieder mens er mee te dealen heeft, ongeacht je achtergrond. De laatste jaren heb ik me verzoend met het feit dat ik alleen in mijn hoofd woon. Iedereen maakt hetzelfde mee. Dat heeft ook wel iets moois.
vrijdag 10 oktober 2008 om 14:46
Wat een mooie inzichten Hanke. Helend ook lijkt me. Ik herken er dingen in en tegelijkertijd ook weer niet. Ik denk omdat ik mijn alleen-zijn toch ook met liefde omarmd heb, altijd. Er gebeuren mooie dingen, daar, in die stilte, in de levendige binnenruimtes. Daar zou ik niet aan toekomen als ik niet alleen kon zijn.
Ik heb juist moeten leren dat ik behoefte had aan sociale contacten. Die honger heb ik moeten leren herkennen. En dat ik daarin investeer. Want daar geniet ik ook van.
Ik weet nog wel dat toen ik 6 was ik met een goede vriendin op het balkon bij haar thuis zat. Zo'n balkon met spijlen. En opeens fantaseerde ik dat het een gevangenis kon zijn. En dat dat idee niet eens erg was. Het zou rustig zijn, ik zou legitiem alleen zijn. Met mijn binnenwereld. Daarin leven.
Het heeft een tijd geduurd voordat ik het heb leren combineren en ik vind het nog steeds weleens moeilijk. Ik hou oprecht van de mensen om me heen en diegenen die mij echt goed kennen, houden ook veel van mij. Vinden het niet erg als ik een tijdje stil ben, weinig van me laat horen. Ik kom wel weer terug. Ik mis ze ook als ik me daarin onderdompel maar ik kan niet anders.
De enige uitzondering daarop is mijn gezin. Die verdienen dat ik mezelf daarin disciplineer en er ongeacht wat, ben. Ik kan niet 5 dagen afdwalen en me dan bedenken: verdomd, ik heb een kind, o ja!
Daarin begrijp ik mijn moeder heel goed, zij heeft dat ook. En zij heeft nooit begrepen dat je daarin keuzes kunt, moet maken. En ik begrijp mijn man ook met zijn behoefte tijd en dingen voor zichzelf. Alleen doet hij het niet gewoon, hij pakt het niet zomaar op. Daar gaat strijd en depressie en onnodig schuldgevoel aan vooraf. En verwijt dat het hem moeilijk wordt gemaakt. Terwijl ik dan denk: pak het gewoon, ik doe het ook wanneer ik het nodig heb. En dan begrijp ik hem ook wel weer met zijn dubbelheid want ik vraag of hij wil investeren in de relatie. Terwijl hij investeren in zichzelf nog niet eens in de vingers heeft.
Dus als antwoord op jouw vraag EV, het gaat. En het gaat niet wanneer ik strijd, vraag, praat, aanga. De enige optie nu is mijn snufferd houden en hem zijn proces laten doormaken. En dat betekent dat ik nog steeds geen partner heb. Maar wie weet, aan het eind van dat proces wel. En misschien ook niet. In essentie boeit het niet, ik moet hem steunen daarin, alleen al vanuit de menselijke, begrijpende hoek. Ook als ik daarmee mezelf veroordeel tot nog meer eenzaamheid. Want ook die eenzaamheid is maar relatief, hangt af van mijn houding. Ik ben niet eenzaam als ik op de juiste plekken zoek. Ik ben het hooguit als ik het aan de verkeerde vraag. En hij is nu gewoon de verkeerde persoon om dat aan te vragen.
Maar zotussendoor vliegt die zelfredzaamheid me aan. Geen partner bij wie ik soms op mijn minst sterk kan zijn. Geen moeder bij wie ik kan uithuilen. Vrienden die ik niet met die lading wil belasten want dat vind ik gewoon niet hun probleem, ik deel wel maar zelden alles. Een kind wat het zeker niet moet dragen, bij wie ik juist de problemen help te dragen, relativeren en die ik onvoorwaardelijk wil steunen in haar proces als opgroeiend mens. Bij haar is het makkelijk ook als het soms lastig is.
Dus val ik jullie er maar mee lastig, dankbare taak (sorry dames ). Het is wel een mooi proces want het blijft groeien en ik zie weer helderder hoe ik kan herkaderen, hoe ik aannames moet laten vallen. Tot er niets meer over blijft dan wat is. En dat ik daar zelf de waarde, het gevoel, de kleur van bepaal. En dat ik dan maar moet leren die waarde zo te bepalen dat het hoe dan ook gewoon goed is.
En EV ik snap je stuk over je man zo goed. En dat is idd lastig. Het is wat ik een tijd terug beschreef met mijn man, dat een ander in feite op jou teert voor de zin van zijn leven. En dat voelt scheef. En als een verantwoordelijkheid die zwaar is. Vooral als je zelf zo aan het stoeien bent met jezelf, het verleden, de werkelijkheid. Dan heb je gewoon wat ruimte nodig om je vleugels uit te kunnen slaan zonder dat je daarmee per ongeluk je partner omver gooit omdat hij zo dichtbij stond.
Nou goed, dat knoop ik maar ook weer in mijn eigen oortjes wb mijn man. Ruimte. Vleugels uitslaan. Lekker laten vliegen .
Ik heb juist moeten leren dat ik behoefte had aan sociale contacten. Die honger heb ik moeten leren herkennen. En dat ik daarin investeer. Want daar geniet ik ook van.
Ik weet nog wel dat toen ik 6 was ik met een goede vriendin op het balkon bij haar thuis zat. Zo'n balkon met spijlen. En opeens fantaseerde ik dat het een gevangenis kon zijn. En dat dat idee niet eens erg was. Het zou rustig zijn, ik zou legitiem alleen zijn. Met mijn binnenwereld. Daarin leven.
Het heeft een tijd geduurd voordat ik het heb leren combineren en ik vind het nog steeds weleens moeilijk. Ik hou oprecht van de mensen om me heen en diegenen die mij echt goed kennen, houden ook veel van mij. Vinden het niet erg als ik een tijdje stil ben, weinig van me laat horen. Ik kom wel weer terug. Ik mis ze ook als ik me daarin onderdompel maar ik kan niet anders.
De enige uitzondering daarop is mijn gezin. Die verdienen dat ik mezelf daarin disciplineer en er ongeacht wat, ben. Ik kan niet 5 dagen afdwalen en me dan bedenken: verdomd, ik heb een kind, o ja!
Daarin begrijp ik mijn moeder heel goed, zij heeft dat ook. En zij heeft nooit begrepen dat je daarin keuzes kunt, moet maken. En ik begrijp mijn man ook met zijn behoefte tijd en dingen voor zichzelf. Alleen doet hij het niet gewoon, hij pakt het niet zomaar op. Daar gaat strijd en depressie en onnodig schuldgevoel aan vooraf. En verwijt dat het hem moeilijk wordt gemaakt. Terwijl ik dan denk: pak het gewoon, ik doe het ook wanneer ik het nodig heb. En dan begrijp ik hem ook wel weer met zijn dubbelheid want ik vraag of hij wil investeren in de relatie. Terwijl hij investeren in zichzelf nog niet eens in de vingers heeft.
Dus als antwoord op jouw vraag EV, het gaat. En het gaat niet wanneer ik strijd, vraag, praat, aanga. De enige optie nu is mijn snufferd houden en hem zijn proces laten doormaken. En dat betekent dat ik nog steeds geen partner heb. Maar wie weet, aan het eind van dat proces wel. En misschien ook niet. In essentie boeit het niet, ik moet hem steunen daarin, alleen al vanuit de menselijke, begrijpende hoek. Ook als ik daarmee mezelf veroordeel tot nog meer eenzaamheid. Want ook die eenzaamheid is maar relatief, hangt af van mijn houding. Ik ben niet eenzaam als ik op de juiste plekken zoek. Ik ben het hooguit als ik het aan de verkeerde vraag. En hij is nu gewoon de verkeerde persoon om dat aan te vragen.
Maar zotussendoor vliegt die zelfredzaamheid me aan. Geen partner bij wie ik soms op mijn minst sterk kan zijn. Geen moeder bij wie ik kan uithuilen. Vrienden die ik niet met die lading wil belasten want dat vind ik gewoon niet hun probleem, ik deel wel maar zelden alles. Een kind wat het zeker niet moet dragen, bij wie ik juist de problemen help te dragen, relativeren en die ik onvoorwaardelijk wil steunen in haar proces als opgroeiend mens. Bij haar is het makkelijk ook als het soms lastig is.
Dus val ik jullie er maar mee lastig, dankbare taak (sorry dames ). Het is wel een mooi proces want het blijft groeien en ik zie weer helderder hoe ik kan herkaderen, hoe ik aannames moet laten vallen. Tot er niets meer over blijft dan wat is. En dat ik daar zelf de waarde, het gevoel, de kleur van bepaal. En dat ik dan maar moet leren die waarde zo te bepalen dat het hoe dan ook gewoon goed is.
En EV ik snap je stuk over je man zo goed. En dat is idd lastig. Het is wat ik een tijd terug beschreef met mijn man, dat een ander in feite op jou teert voor de zin van zijn leven. En dat voelt scheef. En als een verantwoordelijkheid die zwaar is. Vooral als je zelf zo aan het stoeien bent met jezelf, het verleden, de werkelijkheid. Dan heb je gewoon wat ruimte nodig om je vleugels uit te kunnen slaan zonder dat je daarmee per ongeluk je partner omver gooit omdat hij zo dichtbij stond.
Nou goed, dat knoop ik maar ook weer in mijn eigen oortjes wb mijn man. Ruimte. Vleugels uitslaan. Lekker laten vliegen .
vrijdag 10 oktober 2008 om 14:58
Oh en Hanke, deze speciaal voor jou nog nav het topic over religie ed vorige week. Ik heb het geschreven toen ik 15 was, het is mijn persoonlijk gebed. Ik vond het zo frappant hoe herkenbaar jouw gedachten en gevoelens erover waren door de jaren heen. Bijna identiek.
God, wees bij me
als ik twijfel,
als ik val
want niets is
zonder dit geloof,
deze ziel in mijn ziel.
God, wees bij me
ook als duisternis
en wanhoop regeren
want ik kan niet
zonder de vrijheid
van 't vinden van liefde.
God, wees bij me
als ik oordeel
en mijzelf veroordeel
zonder weten van de waarheid
want alleen uw
oordeel is heel.
Ik ben niets dan
mens, ik ben
meer dan ik
ooit zal weten.
Geef mij Licht
als ik twijfel,
open uw armen
als ik val.
God, wees bij me
als ik twijfel,
als ik val
want niets is
zonder dit geloof,
deze ziel in mijn ziel.
God, wees bij me
ook als duisternis
en wanhoop regeren
want ik kan niet
zonder de vrijheid
van 't vinden van liefde.
God, wees bij me
als ik oordeel
en mijzelf veroordeel
zonder weten van de waarheid
want alleen uw
oordeel is heel.
Ik ben niets dan
mens, ik ben
meer dan ik
ooit zal weten.
Geef mij Licht
als ik twijfel,
open uw armen
als ik val.
vrijdag 10 oktober 2008 om 17:54
Zo Feliciaatje, die is lekker direct. Wat wil ik van mijn leven maken?
Ik wil vooral zijn.
Wat ik inderdaad niet in mijn posting van 13.59 neerzette, is dat ik in die existentiele eenzaamheid mijn relatie met God ontdekte en hoe belangrijk dat voor me is. Zo belangrijk dat ik regelmatig de aanvechting heb in te treden. Ware het niet dat ik niet katholiek ben, niet erg van de dogma's en dat ik nog niet bewezen heb dat ik stabiel genoeg ben om zo'n leven aan te kunnen. Ik wil mezelf bewijzen dat ik kan werken. Dat ik een eigen leven op kan bouwen. Of dat als einddoel heeft om toch voor een gemeenschap te kiezen is nog een groot vraagteken.
Dus: ik weet het niet.
Hoe wil ik op mijn leven terugkijken? Als het leven van iemand die weet hoe het is om lief te hebben. Met alle moois en pijn van dien. Die niet bang is te leven, keuzes te maken, zichzelf te zijn. Ik ben al ver in het bereiken van die dingen. Wat ik fijn zou vinden is als ik de tijd zou krijgen daar ook van te genieten. Om uiteindelijk een vak te leren/uit te oefenen. In de sociaal agogische of de sociaal economische sector.
Een duidelijke zucht naar carriere, man of kind heb ik niet. Ben al zo blij dat ik mezelf ben, mezelf heb. Raar he?!
Ik wil vooral zijn.
Wat ik inderdaad niet in mijn posting van 13.59 neerzette, is dat ik in die existentiele eenzaamheid mijn relatie met God ontdekte en hoe belangrijk dat voor me is. Zo belangrijk dat ik regelmatig de aanvechting heb in te treden. Ware het niet dat ik niet katholiek ben, niet erg van de dogma's en dat ik nog niet bewezen heb dat ik stabiel genoeg ben om zo'n leven aan te kunnen. Ik wil mezelf bewijzen dat ik kan werken. Dat ik een eigen leven op kan bouwen. Of dat als einddoel heeft om toch voor een gemeenschap te kiezen is nog een groot vraagteken.
Dus: ik weet het niet.
Hoe wil ik op mijn leven terugkijken? Als het leven van iemand die weet hoe het is om lief te hebben. Met alle moois en pijn van dien. Die niet bang is te leven, keuzes te maken, zichzelf te zijn. Ik ben al ver in het bereiken van die dingen. Wat ik fijn zou vinden is als ik de tijd zou krijgen daar ook van te genieten. Om uiteindelijk een vak te leren/uit te oefenen. In de sociaal agogische of de sociaal economische sector.
Een duidelijke zucht naar carriere, man of kind heb ik niet. Ben al zo blij dat ik mezelf ben, mezelf heb. Raar he?!
