Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 17 oktober 2008 om 13:13
Laat de woede die logischerwijs volgd na de klap en verdriet ervan, nu even betijen.
Komen verkeerde reacties uit voort welke je beter niet mee kan sturen.Want word tegen je gekeerd.En idd. zo al gezegt ,zo gedraaid ten nadele van jou.
Maar volgens mij weet je dat zelf wel.
Ga lekker naar de kapper,moment voor jouzelf.
Komen verkeerde reacties uit voort welke je beter niet mee kan sturen.Want word tegen je gekeerd.En idd. zo al gezegt ,zo gedraaid ten nadele van jou.
Maar volgens mij weet je dat zelf wel.
Ga lekker naar de kapper,moment voor jouzelf.
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:29
He Artemis, wat een leuke reactie van je! Ik word er wel een beetje verlegen van hoor!
Lieve vriendin is met spoed bevallen via een keizersnee. Vanochtend haar partner gebeld en met de kleine babyjongen is alles goed. Gister ging het niet zo goed met haar maar het lijkt erop dat het vandaag beter gaat. Hoor later vandaag nog meer.
Zat te bibberen vanochtend van de zenuwen nadat het telefoontje. Meer dan een kaartje sturen en wachten tot hij weer belt kan ik niet doen. Ze is al met al dus goed ziek en het zal wel even duren voor ze weer een beetje energie heeft.
EV, kijk maar wat je doet met die mail. Persoonlijk zou ik hem uitprinten, archiveren en er niks mee doen. Omdat je het toch nooit goed doet zal jouw reactie weer helemaal ingevuld worden.
Geen contact lijkt mij beter dan je verdedigen.
Gekend word je door je dagelijkse omgeving. Dat is je partner, dat zijn je vrienden en je forummaatjes.
Pijnlijk om te zien hoe de patronen in je familie doorgaan. Maar ook een duidelijk signaal dat het een goede stap van jou was om te stoppen met het contact.
Ergens is het zielig en (tragi)komisch dat je moeder zo de dramaqueen uithangt dat een kleindochter zich geroepen voelt om jou ter verantwoording te roepen.
Lieve vriendin is met spoed bevallen via een keizersnee. Vanochtend haar partner gebeld en met de kleine babyjongen is alles goed. Gister ging het niet zo goed met haar maar het lijkt erop dat het vandaag beter gaat. Hoor later vandaag nog meer.
Zat te bibberen vanochtend van de zenuwen nadat het telefoontje. Meer dan een kaartje sturen en wachten tot hij weer belt kan ik niet doen. Ze is al met al dus goed ziek en het zal wel even duren voor ze weer een beetje energie heeft.
EV, kijk maar wat je doet met die mail. Persoonlijk zou ik hem uitprinten, archiveren en er niks mee doen. Omdat je het toch nooit goed doet zal jouw reactie weer helemaal ingevuld worden.
Geen contact lijkt mij beter dan je verdedigen.
Gekend word je door je dagelijkse omgeving. Dat is je partner, dat zijn je vrienden en je forummaatjes.
Pijnlijk om te zien hoe de patronen in je familie doorgaan. Maar ook een duidelijk signaal dat het een goede stap van jou was om te stoppen met het contact.
Ergens is het zielig en (tragi)komisch dat je moeder zo de dramaqueen uithangt dat een kleindochter zich geroepen voelt om jou ter verantwoording te roepen.
zaterdag 18 oktober 2008 om 08:18
Zo, waar altijd vroeg wakker zijn al niet goed voor is, ik heb net op mijn gemak alles bijgelezen. Jullie zijn op dreef .
Face, fijn dat je ook voelt dat je hier een plekje hebt gevonden waar je je ei kwijt kan.
Artemis, wat heerlijk dat je zo van je vakantie geniet. En ik ben erg nieuwsgierig naar je weblog nu .
Herkenbaar wat er wordt geschreven over je niet belangrijk voelen: ik heb ook altijd al snel het gevoel dat ik teveel ben. Het is maar een detail, maar Lief stelt wel eens voor als we ergens rijden om even bij ‘die en die’ langs te gaan, onaangekondigd. Ik wring me dan altijd in allerlei bochten zodat we niet gaan. En nu ineens bedenk ik me pas waarom: niet omdat ik het onbeleefd vind en ‘ze misschien wel plannen hebben’, maar het komt vanuit het idee dat ze toch niet op mij zitten te wachten, zomaar. Interessant. De volgende keer ga ik proberen niet tegen Lief in te gaan en eens kijken hoe dat dan loopt.
En Julus: die verjaardag gaan we dus vieren in november .
EV, ik begrijp helemaal dat je zo overstuur raakt van die e-mail van je nichtje. En inderdaad, het arme schaap kan er zelf niet eens wat aan doen, als je niks anders verteld wordt weet je ook niet beter.
Ik heb met mezelf afgesproken niet meer in te gaan op wat dan ook uit mijn vaders richting. Voor mij is het enige wat ik welke vorm van contact met hem zou willen halen, dat hij toegeeft wat hij heeft aangericht. Maar hij heeft zíjn waarheid en die zal niet veranderen. Ik denk dat jouw moeder dat ook heeft, een eigen waarheid in haar hoofd gecreeerd. Ik hoop in ieder geval dat het je heeft opgelucht dat je het niet zomaar over je kant hebt laten gaan. Verwacht alleen niet teveel van hun reactie lieverd, anders wordt je waarschijnlijk weer teleurgesteld.
Van de week een (indirecte) aanvaring gehad op mij werk, die me aan het denken heeft gezet. Ik heb eerder al geschreven dat ik niet assertief genoeg ben en daar werk ik hard aan. Nu heb ik een collega, waar ik het regelmatig niet mee eens ben en die mij ook nog eens als persoon niet ligt. Gelukkig heb ik normaal niet dagelijks met hem te maken, maar de laatste tijd vanwege omstandigheden wel meer dan normaal. En deze week ontplofte ik gewoon echt: hij slaat al mijn adviezen, gegeven vanuit mijn expertise, in de wind en gaat gewoon zijn eigen gang. Ik was echt boos: dan bén ik assertief en zég ik wat ik vind en dan neemt ie me niet serieus. Als hij het niet met me eens is, prima, dan praten we erover en komen we er wel uit. Doe ik met andere collega’s ook en dat werkt prima. Maar hij wuift het gewoon weg! En het is notabene niet zijn verantwoordelijkheid, voor veel dingen ligt die op mijn afdeling, maar hij walst er zo overheen. Hmm, ik word nu alweer boos .
En het allerergste: hij probeert dit te doen over de rug van/via mijn nieuwe collega. Dus niet rechtstreeks bij mij aankloppen, maar de nieuwe voor het karretje spannen. Hij kaart het dus niet direct bij mij aan, maar bij mijn nieuwe collega, die vervolgens bij mij komt met alle vragen. Ik vertelde dit aan een vriendin en die begon door te vragen en toen werd het me duidelijk: ik ben niet alleen boos omdat ik niet serieus genomen wordt, maar nog meer omdat hij me gewoon probeert te manipuleren, via mijn nieuwe collega. En wie manipuleert er nog nog meer? Goh, ja, mijn vader… Een enorme trigger ontdekt dus, terwijl het eigenlijk een open deur is.
Het allerbeste zou zijn als ik met hem het gesprek aanga, dat ik me niet serieus genomen voel door hem en dat ik het op prijs zou stellen als hij de discussie met me aangaat, ipv van te voren al vast te zetten wat hij wil, zonder ervan af te wijken en het dan ook nog eens via een collega te spelen. Maar ik denk niet dat ik dat durf. Juist ook omdat hij me als persoon niet ligt, het maakt me nog kwetsbaarder. Maar ik moet er wel een manier voor vinden om mee om te gaan, want het vreet energie op die momenten. Ik was die avond thuis ook niet te genieten.
Zo, dat was hem wel weer even. Kom ik nu in aamerking voor de langste post-award?
Face, fijn dat je ook voelt dat je hier een plekje hebt gevonden waar je je ei kwijt kan.
Artemis, wat heerlijk dat je zo van je vakantie geniet. En ik ben erg nieuwsgierig naar je weblog nu .
Herkenbaar wat er wordt geschreven over je niet belangrijk voelen: ik heb ook altijd al snel het gevoel dat ik teveel ben. Het is maar een detail, maar Lief stelt wel eens voor als we ergens rijden om even bij ‘die en die’ langs te gaan, onaangekondigd. Ik wring me dan altijd in allerlei bochten zodat we niet gaan. En nu ineens bedenk ik me pas waarom: niet omdat ik het onbeleefd vind en ‘ze misschien wel plannen hebben’, maar het komt vanuit het idee dat ze toch niet op mij zitten te wachten, zomaar. Interessant. De volgende keer ga ik proberen niet tegen Lief in te gaan en eens kijken hoe dat dan loopt.
En Julus: die verjaardag gaan we dus vieren in november .
EV, ik begrijp helemaal dat je zo overstuur raakt van die e-mail van je nichtje. En inderdaad, het arme schaap kan er zelf niet eens wat aan doen, als je niks anders verteld wordt weet je ook niet beter.
Ik heb met mezelf afgesproken niet meer in te gaan op wat dan ook uit mijn vaders richting. Voor mij is het enige wat ik welke vorm van contact met hem zou willen halen, dat hij toegeeft wat hij heeft aangericht. Maar hij heeft zíjn waarheid en die zal niet veranderen. Ik denk dat jouw moeder dat ook heeft, een eigen waarheid in haar hoofd gecreeerd. Ik hoop in ieder geval dat het je heeft opgelucht dat je het niet zomaar over je kant hebt laten gaan. Verwacht alleen niet teveel van hun reactie lieverd, anders wordt je waarschijnlijk weer teleurgesteld.
Van de week een (indirecte) aanvaring gehad op mij werk, die me aan het denken heeft gezet. Ik heb eerder al geschreven dat ik niet assertief genoeg ben en daar werk ik hard aan. Nu heb ik een collega, waar ik het regelmatig niet mee eens ben en die mij ook nog eens als persoon niet ligt. Gelukkig heb ik normaal niet dagelijks met hem te maken, maar de laatste tijd vanwege omstandigheden wel meer dan normaal. En deze week ontplofte ik gewoon echt: hij slaat al mijn adviezen, gegeven vanuit mijn expertise, in de wind en gaat gewoon zijn eigen gang. Ik was echt boos: dan bén ik assertief en zég ik wat ik vind en dan neemt ie me niet serieus. Als hij het niet met me eens is, prima, dan praten we erover en komen we er wel uit. Doe ik met andere collega’s ook en dat werkt prima. Maar hij wuift het gewoon weg! En het is notabene niet zijn verantwoordelijkheid, voor veel dingen ligt die op mijn afdeling, maar hij walst er zo overheen. Hmm, ik word nu alweer boos .
En het allerergste: hij probeert dit te doen over de rug van/via mijn nieuwe collega. Dus niet rechtstreeks bij mij aankloppen, maar de nieuwe voor het karretje spannen. Hij kaart het dus niet direct bij mij aan, maar bij mijn nieuwe collega, die vervolgens bij mij komt met alle vragen. Ik vertelde dit aan een vriendin en die begon door te vragen en toen werd het me duidelijk: ik ben niet alleen boos omdat ik niet serieus genomen wordt, maar nog meer omdat hij me gewoon probeert te manipuleren, via mijn nieuwe collega. En wie manipuleert er nog nog meer? Goh, ja, mijn vader… Een enorme trigger ontdekt dus, terwijl het eigenlijk een open deur is.
Het allerbeste zou zijn als ik met hem het gesprek aanga, dat ik me niet serieus genomen voel door hem en dat ik het op prijs zou stellen als hij de discussie met me aangaat, ipv van te voren al vast te zetten wat hij wil, zonder ervan af te wijken en het dan ook nog eens via een collega te spelen. Maar ik denk niet dat ik dat durf. Juist ook omdat hij me als persoon niet ligt, het maakt me nog kwetsbaarder. Maar ik moet er wel een manier voor vinden om mee om te gaan, want het vreet energie op die momenten. Ik was die avond thuis ook niet te genieten.
Zo, dat was hem wel weer even. Kom ik nu in aamerking voor de langste post-award?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 18 oktober 2008 om 08:22
Ben ik nóg wat vergeten: van de week dus die afspraak met mijn vriendinnen gehad. Heerlijke avond gehad, ondanks dat het best heftig was (aardig wat dingen die spelen bij iedereen). En heel belangrijk, ik heb het gezegd en het voelde goed: dat ik soms inderdaad niet bel en mail.
Onze gezamenlijke conclusie is dat we elkaar liever minder vaak zien en horen, maar dan wel dit soort prachtavonden hebben, dan dat we elkaar elke week zien zonder dat het ergens over gaat. Maw: we hebben afgesproken dat we er voor elkaar zijn als dat nodig is en dat we ieders stilte accepteren zonder oordeel. Heel fijn .
O, en Hanke, hoe is het met je vriendin en zoontje? En met jou?
Onze gezamenlijke conclusie is dat we elkaar liever minder vaak zien en horen, maar dan wel dit soort prachtavonden hebben, dan dat we elkaar elke week zien zonder dat het ergens over gaat. Maw: we hebben afgesproken dat we er voor elkaar zijn als dat nodig is en dat we ieders stilte accepteren zonder oordeel. Heel fijn .
O, en Hanke, hoe is het met je vriendin en zoontje? En met jou?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 18 oktober 2008 om 10:45
Zusje goed dat jullie onderling samen tot dit besluit komen.
Beter niet te vaak elkaar zien en het is leuk en waardevol dan altijd elkaar zien en er is niets om over te hebben.
Afspraak wetende dat je altijd terecht kan en het altijd goed zit ook al is er even stilte.
Goed hoor.
En die collega op de man af vragen wat diegene bezielt.Gewoon zeggen,straight zijn ipv. achter je rug om mensen voor zich te winnen.
Dit heb ik ook.
Met 1 vriendin nog trouwens.
De ander had ik dat ook mee maar zij heeft me pas geleden zo gekwetst met een opmerking dat ik daarvan alleen kon maken dit is geen vriendin.
Later zei ze daarop,hopelijk tast dit onze diepe vriendschap niet aan en ik heb het go with the flow principe aan te nemen en alles niet zo letterlijk opvatten.Ja zo werkt dat niet bij mij in die situatie.
ElmerV.
kan me goed voorstellen dat je nu bang bent voor wta er uitkomt.
Bne je daartegen opgewassen denk je?
Kan je jezelf sterk maken onderwijl daarvoor mocht het zo zijn?
En ja eens heb je op je strepen te staan en is het genoeg!
Beter niet te vaak elkaar zien en het is leuk en waardevol dan altijd elkaar zien en er is niets om over te hebben.
Afspraak wetende dat je altijd terecht kan en het altijd goed zit ook al is er even stilte.
Goed hoor.
En die collega op de man af vragen wat diegene bezielt.Gewoon zeggen,straight zijn ipv. achter je rug om mensen voor zich te winnen.
Dit heb ik ook.
Met 1 vriendin nog trouwens.
De ander had ik dat ook mee maar zij heeft me pas geleden zo gekwetst met een opmerking dat ik daarvan alleen kon maken dit is geen vriendin.
Later zei ze daarop,hopelijk tast dit onze diepe vriendschap niet aan en ik heb het go with the flow principe aan te nemen en alles niet zo letterlijk opvatten.Ja zo werkt dat niet bij mij in die situatie.
ElmerV.
kan me goed voorstellen dat je nu bang bent voor wta er uitkomt.
Bne je daartegen opgewassen denk je?
Kan je jezelf sterk maken onderwijl daarvoor mocht het zo zijn?
En ja eens heb je op je strepen te staan en is het genoeg!
zaterdag 18 oktober 2008 om 11:08
Gefeliciteerd Hanke! Ik hoop dat het kraambezoek leuk wordt en wat van je angsten wegneemt .
En Zusje, wat een vervelende toestand. Ik herken 'm, ooit ook in zo'n soort situatie gezeten. Ik heb het toen te lang aangekeken, ik zou er nu heel snel wat van zeggen. Vooral dat manipuleren, daar kan ik echt niet tegen en tegenwoordig krijgen mensen daar snel een opmerking over . Wat misschien goed werkt, is hem beleefd maar heel direct confronteren met zijn gedrag naar jullie andere collega toe. Dan voelt hij zich betrapt denk ik en staat hij al zwakker. En dan zeggen dat je dat niet pikt. En als hij nog een keer zulke dingen flikt, er uiteindelijk repressailes komen (bijv dat je gaat praten met een manager oid). Je mag het echt zat zijn, als hij zich daar blijvend niets van aantrekt, krijgt hij de consequenties.
Als je dat met overtuiging genoeg doet hoef je wrs niet naar hogerop te stappen (kan me nl voorstellen dat je daar helemaal geen zin in hebt). Ik zit erover na te denken en ik heb dit grappig genoeg geleerd door mijn dochter. Dat als je zegt: hier ligt de grens, en je meent het, je trekt echt een lijn tot hier en niet verder voor je gevoel, dan werkt dat. Tot die tijd merken mensen dat je ergens heel makkelijk "meegeeft". Ik merk het nu ook bij volwassenen, als het nodig is, werkt het uitstekend .
En EV wat dapper van je. En ik kan me je angst voor wraak voorstellen. Probeer in het gevoel te blijven staan dat je voor jezelf opkomt. Het is nu even heel erg klaar. Je hebt laten horen dat je het er niet mee eens bent. Als je daar blijft, dichtbij jezelf, boeit hun reactie niet. Wat is het ergste wat ze kunnen doen? Brief terugsturen? Langskomen? Jij hebt het recht om dit gezegd te hebben, allas wat ze aan veroordeling over jou heen willen gooien, gaat alleen binnenkomen als jij dat toestaat.
Dat ze geen aandacht hebben voor jou, weet je. Dat ze wreed en kortzichtig kunnen zijn, dat weet je. Dat de kans dat ze het onder ogen zien en vanuit jouw standpunt iig willen begrijpen minimaal is, niet te verwachten valt, dat weet je. Dus wat heb je te verliezen? Wat heb je nu nog te verliezen wat hun reactie ook zal zijn?
Laat het gevoel dat je erbij gewonnen hebt door voor jezelf op te komen, je niet afgepakt worden door je angst nog meer te verliezen. Dan stel je je afhankelijk op van hen. Blijf dichtbij jezelf, wees trots op jezelf en je bent hierin onaantastbaar.
Begrijp je wat ik bedoel? Het is een switch van 180 graden. Dezelfde situatie, andere waardebepaling. Ervaar je kracht en hou 'm vast .
voor iedereen.
En Zusje, wat een vervelende toestand. Ik herken 'm, ooit ook in zo'n soort situatie gezeten. Ik heb het toen te lang aangekeken, ik zou er nu heel snel wat van zeggen. Vooral dat manipuleren, daar kan ik echt niet tegen en tegenwoordig krijgen mensen daar snel een opmerking over . Wat misschien goed werkt, is hem beleefd maar heel direct confronteren met zijn gedrag naar jullie andere collega toe. Dan voelt hij zich betrapt denk ik en staat hij al zwakker. En dan zeggen dat je dat niet pikt. En als hij nog een keer zulke dingen flikt, er uiteindelijk repressailes komen (bijv dat je gaat praten met een manager oid). Je mag het echt zat zijn, als hij zich daar blijvend niets van aantrekt, krijgt hij de consequenties.
Als je dat met overtuiging genoeg doet hoef je wrs niet naar hogerop te stappen (kan me nl voorstellen dat je daar helemaal geen zin in hebt). Ik zit erover na te denken en ik heb dit grappig genoeg geleerd door mijn dochter. Dat als je zegt: hier ligt de grens, en je meent het, je trekt echt een lijn tot hier en niet verder voor je gevoel, dan werkt dat. Tot die tijd merken mensen dat je ergens heel makkelijk "meegeeft". Ik merk het nu ook bij volwassenen, als het nodig is, werkt het uitstekend .
En EV wat dapper van je. En ik kan me je angst voor wraak voorstellen. Probeer in het gevoel te blijven staan dat je voor jezelf opkomt. Het is nu even heel erg klaar. Je hebt laten horen dat je het er niet mee eens bent. Als je daar blijft, dichtbij jezelf, boeit hun reactie niet. Wat is het ergste wat ze kunnen doen? Brief terugsturen? Langskomen? Jij hebt het recht om dit gezegd te hebben, allas wat ze aan veroordeling over jou heen willen gooien, gaat alleen binnenkomen als jij dat toestaat.
Dat ze geen aandacht hebben voor jou, weet je. Dat ze wreed en kortzichtig kunnen zijn, dat weet je. Dat de kans dat ze het onder ogen zien en vanuit jouw standpunt iig willen begrijpen minimaal is, niet te verwachten valt, dat weet je. Dus wat heb je te verliezen? Wat heb je nu nog te verliezen wat hun reactie ook zal zijn?
Laat het gevoel dat je erbij gewonnen hebt door voor jezelf op te komen, je niet afgepakt worden door je angst nog meer te verliezen. Dan stel je je afhankelijk op van hen. Blijf dichtbij jezelf, wees trots op jezelf en je bent hierin onaantastbaar.
Begrijp je wat ik bedoel? Het is een switch van 180 graden. Dezelfde situatie, andere waardebepaling. Ervaar je kracht en hou 'm vast .
voor iedereen.
zaterdag 18 oktober 2008 om 11:11
Oh en Zusje, wat fijn dat je dit tegen je vriendinnen hebt gezegd en dat het helemaal goed was! En dat inzicht over zomaar langsgaan, dat ken ik haha. Ik ben het ook maar gewoon gaan doen. En het bleek elke keer gezellig te zijn .
Ik hou het wel een beetje. Moet elke keer dat suffe drempeltje over. Maar het is iig geen Mount Everest meer .
Ik hou het wel een beetje. Moet elke keer dat suffe drempeltje over. Maar het is iig geen Mount Everest meer .
zaterdag 18 oktober 2008 om 11:34
quote:Elmervrouw schreef op 18 oktober 2008 @ 11:29:
Ik ben zó lang dat brave en meegaande meisje geweest, het is wennen om nu die vrouw te zijn die zich anders opstelt.
(Maar.. ik ben wél trots op mezelf om deze stappen!)
Ik begrijp het. Maar die vrouw met klauwen en tanden en een hoop kracht in zich als het nodig is, die is leuk! Fijn dat je trots bent. En schrijf het van je af als je dat wil, zo blijf je jezelf idd confronteren met dat je jezelf makkelijk tekort doet waar je het anderen wel gunt.
Misschien zou je het leuk vinden om de Ontembare Vrouw van Pinkola Estes te lezen als je die nog niet kent. Heeft me veel duidelijk gemaakt over de sterke, temperamentvolle vrouw die er ook in zit naast alle keurig aangepaste meisjes en vrouwen ed in mij . Heel mooi boek.
Ik ben zó lang dat brave en meegaande meisje geweest, het is wennen om nu die vrouw te zijn die zich anders opstelt.
(Maar.. ik ben wél trots op mezelf om deze stappen!)
Ik begrijp het. Maar die vrouw met klauwen en tanden en een hoop kracht in zich als het nodig is, die is leuk! Fijn dat je trots bent. En schrijf het van je af als je dat wil, zo blijf je jezelf idd confronteren met dat je jezelf makkelijk tekort doet waar je het anderen wel gunt.
Misschien zou je het leuk vinden om de Ontembare Vrouw van Pinkola Estes te lezen als je die nog niet kent. Heeft me veel duidelijk gemaakt over de sterke, temperamentvolle vrouw die er ook in zit naast alle keurig aangepaste meisjes en vrouwen ed in mij . Heel mooi boek.
zaterdag 18 oktober 2008 om 11:43
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:36
Jullie hebben gelijk dat ik iets moet doen, dat wist ik natuurlijk eigenlijk al... Ik kijk van de week wel hoe het loopt en of er een goede gelegenheid is. Ik denk dat ik het in ieder geval bij mezelf moet houden: hem laten weten hoe het op mij overkomt en wat het mij voor gevoel geeft. Ben eigenlijk wel benieuwd of hij dan erg verbaasd is. Waarom ik er zo tegen opzie is omdat hij absoluut geen type is waarmee ik normaal een 'goed gesprek' zou voeren. Ik zou hem bv nooit zomaar vertellen wat ik heb meegemaakt, terwijl dat bij andere collega's lopende sommige gesprekken soms gewoon gebeurd en ook geen probleem is. En dan moet ik mezelf nu ineens juist bij hem kwetsbaar opstellen, dat is een grote drempel voor me.
En mijn manager weet ervan en staat achter me. Niet omdat ik geklikt heb, maar deze persoon werkt meer mensen op de zenuwen, waaronder mijn manager. En dat is al ter sprake gekomen naar aanleiding van een akkefietje met de pers laatst (veroorzaakt door de collega in kwestie), dus ik weet hoe hij er over denkt en heb toen ook zelf aangegeven hoe en wat. Hij heeft me ook gezegd dat ik hem er op mag wijzen dat hij verkeerd bezig is. En dat ie het anders zelf maar uit moet zoeken, kort gezegd (hij heeft onze afdeling nodig). Dus dat sterkt me wel.
EV, ik begrijp je gevoel heel goed, maar probeer de trots op jezelf groter te maken dan die angst.
Felicia, fijn dat het nu 'gaat'. Het bezinnen is dus nog in volle gang?
voor iedereen, geniet van het weekend.
En mijn manager weet ervan en staat achter me. Niet omdat ik geklikt heb, maar deze persoon werkt meer mensen op de zenuwen, waaronder mijn manager. En dat is al ter sprake gekomen naar aanleiding van een akkefietje met de pers laatst (veroorzaakt door de collega in kwestie), dus ik weet hoe hij er over denkt en heb toen ook zelf aangegeven hoe en wat. Hij heeft me ook gezegd dat ik hem er op mag wijzen dat hij verkeerd bezig is. En dat ie het anders zelf maar uit moet zoeken, kort gezegd (hij heeft onze afdeling nodig). Dus dat sterkt me wel.
EV, ik begrijp je gevoel heel goed, maar probeer de trots op jezelf groter te maken dan die angst.
Felicia, fijn dat het nu 'gaat'. Het bezinnen is dus nog in volle gang?
voor iedereen, geniet van het weekend.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:47
Hoi lieve meiden,
Ik zit hier te stralen achter het beeldscherm. Wat een droppie van een kind en wat was mijn vriendin lief! Medisch gezien gaat het nu goed met beiden en dat is een pak van mijn hart. Het had ook heel anders kunnen aflopen nl.
De voedingsassistente kwam langs en vroeg of wij familie waren -ze vond ons op elkaar lijken. Waarop mijn vriendin zei dat dat niet zo was maar wel zo voelt. Daarna keek ze me vragend aan of ze dat wel mocht zeggen. Ik beaamde dat en zei dat ze mijn 'nepzus' is....
Vervolgens kwam haar partner en ook die gaf me het gevoel welkom te zijn. "Blijf zitten", ook al is de bezoektijd over, dat soort dingen.
Ik merk dat de vriendschap niet is veranderd. Ze belt me als ze ergens mee zit (borstvoeding wel of niet bijv). Ik zal deze week nog een keertje langsgaan.
Wow wat is dit helend zeg! En een geluk bij een ongeluk: dat telefoontje waarover ik het had kan ze zich niet meer herinneren omdat ze zo ziek was/werd.
Heb nog kort kunnen zeggen dat dat niet 1 van mijn beste dagen was maar dat het nu weer goed is. En zo voelt het ook.
Ik heb je advies ter harte genomen MissMara en bewust ruimte ingenomen. Ik heb dus geen energie geclaimd, als je begrijpt wat ik bedoel...
Thankx!
Ik zit hier te stralen achter het beeldscherm. Wat een droppie van een kind en wat was mijn vriendin lief! Medisch gezien gaat het nu goed met beiden en dat is een pak van mijn hart. Het had ook heel anders kunnen aflopen nl.
De voedingsassistente kwam langs en vroeg of wij familie waren -ze vond ons op elkaar lijken. Waarop mijn vriendin zei dat dat niet zo was maar wel zo voelt. Daarna keek ze me vragend aan of ze dat wel mocht zeggen. Ik beaamde dat en zei dat ze mijn 'nepzus' is....
Vervolgens kwam haar partner en ook die gaf me het gevoel welkom te zijn. "Blijf zitten", ook al is de bezoektijd over, dat soort dingen.
Ik merk dat de vriendschap niet is veranderd. Ze belt me als ze ergens mee zit (borstvoeding wel of niet bijv). Ik zal deze week nog een keertje langsgaan.
Wow wat is dit helend zeg! En een geluk bij een ongeluk: dat telefoontje waarover ik het had kan ze zich niet meer herinneren omdat ze zo ziek was/werd.
Heb nog kort kunnen zeggen dat dat niet 1 van mijn beste dagen was maar dat het nu weer goed is. En zo voelt het ook.
Ik heb je advies ter harte genomen MissMara en bewust ruimte ingenomen. Ik heb dus geen energie geclaimd, als je begrijpt wat ik bedoel...
Thankx!
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:59
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:09
Wat bijzonder dat je terugkomt op mijn vraag lieve 1609. Ik vroeg me al af of mijn opmerking geland was.
Ik weet niet of er opzet bij moet zitten om gekwetst te worden. Als je door een auto wordt aangereden loop je toch ook kwetsuren op, dat gaat toch ook niet expres?
De meeste pijn en verwondingen van binnen komen denk ik uit onmacht. Onmacht van de ander om niet te kunnen geven wat jij nodig hebt. Wás er maar iemand om de schuld te geven. In plaats daarvan was er sprake van een bepaalde situatie waarin dingen niet goed liepen. De omstandigheden zijn nu anders, je kunt nu andere keuzes maken. Terugdraaien wat er gebeurd is kan niet. En daar kun je een oordeel over krijgen. Stom van jezelf. Je zou het nu anders doen. En dus was jij toen fout...Maar die redenering klopt toch niet?
Ik heb heel erg last gehad van niet te durven willen. Nog steeds een beetje. Ik vind het denk ik de meest verwarrende en nare vraag die ik kan krijgen. Wat wil ik bereiken? Lang dacht ik daarom dat ik lui ben. Maar dat heeft er helemaal niks mee te maken. Wel met vermijding. Met te weinig egosterkte. Met verwarrende emoties. Met nare ervaringen in het verleden. Met het feit dat ik 'niks te willen had'. En het had te maken met het feit dat ik altijd mijn antennes op de ander gericht had en niet van mijn eigen gevoelsleven uitging. Wat daarom dan weer een enorme heisa van binnen maakte omdat ik niet naar 'mij' luisterde. En dan voelde ik me daar weer onmachtig in en voelde ik me zwak omdat ik dan anderen nodig had.
Snap je het circeltje een beetje?
En de hoogmoed die je beschrijft... ik ken het. De enige medicijn daarvoor is mededogen voor jezelf. Ik zou er wel cursussen in willen geven!
Ik weet niet of er opzet bij moet zitten om gekwetst te worden. Als je door een auto wordt aangereden loop je toch ook kwetsuren op, dat gaat toch ook niet expres?
De meeste pijn en verwondingen van binnen komen denk ik uit onmacht. Onmacht van de ander om niet te kunnen geven wat jij nodig hebt. Wás er maar iemand om de schuld te geven. In plaats daarvan was er sprake van een bepaalde situatie waarin dingen niet goed liepen. De omstandigheden zijn nu anders, je kunt nu andere keuzes maken. Terugdraaien wat er gebeurd is kan niet. En daar kun je een oordeel over krijgen. Stom van jezelf. Je zou het nu anders doen. En dus was jij toen fout...Maar die redenering klopt toch niet?
Ik heb heel erg last gehad van niet te durven willen. Nog steeds een beetje. Ik vind het denk ik de meest verwarrende en nare vraag die ik kan krijgen. Wat wil ik bereiken? Lang dacht ik daarom dat ik lui ben. Maar dat heeft er helemaal niks mee te maken. Wel met vermijding. Met te weinig egosterkte. Met verwarrende emoties. Met nare ervaringen in het verleden. Met het feit dat ik 'niks te willen had'. En het had te maken met het feit dat ik altijd mijn antennes op de ander gericht had en niet van mijn eigen gevoelsleven uitging. Wat daarom dan weer een enorme heisa van binnen maakte omdat ik niet naar 'mij' luisterde. En dan voelde ik me daar weer onmachtig in en voelde ik me zwak omdat ik dan anderen nodig had.
Snap je het circeltje een beetje?
En de hoogmoed die je beschrijft... ik ken het. De enige medicijn daarvoor is mededogen voor jezelf. Ik zou er wel cursussen in willen geven!
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:25
We zijn mss. wel zo drukdoende om maar aardig bevonden te worden,er mogen zijn,waardoor we onszelf vergeten al die tijd en dat er al ingebakerd zit.
En niet beter weten we zijn niet belangrijk.
Is dus iets wat we ons zelf eigen gemaakt hebben.Waardoor juist ontstaat dat de ander ons niet kan vervullen in wat we nodig zijn.
Door teveel verwachteningen.
En niet beter weten we zijn niet belangrijk.
Is dus iets wat we ons zelf eigen gemaakt hebben.Waardoor juist ontstaat dat de ander ons niet kan vervullen in wat we nodig zijn.
Door teveel verwachteningen.
