
Toenadering 3 jaar na scheiding, hoe realistisch is succes?
maandag 20 oktober 2008 om 12:10
Hoi
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
maandag 20 oktober 2008 om 18:14
Felicia
Er is niet 'iets' dat ik wil horen hoor. Ik wil gewoon sparren. Als er al 'iets' is, dan zijn dat voornamelijk de dingen waar ik zelf nog niet opgekomen was. Frisse blik, ander denkkader, objectievere kijk, dat soort zaken.
Ik vind je halve grapje eigenlijk wel een aardige insteek. Stennis is oncontroleerbaar. Dus dat geeft me ook de kans om mezelf in actie te zien en daar óók kritisch naar te kijken.
Er is niet 'iets' dat ik wil horen hoor. Ik wil gewoon sparren. Als er al 'iets' is, dan zijn dat voornamelijk de dingen waar ik zelf nog niet opgekomen was. Frisse blik, ander denkkader, objectievere kijk, dat soort zaken.
Ik vind je halve grapje eigenlijk wel een aardige insteek. Stennis is oncontroleerbaar. Dus dat geeft me ook de kans om mezelf in actie te zien en daar óók kritisch naar te kijken.
maandag 20 oktober 2008 om 18:21
quote:Feliciaatje schreef op 20 oktober 2008 @ 16:32:
Het is (op een zure manier ) grappig Sprank want mijn man en ik gaan in feite al een paar jaar door dezelfde riedel als jullie hebben gedaan.
Hij loopt nu bij een psych. Of hij leert, naast zijn onverwerkte dingen waar hij zich doorheen moet worstelen wil dit werken, binnenkort dealen met de realiteit, nl dat hij een vrouw en een klein kind heeft en dat dat consequenties heeft.
Of ik kap ermee en hij blijft uit mijn leven. Niet als vader en vriend maar wel als mijn man. Want ik heb geen zin meer in dat halve gezeur en getrek en gedoe. Of ervoor gaan of laat maar. En dan helemaal als het het eerste is.
Want ik wil mijn leven delen met mijn geliefde. Mijn leefruimte, mijn sores, mijn blije dingen, zijn sores, zijn blije dingen. Onze dingen.
Als jij heel goed kunt leven met latten, met hem zijn vrijheid laten en het leuk vindt voor erbij, dan heb je misschien een goede reden om het weer te proberen (alsnog ben ik huiverig na je ervaringen maar dat kan ik gewoon verkeerd interpreteren). Als je meer wil dan dat, echt een thuis met de man van je leven, dan moet je je misschien toch kritisch afvragen of hij daartoe in staat is, daar ook naar verlangt. Wees heel voorzichtig met de concessies die je daarin doet, dat zijn echt basisbehoeften. En die kunnen verschillen. Zulke verschillen blijven vaak schrijnen.
Deze wilde ik nog op reageren, maar dat is er een beetje bij ingeschoten. Die riedel vond ik een hel. Ook omdat ik steeds het onderspit dolf natuurlijk. Uiteindelijk moest er gewoon iets gebeuren, wilde ik de stekker eruit. Moèst er eerst stilte komen om vanuit stilte te kunnen kijken of we samen iets zouden kunnen. Bij de laatste riedel heb ik hem dat ook gezegd; misschien kunnen we als we echt uit elkaar zijn weer bij elkaar komen, maar vanuit waar we nu zijn redden we het nooit.
Ik heb ook geen spijt van de scheiding. Die was nodig en heeft me gebracht wat ik nodig had.
Wil je me vertellen wat je bedoelt met dat hij binnenkort gaat leren dealen met de realiteit van het hebben van een gezin?
Het is (op een zure manier ) grappig Sprank want mijn man en ik gaan in feite al een paar jaar door dezelfde riedel als jullie hebben gedaan.
Hij loopt nu bij een psych. Of hij leert, naast zijn onverwerkte dingen waar hij zich doorheen moet worstelen wil dit werken, binnenkort dealen met de realiteit, nl dat hij een vrouw en een klein kind heeft en dat dat consequenties heeft.
Of ik kap ermee en hij blijft uit mijn leven. Niet als vader en vriend maar wel als mijn man. Want ik heb geen zin meer in dat halve gezeur en getrek en gedoe. Of ervoor gaan of laat maar. En dan helemaal als het het eerste is.
Want ik wil mijn leven delen met mijn geliefde. Mijn leefruimte, mijn sores, mijn blije dingen, zijn sores, zijn blije dingen. Onze dingen.
Als jij heel goed kunt leven met latten, met hem zijn vrijheid laten en het leuk vindt voor erbij, dan heb je misschien een goede reden om het weer te proberen (alsnog ben ik huiverig na je ervaringen maar dat kan ik gewoon verkeerd interpreteren). Als je meer wil dan dat, echt een thuis met de man van je leven, dan moet je je misschien toch kritisch afvragen of hij daartoe in staat is, daar ook naar verlangt. Wees heel voorzichtig met de concessies die je daarin doet, dat zijn echt basisbehoeften. En die kunnen verschillen. Zulke verschillen blijven vaak schrijnen.
Deze wilde ik nog op reageren, maar dat is er een beetje bij ingeschoten. Die riedel vond ik een hel. Ook omdat ik steeds het onderspit dolf natuurlijk. Uiteindelijk moest er gewoon iets gebeuren, wilde ik de stekker eruit. Moèst er eerst stilte komen om vanuit stilte te kunnen kijken of we samen iets zouden kunnen. Bij de laatste riedel heb ik hem dat ook gezegd; misschien kunnen we als we echt uit elkaar zijn weer bij elkaar komen, maar vanuit waar we nu zijn redden we het nooit.
Ik heb ook geen spijt van de scheiding. Die was nodig en heeft me gebracht wat ik nodig had.
Wil je me vertellen wat je bedoelt met dat hij binnenkort gaat leren dealen met de realiteit van het hebben van een gezin?
maandag 20 oktober 2008 om 18:21
Ik heb niet de indruk dat het een langslepende zaak is hoor, ik vind juist dat je de tijd moet nemen die je nodig hebt.
Volgens mij zie je het wat te theoretisch. Jullie zijn gescheiden, maar jullie hebben toch een relatie met elkaar? Ik hecht niet zoveel waarde aan de naam die het beestje heeft, meer aan wat het echt is. Jij houdt van hem, hij van jou, jij hebt het gevoel dat je bij hem hoort. Dat zegt toch veel meer dan; we zijn gescheiden?
Nogmaals, dat financiele gaat niet om het geld, of al dan niet krap zitten, het gaat om een bepaalde moraal, zoals je zelf schreef. Een natuurlijk oog hebben voor wat rechtvaardig is. Niet alleen aan zichzelf en zijn eigen belangen denken.
Hij is wie hij is, jij ook. Als het nu niet gaat, word het niet beter door weer samen te gaan wonen, echt een stel te zijn.
Ik zou het gewoon ook zo eerlijk mogelijk met je kinderen bespreken. Daar leer je ze wat mee. Iets heel belangrijks vlgs mij.
Volgens mij zie je het wat te theoretisch. Jullie zijn gescheiden, maar jullie hebben toch een relatie met elkaar? Ik hecht niet zoveel waarde aan de naam die het beestje heeft, meer aan wat het echt is. Jij houdt van hem, hij van jou, jij hebt het gevoel dat je bij hem hoort. Dat zegt toch veel meer dan; we zijn gescheiden?
Nogmaals, dat financiele gaat niet om het geld, of al dan niet krap zitten, het gaat om een bepaalde moraal, zoals je zelf schreef. Een natuurlijk oog hebben voor wat rechtvaardig is. Niet alleen aan zichzelf en zijn eigen belangen denken.
Hij is wie hij is, jij ook. Als het nu niet gaat, word het niet beter door weer samen te gaan wonen, echt een stel te zijn.
Ik zou het gewoon ook zo eerlijk mogelijk met je kinderen bespreken. Daar leer je ze wat mee. Iets heel belangrijks vlgs mij.
maandag 20 oktober 2008 om 18:25
Oh, en soms beteugel ik mijn fantasie niet en dagdroom ik weleens van een leven met iemand samen in één huis en alles erop en eraan (zoals mijn moeder voor een etalage van een bruidsmodezaak heel vrolijk zei: jahaa, dat kan nu allemaal weer ). Maar ik weet dat ik daar in de realiteit mezelf zoals ik nu ben te vaak aan zou stoten. Ik heb te hard gewerkt voor de vrijheid die ik nu heb om die los te kunnen laten.
Ik sluit het niet uit. Maar neem het vooralsnog dus ook zeer zeker niet mee in mijn overwegingen.
Ik sluit het niet uit. Maar neem het vooralsnog dus ook zeer zeker niet mee in mijn overwegingen.
maandag 20 oktober 2008 om 18:26
maandag 20 oktober 2008 om 18:29
Ik vind dat stennis schoppen van Feliciaatje wel een hele goeie suggestie hoor, Sprankie. Het klinkt alsof jij veel te beheerst, te gecontroleerd bezig bent.
Ik doe deed het ook wel eens, in een beginnende relatie, of een lastige relatie. Kijken of man in kwestie wegrent als ik eens even helemaal mezelf ben, met rothumeur en al....
Ik doe deed het ook wel eens, in een beginnende relatie, of een lastige relatie. Kijken of man in kwestie wegrent als ik eens even helemaal mezelf ben, met rothumeur en al....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 18:29
Rafaella,
Ik ben inderdaad een overmatig theoretisch typje. Vaak heel praktisch, maar als het aankomt op dingen die theoretisch passen en in de praktijk toch knellen dan raak ik de draad kwijt.
Met mijn kinderen praat ik wel over gescheiden zijn en waar dat in onze situatie op neerkomt. Maar ze zijn nog erg jong, dus die zijn voornamelijk erg in hun sas omdat zij dan nu met mij kunnen trouwen .
Dat over een zelfde kijk hebben op wat rechtvaardig is, is wel een interessante. Die moet ik even laten bezinken.
Ik ben inderdaad een overmatig theoretisch typje. Vaak heel praktisch, maar als het aankomt op dingen die theoretisch passen en in de praktijk toch knellen dan raak ik de draad kwijt.
Met mijn kinderen praat ik wel over gescheiden zijn en waar dat in onze situatie op neerkomt. Maar ze zijn nog erg jong, dus die zijn voornamelijk erg in hun sas omdat zij dan nu met mij kunnen trouwen .
Dat over een zelfde kijk hebben op wat rechtvaardig is, is wel een interessante. Die moet ik even laten bezinken.
maandag 20 oktober 2008 om 18:36
maandag 20 oktober 2008 om 18:36
Ohw wat een heerlijkheid dat je kinders met je willen trouwen! Maar is dat wat je in je Op zegt dan eigenlijk niet een beetje een smoes? Dat je aan de rem trekt vanwege je hoopvolle kinderen, terwijl je hem eigenlijk zelf zit te knijpen als een ouwe dief? Dat je niet kwetsbaar durft te zijn, want dan... (waarschijnlijk allemaal oude angsten denk ik)
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
maandag 20 oktober 2008 om 18:41
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 18:36:
Ohw wat een heerlijkheid dat je kinders met je willen trouwen! Maar is dat wat je in je Op zegt dan eigenlijk niet een beetje een smoes? Dat je aan de rem trekt vanwege je hoopvolle kinderen, terwijl je hem eigenlijk zelf zit te knijpen als een ouwe dief? Dat je niet kwetsbaar durft te zijn, want dan... (waarschijnlijk allemaal oude angsten denk ik)
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
*Back to serious* Helemaal mee eens. Mooie posting, Rafaella!
Ohw wat een heerlijkheid dat je kinders met je willen trouwen! Maar is dat wat je in je Op zegt dan eigenlijk niet een beetje een smoes? Dat je aan de rem trekt vanwege je hoopvolle kinderen, terwijl je hem eigenlijk zelf zit te knijpen als een ouwe dief? Dat je niet kwetsbaar durft te zijn, want dan... (waarschijnlijk allemaal oude angsten denk ik)
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
*Back to serious* Helemaal mee eens. Mooie posting, Rafaella!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 18:46
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 18:36:
Ohw wat een heerlijkheid dat je kinders met je willen trouwen! Maar is dat wat je in je Op zegt dan eigenlijk niet een beetje een smoes? Dat je aan de rem trekt vanwege je hoopvolle kinderen, terwijl je hem eigenlijk zelf zit te knijpen als een ouwe dief? Dat je niet kwetsbaar durft te zijn, want dan... (waarschijnlijk allemaal oude angsten denk ik)
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
Ik wil ook met hullie trouwen. Maar ik weet al dat dat niet mag (en ok, ook dat redelijk creepy zou zijn ).
Een smoes is het niet.
Ik ben nu op een punt in mijn leven waar ik kwetsbaar durf te zijn waar het mezelf betreft. Maar ik ben verantwoordelijk voor de stabiliteit in hun leven. Dus ik kan me niet zomaar head first overal in storten. En zéker niet in hun droomscenario.
Als ik alleen zou zijn en ik had deze gevoelens gehad dan had ik al làng het signaal afgegeven dat hij als hij heel erg zijn best zou doen misschien wel een kans had om me te verleiden. Maar zonder kinderen was de dialoog tussen ons nooit open gebleven. Dus dat is eigenlijk een beetje tè hypothetisch.
En ja, absoluut 100% eens, dit is voor mij een punt waar ik me nog héél erg in zal moeten ontwikkelen.
Ohw wat een heerlijkheid dat je kinders met je willen trouwen! Maar is dat wat je in je Op zegt dan eigenlijk niet een beetje een smoes? Dat je aan de rem trekt vanwege je hoopvolle kinderen, terwijl je hem eigenlijk zelf zit te knijpen als een ouwe dief? Dat je niet kwetsbaar durft te zijn, want dan... (waarschijnlijk allemaal oude angsten denk ik)
Dat is msch iets wat jij zou moeten leren om je relatie te verbeteren; kwetsbaar zijn, echt eerlijk zijn. Geen smoezen en uitvluchten, geen theoretische verhalen, eerlijk zijn. In de eerste plaats naar jezelf.
Ik wil ook met hullie trouwen. Maar ik weet al dat dat niet mag (en ok, ook dat redelijk creepy zou zijn ).
Een smoes is het niet.
Ik ben nu op een punt in mijn leven waar ik kwetsbaar durf te zijn waar het mezelf betreft. Maar ik ben verantwoordelijk voor de stabiliteit in hun leven. Dus ik kan me niet zomaar head first overal in storten. En zéker niet in hun droomscenario.
Als ik alleen zou zijn en ik had deze gevoelens gehad dan had ik al làng het signaal afgegeven dat hij als hij heel erg zijn best zou doen misschien wel een kans had om me te verleiden. Maar zonder kinderen was de dialoog tussen ons nooit open gebleven. Dus dat is eigenlijk een beetje tè hypothetisch.
En ja, absoluut 100% eens, dit is voor mij een punt waar ik me nog héél erg in zal moeten ontwikkelen.
maandag 20 oktober 2008 om 18:50
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 18:38:
[...]
Haha... ja het is wat hè Yas .
Als je maar lang genoeg samen forumt dan komt op den duur alles een keer voorbij.
Jullie weten gewoon teveel van mij .
Vertel mij wat.
Sjee, we gingen ongeveer tegelijk op, met de scheiding, remember.
[...]
Haha... ja het is wat hè Yas .
Als je maar lang genoeg samen forumt dan komt op den duur alles een keer voorbij.
Jullie weten gewoon teveel van mij .
Vertel mij wat.
Sjee, we gingen ongeveer tegelijk op, met de scheiding, remember.
Geen bijzonderheden
maandag 20 oktober 2008 om 18:50
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 18:38:
En hij zou waarschijnlijk moeten leren wat minder alleen aan zijn eigen belangen te denken. Een relatie is geven en nemen.
Dat zou fijn zijn.
Ook voor hem denk ik trouwens.
Want het constante gevoel dat je te weinig hebt/krijgt/mag houden lijkt me verschrikkelijk.
En hij zou waarschijnlijk moeten leren wat minder alleen aan zijn eigen belangen te denken. Een relatie is geven en nemen.
Dat zou fijn zijn.
Ook voor hem denk ik trouwens.
Want het constante gevoel dat je te weinig hebt/krijgt/mag houden lijkt me verschrikkelijk.
maandag 20 oktober 2008 om 18:53
Lekker pûh...
Maar even echt: Ik weet dat je hier al een poosje mee worstelt. Heb je er zelf nog op gewezen, toen ik je nog maar net kende, dat het wel veel exSprankman was, in je verhalen.
Hopelijk heb je iets aan de reacties hier want er worden hele zinnige dingen gezegd, oa door Rafaella, Dubiootje, Feliciaatje en Eleonora (die moet je nog maar eens goed over lezen). Misschien dat ze jouw gedachten een beetje uit het kringetje kunnen duwen, zodat je er in een grotere boog omheen kan lopen, beschouwend.
Maar even echt: Ik weet dat je hier al een poosje mee worstelt. Heb je er zelf nog op gewezen, toen ik je nog maar net kende, dat het wel veel exSprankman was, in je verhalen.
Hopelijk heb je iets aan de reacties hier want er worden hele zinnige dingen gezegd, oa door Rafaella, Dubiootje, Feliciaatje en Eleonora (die moet je nog maar eens goed over lezen). Misschien dat ze jouw gedachten een beetje uit het kringetje kunnen duwen, zodat je er in een grotere boog omheen kan lopen, beschouwend.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 18:54
Yep, tuurlijk weet ik dat nog.
Jij hebt al een heel leven gehad in de tussentijd .
Las dat je ergens zo ongeveer nu je hoogstpersoonlijke nieuwe Villa De Winter gaat betrekken. Heerlijk voor je. Ik heb sinds juli dit jaar een huis waar ik ècht kan blijven wonen. Helemaal alles is van Bassie (maar dan dus van Sprankie). Ge-wel-dig gevoel.
Heel veel geluk d'r mee
Jij hebt al een heel leven gehad in de tussentijd .
Las dat je ergens zo ongeveer nu je hoogstpersoonlijke nieuwe Villa De Winter gaat betrekken. Heerlijk voor je. Ik heb sinds juli dit jaar een huis waar ik ècht kan blijven wonen. Helemaal alles is van Bassie (maar dan dus van Sprankie). Ge-wel-dig gevoel.
Heel veel geluk d'r mee
maandag 20 oktober 2008 om 18:56
Je weet niet wat er gebeurt was al hadden jullie geen kinderen, dus het weinig zin daarover te denken. Msch waren jullie dan wel helemaal niet uit elkaar gegaan, wie zal het zeggen?
Natuurlijk kun je je ergens niet zomaar in storten, maar ik vind dat je dat beter ook niet had kunnen doen zonder kinderen, jouw hart moet ook beschermd worden.
Ik denk dat niet alleen hij heel erg zijn best zou moeten doen, maar jij ook. Om eerlijk tezijn, ook al voelt dat kwetsbaar voor jou. Volgens mij gaat het niet om de theoretische keuze of je wel of niet wat hem wilt beginnen, volgens mij zijn jullie allang weer begonnen, is het msch nooit afgelopen geweest zelfs.
Jij moet jezelf ook leren te laten kennen, ook al ben je bang. Althans, als je een betere uitkomst wilt dan eerst.
Volgens mij kun jij er niet slechter op worden en je kinderen ook niet. Je blijft toch de rest van leven met hem te maken houden. Wat meer duidelijkheid kan in geen enkele verhouding kwaad volgens mij, zelfs al gaat het om mensen die gescheiden zijn.
Natuurlijk kun je je ergens niet zomaar in storten, maar ik vind dat je dat beter ook niet had kunnen doen zonder kinderen, jouw hart moet ook beschermd worden.
Ik denk dat niet alleen hij heel erg zijn best zou moeten doen, maar jij ook. Om eerlijk tezijn, ook al voelt dat kwetsbaar voor jou. Volgens mij gaat het niet om de theoretische keuze of je wel of niet wat hem wilt beginnen, volgens mij zijn jullie allang weer begonnen, is het msch nooit afgelopen geweest zelfs.
Jij moet jezelf ook leren te laten kennen, ook al ben je bang. Althans, als je een betere uitkomst wilt dan eerst.
Volgens mij kun jij er niet slechter op worden en je kinderen ook niet. Je blijft toch de rest van leven met hem te maken houden. Wat meer duidelijkheid kan in geen enkele verhouding kwaad volgens mij, zelfs al gaat het om mensen die gescheiden zijn.
maandag 20 oktober 2008 om 18:57
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 18:54:
Yep, tuurlijk weet ik dat nog.
Jij hebt al een heel leven gehad in de tussentijd .
Las dat je ergens zo ongeveer nu je hoogstpersoonlijke nieuwe Villa De Winter gaat betrekken. Heerlijk voor je. Ik heb sinds juli dit jaar een huis waar ik ècht kan blijven wonen. Helemaal alles is van Bassie (maar dan dus van Sprankie). Ge-wel-dig gevoel.
Heel veel geluk d'r mee
Yep! Woensdag wordt er begonnen met vloer leggen in Huize De Winter!
Ach ja, dat tussentijdse leven
Mensen maken fouten.
Yep, tuurlijk weet ik dat nog.
Jij hebt al een heel leven gehad in de tussentijd .
Las dat je ergens zo ongeveer nu je hoogstpersoonlijke nieuwe Villa De Winter gaat betrekken. Heerlijk voor je. Ik heb sinds juli dit jaar een huis waar ik ècht kan blijven wonen. Helemaal alles is van Bassie (maar dan dus van Sprankie). Ge-wel-dig gevoel.
Heel veel geluk d'r mee
Yep! Woensdag wordt er begonnen met vloer leggen in Huize De Winter!
Ach ja, dat tussentijdse leven
Mensen maken fouten.
Geen bijzonderheden
maandag 20 oktober 2008 om 18:58
quote:Poezewoes schreef op 20 oktober 2008 @ 18:53:
Maar even echt: Ik weet dat je hier al een poosje mee worstelt. Heb je er zelf nog op gewezen, toen ik je nog maar net kende, dat het wel veel exSprankman was, in je verhalen.
Ja.
HALLO!!!!!
Waar denk je dat het gedonder van mijn beschouwingen mee is begonnen?
Als wijze vrouwen opeens tussen neus en lippen door even roze olifanten gaan benoemen, dan weet zelfs ìk dat ik even moet gaan opletten
Maar even echt: Ik weet dat je hier al een poosje mee worstelt. Heb je er zelf nog op gewezen, toen ik je nog maar net kende, dat het wel veel exSprankman was, in je verhalen.
Ja.
HALLO!!!!!
Waar denk je dat het gedonder van mijn beschouwingen mee is begonnen?
Als wijze vrouwen opeens tussen neus en lippen door even roze olifanten gaan benoemen, dan weet zelfs ìk dat ik even moet gaan opletten