Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:26
quote:Evidenza schreef op 17 oktober 2008 @ 11:16:
Je weet dat "dit hem is". Ik wil daar niet aan tornen omdat je dat zelf vraagt niet te doen. Maar als jij je dan maar realiseert dat je weet dat "dit hem is" op basis van veel mailen en veel telefoneren. Zodra jullie elkaar begonnen te ontmoeten barste de bubbel.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
Hoi!
Dit is half waar... de bubbel barste niet als we samen zijn, daar ligt het probleem niet. Maar die barste op het moment dat er dingen spelen die te maken hebben met hoe hij zichzelf moet verdelen.
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is.
In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
Je weet dat "dit hem is". Ik wil daar niet aan tornen omdat je dat zelf vraagt niet te doen. Maar als jij je dan maar realiseert dat je weet dat "dit hem is" op basis van veel mailen en veel telefoneren. Zodra jullie elkaar begonnen te ontmoeten barste de bubbel.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
Hoi!
Dit is half waar... de bubbel barste niet als we samen zijn, daar ligt het probleem niet. Maar die barste op het moment dat er dingen spelen die te maken hebben met hoe hij zichzelf moet verdelen.
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is.
In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:26
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:19:
[...]
Klopt helemaal.. ik kan slecht tegen geen grip hebben op de zaak...
Ha vinyl, ik vroeg me al af waar je gebleven was .
Die mannen toch altijd, brengen ons het hart op hol en gaan vervolgens moeilijk doen.
Begrijp dat je loslaten moeilijk vindt. Het is wel het enige in je leven dat ervoor zorgt dat je grip houdt op de werkelijkheid. Wat echt is komt altijd terug als je het vrijheid geeft.
De beste manier om een man kwijt te raken is hem krampachtig vast te houden of voor het blok te zetten.
Misschien valt het telefoongesprek morgenavond wel mee
Weet wel hoe het voelt om op het wachtbankje te zitten inmiddels
Sterkte!
[...]
Klopt helemaal.. ik kan slecht tegen geen grip hebben op de zaak...
Ha vinyl, ik vroeg me al af waar je gebleven was .
Die mannen toch altijd, brengen ons het hart op hol en gaan vervolgens moeilijk doen.
Begrijp dat je loslaten moeilijk vindt. Het is wel het enige in je leven dat ervoor zorgt dat je grip houdt op de werkelijkheid. Wat echt is komt altijd terug als je het vrijheid geeft.
De beste manier om een man kwijt te raken is hem krampachtig vast te houden of voor het blok te zetten.
Misschien valt het telefoongesprek morgenavond wel mee
Weet wel hoe het voelt om op het wachtbankje te zitten inmiddels
Sterkte!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:28
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 17 oktober 2008 @ 11:16:
[...]
Lief dat je op iedereen reageert .
Los van alle adviezen over De Moeilijke Situatie... hoe kom je nu vandaag en morgen door? Moet je werken? Heb je iets te doen? Hier schijnt de zon... heb je tijd om naar buiten te gaan, stuk lopen, iets te doen, vriendin op te zoeken (of juist in je eentje)? Wat zou je helpen om je zinnen tenminste een klein beetje te verzetten?
Ja, krijg er een dagtaak aan zo, haha
Vandaag ben ik alleen.
Morgen dan ben ik een halve dag op pad.
Aan de ene kant wil ik best wat doen, aan de andere kant ben ik niet gezellig, want ik wil alleen hierover praten. Dus blijf ik naar alleen...
[...]
Lief dat je op iedereen reageert .
Los van alle adviezen over De Moeilijke Situatie... hoe kom je nu vandaag en morgen door? Moet je werken? Heb je iets te doen? Hier schijnt de zon... heb je tijd om naar buiten te gaan, stuk lopen, iets te doen, vriendin op te zoeken (of juist in je eentje)? Wat zou je helpen om je zinnen tenminste een klein beetje te verzetten?
Ja, krijg er een dagtaak aan zo, haha
Vandaag ben ik alleen.
Morgen dan ben ik een halve dag op pad.
Aan de ene kant wil ik best wat doen, aan de andere kant ben ik niet gezellig, want ik wil alleen hierover praten. Dus blijf ik naar alleen...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:29
quote:dropje schreef op 17 oktober 2008 @ 11:17:
Dat hopen houd je toch, wat je ook doet. Loslaten is een proces, het is toch een soort van rouwproces al is het niet te vergelijken na een overlijden. Je loopt alleen het gevaar dat het je hele doen en laten beïnvloedt. Het is hard gezegd, maar op dit moment, in deze omstandigheden, zou het beter zijn als hij heel duidelijk de deur dichtdoet. Idealer zou het natuurlijk zijn als hij je zegt dat je de vrouw van zijn leven bent en blijft en 100% zeker weet dat hij vanaf volgende maand helemaal voor je kan gaan. Maar denk je dat dat gaat gebeuren?
De vraag is nu of jij om kunt gaan met de onzekerheid dat jij nu niet weet wanneer en of het gaat komen. Want dat gaat een behoorlijk beroerde tijd worden. Zeker als jij voor jouw gevoel op het wachtbankje zit. Je wordt er gewoon niet gelukkig van...
Nee, maar als hij de deur helemaal dichtgooit, zou ik hem niet eens geloven. Of me enorm belazerd voelen, want dan kan alles van de afglopen tijd ook niet echt zijn lijkt me...
Als er ergens nog gevoel is, zou hij hem niet kunnen dichtknallen, toch?
Dat hopen houd je toch, wat je ook doet. Loslaten is een proces, het is toch een soort van rouwproces al is het niet te vergelijken na een overlijden. Je loopt alleen het gevaar dat het je hele doen en laten beïnvloedt. Het is hard gezegd, maar op dit moment, in deze omstandigheden, zou het beter zijn als hij heel duidelijk de deur dichtdoet. Idealer zou het natuurlijk zijn als hij je zegt dat je de vrouw van zijn leven bent en blijft en 100% zeker weet dat hij vanaf volgende maand helemaal voor je kan gaan. Maar denk je dat dat gaat gebeuren?
De vraag is nu of jij om kunt gaan met de onzekerheid dat jij nu niet weet wanneer en of het gaat komen. Want dat gaat een behoorlijk beroerde tijd worden. Zeker als jij voor jouw gevoel op het wachtbankje zit. Je wordt er gewoon niet gelukkig van...
Nee, maar als hij de deur helemaal dichtgooit, zou ik hem niet eens geloven. Of me enorm belazerd voelen, want dan kan alles van de afglopen tijd ook niet echt zijn lijkt me...
Als er ergens nog gevoel is, zou hij hem niet kunnen dichtknallen, toch?
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:31
quote:neele schreef op 17 oktober 2008 @ 11:18:
Vinyl, ik denk dat je de eer aan jezelf moet houden.
Ook al zegt hij morgen dat hij er nog niet helemaal uit is en blijven jullie elkaar zien, dit blijft je verdriet doen.
Een scheiding, ook al is die op papier officieel over 7 weken, is niet een kwestie van:"Zo, en nu door met de rest van mijn leven" . Zoals hij nu nog voor zijn gezin zorgt als ze ziek zijn, zal hij dat waarschijnlijk over maand of twee ook nog doen.
Dit soort dingen moeten langzaam hun plek vinden. En in het zoeken naar een nieuwe omgangsvorm met het gezin zal jij steeds het onderspit delven.
Natuurlijk heeft hij het moeilijk. Jij bent het lichtpunt in zijn leven. De vrouw die hem in deze treurige tijden vrolijk laat zijn en hem de mooie kanten van het leven laat beleven.
Dat jij nu al letterlijk zegt dat je "zo stom" bent geweest om hem te sms-en terwijl hij een week rust wilde vind ik een teken aan de wand.
Natuurlijk snap ik dat hij tijd wil om na te denken maar dat betekent niet dat jij je gevoelens aan de kant moet zetten en maar moet afwachten tot hij heeft nagedacht....
Je stelt je afwachtend op en dat is begrijpelijk als je bang bent iemand van wie je veel houdt te verliezen, maar op den duur wordt je hier echt niet gelukkiger van.
Als je de moed kan opbrengen zou ik idd verder gaan met leven en het hem even uit laten zoeken.
Als hij echt van je houdt en je niet een leuke afleiding bent komt hij vanzelf weer terug over een paar maanden als alles een beetje een plek heeft gekregen.
Ik wens je veel wijsheid en goede vriendinnen met veel drank
Nou ja, hij had zelf aangegeven dat als ik het niet zo trekken deze week, ik gewoon moest bellen.
Dat wil ik natuurlijk niet, want hij vraagt om rust.
Met stom bedoel ik dat ik dan toch sms, en (logisch) een kort smsje terugkrijg. En dat ik dan nog meer baal...
Maar goed, doorgaan met mijn leven. Ergens zou het mss wel goed zijn, maar hoe ik dat moet doen zie ik nu nog niet.
Vinyl, ik denk dat je de eer aan jezelf moet houden.
Ook al zegt hij morgen dat hij er nog niet helemaal uit is en blijven jullie elkaar zien, dit blijft je verdriet doen.
Een scheiding, ook al is die op papier officieel over 7 weken, is niet een kwestie van:"Zo, en nu door met de rest van mijn leven" . Zoals hij nu nog voor zijn gezin zorgt als ze ziek zijn, zal hij dat waarschijnlijk over maand of twee ook nog doen.
Dit soort dingen moeten langzaam hun plek vinden. En in het zoeken naar een nieuwe omgangsvorm met het gezin zal jij steeds het onderspit delven.
Natuurlijk heeft hij het moeilijk. Jij bent het lichtpunt in zijn leven. De vrouw die hem in deze treurige tijden vrolijk laat zijn en hem de mooie kanten van het leven laat beleven.
Dat jij nu al letterlijk zegt dat je "zo stom" bent geweest om hem te sms-en terwijl hij een week rust wilde vind ik een teken aan de wand.
Natuurlijk snap ik dat hij tijd wil om na te denken maar dat betekent niet dat jij je gevoelens aan de kant moet zetten en maar moet afwachten tot hij heeft nagedacht....
Je stelt je afwachtend op en dat is begrijpelijk als je bang bent iemand van wie je veel houdt te verliezen, maar op den duur wordt je hier echt niet gelukkiger van.
Als je de moed kan opbrengen zou ik idd verder gaan met leven en het hem even uit laten zoeken.
Als hij echt van je houdt en je niet een leuke afleiding bent komt hij vanzelf weer terug over een paar maanden als alles een beetje een plek heeft gekregen.
Ik wens je veel wijsheid en goede vriendinnen met veel drank
Nou ja, hij had zelf aangegeven dat als ik het niet zo trekken deze week, ik gewoon moest bellen.
Dat wil ik natuurlijk niet, want hij vraagt om rust.
Met stom bedoel ik dat ik dan toch sms, en (logisch) een kort smsje terugkrijg. En dat ik dan nog meer baal...
Maar goed, doorgaan met mijn leven. Ergens zou het mss wel goed zijn, maar hoe ik dat moet doen zie ik nu nog niet.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:31
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:26:
[...]
Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Die woorden heb ik helaas ook al te vaak mogen horen van 'n man, maar tot nu toe is dat altijd gebakken lucht gebleken. Hij kan mooi praten, maar praten is wat anders dan doen.
Sterkte met de situatie Vinyl.
[...]
Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Die woorden heb ik helaas ook al te vaak mogen horen van 'n man, maar tot nu toe is dat altijd gebakken lucht gebleken. Hij kan mooi praten, maar praten is wat anders dan doen.
Sterkte met de situatie Vinyl.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:31
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:24:
[...]
Daar zit wat in.
Op de een of andere manier associeer ik het loslaten en hem de tijd geven met hem kwijt zijn... en daarom valt het me zo zwaar denk ik.
Natuurlijk is het altijd makkelijk om advies te geven vanaf de zijlijn, maar als je er zelf middenin zit is het altijd moeilijk.
Een andere poster (ben even vergeten wie) zei ook al dat er voor hem net zo veel 'risico' inzit dat hij jou kwijtraakt als andersom.
Tijd nemen hoeft natuurlijk helemaal niet te betekenen je over een maand of 2 ineens over hem heen bent, en dat geldt voor hem ook. Als dat wel zo is, tja, dan heeft het niet zo moeten zijn. Maar voel je nog steeds hetzelfde voor hem, en hij voor jou, in dat geval kun je beter beslissen of hij inderdaad het wachtenw aard is, en hoe lang je wilt wachten om hem de tijd te geven alle sgoed op een rijtje te zetten.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit gaan komen, en dat het inderdaad blijkt dat jullie samen horen te zijn. is het nu niet, danwel over een tijdje wanneer hij in rustiger vaarwater is gekomen.
[...]
Daar zit wat in.
Op de een of andere manier associeer ik het loslaten en hem de tijd geven met hem kwijt zijn... en daarom valt het me zo zwaar denk ik.
Natuurlijk is het altijd makkelijk om advies te geven vanaf de zijlijn, maar als je er zelf middenin zit is het altijd moeilijk.
Een andere poster (ben even vergeten wie) zei ook al dat er voor hem net zo veel 'risico' inzit dat hij jou kwijtraakt als andersom.
Tijd nemen hoeft natuurlijk helemaal niet te betekenen je over een maand of 2 ineens over hem heen bent, en dat geldt voor hem ook. Als dat wel zo is, tja, dan heeft het niet zo moeten zijn. Maar voel je nog steeds hetzelfde voor hem, en hij voor jou, in dat geval kun je beter beslissen of hij inderdaad het wachtenw aard is, en hoe lang je wilt wachten om hem de tijd te geven alle sgoed op een rijtje te zetten.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit gaan komen, en dat het inderdaad blijkt dat jullie samen horen te zijn. is het nu niet, danwel over een tijdje wanneer hij in rustiger vaarwater is gekomen.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:34
quote:meave schreef op 17 oktober 2008 @ 11:18:
Lieve Vinyl,
Je kent mijn verhaal. Ik sta in zijn schoenen. Ik ben aan het scheiden en helemaal verliefd geworden op iemand anders direct nadat ik de knoop heb doorgehakt. En het is moeilijk. Mooi, maar ook moeilijk. Ik geniet enorm van ons samenzijn, maar moet er ook voor waken dat ik alle emoties rond de scheiding niet wegstop. Bovendien moet ik de belangen van de kinderen in de gaten blijven houden.
Wat je zou moeten doen? Ik weet het echt niet. Ik weet alleen dat ik het moeilijk vind als Mieflief (copyright Cheers) dingen van mij verwacht die ik nog niet waar kan maken. Onze gevoelens willen veel harder dan mijn verstand.
Net als jij heb ik het gevoel: dit is hem. Voor het eerst in mijn leven geen twijfels. De stabiele basis die dat oplevert, maakt dat ik alle bergen aankan. Bij mij zijn het vooral beren op de weg en spoken. Ik pak ze één voor één aan, soms alleen, soms samen met Mieflief. Maar ik heb er wel wat tijd en ruimte voor nodig. En de wetenschap dat Mieflief daar begrip voor heeft.
Blijven praten denk ik. Dat is wat het voor mij makkelijker maakt. Zorgen, angsten, beren en spoken open op tafel (blijven) leggen en elkaar de ruimte te geven uit te vinden wat die gevoelens betekenen en hoe ze onder deze omstandigheden het beste tot hun recht kunnen komen.
Iemand schreef: ik wil geen man met dergelijke bagage. Tja. Soms dan loopt het leven anders. Ik wilde ook niet verliefd worden op dit moment in mijn leven. Ik heb Mieflief ook gewaarschuwd voor mijn bagage (naast de scheiding spelen er nog wat psychologische eh.... uitdagingen ).
Kortom, eigenlijk dus geen advies, behalve dan: blijf gruwelijk eerlijk naar elkaar...
Lief van je!
We hebben het er pas al uitgebreid over gehad en inderdaad, het overkomt je. Het is niet ideaal, maar het is wel gebeurt en dat maakt het nu zo lastig.
We zijn gelukkig heel open en eerlijk en ik verwacht dat ook morgen wel dat hij alles opengooit. Dat hij dit al zo laat zien en aangeeft hoe hij zich voelt vind ik al heel fijn.
Wellicht is dan de stapje-terug modus het beste. Wel praten, praten, maar elkaar even niet zien, zodat hij de rust heeft om erme aan de slag te gaan zonder dat hij de volle aandacht ook nodig heeft voor een nieuwe relatie...
Lieve Vinyl,
Je kent mijn verhaal. Ik sta in zijn schoenen. Ik ben aan het scheiden en helemaal verliefd geworden op iemand anders direct nadat ik de knoop heb doorgehakt. En het is moeilijk. Mooi, maar ook moeilijk. Ik geniet enorm van ons samenzijn, maar moet er ook voor waken dat ik alle emoties rond de scheiding niet wegstop. Bovendien moet ik de belangen van de kinderen in de gaten blijven houden.
Wat je zou moeten doen? Ik weet het echt niet. Ik weet alleen dat ik het moeilijk vind als Mieflief (copyright Cheers) dingen van mij verwacht die ik nog niet waar kan maken. Onze gevoelens willen veel harder dan mijn verstand.
Net als jij heb ik het gevoel: dit is hem. Voor het eerst in mijn leven geen twijfels. De stabiele basis die dat oplevert, maakt dat ik alle bergen aankan. Bij mij zijn het vooral beren op de weg en spoken. Ik pak ze één voor één aan, soms alleen, soms samen met Mieflief. Maar ik heb er wel wat tijd en ruimte voor nodig. En de wetenschap dat Mieflief daar begrip voor heeft.
Blijven praten denk ik. Dat is wat het voor mij makkelijker maakt. Zorgen, angsten, beren en spoken open op tafel (blijven) leggen en elkaar de ruimte te geven uit te vinden wat die gevoelens betekenen en hoe ze onder deze omstandigheden het beste tot hun recht kunnen komen.
Iemand schreef: ik wil geen man met dergelijke bagage. Tja. Soms dan loopt het leven anders. Ik wilde ook niet verliefd worden op dit moment in mijn leven. Ik heb Mieflief ook gewaarschuwd voor mijn bagage (naast de scheiding spelen er nog wat psychologische eh.... uitdagingen ).
Kortom, eigenlijk dus geen advies, behalve dan: blijf gruwelijk eerlijk naar elkaar...
Lief van je!
We hebben het er pas al uitgebreid over gehad en inderdaad, het overkomt je. Het is niet ideaal, maar het is wel gebeurt en dat maakt het nu zo lastig.
We zijn gelukkig heel open en eerlijk en ik verwacht dat ook morgen wel dat hij alles opengooit. Dat hij dit al zo laat zien en aangeeft hoe hij zich voelt vind ik al heel fijn.
Wellicht is dan de stapje-terug modus het beste. Wel praten, praten, maar elkaar even niet zien, zodat hij de rust heeft om erme aan de slag te gaan zonder dat hij de volle aandacht ook nodig heeft voor een nieuwe relatie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:35
quote:misschicken schreef op 17 oktober 2008 @ 11:19:
Die scheiding is eigenlijk pas definitief als hij volwaardige woonruimte heeft waar hij zijn kinderen ook kan opvangen. Dan pas kan hij beginnen aan zijn nieuwe leven.
Die situatie met ex in 1 huis helpt hem natuurlijk voor geen meter.
Klopt, en dat kan, heel lullig, nog wel een jaar duren...
Met deze 'credietcrisis' kan hun huis nog wel een jaar te koop staan.
Gelukkig heeft hij door de week gewoon zijn tijdelijke woning, maar toch...
Die scheiding is eigenlijk pas definitief als hij volwaardige woonruimte heeft waar hij zijn kinderen ook kan opvangen. Dan pas kan hij beginnen aan zijn nieuwe leven.
Die situatie met ex in 1 huis helpt hem natuurlijk voor geen meter.
Klopt, en dat kan, heel lullig, nog wel een jaar duren...
Met deze 'credietcrisis' kan hun huis nog wel een jaar te koop staan.
Gelukkig heeft hij door de week gewoon zijn tijdelijke woning, maar toch...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:36
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:22:
[...]
Daar heb je gelijk in.
Maar het is lastig de hoop dat het ook tussen ons goedkomt, uit te zetten.... Ben daar niet zo goed in... Inderdaad ongeduldig...
Dat is ook lastig. Ik ken het van de andere kant. Had iemand ontmoet wat op zich heel goed ging maar hij had er uiteindelijk geen begrip voor dat ik niet zo hard van stapel kon lopen. (Ik ben ook gescheiden) En hij was vooral bezig met hoe hij het ervoer.
Ik kreeg daardoor erg het gevoel dat ik het hem naar de zin moest maken. Er lag druk op.
Nu, een half jaar later heb ik een fijne relatie met iemand die ik al langer kende maar mij helemaal heeft 'gelaten'. Hij had dat vertrouwen dus blijkbaar wel. Heel geduldig is hij inderdaad.
Maar daardoor voelt het wel als echte liefde.
[...]
Daar heb je gelijk in.
Maar het is lastig de hoop dat het ook tussen ons goedkomt, uit te zetten.... Ben daar niet zo goed in... Inderdaad ongeduldig...
Dat is ook lastig. Ik ken het van de andere kant. Had iemand ontmoet wat op zich heel goed ging maar hij had er uiteindelijk geen begrip voor dat ik niet zo hard van stapel kon lopen. (Ik ben ook gescheiden) En hij was vooral bezig met hoe hij het ervoer.
Ik kreeg daardoor erg het gevoel dat ik het hem naar de zin moest maken. Er lag druk op.
Nu, een half jaar later heb ik een fijne relatie met iemand die ik al langer kende maar mij helemaal heeft 'gelaten'. Hij had dat vertrouwen dus blijkbaar wel. Heel geduldig is hij inderdaad.
Maar daardoor voelt het wel als echte liefde.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:36
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:26:
[...]
Hoi!
Dit is half waar... de bubbel barste niet als we samen zijn, daar ligt het probleem niet. Maar die barste op het moment dat er dingen spelen die te maken hebben met hoe hij zichzelf moet verdelen.
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is. In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
Maar Vinyl, dat is precies wat ik juist zeg. Dat gevoel wat ontstaan is door mailen en bellen is er nog steeds. Alleen is dat het échte leven niet. Zodra je dat gevoel wil gaan toepassen in dat echte leven krijgen jullie te maken met hoe hij zijn verleden en heden moet gaan koppelen aan deze nieuwe relatie.
Ik twijfel niet aan jullie gevoel. Ik twijfel of dat overleeft in de real world.
Maar ik hoop oprecht voor je dat dit gaat werken. Ik denk dat het alleen kan als je een hele lange adem hebt en bereid bent om veel consessies te doen.
Hoe oud ben jij eigenlijk? En hij? Heb jij kinderen? Een kinderwens?
[...]
Hoi!
Dit is half waar... de bubbel barste niet als we samen zijn, daar ligt het probleem niet. Maar die barste op het moment dat er dingen spelen die te maken hebben met hoe hij zichzelf moet verdelen.
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is. In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
Maar Vinyl, dat is precies wat ik juist zeg. Dat gevoel wat ontstaan is door mailen en bellen is er nog steeds. Alleen is dat het échte leven niet. Zodra je dat gevoel wil gaan toepassen in dat echte leven krijgen jullie te maken met hoe hij zijn verleden en heden moet gaan koppelen aan deze nieuwe relatie.
Ik twijfel niet aan jullie gevoel. Ik twijfel of dat overleeft in de real world.
Maar ik hoop oprecht voor je dat dit gaat werken. Ik denk dat het alleen kan als je een hele lange adem hebt en bereid bent om veel consessies te doen.
Hoe oud ben jij eigenlijk? En hij? Heb jij kinderen? Een kinderwens?
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:37
quote:mylenevalerie schreef op 17 oktober 2008 @ 11:23:
Ik moet nog alles terug lezen dus waarschijnlijk al zwaar mosterd. Maar probeer nog even niet voor hem in te vullen wat hij morgen gaat zeggen. Mocht het zo zijn dat hij tijdelijk even wat ruimte nodig heeft om het een en ander af te ronden, te regelen, te verwerken ............. wat zijn 8 weken op een mensenleven? Uit jouw woorden in de TO valt op te maken dat hij alles meer dan waard is, en ja, dan zou ik zeggen, wat heb je te verliezen? Contact verbreken ben je hem sowieso kwijt. Maar pareltjes zijn zeldzaam dus koester het. Hou wel minimaal contact, zodat je wel meemaakt wat hij door moet maken. Het kan jullie samen heel sterk maken.
Uiteraard wel alleen als hij er ook zo overdenkt. En ook echt een streep wil zetten onder zijn ex en daar achter staat. Zijn kinderen krijgen wel een plekje in zijn nieuwe leven.
Waarschijnlijk is dit al tegen je gezegd maar ik wens je heel veel sterkte en een dikke .
Dankjewel, mooi verwoordt.
8 weken zou te doen zijn, ware het niet dat ik natuurlijk niet weet hoeveel tijd hij echt nodig heeft. Mss is het wel een half jaar? Mss voelt hij zich al weer een stuk beter over 4 weken? Je weet het niet.
Nee, ik wil dit niet verliezen en daar wil ik best offers voor brengen.
Ik moet nog alles terug lezen dus waarschijnlijk al zwaar mosterd. Maar probeer nog even niet voor hem in te vullen wat hij morgen gaat zeggen. Mocht het zo zijn dat hij tijdelijk even wat ruimte nodig heeft om het een en ander af te ronden, te regelen, te verwerken ............. wat zijn 8 weken op een mensenleven? Uit jouw woorden in de TO valt op te maken dat hij alles meer dan waard is, en ja, dan zou ik zeggen, wat heb je te verliezen? Contact verbreken ben je hem sowieso kwijt. Maar pareltjes zijn zeldzaam dus koester het. Hou wel minimaal contact, zodat je wel meemaakt wat hij door moet maken. Het kan jullie samen heel sterk maken.
Uiteraard wel alleen als hij er ook zo overdenkt. En ook echt een streep wil zetten onder zijn ex en daar achter staat. Zijn kinderen krijgen wel een plekje in zijn nieuwe leven.
Waarschijnlijk is dit al tegen je gezegd maar ik wens je heel veel sterkte en een dikke .
Dankjewel, mooi verwoordt.
8 weken zou te doen zijn, ware het niet dat ik natuurlijk niet weet hoeveel tijd hij echt nodig heeft. Mss is het wel een half jaar? Mss voelt hij zich al weer een stuk beter over 4 weken? Je weet het niet.
Nee, ik wil dit niet verliezen en daar wil ik best offers voor brengen.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:38
quote:Omen schreef op 17 oktober 2008 @ 11:24:
[...]
Evidenza, je schrijft datgene waar ik eigenlijk naar zocht om uit te leggen.
Juist op het moment dat jullie levens echt met elkaar te maken krijgen Vinyl, gaat het mis.Maar puur om de verwarring nu bij hem. Niet om zijn karakter oid. Maar om de situatie, toch?
[...]
Evidenza, je schrijft datgene waar ik eigenlijk naar zocht om uit te leggen.
Juist op het moment dat jullie levens echt met elkaar te maken krijgen Vinyl, gaat het mis.Maar puur om de verwarring nu bij hem. Niet om zijn karakter oid. Maar om de situatie, toch?
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:39
quote:elninjoo schreef op 17 oktober 2008 @ 11:26:
[...]
Ja, dat snap ik dan ook niet. Dat was dan nog recenter na de dood van z'n ouders en die scheiding, heeft ie daar zelf voor gekozen doordat hij niets meer in z'n huidige relatie zag of was ie op dat moment ook gek op 'n ander?
Lijkt me in elk geval een heel moeilijke situatie. Wat iemand zegt hoeft niet altijd te zijn wat ie echt doet. Zo'n exvrouw kan heel erg aan 'm gaan lopen trekken. Dat heb je al kunnen merken met haar smoes hem te laten komen omdat zij ziek was. Duh, als je single bent ben je ook gewoon in je uppie ziek en moet je het ook alleen doen. Grootste nadeel is dat er kinderen zijn, dat blijft altijd 'n chantagemiddel en 't probleem waardoor je voor 'n man die gek is op z'n kinderen is nooit op de eerste plaats zal komen. Je wordt gelijk opzij geschoven als ie moet opdraven ivm de kids. Lijkt me sowieso niet echt 'n fijne situatie en daar moet juist veel extra quality aandacht van hem voor jou tegenover staan wil dat op lange termijn kunnen werken.
Nee, hij heeft er voor gekozen omdat het al langer slecht liep.
Er was geen ander in het spel.
De scheiding heeft hij ingezet een paar weken na het overlijden.
Kijk, als hij een eigen huis heeft straks, en zij is ziek, dan kan hij de kinderen gewoon oppikken. De situatie is gewoon raar omdat het huis nu nog niet is verkocht. Nu zit zij ook nog er dicht op...
[...]
Ja, dat snap ik dan ook niet. Dat was dan nog recenter na de dood van z'n ouders en die scheiding, heeft ie daar zelf voor gekozen doordat hij niets meer in z'n huidige relatie zag of was ie op dat moment ook gek op 'n ander?
Lijkt me in elk geval een heel moeilijke situatie. Wat iemand zegt hoeft niet altijd te zijn wat ie echt doet. Zo'n exvrouw kan heel erg aan 'm gaan lopen trekken. Dat heb je al kunnen merken met haar smoes hem te laten komen omdat zij ziek was. Duh, als je single bent ben je ook gewoon in je uppie ziek en moet je het ook alleen doen. Grootste nadeel is dat er kinderen zijn, dat blijft altijd 'n chantagemiddel en 't probleem waardoor je voor 'n man die gek is op z'n kinderen is nooit op de eerste plaats zal komen. Je wordt gelijk opzij geschoven als ie moet opdraven ivm de kids. Lijkt me sowieso niet echt 'n fijne situatie en daar moet juist veel extra quality aandacht van hem voor jou tegenover staan wil dat op lange termijn kunnen werken.
Nee, hij heeft er voor gekozen omdat het al langer slecht liep.
Er was geen ander in het spel.
De scheiding heeft hij ingezet een paar weken na het overlijden.
Kijk, als hij een eigen huis heeft straks, en zij is ziek, dan kan hij de kinderen gewoon oppikken. De situatie is gewoon raar omdat het huis nu nog niet is verkocht. Nu zit zij ook nog er dicht op...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:41
quote:toyboygirl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:26:
[...]
Ha vinyl, ik vroeg me al af waar je gebleven was .
Die mannen toch altijd, brengen ons het hart op hol en gaan vervolgens moeilijk doen.
Begrijp dat je loslaten moeilijk vindt. Het is wel het enige in je leven dat ervoor zorgt dat je grip houdt op de werkelijkheid. Wat echt is komt altijd terug als je het vrijheid geeft.
De beste manier om een man kwijt te raken is hem krampachtig vast te houden of voor het blok te zetten.
Misschien valt het telefoongesprek morgenavond wel mee
Weet wel hoe het voelt om op het wachtbankje te zitten inmiddels
Sterkte!
Ja, jij hebt het ook niet makkelijk he?
Wat een gedoe allemaal.
Ik moet dat inderdaad maar voor ogen houden, dat als het echt is en goed, het wel goed zal komen uiteindelijk....
[...]
Ha vinyl, ik vroeg me al af waar je gebleven was .
Die mannen toch altijd, brengen ons het hart op hol en gaan vervolgens moeilijk doen.
Begrijp dat je loslaten moeilijk vindt. Het is wel het enige in je leven dat ervoor zorgt dat je grip houdt op de werkelijkheid. Wat echt is komt altijd terug als je het vrijheid geeft.
De beste manier om een man kwijt te raken is hem krampachtig vast te houden of voor het blok te zetten.
Misschien valt het telefoongesprek morgenavond wel mee
Weet wel hoe het voelt om op het wachtbankje te zitten inmiddels
Sterkte!
Ja, jij hebt het ook niet makkelijk he?
Wat een gedoe allemaal.
Ik moet dat inderdaad maar voor ogen houden, dat als het echt is en goed, het wel goed zal komen uiteindelijk....
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:42
quote:elninjoo schreef op 17 oktober 2008 @ 11:31:
[...]
Die woorden heb ik helaas ook al te vaak mogen horen van 'n man, maar tot nu toe is dat altijd gebakken lucht gebleken. Hij kan mooi praten, maar praten is wat anders dan doen.
Sterkte met de situatie Vinyl.Ik ben in dit geval overtuigd van zijn oprechtheid, daar twijfel ik geen seconde aan.
[...]
Die woorden heb ik helaas ook al te vaak mogen horen van 'n man, maar tot nu toe is dat altijd gebakken lucht gebleken. Hij kan mooi praten, maar praten is wat anders dan doen.
Sterkte met de situatie Vinyl.Ik ben in dit geval overtuigd van zijn oprechtheid, daar twijfel ik geen seconde aan.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:43
Ik heb zelf meegemaakt dat iemand die mij 3 maanden lang zijn soulmate noemde, met wie ik lepeltje-lepeltje sliep en die mij zonder woorden aanvoelde en vice-versa, in 1 nacht 180 graden van koers veranderde en afstand hield 'vanwege persoonlijke omstandigheden', maanden lang, en maar heel af en toe af wilde spreken. Toen ik eenmaal mijn gevoel voor hem had afgesloten en een ander had leren kennen, wist hij blijkbaar ineens weer wat hij kwijtraakte, want toen was ik 'het' weer voor hem. Ik was de mooiste, de slimste, de liefste vrouw die hij ooit had ontmoet. Alleen was ik toen inmiddels 2 maanden zwanger van mijn nieuwe vriend. Echt, als ik je verhaal lees gaan al mijn alarmbellen rinkelen en zou ik je eigenlijk willen zeggen om heel hard weg te rennen, voordat je straks 2009 heel ongelukkig begint. Eigenlijk wil ik je dat niet aandoen, maar toch doe ik het. Pas alsjeblieft op, leg je ziel niet teveel bloot voor deze meneer ook al twijfel jij niet aan zijn goede bedoelingen en zijn gevoelens. Je verdient iemand die weet wat hij wil: jou. Jij bent te goed voor minder.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:43
quote:londongirl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:31:
[...]
Natuurlijk is het altijd makkelijk om advies te geven vanaf de zijlijn, maar als je er zelf middenin zit is het altijd moeilijk.
Een andere poster (ben even vergeten wie) zei ook al dat er voor hem net zo veel 'risico' inzit dat hij jou kwijtraakt als andersom.
Tijd nemen hoeft natuurlijk helemaal niet te betekenen je over een maand of 2 ineens over hem heen bent, en dat geldt voor hem ook. Als dat wel zo is, tja, dan heeft het niet zo moeten zijn. Maar voel je nog steeds hetzelfde voor hem, en hij voor jou, in dat geval kun je beter beslissen of hij inderdaad het wachtenw aard is, en hoe lang je wilt wachten om hem de tijd te geven alle sgoed op een rijtje te zetten.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit gaan komen, en dat het inderdaad blijkt dat jullie samen horen te zijn. is het nu niet, danwel over een tijdje wanneer hij in rustiger vaarwater is gekomen.
Ik hoop het.
Het risico is voor hem denk ik minder groot. Omdat ik verder nergens mee deal. Alleen mijn gevoel voor hem op dit moment...
Ik word niet makkelijk verliefd, dus de kans dat ik met mijn gevoel bij hem blijf is vrij groot... en dat weet hij ook wel.
[...]
Natuurlijk is het altijd makkelijk om advies te geven vanaf de zijlijn, maar als je er zelf middenin zit is het altijd moeilijk.
Een andere poster (ben even vergeten wie) zei ook al dat er voor hem net zo veel 'risico' inzit dat hij jou kwijtraakt als andersom.
Tijd nemen hoeft natuurlijk helemaal niet te betekenen je over een maand of 2 ineens over hem heen bent, en dat geldt voor hem ook. Als dat wel zo is, tja, dan heeft het niet zo moeten zijn. Maar voel je nog steeds hetzelfde voor hem, en hij voor jou, in dat geval kun je beter beslissen of hij inderdaad het wachtenw aard is, en hoe lang je wilt wachten om hem de tijd te geven alle sgoed op een rijtje te zetten.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit gaan komen, en dat het inderdaad blijkt dat jullie samen horen te zijn. is het nu niet, danwel over een tijdje wanneer hij in rustiger vaarwater is gekomen.
Ik hoop het.
Het risico is voor hem denk ik minder groot. Omdat ik verder nergens mee deal. Alleen mijn gevoel voor hem op dit moment...
Ik word niet makkelijk verliefd, dus de kans dat ik met mijn gevoel bij hem blijf is vrij groot... en dat weet hij ook wel.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:43
Vinyl, ik kan eigenlijk niet beter verwoorden wat iedereen hier al gezegd heeft. Ik kan er hoogstens aan toevoegen dat als jullie voor elkaar bestemd zijn, het wel goed komt. Daar kan ik geen tijdspad aan vastplakken om het wachten makkelijker te maken maar ik denk dat als hij dezelfde gevoelens heeft als jij, hij na een periode waarin hij alles op orde kan maken, nog hetzelfde zal voelen. Alleen kan hij het nu wel uiten en er voor jou zijn.
Het enige advies wat ik je kan geven, is hem duidelijk maken dat je hem de ruimte wil geven die hij nodig heeft en er voor hem bent, maar wel binnen jouw grenzen. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat het moeilijk is om een radiostilte te hebben. Misschien kun je hem uitleggen dat je graag op de hoogte blijft hoe het met hem gaat en dan bijvoorbeeld het topic 'jullie' even zal laten rusten. Op die manier kan hij wel zijn ei kwijt bij jou maar hoeft hij even geen energie te steken in wat jullie hebben.
Hoop echt voor je dat alles goedkomt!
Het enige advies wat ik je kan geven, is hem duidelijk maken dat je hem de ruimte wil geven die hij nodig heeft en er voor hem bent, maar wel binnen jouw grenzen. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat het moeilijk is om een radiostilte te hebben. Misschien kun je hem uitleggen dat je graag op de hoogte blijft hoe het met hem gaat en dan bijvoorbeeld het topic 'jullie' even zal laten rusten. Op die manier kan hij wel zijn ei kwijt bij jou maar hoeft hij even geen energie te steken in wat jullie hebben.
Hoop echt voor je dat alles goedkomt!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:44
quote:lonbonton schreef op 17 oktober 2008 @ 11:36:
[...]
Dat is ook lastig. Ik ken het van de andere kant. Had iemand ontmoet wat op zich heel goed ging maar hij had er uiteindelijk geen begrip voor dat ik niet zo hard van stapel kon lopen. (Ik ben ook gescheiden) En hij was vooral bezig met hoe hij het ervoer.
Ik kreeg daardoor erg het gevoel dat ik het hem naar de zin moest maken. Er lag druk op.
Nu, een half jaar later heb ik een fijne relatie met iemand die ik al langer kende maar mij helemaal heeft 'gelaten'. Hij had dat vertrouwen dus blijkbaar wel. Heel geduldig is hij inderdaad.
Maar daardoor voelt het wel als echte liefde.Ja dat snap ik...
[...]
Dat is ook lastig. Ik ken het van de andere kant. Had iemand ontmoet wat op zich heel goed ging maar hij had er uiteindelijk geen begrip voor dat ik niet zo hard van stapel kon lopen. (Ik ben ook gescheiden) En hij was vooral bezig met hoe hij het ervoer.
Ik kreeg daardoor erg het gevoel dat ik het hem naar de zin moest maken. Er lag druk op.
Nu, een half jaar later heb ik een fijne relatie met iemand die ik al langer kende maar mij helemaal heeft 'gelaten'. Hij had dat vertrouwen dus blijkbaar wel. Heel geduldig is hij inderdaad.
Maar daardoor voelt het wel als echte liefde.Ja dat snap ik...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:44
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:26:
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is.
In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
Ik denk dat je vooral tegen onbegrip aan gaat lopen voor wat betreft je soulmates-gevoel waar je aan refereerde in je openingspost. Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Velen "geloven" er in niet. Ik ken het (helaas, zou ik soms graag willen zeggen) en ik weet hoe jij je voelt.
Hij is je spiegel, je andere ik zoals je idd al zei in een eerdere post. Jullie hebben aan een half woord genoeg, kunnen elkaars ogen lezen, denken vaak hetzelfde op hetzelfde moment, avond na avond kun je praten, als je bij hem bent bestaat de rest van de wereld niet, hij kan de muur om je hart afbreken, etc.
Veel mensen vinden dat ook typische "verliefdheidskenmerken" maar goed, dat zal in zo'n discussie altijd een twistpunt zijn
Zoals ik het bekijk ligt het niet aan het samenzijn en wat er tussen ons is.
In die korte tijd zijn we heel diep gegaan. Enorm lachen, maar ook samen huilen. Ik kende de ouder die is overleden ook. En dat maakt dat je je heel snel heel verbonden voelt.
Natuurlijk ken ik hem nog lang niet helemaal, gelukkig niet. Maar we zijn zelfs al dieper en closer dan hij ooit met zijn vrouw was. (zijn woorden).
Dus het is wel iets... speciaals ofzo...
Ookal klinkt dit je denk ik zweverig in de oren. Mij ook denk ik als een ander het zou schrijven
Ik denk dat je vooral tegen onbegrip aan gaat lopen voor wat betreft je soulmates-gevoel waar je aan refereerde in je openingspost. Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Velen "geloven" er in niet. Ik ken het (helaas, zou ik soms graag willen zeggen) en ik weet hoe jij je voelt.
Hij is je spiegel, je andere ik zoals je idd al zei in een eerdere post. Jullie hebben aan een half woord genoeg, kunnen elkaars ogen lezen, denken vaak hetzelfde op hetzelfde moment, avond na avond kun je praten, als je bij hem bent bestaat de rest van de wereld niet, hij kan de muur om je hart afbreken, etc.
Veel mensen vinden dat ook typische "verliefdheidskenmerken" maar goed, dat zal in zo'n discussie altijd een twistpunt zijn
